Η … αξιοπρεπής χούντα

Μας πήρε και μας σήκωσε η τρέχουσα γλώσσα των επαναλαμβανόμενων, σα ρετάρισμα πολυβόλου ακούγονται πλέον, όρων όπως η …αξιοπρέπεια. Την πιπιλίζουν όλοι οι κυρίαρχοι δημοσιολογούντες και κατέχοντες τη δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις εξουσίας. Η χώρα πρέπει να έχει αξιοπρέπεια. Η διαδήλωση, αξιοπρέπεια. Η φτώχεια, αξιοπρέπεια. Κάτι εμετικές εκλύσεις θαυμασμού εκτοξεύονται για τους «καθώς πρέπει» καλοντυμένους της διπλανής πόρτας, που έμειναν ξαφνικά στον άσσο και βγαίνουν νύχτα στους σκουπιδοτενεκέδες από ντροπή και δεν κοιτάνε κατάματα την κάμερα όταν ο ρεπόρτερ ρωτάει το θεϊκό, πώς αισθάνεστε τώρα που είστε φτωχός. Το πράμα ξέφυγε. Και τώρα πρέπει να υπάρχει αξιοπρέπεια ή να λογίζεται ως αξιοπρέπεια, ότι το παιδί που λιποθυμάει απ’ την πείνα στο σχολείο, το κάνει σιωπηλά και ήρεμα στο τέλος της μέρας χωρίς να ενοχλήσει το μάθημα…

Είναι αξιοπρεπής κάθε δήλωση και πράξη που δεν έχει σεξουαλικό περιεχόμενο ή σπόντα κι αποφεύγει το ρήμα γαμάω-ώ, συνηρημένο ή ασυναίρετο και κινήσεις του φραπέ στα μούτρα του οργάνου της τάξεως συνοδευόμενες από το ρήμα παίζω… Το πράγμα ξέφυγε. Θεωρείται αξιοπρεπής τίτλος η δήλωση «τους κάψανε για πλάκα» κι άλλα τέτοια ευφάνταστα της διάχυτης ανοχής απέναντι σε όντα αυτοανακηρυχθέντα σε μικροδικτάτορες της λευκής φυλής με τα πίσσα σκοτάδια μυαλά.

Πάνε δυο χρόνια και παραπάνω που έγραφα εδώ για τη λέξη – παγίδα, τη διαβόητη συναίνεση. Υστερα ήρθε ο πατριωτισμός, που κατά Στουρνάρα δε διακρίνεται σε αποθεματικά ταμείων και κέρδη τραπεζών ως προς το κόστος. Τώρα μας προκύπτει άλλο εργαλείο. Εύπεπτο, κατανοητό, ευρέως αποδεκτό ως μάσκα της βίας, το τέλειο υποκατάστατο του «λάιφ στάιλ». Αξιοπρέπεια. Είναι το κλειδί της επιβολής μέτρων, μεθόδων και πρακτικών χειραγώγησης μαζικών και ατομικών αντιδράσεων στη φρίκη των ημερών. Δίνεται ως εντολή. Ως αντάλλαγμα. Ως πολιτικό επιχείρημα. Προπάντων όμως ως άλλοθι. Εξαθλιωμένος ο κατώτατος μισθός και θεσμοθετημένος. Αλλά… εξασφαλίζει αξιοπρέπεια έναντι της ανεργίας. Αδυνατείς να πληρώσεις ληστρική εφορία. Ναι, αλλά σώζεις την αξιοπρέπειά σου με 36 ή 48 δόσεις και τ’ αφεντικό μειδιά. Η ιδεολογική κωλοτούμπα δεν έχει αξιοπρέπεια. Η ιδεολογική κυβίστηση έχει. Ποιος αστός μπορεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του άμα καταδικάζει τις ναζιστικές βιαιότητες της καθημερινότητας, άμα ξεχνάει να βάλει στη φράση και κάτι από κόκκινο ολοκληρωτισμό.

Μ’ αυτά και με κείνα πάει η λέξη στο σκουπιδοτενεκέ της υποκριτικής έκπληξης όταν αποκαλύπτεται πως ο παιδεραστής ήταν στρατιωτικός, εκπαιδευτικός, κλπ. καθ’ όλα αξιοπρεπής κύριος της διπλανής πόρτας κι ο ληστοφονιάς Ελληνας κι όχι Αλβανός, αλλά σαν τέτοιος έμοιαζε στον αξιοπρεπή αυτόπτη μάρτυρα. Ωρες ώρες έχεις την εντύπωση πως το κοκτέιλ των τριών καμπαλέρος της επιθανάτιας μνημονοθεραπείας που λέγεται κυβέρνηση, έχει δώσει στους εκπροσώπους του ένα γλωσσάρι, όπως λέμε ένα στυλιάρι, για να πατάνε αφόρτιστες από πολιτικό περιεχόμενο λέξεις στα κεφάλια μας, την ώρα που πέφτει σύννεφο το βίαιο μπουνίδι των ταξικών πρέπει. Η αξία των πρέπει υπολογίζεται και τιμολογείται από το κεφάλαιο με λογιστική αξιοπρέπεια. Ο λαός για να είναι αξιοπρεπής χρειάζεται μόνο να σιωπά και να διατηρεί καθαρό και λαδωμένο το φτωχόμετρό του. Το φραστικό ξεβράκωμα της σοσιαλμιντιακής ελευθεριότητας δεν είναι βέβαια η αποτελεσματική αριστερή απάντηση στη φασιστική πλημμυρίδα σχολιάκηδων και αποψάκηδων. Που πνίγει τα αίτια της κρίσης στραγγαλίζοντας το ρήμα κρίνω, συστατικό και εργαλείο όχι μόνον της σκέψης, αλλά κυρίως της ελεύθερης σκέψης. Μάλλον νομιμοποιεί μπούληδες και τραμπουκόφατσες με ονοματεπώνυμο ή ψευδώνυμο. Μεταφέρει ομογενοποιημένα την πολιτική αντιπαράθεση απ’ το δρόμο στην ηλεκρονική πίστα του επικοινωνιακού φαίνεσθαι. Κι εν τέλει, αφήνει την άρχουσα τάξη πραγματικά στην ησυχία της. Αξιοπρεπώς αραχτή. Αξιοπρεπώς κινητική εναντίον όλων, να κάααααθεται και ν’ απολαμβάνει τη διαμάχη μεταξύ αυτών που το λένε «πουλί» κι αυτών που το λένε «φοίνικα»… Και χούντα και αξιοπρεπής.

 

Της   Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Αγώνες και γιορτή, απάντηση στην απειλή

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Αργά ή γρήγορα θα άνοιγε η αβυσσαλέα τάφρος ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι τούτης εδώ της μικρής τεράστιας χώρας. Απ’ τη μια οι διαχειριστές του χρέους, το οποίο ήταν ανέκαθεν εργαλείο χειραγώγησης και υποταγής των λαών, όπλο στα χέρια του κεφαλαίου. Μαζί κι απόκοντα με φρέσκους Χίτες, μεγαλέμπορους του χάους και υπασπιστές του χάροντα που βγαίνει παγανιά πόρτα πόρτα κι αφήνει το σημάδι της ανεργίας, της αρρώστιας, της απογοήτευσης κι ύστερα περνάει για τη συγκομιδή ανθρώπινων σκουπιδιών. Το καπιταλιστικό Είναι σ’ όλο του το κρίσιμο φρικώδες μεγαλείο. Απ’ την άλλη το Φαίνεσθαι μιας χώρας ισοπεδωμένης, με συλλογικό κουράγιο χώμα, σε μια τροχιά χαμού αιμάτινων κεκτημένων. Η πλειονότητα των εργαζομένων στραγγαλίζεται με περασμένο στο λαρύγγι το χαλκά της ευρωενωσιακής πείνας των μονοπωλιακών λύκων για κέρδη. Μπροστά σ’ αυτόν τον πυροβολισμό κατά ριπάς, η κύρια μάζα των εργαζομένων μοιάζει να παγιδεύεται στην αγωνία της επιβίωσης και να εκτροχιάζεται απ’ τη φύση της τάξης της, που είναι η συλλογικότητα και η επαναστατική σκέψη και βούληση για ανατροπή με περηφάνια κι αυτοπεποίθηση.

Ο μιντιακός αυτοματισμός προσπαθεί κι εν μέρει επιτυγχάνει να…γεφυρώνει το χάσμα. Με το αζημίωτο. Φωτίζοντας εκτυφλωτικά κι επαναλαμβάνοντας βασανιστικά κάθε κελάηδημα, απ’ τα οιηματικά παραληρήματα του φερόμενου ως πολιτικού λόγου ως τον θεαματικό ακτιβισμό μικροαστικών εκτονώσεων. Μεταξύ ταγμάτων εφόδου και ταγμάτων γελοιότητας δε χάνονται απλώς ζωές αλλά υπονομεύεται και αυτή καθαυτή η δυνατότητα να τις υπερασπιστεί κανείς μ’ εκείνο το αίσθημα δικαίου που έχουν οι λαοί οδηγό όταν λειτουργούν ως ιστορικό υποκείμενο. Το επιβιωτικό κενό προξενεί φυσικό τρόμο. Το ιδεολογικό κενό ωθεί τεχνητά μάζες στην κατάσταση του αντικειμένου. Η πραγματική τάφρος που διανοίγεται στις μέρες μας είναι η αποκοπή του πολίτη απ’ την πολιτική και δι’ αυτής από την εξουσία που δικαιούται κι απαιτεί ως εργαζόμενος. Παλιό το κόλπο, νέες κάμποσες μέθοδοι και μέσα και κυρίως καινοφανής η ταχύτητα εφαρμογής τους.

Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός του 21ου αιώνα παράγει βόμβες μεγατόνων για τη διεξαγωγή του μέγιστου των πολέμων ως τώρα με υλικά άλλου τύπου. Καταρχήν εκφυλίζει τη διεθνή εμπειρία από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που προηγήθηκαν. Πουλάει την ιστορία σε χάπια παραισθησιογόνα ακυρώνοντας τη δυνατότητα ερμηνείας της, τόσο επιστημονικώς όσο και πολιτικά διαλεκτικώς. Και χρησιμοποιεί δικτατορικά την κατοχή, νομή και διάθεση των επιστημονικών επιτευγμάτων. Βάζει χέρι δηλαδή στα εργαλεία παραγωγής όχι μόνον του πλούτου αλλά και της ζωής αυτής καθαυτής ως μέλλοντος. Γιατί όταν στο καθημερινό πολιτικό επίπεδο το προσδόκιμο ζωής αποφασίζεται να καθορίζει συνταξιοδοτικά και προνοιακά δικαιώματα, ας σκεφτούμε τι δύναμη νομιμοποίησης και επιβολής αποκτά το κεφάλαιο όταν μπορεί να προβλέπει με μια απλή εξέταση αίματος και με ακρίβεια το χρόνο γήρανσης και θανάτου των πολιτών! Απασφαλισμένο ασφάλιστρο!… Αν χονδροειδώς ισχύει η έγκυρη ρήση ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και τόξα κι ό,τι σημαίνον και σημαινόμενο θέτει επί τάπητος, τότε ως το… ορόσημο του 2020 που θέτουν φονιάδες, λογιστές και τεχνοκράτες, διαδικτυακά φρικιά και πρόθυμοι νταβατζήδες στις γειτονιές του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, οι κομμουνιστές του τώρα και του αύριο κι οι ριζοσπάστες δημοκράτες ταξικοί σύμμαχοί τους έχουν εξ ορισμού το καθήκον της πρωτοπορίας. Οι καλύτεροι στο τόξο και την πέτρα. Οι καλύτεροι στη δουλειά για πραγματική και πνευματική τροφή. Μαζικά, συλλογικά κι αταλάντευτα και στη γιορτή και τη χαρά και ανάδειξη του πολιτισμού σε νικηφόρο υπερόπλο. Στον πόλεμο που γίνεται, οι κόκκινοι πάνε και τώρα όπως τότε, όπως δηλαδή στη γιορτή του δίκιου του ανθρώπου εργάτη. Τραγουδώντας. Στα δύσκολα. Και στα χειρότερα. Ενενήντα και τέσσερα χρόνια μετά. Χρόνια πολλά, σύντροφοι.

ΥΓ: Με τόσα τιτιβίσματα, άσε καλύτερα από τη στήλη εδώ να πω πως δε λογίζομαι απούσα. Θα λείπω για κομματική κοινοβουλευτική δουλειά στη συνεδρίαση της επιτροπής μεταναστών – προσφύγων του Συμβουλίου της Ευρώπης…

Βιώσιμον κι ο Βίος Αβίωτος

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πολυτεχνείο, Κυπριακό, Μεταπολίτευση, πάνε κοντά σαράντα χρόνια και οι πληγές ορθάνοιχτες για ένα λαό κι έναν αγωνιστικό πολιτισμό σαν τον ελληνικό, που δημιούργησε ένα τεράστιο ιστορικό κεφάλαιο, αλλά η κυρίαρχη αστική τάξη το ρούφηξε κυριολεκτικά για πάρτη της. Αν δεν υπήρχε το ποιητικό αξίωμα «λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί…» , η εξέγερση μιας νιότης, έμπνευση και παρακαταθήκη αντίστασης, θα πνιγόταν ολοκληρωτικά στην ταύτισή της με τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Το έγκλημα συντελέστηκε νωρίς. Στην υφαρπαγή του νοήματος και την κεφαλαιοποίησή του από τους εκμεταλλευτές. Κύριος μοχλός το εκπαιδευτικό σύστημα. Που τυποποίησε τη διαδικασία μνήμης, τη μετέτρεψε, καθόλου αθώα, σε ημερολογιακή απομνημόνευση, εξήρε πρόσωπα ως καρριέρες και ανέδειξε αστικοδημοκρατικές άριες έτσι και τόσο όσο χρειαζόταν για να πνιγεί η μουσική των λαοκρατικών προσδοκιών.

