ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ…ΦΟΥΣΚΩΤΟΥΣ ΔΕΧΤΗΚΕ Η ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ ΣΤΟ ΚΑΖΙΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΝΗΘΑΣ !!!

Την απειλή για τη σωματική ακεραιότητά της και τις σκοτεινές συνθήκες που επικρατούν στο καζίνο της Πάρνηθας με το πρόσχημα της ασφάλειας καταγγέλλει η βουλευτής του ΚΚΕ κ. Λιάνα Κανέλλη, μετά τον πρωτοφανή και ανοίκειο προπηλακισμό της από έντεκα μπράβους, κατά την επίσκεψή της χθες το βράδυ, όταν…
πήγε να ενημερωθεί από τους εργαζομένους σε μια τυπικού χαρακτήρα επίσκεψη. Το ραντεβού είχε κανονιστεί από την Παρασκευή. Προέβλεπε επίσκεψη της κ. Κανέλλη στο εντευκτήριο των εργαζομένων στο καζίνο στις επτάμισι το απόγευμα ούτως ώστε κατά το διάλειμμά τους να ενημερωθούν για θέματα εργασιακού και ασφαλιστικού χαρακτήρα. « Με μια ανώνυμη επιστολή που υπογραφόταν από τη διοίκηση του καζίνου κάποιος ήθελε να με φοβίσει και με προειδοποίησε ότι δεν επισκέπτονται το καζίνο πολιτικοί. Ωστόσο, υπάρχουν τουλάχιστον δύο στελέχη της κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος που έτυχαν προσωπικής ξενάγησης στους χώρους του καζίνου», επισημαίνει στο η 57χρονη βουλευτής.
Η κ. Λιάνα Κανέλλη ανέφερε ότι για λόγους ασφαλείας ζήτησε να τη συνοδεύσουν εργαζόμενοι μέχρι τις εγκαταστάσεις του καζίνου αλλά όταν εισήλθε σ’ αυτές βρέθηκε μπροστά σε ένα δικηγόρο, στον προσωπάρχη και σε έντεκα «φουσκωτούς» που είχαν επιστρατευθεί για να τής κλείσουν το δρόμο! Το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε μάλιστα για να μην περάσει η βουλευτής ήταν ότι « ο χρόνος διαλείμματος των εργαζομένων ανήκει στην εταιρεία»!
Αυτό και μόνο έρχεται να επιβεβαιώσει καταγγελίες απολυμένων εργαζομένων στο καζίνο της Πάρνηθας, οι οποίοι αναφέρουν πως έχουν διαμορφωθεί μεσαιωνικού χαρακτήρα συνθήκες και κλίμα τρομοκράτησης όσων προσπαθούν να διεκδικήσουν κεκτημένα δικαιώματα απασχόλησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι νεαροί και χειροδύναμοι μπράβοι της ιδιωτικής ασφάλειας του καζίνου επιδίδονταν επί μία ώρα σε ασκήσεις προπηλακισμού της 57χρονης βουλευτίνας!
Στέλεχος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αρκέστηκε να αναφέρει ότι η κ. Κανέλλη έχει καταθέσει ερώτηση στη Βουλή, στην οποία θα απαντήσει ο υπουργός κ. Χρήστος Παπουτσής. Ωστόσο δεν αποκρίθηκε στην απορία του αν με το γενικότερο κλίμα αποσταθεροποίησης στη χώρα διαμορφώνονται αντιλήψεις ολοκληρωτισμού, διάλυσης, επικράτησης φαινομένων Λατινικής Αμερικής στο δημόσιο βίο. Περισσότερες αποκαλύψεις, νέα στοιχεία και το αποκαλυπτικό βίντεο από τους προπηλακισμούς θα αναρτηθούν σε λίγο.

από patrinaki

 

 

Σχετικά με την παρερμηνεία δήλωσης της Αλέκας Παπαρήγα για το ευρώ.

Απο το Γλόμπινγκ

 
Σε συνέντευξη που έδωσε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ στον Αντέννα και στον Γ. Παπαδάκη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Ερώτηση: Σας άκουσα να λέτε ότι περίπτωση να επιστρέψουμε στη δραχμή δεν υπάρχει. Ή κάνω λάθος; Μου έκανε εντύπωση η άποψή σας. Μπορείτε να μας το εξηγήσετε;

«Καταρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ, η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική. Αλλά εθελοντικά να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και αυτή τη στιγμή να τη διώξουν από την ευρωζώνη δεν το βλέπουμε. Αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον, όταν η κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και αποφασίσουν οι ισχυρότεροι να μικρύνουν την ευρωζώνη και γενικότερα την ΕΕ. Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε ότι θα γίνει μία ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης. Αν φτάσει η ΕΕ να διώχνει χώρες, σημαίνει ότι βρίσκεται σε σήψη και βαθιά κρίση αξεπέραστη, πολύ πιο πριν απ’ ότι εμείς περιμένουμε τουλάχιστον».

Η δήλωση αυτή δημιούργησε κάποιον σχετικό θόρυβο και ορισμένοι απομόνωσαν το συγκεκριμένο απόσπασμα από τη δήλωση “ η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική” κάνοντας τον βεβιασμένο συνειρμό ότι το ΚΚΕ είναι τελικά υπερ του ευρώ, άρα κατά της αποδέσμευσης από την ΕΕ, άρα μέρος του συστήματος, άρα, άρα…

Η συνήθης επαγωγική σκέψη, όταν θέλεις να χτυπήσεις κάποιον. Έκπληξη προκαλεί η αναφορά στο θέμα της ιστοσελίδας Iskra, που είναι ας πούμε το “όργανο” του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, η οποία παραθέτει ολόκληρη τη συνέντευξη, αλλά κάνει τον εξής σχολιασμό:

“Απ’ όσο γνωρίζουμε, επίσης, καμία δύναμη της Αριστεράς, από όσες αμφισβητούν το ευρώ και την Ε.Ε.,δεν επιλέγει η νεοφιλελεύθερη και καπιταλιστική Ελλάδα να είναι μέσα ή έξω από το ευρώ! Το δίλημμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν είναι να διαλέξει πότε θα είναι καλύτερα για το λαό, ένας ελληνικός καπιταλισμός μέσα ή έξω από το ευρώ και την Ε.Ε. Γιατί ο καπιταλισμός είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ, βλάπτει σοβαρα τον τόπο και τον λαό και δεν είμαστε εμείς που θα καθορίσουμε πότε, μέσα ή έξω, βλάπτει περισσότερο! 

Το «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΝ, επίσης, δεν αναφέρεται στην έξοδο από το ευρώ για να συνεχιστεί ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός στη χώρα μας. Αντίθετα, το «αριστερό ρεύμα» συνδέει την έξοδο από το ευρώ με μια προοδευτική λύση στη χώρα που θα έχει ορίζοντα το σοσιαλισμό, ως αναγκαία εξέλιξη για να προχωρήσουν οι προοδευτικοί και σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί.

Από κει και πέρα, όμως, μέχρι να φτάσει κανείς στο σημείο, όπως φτάνει η Αλέκα Παπαρήγα, να χαρακτηρίζει καταστροφική την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, υπό τις παρούσες συνθήκες, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.

Άραγε πόση είναι η, αθέλητη φυσικά, απόσταση αυτών των δηλώσεων από αυτές του Θ. Πάγκαλου για «επιστροφή στον χειμώνα του ‘41»;

Και το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι: 

Σύμφωνοι, η δραχμή υπό τις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική.

Η παραμονή, όμως, στο ευρώ, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν είναι καταστροφική; Ή είναι λιγότερο καταστροφική κατά το ΚΚΕ;

Γιατί η Αριστερά να μπαίνει σε ένα τέτοιο δίλημμα; Και ποιους ωφελεί όταν μπαίνει;” (http://goo.gl/IKVeZ)

Το ΚΚΕ από τη δεκαετία του 80 προειδοποιούσε για την εξέλιξη που θα είχε η ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, απ’ την αρχή αντιτάχθηκε στην καθιέρωση του ευρώ ως κοινό νόμισμα, όταν ο Συνασπισμός ψήφιζε τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 92, συμπεριλαμβανομένου και του Αριστερού Ρεύματος. Αν το Αριστερό Ρεύμα είχε μειοψηφίσει στις εσωκομματικές διαδικασίες, υποθέτω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να μας το πουν μια και δεν ισχύει στον Συνασπισμό η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Αλλά κι έτσι να είναι, δεν είδαμε τα προηγούμενα χρόνια στελέχη του αριστερού ρεύματος να αμφισβητούν ευθέως την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ρόλο της ως μηχανισμού του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Επαναλαμβάνουμε, στον ΣΥΝ καταστατικά δεν υπάρχει περιορισμός ως προς την εφαρμογή των συλλογικών αποφάσεων, δεν ισχύει δηλαδή η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Η Αλέκα, με τη δήλωσή της αυτή, με βάση τις θέσεις του ΚΚΕ για την ΕΕ και το ευρώ, τι εννοούσε; ότι η επιστροφή στη δραχμή δεν θα γίνει για να ωφεληθεί ο λαός, αλλά για να υποτιμηθεί μ’ αυτόν τον τρόπο η νομισματική μονάδα που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα (ανεξάρτητα αν είναι δραχμή ή ευρώ) κάτι που θα καταρρακώσει εντελώς την αγοραστική δύναμη του Έλληνα εργαζόμενου, που ήδη τον έχει τσακίσει το μνημόνιο. Η έξοδος από την ΕΕ ως αίτημα, πάει μαζί με την πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία – οικονομία μέσα σε μια κατάσταση γενικής κινηματικής ανόδου, μέσα σε συνθήκες διαμόρφωσης λαϊκού μετώπου με αντιμονοπωλιακά αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά (όπως έχει καθοριστεί από το Πρόγραμμα του ΚΚΕ). Η έξοδος απ’ το ευρώ τότε θα γίνει με άλλους όρους κι όχι με όρους υποτίμησης και διαχείρισης του χρέους, όπως γίνεται σήμερα. Επομένως, άλλο καπέλο η μια πρόταση (υπερ του κεφαλαίου) κι άλλο αυτή του ΚΚΕ (υπέρ του λαού). Προφανώς λοιπόν, η έξοδος σήμερα θα καταδικάσει χιλιάδες Έλληνες εργαζόμενους σε απερίγραπτη εξαθλίωση.

Αλλά γιατί το Αριστερό Ρεύμα, που κάνει πολύ λόγο για “ενότητα της αριστεράς” και γενικώς κάνει μια συγκρατημένη επίθεση “φιλίας” προς το ΚΚΕ να γράφει με τέτοια υπονοούμενα;

Θα θυμίσουμε ότι το Αριστερό Ρεύμα, βασίζεται σ’ εκείνη την ομάδα πρώην μελών της κεντρικής επιτροπής και του πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ που αποχώρησε από το ΚΚΕ το 91 και συγκροτήθηκε σε οργανωμένη “τάση” μέσα στον ΣΥΝ (κάτι που επιτρέπεται στο καταστατικό του ΣΥΝ – είχε μάλιστα, πριν τη διάσπαση, είχε το κατ’ ευφημισμόν όνομα “τάση ΚΚΕ”), η τάση που, όσο ήταν μέσα στο ΚΚΕ προσπαθούσε επίμονα να αλλάξει τον χαρακτήρα του ΚΚΕ, η τάση που υποστήριξε για τη θέση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ τον Μανώλη Δραγασάκη, γνωστό στέλεχος του ΣΥΝ έπειτα. Το αριστερό ρεύμα λοιπόν, προσπαθεί να διαβάλλει τις θέσεις του ΚΚΕ, με τρόπο ακριβώς τον ίδιο για τον οποίο προσπαθεί να ταυτίσει τις απόψεις της γενικής γραμματέως μ’ αυτές του Πάγκαλου: δημιουργεί εντυπώσεις περι “συστημικού” κόμματος, συντηρητικού, που απομονώνεται, που κλείνεται στον εαυτό του.

Και δεν θα σας πούμε εδώ “είναι οπορτουνιστές” μια και δεν πολυαρέσει αυτή η λέξη, παραείναι “ξύλινη” για πολύ κόσμο. Θα πούμε ότι το Αριστερό Ρεύμα δεν έχει καθαρή γραμμή, με μια σχετική σταθερότητα μές στο χρόνο. Τώρα που βλέπει ότι ο ριζοσπαστικός λόγος του ΚΚΕ “πιάνει” άρχισαν να υιοθετούν κι αυτοί ανάλογο λεξιλόγιο. Γνωστοί μου που ψηφίζουν Συν, λεν για το αριστερό ρεύμα “ότι παρέμειναν ΚΚΕ στην ουσία, αλλά μετάνιωσαν που έφυγαν”. Η πολιτική αλήθεια μέσα από τέτοιες διφορούμενες ερμηνείες λόγων του ΚΚΕ, είναι ότι, δεν μετανιώνουν που έφυγαν απ’ το ΚΚΕ, αλλά μετανιώνουν που δεν κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία τότε με την εκλογή γενικού γραμματέα το ’91 και να το αλλοιώσουν ιδεολογικά-πολιτικά προς σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Κι ας λεν σήμερα για “σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς”. Στην πραγματικότητα δεν θέλουν την “ενότητα της αριστεράς” όπως κόπτονται σήμερα, τουλάχιστον τη θέλουν χωρίς το ΚΚΕ όπως είναι σήμερα, ή με το ΚΚΕ όπως θα το ήθελαν αυτοί, αλλοιωμένο ιδεολογικοπολιτικά.

