Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δεν έπεσε από τον ουρανό

 

 

Συνέντευξη με τον Πέτρο Ταταρίδη, πρόεδρο του Σωματείου Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια Δυτικής Μακεδονίας

 

 

Για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και συνολικά για τις εξελίξεις στον τομέα της Ενέργειας, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Πέτρο Ταταρίδη, πρόεδρο του Σωματείου Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια Δυτικής Μακεδονίας. 

***

— Τι προβλέπει το νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ» και ποιον υπηρετεί;

— Τις εξελίξεις με την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ΑΕ, τις εντάσσουμε στις γενικότερες εξελίξεις που αφορούν την όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ενεργειακούς κολοσσούς παγκόσμια, κύρια της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Η πώληση της «μικρής ΔΕΗ» αποτελεί αναγκαιότητα για τους μονοπωλιακούς ομίλους, ώστε να βρουν κερδοφόρα διέξοδο υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια και για να πλασαριστούν σε καλύτερη θέση, όταν η οικονομία περάσει σε φάση ανάκαμψης.

Το νομοσχέδιο προβλέπει το «σπάσιμο» της ΔΕΗ ΑΕ και τη δημιουργία μιας νέας καθετοποιημένης θυγατρικής εταιρείας, στην οποία θα παραχωρηθούν μονάδες ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη, φυσικό αέριο και υδροηλεκτρικά, που αντιστοιχούν στο 30% του παραγωγικού δυναμικού της σημερινής ΔΕΗ ΑΕ, αλλά και το 30% της πελατειακής βάσης της εταιρείας. Εντάσσεται στην Κοινή Υπουργική Απόφαση που προβλέπει την πώληση του ΑΔΜΗΕ, τώρα της «μικρής ΔΕΗ», και στη συνέχεια ενός 17% των μετοχών της μητρικής ΔΕΗ, που βρίσκονται στο ΤΑΙΠΕΔ.

 

Ο Πέτρος Ταταρίδης

Δεν είναι, δηλαδή, «κεραυνός εν αιθρία». Είναι ένα σχέδιο που έχει ανακοινωθεί και βρίσκεται σε φάση υλοποίησης πάνω από ένα χρόνο. Είναι συνέπεια της απελευθέρωσης της ηλεκτρικής Ενέργειας που συμφωνήθηκε στην ΕΕ με τη Συνθήκη τους Μάαστριχτ. Υλοποιείται εδώ και δεκαετίες, επιταχύνεται λόγω καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και υπηρετεί την ανάγκη κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων στον κλάδο της Ενέργειας. 

— Τι συνέπειες θα έχει η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ για τους εργαζόμενους στην επιχείρηση και τα λαϊκά στρώματα;

— Για να γίνουν κατανοητά τα αποτελέσματα της παραπέρα ιδιωτικοποίησης, αρκεί να δει κανείς τις συνέπειες που είχαμε έως τώρα. Χάθηκαν χιλιάδες θέσεις σταθερής και μόνιμης δουλειάς. Αυξήθηκαν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, με συμβασιούχους και εργαζόμενους στις εργολαβίες, που εργάζονται σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Μεγάλωσε η εντατικοποίηση της εργασίας με αύξηση των ατυχημάτων, μειώθηκαν οι μισθοί.

Από την άλλη, τα λαϊκά στρώματα είδαν τεράστια αύξηση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, βίωσαν τη μεγαλύτερη καταστροφή του περιβάλλοντος λόγω ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης κοιτασμάτων για μεγαλύτερα κέρδη κ.ά. Είναι ενδεικτικό ότι με τις αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος, τα τελευταία τρία χρόνια, τα λαϊκά νοικοκυριά πληρώνουν 80% παραπάνω την τιμή της κιλοβατώρας, 130% παραπάνω το φόρο για τους ρύπους και από 1η Ιούλη θα έρθει νέα μεγάλη αύξηση στα τιμολόγια. Τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα θα έχει και η παραπέρα ιδιωτικοποίηση.

Παράλληλα, γίνεται μεθοδευμένη προσπάθεια να καλλιεργηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός, αξιοποιώντας την ανεργία, τις μισθολογικές διαφορές μεταξύ των εργαζομένων. Θέλουν να περάσουν ένα κλίμα ότι με την ιδιωτικοποίηση «θα μπει μια τάξη», θα ωφεληθεί ο καταναλωτής λόγω του ανταγωνισμού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και καλύτερος μάρτυρας είναι η προηγούμενη εμπειρία.

Βέβαια, με τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση προκύπτουν και ορισμένα ειδικά τοπικά ζητήματα, όπως οι εξελίξεις με τις μετεγκαταστάσεις οικισμών, που στο βωμό του κέρδους θα καθυστερούν και γενικότερα θα χειροτερέψουν οι όροι για τις απαλλοτριώσεις. Επίσης, σε μια περιοχή που έχει βαρύ χειμώνα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού που μένει σε αστικά κέντρα κοντά στη δραστηριότητα της ΔΕΗ, είχαν την τύχη να απολαμβάνουν σχετικά φθηνή τηλεθέρμανση. Με την ιδιωτικοποίηση της «μικρής ΔΕΗ», δεν είναι καθαρό τι θα γίνει με την τηλεθέρμανση Φλώρινας, αλλά και με τα τιμολόγια για Κοζάνη και Πτολεμαΐδα, όταν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του 17% της ΔΕΗ που βρίσκεται στο ΤΑΙΠΕΔ.

— Τι στάση κρατάνε η συνδικαλιστική πλειοψηφία του κλάδου και οι εκλεγμένοι στην Τοπική Διοίκηση απέναντι στο νομοσχέδιο και συνολικά απέναντι στην απελευθέρωση;

— Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τη στάση του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, είναι το πρόσφατο Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ. Εγινε λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η κοινοβουλευτική διαδικασία πώλησης και το ζήτημα δεν ήταν καν θέμα στο Συνέδριο! Αποδεικνύεται ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι από ποια θέση θα εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους σε διαχειριστικές λογικές, ώστε ο πυρήνας αυτής της πολιτικής να περάσει με τις λιγότερες αντιδράσεις, μιας και δεν αμφισβητούν την ανταγωνιστικότητα και κινούνται στις ράγες του ευρωμονόδρομου.

Αυτό απέδειξε η στάση τους το προηγούμενο διάστημα. Υπέγραψαν τα πάντα, τη μετοχοποίηση της ΔΕΗ, τη διάλυση του Ασφαλιστικού των εργαζομένων, την τριχοτόμησή της, ώστε να πουληθεί πιο εύκολα σε κομμάτια. Καλούσαν τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές, διαλαλούσαν τα καλά της απελευθέρωσης και της ανταγωνιστικότητας. Σήμερα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα αποτελέσματά τους.

Συνέβαλαν και συμβάλλουν στη διάσπαση της εργατικής τάξης και δε δέχονται στα σωματεία, όπου έχουν την πλειοψηφία, εργαζόμενους που εργάζονται με ελαστικές σχέσεις, συμβάλλοντας από την πλευρά τους στην καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού.

Ακόμα και σήμερα, που η ιδιωτικοποίηση προχωράει ένα βήμα πιο πέρα, εκτός από τους βερμπαλισμούς και την εντυπωσιοθηρία, δεν λένε κουβέντα για την ουσία του προβλήματος, τη διαχρονική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, την απελευθέρωση, την ανταγωνιστικότητα. Περιορίζονται σε ένα «να μην πουληθεί η «μικρή ΔΕΗ»», χωρίς να εμπλουτίζουν το πλαίσιο με αιτήματα που έχουν να κάνουν με την απελευθέρωση, με θέσεις εργασίας, με μισθούς, με φθηνό ρεύμα.

Επίσης, υποδεικνύουν έναν άλλο τρόπο παράδοσης του ορυκτού πλούτου σε μονοπωλιακούς ομίλους, όπως την αξιοποίηση από ιδιώτες των λιγνιτικών κοιτασμάτων σε Ελασσόνα και Δράμα. Είναι, επίσης, αποκαλυπτική η στάση τους και απέναντι στους αγώνες. Επιλέγουν μορφές που δε συμβάλουν στη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων, αλλά εξυπηρετούν επικοινωνιακούς στόχους. Δεν παίρνουν μέτρα για ενημέρωση των εργαζομένων, την οργάνωση του αγώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε απεργιακές μάχες, εκλεγμένοι τους είναι κατά συρροή απεργοσπάστες.

Είναι οι ίδιοι που συντάσσονται με αντιδραστικά αιτήματα που προβάλλουν εκλεγμένοι στην Τοπική Διοίκηση, όπως να αναλάβουν οι δήμοι τη διαχείριση των ορυχείων, για φθηνότερο ρεύμα μόνο για τους κατοίκους της περιοχής, νέα προνόμια για τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή.

Αλλά και οι εκλεγμένοι στην Τοπική Διοίκηση συνέβαλαν πολύπλευρα, για να περάσει με τις λιγότερες αντιδράσεις αυτή η πολιτική. Σε μια περίοδο που κάτοικοι τις περιοχής διεκδικούσαν την προστασία του περιβάλλοντος και θέσεις εργασίας, με μαζικούς αγώνες και ανεβασμένες μορφές, υπέγραψαν πυροσβεστικά «σύμφωνο συνεργασίας» με τη ΔΕΗ για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις. Εστησαν το «Δίκτυο Ενεργειακών Δήμων», με στόχο την καλύτερη υλοποίηση της στρατηγικής της ΕΕ για τη λεγόμενη «μεταλιγνιτική» περίοδο.

Ταυτόχρονα, συνέβαλαν ενεργητικά στην προώθηση της απελευθέρωσης, μιας και τελευταία η ΔΙΑΔΥΜΑ, μια διαδημοτική επιχείρηση που διαχειρίζεται τα απορρίμματα στη Δυτική Μακεδονία, πήρε άδεια από τη ΡΑΕ για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Σήμερα, υποκριτικά «ανεβαίνουν στα κάγκελα» ενάντια στην πώληση της ΔΕΗ, προτείνοντας -όπως αναφέρθηκε προηγούμενα- αντιδραστικές θέσεις.

— Υπάρχουν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, που προτείνουν η «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας να γίνει με τη ΔΕΗ υπό τον έλεγχο του Δημοσίου. Μπορεί μια τέτοια λύση να είναι επωφελής για τους εργαζόμενους και το λαό;

— Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εναντιώνεται σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης. Επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις ότι η πώληση της «μικρής ΔΕΗ» δεν είναι απαίτηση κάποιας «κακής» τρόικας, όπως προσπάθησαν να την παρουσιάσουν, αλλά στρατηγική επιλογή της ΕΕ και των κυβερνήσεων στην Ελλάδα, προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων. Το ζήτημα είναι το εργατικό κίνημα να ξεχωρίζει τους οξύτατους ανταγωνισμούς μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων και να μη συντάσσεται με τη μία ή την άλλη «λύση», που εξυπηρετεί αντιμαχόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα. Να μην εγκλωβίζεται στη μία ή την άλλη μορφή ιδιωτικοποίησης.

