Αλεξάνδρα Μπαλού στην ΝΕΤ (31/05/2012)

από redfly planet

Το παρακάτω βίντεο αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για να κατανοηθούν τα αίτια της δυσαρέσκειας που έχει εκφράσει επανελλημένως το τελευταίο διάστημα το ΚΚΕ, απέναντι στην αντιμετώπισή του από την δημόσια τηλεόραση, είτε επισήμως, είτε μέσω παρεμβάσεων σε πολιτικές εκπομπές (για την ιδιωτική τηλεόραση θεωρώ πως ο καθένας αντιλαμβάνεται τον ρόλο τους ως φερέφωνα των συμφερόντων της ιδιοκτησίας τους).

Η κατευθυνόμενη δημοσιογράφος της ΝΕΤ, Ντένια Σαρακίνη, στον δρόμο που χάραξαν και χαράσσουν όλα τα αστικά μέσα ενημέρωσης (μέσα σε αυτά και τα κρατικά), όσον αναφορά την συστηματική διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ και την πρόταση της Λαϊκής Εργατικής Εξουσίας που έχει καταθέσει ξεκάθαρα και ολοκληρωμένα βάση των σημερινών αντικειμενικών συνθηκών, ήδη από τον ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2010 (!!!), επέμενε για άλλη μια φορά στον αστικό μύθο πως το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει και πως δεν έχει διατυπώσει πτόταση εξουσίας. Μεγαλύτερη ανοησία απο αυτήν, δεν υπάρχει !  Μπροστά στο ξεκάθαρο προβοκάρισμα του ΚΚΕ εκ μέρους της δημοσιογράφου της ΝΕΤ, την ευκαιρία άρπαξε ώστε να ρίξει λίγη λάσπη και το φρούτο που περιφέρει ως στέλεχος η Νέα Δημοκρατία, Κατερίνα Παπακώστα «Αυτή είναι μια είδηση … Κάνει κυβερνητική πρόταση το ΚΚΕ».

Εκτός απο αυτό όμως, χαρακτηριστικό είναι πλέον και το κόλπο των προβοκατόρικων ερωτήσεων εκ της διευθύνσεως της ΝΕΤ, όπου την τελευταία εβδομάδα πραγματικά έχει κολλήσει η βελόνα των δημοσιογράφων στο τι δείχνουν τα στημένα τους γκάλοπ και αποφεύγουν τις ερωτήσεις για το πρόγραμμα και τις προτάσεις του ΚΚΕ. Δεν κρύβεται πάντως η αγωνία τους να πάνε το ΚΚΕ, έστω και τεχνητά, στο 5 ή στο 4%. Βέβαια ο στόχος είναι εκτός βουλής (και εκτός νόμου όταν έρθει η ώρα), αλλά ξέρουν ότι οι κοινωνικές ρίζες του ΚΚΕ είναι πολύ βαθιές.

Η Αλεξάνδρα Μπαλού όμως αντέδρασε άμεσα στην διαστρέβλωση που επιχειρήθηκε για άλλη μια φορά, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο όσο αναφορά και αυτόν τον αστικό μύθο.

http://youtu.be/5ceVd_q2XyI

Αυτό δεν είναι…(Σεμινάρια εκπαίδευσης στην «κριτική στήριξη»)

από lenin reloaded

Αυτό δεν είναι μία πίπα

(Είναι η αναπαράσταση μίας πίπας)

Αυτό δεν είναι ένα μήλο

(Είναι η αναπαράσταση ενός μήλου)

Αυτό δεν είναι η ευρωζώνη

(Είναι η αναπαράσταση της ευρωζώνης)

Αυτό δεν είναι ένα αστικό κόμμα

(Είναι η αναπαράσταση ενός αστικού κόμματος)

Αυτό δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας
(Είναι η μετεμψύχωση του Βλάντιμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν)

χωρίς σχόλια

από το facebook

 

Αλέκα Παπαρήγα στον Real fm (31/05/2012)

 

 

βίντεο από  redfly planet

Στις 18 σοσιαλισμός

από το σφυροδρέπανο

Και στο σοσιαλισμό πιστεύουμε. Γιατί όχι; Τι σόι παπατζήδων θα ήμασταν άλλωστε αν δεν το πιστεύαμε; Κι επειδή ο τρίτος ο μακρύτερος από το σόι αποδείχτηκε ανάξιος μπουμπούνας («δεν κάνει το παιδί», όπως είχε πει κι ένας παλιός αποστάτης συναγωνιστής της ένωσης κέντρου) πήραμε μεταγραφή εξ αγχιστείας τον παπατζή αλέξη. Ενώ τα πλήθη από κάτω παραληρούν για τον «νέο της δημοκρατίας» που θα φέρει την αλλαγή και την απαλλαγή από το μνημόνιο, που φεύγει, που μένει. Και θα βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον παλαιοκομματισμό και την παλαιοκομμουνιστική ηγεσία, εναντίον των οποίων κήρυξε διμέτωπο.

Μα ο σύριζα δεν είναι τυπική σοσιαλδημοκρατία, σου λένε οι όψιμοι κι εξ αριστερών κριτικοί υποστηρικτές του. Μα ούτε η ένωση κέντρου ήταν. Ούτε –πολύ περισσότερο- το πασόκ, που επί σειρά ετών απείχε από τη «σοσιαλιστική» διεθνή, γιατί τη θεωρούσε –λέει- ρεφορμιστική.

Κάποιοι λοιπόν ήθελαν προεκλογικά μια αριστερή –ή αδύναμη αστική, όπως την έλεγαν- κυβέρνηση για να την ελέγχουν από τα κάτω και αριστερά και να την πιέζουν με μαζικό λαϊκό εκβιασμό, για να παίρνει φιλολαϊκά μέτρα, βάζοντάς της το πιστόλι στον κρόταφο. Και τελικά βάζουν από μόνοι τους αυτογκόλ, και το πιστόλι στο δικό τους κρόταφο, με τάσεις πολιτικής αυτοκτονίας και με ορατό το ενδεχόμενο μιας εκλογικής συρρίκνωσης ή και μιας σοβαρότερης κρίσης μετεκλογικά. Κι αυτοί που δέχονται την πίεση είναι οι ίδιοι, πριν καν σχηματιστεί αυτή η κυβέρνηση, ή έρθει ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα, που να δικαιολογεί αντικειμενικά αυτή την πίεση –όπως κατ’ αναλογία ο σύριζα πιέζεται και κάνει πολιτικές εκπτώσεις, πριν καν γίνει κυβέρνηση.

Ενώ κάποιοι εξ αυτών συζητούσαν –ανοιχτά η λιγότερο ανοιχτά- το ενδεχόμενο κοινής εκλογικήςκαθόδου με το σύριζα ή και καμίας καθόδου, προκειμένου να μην χαθούν πολύτιμες ψήφοι από το σακούλι της κυβερνώσας αριστεράς. Έτσι δε μιλάμε πλέον για την ασφυκτική πίεση του λαοπλάνου ανδρέα, αλά 81’, αλλά για καταστάσεις που θυμίζουν πολύ τα πλαστά διλήμματα της καχεκτικής δημοκρατίας της δεκαετίας του 60’: να μην κατέβουνε υποψήφιοι της εδα σε μερικούς νομούς, για να μην κοπούν ψήφοι από την ένωση κέντρου. Και μη χειρότερα.

Κάποιες δυνάμεις ονειρεύονται να γίνουν αυτό που έλεγε το σύνθημα της ελευθεροτυπίας για το πασοκ του ανδρέα: στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία. Ή κάτι σαν τον παπαδημούλη που στα πλαίσια των προγραμματικών δηλώσεων του πασοκ το 09’ είχε πει ότι το κόμμα του θα εγκρίνει κάθε θετικό μέτρο της κυβέρνησης και θα εναντιώνεται στα αρνητικά. Και τώρα που ο σύριζα γίνεται το πασόκ της νέας εποχής, δεν πρέπει κάποιος να παίξει το ρόλο του νέου σύριζα;

Πιάνονται από το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ», για να βγάλουν αντικαπιταλιστικό ξίγκι από τη μύγα του σύριζα, που έκανε αριστερό πόλο κι άλλαξε τον κόσμο τον όλο. Παίρνουν εκείνο το παλιό σύνθημα του σεκ και στηρίζουν τσίπρα «χωρίς αυταπάτες». Ενώ το σεκ –που παραδόξως κρατά πολύ καλή στάση μέχρι τώρα- κάνει εκδηλώσεις με θέματη ρήξη με το ευρώ και σε αφήνει με την απορία. Πώς έφτασε η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση να γίνει ρήξη με την ευρωζώνη; Και τι ακριβώς άραγε μπορεί να σημαίνει αυτό το τελευταίο; Ρήξη αλλά όχι έξοδο; Απειθαρχία στην ονε; Καμία θυσία για το ευρώ μήπως;

Όλα αυτά όμως οδηγούν νομοτελειακά στη δορυφοροποίηση. Κι όταν κάποιος προτάσσει την κοινή κάθοδο, η λογική κατάληξη είναι να τον προσπεράσει ο κόσμος, προτιμώντας την αυθεντική εκδοχή από το γενόσημο. Γιατί όπως είπε και μια ψυχή συναγωνίστρια, η πρόταση αυτή έγερνε μονόπατα κι επί της ουσίας απευθυνόταν αποκλειστικά προς το σύριζα. Ενώ άλλοι συναγωνιστές συμπλήρωσαν ότι αν είχε ποτέ κάποιο νόημα μια τέτοια πρόταση, θα ήταν προεκλογικά, που ο σύριζα έλεγε και πέντε ριζοσπαστικά πράγματα, για τα μάτια του κόσμου. Όχι τώρα που σπεύδει να τα μαζέψει.

Μερικά πράγματα ωστόσο αρχίζουν να ξεφεύγουν από τη λογική και να κινούνται στη σφαίρα του θυμικού, το οποίο είναι επιλεκτικό, μεροληπτικό και εκπαιδευμένο σε σταθερή αντικκε τροχιά. Ένα προβοκατόρικο πρωτοσέλιδο της αυριανής για την περιφρούρηση του κόμματος κάνει το γύρο του διαδικτύου και χαράσσει ανεξίτηλα τις «εξεγερμένες» συνειδήσεις του δεκέμβρη, ως ακαταμάχητο τεκμήριο για το ρόλο του προδοτικού κουκουέ. Αλλά μια σειρά πρωτοσέλιδων της αυριανής για το συριζα που δηλώνουν σαφή πολιτική στήριξη στον τσίπρα, περνάνε στα ψιλά και μένουν ασχολίαστα, ή στην καλύτερη γίνονται απλώς αφορμή για να θυμηθούμε ξανά το παλιότερο εξώφυλλο της αυριανής για το κουκουέ.

