Χαριστική ρύθμιση εκατομμυρίων ευρώ για το Ναυπηγείο στο Νεώριο Σύρου

 

 

Μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε τις νέες χαριστικές ρυθμίσεις που αναφέρονται σε εκατομμύρια ευρώ προς την ιδιοκτησία του Ναυπηγείου στο Νεώριο της Σύρου.

Με τις ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των ΑΝΕΛ πέρασε από τη Βουλή η τροπολογία με τις χαριστικές ρυθμίσεις εκατομμυρίων ευρώ προς την ιδιοκτησία του Ναυπηγείου στο Νεώριο Σύρου. Χαρακτηριστικό είναι το «παρών» του ΣΥΡΙΖΑ. Τη σχετική τροπολογία καταψήφισαν το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ.

Με τις νέες προκλητικές ρυθμίσεις που περιλαμβάνει η τροπολογία χαρίζονται 7.500.000 ευρώ που είναι οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία του συγκεκριμένου ναυπηγείου. Επιπλέον διάταξη απαγορεύει στους εργαζόμενους του Ναυπηγείου στη Σύρο και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος να διεκδικούν δικαστικά δεδουλευμένα και ένσημα.

Η τροπολογία είχε κατατεθεί στο Νομοσχέδιο «Καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας» και καταγγέλθηκε αμέσως από το ΚΚΕ και τη βουλευτή του Λιάνα Κανέλλη, ως μία ακόμα χαριστική πράξη προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, στην προκειμένη περίπτωση στον Ταβουλάρη.

Είναι χαρακτηριστικό πως δίνεται η δυνατότητα το Ναυπηγείο Σύρου να έχει ασφαλιστική ενημερότητα μέχρι τις 30 Ιούνη 2017, εάν καταβάλλει κάθε μήνα το 0,70% των ασφαλιστικών εισφορών που όφειλε έως και τις 30 Απρίλη 2014 και στο εξής θα καταβάλλει κανονικά τις εισφορές των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι ο ιδιοκτήτης των ναυπηγείων θα πληρώσει μόλις 2,5 εκατ. ευρώ έως το 2017 από τα συνολικά 10 εκατ. ευρώ που οφείλει, ενώ για τα υπόλοιπα 7,5 εκατ. ευρώ δεν έχει καμία υποχρέωση, αφού «δεν ορίζεται ο τρόπος εξόφλησης»!

Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε για άλλη μια φορά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού απέφυγε κάθε αναφορά στην ΕΕ και την πολιτική της στη ναυπηγική βιομηχανία, κατηγόρησε την κυβέρνηση για «ρουσφετολογικά παιχνίδια με τους ιδιοκτήτες», αλλά δεν τα καταψήφισε, διότι επέλεξε το «παρών»

 

 

από 902.gr

 

 

δείτε  και εδώ  για το ναυπηγείο της Σύρου

O Μπέος, ο Μίχος και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

 

Του Μιλτιάδη Κόκκινου

Η «Αυγή» έγραψε χτες ένα χυδαιολόγημα ενάντια στο ΚΚΕ με αφορμή την εκλογή του Αχιλλέα Μπέου στο Βόλο και του Γιάννη Μίχου στο Δήμο Αριστοτέλη.

Με εξυπνάδες δήθεν και αναφορές στον …Στάλιν, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε απ’ το ΚΚΕ να κάνει … αυτοκριτική γιατί δεν στήριξε τον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ στον Β’ γύρο στο Βόλο και άκουσον – άκουσον γιατί κατέβασε ψηφοδέλτιο στο Δήμο Αριστοτέλη!

Την ίδια μέρα, όμως, που η «Αυγή» έγραφε αυτά που έγραφε, ο Αλ. Μεϊκόπουλος, βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε πως θα συνεργαστεί «με τη νέα δημοτική αρχή για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης»!

Με ποιον επιδιώκει συνεργασία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; Με αυτόν που η «Αυγή» χαρακτήριζε ως εξής: «Ο Μπέος του ποδοσφαιρικού παρακράτους, του στοιχήματος, των νυχτερινών κέντρων, ο Μπέος που στηρίχτηκε ανοιχτά από τη Χρυσή Αυγή, που υιοθέτησε το λόγο και την αισθητική της Χρυσής Αυγής».

Και μετά τους φταίει το ΚΚΕ!

Πάμε τώρα και στη δεύτερη περίπτωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως ο επιχειρηματίας Γιάννης Μίχος εκφράζει το κίνημα που προσπαθεί να εμποδίσει την εξόρυξη του χρυσού, άρα το ΚΚΕ, για να μη «διασπάσει» το κίνημα, δεν έπρεπε να κατεβάσει υποψήφιο!

Έκανε καλά το ΚΚΕ; Το αφήνουμε στη δική σας κρίση, παραθέτοντας ορισμένα αποσπάσματα από συνέντευξη του κ. Μίχου στην «Αυγή» (24/5):

«Οι δημοτικές εκλογές δεν ήταν δημοψήφισμα για το «ναι» ή το «όχι» στη μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή. Ήταν ένα δημοψήφισμα για το «ναι» ή το «όχι» στην ενότητα της τοπικής κοινωνίας (…)

Η προσπάθειά μας είχε θεσμικό προσανατολισμό και όχι κινηματικό και συνεπώς, ως νέα δημοτική αρχή, οφείλουμε, και είναι και η απαίτηση της κοινωνίας, να παίξουμε τον θεσμικό μας ρόλο. (…)

Η δημοτική αρχή δεν πρέπει να ταυτιστεί με την μία ή την άλλη πλευρά στο θέμα των μεταλλείων (…)

Η δημοτική αρχή δεν μπορεί να κλείσει τα μεταλλεία και δεν θέλει να παράξει ανέργους. (…)

Θέλουμε να γίνει ο δήμος ένα «θερμοκήπιο», αρωγός, καταλύτης της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της αύξησης της απασχόλησης, έτσι ώστε να επιτευχθεί κάποια στιγμή και μια εργασιακή ισορροπία. Πιστεύω ότι μόνο έτσι θα τελειώσουμε και με τα διχαστικά διλήμματα και ο τόπος θα βαδίσει προς μια άλλη αναπτυξιακή κατεύθυνση».

Το ξαναείπαμε: Ας είναι πιο προσεκτικοί οι της «Αυγής» και του ΣΥΡΙΖΑ…

από 902.gr

Ο Λαός υπήρξε κυρίαρχος μόνο όταν πήρε το ντουφέκι στο χέρι.

 

 

Του Κώστα Καζάκου*

Οι εκλογές! Ο πρώτος θεσμός! Η πεμπτουσία της Δημοκρατίας! Ο κυρίαρχος Λαός αποφασίζει για τις τύχες της Πατρίδας! Κούφιες λέξεις. Άδεια νοήματα.

Ο Λαός υπήρξε κυρίαρχος μόνο όταν πήρε το ντουφέκι στο χέρι.

Στις κάλπες σύρθηκε πάντα σιδηροδέσμιος.

Οχτώ δεκαετίες που θυμάμαι…

Οι βασιλικές δικτατορίες, ο Μεταξάς με τη φασιστική νεολαία του, η λαίλαπα του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, με τα πενήντα εκατομμύρια θύματα…

Μέσα στον πανικό του πολέμου, ο Λαός βρέθηκε με το ντουφέκι στο χέρι κι έγινε Κυρίαρχος Λαός. Παρά την ξενοδουλεία και την υποταγή της άρχουσας τάξης, ο Λαός δημιούργησε το Έπος του ’40 κι αμέσως μετά, τη Μεγάλη Εθνική Αντίσταση, που έγινε φάρος για ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Αμέσως η Μεγάλη Βρετανία, η μεγάλη σύμμαχος, έκανε ωμή στρατιωτική επέμβαση, για να αποκαταστήσει την τάξη στον τόπο μας. Να ξανακάνει δούλο τον κυρίαρχο Λαό και να χτίσει το κράτος των γερμανοτσολιάδων και των δοσίλογων. Με το κάλπικο δημοψήφισμα του ’46 ξαναφέρανε το βασιλιά τον Μπόμπα και εξασφαλίσανε την απρόσκοπτη ροή του εθνικού πλούτου, προς τα ξένα μονοπώλια και τους Έλληνες συνεργάτες τους.

Ο Λαός κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, βασανίστηκε, εκτελέστηκε.

Τον έσπρωξαν στον εμφύλιο πόλεμο. Τον ανάγκασαν να ξαναβγεί στο βουνό με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Και δημιούργησε ακόμα ένα έπος. Τον υπερήφανο, τον ανυπότακτο Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας.

Ο Λαός καταστράφηκε. Η Ελλάδα εξανδραποδίστηκε. Ο Ανθός του τόπου μας χάθηκε.

Και πάλι εξασφαλίστηκε η απρόσκοπτη ροή του εθνικού πλούτου προς τα ξένα μονοπώλια και τους Έλληνες συνεργάτες τους.

Ακολούθησαν οι τρομερές δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70.

Βασιλικό παρακράτος, δοτοί ηγέτες, κάλπικες εκλογές, βία και νοθεία, δολοφονίες αγωνιστών, βασιλικά πραξικοπήματα, δεν έφτασαν να κάμψουν το ηθικό του Λαού. Αναγκάστηκαν να κάνουν τη Δικτατορία των Αμερικάνων πρακτόρων το ’67. Εθνική προδοσία σ’ όλο της το μεγαλείο. Χάθηκε η Κύπρος.

Και ύστερα μια μεταπολίτευση. Και πάλι, όλα στα χέρια τους. Κάλπικες κάλπες, κάλπικοι Εθνάρχες, καινούργιοι Σωτήρες και ο χορός καλά κρατεί. Πετάγανε κι ένα ξεροκόμματο Αλλαγής στο Λαό να του κλείσουνε τα μάτια και χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε ξαφνικά Ευρωπαίοι. Μπήκαμε στη μεγάλη οικογένεια των πολιτισμένων λαών. Και θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια.

Τότε ήταν που άρχισε η μεγάλη λεηλασία. Ο εθνικός πλούτος υποθηκεύτηκε για πολλά χρόνια στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο Λαός σπρώχτηκε στη γωνία. Από δούλους μας μετατρέψανε σε ανέργους. Η φασιστική Ευρώπη μάς τα πήρε όλα. Μας έγδυσε στην κυριολεξία. Μας έφαγε την Αξιοπρέπειά μας, την Υπερηφάνεια μας, τον Πατριωτισμό μας, τη σύνταξή μας, τα φάρμακά μας, την παιδεία μας… Και τα θύματα, όσα και του πολέμου. Σωρός οι αυτόχειρες. Σωρός οι άστεγοι. Σωρός οι διακονιαρέοι. Η Πατρίδα μας έγινε ένα απέραντο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης.

Να η κατάντια μας!

Και μέσα σ’ αυτήν την κατάντια, οι νεόκοποι Σωτήρες καλούνε πάλι το Λαό στην κάλπικη Κάλπη. Και μας φοβερίζουνε ξεδιάντροπα. `Η θα μας ψηφίσετε για να κάνουμε με σταθερότητα τη δουλειά μας ή θα χαθείτε! Κι άλλο να χαθούμε; Και τόσα χρόνια δεν κάνανε με σταθερότητα τη δουλειά τους; Τους εμπόδισε κανείς; Κυβερνήσεις αλλάζανε όποτε θέλανε, υπουργούς αλλάζανε όποτε θέλανε, νόμους ψηφίζανε όποτε και όπως θέλανε, μέχρι και τραπεζίτη πρωθυπουργό μας φορέσανε.