Οι κατευθύνσεις της ΕΕ δίνουν περισσότερες από μία επιλογές για το πώς μπορεί να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση. Εκεί εντάσσεται, για παράδειγμα, και η θέση του Π. Κουκουλόπουλου, που λέει ότι αντιτίθεται στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ», αλλά είναι υπέρ του «στρατηγικού επενδυτή». Συντάσσεται, δηλαδή, με μια άλλη μορφή διαχείρισης/ιδιωτικοποίησης, που δεν ξεφεύγει από το πλαίσιο των οδηγιών της ΕΕ.

Το ταξικό εργατικό κίνημα έχει μέτωπο σε θέσεις όπως οι παραπάνω. Ταυτόχρονα, όμως, αναδεικνύει στους εργαζόμενους και τον αποπροσανατολισμό που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, με το αίτημα «ΔΕΗ 100% στο Δημόσιο». Μέσα σε περιβάλλον απελευθέρωσης της αγοράς, σε συνθήκες καπιταλιστικού ανταγωνισμού, με τα μονοπώλια να κάνουν πάρτι στον κλάδο της Ενέργειας, ακόμα κι αν η κυριότητα της ΔΕΗ περάσει εξ ολοκλήρου στο κράτος, τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει για το λαό. Τα κριτήρια της λειτουργίας της θα παραμείνουν ιδιωτικοοικονομικά, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και με τα άλλα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται ήδη στον τομέα της Ενέργειας. Η σχετική εμπειρία από το παρελθόν, επαληθεύει αυτήν την εκτίμηση.

— Ποια διέξοδο προτείνει το Συνδικάτο;

— Το Σωματείο μας μπροστά στη μάχη για την πώληση της «μικρής ΔΕΗ» επεξεργάστηκε ένα πλαίσιο αιτημάτων που συμβάλλει στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Διεκδικούμε να δημιουργούν θέσεις μόνιμης και σταθερής δουλειάς, με βάση τις ανάγκες λειτουργίας ορυχείων και σταθμών, να υπογραφεί ΣΣΕ για τους εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας, να προχωρήσουν άμεσα οι μετεγκαταστάσεις πληττόμενων οικισμών, μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, να μειωθεί η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας για τα εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά κ.ά.

Αναπτύξαμε και συνεχίζουμε να αναπτύσσουμε πλούσια δράση για την ενημέρωση των εργαζομένων και την οργάνωση του αγώνα, με συσκέψεις, ομιλίες, περιοδείες στους χώρους δουλειάς, αλλά και στις γειτονιές και στα χωρία που συγκεντρώνουν εργαζόμενους στην Ενέργεια. Επίσης, δίνουμε μάχη να συγκροτηθεί η συμμαχία των εργαζομένων στην Ενέργεια με την υπόλοιπη εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, κόντρα στον κοινωνικό αυτοματισμό. Το επόμενο διάστημα, με όλες μας τις δυνάμεις, θα συμβάλουμε στην επιτυχία των απεργιών, των κινητοποιήσεων που οργανώνονται από φορείς, αλλά και με το δικό μας ξεχωριστό πρόγραμμα δράσης.

Παράλληλα, δεν περιοριζόμαστε στο αίτημα να μην πουληθεί η «μικρή ΔΕΗ». Προτείνουμε τη δημιουργία ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα Ενέργειας, στον οποίο θα εντάσσεται και η ΔΕΗ, ο ΑΔΜΗΕ, ο ΔΕΔΔΗΕ, όλος ο κλάδος από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, με καμία συμμετοχή ιδιώτη. Ενας Κρατικός Φορέας που θα σχεδιάζει κεντρικά τον ενεργειακό κλάδο, με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και όχι του κέρδους των καπιταλιστών

Κράτος: «Λάτσης εν Λάτσει»!

 

Νίκος  Μπογιόπουλος    από  τον ημεροδρόμο

 

   O κ.Λάτσης είναι τραπεζίτης. Από αυτούς που φούνταραν τις τράπεζές τους.Αλλά αυτό δεν εμποδίζει  την κυβέρνηση να τον επιδοτεί (μαζί με τους άλλους τραπεζίτες) και να του δίνει το δικαίωμα, αν και έγινε ό,τι έγινε με την Eurobank, να κατέχει πάνω από το 10% της Εθνικής.

  

Για να κάνει πλάτες στους «Λάτσηδες» η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «το κράτος δεν έχει λεφτά να αξιοποιήσει το Ελληνικό και άρα  το Ελληνικό πρέπει να πουληθεί για να αξιοποιηθεί»…  Μάλιστα. Προσέξτε: Η «επένδυση» που λέει ότι θα κάνει ο κ.Λάτσης στο Ελληνικό είναι το 1/40 (!)  των χρημάτων που το κράτος (που… δεν έχει λεφτά) έχει χαρίσει στις τράπεζες την τελευταία 5ετία! Θα μπορούσαν λοιπόν να κρατήσουν τα 39/40 αυτού του πακτωλού για την χούφτα των τραπεζιτών και να δώσουν έστω το 1/40 από αυτά στο Ελληνικό. Για να γίνει το Ελληνικό πνεύμονας ανάσας και ζωής για τις 5 εκατομμύρια ψυχές του Λεκανοπεδίου. Και να μη γίνει «φιλέτο» που θα κάνει «μπίσνες» ο ένας (!) μειοδότης Λάτσης. Αυτοί τι έκαναν; Έδωσαν 6.500 στρέμματα στον Λάτση και μάλιστα σε τιμή τετραγωνικού που αντιστοιχεί σε τιμή τετραγωνικού για γκαρσονιέρα στην Κυψέλη…

   Η κυβέρνηση λέει ότι «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να εφαρμόζονται». Η δικαστική απόφαση λέει ότι το «The Mall Athens» είναι το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην Ευρώπη. Αλλά η κυβέρνηση τι έκανε; Για να μην πληρώσει ούτε μισό ευρώ πρόστιμο ο Λάτσης για την φαραωνικών διαστάσεων αυθαιρεσία του, οι κυβερνώντες ενέταξαν αναδρομικά το «Mall» σε… επενδυτικό νόμο του 2010!

   Κατόπιν αυτών θα έλεγε κανείς ότι ο όμιλος Λάτση λειτουργεί στην Ελλάδα ως «κράτος εν κράτει». Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Όμως τα πράγματα είναι ελαφρώς χειρότερα. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στον καπιταλισμό γενικότερα. Που σημαίνει ότι δεν είναι ο Λάτσης που λειτουργεί  ως «κράτος εν κράτει». Είναι ότι – από κατασκευής, εκ πεποιθήσεως και απροσχημάτιστα – το κράτος τους υπάρχει μόνο για τους «Λάτσηδες».

   Εν ολίγοις: Δεν έχουμε έναν Λάτση ή περισσότερους «Λάτσηδες» που λειτουργούν ως «κράτος εν κράτει». Έχουμε το ίδιο το κράτος των «Λάτσηδων» που (και στην καπιταλιστική, φυσικά, Ελλάδα), λειτουργεί ως «Λάτσης εν Λάτσει».

φασισμός α.ε- Δήμος Θεσσαλονίκης: «Βουλγαρόγυφτοι, Αλβανοί και Έλληνες» ρακοσυλλέκτες βρομίζουν την πόλη μας

 

 

Το Ποντίκι Web

Δήμος Θεσσαλονίκης: «Βουλγαρόγυφτοι, Αλβανοί και Έλληνες» ρακοσυλλέκτες βρομίζουν την πόλη μας. Mετά αναρωτιόμαστε ποιος φταίει για την άνοδο της Χρυσής Αβγής…

Η εικόνα είναι γνωστή και αντιπροσωπευτική των μεγάλων αστικών κέντρων της Ελλάδας των μνημονίων: Δεκάδες άνθρωποι, μετανάστες κυρίως αλλά και ντόπιοι, «βουτάνε» μέσα στους κάδους σκουπιδιών και ό,τι μεταλλικό αντικείμενο βρουν το ανασύρουν και το μεταφέρουν με καρότσια σούπερ – μάρκετ.

Πρόκειται προφανώς για μια διαδικασία που καθόλου ευχάριστη δεν είναι για όσους αναγκάζονται να περπατάνε δεκάδες χιλιόμετρα κάθε μέρα, σπρώχνοντας μέσα στους δρόμους ένα καροτσάκι γεμάτο μεταλλικά σκουπίδια, «ψαχουλεύοντας» στους κάδους για κάποιο μεταλλικό αντικείμενο. Μόνο άνθρωποι που πιέζονται ασφυκτικά από την ανάγκη της επιβίωσης θα προέβαιναν σε τέτοιες πράξεις.

Και όμως, αυτούς τους ανθρώπους μηνύει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη μήνυση που κατέθεσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ζητείται η τιμωρία των υπευθύνων, ομάδων ατόμων που τελούν διακεκριμένες κλοπές κατ΄ εξακολούθηση, κατ΄ επάγγελμα και κατά συνήθεια, ενώ παράλληλα προκαλούν καταστροφές και βλάβες στους κάδους ανακύκλωσης.

«Είναι μεγάλο πρόβλημα και πρέπει να λυθεί σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο αστυνομίας, ΣΔΟΕ και εισαγγελίας. Είναι Βουλγαρόγυφτοι, Αλβανοί και Έλληνες που κλέβουν χαρτί και μέταλλα και στη συνέχεια τα πηγαίνουν και τα πωλούν σε επιχειρήσεις εντός της Θεσσαλονίκης», ανέφερε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο αντιδήμαρχος Ανακύκλωσης και Καθαριότητας, Θανάσης Παππάς.

Ο Θ. Παππάς ανέφερε ακόμα ότι η ανάσυρση από τους κάδους ανακυκλώσιμων υλικών προκαλεί οικονομική ζημιά για τον Δήμο, αλλά και κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Δεν παρέλειψε δε να κάνει λόγο και για την… αισθητική ζημιά που προκαλούν οι εξαθλιωμένοι που αναγκάζονται να ψαχουλεύουν στους κάδους:

«Δεν είναι μόνο η οικονομική ζημιά που προκαλούν στο Δήμο και κατ΄ επέκταση από τους κατοίκους που αντλούν ωφέλεια από την ανακύκλωση των προϊόντων. Είναι θέμα λειτουργικό και αισθητικό, καθώς δίπλα σε κάθε κάδο βλέπεις και από έναν να κλέβει. Στη συνέχεια, πετά ότι δεν του χρειάζεται βρομίζοντας όλο τον τόπο», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Πρόκειται πάντως για μια κίνηση που δεν συμβάλλει σε καμία περίπτωση στην επίλυση του προβλήματος, αλλά αντιμετωπίζει τους εξαθλιωμένους σαν υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Εξάλλου, με την ίδια λογική θα μπορούσαν να διωχθούν και όσοι ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό:

Υπάρχει ζήτημα για την υγεία, των ίδιων των ανθρώπων αυτών πρωτίστως, είναι αισθητικά αποκρουστική εικόνα για όσους δεν έχουν αντιληφθεί τι επίπεδο εξαθλίωσης έχουν επιφέρει τα απανωτά μέτρα λιτότητας, ενώ, ακολουθώντας κατά γράμμα μία ακραία νεοφιλελεύθερη λογική, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι με αυτό τον τρόπο χάνονται… πελάτες από τα εμπορικά καταστήματα.

