ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ 48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ 6 ΚΑΙ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ

 

 

 

 

 

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗ 48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ 6 ΚΑΙ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ

 

Όλοι με μια φωνή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ

την Τρίτη 10.30 το πρωί στην Ομόνοια και

την Τετάρτη στις 5 το απόγευμα στην Ομόνοια.

 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ

 

ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ.

 

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ.

 

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ.

ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ Ε.Ε.,

ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ.

Χρυσή Αυγή: Γέννημα-θρέμμα και «μαντρόσκυλο» του Καπιταλισμού -Ν. Μόττας

από   lenin  reloaded

Χρυσή Αυγή: Γέννημα-θρέμμα και «μαντρόσκυλο» του Καπιταλισμού

Του Νικόλαου Μόττα

«Ο Φασισμός είναι ο Καπιταλισμός σε σήψη»
Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν.

Και τι δεν έχει γραφτεί για το “φαινόμενο Χρυσή Αυγή”. Ένα ζήτημα που παίρνει συνεχώς ολοένα και περισσότερο ανησυχητικές διαστάσεις έπειτα από τις εκλογές του περασμένου Ιούνη. Απ’ τη ρητορική του ρατσιστικού μίσους μέχρι τις δολοφονικές πράξεις βίας απέναντι σε μετανάστες και έλληνες, το νεοναζιστικό αυτό μόρφωμα έχει αποδείξει πως αποτελεί μια τερατογέννεση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς για να αντιληφθεί ότι ξεκάθαρες “ιδεολογικές πηγές” του μορφώματος αυτού είναι ο ναζισμός των δεκαετίων 1930 και 1940, ο εθνικιστικός λαϊκισμός και η ρατσιστική παράνοια: τα ίδια τα επίσημα έντυπα της Χρυσής Αυγής, ο λόγος – και κυρίως οι πράξεις – των μελών της αποτελούν τα καλύτερα πειστήρια.

Πως προέκυψε όμως η Χρυσή Αυγή και – κυρίως – ποιούς εξυπηρετεί η εκλογική της άνοδος; Και τα δύο ερωτήματα είναι αλληλένδετα. Από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα, η ιστορία του φασισμού (σε οποιαδήποτε μορφή του, απ’ τον ιταλικό φασισμό του Μουσολίνι και τον χιτλερικό “εθνικοσοσιαλισμό” μέχρι το νεοναζισμό των ημερών μας) είναι συνυφασμένη με την προστασία του καπιταλιστικού συστήματος. Το ενδιαφέρον στοιχείο, που είναι άξιο μελέτης, αναφορικά με τις οργανώσεις τύπου “Χρυσής Αυγής” είναι η ικανότητα τους να εμφανίζονται, δήθεν, ως φορείς αντισυστημικών απόψεων. Και ασφαλώς σε στιγμές οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης ο πολιτικός χαμαιλεοντισμός του φασισμού καταφέρνει να εξαπατά πλατιά – μικροαστικά κυρίως – κοινωνικά στρώματα. Τι κρύβεται όμως πίσω απ’ το “προσωπείο” της αντισυστημικής ρητορείας, του δήθεν αντικαπιταλισμού και των υπερπατριωτικών κορώνων που προβάλει η οργάνωση αυτή;

Κρύβεται μια απάτη πρώτου μεγέθους που στοχεύει στην οικειοποίηση της λαϊκής οργής, κυρίως αυτής των εργατικών στρωμμάτων, των ανθρώπων του μεροκάματου που έχουν πληγεί περισσότερο από την παρούσα κρίση. Η Χ.Α. όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο για τον Καπιταλισμό και τα μονοπώλια αλλά, αντιθέτως, λειτουργεί ως στήριγμα και θεματοφύλακας αυτών. Αυτό το σημείο χρίζει ιδιαίτερης προσοχής καθώς η νεοναζιστική οργάνωση χρησιμοποιεί συχνά – και κατά το δοκούν – αόριστες και έντεχνα νεφελώδεις «αντικαπιταλιστικές-αντισυστημικές» κορώνες (π.χ. «διεθνείς τοκογλύφοι», «καθεστώς μεσαζόντων», «κερδοσκοπία», «αστικός κοινοβουλευτισμός» κλπ) με σκοπό να προκαλέσει σύγχυση. Στην πραγματικότητα, η Χρυσή Αυγή είναι τόσο “αντικαπιταλιστική” και “αντισυστημική” όσο ήταν και ο ιδεολογικός της πρόγονος, ο Χίτλερ.

Αξίζει να θυμήσουμε την οικονομική βοήθεια που ο ηγέτης του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ και το κόμμα του έλαβαν τη δεκαετία του ΄30 από πολυεθνικούς – γερμανικούς και αμερικανικούς – κολοσσούς: “Kodak”, “Hugo Boss”, “Standard Oil” [1], “Volkswagen”, “Bayer”, “Siemens”, “IBM”, “Ford” κ.α.. Εθνικοσοσιαλισμός και μονοπώλια πορεύτηκαν χέρι-χέρι στην προσπάθεια αφανισμού του εργατικού κινήματος, σφαγιασμού των – απεχθών για το ναζισμό – μειονοτήτων και διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Είχε προηγηθεί η ταπεινωτική για τη Γερμανία συνθήκη των Βερσαλλιών και ο χιτλερικός λαϊκισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος στη λαϊκή αγανάκτηση. Είχε επίσης προηγηθεί το μεγάλο οικονομικό κραχ του 1929 – μια μεγάλη κρίση καπιταλιστικής υπερσυσώρρευσης – και το μεγάλο Κεφάλαιο (που προκάλεσε το κραχ) έψαχνε εναγωνιωδώς ευκαιρία για την καταστροφή εργατικού δυναμικού ώστε να επανακινήσει και πάλι τη μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η έναρξη ενός δεύτερου γενικευμένου πολέμου συνέφερε προφανώς τόσο το καπιταλιστικό σύστημα της εποχής, όσο και τους γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές. Είχαν άλλωστε έναν μεγάλο κοινό εχθρό: την εργατική τάξη και την πρωτοπόρα ιδεολογία αυτής, τον Κομμουνισμό.

Τους ίδιους εχθρούς είχε και ο “έλληνας Μουσολίνι”, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, στο όνομα του οποίου πίνουν νερό τα μέλη της Χ.Α.. Το καθεστώς του Μεταξά αποτέλεσε μια αντιγραφή – σε μικρογραφία – του εθνικοσοσιαλιστικού μοντέλου του Χίτλερ [2]. Βασιζόμενη στο τρίπτυχο αντικομμουνισμός – αντικοινοβουλευτισμός – αστυνομοκρατία, η δικτατορία της “4ης Αυγούστου” δεν ήταν παρά η πολιτική έκφραση της τότε ελληνικής αστικής τάξης και των εγχώριων κεφαλαιοκρατικών ελίτ που επιθυμούσαν τη διαφύλαξη και ενίσχυση των συμφερόντων τους εν όψει του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Το μεγάλο Κεφάλαιο (αυτό που σήμερα προσποιείται πως “χτυπά” η Χρυσή Αυγή) άνθισε οικονομικά την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά, λαμβάνοντας εργολαβίες για μεγάλα δημόσια έργα πολεμικών προπαρασκευών. Ο “πατριωτισμός” του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν απόλυτα ταυτισμένος με τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων της εποχής. Να θυμίσουμε πως μεγάλες εταιρείες (Εθνική Τράπεζα, Τράπεζα Αθηνών, Λαναράς, ΑΓΕΤ Ηρακλής, Εταιρεία Λιπασμάτων, Καλυκοποιείο, καπνέμποροι κ.α) πρόσφεραν στήριξη στο δικτατορικό καθεστώς, ενώ σημαίνοντες κεφαλαιοκράτες (βλέπε Ανδ.Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ) κατέλαβαν υπουργικές καρέκλες. Το αντικομμουνιστικό μίσος του Μεταξά και της πλουτοκρατίας είχε επιβεβαιωθεί άλλωστε με τον τραγικότερο τρόπο το Μάη του 1936, τότε που οι απεργιακές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη βάφτηκαν με αίμα. Στην προσπάθεια του να να μην επιτρέψει “την διατάρραξιν της τάξεως” (μετάφραση: τη διατάραξη των συμφερόντων του εγχώριου Κεφαλαίου), το αστυνομοκρατικό καθεστώς Μεταξά δεν δίστασε να δολοφονήσει εν ψυχρώ τουλάχιστον 12 καπνεργάτες πνίγοντας στο αίμα τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. Αμφιβάλει κανείς ότι, εάν είχε τη δυνατότητα, το ίδιο θα έκανε και η Χρυσή Αυγή σήμερα;

Οι σημερινές “αντικαπιταλιστικές-αντισυστημικές” ρητορείες της Χρυσής Αυγής είναι κυριολεκτικά στάχτη στα μάτια ενός λαού που υποφέρει. Και αυτό διότι η νεοναζιστική οργάνωση είναι η ίδια γέννημα-θρέμμα του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος – είναι “σαρξ εκ της σαρκός” του ίδιου συστήματος το οποίο υποτίθεται πως πολεμάει. Πόσο, λοιπόν, “αντισυστημική” είναι η Χρυσή Αυγή όταν:

− κυνηγά, ξυλοκοπεί και μαχαιρώνει σκουρόχρωμους μετανάστες που εργάζονται υπό αντίξοες συνθήκες για ένα κομμάτι ψωμί;