Κι ο Λαός; Παραζαλισμένος, τρομοκρατημένος, πεινασμένος, αγράμματος ή δεν ψηφίζει καθόλου ή στέκεται μπροστά στην κάλπικη Κάλπη, σαν αδέξιο, φοβισμένο παιδί και τελικά στηρίζει πάλι με την ψήφο του τους εχθρούς του. Τους εκμεταλλευτές του.

Και πάλι ο εθνικός πλούτος διοχετεύεται στις τσέπες των τοκογλύφων και των Ελλήνων συνεργατών τους. Και ο χορός καλά κρατεί!

Και λοιπόν, δεν υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο; Δεν υπάρχει λύση;

Και βέβαια υπάρχει λύση. Μόνο που είναι λίγο ζόρικη λύση. Και χρειάζεται λίγο θάρρος. «Θαρσείν χρη, ταχ’ αύριον έσετ’ άμεινον», που λέγανε οι παλιοί.

Η λύση είναι ο ίδιος ο Λαός. Ο Λαός πρέπει ν’ ανοίξει τα μάτια του, να ξεβουλώσει τ’ αυτιά του και ν’ ακούσει τη φωνή των κομμουνιστών με εμπιστοσύνη. Χωρίς προκατάληψη. Ν’ ακούσει τη φωνή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, που του λέει πάντα την αλήθεια και που δεν έχει διαψευσθεί ποτέ στις εκτιμήσεις του. Να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη τις προσδοκίες του στο ΚΚΕ γιατί οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι αληθινά δικοί του άνθρωποι. Είναι οι μόνοι που υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα.

Με τους αγώνες και το αίμα των κομμουνιστών πέτυχαν οι εργαζόμενοι της χώρας μας, όσα δικαιώματα κατακτήθηκαν στον αιώνα που πέρασε. Γιατί οι κομμουνιστές και το Κόμμα τους, το ΚΚΕ, είναι οι μόνοι που είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, στην υπεράσπιση των Λαϊκών συμφερόντων. Για να πάρει ο Λαός την Εξουσία μια μέρα, να γίνει αληθινά Κυρίαρχος Λαός και να διαχειριστεί προς όφελός του τον πλούτο που παράγει με το μυαλό και με τα χέρια του.

Αφύπνιση λοιπόν και ψηλά το κεφάλι.

Δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατός κι ανίκητος Λαός.

*Ο Κώστας Καζάκος είναι ηθοποιός – σκηνοθέτης

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη»

Πρώτο κόμμα το ΚΚΕ στις εκλογές των Ελλήνων στη Γερμανία

 

 

Από παλαιότερη κινητοποίηση στη Γερμανία

Σε πρώτη δύναμη με 35% αναδείχτηκε το ΚΚΕ στις εκλογές των Ελλήνων στη Γερμανία.

«Η Κομματική Οργάνωση Γερμανίας του ΚΚΕ απευθύνει αγωνιστικό χαιρετισμό στους μετανάστες και τις μετανάστριες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Κόμματος ψηφίζοντας τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και τους ευχαριστεί για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν και το ανέδειξαν σε πρώτη δύναμη στη Γερμανία, με ποσοστό 35 %.

Η πρωτιά αυτή και τα υψηλά ποσοστά που κατέγραψε το ΚΚΕ σε μεγάλες πόλεις, όπως Κολωνία 50%, Ανόβερο 48 %, Ντίσελντορφ, Στουτγάρδη και Νυρεμβέργη 46%, Βερολίνο 28%, αποτελούν απόδειξη των αδιάρρηκτων δεσμών των μελών και των φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με τους μετανάστες, νέους και παλαιότερους, με την ακούραστη πάλη για τα προβλήματα των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις γειτονιές.

Διαβεβαιώνουμε όσους συμπορεύτηκαν μαζί μας σ‘ αυτήν την εκλογική μάχη, ότι θα συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά και μαχητικά την οργάνωση της πάλης των μεταναστών και μεταναστριών, όλων των εργαζομένων, για να αντιμετωπίσουμε αντιλαϊκά μέτρα, να διεκδικήσουμε ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, να ανοίξουμε το δρόμο, με τους λαούς πρωταγωνιστές των εξελίξεων, για να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ, των μονοπωλίων και των κυβερνήσεών τους».

από 902.gr

Tους παλιούς μου φίλους καλώ (Του Νίκου Πατεράκη *)

 

αναδημοσίευση     από      αριστερά στη  μυτιλήνη

 

 

τους παλιούς μου φίλους καλώ.

 

Σε μια κοινωνία που ο υδρονομέας πεθαίνει από δίψα, ο οικοδόμος που έκτισε μια πόλη δεν έχει σπίτι να μείνει, ο υφαντουργός που έντυσε χιλιάδες σώματα φοράει τρύπιο ρούχο, το ΚΚΕ είναι η ελπίδα.

Όσοι αριστεροί ονειρεύονται, συνοδεία πολιτικών ονειρώξεων, τη γυμνόστηθη του Delacroix στα οδοφράγματα του Παρισιού το 1789, δεν έχουν παρά να σκεφτούν τις παραπάνω αντιφάσεις, να ρίξουν μια ματιά στο ημερολόγιο σήμερα – Μάης 2014 – και να δουν τη σημερινή παριζιάνα: ετοιμοθάνατος ίσκιος, σβησμένη φλόγα, που το μόνο που την κρατάει στη ζωή είναι τα επιδιορθωτικά πλαστικά χειρουργεία των αστικών πολιτικών (δεξιών ή αριστερών), με αντίτιμο σωρούς ερειπίων και κοινωνικά αποκαΐδια.

Η Ωραία του 1789, η κακογερασμένη ετοιμοθάνατη αστική τάξη του 2014, θα κρατιέται στη ζωή όσο ο οικοδόμος καθυστερεί να της φτιάξει τον τάφο και ο υφαντουργός το σάβανο. Θα κρατιέται στη ζωή όσο ο υδρονομέας επιτρέπει να είναι τα χείλη του ξερά και διψασμένα και το μέλλον των παιδιών του άνυδρο.

Οι επιστήμονες, στους οποίους ανήκω, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απ’ αυτόν το βούρκο και τη σαπίλα. Να αντιδράσουν πριν να είναι αργά, πριν συνηθίσουν στην μπόχα. Δεν έχουν άλλο δρόμο, παρά μόνο αυτόν της κοινής πορείας και δράσης. Είναι ο δρόμος και ο τρόπος του Οικοδόμου, του Υφαντουργού, του Υδρονομέα, ο δρόμος και ο τρόπος του ΚΚΕ.

Στην επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών καλώ τους παλιούς μου φίλους να συμπαραταχθούμε ξανά με το ΚΚΕ.

Τους παλιούς μου φίλους που συμπορευτήκαμε στα προηγούμενα χρόνια πριν το 1990, τότε που το κόκκινο άρχισε να λιγοστεύει και οι παράφωνοι επιβάλλονται.

Ήρθε η ώρα να πούμε το δικό μας τραγούδι σ΄ αυτή τη σύναξη των παράφωνων. Μονάχα έτσι θα σωπάσουν.

* Ο Νίκος Πατεράκης, είναι πνευμονολόγος, μέλος ΔΗΠΑΚ γιατρών Ηρακλείου

 

 

 

 

 

 

 

«Γροθιά» της Ντόρτμουντ στο ναζισμό, «το ποδόσφαιρο και οι ναζί δεν πάνε μαζί»

 

 

αναδημοσίευση από    sport-fm.gr

 

 

Οι μεγάλες ομάδες δεν φαίνονται μόνο στο γήπεδο. Κι η Ντόρτμουντ δίκαια θεωρείται μεγάλη ομάδα. Γιατί κι εκτός γηπέδου, δεν διστάζει να τοποθετηθεί (μ’ ένα φοβερό video) σε φαινόμενα σαν αυτό των ναζί

Δεν είναι μονάχα το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει. Ούτε οι εκπληκτικές εικόνες του κόσμου της στο γήπεδο. Γιατί και έξω απ’ αυτό, η Ντόρτμουντ συνεχίζει ν’ αποδεικνύεται παράδειγμα προς μίμηση.

Σε μια περίοδο λοιπόν όπου τα κρούσματα ρατσισμού είναι συνεχή και με τη μάστιγα των ναζί να υπάρχει ανέκαθεν στη Γερμανία, η ομάδα της Βεστφαλίας συνεχίζει να τα καταπολεμά.

Μέσω ενός εκπληκτικού video που τιτλοφορείται «το ποδόσφαιρο και οι ναζί δεν πάνε μαζί», στο οποίο αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα:

«Η Μπορούσια συνδέει γενιές, άνδρες και γυναίκες όλων των εθνών, μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό και κάθε είδους διάκριση από τα γήπεδα. Εμείς στην Μπορούσια έχουμε καταστήσει σαφείς τις θέσεις μας. Εμείς δεν θα ανεχθούμε καμία ακροδεξιά ενέργεια στο γήπεδό μας. Ο εκφοβισμός και οι διακρίσεις δεν έχουν θέση στο Βεστφάλεν.

Αν κάποιος προσπαθήσει να περάσει την προπαγάνδα του, τότε δεν θα πρέπει να έχει καμία αμφιβολία: Η κιτρινόμαυρη οικογένεια θα σταθεί απέναντί του. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να απαλλαγούν τα γήπεδά μας από τέτοιες συμπεριφορές».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ξεχάσατε την Ικαρία κ. Σκουρλέτη. Ή μήπως όχι;…

 

 

Σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά», ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Σκουρλέτης, δήλωσε αναφερόμενος στο δεύτερο γύρο των τοπικών εκλογών: «Εμείς κάνουμε μια πολιτική αρχών. Δεν ετεροκαθοριζόμαστε(…). Άρα επαναλαμβάνω το ίδιο που σας είπα και πριν. Θα στηρίξουμε και στην Πάτρα και στην Πετρούπολη και στο Χαϊδάρι, που είναι υποψήφιοι του ΚΚΕ στο β΄ γύρο».

Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι τα μεγάλα λόγια είναι τσάμπα. Στον πρώτο γύρο, σε όσους δήμους υπήρχε υποψήφιος του ΚΚΕ και όχι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε καμία στήριξη. Για παράδειγμα, στο Δήμο Κύμης – Αλιβερίου, διεκδικούσαν το Δήμο το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με τη στήριξη του ΚΚΕ κι ένας ακόμα συνδυασμός «λίγο απ’ όλα», κατά δήλωση ανεξάρτητος. Η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Μαρίνου (το ψηφοδέλτιο της οποίας δεν πήρε τελικά την έγκριση του Πρωτοδικείου) κάλεσε σε ψήφο κατά συνείδηση λέγοντας ότι οι πολίτες πρέπει να… βρουν «ενσυνείδητα την επιλογή ψήφου αντίστασης και ανατροπής στις εφαρμοζόμενες πολιτικές». Ο ΣΥΡΙΖΑ δε στήριξε, δηλαδή, το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που αναμετρούταν με το ΠΑΣΟΚ και άλλους.