Υπενθυμίζεται πως ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει συνάψει από τις 9 Μαΐου 2011 σύμβαση συνεργασίας για την διαχείριση δημοτικών αποβλήτων συσκευασίας με την ανώνυμη εταιρία με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρία Αξιοποίησης – Ανακύκλωσης ΑΕ».

 

 

 

 

 

 

 

 

Επανάσταση;

 

γράφει ο    Νίκος Μπογιόπουλος

από  τον ημεροδρόμο

 

 Οι καθαρίστριες είναι παράνομες. Το δικαίωμά τους στη δουλειά είναι παράνομο. Έτσι απεφάνθη ο Άρειος Πάγος. Έτσι αποφάσισε η Δικαιοσύνη. Που είναι ανεξάρτητη. Αλλά οι νόμοι βάσει των οποίων δικάζει η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητοι. Κουβαλούν επάνω τους όλη την εξάρτηση – και όλη την εξάρτυση – εκείνων που τους φτιάχνουν.  Είναι οι νόμοι του αστικού κράτους. Είναι οι νόμοι των αστικών κυβερνήσεων. Είναι οι νόμοι του αστικού καθεστώτος. Και οι δικαστές την δικαιοσύνη αυτού του καθεστώτος, του αστικού, απονέμουν.

Οι καθαρίστριες είναι παράνομες. Αλλά ο κ.Λάτσης είναι νόμιμος. Το μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης, το Mall του κ.Λάτση είναι νόμιμο. Έτσι αποφάσισε η κυβέρνηση. Έτσι ερμήνευσε το νόμο η κυβέρνηση. Το δικό της νόμο. Το νόμο του αστικού κράτους. Σύμφωνα με το νόμο του αστικού κράτους το αυθαίρετο του κ.Λάτση δεν είναι παρανομία. Είναι επένδυση. Σύμφωνα με το νόμο του αστικού κράτους στο αυθαίρετο του κ.Λάτση δεν θα επιβληθούν πρόστιμα. Αντίθετα. Θα δοθούν ενισχύσεις και αναπτυξιακά κίνητρα…

   Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας απολύθηκαν. Ομαδικά. Έτσι αποφάσισε η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση έκρινε ως νόμιμη την απειλή του βιομήχανου Μάνεση ότι ή θα απολυθούν (ομαδικά) οι εργαζόμενοι ή θα κλείσει το εργοστάσιο. Δυο χρόνια πριν, η πρώτη πράξη της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη ήταν να στείλει τα ΜΑΤ ενάντια στους απεργούς της Χαλυβουργίας. Στείλαμε τα ΜΑΤ γιατί οι εργάτες είναι παράνομοι. Είναι παράνομο να κρατούν οι εργαζόμενοι κλειστό το εργοστάσιο, είπε τότε ο Δένδιας. Σύμφωνα με τους νόμους του αστικού κράτους είναι παράνομο να απεργούν οι εργάτες. Ειδικά μάλιστα όταν απεργούν γιατί θέλουν τα εργοστάσια να είναι ανοιχτά για να δουλεύουν και όχι για να  τους απολύουν.

Λίγες βδομάδες αργότερα από την επιδρομή των ΜΑΤ, που ο Δένδιας τα είχε στείλει για να ανοίξουν το εργοστάσιο από τους απεργούς – που το κρατούσαν δήθεν «κλειστό» – εκείνος που έκλεισε το εργοστάσιο ήταν ο Μάνεσης. Και δυο χρόνια αργότερα εκείνος που απείλησε ότι θα ξανακλείσει το εργοστάσιο ήταν πάλι ο Μάνεσης. Αλλά η κυβέρνηση δεν έστειλε τα ΜΑΤ εναντίον του. Η κυβέρνηση δεν έστειλε εισαγγελείς εναντίον του για να κρατήσει ανοιχτό το εργοστάσιο. Βλέπετε, σύμφωνα με τους νόμους του αστικού κράτους, τα εργοστάσια είναι νόμιμο να τα κλείνουν οι βιομήχανοι. Σύμφωνα με τους νόμους του αστικού κράτους οι βιομήχανοι είναι νόμιμοι  και όταν απολύουν εργαζόμενους με πρόσχημα «να μην κλείσει το εργοστάσιο» και όταν απειλούν να κλείνουν το εργοστάσιο για να απολύσουν εργαζόμενους…

   Αλλά αν αυτή είναι η δικαιοσύνη του αστικού κράτους, κι αν αυτή η δικαιοσύνη απορρέει  από νόμους που είναι τέτοιοι επειδή ακριβώς το κράτος είναι αστικό, τότε δεν αρκεί να θέλουμε να αλλάξουμε τους νόμους. Πρέπει να γίνει σωστά.  Δεν μπορεί να έχεις άλλους νόμους σε ένα ίδιο κράτος.

   Και τότε τι να κάνουμε, να αλλάξουμε, μήπως, το κράτος; Ε, προφανώς. Πώς αλλιώς; Αν θες άλλη δικαιοσύνη, τότε μόνο σε ένα άλλο κράτος θα παράγονται άλλοι νόμοι που θα απονέμουν άλλη δικαιοσύνη.

   Και πως να το κάνουμε, δηλαδή, το κράτος; Τι πάει να πει «από αστικό να το κάνουμε εργατικό»; Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι κράτος του Λάτση και του Μάνεση, ε, τότε πως θα το μετατρέψουμε σε κράτος των καθαριστριών και των χαλυβουργών;. Τουτέστιν, να καταργηθεί ό,τι υπάρχει, να συντριβεί ό,τι ξέραμε και στη θέση του να οικοδομηθεί  τί; Ένα κράτος που την εξουσία να φτιάχνουν νόμους και να εφαρμόζουν νόμους αντί για τους ανθρώπους του Λάτση και του Μάνεση, θα την έχουν οι άνθρωποι των χαλυβουργών και των καθαριστριών; Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Και πώς θα γίνουν;

 

   Υστερόγραφο 1: Στο πρώτο ερώτημα, αν «γίνονται αυτά τα πράγματα;», υπάρχει ασφαλής απάντηση (αλλά από την ανάποδη). Ιδού η απάντηση: Να περιμένει κανείς ότι το δίκιο τους οι καθαρίστριες και οι χαλυβουργοί θα το βρουν στο κράτος που κάνουν κουμάντο ο Λάτσης και ο Μάνεσης, ε, μα  ετούτο είναι από εκείνα τα πράγματα που – σίγουρα – δε γίνονται. Για όλα τα άλλα, σαν αυτά που κουβεντιάζουμε, υπάρχει και μια ελπίδα να γίνουν.

   Υστερόγραφο 2:Στο δεύτερο ερώτημα, δηλαδή στο ερώτημα και «πως θα γίνουν;» αυτά, «πώς» θα αλλάξει τα κράτος, η απάντηση, ομολογουμένως, είναι κάπως πιο δύσκολη. Δεν λείπουν, όμως, οι καλές ιδέες. Να μια, για παράδειγμα. Την είχε διατυπώσει ο λόρδος Μπάιρον: «Η επανάσταση – έλεγε – σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει/ μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος/ να καθαρίσεις απ’ το ρίπος τους ανθρώπους». 

   Υστερόγραφο 3: Οι ισχυρισμοί των υστερόγραφων 1 και 2 ισχύουν υπό μια προϋπόθεση: Ότι μόνο σαν ο λαός το θελήσει, τότε – και μόνο τότε – το πεπρωμένο θα προσκυνήσει

Έδερνε τις καθαρίστριες με σιδηρογροθιά!!! Τέτοιος δολοφόνος..

 

 

 

από

sarantos petropouli ΙΚΑΡΙΑΣ

 

 

 

Αστυνομικός χτύπησε πισώπλατα και με γροθιά στο κεφάλι καθαρίστρια του Υπ.Οικ. (video)

Τον γύρο του Διαδικτύου κάνει βίντεο που δείχνει αστυνομικό των ΥΜΕΤ να χτυπάει πισώπλατα και με γροθιά στο κεφάλι μία απολυμένη καθαρίστρια του Υπ.Οικ. που μαζί με τις συναδέλφους της διαμαρτύρονταν προχθές έξω από το υπουργείο Οικονομικών στην οδό Νίκης και Καραγιώργη Σερβίας.

Με το που δημοσιεύτηκε το συγκεκριμένο βίντεο, το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ.  διέταξε διοικητική έρευνα, προκειμένου να διαπιστωθεί ποιος είναι ο αστυνομικός που χτυπά την καθαρίστρια Φωτεινή Νικηταρά στο κεφάλι και να υπάρξουν οι ανάλογες συνέπειες που απορρέουν από τον νόμο.

Το συγκεκριμένο περιστατικό σημειώθηκε την περασμένη Τρίτη, όταν οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών μετά τη διαμαρτυρία τους στον Άρειο Πάγο συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους έξω από το υπουργείο, αποδοκιμάζοντας, μάλιστα, και τον νέο υπουργό, Γκίκα Χαρδούβελη.

 

Κάπου εκεί και εντελώς απρόκλητα και με καταφανέστατο δόλο, ο εν λόγω «αστυνομικός» χτύπησε με γροθιά στο κεφάλι την άτυχη γυναίκα… Είναι από τις περιπτώσεις «αστυνομικών» που βρίσκονται από την λάθος πλευρά του …κελιού και αποτελεί ευθύνη και υποχρέωση της Πολιτείας να τους αντιμετωπίζει ως επίορκους και ως πραγματικούς κινδύνους για την κοινωνία, αφαιρώντας τους πάραυτα την εξουσία που έχουν και τοποθετώντας τους εκεί που ανήκουν όλοι όσοι σηκώνουν χέρι και το κατεβάζουν με τόση ευκολία…

 

 

από   το  κουτί  της πανδώρας

Mundial 2014 Επεισόδια στο Σάο Παόλο

 

 

από  gazzetta.gr

 

Το Μουντιάλ αρχίζει, τα επεισόδια όμως συνεχίζονται… Σοβαρές ταραχές στο Σάο Πάολο με χρήση βλημάτων απο καουτσούκ. Δυο δημοσιογράφοι ανάμεσα στους τραυματίες.

 

Λίγες ώρες πριν τη σέντρα στο Μουντιάλ και το Σάο Πάολο βρίσκεται στο… έλεος των ταραχών. Δεκάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν σε σταθμούς του Μετρό με σύνθημα «Αν δεν αποκτήσουμε δικαιώματα, δεν θα έχετε Παγκόσμιο Κύπελλο». Στόχος τους η πορεία προς το γήπεδο όπου θα γίνει η τελετή έναρξης, αλλά ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις τους σταμάτησαν χρησιμοποιώντας σφαίρες από καουτσούκ. Η κατάσταση είναι άσχημη, κάτι που μεταδίδουν ξένα πρακτορείο ειδήσεων. «Στόχος μας να καταλάβουμε το γήπεδο. Ολοι οι Βραζιλιάνοι αγαπούν τη μπάλα, αλλά δεν χρειαζόμαστε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ολοι πρέπει να ξεσηκωθούμε» τόνισε ακτιβιστής.