Η επωφελής ενσωμάτωση πραγματικών και μη πρωταγωνιστών, άμβλυνε έκτοτε ύπουλα την ταξική θεώρηση των αγώνων, φόρτωσε την πολιτική ιδεολογία στους ώμους των νέων ως βαρίδι, άφησε χώρο στην ανελέητη φαιά προπαγάνδα και έκλεισε το λαό ως ιστορικό υποκείμενο, «ανεπαισθήτως έξω…» από τα τείχη. Σαρανταρίζει πλέον και η, πετυχημένη είναι η αλήθεια, κάλυψη της αστικής ταξικής ενοχής για την απώλεια του υπεσχημένου καπιταλιστικού παραδείσου, από την προβοκατόρικη χρήση του όρου βιώσιμος-η-ο . Συνταγή παρελκυστικής πειθούς άκρως αποτελεσματική για χειραγώγηση των μαζών. Παγίδα στην οποία έπεσε μέσα εκόν άκον όλο το πολιτικό φάσμα κατά περιόδους.

Από τη βιώσιμη λύση του Κυπριακού, που κατάπιε κάθε έννοια δικαιοσύνης και άμβλυνε τη φριχτή και δυσώδη πραγματικότητα της εισβολής και κατοχής, φτάσαμε στη βιωσιμότητα του χρέους που καταπίνει την ουσία της ανυπαρξίας του. Γιατί ούτε η ντόπια, ούτε η ευρωπαϊκή, ούτε η παγκόσμια πλειοψηφούσα εργατική τάξη, επέλεξε και νομιμοποίησε συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως, το δανεισμό από το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, ως βιώσιμο βίο.

Η δε ευρωπαΐζουσα αριστερά τριαντατόσα χρόνια μετά το Μπρέτον Γουντς, μισόν σχεδόν αιώνα μετά το Μάη και τις «φράουλες και αίμα» του Μπέρκλεϊ’, έχει επιλέξει ως αντίπαλο το νεοφιλευθερισμό αντί του κεφαλαίου κι έχει ανοιχτές βιωσιμότητες… Οπως το Παλαιστινιακό ή η πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, που κάμποσοι μαθητές μπορεί και να αναφέρουν ως οικολογικό πρότυπο, μπερδεύοντας τη Γάζα με τη γάζα και το αίμα στις φράουλες ως κέρδος των βασανιστών μεταναστών στη Μανωλάδα…

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Για να τεθούν επί τάπητος ως άμεσα απαιτητέα λαϊκά δικαιώματα σήμερα, πρέπει να ενταχθούν στο πλαίσιο της βιωσιμότητας, ως προβλήματα. Το κοινωνικό κράτος είναι σοσιαλδημοκρατική παροχή που υποχωρεί μπροστά στις δημοσιονομικές σκοπιμότητες. Το ευρωενωσιακό ευρω-ζωνικό κάστρο των μονοπωλίων έχει ήδη αποφανθεί πως η σύγχρονη πολιτική παίζεται με όρους κοινωνικών εταίρων. Γιατί το συνοδευτικό της βιωσιμότητας είναι πια ο υποβιβασμός της κοινωνίας σε εταιρικά μερίδια και του λαού σε καταναλωτικό ανώνυμο τίτλο.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αυτό το άθλιο ιδεολογικό στερεότυπο που επιστρατεύεται για να φαίνονται ελπιδοφόρες οι δραστικές αλλαγές σε πρόσωπα και οι εμμονές σε αντιλαίκές πολιτικές, τείνει να κλείσει λόγω… «μη βιώσιμης» αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτό θέλουν οι διαφεντεύοντες το βίο τον αβίωτο της εργατικής τάξης για τη βιωσιμότητα τη δική τους. Ας μείνει ανοιχτός. Ορθάνοιχτος μεταπολιτευτικός λογαριασμός. Που σφίγγει σαν ατέρμονη αλυσίδα το λαιμό των λαών. Νομοτελειακά θα τον σπάσουμε, πριν προλάβει να εντάξει στη βιωσιμότητα το δίλημμα ναζί κανείς ή να μη ζει!!!

Monopoly και ξερό ψωμί εις άρθρον ένα!

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Βγήκαν παγανιά τα μαύρα τα σκυλιά. Κι από δίπλα κυβερνοχουλιγκάνοι με τα πληκτρολόγια. Χειμώνιασε. Κι όπου πατάς γλιστράει και βρωμάει ένα στρώμα από δήθεν. Το καπιταλιστικό αειθαλές δέντρο από σίδερο, με χατζάρες για φύλλα, μαδάει καθόλου ξαφνικά ως καθόλου αειθαλές. Θέλει στρώμα από σάπιες καπότες κυνισμού για να πέσει στα μαλακά. Την ώρα που στην ταξικόστρουγκα οι τσελιγκάδες σφάζαν τ’ αρνιά τους για να πιάσουνε καλή τιμή ως ανταγωνιστικά τα σφάγια, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος νομοσχεδίου «εις άρθρον ένα», όξω οι επιστάτες, μα με στολή μα με κουκούλα, δοκίμαζαν να βατέψουν τους ξυπνημένους και τους απροσκύνητους. Με δράκους που ξερνάν νερό την ώρα της βροχής. Για να μη δικαστεί ποτέ η ροχάλα που πετιόταν στο λαό ως σωτηρία. Κι είναι ωρέ σύντροφοι εκείνο το… «ναός της δημοκρατίας» που εκσφενδονίζεται με τόσην απερισκεψία κι αβάσταχτη ελαφρότητα του πολιτικού αστικού είναι, που άμα το ζεις σε ζωντανή μετάδοση προτιμάς να σε δαγκώνουνε σκορπιοί στην έρημο. Κανείς σκορπιός μαύρος και φονικός δεν αρνήθηκε τη φύση του για ένα ρόλεξ, ένα φούρνο, μια ένσταση συνταγματικότητας, ένα μαντηλογραμμένο όχι…

Είναι μέρες κοινοβουλευτικές σαν τη μοιραία προχτεσινή, που κοινή νοημοσύνη και στοιχειώδη αξιοπρέπεια, πέντε κολλυβογράμματα και μια αίσθηση τιμής να έχεις στο ηλικιακό σου γυλιό, θες να φωνάξεις αέρααααα. Να ορμήξεις σαν ελεύθερος πολιορκημένος έξω από την παράσταση του μικρού, του αθέμιτου, του κατ’ εικόνα και ομοίωση «θεσμικού». Πάνε κι έρχονται τα δισεκατομμύρια στα λόγια και στ’ αόρατα θησαυροφυλάκια, κραυγές για τα τιμολόγια και τις φορτωτικές μιας σωτηρίας που δεν αφορά παρά σ’ ελάχιστους, τερτίπια και σεισοπυγίες κοινοβουλευτισμού. Αντε να ισοφαριστεί η ληστεία με το επίδομα γάμου, την τριετία και την ωρίμανση, το εικοσάευρο του γέρου, το συσσίτιο του φοιτητή, το χέρσο αγροτοδάνειο που πληρώθηκε σε τιμές παραδείσου.

Μονόπολη παίχτηκε και παίζεται. Εθιστική στην αγοραπωλησία. Να τη μάθουν και τα μωρά των δούλων. Δος μου μια γουλιά γάλα μάνα και δεν θα σου δαγκώσω το βυζί απόψε. Δος μου ένα μάτσο ματωμένα μεροκάματα ,να σου δώσω μια στρατιά από εξαθλιωμένους οπαδούς. Δος μου μια σιδερένια γροθιά κι ένα καμτσίκι, να σου δώσω μια πατρίδα σε κέρματα και μια γη να παίζεις τζάμπα. Μονόπολη. Να μην ακουστούν στην οχλοβοή ούτε οι ύβρεις των μονοπωλίων ούτε οι δυνάμεις του λαού. Ψηφίσατε. Σκασμός! Τα κεφάλια μέσα… Οι τούμπες σε βίντεογκέιμ θα σας κρατούν τη λήθη σε επαρκή για το έθνος επίπεδα.

Η Ευρώπη τώρα εκδηλώνεται και ξεδιπλώνεται και σε μαγεύει. Κοιμήσου βαθιά κι η τύχη σου δουλεύει. Τώρα. Που σε δουλεύουν νόμιμα και σου τάζουν να γίνεις Πουέρτο Ρίκο των Βρυξελλών. Φορέθηκε η ευρωζώνη, με τις 153 κουμπότρυπες και σώθηκε η παρθενιά από τη βία της ανεργίας. Τελευταία ευκαιρία. Μπορείς κι εσύ να γίνεις ο επιχειρηματίας που ξυλοδέρνει και αλυσσοδένει τον εργαζόμενο με την υποψία ότι τον έκλεβε. Συλλαμβάνεται κι αφήνεται ελεύθερος. Υποψία! Λες να μην ξέρει ο καπιτάλας πόσο τον κλέβουν οι εργαζόμενοι και μόνο που δουλεύουν επ’ αμοιβή… Δε θα συλληφθεί ανυποψίαστος. Ποτέ. Είναι ζήτημα ταξικής ανωτερότητας. Σε χρεώνει πριν γεννηθείς, του χρωστάς άμα πεθάνεις, χαρτσώνεσαι που επιζείς και στα δύσκολα επενδύει στην ανθρωποφαγία. Εναλλακτικός δικομματισμός, τρικομματισμός, παρών κι απών κι ότι να ‘ναι. Μόνο «προσοχή»! γαυγίζει το σκυλί το καλά εκπαιδευμένο. Εκεί κάτω που μαζεύονται οι Παμίτες, γίνονται ολοένα και πιο πολλοί. Και φαίνονται οι άτιμοι. Και δε φοβούνται μήτε βροχή μήτε καταστολή. Δεν είναι πιόνια, δεν είναι ζάρια, δεν είναι στο κουτί της μονόπολης. Κάτι ενάντια στα μονοπώλια φωνάζουν κι ο λαός θα μπερδευτεί άμα ξυπνήσει. Σαματάς στη Βουλή, ο καυγάς στην τιβί, κι η δημοκρατία θα φαίνεται ανθεκτική… Monopoly και ξερό ψωμί.

Σ ο ρ ο ς π ι α σ τ έ ς αλήθειες και καβουρδισμένα ψέματα

Της    Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

 

 

Να ‘μαστε πάλι σαρδελιασμένοι στο τρενάκι του καπιταλιστικού τρόμου με τους πελάτες που πλήρωσαν πανάκριβο εισιτήριο ψήφου, να αναρωτιούνται με υστερικές κραυγές προεπιλεγμένης απόγνωσης, πώς θα φαίνονται στις φωτογραφίες που πουλάνε στην έξοδο του λούνα παρκ. Δίνη. Η τεχνητή απάντηση στη λογική ασυνέχεια που επιβάλλει το κεφάλαιο όταν λαφυραγωγεί την αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης. Τρία βόδια η γκόμενα του Αγαμέμνονα, δώδεκα βόδια ο χρυσός τρίποδας, πεισμώνει κι ο Αχιλλέας που δεν παίζει στο χρηματιστήριο την τιμή της φτέρνας του… Σαν τότε που το ‘σκασε ο Κοσκωτάς κι ύστερα το ρεπορτάζ έλεγε πόσο αδυνάτισε στην αμερικάνικη φυλακή… Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, το έπος του μνημονίου καλά κρατεί, για να μη φανεί η μαφιόζικη πληγή του σάπιου σωρευμένου κεφαλαίου που στοιβάζεται πάνω στα πτώματα προϋπολογισμένων μελλοθάνατων και τρώει τις σάρκες μας και την πέτσα τη δικιά του. Το μενού σε λίστες. Τρομοπανήγυρις κι ο μύλος γυρίζει κι ο ίλιγγος ανταμείβει τους τολμηρούς.

Δεν πέρασαν δα και χρόνια από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, που ακούγαμε σοβαρούς και κοντινούς μας να λένε πως περνάνε στο δωμάτιο με τους καθρέφτες. Εκεί που νομίζεις ότι πολλαπλασιάζεται η ισχύς κι η τσέπη σου, «αφού εσείς δεν θέλετε να κυβερνήσετε». Τώρα που τα σπασμένα είδωλα ανακυκλώνονται σε ένα και το αυτό καθρεφτάκι πιθανής διαχειριστικής αναβάθμισης, δεν είναι έτοιμα να κυβερνήσουν. Στο δωμάτιο με τους καθρέφτες άλλωστε, σε κάθε στροφή, δεξιά ή ζερβά, είναι η μούρη σου που σε τρομάζει κομμένη σε λουρίδες…

Οταν ο Σόρος, που χρηματοδότησε κάτι «ανεξάρτητους» και τις ΜΗΚΥΟ τους – και τις φοιτητικές τους ενώσεις και τους χουλιγκάνους που βουτάγανε στο κτίριο της Βουλής στο Βελιγράδι και καίγανε το μπορντέλο που εποίκισαν πάραυτα – θέλει να χτίσει πόλεις για τους μετανάστες που παρήγαγε αφειδώς κοσσοβαρίζοντας τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, στην αποκρατικοποιημένη ελληνική γη, τότε το τρενάκι του τρόμου ξέρεις ότι θα εκτροχιαστεί γιατί θα βγάλει λεφτά χοντρά το σινάφι του. Σορος πιάσματα… Με καβουρδισμένα δε τα πικραμύγδαλα της κομμένης σύριζα επαναστατικής ανθισμένης αμυγδαλιάς, ένα γλυκό μούρλια περιμένει τους περιπεσόντες στη δίνη της δημοκρατίας τρομολουναπάρκ.