Μια δήλωση της αλέκας για το ευρώ – που δίκιο είχε σε τελική ανάλυση- γίνεται παντιέρα για αφορισμούς και λάσπη. Ενώ τα ήξεις-αφήξεις του συριζα για το μνημόνιο (και βασικά για τα πάντα) σε σταθερά ευρωλαγνική τροχιά, βαφτίζονται αντιφάσεις ( sic) που πρέπει να αξιοποιήσει το κίνημα.

Το κρέας βαφτίζεται ψάρι και τα ψάρια του αλφαβητίξ φρέσκα και μοσχομυριστά. Άντε το πολύ να έχουν κι αυτά μερικές αντιφάσεις.

Η βρώμικη συκοφαντία και διαστρέβλωση, ο αέρας τους

από το γλόμπινγκ

Σε μια εφημερίδα με την επωνυμία «Επικαιρότητα», εμφανίστηκε χτες πρωτοσέλιδα ένα ανεκδιήγητο «ρεπορτάζ», με τον τίτλο:

«Υπό παραίτηση η Αλέκα Παπαρήγα». (σ.σ.: !!!!!!!!!!!!)

Στον πυρήνα του το άρθρο αναπαράγει όλες τις βρωμιές που διοχετεύουν προεκλογικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (για όποιον αμφιβάλλει, ας πάει στο παρακάτω λινκ http://astyanaktas-astyanaktas.blogspot.com/) για να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ.

Μεταξύ άλλων το ρεπορτάζ επικαλείται «πληροφορίες» (η άτιμη δημοσιογραφία της φήμης που σπέρνεται γκαιμπελίστικα και που “πατάει” στην κατά τα άλλα σωστή θέση ότι δεν αποκαλύπτονται οι πηγής), σύμφωνα με τις οποίες:

«την παραίτησή της από τη θέση της ΓΓ του ΚΚΕ θα υποβάλει η Αλέκα Παπαρήγα εάν η κάλπη της 17ης Ιουνίου επιβεβαιώσει την “κατρακύλα” του Κόμματος, όπως αυτή κατεγράφη τόσο στην κάλπη της 6ης Μαΐου, όσο και σε όλες τις ως τώρα μετρήσεις (…)

Η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό (…) Το μήνυμα αυτής της πολιτικής νίκης πέρασε, πρώτα, από την πλήρη επικράτησή του στη μάχη της Αριστερής όχθης του πολιτικού χάρτη, αποκαλύπτοντας τον κατ’ ουσία φιλο-συστημικό ρόλο του ΚΚΕ (…)

Το ΚΚΕ πρόκειται να αποσυντεθεί ως “μπαγιάτικο” προϊόν, αν δεν δείξει αντανακλαστικά τόσο πολιτικής όσο και ηλικιακής ανανέωσης – ή μάλλον “αυτοσυντήρησης”».

Εμφανέστατος ο ευσεβής πόθος του συντάκτη να «ανανεωθεί» το ΚΚΕ, να εγκαταλείψει δηλαδή τη στρατηγική του και να γίνει σαν τα μούτρα των αστικών κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ, να μετατραπεί σε μια ακόμα δύναμη διαχείρισης του συστήματος.
Αλλά επειδή δεν τολμούν να πουν ευθέως ότι θέλουν το ΚΚΕ να είναι του χεριού τους, το προσπαθούν με αθλιότητες και ψέματα για τα στελέχη του, το πρόγραμμά του, την ΓΓ της ΚΕ.

Αλλωστε, η επίθεση των αστών και η επιδίωξη χτυπήματος του ΚΚΕ είναι ενιαία, στη στρατηγική του, στην ΚΕ και το ΠΓ, στην ΓΓ της ΚΕ. Δεν πέρασαν άλλωστε πολλές μέρες από όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – γνωστά στην εφημερίδα μας – διέδιδαν σε εκδότες και δημοσιογράφους ότι το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είναι δήθεν διαιρεμένο στα δύο για το ζήτημα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αδίστακτοι όταν πρόκειται να βάλουν στο παιχνίδι της συκοφάντησης του ΚΚΕ ακόμα και την τελευταία φυλλάδα στα πλαίσια του σχεδίου των αστών για χτύπημά του για να ‘χουν τα χέρια τους λυμένα στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενταγμένος σ’ αυτό τον πόλεμο. Και μια λεπτομέρεια:

Ο συντάκτης του κατάπτυστου ρεπορτάζ (Γιάννης Βασιλακόπουλος) εμφανίζεται να αρθρογραφεί στο διαδίκτυο ένθερμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλ. Τσίπρα. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το σύστημα γενικότερα έχουν μεγάλη δεξαμενή από συκοφάντες «δημοσιογράφους», που αναλαμβάνουν να βγάλουν τη βρώμικη δουλειά ενάντια στο ΚΚΕ.

 υ.γ.: η φωτό έχει να κάνει, με συγκεκριμένη χρήση του εικονιζόμενου, από μερίδα του κόσμο κι ο νοών νοείτω !

Αλέξης Τσίπρας: «Συμφωνήσαμε (με την Λούκα Κατσέλη) επίσης στην ανάγκη να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ανατρέψουμε το μνημόνιο»

 

 

΄Ενα βίντεο για να γνωρίσουμε το νέο «αριστερό» σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ.

από    ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ο Μάκης Παπαδόπουλος στην ΝΕΤ (30/05/2012) Α’ Μέρος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

βίντεο  από redfly planet

Η κορδωμένη bonus Αριστερά

Της Λιανας Kανελλη

Τα φαινόμενα ενίοτε απατούν. Στην πονηρή και συνάμα ζοφερή τούτη άνοιξη του πολυδιαφημισμένου ως μοιραίου 2012, «νότιον σέλας» δεν υπάρχει. Δεν πνέει κανένας αριστερός άνεμος από τον φτωχό μεσογειακό Νότο ικανός να φέρει στο έδαφος της Ε.Ε. κάτι περισσότερο από μερικές δεκάδες χιλιάδες Λίβυους μετανάστες, Σουδανούς φυγάδες και τεράστιες ομάδες συμφερόντων που χαράσσουν ΑΟΖ στο τρίγωνο του ενεργειακού διαβόλου από τα ανοιχτά της Γάζας στο Αιγαίο και το υπογάστριο της Κρήτης.

Ο εφιάλτης του φτωχού Νότου απαιτεί συνάμα έναν εξορκιστή κι έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Και τραγωδία χωρίς Ελλάδα δεν γίνεται. Αλλωστε χωρίς όρνιθες πώς να κατανοήσεις τα… πετεινά του ουρανού. Σαβαρακατρανέμια κι αλληλούια. Το σύγχρονο λεξιλόγιο ερμηνείας της θλιβερής πραγματικότητας σε κομματικό επίπεδο και στον ορυμαγδό των επικοινωνιακών ρουκετών που διασταυρώνονται στο στερέωμα της φτώχειας για ολοένα και περισσότερους, συνθλίβεται ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις.

Η διεθνοποιούμενη καπιταλιστική κρίση, η ντόπια και ευρωπαϊκή ύφεση, τα αναιμικά σπαράγματα της αμερικανικής ανάκαμψης, το νομισματικό «game of thrones», το αβυσσαλέο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, η προετοιμασία των νέων πολέμων, έχουν εξαφανιστεί από τον δημόσιο λόγο, την κριτική σκέψη, τον εθνικό σχεδιασμό επιβίωσης και ζωής. Διεξάγουμε μια προεκλογική εκστρατεία σε επίπεδο τρεχουσών πετυχημένων διαφημίσεων. Και η συνιστώσα Τσίπρας αναφώνησε «όλοι, όταν λέω όλοι εννοώ όλοι, εκτός από…» Και πέτυχε. Οπότε ο Ελλην γάιδαρος λαός και ευρωυποζύγιο παραμένει και το gps του έχει και τις απώλειές του μαθαίνει να μετράει.

Η Ελλάδα σκόρπισε. Μισόν αιώνα μετά τη χούντα, όταν αναπτυσσόταν με «κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο» τώρα δίνει τη δήθεν ευφάνταση απάντησή της στην αφόρητη για τις λαϊκές μάζες κρίση, με το θλιβερό, «κάθε χαμένος και μεταγραφόμενος, κάθε δοκιμασμένος κι ιδρυτής κόμματος». Ευέλικτα, ευάερα, ευήλια, αποβιομηχανοποιημένη, με ερημοποιημένο το 30% του γόνιμου εδάφους της, με γηρασμένο πληθυσμό, η χώρα Ελλάδα, αιχμάλωτη από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους μιας δομής προτεκτοράτου, περνάει τον Αχέροντα χωρίς περατατζίδικα. Κι όμως το δίλημμα παραμένει ψευδές κι αδιάφορο στον Χάρο. Ευρώ ή δραχμή. Το πολύ πολύ οι δράκοι των αγορών να μας πεθάνουνε και τζάμπα. Η κραταιά Ε.Ε. των μονοπωλίων αντιμέτωπη με το κομπραδόρικο, μεταπρατικό ελληνικό κεφάλαιο από τη μια και τον θηριώδη ανταγωνισμό πληθυσμιακών και εξαγωγικών γιγάντων όπως η Ινδία και η Κίνα και πάντα οι ΗΠΑ από την άλλη, δεν θα διστάσει να το καταπιεί. Αφήνοντας και τον ελληνικό λαό χωρίς μέσα παραγωγής και χρηματοπιστωτικά εργαλεία άντλησης πλούτου να μαραζώσει σε μια γωνιά, σ’ ένα gauss, έναν υπέροχο φυσικό και ιστορικό χώρο της οικονομικής Ευρωζώνης. Οσο κι αν αλλάξει η δομή του κόσμου όλου, όσο κι αν θεσμοθετηθεί η νέα δουλεία ως τάχαμου επιβιωτική προσαρμογή των βίαια προλεταριοποιούμενων μαζών στην παμπάλαιη νέα τάξη πραγμάτων, ο πόλεμος κεφαλαίου-εργασίας μόνον ως ταξικός μπορεί να διεξαχθεί ένθεν κακείθεν. Οχι ως κατ’ επίφαση αριστεροδέξιος και κεντροτίποτα.