Τραυματίες δυο δημοσιογράφοι

Υπάρχουν συλλήψεις, κυρίως φοιτητών, ενώ τουλάχιστον πέντε άνθρωποι τραυματίστηκαν, ανάμεσά τους και η ελληνικής καταγωγής ρεπόρτερ του CNN, Μπάρμπαρα Αρβανιτίντες, όπως ακόμα ένας δημοσιογράφος του ίδιου δικτύου. Οπως τονίζεται τόσο από το BBC όσο και από το CNN, οι σκηνές ήταν σκληρές, αφού οι αστυνομικοί χτυπούσαν με μανία τους διαδηλωτές με τα γκλομπ και τις ασπίδες, ενώ τα εκατοντάδες δακρυγόνα έκαναν την κατάσταση αποπνικτική.

BREAKING NEWS – Brazil police clash with protesters in Sao Paulo

Stun Grenades Fired At World Cup Protesters In Sao Paulo

αγύριστο κεφάλι ….. ο άλκης αλκαίος που γνώρισα

 

 

από τον ριζοσπάστη

 

 

Η ζώσα μνήμη του Αλκη Αλκαίου

 

Οπως τον γνώρισε ο Μίλτος Πασχαλίδης

 

Ο Αλκης Αλκαίος

Ανθρωπος καλλιεργημένος και ευαίσθητος, που διακρινόταν για το ταλέντο αλλά και τη μεγάλη του ευγένεια, ο Αλκης Αλκαίος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό τραγούδι, καταφέρνοντας να τυλίξει τη δημιουργική ζωή του – έως την τελευταία στιγμή – με τα πολύτιμα νήματα της ποίησής του. Με όλες τις δυσκολίες της ζωής, επέμενε να μεταπλάθει όνειρα, αγωνίες, σε στίχους, μετρώντας – σμιλεμένα με το πηγαίο ταλέντο του και την ανεξάντλητη ευαισθησία του – περισσότερα από 150 τραγούδια. Ο Αλκης Αλκαίος, κατά κόσμον Βαγγέλης Λιάρος, στράφηκε προς το σκοτάδι (10/12/12), σε ηλικία 63 χρόνων.

 

Δύο χρόνια μετά, ο φίλος και συνεργάτης του Μίλτος Πασχαλίδης, που ξέρει να μας εκπλήσσει πάντα ευχάριστα, μοιράζεται μαζί μας ένα βιβλίο – αφιέρωμα στη σχέση του με τον Αλκη Αλκαίο. «Αλκης Αλκαίος – Αγύριστο κεφάλι» (εκδόσεις «Λιβάνη»). Ιστορίες που ξέρει, που έζησε μαζί του από το 1996 που τον γνώρισε μέχρι το 2012 που «έφυγε». Ηταν φίλος του και ήθελε να πει μερικές από τις ιστορίες τους ξεκαθαρίζοντας εξ αρχής ότι «δεν είναι μια βιογραφία του Αλκη Αλκαίου. Ετσι κι αλλιώς, δεν αισθάνομαι ούτε ικανός ούτε αρμόδιος να τη γράψω. Εδώ είναι αυτά που είδα, αυτά που είπαμε κι αυτά που μου επέτρεψε ο ίδιος να ξέρω για εκείνον. Η ζώσα μνήμη του Αλκη εντός μου».

 

Τα ωραία βιβλία δίνουν την ευκαιρία της «συνάντησης», που την έχουμε ανάγκη, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Το να «κοινωνείς» την επαφή και την επικοινωνία είναι ευκαιρία, που δε σου χαρίζεται, αλλά την επιλέγεις. Και το συγκεκριμένο βιβλίο έχει διπλή αξία. Αφενός γιατί αναφέρεται στον σπουδαίο αυτόν καλλιτέχνη, που «έφυγε» νωρίς έχοντας δημιουργήσει ποιητικά διαμάντια, αλλά παράλληλα έχοντας πονέσει πολύ και αφετέρου γιατί πρόκειται για ένα αφήγημα πλούσιο σε πληροφορίες, για το έργο και τη ζωή του, πλούσιο σε εικόνες, συναισθήματα, αλήθειες και, ναι… κάτω από τις λέξεις υπάρχει μια μουσική που σε ταξιδεύει. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, είτε μέσα από τα τραγούδια του, είτε μέσα από τις μυθοπλαστικές δημιουργίες του («Δύο νύχτες στο Σαράντι» και «Ο επόπτης»), είτε μέσα από το ντοκουμέντο, καταφέρνει να σε κερδίσει. Η γραφή του διακρίνεται από μια εσωτερικότητα, αλλά και μια εξωστρέφεια, από έναν ψυχισμό αλλά και μια λυρικότητα. 

 

«

 

 

Με καλωσόρισε, μου έσφιξε γερά το χέρι και με συνόδεψε στο σαλόνι. Περπατούσε παράξενα, σχεδόν χορευτικά, σχεδόν κωμικά. Δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο βάδισμα. Εσερνε ελαφρά το ένα πόδι και με το άλλο έκανε μικρά άλματα, μέχρι να φτάσει στην καρέκλα του. Στιγμές τον ένιωθες να μετεωρίζεται, φοβόσουν ότι θα πέσει. Δεν έπεφτε. Ούτε στηριζόταν κάπου. Δεν ξέρω αν είχε συνηθίσει πια να μη στηρίζεται ή αν δεν καταδεχόταν να στηριχτεί πουθενά. Ισως και τα δύο. Ολες οι κινήσεις του είχαν τη δική τους προσωπική γεωμετρία, σαν να είχε επανασχεδιάσει το χώρο γύρω του. `Η σαν να τον είχε επανεφεύρει. Επιανε το γυάλινο ποτήρι με δύο ή τρία δάχτυλα, δάχτυλα πουλιού, μακριά, λεπτά, γαμψά απ’ την πάθηση. Οταν έστρεφε το βλέμμα, έστριβε όπως οι λύκοι, ολόκληρος, σαν ανθρώπινο περισκόπιο. Γι’ αυτό και σε κοίταζε πάντα «αφ’ υψηλού», αλλά χωρίς την παραμικρή έπαρση, απλώς γιατί έτσι είχε αποφασίσει ο λαιμός του: Να ψηλώνει διαρκώς για να νικήσει τη δυσκαμψία του αυχένα. Οταν μιλούσε με πάθος, δηλαδή σχεδόν πάντα, τεντωνόταν προς τα πίσω τόσο, που κολλούσε την πλάτη στο κάθισμα, λες και ήταν έτοιμος να εκτοξευτεί προς τα πάνω, μαζί με τις λέξεις του. Είναι απ’ τις ελάχιστες φορές που η υπερβολή «δεν πίστευα στα μάτια μου» παύει να είναι υπερβολή. Αυτός ο τύπος, σχεδόν τριάντα χρόνια εθελούσια αποκλεισμένος σε δυο δωμάτια, ένα στην Κάτω Κηφισιά και ένα στην Πάργα, μου είχε ανοίξει παράθυρα σ’ όλο τον κόσμο. Με είχε πάει στη Γη των Βησιγότθων, στο Μεξικό, στο Κατμαντού, στο Μετς και στο Πόρτο Ρίκο, μαζί είχαμε στήσει οδοφράγματα στο Παρίσι το Μάη του ’68, είχαμε ανέβει με κάρο μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ, σαλπάραμε στο τσούρμο του Σεβάχ, από το Ταζ Μαχάλ ως το Ντεπό κι από την Πάργα στην πλατεία Χόρχε ντ’ Αλβαράδο».

 

Στο χωρισμένο σε 14 κεφάλαια (και με ένα επίμετρο στο τέλος) βιβλίο, ο Μίλτος Πασχαλίδης σαν εικαστικός χτίζει το ψηφιδωτό της μνήμης, σαν μουσικός απλώνει τις νότες μιας ζωής που γίνονται τραγούδι, ξετυλίγει το νήμα αληθινών περιστατικών καταφέρνοντας να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη. Με ευαισθησία και ανθρωπιά μιλάει για το πρόβλημα της υγείας του… «Ο Αλκης έπασχε από σπονδυλαρθρίτιδα. Μου το είπε κάποια στιγμή που θεώρησα κατάλληλη να τον ρωτήσω, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας, όταν ήμουν πλέον βέβαιος ότι η σχέση μας δεν κινδύνευε από δύσκολες ερωτήσεις. Το έθεσα ακαριαία και σχεδόν αδιάφορα, σαν να ρωτούσα τι καιρό νομίζει ότι θα κάνει αύριο. Απάντησε στον ίδιο ακριβώς τόνο. Με τρεις λέξεις-γλωσσοδέτες. «Ρευματοειδή και αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα». «Το είχες από παιδί;» πίεσα λίγο παραπάνω τη συζήτηση. «Οχι. Η υγεία μου επιδεινώθηκε ραγδαία στη χούντα». Μου δέθηκε η γλώσσα κόμπος. Η λέξη που άρχισε να αναβοσβήνει σαν κόκκινο φωτάκι στο μυαλό μου ήταν: βασανιστήρια. Υστερα, η μια λέξη έφερε την άλλη. Δεν το έκανα επίτηδες, οι συνειρμοί μου είναι συνήθως ακούσιοι και ακατάσχετοι. Προκρούστης, φάλαγγα, Σίνης ο Πιτυοκάμπτης, ηλεκτροσόκ. Λέξεις – κόκκινα φωτάκια, αμείλικτα».

 

Από τις πιο συγκινητικές στιγμές του βιβλίου η περιγραφή της σεμνής αγωνιστικής του δράσης, για την οποία ο ίδιος δεν μίλαγε ποτέ. Ο Μίλτος όμως το έψαξε. Εμαθε και το κατέγραψε δίνοντας ολοκληρωμένα πια την προσωπικότητα ενός αγωνιζόμενου ανθρώπου, που το όπλο του αγώνα του το μετέτρεψε σε ποιητικά σύμβολα αγώνα… «Ο Αλκης έπιασε δουλειά ως ασκούμενος δικηγόρος στο γραφείο του θείου του, αδερφού της μητέρας του, Ζήκου Ντίνου. Ο Ζήκος Ντίνος ήταν κομμουνιστής, η χούντα τον έστειλε εξορία, γύρισε το 1970 και άνοιξε το δικηγορικό του γραφείο (Πανεπιστημίου 46, Β’ όροφος), στο οποίο παράλληλα συστεγαζόταν και ένας τομέας του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ. Ο Αλκης συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Με την ομάδα του έκρυβαν τους κυνηγημένους σε υπόγεια, τους φρόντιζαν και τους φυγάδευαν στο εξωτερικό. Συνελήφθη το καλοκαίρι του ’72, κρατήθηκε και βασανίστηκε άγρια για πέντε μήνες, πρώτα στην Μπουμπουλίνας και ύστερα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Δε μίλησε… Κι όταν η ανάγκη γίνεται Ιστορία, τότε η ιστορία γίνεται σιωπή. Μπήκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ όρθιος και βγήκε με φορείο. Σακατεμένος. Για πολύ καιρό ήταν κατάκοιτος και τον τάιζαν με καλαμάκι. Κάποια στιγμή συνήλθε κάπως και επέστρεψε στην ενεργό δικηγορία. Εντάχθηκε στο Κόμμα, στην Οργάνωση των δικηγόρων, και παρέμεινε ενεργό μέλος για πολλά χρόνια. Από το ’74 και μετά άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία… Το πάλεψε όσο μπορούσε. Για ένα διάστημα επέστρεψε και στη μάχιμη δικηγορία. Εφυγε απ’ το γραφείο του θείου του και άνοιξε δικό του, στη Βερανζέρου. Παρέμεινε ανοιχτό μέχρι το ’84. Μετά δεν μπορούσε άλλο. Οχι να δικηγορήσει, καλά καλά ούτε να σταθεί όρθιος για πολλή ώρα. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Ηταν τότε λοιπόν που ξεκίνησε η καινούργια του εξορία, η εξορία του κλειστού δωματίου, όπως σπαραχτικά την περιγράφει στο «Σαράκι του Ρεμπώ»:

 

[…] τέσσερις τοίχοι η καινούργια μου εξορία.