Οχι μωρέ άλλες θεσμικές μεγαλοστομίες. Νισάφι. Επικοινωνιακός πολιτισμός μιας χρήσεως κατάντησε η κάθε μέρα «νομιμότητας» που πετιέται στα σκουπίδια με φτυμένα τα σωθικά των πολλών απ’ την ανέχεια, την αδυναμία αντίδρασης και την αηδία. Οχι. Το παιχνίδι με τις ζωές της πλειοψηφίας δεν παίζεται, ούτε χωράει στο κοινοβουλευτικό ταμπλό με ψηφαλάκια απομεινάρια μιας δήθεν κρίσιμης μέρας. Ο αγώνας, που δεν είναι σαφάρι επιβίωσης αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου, πρέπει να γίνει με όρους κινήματος. Εξω και παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι κι εργαζόμενοι, με πραγματικές ανάγκες και με δίκαια όνειρα. Εξω απ’ το λούνα παρκ των ληστών. Αν η 48ωρη απεργία παραλύσει απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα στα αλήθεια, χωρίς γλυκερές δικαιολογίες να σκεπάζουν το δηλητήριο της αδράνειας και του φόβου, τότε δε θα μετράμε ψήφους κι ερμηνείες τους αλλά τα κότσια μας.

Οι Ορνιθες και οι κότες…

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Ο λαός που δουλεύει και μοχθεί, που θρέφει τη φαμίλια του θεωρώντας την κότα, τον κόκορα και το κοτέτσι, τ΄ αυγά και το κρέας των πουλερικών δυναμωτική τροφή μεγάλης αξίας,

Ο λαός που μπορεί να μην ξέρει τον Αριστοφάνη αλλά τον έχει μέσα του στα δύσκολα και τον ξεθάβει από τα θέατρα με το πανάκριβο εισιτήριο, σε δυσβάσταχτη για την τσέπη του απόσταση,

Ο λαός που αντιστέκεται και ματώνει στα μπλόκα της Κοκκινιάς, στις Καισαριανές και τα Δίστομα, στην Κρήτη και στο Χαϊδάρι και στη Μέρλιν -μέρες που είναι-

Ο λαός μούσα των Ελύτηδων και των Ρίτσων του,

Δε βρίζει «κότα» το δειλό, το φοβισμένο, τον έστω άθλιο διπλανό στην πόρτα του. Καμιά φορά, με πολιτισμική φυσική κατάρτιση, αυτή που δίνει ο μόχθος κι η δόξα του, άντε να πει και κουτορνίθι. Ετσι που να μην προσβάλλει βαριά κι ανεπανόρθωτα, μήτε τον άνθρωπο μήτε τ’ ορνίθι.

Κείνος όμως που επικαλείται το λαό όποτε θέλει να του παίξει το κοκόρι. Που στο κοτέτσι βλέπει το χαρέμι που δεν έχει. Κείνος που λαλεί, όχι γιατί ξημερώνει κι η αυγή σιμώνει, αλλά για να σκεπάσει τον άλλο βραχνοκόκορα στο διπλανό κοτέτσι, κι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει, θα βρίζει «κότες» όσους δε τις σφάζουν για λογαριασμό του. Είναι κείνος ο ταξικά μετέωρος ανθρωπάκος που τη μάνα του τη λεν Κατίνα και με περισσή ευκολία, απότοκο μιας ταξικής παιδείας κι ενός πολιτισμού – προϊόντος κερδοφορίας για την αστική τάξη των αφεντικών, θα βρίσει τη διπλανή του «άντε μωρή κατίνα». Σ΄ αυτόν απευθύνεται η κουλτούρα της παραμύθας κι αυγατίζει τα κέρδη της και τον στέλνει να παίζει στον ιππόδρομο, αλογομούρης στοιχηματίας, πείθοντάς τον ότι για λίγο κάνει ό,τι κι η βασίλισσα της Αγγλίας όταν επιδεικνύει τα καπέλα της στο Ασκοτ…

Στην εποχή του ζόφου, τα τάγματα εφόδου των «λουμπενοκαθαρών» ξεχωρίζουν τις γριούλες που υπερασπίζονται τάχαμου δήθεν, μπας και τα φτύσουν απ΄ την τριτοκοσμική σύνταξη σε ευρώ πριν τους δώσουν την ευλογημένη ψήφο τους, απ΄ τους «εσχατόγερους» αντιπάλους τους. Κι ανοίγουν ένα αβυσσαλέο χάσμα πολιτισμού ανάμεσα στους Ορνιθες και τις «κότες», ελπίζοντας πως το τηλεοπτικό κοινό θα μεταφράσει αυτόματα την «καθαρεύουσα» σε δήθεν λαϊκή γλώσσα, δήθεν δημοτική και θ’ ακούσει «σκατόγεροι». Το πρώτο θύμα των ενδοκαπιταλιστικών διαγκωνισμών και των συμμαχιών με χρήσιμους ηλίθιους της εκάστοτε σκοπιμότητας, είναι πάντα η νοημοσύνη των μαζών. Κοντολογίς, ο πολιτισμός αυτός καθαυτός. Ρίχνεις σάπια. Πουλάς γκλαμουράτα. Το παιχνίδι στη συσκευασία παίζεται ως ύπουλη προπαγάνδα. Αριστοφάνης. Ονομα κύριο. Αριστοκράτης, κοινό ουσιαστικό. Μήτε αιματολογικού μήτε φυσικού μεγαλείου προσδιοριστικόν. Αλήθεια, τι ήθη εξημέρωσε η μουσική που έπαιζαν οι Εβραίοι κρατούμενοι στα κρεματόρια; Των ναζί ή των να μη ζει;

ΚΑΝΕΛΛΗ: Kακόγουστη «πλάκα» εις βάρος της με τη ΧΑυγή!

 

 

 

Καλεσμένη στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου ήταν η βουλευτής Αθήνας του ΚΚΕ,

Λιάνα Κανέλλη το πρωί της Πέμπτης, προκειμένου να σχολιάσει το νέο Μνημόνιο,

αλλά και τα νέα μέτρα που αναμένεται να πλήξουν ακόμα περισσότερο τα μεσαία

και χαμηλά στρώματα.

Ωστόσο, στο πρώτο τηλεοπτικό διάλειμμα, η βουλευτής ήρθε αντιμέτωπη με μία

μάλλον δυσάρεστη έκπληξη που την εμπόδισε να επιστρέψει στο τηλεοπτικό πάνελ.

Το διάλειμμα, μάλιστα, κράτησε περισσότερο από 12 λεπτά σε μια μία προσπάθεια

να ηρεμήσουν τα πνεύματα.

Μετά το πέρας του τηλεοπτικού σποτ η δημοσιογράφος ενημέρωσε τους τηλεθεατές

για το τι είχε συμβεί, δικαιολόγησε το μεγάλο διαφημιστικό διάλειμμα και ζήτησε

συγγνώμη από την κυρία Κανέλλη, σημειώνοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν

πρόθεση του σταθμού να την προσβάλλουν.

Στη συνέχεια η κ. Κανέλλη επανήλθε στην εκπομπή για να εξηγήσει στους τηλεθεατές

γιατί αποχώρησε και είπε ότι έπαθε σοκ όταν είδε δημοσιογράφο της «Συντέλειας»

να την περιμένει έξω από το στούντιο με γάντια του μποξ για να της κάνει πλάκα,

προφανώς αναφερόμενος στο περιστατικό ξυλοδαρμού της κ. Κανέλλη

από τον Ηλία Κασιδιάρη στο παρελθόν.

Όπως εξήγησε αναλυτικά η βουλευτής του ΚΚΕ, όταν η ίδια βγήκε από το

στούντιο, βρέθηκε μπροστά…. σε ένα ζευγάρι γάντια του μποξ σε απόσταση

λίγων εκατοστών από το πρόσωπο της και είδε έναν άνθρωπο σωματώδη, τυλιγμένο

με την ελληνική σημαία.

Ήταν οι συντελεστές της τηλεοπτικής εκπομπής «Συντέλεια».

Το πείραγμα ωστόσο, αποδείχτηκε ατυχές, με αποτέλεσμα η Λιάνα να θιχτεί

και να φύγει από το στούντιο.

Η κ. Κανέλλη ξέσπασε σε λυγμούς, όταν επανήλθε στην εκπομπή, παραδεχόμενη

ότι έπαθε σοκ και ότι δεν μπορεί να γίνεται πλάκα και σάτιρα με τη βία, ενώ

καταδίκασε την άνοδο του φασισμού και την ανοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

Από την πλευρά της η Πόπη Τσαπανίδου ζήτησε πολλές φορές συγγνώμη και χαρακτήρισε επιπόλαια τη συμπεριφορά των συναδέλφων της.

Η κ. Κανέλλη υποστήριξε ότι αυτό δεν είναι αστείο για έναν άνθρωπο

που έχει δεχθεί επίθεση στο παρελθόν.

«Τους χρυσαυγίτες μπορώ να τους αντιμετωπίσω πολιτικά. Αλλά αυτό

δεν μπορώ. Η ψυχολογία μου είναι καταρρακωμένη. Το αστείο αυτού του

επιπέδου και τον φασισμό του δήθεν αυθόρμητου δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω.

Η σάτιρα σε μία τέτοια πράξη, ακόμα και σε ανθρώπους που θέλουν να ψηφίσουν

Χρυσή Αυγή, δεν είναι αστεία», εξήγησε η κ. Κανέλλη.

Μάλιστα, κλαίγοντας η ίδια ανέφερε:

«Να μου πει κάποιος εάν έχει υποστεί κτηνωδία δημόσια, εάν θα μπορούσε να

υποστεί το θέαμα με τα γάντια της πυγμαχίας. Αυτό υποτίθεται θα ήταν ένα

αυθόρμητο αστείο για την εκπομπή Συντέλεια. Σε εμένα συνετέλεσε στην ηθική

και ψυχολογική καταρράκωση. Δεν θεωρείται αστεία η διαπόμπευση και η βία».

Και ολοκλήρωσε λέγοντας: «Κατέρρευσα στην ιδέα ότι νέα παιδιά, πολλά από

τα οποία τα έχω διδάξει, θεώρησαν αστείο κάτι τέτοιο. Δεν επιτρέπω σε κανέναν

να κάνει πλάκα με αυτά, ο εξωραϊσμός αυτών των πράξεων αποτελεί τη αιτία

ανόδου του φασισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Αρνούμαι να κάνω σάτιρα με την

βία που έχει ασκηθεί πάνω μου».

 

πηγή   news247

 

Ο Κανένας κι ο Καθένας

Της Λιάνας Κανέλλη

Ναυτεργάτης. ΠΑΜΕ. Διαδηλωτής. Ετών 67. Ανεργος από το 2006. Ανακοπή. Μέρα μεσημέρι. Φθινόπωρο ζεστό για μετεωρολόγους. Πύρινο για της Γης τους κολασμένους. ΠΑΜΕ. Και πάμε λοιπόν μια… «κρουαζιέρα» απ’ αυτές που τυχόν διετάραξε ο ωραίος νεκρός στη μνήμη του. Δηλαδή στην κηδεία. Στην εξόδιο ακολουθία, όχι μόνον των συνομιλήκων του, που δεν θα στέρξουν να δούνε σύνταξη, αλλά και των πιτσιρικάδων, των ανήλικων όπoυ Γης, Χασάν, Αλί, Τσιν και Τσαν και Γιάχια και Μήτσου και Μαρίας και Φατμέ και Χανς και Μάιμπο και…

Στους άγγελους εργάτες που τσακίζονται να φτιάξουν το μηχάνημα που κοπανάω και πληκτρολογώ, στα παιδιά των σύγχρονων πολυεθνικών και ντόπιων κάτεργων, σ’ αυτά που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε με δέκα μηνών μισθούς την μπάλα της Φίφα, ο νεκρός διαδηλωτής θα έχει να πει μιαν άλλη σύγχρονη Οδύσσεια. Της εργατικής τάξης έπος με καπιτάλες λαιστρυγόνες και τραπεζίτες κύκλωπες, με πολιτικές Κίρκες και πολίτες – ψηφοφόρους λωτοφάγους, με αστούς μνηστήρες και έναν πόλεμο σ’ ένα πέλαγο ταξικό κι ανήμερο που κοπανάει στις ακτές, συνθλίβει και αλλάζει σε άμμο χρυσή τα κόκαλα των θαλασσινών…

Ξέρω πως θα φάω και κριτική για υπερβολικό συναισθηματισμό από διανοούμενους «γουικιπίντια», που πατάνε ένα προγραμματάκι και κατεβάζουνε τσιτάτα αριστεροφροσυνάτα, που κυκλοφορούν κι οπλοφορούν με μαρξιστόμετρα και δεν γνωρίζουν το κόκκινο στα μάγουλα. Εκείνο το αιφνίδιο και γνήσιο της αιδούς. Ας είναι. Ντολορόμετρο, πονόμετρο δηλαδή, δεν μπορεί να βάλει κανείς σε κανέναν, για θάνατο αξιοσέβαστο, αφού τον απεργό άνεργο τον βρήκε να βαδίζει ενάντια σε αφεντικά της μοίρας του. Αν είχε δολοφονηθεί άμεσα κι επί τόπου, αν είχε αυτοκτονήσει άμεσα κι επί τόπου, υπό τα όμματα των καμερών, εν μέσω θεωρητικών ολοφυρμών, θα ετύγχανε της δόξας των οχτώ, συμβάν σε καρεδάκι εμετικό, θάνατος υιοθετημένος πάραυτα από τη χρησιμοθηρία της στιγμιαίας τηλεθέασης είναι εξ ορισμού πιο… πένθιμος κι ηρωικός.