Ασφαλώς μπορεί ο καθένας να κάνει την κριτική που θέλει, να έχει τη δική του άποψη για την τακτική της “αριστεράς” (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας), το ΚΚΕ όμως δεν κάνει κούφιες εκκλήσεις για “ενότητα της αριστεράς”. Το ΚΚΕ αυτή την “ενότητα” την πλήρωσε με τη φυγή των συγκεκριμένων του Αριστερού Ρεύματος από το κόμμα. Και δεν μπορούν να κάνουν εκκλήσεις περί ενότητας αυτοί που ουσιαστικά διέσπασαν το ιστορικότερο κόμμα της αριστεράς, επειδή είχαν “πολιτικές διαφωνίες”.

Για όσους φίλους απογοητεύονται απ’ αυτή την κατάσταση, την έλλειψη “ενότητας” κλπ, απαντάμε με ιστορικό παράδειγμα: και στην οκτωβριανή επανάσταση, υπήρχαν μπολσεβίκοι και μενσεβίκοι, και άγρια κόντρα αναμεταξύ τους. Οι διαφωνίες μέσα στην αριστερά, δεν προσπερνιούνται έτσι εύκολα γιατί κρύβουν διαφορετικές πολιτικές έως και ταξικές διαφορές που δεν μπορείς να τις κρύψεις απλά κάτω απ’ το χαλί. Δεν είναι κακό να υπάρχουν πολιτικές διαφορές. Ο καθένας λέει τις θέσεις του και κρίνεται, και κερδίζει ο σωστότερος με βάση τα λαϊκά συμφέροντα και ο πειστικότερος.

Αλλο «αγανάκτηση» κι άλλο αγώνας

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Το σύστημα δεν καταλαβαίνει από αγανάκτηση γενικά. Είναι ήδη αρκετά αγανακτισμένοι οι τραπεζίτες, αλλά για άλλους λόγους απ’ αυτούς που ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο.

Το σύστημα ξέρει πως το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης στα δύσκολα είναι ενωμένο γύρω από τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί.

Το σύστημα είναι στοχοπροσηλωμένο: Να εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις.

Το σύστημα είναι σε πίεση, αλλά έχει πάντα έτοιμη και μια λύση προς το συμφέρον του

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα;

Καμία, σε πρώτο επίπεδο.

Εκτός ίσως από το γεγονός ότι ένα μέρος όσων διαδηλώνουν είναι χτεσινοί ψηφοφόροι τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Ανθρωποι που είδαν τη γη να χάνεται κάτω απ’ τα πόδια τους κι άρχισαν να μαθαίνουν με πικρό τρόπο τι σημαίνει να μην έχεις αύριο.

Κυνηγώντας το κέρδος για μια ακόμα φορά οι καπιταλιστές εμφανίζονται σα να πούλησαν το σχοινί που θα κρεμάσει τους ίδιους. Θα ήταν ωραίο να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι.

Τα δύσκολα ακόμα τώρα αρχίζουν. Η επιμονή με την οποία τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου υμνούν το «ακομμάτιστο» δεν είναι για καλό. Η επιμονή με την οποία οι οργανωτές παίζουν αυτό το παιχνίδι επίσης δεν είναι για καλό.

Αλίμονο σ’ όποιον νιώθει καλά όταν τον χαϊδεύουν στην πλάτη επειδή πήγε στις 6 το απόγευμα στην πλατεία.

Επιβάλλεται να γυρίσει να δει ποιο είναι το χέρι που του χτυπά την πλάτη.

Είναι το ίδιο χέρι που τον μετράει σαν κόστος το πρωί στο έμπα της δουλειάς.

Είναι το ίδιο χέρι που κρατά το γκλομπ όταν και αν τολμήσει να απεργήσει.

Είναι το ίδιο χέρι που κόβει το επίδομα της ανεργίας.

Είναι το ίδιο χέρι που κόβει τη σύνταξη.

Είναι το χέρι που κρατά αμόρφωτα τα παιδιά της εργατικής τάξης.

Είναι το ίδιο χέρι που άμα δεν το ακριβοπληρώσεις δεν έχεις γιατρειά

Παράξενοι καιροί; Διόλου παράξενοι. Η αστική τάξη είναι έμπειρη. Εχει διδαχτεί, έχει βγάλει συμπεράσματα και πριν πεινάσει μαγειρεύει. Εχει φροντίσει καιρό πριν να κάνει κιμά το μυαλό των ανθρώπων, να ξεχνούν σε μισό λεπτό τι διάβασαν στην προηγούμενη σελίδα της εφημερίδας του αφεντικού τους, να θεωρούν πως ο δυνάστης τους είναι και φιλάνθρωπος.

Δύσκολοι καιροί, είναι αλήθεια. Ναι, δεν αλλάζουν οι συνειδήσεις σε μια στιγμή. Αλλά δεν αλλάζουν καθόλου οι συνειδήσεις που δεν κάνουν ένα βήμα. Με το χωροφύλακα παρέα δεν πας για δημοκρατία. Με την αλυσίδα στο πόδι δεν είσαι ελεύθερος. Με τον καπιταλιστή να σε πληρώνει 580 ευρώ για να βγάλει αυτός μερικά εκατομμύρια δεν υπάρχει ισότητα.

Δες: Αυτό που αξιοποιήθηκε σαν ο μέγιστος εκβιασμός, η απειλή χρεοκοπίας, εξαφανίστηκε. Τώρα όλοι τους βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Πόσο χρήμα παίχτηκε σ’ αυτόν τον τζόγο; Ποιος θυμάται πόσες περιουσίες άλλαξαν χέρια την εποχή του Χρηματιστηρίου μέσα σε λίγα λεπτά;

Αλλος κόσμος, ο δικός τους.

Το βράδυ της Κυριακής στο Πέραμα δεν υπήρχαν αγανακτισμένοι. Ηταν, όμως, αποφασισμένοι ν’ αλλάξουνε τον κόσμο. Κανένας τους δεν είχε καταθέσεις. Κανένας τους δεν είχε μεροκάματο. Αντε ορισμένοι να κάνουνε ένα μεροκάματο το μήνα. Μαζί τους κάτι καλλιτέχνες. Που πήγαν στη Ζώνη να ζωγραφίσουν, να σμιλέψουν, να τραγουδήσουν από και γι’ αυτούς που παράγουν τον πλούτο όλο, γι’ αυτούς που δεν τους ανήκει τίποτα, και που όμως πρέπει να τα πάρουν όλα.

Αλλος κόσμος ο δικός μας.

Αν το ζήτημα είναι πάντα όχι απλά να περιγραφεί ο κόσμος, αλλά να αλλάξει, τότε είναι κρίσιμη η απάντηση στο ποιος περιγράφει, ποια αλλαγή, έστω και θολά. Ετσι θα υπάρχει άμεση απάντηση στους πονηρούς που λένε «μη ζητάτε από το κίνημα να έχει και στόχους». Βολική εκδοχή: «Ασε τον κόσμο να φωνάζει, πού θα πάει θα κουραστεί».

Ε, πρέπει να διαψευστούν όσοι ελπίζουν στην κούραση. Και υπάρχει κατά τη γνώμη μας ένας τρόπος: Η οργάνωση, η οργάνωση, η οργάνωση. Οχι για το φύλο των αγγέλων, αλλά για την ανατροπή της αιτίας.

Αυτό που φοβάται η αστική τάξη αυτό πρέπει και να συμβεί. Ασφαλώς πολλοί άνθρωποι στην πλατεία δεν συμμερίζονται ακόμα τις αγωνίες του ανθρώπου στο εργοστάσιο (όσο κι αν το παρουσιάζουν κάποιοι σαν παράξενο, υπάρχουν ακόμα κατά χιλιάδες εργάτες στα εργοστάσια, στα λατομεία, στα εμπορομάγαζα, στα μαγειρεία, στα ξενοδοχεία, παντού όπου η αντιπαράθεση για την κλεμμένη υπεραξία είναι κυρίαρχη).

Αργά ή γρήγορα, όμως, η ρημάδα η πραγματικότητα χτυπά και την πόρτα όσων είχαν μάθει να ξεχωρίζουν το χώρο της δουλειάς από το χώρο της πολιτικής.

Οταν στο «Πράκτικερ» ο μισθός έχει πέσει ήδη στα 580 ευρώ, αυτό αφορά και τους ανθρώπους στην πλατεία. Για όποιον έχει πράγματι αγωνία για το μέλλον, ιδού ο αντίπαλος, ιδού ο αγώνας.

«Οι «φίλοι» των αγανακτισμένων»

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ:

α) Τον περσινό Μάη, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε – κατά κοινή ομολογία – μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά ο όγκος και το μήνυμά της «θάφτηκαν» κανονικά από τα ΜΜΕ, τα οποία σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «κατασπαράξουν» τους δολοφονημένους της «Μαρφίν», με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.

Μέσα από τα ίδια αυτά ΜΜΕ, με εμφανή στόχο να χτυπηθεί στην «καρδιά» η λαϊκή αφύπνιση, διακινήθηκε ο γκαιμπελισμός των προθύμων του μνημονίου, που προσπάθησαν να περάσουν την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τα γεγονότα στον Αγνωστο Στρατιώτη.

β) Φέτος το Μάη, πριν τρεις βδομάδες, μια λαοθάλασσα κατέβηκε στους δρόμους και διαδήλωσε ενάντια στην πολιτική της λεηλασίας.

Η φωνή της λαοπλημμύρας «πνίγηκε» από τα δελτία ειδήσεων.

γ) Πάλι τον περσινό Μάη, στο κάλεσμα του ΚΚΕ στο Πεδίον του Αρεως, ανταποκρίθηκε πλήθος λαού. Η Αθήνα «βούλιαξε», αλλά η συγκέντρωση «εξαφανίστηκε» από τα κανάλια.

Λίγες μέρες νωρίτερα το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη με κεντρικό σύνθημα «Peoples of Europe Rize up» (σ.σ.: «Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε») προκάλεσε την μήνιν του κατεστημένου. Οι ίδιοι – από τους πολιτικούς προύχοντες του καθεστώτος μέχρι τους «Πορτοσάλτε» των ΜΜΕ – που τότε με αφορμή το πανό του ΚΚΕ έθεταν ακόμα και ζήτημα «νομιμότητας» (!) του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι που εδώ και μερικές μέρες εκθειάζουν τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Ισπανία, όπου δεσπόζει το πανό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα…

δ) Από πέρσι μέχρι φέτος δεν υπάρχει εκπρόσωπος του δικομματισμού και των «παραφυάδων» του που να μην έχει περιγράψει από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση ως… κυκλοφοριακό πρόβλημα «που ταλαιπωρεί τους πολίτες».

Δεν υπάρχει «μαρκουτσοφόρος» που δεν έχει χρεώσει την οικονομική ασφυξία και τα λουκέτα στην αγορά στο γεγονός ότι «οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους».

Δεν υπάρχει ενσωματωμένη γραφίδα που δεν έχει κατηγορήσει την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη απεργία, την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη κινητοποίηση, σαν ένδειξη «ανευθυνότητας». Σαν υπαίτια πρόκλησης «κοινωνικής αναταραχής». Σαν πράξη «αντιπατριωτική» που «υπονομεύει την πορεία σωτηρίας της χώρας»

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή είναι η στάση του κυρίαρχου πολιτικού και εκδοτικού – τηλεοπτικού κατεστημένου απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες.

Και ω του θαύματος!

Εδώ και μερικά 24ωρα οι πλέον ορκισμένοι εχθροί των λαϊκών συγκεντρώσεων διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρώτος θα αποθεώσει το «κίνημα των αγανακτισμένων»! Πασχίζουν να αποδείξουν ότι «είναι κι αυτοί εκεί»! Οτι αγαπούν τους διαδηλωτές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!

Από τον ΣΚΑΪ που πέρσι μεγαλοστελέχη του ζητούσαν την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος για να τίθενται εκτός νόμου οι συναθροίσεις (!)

μέχρι το MEGA των γνωστών «απεργοφάγων»,

από τους απηνείς διώκτες των διαδηλωτών στα διόδια, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα λιμάνια μέχρι το STAR της… Πετρούλας,

όλοι τους ομνύουν στο «κίνημα των αγανακτισμένων»!

Τι έγινε ρε παιδιά!;..

Για να καταλάβουμε τι έγινε,

(σ.σ.: και για την ακρίβεια για να καταλάβουμε «πού θέλουν να το πάνε» αυτό που γίνεται),

αξίζει να σταθούμε σε όσα λένε οι «φίλοι των αγανακτισμένων»

1) Καμία άλλη έννοια, καμία άλλη λέξη δεν έχει αποθεωθεί από την περασμένη Τετάρτη στα ΜΜΕ όσο δύο λέξεις: «Αγανακτισμένοι» και «αυθόρμητο». Το αποκορύφωμα ήρθε από τον Πεταλωτή: Κι αυτός δήλωσε, χτες, λάτρης των «αγανακτισμένων». Κι αυτός εμφανίστηκε οπαδός του «αυθορμητισμού» τους!