Δε φταις εσύ, δε λέει συγγνώμη ο κεραυνός».

 

Στο cd που συνοδεύει το βιβλίο υπάρχουν τρία ανέκδοτα τραγούδια του Αλκη Αλκαίου σε μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη, αλλά και ανέκδοτα σχεδιάσματα από παλαιότερες συνεργασίες τους, όπως το πρώτο σχεδίασμα του τραγουδιού «Το σαράκι του Ρεμπώ». Για το ανολοκλήρωτο «Ηπειρώτικο» του Αλκη Αλκαίου, γράφει ο Μίλτος Πασχαλίδης: «Αυτό το κομμάτι υπήρχε καταγεγραμμένο μόνο στο μυαλό μου. Δεν έχω το χειρόγραφο – τι έκπληξη! – και δεν είχα κάνει καμία πρόχειρη καταγραφή ούτε των στίχων ούτε της μουσικής. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, από ένα τετράστιχο, δεν μπορούσα να θυμηθώ τον τελευταίο στίχο. Ακόμα δεν τον θυμάμαι. Ρώτησα την Ελένη και τον Γρηγόρη αν το βρήκαν στις σημειώσεις ή στα χειρόγραφά του, τίποτα. Αφηρημένος, είπα να πάρω τον Αλκη τηλέφωνο να μου τον ξαναπεί. Και τότε συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Πρώτον: Για το υποσυνείδητό μου ο Αλκης είναι ακόμα εδώ. Δεύτερον: Το αμετάκλητο γεγονός ότι ο Αλκης δεν είναι πια εδώ. Και πένθησα αληθινά, ετεροχρονισμένα, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Το στίχο που έλειπε τον συμπληρώσαμε με τον Οδυσσέα. Ελπίζω να μη φάμε καμία κατσάδα άνωθεν».

 

«Σ’ ένα γεφύρι πέτρινο θα χτίσω την καρδιά μου, όταν περνάς τον ποταμό ν’ ακούς τον αναστεναγμό και τα παράπονά μου. Το δέντρο κρύβει το πουλί, τ’ αγρίμι τ’ άγρια δάση και συ αγρίμι και πουλί ό,τι γυρεύεις στη ζωή το έχεις προσπεράσει. Σ’ ένα λευκό πουκάμισο θα ράψω τα φτερά μου, όταν διψάς για ουρανό να το φοράς και να πετώ μέσα στα όνειρά μου».

Η ύφεση είναι εδώ ακόμα…

 

αναδημοσίευση   από      

 

 

Δάνης Παπαβασιλείου

 

 

Μπορεί να κομπάζουν οι παράγοντες της συγκυβέρνησης για «ανάκαμψη» της οικονομίας, όμως τα στοιχεία δείχνουν ότι η οικονομία δεν έχει ξεμπερδέψει με την χρόνια ύφεση. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ανακοίνωση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), την Παρασκευή 6 Ιουνίου, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) μειώθηκε το πρώτο τρίμηνο του 2014, σε όγκο, κατά 0,9% .

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ πριν ένα μήνα υπολόγιζε ότι η μείωση θα ήταν στο συγκεκριμένο διάστημα 1,1%. Στην ανακοίνωση της Παρασκευής υποστηρίζει ότι η διαφορά οφείλεται σε στοιχεία που προέκυψαν μετά την προηγούμενη εκτίμηση. Ωστόσο, ακόμη και αν αυτό ισχύει, δεν δικαιολογείται η δήλωση του υπουργείου Οικονομικών περί ενδείξεων «ανακοπής της ύφεσης».

Από τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει ότι στο τρίμηνο Ιανουαρίου- Μαρτίου 2014:

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν σε αγοραίες τιμές ανήλθε σε 36,934 δισ. ευρώ, έναντι 37,281 δισ. ευρώ στο πρώτο τρίμηνο του 2013.

Η συνολική καταναλωτική δαπάνη παρουσίασε αύξηση κατά 0,8% στα 35,1 δισ. ευρώ, σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2013.

Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου μειώθηκαν κατά 7,9 % σε σχέση με το πρώτο τρίμηνοτου 2013.

Αύξηση κατά 5,4% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2013 παρουσίασαν οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών. Οι εξαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 0,5% και οι εξαγωγές υπηρεσιών αυξήθηκαν κατά 13,1%.

Αύξηση κατά 2,2% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2013 παρουσίασαν οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών. Οι εισαγωγές αγαθών αυξήθηκαν κατά 2,3% και οι εισαγωγές υπηρεσιών αυξήθηκαν κατά 1,9%.

ΠΤΩΣΗ 12,4% ΚΑΤΕΓΡΑΨΑΝ ΟΙ ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ

Αν τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ακόμη μέχρι την «ανάκαμψη», τα στοιχεία που δόθηκαν την ίδια μέρα για την πορεία των εισαγωγών και των εξαγωγών δείχνουν πόσο έωλες είναι οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης για τις εξαγωγικές επιδόσεις των ελληνικών επιχειρήσεων.

Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, πτώση 12,4% κατέγραψαν οι ελληνικές εξαγωγές τον Απρίλιο, ενώ εάν συνυπολογιστούν τα πετρελαιοειδή, η πτώση των εξαγωγών ανήλθε στο 20,9%.

Στην σχετική ανακοίνωση αναφέρεται ότι η συνολική αξία των εξαγωγών-αποστολών τον Απρίλιο 2014 ανήλθε στο ποσό των 2,01 δισ. ευρώ, έναντι 2,55 δισ. ευρώ σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013, παρουσιάζοντας μείωση 20,9%. Αντίστοιχα η μεταβολή χωρίς τα πετρελαιοειδή παρουσίασε μείωση 12,4%.

Η συνολική αξία των εισαγωγών-αφίξεων τον Απρίλιο 2014 ανήλθε στο ποσό των 3,62 δισ. ευρώ, έναντι 3,93 δισ. ευρώ σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013, παρουσιάζοντας μείωση 7,7%.

Η συνολική αξία των εξαγωγών-αποστολών κατά το δωδεκάμηνο Μαΐου 2013 – Απριλίου 2014 παρουσίασε μείωση 5,3% σε σύγκριση με το αντίστοιχο δωδεκάμηνο Μαΐου 2012 – Απριλίου 2013.

Η συνολική αξία των εισαγωγών-αφίξεων κατά το δωδεκάμηνο Μαΐου 2013 – Απριλίου 2014 παρουσίασε μείωση 3,7% σε σύγκριση με το αντίστοιχο δωδεκάμηνο Μαΐου 2012 – Απριλίου 2013.

ΓΙΑ ΠΟΙΑ «ΑΝΑΚΑΜΨΗ»;

Βεβαίως σκοπίμως αποσιωπά η κυβέρνηση ότι η «ανάκαμψη» που περιμένει και υπόσχεται δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, απ” την καταστροφή των οποίων προκύπτουν τα ενθαρρυντικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της καταστροφής (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΟΟΣΑ) εκτιμούν επισήμως ότι η «ανάκαμψη» αφορά κυρίως στα κέρδη του κεφαλαίου και ότι τα όποια οφέλη για τους εργαζόμενους θα εμφανιστούν μετά από μερικά χρόνια.

Μέχρι τότε το «έργο» έχει ακόμα πολλά επεισόδια.

Χρυσή Αυγή: Έργα και ημέρες πίσω από το «αντισυστημικό» προσωπείο

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

   Ας δούμε, λοιπόν, τι ρόλο παίζει η Χρυσή Αυγή. Τι σόι πράμα είναι. Όχι από άποψη αισθητικής. Αυτό το είδαμε (ξανά) χτες στη Βουλή. Όχι από άποψη εγκληματική. Αυτό το προσδιορίζει ο ναζιστικός χαρακτήρας της. Αυτό το γνωρίζουμε ήδη από τα προ 15ετίας πεπραγμένα τους στα δικαστήρια της Ευελπίδων με την δολοφονική επίθεση κατά του φοιτητή, τότε, Κουσουρή. Το γνωρίζουμε από τα πεπραγμένα τους στο Κερατσίνι, στα Πετράλωνα, στις γειτονιές της Αθήνας με τους μαχαιρωμένους μετανάστες.

   Πάμε να δούμε τον πολιτικό της χαρακτήρα από την πιο κρίσιμη πλευρά: Από την πλευρά των οικονομικών, των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων που εκπροσωπεί. Η Χρυσή Αυγή αυτοπροβάλλεται σαν «αντισυστημική». Καθόλου πρωτότυπο. Ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες του φασισμού και του ναζισμού είναι να παριστάνει τον «αντισυστημικό», την ώρα που είναι το πιο πιστό σκυλάκι και το πιο σιχαμερό φιδάκι στην υπηρεσία του συστήματος.

   Πίσω από την «αντισυστημική» μάσκα του φασισμού και του ναζισμού, πίσω από τα μούσκουλα του χρυσαυγίτικου υποκόσμου, κρύβονται οι πιο δουλικές «υπηρετριούλες» του συστήματος. Να μερικές τέτοιες «υπηρεσίες»:

   Πρώτο: Στις 3 Αυγούστου 2012 ήρθε στη Βουλή η πρόταση για την σύγκληση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων ώστε να διερευνηθεί το σκάνδαλο της παραχώρησης της Αγροτικής Τράπεζας. Υπήρξε ένα μόνο κόμμα της αντιπολίτευσης που με την αρνητική ψήφο του μπλόκαρε την διερεύνηση της υπόθεσης. Ήταν η Χρυσή Αυγή. Αλήθεια πως γίνεται ένα «αντισυστημικό κόμμα να κάνει πλάτες σε τραπεζικά «ντίλ» που ζημιώνουν τον ελληνικό λαό; Τι έχει να πει γι’ αυτό το τραπεζικό πόρταλ «BankingNews» το οποίο συχνά πυκνά φιλοξενεί διθυράμβους για την Χρυσή Αυγή;…

   Δεύτερο: Στις 14 Φλεβάρη 2012 συζητήθηκε στη Βουλή η τροπολογία που αφορούσε στο ξεπούλημα ακόμα και νησιών και βραχονησίδων. Μετά από ένα λόγο όλο πάθος υπέρ των «ασφαλιστικών δικλείδων» που τάχα εξασφαλίζονταν παρά το ξεπούλημα των νησιών, ο Παναγιώταρος ψήφισε υπέρ της τροπολογίας! Τόσο… «πατριώτες». Μιάμιση ώρα αργότερα και μετά το σάλο από το «ξεβράκωμα», οι χρυσαυγίτες είπαν ότι είχαν κάνει λάθος. Τόσο «ρόμπες»…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ιδού το λογύδριο με το οποίο ο «πατριώτης» χρυσαυγίτης τάχθηκε υπέρ της τροπολογίας που ξεπουλούσε νησιά και βραχονησίδες. Λίγη ώρα αργότερα είπαν ότι υπερψήφισαν… κατά «λάθος»!