− υπονομεύει διαρκώς κάθε προσπάθεια απεργιακής κινητοποίησης σε εργοστάσια και χώρους δουλειάς, παίζοντας το ρόλο του “μαντρόσκυλου” για εργοστασιάρχες και κεφαλαιοκράτες;

− στοχοποιεί τους “ξένους”, είτε αυτοί είναι αβοήθητοι αλλοδαποί εργάτες είτε γενικά και αόριστα “οι ξένοι τοκογλύφοι”, σιωπώντας πλήρως για την υπερκερδοφορία ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων και μεγαλοεπιχειρηματιών;

− προωθεί την τρομοκρατία των “ταγμάτων εφόδου” ως αντίβαρο στην ταξική πάλη με σκοπό τον εκφοβισμό του εργατικού κινήματος προς όφελος του Κεφαλαίου;

− στήνει δουλεμπορικά γραφεία εκμεταλλευόμενη την αγωνία και τον πόνο των ανέργων, δημιουργεί πελατειακές σχέσεις με εργοδότες και πουλάει “όσο-όσο” (15-18 ευρώ μεροκάματο) την εργασία όσων έχουν ανάγκη;

− φέρεται να έχει “εκλεκτικές συγγένειες” με τον υπόκοσμο και ότι πιο βρώμικο υπάρχει στις παρυφές των παρακρατικών μηχανισμών;

Ο “πατριωτισμός” της Χ.Α. είναι ουσιαστικά η αντανάκλαση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Αντίθετα με όσα ισχυρίζονται ορισμένοι η αυξημένη εκλογική ισχύς της δεν ήρθε ως απότοκος της κρίσης που το πολιτικό σύστημα αδυνατούσε, δήθεν, να αντιμετωπίσει. Ήρθε ακριβώς επειδή το μεγάλο κεφάλαιο, σε αγαστή συμμαχία με το αστικό πολιτικό κατεστημένο, εντατικοποίησε τις επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώμματα, οδηγώντας σταδιακά ένα μέρος της μικροαστικής τάξης στα “βαλτόνερα” του εκφασισμού. Είναι δε εξόχως υποκριτικό το αστικό πολιτικό σύστημα – αυτό που πρόσφατα συγκυβέρνησε με τη λαϊκίστικη ακροδεξιά (ΛΑΟΣ) και που υπουργοποίησε πρώην τσεκουροφόρους υμνητές της Χούντας – να “διαρρηγνύει τα ιμάτια” του για ένα φαινόμενο που το ίδιο προκάλεσε.

Σύμφωνα με τον μαρξιστή θεωρητικό Νίκο Πουλαντζά [3], χαρακτηριστικό αυτής της διαδικασίας εκφασισμού είναι το γεγονός ότι η πάλη της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική παίρνει όλο και πιο πολιτικό χαρακτήρα ενώ η πάλη της εργατικής τάξης περιορίζεται προοδευτικά στον οικονομικό και διεκδικητικό τομέα. Οι ευθύνες της “αποριζοσπαστικοποίησης” και απονεύρωσης των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως στους “συνομιλητές” των μεγαλοβιομηχάνων (βλέπε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) και σε όσους υπόσχονται ανώδυνες λύσεις χωρίς ρήξη με το Κεφάλαιο, την Ε.Ε και τα μονοπώλια (βλέπε αξιωματική αντιπολίτευση του 27%).

Η ρήξη με το σύστημα που γεννά τις οικονομικές κρίσεις και τα “χρυσά αυγά” του φιδιού δεν θα είναι εύκολη, όσο προχωρά ο εκφασισμός της κοινωνίας. Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα εάν δεν είναι ταυτόχρονα και πόλεμος, αδιάκοπος και ανειρήνευτος, με το καπιταλιστικό σύστημα που τον εκτρέφει. Η διατράνωση της αντίθεσης μας στην παράλογη κοσμοθεωρία της Χ.Α – το ρατσισμό – δεν αρκεί. Απαιτείται ολομέτωπος ταξικός αγώνας: εκεί που Χρυσή Αυγή επιχειρεί να σπείρει διχόνοια μεταξύ ελλήνων και αλλοδαπών εργατών απαιτείται ισχυροποίηση της εργατικής αλληλεγγύης. Εκεί που η Χρυσή Αυγή “φοβερίζει” απεργούς χάρην των αφεντικών απαιτείται εντατικοποίηση του απεργιακού αγώνα. Εκεί που η Χρυσή Αυγή προσφέρει ψίχουλα δήθεν φιλανθρωπίας (μόνο σε έλληνες) απαιτείται κοινωνική αλληλεγγύη με ταξικά χαρακτηριστικά. Εκεί που η Χρυσή Αυγή και οι υμνητές του Μεταξά και του Χίτλερ μιλούν για “πατριωτισμό” και “ιστορία” απαιτείται ιστορική μνήμη και υπενθύμιση των δεινών που ο φασισμός και οι εγχώριοι συνεργάτες του έφεραν στη χώρα. Στις δήθεν “αντικαπιταλιστικές” ρητορείες των χρυσαυγιτών η απάντηση είναι η αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου τους ως “μαντρόσκυλων” του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος.

Η ταξική πάλη και αλληλεγγύη είναι ο φόβος και ο τρόμος κάθε “Χρυσής Αυγής”. Ήταν άλλωστε ο φόβος κάθε ιδεολογικού προγόνου της νεοναζιστικής οργάνωσης, απ’ τον Μεταξά και τον Χίτλερ μέχρι τους απριλιανούς δικτάτορες. Οι ρίζες αυτές, λοιπόν, που «το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα» [4] πρέπει να ξεριζωθούν, γιατί ο φασισμός και το σύστημα που αυτός προστατεύει – ο καπιταλισμός – δεν θα πεθάνουν μόνοι, αλλά οφείλει να τους τσακίσει ο ίδιος ο λαός.

Υποσημειώσεις: 

[1] Ο αμερικανικός πετρελαϊκός κολοσσός Standard Oil ήταν ο βασικός προμηθευτής καυσίμων της διαβόητης ναζιστικής πολεμικής αεροπορίας “Λουφτβάφ娔. Μετά το τέλος του πολέμου, από τη διάλυση της Standard Oil προέκυψαν τρεις πετρελαϊκές εταιρείες που σήμερα αποτελούν γιγαντιαίους μονοπωλιακούς ομίλους: ExxonMobil, BP και Chevron.

[2] Ενδιαφέροντα ντοκουμέντα για το δικτατορικό καθεστώς του Ι.Μεταξά και τις σχέσεις του με την χιτλερική Γερμανία περιλαμβάνοντα στο βιβλίο: Αννίβας Βελλιάδης, Ελληνογερμανικές σχέσεις στην Μεταξική δικτατορία, 1936-1941, Ενάλιος, 2003.

[3] Νίκος Πουλαντζάς, Φασισμός και Δικτατορία: Η Τρίτη Διεθνής αντιμέτωπη στον φασισμό, εκδ. Ολκός, 1975.

[4] Στίχος από το τραγούδι “Ο Φασισμός”, Στίχοι του Φώντα Λάδη και μουσική Μάνου Λοϊζου, Δίσκος “Τα τραγούδια της λευτεριάς” (1978).

Ο Νικόλαος Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ (PhD) Πολιτικής Ιστορίας και Εξωτερικής Πολιτικής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στις Διπλωματικές Σπουδές (Διπλωματική Ακαδημία Λονδίνου) και στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβιβ). Υπήρξε επί τριετία τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Είναι ίδρυτής και διαχειριστής του ελληνικού αρχείου Τσε Γκεβάρα, http://www.guevaristas.net.

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ σε ρόλο κοινών συκοφαντών

από γλόμπινγκ

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Δημόσιο και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ εξέδωσαν ενημερωτική ανακοίνωση για τη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ στις 25 Οκτώβρη.

Πρόκειται για μια ανακοίνωση άκρως συκοφαντική απέναντι στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τα πιο απύθμενα, τα πιο ανείπωτα ψέματα.

Είναι μια ανακοίνωση που, εν ολίγοις, χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο χώρο.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ισχυρίζονται πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ «υπερψήφισαν μαζί με την ΠΑΣΚΕ το πλαίσιο της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ».

Πρόκειται για τεράστιο ψέμα.

Ποτέ, μα ποτέ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν έχουν ψηφίσει το διεκδικητικό πλαίσιο ή το πολιτικό σκεπτικό της ΑΔΕΔΥ όπως και της ΓΣΕΕ.

Πλαίσιο στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ έχει ψηφιστεί.

Είναι όμως αυτό που ψηφίστηκε από όλες τις άλλες δυνάμεις μετά από πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, όταν αναγνώρισαν την καπιταλιστική κρίση ως κρίση χρέους και συναποφάσισαν να συγκροτηθεί η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) για το πόσο από το χρέος (της πλουτοκρατίας) είναι νόμιμο και πόσο παράνομο, και πόσο από αυτό θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι!!!

Τέτοιο πλαίσιο ΝΑΙ βγήκε, αλλά με πρωτεργάτες την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, τη στήριξη των άλλων δυνάμεων και την κατηγορηματική αντίθεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Ισχυρίζονται στην εν λόγω ανακοίνωσή τους ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ «…ζήτησαν να μην ψηφιστεί καμία άλλη πρόταση εκτός από την 24ωρη στις 9 Νοέμβρη και να ξεκινήσουν κλαδικοί αγώνες…».

Αλλο ένα τεράστιο ψέμα.

Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δε ζήτησαν κλαδικούς αγώνες, ζήτησαν ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ δημόσιου – ιδιωτικού τομέα, συμμαχία και κοινό αγώνα με τους φτωχούς αγρότες, τους μικροεπαγγελματίες, τους νέους, τις γυναίκες.

Πρότειναν και ψήφισαν 24ωρη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και το απόγευμα της ίδιας μέρας να συνεδριάσουν τα όργανα του κινήματος, να εκτιμήσουν την κατάσταση, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους και να προχωρήσουν σε νέα κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα.

Τόνισαν δε πως θα πρωτοστατήσουν και είναι ανοιχτοί σε κάθε μορφή πάλης αρκεί αυτή να κινεί τις μάζες, να συσπειρώνει τους εργαζομένους, να δημιουργεί προϋποθέσεις γενικευμένης μαζικής λαϊκής αντεπίθεσης, σύγκρουσης με εργοδοσία, κράτος, κυβέρνηση, ΕΕ, προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας και τελικής νίκης.

Για την προτεινόμενη πανευρωπαϊκή απεργία στις 14 Νοέμβρη ισχυρίζονται: «Εφτασαν στο σημείο (σ.σ. οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ) να επικαλούνται την ετυμηγορία της ΓΣΕΕ, αν δεν συμφωνήσει η ΓΣΕΕ να μην βάλουμε την πανευρωπαϊκή απεργία στις 14 Νοέμβρη».

Η τοποθέτηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και η αλήθεια είναι η εξής: «Δεν είμαστε αντίθετοι στο ενδεχόμενο μιας πανευρωπαϊκής απεργίας, ούτε αντίθετοι στον αγωνιστικό συντονισμό των Συνδικάτων στην Ευρώπη. Το θέμα όμως αυτό δεν αφορά μόνο το δημόσιο τομέα, είναι αντικείμενο συνεννόησης και με τη ΓΣΕΕ».

Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ εξέφρασαν την κατηγορηματική τους αντίθεση στο απεργιακό περιεχόμενο που προωθεί η προδοτική Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), για τις δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «ψιλά γράμματα».

Νοιάζονται περισσότερο να χτυπήσουν το ΠΑΜΕ, τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα παρά τη ΣΕΣ που καλεί τους εργαζομένους να απεργήσουν για «να σωθεί η ΕΕ και το ευρώ από την κρίση», «να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή», να κάνουν θυσίες «για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων της ΕΕ».

Τέλος, οι εν λόγω γραφίδες ισχυρίζονται τα εξής: «…Σύμμαχος της ΠΑΣΚΕ εμφανίστηκε το ΠΑΜΕ… το οποίο είπε πως… τα μέτρα θα περάσουν ούτως ή άλλως και άρα αυτό που χρειάζεται είναι να τα μπλοκάρουμε μετά την ψήφισή τους…».

Η αλήθεια για την τοποθέτηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ είναι η εξής:

«Απαιτείται πανστρατιά, συναγερμός για να μην περάσουν τα μέτρα.
Κι εδώ το κύριο είναι μέσα από την οργάνωση, την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, τη σύγκρουση με κυβέρνηση, πλουτοκρατία, ΕΕ, να δημιουργούμε καθημερινά τις προϋποθέσεις για να μην περάσουν τα μέτρα.
Στο βαθμό όμως που τα μέτρα ψηφιστούν στη Βουλή απαιτείται λαϊκό μπλόκο παντού, ώστε να μην περάσουν, να μην υλοποιηθούν στην πράξη».

Και μια χρήσιμη πληροφορία: Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ συνεδριάζει με πρακτικά μαγνητοφωνημένα κι αυτά είναι στη διάθεση κάθε εργαζομένου. Οχι πως έχουμε ανάγκη να αποδείξουμε κάτι παραπάνω επικαλούμενοι τα πρακτικά, αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος για να ξεσκεπάζονται οι αριστεροί συκοφάντες.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ πρότειναν γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Θα το ξαναπούμε. Καμιά μορφή πάλης δεν αποκλείουμε. Υπό όρους και προϋποθέσεις μπορούν όλες να αξιοποιηθούν από το λαϊκό κίνημα.

Ομως, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, αντί να προβαίνουν σε μεγαλοστομίες και αγωνιστικές πλειοδοσίες, φρονιμότερο θα ήταν να πουν και δυο κουβέντες στους εργαζόμενους και με μια έννοια να απολογηθούν σε αυτούς για την απεργοσπασία που οργανώνουν οι συνδικαλιστές τους στους τόπους δουλειάς.

• Στο σωματείο των ΟΤΑ στην Καλλιθέα, όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έχουν απόλυτη πλειοψηφία, πήραν απόφαση στο ΔΣ του σωματείου να προτείνουν τη μέρα της Γενικής Απεργίας στις 18 Οκτώβρη… στάση εργασίας!
• Στη Β’ ΕΛΜΕ Αθηνών, όπου ο πρόεδρος είναι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, δε δήλωσαν απεργία επειδή το σχολείο τους ήταν σε… κατάληψη!
• Στο σωματείο των ΟΤΑ και πάλι στην Καλλιθέα ζήτησαν από τη δημοτική αρχή εξηγήσεις γιατί έγιναν περικοπές στα μεροκάματα όταν οι εργαζόμενοι έκαναν κατάληψη. Δηλαδή, τι ζήτησαν; Και κατάληψη, και απεργία, και το μεροκάματο να πέφτει!! Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχουν σε ακραία εκφυλιστικά φαινόμενα στο κίνημα, σαν τα παραπάνω που εκθέσαμε.

Γενική πολιτική απεργία διαρκείας πρότεινε με ενυπόγραφη επιστολή του και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας – ΟΕΝΓΕ (ΣΥΡΙΖΑ), αλλά την ίδια στιγμή σε κάθε απεργία, είτε 24ωρη είτε 48ωρη, η απεργοσπασία από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πάει σύννεφο. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.

Σε πάνω από 60 ΕΛΜΕ και Συλλόγους Δασκάλων, στις αρχαιρεσίες για τα Τοπικά Υπηρεσιακά Συμβούλια που θα γίνουν τώρα στις 7 Νοέμβρη οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ κατεβαίνουν σε κοινό ψηφοδέλτιο με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή «αριστερών αιρετών» αλλά, την ίδια στιγμή, κατεβαίνουν ξεχωριστά στις ίδιες εκλογές για τα Κεντρικά Υπηρεσιακά Συμβούλια. Και μόνο αυτό το γεγονός δείχνει περίτρανα τον καιροσκοπισμό τους, το διαβρωτικό τους ρόλο στο κίνημα.

Δείχνει περίτρανα πως είναι πλέον το μαξιλαράκι της νέας σοσιαλδημοκρατίας στο κίνημα.

Συμμετέχουν και πρωτοστατούν για τη διαμόρφωση και την επανίδρυση ενός νέου κινήματος κάτω από την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχουν και πρωτοστατούν για να πάρει κεφάλι ο αυριανός κυβερνητικός συνδικαλισμός της κυβερνώσας αριστεράς. Από αυτή την άποψη αντιπαρατίθενται, χτυπούν την ταξική γραμμή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, πολεμάνε το ΠΑΜΕ με ύπουλο και βρώμικο τρόπο, με συκοφαντίες και ψέματα, ενώ την ίδια στιγμή πουλάνε… ενότητα!

Εφτασαν στο σημείο να συκοφαντήσουν και το Σωματείο των Ξενοδοχοϋπαλλήλων στο NOVOTEL (εκεί γινόταν η συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ) ότι έχει αποκοπεί από την πραγματικότητα και συμπορευόμενο με τα άλλα σωματεία των Ξενοδοχοϋπαλλήλων στην Αττική και το ΠΑΜΕ μεταθέτει τάχα τη λύση των άμεσων προβλημάτων των εργαζομένων στη Δευτέρα Παρουσία της… λαϊκής εξουσίας!

Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ είναι χρήσιμη. Βοηθάει κάθε τίμιο αγωνιστή, κάθε καλοπροαίρετο εργαζόμενο να βγάζει τα συμπεράσματά του. Βοηθάει τους εργαζόμενους να αποφασίσουν «με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν».

Αλέκος ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ
Εκπρόσωπος των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ

«Φασισμός: Ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς, ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ. Μπρεχτ)

 

 

Γράφει    ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».

(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012).

 

Θυμίζουμε:

 

1) Ο Μεταξάς ήταν αυτός που το 1936, λίγους μήνες πριν κηρύξει επίσημα τη φασιστική δικτατορία, είχε διοριστεί πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο και είχε λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των αστικών κομμάτων, αν και το Γενάρη του ίδιου χρόνου στις εκλογές που είχαν προηγηθεί είχε λάβει μόλις 50.000 ψήφους και κατείχε μόλις 7 έδρες στη Βουλή.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τότε βουλευτή Ηλείας του Λαϊκού Κόμματος, Βάσου Στεφανόπουλου:

«Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζη δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς».

 

Τόσο… «αντισυστημικός», λοιπόν, ο διορισμένος από τα ανάκτορα και εκλεκτός της άρχουσας τάξης Μεταξάς. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του…

 

2) Μετά τη στάση πληρωμών του 1932, η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε. Το καθεστώς Μεταξά είναι αυτό που εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.