«Ζήτω η αγανάκτηση των μαζών» (!), λοιπόν, με μια, όμως, προϋπόθεση: Οτι η αγανάκτηση δε θα οργανωθεί, δε θα έχει στόχευση, δε θα αποκτήσει ορίζοντα, αλλά θα παραμείνει στον αστερισμό του… «αυθόρμητου». Σε αυτή την περίπτωση θα έχει στο πλευρό της από την κυβέρνηση μέχρι τη ΝΔ, από το MEGA μέχρι τον ΣΚΑΪ!

Οσο, επομένως, η «αγανάκτηση» είναι «αυθόρμητη», έχει καλώς. Αλλά γιατί σπεύδουν να θωπεύσουν το «αυθόρμητο» και να το αντιπαραβάλουν με το «συνειδητό»; Γιατί επαινούν τον «αγανακτισμένο», αλλά πετροβολούν τον «συνειδητοποιημένο»; Γιατί κολακεύουν τον «αγανακτισμένο», αλλά συκοφαντούν τον «οργανωμένο»; Και γιατί δεν πρέπει ο «αγανακτισμένος» να εκδηλώνει την αγανάκτησή του «οργανωμένα»;

Διότι μάλλον έχουν αντιληφθεί περίφημα την ακρίβεια της διαπίστωσης του Λένιν:

«…το «αυθόρμητο στοιχείο» δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού, όμως, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»).

Σήμερα, συνεπώς, αφού οι υπεύθυνοι των λαϊκών δεινών δεν μπορούν να αποτρέψουν την «αγανάκτηση», δίνουν όλο το βάρος τους ώστε να σκοτώσουν το «έμβρυο» του μετασχηματισμού της αγανάκτησης σε συνειδητή οργάνωση και σε συντονισμένη πάλη ενάντια σε όσους και σε όσα προκαλούν την αγανάκτηση.

«Μείνετε… αυθορμήτως αγανακτισμένοι», συνιστούν στην πλατεία οι «φίλοι των αγανακτισμένων». Και επιμένουν: «Κρατήστε την αγανάκτησή σας μακριά από κάθε οργάνωση». Πασχίζουν να κρατήσουν μακριά την αγανάκτηση ή ακόμα και να την στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα.

Λογικό: Οσο ο «αυθορμήτως αγανακτισμένος» διατηρείται σε κατάσταση «ανοργάνωτου αυθορμητισμού», τόσο μειώνονται και οι κίνδυνοι να μετατραπεί

σε «συνειδητοποιημένο»,

σε «χειραφετημένο»,

σε «αποφασισμένο»,

σε «εξεγερμένο» και

σε «επαναστατημένο».

Το θέμα, λοιπόν, είναι να αποτρέψουν τη μετατροπή της «αγανάκτησης» σε συλλογική δράση. Θέλουν να καπηλευτούν τη δίκαιη «αγανάκτηση». Να την ενσωματώσουν μετατρέποντάς την σε ένα ανώδυνο, ξεστρατισμένο άχτι. Να κόψουν τις γέφυρές της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που αφενός θα οξυγονώσει το κίνημα, αφετέρου θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε ό,τι τρέμουν περισσότερο: Σε ταξικό πολιτικό αγώνα

2) «Οι φίλοι των αγανακτισμένων» εκστασιάζονται επειδή το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι, όπως ακατάπαυστα επαναλαμβάνουν, «ακομμάτιστο». Κάθε δεύτερη πρότασή τους είναι και μια «συμβουλή» προς την πλατεία: «Παραμείνετε ακομμάτιστοι»!

Στην ουσία, δηλαδή, εκείνο που πιπιλίζουν στο αυτί των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις πλατείες δεν είναι μια διαπίστωση (ότι «είναι ακομμάτιστοι», αλλά μια «εντολή» που προωθείται μέσω της «αγαθής» παρότρυνσης και της «ανιδιοτελούς» προτροπής:

«Πρέπει να είστε ακομμάτιστοι», «πρέπει να είστε μακριά από κόμματα», «και οι 300 φταίνε» κ.ο.κ.

*

Αλλά ας το σκεφτούμε: Οι κήρυκες του «ακομμάτιστου» για ποιο πράγμα, τελικά, «αγωνιούν»;

Φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πάνε με το… ΠΑΣΟΚ;

Φοβούνται, αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής της ΝΔ και που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ, μήπως τους τυλίξει η… ΝΔ;

Οι γραφίδες και τα κανάλια που επαινούν την «υπευθυνότητα του ΛΑ.Ο.Σ.», φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον του μνημονίου που υπερψήφισε το ΛΑ.Ο.Σ., πάνε με το… ΛΑ.Ο.Σ.;

Οι ίδιοι που μόλις πριν λίγα χρόνια επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 20%», αγωνιούν μήπως η πλατεία που αγκομαχάει από την πολιτική της ΕΕ, πάει με τον… ΣΥΝ της ΕΕ;

Προφανώς, λοιπόν, το «ακομμάτιστο» κήρυγμα, με ολίγην από το «όλοι ίδιοι είναι», ούτε «ουδέτερο» είναι, ούτε και τόσο ακομμάτιστο.

Για την ακρίβεια, παρότι ποζάρει σαν «ακομμάτιστο», βολεύει αφάνταστα τα κόμματα που με την πολιτική τους προκαλούν τα δεινά και την αγανάκτηση του κόσμου

3) Οι χτεσινοί «εισαγγελείς» της «ανομίας», της «αναρχίας», της «κοινωνικής αταξίας» που προκαλούν οι διαδηλώσεις, μεταμορφωμένοι πλέον, ξεκινούν τη θωπεία και την κολακεία προς τους «αγανακτισμένους» εξηγώντας ότι η «λατρεία» τους οφείλεται στο εξής γεγονός:

«Στην πλατεία είναι όλη η κοινωνία», «στην πλατεία είναι και οι επιχειρηματίες», όπως διαλαλούσε χτες ο ΣΚΑΪ.

Φανταστείτε, δηλαδή, τη χαρά τους αν κατάφερναν να μετατρέψουν την πλατεία σε «πανεθνικό σύμβολο συναίνεσης», όπου θα κατέβαινε μέχρι και ο Παπανδρέου, ο ίδιος δηλαδή που όταν τον ρωτούν δεν έχει πρόβλημα να απαντά ότι αν ήταν εργαζόμενος θα κατέβαινε κι αυτός στις πορείες (!) ή ο Σαμαράς που χτες πήρε επ’ ώμου στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους «αγανακτισμένους»!

Αλλά πόσο «ακηδεμόνευτος» είναι ο χαβάς των βάρδων του «Λαός και Κολωνάκι»; Τελικά, πόσο «ακηδεμόνευτο» είναι το κήρυγμα που ξεχειλίζει από τη λογική του «όλοι το ίδιο είμαστε»; Μήπως αυτή δεν είναι η άλλη όψη του «όλοι μαζί τα φάγαμε»;

Οι τάχα οπαδοί του «ακηδεμόνευτου», ως άλλοι προφήτες της «κατάργησης των τάξεων», δεν είναι παρά χυδαίοι προπαγανδιστές που θέλουν να «καπελώσουν», να κηδεμονεύσουν και να οδηγήσουν τον κόσμο στην απάτη πως «όλοι ένα πράγμα είμαστε». Αλλά πουλώντας το εν λόγω παραμύθι από τα «θεωρεία» τους, ένα αποκαλύπτουν οι «φίλοι των αγανακτισμένων»: Οτι σε τόση εκτίμηση έχουν την «πλατεία», που της συμπεριφέρονται λες και δεν έχει ίχνος νοημοσύνης! Λες και στην «πλατεία» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο εργάτης που του κόβουν το μισθό και άλλο πράγμα ο τραπεζίτης που παίρνει τα «πακέτα».

«Η πλατεία είναι γεμάτη», όπως λέει και το τραγούδι.

Αλλά το τραγούδι δε σταματά εκεί. Κόντρα σε όσους θέλουν να το σταματήσουν εκεί, κόντρα σε όσους το κόβουν, η «πλατεία» ας επιβάλει να ακουστεί και ο παρακάτω στίχος:

«…να η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»!

Πατριωτισμός το δίκιο του λαού

 

Πού βαδίζει ο ελληνικός καπιταλισμός; Προφανώς πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Θα μπορούσε το εργατολαϊκό κίνημα να του πει απλά «άντε και καλή ψυχή». Ομως το ζήτημα παύει να είναι απλό όταν απειλεί να συμπαρασύρει την Ελλάδα και το λαό της. Το ζήτημα αρχίζει να παίρνει πατριωτικά χαρακτηριστικά. Ομως για ποιον πατριωτισμό πρόκειται; Είναι μια φιλολογία περί αυτού σε πατριωτικολογούντα στέκια κεντρο-αριστερών και πούρων αριστερών μέχρι εθνικοφρόνων, χουντοφρόνων και βασιλοφρόνων της μαδημένης εθνικοφροσύνης. Εβγαλαν σπαθιά και καριοφίλια για να αντισταθούν «στη νέα γερμανική κατοχή», στο «Τέταρτο γερμανικό Ράιχ» και πάει λέγοντας, πάντα στο μιλητό. Ασφαλώς υπάρχουν Γερμανοί δανειστές τοκογλύφοι και γερμανικό Τέταρτο Ράιχ. Ομως αυτά δεν αρκούν από μόνα τους για να συστήσουν μια νέα γερμανική κατοχή. Η έλευσή τους δε συνιστά εθνική κατοχή διότι γίνεται από κοινού με μια μερίδα του ελληνικού έθνους, την ελληνική αστική τάξη. Αυτή γίνεται στο πλαίσιο της εταιρικής σύμπραξης της ελληνικής με την ξένη κεφαλαιοκρατία. Τα κλειδιά της ελληνικής οικονομίας εξακολουθεί να κρατά η ελληνική αστική τάξη και τα θέτει ως εταιρική συμμετοχή στην κοινή συνομοταξία που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ, κοινές χρηματιστικές τοκογλυφικές συμπράξεις κλπ.

Ο πατριωτισμός εδώ, για να είναι ειλικρινής, αποκτά ταξικό περιεχόμενο κι από εθνικός πατριωτισμός μετεξελίσσεται σε ταξικό πατριωτισμό. Το ζήτημα πλέον εντάσσεται στο γενικότερο πρόβλημα της μετατροπής του αστικού έθνους των Ελλήνων σε εργατικό έθνος των Ελλήνων. Ο ελληνικός καπιταλισμός με ζωντανό του εκφραστή την ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί να είναι ένας οιονεί χρεοφειλέτης στη διεθνή εταιρική του συμμετοχή. Μεταφέρει το χρέος στον ελληνικό λαό και εξασφαλίζει το μέρισμά του στις εταιρικές πολιτικές και στρατιωτικές δραστηριότητες. Γι’ αυτό κάθε άποψη περί ξένης γερμανικής κατοχής των ανά τη Ελλάδα πατριωτικολογούντων είναι από ανιστόρητη έως εξυπηρετική για τα συμφέροντα και τον εξαγνισμό της ελληνικής αστικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Η κατοχή είναι τόσο εθνική, όσο εθνικά είναι και τα συμφέροντα της αστικής εξουσίας, της αστικής Ελλάδας. Το εργατολαϊκό κίνημα υποχρεώνεται για πολλοστή φορά να βγει με τη συντεταγμένη του φωνή στα κεραμίδια της πολιτείας. Να πει για πολλοστή φορά την αλήθεια στους ακόμη τρομαγμένους για τη διαπλοκή και συμπλοκή του ελληνικού καπιταλισμού σ’ ένα εσωταξικό κυκεώνα που απειλεί να σύρει στην καταστροφή το σύνολο της εργαζόμενης Ελλάδας. Να πει την αλήθεια ότι όσο η Ελλάδα είναι παγιδευμένη στα πλοκάμια της καπιταλιστικής ολιγαρχίας, θα σέρνεται στα καλντερίμια υποταγμένη στους προστάτες και θα κλαίει για τη χαμένη της παρθενιά. Οτι θα είναι ο απόπατος της διεθνούς ανημπόριας. Οτι θα υποχρεώνεται να θυσιάζει κορίτσια κι αγόρια στο Μολώχ της αυθαιρεσίας κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων

Η Αγία Τρόικα και τα εξαπτέρυγα

Της  Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

 

Αν έγραφα σε «χριστιανικό» περιοδικό έντυπο, μέρες που είναι, θα θυμόμουνα την ερμηνεία των δέκα εντολών (του Μωυσή), την κατά Γρηγόριο Παλαμά. Θα τρόμαζαν οι «χριστιανοί», ειδικώς οι τύπου Καρατζαφέρη, απ’ την αποκάλυψη των διαστρεβλώσεων που πωλούν επί 2.000 και 11 χρόνια σκορπίζοντας πτώματα κι εξαργυρώνοντας την χάρι, θεία και ανθρώπινη μαζί, για κοινή ζωή και κοινή ανάσταση.