Δε θέλω να πω παρά εκείνο το μοιρολόι της εργατικής κοινοτοπίας των άγριων ημερών της κρίσης. Ψυθιριστά κι απ’ την εδώ γωνιά μου. Σ’ αυτήν μ’ έφερε η εμπειρία, η παιδεία κι η καρδιά μου. Και δεν αντέχω να μη βλέπω πως αυτός ο θάνατος, έτσι εδώ και τώρα, στην Ευρωελλάδα του 2012, έχει πλοκή και βάσανα ανείπωτα κι ατραγούδιστα κι όμως αξιομνημόνευτα εις τους αιώνας των αιώνων των εργατικών αγώνων. Την ώρα που η δίφυλλη χουντοντουλάπα ξέρναγε εμφύλιες άρπυιες κι ανατρίχιαζαν τα φίδια στο κεφάλι της συζυγικής μέδουσας, πιστεύοντας πως άμα συναντήσεις σε φανάρι αλλόχρωμο, κολλάς εν τω άμα κι αφροδίσιον τι νόσημα, η καρδιά του ναυτεργάτη έπαψε να μετράει τον κοινό χρόνο. Πεσμένος στο συντροφικό χείμαρρο, ο ναυτεργάτης προβαίνει εκών άκων σε δήλωση. Προμετωπίδα για κάθε γνήσια εργατική εκδήλωση, δράση και διαδήλωση. Δηλώνει πως είναι ο Καθένας. Δεν γλιτώνει δηλώνοντας πως είναι ο Κανένας.

Δεν θέλω παρά να πω, πως ένας τέτοιος θάνατος «εκ φυσικών αιτίων», που θα ‘λεγε και ένα επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν κάποιου διάσημου Κανενός, του ναυτεργάτη σε πορεία του ΠΑΜΕ, στις μέρες μας στέλνει ένα μήνυμα – υπόδειγμα ζωής σε αποθαρρυμένους. Μια σκουντιά συντροφική κι αλληλέγγυα στις πλάτες των απελπισμένων που αδράνησαν. Μια σπαρακτική προτροπή στους βολεμένους. Μια ριπή τύψεων στους έντεχνα ανίδεους κι αδιάφορους. Ορθοβάδιστος αυτός ο θάνατος. Είναι το κύμα που σκάει στο βράχο. Τον τρώει και τον αναγκάζει να μεριάσει. Οχι συμβολικά. Πραγματικά και τελεσίδικα το κύμα θα διαβεί…

Δημοσιεύθηκε στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη 21/10/2012

από   redfly planet

Οποιος δε βελάζει, λύκο δε φοβάται

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

 

Το μόνο εκπαιδευτικό, εντατικό και συνάμα πολυετές πρόγραμμα για το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού που έπιασε και ρίζωσε από τη μεταπολίτευση και δώθε, είναι η εδραίωση της χουλιγκάνικης βρισολαλιάς. Λόγω και έργω. Αυτή είναι η ζωντανή απόδειξη της ποδοσφαιροποίησης του πολιτικού λόγου. Στόχο είχε την αφαίρεση από τον εν γένει δημόσιο λόγο κάθε ιδεολογικής, όχι απλώς θέσης, αλλά και χροιάς ακόμη. Με βασικό κατηγορητήριο την πληκτικότητα, την επανάληψη περί ξύλινου, τη σκόπιμη σύγχυση μεταξύ πλαστικότητας λόγου και του εύπλαστου ψευδολόγου που εμφανίζει εντυπωσιακή αντοχή ακόμη και στις λογικές κι όχι απλώς ιδεολογικές κωλοτούμπες. Μαγκιά – Κλανιά: 1-1…

Τα υπερεντατικά μαθήματα έγιναν τα τελευταία δυο τρία χρόνια. Οπότε και είχαμε την ανερυθρίαστη φραστική ύβρη των «δεκεμβριανών» πάνω στον άδικο τάφο του Αλέξη χτισμένων σε ανιστόρητη πομπώδη ισοπαλία με τα Δεκεμβριανά… Σκόμπι – Σκούμπι Ντου: 1-1… Και τώρα οι πετυχημένοι μαθητές που έγιναν καθηγητές εσχολίασαν εμβριθώς την επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου έτσι ώστε το εμβρόντητο από τα καπιταλιστικά χαστούκια πόπολο να έχει την ευχέρεια να διαλέξει μεταξύ «πατημένου από μπότα της Βέρμαχτ στρούντελ» (Τράγκας) και «εκπροσώπου του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου» («Χρυσή Αυγή»). Ετσι, κάπως, κάπου, κάποτε, μπορεί να γινόταν πάντα μεταξύ ρητόρων και δημαγωγών, δικηγόρων και δικολάβων, στρατιωτικών παραστρατιωτικών μορφωμάτων και δομών. Ομως εδώ και τώρα, που η ενσωματωμένη αριστερά κρεμιέται από τους κρίκους των «λιστών» των τρανταχτών, γνωστών και μη εξαιρεταίων, μοχθοκλεφτών, για ένα χρυσό στην αστική κυβερνητική ενόργανη γυμναστική ρε γαμώτο, και η ναζιστική, νόμιμη ως βολική συμμορία, αυτοπροβάλλεται ως κάτοχος του τίτλου «εθνικός τραμπούκος της γειτονιάς σας», με μόνον πενήντα αντί πεντακόσιες χιλιάδες στους δρόμους ανειρήνευτα αντιστεκόμενους, το πράγμα και αλλάζει και φωνάζει. Μόνο στις κατά Γκαίμπελς ηλίθιες δημοκρατίες μπορείς να συνάψεις συνειρμούς μεταξύ του Αρη (ιστορική αθλητική ένωση και θεσσαλονικιώτικη ΠΑΕ) και του Αρη Βελουχιώτη. Κι επειδή η ζωή έχει και το δικό της μαύρο χιούμορ για έκτακτες ανάγκες, ενίοτε ακούσιας αριστοφανικής καταβολής, μια ποδοσφαιρική ομάδα της ελληνικής ενδοχώρας, ο Βουκεφάλας, καταφέρνει να αποκτήσει φανέλες χάρη στην ευγενική χορηγία του μπορδέλου Σούλα, οπότε το πολιτικό σημαίνον απέκτησε και το κοινωνικόν του σημαινόμενον.

Με διάθεση χρήσης διπλού πέλεκυ, ως προειδοποίηση, προς το δήθεν αθώο πλαγκτόν της κεντροαριστερής και κεντροδεξιάς κεντροτίποτα ψευδοϊεδολογίας της αντιμετώπισης των… άκρων (μαύρο – κόκκινο της ρουλέτας όμως, σε φόντο πράσινο του χρήματος σε μάρκες) παραθέτω το γκαιμπελικό πόνημα αποποιούμενη πάσης ευθύνης με ομοιότητες της ντόπιας πραγματικότητας.

«Είμαστε κόμμα αντικοινοβουλευτικό. Μπαίνουμε στη Βουλή για να μας εφοδιάσει το οπλοστάσιο της δημοκρατίας με τα δικά του όπλα. Αν η δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια που γι’ αυτή τη δουλειά να μας δώσει κάρτες δωρεάν μετακίνησης και μισθούς, δικό της πρόβλημα. Αν πετύχουμε να εκλεγούν στα διάφορα κοινοβούλια 60 ως 70 υποκινητές και οργανωτές από το κόμμα μας, θα πληρώνει για την αγωνιστική μας οργάνωση η ίδια η πολιτεία. Κι ο Μουσολίνι μπήκε στη Βουλή. Λίγο αργότερα όμως, παρήλαυνε στη Ρώμη με τους μελανοχίτωνές του. Αν δεν πετύχουμε να έχουν ασυλία οι πιο επικίνδυνοι άντρες μας, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν όλοι πίσω από τα σίδερα. Θα συμβεί αυτό αν έχουν ασυλία; Βεβαίως. Αλλά μέχρι τότε θα έχει περάσει αρκετό διάστημα, και εν τω μεταξύ οι προστατευμένοι από την ασυλία πρόμαχοι της πίστης μας, θα έχουν βρει το χρόνο και την ευκαιρία να διευρύνουν το αγωνιστικό μας μέτωπο έτσι που ο περιορισμός τους και το φίμωμα του δημόσιου κηρύγματός τους να μην μπορεί να γίνει όπως θα ευχόταν η δημοκρατία. Δεν ερχόμαστε ούτε ως φίλοι ούτε και ως ουδέτεροι. Ερχόμαστε ως εχθροί! Οπως επιτίθεται ο λύκος στα πρόβατα, έτσι ερχόμαστε.»

(Γκαίμπελς, εφημερίδα «Doer Angriff», 30-4-1928).

Οποιος δε βελάζει, λύκο δε φοβάται λέω εγώ. Ραντεβού στους παιδικούς σταθμούς. Και για τα παιδιά στις 18 του Οχτώβρη στο δρόμο! Για να μην τολμάνε να ρωτάνε και να μην τολμάνε ν’ απαντάνε.

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ – Μακρύ χέρι του συστήματος η Χ.Α

από KONSERBOKOYTIblog

ΚANEΛΛΗ: Εγώ είμαι το κομμούνι που πρέπει να γίνει σαπούνι!

Με ένα κείμενο του Γκέμπελς, λέγοντας πως αυτό είναι το τελικό της σχόλιο για τη Χρυσή Αυγή, σχολίασε η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη τα επεισόδια που συνέβησαν την Πέμπτη έξω από το θέατρο «Χυτήριο».

Καλεσμένη στην πρωινή εκπομπή του Mega η Λιάνα Κανέλλη, διάβασε ένα απόσπασμα από κείμενο του Γκαίμπελς που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Der Angriff, στις 30 Απριλίου 1928:

«Είμαστε κόμμα αντικοινοβουλευτικό. Μπαίνουμε στη Βουλή για να μας εφοδιάσει το οπλοστάσιο της Δημοκρατίας με τα δικά του όπλα. Αν η Δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια που γι’ αυτή τη δουλειά να μας δώσει κάρτες δωρεάν μετακίνη­σης και μισθούς, δικό της πρόβλη­μα. 
Αν πετύχουμε να εκλεγούν στα διάφορα κοινοβούλια εξήντα ως εβδομήντα υποκινητές και οργα­νωτές από το κόμμα μας, θα πλη­ρώνει για την αγωνιστική μας ορ­γάνωση η ίδια η πολιτεία. 
Κι ο Μουσολίνι μπήκε στη Βου­λή. Λίγο αργότερα, όμως, παρήλαυνε στη Ρώμη με τους Μελανοχίτωνές του. Αν δεν πετύχουμε να έχουν ασυλία οι πιο επικίν­δυνοι άνδρες μας, αργά ή γρήγο­ρα θα βρεθούν όλοι πίσω απ’ τα σίδερα. 
Θα συμβεί αυτό αν έχουν ασυλία; Βεβαίως, αλλά μέχρι τότε θα έχει περάσει αρκετό διάστημα, και εν τω μεταξύ οι προστατευμένοι από την ασυλία πρόμαχοι της πίστης μας θα έχουν βρει το χρόνο και την ευκαιρία να διευρύνουν το αγωνιστικό μας μέτωπο, έτσι που ο περιορισμός τους και το φίμωμα του δημόσιου κηρύγματος τους να μην μπορεί να γίνει όπως θα ευχό­ταν η δημοκρατία. Δεν ερχόμαστε ούτε ως φίλοι ούτε και ως ουδέτεροι. Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως επιτίθεται ο λύ­κος στα πρόβατα, έτσι ερχόμαστε».

Αναφερόμενη στην επίθεση που είχε δεχθεί τον περασμένο Ιούνιο από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη σε πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής η Λ. Κανέλλη, σε εμφατικό τόνο, είπε:

«Εγώ είμαι η τραμπούκα! Εγώ έκλεψα τη χώρα! Εγώ πρόδωσα τη χώρα! Εγώ είμαι η βρωμιάρα! Εγώ είμαι το κομμούνι που πρέπει να γίνει σαπούνι! Ο δικός μου Χριστός ξεφτιλίστηκε». 

Τέλος τόνισε ότι από την πλευρά της δεν έχει καμία ευθύνη για τη Χρυσή Αυγή και ότι το δικό της πρόβλημα είναι η η αντίδραση σ’ αυτή τη δράση.

«Μόνο με πολιτισμό μπορώ να απαντάω στη βαρβαρότητα! Με γνώση! Χρειάζεται πάρα πολύ κόπο για να είμαι ψύχραιμη», κατέληξε η Λιάνα Κανέλλη.