«Εντάξει, θα πει κανείς, τώρα όμως ο Σκουρλέτης είπε ότι στο β’ γύρο στηρίζουν τους υποψηφίους του ΚΚΕ όπου υπάρχουν». Όπου υπάρχουν; Όχι ακριβώς… Για κάποιο περίεργο λόγο ο κ. Σκουρλέτης «ξέχασε» το Δήμο Ικαρίας, όπου το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΚΚΕ αναδείχθηκε πρώτο με 44%. Πρόκειται για το Δήμο στον οποίο το 2010 ο ΣΥΝ (σημερινός ΣΥΡΙΖΑ) συγκρότησε «ανίερη συμμαχία» με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το ΛΑΟΣ για να ανατρέψει «το κατεστημένο που δημιούργησε το ΚΚΕ», όπως έλεγε τότε η εφημερίδα του «Αυγή». Αυτή είναι η «πολιτική αρχών» που έκαναν το 2010. Ο τότε κοινός τους υποψήφιος και νυν δήμαρχος, κ. Σταυρινάδης, στις τωρινές εκλογές αναδείχθηκε δεύτερος και θα αντιμετωπίσει στο β’ γύρο τον υποψήφιο του ΚΚΕ. Αυτή τη φορά, βέβαια, δεν είχε την επίσημη υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κατηγορήθηκε από την οργάνωση Ραχών Ικαρίας του ΣΥΡΙΖΑ ότι εφάρμοσε «τις πολιτικές του μνημονίου»!!! (σοβαρά; υπηρετούν και οι εκλεγμένοι με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ το μνημόνιο;) Γιατί λοιπόν «ξέχασε» την Ικαρία ο κ. Σκουρλέτης; Δεν τόλμησε να την αναφέρει από ντροπή για τα καμώματα του ΣΥΡΙΖΑ το 2010, ή μήπως επειδή σκέφτονται να στηρίξουν ξανά τον αντίπαλο του ΚΚΕ; Θα φανεί την Κυριακή…

Από όλα τα παραπάνω και από πολλά άλλα παραδείγματα αποδεικνύεται πόσο υποκριτικό είναι το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ που λέει: «Αφού εμείς θα στηρίξουμε υποψηφίους του ΚΚΕ που έχουν περάσει στο δεύτερο γύρο, γιατί δεν κάνει το ίδιο και το ΚΚΕ με τους δικούς μας;». Είναι απολύτως λογικό το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αλληλοϋποστηρίζονται καθώς υπηρετούν και προβάλλουν τελείως διαφορετικές πολιτικές. Οι δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για υποτιθέμενη στήριξη, μόνο σκοπό έχουν την άσκηση πίεσης με εκβιαστικά διλήμματα σε όσους στήριξαν τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στον α’ γύρο των εκλογών, προκειμένου να αλλάξουν στάση και μάλιστα στις ευρωεκλογές! Δεν πρόκειται λοιπόν για «πολιτική αρχών», αλλά για ψηφοθηρία του χειρίστου είδους.

από 902.gr

Θες να μάθεις πως χτίζεται ο κόσμος; Ρώτα γι΄αυτούς που πεθαίνουν στις στοές

 

Θες να μάθεις πως χτίζεται ο κόσμος;

Ρώτα γι΄αυτούς που πεθαίνουν στις στοές

από το

Το Περιοδικό – Για τη διατάραξη της κοινής ησυχίας.

www.toperiodiko.gr/

Γράφει: Κώστας Φουρίκος

Δεν είναι ατύχημα, είναι δολοφονία

#- σύνθημα που αναγράφεται στην παραπάνω αφίσα που κυκλοφόρησε στην Τουρκία

 

ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ

πέντε -δέκα -δεκαπέντε -είκοσι- εικοσιπέντε

περνούν οι νεκροί της Λαμπεντούζα
των ορυχείων
των μακρινών εργοστασίων
σε σιωπηλή πομπή
με τα χέρια ακόμα λερωμένα από τα χώματα
ακόμα μουλιασμένα απ’τα νερά
με τα χέρια ακόμα σφιχτά ένωμένα
με το βλέμμα τους ψηλά
(και το δικό μας χαμηλά, πολύ χαμηλά)

πενήντα-εκατό-διακοσια-τριακόσια-χίλια

Στο κρυφτό του θανάτου
οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου δεν είχαν ποτέ όνομα.

(πιο σκοτεινό κι ανθρωποφάγο κι από τα έγκατα της γης, κι από τα νερά στο μεσοπέλαγο, είναι αυτό το σύστημα.)

Μαγδαληνή Παναγιωτακοπούλου

Ο Μάης έχει μείνει στην ιστορία ως μήνας των εξεγέρσεων, των δρόμων, των πεζοδρομίων και της έντασης. Από το Σικάγο μέχρι το Παρίσι και από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Πλατεία Ταξίμ, Καρτιέ Λατέν, πλατεία Haymarket, Μπεχτσινάρ και Βαρδάρης. Ο φετινός όμως είναι διαφορετικός. «Πως έγινε με τούτο το μήνα και γύρισε καπάκι η ζωή;» , σκέφτεσαι.. Οδησσός, Λαμπεντούζα (ξανά), Σάμος (ξανά), Μαριούπολη και τώρα Μανίσα. Σόμα.

«Μη συνηθίσουμε το θάνατο», έλεγες, σε κάθε ένα από αυτά. Μη συνηθίσουμε, αλλά δεν πέρασε ούτε ο μισός μήνας. Και χωρίς καν να κοιτάξεις στις μικρές ιστορίες που συμβαίνουν ακριβώς δίπλα σου: τους θανάτους από πείνα και αυτοκτονίες στην ίδια σου την πόλη, ο κατάλογος είναι αφόρητα βαρύς. Και μήπως με το να το λες απλά, ξορκίζεις το φόβο; Να μη συνηθίσουμε…

Γιατί η συνήθεια είναι, όντως, περίεργο πράγμα. Τώρα το καταλαβαίνεις. Κάποτε το ζήτημα ήταν να καταγγείλουμε, να αποκαλύψουμε την αλήθεια, τις πληροφορίες, τις εικόνες. Και οι άλλοι θέλαν απλά να τις αποκρύψουν. Τώρα κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Και όλα γίνονται μπροστά στα μάτια σου, φόρα παρτίδα. Οι φλόγες στην Οδησσό και τα απανθρακωμένα πτώματα, το κοριτσάκι με τις πλεξούδες στα χέρια του λιμενικού, τα μαύρα δάκρυα στα μαύρα πρόσωπα, οι απλοί άνθρωποι που περπατάνε σαν ζαλισμένοι ενώ οι σφαίρες σφυρίζουν δίπλα τους και πότε πότε ξαπλώνουν κάτω τον διπλανό τους…

Και τότε καταλαβαίνεις. Η αποκάλυψη δεν είναι πια το ζήτημα. Και η εξοικείωση είναι, όντως, ο κίνδυνος. Και ο φόβος, η απραξία, η βουβή συναίνεση που μπορεί να προκύψει από αυτή. Και το έχουν καταλάβει και οι άλλοι. «Αυτά γίνονται σε όλα τα ανθρακωρυχεία», δηλώνει ο Ερντογάν. «Θα υπάρχει πάντα ένα φυσικό ποσοστό ανεργίας», φωνάζουν (αυτό που ψιθύριζαν από παλιά) οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι…

Και μάλλον τώρα το βλέπεις πιο καθαρά. Ότι, δίπλα στην αποκάλυψη, θέση πρέπει να πάρει η μάχη. Δίπλα στο θάνατο η ζωή. «Θες να μάθεις πως χτίζεται ο κόσμος; Ρώτα γι΄αυτούς που πεθαίνουν στις στοές», είπες. Τώρα, πάρτο αλλιώς: «Θες να μάθεις πως γκρεμίζεται αυτός ο κόσμος; Από αυτούς που ζουν στις στοές».

Και τώρα επανέλαβε: «Ας γκρεμιστεί επιτέλους αυτός ο κόσμος». Ο κόσμος που χτίζεται έτσι, ώστε να θεωρείται φυσιολογικό να παραχώνονται αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε αυτές τις στοές. Και να δουλεύουν «φυσιολογικά», να ζούνε «φυσιολογικά», να πεθαίνουν «φυσιολογικά». Εκεί. Χωρίς δικαιώματα και ανάγκες, χωρίς όνειρα και επιδιώξεις.

Ας γκρεμιστεί αυτός ο κόσμος, που θέλει να μας κάνει να θεωρούμε φυσιολογικές στατιστικές τα πτώματα, την ανεργία, τη φτώχεια, την κατάθλιψη, την απο-ανθρωποποίηση. Και για κάθε μία ακόμη εικόνα της εξαθλίωσης που ξεπηδά «φυσιολογικά» κάπου γύρω, μέλημα σου να γίνει τώρα πια, να εμφανίζονται πέντε -δέκα -δεκαπέντε -είκοσι- εικοσιπέντε εικόνες της μάχης, της αντεκδίκησης, της διεκδίκησης, της ζωής.

Ή όπως έλεγε, από παλιά, ένας συμπατριώτης των ανθρακωρύχων της Σόμα:

Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
σου είναι γραφτός ο δρόμος
της συντριβής.

Και δε μπορείς να μας λυγίσεις
σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης.
Και να το ξέρεις θα βγούμε νικητές
κι’ ας είν’ βαριές μας οι θυσίες.

Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε
τα κύματά σου.
Και θάρθει η μέρα η ποθητή
η μέρα της ειρήνης
της λευτεριάς σου.

Ω, ναι θαρθεί
η μέρα που θαρπάξουμε τις λόγχες
που μες στο αίμα το δικό μας
έχουν βαφτεί.

Ναζίμ Χικμέτ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Γιατί ψηφίζω ΚΚΕ

 

αναδημοσίευση από   το σφυροδρέπανο

 

 

Σήμερα η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει μια παλιότερη δήλωση εκλογικής στήριξης στο κόμμα, που διατηρεί ωστόσο το ενδιαφέρον της, ως τις μέρες μας.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν ζούσε και σήμερα, θα ψήφιζε πάλι -δυνητικά- ΚΚ. Όπως θα έχουν καταλάβει οι φανατικοί του οπαδοί, από τον τρόπο γραφής του, η δήλωση αυτή είναι του βασίλη ραφαηλίδη, από το μακρινό 1985, με τις ακόμα καλύτερες μέρες.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, ο μπαμπούλας της δεξιάς έχει μπει στο χρονοντούλαπο -κι έχασε σήμερα το ξημέρωμα το ταίρι του στη ζωή-, η πράσινη δεξιά αναμένεται να ακολουθήσει την ίδια πορεία, και ο νέος παπατζής που υπόσχεται καλύτερες μέρες -εντός της εε και του συστήματος- είναι απόχρωσης ροζ, με «αριστερό» προφίλ.

Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Ψηφίζουμε ΚΚ, ακόμα κι αν δε συμφωνούμε σε όλα, όπως και ο ραφαηλίδης εξάλλου..

 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω κκ. Ψηφίζω κκ από τότε που υπάρχει αυτή η δυνατότητα για έναν κομμουνιστή, δηλαδή από τότε που το αστικό κοινοβούλιο αποφάσισε να φιλοξενήσει και τους «εχθρούς» του, μετά τη σώφρονα σκέψη της αστικής τάξης το 1974 πως είναι προτιμότερο να έχει κανείς εχθρούς καταμετρημένους παρά εν παρανομία ακαταμέτρητους. Βέβαια η παρανομία ευνοεί πάντα την κινδυνολογία, γιατί το σκότος προστατεύει αποτελεσματικά όλους τους «σφαγείς», που έχουν το αθεράπευτο βίτσιο να περιφέρονται με ένα μαχαίρι στο στόμα, και σε μερικές περιπτώσεις εντονότερης διαστροφής, με ένα κονσερβοκούτι κρεμασμένο από τον αριστερό κυνόδοντα. Όμως κάποτε τα φώτα της αίθουσας ανάβουν και η παράσταση τελειώνει. Κι ο πολύς κόσμος πληροφορείται με κάποια έκπληξη πως οι κυρίως σφαγείς, δηλαδή οι δοσίλογοι και οι κληρονόμοι τους, δε βρίσκονταν στη σκοτεινή πλατεία της ιστορίας αλλά στο φωτισμένο προσκήνιο της παραϊστορίας, που προτείνονταν ως ιστορία. Τώρα, κάτω από άπλετο φως, οι άνεργοι πια επαγγελματίες κινδυνολόγοι αλλάζουν επάγγελμα και γίνονται τραμπούκοι, αυξάνοντας υπέρμετρα τη στρατιά των τραμπούκων, που κρατούσαν πάντα την ουρά της ρεντινγκότας της δεξιάς.