 

Τόσο… «πατριωτικό» το καθεστώς Μεταξά. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του…

 

3)«Εκτός από τους χώρους της πολιτικής και του στρατεύματος, το καθεστώς (σ.σ. Μεταξά) άντλησε τα στελέχη του και από τον επιχειρηματικό κόσμο του αντιβενιζελικού χώρου και τους τραπεζιτικούς και χρηματιστικούς κύκλους, κυρίως από τα υψηλόβαθμα κλιμάκια της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος (ΕΤΕ), του μεγαλύτερου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος της χώρας, και δευτερευόντως της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ). Οι βιομήχανοι Ανδρέας Χατζηκυριάκος (ως πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών αλλά και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας μέχρι τις 24 Ιουλίου 1937), Επαμεινώνδας Χαρίλαος και Πρόδρομος («Μποδοσάκης») Αθανασιάδης στήριξαν ενεργά την άνοδο και την οικονομική πορεία της μεταξικής κυβέρνησης. Ο Αλέξανδρος Κορυζής, υποδιοικητής (και από το 1939 διοικητής) της ΕΤΕ, ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας (αργότερα μετονομασθέν σε Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως) και το 1941 διαδέχθηκε τον Μεταξά στην πρωθυπουργία. Από τον χώρο της ΕΤΕ προήλθε και ο διάδοχος του Χατζηκυριάκου στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (ο Ιωάννης Αρβανίτης, ο οποίος τον Απρίλιο του 1938 ανέλαβε παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών και παρέμεινε εκεί, στα δύο οικονομικά υπουργεία, μέχρι τον Απρίλιο του 1941). Ο οικονομολόγος καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσος διατήρησε τη θέση του υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, μέχρι την παραίτηση του Εμμ. Τσουδερού το 1939 – στον Βαρβαρέσο είχε προσφερθεί το αξίωμα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, αλλά εκείνος το αρνήθηκε, προσφέροντας ωστόσο ανελλιπώς τις οικονομικές του συμβουλές στην κυβέρνηση. Ο Αλέξανδρος Ν. Κανελλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠΛ), διατέλεσε κυβερνητικός επίτροπος της ΕΟΝ (1937-41)».

(Σπυρίδων Πλουμίδης, «Το καθεστώς Μεταξά», 1936-1940)

 

Τόσο… «αντικεφαλαιοκράτης» ο Μεταξάς. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του…

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του Κ.Κ.Ε για το μήνυμα Σαμαρά

 

 

 

Στο εκβιαστικό – τρομοκρατικό μήνυμα του πρωθυπουργού, το ΚΚΕ

καλεί το λαό να απαντήσει περήφανα, μαζικά, αγωνιστικά και άμεσα,

αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης. Ο πανεργατικός – παλλαϊκός

ξεσηκωμός για την καταψήφιση των μέτρων πρέπει να γίνει η αφετηρία

της λαϊκής αντεπίθεσης για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση

των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Π.Α.ΜΕ : Για τις δηλώσεις του πρωθυπουργού

 

Με αφορμή την δήλωση του πρωθυπουργού ότι στην διαπραγμάτευση με την Τρόικα η κυβέρνησή του πέτυχε το καλύτερο δυνατόν και ότι αυτά που πέτυχε πρέπει να εγκριθούν γιατί σώζεται η χώρα και ο λαός από τα χειρότερα,  το ΠΑΜΕ επαναλαμβάνει

Ο ίδιος και η κυβέρνησή του μαζί με την Τρόικα και τους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες είναι οι νεκροθάφτες και των τελευταίων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τα παζάρια και οι διαπραγματεύσεις τους, ούτε πριν ούτε τώρα έγιναν για να πληρώσουν οι εργαζόμενοι λιγότερα και πολύ περισσότερο για να μην πληρώσουν αυτοί την κρίση.

Έγιναν για να βγει το κεφάλαιο που δρα στην χώρα μας με τις λιγότερες απώλειες και κυρίως για τους όρους διατήρησης της κερδοφορίας του τώρα και για την περίοδο μετά την κρίση.

Ο εκβιασμός είναι ο συνηθισμένος κυνικός εκβιασμός του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Ή δέχεστε τις μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων ή απολύεστε και κλείνει το εργοστάσιο, ή δέχεστε τα μέτρα ή θα έρθουν χειρότερα.

Γι´ αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτήσουν μονομερή διαγραφή του χρέους, καμία διαπραγμάτευση – έξοδο από την Ε.Ε. με λαϊκή εξουσία- καταψήφιση των μέτρων. Το μέλλον τους δεν μπορεί να είναι οι εκβιασμοί και τα διλήμματα του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπαλλήλων. Δεν μπορεί να είναι η βαρβαρότητα της πολιτικής τους.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΒΟΣ – ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ –  ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ

Η Εκτελεστική Γραμματεία

Με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα σε Τσεχία και Ουκρανία

 

από  redfly  planet

Πριν λίγες μέρες, στις 12-13 Οκτωβρίου 2012, διεξάχθηκαν περιφερειακές εκλογές στην Τσεχία, μια χώρα με πείρα των “δεινών” που προκάλεσε ο κομμουνισμός! Εκεί λοιπόν, το Κομμουνιστικό Κόμμα αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα, λαμβάνοντας 20,43% (το 2008 είχε λάβει 15,03%).

Στην Ουκρανία όπου ο λαός έζησε επίσης τα “κακά του κομμουνισμού”, καθώς η Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία ήταν τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (ένα κόμμα που υπερασπίζεται την ΕΣΣΔ, ασκώντας κριτική στις παρεκτροπές της από τις λενινιστικές αρχές), στις πρόσφατες εθνικές εκλογές της 28ης Οκτωβρίου 2012, πέτυχε σπουδαία εκλογική νίκη, υπερδιπλασιάζοντας τα ποσοστά του, λαμβάνοντας 13.98% (το 2007 είχε λάβει 5.39%)! Να σημειώσουμε εδώ, πως σε έρευνα που είχε γίνει από το Κέντρο Ερευνών Pew στην Ουκρανία,

το 62% των ερωτηθέντων υποστήριξε ότι στον καπιταλισμό η ζωή είναι χειρότερη, απ’ ότι

στον σοσιαλισμό.

Η έρευνα του Pew που αναφέραμε περιλάμβανε κι άλλες χώρες. Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά

πως στην Ουγγαρία, το 72% δήλωσε επίσης πως η ζωή στον καπιταλισμό, είναι χειρότερη απ’ ότι

κατά την περίοδο του σοσιαλισμού, ενώ το ποσοστό που λέει το ίδιο στην Βουλγαρία, φτάνει το 62%.

Όπως είχαμε αναφέρει και παλαιότερα: “Στη Ρουμανία, το 45% απ’ όσους συμμετείχαν σε πρόσφατη

έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής, πιστεύουν ότι σήμερα θα ζούσαν

καλύτερα, αν δεν είχε επικρατήσει ο καπιταλισμός στη χώρα τους. Το 61%, δήλωσε ότι σήμερα ζει κάτω

από πολύ χειρότερες συνθήκες, απ’ ότι επί σοσιαλισμού. Απ’ την άλλη, μόλις το 29% αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό σαν μια “κακή ιδέα”.

Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως “η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας

της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους”. Ενώ, παρέθεσε

δημοσκόπηση στην οποία, το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Όπως σημειώνει

το περιοδικό: “Από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης προκύπτει ότι η νοσταλγία για την πρώην

Ανατολική Γερμανία έχει ριζώσει βαθιά στις καρδιές πολλών πρώην Ανατολικογερμανών, αφού δεν

περιορίζεται πλέον στους πιο ηλικιωμένους, που θρηνούν την απώλεια της Λαϊκής Δημοκρατίας της

Γερμανίας, αλλά ακόμα και οι νέοι, που δεν είχαν σχεδόν καθόλου εμπειρία από τη Λαϊκή Δημοκρατία

της Γερμανίας, έχουν σήμερα θετική άποψη γι’ αυτή.” Επίσης, στο περιοδικό υπάρχουν μαρτυρίες,

όπως αυτή ενός 38χρονου σήμερα, πρώην Ανατολικογερμανού, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά,

για την περίοδο μετά την επανένωση της Γερμανίας: “είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άστεγους,

ζητιάνους και φτωχούς ανθρώπους, που φοβούνταν για την επιβίωσή τους”.”

Το ζήτημα είναι, αυτή η συνειδητοποίηση και αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα, να αποτελέσουν

εφαλτήριο ώστε οι λαοί να αντιληφθούν ποια είναι η πραγματικά φιλολαϊκή προοπτική, οικοδομώντας

ταξικά κινήματα με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας των καπιταλιστών. Η ανθρώπινη ιστορία

είχε και έχει πισωγυρίσματα, όμως δεν σταματά!

 

Πηγη:Yπερβολες

Kινητοποίηση εργαζομένων σε ΜΚΟ-5 Νοέμβρη, Ομόνοια.

 

 

 

 

Οι Επιτροπές Αγώνα Εργαζομένων στις ΜΚΟ με τη στήριξη του Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής θα πραγματοποιήσουν τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου κινητοποίηση στο Υπουργείο Εργασίας.
Από τη μία το μεσημέρι μέχρι και τη λήξη της βάρδιας θα πραγματοποιηθεί στάση εργασίας με πρωτοβουλία του Συνδικάτου για να διευκολυνθεί η συμμετοχή των εργαζομένων της κοινωφελούς εργασίας στην κινητοποίηση.
Όλοι στη συγκέντρωση των Επιτροπών Αγώνα Εργαζομένων στις ΜΚΟ και του Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής στις 2 μ.μ. στην Ομόνοια.

