Tους παλιούς μου φίλους καλώ (Του Νίκου Πατεράκη *)

 

αναδημοσίευση     από      αριστερά στη  μυτιλήνη

 

 

τους παλιούς μου φίλους καλώ.

 

Σε μια κοινωνία που ο υδρονομέας πεθαίνει από δίψα, ο οικοδόμος που έκτισε μια πόλη δεν έχει σπίτι να μείνει, ο υφαντουργός που έντυσε χιλιάδες σώματα φοράει τρύπιο ρούχο, το ΚΚΕ είναι η ελπίδα.

Όσοι αριστεροί ονειρεύονται, συνοδεία πολιτικών ονειρώξεων, τη γυμνόστηθη του Delacroix στα οδοφράγματα του Παρισιού το 1789, δεν έχουν παρά να σκεφτούν τις παραπάνω αντιφάσεις, να ρίξουν μια ματιά στο ημερολόγιο σήμερα – Μάης 2014 – και να δουν τη σημερινή παριζιάνα: ετοιμοθάνατος ίσκιος, σβησμένη φλόγα, που το μόνο που την κρατάει στη ζωή είναι τα επιδιορθωτικά πλαστικά χειρουργεία των αστικών πολιτικών (δεξιών ή αριστερών), με αντίτιμο σωρούς ερειπίων και κοινωνικά αποκαΐδια.

Η Ωραία του 1789, η κακογερασμένη ετοιμοθάνατη αστική τάξη του 2014, θα κρατιέται στη ζωή όσο ο οικοδόμος καθυστερεί να της φτιάξει τον τάφο και ο υφαντουργός το σάβανο. Θα κρατιέται στη ζωή όσο ο υδρονομέας επιτρέπει να είναι τα χείλη του ξερά και διψασμένα και το μέλλον των παιδιών του άνυδρο.

Οι επιστήμονες, στους οποίους ανήκω, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απ’ αυτόν το βούρκο και τη σαπίλα. Να αντιδράσουν πριν να είναι αργά, πριν συνηθίσουν στην μπόχα. Δεν έχουν άλλο δρόμο, παρά μόνο αυτόν της κοινής πορείας και δράσης. Είναι ο δρόμος και ο τρόπος του Οικοδόμου, του Υφαντουργού, του Υδρονομέα, ο δρόμος και ο τρόπος του ΚΚΕ.

Στην επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών καλώ τους παλιούς μου φίλους να συμπαραταχθούμε ξανά με το ΚΚΕ.

Τους παλιούς μου φίλους που συμπορευτήκαμε στα προηγούμενα χρόνια πριν το 1990, τότε που το κόκκινο άρχισε να λιγοστεύει και οι παράφωνοι επιβάλλονται.

Ήρθε η ώρα να πούμε το δικό μας τραγούδι σ΄ αυτή τη σύναξη των παράφωνων. Μονάχα έτσι θα σωπάσουν.

* Ο Νίκος Πατεράκης, είναι πνευμονολόγος, μέλος ΔΗΠΑΚ γιατρών Ηρακλείου

 

 

 

 

 

 

 

ΜΑΝΑ, ΕΜΠΛΕΞΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ!!!

αναδημοσίευση από  το blog ANEΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ

…Μόλις τ’ άκουσες, γύρισες και κοίταξες τη φωτογραφία τού πατέρα μου.

Του αγαπημένου σου Αρίστου. Τσαγκάρης ήταν και κουτσά-στραβά έβγαιναν

τα καθημερινά μας έξοδα. Τι τού ’ρθε να φύγει στα βαπόρια…! Στις 21 Απρίλη 1967 μπαρκάρισε.

Έτσι, ξαφνικά. Κι εσύ μάνα, όλο άναβες το καντήλι, να τον έχει ο Άι-Νικόλας γερό.

«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλεψες τότε μάνα.

Ήταν στα δεκατρία μου χρόνια. Το 1968. Τότε που στο σχολειό ήρθαν δυο παιδιά

από άλλο προάστιο τής εργατούπολης.

Αυτό το μελαγχολικό κορίτσι κι εκείνο το πάντα σκεπτικό αγόρι,

κέρδισαν αμέσως τη φιλία μου κι εγώ την εμπιστοσύνη τους. Αυτό το

χρωστάω στις αρχές που μου δώσατε εσύ κι ο πατέρας, μα και στο δικό τους

ένστικτο. Τούτα τα δυο ήταν που τους διαβεβαίωσαν πως δεν είμαι εκκολαπτόμενος

ρουφιάνος.

Τότε μάνα, επειδή σ’ εμπιστευόμουν, σ’ εκτιμούσα βαθιά δηλαδή, ήρθα τρέχοντας

και σού ’πα το λόγο που τα μάτια τους ήταν τόσο περήφανα!!!

            Οι μανάδες και οι πατεράδες τους, ήταν κομμουνιστές! Κρατούμενοι στο

κολαστήριο τής Γυάρου, γιατί το ΚΚΕ ήταν «παράνομο». Έτσι, ανέλαβαν αυτά

τα παιδιά κάποιοι συγγενείς τους στην παραπάνω γειτονιά.

«Μην μπλέκεις με τους κομμουνιστές γιε μου», με συμβούλευες τότε μάνα με την

αγωνία ζωγραφισμένη στο ρυτιδιασμένο απ’ τα βάσανα πρόσωπό σου. Τό ’πες όμως

τόσο σιγανά… Μα και κακό λόγο γι’ αυτούς, δεν ξεστόμισες. Μόνο έσφιγγες τα δόντια

μην κλάψεις. Γιατί;

            Πέρασαν άλλα πέντε χρόνια που όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η

σκλαβιά, για να μάθω επιτέλους, ότι τα μαύρα δεν τα φόραγες από γούστο. Ότι ο

πατέρας μου δεν βρισκόταν σ’ αυτό το ατέλειωτο μπάρκο…

Γιατί μου τά ’κρυβες βρε μάνα;!

Ήταν τ’ απόγιομα της 16ης Νοέμβρη 1973, ανήμερα των γενεθλίων μου. Γινόμουν

δεκαοκτώ χρονών.

«Πού πας πάλι(!!!) γιε μου; Γύρνα πίσω! Έλα να σου πω! Σε ικετεύω…», σωριάστηκες

στο χωματόδρομο έξω απ’ το σπίτι μας. Γύρισα. Μόνο για να σε σηκώσω γλυκιά μου

μάνα, μα και για να σ’ ακούσω.

Έτσι έμαθα, ότ’ ήσουν μοναχοπαίδι γιατί οι γονείς σου δεν πρόλαβαν να ζήσουν

τη ζωή και τον έρωτά τους. Εκτελέστηκαν το 1950 απ’ το μετεμφυλιακό καθεστώς τής

Ελλάδας επί εσχάτη προδοσία… Κυβέρνηση Πλαστήρα… Κι ήταν λιγότερο από τριάντα και οι δυο…

Αντάρτες τού τιμημένου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πρώτα και μαχητές τού διπλοτιμημένου ΔΣΕ μετά.

Οι «νικητές», η αστική τάξη, οι πολιτικοί εκφραστές της και το Παλάτι, τούς κήρυξαν εχθρούς

τής «πατρίδας»… Των θησαυροφυλακίων τους δηλαδή.

Δέκα χρονών παιδάκι έμεινες πεντάρφανη. Σε κλείσανε σ’ ένα απ’ τα κολαστήρια, τις

γνωστές παιδουπόλεις της βασίλισσας Φρειδερίκης, που εμπνεύστηκε κι έκανε

πράξη το παιδομάζωμα, για να αναμορφώσει τα παιδιά των κομμουνιστών…

Οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες που απολάμβαναν δόξα, τιμές και χρήμα για

την προδοσία τους ενάντια στη χώρα, σε βάλαν στο σημάδι πριν ακόμη κλείσεις τα

δεκαπέντε σου χρόνια. Για να σε σώσουν απ’ το …κληρονομικό σου κομμουνιστικό μικρόβιο,

σε βίασαν. Τρία κτήνη με τη σειρά! Επί κυβέρνησης Παπάγου…

«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;», μουρμούρισες σα να μονολογούσες.