Θα ψήφιζα κκ και πολύ πριν απ’ τη μέρα που οι παλιοί και δοξασμένοι καπεταναίοι έβαλαν τα καλά τους και ευπρεπέστατοι πήγαν στη βουλή, προκαλώντας την κατάπληξη των ηλιθίων που δεν τους είδαν με το ματωμένο μαχαίρι του κουρσάρου στο στόμα. Βέβαια, δεν είδαν ούτε το αίμα που στάζει ακόμα από παλιές πληγές στο τραχύ κορμί τους. Αλλά, τι θα μπορούσε να δει ο ηθικά μύωψ; Γιαυτόν, ο κόσμος περιορίζεται στον κύκλο που διαγράφει η μύτη του σε μια πλήρη περιστροφή της κενής κεφαλής περί τον άξονα του πλήρους χαχανιστής ευδαιμονίας σώματος.

Αν σουραλιστικώ τω τρόπω, ψήφιζαν και τα νήπια το σουρεαλιστικό μεταξικό έτος 1939, κι αν πάντα σουρεαλιστικώ τω τρόπω, ο μεταξάς έμπαζε τότε στην ανύπαρχτη βουλή το κομμουνιστικό κόμμα, και μάλιστα με απλή αναλογική (ο πολιτικός σουρεαλισμός με την απλή αναλογική που μεταμορφώνεται σε σύνθετη «κλεπταποδοχική», συνεχίζεται) θα ψήφιζα και τότε κκ. Διότι τότε ήταν, που για πρώτη φορά είδα τους χωροφύλακες να μπαίνουν στο σπίτι μας και να ψάχνουν για μαρξιστικά βιβλία. Ο πατέρας μου είχε μερικά απ’ αυτό το σπάνιο τότε είδος βιβλίων, αλλά τα λαγωνικά ξετρύπωσαν μόνο την εγκυκλοπαίδεια του «πυρσού». Και πέτυχαν αυτόν τον άθλο χάρις στο κόκκινο χρώμα.

Αργότερα κατάλαβα πως αυτό που κυρίως ερεθίζει τη δεξιά δεν είναι οι αριστερές ιδέες, αλλά τα «αριστερά» χρώματα. Υπάρχει συνεπώς μια στενή σχέση ανάμεσα στον ταύρο που, ακριβώς γιατί είναι ζώο ερεθίζεται εύκολα απ’ το κόκκινο, και την ομοίως ευερέθιστη στο ίδιο χρώμα δεξιά, που γιαυτό και μόνο το λόγο πρέπει να είναι λιγάκι ζωώδης. Με άλλα λόγια, το δίλημμα «με τους ανθρώπους ή με τα ζώα» για μένα μπήκε πολύ νωρίς. Διάλεξα τους ανθρώπους, και μούμεινε νηπιώθεν η προκατάληψη: πας δεξιός ζώον. Ξέρω πως οι προκαταλήψεις εν γένει δεν ευνοούν τη νηφαλιότητα, αλλά το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» εδραίωσε την πεποίθησή μου πως πας μη σοσιαλιστής βάρβαρος.

Ξέρω πως εδώ θα υπάρξουν αντιρρήσεις από τους «ανθρωπιστές» του σαλονιού και του άμβωνα, που δε θα χάσουν την ευκαιρία να μου θυμίσουν τη «σταλινική βαρβαρότητα». Δε θα απαντήσω με το γνωστό ανέκδοτο: «ναι, αλλά κι εσείς που βασανίζετε τους νέγρους;», που δεν είναι και τόσο ανεκδοτολογικό. Θα απαντήσω με έναν λόγο του πιερ φουζορελά: «οι σοσιαλδημοκρατικοί ρεφορμισμοί, οι σταλινικοί ολοκληρωτισμοί και τα αναρχικά αδιέξοδα θα περνάνε μια μέρα για επεισόδια που υπερνικήθηκαν». Δεν ξέρουμε πόσο μακρινή θα είναι αυτή η μέρα, αλλά εμείς είμαστε βέβαιοι πως ο ήλιος θα ανατέλλει και μετά το θάνατό μας. Άλλωστε, όπως ο άντζελους σιλέσιους πιστεύω κι εγώ πως: «το τριαντάφυλλο είναι χωρίς γιατί. ανθίζει γιατί ανθίζει, δε νοιάζεται για τον εαυτό του, δε λαχταρά να το βλέπουν». Και το καπιταλιστικό θερμοκήπιο των «ανθέων του κακού» δεν έχει πια τριαντάφυλλα, για τον απλό λόγο πως στη ζούγκλα δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα.

Θα ψήφιζα κκ και το 1943 αν αυτό ήταν δυνατό, γιατί είχα έναν πατέρα που δεν καλύφτηκε πίσω απ’ το αισχρό άλλοθι «έχω γυναίκα και παιδιά», αλλά πήρε τη γυναίκα του και τα ηλικίας οχτώ κι εννιά χρονών παιδιά του και βγήκε οικογενειακώς στο βουνό, όχι για να αναπνεύσουν καθαρό αέρα τα παιδιά, αλλά για να ενταχθούν οι γονείς στον ελας. Ωστόσο, εκείνος ο αέρας του βουνού ήταν ο καθαρότερος που ανάπνευσα ποτέ –κι ακόμα τον αναπνέω.

Θα ψήφιζα κκ και το 1946, αν αυτό ήταν δυνατό. Ήταν τότε που με κάλεσαν στην ασφάλεια οι αναίσχυντοι για να αποκηρύξω τον ευρισκόμενο στη φυλακή πατέρα μου. τότε ήταν που έμαθα και τα της ιδεολογικής λειτουργίας της κληρονομικότητας: Ήμουν ανήλικος μεν, κομμουνιστής δε. Και τούτο διότι, λέει, ήμουν «υιός σημαίνοντος κομουνιστού» (για την ασφάλεια όλοι οι κομουνιστές ήταν σημαίνοντες –και πολύ σωστά). Η δεύτερη και σημαντικότερη από άποψη λογική «κατηγορία» ήταν το ότι… διάβαζα πολύ. Η πάντα καλά πληροφορημένη ασφάλεια ήξερε η παμπόνηρη  πως διάβαζα τότε ιούλιο βερν και αλέξανδρο δουμά. Μιας κι έμαθα λοιπόν, απ’ τους ασφαλίτες, πως το διάβασμα εν γένει είναι μια διαδικασία άκρως ανατρεπτική κι επαναστατική, άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Με άλλα λόγια, χρωστώ χάριτες στην αστυνομία που με έκανε φιλομαθή και με έμαθε πως η γνήσια δεξιά και η κουλτούρα δεν είναι δυνατό να έχουν πάρα πολύ στενές σχέσεις. Η κουλτούρα είναι απ’ τη φύση της αριστερή, ακόμα και στις περιπτώσεις που ένας διανοούμενος επιμένει να εμφανίζεται ως δεξιός.

Θα ψήφιζα κκ και το 1967, αν αυτό ήταν δυνατό. Τώρα πια με πλήρη συνείδηση και καθόλου συναισθηματικά. Γιατί τώρα έχω κατανοήσει στη μπουμπουλίνας, τις φυλακές αβέρωφ και τις φυλακές της αίγινας τη σημασία του λόγου ενός θεολογίζοντος φιλόσοφου, του γκαμπριέλ μαρσέλ, που με είχε εντυπωσιάσει πάρα πολύ κάποτε. Λέει λοιπόν ο μαρσέλ, που πολύ απέχει απ’ το μαρξισμό, πως αν οι κομουνιστές έχουν μια πιθανότητα να επικρατήσουν κάποτε, την χρωστούν στο γεγονός πως είναι οι μόνοι, πια, που μπορούν και πεθαίνουν για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους. Βέβαια, δεν είναι αυτός ο (υπαρξιακός) λόγος που οι κομουνιστές θα επικρατήσουν κάποτε. Ωστόσο, η ρήση του μαρσέλ διατηρεί ακέρια τη σημασία της για μας: Καμιά δεξιά πουθενά στον κόσμο δεν έχει να επιδείξει ένα δεξιό ανάλογο του κομουνιστή μπελογιάννη, για παράδειγμα. Κανείς δεξιός δε θα πάει ποτέ στο εκτελεστικό απόσπασμα, αν μπορεί να διαφυλάξει τη ζωούλα του με μια απλή δήλωση μετανοίας, ή με μια προδοσία. Για τον δεξιό, καλό είναι ό,τι κάνει καλό σ’ αυτόν προσωπικά, το πολύ και στη γυναίκα του, ίσως και στα παιδιά του, άντε μετά βίας και στον κουμπάρο του, σε μια περίπτωση αυξημένης μέχρι τα έσχατα μασωνικά όρια «κοινωνικότητας». Τι μπορεί να καταλάβει το δεξιόν ζώον απ’ τη μεγαλειώδη έννοια της θυσίας, πάνω στην οποία στηρίζεται σταθερά η ιστορία, τουλάχιστον απ’ την πλευρά του υποκειμένου που όχι μόνο υφίσταται αλλά και τελεί την ιστορία;

Λοιπόν, όπως σ’ όλες τις δυνητικές περιπτώσεις έτσι και στις πραγματικές, έτσι και τώρα, θα ψηφίσω κκ. Άλλωστε δε θα μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, ακόμα κι αν το προσπαθούσα επίμονα. Διότι για μένα, όπως και για χιλιάδες αγωνιστές και συντρόφους, το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» δεν είναι απλώς πρόβλημα τυπικής μνήμης. Η δική μας μνήμη είναι εγγεγραμμένη σ’ όλα τα κύτταρα του κορμιού μας. Συνεπώς δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε ακόμα κι αν μας έκαμναν πλύση εγκεφάλου. Πλύση κυττάρων πάντως, δε μπορεί να μας κάνει κανείς. Εκτός απ’ τους δολοφόνους του εκτελεστικού αποσπάσματος. Αλλά κι εδώ, μόνο σε επίπεδο προσωπικό. Γιατί εμείς, όλοι μαζί, διαφυλάγουμε όλη τη μνήμη του κόσμου, από υπάρξεως κόσμου. Η ιστορία βαδίζει προς τη μεριά που βαδίζουμε κι εμείς. Κι αν συχνά μπουρδουκλωνόμαστε μέσα στη βιασύνη μας και τη λαχτάρα μας για έναν καλύτερο κόσμο, δεν έχει και τόση σημασία. Σηκωνόμαστε πάντα και στην περίπτωση που σπρωχνόμαστε έσωθεν.

Μα ανθίζει ο θάνατος;

 

 

Σήμερα η γη σχίστηκε,
και ένα μαυρισμένο θαρρώ κλωνί
βλάστησε φόβο
κι άνθησε θάνατο.
Μα ανθίζει ο θάνατος;
Ναι, ανθίζει στις στοές.
Στα έγκατα της επιβίωσης.
Και καρπίζει ο θάνατος;
Ναι, καρπίζει στις καρδιές….
Καρπίζει ΕΚΔΙΚΗΣΗ!

© Μάρκος Πικρός 14-05-14

Με αφορμή την δολοφονία από το τούρκικο κεφάλαιο, πάνω από 250  τούρκων και κούρδων εργατών…

αναδημοσίευση από    Τέχνη Εν Κινήσει

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι

Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας – 14.5.2014

Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας – 14.5.2014

 

Είναι σαφές ότι οι ανθρακωρύχοι στο Soma έχουν πέσει θύματα για τη μεγιστοποίηση των κερδών των αφεντικών. Ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε τόπο εγκλήματος στους τομείς εργασίας με μια σειρά από δολοφονίες.
Λιμάνια, ναυπηγεία, κατασκευές, κλωστοϋφαντουργία, εξόρυξη … ΑΡΚΕΤΑ!