 

 

 

Αλέκα Παπαρήγα-Δεν αρκεί το αίτημα καταψήφισης.

 

 

 

Χωρίς αποδέσμευση από την ΕΕ, οριστική διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση,

δεν μπορούμε να μιλάμε για πραγματική καταψήφιση των μέτρων.

Καλά τους κάνανε!

 

από  cogito ergo sum

 

Κώστα, αγόρι μου, καλά να πάθεις! Ρε συ, εμείς γίναμε μανούλες στο «πού ‘ν’ το, πού ‘ν’ το το δαχτυλίδι…» προσπαθώντας επί τόσους μήνες να χάσουμε τη λίστα κι εσύ μας την κρέμασες στα περίπτερα φόρα παρτίδα; Ολόκληρος πρώην υπουργός κατέθεσε «ειλικρινά, δεν ξέρω», όταν ρωτήθηκε πού είναι η λίστα κι εσύ την έβγαλες όπως βγάζουν οι χαρτοκλέφτες τούς άσσους από το μανίκι; Δεν κατάλαβα, δηλαδή, τί ήθελες να παραστήσεις; Τον πονηρό;

Μεταξύ μας, καλά του κάνανε του Βαξεβάνη και τον μαζέψανε. Τέτοια φαινόμενα είναι επικίνδυνα και πρέπει να πατάσσονται εν τη γενέσει τους, διότι δεν θέλει και πολύ να βρεθούν μιμητές και να χαλάσει η πιάτσα. Σκέψου, λέει, να βγει κάποιος άλλος δημοσιογράφος και να βγάλει στον αέρα τούς χαμένους φακέλους τής Φαράν. Αν δεν θυμάστε, μιλάμε για το εργοστάσιο που σωριάστηκε στον σεισμό τού 1999 σκοτώνοντας 8 εργαζόμενους. Τότε ανακατεύτηκε η δικαιοσύνη και βρήκε ότι το εργοστάσιο είχε πάθει σοβαρές ζημιές από τον σεισμό τού 1981 αλλά δεν είχε επισκευαστεί. Τελικά, δεν πήγε κατηγορούμενος κανένας υπεύθυνος, επειδή κάπου στον δρόμο μεταξύ ανακριτή-εισαγγελέα χάθηκαν οι φάκελλοι. Τί λέτε, λοιπόν; Με τόσα προβλήματα που έχει αυτή την εποχή ο τόπος, είναι ώρα να βρεθούν οι χαμένοι φάκελλοι;

Καλά του κάνανε του Βαξεβάνη, όπως καλά έκανε ο Λιάτσος κι έκοψε το δίδυμο Αρβανίτη-Κατσίμη από την ΕΡΤ. Είπαμε, ρε παιδιά, αλλά όχι κι έτσι! Δηλαδή, αν φτάσουμε στο σημείο να αναρωτιούνται δημοσιογράφοι τής κρατικής τηλεόρασης αν πρέπει ή όχι να παραιτηθεί κάποιος υπουργός, τί να περιμένουμε από τα ιδιωτικά κανάλια; Πού θα φτάσει αυτή η κατάντια; Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο πια; Καλά τους κάνανε και τους κόψανε, λοιπόν. Όπως είπε κι ο Αιμίλιος ο Μέγας, έπρεπε να τιμωρηθούν για «καταπάτηση στοιχειωδών κανόνων τής δημοσιογραφικής δεοντολογίας». Κι ο Αιμίλιος ξέρει καλά από δημοσιογραφική δεοντολογία, καθ’ ότι έχει κάνει σχετικό διδακτορικό από την εποχή που ήταν στο «Σταρ». Τότε, δηλαδή, που ενδιαφερόταν (πάντοτε μέσα στα πλαίσια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας) για το αν φοράει ή όχι βρακί η αοιδός Βίκυ Μπιμπίκη, με ποιον πηδιέται η μοντέλα Βούλα Μπούλα κι αν πρόκειται να χωρίσει ή όχι η ηθοποιός Σάσα Ποτάσσα…

Αμ το άλλο, με τον ρεπόρτερ τής ΕΤ-3, τί σας λέει; Τον στείλανε να περιγράψει τις εορταστικές εκδηλώσεις τού τριημέρου κι αυτός βγήκε να σχολιάσει την ισχυρή αστυνομική παρουσία έξω από τον ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη κατά την διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου της δημοκρατίας και του πρωθυπουργού. Βρε αγόρι μου, γι’ αυτό σε στείλαμε; Αντί να μεταδώσεις τις επευφημίες τού πλήθους και την αποθέωση που επεφύλασσε στους ταγούς τού κράτους, εσύ βρήκες να πεις ότι μαζεύτηκε πολύ μπατσαριό; Δεν κατάλαβες ότι ο κόσμος που σ’ άκουγε μπορεί να νόμιζε ότι η ισχυρή αστυνομική παρουσία ήταν απαραίτητη για την προστασία τού προέδρου και του πρωθυπουργού, λες και κινδύνευαν να φάνε ξύλο από τον λαό; Τόσο μπουμπούνας είσαι; Καλά σου κάνανε και σένα και σε απομάκρυναν, λοιπόν!

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων και καταλαβαίνει και διαθέτει αίσθημα ευθύνης. Έρχεται από δρόμο, βρε αδερφέ. Είδατε, για παράδειγμα, κανένα Πρετεντέρη να σχολιάζει δυσμενώς τα κάγκελα στις παρελάσεις; Είδατε κανένα Πορτοσάλτε να καταδικάζει την επέμβαση στην Χαλυβουργία; Είδατε κανένα Ρογκάκο να ζητάει παραίτηση υπουργού; Είδατε κανένα Καρακούση να κατηγορεί την Χρυσή Αυγή για οποιονδήποτε λόγο; Είδατε κανένα Παπαδημητρίου να λέει ότι ο λαός υποφέρει δίχως να προσθέτει ότι δεν γίνεται αλλοιώς; Είδατε κανένα Καψή να υποστηρίζει οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση; Είδατε κανένα Παπαχελά να μπερδεύει τον Μαρξ στις αναλύσεις του; Είδατε καμμία Τρέμη να ρωτάει υπουργό αν σκέφτεται να παραιτηθεί; Είδατε κανένα μεγάλο κανάλι να φιλοξενεί οποιονδήποτε κομμουνιστή βουλευτή δίχως να φροντίζει να πνίξει τον λόγο του ανάμεσα στις μπαρούφες καμμιά δεκαριά παρλαπιπιζόντων καλεσμένων;

Να το δούμε κι αλλοιώς το θέμα; Ας πάρουμε το Μέγκα, το οποίο αναμφισβήτητα διαθέτει την αφρόκρεμα των δημοσιογράφων. Πόσα δήλωσε ως εισόδημα πέρυσι ο Πρετεντέρης; 700 χιλιάρικα. Η Τρέμη; 480 χιλιάρικα. Ο Στραβελάκης; 450 χιλιάρικα. Ο Τσίμας; 420 χιλιάρικα. Ο Μανώλης ο Καψής; 240 χιλιάρικα(*). Εν τάξει ως εδώ; Αυτοί της ΕΡΤ, σαν τον Βαξεβάνη ή τους άλλους τους κομμένους, πόσα βγάζουν; Σκατά, με το συμπάθειο. Αν ήσαν καλοί, γιατί δεν πηγαίνανε στο Μέγκα ή στο Λαμπρακαίηκο που καλοπληρώνουν; Οπότε, καλά τους κάνανε!

Να τελειώνουμε με την πλάκα. Με τούτο το κείμενο, ούτε του Βαξεβάνη το μέρος παίρνω ούτε των υπολοίπων. Απλώς, προσπαθώ να καταδείξω το είδος τής «δημοκρατίας» που έχει τούτος ο τόπος. Είναι μια φοβισμένη δημοκρατία. Και φοβισμένη δημοκρατία δεν είναι, δεν μπορεί να είναι Δημοκρατία. Αυτό το καθεστώς που έχουμε δεν είναι Δημοκρατία. Είναι η δημοκρατία ΤΟΥΣ.

(*) Ακόμα κι εδώ, «κώτσο» σε πιάσανε, ρε Μανώλη;

Είμεθα «κράτος» και ουχί «ξέφραγο αμπέλι»!

 

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Οπως και στην περίπτωση του «γέροντα Παστίτσιου»

έτσι και στην περίπτωση του Βαξεβάνη, του εκδότη του

περιοδικού που δημοσίευσε τη φερόμενη ως «λίστα Λαγκάρντ»,

το κράτος κινήθηκε με υποδειγματική ετοιμότητα.

Εισαγγελείς, ανακριτές, χωροφυλάκοι, δικαστές, «κοριοί»

δούλεψαν στην εντέλεια,

συνεργάστηκαν άψογα,

εντόπισαν τους «εγκληματίες»

και τους βούτηξαν στο άψε – σβήσε.

Θα έπρεπε να το περιμένει κανείς. Αλλωστε με την ίδια ακριβώς

ετοιμότητα ξέρει να δουλεύει το κράτος μας σε όλες τις περιπτώσεις.

Οπως, για παράδειγμα, όταν πρέπει να διερευνήσει (πραγματικά) εγκλήματα,

αλλά ατυχώς «χάνει τους φακέλους» (π.χ. υπόθεση «Φαράν»).

‘Η όταν πρέπει να εξιχνιάσει σκάνδαλα, αλλά ατυχώς «χάνει τις λίστες» (π.χ. «λίστα Λαγκάρντ»).