Απ’ αυτόν το βιασμό γεννήθηκα εγώ… «Μάνα, τι λες; Κι ο μπαμπάς; Ο Αρίστος μάνα…»,

σ’ έσφιξα στα μπράτσα μου, που τά ’νοιωσα να δυναμώνουν όμοια μ’ εργάτη που στύβει

την πέτρα και βγάζει λάδι για τη φαμίλια του! «Δολοφονήθηκε με φριχτά βασανιστήρια

παιδί μου απ’ τη χούντα, λίγο μετά τη σύλληψή του. Συνελήφθη στις 21 Απρίλη γιατ’ ήταν

κομμουνιστής! Κι εγώ γιε μου κομμουνίστρια είμαι», όρθωσες επιτέλους(!) πελώριο

το ανάστημά σου, μικροκαμωμένη και μόνιμα μαυροφορεμένη μάνα.

«Κάνεις λάθος κυρα-Αρίσταινα! Δεν είμαι γιος βιασμού εγώ! ‘Βιολογικός’ μου πατέρας είναι

ο κομμουνιστής Αρίστος!», σου αποκάλυψα πως ήδη ήμουν μέλος τής παράνομης

Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας! Της ΚΝΕ!

«Περίμενε τότε λεβέντη μου!», όρμησες σπίτι και σε πέντε λεπτά ξαναβγήκες,

έχοντας βγάλει τα μαύρα…

«Μαζί θα πάμε στο Πολυτεχνείο γιε μου!!!», έχωσες καλύτερα τη φωτογραφία

τού Αρίστου στην τσέπη σου.

Εκεί, στο Πολυτεχνείο 17 Νοέμβρη 1973 πριν το ξημέρωμα, μια φασιστική σφαίρα

σ’ έσμιξε πάλι με τον Αρίστο σου…

Τό ’μαθα δυο μέρες αργότερα μάνα, που με συνέλαβε η χούντα. Μου το αποκάλυψαν

οι βασανιστές μου γελώντας σαρκαστικά. Εκεί, στα μπουντρούμια τής ασφάλειας,

την ώρα που οι σοσιαλδημοκράτες Ντερτιλήδες τού «Πλαστήρα» και οι φασίστες

Ντερτιλήδες τού «Παπάγου» με δολοφονούσαν, όπως εσένα, τον Αρίστο, τους παππούδες

και τις γιαγιάδες μου, για να προασπίσουν τον καπιταλισμό και τα κέρδη των καπιταλιστών.

Μόνο που πλέον είχαν τη μούρη τού φασιστοναζί Γεώργιου Παπαδόπουλου και των ομοίων

του. Ή μήπως τού φασιστοναζί Ιωάννη Μεταξά; Ή μήπως…

Πόσο ίδιοι είναι όλοι τους…

Ευτυχώς μάνα, οι σφαίρες των Ντερτιλίδων με πήραν ξώφαλτσα. Οι επιπτώσεις όμως απ’ τα

βασανιστήρια στο κορμί μου, με συνοδεύουν ακόμη. Αλλά δεν τους δίνω σημασία.

Όλο το νοιάξιμό μου, όπως και της νύφης σου, είναι για τα παιδιά μας! Για τα εγγόνια σου.

Για το μέλλον τους, που δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός.

Κι είμαστε όλοι κομμουνιστές μάνα, όχι όμως για συναισθηματικούς λόγους, παρότι κι αυτοί

έχουν ιερή αξία. Απλά, ξέρουμε την ταξική μας θέση.

Όπως ξέρουμε, ότι όλες οι κυβερνήσεις στα πλαίσια τού καπιταλισμού, «Δεξιές» και «Αριστερές»,

την ίδια εξουσία προσκυνάνε. Την εξουσία των μονοπωλίων. Των μεγαλοαφεντάδων.

Των καπιταλιστών.

Κι εμείς μάνα, χρειαζόμαστε τη δική μας εξουσία. Την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία.

Το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, ώστε να ζούμε χωρίς στερήσεις. Χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου

από άνθρωπο. Μόνο έτσι θ’ απολαμβάνουμε, εμείς, οι παραγωγοί όλου τού πλούτου, τον πλούτο

που παράγουμε.

Ναι μάνα, είχες απόλυτο δίκιο όταν μουρμούραγες, τι Πλαστήρας, τι Παπάγος…

Κι εγώ μάνα, δεν το μουρμουράω! Το βροντοφωνάζω!

«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»;!

Κι όσοι μάνα απ’ τους σύγχρονους γκεμπελίσκους το επικαλούνται για να κατηγορήσουν

το ΚΚΕ, αν έχουν μια στάλα τσίπα πάνω τους, ας αποκαλύψουν την αλήθεια για τον Πλαστήρα.

Επειδή όμως δεν έχουν καθόλου τσίπα, την αποκαλύπτουμε εμείς μάνα. Οι κομμουνιστές!

`Η Μνημόνια ή Λαϊκή Εξουσία!

 

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Στη λεγόμενη «προγραμματική συμφωνία» που συνυπέγραψαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, στη βάση της οποίας υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε η συγκυβέρνηση, υπόσχονταν πολλά και διάφορα.

 

α) Ελεγαν:

«…Ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων».

Τι κάνουν;

Τέσσερις μήνες μετά, λεηλατούν ακόμα και ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει – ως ανάμνηση – τους μισθούς και τις συντάξεις!

 

β) Ελεγαν:

«Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται…».

Τι κάνουν;

Τέσσερις μήνες μετά, «απελευθερώνουν» τις απολύσεις, γυρίζουν το ωράριο εργασίας στην προ της εξέγερσης του Σικάγου εποχή και καταργούν την καθολικότητα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας!

 

γ) Ελεγαν:

«Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα».

Τι κάνουν;

Τέσσερις μήνες μετά, καταργούν δώρα και ΕΚΑΣ από χαμηλοσυνταξιούχους, φτάνουν να αποτιμούν το επίδομα παιδιού στα 13,3 ευρώ το μήνα!

 

δ) Ελεγαν:

«Οχι απολύσεις στο Δημόσιο».

Τι κάνουν;

Τέσσερις μήνες μετά, απολύουν χιλιάδες υπαλλήλους.

 

ε) Ελεγαν:

«Για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις (ένσημα, χρόνος ασφάλισης)».

Τι κάνουν;

Τέσσερις μήνες μετά, προσθέτουν ακόμα και για την είσοδο (!) στο νοσοκομείο χαράτσι 25 ευρώ!

 

στ) Ελεγαν:

«Για τα ΑΜΕΑ ενίσχυση επιδομάτων…».

Τι κάνουν;

Τέσσερις μήνες μετά, κόβουν επιδόματα και ενισχύσεις ακόμα και από τους ανάπηρους!

 

Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «παραμονής της χώρας στην ΕΕ».

Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, ισοδυναμεί με την παραμονή στην ΕΕ, περνάει μέσα από αυτά τα μέτρα – ολοκαύτωμα,

τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την αποδέσμευση από την ΕΕ!

 

Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους».

Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, ισοδυναμεί με την αέναη περικοπή μισθών και συντάξεων για να πληρώνονται τοκογλύφοι, περνάει μέσα από τα μέτρα – σφαγείο,

τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την άρνηση πληρωμής και από τη λαϊκή απόφαση για μονομερή διαγραφή του χρέους!

 

Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».

Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, θέλει θαλερά, ανταγωνιστικά και κερδοφόρα μονοπώλια, περνάει μέσα από τα μέτρα – εξολόθρευση,

τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή απέναντι στην πλουτοκρατία και στην πολιτική της εξουσία. Δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από μια άλλη εξουσία, τη λαϊκή εξουσία. Δεν μπορεί, τελικά, παρά να περνάει μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων!

η προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα – 15 Ιούνη

 

Την Κυριακή ανοίγουμε παράθυρα ελπίδας!