Είναι έκπληξη που όλοι οι κανόνες ασφαλείας έχουν παραβιαστεί σ’ αυτό το ορυχείο;

Είναι έκπληξη το γεγονός ότι οι αρχές, όλη την ημέρα προσπαθούν να αποκρύψουν πληροφορίες σχετικά με τον θάνατο των εργατών και τη σημερινή κατάσταση στο ορυχείο;

Ή μήπως είναι μια έκπληξη ότι το ορυχείο είναι ιδιωτικοποιημένο;

Πολίτες,
Αδέλφια Εργάτες,

Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε αυτό να περάσει, λέγοντας «Η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα σε αυτή τη χώρα», ενώ οι άνθρωποι μας σφαγιάζονται. Πρέπει να ξεσηκωθούμε ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, η άγνοια και η απάθεια δηλώνουν έλλειψη ανθρωπιάς.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας καλεί το λαό να σταθεί αλληλέγγυος με τους εργαζομένους των ορυχείων και να αναλάβει δράση για να φέρει τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης.

Δύο μέτρα μπορούν να ληφθούν άμεσα:
Ένα: Σε όλους τους τομείς στους οποίους ο θάνατος είναι αχαλίνωτος, η ασφάλεια στην εργασία θα πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο επιτροπών που θα σχηματιστούν από επιστήμονες, μηχανικούς και εργαζόμενους. Στα αφεντικά και τους διευθυντές τους, που έχουν χάσει την ανθρωπιά τους και είναι τυφλωμένοι από τα χρήματα δεν μπορούν να ανατίθενται οι ζωές μας.

Δύο:Η ιδιωτικοποίηση στον τομέα των ορυχείων θα πρέπει να καταργηθεί και όλα τα ορυχεία θα πρέπει να εθνικοποιηθούν.

Αν δεν δράσουμε, θα υποστηρίζουμε μόνο στα λόγια, ότι εκατοντάδες εργάτες έχουν σκοτωθεί άδοξα.

Αλλά αν το κάνουμε πράξη, οι ανθρακωρύχοι στο Soma θα μετατραπούν σε ήρωες που θυσιάστηκαν για να σώσουν άλλους αδελφούς τους από τον όλεθρο της ζωής τους.

«ο θάνατος είναι η μοίρα των ανθρακωρύχων»……. όσο ο καπιταλισμός θα επιβιώνει

Η παραπάνω δήλωση -κυνική ή ειλικρινής μικρή σημασία έχει- ανήκει στον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν. Είχε γίνει με αφορμή ένα παλιότερο «εργατικό ατύχημα» όπου είχαν σκοτωθεί δεκάδες ανθρακωρύχοι και συνόδευε τα χιλιοειπωμένα «ήταν θέλημα Θεού», που σε ανάλογες περιστάσεις λένε τα στελέχη του αστικού κράτους στην Τουρκία. Τότε είχε ειπωθεί από τον υπουργό Εργασίας και το αμίμητο «αυτοί που σκοτώθηκαν, πέθαναν όμορφα» επειδή είχαν βρεθεί νεκροί χωρίς εγκαύματα.

Με οργή και αγανάκτηση για την εκμετάλλευση η παγκόσμια εργατική τάξη πενθεί τις τελευταίες ώρες για τους εκατοντάδες Τούρκους συναδέλφους της, τους ανθρακωρύχους στην περιοχή Σόμα της Μανίσα στη Δυτική Τουρκία (λίγα χιλιόμετρα απ’ τα νησιά του Αιγαίου). Τούτη την ώρα 205 είναι οι επιβεβαιωμένοι νεκροί εργάτες και εκατοντάδες άλλοι παραμένουν θαμμένοι πολλά μέτρα κάτω απ’ τη γη μετά την έκρηξη στο ανθρακωρυχείο της τουρκικής εταιρείας «SOMA Komur Isletmeleri A.S.». Στο φως έρχονται μια σειρά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι πρόκειται για ένα ακόμη εργοδοτικό έγκλημα, εξαιτίας της έλλειψης των αναγκαίων μέτρων προστασίας. Τόσο τα δημοσιεύματα όσο και οι καταγγελίες του ταξικού εργατικού κινήματος είναι χαρακτηριστικά.

Όπως και τις προηγούμενες φορές (στο Ζονγκουλντάκ στη Μαύρη Θάλασσα και αλλού) που κάποια «μοίρα» και κάποιο «θέλημα Θεού» φρόντισαν για τους νεκρούς ανθρακωρύχους, έτσι και τώρα «η λύση» είναι «να προσευχόμαστε για το καλύτερο» όπως είπαν στελέχη του αστικού κράτους.

Ας σκεφτούμε όμως την εξής πλευρά:

Η ανάπτυξη …και τα συντρίμμια της

Πριν από περίπου 10 χρόνια, η Τουρκία μετά από τουλάχιστον μία τετραετία βαθιάς οικονομικής κρίσης, έμπαινε σε τροχιά ανάκαμψης. Ακολούθησαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της τουρκικής καπιταλιστικής οικονομίας. Τα τουρκικά μονοπώλια κέρδισαν θέσεις στο διεθνή ανταγωνισμό επιχειρώντας να πρωταγωνιστήσουν στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και σε ορισμένες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, πραγματοποίησαν επενδύσεις στα Βαλκάνια, την Αφρική, την Άπω Ανατολή. Αξιοποίησαν τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας, την εγγύτητα της με τις πηγές της ενέργειας και το γεγονός ότι απ’ τα εδάφη της περνούν αγωγοί που τη μεταφέρουν. Έγινε δηλαδή η Τουρκία ενεργειακός κόμβος. Η τουρκική αστική τάξη ανέβηκε θέσεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, εισχωρώντας μάλιστα -για πρώτη φορά από την ίδρυση του τουρκικού κράτους- στους G-20. Ο Ερντογάν έλεγε ότι η Τουρκία αποτελεί πόλο σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή. Ο υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου μιλούσε για την «ειρήνη» και έλεγε ότι η Τουρκία πρέπει να έχει «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της» την ώρα που προωθώντας τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης άναβε το φυτίλι στην Συρία, «γκριζάριζε»» το Αιγαίο, διαιώνιζε την κατοχή της Κύπρου.

Τα τελευταία χρόνια, τόσο το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του πρωθυπουργού Ερντογάν που βρισκόταν στη διακυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση του σοσιαλδημοκρατικού Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (των λεγόμενων κεμαλιστών) μιλούσαν για τη «Νέα Τουρκία». Παρά την αντιπαράθεση και τις όποιες διαφορές τους, (αφού εκφράζουν και διαφορετικά τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου), συμφωνούσαν στα βασικά: «Νέα Τουρκία», «ανάπτυξη», «Τουρκία = ενεργειακός κόμβος, σταθερότητα».

Η «αλλαγή» και η «ανατροπή» που συχνά αναφέρει στους λόγους του ο Κιλιστζάρογλου (αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) απλώς αφορούν την αλλαγή στο διαχειριστή της καπιταλιστικής Τουρκίας. Συχνά, αυτοπαρουσιάζεται ως αυτός που με μεγαλύτερη συνέπεια απ’ τον Ερντογάν θα διατηρήσει τη συμμαχική σχέση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, αυτοπαρουσιάζεται ως πιο φανατικός οπαδός της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ απ’ την σημερινή κυβέρνηση κλπ.

Απ’ την άλλη, οι εργαζόμενοι στην Τουρκία έκαναν μεγάλες θυσίες, πλήρωσαν πάρα πολύ ακριβά και πληρώνουν και σήμερα αυτήν τη «Νέα Τουρκία» και την καπιταλιστική της ανάπτυξη. Οι μισθοί για τους βιομηχανικούς εργάτες -που όχι σπάνια παίζουν τη ζωή τους κορόνα – γράμματα είναι πολύ μικροί. Οι κάπως καλύτεροι μισθοί στα μεγάλα αστικά κέντρα -που ανεβάζουν και τις επίσημες στατιστικές- γίνονται φύλλο και φτερό λόγω της ακρίβειας. Η παιδική εργασία τσακίζει κόκαλα ενώ λίγοι είναι οι νέοι που έχουν πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτή είναι η «Νέα Τουρκία».

Οι εικόνες από το ανθρακωρυχείο άλλωστε μιλούν από μόνες τους… Όντως «ο θάνατος είναι η μοίρα των ανθρακωρύχων» όσο ο καπιταλισμός θα επιβιώνει. Όσο οι εργαζόμενοι θα είναι εγκλωβισμένοι στις μυλόπετρες του συστήματος της εκμετάλλευσης και θα παρασύρονται απ΄ τη μία ή την άλλη πλευρά του ίδιου συστήματος.

Με αφορμή την συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες στη χώρα μας για τη «Νέα Ελλάδα», οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία μπορούν να αξιοποιήσουν και το παράδειγμα της γειτονικής Τουρκίας, να βγάλουν συμπεράσματα.

από 902.gr

Θεσσαλονίκη: Η εκδήλωση για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών στη Νικόπολη

 

 

Με μαζική συμμετοχή του εργαζόμενου λαού της Νικόπολης, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 11 Μάη η εκδήλωση για την αντιφασιστική νίκη των λαών, που οργάνωσε η ΤΟ Βορειοδυτικών συνοικιών Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Μίλησαν η Ρούλα Ελευθεριάδου, υποψήφια ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και ο Γιώργος Βούρτσας, υποψήφιος δήμαρχος Παύλου Μελά με τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Η εκδήλωση πλαισιώθηκε καλλιτεχνικά από την Ανθή Τατσιούλη και το συγκρότημα της ΚΝΕ που παρουσίασαν ρώσικα και ελληνικά τραγούδια της αντίστασης (δείτε σχετικό βίντεο). Στο χώρο λειτούργησε και σχετική έκθεση φωτογραφίας.

Η Νικόπολη, όπως και η Ευξεινούπολη, είναι δύο οικισμοί του Δήμου που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζουν παλιννοστούντες από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Έτσι, η υποψήφια ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Ρούλα Ελευθεριάδου,  η ίδια παιδί πολιτικών προσφύγων, που έζησε κι αυτή εκεί, αρχικά μίλησε στα ρώσικα και στη συνέχεια στα ελληνικά, ενώ στο τέλος διάβασε και τη Διεθνή στα ποντιακά.

Η ομιλία της Ρούλας Ελευθεριάδου

Μεταξύ άλλων σημείωσε: «Η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα που ζει ο λαός δείχνει ότι είναι αναγκαία μια ισχυρή εργατική λαϊκή αντιπολίτευση, ισχυρό αντίβαρο απέναντι στις αντεργατικές πολιτικές της ΕΕ, των κυβερνήσεων. (…) Αρκετά πλήρωσε ο λαός τα ψέμματα και τις υποσχέσεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Αρκετά μάτωσε για την κρίση, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για την παραμονή στην ΕΕ».

Πρόσθεσε ότι «καμία κυβέρνηση δεν μπορεί χωρίς σύγκρουση με το μεγάλο κεφάλαιο και τις ενώσεις του να επιβάλλει φιλολαϊκή πολιτική. Κοροϊδεύει το λαό ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν πλασάρεται ως ο διαχειριστής που θα ανατρέψει τα πράγματα εντός των τειχών.

(…) Η μόνη ρεαλιστική πρόταση για τα λαϊκά συμφέροντα είναι η πρόταση του ΚΚΕ για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από τη λυκοφωλιά της ΕΕ, με εργατική εξουσία, με το λαό πρωταγωνιστή για την επίλυση των προβλημάτων του».