Το «νότιον σέλας» λοιπόν δεν θα φωτίσει τα μαύρα μεσαιωνικά σκοτάδια της ανασφάλειας και της φτώχειας, της υποταγμένης στις ανάγκες του κεφαλαίου μερικής, εναλλακτικής, προσωρινής, ευέλικτης, απασχόλησης-εργασίας. Δεν είναι συνεκτικός κρίκος αριστερών συνειδήσεων και αλύγιστων κομμουνιστών, άνεργων μικροαστών και καταπτοημένων νέων, το αστικό κατασκεύασμα της πριμοδότησης εδρών ως μόνος ορατός κι εφικτός στόχος μιας κυβερνώσας Αριστεράς με τον λαό στη γωνία. Προσωρινά μοιάζει με σούπερ κόλλα. Κάτι σαν δούρειος ίππος που θα φέρει τη βολική Αριστερά στην καρδιά του ευρωκαπιταλισμού και θα σώσει τις μάζες. Καβάλα στη χρυσή σέλα του μπόνους. Αυτή η κορδωμένη Αριστερά που θέλει για λοφίο της το ΚΚΕ, λάμπει ως σέλας. Νότιο και μεσογειακό. Μα ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός. Κίβδηλο το νόμισμα χωρίς ταξικό αντίκρισμα. Κι ίσως λαγός για να κατηγορηθεί και πάλι ο λαός που αναποδογύρισε τάχαμου την κατσαρόλα, αλλά πάλι άδεια έμεινε κι αυτή και η κοιλιά του…

Ούτε λέξη για το ΝΑΤΟ!

Οπως προκύπτει από τις δηλώσεις που έκανε χτες στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας ο Αλ. Τσίπρας, μετά την ενημέρωση από τον υπουργό Φ. Φράγκο, η αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για τα ζητήματα της Εθνικής Αμυνας και τις Ενοπλες Δυνάμεις εξαντλούνται σε κορόνες για μια «άλλη», τάχα «πιο διάφανη» διαχείριση των στρατιωτικών δαπανών. Πέρα από τις διακηρύξεις του Αλ. Τσίπρα, ότι «η εθνική άμυνα, η προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, καθώς και η προάσπιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας αποτελεί για μας αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα», ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δε βρήκε λέξη να πει για το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή μας, που αφορούν άμεσα το λαό και τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. Πολύ περισσότερο που ο υπουργός συμμετείχε στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και έχει πλήρη γνώση των όσων εξυφαίνονται στις πλάτες (και) του ελληνικού λαού.

Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα έχει διαθέσει μεγάλο τμήμα των Ενόπλων Δυνάμεων και τον οπλικών συστημάτων στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, συμμετέχει στην «αντιπυραυλική ασπίδα», λειτουργούν οι αμερικανονατοϊκές βάσεις στη χώρα και έχουν διατεθεί όλες οι υπάρχουσες υποδομές στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, όπως προβλέπει και το σχετικό μνημόνιο Ελλάδας – ΝΑΤΟ του 2009. Αντί να τοποθετηθεί συγκεκριμένα σε όλα τα παραπάνω, ο Αλ. Τσίπρας περιορίστηκε στην «άχρωμη» διαπίστωση «ο ελληνικός λαός όλα τα προηγούμενα χρόνια πλήρωσε ένα υπέρογκο κόστος από το υστέρημά του σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς». Είπε ακόμα για τις «σχέσεις διαπλοκής» που δημιουργήθηκαν και το «τεράστιο παρασιτικό στρατιωτικομεσιτικό πλέγμα», προσθέτοντας ότι «αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί». Κατά το αναμενόμενο, δεν τόλμησε καν να συμπεριλάβει τις εξοπλιστικές ανάγκες του ΝΑΤΟ (και όχι βέβαια της εθνικής άμυνας) στους παράγοντες που εκτόξευαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τους προϋπολογισμούς για τα εξοπλιστικά, στρώνοντας το έδαφος στα πολυεθνικά επιχειρηματικά μεγαθήρια, κύρια των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Γερμανίας και άλλων, να κάνουν πάρτι σε βάρος του λαού.

Στον αντίποδα, ο Αλ. Τσίπρας έκλεισε και το μάτι στα ντόπια επιχειρηματικά συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο της πολεμικής βιομηχανίας, λέγοντας: «Η ελληνική πολεμική βιομηχανία θα περάσει υπό ελληνικό εθνικό έλεγχο, θα ανασυγκροτηθεί και θα αξιοποιηθεί». Σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί τον όρο «εθνικός έλεγχος», για να χωρέσει μέσα στην πρότασή του τους ιδιώτες, οι οποίοι προφανώς θα μείνουν ακλόνητοι και στην αμυντική βιομηχανία, όπως άλλωστε και σε κάθε κλάδο της παραγωγής. Ακόμα όμως και σ’ αυτό το θέμα, ο Αλ. Τσίπρας δεν βρήκε λέξη να πει ούτε για τα σχέδια της ΕΕ να μετατρέψει την ελληνική αμυντική βιομηχανία σε «φασονατζίδικο» των μεγάλων πολυεθνικών, ούτε βέβαια για τις συμφωνίες Ελλάδας – Ισραήλ, που ανοίγουν το δρόμο για επιχειρηματικές συνεργασίες στον ευαίσθητο αυτό τομέα. Γιατί δε λέει ο ΣΥΡΙΖΑ αν θα καταργήσει τις συμφωνίες αυτές και όλο το επικίνδυνο πλέγμα που τις συνοδεύει;

Βέβαια, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι καινούργιο. Να θυμίσουμε («Ριζοσπάστης», 2/8/2011) ότι η Ρένα Δούρου, υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ, είχε έμμεσα καλέσει σε στρατιωτική επέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», στη Συρία, δηλαδή επέμβαση των ιμπεριαλιστών για να… σώσουν το λαό, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική αντίληψη των οπορτουνιστών για «καλούς» και «κακούς» ιμπεριαλιστές. Στη συγκεκριμένη δήλωσή της, ανέφερε: «Τώρα η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Τώρα είναι πραγματικά η ώρα της έμπρακτης αλληλεγγύης προς το λαό της Συρίας!». Είναι η «διεθνής κοινότητα», που με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ (και τις ΗΠΑ), αιματοκύλησε τη Λιβύη, στο όνομα της «προστασίας» του λαού της από το καθεστώς Καντάφι. Είναι οι ίδιοι που με ανάλογα προσχήματα αιμοτοκύλησαν τη Γιουγκοσλαβία και ισοπέδωσαν το Ιράκ.

Μάλιστα, στην εν λόγω δήλωση του στελέχους του ΣΥΝ γινόταν επίκληση του παραδείγματος της Λιβύης: «Σήμερα, πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της «άνοιξης της Συρίας», οι εξεγερμένοι επιμένουν, παρά το λουτρό αίματος, να στέκονται όρθιοι και να αντιστέκονται διεκδικώντας ό,τι και οι Αιγύπτιοι, οι Τυνήσιοι, οι Λίβυοι: Ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεσμευμένος στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και δεν έχει στρατηγική ρήξης, αλλά συνεργασίας με το κεφάλαιο. Η πολιτική υπέρ της ΕΕ σημαίνει αποδοχή της ευρωατλαντικής συνεργασίας, του ευρωστρατού ως επιθετικού ιμπεριαλιστικού στρατού, εγκλωβίζοντας το λαό στο φόβο ότι χωρίς ιμπεριαλιστές συμμάχους, άρα χωρίς μονοπώλια, δεν μπορεί να ζήσει. Οι εξελίξεις στη γειτονιά μας προαναγγέλλουν νέους κινδύνους για το λαό, απέναντι στους οποίους, μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς, θα τον μετατρέψει σε θύτη και θύμα. Ισχυρό ΚΚΕ και δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για το λαό.

από τον  ριζοσπάστη

——

και για να θυμηθούμε  λίγο το αιματοκύλησμα  της Λιβύης   στο όνομα της «προστασίας» του λαού της από το καθεστώς Καντάφι.

από το  κουτί

κάτι αλήθειες που βγαίνουν….

Oι μισθοφόροι “αγωνιστές της ελευθερίας” για την αποκατάσταση της “δημοκρατίας” στη Λιβύη, μέσω της “αραβικής άνοιξης”… κόστισαν 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ!

O Hassan Ziglam, νέος Υπουργός Οικονομίας της Λιβύης, με την συνέντευξή του στο “Reuters” ενημέρωσε τη διεθνή κοινή γνώμη ότι το «Mεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Λιβύη (CNT-National Transitional Council) πλήρωσε 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια Λιβύης (δηλαδή 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) στους μισθοφόρους που αγωνίστηκαν (στον αγώνα της “αραβικής άνοιξης”) για την απελευθέρωση της Λιβύης από τον δικτάτορα Καντάφι…».

Στην συνέντευξή του ο…

 Λίβυος Υπουργός Οικονομίας (διάβαζε… υπάλληλος των αμερικανοσιωνιστών) πρόβαλε το «επιχείρημά» του για την αναγκαιότητα να χρηματοδοτηθεί η οικονομία της Λιβύης.