από  γλόμπινγκ

Τα σκαραμάγκια κι οι εξαθλιωμένοι του Σκαραμαγκά…

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Τα σκαραμάγκια (και σκαραμάγγια ως γραφή) ήταν πολυτελή βυζαντινά ενδύματα από πανάκριβα υφάσματα εξ ανατολών με σύρμα στην ύφανση και τα έφεραν βεβαίως οι πάμπλουτοι αξιωματούχοι. Οι φέροντές τα ή και οι τεχνίτες που τα έραβαν έφεραν με τον καιρό και το επίθετο Σκαραμαγκάς. Η πρώτη ένδειξη οικογένειας προυχόντων Σκαραμαγκάδων πάει πίσω στο 12ο αιώνα. Υστερα η φαμίλια που καταγράφεται ως χιώτικο κεφάλαιο με άπειρες εφοπλιστικές και εμπορικές οικογενειακές διακλαδώσεις, απ’ το Ροστόφ και την Αζοφική ως τη Μασσαλία και το Λονδίνο, είναι προφανές ότι έδωσε στη λωρίδα γης που εμφανίζεται να ενώνεται με το Χαϊδάρι μόλις στο ΦΕΚ του 1935, το ναυπηγικό της τοπωνύμιο. Η λωρίδα γης που σήμερα είναι συνώνυμη της αποβιομηχάνισης της χώρας, της μάστιγας της ανεργίας, της εξάρθρωσης κάθε εργασιακού δικαιώματος στην πράξη, της ανταγωνιστικής αθλιότητας του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου με γκρουπιέρη το ταξικό, ανήκον σε καμιά τρακοσαριά φαμίλιες, κράτος, φέρει και την… ιστορική σφραγίδα που αιτιολογεί πως απαιτείται βυζαντινού επιπέδου μηχανορραφία για να κρίνονται οι επί έξι μήνες απλήρωτοι εργαζόμενοι των ναυπηγείων ως μάγκες και τραμπούκοι, από τους και σήμερα φέροντες σαραμάγκια ενδύματα της εποχής.

Οχι, σύντροφοι, δε μ’ έπιασε καμιά ιστοριολαγνεία. Αλλά είναι που οι πιο απλές λέξεις, όπως δουλειά, δικαίωμα, διεκδίκηση, απελπισία, εκμετάλλευση, μόχθος, αιδώς, ολόκληρο το ελληνικό λεξικό έχει χάσει το νόημά του. Μια Βαϊμάρη σέρνεται μαζί με μιαν Αργεντινή σε κάτι πρόχειρους ψευδοακαδημαϊκούς λαϊκισμούς στο δημόσιο λόγο, για να φοβούνται τη σκιά τους της Γης οι κολασμένοι. Να το βουλώνουν και να διαπραγματεύονται το πέρασμα στον ταξικό Αδη με τους κέρβερους των αφεντικών και ζητιανεύοντας λάδι για τις ανοιχτές πληγές της εργατικής τάξης. Ετσι την έψαξα τη λέξη και τη βρήκα να ανήκει σε έχοντες και κατέχοντες εδώ και αιώνες. Το σόι των Σκαραμαγκάδων έχασε μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση τα τεράστια πλούτη του, στην Ανατολή τουλάχιστον. Μόνον ένας Σκαραμαγκάς «κοκκίνισε» κι ο Λένιν το 1922 του ανέθεσε την εποπτεία της εμπορίας σιτηρών, της οποίας ήταν γνώστης…

Παίζει κάτι παιχνίδια η γλώσσα μας με την ιστορία. Λες και είναι ένα… αόρατο στικάκι – λόγω των ημερών και των λιστών – που έχει καταγράψει την κοινωνική και οικονομική εξέλιξη στα κατάστιχα των αιώνων. Ανάμεσα στους φερώνυμους Σκαραμαγκάδες υπήρξαν και ενισχυτές (αλλά και… επενδυτές) του αγώνα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού. Εξαιρέσεις στους επήλυδες που διαφέντεψαν νησιά και θάλασσες, με την Πύλη απλώς να εποπτεύει τη συγκέντρωση του γιγάντιου κεφαλαίου τους από και με τη δουλειά των δούλων.

Τίνος είναι λοιπόν ο… Σκαραμαγκάς του σήμερα; Πόσο κάνει και ποιος τον έθαψε και τον θάβει χρόνια τώρα ωσάν τσιφλικάς, που πετάει μαζί με την υποτιθέμενη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη χιλιάδες ζωές και τη λαϊκή περιουσία της εξειδικευμένης εργασίας και τεχνογνωσίας, το μεράκι και τη δύναμη εργατών που πρέπει να επιζήσουν με πενήντα μεροκάματα ως και κανένα, το χρόνο; Αυτά δεν άνοιξαν μαζί με την πύλη του στρατοπέδου του Πενταγώνου ή την αυτόφωρη διαδικασία της απέραντης υποκρισίας των καθωσπρεπιστών. Είναι χαίνουσες κακοφορμισμένες πληγές στο σώμα της εργατικής τάξης της χώρας και δε γιαίνουν με κραυγές και ψιθύρους τηλεταινιών μιας χρήσης… Τα ναυπηγεία μας, αυτόν τον τομέα της οικονομίας που θα μπορούσε να είναι εμπροσθοφυλακή λαϊκής ευημερίας στα πλαίσια λαϊκής οικονομίας, τα σφράγισε, ως εργασιακό τάφο, η πολιτική επιλογή της πάση θυσία παραμονής μας στην ΕΕ κ.λπ. κ.λπ. που λέει και το αστικό παραμύθι, όταν βαριέται να πουλάει δημοκρατία και εφαρμόζει το νόμο της σφαγής δικαιωμάτων και την τάξη της σιωπής των απελπισμένων απλήρωτων και άνεργων εργατών.

Στο όνομα των αταλάντευτων αγώνων της εργατικής τάξης, ας μου επιτρέψετε, σύντροφοι, το σημερινό πατριδογνωμόνιό μου να το αφιερώσω στη μνήμη του μπαρμπα – Ανέστη Αναστασιάδη. Πρόσφυγα απ’ το Αϊβαλί, κομμουνιστή καταδικασμένου, που επέζησε χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας, που σώθηκε απ’ την πείνα ψαρεύοντας στην Ελευσίνα και μ’ έμαθε να ψαρεύω στη θάλασσα με πετονιά και στο νου των ανθρώπων με την καρδιά, ώστε να ξέρω πια και τα σκαραμάγκια και τον – των εξαθλιωμένων πραγματική ιδιοκτησία – ολοζώντανο σημερινό Σκαραμαγκά.

Θυροκόλληση Γ ε ν ο κ τ ο ν ί α ς…

Της   Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Ενα γιγάντιο αντί. Ενα γιγάντιο όχι. Μια κολοσσιαία προσπάθεια να υψωθεί τείχος γρανιτένιο παντού, σε κάθε εργοστάσιο, γραφείο, χωράφι, σχολείο, ακόμη και στα κοιμητήρια, τόσο σε υποκειμενικό όσο και σε κλαδικό ταξικό επίπεδο, απαιτείται εδώ και τώρα. Για να μην περάσουν και προπάντων για να μην εφαρμοστούν τα γενοκτονικά μέτρα. Το χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου ολοκληρώνεται. Εν μέσω μιας σαπισμένης και με εκβιαζόμενους θεατές παράστασης κάθαρσης. Το ενοχικό και πανικόβλητο χοιροστάσιο των ολίγων νομέων του παραγόμενου πλούτου, λάμπει από την αγωνία και τρέμει σαν το φλοιό της γης όταν το μάγμα της λαϊκής αγανάκτησης βρυχάται προειδοποιώντας πως το ηφαίστειο θα εκραγεί.

Θα χρειαστεί πολύς κόπος απ’ αυτόν που οι κομμουνιστές δε φείδονται, για να αντιπαρατεθούμε στη Βουλή πολιτικά, ιδεολογικά αλλά ακόμα και στο επίπεδο της απλής κοινής λογικής με το μέτωπο της μαύρης αντίδρασης που επιτίθεται στον καθένα και την καθεμία εργαζόμενους. Οσοι επιζήσουν αυτής της λαίλαπας, όσοι δεν εκτελεστούν από την ανεργία, την πείνα, την απουσία περίθαλψης, το κρύο, την απομόνωση από την κοινωνία, τη συστηματική ενίσχυση της αποκτηνωμένης ανώτερης φυλής, που σέρνεται σα μαύρο φίδι ανάμεσα στους αγρούς των ανθρώπινων σπαρτών, τώρα που λυγίζουν από τις θυελλώδεις ριπές της ανασφάλειας και του εμπορευματοποιημένου τρόμου, προορίζονται για δούλοι. Φθηνό κρέας στη δούλεψη των αγορών, των ορατών τε και αοράτων αφεντικών σε μια υφεσιακή κόλαση. Σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο πυρ το εξώτερον, ρίχνονται όλες οι κατακτήσεις του πολιτισμένου ανθρώπου σαν σε αρένα. Κι ο κόσμος της δουλειάς θα πρέπει να κοιτάει το διπλανό του όπως τους μονομάχους στο κολοσσαίο των κερδών.

Τι να πεις πια και σε ποιους. Σα να περιττεύουν τα λόγια την ώρα ακριβώς που η διαλεκτική είναι ο μόνος τρόπος αναίμακτης διατήρησης της ζωής στο επίπεδο του έλλογου όντος. Τι να διαπραγματευτείς δηλαδή; Το θάνατο σε δόσεις; Τη ζωή ως μερική παροχή; Το μέλλον ως προεξοφλημένο θηριώδες γραμμάτιο; Τον τρόμο σε κονσέρβα που κρύβεται πίσω από την εξοντωτική απειλητική εξομολόγηση της άρχουσας τάξης «Ξέρουμε ότι τα μέτρα είναι άδικα κι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει αλλά υπάρχουν και χειρότερα»; Δηλαδή σα να σου λένε κατάμουτρα πως οφείλεις να αυτοκτονήσεις προκειμένου να μην αγωνιστείς εναντίον τους κι αυτό …σώζει αυτούς και ποτέ αλλήλους.

Οπως σε κάθε πόλεμο, έρχεται κάποια στιγμή, μοιραία για τη νίκη ή την ήττα ακόμα, κι είναι εκείνη που δεν μετράνε ούτε οι ασκήσεις επί χάρτου, ούτε τα επιτελικά σχέδια, ούτε ο καιρός, κι ο θεός του καθενός. Στιγμή μακρά και σκοτεινή σαν κενό στο χρόνο που τ’ αφουγκράζεσαι με το πετσί σου. Δεν είναι ειρήνη, δεν είναι ανακωχή, δεν είναι κατάπαυση του πυρός. Είναι το χρονικό εσωτερικό σημείο που διαμορφώνεται η βούληση κι η συνείδηση πως θα ορμήσεις μπροστά και θ’ αντεπιτεθείς γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί έτσι πρέπει, έτσι θέλεις κι έτσι μόνον μπορείς να υπάρξεις. Γιατί δε μοιάζεις στο απέναντί σου κτήνος και γιατί δεν είσαι φονιάς αλλά δε θα το αποδείξεις γινόμενος θύμα. Είναι η στιγμή του χθόνιου κι όχι του καταχθόνιου δίκιου που φωτίζει και δυναμώνει την αντίδραση στη δράση που οργανώνεται καταπάνω σου και στοχεύει τα παιδιά και τους γέρους σου, στα όνειρα και στα μελλούμενά σου. Είναι η στιγμή που ξεπαγώνει το αίμα και ρέει μέσα στις φλέβες σου κι ορθώνεις ανάστημα στον εχθρό.

Δεν έχει λόγια αυτή η στιγμή. Εχει έργα. Εχει κοινό τόπο, στόχο, τροχιά και δύναμη σ’ ένα συστρατευμένο πλήθος που το νιώθεις πριν το δεις. Θυροκόλλησαν την απόφαση γενοκτονίας και την είπαν μέτρα, μνημόνια, πακέτα κι άλλα τέτοια αφασικά. Η στιγμή δε σηκώνει ερωτήσεις, αναλύσεις και απαντήσεις δε ζητάς. Δεν επαιτείς. Δεν τιμολογείς τη στάση σου στον πόλεμο παγιδευμένος σ’ ένα επαναλαμβανόμενο «γιατί» που στο υπαγορεύουν για να το απαντήσουν όπως θέλουν. Πολεμάς. Αυτοί κι Εμείς; Οχι! `Η αυτοί ή εμείς.