 

Τρίτο:Στις 19 Σεπτέμβρη 2012  τέθηκε στη Βουλή το αίτημα του ιδρύματος Λάτση να υπάρξει συντήρηση του μουσείου του με δημόσιο χρήμα. Η «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή, πάλι δια στόματος Παναγιώταρου, έσπευσε να γλύψει τον επιχειρηματία, να φανεί γαλαντόμα, επιδαψιλεύοντας ύμνους στον όμιλο για την «προσφορά» του και μιλώντας με ευγνωμοσύνη  για τον «έναν εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων της γης»…

   Τέταρτο:  Στις 5 Νοέμβρη 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά προωθούσε το μεσοπρόθεσμο. Αλλά η έγνοια των χρυσαυγιτών δεν ήταν τα μέτρα δισεκατομμυρίων εις βάρος του λαού. Ήταν να απαλλαγούν κάποιοι εφοπλιστές (ποιοι άραγε;) από την «έκτατη εισφορά» του αστείου ποσού των 80 εκ. ευρώ: «Ο κλάδος της ναυτιλίας έχει στηρίξει την ελληνική οικονομία κατά το παρελθόν, εσείς πάλι συμβάλλετε καθοριστικά στην καταστροφή του», εξανίστατο ο Γερμενής – «Καιάδας» στη Βουλή. Όσο για τον Παναγιώταρο, απειλούσε για λογαριασμό κάποιων εφοπλιστών (ποιών άραγε;) ότι αν φορολογηθούν θα φύγουν… Έλεγε στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής: «(…) βλέπουμε στον προϋπολογισμό που λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκ. ευρώ… το πιο εύκολο που θα κάνουν οι έλληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία (…)». Όσο για τον Μάρτη του 2013, οι ναζί, με ερώτησή τους, στη Βουλή, υπό τον τίτλο «Λύση στη χρηματοδότηση των ναυτιλιακών εταιρειών» καλούσαν τους υπουργούς Οικονομικών και Ναυτιλίας να απαντήσουν: «Με ποιον τρόπο προτίθενται να στηρίξουν τις ναυτιλιακές εταιρείες;». Εδώ, πέρα από το γλείψιμο στον εφοπλιστικό κόσμο, αξίζει να θυμίσουμε ότι δεν πάει πολύς καιρός που στον διεθνή Τύπο υπήρξαν δημοσιεύματα ότι το ναζιστικό μόρφωμα χρηματοδοτείται απευθείας από κάποια λόμπυ του εξωτερικού. Χαρακτηριστικά, η βρετανική εφημερίδα «Guardian» σε εκτενές άρθρο της για τους εν Ελλάδι νεοναζί, επισήμανε μεταξύ άλλων ότι: «Εν μέσω φημών για υποστήριξη από πλούσιους εφοπλιστές, κατάφερε να ανοίξει γραφεία του κόμματος (σ.σ. Χρυσή Αυγή) σε όλη την Ελλάδα»…

   Πέμπτο: Στις 20 Δεκέμβρη 2012, στη συζήτηση σύστασης εξεταστικής επιτροπής για τη «λίστα Λαγκάρντ», η Χρυσή Αυγή ψήφισε «όχι»! Λίγη ώρα αργότερα, και μετά το ξεμπρόστιασμα, ο χρυσαυγίτης βουλευτής Αρβανίτης, ισχυρίστηκε  (και αυτός) ότι είχε ψηφίσει αρνητικά κατά … «λάθος».

   Έκτο: Στις 11 Νοέμβρη 2012, όταν τέθηκε στη Βουλή το θέμα της μείωσης των εξοπλιστικών δαπανών, οι χρυσαυγίτες τινάχτηκαν από τη θέση τους σαν να επρόκειτο για ντίλερ ΝΑΤΟικών όπλων: «(…) να μην περικοπεί έστω κι ένα ευρώ από την άμυνα», ωρυότανο χρυσαυγίτης Ζησιμόπουλος. Τι όμως εννοούν όταν λένε «άμυνα»; Το εξήγησε ο νυν ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής, ο στρατηγός (διατελέσας και επιτελάρχης του ΝΑΤΟ) Γ.Επιτήδειος, σε προεκλογική του συνέντευξη (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/apokleistikh-sunenteujh-tou-gewrgiou-epithdeiou-antistrathgou-kai-upopshfio#ixzz32rMtkGuC) . Στην ερώτηση «πιστεύετε ότι η παραμονή μας στο ΝΑΤΟ εξυπηρετεί το έθνος;», έδωσε την ακόλουθη «αντισυστημική» απάντηση: «Βεβαίως. Άλλωστε εάν δεν το εξυπηρετούσε δε θα γινόμασταν μέλος του(…).Εφόσον είμαστε μέλος μια συμμαχίας οφείλουμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στα πλαίσια της συμμαχίας αυτής. Εάν αυτό δε συμβεί δεν εξυπηρετούνται τα εθνικά μας συμφέροντα». Το «έθνος» και το ΝΑΤΟ αποτελούν ένα πράγμα, λοιπόν, για τους… «αντισυστημικούς» χρυσαυγίτες

   Έβδομο: Τόσο «ελληναράδες» και «αντισυστημικοί» που είναι οι ναζιστές έχουν φτάσει στο σημείο να συγκροτούν δουλεμπορικά για να εξασφαλίζουν φτηνό εργατικό «κρέας» στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Πίσω από τον χρυσαυγίτικο «ΟΑΕΔ», τον αποκαλούμενο «Όμιλο Ανεύρεσης Εργασίας Δοκιμαζόμενων Ελλήνων» που έχουν συστήσει, βρίσκεται ο μηχανισμός υλοποίησης της… πρότασης που είχε καταθέσει ο χρυσαυγίτης βουλευτής με το προσωνύμιο «Καιάδας» το Νοέμβρη του 2012 στη Βουλή. : «… όσον αφορά τους ανέργους που επιδοτεί ο ΟΑΕΔ -είχε πει-, αυτοί να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε θέσεις του δημοσίου τομέα, προκειμένου να μειωθεί το κόστος λειτουργίας του». Η… πρότασή τους, δε, οδηγεί στη δημιουργία ενός εργατικού δυναμικού που θα δουλεύει οκτώ και παραπάνω ώρες τη μέρα, χωρίς ένσημα, με μόλις 14,4 ευρώ τη μέρα! Κάτω δηλαδή κι από την αμοιβή των μεταναστών στην Μανωλάδα!

   Όγδοο: Μεγάλη είναι η αγωνία των χρυσαυγιτών προς την αναξιοπαθούσα τάξη των καπιταλιστών. Γράφουν, για παράδειγμα, οι χρυσαυγίτες στην ιστοσελίδα τους: «Το φορολογικό καθεστώς στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ευνοϊκό απέναντι στις επιχειρήσεις (…) οι επιχειρήσεις είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται ότι το κράτος τις πολεμά, παρεμποδίζοντας τη λειτουργία τους, μέσα από τον φορολογικό νόμο (…)». Φυσικά όταν λένε «επιχειρήσεις» δεν μιλούν για τον «εμποράκο». Η πρεμούρα τους έχει να κάνει με τη φορολόγηση των επιχειρήσεων του μεγάλου κεφαλαίου. Εκεί γλείφουν. Γι’ αυτό στη Βουλή ζητούν συνεχώς νέα κίνητρα, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Όπως τον Απρίλη του 2013, που με ερώτησή τους στη Βουλή ζητούσαν από την κυβέρνηση να διαμορφώσει «στρατηγική για ενίσχυση των ελληνικών αεροπορικών εταιρειών…». Των ιδιωτικών -εννοείται-αεροπορικών εταιρειών… Κάπως έτσι φτάσαμε να αναπαράγονται σε ιστολόγια («moneyPro.gr») κείμενα υπό τον τίτλο «Τάση υπέρ της Χρυσής Αυγής στον ΣΕΒ;», όπου αναγραφόταν: «(…) μερίδα επιχειρηματιών του ΣΕΒ, κυρίως πιο μεσαίων σε δυναμική και νέων ηλικιακά, φέρονται να βλέπουν με άλλο μάτι το ακροδεξιό κόμμα (…). Πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή περιόρισε κατά πολύ τον αριστερό-αναρχικό ακτιβισμό (…). Πιέζουν για να υπάρξουν δίαυλοι επικοινωνίας με την άκρα Δεξιά. Διαύλους που ήδη ο Εμπορικός Σύλλογος της Αθήνας (σ.σ. οι μεγαλέμποροι) διατηρεί με το κόμμα». Να αληθεύουν όλα αυτά;

   Ένατο: Τι κρύβεται πίσω από τα λεγόμενα της Χρυσής Αυγής για την «κακούργα» την ΕΕ; Μας το εξηγεί πάλι ο ευρωβουλευτής της (στην ίδια συνέντευξη): «Είμαι υπέρ της Ε.Ε. Για την ευρωπαϊκή ένωση ισχύει αυτό που είχε πει ο Αμερικάνος Άρθουρ Κέσλερ: «Όσες κηλίδες και αν έχει ο ήλιος είναι προτιμότερος από το σκοτάδι».(…) Η χώρα μας (…) έχει ανάγκη να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε». Τόσο… ηλιόλουστη η «αντισυστημικότητά τους»…

   Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθεί φυσικά η αλλεργία και ο τραμπουκισμός της Χρυσής Αυγής απέναντι σε κάθε εργατική διεκδίκηση, σε κάθε κοινωνικό αγώνα:  Από την απεργία των εργαζόμενων στη Χαλυβουργία για την οποία στις 20 Ιουλίου 2012 εξέδωσαν ανακοίνωση ενάντια στους χαλυβουργούς  μέχρι την απεργία των εργαζομένων στο Αριστοτέλειο, τον Νοέμβριο του 2012, όταν οι πρώτοι που εξέδωσαν ανακοίνωση ζητώντας από τους εισαγγελείς να παρέμβουν κατά των εργαζόμενων ήταν οι νεοναζί.

   Γνωστές, επίσης, είναι τόσο οι ύβρεις τους ενάντια στους εργαζόμενους – απολυμένους της ΕΡΤ, όσο και οι τελευταίες καταγγελίες των καθαριστριών ότι κατά τη διάρκεια τους αγώνα τους απειλούνται από χρυσαυγίτες…

Πασίγνωστοι, δε, είναι και για το μένος τους ενάντια στους εργάτες. Τέτοιους έβαλαν στο στόχαστρο με την δολοφονική επίθεσή τους κατά των συνδικαλιστών του ΚΚΕ στο Πέραμα.