Άραγε τώρα –τουλάχιστον στο ευτυχώς μικρό τμήμα της ευρωπαϊκής “σύγχρονης” αριστεράς που προς χάρη των δήθεν “ανθρώπινων δικαιωμάτων” στηρίζει την “αραβική άνοιξη” της Κλίντον και της “Σοσιαλιστικής” Διεθνούς και την ιμπεριαλιστική επέμβαση εναντίον της Συρίας– παραμένει κάποια αμφιβολία για τους «rebels freedom fighters»;

Υπάρχει σκεπτόμενος πολίτης, παρά την προπαγάνδα των αργυρώνητων ΜΜΕ και δημοσιογράφων Υπηρεσίας της δύσης, που δεν αντιλαμβάνεται πίσω από την επιχείρηση “εκδημοκρατισμού” της Συρίας;

πηγή

Πώς να μιλήσεις με έναν φασίστα

 

 

από την ελληνοφρένια

Ετσι αρχίζουν όλα. με έναν κρότο. Η είδηση ήταν πρωτοσέλιδη. Μια επαρχιακή ιστορία πάθους. Ενας Ελληνας, οικογενειάρχης, ήρεμος, τίμιος, με λευκό ποινικό μητρώο, όπως σημείωνε – σχεδόν φώναζε – το άρθρο, εκνευρίστηκε από τις κλοπές στην ιδιοκτησία του. Βαρέθηκε να περιμένει δικαιοσύνες, αστυνομίες και άλλα τέτοια παρωχημένα, έψαξε στην ντουλάπα του, πήρε το όπλο του και σκότωσε έναν ρουμάνο ληστή. Το άρθρο, γραμμένο σαν φτηνό βίπερ, δημοσιευμένο σε mainstream εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας, περιγράφει τη συνέχεια με ανατριχιαστική ψυχρότητα: ο δολοφόνος ομολόγησε, συνελήφθη, και η αγανακτισμένη τοπική κοινωνία τον είδε να μπαίνει στη φυλακή. Πριν μπει στο όχημα, ένας όχλος τον αποθέωσε. «Κάπως έτσι ανεβαίνουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής» σχολίασε ο αρθρογράφος. Δεν το έγραψε, αλλά το υπονόησε: «Ενας Ελληνας στη φυλακή απλά και μόνο επειδή δολοφόνησε έναν ξένο; Ντροπή και αγανάκτηση». Κανείς δεν φάνηκε να ενοχλείται από την ωμότητα των γενικεύσεων, από το κάλεσμα στην αυτοδικία, από το κλείσιμο του ματιού στα χειρότερα ένστικτα, από τη φτήνια πίσω από τις λέξεις. Και κάπως έτσι τα όρια πήγαν λίγο πιο κάτω. Εκεί που έλεγες ότι δεν πάει άλλο.

«Ο φασισμός είναι λαϊκισμός – και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ’ ουσίαν». Ο Βασίλης Ραφαηλίδης το έχει γράψει με αυτή την ενοχλητική ευθύτητά του Ακόμη και να θέλεις να τον αμφισβητήσεις, η πραγματικότητα θα διαφωνήσει.

Μαζί με τη γνωστή διαμάχη για τη δραχμή, είναι η ερώτηση των ημερών: πώς μιλάει κανείς σε έναν εκλεγμένο φασίστα; Ευγενικά; Μήπως, όμως, έτσι τον νομιμοποιείς; Μα, θα σου πουν, «είναι πονηρός σαν φίδι», θα ντυθεί διαφορετικά, θα βγάλει σβάστικα, θα βάλει πουκάμισο, θα γελάσει στην κάμερα με το δόντι να γυαλίζει, θα πει «ε, εντάξει μια σφαλιάρα ρίχνουμε πού και πού» θα κλείσει το μάτι και θα μπει στο σπίτι φοβισμένων νοικοκυραίων ως κάτι φυσιολογικό, ως προστάτης, ως σημείο των καιρών – αλλά κατά βάση σαν ένα καλό παιδί. Και πάνω από όλα, Ελληνας.

Θα τον αγνοήσεις; Θα του δώσεις δύναμη, θα τον ντύσεις με έναν αντισυστημικό μανδύα ψευτοεπανάστασης, θα τον κάνεις κυνηγημένο και άρα συμπαθή σε απελπισμένες μάζες. Θα τον αντικρούσεις με επιχειρήματα; Μα η βλακεία είναι ανίκητη, σε κάθε ήρεμη κουβέντα, μια αισχρή γενίκευση – ειδικά με όρους τηλεοπτικούς, μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική σαν σιδηρογροθιά. Θα εκθέσεις την παράνοιά του; Κινδυνεύεις να τον κάνεις γοητευτικό με τη διεστραμμένη έννοια, σαν μια κλεφτή ματιά σε σκληρό πορνό.

Η ελληνική κοινωνία αμήχανη παρατηρεί μαζί με την οικονομική κατάρρευση και την κατάρρευση κάθε ορίου, κάθε λογικής, τη νομιμοποίηση του ζόφου διά της επαναλήψεως.

Ισως είναι αναμενόμενο. Ακόμη και προοδευτικές δυνάμεις απεκδύονται κάθε είδους δημοκρατικές, ανθρώπινες έννοιες σαν κάτι αντίστροφο της προόδου. Ο Θάνος Τζήμερος, της «Δημιουργίας, ξανά», παρουσιάζεται ως μια φρέσκια δύναμη, ως ένας ορθός λόγος μακριά από πολιτικές δημαγωγίες. Είναι όμως; Στο σάιτ του κόμματός του αναφέρει ως λύση στο μεταναστευτικό τη «σήμανση των μεταναστών». Καθώς δεν υπήρχε επεξήγηση, και για να τιμήσω τον μοντέρνο χαρακτήρα του κόμματος, έστειλα ερώτηση μέσω Τwitter και e-mail για το τι ακριβώς εννοεί με τον όρο «σήμανση». Εγώ σκέφτηκα ένα κίτρινο «Ν» πάνω στο πέτο κάθε νόμιμου μετανάστη, που να τον διαχωρίζει από τους παράνομους. Απάντηση δεν πήρα και πολύ θα ήθελα να έχω καταλάβει κάτι λάθος και να εννοεί κάτι εντελώς διαφορετικό. Στο σάιτ, πάντως, οι προθέσεις δεν κρύβονται: «Διαφωνούμε με τις φιλελεύθερες απόψεις ότι κάθε εργαζόμενος, είτε είναι μετανάστης είτε ντόπιος, έχει τα ίδια εργασιακά δικαιώματα» γράφει ακριβώς κάτω από την αποκήρυξη του «λαϊκισμού» ως έννοιας. Μάλλον έχει και ο φιλελευθερισμός δικαίωμα στο αίσχος.

Η κόκκινη γραμμή της ανθρωπιάς καταργείται τώρα που τελειώνουν τα λεφτά, ως μια παλιά πολυτέλεια. Την ώρα που λάιφσταϊλ εκπομπές καλούν πουκαμισοφόρους της Χρυσής Αυγής για να γίνουν «ένας από εμάς», την ώρα που διαφημίσεις χρησιμοποιούν τον «Εγέρθητω» σαν επίκαιρο σλόγκαν, λίγο πριν κληθούν οι χρυσαυγίτες σε πρωινάδικα να μας πουν και καμία συνταγή μαγειρικής, γίνεται φανερό ότι η κοινωνία οδεύει προς τη χαύνωση. Σαν να λέει: δεν μας νοιάζει και τόσο να πέφτει καμιά μπούφλα, να υπάρχει ακροδεξιά ρητορική ντυμένη με σπορ σακάκια. Αρκεί όταν ρίχνετε ξύλο και βιάζετε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να μη βλέπουμε, ενοχλεί την αισθητική μας, τελείωσαν και τα λεφτά μας και δεν έχουμε καλή διάθεση. Και μετά περάστε να τα πούμε, πλυθείτε, αλλάξτε, βάλτε ένα πουκαμισάκι και όλα καλά, πατριώτες είμαστε, θα τα βρούμε.

Ετσι αρχίζουν όλα. Με έναν κρότο και μια μπούφλα. Μετά όμως – ιστορικά αποδεδειγμένο – η μπούφλα επιστρέφει στο πρόσωπο εκείνου που τα ανέχθηκε όλα αυτά. Και πονάει.

 

* Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino στις 20/5/2012

ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Η κρίση στην Ισπανία δυναμώνει τους τριγμούς

Οι εξελίξεις μετά την κατάρρευση της τρίτης μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας δείχνει τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης

Οι ουρές των ανέργων στην Ισπανία, μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης, μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, χωρίς μνημόνια

Σε φάση νέας όξυνσης μπαίνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί στην Ευρωζώνη, καθώς οι προσπάθειες για τον επιμερισμό των βαρών της κρίσης παράγουν αδιέξοδα και την ίδια στιγμή οι καπιταλιστικές οικονομίες των κρατών – μελών της Ευρωζώνης βουλιάζουν πιο βαθιά στην κρίση. Το κέντρο βάρους στη διαχείριση μετατοπίζεται εκ νέου στην Ισπανία, όπου η επιχείρηση διάσωσης της τρίτης μεγαλύτερης τράπεζας, της Bankia, προκαλεί ισχυρούς τριγμούς στο οικοδόμημα των μονοπωλίων και το ευρώ και βάζει σε δοκιμασία τα όρια της ελεγχόμενης διαχείρισης της κρίσης για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις μέρες μετά, φαίνεται να επικρατεί ασάφεια ως προς τα σχέδια της κυβέρνησης Ραχόι για την ανακεφαλαιοποίηση της Bankia ύψους 19 δισ. ευρώ. Μετά τις διαρροές των τελευταίων ημερών για έκδοση ομολόγων «αλά καρτ», που ουσιαστικά θα εξανάγκαζαν την ΕΚΤ να εμπλακεί στην όλη διαδικασία, η Κομισιόν και η ευρωτράπεζα αντιδρούν, με αποτέλεσμα η Μαδρίτη να αναθεωρεί τον αρχικό της σχεδιασμό. Υπενθυμίζεται ότι στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, ο Ισπανός πρωθυπουργός, Μ. Ραχόι, δήλωσε ότι η κυβερνητική παρέμβαση για τη διάσωση της τράπεζας δε θα αναγκάσει τη Μαδρίτη να αναζητήσει οικονομική βοήθεια από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη.

Αρχικά, ξένα ΜΜΕ, όπως το «Ρόιτερς», αλλά και οι «Financial Times», επικαλούμενα κυβερνητικές πηγές από τη Μαδρίτη, αποκάλυψαν ότι η Ισπανία θα εξέδιδε ομόλογα τα οποία θα έδινε απευθείας στην Bankia και η τράπεζα θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει ως «εγγυήσεις» για παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ. Με το σχέδιο αυτό, η Μαδρίτη ουσιαστικά απέφευγε τον ακριβό δανεισμό από τις αγορές. Ομως, χτες, υπήρξαν αντιδράσεις τόσο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) όσο και από την Κομισιόν, που δε φαίνεται να βλέπουν με καλό μάτι τη συμμετοχή τους στη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών.

Η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι δεν έχει ακόμα λάβει ενημέρωση από τη Μαδρίτη για τα σχέδιά της προκειμένου να τα εκτιμήσει. Ο Εβ. Νοβότνι, διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Αυστρίας και μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, έσπευσε να δηλώσει πως «η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι ευθύνη των εθνικών κυβερνήσεων».