Οριζόντια περικοπή νοημοσύνης…

Της    Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πέρυσι τέτοιες μέρες τολμούσα να σηκώσω στο «ιερό» βήμα της Βουλής των Ελλήνων μια φραντζόλα ψωμί κι ένα μπουκάλι γάλα. Αυτοί που δάγκωσαν το βυζί της μάνας τους για να συλλέξουν τρομοκρατημένα ψηφαλάκια, κάτι προοδευτικάριοι που πήγαν μάλιστα και καλά στις εκλογές, θυμάμαι να γράφουν στην εφημερίδα τους πως δεν ξέρουν πού βρήκα φραντζόλα με 0,60!… Οι τιμολογητές των βασικών ειδών διατροφής, για τους οποίους ως κεφάλαιο τα σύνορα είναι παγκοσμίως ορθάνοιχτα και τα λεφτουδάκια τους θηριωδώς μεταναστεύουν όπου οι τόκοι είναι μεγαλύτεροι, τώρα κάνουν εράνους και χρηματοδοτούν καμπάνιες «αλληλεγγύης». Τα φασισταριά καραδοκούσαν την ώρα και τη στιγμή που θα σταματάνε τις απεργίες στις γαλακτοβιομηχανίες, αντικαθιστώντας τους τυχόν αλλοδαπούς εργάτες με Ελληνες, αλλά εκβιάζοντας το μεροκάματο να παραμένει στην πακιστανική του τιμή για την τιμή της πατρίδας των επιχειρηματιών και με την ευλογία της μητροπολιτικώς ιδιόκτητης Παναγιάς τους. Νομιμοποίηση ψήφου…

Υστερα ήρθε το υστερικό υπόδικο ανθρωποειδές, με διαβατήριο το χαστούκι, να ανεβαίνει στο ίδιο «ιερό» βήμα και να ξερνάει άρτο και θεάματα, συγκρουόμενο αυτοκινητάκι στο τροϊκάνικο λούνα παρκ όπου σωφάρει με μαεστρία ο ωραίος που αφίππευσε του αγιωργήτικου αλόγου και τώρα βολεύεται μ΄ένα σαμάρι κι ένα λαό με δήθεν υπομονή γαϊδάρου… Στα έδρανα ο μαρμαρωμένος ώριμος της δεξιάς προκοπής, απολαμβάνει υπομειδιών το χειροκρότημα που σύριζα τον αποκατέστησε στη συνείδηση των πολιτών ως ακίνητο ήρωα της ψυχραιμίας. Φαληρημένες πένες και τηλεμούρες, φασκιωμένες στο φόβο τους, νιανιαρίζουν και νιαουρίζουν πως τάχαμου φοβούνται τους άντρες με τα μαύρα τους έτοιμους για όλα, οπότε τους βάζουν απέναντι κάτι «ερυθρά σκουπίδια κι ορφανά του Στάλιν» για να μην τους πάρει και τους καταπιεί η κινούμενη άμμος των συμφερόντων των αφεντικών τους. Και προαναγγέλλουν συγκρούσεις εμφυλιοπολεμικές των …«άκρων». Νομιμοποίηση ψήφου.. Οι Τούρκοι θέλουν την κυριαρχία μιας ντουζίνας νησιών, απ΄το Αγαθονήσι ως τη Γαύδο. Δεν τους φτάνουν τόσες ώρες τηλεπροβολής των ιστορικών τους, αλλά και σημερινών, αρχών και αξιών στην απέναντι του Αιγαίου ευρωμπανανία. Στην Κύπρο βρίσκουν ομαδικούς τάφους απ’ την εποχή της εισβολής, αλλά όχι λεφτά για να σταθούν στην ευρωστρούγκα. Καμένη σάρκα έρχεται απ’ τους παρακείμενους των αγίων τόπους. Τα Ιμια μεταφέρθηκαν ανάμεσα Κίνα και Ιαπωνία. Οι σατανικοί στίχοι έγιναν «ταινία» από την αειθαλή μυστική υπηρεσία. Η Αργεντινή έγινε αθηναϊκή επιθεώρηση για ερασιτέχνες οικονομολόγους που μεγάλωσαν χειροκροτώντας την Εβίτα μιούζικαλ και το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι το έβλεπαν ως ντρίπλα του Μαραντόνα… Η Μόνικα βγάζει βιβλίο για το πλανηταρχιδοσέξ. Οι μουσουλμάνοι βγάζουν θυμό εικονοκλαστών στο ενεργειακό ιπποδρόμιο του νυν μεσαίωνα. Οι ζηλωτές άφωνοι μαθαίνουν πως ο Χριστός παντρεύτηκε σ΄έναν πάπυρο ιδιωτικό, είπε το Χάρβαρντ, όπου επιμορφώνει περί κρίσεων ο εκλεκτός υιός ο γ’. Στην Αθήνα έφτασε και ρίχτηκε στην πιάτσα κρυσταλλική μεθαδόνη. Φθηνό χημικό ναρκωτικό που κάνει τους χρήστες να τους βλέπει ο Καιάδας και να τρέμει, δυο ευρώ η δόση για να προσαρμοστεί κι αυτή ελεύθερη ναρκαγορά στην …κρίση. Κι αυτή είναι η τρομαχτική είδηση για λίγους με επίπτωση σε όλους.

Ανάμεσα και μετά από δυο μνημόνια και δυο εκλογικές αναμετρήσεις, με την ψήφο των πολλών, την απογοήτευση περισσότερων, τον αναστεναγμό όλων σχεδόν, επιβάλλεται μια οριζόντια περικοπή πολιτικής, επικοινωνιακής και πολιτιστικής νοημοσύνης. Ποινή προληπτική κάθε αντίδρασης συλλογικής, κάθε ιδεολογικής διαλεκτικής πάλης, κάθε δράσης που θα επιτρέψει στη λαϊκή συνείδηση να δραπετεύσει από το παγκοσμιοποιημένο Γκουαντάναμο με δεσμοφύλακα το 1% του πληθυσμού που κατέχει το 99% του παραγόμενου πλούτου. Οριζόντια περικοπή νοημοσύνης. Λοβοτομημένοι αγανακτισμένοι θα χαίρονται που το περιβάλλον θα σωθεί αν αντί για χημικά, υδραντλίες θα σαρώνουνε τις γκρίνιες. Πεινασμένοι αστυνομικοί λεκιασμένοι από τραμπουκονταβάδες, απαξιωμένοι δάσκαλοι, πιασμένοι στον εύκολο διαδικτυακό ιστό διανοούμενοι, γαλονάδες με την ανέχεια στο πηλήκιο, γέροι στοχοποιημένοι, ανάπηροι με πιο ανάπηρα επιδόματα, παιδιά υποσιτισμένα, νέοι με φαλακρά όνειρα επιβίωσης και αρθριτικά στην αποκοτιά… Οσο μένουμε θεατές στο έργο, αυτό θα παίζεται για μας χωρίς εμάς. Οριζόντια περικοπή νοημοσύνης θέλει τ’ αφεντικό για να κορδώνεται ο λαός-κομπάρσος επειδή του πούλησαν πως «πρωταγωνιστεί» στο ταξικό σενάριο. Νομιμοποίηση ψήφου. Και …Χασάπη γράμματαααααααααααααααα!

 

Ανοιξη κι ανοιχτήρι

Της   Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Βράζει ο κόσμος της δουλειάς απ’ άκρο σ’ άκρο στη Γη. Απ’ τις ματωμένες στοές των νοτιοαφρικάνικων ορυχείων ως τα εργοστάσια με τους τριακόσιους νεκρούς από πυρκαγιά στο Πακιστάν. Ζωές πατημένες, καλά κρυμμένα πτώματα πίσω από τις ερμηνευτικές αθλιότητες των ντελάληδων της ενημέρωσης. Πριν από κάμποσα χρόνια θα σπάραζε από αλληλεγγύη και μια δυτική μεγαλόπολη κι οι ειρηνιστές, οι πραγματικοί κι όχι καλοπληρωμένοι ενσωματωμένοι στο σύστημα πασιφιστές του καλοθρεμμένου κώλου, θα μιλούσαν τουλάχιστον για το ρέον κοχλάζον αίμα που θρέφει το καπιταλιστικό θεριό ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικότητας και …έδρας.

Θαρρείς κι όλος ο κόσμος έγινε τρίτος κόσμος. Οχι μ’ εκείνη την περήφανη κατανόηση και συμπόνια, το σεβασμό και την έγνοια που περιβαλλόταν στις δυόμισι δεκαετίες μετά το Β’ Παγκόσμιο. Αλλά με την περιφρόνηση και την αλαζονεία, το μίσος και την αταξική ανοησία, τη λάβρα εγωπάθεια των μικροαστών, που θεώρησαν πως δε θα γλιστρήσουν ποτέ. Δε θα γίνουν φτενές κλωστές ενός διεθνούς προλεταριάτου που σαστίζει όταν του λένε κατάμουτρα τ’ αφεντικά ότι το ίδιο φταίει για τη μοίρα του.

Σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο κοινωνικό ιστό, η χώρα μας απομονώνεται πολιτικά και πληροφοριακά έως ασφυξίας, με τεράστια την ευθύνη της ντόπιας εναπομείνασας διανόησης. Αποκόπτεται από την καθημερινή επέκταση του πολέμου και τη βίαιη εξαθλίωση γιγάντιων μαζών όπου Γης. Αγνοεί τα χιλιάδες θύματα καθημερινά. Ως συλλογικό ιστορικό υποκείμενο, ο λαός αποπολιτικοποιείται ταχύτατα. Τα πανεπιστήμια, οι χώροι δουλειάς, οι δρόμοι, τα καφενεία, οι πλατείες, δε σφύζουν από διαλεκτική αντιπαράθεση, από ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών, από την προθυμία συγκρότησης εκείνων των κρίσιμων μαζών που να μπορούν να αναλάβουν, να επωμισθούν, να διεκπεραιώσουν και να εισπράξουν εν τέλει, πρωτοβουλίες. Εκείνες τις δράσεις τις ικανές να ενθαρρύνουν εντός εκτός συνόρων, όλους κι όλες εκείνους που δεν παλεύουν μόνον για το ψωμί, την επιβίωση. Αλλά το πράττουν ως πολιτικά όντα, ως άσκηση δικαιώματος, ως πολιτισμική και πολιτική κατάκτηση. Με σύγκρουση όπου δει. Με θυσίες και με αίμα. Με αυταπάρνηση και ηρωισμό υπέρ περασμένων και μελλούμενων γενεών ανθρώπων. Που σημαίνει ποτέ ως αποκτηνωμένα αθροίσματα ατομικών επιδιώξεων.

Σα να λείπει απ’ τον παγκόσμιο δημόσιο μιντιακό και εξ αυτού «πολιτικό» λόγο η αιδώς. Ιδιον μόνον των ανθρώπων. Ακούω φωνές και βλέπω φάτσες που πανηγύριζαν για τη λεγόμενη και τηλεβαφτισμένη «αραβική άνοιξη». Επιπόλαια υμνημένη από μικροφωνάδες, αναλυτάδες, τηλετιμητές και κρυμμένους λογιστες, της συνομοταξίας των, νυν και στους αιώνες των αιώνων προθύμων, η άνοιξη μετατράπηκε σε χρόνο ρεκόρ σε αφόρητη μεσαιωνική ζοφερή βαρυχειμωνιά. Ζηλωτές σέρνουν πτώματα που αξιολογούνται ως διαφυγόντα κέρδη των εμπνευστών μιας ιδιότυπης ιδεολογικής αρπαχτής. Μπουλούκια κι εδώ κι αλλού στη Γη, μεσούσης και κλιμακούμενης της οικονομικής ύφεσης, τραμπούκοι σε συνοικίες και πρωτεύουσες, πουλάνε προστασία και ένα μεταθανάτιο παράδεισο, επί αντικαταβολή δουλείας. Δεν πεινάνε μόνο τα στομάχια πια. Πεινάει κι ανθρώπινη σκέψη. Για ελευθερία. Για αποδέσμευση απ’ την Ανάγκη και τον Καταναγκασμό. Δραπέτευση απ’ την κονσέρβα.

Χιλιάδες, εκατομμύρια φανατικές και άθλιες, ιδιοτελείς και ψυχοπαθολογικές ερμηνείες του κόσμου και της ιστορίας, συχνότατα με το μανδύα της …καλλιτεχνικής έκφρασης εμφανίζονται κάθε λεπτό στο διαδίκτυο. Κι όμως μια, ένα βίντεο, μια είδηση, μια δήλωση, γίνεται σε ένα δυο 24ωρα, αιτία κι αφορμή, πυροκροτητής και άλλοθι για «εξεγέρσεις», «επαναστάσεις», «κινήματα» φούσκες. Που μέσα σε λίγους μήνες αποδεικνύονται κίνηση ματ στην παγκόσμια καπιταλιστική σκακιέρα για την τάδε ή δείνα ομάδα θηριωδών οικονομικών συμφερόντων. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε πολιτικές μεταβολές. Από πραξικοπήματα μέχρι εκλογικά αποτελέσματα χρήσιμα και παινεμένα από φανερούς και αφανείς …επενδυτές. Απαιτείται πολλή δουλειά κι ελάχιστη φαντασία για να πωλούνται μπιρ παρά τέτοιες συνδέσεις «φαινομένων» και σκληρής καπιταλιστικής πραγματικότητας. Από καλοπληρωμένους προπαγανδιστές, φασιστοειδή σκουλήκια και ψοφοδεή μυρμηγκάκια γλιτσιασμένης ανθεκτικότητας στο νόμο των άλλων και την τάξη τη δική τους.

Είναι ώρα ρήξης. Σύγκρουσης. Κυρίως με τους πωλητές σωτηρίας και ηθικής. Με τους διακινητές του τρόμου. Μ’ αυτούς που δε μίλησαν ως τώρα και ξαφνικά λένε πολλά. Η εργατική τάξη θα κλείσει το βιβλίο συλλυπητηρίων που της άνοιξαν οι δήμιοι κι οι θεατρίνοι υποστηρικτές της. Για ν’ ανοίξει το τεφτέρι των λογαριασμών. Οχι μοιραία. Συνειδητά και αποφασισμένα. Σαν ανοιχτήρι στο σκοτάδι της κονσέρβας, με πηλίκο το φως…

Η Λιάνα Κανέλλη για τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής

 

 

 

 

 

 

από   KONSERBOKOYTIblog

Κόλαση … όχι Χόλιγουντ!

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τέλειωσε. Η όποια Δημοκρατία, μας τέλειωσε και αυτοακυρώνεται ακόμη και ως λέξη. Απ΄ την ώρα που σε ρούγες και γυάλινα πορτοπαράθυρα στενά, ψηφισμένες και μη φωνές, παραδέχονται ότι η τελική μορφή εκτέλεσης του λαού και της χώρας, της πατρίδας βρε αδερφέ, θα καθοριστεί από τις αμερικανικές εκλογές! Και δεν σηκώνονται κι οι πέτρες. Οχι γιατί δεν είναι αληθής η ανάλυση στην καπιταλιστική δυτική κόλαση που αυτοφυλακιστήκαμε. Αλλά γιατί δεν θέλουμε να συναινέσουμε στην αποδοχή της. Ετσι θα ‘πρεπε, αλλά έτσι δε γίνεται. Οταν μάλιστα η… αξιωματική αριστερά ζητιανεύει ραντεβού με τους Ευρωπαίους μανδαρίνους. Η λογική τελείωσε απ΄ την ώρα που συζητιέται η περικοπή τροφής των νηπίων στους παιδικούς σταθμούς και η συζήτηση διεξάγεται παράλληλα και με τους ίδιους συνομιλητές, για τη φορολογική σύλληψη μέρους των 23 δισ. που έβγαλαν από τη χώρα χίλιοι εφτακόσιοι νοματαίοι. Νομίμως θα αποδειχτεί – καπιταλιστικό και με ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων θεσμοθετημένη, είναι το οικονομικό ευρωσύστημα – οι περισσότεροι. Απ΄ τις περικοπές των παιδικών σταθμών θα εξοικονομήσει το ληστρικό ιδιωτικοποιημένο κρατίδιόν μας, τσιφλίκι από ιδρύσεώς του, μιας χούφτας κοτζαμπάσηδων, καμιά τριανταριά εκατομμύρια. Την παρωνυχίδα της μεγάλης,νόμιμης ξαναλέω, μπάζας.