 

 

από   το   fadomduck2

Του Δημήτρη Τσιμούρα

Είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός να ψηφίσει μεθαύριο εκείνους, που τον οδήγησαν ως εδώ; Εκείνους που χάρισαν στους τραπεζίτες πάνω από 150 δις ευρώ; Ενώ εμάς μας είπαν κλέφτες και τεμπέληδες κι ότι μαζί με αυτούς τα… φάγαμε;

Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε αυτούς, που… δηλώνουν ότι έχουν στην κατοχή τους  αμύθητη περιουσία,  για να λύσουν, αυτοί, τα δικά μας προβλήματα, των φτωχών;

Αυτούς, που μας αναγκάζουν να γίνουμε «πελάτες» στους   μαυραγορίτες,  στους ενεχυροδανειστές και στους… οδοντοβγάλτες χρυσών δοντιών(!)  και να ανταλλάξουμε, για ένα κομμάτι ψωμί, προσωπικά μας κειμήλια ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας;

Αυτούς, που έχουν σχεδιάσει στην κυριολεξία να ληστέψουν μέσω του ψευδεπίγραφου «πόθεν έσχες» και τα ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία, που  βρέθηκε  να έχει στην κατοχή του ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο μεροκαματιάρης, ο απασχολήσιμος;

Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε  αυτούς, που  εκχώρησαν κρατικές  συχνότητες στους επικυρίαρχους, ως δείγμα υποτέλειας;   Ήδη, μέχρι αυτήν  τη στιγμή, σύμφωνα με τη λιτή κρατική ανακοίνωση, έχουν  εκχωρηθεί: στο  BBC World News και στη Deutsche Welle οι ψηφιακές συχνότητες των«Πρίσμα+» και «Σινεσπόρ», τα οποία και καταργήθηκαν, από τη Δευτέρα 19 Μαρτίου του ’12,  ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο  είχαν  εκχωρηθεί άλλες δύο συχνότητες.  Στο Γαλλικό  TV5 Monde, καθώς  και στο  Αγγλόφωνο   Euronews!!!

Είναι δυνατόν λοιπόν  να ψηφίσουμε αυτούς που με εκβιαστικό τρόπο μας  υποδεικνύουν,  η Μέρκελ και  ο Ομπάμα, η Λαγκάρντ  και ο Μπαρόζο και οι λοιποί του είδους τους; Αυτούς που μας υποδεικνύουν οι ξένες εφημερίδες και τα ξένα περιοδικά; Ποιών τα συμφέροντα αυτοί εκφράζουν;

Είναι δυνατόν να ρίξουμε την ίδια ψήφο με αυτήν,  που θα ρίξουν ο Ψυχάρης και  ο Καψής, ο Τσίμας και  η Τρέμη, η Στάη και ο Πολίτης, ο Πρετεντέρης και ο Μποτώνης, ο Χασαπόπουλος και  ο Λιάρος; Όπως  και οι  έτεροι  ακριβοπληρωμένοι αστέρες της…. «αντικειμενικής» δημοσιογραφίας;

Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε το ίδιο με αυτό που θα ψηφίσουν  ο  τραπεζίτης,  ο μεγαλοεργολάβος, ο εφοπλιστής, ο καναλάρχης, ο ενεχυροδανειστής, ο  μαυραγορίτης,  ο γλείφτης και ο οσφυοκάμπτης;

Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε αυτούς,  που μας κρύβουν ότι η «ανάπτυξη» που θεοποιούν   είναι η  «γαλέρα», μ’ εμάς κωπηλάτες,  να  τραβούμε κουπί από νύχτα σε νύχτα, για να  εξασφαλίζουμε σ’ αυτούς  αμύθητα κέρδη και σε μας τα άκρως  απαραίτητα, ίσα-ίσα  να ζούμε,  για να δουλεύουμε;

Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε  αυτούς,  που ξεπούλησαν, αφού μεθοδικά την απαξίωσαν, την δημόσια περιουσία; Αυτούς που έδεσαν την πατρίδα κι εμάς τους ίδιους χειροπόδαρα για… το δικό μας, όπως λένε,  καλό;

Αυτούς,  που μας στέρησαν τη δουλειά, τις συντάξεις, τους γιατρούς, τα φάρμακα, την ελπίδα, την αξιοπρέπεια, το όνειρο; Αυτούς, που μας οδηγούν στη φτώχεια, στην πείνα, στα… κατοχικά  συσσίτια, στην εξαθλίωση και στις αυτοκτονίες; Αυτούς,  που τη σκλαβιά μας τη βαφτίζουν ελευθερία;

Αυτούς, που μετακομίζουν από το ένα κόμμα στο άλλο,  όταν το ατομικό τους συμφέρον, αλλά και τα συμφέροντα που αυτοί υπηρετούν, το επιτάσσουν;

 Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε  αυτούς, που τρομάζουν να μας κοιτάξουν κατάματα και που για να βγουν μπροστά μας χρειάζονται αστυνομική συνοδεία; Αυτούς που μας ζητούν να νομιμοποιήσουμε τα τετελεσμένα τους;

 Είναι δυνατόν να ψάχνουμε λύσεις σ’ εκείνους,  που δημιούργησαν το πρόβλημα; Στα κόμματα,  που μας έφεραν μέχρι εδώ, στην ίδια την ΕΕ; Είναι δυνατόν να ψάχνουμε λύσεις, μεταξύ  «ληστών και κλεπταποδόχων», μεταξύ «Σκύλας και Χάρυβδης»;

Είναι δυνατόν να  περιμένουμε  λύσεις από αυτούς, που τοποθετούν  τους ανθρώπους  σε δύο κατηγορίες;  Σ’ αυτούς -τους ελαχιστότατους-  που θα κατέχουν τον πλούτο και σ’ εκείνους -τους πολλούς- που θα τον παράγουν;

Είναι δυνατόν  να ψηφίσουμε αυτούς, που μας ζητούν να καθίσουμε στη γωνιά,  για να μας λύσουν αυτοί τα προβλήματα; Αυτούς,  που ο ένας φορτώνει την ενοχή του στον άλλον,  τη στιγμή που και οι δυο έχουν τις ίδιες ευθύνες;

 Είναι δυνατόν να ψηφίσουμε,  για να τηρηθούν τα… «συμφωνηθέντα»,  όπως οι «εταίροι» μας της ΕΕ  προστάζουν;  Για να πάρουν και άλλα πιο σκληρά  μέτρα εναντίον μας, όπως οι ίδιοι ομολογούν; Είναι δυνατόν να βάλουμε το κεφάλι μας μόνοι μας κάτω από τη λεπίδα της λαιμητόμου;

Εάν ναι, είμαστε «άξιοι» της τύχης μας. Άξιοι κωπηλάτες της γαλέρας τους,  για να παράγουμε εσαεί τα δικά τους πλούτη! Όμως,  δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να υποθηκεύσουμε έτσι και το μέλλον και των παιδιών, που ακόμα δεν έχουν  γεννηθεί!

Όλοι αυτοί σήμερα μας δείχνουν προσωπεία, από Δευτέρα θα μας δείξουν πρόσωπο!

Σ’ όλους αυτούς, «ληστές και κλεπταποδόχους», πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ,   κρατώντας πάντα την ελπίδα και το μέλλον στα χέρια μας. Αφήνοντας μαζί τους  ανοιχτούς λογαριασμούς για οργανωμένο αγώνα  και ταξική  πάλη,  για την  ανατροπή αυτής της κατάστασης. Ο πλούτος,  που κρατούν στα χέρια τους, δεν τους ανήκει.

Ανοίγουμε  παράθυρα ελπίδας! Κόντρα στο ρεύμα και στις επιταγές των σειρήνων! 

Δίνουμε δύναμη στο ΚΚΕ!

Δίνουμε δύναμη στο μόνο κόμμα,  που τίποτα από όλα αυτά δεν νομιμοποίησε με την υπογραφή του και ούτε πρόκειται να νομιμοποιήσει!  Κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά «εχθροί και φίλοι»!

15/6/12

ΓΙΑΤΙ ΚΚΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;

από aristera sti mitilini

Γιατί ΚΚΕ και γιατί τώρα – 10 λόγοι για να ψηφίσεις ΚΚΕ.

Άρθρο του Νικόλαου Μόττα * (αναδημοσίευση από το http://www.palmografos.com)

Καθώς οι εκλογές της 17ης Ιουνίου πλησιάζουν αυξάνονται ολοένα και περισσότερο τα εκβιαστικά διλήμματα που το πολιτικό σύστημα θέτει στους πολίτες: Παραμονή ή έξοδος απ’ την ευρωζώνη; Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος; Μνημόνιο ή χρεωκοπία; Αυτό δεν προκαλεί εντύπωση. Όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο η αστική δημοκρατία συνηθίζει να θέτει τρομοκρατικά διλήμματα στον ψηφοφόρο με σκοπό να τον κρατήσει «στο μαντρί» του καπιταλιστικού εποικοδομήματος. Να τον εκφοβίσει ή να του δημιουργήσει αυταπάτες.