ο Παφίλης στην ΝΕΤ 29/05/2012

Κατηγορώ

ένα καταπηκτικό άρθρο από το  lenin reloaded

Επειδή η ναυτία έχει πια οδηγήσει το στομάχι μου στα όριά του και η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς, δεν έχω άλλη επιλογή παρά να καταφύγω στον τρόπο του Ζολά, παρά τις όποιες μου υλιστικές αντιρρήσεις για αυτόν.

Εγώ, ο υπογράφων αυτό το κείμενο σήμερα, 29 Μάη του 2012,

Καταγγέλω την ύπαρξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών της Ευρώπης, με επίκεντρο τον δοκιμαζόμενο λαό της Ελλάδας, από μια θλιβερή και επονείδιστη ομάδα

α) ακαδημαϊκών, Ελλήνων και ξένων, με ειδίκευση στις πολιτικές επιστήμες, την οικονομολογία, την πολιτιστική θεωρία, και άλλα συναφή αντικείμενα, οι οποίοι είναι είτε στελέχη και υποψήφιοι συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα (ΣΥΡΙΖΑ) είτε συνεργάζονται άμεσα με αυτούς τους υποψηφίους, είτε έχουν στενές επαγγελματικές και φιλικές σχέσεις μαζί τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό

β) μεταπτυχιακών τους φοιτητών, κατωτέρων βαθμίδων ακαδημαϊκών που εξαρτώνται από τους πιο πάνω, άκριτων και φιλόδοξων παπαγάλων στην δημοσιογραφία και την ακαδημία που αναπαράγουν, μεταφράζουν, σχολιάζουν και διαχέουν τις λεγόμενες «ιδέες» των πρώτων

γ) δημοσιοσχετιστών, δημοσιογράφων, bloggers, ντοκιουμενταριστών, συντηρητών websites, παρατρεχάμενων μεταμοντέρνων «ακτιβιστών», φανς και γκρούπις της εύκολης και ανέξοδης διασημότητας παντός είδους.

Κατηγορώ την ομάδα αυτή, που είναι πολυάριθμη και έχει αφήσει συγκεκριμένα και ανεξίτηλα ίχνη στη δημόσια σφαίρα και τον πολιτικό διάλογο στην «αριστερά», για τα ακόλουθα εγκλήματα σε βάρος της ιστορικής αλήθειας, της πολιτικής νοημοσύνης, της κοινής λογικής των εργαζόμενων μαζών, και ακόμα και της ανθρώπινης ζωής:

Πρώτον,

για το ότι παρήγαγαν, όπως ήδη έχει αναδειχθεί από εμένα και άλλους, τον ολοκληρωτικά αστήρικτο από τα γεγονότα αλλά βολικό για προπαγανδιστικούς σκοπούς μύθο της «συνέχειας» και ακόμα και ταυτοσημίας μεταξύ των λαϊκών εξεγέρσεων στην Αίγυπτο και στην Τυνησία και του εντελώς διαφορετικού –ιστορικά, ιδεολογικά και ταξικά– «κινήματος των πλατειών» στη Δύση ώστε να νομιμοποιήσουν ως «επαναστατικό» το δεύτερο.

Δεύτερον,

για το ότι προήγαγαν τον ίδιο μύθο της συγγένειας, αν όχι ταυτοσημίας, μεταξύ των πρώτων αραβικών εξεγέρσεων και του υποκινούμενου εμφύλιου πολέμου στη Λιβύη, νομιμοποιώντας και δικαιολογώντας την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ευρωπαϊκών και αμερικανικών δυνάμεων και συνεπώς τον φόνο εκατοντάδων αμάχων, τα πογκρόμ σε βάρος διαφωνούντων, και την εκτεταμένη καταστροφή κοινωνικών υποδομών απαραίτητων για την οικονομική ανεξαρτησία ενός κράτους που έγινε ένα ακόμα δυτικό προτεκτοράτο.

Τρίτον,

για το ότι, έχοντας κατασκευάσει ιδεολογικά μια εντελώς μυθοπλαστική αντίληψη των καθαρά δυτικού και μετανεωτερικού τύπου «κινημάτων της πλατείας», προέβησαν –και πλέον το παραδέχονται ανοιχτά– σε οργανωμένη και υποκριτικά κεκαλυμμένη ψηφοθηρία, χωρίς να ενοχλούνται στο παραμικρό από την «αυθόρμητη» και «ακηδεμόνευτη» απαγόρευση της ανοιχτής πολιτικής δράσης, την αυτόματη περιθωριοποίηση των κομμουνιστών, που δεν δέχονται να λειτουργούν με υπόγεια μέσα, και την χρησιμότητα των κινημάτων αυτών ως χώρων ανοιχτών στην «ακτιβιστική» συγκρότηση εθνικιστικών, σωβινιστικών και φασιστικών ιδεολογικών αντιλήψεων, που εισέπραξαν τα δικά τους εκλογικά κέρδη λίγους μήνες μετά, χωρίς ποτέ να έχει αναληφθεί η πολιτική ευθύνη για αυτό από τους πιο πάνω. Ονομάζω δε ως εμπλεκόμενους και υπεύθυνους κυνικής και ανεύθυνης για τις ευρύτερες απολήξεις ψηφοθηρίας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενσωματωμένους έλληνες και ξένους διανοουμένους που διαφήμισαν το κίνημα καλλιεργώντας ψευδείς εντυπώσεις και προσδοκίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, χαμηλόβαθμα «ακτιβιστικά» στελέχη και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη των προαναφερθέντων κομμάτων.

Τέταρτον,

για το ότι συνεργάστηκαν για την διασπορά σε παγκόσμια κλίμακα της ιδέας ότι οι ίδιοι εκπροσωπούν κάτι που ονομάζεται «ριζοσπαστική αριστερά», την στιγμή που δεν έχουν την παραμικρή οργανωτική σχέση ή ενδιαφέρον και σεβασμό για το εργατικό και ταξικό κίνημα, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, και τον επαναστατικό συνδικαλισμό. Και φυσικά, την ίδια στιγμή, οι κομματικές οργανώσεις τις οποίες διαφημίζουν ως την τελευταία λέξη στην «αντικαπιταλιστική ανατροπή» συνεχίζουν απτόητες όλο αυτό το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από την «Αραβική Άνοιξη» και δώθε να προδίδουν, μέσω των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης του εργατικού κινήματος και κάθε ρήξη του με την εργοδοσία και τον εργατοπατερισμό. Και φυσικό είναι, εφόσον πρόκειται για ανθρώπους που έχουν βαλθεί να σώσουν τον καπιταλισμό από την οργανωτική αυτονόμηση του εργατικού κινήματος και την ανασυγκρότησή του σε επαναστατική βάση. Τους κατηγορώ πως με τον τρόπο αυτό δυσφήμισαν και συνεχίζουν κυνικά να δυσφημίζουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα κάθε έννοια αριστερού ριζοσπαστισμού, αφού τον έχουν πλέον καταντήσει συνώνυμο με την ψευδο-επαναστατική πόζα μικροαστών διανοουμένων σε ακαδημαϊκά συνέδρια, νερόβραστες και εκ του ασφαλούς επιφυλλίδες στον αστικό Τύπο, φοιτητικές «θύελλες σε φλυντζάνι» και τον εκφυλισμένο ψευδοακτιβισμό της «αριστεράς» του τουίτερ.

Πέμπτον,

για το ότι έχοντας σφετεριστεί την ταμπέλα των «ριζοσπαστών» για την εξαγωγή του συστημικότατου διαφημιστικού τους προϊόντος στις πολύ χαμηλής ταξικής συνείδησης κοινωνίες της σημερινής, ουσιαστικά ακόμα ψυχροπολεμικής Δύσης, συνεργάστηκαν οργανωμένα για την δυσφήμιση και γελοιοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο σε σειρά άρθρων και παρεμβάσεων στο εξωτερικό παρουσίασαν ως ιστορικά ασήμαντο, πολιτικά ανύπαρκτο και ιδεολογικά αντιδραστικό — όταν ενοχλούνταν καν να αναφέρουν την ύπαρξή του και τις δράσεις του. Υπάρχουν τα κείμενα και τα πειστήρια για αυτό, όπως και για όλα τα άλλα σημεία. Ταυτόχρονα και αναγκαστικά, περιθωριοποίησαν το εργατικό κίνημα, για το οποίο απέκλεισαν κάθε συζήτηση, υποστηρίζοντας, όπως είναι ήδη γνωστό μέσω του παραδείγματος Ζίζεκ, ότι «δεν υπάρχουν πουθενά απεργίες της εργατικής τάξης», την στιγμή που οι χαλυβουργοί συνεχίζουν την μεγαλύτερη απεργία της ελληνικής ιστορίας, την στιγμή που μια σειρά άλλων κλάδων αρχίζει να ακολουθεί το παράδειγμά τους με απεργίας διαρκείας, με στάσεις εργασίας, με παραστάσεις διαμαρτυρίας, και με έμπρακτα βήματα απεξάρτησης από τον δόλιο, ενδοτικό και προδοτικό εργατοπατερισμό του καπιταλιστικού συστήματος. Για όλα αυτά τα μέτρα «έγκυρης» λοιδωρίας και αποσιώπησης, καθώς και για τις απόπειρες κρατικής καταστολής και εργοδοτικής δολιοφθοράς που στήθηκαν απέναντι απ’ το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, δεν υπήρξε κανένας σχεδόν αντίλογος ούτε εθνικά ούτε διεθνώς έξω από τις ανακοινώσεις του ίδιου του ΚΚ, αφού αυτή την δημόσια σφαίρα που αυτοπαρουσιάζεται ως «αντιδογματικά αριστερή» την ελέγχουν σχεδόν απόλυτα οι ίδιοι.