Με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία τόνισε: «Επιβεβαιώνεται ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ, που στήριξε ανοιχτά φασιστικές, ναζιστικές δυνάμεις και τη νέα πραξικοπηματική κυβέρνηση. Γίνεται ολοφάνερο ότι μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς πάντα χαμένοι θα είναι οι λαοί, ότι υπάρχει το ενδεχόμενο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου για να δώσει λύση στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Χρέος κάθε λαού είναι να βαδίσει το δικό του δρόμο με τη δική του εξουσία .

Οι Πόντιοι ζήσαμε στο πετσί μας τα αποτελέσματα των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που είχαν αποτέλεσμα τη σφαγή των 360 χιλ. Ποντίων και 1,5 εκατ. πληθυσμού στην προσφυγιά.

Η εξουσία της αστικής τάξης τους αντιμετώπισε σαν πολίτες β΄κατηγορίας. Προώθησε την γκετοποίησή τους, την απομόνωσή τους. Ενώ το ΚΚΕ έδωσε τιτάνια μάχη για να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ προσφύγων και γηγενών, για να αποτραπεί η διαίρεση των εργαζόμενων, των ανθρώπων του μόχθου. Αυτός ο αγώνας είχε αποτέλεσμα τη μαζική ένταξη των προσφύγων, μικρασιατών και ποντίων στο εργατικό λαϊκό κίνημα, στον ΕΑΜικό απελευθερωτικό αγώνα, μετατρέποντας λαϊκούς συνοικισμούς σε κάστρα του αγώνα.

Και οι Έλληνες ποντιακής καταγωγής από τη πρώην ΣΕ μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα, να συγκρίνουν.

Εδώ στη χώρα καταγωγής τους βρήκαν απαξίωση, ανεργία, ανασφάλεια. Ενώ στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι ελληνικές κοινότητες κατόρθωσαν να αναπτυχθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ξεχώρισαν σε όλους τους τομείς με το επίπεδο μόρφωσης που πήραν, έχοντας λυμένα τα βασικά βιοποριστικά ζητήματα.

Σήμερα η συγκυβέρνηση στερεί σε Έλληνες ποντιακής καταγωγής από την πρώην ΣΕ, που μαστίζονται από μεγάλο ποσοστό ανεργίας, ακόμα και το πενιχρό επίδομα του ΟΓΑ, καταδικάζοντας χιλιάδες ηλικιωμένους στην ανέχεια». (Παρακάτω επισυνάπτεται ολόκληρη η ομιλία, στην ελληνική και ρωσική γλώσσα).

Αποσπάσματα της ομιλίας του Γ. Βούρτσα, υποψήφιου δημάρχου Παύλου Μελά

Ο Γιώργος Βούρτσας, αναφέρθηκε στην πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στο Δήμο Παύλου Μελά εξαιτίας της πολιτικής της ΕΕ, των κυβερνήσεων διαχρονικά, του Καλλικράτη αλλά και της δημοτικής αρχής. Η ανεργία είναι υψηλή στο 40%, εκατοντάδες λαϊκές οικογένειες ζουν χωρίς ρεύμα και άλλες βασικές ανάγκες. Λειψές έως και ανύπαρκτες είναι οι υποδομές σε πολλές γειτονιές του δήμου, γειτονιές υποβαθμισμένες όπως η Νικόπολη και η Ευξεινούπολη, χωρίς επαρκές δίκτυο αποχέτευσης ομβρίων υδάτων, με ακατάλληλο νερό για ύδρευση.

Μιλώντας για το έργο της απερχόμενης διοίκησης του Δήμου σημείωσε ότι «πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στην εφαρμογή της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής. Φανατικά υπέρμαχος του αντιδραστικού «Καλλικράτη» και της ανταποδοτικότητας, υπηρετεί πιστά τη λογική του δήμου – φορομπήχτη και επιχειρηματία».

Τόνισε ότι «γι’ αυτούς που θέλουν δήμο του αγώνα και της αλληλεγγύης, που θα συμπαραστέκεται στις αγωνίες και τα προβλήματα του λαού της πόλης μας, με πρακτικά μέτρα και όχι με λόγια, δήμο που θα πρωτοστατεί στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, για τους πολλούς, για όλους εμάς μια επιλογή υπάρχει: ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο δήμο και την περιφέρεια, ψήφο στο ΚΚΕ στο ευρωκοινοβούλιο».

 

 

από  902.gr

Η Ουκρανία και η ευρω- Κοντσίτα (με το μούσι της)

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

  

 

   Είναι γεγονός και είναι συγκλονιστικό: Σχεδόν 80 χρόνια από την μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε η ανθρωπότητα, ο ναζισμός επιστρέφει στο ευρωπαϊκό έδαφος με τη μορφή της επίσημης κρατικής πολιτικής! Ο ναζισμός, χύνει ξανά το αίμα ανθρώπων στην Ευρώπη, ως επίσημη κρατική πολιτική!

 

   Το νέο στοιχείο, το «ποιοτικά αναβαθμισμένο» στοιχείο της ναζιστικής κτηνωδίας, που έρχεται από την Ουκρανία, είναι ακριβώς αυτό: Ότι τα εγκλήματά τους οι ναζί δεν τα διαπράττουν, πλέον, μόνο ως μαχαιροβγάλτες, σε σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια. Ο ναζισμός, πλέον, δεν περιορίζεται να δρα ως τσιράκι του επίσημου καθεστώτος της βίας και της καταστολής. Οι ναζί, πλέον, δεν δολοφονούν μόνο ως παραστρατιωτικές και παρακρατικές μαριονέτες κρυμμένοι στα σκοτάδια του εκάστοτε καθεστώτος που προστρέχει στις υπηρεσίες τους. Οι θηριωδίες των ναζί δεν περιορίζονται μόνο στις νυκτερινές πρακτικές του υποκόσμου. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη, μετά από 80 χρόνια φρίκης και ολοκαυτώματος, το ναζιστικό έγκλημα αποτελεί πλέον επίσημη κρατική πολιτική, είναι επίσημη κρατική πρακτική άσκησης εξουσίας!

 

   Αυτό ακριβώς συντελείται στην Ουκρανία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει: Οι ναζί έχουν βγει στους δρόμους και καίνε ανθρώπους. Ζωντανούς! Το διέπραξαν στην Οδησσό και το διέπραξαν ως συγκυβερνήτες της λεγόμενης «μεταβατικής κυβέρνησης».

 

   Οι ναζί, ως κομμάτι της εκεί «τρόικας» που συνθέτει την λεγόμενη «μεταβατική κυβέρνηση», έχουν βγει στους δρόμους και εκτελούν ανθρώπους. Μέρα – μεσημέρι! Και το κάνουν χωρίς να φορούν «στολές παραλλαγής». Φορούν την επίσημη στολή του στρατού της Ουκρανίας! Το διέπραξαν στην Μαριανούπολη και στο Ντονιέτσκ.

 

   Οι ναζί έχουν βγει στους δρόμους και δίπλα στα αποβράσματα των χουλιγκάνων που συνθέτουν τα «Τάγματα Εφόδου» διαθέτουν, ταυτόχρονα, και ελεύθερους σκοπευτές. Που προωθούν τις πολιτικές εξελίξεις στήνοντας προβοκάτσιες και σκορπίζοντας τον θάνατο. Το διέπραξαν στο Κίεβο.

 

   Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία, α) η αρχική αναγόρευση του ναζισμού σε πολιτικό μέγεθος, β) η κατοπινή ενθρόνισή του σε κυβερνητικές καρέκλες, γ) η τρέχουσα αναγνώρισή του από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους ως η επίσημη κρατική πολιτική της Ουκρανίας, γίνονται με την έγκριση της ΕΕ! Όλα αυτά γίνονται με την σφραγίδα των Βρυξελλών!

 

   Όλα αυτά γίνονται με την συνηγορία του – βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης – Ομπάμα. Η υφυπουργός Εξωτερικών του τελευταίου (η περιβόητη κυρία Νιούλαντ) αποδείχτηκε ότι παζάρευε στο γραφείο της με τους εκπροσώπους των ναζί της Ουκρανίας την υποστήριξή τους στα σχέδια των ΗΠΑ έναντι του ποσού των 5 – 10 εκατομμυρίων ευρώ… Οι αμερικάνικες πολυεθνικές εταιρείες των μισθοφόρων του θανάτου, αυτές που υπογράφουν συμβόλαια συνεργασίας με το Πεντάγωνο του κ.Ομπάμα (όπως η «Blackwater», περιλάλητη για τις θηριωδίες της στο Ιρακ), εκτελούν ανθρώπους αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία, στο πλευρό του κυβερνητικού στρατού…

  

   Τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία συνιστούν ασφαλή απόδειξη για το τι ανθρωποθυσία συνεπάγεται η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων και τι κρύβεται πίσω από τα χαμόγελα των εκπροσώπων του «πολιτισμένου κόσμου»: Ενώ οι εικόνες από την Μαριανούπολη πάγωναν το αίμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, με τον στρατό, υπό τις εντολές των ναζιστών, να δολοφονεί αμάχους με σφαίρες στο κεφάλι, οι μεν Μέρκελ και Ολάντ ακολουθούσαν πιστά το πρόγραμμα της κρουαζιέρας τους στη Βαλτική, ο δε Πούτιν έπαιζε χόκευ…

 

Παρεμπιπτόντως: Αλήθεια, έχετε ακούσει κάποια δήλωση της προεδρεύουσας το τρέχον εξάμηνο στην ΕΕ (της Ελλάδας, ντε!), για τα όσα συντελούνται στην Ουκρανία; Υπέπεσε στην αντίληψή σας κάποια δήλωση του προεδρεύοντα κ.Σαμαρά, πρώην συνεργάτη του κ.Μπαλτάκου, γνωστού  από την διακίνηση της θεωρίας των «δυο άκρων»; Είδατε ή ακούσατε κάποια παρέμβαση εκ μέρους του προεδρεύοντα υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, του κ.Βενιζέλου προς την κυβέρνηση της Ουκρανίας; Η τελευταία δήλωση του κυρίου «ψηφίστε Ελιά για να έχουμε σταθερότητα» ήταν εκείνη που έκανε όταν συναντήθηκε και χαιρέτισε την εν λόγω κυβέρνηση των ναζί και φιλοναζί εταίρων. Τότε, όπως είχε δηλώσει, δεν διαπίστωσε κάτι ναζιστικό επάνω τους, διότι, όπως είχε συμπληρώσει, στη συνάντηση με την οποία  τους αναγνώρισε πολιτικά – για λογαριασμό τόσο της Ελλάδας, όσο και της ΕΕ – αυτό το ζήτημα (αν είναι ναζί, δηλαδή) δεν τον είχε απασχολήσει…

 

 

   Οι εξελίξεις στην Ουκρανία συνιστούν ασφαλή απόδειξη για το τι κρύβεται πίσω από τα κηρύγματα περί την ευρωενωσιακή «ελευθερία» και «δημοκρατία». Τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία είναι μια πολιτική «χορηγία» της ΕΕ. Όλης της ΕΕ! Και της ΕΕ της Μέρκελ και της ΕΕ του Ολάντ. Και της ΕΕ του Βορρά και της ΕΕ του Νότου. Και της ΕΕ των «κεντροαριστερών» και της ΕΕ των «κεντροδεξιών». Και της ΕΕ εκείνων που την εξυμνούν και της ΕΕ των άλλων που θέλουν να την «αλλάξουν». Που δημιουργούν αυταπάτες ότι αυτή η ΕΕ, η θεραπαινίδα της πολιτικής που εκτρέφει τον φασισμό και τον ναζισμό, που τροφοδοτεί από την Λεπέν και τον Κασιδιάρη μέχρι την Μουσολίνι και τον Γιάρος του ουκρανικοιύ «Δεξιού Τομέα», μπορεί, τάχα, να μεταμορφωθεί σε «Ευρώπη των λαών»…

   Η «αγία οικογένεια» της ΕΕ, ο βαστάζος και χορηγός του ναζισμού στην Ουκρανία, δεν έγινε σε μια νύχτα το συνώνυμο της ευρωπαϊκής «μαυρίλας». Η ΕΕ που οικτίρει τα «αποσχιστικά δημοψηφίσματα», όπως τα αποκαλεί, στην Ανατολική Ουκρανία, είναι η ίδια που με την πολιτική της αποτελεί τον ηθικό (και φυσικό) αυτουργό τους. Είναι η ΕΕ που τα ίδια δημοψηφίσματα στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας και του Κοσσυφοπεδίου τα αποκαλούσε «αγλάισμα δημοκρατίας»…

Δεκαετίες τώρα, η ΕΕ αποτελεί τον παγκόσμιο υποβολέα της θεωρίας των «δύο άκρων». Είναι αυτή, η ΕΕ των μονοπωλίων (εκείνων των μονοπωλίων που, όπως η «Ζήμενς» και η «Κρουπ», ανέβασαν τον Χίτλερ στην καγκελαρία) που μηχανεύεται αθλιότητες για να συσχετίζει ανιστόρητα και συκοφαντικά το φασισμό με τον κομμουνισμό και επιδίδεται σε έναν παγκόσμιο ιδεολογικό «μακαρθισμό».