Στην Ευρώπη, που εξελίσσεται σε μια ομολογουμένως ευρεία και κατάμαυρη οπή, μια τρύπα που καταβροχθίζει εκατομμύρια ανθρώπους, η Ελλάδα πεθαίνει από πείνα, έλλειψη φαρμάκων και περίθαλψης, ανασφάλεια και θλίψη, κατάργηση κάθε έννοιας αυτοσεβασμού. Με επιχορηγούμενη από δημίους, μια προσωρινή επιβιωτική διαδικασία υπέρ της μικρής μερίδας που θα προσκυνάει γενεές επί γενεών μνημονιολόγους και το σινάφι τους, δεν σώζεται ούτε η εργατική τάξη επομένως ούτε και η πατρίδα της. Οσο στο λεξιλόγιο δεν εγκαθίσταται και δεν γίνεται πρώτη, μήτε καν δεύτερη φύση, η ταξικότητα των μέτρων, η ταξική αντιλαϊκή πολιτική, η διαφορετική κατά τάξη αντίληψη περί πατρίδας, οι λέξεις δεν θα χάνουν απλώς το νόημά τους. Θα γίνονται καθημερινά ολοένα και πιο επικίνδυνες. Θα καταστέλλουν κάθε νοητική επεξεργασία όσων εκτοξεύονται εναντίον μας στη λογικοφανή σωτηριολογία των μαύρων ημερών.

Στους σύγχρονους πολέμους κάθε φύσης και μορφής, η πλειονότητα των θυμάτων είναι άμαχος πληθυσμός, γυναικόπαιδα και γέροι. Aλλά ο εχθρός είναι ούτως ή άλλως πάντα εντός. Στις μέρες μας δε, κυνικός, βάρβαρος και χωρίς προσχήματα, ο εγχώριος καπιταλισμός παράγει ένα λεξιλόγιο για ιθαγενείς μελλοθανάτους που θέλει εξαιρετική προσοχή. Ειδικά όταν χρησιμοποιείται από συριζαίους εντός – εκτός κοινοβουλίου για να παρουσιάζεται η διαχείριση ως επανάσταση και η ταξική αστική δημοκρατία ως λαϊκό κεκτημένο. Γιατί πώς αλλιώς να εκλάβεις την ρεβερέντζα προς τους χειμαζόμενους από τα μέτρα εργαζόμενους αστυνομικούς, πυροσβέστες, λιμενικούς, ένστολους, ότι αποτελούν «τμήμα του λαϊκού κινήματος». Τι νόημα έχει η λέξη κίνημα και το επίθετο λαϊκό, όταν προαπαιτούμενο είναι «η πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ» και η μετάθεση κάθε ελπίδας στην…άλλη ζωή, οπότε και θα αλλάξει φύση η λυκοφωλιά των μονοπωλίων και θα γίνει από κόλαση, παράδεισος με ρύζι και ουρί του παραδείσου; Και γιατί να μην θέλουν οι σύγχρονοι χρυσοσκονάτοι μελανοχίτωνες να καταθέτουν στεφάνια στους τόπους εκτέλεσης Ελλήνων από ομοϊδεάτες τους, με ερμηνευτικό λεξικό την ψήφο του πρώτου απελπισμένου;

Η εργασία είναι κόστος. Η υγεία είναι κόστος. Η παιδεία είναι κόστος. Το γήρας είναι κόστος. Ο πολιτισμός, η αγωγή της ψυχής, είναι κόστος. Η χρήση της τεχνολογίας απ΄ το ηλεκτρικό ως το διαδίκτυο, είναι κόστος. Οι διακοπές είναι κόστος. Οταν ο κεφαλαιοκράτης ανοίγει «διάλογο» με τους κοινωνικούς εταίρους, τις κοινωνικές ομάδες, τις επαγγελματικές ενώσεις, τους νέους, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους, τους άρρωστους, τους δικαιούχους, τους των ειδικών μισθολογίων, τα ΑμεΑ, τη λερναία ύδρα δηλαδή, έτσι τη βλέπει, που λέγεται λαός, λαός, λαός και τίποτ΄ άλλο, τότε γίνεται Ηρακλής και κόβει κεφάλια κι ο λαός πρέπει να συναινεί και να φχαριστιέται που δεν έγινε και κόπρος του Αυγείου. Σκατά δηλαδή καθαρισμένα από ντόπιους ημίθεους, εντολείς θεών του κεφαλαίου που στρογγυλοκάθονται στον Ολυμπο της Αγοράς… Δεν είναι διάλογος. Είναι εξαγγελία θανατικής καταδίκης. Είναι μετατροπή του κόσμου ολόκληρου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της πλειοψηφίας των λαών. Επισιτιστική κρίση, λόγου χάριν, λένε οι παίκτες του χρηματιστηρίου τροφίμων και γης, το αποτέλεσμα των κερδών τους. Η λέξη είναι πείνα. Κι είναι όπλο μαζικής καταστροφής πιο ανθρωποβόρο και βασανιστικό απ΄ όλα τ΄ άλλα. Η αναγούλα, ο θυμός, η θλίψη, η αγανάκτηση, η τάση παραίτησης, η σταδιακή αποκτήνωση, η αξιακή ευκαμψία, είναι μερικά από τα συμπτώματα του εφαρμοσμένου υπαρκτού καπιταλισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και δεν θεραπεύονται με την αποδοχή του μοιραίου, γενικευμένου και αναπόδραστου της καταχρηστικής σημασίας της λέξης κρίση. Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τελειώνει όταν ο λαός αποφασίσει να κρατήσει την επανάσταση για τους ανθρώπους κι αφήσει την ανάσταση για τους θεούς των αγορών. Τα απωλεσθέντα, κεκτημένα με αίμα δικαιώματα, δεν πρόκειται ποτέ να τα επιστρέψει το κεφάλαιο νεκρανασταίνοντας το Λάζαρο-εργάτη. Ούτε στο Χόλιγουντ. Που σημαίνει άλλωστε κι Αγιόξυλο.(χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)

Bona fides και τα φίδια που μας ζώσανε

Της    Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

 

«Ο εκμεταλλευόμενος την κουφότητα και την απειρία του άλλου υποχρεούται σε αποζημίωση».

Αυτό το άρθρο του αστικού μας κώδικα που ο αείμνηστος πατέρας μου αποκαλούσε άρθρο νάυλον, δηλαδή αυτό που έχει εφαρμογή ως γενική αρχή του δικαίου εναντίον όλων των πάσης φύσης και μορφής κατεργαραίων, απατεώνων κ.λπ. γυρνάει στο κεφάλι μου πολύν καιρό. Ειδικά όταν ακούω τον μετεκλογικό λόγο κομμάτων και πολιτικών που βρέθηκαν σε θέση, αντί να καταβάλλουν, να εισπράττουν αποζημίωση σε ψήφους, σε θέσεις εξουσίας σε υπερτίμηση του πολιτικού τους υποσχετικού.

Στην πραγματικότητα λέω και γράφω κομψά την αηδία που μου προξενεί η αμετροεπής υποκρισία, η κατάχρηση λέξεων και εννοιών που απευθύνονται με περισσή θρασύτητα εναντίον του περιούσιου τέως ψηφοφόρου και νυν πολίτη που πρέπει να πονέσει, να εξευτελιστεί, να τιμωρηθεί ακριβώς επειδή επέλεξε μαζοχιστικά το σαδιστή του… Τον αφεντικάριο σωτήρα, βλέπε κυβέρνηση της αγίας τριάδας των πολιτικών αρχηγών του ελληνοευρωχώρου, με υπόσταση επιπέδου κοτζάμ επιστατών μιας μάζας σχετικώς καλοντυμένων δούλων. Κι από δίπλα τον καπάτσο φύλαρχο των απροσδιόριστων αριστεριδάριων που συναγελάζονται με τέως πρασινοφρουρούς που ξεβράστηκαν στην παραλία της ληγμένης νομιμοποίησης μιας ιδιότυπης πολιτικής ιδιοτέλειας που εξέθρεψε πλείστα όσα πολιτισμικά τέρατα της μεταπολίτευσης.

Η επαναδιαπραγμάτευση, λόγου χάρη, είναι η πιο πρόστυχη μετεκλογική λέξη. Η χυδαία μπίλια σε μια ρουλέτα ταξική που όλο γυρνάει και πάντα κάθεται στο μαύρο της γκλαμουράτης και συστημικά εκφασισμένης δημόσιας ζωής. Τα φλάμπουρα που σήκωναν αγανακτισμένοι και φιλοσυριζίτες μαζί με ανεξάρτητους και τυχοδιώκτες εκστασιασμένους απ’ την… ορμή μαύρων στειλιαροφόρων με παραστρατιωτική πειθαρχία στην εκτέλεση τραμπούκικων επιθέσεων, έχουν μετατραπεί σε τσαλακωμένα χαρτόκουτα για πολιτικά άστεγους. Την πιπιλάνε άκομψα και με πρωτοφανή έλλειψη αιδούς, όλοι εκείνοι που πούλησαν σε τιμή προεκλογικής ευκαιρίας την επανάσταση σε συσκευασία ευρωπλάνης. Η πιπίλα κρύβει τη δηλητηριώδη αλήθεια. Οποιο μέτρο παίρνεται κι ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει ως οικονομική πολιτική «σωτηρίας» κάθε στυλίτευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κάθε χρυσαυγίτικος φετφάς έχουν ως στόχο να κρύψουν τον αυτουργό, τον ηθικό αυτουργό, τον εμπνευστή και τον εκτελεστή, της δολοφονικής για την εργατική τάξη, ταξικής πολιτικής.

Η αλήθεια που κρύβεται καθόλου επιμελώς αλλά τόσο φανταχτερά ώστε να τυφλώνει, να παράγει συνεχώς «κουφότητα» και «απειρία» είναι πως, όλα τα επιτάσσει η «πάση θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ» . Απ’ την ώρα που μια τέτοια πολιτική θέση εκλαμβάνεται και πωλείται ως μοιραία εθνική πολιτική σωτηρίας, ως κισμέτ, τότε η επαναδιαπραγμάτευση, όποια και όποτε, επιτευχθεί ή αποτύχει, θα δείξει και το στόχο της: Την επιβίωση της αστικής τάξης ως διατήρηση του μεγαλύτερου μέρους των κερδών και της ποιότητας ζωής της, που μπορεί ψηφισμένα και νομιμοποιημένα, να βασιστεί πάνω στην εξόντωση, φυσική και όχι απλώς πολιτική, του ενός τρίτου του πληθυσμού της χώρας και πάντως στην εξάλειψη απ’ το χάρτη αυτής καθαυτής και της λογικής ακόμη, κάθε εργασιακού δικαιώματος και όλων όσα απορρέουν απ’ αυτό.

Η επίκληση της καλής πίστης, της bona fides, που πρέπει να επιδείξουν οι πολίτες στα πολιτισμένα βασανιστήρια των αγορών. Οι ενέσεις ηθικού που επιχειρούνται από επικοινωνιακά επιτελεία με την «ανάκτηση» της αξιοπιστίας της χώρας, δηλαδή της υποταγής της ντόπιας αστικής τάξης στην ισχυρότερη και κεφαλαιακά αδρότερη ευρωπαϊκή. Η απέλπιδα προσπάθεια της αξιωματικής αριστεράς να πείσει ότι, ο Ολάντ ο Γάλλος για παράδειγμα, δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά αυτός που πωλήθηκε σαν εικόνισμα προεκλογικά σε Ελληνες ευρωιθαγενείς, είναι φίδια που πρέπει να πάρουμε χαμπάρι ότι μας ζώνουν. Τον καθένα και την κάθε μια από μας. Μήτε κουφότητα μήτε απειρία μπορούμε να επικαλεστούμε πια, μήτε αποζημίωση να προσδοκάμε ότι δικαιούμαστε. Αντίσταση με ιδεολογικά νεροπίστολα απέναντι στο βαρύ οπλισμό της κυρίαρχης τάξης δε γίνεται. Ούτε με φιλανθρωπίες και ελεημοσύνες και πονεμένες καρδιές θα γυρίσει ο ήλιος που θέλει χιλιάδες στους τροχούς και θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Δεν είναι που δε βγαίνει η συνταγή. Δεν είναι και δεν ήταν το μνημόνιο. Τώρα το ξέρουνε κι οι πέτρες των στεναγμών. Είναι η πολιτική του κεφαλαίου που πνέει τα λοίσθια και πατάει στα πτώματά μας. Οταν σε ζώνουν τα φίδια δεν έχεις καλή πίστη ούτε στη φύση τους ούτε στην τύχη σου. Στο κεφάλι βαράς…

 

Συνταγογράφηση λογιστικής γενοκτονίας

Τι έχουμε πάθει, ωρέ; Συνηθίσαμε; Προσαρμοστήκαμε; Στην αφόρητη μπόχα που εκπέμπεται από ληγμένα προϊόντα και κυρίως από τη ληγμένη συλλογική νοημοσύνη; Στην αφόρητη ασχήμια ιδεών και συμπεριφορών αλλά προπάντων στην αντιδημοκρατική, στην παραλυτική ανοχή, όταν δίπλα και παραδίπλα, ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στο γραφείο, στο σχολείο, στη δουλειά και στο καφενείο, κότες και κοκόρια σε τρομοκρατημένη υστερία, βγάζουν λογύδρια και εκτονώνονται το ίδιο οριζόντια με την οριζοντιοποίηση των εναντίον τους μέτρων; Οριζόντια κατάθλιψη, οριζόντια απελπισία, οριζόντια παραλυσία, συντελούντος και του παρατεταμένου καύσωνα, τον χάσαμε τον ορίζοντα τον συλλογικά αποδεκτό ως τέτοιο. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μας βρίσκεται θαρρείς σε θανατηφόρο βέρτιγκο (vertigo η απώλεια της αίσθησης του ορίζοντα που είτε στον αέρα είτε στο νερό έχει συνήθως μοιραία αποτελέσματα).