Έκτον,

για το ότι για να προετειμάσουν την προεκλογική μορφή του σχηματισμού με τον οποίο συνδέονται και τον οποίο προωθούν εθνικά και πανευρωπαϊκά πουλώντας «ριζοσπαστισμό» σε κοινωνίες όπως η αγγλική, όπου το εργατικό κίνημα είναι χρόνια νεκρό, ή η γαλλική, όπου αργοπεθαίνει, ταύτισαν πλήρως μια εντελώς εξασθενημένη και δομικά ανέφικτη μορφή Κεϋνσιανισμού με τον Μαρξισμό τον ίδιο, διαδίδοντας μάλιστα παντού ότι η δική τους παρωδία του Κέινς είναι ουσιαστικά «μονόδρομος» για την μαρξιστική αριστερά και συνώνυμη της «ρήξης και της ανατροπής». Πέρα από την προδοσία του εργατικού κινήματος, με το οποίο δεν είχαν ποτέ και δεν σκοπεύουν να αποκτήσουν ποτέ καμία σχέση, έσυραν στο βόθρο της στρεψοδικίας και του δικολαβισμού τους όλη την επαναστατική παράδοση του Μαρξισμού από τον Λένιν ως τον Γκράμσι, από την Λούξεμπουργκ ως τον Μπαντιού. Κλέβοντας ξεδιάντροπα συνθήματα και ιδέες που ουδεμία σχέση έχουν με το δικό τους σχέδιο «πεφωτισμένης» σωτηρίας του καπιταλισμού από την δική τους «Συνθήκη των Βερσαλιών» που λέγεται Μέρκελ, σπίλωσαν στα μάτια των μαζών το νόημα, τις αρχές και την ουσία του επαναστατικού Μαρξισμού, τον οποίο εκφύλισαν στα δικά τους τρισάθλια και υποκριτικά μικροαστικά μέτρα.

Έβδομον,

για το ότι έχοντας προβεί στα παραπάνω δεν δίστασαν να βαφτίσουν «ριζοσπαστική» μια πολιτική της οποίας το σημείο εκκίνησης είναι απείρως και αποδεδειγμένα πιο συμβιβασμένο και συστημικό από αυτό του ΠΑΣΟΚ το 1981, χωρίς καν να ενοχληθούν να εξηγήσουν τι πρέπει να περιμένει ο λαός από κάτι τόσο απελπιστικά κενό πραγματικού κοινωνικο-οικονομικού περιεχομένου, την στιγμή που έζησε τον πλήρη εκφυλισμό του «σοσιαλιστικού εγχειρήματος» του 1981 μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, υπό απείρως ευνοϊκότερες οικονομικές συνθήκες, και με το μισό σχεδόν του εκλογικού πληθυσμού να στηρίζει και να νομιμοποιεί την πρόοδο του εγχειρήματος. Και αυτό την ώρα που τα πιο εκφυλισμένα και απονομιμοποιημένα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ, οι σύντροφοι του υπόδικου του Κορυδαλλού, ο εργατοπατέρας που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν οι ακροαριστεροί πριν χρόνια, η σάρα και η μάρα της επαγγελματικής αποστασίας και πολυπροσωπίας, εισρέει στο φιλόξενο όχημα και στήνει το παιχνίδι της φρικτής παρωδίας του 81 στις πλάτες του μέλλοντος των παιδιών μας.

Όγδοον,

για το το ότι μη έχοντας καμία απάντηση για την σειρά στρεβλώσεων, ψεμμάτων και εξαπατήσεων στις οποίες υπέβαλλαν και συνεχίζουν να υποβάλλουν τα βασανισμένα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα και την κοινή γνώμη στο εξωτερικό, μη μπορώντας να στοιχειοθετήσουν με το παραμικρό λογικό επιχείρημα το αποτρόπαιο του ψεύδους που εκπροσωπούν, ενσωματώνουν και διαχέουν παντού, στρέφονται τώρα σε καθαρά γκεμπελικές μεθόδους κατηγορίας όσων δεν αποδέχονται την αυτοκρατορία του ψέμματος ως «κιτρινιστών» και «λαϊκιστών», όταν οι ίδιοι μετέρχονται κίτρινων μέσων για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα που ήδη συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν, όταν οι ίδιοι έχουν κάνει τον παπανδρεϊκό λαϊκισμό να ωχριά μπροστά στην ανερυθρίαστη τιποτολογία τους.

Ένατον,

για το ότι στην ουσία εκπροσωπούν μία σύγχρονη και απόλυτα αντιδραστική εκδοχή της ελιτίστικης «εξουσίας των ειδικών», ρόλο που μονοπωλούν με τη δέουσα σοβαροφάνεια, καθώς εκστομίζουν τις πιο αστήρικτες, ανιστόρητες και μεθοδολογικά αυθαίρετες ανοησίες στο όνομα του «αποδεδειγμένου» (για ποιους;) πολιτικού κύρους τους, καθώς και της αυτοαναγόρευσής τους σε πρωτοπορία –ω του θράσους!– του αγώνα για τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» ολάκερης της Ευρώπης.

Δέκατον,

για το ότι άφησαν την αμετροέπεια που τους υπαγόρευσε η ταξική τους αλαζονεία να ξεπεράσει τόσο πολύ κάθε έλλογο όριο, την ξεδιαντροπιά τους να βρωμίσει τόσο πολύ την λέξη «αριστερά», που καθώς αποκαλύπτεται η θλιβερή κενολογία τους, καθώς η «ρήξη» γίνεται «καταγγελία» γίνεται «αναδιαπραγμάτευση» γίνεται «παραμονή» σε ένα ατέλειωτο θέατρο αξιογέλαστης λεξιπλασίας, προετοιμάζεται και το έδαφος για ένα μετεκλογικό πολιτικό φιάσκο τόσο μεγάλο, τόσο δραματικό, που η απογοήτευση που θα προκαλέσει απειλεί να θάψει τελεσίδικα κάθε χειραφετητική για το λαό προοπτική στην Ελλάδα και την Ευρώπη και να στρέψει τα λαϊκά στρώματα, με όλη τους την δίκαιη μελλοντική οργή και αγανάκτηση για την χυδαιότητα της εξαπάτησης και της εκμετάλλευσης της ελπίδας, ολοταχώς στα ήδη ανερχόμενα ρεύματα του φασισμού και του ακροδεξιού αυταρχισμού.

Για μια τέτοια εξέλιξη, τους θεωρώ όχι απλά ηθικά και πολιτικά υπεύθυνους αλλά και κάτι παραπάνω: είναι αυτοί που θα έχουν προετοιμάσει και ενορχηστρώσει την αποστροφή των μαζών για τις ιδέες που καπηλεύτηκαν, στρέβλωσαν, φαλκίδευσαν και γελοιοποίησαν. Αυτοί, οι ξεδιάντροποι λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού κινήματος, οι επηρμένοι σκηνοθέτες αυτής της γελοίας ναρκισιστικής παράστασης την οποία έχουν το θράσος να αποκαλούν «ριζοσπαστική προοπτική.»

Για τους πιο πάνω λόγους, θεωρώ όλους τους προαναφερθέντες ταξικούς προδότες και άξιους της αιώνιας περιφρόνησης της εργατικής τάξης και των τάξεων των υποτελών: των ανέργων, πρεκάριων, υποαπασχολούμενων, ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, με προβλήματα υγείας, υπερήλικων, εξαθλιωμένων μικροαστών και αγροτών.

Η ντροπή και το όνειδος ας μείνουν αιώνια πάνω τους, και τα ονόματά τους ας περιβληθούν για πάντα με το μαύρο στίγμα της ενσυνείδητης προδοσίας των αδυνάτων.

Ανοιχτή επιστολή …..

Με πλήρη συναίσθηση και συνείδηση της οξυμένης προεκλογικής αντιπαράθεσης, αισθάνομαι την υποχρέωση να απευθυνθώ δημόσια και να δώσω απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα, που μου θέτουν νέοι-κυρίως-εργαζόμενοι και άνεργοι, πρώην μαθητές μου, αλλά και πολλοί γονείς .

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει επιστρατευτεί η διαστρέβλωση των θέσεων του Κόμματος, το οποίο ανέχεται τις παραξενιές μου επί δεκαετίες, σήμερα έχει αφαιρεθεί εντελώς η αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων- δεν υπάρχουν πολιτικά επιχειρήματα μέσα στο βούρκο των Βρυξελλών- κι έχει πολλαπλασιαστεί η εμπάθεια προς το ΚΚΕ, κυρίως από παλιά στελέχη και μέλη του ΚΚΕ. Ο κυρίως αντικομουνισμός τώρα διοχετεύεται από το ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ με ειλικρίνεια και ευθύτητα έχει προσδιορίσει  τη στρατηγική του, που δεν είναι άλλη από το δρόμο προς την ΕΞΟΥΣΙΑ-όχι την εξουσία στα πλαίσια της αστικής τάξης, αλλά τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Όχι την Εξουσία των μονοπωλίων, αλλά την ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ στα Μονοπώλια. Το ΚΚΕ λέει ΞΕΚΑΘΑΡΑ στον Ελληνικό Λαό, αλλά και τους άλλους λαούς που παρακολουθούν τις εξελίξεις στη χώρα μας, ότι μέσα από μια εκλογική αναμέτρηση χωρίς να υπάρχει αντίστοιχο ΤΑΞΙΚΟ Συνδικαλιστικό κίνημα, δεν είναι δυνατή η πολυπόθητη ΑΛΛΑΓΗ του συσχετισμού προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.

     Το ΚΚΕ πλήρωσε με χαμηλά ποσοστά τη θέση του για το ΟΧΙ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ στις εκλογές του ’93 με 4,5% και αντίστοιχα με 5,5% στις εκλογές για το ΟΧΙ στην ΟΝΕ. Οι εξελίξεις το ΔΙΚΑΙΩΣΑΝ, όπως το δικαίωσαν και σ’ όλες τις προβλέψεις για τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς.

Τώρα το ΚΚΕ σου λέει ότι στα πλαίσια της ευρωζώνης, της ευρώ-υποταγής δεν ΥΠΑΡΧΕΙ φιλολαϊκή  διέξοδος. Δεν σου κρύβει τη δυσκολία των περιστάσεων, δεν ωραιοποιεί τις δυνατότητές σου, δεν χαϊδεύει αυτιά. Μόνο ο αγώνας της ΤΑΞΙΚΗΣ αναμέτρησης-δύσκολος, γιατί θέλει ενεργό συμμετοχή στα σωματεία, τους συλλόγους, σήκωμα από τον καναπέ σου- θα σε βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα του αστικού συστήματος.

ΑΡΝΕΙΤΑΙ το ΚΚΕ να συμμετάσχει σε μια ‘διακυβέρνηση’ για να λυθούν τα αδιέξοδα της αστικής τάξης. Το ΚΚΕ ΔΕΝ ΣΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ για πρόσκαιρα ψηφοθηρικά οφέλη.