Ο χρυσαυγίτης Παππάς σε νεαρή ναζιστική ηλικία. Μετά, όμως (όπως είπε χτες σε μια ακόμα επίδειξη «λεβεντιάς») μεγάλωσε. Όσο βέβαια κι αν την κρύβει την ηλικία του (την ναζιστική), είναι πρόδηλο ότι μεγάλωσε κι αυτή μαζί του…

   Αυτή είναι η «αντισυστημικότητα» της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι άλλωστε η «αντισυστημικότητα» του ίδιου του ναζισμού: «Ο εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

   Τούτος ο ύμνος στον Χίτλερ και στο ναζισμό, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον κύριο Κρουπ. Τον επικεφαλής της γνωστής πολυεθνικής και πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων, σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934.

   Η ατράνταχτη αυτή ομολογία (περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, τόμος 1, κεφάλαιο VIII) ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του ναζισμού, ότι τα μονοπώλια και μερίδα του κεφαλαίου είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τα «Τάγματα Εφόδου» του οποίου, όταν τους «χρειάζονται», εξασφαλίζουν «ησυχία», «πειθαρχία», «υπακοή» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, διατηρεί  αυτούσια την αξία της.

 

 

Η άλλη «λίστα Λαγκάρντ»

 

Νικος Μπογιοπουλος 

Από το enikos.gr της 4/6/2014

 Υπό την αιγίδα μιας κίνησης που στον τίτλο της φέρει τον όρο «Inclusive Capitalism» – κάτι δηλαδή σαν να λέγαμε «Περιεκτικός Καπιταλισμός» – την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο ημερίδα με ομιλήτρια την διευθύντρια του ΔΝΤ, την κυρία Λαγκάρντ.

   Αντικείμενο της εν λόγω πρωτοβουλίας, όπως λένε οι συμμετέχοντες σε αυτήν, αφενός είναι να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του καπιταλισμού – με πρώτη «κακή πλευρά» εκείνην της κοινωνικής ανισότητας – και αφετέρου να διερευνήσει τις δυνατότητες ώστε ο καπιταλισμός να υπάρχει, να λειτουργεί, να αναπαράγεται και να μακροημερεύει προς όφελος της κοινωνίας…

   Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο της ημερίδας ήταν η σύνθεση του ακροατηρίου της. Σε αυτή την ιδιότυπη «λίστα Λαγκάρντ» (ή μήπως όχι και τόσο ιδιότυπη;…) συνωστίστηκαν όλοι: Από τον  Κλίντον – ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που μετά από 60 χρόνια απαγόρευσης απελευθέρωσε το «δικαίωμα» των τραπεζών να παίζουν με ομόλογα, με παράγωγα και με άλλα τέτοια «τοξικά» οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής – μέχρι ο γνωστός… αντικαπιταλιστής Κάρολος της Ουαλίας. Από την Λαίδη Ρότσιλντ – της γνωστής οικογενείας – μέχρι οκεντρικός τραπεζίτης της Αγγλίας. Από τους επικεφαλής της πολυεθνικής «Glaxo» και της «UBS» μέχρι οι εκπρόσωποι 200 πολυεθνικών, δηλαδή το 1/3 των μεγαλύτερων επιχειρήσεων του κόσμου – που είναι γνωστό πόσο στεναχωρούνται από τις ανισότητες που προκαλεί ο καπιταλισμός στον κόσμο…

   Σε συνδυασμό με τη «λίστα Λαγκάρντ» της σύνθεσης του ακροατηρίου, το δεύτερο ενδιαφέρον σημείο είναι τα όσα είπε η κυρία Λαγκάρντ. Όχι εκείνα για την μετατροπή του καπιταλισμού από αχαλίνωτο και καταστροφικό σε «περιεκτικό», φιλάνθρωπο και κοινωνικά ζουμπουρούδικο. Αλλά εκείνα που ανέφερε, περιγράφοντας ακριβώς τον καταστροφικό και απάνθρωπο χαρακτήρα του καπιταλισμού.

   Ξεχωρίζουμε τρία αποσπάσματα από την ομιλία της. Όχι γιατί διεκδικούν δάφνες καινοτόμου προσέγγισης. Αλλά για έναν και μόνο λόγο: Διότι λόγω της ιδιότητας της κυρίας Λαγκάρντ, τα αποσπάσματα αυτά ενέχουν χαρακτήρα ομολογιών. Εδώ βρίσκεται και η αξία τους. Παρακαλούμε την προσοχή σας:

   1^ο: «Ο καπιταλισμός εγκαθιδρύθηκε το 19^ο αιώνα. Η βιομηχανική επανάσταση,είπε η κυρία Λαγκάρντ,  έφερε μαζί της τον Κάρολο Μαρξ ο οποίος επικεντρώθηκε στην ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και προέβλεψε ότι ο καπιταλισμός με τις υπερβολές του φέρει το σπόρο της ίδιας του της καταστροφής,  τη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια μιας μειονότητας, η οποία ενδιαφέρεται για τη συσσώρευση κερδών προκαλώντας τεράστιες συγκρούσεις και κυκλικές κρίσεις. Είναι άραγε ο ‘‘περιεκτικός καπιταλισμός’’ η απάντηση στην απαισιόδοξη πρόβλεψη του Μαρξ ή είναι σχήμα οξύμωρο»; (σχόλιο στήλης: Έλα μου, ντε)…

   2^ο: «Ένα από τα κύρια οικονομικά ζητήματα της εποχής μας, είπε η κυρία Λαγκάρντ, είναι η αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα, η οποία ρίχνει βαριά σκιά στην παγκόσμια οικονομία. Τα στοιχεία είναι γνωστά: Από το 1980 το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού αύξησε το μερίδιο του στα έσοδα στις 24 από τις 26 χώρες για τις οποίες διαθέτουμε στοιχεία. Στις ΗΠΑ το μερίδιο του 1% των πιο πλουσίων υπερδιπλασιάστηκε από το 1980 και ανήλθε στα επίπεδα που ήταν πριν τη μεγάλη ύφεση. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, το ποσοστό του ιδιωτικού κεφαλαίου στο εθνικό εισόδημα ανήλθε στα προ ενός αιώνα επίπεδα. Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα διώροφο λονδρέζικο λεωφορείο κατέχουν πλούτο ίσο με εκείνο του φτωχότερου 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Τα στοιχεία αυτά έθεσαν το θέμα της ανισότητας στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης. (…). Πολλοί θα ισχυρίζονταν ότι θα έπρεπε να ασχοληθούμε με τις άνισες ευκαιρίες και όχι με την εισοδηματική ανισότητα. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι ευκαιρίες δεν είναι ίσες. Τα χρήματα θα εξασφαλίζουν πάντοτε μια καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη. Λόγω των σημερινών επιπέδων ανισότητας πάρα πολλοί άνθρωποι σε πάρα πολλές χώρες δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες ή έχουν πρόσβαση μόνο στις βασικές (…). Ουσιαστικά η υπερβολική ανισότητα δημιουργεί έναν καπιταλισμό με μεγαλύτερους αποκλεισμούς. Εμποδίζει τους ανθρώπους να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. (…). Η ανεξέλεγκτη συσσώρευση πλούτου υπονομεύει τις αρχές της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας. Υπονομεύει την αρχή των ίσων δικαιωμάτων που καταγράφονται στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα του 1948» (σχόλιο στήλης: Ουδέν σχόλιον)…

3^ο: «Τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ανέφερε η κυρία Λαγκάρντ,μπορούν να ανιχνευτούν πριν από την κρίση. Στους οικονομικούς φορείς επετράπη να αναλάβουν υπερβολικούς κινδύνους δημιουργώντας μια κατάσταση όπου τα κέρδη περιήλθαν στη βιομηχανία ενώ οι ζημίες μετακληθήκαν στην κοινωνία» (σχόλιο στήλης: Ουδέν σχόλιον)…

   Δεδομένης – επαναλαμβάνουμε – της ιδιότητας της ομιλήτριας, αλλά και της σύνθεσης της «λίστας Λαγκάρντ» του ακροατηρίου της, που μάλιστα χειροκρότησε με πάθος την τοποθέτηση της διευθύντριας του ΔΝΤ, επιτρέψτε μας τρεις παρατηρήσεις.

   Πρώτο: Οι ίδιοι άνθρωποι που εκπροσωπούν με τον αυθεντικότερο τρόπο ένα σύστημα όπου οι 85 από αυτούς κατέχουν τόσο πλούτο όσον «κατέχει» ο μισός πληθυσμός της Γης, μας κάνουν από πάνω και «πλάκα» βαφτίζοντας τον κυνισμό τους «ειλικρίνεια» και την… περιεκτική «φιλανθρωπία» τους «ανθρωπιά».

   Δεύτερο: Όταν οι ίδιοι ομολογούν πως το σύστημά τους έχει φτιαχτεί για να χωράει 85 από αυτούς στις λιμουζίνες ή στα πολυτελή «διώροφα λεωφορεία» και να στριμώχνει τα 3,5 δισεκατομμύρια των υπολοίπων στη «γαλέρα», αλήθεια τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν για τον καπιταλισμό τους;

   Τρίτο: Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί οι «προβλέψεις» του Μαρξ να είναι «απαισιόδοξες», όπως λένε αυτοί, και – αντιθέτως – να μην είναι «αισιόδοξες»; Τουτέστιν, τι πιο αισιόδοξο από το να βάλουν  το χεράκι τους τα δισεκατομμύρια της «γαλέρας» ώστε «ο σπόρος της καταστροφής του καπιταλισμού» να καρπίσει δια της ανατροπής του;

Καθαρίστριες: Νόμος είναι το «δίκιο» του Στουρνάρα!

 

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

   Απολύσανε γυναίκες του μεροκάματου, για να κάνουμε τάχα «οικονομία», όταν την ίδια ώρα κάνουν πλάτες στους εργολάβους. Τις απολύσανε αφού πρώτα τις συκοφάντησαν ότι τάχα αμείβονταν με τρεις και τέσσερεις χιλιάδες  ευρώ! Επιχείρησαν να τις εξαπατήσουν λέγοντάς τους ότι τις απολύουν για να τους δώσουν, τάχα, την ευκαιρία να γίνουν οι ίδιες… εργολάβοι! Τους έστειλαν τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς για να σπάσουν τον ηρωικό τους αγώνα. Και τώρα που οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών έχουν ακόμα και δικαστική απόφαση που τις δικαιώνει, αυτοί αρνούνται να την εκτελέσουν! Και μάλιστα αρνούνται να την εκτελέσουν στο όνομα του… νόμου!