   Είναι η ΕΕ που πριν από τα οικονομικά μνημόνια φρόντισε να συντάξει τα αντικομμουνιστικά μνημόνια, αντλώντας από το «επιστημονικό| ναζιστικό-γκεμπελικό οπλοστάσιο του «πες, πες κάτι θα μείνει».

   Είναι εκείνη, η ΕΕ, που στα μισά κράτη – μέλη της παρατηρείται ενίσχυση της ακροδεξιάς και στα άλλα μισά επαναλαμβάνεται η συμμετοχή στις κυβερνήσεις φασιστικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων.

 

   Είναι η ΕΕ, όλη η ΕΕ, που στις 21/12/2010 – και για δεύτερο συνεχόμενο έτος – αρνήθηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να υιοθετήσει ψήφισμα, με το οποίο καταδικάζονταν η ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS», οι δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, η ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, η βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, η παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας. Η ΕΕ και όλα τα κράτη – μέλη της, αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν το ψήφισμα και επέλεξαν την… αποχή!

   Η ΕΕ που παρέχει καθεστώς «εταιρικής σχέσης» στην φιλοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, που στηρίζει μια κυβέρνηση που πυροβολεί ανθρώπους στο κεφάλι στη μέση του δρόμου, που ευλογεί τα «Τάγματα Εφόδου» που καίνε ανθρώπους ζωντανούς στην Οδησσό, είναι η ίδιας ΕΕ που χρόνια τώρα παρακολουθεί σε κράτη – μέλη της να αναστηλώνονται τα χιτλερικά σύμβολα! Να αναρτώνται μνημεία των «Ες Ες»! Να βαφτίζονται οι δοσίλογοι «εθνικοί ήρωες». Να ανακηρύσσεται η 9η Μάη (μέρα νίκης κατά του φασισμού) σε «μέρα πένθους» (!) στις Βαλτικές χώρες…

Ήταν ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ για θέματα διεύρυνσης, ο «κύριος» Φερχόιγκεν, που το 2012, πριν ακόμα από τα γεγονότα στην Ουκρανία, που δήλωνε ότι καλώς διώκονται οι κομμουνιστές στις Βαλτικές χώρες, την ίδια ώρα που οι εκεί κυβερνήσεις των κρατών – μελών της ΕΕ αποκαθιστούσαν τους φασίστες!

   Αυτή είναι η ΕΕ εντός της οποίας χειμάζεται (και) ο ελληνικός λαός. Η ΕΕ εκτός από τρόικες, εκτός από Μνημόνια, εκτός από οικονομικούς «δολοφόνους», τρέφει – επίσημα πλέον – στις αγκάλες της και ναζί δολοφόνους. Κι αυτή η ΕΕ δεν αλλάζει. Το γεγονός είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας για να μην το λάβουν υπόψη τους οι ψηφοφόροι στις 25 του μήνα και για να μην το σταθμίσουν ως – μείζονος σημασίας – κριτήριο ψήφου.

*

        Υστερόγραφο:Από τη μιαοι υστερικές ιαχές περί «ευρυχωρίας» με τις οποίες μας φλόμωσαν τα ΜΜΕ με αφορμή την νικήτρια της… «Γιουροβίζιον». Από την άλλη οι φωτιές που καίνε στην Ουκρανία.

Από την μια η αοιδός Κοντσίτα με την ευρωπαϊκή βιομηχανία του θεάματος να ποντάρει πάνω της τη διάχυση μιας παρακμιακής ιδεολογίας που θέλει να βαφτίσει άσκηση ελευθερίας και δημοκρατίας τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό μιας καρικατούρας σουφραζέτας με μόνο προσόν της ότι φοράει μούσι. Κι από την άλλη η ίδια βιομηχανία του θεάματος που πατρονάρει τον ναζισμό ως «απελευθερωτή» και «δημοκράτη».

Βάλτε τα δίπλα – δίπλα. Από όπου και να κοιτάξεις την «ευρω-Κοντσίτα» των Βρυξελλών, πίσω από τον αποβλακωτικό ευρωενωσιακό φερετζέ των κηρυγμάτων της νεοταξίτικης πολιτικής και αισθητικής περί «ελευθερίας» και «ανεκτικότητας», χάσκει το…  μούσι που μας πουλάνε.

 

9 Μάη 1945

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

   Τα σημαντικότερα κεφάλαια της Ιστορίας είναι εκείνα που γράφονται με αίμα. Με το αίμα των λαών. Αυτό είναι το «μελάνι» της Ιστορίας. «Μελάνι» ανεξίτηλο. Κόκκινο.

   Ήταν 9 Μάη του 1945. Ήταν η ημέρα που η σημαία της απελευθέρωσης κυμάτισε στο Ράιχσταγκ.

   Σήμερα, συμπληρώνονται 69 χρόνια, όταν ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.

   Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη ήταν γεγονός. Το πανανθρώπινο επίτευγμα κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων. Χωρίς προηγούμενο η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε μέρα 1.400 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία είχε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες.
• Ο ανθός του σοβιετικού λαού έφραξε με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

   Αυτή είναι η σχέση του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: Σχέσεις που τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα! Αυτή είναι η αμείλικτη ιστορική αλήθεια.

   Όσοι μιλούν για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του παραχαράκτη και του πλαστογράφου, είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε το «μπόι» που έχει το ψέμα τους. Η Ιστορία γράφτηκε: Παρόντες, πρωτομάρτυρες, αιμοδότες, στρατιώτες στην πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής μέχρι τις γραμμές των οριζόντων σε Βορρά και Νότο, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, ήταν οι κομμουνιστές. Πόσο γελοίοι είναι οι πλαστογράφοι, αν νομίζουν ότι αυτή η εποποιία μπορεί να λασπολογηθεί ή να λησμονηθεί…

   Για τους πλαστογράφους, για τους λασπολόγους, για τους επιλήσμονες, για τους γκεμπελίσκους της θεωρίας των «δυο άκρων», για την τερατώδη μήτρα που ξερνά ακόμα τα φίδια του φασισμού και για τα αφεντικά τους – ιδίως για τα αφεντικά τους – η 9η Μάη θα είναι πάντα η μέρα που θα τους στοιχειώνει.

• Είναι η Παγκόσμια Μέρα που το κόκκινο της θυσίας και της ελπίδας ντύνεται την αθάνατη σάρκα των 200 της Καισαριανής, του Σουκατζίδη, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Σαράφη και του Άρη.
• Είναι η Μέρα που η Κοκκινιά και η Καλογρέζα, το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, το Κάστρο του Υμηττού και ο Γοργοπόταμος, στέλνουν χαιρετισμό στ’ άπαρτα βουνά, στους μαχητές του ΕΛΑΣ, στους αγωνιστές του ΕΑΜ, στα Αετόπουλα και στους ΕΠΟΝίτες.
• Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και η Ακροναυπλία, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, το Κουρσκ και ο Πειραιάς της «Ηλεκτρικής» γίνονται οι «γειτονιές του κόσμου» με πρωτοπανηγυριώτες τον Ρίτσο και τον Χικμέτ, τον Νερούδα, τον Μπρεχτ και τον Λειβαδίτη.

   Η 9^η Μάη 1945 και όσα συμβολίζει είναι το όριο που ξέρουν ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να το προσπεράσουν οι «μελανοχίτωνες» της πατριδοκαπηλίας. Οι «ασπάλακες» του δοσιλογισμού. Οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα.

   Κάθε 9 του Μάη, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.

   Όσο για εκείνους που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκέμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία, για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη: Οι παραχαράκτες και οι πλαστογράφοι είναι καταδικασμένοι να κουβαλάνε για πάντα το «μπόι» που έχει το ψέμα τους. Η τύχη που είχαν τα Νταχάου και τα Αουσβιτς προμηνύουν την τύχη που θα έχουν και τα δικά τους «στρατόπεδα».

   Στο ψέμα, στην πλαστογραφία και την παραχάραξη, ορθώνεται το σύμβολο της νίκης των λαών απέναντι στο κτήνος του φασισμού. Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα χαμαιτυπεία της ταξικής βαρβαρότητας των «Ζήμενς», των «Φορντ» και των «Ντόιτσε Μπανκ», υπάρχει αυτή η ημερομηνία, υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία. Που σφράγιζε για πάντα, με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία. Και που θα το θυμίζει στους αιώνες:

   Η Ιστορία γράφεται κάθε μέρα. Και γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» ανακυβιστήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις» με όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους. Η σημαία η βαμμένη με το αίμα των εκατομμυρίων που έδωσαν τη ζωή τους και έχτισαν με τα κορμιά τους το μέτωπο που συνέτριψε τις ορδές του Χίτλερ και τους κάθε λογής «κουίσλινγκ», δε λασπώνεται. Και δεν υποστέλλεται.

Η απάτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ν. Μπογιόπουλος

Η θέση της Ε.Ε. μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών», άσχετα αν μερικές φορές κυκλοφορεί με τη μάσκα της πολιτικής αφέλειας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μεγάλη απάτη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε και δεν θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Το μόνο είδος φιλίας που ευδοκιμεί στο εσωτερικό της ΕΕ είναι η λυκοφιλία.

Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτοντές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρω-ενωσιακού ιμπεριαλισμού, αποτελεί μία αρένα βαρβαρότητας. Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των ευρωπαίων εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που στέκονται εμπόδιο στην κερδοσκοπία, στην κερδοφορία των μονοπωλίων.

Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει είναι η ανισομετρία και οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Τις αντιθέσεις τους αυτές οι αστικές τάξεις του κάθε έθνους – κράτους εντός της Ε.Ε. επιχειρούν να τις λύσουν πάντα στη βάση ενός κοινού παρανομαστή, μίας ενιαίας στρατηγικής, που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της μεταξύ τους συμφωνίας, επιβάλλοντας νέα βάρη στα λαϊκά στρώματα, από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.

Όχι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, όχι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας»και των μνημονίων, από την Πορτογαλία μέχρι την Κύπρο, αλλά και οι λαοί στα κράτη ατμομηχανές της ΕΕ, όπως ο λαός στη Γερμανία όπου δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν με παγωμένους μισθούς για πάνω από μία δεκαετία, όπου 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα, βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν: «… το σύνθημα των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό… Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης… για την καταλήστευση…».