Πολλοί συμπολίτες μας πέρασαν κατά καιρούς από το ΚΚΕ.  Άλλοι, διαφωνήσαντες, ιδιώτευσαν ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ, άλλοι, διατηρούν επί μέρους διαφωνίες και συνεργάζονται με το ΚΚΕ. Άλλων η κατάντια έχει φτάσει στο απροχώρητο, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν υποσκάπτουν –έτσι νομίζουν, τρομάρα να τους έρθει- το κύρος του Κόμματος, σπέρνοντας την απογοήτευση στις παρυφές των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, λοιδορούντες αυτούς τους οποίους στρέφουν ενάντια στο Κόμμα, εκμεταλλευόμενοι το χαμηλό νοητικό τους επίπεδο. Ξεχνούν οι πρώην αυτοί σύντροφοι, οι οποίοι με τη στάση τους δικαιώνουν το ότι βρίσκονται εκτός Κόμματος, ότι οι ρίζες του ΚΚΕ είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση του ελληνικού Λαού. Μια δράκα ψήφων δεν θα το κάνει ν’ αλλάξει πολιτική.

Όθεν καλώ ΟΛΟΥΣ τους πρώην ΚΚέδες, ν’ αφήσουν κατά μέρος την μικροαστική ανυπομονησία τους και να στρατευτούν ΞΕΚΑΘΑΡΑ-όχι υποκριτικά-με το ΚΚΕ, μιας και στις επίσημες συζητήσεις αναγνωρίζουν, ότι  χωρίς ΚΚΕ οι εργαζόμενοι σήμερα θα ήταν ασιάτες.

Και για να τελειώνουμε, μ’ ένα θέμα τελευταίο. Το πότε θ’ απαλλαγεί η σ. Αλέκα από τα καθήκοντα της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, θα το αποφασίσουν τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, όταν έρθει η ώρα. Την Αλέκα δεν θα την αλλάξουμε επειδή το λέει το ΜΕΓΚΑ και το ΣΚΑΊ. Εμείς ΓΝΩΡΊΖΟΥΜΕ πολύ καλά ότι δεν είναι η Αλέκα το πρόβλημα, αλλά είναι οι συνολικότερες θέσεις του ΚΚΕ. Δεν χτυπούν το γάιδαρο, χτυπούν το σαμάρι. Ε, ΟΧΙ , κύριοι, δεν θα σας κάνουμε τέτοια χάρη.

Με εκτίμηση,

 Ρωμύλος Αβδής-άνευ αξιωμάτων και λοιπών τίτλων.

από redfly planet

Για τους εργαζόμενους στην επιχείρηση Κωτσόβολος

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΑΘΗΝΑΣ  

Συνάδελφοι-συναδέλφισσες, εργαζόμενοι στην επιχείρηση ΚΩΤΣΟΒΟΛΟΣ

Οι εργοδότες στον κλάδο μας αξιοποιώντας και την προεκλογική περίοδο επιτίθενται με ακόμα μεγαλύτερο ταξικό μίσος ενάντια μας με απολύσεις, μειώσεις μισθών, καθυστερήσεις πληρωμών, με πρόσθετη και απλήρωτη δουλειά, με αλλαγές στα ωράρια με δουλειά την Κυριακή .

Η επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας είναι ενιαία, σε όλες τις επιχειρήσεις, σε όλο τον κλάδο.

Εμείς οι εργαζόμενοι, είτε λήγει η μετενέργεια, είτε όχι, δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη, καμία αναμονή.

Μην υπογράψουμε καμία ατομική σύμβαση, καμία μείωση μισθών, η εργοδοσία απαιτεί να υπογράψουμε ατομικές συμβάσεις, δηλαδή να υπογράψουμε τη κατάργηση της κλαδικής μας σύμβασης, η οποία λήγει το Φλεβάρη του 2013. Αν υπογράψουμε ατομικές συμβάσεις, καταργούμε οποιοδήποτε δικαίωμα όχι μόνο οικονομικό αλλά και θεσμικό που απορρέει από την κλαδική μας σύμβαση, δηλαδή άδειες, επιδόματα, ωράρια κ.ά. Ενδέχεται η εργοδοσία να σας απειλήσει ότι όποιος δεν υπογράφει ατομική σύμβαση σημαίνει ότι αποχωρεί από τη δουλειά του οικειοθελώς. Αυτό είναι ψέμα, δεν ισχύει.

Να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία της υπεράσπισης των συλλογικών συμβάσεων, των δικαιωμάτων μας, της ζωής μας , ακολουθώντας το δρόμο της οργάνωσης της πάλης, του συλλογικού αγώνα σε όλους τους χώρους δουλειάς.

Να ματαιώσουμε τα σχέδια της εργοδοσίας και του πολιτικού τους προσωπικού για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και αυτό θα κριθεί από το συσχετισμό δύναμης και από την πάλη μας.

Αν δεν υπάρξει ο συσχετισμός δύναμης που θα επιβάλει συμβάσεις σε όφελος μας η κατηφόρα θα έχει και συνέχεια.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρηση ΚΩΤΣΟΒΟΛΟΣ σε συγκέντρωση στα γραφεία του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας

Αγ. Φιλοθέης 5β την Τετάρτη 30 Μαΐου και ώρα 9.30 το βράδυ για να αποφασίσουμε από κοινού με συλλογική και συντονισμένη δράση την απόκρουση των σχεδίων της εργοδοσίας

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

από ταξική  αντεπίθεση

Συνέντευξη του μέλους της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ Μάκη Παπαδόπουλου

Νίγηρα χαρά της γης και της αυγής γαλάζιο κρίνο…

 

Θύμιος Καλαμούκης

 

 

«Σκέπτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά σε ένα σχολείο σε ένα μικρό χωριό στο Νίγηρα, που έχουν δάσκαλο μόνο δύο ώρες την ημέρα, και μοιράζονται τρία από αυτά την ίδια καρέκλα και είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν γράμματα. Τους έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Πιστεύω  ότι αυτοί χρειάζονται ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα». Οι γνωστές δηλώσεις της διευθύντριας του ΔΝΤ, πολύ γνωστής μας πια, Κριστίν Λαγκάρντ.

Εδώ και δύο χρόνια η συζήτηση στην Ελλάδα είναι αν θα πρέπει να διώξουμε το ΔΝΤ, από την χώρα μας αφού το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι τώρα, μαζί με την «αλληλέγγυα» Ευρώπη,  είναι καταστροφή και εξαθλίωση. Νομίζω ότι το θέμα πια δεν είναι εκεί. Το θέμα δεν είναι να φύγει το ΔΝΤ από μια χώρα. Το θέμα είναι να φύγει το ΔΝΤ από τον πλανήτη.

Αυτή η βδέλλα που κάθεται πάνω στους λαούς και τους ρουφάει, τον πλούτο, τις περιουσίες, τα αποθεματικά, τις ζωές και τα όνειρα. Αυτό το μικρόβιο πρέπει να εξαφανιστεί, να σκοτωθεί και μαζί με αυτό οι συνταγές και οι τρόποι εξόντωσης που μονότονα χρησιμοποιεί.

Θα πει κάποιος καλοπροαίρετος, ή αφελής ή χάχας, σαν αυτούς που υπάρχουν πολλοί τώρα τελευταία, που νομίζουν ότι θα αλλάξει η ζωή τους με μια κίνηση (εδώ ακόμη και για το καθάρισμα των τζαμιών χρειάζονταν τρείς, ψεκάστε, σκουπίστε τελειώσατε), θα πει λοιπόν αυτό  το φιλήσυχο  πρόβατο, «μα πώς θα σωθούν τα παιδάκια στο Νίγηρα, αν δεν υπάρχει ΔΝΤ». Στην βλακώδη ερώτηση υπάρχει απάντηση.

Τα παιδάκια στο Νίγηρα, που κάθονται τρία, τρία σε μια καρέκλα, υπάρχουν έτσι, επειδή τα αναγκάζει το ΔΝΤ να υπάρχουν. Αυτό τους στερεί φαγητό, νερό, μόρφωση, υγεία και καρέκλες για το σχολείο τους. Αυτό και η αντίληψη, η στρατηγική και η φιλοσοφία του ΔΝΤ και των ιδιοκτητών του. Των εμπνευστών του, των δημιουργών του, των αυτουργών του.

Αν ήθελε πραγματικά η Λαγκάρντ να σώσει τα παιδάκια του Νίγηρα, δεν θα είχε παρά να κοιτάξει από την ντουλάπα, την μπιζουτιέρα της και  τον μισθό της, μέχρι τους φίλους της επιχειρηματίες παγκοσμίου κύρους και ακτινοβολίας. Όλους αυτούς τους «επιτυχημένους» του κόσμου που τα εισοδήματά τους, είναι 4 και 5 φορές μεγαλύτερα από το ΑΕΠ του Νίγηρα και καμιά 20αριά άλλων χωρών.

Αυτοί κρατάνε τους λαούς στην φτώχεια και την ανέχεια. Αυτοί σκοτώνουν τα παιδάκια του Νίγηρα, της υπόλοιπης Αφρικής και τώρα σιγά σιγά και της Νότιας Ευρώπης. Και το κάνουν όχι επειδή είναι κακοί. Αλλά επειδή έτσι τρέφονται. Έτσι θεριεύουν αυτοί και το σύστημά τους. Αυτή είναι η τροφή τους. Η εξόντωση των πολλών, των αδύνατων, των εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτή τη γη, που δεν είχαν την δυνατότητα και δεν άρπαξαν την ευκαιρία στο κατάλληλο timing…

Η Λαγκάρντ είπε ψέματα. Δεν σκέφτεται τα παιδάκια του Νίγηρα. Τα παιδάκια της Αθήνας σκέφτεται, που σε ελάχιστο καιρό, θα τα έχει φέρει στην ίδια μοίρα με αυτά του Νίγηρα. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι απόψεις δεν μπορεί να είναι σωτηρία για κανέναν. Είναι  τάφος για όλους μας.

Το ΔΝΤ δεν πρέπει να φύγει αύριο. Πρέπει να φύγει ΧΤΕΣ. Και μαζί με αυτό να διώξουμε και άλλα βαρίδια μαζί του. Και με την ευκαιρία να πρωτοτυπήσουμε.