Ο πολίτης οφείλει να προσέλθει στις κάλπες χωρίς φόβο και αυταπάτες. Γνωρίζοντας ότι έχει να επιλέξει μεταξύ 22 πολιτικών σχηματισμών – έχοντας όμως επί της ουσίας μπροστά του δύο μόνο δρόμους. Ο ένας είναι αυτός που προτείνει το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα στο σύνολο του, με τις όποιες μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις του. Ο άλλος είναι αυτός που «δείχνει» το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας – ο δρόμος της χειραφέτησης του λαού απ’ τις δυνάμεις του Κεφαλαίου, της λαϊκής εξουσίας που κοινωνικοποιεί τον πλούτο παίρνοντας στα χέρια της τα μέσα παραγωγής της χώρας. Αυτό το επιχείρημα πιθανώς να ακούγεται γενικόλογο σε κάποιους. «Για ποιούς λόγους να στηρίξω το ΚΚΕ;» είναι μια ερώτηση που έχω ακούσει τελευταία σε φιλικές συζητήσεις για τις επερχόμενες εκλογές. Ιδού λοιπόν:

1. Διότι η ουσία της κρίσης που ζούμε δεν είναι αποκλειστικά ούτε κρίση χρέους, ούτε κρίση του ευρώ, ούτε γενικά και αόριστα πολιτική κρίση. Είναι κρίση του ίδιου του καπιταλισμού. Έχουν περάσει 160 χρόνια από τότε που ο Μαρξ προέβλεψε τις εγγενείς αδυναμίες του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου οι οποίες το αναγκάζουν να δημιουργεί ανα τακτά χρονικά διαστήματα κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι το εξής: Θέλουμε διαχείρηση ή ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Στην διαχείρηση της καπιταλιστικής κρίσης έχουν επενδύσει οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ανεξ. Έλληνες, ΔΗΜ.ΑΡ κ.α) παρά τις όποιες προγραμματικές διαφορές τους.

2. Διότι τα μνημόνια δεν είναι η «μήτρα» της κρίσης αλλά παράγωγα της. Οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η Ελλάδα εμπεριέχουν όρους (μείωση μισθών/συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα εθνικής περιουσίας κλπ.) που αποτελούν σταθερή οικονομική πολιτική της Ε.Ε. (προβλέπονται στην Συνθήκη της Λισαβώνας). Στο πλαίσιο της φιλελεύθερης οικονομίας και του ανταγωνισμού της με άλλες οικονομικές υπερδυνάμεις (Κίνα, ΗΠΑ) η Ε.Ε. είναι υποχρεωμένη να μειώνει συνεχώς το κόστος παραγωγής (άρα περικοπές μισθών, φτηνό εργατικό δυναμικό) προς όφελος της ανταγωνιστικότητας της. Αυτή η πολιτική παραμένει σταθερή από το 1992 όταν και υπογράφτηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η κρίση αποτέλεσε την «χρυσή ευκαιρία» για την υπογραφή μνημονίων που θα δικαιολογούσαν τη βαρβαρότητα των προαποφασισμένων μέτρων.

3. Διότι έχει δικαιωθεί πλήρως στις προβλέψεις του για την επερχόμενη θύελλα, την κρίση, τη λιτότητα και τα βάρβαρα μέτρα που πλήττουν την κοινωνία. Το Μάρτιο του 1994, δύο χρόνια μετά την κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ από την πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΛ.ΑΝ., Συνασπισμός), ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε ένθετο με τίτλο «Λευκή Βίβλος: η επιχείρηση επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα». Η «Λευκή Βίβλος» ήταν η βασική οικονομική γραμμή στις ράγες της οποίας το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπενχάγης (1993) καλούσε την Ε.Ε. να κινηθεί. Το ένθετο της εφημερίδας κωδικοποιούσε τότε τα αντεργατικά μέτρα: «Σε κίνδυνο το 8ωρο», «στο στόχαστρο κοινωνική ασφάλιση και επιδόματα», «υπό κατάργηση οι συλλογικές συμβάσεις», «απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημίωση». Αυτά που τότε ίσως να έμοιαζαν εξωπραγματικά, σήμερα επιβεβαιώνονται και με το παραπάνω. Το σύνθημα «έρχεται θύελλα», με το οποίο συχνά η ηγεσία του ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει το λαό για τα επερχόμενα μέτρα, ηχεί μονότονα στα αυτιά ορισμένων. Τα γεγονότα όμως έρχονται να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της προειδοποίησης. Τρία απλά παραδείγματα:

α) «Ριζοσπάστης», 27 Μαρτίου 1997: «Ασφαλιστικά-Εργασιακά Δικαιώματα. Έρχεται Θύελλα: Η κυβέρνηση επιχειρεί κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, μέσω των «Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης». Επίκειται αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, αποδεκατισμός των συντάξεων, αύξηση εισφορών, κατάργηση του θεσμού βαρέων και ανθυγιεινών».

β) «Ριζοσπάστης», 6 Μαρτίου 2004: «Σύνοδος ΕΚΟΦΙΝ. Έρχονται νέες θύελλες…: Ενα βαρύ πακέτο αντιλαϊκών μέτρων (επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, κατάργηση πρόωρων συντάξεων, αύξηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, νέες ανατροπές στα δημόσια συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας, καθώς και σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές) συζητούνται την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη στις Βρυξέλλες».

γ) «Ριζοσπάστης», 4 Οκτωβρίου 2009: «Ανεξάρτητα από το ποιος θα σχηματίσει αύριο κυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σκοπεύουν να επιταχύνουν την αντιδραστική πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, με στόχο να φορτωθούν οι συνέπειες της κρίσης στους εργαζόμενους» έγραφε ο Γ.Κακουλίδης.

4. Διότι κανένας – πλην του ΚΚΕ – δεν κάνει λόγο για τα υπέρογκα ποσά που δαπανά η Ελλάδα στο πλαίσιο της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ. Μεταξύ 2000-2011 η Ελλάδα δαπάνησε 11.092 εκατομ. δολάρια (σταθερές τιμές 1990) για εισαγωγές όπλων, όντας 4η παγκοσμίως σε αγορά πολεμικού υλικού. Να θυμήσουμε ότι το ΝΑΤΟ είναι η «Συμμαχία» που, πέραν των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που έχει διαπράξει σε Μέση Ανατολή και Βαλκάνια, δεν… «γνωρίζει» που ανήκουν τα Ίμια, εάν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο ή αν υπάρχει κατοχικός στρατός στην Κύπρο. Τι έχει κερδίσει άραγε η Ελλάδα από την συμμετοχή της σε αυτήν τη βάρβαρη συμμορία κυβερνήσεων;

5. Διότι αυτοί που υπόσχονται «λύσεις» στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος και της Ε.Ε. είναι οι ίδιοι που δημιούργησαν τα προβλήματα. Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές που προτείνουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα «εξαπτέρυγα» τους της ελεύθερης οικονομίας (π.χ. «Δημιουργία Ξανά/Δράση») είναι οι ίδιες που δημιούργησαν στρατιές ανέργων, που βάζουν λουκέτο στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που οδηγούν τους εργαζομένους στην εξαθλίωση, που επιβάλλουν το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας προς όφελος επιχειρηματικών κύκλων. Και αφού διαπράξουν τα εγκλήματα αυτά έχουν το πολιτικό θράσος να ψέγουν τα εργατικά συνδικάτα για το αυτονόητο (ή μήπως όχι;) στον 21ο αιώνα δικαίωμα στην απεργία.