Επιασα τις προάλλες μια κουβέντα με σοβαρή επιστήμονα, γιατρίνα, που δεν αντέχει να βλέπει μέσα στο δημόσιο σύστημα Υγείας, στο οποίο από επιλογή έμεινε δεκαετίες τώρα, μέρος του πληθυσμού να χάνεται κυριολεκτικά, στο όνομα μιας …χρήσιμης λογιστικής γενοκτονίας. Βαριές κουβέντες ανοίγει η συνθλιπτική αποθάρρυνση των ημερών. «Δεν τη θέλω αυτήν την πατρίδα. Δε με συγκινεί. Δεν μπορεί να μου πάρει τίποτε άλλο, τίποτε περισσότερο απ’ όσα με τα χέρια, το μυαλό, τις σπουδές και την πείρα μου της έδωσα. Κάντε κάτι γιατί το μόνο που βλέπω εφικτό είναι ν’ αποσυρθώ…» Βρε τι κόπο κατέβαλα, τι μηχανεύτηκα ώστε να συμφωνήσουμε στον ορισμό της πατρίδας τουλάχιστον, στάθηκε σχεδόν αδύνατο να την παρηγορήσω κατ’ ελάχιστον. Αγαπητική σχέση και κουβέντα, άνθρωπος πολιτικοποιημένος, διανόηση της δράσης κι όχι της χάσης και της βρέξης, μάνα δύο παιδιών που δεν είναι άνεργα αλλά στην ίδια μοίρα με τη μάνα τους, καθώς απολαμβάνουν το προνόμιο να εγκαταβιούν στη σύγχρονη γαλέρα, το ένα με συνεχείς μειώσεις μισθού και η άλλη πληρωμένη με έναντι επισφαλώς εργαζόμενη. Συνειδητά κατατάσσει τον εαυτό της στο σύγχρονο προλεταριάτο αλλά αυτοσυντρίβεται στην ιδέα της αδυναμίας να σώσει αυτόν που πεινάει και πεθαίνει.

«Δεν αντιδρώ πια. Ακούω ανοησίες, αηδίες, παράλογους λαϊκισμούς ακόμα και μέσα στο χειρουργείο. Καλά να πάθουν, καλά να πάθουμε σκέφτομαι…», καταλήγει. Πιο αυτοκτονική κοινωνική διαδικασία από την κατάργηση της διαλεκτικής στο καθημερινό επίπεδο δεν υπάρχει. Είναι η πιο αόρατη και συνάμα η πλέον θανατηφόρα επίπτωση της επικράτησης της καταναλωτικής δημοκρατίας και του ευτελισμού της αντιπροσωπευτικότητας. Δεν είναι σύμπτωμα. Είναι η φύση της αρρώστιας, της επιδημίας που μας μαστίζει κι εν τέλει μας υποδουλώνει πανεύκολα στη νεομεσαιωνική προσπάθεια να επιτευχθεί η πολυπόθητη για την άρχουσα τάξη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Η προσαρμογή στις αναθυμιάσεις της εκφυλισμένης συλλογικότητας των υπάκουων υπηκόων, φαντάζει σαν η μοναδική δυνατότητα επιβίωσης, που πόρρω απέχει βεβαίως από τη ζωή. Αλλωστε σε τέτοιες συνθήκες πρέπει επειγόντως να επαναπροσδιορίσουμε την ιδέα της πατρίδας για να περισώσουμε τουλάχιστον τη γη απ’ την οποία και στην οποία ζούμε και την οποία έχουμε διδαχτεί ότι αξίζει να πεθαίνουμε κιόλας. Αλλά ποιος ακούει και ποιος είναι πρόθυμος να ανοίξει τον πραγματικό πολιτικό διάλογο για τέτοια θυσία; Πολιτική ιατρικής αντιμετώπισης της λογιστικής γενοκτονίας υπάρχει…

Η συνταγή κακογράφτηκε, κακοδιδάχτηκε και κακοεκτελείται. Είναι τουλάχιστον ανιστόρητο και ρεαλιστικά ανόητο, να ελπίζεις ότι ένας λαός θα σε ακούει να ζητάς «λίγο αέρα να αναπνεύσεις» και να αντιδρά λες και αναφωνεί ο ίδιος «αέραααααα» όπως την ιαχή που χάραζε στα αλβανικά βουνά άλλης μορφής επιβίωση και νίκη απέναντι στον επιβουλέα. Η λύση είναι η… επανάσταση. Συμφωνήσαμε. Με στόχο την κατάκτηση της ελευθερίας, της αποτίναξης του πολιτικού ζυγού που καταδυναστεύει τις ζωές μας. Κι όταν φτάσαμε στο τίμημα, το αίμα, τον αναπόφευκτο οβολό, τότε ξαναγυρίσαμε εκεί που αρχίσαμε. «Το παιδί μου δεν το δίνω σε τέτοιον αγώνα. Δεν αντέχω να του πω ή ταν ή επί τας…», ομολόγησε ευθαρσώς. Οπότε σε ποια τράπεζα αίματος θα βρούμε να αγοράσουμε αίμα για τη δικιά μας ελευθερία, μένει να αποσαφηνιστεί μετά από διαπραγμάτευση περί πολιτισμένων βασανιστηρίων…Πατριωτική λοβοτομή…Λαός που έχει πίσω του την Εξοδο του Μεσολογγίου και τρέμει την έξοδο από την ευρωστρούγκα συνταγογραφείται πανεύκολα. Οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως.

 

Της     Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

* Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου. Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου. Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.

Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος. Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε. Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄ αρχ… σας, μολογάτε. Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι’ αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.

Σας ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες. Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του. Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί. Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;

Εχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε. Σίγουρα έχει. Οπως έχει κι ανάμεσό μας. Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες. Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή; Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις…νά τη πετιέται από ‘ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου…». Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό… Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία. Οχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας… Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε. Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

* Ω! ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

 

Της    Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Η φτώχεια της πληροφορίας

Στην Ισπανία των αγανακτισμένων στις πλατείες, τα παιδιά που φέρνουν κολατσιό απ’ το σπίτι τους σε καιρούς φτώχειας και πείνας, που ακόμα κι εμείς κάνουμε το λάθος να την εξωραΐζουμε αποκαλώντας την επισιτιστική κρίση, ενώ είναι μαύρη κατάμαυρη πείνα, καλούνται να πληρώσουν τρία ευρώ πρόστιμο τη μέρα για τη χρήση της… τραπεζαρίας των σχολείων τους. Σε μια άλλη πόλη νομοθετήθηκε να μπαίνει λουκέτο στους σκουπιδοτενεκέδες των σούπερ μάρκετ ώστε να μην κινδυνεύουν να πεθάνουν από αλλοιωμένα τρόφιμα οι πεινασμένοι που τρώνε τα σκουπίδια των αφεντάδων. Αυτό το καλοκαίρι εξαντλείται η καπιταλιστική φαντασία στην κατατρομοκράτηση των ταχέως εξαθλιούμενων μαζών στο χειμαζόμενο ευρωνότο, με μέτρα που μόλις πριν από λίγα χρόνια θα κινητοποιούσαν ακόμα και μερικούς αστούς που δε θα άντεχαν τη βαρβαρότητα και τον εξευτελισμό σε ένα ακραίο μείγμα καταστολής και θράσους.

Κι όμως, η γενικευμένη αντίδραση, η εξοργισμένη διαμαρτυρία, η πολιτικοποιημένη απάντηση σε όλα τούτα τα παρόμοια φριχτά δεν αγγίζει μήτε το ένα εκατοστό των πολιτών. Σε κάθε περίπτωση δεν κατεβάζει στους δρόμους εκείνες τις κρίσιμες μάζες που θα έκαναν τη διαφορά ακόμη και με τους αστικοδημοκρατικούς όρους του πολιτικού κόστους. Κάτι φανφαρόνικα χρυσαυγούλια σέρνονται σε προσκοπικές στρατοκάβλικες παράτες και σιγουρατζίδικα ντου με τις πλάτες των κυβερνώντων, η αξιωματική αριστερά συναγωνίζεται την κυβερνώσα σε σχολιοαντίσταση και τα μίντια τρομοκρατημένα από το ξέφτισμα της λαμπερής απήχησης εστιάζουν σε ό,τι διευκολύνει τα αφεντικά να σχεδιάσουν ένα φθινόπωρο κι ένα χειμώνα με το μίνιμουμ των οργανωμένων δράσεων και αντιδράσεων.

Ο μεγαλύτερος απορροφητήρας κραδασμών είναι το εκτονωτήριο διαδίκτυο. Εκεί βρίσκεις αριστουργήματα επαναστατικής σκέψης, επεξεργασμένες και καλοδουλεμένες αναλύσεις, ενίοτε και κομμουνιστικά διαμάντια. Πληροφορίες ικανές να κινητοποιήσουν και τα πιο ξεχαρβαλωμένα νεανικά μυαλά, να εξεγείρουν πεπειραμένους ώριμους, να αναστήσουν γέρους. Αλλά ως εκεί. Οι έχοντες και κατέχοντες το μέσο, εμμέσως ελέγχουν αν όχι το μήνυμα, πάντως οπωσδήποτε τη διαδικασία διάδοσής του. Ετσι η εξουσία τρομάζει τους χρήστες διαγράφοντας κάποιον δικό της που τάχα μου ξέφυγε στα σχόλια, νομοθετεί, τάχα μου εναντίον των… ρατσιστικών σχολίων (οι Γερμανοί αθλητές δε θα συμμετέχουν πλέον σε εθνικές ομάδες αν δεν έχουν κάνει προηγουμένως δήλωση αντιρατσιστικής νομιμοφροσύνης… ουαί υμίν υποκριτές και φαρισαίοι) κι ύστερα αναπαράγει στα μαζικά μέσα που κατέχει καθετί που πολλαπλασιάζει τις βολικές για τα συμφέροντά της θέσεις. Οι αριστεροί διανοούμενοι περιχαρακώνονται έτσι σε ασφαλείς διαδικτυακές πόλεις, με τους δικούς τους κανόνες ασφαλείας και με τη βεβαιότητα ότι δε θα αναπαραχθούν επικινδύνως οι απόψεις τους. Εδώ και η γιγάντια παγίδα. Είναι ωραίο να μιλάς, να γράφεις και να στηρίζεις τους απεργούς, τους άνεργους, τους άστεγους, να κατακεραυνώνεις και ν’ αποκαλύπτεις το ρόλο των φιλάνθρωπων και των μη κυβερνητικών απολύτως συστημικών οργανώσεων. Χωρίς κόπο, φυσική παρουσία και… αίμα η εργατική τάξη δε νικάει ποτέ.

Εχει δίκιο το ΚΚΕ όταν επισημαίνει ότι στους τόπους δουλειάς χρειάζεται η στήριξη, η καθοδήγηση, η δράση, η έμπνευση και η θυσία ακόμα. Αλλά σε εποχές διάλυσης της εργασίας και της οικονομίας, με τις στρατιές ανέργων και απελπισμένων πολιτών, το κοινό πεδίο είναι η φτώχεια. Βίαιη κι απότομη μέσα σε μια δεκαετία από την κήρυξη του μεγάλου παγκόσμιου πολέμου του 21ου αιώνα εναντίον κάθε εργατικής κατάκτησης των δυο προηγούμενων. Η πληροφορία έγινε υπερόπλο. Το κεφάλαιο κατάφερε μέσα από την εκρηκτική ανάπτυξη της τηλεματικής παραγωγής και διακίνησής της να συσσωρεύσει όχι μόνο πλούτο και τα βασικά μέσα παραγωγής της αλλά και να κατέχει το μηχανισμό παραγωγής σκέψης και συλλογικής αντίληψης της τεχνητής και μη πραγματικότητας. Πρέπει θαρρώ ταχύτατα να βρούμε τον τρόπο να μετατρέψουμε σε δράση και πράξη την οργανωτική δυναμική της πληροφορίας έτσι ώστε οι εγκλωβισμένες στον κομφορμισμό της οθόνης μάζες να ξεχυθούν αστραπιαία και αποτελεσματικά καταπάνω στον ορατό και μασκαρεμένο στρατό των φασιστών που χτίζεται από τους αδρανείς της διπλανής πόρτας, που ειδοποιούνται ηλεκτρονικά πότε θα παραλάβουν τρόφιμα και σε ποια πλατεία… Ας κηρύξουμε τον πόλεμο στη φτώχεια της πληροφορίας που πληθωρίζεται για να ελέγχεται ως όπλο εναντίον μας.

 

Της     Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