 

Ομως, αυτές οι κουβέντες δε χωράνε, λόγω ελλείψεως γενικής παιδείας και εκπαίδευσης, παρά μόνον μεταξύ ανιδιοτελών και αλληλέγγυων ανθρώπων που μόνη περιουσία τους είναι η εργασία τους. Κι αυτοί είναι κατ’ ελάχιστον χριστιανοί αλλά οπωσδήποτε συνειδητοί κομμουνιστές.

 

Μετά, λοιπόν, από μια εβδομάδα χάβρας τρομοκρατών και τρομοκρατημένων, στη φάτνη της κρίσης και των οιμωγών του κεφαλαίου, που ρουφάει το αίμα των εργαζομένων και το μεδούλι της σκέψης τους με το καλαμάκι της επαπειλούμενης πείνας, προσαρμόζομαι ως πατριδογνωμόνιο. Η αγία τρόικα έχει υποκαταστήσει την Αγία Τριάδα στην πράξη. Τα εξαπτέρυγα είναι έτσι κι αλλιώς ασώματες κεφαλές με φτερά, πλάσματα του τηλεοπτικού αέρα, κοντολογίς. Οποιος δεν υποταγεί, δεν τηρήσει, παραβεί έστω και μία απ’ τις 10 εντολές τους, καίγεται στην καπιταλιστική κόλαση που βρίσκεται τόσο στα έγκατα, όσο και στην κορυφή του όρους των χρεών. Των δικών τους χρεών. Την οικοδόμηση του παραδείσου καλούμεθα να πληρώσουμε μουγκοί και τυφλοί, χωρίς ανάσα. Ακούστε και ύστερα αποφασίζετε αν θα ξαμοληθείτε σε μανιάτικο μοιρολόι για τη χαμένη συναίνεση.

 

1. Εγώ είμαι, η τρόικα, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ., ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, και δεν υπάρχει θεός άλλος από μένα.

2. Μη δοκιμάσεις να μοιάσεις, έστω και ως ξόανο φτιαγμένο σε όσα κατέχω ως αστική τάξη στον ουρανό, το υπέδαφος και τα νερά. Καράβια εγώ, βαρκούλες εσύ. Χρυσάφι εγώ, γυαλιστερά πετραδάκια εσείς. Αεροπλάνα και πυραύλους εγώ, τσίχλες και περιστεράκια εσύ.

3. Θα με πιάνεις στο στόμα σου μόνον όταν το κρίνω εγώ.

4. Θα δουλεύεις έξι μέρες για να κερδίζω και την έβδομη θα με μνημονεύεις που σου επέτρεψα να ζεις και να δουλεύεις για μένα.

5. Θα τιμάς τον πατέρα και τη μητέρα σου έτσι και τόσο ώστε να μένει ο καθένας στην τάξη που γεννήθηκε.

6. Τα τσιλιμπουρδίσματα κοστίζουν. Ο γάμος φτιάχτηκε για να ενώνει περιουσίες. Μυστήρια και αισθήματα είναι για τους χαζούς εργάτες που πρέπει να παράγουν μόνον χέρια δούλων.

7. Δεν κλέβεις. Αφήνεις να σε κλέβουν οι αμαρτωλοί κι έτσι εσύ βαστάς την ψυχή σου κι οι άλλοι που τη χάνουν ζουν απ’ τον ιδρώτα σου.

8. Δε σκοτώνεις. Σε σκοτώνουν και σώζεσαι.

9. Δεν καταθέτεις ψέματα για τον πλησίον σου. Διάλεξε κάποιον μακρινότερο απ’ το αφεντικό σου που είναι πάντα στο σβέρκο σου.

10. Η τελευταία απ’ τις εντολές της αγίας τρόικας είναι η πιο εντυπωσιακή και ανθεκτική στο χρόνο. Πανάρχαια καπιταλιστική. Την αντιγράφω ως έχει (Εξοδος, κ. 1-18): Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί.

 

Μπορείς να επιθυμείς; Αυτά που έχουν οι πλησίον σου κατέχοντες; Χρήμα, καλούς γιατρούς, καλά σχολεία, καλή ζωή, καλά γερατειά, διακοπές, του πουλιού το γάλα; Οχι. Για να σωθείς, τηρείς τις εντολές κι αυτοί σώζονται και δι’ αυτών εσύ γίνεσαι σωτήρ. Ελεος! Ουαί τοις ηττημένοις. Ας μείνουμε ανίεροι του είδους

Αυτοί τις αγωνίες τους, εμείς στον αγώνα

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Η είδηση χτες ήταν η συνάντηση. Οχι αυτή καθαυτή, αλλά οι επιβεβαιώσεις που μέσα και απ’ αυτήν ήρθαν ξανά στο προσκήνιο. Οταν, για παράδειγμα, Παπαδημητρίου και Ακριβοπούλου στον ΣΚΑΪ βγήκαν, δήθεν, μαινόμενοι κατά του Σαμαρά και του Παπανδρέου ταυτόχρονα, αξιώνοντας από τον πρωθυπουργό να εφαρμόσει χωρίς ταλαντεύσεις την πολιτική του και από τον επίδοξο πρωθυπουργό να αφήσει στην άκρη τις «μακεδονομαχίες», γίνεται καθαρό πως τα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης έχουν άλλες αγωνίες, πιο ισχυρές από τις αγωνίες των πολιτικών της εκπροσώπων.

Αυτές οι αγωνίες κυριάρχησαν στη συνάντηση. Οπου ο μεν πρωθυπουργός με τον μπαμπούλα της δραχμής έψαχνε να βρει συνεταίρους στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, ο δε αρχηγός της ΝΔ ενώ πρόσφερε στήριξη στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής σε ό,τι αφορά το χτύπημα της εργατικής τάξης, με πρόσχημα το φορολογικό, δηλαδή τα νέα προνόμια για τους καπιταλιστές, «έκλεισε το μάτι» ως προς τις άμεσες εξελίξεις, δηλώνοντας στην ουσία «εδώ είμαστε, αλλά αύριο»…

Τα ειδικά συμφέροντα που εκφράζει αυτό ή το άλλο κόμμα της αστικής τάξης πρέπει να αφήνουν παγερά αδιάφορη την εργατική τάξη, όπως και τα όποια προβλήματα ανταγωνισμού έχουν μεταξύ τους οι καπιταλιστές, τόσο εκείνοι που κερδίζουν με το ευρώ όσο κι εκείνοι που εκτιμούν ότι θα κερδίζουν καλύτερα με τη δραχμή.

Για τα λαϊκά στρώματα, όσο πληθαίνουν τα αδιέξοδα στο αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο καλύτερα.

Η λαϊκή οικονομία, αυτή δηλαδή που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα, έχει άλλη δυναμική, δεν καθορίζεται από το χρηματιστήριο, πατάει στην παραγωγή πλούτου που έχοντας πετάξει έξω τους καπιταλιστές, μένει στους ίδιους τους παραγωγούς. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Και αυτή τη διαφορά πρέπει να προτάσσει το λαϊκό κίνημα παλεύοντας για τα δικά του συμφέροντα, ακόμα πιο έντονα όσο πιο οξυμένα εμφανίζονται τα αδιέξοδα μεταξύ των καπιταλιστών.

Το γεγονός ότι η «αγορά» – όπως είπαν στα δελτία – είχε επενδύσει πολλά σ’ αυτή τη συνάντηση αλλά τελικά έφτασε να πέσει το χρηματιστήριο στο χαμηλότερο των 14 μηνών, είναι αδιάφορο για το λαϊκό συμφέρον. Οσο κι αν εκνεύρισε την κυρία Μπακογιάννη, που έσπευσε να δηλώσει ότι οι πολιτικές δυνάμεις αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων, όσο κι αν αισθάνθηκε ο ίδιος ο Βαρδινογιάννης την ανάγκη να καλέσει προσωπικά σε ειδική εκδήλωση τους εργαζόμενους στη «Μότορ Οϊλ» να συναινέσουν.

Η αστική τάξη και τα κανάλια της ξέρουν την αλήθεια: Οτι έχουν στο χέρι τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι για εκείνο το τμήμα του πληθυσμού που αγωνίζεται με καθαρό μέτωπο να πληρώσει η ολιγαρχία. Αυτή τη συναίνεση ζητάνε, αυτή τη συναίνεση όχι μόνο δεν την έχουν, αλλά προς λύπη τους βλέπουν να αναπτύσσονται επίμονα ταξικοί αγώνες. Ξέρουν πως είναι μπροστά η μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων, πως είναι μπροστά το μεγάλο μέτωπο της προστασίας των ανέργων, ξέρουν πως είναι μπροστά συνολικά η μάχη με τα μονοπώλια.

Ξέρουν πως έχουν το λαό απέναντι. Ξέρουν πως το λαϊκό κίνημα έχει βάλει πλώρη γι’ αλλού, δεν ψάχνει να αλλάξει χαλίφη.

Εδώ είμαστε: Στα συλλαλητήρια σήμερα σ’ όλη τη χώρα, με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, με το ΜΑΣ και την ΟΓΕ. Στην αντεπίθεση με λαϊκή οργάνωση, με συσπείρωση στο ΚΚΕ!

Ρεαλισμός

Μετά τη χτεσινή θεατρική δραματοποίηση που επιχείρησε ο Παπανδρέου, το έργο συνεχίζεται. Που σημαίνει ότι συνεχίζονται και εντείνονται οι εκβιασμοί, οι απειλές, τα κάλπικα διλήμματα, η τρομοκρατία, η καταστροφολογία, ο εκφοβισμός, η προσπάθεια πρόκλησης πανικού στην κοινωνία ώστε ανήμπορη να υποταχθεί και να συναινέσει στο σφαγιασμό της.

Η τάξη που κυβερνά και οι οργανωμένοι εγχώριοι φορείς της, ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, όσο και οι διεθνείς της σύμμαχοι, η τρόικα και το ΔΝΤ, έχουν πάρει τις αποφάσεις τους: Αμείλικτη εφαρμογή μιας αδίστακτης πολιτικής, απροσδιόριστης διάρκειας, που ως προϋπόθεση για την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση του έχει να βάλει ταφόπλακα, να μετατρέψει σε βίο – αβίωτο τη ζωή του λαού.

Οι πολιτικοί φορείς της πλουτοκρατίας και τα «πρόθυμα» δεκανίκια τους – δεν υπάρχει έδαφος για αυταπάτες – θα εφαρμόσουν και θα στηρίξουν αυτή την πολιτική μέχρι τέλους, μέσα από τις τακτικές «μανούβρες» που θα επιλέξει ο καθένας τους για να συντηρηθεί στο πολιτικό σκηνικό.

Απέναντι σε αυτό το μαύρο μέτωπο υπάρχει λύση:

Ο λαός της Ελλάδας, σε ένα παλλαϊκό μέτωπο που θα αγκαλιάζει όλα τα εργαζόμενα στρώματα της κοινωνίας, που η καρδιά του θα χτυπά σε ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα, με οργάνωση και αποφασιστικότητα, σε μια εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με τους δυνάστες του, που δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Είναι ο δρόμος του ΚΚΕ. Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος

Ξεπουληματίες

 

Στη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας,

ξεπούλησαν τον Σκαραμαγκά, την Ελευσίνα και το Νεώριο, ξεπούλησαν την ΑΓΕΤ, ξεπούλησαν τον ΟΤΕ, ξεπούλησαν πάνω από το 90% του τραπεζικού τομέα, ξεπούλησαν το λιμάνι του Πειραιά, ξεπούλησαν την «Ολυμπιακή», ξεπούλησαν τη διώρυγα της Κορίνθου, ξεπούλησαν τους οδικούς άξονες της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ, πριν παραδώσει την κυβέρνηση το 2004, είχε ξεπουλήσει το 48,5% της ΔΕΗ, είχε ξεπουλήσει το 38% της ΕΥΔΑΠ, είχε ξεπουλήσει το 64% από τα «Ελληνικά Πετρέλαια», είχε ξεπουλήσει το 49% τουΟΠΑΠ, είχε ξεπουλήσει το 92% της Εθνικής Τράπεζας,

και χρησιμοποιώντας κάθε λογής ευφημισμό (μετοχοποίηση, μακρόχρονη μίσθωση, σύμβαση παραχώρησης κλπ.), ξεπούλησε τοαεροδρόμιο των Σπάτων στους Γερμανούς, τη γέφυρα του Ρίουστους Γάλλους, την Αττική Οδό στον Μπόμπολα κ.ο.κ.

Ρωτάμε:

Ολο αυτό το ξεπούλημα, που προηγήθηκε, γιατί δε «βοήθησε» τα οικονομικά του κράτους;

Γιατί δεν «τόνωσε» τα δημόσια ταμεία;

Γιατί δεν απέτρεψε τον «Τιτανικό»;

Γιατί δεν «έσωσε» την οικονομία;

Γιατί δεν «αντιμετώπισε» τα ελλείμματα;

Γιατί δεν αποσόβησε την «εντατική»;

Γιατί δεν απομάκρυνε τη «χρεοκοπία»;

Γιατί δεν επέφερε τον «κατευνασμό των αγορών»;

Ο ελληνικός λαός καλείται να υποκύψει, να συμβιβαστεί, να συναινέσει σε ένα νέο τσουνάμι εκποίησης, που αυτή τη φορά ισούται με «Πωλητήριο» απ’ άκρη σ’ άκρη όλης της Ελλάδας.