Είναι καραμπινάτη απάτη, άσχετα αν μερικές φορές κυκλοφορεί με τη μάσκα της πολιτικής αφέλειας, η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των Λαών». Είναι καραμπινάτη απάτη η προπαγάνδα ότι υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσής» της. Είναι καραμπινάτη απάτη ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής… Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων», όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του ’60.

Το ζητούμενο για τον λαό δεν είναι να βελτιώσει τη θέση του μέσα στον λάκκο, περιμένοντας ότι θα λιοντάρια θα δείξουμε επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο…
Ομοίως, το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτόν τον λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα εθνικιστικά τους τσιράκια, λες και έχει μεγάλη σημασία για τον ελληνικό λαό αν τα δόντια που τον κατασπαράσσουν είναι γερμανικά, γαλλικά ή ελληνικά.

Με άλλα λόγια: Η λυδία λίθος που αποκαλύπτει ότι η επίκληση των συμφερόντων του λαού, όσον αφορά την ΕΕ, δεν γίνεται παρά προσχηματικά, με στόχο μία «καλύτερη διαχείριση» του καπιταλισμού (που θα συνεχίσει φυσικά να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, όπως συμβαίνει στην εκτός ΕΕ Τουρκία, στην εκτός ΕΕ Νορβηγία, ή στην εκτός ευρωζώνης Βρετανία), είναι η απάντηση στο ερώτημα: Πάλη για την αντικαπιταλιστική προοπτική της Ελλάδας ή προώθηση μίας νέας αστικής αναδιάταξης; Ρήξη με την ΕΕ με τους όρους του λαού, δηλαδή με προοπτική τη λαϊκή εξουσία ή ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση, δηλαδή «διαπραγμάτευση» με όρους διευκόλυνσης της αστικής εξουσίας;

Στην πρώτη περίπτωση ο αγώνας για ρήξη και αποδέσμευση είναι επίκαιρος όσο ποτέ, γιατί αποτελεί κομμάτι του αγώνα για την επίλυση της βασικής αντίθεσης της εποχής μας που περικλείεται στο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;»
Στην δεύτερη περίπτωση, είτε τα περί «αποδέσμευσης» από την ΕΕ, είτε τα περί «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ, υπηρετούν τη «φιλολαϊκή» προοπτική, όσο ακριβώς την υπηρέτησε και το αντίστοιχο της αποχώρησης του «εθνάρχη» Καραμανλή από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ…

Με αυτή την έννοια, η λυδία λίθος της πολιτικής πρότασης κάθε κόμματος, σε ό,τι κι αν αναφέρεται αυτή η πρόταση αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις, είτε τις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, η λυδία λίθος, επαναλαμβάνουμε, για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», είναι μία και μόνη: η στάση του απέναντι στην ΕΕ και στα κεφάλαια.

Και στη στάση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Μάλιστα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, σε συνθήκες τρόικας –όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ)-, σε συνθήκες μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που συντάσσονται από την ελληνική πλουτοκρατία και τους ευρω-ενωσιακούς εταίρους της από την πολεμική ιαχή του επιτροπάτου «καλό κουράγιο Έλληνες», σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που τόσο σε παγκόσμια όσο και –ειδικότερα- στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτή την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή της ΕΕ και το πως το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.

Συνεπώς, το να ισχυρίζεται κάποιος ότι θα «διαπραγματευθεί», θα «συνεννοηθεί», θα «διεκδικήσει», θα επιδιώξει να επιτύχει «λύση» για τα προβλήματα επιβίωσης του λαού μέσα στο πλαίσιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ, εκεί δηλαδή που εξυφαίνονται τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, ο ισχυρισμός του αυτός έχει την εξής «αξία»: είναι σαν να λες ότι θα πάω στο ΝΑΤΟ να διαπραγματευτώ για να λειτουργεί –το ΝΑΤΟ- ως παράγοντας ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών… Είναι σαν να λες ότι θα πάω να διαπραγματευτώ στο ΔΝΤ ώστε από βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων να το μετατρέψω –το ΔΝΤ- σε φιλόπτωχο ταμείο… Είναι σαν να λες, τελικά, ότι θα πάω στην Ιπποκράτους και στη Συγγρού για να διαπραγματευτώ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ώστε να πάψουν –το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ- να είναι κόμματα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εργολάβων και των εφοπλιστών…

Unfollow

ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. – ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ

 

 

Οι δημιουργοί του Debtocracy και του Catastroika αναζητούν το ρόλο, επιχειρηματιών, πολιτικών και εκδοτικών συγκροτημάτων στην άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη. Ενίσχυσε και εσύ την παραγωγή από τη διευθυνση fascism-inc.com.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

 

από το βιβλίο του  Βασίλη Ραφαηλίδη  » η κρυφή γοητεία της μπουρζουζίας »

 

 

Η βία έπαιξε έναν τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη των κοινωνιών και την εξέλιξη… του πολιτισμού! Το να καταδικάζει κανείς τη βία έτσι γενικά και άκριτα γιατί είναι όντως απεχθής, σημαίνει πως έχει μια εντελώς συναισθηματική αντίληψη για τον ανθρωπισμό. Η βία δεν υπηρετεί μόνο την απανθρωπιά αλλά και τον ανθρωπισμό. Η βία που άσκησε ο Στάλιν, η βία που άσκησε ο Λένιν, η βία που άσκησε ο Χίτλερ, ο βία που άσκησε ο Μεταξάς ή ο Παπαδόπουλος εδώ σε μας, δεν είναι παραλλαγές μιας και της αυτής βίας. Και βέβαια, αυτές οι μορφές πολιτικής βίας ουδεμία σχέση έχουν με τη βία των γηπέδων, των προεκλογικών συγκεντρώσεων εδώ στην Ελλάδα, τη βία που ασκεί ο ισχυρός σύζυγος στην ανίσχυρη σύζυγο, ο αυταρχικός πατέρας στο αδύναμο παιδί του, κ.τ.λ. κ,τ.λ. Κι ας μην κάνουμε καλύτερα λόγο για την ψυχολογική βία, η ισχυρότερη και διαρκέστερη μορφή της οποίος είναι αυτή που ασκούν οι παπάδες με την απειλή της κολάσεως. Κι ας μην αναφερθούμε στη «διακριτική» βία που ασκεί ο εργοδότης στον εργαζόμενο. Εν πάση περιπτώσει βία δεν είναι μόνο η χρήση της δύναμης για έναν συγκεκριμένο σκοπό, τα σημάδια της οποίας είναι καταφάνερα, είτε στο κορμί, είτε στα νεκροταφεία, αλλά κι αυτή που δεν αφήνει ορατά ίχνη και που είναι πιο καταστροφική ακριβώς γι’ αυτό. Άλλωστε, το θύμα της ψυχολογικής ή της «διακριτικής» βίας δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί εύκολα τη βοήθεια της Διεθνούς Αμνηστείας.
Πριν βιαστεί κάποιος να καταδικάσει τη βία, ας αναλογιστεί πόσο βίαιος είναι ο ίδιος στην καθημερινή του ζωή και πόσο κακό προκαλεί διαρκώς και αδιαλείπτως με μορφές βίας που δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα και γι’ αυτό τις ασκεί κανείς με… την ησυχία του! Φυσικά, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα υιοθετούσε τη βία σαν τρόπο άσκησης της πολιτικής ή σαν μέσο διευθέτησης προσωπικών διαφορών. Όμως, όταν καταδικάζουμε τη βία πρέπει να την καταδικάζουμε σ’ όλες της τις μορφές κι όχι μόνο σ’ αυτές που θα μας βόλευε.
Άλλωστε, η βία δεν πρόκειται να εξαλειφθεί εντελώς πριν από τον πλήρη εξανθρωπισμό του ανθρώπου, πράγμα που δεν προβλέπεται να συμβεί πριν από την εμφάνιση της αταξικής κοινωνίας. Η οποία δεν είναι βέβαια κάτι το οποίο πρόκειται να συμβεί αύριο, του χρόνου ή μετά από εκατό χρόνια ακόμη. Μέχρι τότε λοιπόν, δεν θα συνιστούσα υπομονή, αλλά… βία στη βία! Αν σου δώσουν ένα χαστούκι μη γυρίσεις το άλλο μάγουλο, εκτός κι αν είσαι εντελώς ηλίθιος ή μαζοχιστής. Αντα πόδωσέ το με δυο χαστούκια, κι αν ο άλλος επανέλθει με τρία, εσύ κάν’ τα τέσσερα, κ.ο.κ. μέχρι τελικής πτώσεως. Και μην ξεχνάς πως οι υποκριτές κήρυκες της μη βίας    πάρα πολύ συχνά σε θέλουν ήσυχο και ειρηνικό για να μπορούν αυτοί να ασκούν τη δική τους «διακριτική» και διαρκή βία, που μπορεί να μη σε στέλνει στον τάφο αμέσως, σε προετοιμάζει όμως, μεθοδικά για λείψανο.
Το κράτος είναι βία. Και δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν δεν είχε στη διάθεσή του τις περίφημες «δυνάμεις καταστολής». Η αστυνομία και τα ΜΑΤ είναι η θεσμοποιημένη βία. Και ο στρατός είναι η ίδια η βία συγκροτημένη σε σώμα. Ενώ ο εισαγγελέας δεν βρίσκεται στην έδρα του για να προασπίζει, τάχα, τα συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά για να επιβλέπει τα ταξικά συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί. Και ο παπάς δεν βρίσκεται στο πόστο του στην ενορία για να φροντίζει, τάχα, για την πνευματική σου προκοπή, αλλά για να ασκεί την πιο ύπουλη μορφή βίας που θα μπορούσε να υπάρξει, αυτήν που στηρίζεται στον πολύ φυσικό φόβο του θανάτου.
Άλλωστε, η βία έχει πρακτικά αποτελέσματα γιατί έχει την ψυχολογική της ρίζα στο φόβο του θανάτου. Αν δεν φοβόμασταν πως θα πεθάνουμε βίαια, κανείς δεν θα μπορούσε να μας τρομοκρατήσει και η βία θα ’χανε το πρακτικό της νόημα. Η βία λοιπόν είναι απάνθρωπη γιατί, σ’ όλες τις μορφές της, εκμεταλλεύεται την επιθυμία για ζωή, ή, για να το πω ανάποδα, το φόβο του θανάτου. Αυτό συνεπώς που μισεί ο βίαιος είναι η ίδια η ζωή. Και τη μισεί τόσο πιο πολύ, όσο περισσότερο αγαπάει τον εαυτούλη του.
Αν προχωρήσουμε παραμέσα το ψάξιμο, δεν θα δυσκολευτούμε να καταλάβουμε πως η βία έχει τη βαθιά της ρίζα στον εγωισμό. Και δεδομένου ότι ο εγωισμός είναι η συνέπεια της λειτουργίας ιδιοκτητικών αισθημάτων, ας έχουμε το νου μας στους έχοντες ισχυρό το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Γιατί αυτοί, σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, θα μπορούσαν και να σκοτώσουν ακόμη για μια δραχμή, που λέει ο λόγος, ή για μια σπιθαμή γης, για ένα τίποτα. Κι αν προσθέσουμε πολλούς τέτοιους ιδιοκτήτες, θα σχηματίσουμε αμέσως έναν… στρατό και θα εκστρατεύσουμε εναντίον άλλων ιδιοκτητών, που «επιβουλεύονται την εθνική μας ακεραιότητα», δηλαδή την ιδιοκτησία μας. Όσοι πάντως δεν έχουν ιδιοκτησία και τρέχουν με χαρά στον πόλεμο, αυτή την υπέρτατη μορφή βίας, τι να τους πω; ‘Οτι είναι ηλίθιοι; Και πώς να το καταλάβουν αφού είναι ηλίθιοι;