‘Η όταν πρέπει να αντιμετωπίσει το σκοταδισμό, αλλά ατυχώς

«χάνει κρατουμένους» μετά από παρεμβάσεις χρυσαυγιτών βουλευτών (π.χ. «Χυτήριο»).

‘Η όταν πρέπει να διασφαλίσει την απρόσκοπτη ελευθερία της έκφρασης

και το δικαίωμα της ενημέρωσης, αλλά ατυχώς «χάνει» ακόμα και το ελάχιστο

φύλλο συκής (π.χ. κόψιμο ενοχλητικών εκπομπών από την κρατική τηλεόραση)…

Αλλωστε το είχε ξεκαθαρίσει και ο πρωθυπουργός:

«Δεν θα γίνουμε ξέφραγο αμπέλι», κύριοι!

Μήπως η υπογραφή υπ’ αριθμόν 9788 στο km.kke.gr ήταν η αιτία;…

 αναδημοσίευση από fadomduck2

Αναρωτιέμαι αν τα σχόλια του Κώστα Αρβανίτη για τον υπουργό Δένδια, ήταν απλά η αφορμή για να κοπεί η εκπομπή «Πρωινή ενημέρωση» και όχι η πραγματική αιτία. Ή τουλάχιστον όχι η μοναδική. Αν ανατρέξει κανείς στον μακρύ κατάλογο αυτών που υπέγραψαν υπέρ της πρότασης νόμου του ΚΚΕ ενάντια στα μνημόνια, στον αριθμό 9788 θα διαβάσει:

9788

Κώστας

Αρβανίτης

δημοσιογράφος

Άλλο

Αττικής

Διαβάζω στο μπλογκ Δε δίνω λέξεις παρηγόρια… :

«Φαντάζομαι ότι αυτή η υπογραφή με αριθμό 9789 (σημ. Οικ. το σωστό είναι 9788) Κώστας Αρβανίτης δημοσιογράφος Άλλο Αττικής στην ιστοσελίδα km.kke.gr ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» και η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προχώρησε στο κόψιμο της εκπομπής «Πρωινή ενημέρωση» της ΝΕΤ με τους δημοσιογράφους Κ. Αρβανίτη και Μ. Κατσίμη. Η «δημοκρατική τους ευαισθησία» δεν άντεξε το «ανείπωτο». Δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης να υπογράφει κείμενο υποστήριξης πρότασης νόμου του Κ.Κ.Ε. Πως τόλμησε ; Εμείς τον πληρώνουμε για να προωθεί το θεάρεστο έργο της συγκυβέρνησης, όχι να βάζει την υπογραφή σε τέτοια κείμενα…»

Λέτε να είναι έτσι;… Αναρτήθηκε από oikodomos

Βλέπε ακόμη:
Ομολογία Λιάτσου για πολιτική απόλυση Αρβανίτη-Κατσίμη

Το 1 δισ. ευρώ μας το χρεώνουν 13,5 δισ. ευρώ!

 

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Από τα 31,5 δισ. ευρώ της «σωτήριας» δόσης:

α) Τα 25 δισ. ευρώ θα πάνε στους τραπεζίτες στο πλαίσιο της λεγόμενης «ανακεφαλαιοποίησης» των τραπεζών.

β) Τα 5 δισ. ευρώ θα πάνε για αποπληρωμές τόκων και χρεολυσίων ομολόγων και εντόκων γραμματίων που έληξαν ή λήγουν, με τη μερίδα του λέοντος – περί τα 4 δισ. ευρώ – να επιστρέφουν στην ΕΚΤ.

γ) Περί τα 500 εκατ. ευρώ, ίσως και περισσότερα, θα διατεθούν για την κάλυψη του ελλείμματος του 2012.

 

Δηλαδή:

Από τα 31,5 δισ. ευρώ, αυτό που απομένει για τον λαό (τάχα) είναι το… «σωτήριο» ποσό του μόλις ενός (αριθμός:1) δισ. ευρώ!

Ομως, αυτό το 1 δισ. ευρώ (στην ουσία: το …κανένα δισ. ευρώ αφού ούτε ψίχουλο δεν θα πάει στον ελληνικό λαό), ο ελληνικός λαός καλείται να το πληρώσει

με επιπλέον φόρους, χαράτσια, μειώσεις μισθών, μειώσεις συντάξεων, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων

και με μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ (τουλάχιστον)!

ψαλιδι…

αναδημοσίευση από  Η φυλή των φίλων

Μόλις πληροφορηθήκαμε ότι με απόφαση της Γενικής Διεύθυνσης του τομέα ενημέρωσης της ΕΡΤ από αύριο και μέχρι νεωτέρας οι παρουσιαστές της «ΠΡΩΙΝΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ», Κώστας Αρβανίτης και Μαριλένα Κατσίμη «κόβονται» από την εκπομπή.
Ο λόγος ήταν ο παρακάτω διάλογος μεταξύ των δύο παρουσιαστών:

Μ. Κατσίμη. …Και βγήκαν και τα ιατροδικαστικά πορίσματα για τους 15 που συνελήφθησαν και έγραφε η Guardian και
που ήθελε ο κ. Δένδιας να κάνει στην Guardian μήνυση
Κ. Αρβανίτης. Δεν έκανε μήνυση;
Μ. Κατσίμη. Δεν έκανε γιατί τα πορίσματα δείχνουν ότι όντως είναι κακούργημα.
Κ. Αρβανίτης. Και θα παραιτηθεί τώρα;
Μ. Κατσίμη. Δε νομίζω ότι θα παραιτηθεί. Πάντως ήταν περίεργο το ότι ο κ. Δένδιας είπε – σαν να ήξερε τα πορίσματα, που αυτό κανονικά δε γίνεται – που από τη μία έιναι καλό ότι δεν τα ήξερε τα πορίσματα, αλλά από την άλλη πώς πας και το λες αυτό;
Κ. Αρβανίτης. Και τώρα τι θα γίνει; Θα πει συγνώμη;
Μ. Κατσίμη. Δεν ξέρω….
Κ. Αρβανίτης. Πω πω δύσκολα για τον κ. Δένδια. Και είναι και κοντοχωριανός σου, είναι από την Κέρκυρα.
Μ. Κατσίμη. Και είναι και σοβαρός άνθρωπος έχω να πω.

http://www.ert.gr/webtv/net/item/8227-Prwinh-Enhmerwsh-29-10-2012#.UI5d1mdlmL

——

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του  Κ.Κ.Ε  για το κόψιμο της εκπομπής «Πρωινή Ενημέρωση» της ΝΕΤ

Το κόψιμο της εκπομπής «Πρωινή Ενημέρωση» της ΝΕΤ, με τους δημοσιογράφους Κ. Αρβανίτη και Μ. Κατσίμη, αποτελεί πράξη ωμής λογοκρισίας και πολιτικής δίωξης.

Η ευθύνη βαρύνει τη συγκυβέρνηση και τους εντεταλμένους της στην ΕΡΤ. Η απαράδεκτη αυτή απόφαση πρέπει να ανακληθεί τώρα.

Γελοίοι όπως πάντα

 

 

 

Υπάρχει ένα θέμα που οι ελληνικές χούντες δεν μπορούν να περιορίσουν και να ελέγξουν. Τον χρόνο και τον τρόπο γελοιοποίησης τους. Πάντα αστείοι και  καταγέλαστοι, βαθειά ανίκανοι και διεφθαρμένοι, προσπαθούν με κατασταλτικά μέσα να φανούν υπερασπιστές των Νόμων και της τάξης, καταφέρνοντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό κατάφεραν και με την υπόθεση του Κώστα Βαξεβάνη, έτσι όπως την έστησαν χτες και προχτές. Στην Ελλάδα του 2012, η σαπίλα μπορεί να βασιλεύει, αλλά όταν κάποιος αναταράξει τα βρώμικα και δυσώδη νερά της τότε τρέχουν όλοι να τον συλλάβουν και να τον φιμώσουν παραδειγματίζοντας και τους μελλοντικούς «ταραξίες».

Εδώ και μήνες δεν ισχύει το αστικό Σύνταγμα, ο κορυφαίος Νόμος το κράτους, αυτό το ξεκάρφωμα ισονομίας και ισότητας. Δεν ισχύει το άρθρο που προβλέπει δουλειά για όλους του έλληνες, δεν ισχύσει το άρθρο που προβλέπει την ισότητα όλων απέναντι στους Νόμους. Δεν ισχύει το άρθρο που προβλέπει την κύρωση των διεθνώς συμβάσεων από τα τρία πέμπτα της Βουλής, δεν ισχύει η εξασφάλιση υγείας και παιδείας για όλους τους πολίτες. Δεν ισχύει το δικαίωμα του συνέρχεστε, αφού καμία διαδήλωση δεν έχει ολοκληρωθεί τα τελευταία 3 χρόνια. Και δεν ισχύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Για την ακρίβεια δεν ισχύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών που δεν ενοχλούν την άρχουσα τάξη.

Κυβέρνηση που τόλμησε να κόψει επιδόματα αναπήρων, τυφλών και ανάπηρων παιδιών, κυβέρνηση που τόλμησε να κόψει την σύνταξη των 400 ευρώ, το δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων, κυβέρνηση που ανέχεται να κυκλοφορούν στον δρόμο 1,5 εκ άνεργοι, 200.000 ταπεινωμένοι που τρώνε από κάδους, κυβέρνηση που εξοντώνει από πρόθεση και συστηματικά σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού, εβρισκόμενη σε διατεταγμένη υπηρεσία, είναι ικανή να κάνει τα πάντα.