Τα ανδρείκελα της πλουτοκρατίας ισχυρίζονται ότι δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα, ότι πουλάνε τον τόπο για να… τον σώσουν!

Οτι ξεπουλάνε για να «απαλλάξουν» το λαό από το χρέος και τα ελλείμματα.

Αλλά δεν απαντούν:

Πρώτον, επί μια 20ετία εκποιήσεων των «ασημικών», των «χρυσαφικών» και των «μπετών» της Ελλάδας – εκποίηση που ανέκαθεν βαφτιζόταν «αξιοποίηση» – γιατί αναπαρήχθη η εκτίναξη του δημόσιου χρέους;

Δεύτερον, γιατί το «λιγότερο κράτος» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αντί να μειώσει, αύξησε τα ελλείμματα;

Η αλήθεια είναι προφανής:

• Το «φάρμακο» που παρουσιάζουν σαν «σωτηρία» είναι η ίδια δηλητηριώδης πολιτική που έχει διαλύσει την Ελλάδα!
• Η «σωτήρια» πολιτική τους πορεύεται με την ίδια καταστροφική πυξίδα που έχει γεμίσει τα ταμεία των κεφαλαιοκρατών και έχει εκτινάξει τα δημόσια χρέη!
• Η «φιλόδοξη» πολιτική τους είναι «αναγκαία» μόνο σε εκείνους που φτωχοποιούν τους Ελληνες και τους αποστερούν το δημόσιο πλούτο τους!
• Ο νέος τους «μονόδρομος» είναι ακριβώς ο ίδιος «μονόδρομος» που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
• Το κράτος, είτε είναι «λιγότερο», όπως το θέλουν οι σημερινές εξελίξεις που καθορίζουν τον τρόπο εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, είτε είναι «περισσότερο», όπως ήταν επί της «σοσιαλμανίας» (!) του «εθνάρχη Καραμανλή», πάντα – και για όσο θα είναι κράτος των μονοπωλίων – θα δουλεύει για τα κέρδη των πλουτοκρατών.

Από εκεί και πέρα το γενικό ξεπούλημα που ετοιμάζουν, είναι τέτοιας έκτασης, ώστε να έχουν την ανάγκη να αναζητούν άλλοθι κρυμμένοι πίσω από τον «μπαμπούλα» της τρόικας.

Αλλά, όπως δείξαμε, το ξεπούλημα το έχουν ξεκινήσει πολύ πριν εμφανιστεί η «τρόικα», τα ΔΝΤ και τα μνημόνια.

Ξεπουλάνε πολύ πριν «τους κάτσει» ως πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Το ίδιο δημόσιο χρέος που όσο αυτοί ξεπουλάνε, τόσο εκείνο μεγαλώνει. Πράγμα που οδηγεί σε ένα ασφαλέστατο συμπέρασμα:

Οι άνθρωποι δεν ξεπουλούν για να «μειώσουν», όπως λένε, το χρέος.Ξεπουλάνε επειδή αυτό είναι το χρέος τους απέναντι στην τάξη που υπηρετούν. Ξεπουλάνε γιατί πρέπει να ξεπληρώσουν το ταξικό τους χρέος απέναντι στον ΣΕΒ, στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές και στους κάθε λογής «αγοραστές».

Αλλωστε, ποτέ δεν έκρυψαν ότι έχουν το ξεπούλημα στο αίμα τους.

Μέχρι και στα προεκλογικά τους φυλλάδια, ακόμα και στα προεκλογικά τους προγράμματα, έφτασαν να… διαφημίζουν τις «επιδόσεις» τους στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου.

Είναι αυτοί που στις εκλογές του 2004 – τότε που δεν υπήρχε τρόικα, δεν υπήρχε μνημόνιο και η Ελλάδα ήταν «ισχυρή» – είχαν το θράσος να πανηγυρίζουν γιατί:

«Προχώρησε εντατικά η αναδιάρθρωση κρατικών επιχειρήσεων μέσω διάθεσης πακέτων μετοχών στην κεφαλαιαγορά και της απόδοσής τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακολουθήσει «επιθετική» πολιτική στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, τόσο στις μετοχοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, όπως ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΔΕΗ, η ΕΧΑΕ, τα ΕΛΠΕ κ.τ.λ. όσο στις ιδιωτικοποιήσεις όπως για παράδειγμα με την Ιονική Τράπεζα, την ΕΤΒΑ, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τη Διώρυγα της Κορίνθου κ.τ.λ. (…). Οι νέες μορφές αποκρατικοποιήσεων συμβάλλουν περισσότερο στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας της οικονομίας.

Τραπεζικός τομέας: Μειώθηκε ο ρόλος του κράτους στη λειτουργία του(ο αριθμός τραπεζών άμεσα ή έμμεσα υπό κρατικό έλεγχο μειώθηκε από 10 το 1995 σε 3)…».

«Τηλεπικοινωνίες. Απελευθερώθηκαν πλήρως (…)

Ενέργεια. Το μονοπώλιο καταργήθηκε επισήμως στις αρχές του 2001. Στην ηλεκτροπαραγωγή, δημιουργήσαμε νέο θεσμικό πλαίσιο για βιώσιμες ιδιωτικές επενδύσεις (…).

Αποκρατικοποιήσεις. Επιτάχυνση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων με προώθηση ιδιωτικοποιήσεων και στρατηγικών συμμαχιών και στόχο την περαιτέρω μείωση της συμμετοχής του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα».

«Απελευθέρωση αγορών. Υλοποίηση του προγράμματος απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας, προώθηση απελευθέρωσης σε άλλους τομείς (μεταφορές, ταχυδρομεία)…».

Αυτά έλεγαν το 2004.

Αυτά έγραφαν για «Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ»(σελίδες 12 – 13).

Ξεπουλούσαν τότε όπως ξεπουλάνε και τώρα. Και το κάνουν, όπως το είχαν προαποφασίσει, και όχι γιατί τους «πιέζει» η τρόικα, ή λόγω της «ιστορικής ευθύνης», που έχουν, να «σώσουν την Ελλάδα από το χρέος»… ξεπουλώντας την.

Ξεπουλάνε γιατί είναι πολιτικά ανδρείκελα της εγχώριας πλουτοκρατίας, που θεωρεί την Ελλάδα τσιφλίκι της και το λαό της είλωτα.

Δηλώσεις Αλέκας Παπαρήγα μετά το συμβούλιο αρχηγών

Τα ευρω-«διλήμματά τους» δεν αξίζουν «φράγκο»

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι το ευρώ»!

Να η «μεγάλη αλήθεια» τους, που διακινείται με όρους οργουελιανήςπροπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα.

Η τάξη των χορτάτων βλέπει ότι μάλλον «σφίξανε τα πράγματα» και μοιάζει να αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να πάρει τη «βαριοπούλα»για να σφηνώσει μέσα στο κεφάλι των πεινασμένων την απάτη ότι τα δικά της ιδιοτελή προνόμια ισοδυναμούν με το δήθεν «εθνικό συμφέρον».

Δεν υπάρχει τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός σταθμός, δεν υπάρχει προύχοντας, δεκανίκι ή κολαούζος του δικομματισμού, δεν υπάρχει χαραμάδα εκφοράς δημόσιου λόγου που να μην έχει συντονιστεί με τη διακίνηση του παραπάνω δόγματος.

Και στο τελευταίο χωριό της χώρας, και στην τελευταία ανθρωποσύναξη, και στον τελευταίο μισθωτό, «απασχολήσιμο», άνεργο, τον απομονωμένο και παραδομένο μπροστά στο σύγχρονο εικονοστάσι της μαζικής χειραγώγησης που ακούει στο όνομα «τηλεόραση», πρέπει να φτάσει το παραλυτικό μήνυμα:

«Η θα αποδεχτείς τις θυσίες, ή θα μας διώξουν από το ευρώ και τότε χανόμαστε»!

Το λοβοτομικό εγχείρημα να ταυτίσει ο ελληνικός λαός την ίδια του την ύπαρξη με ένα νόμισμα (!),

μέσα στη φτήνια και την αναξιότητά του,

δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κορυφαία αντίστοιχα ιστορικά προηγούμενα που έθρεψαν τις «Μεγάλες Ιδέες» – οι οποίες έφεραν τις πραγματικές συμφορές.

Να μια ακόμα απόδειξη για την «ποιότητα» της τάξης τους:

Γι’ αυτούς το «μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα» δεν είναι ούτε ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της μετά από την καταστροφή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ούτε ότι κατάφερε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα από «γύψους» και χούντες.

Ούτε ότι ο λαός της δημιούργησε μια χώρα που το ΑΕΠ της, ο πλούτος της, έχει αυξηθεί από τη μεταπολίτευση και σε σταθερές τιμές του 1974 κατά 15.000%!

Οχι! Για την τάξη που εκπροσωπεί ο Παπανδρέου, η Δαμανάκη, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης και το ευρω-σινάφι τους,

το «μεγαλύτερο επίτευγμα» είναι ότι, πλέον, μετρούν τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και ότι αποτιμούν την εκμετάλλευση του εργάτη στην Ελλάδα,

έχοντας για μονάδα μέτρησης μια… μεταμφίεση του μάρκου.

Πράγματι. Από αυτή την άποψη, το ευρώ είναι για την αστική τάξη – και μόνο για την αστική τάξη – μεγάλη κατάκτηση…

Αλλά σε ό,τι αφορά το λαό, δε χρειάζεται καν να μπούμε σε ουσιαστική ανάλυση για την ΕΕ, την ΟΝΕ, το Μάαστριχτ, το ευρώ κλπ., ώστε να αποδειχτεί τι είδους «σωτήρες» είναι αυτοί που συναπαρτίζουν τονεσμό των εκβιαστών του.

Ακούγοντάς τους να μιλούν για το ευρώ, φτάνει να ξύσει κανείς την επιφάνεια του «επιχειρήματός» τους για να διαπιστώσει πως «Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε».

Επενδύουν «απλά» σε ένα πράγμα:

Οτι η προπαγάνδα τους καταφέρνει να «περνάει» και να βαφτίζει το μαύρο άσπρο, μόνο επειδή έχει εξασφαλίσει ότι μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με το διαρκές «πες – πες» της ακατάσχετηςευήθειάς της, «κάτι θα μείνει».

Εντούτοις, όσο κι αν μονότονα επιμένουν ότι το «ευρώ» είναι ένατοτέμ όπου οι Ελληνες πρέπει να προσέρχονται για να το προσκυνούν και να του προσφέρουν τα παιδιά τους, όπως ο Αβραάμ τον Ισαάκ,

δε μας απαντούν:

Ποιος κερδίζει από τη σφαγή; Η «βασιλεία των Ουρανών» που υπόσχονται ποιον αφορά; Στη λατρεία ποιου ακριβώς «Θεού» καλούν το λαό να πάρει μέρος ως σφαχτάρι; Τίνος «Αγιος» είναι το ευρώ;

Το εντός και εκτός των συνόρων «Επιτροπάτο» της ευρω-προπαγάνδας θα ήταν αρκετό να ζυγιστεί και να μετρηθεί με το ζύγι του καθημερινού ανθρώπου, εκείνου του ανθρώπου που πάει στο σούπερ – μάρκετ και στη λαική, για να πνιγεί μέσα στην ίδια του τη ρηχότητα.

Ας το αποτυπώσουμε, λοιπόν, με τον πιο απλό, έως απλουστευτικό και απλοϊκό, τρόπο.

Με τον τρόπο, δηλαδή, που υπαγορεύεται από τη δική τους «βαθύνοια», και με δεδομένο ότι τα δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι ελάχιστος χρόνος για να θολώσει η σκέψη.

Ρωτάμε:

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που από το ίδιο βράδυ που μας το παρουσίασε ο Σημίτης,

ό,τι ο εργάτης αγόραζε με 100 δραχμές, το επόμενο πρωί το αγόραζε με 170 δραχμές;

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που με το που μπήκε στη ζωή του Ελληνα,

ό,τι τη μια στιγμή κόστιζε 200 δραχμές, την ακριβώς επόμενη στιγμή ο μισθωτός έπρεπε να πληρώσει 340,75 δραχμές για να το ψωνίσει;

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που τίναξε την ακρίβεια ακόμα πιο ψηλά;

Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα

• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανεργίας,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ φτώχειας,
• κατέρριψε, ήδη προ μνημονίου, κάθε προηγούμενο ρεκόρ πραγματικής μείωσης εισοδημάτων,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε «λουκέτα» και «φέσια» στην αγορά,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μεταναστευτικής ροής της νεολαίας της σε ομαλές συνθήκες,
• κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ χρεών και ελλειμμάτων;

Βέβαια, ισχύει και η άλλη αλήθεια:

Το ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία

– πατώντας πάνω στον κοινωνικό ερειπιώνα που αποτελεί την προϋπόθεση για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων –

σημείωσε τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία της!

Να, επομένως, από πού η απορρέει η λατρεία τους για το ευρώ, την ΕΕ, την ΟΝΕ…

Αυτό είναι το ευρώ «τους».