   Ακόμα και τίποτα άλλο να μην είχαν κάνει, αυτό που κάνουν με τις καθαρίστριες θα ήταν αρκετό για να εξαχθεί ασφαλές συμπέρασμα ως προς την «ποιότητά τους». Θα ήταν επαρκές στοιχείο για το τι κρύβεται πίσω από την μάσκα της «νομιμότητά τους».
   Αλλά ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για «νομιμότητα»; Που στο όνομά της «νομιμότητας» καλούν τον Άρειο Πάγο να αποφανθεί ότι «καλώς» απολύθηκαν οι καθαρίστριες και ότι «κακώς» το δικαστήριο ζήτησε την επαναπρόσληψή τους;

   Ποιοι είναι αυτοί οι «Ταρτούφοι» που όχι μόνο τα πέντε τελευταία χρόνια, αλλά για δεκαετίες, αναγνωρίζουν τάχα μου το «δίκιο» των κοινωνικών ομάδων που διαμαρτύρονται, που απεργούν, που εξεγείρονται, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ζητούν την πάταξη των «παρανόμων», γιατί, όπως λένε, «διασαλεύουν το νόμο»;

   Ποιοι, τελικά, είναι αυτοί που εκφωνούν λογύδρια ότι «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται» και ότι «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται»- αρκεί βέβαια αυτές οι αποφάσεις να τους βολεύουν;

Ας δούμε:

• Υπάρχει νόμος – το ίδιο τους το Σύνταγμα – που λέει ότι οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας πρέπει να επικυρώνονται στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά είναι αυτοί, τα υποδείγματα της νομιμότητας, που επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή πέρασαν το πρώτο Μνημόνιο καταστρατηγώντας τη συνταγματική διάταξη που υπαγορεύει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για διεθνείς συμβάσεις της χώρας, επιλέγοντας τον βολικό γι’ αυτούς δρόμο της απλής πλειοψηφίας των 151 ψήφων.
• Υπάρχει νόμος – το ίδιο τους το Σύνταγμα – που λέει πως εκλέγονται κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Αλλά κάποια στιγμή και επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή, μας έβαλαν διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη με «συστατική» από τις Κάννες.
• Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, όχι μόνο ληστεύονται τα Ταμεία, αλλά αυτοί που τα ληστεύουν έρχονται από πάνω και κόβουν και τις συντάξεις μιλώντας για τα «φτωχά» Ταμεία που οι ίδιοι φτωχοποίησαν.
• Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων των μεγαλόσχημων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι… νομιμόφρονες της «λίστας Λαγκάρντ» κάνουν και χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλομπαταξήδες, την ώρα που με άλλο νόμο απειλούν με κατάσχεση το χρεοκοπημένο λαό για χρέη άνω των 300 ευρώ…
• Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Όχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι κήνσορες της νομιμότητας, αυτοί που αφήνουν το λαό στο έλεος των τραπεζιτών, έχουν ενισχύσει τους τραπεζίτες με πάνω από 250 δισ. ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
• Υπήρξε δικαστική απόφαση που έλεγε «στοπ» στην είσπραξη χαρατσιών από τη ΔΕΗ. Οχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά βγήκε ο Στουρνάρας για να δηλώσει ότι τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.
• Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος του κράτους»- που λέει ότι η εργασία είναι δικαίωμα για όλους. Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά οι ταγοί της νομιμότητας το δικαίωμα στη δουλειά το έχουν αντικαταστήσει με το «δικαίωμα» στην ανεργία.
• Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα- που, στα χαρτιά, υπεραμύνεται της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, της εθνικής κυριαρχίας. Όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός Συντάγματος που οι ίδιοι που υποτίθεται το διαφυλάσσουν, το χρειάζονται μόνο ως «κουρελόχαρτο».

 Όλοι αυτοί οι «νομιμόφρονες» – που είδαμε ποια είναι η σχέση τους με τη νομιμότητα – δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται μανιασμένοι εκπρόσωποι «του νόμου και της τάξης» (και ενίοτε της επίταξης και της επιστράτευσης), όταν πρόκειται να επιβάλουν το νόμο της βαρβαρότητας σε όποιον αντιστέκεται. Παίρνουν, λοιπόν, τη ρομφαία του νόμου και με ύφος στρατοδίκη λένε σε όποιον διαμαρτύρεται:

   Άδικο το μνημόνιο – αλλά νόμος! Άδικο μέτρο το κόψιμο μισθών – αλλά νόμος! Άδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων – αλλά νόμος! Άδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ – αλλά νόμος! Άδικες οι απολύσεις εργαζομένων – αλλά νόμος! Άδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια – αλλά νόμος! Άδικο το φορολογικό – αλλά νόμος! Άδικο το αμόκ φόρων επί των φτωχόσπιτων – αλλά νόμος! Άδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης – αλλά νόμος! Άδικος ο κόσμος – αλλά νόμιμος!

Συμπέρασμα πρώτο: Οι νόμοι τους όχι μόνο είναι ταξικοί, αλλά ταξική είναι και η εφαρμογή τους (ή η μη εφαρμογή τους).

Συμπέρασμα δεύτερο: Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική – ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»: «Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος αλλά νόμος»)! «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», μας λένε…

   Συμπέρασμα τρίτο: Όποτε θυμούνται τους νόμους, το κάνουν για να μας πουν, τελικά, το εξής πολύ απλό: Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν» καθ’ ότι για τα πάντα μπορούμε να εφαρμόζουμε εναντίον σας εκείνον το νόμο που μας βολεύει!

   Αυτή είναι η «λογική» τους περί «νομιμότητας». Η οποία δεν καθορίζεται, φυσικά, από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάτι πολύ ανώτερο: Από το κράτος του νόμου! Που σημαίνει ότι το κράτος τους είναι που ψηφίζει, που εφαρμόζει και που ερμηνεύει τους νόμους όπως εκείνο αποφασίζει. Και αποφασίζει όπως συμφέρει εκείνους που ελέγχουν το κράτος.

   Η υπόθεση με τις καθαρίστριες είναι χαρακτηριστική: Πίσω από τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκει η ταξική τους αγριότητα, η υποκρισία και η χρεοκοπία. Όταν μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, ως μεθοδολογία για την επιβολή -με ισχύ «νόμου»- των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.

   Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει τίποτα πιο νόμιμο, τίποτα πιο δημοκρατικό, τίποτα πιο «καθαγιασμένο» από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους και των νόμων τους.

   Συμφωνεί μέχρι και ο Μοντεσκιέ – ο δικός «τους», ο αστός Μοντεσκιέ- που το έγραψε περίφημα: «Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης…

Είσαι ό,τι ψηφίζεις

 

 

 

1. Ανέκαθεν είχα απέχθεια για κάθε ανεύθυνο απολιτικοποιημένο ψηφοφόρο που οι αβυσσαλέες αντιφάσεις της γέρικης Δημοκρατίας τον έφεραν στο προσκήνιο. Πρόκειται για καθαρόαιμο μικροαστό που μπορεί να κάνει του κόσμου τα αίσχη με το δικαίωμα που του δίνει αυτή η βλακώδης και αναλλοίωτη μαγκιά του. Ακόμα όμως μας εκπλήσσει. Οπως τώρα που έγινε ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής.

 

 

2. Οποιος ψηφίζει Χρυσή Αυγή είναι δύο φορές φασίστας. Είναι ευτελής, πονηρός, δεν έχει ατομικό κώδικα συμπεριφοράς, είναι ψυχρός, απρόσωπος και αναθέτει στο κρεοπωλείο της Χρυσής Αυγής να καταστρέφει καθετί που του θυμίζει πολιτισμό. Η ανάθεση όμως περιλαμβάνει – είτε το θέλει είτε όχι – και μια δολοφονία, όπως αυτή του Φύσσα. Να λοιπόν που είναι ηθικός αυτουργός όχι μόνο στην περίπτωση Φύσσα, αλλά και στις άλλες που μπορεί ν’ ακολουθήσουν. Οι ίδιοι οι Χρυσαυγίτες τον χρησιμοποιούν ως το τέλειο άλλοθι: για ό,τι κάνουν αυτόν δείχνουν, γι’ αυτόν το κάνουν.

 

 

3. Οποιος φοβάται τον ίσκιο του γίνεται φασίστας. Αυτός είναι ο νόμος του πεζοδρομίου. Ας πούμε, ο Κασιδιάρης. Είναι ο κορυφαίος δειλός του τηλεοπτικού χωριού. Κοιμάται αγκαλιά με τα όπλα του, φωτογραφίζεται μαζί τους και πυροβολεί …πινακίδες. Εχει τατουάζ με τη σβάστικα, αλλά όταν μιλά είναι γεμάτος τικ και τρέμουν τα μάτια του. Είναι σύνηθες να ξεπερνά κανείς το φόβο του με υπέρμετρο θράσος. Ο βρυχηθμός όμως του λιονταριού κρύβει μέσα του το νιαουρητό της γάτας. Τον Κασιδιάρη τον έχει αρπάξει ο φόβος, του έχει περάσει λουρί και τον περιφέρει σαν σκυλί. Κι όταν καμιά φορά ο φόβος τον βαριέται, τον αφήνει σε κανέναν τηλεοπτικό σταθμό να ξεχαρμανιάσει.

 

 

4. Οποιος ψηφίζει Χρυσή Αυγή είναι αυτός που ψοφάει να δώσει πρώτος το σύνθημα για λιντσάρισμα. Είναι κρυμμένος συκοφάντης, με φτηνά απωθημένα, που ονειρεύεται ότι παίζει σε ταινίες βίας, αλλά γλείφει τα κουμπιά της μπότας κάθε Μιχαλολιάκου, ελπίζοντας ότι αυτός θα εκπληρώσει τις επιθυμίες του.

 

 

5. Αυτός που ψήφισε Χρυσή Αυγή μπορεί να επιβιώσει και στη μεγαλύτερη αθλιότητα. Ονειρεύεται παράσημα, περίστροφα και ό,τι άλλο σιδερικό σηκώνει η σκονισμένη ύπαρξή του. Υποχρεώνεται έτσι με την ψήφο του να κάνει φίλους έναν εσμό από κάφρους που εχθρεύεται και φθονεί κάθε είδος ζωής.

 

 

6. Οποιος ψηφίζει Χρυσή Αυγή δεν είναι παραπλανημένος, απλά βρίσκει την ταυτότητα που είχε χάσει. Ούτε αλλοτριωμένος υπήρξε, ούτε αλλοιώθηκε η «ηθική» του προσωπικότητα. Μισεί τον εαυτό του και σιχαίνεται τους γύρω του. Πιστεύει πως είναι καλύτερος όλων, γι’ αυτό και όλοι τον εχθρεύονται. Κοινή συμπλεγματική συμπεριφορά, που οδηγεί το άτομο να πιστέψει πως όλοι αξίζουν την τιμωρία του.

 

 

7. Ο,τι ψηφίζεις αυτό είσαι. Διασκεδάζω με τις δημοκρατικές ευαισθησίες των δημοσιογράφων που σαν τις μωρές παρθένες προσποιούνται ότι δεν γνώριζαν τίποτα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Ας μπω στον άχαρο ρόλο να τους θυμίσω αυτά που ξέρουν: Τα ΜΜΕ θεσμοθέτησαν τους χρυσαυγίτες ενάντιά μας. Μέσα στις μεσαιωνικές εκπομπές τους, με το άλλοθι της ελευθερίας του λόγου, έγιναν η πρώτη επιτροπή υποδοχής των νεοναζί και ως εκ τούτου είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να εκπλήσσονται για την ισχυροποίησή τους.

 

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