Δεν έπεσα από τα σύννεφα με την σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη. Είναι ο κρίκος, ένας μεγάλος κρίκος, στην αλυσίδα που μας φόρεσαν. Ο αυταρχισμός, είναι το εργαλείο τους. Τα μέτρα τους δεν περνάνε χωρίς τρόμο, φόβο, απειλές, προειδοποιήσεις, βασανιστήρια  και ότι άλλο χρειαστεί.

Η Υπόθεση του Κώστα μας αφορά όλους. Ανεξαρτήτως αν η λίστα είναι παλιά, από μια τράπεζα, χωρίς ποσά, αν λείπουν ονόματα, αν… αν… αν. Από τη στιγμή που η επίσημη πολιτεία δια των οργάνων της και δια των υπουργών της, φέρθηκαν «επιπόλαια» και την έχασαν, μπορώ και εγώ να φερθώ, «επιπόλαια» και να ισχυριστώ ότι θέλω, να ενοχοποιήσω όποιον θέλω. Ας μου αποδείξουν αυτοί ότι είναι αθώοι. Έχουν άλλωστε το τεκμήριο ενοχής.

Η υπόθεση του Κώστα μας αφορά όλους, γιατί είναι θέμα ελευθερίας, διαφάνειας, ισοπολιτείας, δικαιοσύνης, υπεράσπισης του Συντάγματος.

Δεν αιφνιδιάστηκα επίσης, από την σιωπή των καθεστωτικών ΜΜΕ. Το αντίθετο θα με ξάφνιαζε. Και αυτή η σιωπή, τους κάνει ακόμη πιο κατάπτυστους, κωμικούς και ανήμπορους.

Λυπάμαι που ως λαός τους αφήνουμε να μας κατακρεουργούν, ή τους εξουσιοδοτούμε κιόλας. Αλλά χαίρομαι που τους χαλάμε την ηρεμία. Που τους θυμίζουμε πόσο σάπιοι είναι. Και αυτοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν αποδεικνύουν ακριβώς το ίδιο, δηλαδή το πόσο σάπιοι είναι. Χαίρομαι που αραιά και που, πανικοβάλλονται και δρουν σπασμωδικά. Όπως έδρασαν στην περίπτωση του Κώστα. Απροκάλυπτα, χαζά, χωρίς έμπνευση και φαντασία. Χαίρομαι που ξεβρακώνονται, που ούτε μια λίστα δεν μπορούν να κρύψουν, που δεν ξέρουν από προσχήματα και ευελιξία, που ψελλίζουν δικαιολογίες. Χαίρομαι να τους βλέπω να κάνουν μόνο ένα πράγμα. Να σέρνονται στην γη.

 

ΥΓ. Είναι λίγοι, είναι σάπιοι, είναι υπερόπτες και αλαζόνες, είναι απροετοίμαστοι. Είναι εύκολος αντίπαλος. Ειδικά στο ιδεολογικό επίπεδο και σε θέματα εντυπώσεων και εικόνας. Και κάθε μέρα που περνά γίνεται ευκολότερος.

 

Θύμιος Κ.

To KKE τίμησε τη μέρα του ΟΧΙ

Πύργος- Ηλεία

Ακροναυπλία

Τίμησαν τους εκτελεσθέντες αγωνιστές της Ακροναυπλίας

Με ανάρτηση πανό στο βράχο της Ακροναυπλίας, σημείο μαρτυρίου αγωνιστών του Κομμουνιστικού κόμματος, τίμησε σήμερα την αντίσταση ενάντια στο φασισμό το ΚΚΕ Αργολίδας.
«Οχι στα μετρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Οχι στο Φασισμό» έγραφε το πανό στο ρολόι της Ακροναυπλίας. Με την συμβολική αυτή κίνηση οι συγκεντρωμένοι τίμησαν τους φυλακισμένους, βασανισμένους, εκτελεσθέντες αγωνιστές και την αντίσταση κατά του φασισμού στη περίοδο του 1940.
Το πρωί στο χώρο του μνημείου των εκτελεσθέντων της Ακροναυπλίας έγινε ομιλία και στην συνέχεια πορεία των μελών του ΚΚΕ Αργολίδας.

Πάτρα

 

 

Σπάρτη

 

 

 

 

 

 

 

δεκάδες  και οι παρεμβάσεις του Π.Α.ΜΕ   και των Λαϊκών επιτροπών  σε όλη τη χώρα

για  τον γιορτασμό της νίκης  ενάντια  στο φασισμό

ΕΑΜ – ΕΛΑΣ -ΕΠΟΝ- ΔΣΕ – ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΚΚΕ

ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΓΚΛΟΜΠ ΣΤΟΝ ΑΥΧΕΝΑ – ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΟ ΠΑΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

 

 

Τον βάναυσο ξυλοδαρμό ενός 50χρονου διαδηλωτή από τα ΜΑΤ με γκλομπ κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στη Θεσσαλονίκη, καταγγέλλει το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωση του.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση ο διαδηλωτής Λάζαρος Μεταξόπουλος, που είναι απολυμένος εργάτης και μέλος του ΠΑΜΕ δέχτηκε χτυπήματα με γκλομπ στον αυχένα και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο Άγιος Παύλος όπου και νοσηλεύεται.

Διαβάστε όλη την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ:

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – Γραμματεία Θεσσαλονίκης

 

«Για μια ακόμα φορά, αστικά Μέσα Ενημέρωσης, απέδειξαν ότι η κυβέρνηση και το κράτος των μονοπωλίων επιλέγουν τον «αντίπαλο» που θέλουν και τον οποίο μπορούν να τον διαχειριστούν, τον προβάλλουν επικοινωνιακά για να αποτελέσει την ανώδυνη, επόμενη λύση για το κράτος των εκμεταλλευτών και όχι αυτόν που πραγματικά είναι αντίπαλος τους.

Σήμερα, 28 Οκτώβρη, για πολλοστή φορά τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης πρόβαλαν εικόνες από συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στη παρέλαση και έλεγαν ότι πρόκειται για συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι’ αυτό, όταν ο διαδηλωτής του ΠΑΜΕ – απολυμένος εργάτης από τη ΦΙΛΚΕΡΑΜ, Λάζαρος Μεταξόπουλος νοσηλεύεται στο νοσοκομείο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ καθώς εκτός από τα χημικά που εξαπέλυσαν τα ΜΑΤ κατά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, τραυματίστηκε από χτυπήματα, με γκλομπ των ΜΑΤ στον αυχένα του.

Στις απεργιακές συγκεντρώσεις προβάλουν συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και μιλάνε για συγκέντρωση της ΓΣΕΕ.

Τους νομιμοποιεί βέβαια η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που κυκλοφόρησε αφίσα για εκδήλωση του στην Ιρλανδία, με φωτογραφία από το ανέβασμα πανώ του ΚΚΕ στην Ακρόπολη της Αθήνας με το σύνθημα «Λαοί της Ευρώπης, ξεσηκωθείτε», αφού έσβησαν την υπογραφή του ΚΚΕ.

Το κράτος των μνημονίων ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος του το ταξικό κίνημα και το ΠΑΜΕ.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να προβληματιστούν τι σημαίνει όταν ο ταξικός εχθρός επιλέγει ποιον θέλει για αντίπαλο. Δείχνει ότι δεν τον φοβάται γιατί αυτός δεν θέτει σε κανένα πρόβλημα την εξουσία και τα συμφέροντα του.

 

πηγή  inews.gr

 

 

δείτε εδώ  την στιγμή της επέμβασης των ματ

http://www.zougla.gr/webtv/general/854828/view?mid=5&pn=3

Κ.Κ.Ε «σύγχρονο λαϊκό όχι στα μέτρα»

 

«Το ΚΚΕ χαιρετίζει τη συμμετοχή του λαού στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιστράτευσε τους μηχανισμούς καταστολής για να τον αποκλείσει»

«Στις κεντρικές παρελάσεις αλλά και σε αυτές που έγιναν στις λαϊκές συνοικίες εκφράστηκε δυνατά το σύγχρονο λαϊκό όχι στα μέτρα και τα μνημόνια της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εξοντώνουν το λαό προς όφελος των μονοπωλίων,  η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη, με τη χειραφέτησή τους, τη λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση να βάλουν φραγμό και να ανατρέψουν την αντιλαϊκή λαίλαπα.»

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ

Ο ευνουχισμός του «Τσίρκου»

 

Ημουν από τους τυχερούς εκείνο το καλοκαίρι του 1973 όταν παιδάκι που μεγάλωνε μέσα στη χούντα και που πρακτικά είχε γνωρίσει μόνο το χουντικό καθεστώς βρέθηκα μαζί με τους γονείς μου στο θέατρο «Αθήναιον» για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Ηταν μια παράσταση που με σημάδεψε για όλη μου τη ζωή, μια παράσταση που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το «Τσίρκο» αποτέλεσε την πολιτική μου αφύπνιση, μια αφύπνιση που μερικούς μήνες αργότερα με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μετατράπηκε σε πολιτικοποίηση. Δεν ξέρω πόσο το καταλάβαιναν εκείνη τη στιγμή ο Ρωμιός και το Ρωμιάκι αλλά διαπαιδαγωγούσαν συνειδήσεις.