Οπως ακριβώς ήταν η δραχμή, όπως ακριβώς ήταν οι αρχαίες μνες,ο οβολός και τα τάλαντα.

Τελικά, δηλαδή, το ερώτημα δεν είναι

σε ποιο νόμισμα θα μετρούν τη χλιδή τους οι κεφαλαιοκράτες –

και σε ποιο νόμισμα θα μετρούν την ανέχειά τους οι προλετάριοι.

Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα οι μεν δουλοκτήτες θα μετράνε τα περισσεύματά τους, οι δε είλωτες το υστέρημά τους.

Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν οι πλουτοκράτες την υπεραξία που σφετερίζονται – και σε ποιο νόμισμα οι εργάτες την υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης.

Το δίλημμα είναι:

Είτε ο εργαζόμενος λαός θα τους «σαρώσει», θα πετάξει από πάνω του τις βδέλλες και τα πολιτικά τους αθύρματα που δεν αξίζουν «δεκάρα τσακιστή», χωρίς να δώσει «φράγκο» στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία τους,

είτε θα «παραδοθεί» και θα αφεθεί, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, να τον απομυζούν μέχρι τελευταίας «πεντάρας»

Απάντηση με λαϊκό ξεσηκωμό

Το σύστημα έχει επείγουσα ανάγκη από μια βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής. Και δοκιμάζει κατά καιρούς διάφορα εργαλεία. Ακόμα και χτες, όμως, με τον Νίκο Γεωργιάδη (του «Ζούγκλα») στην Αθήνα και τον γνωστό στους παλιότερους Κλεάνθη Γρίβα (επίσης του «Ζούγκλα») στη Θεσσαλονίκη, να προσπαθούν να εκφράσουν τους «ακομμάτιστους», δε φάνηκε να τα καταφέρνει.

Προσπάθησαν ο «Σκάι» και η «Καθημερινή» να βοηθήσουν την κατάσταση, έβαλαν το χεράκι τους τα «ΝΕΑ», η «Ελευθεροτυπία» και η «Αυγή», αλλά το αποτέλεσμα, μάλλον, μετρήθηκε πενιχρό σε σχέση με τις προσδοκίες των οργανωτών.

Η αστική τάξη έχει ανάγκη από ένα «κίνημα» στα μέτρα της. Εχει επενδύσει πολλά και για πολλά χρόνια για να έχει ένα τέτοιο «κίνημα», ικανό να αντιμετωπίσει τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων που έρχεται σαν αποτέλεσμα αυθεντικών ταξικών αγώνων, για να έχει ένα «κίνημα» που θα «παλεύει» τη μια μέρα για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό» («οι άνθρωποι πάνω απ’ τα κέρδη») και την επομένη για να είναι «δημοκρατική» η δικτατορία των μονοπωλίων (όπως χτες στο Σύνταγμα). Ετσι, που να μπορεί ο εφοπλιστής Αλαφούζος να ισχυρίζεται πως αυτό που φταίει στη χώρα δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά η επικράτηση μιας «αριστερής δικτατορίας», που – κατά τη γνώμη του – συκοφαντεί τους καπιταλιστές (το δήλωσε χτες το πρωί στον «Σκάι»). Πρέπει να το καταλάβουν και όσοι εκδήλωσαν τη διαμαρτυρία τους χτες και καλά έκαναν πως δε φτάνει αυτό, ίσα – ίσα τους καπηλεύονται αυτοί ενάντια στους οποίους διαμαρτύρονται για να συνεχίζει η άγρια πραγματικότητα.

Την ώρα που η αστική τάξη έχει τις δικές της αγωνίες, εκατοντάδες αγωνιστές οργώνουν κυριολεκτικά τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, οργανώνοντας την αντίσταση έτσι που να αντιστοιχεί στις πραγματικές ανάγκες των καιρών. Το γεγονός δεν περνά απαρατήρητο από την αστική τάξη, γι’ αυτό και εξαφανίζει από τα δελτία ειδήσεων κάθε πρωτοβουλία του ταξικού κινήματος. Το Σάββατο το πρωί, σε όλες τις πόλεις της χώρας, η εργατική τάξη ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ θα δώσει μιαν ακόμα απάντηση…

Η εμπειρία μίας προς μία των κατακτήσεων της εργατικής τάξης δείχνει πως ποτέ το εργατικό κίνημα δεν έκανε βήμα μπροστά αν δεν είχε στρατηγικό στόχο. Ακόμα κι αν αυτός ήταν θολός, έδινε λάκτισμα. Αυτή η γνώση είναι αναγκαία σήμερα.

Οταν, για παράδειγμα, ο Χρυσοχοΐδης ζητάει «αποσοβιετικοποίηση» της χώρας, ξέρει τι λέει: Ολες οι μέχρι τώρα κατακτήσεις έχουν τη σφραγίδα της νίκης των εργατών που έβαλαν στόχο και κατάκτησαν την εξουσία για τον εαυτό τους. Εχουν τη σφραγίδα του κόκκινου Οκτώβρη. Αυτήν τη σφραγίδα θέλουν να ξηλώσουν. Τέτοιο «κίνημα» θέλουν να στήσουν. Να διαδηλώνει «ναι στην Ευρωζώνη, αλλά με ευαισθησία».

Η εργατική τάξη πρέπει να κλείσει τ’ αυτιά σε μια τέτοια προπαγάνδα. Δεν είναι εύκολο. Εχει στα χέρια της μόνο τον «Ριζοσπάστη» και τον «902» και έχει απέναντι το σύνολο των καναλιών και των εφημερίδων της αστικής τάξης.

Στην Ιστορία, όμως, έχουν γραφτεί ξανά και ξανά λαμπρές σελίδες με «λιανοτούφεκα».

Η δύναμη βρίσκεται στον οργανωμένο σε ταξική βάση λαό. Η δύναμη βρίσκεται στη γνώση του αντίπαλου. Η δύναμη βρίσκεται στη μελέτη του στόχου και στην οργάνωση της βολής. Η δύναμη βρίσκεται στην επιστημονική ανάλυση και στην οργάνωση της απόδειξης, για τη χώρα μας όλα αυτά έχουν κατοχυρωμένο λογότυπο: ΚΚΕ!

από τον ριζοσπάστη

Κέρδη 500% (παρά κάτι)..

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τα έσοδα της «Motor Oil» για το πρώτο τρίμηνο του 2011 εκτινάχτηκαν στα 1,41 δισ. ευρώ. Το ίδιο διάστημα πέρσι ήταν 962,5 εκατ. ευρώ. Δηλαδή αυξήθηκαν κατά 46,5%.

Ο κύκλος εργασιών του ομίλου της «Motor Oil» έφτασε το πρώτο τρίμηνο του 2011 στα 1,82 δισ. ευρώ. Πέρσι το ίδιο διάστημα ήταν 1,11 δισ. ευρώ. Δηλαδή αυξήθηκε κατά 64%.

Και τώρα κρατηθείτε:

Τα κέρδη του ομίλου της «Μotor Oil» συνολικά, το πρώτο τρίμηνο του 2011 ανήλθαν, μετά από φόρους, στα 62,4 εκατ. ευρώ. Το ίδιο διάστημα πέρσι ήταν 12,5 εκατ. ευρώ.

Δηλαδή αυξήθηκαν κατά 499%!

Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, των καρατζαφυρεροειδών, των μνημονίων, της «συναίνεσης», της τρόικας, του ΔΝΤ:

Από τη μια οι λεηλατημένοι μισθοί. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νέων ανέργων και των ειλώτων της «απασχολησιμότητας». Τα εκατομμύρια των θυμάτων της ανελέητης φοροληστείας. Οι στρατιές των χρεοκοπημένων αυτοαπασχολούμενων. Τα τσακισμένα γηρατειά με τις συντάξεις πείνας. Οι νέοι που μεταναστεύουν. Τα νοικοκυριά που βυθίζονται στη φτώχεια.

Από την άλλη τα μονοπώλια, που ενώ μια ολόκληρη κοινωνία γονατίζει, αυτά συνεχίζουν να θησαυρίζουν. Και θησαυρίζουν επειδή ακριβώς η κοινωνία γονατίζει. Και η κοινωνία γονατίζει για να θησαυρίζουν τα μονοπώλια.

Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή:

Από τη μια ο λαός.

Από την άλλη η πλουτοκρατία.

τα καπέλα και το καπέλωμα

η  αφορμή   για  να  αναφερθώ   στο  παρακάτω   άρθρο  του  βασίλη ραφαηλίδη    » τα  καπέλα  και το  καπέλωμα» μου  δόθηκε  από  τα  σχόλια που  διάβασα  στο  άρθρο  του  redflyplanet  εδώ.

που  απαντά  εύστοχα   σε   »  αγανακτισμένους  πολίτες»   που  »  δε θέλουν κομματόσκυλα να καπελώνουν τις προσπάθειες τους»  που διαρκώς τις τελευταίες μέρες μέσα από τις εφημερίδες και τα κανάλια τους προβάλλουν  και  πολλά   άλλα  ακομμάτιστα   και  ακαπέλωτα  .

Η λέξη “καπέλο” είναι ιταλική και σημαίνει μικρό κάλυμμα, μικρό σκέπασμα. Το καπέλο χρησιμεύει στο να καλύπτουμε το κεφάλι μας ώστε να το προφυλάγουμε από το κρύο, από την ζέστη και από τις… κουτσουλιές των πουλιών. Χρησιμεύει, επίσης, στις μεν γυναίκες στην σταθεροποίηση της κόμμωσης και την προφύλαξη τους από την καταστροφική επενέργεια του ανέμου, στους δε άντρες στο να το βγάζουν μπροστά στις γυναίκες και σε άλλα αξιοσέβαστα πρόσωπα.

Έτσι κι αλλιώς, άλλωστε, το βγάλσιμο του καπέλου για λόγους ευγένειας είναι πράξη συμβολική που δηλώνει ταπείνωση και υποταγή. Όταν βγάζω το καπέλο μπροστά σε έναν άλλο είναι σα να αρχίζω να ξεντύνομαι, αφού και στο σπίτι το ξέντυμα από το κάλυμμα του κεφαλιού θα αρχίσει. Όμως, “ξεντύνω το κεφάλι μου” στην συμβολική γλώσσα σημαίνει “το εκθέτω σε κινδύνους”. Συνεπώς, όταν βγάζω το καπέλο μου μπροστά σε έναν άλλο δείχνω αφενός τις  φιλειρηνικές  μου διαθέσεις, αφού δεν του εμφανίζομαι προφυλαγμένος, και αφετέρου, σε ένα παραπέρα στάδιο φιλειρηνικότητας μέχρι παραδόσεως άνευ όρων, του λέω πως είμαι στην διάθεσή του για οτιδήποτε.

Λοιπόν, όταν βγάζω το καπέλο μου την ώρα της κοινωνικής μάχης είναι σα να βγάζω το κράνος μου την ώρα της στρατιωτικής μάχης. Και στις δύο περιπτώσεις είμαι εκτεθειμένος στα πυρά του εχθρού, συμβολικά στην πρώτη περίπτωση, πραγματικά στην δεύτερη. Βέβαια, ο εχθρός θα με προτιμούσε ακαπέλωτο, μιας και το κεφάλι είναι ένας εμφανής και πολύ ευαίσθητος στόχος. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να βγάζουμε εύκολα το καπέλο μας ούτε, βέβαια, το κράνος σε ώρα μάχης.

Σε αυτό το σημείο γεννιέται μια απορία: Δεδομένης της κοινωνικής χρησιμότητας του καπέλου, συμβολικής και πραγματικής, πως γίνεται να φοβόμαστε τόσο το καπέλωμα; Σύμφωνα με αυτά που είπαμε, εκείνος που μας φοράει ένα καπέλο το κάνει γιατί του καίγεται η καρδία να μας βλέπει απροστάτευτους.  Πράγματι, αυτός που μας καπελώνει μας προστατεύει, αλλά από το ίδιο μας το μυαλό, όσο τέλος πάντων υπάρχει κάτω από το καπέλο. Αλλά όλοι ξέρουμε πως κάτω από το καπέλο συνήθως υπάρχουν τρίχες.
Το καπέλο είναι ένα πράγμα και ταυτόχρονα ένα σύμβολο προστασίας από εξωτερικούς κινδύνους. Όμως βάζοντας φράγμα καπελικό σε αυτούς τους κινδύνους βάζω ταυτόχρονα φράγμα και σε όλα τα μηνύματα που έρχονται από τον γύρω κόσμο. Ένα καπέλο χωμένο μέχρι τα αφτιά είναι φανερό πως δυσκολεύει την ακοή, και ένας γείσος  κατεβασμένος μέχρι τα μάτια εμποδίζει την όραση  και λειτουργεί περίπου σαν παρωπίδα. Δεν είναι τυχαίο που στρατοί με σιδερένια πειθαρχεία σαν το χιτλερικό, είναι κουκουλωμένοι με βαθιά πηλίκια που σφίγγουν γερά το κεφάλι  και που ο κοφτός γείσος τους λειτουργεί περίπου σαν τη μάσκα του διαρρήκτη.  Το χιτλερικό πηλίκιο παρέχει διπλή προστασία μια υλική-πραγματική και μία πνευματική (συμβολική). Η υλική προφυλάσει από υπαρκτούς κινδύνους (αέρας, βροχή, χιόνι κλπ) και η πνευματική από ιδεολογικούς κινδύνους ( κομμουνισμός, μαρξισμός. Αμφισβήτηση κλπ). Ο χιτλερικός στρατός ήταν λοιπόν καπελωμένος.