6. Διότι το επιχείρημα ότι υπάρχει δυνατότητα «επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου» είναι μια μεγάλη αυταπάτη. Και δυστυχώς σε αυτήν την αυταπάτη επενδύει τυχοδιωκτικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Διότι, επί της ουσίας, όταν λες ότι θα διαπραγματευτείς το μνημόνιο είναι σαν να διαπραγματεύεσαι τον τρόπο με τον οποίο θα σε εκτελέσουν: με θανατηφόρο ένεση ή απευθείας στη γκιλοτίνα. Μέχρι στιγμής, μόνο το ΚΚΕ – εκ στόματος της Γενικής Γραμματέως – έχει δηλώσει ευθέως ότι μετά τις εκλογές θα καταθέσει νομοσχέδιο για την κατάργηση του μνημονίου και των κοινωνιοκτόνων μέτρων που εμπεριέχει.

7. Διότι καμία πολιτική με πραγματικό όφελος για το λαό δε μπορεί να ασκηθεί εντός της Ε.Ε. και με άθικτα τα μονωπολιακά συμφέροντα. Για ποια «ανάπτυξη» μιλάμε όταν η περίφημη ατζέντα οικονομικής πολιτικής «Ευρωπαϊκή Ένωση 2020» βασίζεται σε δύο πυλώνες: την ασφυκτική δημοσιονομική σταθερότητα και τις αντιλαϊκές, αντεργατικές μεταρρυθμίσεις; Και είναι προφανές ότι οι πανηγυρισμοί και τα μεγάλα λόγια για τον «άνεμο αλλαγής στην Ευρώπη» μετά την εκλογή του Φρ.Ολάντ στη Γαλλία ήταν αδειανό βαρέλι. Η πραγματικότητα προσγειώνει και τους πλέον υπεραισιόδοξους. Η αντιδραστική, ακραία νεοφιλελεύθερη δομή της Ε.Ε. και οι συσχετισμοί εντός των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών (μονομαχία γερμανικού-γαλλικού Κεφαλαίου) δεν αφήνουν κανένα παράθυρο ελπίδας για τους λαούς.

8. Διότι ο δανεισμός της χώρας για την αποπληρωμή του χρέους αποτελεί φαύλο κύκλο. Το χρέος της χώρας δεν αποτελεί παρά απότοκο των σχέσεων παραγωγής που διαμορφώθηκαν σε καπιταλιστικά πλαίσια. Το χρέος καθεαυτό δεν είναι η αιτία της κρίσης – είναι παράγωγο της, από αυτήν τρέφεται και γιγαντώνεται. Η «αναδιάρθρωση» του, την οποία ευαγγελίζονται οι αστικές πολιτικές ηγεσίες, δεν οδηγεί σε λύση του προβλήματος αλλά στην χρονική μετατόπιση του. Και όσο η Ελλάδα συνεχίσει να δανείζεται με σκοπό να αποπληρώσει το χρέος τόσο αυτό θα συσσωρεύεται και θα αναπαράγεται με θύματα πάντα τους εργαζόμενους, τα χαμηλά και μεσαία στρώμματα της κοινωνίας.

9. Διότι η ψήφος στα νεοναζιστικά κομματικά μορφώματα είναι ψήφος επιβράβευσης των παρακρατικών «μαντρόσκυλων» του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην αναβίωση των ιδεών που αιματοκύλησαν τον κόσμο τη δεκαετία του ’40, την ρατσιστική παράνοια και στον πλήρη εκχυδαϊσμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

10. Διότι ακόμη μεγαλύτερη σημασία από την κρίση καθεαυτή (από το μνημόνιο και τα ασφυκτικά δημοσιονομικά μέτρα) έχει η ισχυροποίηση των λαϊκών αγώνων. Αυτό που θα μετρήσει την επομένη των εκλογών είναι η ετοιμότητα του ελληνικού λαού να αντισταθεί στις πολιτικές που ακολουθήσουν, στα νέα μνημόνια, τις νέες περικοπές, τους νέους αντεργατικούς νόμους. Η πολυετής δραστηριοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στους χώρους εργασίας, η άοκνη υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζομένων, των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, της νεολαίας, αποτελούν απόδειξη αταλάντευτης αγωνιστικής δράσης στο πλευρό του λαού μας.

Οι πολίτες οφείλουν στις 17 Ιουνίου να κάνουν την επιλογή τους, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων εκβιαστικά διλλήματα, απάτες και αυταπάτες. «…Στις λεωφόρους του μέλλοντος ο δρόμος φεύγει γρήγορα, η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω» έγραφε ο σπουδαίος ποιητής της Ρωμιοσύνης, ο Γιάννης Ρίτσος. Σε αυτές τις λεωφόρους του μέλλοντος οφείλει να περπατήσει ο ελληνικός λαός.

* Ο Νικόλαος Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ (PhD) Πολιτικής Ιστορίας και Εξωτερικής Πολιτικής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στις Διπλωματικές Σπουδές (Διπλωματική Ακαδημία Λονδίνου) και στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβιβ). Υπήρξε επί τριετία τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Είναι ίδρυτής και διαχειριστής του ελληνικού αρχείου Τσε Γκεβάρα, http://www.guevaristas.net.

 

Ο φετιχισμός του χρήματος και η πλήρης κοστολόγηση του προγράμματος του ΚΚΕ

από  lenin reloaded

Γιώργος Λαμπρινίδης

Ο φετιχισμός του χρήματος και η πλήρης κοστολόγηση του προγράμματος του ΚΚΕ

Με το παρόν σημείωμα θα ήθελα να συμβάλλω στην επίλυση ορισμένων πολύ σοβαρών παρανοήσεων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, επηρεάζουν σοβαρά το εκλογικό σώμα και κάνουν την πρόταση του ΚΚΕ πολύ δύσκολη στην πέψη, ακόμα και για μερικούς από αυτούς που την έχουν φάει. Οι παρανοήσεις αυτές έχουν σαν βάση τους μια και μόνο υπόθεση: ότι ο άνθρωπος ικανοποιεί τις ανάγκες του με το χρήμα. Αυτή η υπόθεση φαίνεται αυτονόητη και δύσκολο να την ανατρέψει κανείς, αλλά παρ’ όλ’ αυτά θα προσπαθήσω. Η πίστη δε σε αυτή την υπόθεση είναι πάθηση που διαγνώστηκε πρώτη φορά το 1844 με τον όρο αποξένωση και συστηματοποιήθηκε το 1867, όταν διαπιστώθηκε ότι έχει δύο αλληλοσυμπληρούμενες πλευρές, οι οποίες αποδόθηκαν με τους όρους φετιχισμός του εμπορεύματος και φετιχισμός του χρήματος. Ο επιστήμονας που ανακάλυψε αυτήν την πάθηση δεν είναι άλλος από τον Καρλ Μαρξ ο οποίος πρότεινε και το αντίδοτο, αλλά παρ’ όλ’ αυτά και οι δύο πλευρές της ασθένειας εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να ταλανίζουν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Η θέση ότι οι ανάγκες ικανοποιούνται με χρήμα είναι κλασικό σύμπτωμα φετιχισμού του χρήματος.

Ας πάρουμε όμως μια δόση από εκφάνσεις της ασθένειας: «Ο κόσμος, ή τουλάχιστον κάποιος κόσμος, πεινάει και δεν έχει χρήματα για να φάει», «Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να φάει ο κόσμος;» Επίσης, οι άποροι και πεινασμένοι έχουν ακουστεί να λένε: «δεν έχω λεφτά να φάω» ή «δώσε μου ένα ευρώ να φάω». Κανείς όμως δεν έχει βρεθεί μέχρι τώρα να υποστηρίξει ότι, αφού έδωσε λεφτά στον άπορο, αυτός …τα έφαγε. Γενικά, ο φετιχισμός του χρήματος στη μορφή του έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό («είχα κάποια χρήματα αλλά τα έφαγα», «τα λεφτά τρώγονται γρήγορα» κλπ). Είναι όμως ψέμα, και πιστέψτε με, όσο δύσκολο και να είναι, όπως ψέμα είναι ότι τα λεφτά φεύγουν (εύκολα, γρήγορα ή με όποιον άλλο τρόπο), κάνουν φτερά, αυγατίζουν και γενικώς δραστηριοποιούνται ποικιλοτρόπως. Μετά από ενδελεχή έρευνα για τις διατροφικές συνήθειες των ελλήνων, σε αυτές δεν περιλαμβάνεται η κατανάλωση χρήματος. Με ασφάλεια μπορούμε να υποθέσουμε ότι το χρήμα, σε οποιαδήποτε υλική του μορφή, είτε δηλαδή αυτή του χαρτονομίσματος, του κέρματος, του τραπεζικού λογαριασμού (λογιστική εγγραφή), είτε με τις μορφές που παίρνει το πιστωτικό χρήμα, δεν τρώγεται. Κι όχι μόνο δεν τρώγεται το χρήμα, αλλά όλες οι παραπάνω υλικές του ενσωματώσεις δεν φοριούνται, δεν στεγάζουν και δεν ξεδιψούν, δεν μεταφέρουν και δεν ξεκουράζουν.