Το ανέβασμα του «Τσίρκου» δεν είναι απλά το ανέβασμα μιας ακόμα θεατρικής παράστασης αλλά είναι μια βαθιά πολιτική πράξη. Ο θεατής βιώνει μέσα από τα διάφορα σκετς του την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από μια άλλη σκοπιά, μια σκοπιά που η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να διδαχτεί στα σχολεία. Ενώ το «Τσίρκο» τότε τραγουδούσε για την επανάσταση του 1843, η Ελλάδα σήμερα όχι μόνο την έχει ξεχάσει αλλά μέσα από τα σχολικά βιβλία κόντεψε να την κάνει κίνημα βγάζοντας έξω εντελώς το λαϊκό παράγοντα. Ενώ το «Τσίρκο» τότε υμνούσε τους λαϊκούς αγωνιστές, τους κομμουνιστές που η δικτατορία του Μεταξά παρέδωσε στους γερμανοφασίστες, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ναζισμός, φασισμός και κομμουνισμός είναι το ίδιο, η γνωστή θεωρία των άκρων.

Φέτος, λοιπόν, έμαθα με χαρά μου ότι επιτέλους μετά από 39 χρόνια και καθώς και οι καιροί το επιτρέπουν το «Τσίρκο» θα ανέβει ξανά για πρώτη φορά μετά το 1973 από επαγγελματικό θίασο. Ηταν η σειρά μου, λοιπόν, να πάρω τα παιδιά μου σε αυτό το μάθημα πολιτικής ιστορίας, να τους προσφέρω την ίδια συγκίνηση που είχα νιώσει και εγώ. Και καθώς το «Τσίρκο» γράφτηκε μέσα στη χούντα με αποτέλεσμα λόγω λογοκρισίας να μην μπορεί να πει ανοιχτά πολλά από αυτά που θα ήθελε να πει, περίμενα ότι η παράσταση του 2012 θα πήγαινε πιο μπροστά και κρατώντας το πνεύμα του έργου θα το απελευθέρωνε πολιτικά. Το πόσο λάθος έκανα δεν μπορούσα να το φανταστώ όταν περίμενα την έναρξη του έργου. Η παράσταση ήταν πολύ προσεγμένη με πολύ καλές ερμηνείες (ιδιαίτερα από το Ρωμιάκι και τον τραγουδιστή) αλλά σε αυτό το σημείωμα δε θέλω να κάνω καλλιτεχνική κριτική αλλά πολιτική. Η παράσταση που είδα μου θύμισε έργο της Αγκάθα Κρίστι που έχουν κοπεί οι δέκα τελευταίες σελίδες και που δε μαθαίνουμε ποτέ το δολοφόνο, μου θύμισε πολιτικό λόγο της δήθεν αριστεράς του «ευρωμονόδρομου», που μιλάει για σοσιαλισμό αλλά απάντηση δεν έχει πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί μέσα στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ΕΕ. Το «Τσίρκο» δε χάνει ευκαιρία να αποκαλύψει τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των δήθεν συμμάχων μας. Στην παράσταση που είδα όσο πλησιάζαμε στη σημερινή εποχή οι αναφορές αυτές προσπαθούσαν να γίνουν όλο και πιο απαλές. Π.χ., αφαιρέθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης η ατάκα: «Ολοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί». Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σήμερα που δεν έχουμε αμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ελλάδα αυτή η ατάκα είναι άχρηστη. Ναι, αλλά έχουμε μια σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική, λόγω και της συμμετοχής της καπιταλιστικής Ελλάδας στην ΕΕ. Θα μπορούσε, λοιπόν, να αντικατασταθεί με μια ατάκα του στιλ: «Ολοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι και οι Γερμανοί». Τέτοιες επεμβάσεις είχαν ήδη γίνει στο έργο. Ο ζητιάνος την εποχή του Ανδρόνικου ανέφερε ξεκάθαρα ότι υπάρχει κίνδυνος να μας διώξουν από το Βυζάντιο, ουσιαστικά ταυτίζοντας στο μυαλό των θεατών το Βυζάντιο με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Ομως, το πραγματικό ατόπημα που ουσιαστικά ευνούχισε πολιτικά την παράσταση έγινε στο τέλος. Το «Τσίρκο» τελειώνει με το Ρωμιάκι να λέει ότι «ο δράκος είναι εκεί, και θα είναι και αύριο εκεί, είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει ότι θα τους φάει, αλλά δεν θα τους φάει, κι ούτε τους σκότωσαν. Αν δεν με πιστεύετε βάλτε στο χώμα το αυτί σας και ακούστε. Η Γη μας χτυπάει με 80 σφυγμούς το λεπτό, ωραίους σαν από παλιό τύμπανο. Κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ». Και τότε έρχεται η κάθαρση καθώς όλος ο θίασος τραγουδάει «Λαέ μη σφίγγεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή του σκλάβου που του μέλλει να χαθεί». Ο στίχος επαναλαμβάνεται αρκετές φορές που τελικά μένει στο μυαλό του θεατή με αποτέλεσμα μαζί με το θίασο στο τέλος να το τραγουδάει και ο κόσμος. Το τραγούδι αυτό είναι καρφωμένο στο μυαλό των θεατών όταν αυτοί φεύγουν από την παράσταση ανεβασμένοι και αισιόδοξοι. Θυμάμαι παιδάκι να φεύγω από το έργο με αυτούς τους στίχους καρφωμένους στο μυαλό μου. Ενα τραγούδι που σήμερα με τις τόσες αυτοκτονίες και την πείνα που επιβάλλει η κυρίαρχη πολιτική για να διασωθεί η πλουτοκρατία από την κρίση και να την πληρώσει ο λαός είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Το «Τσίρκο» είναι μια πολιτική πράξη γιατί είναι μια κραυγή για εξέγερση, μια κραυγή για την ανάπτυξη αγώνων για την ελευθερία, όχι απλά την εθνική, αλλά την ταξική, από την οποία προκύπτουν και τα «εθνικά» προβλήματα, «μια ελευθερία που πριν έλθει φαινότανε τόσο πλατιά» (μια ακόμα ατάκα του «Τσίρκου» αφιερωμένη σε όλους αυτούς τους ευρωκολλημένους που στο μυαλό τους έχουν μια Ευρώπη που πριν έλθει νόμιζαν ότι θα είναι δημοκρατική). Στην παράσταση του 2012 η ατάκα για το δράκο έχει φύγει (μάλλον από αμηχανία καθώς στα μυαλά των θεατών θα πρέπει ο δράκος να ταυτιστεί με κάτι και αυτό το κάτι σήμερα είναι η πολιτική της ΕΕ και της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας) και το τραγούδι του τέλους έχει αντικατασταθεί από το τραγούδι του «Τσίρκου» Νο 2 για το Πολυτεχνείο. Αντί ο κόσμος να τραγουδάει ότι η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή τραγουδάει «Ορέστη από το Βόλο, Μαρία από τη Σπάρτη την κόρη μου ψάχνω». Το τραγούδι αυτό μπορεί θαυμάσια να είναι ένα ακόμα επεισόδιο του «Τσίρκου» αλλά δεν έχει το ειδικό βάρος να δώσει την κάθαρση στο θεατή και να του προτείνει λύση. Σήμερα, που στην Ελλάδα πραγματοποιούνται ηρωικές απεργίες πολλών μηνών, όπως των Χαλυβουργών, σήμερα που η ανάγκη για αντίσταση είναι επιτακτική, σήμερα που το μέλλον μας και των παιδιών μας φαντάζει πιο σκοτεινό από ποτέ, σήμερα που η Παιδεία, η Υγεία, οι συντάξεις, οι μισθοί, το δικαίωμα της εργασίας, το δικαίωμα της απεργίας πυροβολούνται ασύστολα από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, οι συντελεστές της παράστασης ενώ κράτησαν ακόμα και κομμάτια τα οποία είχαν γραφτεί για να κοπούν από τη λογοκρισία έκοψαν το τέλος και ευνούχισαν το έργο. Αντί, λοιπόν, το έργο να πει αυτά που δεν μπορούσε το 1973 λόγω της λογοκρισίας, τελικά λέει πολύ λιγότερα από όσα έλεγε τότε. Το «Τσίρκο» του 2012 ως πολιτική πράξη θυμίζει τη μια Ελλάδα του 2012, την Ελλάδα των στρογγυλεμένων άκρων, τη φοβισμένη Ελλάδα, τη μικρή Ελλάδα που δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, τη σχιζοφρενή Ελλάδα, που ενώ θέλει να μείνει σε ένα κλαμπ εκμετάλλευσης ταυτόχρονα δε θέλει να την εκμεταλλεύονται. Το «Τσίρκο» του 1973, το πραγματικό «Τσίρκο», αναφέρεται στην άλλη Ελλάδα, στην ανυπότακτη Ελλάδα, στην Ελλάδα των αγώνων, της αντίστασης, στη σημερινή Ελλάδα της «Χαλυβουργίας».

Ομως, όπως συμβαίνει με όλα τα διαχρονικά έργα, το «Τσίρκο» και η προτροπή του για αντίσταση θα είναι δίπλα μας όσο ο δράκος του ιμπεριαλισμού και της ΕΕ θα είναι ακόμα εδώ και θα ονειρεύεται ότι θα μας φάει. Αλλά δε θα μας φάει γιατί η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή και αυτός εδώ ο τόπος, αν μη τι άλλο, για ένα από τα πράγματα που μπορεί να καυχιέται είναι για τους ήρωές του.

 

Μ. ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΑΣ
Φυσικός