Το ενεργητικό ρήμα καπελώνω  σημαίνει φοράω σε κάποιον άλλο   ένα  καπέλο   που ενδεχομένως   δεν το θέλει ή δεν του πάει. Το παθητικό ρήμα καπελώνομαι  σημαίνει αφήνομαι   να μου φορέσουν   ένα  καπέλο αδιαφορώντας    αν το έχω  ή όχι ανάγκη ή αν μου πάει  . Ανάμεσα στο ενεργητικό και το παθητικό   ρήμα   υπάρχει πραγματικό  χάσμα : το πρώτο ρήμα , το ενεργητικό ,  εξυπακούει  μια βία κι έναν βιασμό .  Κάποιος αποφασίζει να μου φορέσει καπέλο χωρίς  να με ρωτήσει αν το θέλω .Το δεύτερο  ρήμα,  το παθητικό, εξυπακούει   τη  συγκατάθεση απ΄ τη  μεριά του καπελωμένου  .  Δεν   μπορώ  να του φορέσω καπέλο αν  δεν κάτσει  να του το φορέσω.

Προσέξτε  τη διαφορετική χρήση των δύο  ρημάτων ,  του ενεργητικού και του παθητικού στην τρέχουσα καθημερινή  γλώσσα :  Λέμε   “  κάποιοι καπελώνουν   τις  τιμές  των  εμπορευμάτων  “  και   εννοούμαι   πως κάποιοι αυξάνουν  αυθαίρετα   τις  τιμές  χωρίς τη  συγκατάθεσή   μας . Λέμε επίσης : “Το   Α   κόμμα  μας καπελώνει” και εννοούμε την  προσπάθεια που  κάνει  αυτό το  κόμμα να   μας  επιβάλλει ,   θέλουμε   δε  θέλουμε , τις ιδέες  του.  Όμως,  στην παραπάνω  έκφραση  γίνεται  μια  δόλια  και πονηρή  χρήση του ενεργητικού  ρήματος  ενώ το σωστό  θα  ήταν η παθητική χρήση  του ίδιου  ρήματος. Δεν νομιμοποιούμαι λογικά και κυρίως  ηθικά να  πω  “ το  Α  κόμμα με καπελώνει” , τη στιγμή  που  η καθημερινή  πραχτική  κάνει  φανερό  πως η  σωστή  έκφραση  είναι   “καπελωνόμαστε   απ΄ το Α κόμμα”.  Σχολαστικές  λεπτομέρειες  θα πείτε . Κοιτάξτε  όμως και θα δείτε  τι σημαίνουν αυτές οι λεπτομέριες.

Το “καπελωνόμαστε”   είναι ρήμα  παθητικό . Αυτό  σημαίνει  πως  εγώ αφήνομαι  να καπελωθώ, κάθομαι  να με καπελώσουν, συνεπώς το ήθελα το καπέλο που μου φόρεσαν. Αυτά που έπαθα τα   ήθελα  και   τάπαθα  . Όμως  αν πω “ με ή μας  καπελώνει”  ( το   ρήμα εδώ   είναι  ενεργητικό) αυτόματα   απεκδύομαι    της   ευθύνης και  την  μεταθέτω  ολόκληρη  στους  άλλους    που  ενεργούν   ερήμην-μου,   που με  βιάζουν, που με  βάζουν  κάτω  και μου φορούν    ένα καπέλο μέχρι  τα  μάτια  μου.

Είναι φανερό  πως  καμιά  άποψη  και καμιά  ιδεολογία  δεν μπορεί να περάσει  στους άλλους  με  την  βία .  Με  την  βία  μπορούν να με υποχρεώσουν να λέω άλλα  απ΄αυτά  που έχω  στο  νου-μου,  όχι  όμως  να  αποδεχτώ  ενσυνείδητα  αυτά  που  θα ήθελαν  να αποδεχτώ.

Συνεπώς , η  δόλια μετάθεση  απ΄ το  παθητικό ρήμα   (που  μας  “προσβάλει”  )  στο ενεργητικό( που μας  κάνει θύματα)  πρέπει  να   σημαίνει   κάτι  πάρα πολύ  σοβαρό: Προτιμούμε  να  είμαστε θύματα παρά  πρόβατα ,  τη στιγμή  που δεν είμαστε παρά πρόβατα που παριστάνουν τα  θύματα.

Τι  σημαίνει  αυτή η  ψευδής   ηρωοποίηση   του προβάτου;  Σημαίνει πως  δεν είμαστε  αρκούντως αυτάρκεις ηθικά, ψυχολογικά  και πνευματικά  ώστε να  διαλέγουμε  μόνοι μας το καπέλο  και να το  φοράμε  όταν  και όποτε νομίζουμε.  Βέβαια  μπορούμε και να μην φορέσουμε  καθόλου καπέλο. Δικαίωμά μας. Όμως ,  όπως  είπαμε ήδη , το καπέλο στη συμβολική του μετωνυμία δηλώνει  ξέκωμα   απ΄ τον  γύρω  κόσμο και  συνεπώς  απ΄ τις επιρροές του.  Αλλά   ένας  άνθρωπος  ξεκωμένος  απ΄   τις  επιρροές  έχει  περισσότερη σχέση  με ένα πρόβατο παρά  με  τον άνθρωπο . Ο  εξανθρωπισμός  είναι  ένα  πολιτιστικό  και   συνεπώς   κοινωνικό   προτσές   .  Ξέκωμα,    λοιπόν,   απ΄ τις  επιρροές  σημαίνει  ζωοποίηση.

Να,   λοιπόν  ποιοι  φοβούνται  το καπέλο :   Οι  προβατάνθρωποι   ,  οι ανίκανοι  να  σκεφτούν με  το  δικό  τους  μυαλό και  να  κάνουν τις  επιλογές   τους , αυτοί  που  έχουν ωστόσο   εκείνο  το  εντελώς  στοιχειώδες  μυαλουδάκι  που   τους  επιτρέπει  να  καταλάβουν  πως  όσο   πιο  μικρό  είναι  το κεφάλι  τόσο  ευκολότερα  του περνάς  το  καπέλο.

Το  καπέλο,  λοιπόν  ,   το  φοβούνται   οι  κουτοί , οι ανίκανοι, οι αγράμματοι , οι καθ΄οιονδήποτε  τρόπο  ελλειμματικοί.   Δηλαδή  όλοι  όσοι  ξέρουν  πως  ο οποιοσδήποτε   θα   μπορούσε να  τους  περάσει   μέχρι   τ΄ αυτιά   το  οποιοδήποτε   καπέλο, που  δεν  είναι  κατ΄ ανάγκη  πολιτικό.  Υπάρχουν  καπέλα   πολύ  πιο  “σικ” ,  όπως   αυτό   που  μπορεί  να  σου  φορέσει  ο  μπαμπάς,  ο  παπάς ,  ο  προϊστάμενος.  Με  πόση  ευκολία  φορούν  οι  άνθρωποι  αυτά  τα  καπελάκια ,  δε  λέγεται.   Συχνά τα  φορούν το  ένα πάνω  στ΄ άλλο:  Ο  παπάς  προσθέτει  το  καπέλο  του  πάνω  σ΄ αυτό  του  μπαμπά ,  ο  προϊστάμενος  πάνω  σ΄   εκείνα  του  μπαμπά  και  του  παπά,   και  πάει  λέγοντας   μέχρι  να  δημιουργηθεί  μια  καπελαδούρα   σαν   τον πύργο    του  Άϊφελ .  Άλλωστε  ,  ένα πολιτικό  καπέλο  φορεμένο  πάνω  απ΄ όλα   τα΄ άλλα  χάνει   το  πολιτικό  του νόημα

Η  σωστή   ενέργεια   είναι  να  πετάξεις  όλα  τ΄  άλλα   καπελάκια και  να  φορέσεις  με  χάρη   και  κομψότητα   το  πολιτικό ,   που  θα  το  διαλέξεις   αυτόβουλα  και  με  πλήρη  συνείδηση   πως  κάνεις  μια  πράξη   με  τεράστια  κοινωνική   σημασία.  Αν ,  λοιπόν   είναι  να  φορέσεις   πολιτικό   καπέλο   διάλεξε  προσεχτικά  το  είδος.  Μη  προτιμήσεις  το  καβουράκι   γιατί  το  ξεφτίλισαν  οι αστοί   .  Προτίμησε   την   τραγιάσκα . Αυτή,  τουλάχιστον ,   έχει  πίσω  της  μια  ένδοξη  ιστορία     .

Βασίλης  Ραφαηλίδης     8-1-84

θα πέφταμε έξω;…

Αυτό είναι το πανό που ανήρτησε το ΚΚΕ την επομένη του μνημονίου στην Ακρόπολη στις 4/5/2010: «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ» Κι αυτό είναι το – πανομοιότυπο αλλά χωρίς το σφυροδρέπανο – πανό που δεσπόζει στην πλατεία Πουέρτα ντελ Σολ στη Μαδρίτη τις τελευταίες μέρες

Και τώρα η «απορία»:

Αυτοί που διαρκώς τις τελευταίες μέρες μέσα από τις εφημερίδες και τα κανάλια τους προβάλλουν, υπερθεματίζουν και εξυμνούν τις κινητοποιήσεις στην Ισπανία, πέρσι, από τις ίδιες εφημερίδες και από τα ίδια κανάλια εκτόξευαν μύδρους κατά του ΚΚΕ!

Γιατί;…

Αν υποθέταμε ότι είναι εξαιρετικά ικανοί να ξεχωρίζουν πότε ένα μήνυμα – το ίδιο μήνυμα – γίνεται εχθρικό και απειλητικό εναντίον τους και πότε όχι,

ότι είναι «σαΐνια» να ξεχωρίζουν πότε μπορούν να το ενσωματώσουν και πότε όχι,

και ότι αυτό δεν είναι καθόλου ανεξάρτητο από το ποιος διατυπώνει το μήνυμα, από το τι περιεχόμενο του δίνει και από το πώς το παλεύει,

θα πέφταμε έξω;…

Να σωθεί ο λαός της Ελλάδας και όχι η πλουτοκρατία

Τα δάνεια στους πλουτοκράτες, οι τόκοι στο λαό!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί λεηλατείται ένας ολόκληρος λαός;

Τι κρύβεται πίσω από τη θρασύτατη επίκληση του «πατριωτισμού», εκ μέρους των πατριδοκάπηλων;

Τι εννοούν οι άρπαγες του λαϊκού ιδρώτα, όταν μιλούν περί «σωτηρίας» της χώρας;

Για ποιους είναι «αναγκαία» τα μέτρα – λαιμητόμος κατά εκατομμυρίων εργαζομένων;

Τι κρύβεται πίσω από την απειλή τους περί «χρεοκοπίας»;

Γιατί προστρέχουν σε δάνεια και σε άλλα δάνεια;

Υπάρχει έστω και κόκκος αλήθειας ότι από αυτά τα δάνεια πληρώνονται – τάχα – οι μισθοί του λαού;

Απαντούν τα ίδια τα έργα τους:

Από την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού προκύπτει ότι:

Από την περικοπή επιδομάτων και 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο τομέα, η καλή μας η κυβέρνηση «εξοικονόμησε» 1,1 δισ. ευρώ.

Προσέξτε τώρα:

Οπως απάντησε χτες στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, οι συνολικές δαπάνες τόκων για τα μέχρι σήμερα ποσά που προέρχονται από το δάνειο της ΕΕ και του ΔΝΤ έχουν διαμορφωθεί στα1,032 δισ. ευρώ

Ιδού λοιπόν!

Ο,τι – υποτίθεται – έρχεται στην Ελλάδα με τη μορφή δανείων,ξαναφεύγει για τις τσέπες των εγχώριων και ξένων δανειστών με τη μορφή τόκων!

Με τα δάνεια που παίρνουν λένε ότι πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις.

Είναι άθλιοι ψεύτες! Η αλήθεια βοά! Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη:

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΕΝΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ «ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ» ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ!

Είναι εξωνυμένοι ιπποκόμοι της πλουτοκρατίας:

Παίρνουν δάνεια για να τα μοιράζουν σε βιομήχανους μέσω επιχορηγήσεων. Στους τραπεζίτες μέσω «πακέτων». Στους εφοπλιστές μέσω «ενισχύσεων».

Και μετά, τους τόκους που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια – τα δάνεια που ξεκοκαλίζει η ολιγαρχία και που φουντώνουν κι άλλο τα χρέη και τα ελλείμματα –

τους πληρώνουν κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις του λαού!

Τα νέα βάρβαρα κυβερνητικά μέτρα να μην περάσουν!!!

Εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναίκες, νέοι και νέες.