Να πεθάνουμε την ελπίδα πρώτη! Την ελπίδα, που υπάρχει διάχυτη σε μυαλά συμπατριωτών μας, ότι όλοι αυτοί, ΔΝΤ-Τρόικα-ΕΕ, θα μας σώσουν. Ας ξεκινήσουμε, επιτέλους ανορθόδοξα. Τα έχουμε δοκιμάσει όλα, γιατί όχι και αυτό;

Ας σκοτώσουμε πρώτη  την ελπίδα και ας πεθάνουμε εμείς τελευταίοι!

Δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος

 

 

Του   Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

 

1.Παραμένω δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η έξοδος από την Ευρώπη κάποτε θα γίνει πράξη και θα έχει το χαρακτήρα της εξόδου του Μεσολογγίου. Ο εκφοβισμός, η απόκρυψη της αλήθειας, η συλλογική ανησυχία δε θα καταφέρουν να αναχαιτίσουν εντός ολίγου μια γενική αναταραχή, προοίμιο της εξόδου από την Ενωση. Είναι ασέβεια προς όλους η ανεκτική στάση της πολιτικής σκηνής έναντι των Ευρωπαίων και η υποταγή τους στους ποντίφικες των τραπεζών.

2. Απάντηση στην αλαζονεία, στη μισαλλοδοξία και τον παραλογισμό των ημερών δίνουν οι κομμουνιστές με τον αγώνα τους. Τα μέτωπα είναι πολλά, γεμάτα αντιφάσεις, συγκεχυμένες ιδέες, προκαταλήψεις. Και το θέμα πάντα είναι: τώρα τι κάνει κανείς που η αναλγησία και τα ψεύδη κυριαρχούν στην καθημερινότητα προσπαθώντας να φθείρουν το καθετί; Να κρατήσουμε αποστάσεις απ’ αυτό το αντιαισθητικό συνονθύλευμα: στημένους παρατηρητές πάσης φύσεως αντικομμουνιστές και δημοσιογράφους τρύπιες αυθεντίες.

3. Αγιάτρευτη η πραγματικότητα, πάντρεψε πάλι το Σαμαρά με την Ντόρα. Είναι γνωστό ότι και οι δύο στερούνται σοβαρότητας, δεν έχουν καμία σχέση με την απελπισία μας, δεν ακούνε τίποτα και κανέναν εκτός από τον εαυτό τους. Η τρέλα τους για πρωθυπουργία χρήζει θεραπείας.

4. Πιστεύοντας μόνο στη δύναμη της εικόνας, οι ευσεβιστές Αριστεροί έχουν εναποθέσει το μέλλον τους στα χέρια των δημοσιογράφων. Η δημοσιογραφία εξελίσσεται σε μια εκκλησία όπου δεκτοί γίνονται μόνο οι έμπιστοι και όχι οι πιστοί. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην πολιτική σκηνή και θα βαρεθεί να μετράει πολιτικούς πρώην δημοσιογράφους. Δεν είναι μακριά ο καιρός που οι ευσεβιστές της Αριστεράς θ’ αντικαταστήσουν το πολιτικό με θεολογικό λεξιλόγιο – και αυτή η πράξη θα με βρει σύμφωνο. Η μετάλλαξη από εδώ και στο εξής θα είναι η μητέρα της Αριστεράς, η οποία περιφέρει δεξιά κι αριστερά μια απατηλή εικόνα. Η λεπτεπίλεπτη μέχρι σήμερα συμπεριφορά της δεν της δημιούργησε καμία αναστολή. Τώρα πια μιλάνε με Ευρωπαίους ηγέτες περιμένοντας το θαυματουργό άγγιγμα για ν’ αρχίσουν οι πρώην Αριστεροί και νυν θεοφιλάνθρωποι να μασάνε αργά την πραγματικότητα. Τώρα αποφάσισαν πως σε περίπτωση που θα έρθουν στην εξουσία θα κάνουν δημοψήφισμα τύπου Γιωργάκη Παπανδρέου. Οπορτουνισμός; Οχι. Ελαφρότητα ορισμένων συνανθρώπων μας που δεν έχουν καμία σχέση με το «λόγο», ακόμα και όταν είναι δικός τους.

5. Η ψήφος δεν παράγει ιδεολογία. Οποιος εκποιεί ή αλλάζει τις ιδέες του για το χατίρι της κάλπης δεν αξίζει να μετέχει στην πάλη των ιδεών.

ΠΟΥ ΠΑΣ ΕΡΜΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ; Το μήνυμα των πανελλήνιων εξετάσεων 2012

από   alfavita

ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΔΝΤ…

Το μήνυμα των πανελλήνιων εξετάσεων 2012:

Προς γονείς και μαθητές λαϊκών και λοιπών πληβειοποιημένων στρωμάτων

ΠΟΥ ΠΑΣ ΕΡΜΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ;

Στενάζει το διαδίκτυο από χιλιάδες καταγγελίες, διαμαρτυρίες, απειλές δικαστικών προσφυγών κλπ από γονείς και μαθητές από το μεσημέρι της Παρασκευής 25/5, ανάστατοι οι καθηγητές-βαθμολογητές  για το διαβόητο πλέον Γ4 θέμα της Φυσικής, και την τροπή που πήρε μετά την απόφαση του ΥΠΕΠΘ να το ακυρώσει.

Παρ’ όλο που αντιλαμβάνομαι ότι για τους εμπλεκόμενους γονείς και μαθητές είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθούν από το συγκεκριμένο και να γενικεύσουν, νομίζω ότι έχει αξία να αναδείξουμε το πραγματικό «μήνυμα» που στέλνει το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα στη λεηλατημένη ελληνική οικογένεια και στα παιδιά μας, ιδιαίτερα αυτά των πιο φτωχών τάξεων και στρωμάτων:

«Αφελή εργάτη, επιπόλαιε άνεργε, υπερφίαλε μικροαστέ, πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι, δεν κατάλαβες επιτέλους ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι για όλους; Μαζέψου εσύ και τα βλαστάρια σου φουκαρά μου, εδώ πρόκειται για διαγωνισμό προνομιούχων ταλέντων, προνομιούχων στρωμάτων, προνομιούχων κυρίαρχων».

Αυτό είναι το απλό, απλούστατο, σινιάλο που στέλνεται μέσω της Κεντρικής  Επιτροπής Εξετάσεων και των απίστευτων-ανεκδιήγητων τύπων που την απαρτίζουν [που δεν έχουν καν το θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες τους]. Δεν γνωρίζω αν διορίστηκαν από την πάλαι ποτέ κραταιά φράου Διαμαντοπούλου [που επάξια κατατάσσεται πρώτη στον κατάλογο των καταστροφέων της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης, αφού νομίζω ότι πήρε τα πρωτεία από τον αλήστου μνήμης Αρσένη] ή από τον Μπαμπινιώτη, που φιλοδοξεί να γεμίσει όλες τις τάξεις του Λυκείου με πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά μικρή σημασία έχει.

Υπάρχουν  άραγε ακόμη αφελείς που να μην καταλαβαίνουν ότι το δυσνόητο κείμενο της Αρβελέρ, τα πρωτοφανή σε δυσκολία θέματα της Βιολογίας γενικής παιδείας [αλλά και τα αντίστοιχα σε ιστορία και φυσική γενικής παιδείας, με τα οποία δεν ασχολήθηκε κανείς γιατί τα επιλέγουν ελάχιστοι μαθητές] και το μπάχαλο με τη Φυσική κατεύθυνσης δεν είναι  αποκομμένα μεταξύ τους περιστατικά, αλλά συνθέτουν «το όλον του μηνύματος»;

«Μα είναι δυνατόν να βάζουμε στο Φυσικό των Ιωαννίνων πρωτοετείς φοιτητές με 11;» θα αναρωτηθεί κάθε πληρωμένος κονδυλοφόρος το Σεπτέμβρη. Με «ιερή αγανάκτηση» πανεπιστημιακοί ταγοί σε διατεταγμένη υπηρεσία [πιθανόν και υποψήφιοι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ…] θα διαμαρτυρηθούν για «το χαμηλό επίπεδο» και η πολιτική ηγεσία -με την ευκολία της μασημένης τροφής- θα επιδιώξει να ολοκληρώσει την κατεδάφιση του κατασυκοφαντημένου δημόσιου πανεπιστημίου [κλείνοντας όσες σχολές και τμήματα μπορεί] και την περαιτέρω αποδόμηση του λυκείου.

Είναι καθήκον κάθε προοδευτικού ανθρώπου, πρώτα και κύρια κάθε εκπαιδευτικού που σέβεται τον εαυτό του, αγαπάει και μοχθεί για τους μαθητές του, και βεβαίως της κομμουνιστικής αριστεράς να εναντιωθεί με όλες της τις δυνάμεις στις άθλιες σειρήνες που καλούν το λαό να κουρνιάσει «στα χαμηλά», να υποταχθεί στη φτώχεια του και να υποτάξει τα παιδιά του στην αμορφωσιά και την παραίτηση.

Το εκπαιδευτικό κίνημα στη χώρα μας, με τις πλούσιες παρακαταθήκες του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος πολλών δεκαετιών, επέβαλε κατακτήσεις αδιανόητες για άλλες καπιταλιστικές χώρες, είτε παρόμοιας ανάπτυξης με τη δική μας, είτε ακόμη και ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Είναι αλήθεια, επίσης,  ότι στα πλαίσια του αρμαγεδώνα της τελευταίας διετίας η δημόσια εκπαίδευση έχει δεχθεί συντριπτικά πλήγματα, ποιοτικά και ποσοτικά, χωρίς η αντίσταση να είναι αντάξια των περιστάσεων και ικανή να ανακόψει τη βάρβαρη επίθεση. Παρ’ όλ’ αυτά καθυστερήσαμε αντιλαϊκά μέτρα, βάλαμε σφήνες σε ψηφισμένους νόμους, αντικρούσαμε μερικά ιδεολογήματα της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι στο χέρι του κινήματος, εκπαιδευτικού και ευρύτερα λαϊκού, να ορθώσει πύργο ατίθασο απέναντί τους, να προστατέψει κατακτήσεις, να κερδίσει μάχες και να προετοιμαστεί –οργανωτικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά και ιδεολογικά- ώστε να κερδίσει και τον πόλεμο!

ΥΣ
Αυτή η εκκωφαντική σιωπή –  απουσία της ΟΛΜΕ  είναι θλιβερή…

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ
Μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Περιστερίου
Φυσικός στο 1ο Εσπερινό ΕΠΑΛ Περιστερίου