«Μα», θα πει κανείς, «προφανώς! Το χρήμα ικανοποιεί τις ανάγκες επειδή ανταλλάσσεται με όλα αυτά που τρέφουν, ντύνουν, στεγάζουν, ξεδιψούν, μεταφέρουν και ξεκουράζουν. Και δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει όλα αυτά με άλλον τρόπο, εκτός από το να τα ανταλλάξει με χρήματα». Απ, μπαγασάκο, σε τσάκωσα! Πώς προέκυψε αυτό το τελευταίο συμπέρασμα; Μήπως πλήρωνες μέχρι τώρα το δάσκαλό σου στο δημοτικό για να σε μάθει γράμματα; Όταν, σε λίγα χρόνια, θα τον πληρώνεις, αυτό θα σημαίνει ότι η φυσική τάξη πραγμάτων είναι να μαθαίνεις γράμματα μόνο αν έχεις το αντίτιμο της ψευτοεπιβίωσης του δασκάλου;

«Ωραία», θα κοντοσταθεί ο κεραυνοχτυπημένος από την ξαφνική αλήθεια, ένθερμος οπαδός του ευρώ, «αλλά με το φαΐ τι γίνεται;» Σ’ αυτό το σημείο, θα γίνει μια γενναία υπόθεση – τομή στην σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα: ο κόσμος που πεινάει θέλει κρέας και γάλα, τυρί και ντομάτες, όσπρια, μακαρόνια και φρούτα, ψάρια και ψωμί, κοντολογίς όλα αυτά που συλλήβδην ονομάζουμε «τρόφιμα» σε σαφή διάκριση από τα «χρήματα».

Όλα όμως τα «τρόφιμα» παράγονται στην Ελλάδα και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες ώστε να εξάγονται και να πετιούνται. Το 1980, πριν μπούμε στην ΕΟΚ, η παραγωγή σε τρόφιμα ήταν τέτοια ώστε να είμαστε σαν χώρα καθαρός εξαγωγέας σε όλες τις βασικές κατηγορίες τροφίμων.

Φυσικά, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ξοδέψει χρήματα για να καταστραφούν καΐκια που θα έφερναν ψάρια, παρέχοντας στον ψαρά λεφτά και στερώντας τον από ψάρια και οδηγώντας τον πρώην ψαρά στο να αγοράζει από το σούπερ μάρκετ κατεψυγμένα ψάρια ατλαντικού…

Όταν συμβαίνει αυτό ακολουθεί επιδημία φετιχισμού του χρήματος, γιατί μέχρι και ο ψαράς ξεχνάει ότι για την ψαροφαγία αρκούσε το καΐκι, το οποίο μάλιστα απέφερε και χρήματα από πάνω. Μιας και την πιάσαμε αυτήν την κουβέντα με τα ψάρια, η Ελλάδα σήμερα είναι καθαρός εξαγωγέας ψαριών, δηλαδή εξάγει πιο πολλά ψάρια απ’ όσα εισάγει, ακριβώς επειδή έφυγε ο φίλος μας ο ψαράς από τη μέση, καταργώντας ή ελαχιστοποιώντας τη μικρή αγορά των ψαριών και ανοίγοντας τους ορίζοντες στις μεγάλες τράτες και τις πολυεθνικές του ψαριού.

Αλλά ξεστρατίσαμε – το ερώτημα ήταν: πόσα λεφτά χρειάζονται για να ξαναπιάσει ο ψαράς ψάρια; Για να βγάλει ο παραγωγός σιτάρι και καπνό, ο τυροκόμος τυρί και ο κτηνοτρόφος κρέας; Μηδέν (0) ο,τιδήποτε – δηλαδή: μηδέν ευρώ, μηδέν δραχμές, μηδέν ρούβλια και φράγκα. Φυσικά, θα πρέπει ο ψαράς να μην πληρώσει το ναυπηγείο για την καινούρια του βάρκα, ο παραγωγός να μην πληρώσει για το σπόρο, τα λιπάσματα και το νερό, ο τυροκόμος να μην πληρώσει για το γάλα και ο κτηνοτρόφος να μην πληρώσει για τις ζωοτροφές. Αλλά γιατί θα πρέπει να πληρώσουν, αν όλα αυτά είναι κοινωνική ιδιοκτησία; Μήπως κάποιο σημαντικό στοιχείο της παραγωγής λείπει από τη χώρα και θα μας το στερήσουν οι αγαπημένοι μας σύμμαχοι και φίλοι με εμπάργκο; Τίποτα από όλα αυτά δεν λείπει.

Θα μας λείψουν ίσως οι μπανάνες, όπως μας έλειπαν όταν ήμασταν παιδιά, κι αυτές όχι εντελώς, δόξα την Κρήτη και όχι για πολύ, δόξα τη βιοτεχνολογία. Κι άμα υπενθυμίσουμε στους λατινοαμερικάνους τις ευεργετικές ιδιότητες του ελαιολάδου, δεν βλέπω γιατί να μην έχουμε τόνους από μπανάνες, ούτως ή άλλως. Επιμένω στις μπανάνες, διότι συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που μέρος του γενετικού τους υλικού δεν έχει εξελιχθεί με αποτέλεσμα να έχω τη σχέση προγενέστερων του ανθρώπου έμβιων μορφών με τις μπανάνες. Ευτυχώς, γιατί σε άλλους αυτή η γενετική στασιμότητα οδηγεί στο να ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κι εν πάσει περιπτώσει, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τέτοιες αδυναμίες (αναφέρομαι στις μπανάνες, όχι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ), γιατί την ελευθερία την πλακώνει η ανικανοποίητη ανάγκη κι όχι ο Στάλιν, όπως πιστεύεται ευρέως, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Γιατί λοιπόν υπάρχουν άστεγοι ή κακοστεγασμένοι; Επειδή δεν έχουν λεφτά για να νοικιάσουν ένα κεραμίδι, να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Γι’ αυτό, κι όχι επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες κατοικίες. Προσέξτε ένα δημοσίευμα από τα πολλά στο οποίο, αν περιλαμβάνονταν και οι συμπαθείς μας άστεγοι, θα αποτυπωνόταν όλος ο παραλογισμός του οικονομικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός: «Παρ’ ότι οι ευκαιρίες για τους υποψήφιους επενδυτές είναι περισσότερες από ποτέ, οι απούλητες νεόδμητες κατοικίες στη Θεσσαλονίκη φτάνουν σήμερα τις 8.000, ενώ η ανεργία στον κλάδο των κατασκευών έχει «χτυπήσει» οροφή. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Συνδέσμου Οικοδομικών Επιχειρήσεων Βορείου Ελλάδος, σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα περίπου 25.000 ακίνητα βρίσκονται στα αζήτητα. [1]

Άρα, η ανάγκη για στέγη μπορεί να ικανοποιηθεί για όλους τους Βορειοελλαδίτες, μόλις πάψει με ένα απλό διάταγμα μιας λαϊκής εξουσίας η ιδιοκτησία πάνω στις κατοικίες που χρησιμοποιούνται από άλλους για πρώτη κατοικία, με την έγκριση, στήριξη και πρόταξη στήθους όλης της ενδιαφερόμενης τοπικής κοινωνίας. Μάλιστα, είναι τόσες πολλές οι κατοικίες που βρίσκονται στα χέρια τραπεζών, μεγαλοεργολάβων και επενδυτών – μεγαλοεισοδηματιών που δεν χρειάζεται καν να πειραχτεί η ιδιοκτησία αυτών που έχουν ένα δεύτερο σπίτι. Πόσο κοστίζει σε χρήμα αυτό το μέτρο που αλαφρώνει κάθε λαϊκή οικογένεια από ένα πολύ μεγάλο βάρος; Μηδέν (0) ο,τιδήποτε.

Δεν διαλέγουμε εκμεταλλευτή

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Βρισκόμαστε ήδη εκεί όπου στο σύνολό της η ΕΕ βουλιάζει στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης σε σημείο που να έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Στο σημείο όπου η εργατική τάξη της κάθε χώρας αλλά και συνολικά, πρέπει να δει πώς θα χαράξει το δρόμο της σε κάθετη αντίθεση με την πηγή του κακού, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Βρισκόμαστε εκεί όπου επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του, παρασάπισε, ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε (κι αυτό κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος) και άρα η εργατική τάξη πρέπει να βάζει πλώρη για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και τη δική της εξουσία. Αυτήν την ώρα διάφοροι «φίλοι του λαού» λένε: «Η χώρα μας πρέπει να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες μπορούν να συμβάλουν και στο να υπάρξει ανάπτυξη».

Ζητάνε να διαλέξουμε ιμπεριαλιστή. Αλλά όταν έφεραν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μιλούσαν για ενίσχυση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ, που θα οδηγούσε σε 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Ο απολογισμός μετρά πολύ περισσότερα εκατομμύρια ανέργους, ενώ η κρίση ήδη χτυπά τόσο την ΕΕ όσο και τις ΗΠΑ. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί αναπτύσσονται στο έδαφος της λιγότερης ζημιάς από την κρίση για κάθε χώρα, αλλά και των μεγαλύτερων μεριδίων στις αγορές. Και αυτοί που λένε ότι θα αξιοποιήσουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για ανάπτυξη στην Ελλάδα, εννοούν να μοιράσουν τον πλούτο της Ελλάδας στα διάφορα μονοπώλια διαφόρων ισχυρών καπιταλιστών κρατών. Ορυκτό πλούτο, ενέργεια, νερό κ.λπ. Αλλά απ’ αυτό κανένα όφελος δε θα ‘χει ο λαός.

Αυτή η ανάπτυξη, αν και όταν έρθει, θα είναι ανάπτυξη με ακόμα πιο εξαθλιωμένους εργάτες. Οταν, για παράδειγμα, μιλάνε για συμμαχία με την Κίνα, η απάντηση είναι στο λιμάνι, όπου η αναπτυσσόμενη «Cosco» τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα. Οταν μιλάνε για συμμαχία με τους Ρώσους καπιταλιστές, η απάντηση είναι στην εξαθλίωση μέχρι θανάτου του ρωσικού λαού. Η καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης. Οπως η ύφεση συνοδεύεται με επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, έτσι και η ανάπτυξη προϋποθέτει ένταση του ανταγωνισμού των καπιταλιστών και άρα νέα επίθεση στα δικαιώματα.

Το κλειδί για τη λύση είναι η αδιάλλακτη πάλη με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Είναι το χτύπημα των καπιταλιστών στο χώρο παραγωγής. Είναι ο στόχος να περάσουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια αυτών που παράγουν. Είναι στην κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία που δίχως το καπιταλιστικό κέρδος μπορεί να αξιοποιήσει τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας σε όφελος του λαού. Η επιλογή καπιταλιστή δίνει ανάσα στους εκμεταλλευτές. Η επιλογή της λαϊκής οικονομίας ανοίγει άμεσα την πόρτα για ένα λαό αφέντη της παραγωγής του, με ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων. Η επιλογή, λοιπόν, δεν αφορά τον ιμπεριαλιστή, αλλά στα μέτρα για την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, πριν απ’ όλα ενός εξαιρετικά έμπειρου εργατικού δυναμικού που αποδεδειγμένα έχει στο πλάι του κι ένα επίσης υψηλού επιπέδου επιστημονικό δυναμικό. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ, πρόταση πάλης προς την εργατική τάξη. Πρόταση που γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη ως μονόδρομος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Η ψήφος στις 17 Ιούνη ζυγίζει υπέρ αυτής της επιλογής.

Ο Κώστας Ζιώγας στον ΣΚΑΪ (12/06/2012)

Ο Γιώργος Πέρρος στον ΣΚΑΙ (08/06/2012)

 

 

βίντεο  από redfly planet

Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να αποτρέψει την άνοδο της επίδρασης ναζιστικών αντιλήψεων

 

βίντεο από ταξική αντεπίθεση

Προεκλογικό βίντεο του ΚΚΕ

Ποια κυβέρνηση έχει ανάγκη ο λαός

Σχετικά με την πολιτική συζήτηση που οργανώσαμε. (Βίντεο με τοποθέτηση του Γ. Σαρρή)

από το

Βαθύ Κόκκινο

Για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις σχετικά με την πολιτική συζήτηση που οργανώσαμε –θα προσπαθήσουμε να διοργανώσουμε και άλλες παρόμοιες- να διευκρινίσουμε ότι οι καλεσμένοι μας δεν ήταν επίσημοι εκπρόσωποι των κομμάτων τους.
Το τονίζει και ο Γ. Σαρρής στον ιστότοπο του:   «Συμμετείχα εκπροσωπώντας την άποψή μου που όπως διαβάζουν όσοι παρακολουθούν τελευταία το μπλόγκ ταυτίζεται με την άποψη του ΚΚΕ.
Ήταν μια συζήτηση σε πολύ καλό επίπεδο όπου και οι άλλοι 2 συζητητές δεν είχαν έρθει ως εκπρόσωποι των κομμάτων τους».  

Με την ευκαιρία παραθέτουμε ένα βιντεάκι με αποσπάσματα από την τοποθέτηση του Γ. Σαρρή και την δήλωση του ίδιου καλλιτέχνη που δημοσιεύεται σήμερα στον «Ριζοσπάστη»:

«Οι μεγάλες κρίσεις εκτός από μαυρίλα, γεννάνε ξανά και μεγάλα όνειρα και προσδοκίες. Για μένα, σε μια τέτοια στιγμή που ο χρόνος επιταχύνεται και τα άλλοτε μακρινά μοιάζουν πιο κοντινά από ποτέ, το να παραιτείται ειδικά ένας καλλιτέχνης από τα σπουδαία οράματα και το στόχο της αλλαγής του κόσμου δεν πονάει απλά, αλλά μου φαίνεται κάτι εντελώς ακατανόητο και τρελό.

Προσωπικά δεν ψηφίζω ΚΚΕ επειδή απλά είναι το κόμμα των αγώνων και των θυσιών, αλλά γιατί είναι το κόμμα που τόλμησε να ανοίξει διάπλατα την πόρτα για τη μεγάλη ελπίδα της πραγματικής ανατροπής και της νίκης του λαού με τη λαϊκή εργατική εξουσία. Ψηφίζω ΚΚΕ και στέκομαι στο πλάι των μελών του στους καθημερινούς αγώνες γιατί με έκαναν να πιστέψω πως μπορούμε. Και μάλιστα, πως μπορούμε όχι στη δευτέρα παρουσία όπως χυδαία λένε όλοι οι άλλοι σε ένα περίεργο πυρ ομαδόν εναντίον του ΚΚΕ, αλλά σύντομα αν το πιστέψουμε και αποφασίσουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα που δεν είναι άλλα από την έντονη και μαζική ενεργοποίηση στα συνδικάτα και τις συλλογικότητες.

Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί βαρέθηκα να βουλιάζω στο βάλτο του εφικτού και πιο πολύ βαρέθηκα να δέχομαι, παριστάνοντας μάλιστα τον Αριστερό ή τον τρελό, ότι η μόνη λύση είναι η διαχείριση και η σωτηρία ενός συστήματος που πρέπει να είναι κανείς θεόστραβος για να μη βλέπει πως καταρρέει σκορπώντας εξαθλίωση ή και θάνατο γύρω. Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί με έκανε ξανά να δω στο χάρτη του αύριο του δικού μας και των παιδιών μας αυτές τις υπέροχες “χώρες” που οι άλλοι έχουν καταλήξει στο “λογικό” συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν».

ΕΚΛΟΓΕΣ 17/6/2012 – ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ: ΖΩΗ Ή ΘΑΝΑΤΟ;

 

από το   redfly planet

O Nίκος Μπογιόπουλος στο ΣΚΑΙ

από ταξική αντεπίθεση

 

Την παρακάτω ανάρτηση θεωρήστε τη ως απάντηση στο προβοκατόρικο δημοσίευμα του ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ   ότι πίσω από την περίφημη «επιστολή των στελεχών» κρύβεται ο Νίκος Μπογιόπουλος. Στη συνέχεια το blog  έσβησε την επίμαχη παράγραφο  στην οποία αναφερόταν το όνομα του δημοσιογράφου, η προβοκάτσια όμως παραμένει
Στο συγκεκριμένο θέμα θα επανέλθω

 

 

 

 

 

 

 

Η τελευταία πλάνη

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1.Είναι αξιοκαταφρόνητο να παρακολουθείς τη ζωή σου διαιρεμένη σε τροχιά πτώσης από μετριότητες που υποδύονται τους δημοσιογράφους και τις Πυθίες. Κράτος εν κράτει, οι τηλεοπτικοί φωστήρες διοικούν μια ακόμη δυτική επαρχία της Ευρώπης. Υπηρετούν τη συντεταγμένη εξουσία, αλλά εμφανίζονται ως ελεύθεροι αναγεννητές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια χαλαρή ομάδα τοκογλύφων που δανείζει πληροφορίες με χαμηλό τόκο.

2. Η Ευρώπη ζει μια δραματική εσωτερική κατάσταση. Και τη λειτουργία σαν να είναι αυτονόητη αναγκαιότητα. Πώς να συνδέσει κάποιος τη μοίρα του με αυτή την τρέλα, αυτόν τον κανόνα της υποτέλειας που φρόντισαν να διαδώσουν οι εγχώριοι Ιησουίτες της πολιτικής μας σκηνής. Μας αντιμετωπίζουν – και με το δίκιο τους – σαν μια αλλόκοτη μειονότητα, σαν κάτι αόριστο μέσα στα μαθηματικά της Ενωσης. Είναι αμοιβαίο το μίσος και η περιφρόνηση με τη δυναστεία που τολμά να κάνει σχέδια για το απώτερο μέλλον μας. Οσο για την απόλυτη συμμόρφωση που απαιτούν οι Ευρωπαίοι, μετατρέπει τον Ελληνα σε ατελές ον και τον παραδίδει στο Μεσαίωνα.

3. Οσοι θίχτηκαν από τα λόγια της Λαγκάρντ, πιστεύω πως ασπάζονται μαζικά την τρέλα των ημερών. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι προσποιούνται ότι δεν θυμούνται τι κάνουν και τι έχουν υποστεί τα δυο τουλάχιστον τελευταία χρόνια. Η κ. Λαγκάρντ μας έχει ήδη ακρωτηριάσει, το αν μας απεχθάνεται μας ενοχλεί; Αν είχαμε τον οίκτο ή την αδιαφορία της, θα είχαμε με τον ίδιο τρόπο ξεσηκωθεί; Ξεχάσαμε ότι είμαστε υπήκοοι δεύτερης κατηγορίας μέσα στην Ενωση; Η μόνη απάντηση απέναντι στην κ. Λαγκάρντ είναι η απομάκρυνσή μας από αυτό που εκπροσωπεί. Το αυτεξούσιο του προσώπου του ο καθένας μόνο με χοντρό παιχνίδι μπορεί να κερδίσει και σίγουρα όχι με φθηνή ευθιξία και λόγια.

4. «Σταμάτα το τραγούδι σου, Ομηρε», αυτό φώναζε συχνά με την πρώτη ευκαιρία ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Εψαχνα μια απάντηση σ’ αυτήν την ασέβεια και έπεσα πάνω στο ποίημα του Αλκη Αλκαίου, μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο: Μες στο χημείο του Μαγιού (Τουρκία ’81): «Στο φόρτε οι μηχανές την ώρα που γελάς / στο φόρτε οι μηχανές την ώρα που φωνάζεις / ανατριχίλα του κοσμάκη μη μιλάς / στο μακελειό το ομηρικό που ωριμάζεις. / Γρηγορείτε, κελιά, μες στο Χημείο του Μαγιού! / Χέρσα μου μάτια, τι αλκοολικός καιρός / με Βάγκνερ νανουρίζονται οι πρεζονόμοι / κι όλο ρωτάνε αν είναι νόμος φυσικός / να κάνει ο Χικμέτ διαδήλωση στη Ρώμη. / Γρηγορείτε, πουλιά, μες στο Χημείο του Μαγιού! / Τώρα μαθαίνεις στο Ικόνιο αποκλεισμένος / ποιοι σαμποτάρουν με καλώδια το κορμί σου / πατριωτάκι τρώει τα νύχια ο ανακριτής σου / κι είναι το ίδιο αγέλαστος και γελασμένος. / Γρηγορείτε, παιδιά, μες στο Χημείο του Μαγιού!».

 

 

 

Ο Θανάσης Παφίλης στον «Άγνωστο Μ»

 

 

 

από  redfly planet

Αλεξάνδρα Μπαλού στην ΝΕΤ (31/05/2012)

από redfly planet

Το παρακάτω βίντεο αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για να κατανοηθούν τα αίτια της δυσαρέσκειας που έχει εκφράσει επανελλημένως το τελευταίο διάστημα το ΚΚΕ, απέναντι στην αντιμετώπισή του από την δημόσια τηλεόραση, είτε επισήμως, είτε μέσω παρεμβάσεων σε πολιτικές εκπομπές (για την ιδιωτική τηλεόραση θεωρώ πως ο καθένας αντιλαμβάνεται τον ρόλο τους ως φερέφωνα των συμφερόντων της ιδιοκτησίας τους).

Η κατευθυνόμενη δημοσιογράφος της ΝΕΤ, Ντένια Σαρακίνη, στον δρόμο που χάραξαν και χαράσσουν όλα τα αστικά μέσα ενημέρωσης (μέσα σε αυτά και τα κρατικά), όσον αναφορά την συστηματική διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ και την πρόταση της Λαϊκής Εργατικής Εξουσίας που έχει καταθέσει ξεκάθαρα και ολοκληρωμένα βάση των σημερινών αντικειμενικών συνθηκών, ήδη από τον ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2010 (!!!), επέμενε για άλλη μια φορά στον αστικό μύθο πως το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει και πως δεν έχει διατυπώσει πτόταση εξουσίας. Μεγαλύτερη ανοησία απο αυτήν, δεν υπάρχει !  Μπροστά στο ξεκάθαρο προβοκάρισμα του ΚΚΕ εκ μέρους της δημοσιογράφου της ΝΕΤ, την ευκαιρία άρπαξε ώστε να ρίξει λίγη λάσπη και το φρούτο που περιφέρει ως στέλεχος η Νέα Δημοκρατία, Κατερίνα Παπακώστα «Αυτή είναι μια είδηση … Κάνει κυβερνητική πρόταση το ΚΚΕ».

Εκτός απο αυτό όμως, χαρακτηριστικό είναι πλέον και το κόλπο των προβοκατόρικων ερωτήσεων εκ της διευθύνσεως της ΝΕΤ, όπου την τελευταία εβδομάδα πραγματικά έχει κολλήσει η βελόνα των δημοσιογράφων στο τι δείχνουν τα στημένα τους γκάλοπ και αποφεύγουν τις ερωτήσεις για το πρόγραμμα και τις προτάσεις του ΚΚΕ. Δεν κρύβεται πάντως η αγωνία τους να πάνε το ΚΚΕ, έστω και τεχνητά, στο 5 ή στο 4%. Βέβαια ο στόχος είναι εκτός βουλής (και εκτός νόμου όταν έρθει η ώρα), αλλά ξέρουν ότι οι κοινωνικές ρίζες του ΚΚΕ είναι πολύ βαθιές.

Η Αλεξάνδρα Μπαλού όμως αντέδρασε άμεσα στην διαστρέβλωση που επιχειρήθηκε για άλλη μια φορά, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο όσο αναφορά και αυτόν τον αστικό μύθο.

http://youtu.be/5ceVd_q2XyI

ο Μάκης Παπαδόπουλος στην ΝΕΤ (30/05/2012) Α’ Μέρος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

βίντεο  από redfly planet