Τα νέα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση είναι κόλαση για το λαό-παράδεισος για το κεφάλαιο. Φορτώνουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, κόβουν κάθε δικαίωμα στη ζωή σε μας και στα παιδιά μας, φέρνουν ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα. Έτσι θωρακίζεται η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Μια επιλογή έχουμε: με κοινωνική-λαϊκή συμμαχία να οργανώσουμε την πάλη μας σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά να βγούμε στους δρόμους ώστε να μην περάσουν τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα που επιβάλλει η δικτατορία των μονοπωλίων.

Να καταδικαστούν τα μέτρα! Να μην περάσουν!

Καμία συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική τους!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 28 ΜΑΗ, 11 π.μ.

Με τα νέα μέτρα:

• Επιβάλλονται νέοι φόροι-σφαγή για τα λαϊκά στρώματα. Με αύξηση ΦΠΑ από 13% στο 23%, με νέες αυξήσεις 20% στα τέλη κυκλοφορίας, στους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης, με δραστική μείωση του αφορολόγητου ορίου, τη στιγμή που μειώνουν το συντελεστή φορολόγησης για τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές από 24% σε 20% με ορίζοντα το 15%!

• Καρατομούν επιπλέον τις επικουρικές συντάξεις και αναπηρικές συντάξεις, το ΕΦΑΠΑΞ. Αυξάνουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στα Ταμεία, ενώ μειώνουν τις εισφορές της εργοδοσίας!

• Πετσοκόβουν παραπέρα τα κοινωνικά επιδόματα (ανεργίας, ΕΚΑΣ, ΑμΕΑ, εργατικής κατοικίας, κ.ά).

• Κόβουν φάρμακα, ιατρικές εξετάσεις, αυξάνουν τα νοσήλια, τη στιγμή που λείπουν χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό από τα νοσοκομεία.

• Φέρνουν πάνω από 200.000 απολύσεις μέχρι το 2013 στο Δημόσιο, με τις μετατάξεις, τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις νοσοκομείων, σχολείων, πρώην ΔΕΚΟ, κ.ά.

• Με το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο και την αύξηση του ωραρίου εργασίας συρρικνώνουν το εισόδημα, επεκτείνουν τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, σπέρνουν τη φτώχεια και την ανεργία.

• Ιδιωτικοποιούν παραπέρα ΔΕΗ-ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, λιμάνια, αεροδρόμια, κ.ά. Η εξέλιξη αυτή θα φέρει νέες αυξήσεις στα τιμολόγια, ακρίβεια για το λαό και τρελά κέρδη για τα μονοπώλια.

Κυβέρνηση, ΝΔ, ΛΑΟΣ, τρόικα και ΕΕ, τρομοκρατούν, εκβιάζουν το λαό ότι δήθεν τα νέα μέτρα είναι μονόδρομος, ότι παίρνονται για τη σωτηρία της χώρας. Τα μέτρα παίρνονται για να σωθούν και να αυξηθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Αυτός είναι ο βασικός τους στόχος. Με τα νέα μέτρα θέλουν πρώτα να κατεβάσουν τα μεροκάματα στο επίπεδο της Ινδίας και της Κίνας, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να κερδίζουν περισσότερα.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ την επόμενη μέρα από την εξαγγελία των μέτρων απαίτησαν από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν άμεσα 24ωρη απεργία την Πέμπτη 2 Ιούνη. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ απέρριψαν την πρόταση και «συζήτησαν τη δυνατότητα» για 24ωρη απεργία (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) στις 21 Ιούνη…ένα μήνα μετά την εξαγγελία των μέτρων(!!!), ενώ η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) στήριξε τις προτάσεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και καταψήφισε την πρόταση για απεργία στις 2 Ιούνη.

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δίνουν χρόνο στην κυβέρνηση και στο κεφάλαιο, υπονομεύουν τους αγώνες των εργαζομένων, κάνουν πλάτες για να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική.

Δεν πάει άλλο με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες! Είναι μέρος του προβλήματος, είναι επικίνδυνες για τα λαϊκά συμφέροντα! Μόνη επιλογή η εγκατάλειψη τους!

Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ σας καλούν σε συσπείρωση και δράση τώρα!

Εργαζόμενε – άνεργε – αγρότη – αυτοαπασχολούμενε – γυναίκα – νέε – νέα.

Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν υπάρχει ούτε μέλλον, ούτε φιλολαϊκή προοπτική. Οι θυσίες που σε καλούν να κάνεις είναι χωρίς τελειωμό. Δεν έχεις καμία ευθύνη για την καπιταλιστική κρίση. Το χρέος και τα ελλείμματα είναι της πλουτοκρατίας! Μην τα αναγνωρίζεις!

Καμιά συναίνεση, καμιά θυσία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 28 ΜΑΗ, 11 π.μ.

ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αθήνα 24 Μάη 2011

Καμιά συναίνεση, οργάνωση της αντίστασης

Ολοι τους, και οι συμφωνούντες και οι «διαφωνούντες» υπουργοί, ενέκριναν το νέο πακέτο μέτρων που παρουσίασε ο πρωθυπουργός.

Ολοι τους, κι αυτοί που εκβιάζουν για συναίνεση και οι άλλοι που εκβιάζουν με εκλογές, συμφωνούν ότι το νέο πακέτο μέτρων είναι μονόδρομος για το σύστημα.

Με αυτά τα δεδομένα λογικό και το ακόλουθο: Να κάνουν όλοι μαζί το μυαλό των ανθρώπων κιμά. Τώρα, ζητάνε να έχει αγωνία ο κόσμος γιατί η καθυστέρηση στη λήψη μέτρων έχει χαλάσει τις σχέσεις με την τρόικα, να έχει αγωνία ο κόσμος γιατί χάθηκε χρόνος για τις αποκρατικοποιήσεις.

Η μέθοδος παλιά: Παρουσιάζουν ως αυτονόητο το αποτέλεσμα και καλούν σε συστράτευση για να μη χαλάσει η σούπα.

Με κάθε συζήτηση σ’ αυτό το γήπεδο χάνεται η μπάλα.

Ισχύει το ίδιο και στη μεθόδευση για τους φόρους. Ολο το νοιάξιμο των «διαφωνούντων» είναι για το μείγμα, περνώντας σαν αυτονόητο ότι πρέπει να επιβληθούν νέοι φόροι, την ώρα που η λαϊκή απαίτηση είναι κανένας φόρος στο λαϊκό εισόδημα, να πληρώσουν αυτοί που έχουν και κατέχουν.

Στα βραδινά δελτία με δυσκολία έκρυβαν τη χαρά τους διάφοροι. Το κλίμα είχε στρωθεί από τα κύρια άρθρα στα έντυπά τους. Τόσο εκείνοι που πρόβαλλαν τη συναίνεση σα μονόδρομο όσο και εκείνοι που έδειχναν εκλογές, έκαναν καθαρό πως αν η αστική τάξη έχει ένα πρόβλημα αυτό αφορά κύρια στη σταθερότητα μέσα στην οποία θα κληθεί η όποια κυβέρνηση να εφαρμόσει το δεδομένο πρόγραμμα.

Η συμφωνία τους στο περιεχόμενο και οι διαφωνίες τους στη διαχείριση ενισχύουν τη θέση ότι η εργατική τάξη πρέπει να κάνει πέρα κι αυτούς και το μονόδρομό τους. Σε κάθε παραλλαγή διαχείρισης τα θύματα είναι ίδια.

Αυτοί που είναι πλέον προκλητικοί είναι οι κυβερνητικοί. Ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλλουν τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα ότι έριξαν τη χώρα έξω. Καιρός ήταν να συμβεί κι αυτό. Εχουν ήδη τσακίσει συνταξιούχους, έχουν ήδη τσακίσει τα νέα παιδιά. Τώρα πρέπει να ξεμπερδέψουν και μ’ αυτούς που θεωρούσαν δεδομένους. Ωστε να είναι γενικευμένο το μήνυμα της υποταγής: `Η σκύβετε ή χάνεστε.

Η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει. Κι εδώ γίνονται βαρύτερες οι ευθύνες όσων την ώρα της μεγάλης επέλασης του κεφαλαίου, επιμένουν σε προτάσεις για εναλλακτική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Γιατί καλλιεργούν αυταπάτες που βουλιάζουν τον κόσμο, τώρα που έχει ανάγκη ένα αίτημα, μια διέξοδο, να χτυπήσει τον έναν αντίπαλο.

Δεν είναι κακοί άνθρωποι όλοι αυτοί οι «εναλλακτικοί». Απλά τρέμουν μόνο μην και γυρίσει ανάποδα ο ντουνιάς. Εχοντας συνδέσει οι περισσότεροι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις τύχες τους με τα κόκαλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των καπιταλιστών, πιστεύουν πράγματι πως η λύση βρίσκεται στο να την σκαπουλάρει το σύστημα. Οι ίδιοι που βλέπουν σαν αντίπαλο όποιον διαδηλώνοντας εμποδίζει την κίνηση στο δρόμο, είναι αυτοί που σπεύδουν να χειροκροτήσουν όποιον συγκεντρωθεί στην πλατεία ήσυχα μιλώντας για «ελευθερία του πολιτισμού» και «ευημερία για όλους». Και μετά …νάνι.

Κι όμως, οι μέρες είναι γκαστρωμένες, που λέγαν κι οι παλιοί. Το μαρτυρά κάθε κουβέντα στο σούπερ μάρκετ όταν φτάνοντας στο ταμείο το μισό καλάθι επιστρέφει στα ράφια, το μαρτυρά το παιδί που άλλα διάβαζε, άλλα ξέρει και γι’ άλλα πρέπει να γράψει στις εξετάσεις, το μαρτυρά κάθε μάνα που έχει γίνει μάγος για να μπορέσει να στήσει την καθημερινή κατσαρόλα, το μαρτυρά ο παππούς που βλαστημά γιατί όταν πιάνανε τα χέρια του δεν κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω κι ορκίζει το εγγόνι να γίνει καλύτερο απ’ αυτόν…

Το καζάνι που βράζει έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Κι έτσι ανησυχεί αυτούς που δεν αρκούνται στην πολιτική συναίνεση όσων έτσι κι αλλιώς συμφωνούν στον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά μετράνε τους κινδύνους για το σύστημα. Από τις κάλπικες κόντρες μεταξύ υπουργών, ως την προβολή «κινημάτων» ανώδυνων για το σύστημα, όλα προσπαθούν να κρατήσουν ανοιχτή τη βαλβίδα της εκτόνωσης.

Οι καιροί θα γίνουν πιο δύσκολοι όχι μόνο γιατί σκληραίνει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων κι αυτόν τον ανταγωνισμό είναι που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά και γιατί η αντίσταση δεν έχει πάρει ακόμα τη μορφή που αντιστοιχεί στο περιεχόμενο των καιρών.

Κι εδώ ακριβώς είμαστε: Στο πώς θα κάνουμε τα πάντα για να φτάσει στον καθένα η ανάλυση, η πρόταση, το σχέδιο του ΚΚΕ για την πάλη ενάντια στον κύριο αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, για τη λαϊκή συμμαχία που έχει τη δύναμη και να ανατρέψει και να χτίσει νέο κόσμο.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Χρέος και «χρέος»

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πήραν το χρέος από το 126% του ΑΕΠ και μέσα σε ένα χρόνο το πήγαν στο 150%.

Τον επόμενο χρόνο, όπως οι ίδιοι ομολογούν,θα το πάνε στο 170%.

Πράγμα γνωστό εξ αρχής. Αυτό είναι το μνημόνιό τους και εκεί οδηγούσε. Ολοι το ήξεραν, όλοι το έβλεπαν.

Σήμερα, επικαλούμενοι και πάλι το χρέος, που κατά τον Γιούγκερ «δεν είναι βιώσιμο» – και δεν είναι βιώσιμο, γιατί αυτοί θέλουν να είναι «μη βιώσιμο» – έρχονται και εκβιάζουν, τρομοκρατούν και απειλούν:

Νέες μειώσεις μισθών, νέες μειώσεις συντάξεων, νέες αυξήσεις φόρων, γενικό ξεπούλημα. Κρεμούν στον τράχηλο της Ελλάδα την ταμπέλα «πωλείται». Δένουν στον εργαζόμενο στα κάτεργα της εκμετάλλευσης και της φτώχειας να σέρνει μια σιδερένια μπάλα στα πόδια.

Γιατί: Το επιχείρημά τους είναι «ατράνταχτο»: Εχουμε μεγάλο χρέος, λένε οι κυβερνώντες, και πρέπει να το «τιθασεύσουμε».

Και πώς θα το τιθασεύσουμε; Συνεχίζοντας την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και μεγαλύτερη «αποφασιστικότητα»!

Ομως, αυτή η πολιτική είναι που – αποδεδειγμένα – δε μειώνει το χρέος. Το διογκώνει! Αυτή η πολιτική δεν περιορίζει τα περίφημα ελλείμματα. Τα πολλαπλασιάζει!

Αρα;

Αρα, το θέμα τους δεν είναι το χρέος και τα ελλείμματα.

Ποτέ δεν ήταν.

Το χρέος και τα ελλείμματα είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών και που οι λίγοι κηφήνες το έχουν υπεξαιρέσει.

Οι κύριοι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα ποτέ δεν παραιτήθηκαν από το «δικαίωμά τους» να αυξάνουν το χρέος και τα ελλείμματα. Και τούτο διότι: