Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει. Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε
Γιάννης Ρίτσος
Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.
κώστας βάρναλης
Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!... Πότε θ' αναστηθούν οι σκοτωμένοι; ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗΣ 20.10.1973
-------------------------------
Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα.
Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί;
Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα!
Και κέρδισε μονάχος το ψωμί
--------------------------------
--------------------------------
''Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρής. Όπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί''
κομαντάντε Μάρκος
«Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Κομαντάτε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη»
μπερτολντ μπρεχτ
Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός και να που σήμερα μου δείξανε τον κόσμο τους μόνο το ματωμένο δάκτυλό τους είδα μπρος και είπα ευθύς: “μ’αρέσει ο νόμος τους” Τον κόσμο αντίκρυσα μέσ’απ’ τα ρόπαλά τους Στάθηκα κι είδα, ολημερίς με προσοχή. Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους. και σαν με ρώτησαν “σε διασκεδάζει;” είπα “πολύ”! Κι από την ώρα εκείνη, λέω “ναι” σε όλα, κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω. Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα, ό,τι κανένας δεν εγκρίνει το εγκρίνω Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα, μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα: “καλά τους κάνουν -για του έθνους την ομόνοια!” Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές κι ήθελα να φωνάξω “σταματήστε!” Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές, μ’άκουσα να φωνάζω: “Ζήτω!Προχωρήστε!” Δε μου αρέσει η φτήνια και η κακομοιριά Γι’αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου. Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά ταιριάζει, βέβαια-το ξέρω-κι η έγκρισή μου
Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του
πρέπει προετοιμασμένος να ' ναι : γιατί
όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
Θα μοιραστεί την ήττα .
Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει : γιατί
θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού
όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί .
εγκώμιο στον κομμουνισμό – μπέρτολτ μπρέχτ
Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.
οι δικαστές
Να οι κύριοι δικαστές
τους λέμε οι καταπιεστές πως
δίκαιο είναι τον λαό τι συμφέρει
μα αυτοί δεν ξέρουν ποιο είναι αυτό
κι έτσι δικάζουν στο σωρό
μέχρι να βάλουν το λαό ολόκληρο στο χέρι
———–
Εχουνε νομικά βιβλία και διατάγματα
Εχουνε φυλακές και οχυρώσεις
Εχουνε δεσμοφύλακες και δικαστές
Που παίρνουνε πολλά λεφτά κι έτοιμοι για όλα είναι.
Μπ. Μπρεχτ
———————
"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ο Χίτλερ φυλάκιζε ομοφυλόφιλους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου"
========================
Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς. Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι: Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.
Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Έλπιζες τi; Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο Δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει Θα χαθούμε.
Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.
Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του.
Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ.
Ο λόγος; έχουνε κιόλας φάει.
Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί
γι' αυτό που είναι ταπεινό
ποτέ δεν θα υψωθούν.
Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ’ το τραπέζι
κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θά 'ρθουν.
che
Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.
Αξίζει για ένα όνειρο να ζεις,
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει
pablo neruda
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
από το Canto general
Μπορεί να κόψουν όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν θα γίνουν ποτέ αφέντες της Άνοιξης
κ. καβάφης
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
κωστής παλαμάς
Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες και μ’ ονόματα τους κράζουν πονηρά κλέφτες κι απελάτες και προδότες. Τους μισούν οι βασιλιάδες κι όλοι οι τύραννοι κι είναι μέσα στους σκυφτούς τα παλληκάρια κι είναι μες στους κοιμισμένους οι στρατιώτες…” Κ . Παλαμάς στο Δωδεκάλογο του Γύφτου.
Παρέμβαση της Λαϊκής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών, της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων και κατοίκων από διάφορες γειτονιές της πόλης έγινε σήμερα στην ημερίδα του Συλλόγου Συμβολαιογράφων Θεσσαλονίκης με θέμα τον Νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, τη διαδικασία δηλαδή με βάση την οποία θα γίνουν οι πλειστηριασμοί-κατασχέσεις της κατοικίας και γενικά της περιουσίας της λαϊκής οικογένειας.
Με τις εισηγήσεις τους ηγετικά στελέχη των Συλλόγων Συμβολαιογράφων, Δικαστών, Δικηγόρων και Δικαστικών Επιμελητών ενημέρωσαν για τις αλλαγές στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, επικεντρώνοντας στο διαδικαστικό κομμάτι, παραβλέποντας παντελώς και μη παίρνοντας θέση για την ουσία του θέματος, την αρπαγή της λαϊκής περιουσίας μέσω των πλειστηριασμών και κατασχέσεων. Στο λόγο τους δεν είχαν καμιά θέση έννοιες όπως λαϊκή κατοικία και περιουσία, περικοπές μισθών και συντάξεων, τράπεζες, μνημόνια, Ε.Ε. κ.ά., μ’ άλλα λόγια το πρόβλημα, οι θύτες και τα θύματα…
Με την παρέμβασή μας προσπαθήσαμε να αναδείξουμε το πρόβλημα από την πλευρά της λαϊκής οικογένειας που βλέπει, μετά την υφαρπαγή του εισοδήματός της, να έρχεται και η αρπαγή της στέγης και της όποιας περιουσίας της απέμεινε, στο όνομα του χρέους και των μνημονίων, της Ε.Ε. και του ευρώ. Απαιτήσαμε να πάρουν θέση για όλα τα παραπάνω, πράγμα που αρνήθηκαν προκλητικά, προφασιζόμενοι τον «θεσμικό τους ρόλο».
Τους προειδοποιήσαμε τέλος πως θα μας βρουν μπροστά τους κι αυτοί και όλοι όσοι βάλαν σκοπό να πλιατσικολογήσουν τη λαϊκή περιουσία για να ξεπεράσει την κρίση του ο καπιταλισμός και αποχωρήσαμε, φωνάζοντας τα συνθήματά μας.
Οι αγώνες του επόμενου διαστήματος για να μην περάσει κανένα σπίτι στα χέρια κράτους-τραπεζίτη θα γίνουν ο εφιάλτης του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. καθώς και όσων στρατεύονται στην εξυπηρέτηση αυτής της πολιτικής.
Νέα συμφωνία μεταξύ \συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και του “κουαρτέτου” Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.-Ε.Κ.Τ.-Ε.Μ.Σ. (ως συνήθως σ’ αυτό που προτείνουν οι δεύτεροι…) για την απελευθέρωση στην πραγματικότητα των πλειστηριασμών ακόμη και της πρώτης κατοικίας. Νομοθετική ρύθμιση στη βουλή (μαζί με τα άλλα επώδυνα για το λαό “προαπαιτούμενα” του 3ου μνημονίου) που “προστατεύει” μόνο το 25% αυτών που έχουν στεγαστικά δάνεια και μαζί με ρυθμίσεις του προηγούμενου διαστήματος, “τα δίνει όλα” στις τράπεζες…
Σε μια περίοδο που οι συνθήκες ζωής των φτωχών λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνονται ραγδαία μέσα από την πολιτική της περικοπής μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δικαιωμάτων, κατάργησης εργασιακών δικαιωμάτων, φοροεπιδρομής στα λαϊκά εισοδήματα (ΕΝΦΙΑ, αύξηση ΦΠΑ κ.ά.), η επίθεση που εξαπολύουν οι δανειστές (κι οι ντόπιοι εκπρόσωποί τους, κυβέρνηση και ΜΜΕ) στο θέμα της στέγασης της λαϊκής οικογένειας προβλέπεται να είναι σφοδρή. Tα χρέη προς τράπεζες και κράτος αποτελούν ένα από τα εργαλεία για την ολοκλήρωση των στόχων της βίαιης μνημονιακής επίθεσης που ξεκίνησε το 2010 και, παράλληλα με τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, απαιτεί και την απαλλοτρίωση της λαϊκής ιδιοκτησίας, τη στέρηση του δικαιώματος στη στέγη, το κλείσιμο χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, τον απόλυτο περιορισμό της αυτοαπασχόλησης αλλά και τον έλεγχο της αγροτικής παραγωγής. Γι αυτό και η σύνδεση των “κόκκινων δανείων” και των πλειστηριασμών-κατασχέσεων κατοικίας (και λαϊκής περιουσίας γενικά) με την ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών είναι άμεση .
Σήμερα παρά ποτέ είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε τις αυταπάτες για κυβερνήσεις “σωτήρες” των λαϊκών συμφερόντων και την προπαγάνδα των ΜΜΕ για δανειολήπτες που “άπλωσαν τα πόδια τους έξω από το πάπλωμα” ή “κάποιους που δεν πρόσεχαν” και να αναδείξουμε τις πραγματικές αιτίες για τα χρέη σε τράπεζες και κράτος που συσσωρεύτηκαν στα λαϊκά. Είναι αναγκαίο να αυτοοργανωθούμε σε πρωτοβουλίες και συνελεύσεις κατοίκων κάθε γειτονιάς και σε συντονισμό με τα εργατικά σωματεία (σε επίπεδο πόλης και πανελλαδικό) να αντιμετωπίσουμε την επίθεση κλοπής της λαϊκής περιουσίας.
Αυτή την επίθεση μόνο εμείς μπορούμε να τη σταματήσουμε μέσα από την οργάνωση των εργαζόμενων και του λαού σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, την αντίσταση και το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών, στοιχείο που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην πάλη για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων.
Η δολοφονία του Τζο Χιλλ, μέλους των Wobblies, 19 Νοεμβρίου 1915
«Ονειρεύτηκα τον Τζο Χιλλ χθες το βράδυ/ Ζωντανό όπως εσύ κι εγώ/ Του είπα «μα Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός»/ «Ποτέ δεν πέθανα» είπε αυτός/ «Ποτέ δεν πέθανα» είπε αυτός (…) Από το Σαν Ντιέγκο μέχρι το Μέιν/ Σε κάθε ορυχείο και μύλο/ Όπου οι εργάτες υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους/ Εκεί θα βρεις τον Τζο Χιλλ (…)»
(Alfred Hayes- Earl Robinson, “Joe Hill” 1936. Το τραγούδι αυτό το έχουν ερμηνεύσει πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια –από τον Pete Seeger μέχρι και τον Bruce Springsteen την τελευταία Πρωτομαγιά στην Φλόριντα. Η ερμηνεία που έχει μείνει, ίσως, πιο χαραγμένη στη μνήμη είναι αυτή της Τζόαν Μπαέζ στο φεστιβάλ του Γούντστοκ το 1969)
Δύο χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2013, το σωματείο του εργοστασίου της «Φορντ» στη Ρωσία οργάνωσε ένα διαγωνισμό αφίσας στη μνήμη του Τζο Χιλλ, ήρωα του παγκόσμιου προλεταριάτου που εκτελέστηκε το 1915 στις ΗΠΑ.
Δυστυχώς, η τύχη του διαγωνισμού παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα. Υπάρχει μια πιθανότητα να μην προχώρησε καν. Άλλωστε, σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωση του διαγωνισμού, η εταιρεία γνωστοποίησε την πρόθεσή της να προχωρήσει σε 700 απολύσεις στο εργοστάσιο της περιοχής του Λένινγκραντ. Είναι προφανές ότι το σωματείο είχε πολλή δουλειά να κάνει και σίγουρα ο Τζο Χιλλ δεν θα παρεξηγούνταν καθόλου αν ο λόγος που εγκαταλείφθηκε μια εργατική πολιτιστική πρωτοβουλία ήταν η ανάγκη να οργανωθεί η πάλη ενάντια σε μαζικές απολύσεις.
Η σημασία όμως της απόφασης γι” αυτήν την πρωτοβουλία παραμένει, ανεξάρτητα από το αν τελικά ίσως και να μην καρποφόρησε. Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από την εκτέλεση του Χιλλ και το γεγονός ότι εργάτες από μια άλλη χώρα και με μια τόσο μεγάλη χρονική απόσταση εμπνέονται σήμερα από μορφές όπως η δική του, συνιστά, καταρχήν, μια πολύ ηχηρή απάντηση σε όσους βιάζονται να θάψουν το ταξικό εργατικό κίνημα. Όσο για την επιλογή του σωματείου να σηματοδοτήσει τη συνέχεια της ταξικής πάλης μέσα από την τέχνη, το μόνο που ίσως μπορεί να κατατεθεί, είναι μια ελπίδα: οι καλλιτέχνες και η διανόηση να ακούσουν αυτήν την κραυγή για ελευθερία.
Η γέννηση ενός θρύλου
Στις 10 Ιανουαρίου του 1914, στο Σολτ Λέικ των ΗΠΑ, ο Τζον Μόρρισον και ο γιος του Άρλινγκ δολοφονούνται μέσα στο μπακάλικό τους από δύο ενόπλους που έχουν καλύψει τα πρόσωπά τους με κόκκινα φουλάρια. Η αστυνομία αποκλείει τη ληστεία, αφού τίποτα δεν κλάπηκε, και εστιάζει στο παρελθόν τού πατέρα, αφού επρόκειτο για πρώην αστυνομικό. Ξεκινούν δεκάδες προσαγωγές.
Το ίδιο βράδυ, ένας άντρας εμφανίζεται στο κατώφλι ενός γιατρού της περιοχής με ένα τραύμα από σφαίρα στον αριστερό πνεύμονα. Υποστηρίζει ότι τραυματίστηκε πάνω σε έναν καυγά για μια γυναίκα την οποία όμως δεν κατονομάζει. Ο γιατρός ειδοποιεί την αστυνομία καταγγέλλοντας ότι ο άντρας κρατούσε πιστόλι. Η αστυνομία δεν θα βρει ποτέ το όπλο αλλά θα βρει ένα κόκκινο φουλάρι στο δωμάτιό του. Ο άντρας συλλαμβάνεται για τη δολοφονία του πρώην αστυνομικού και του γιού του. Το όνομά του ήταν Τζο Χιλλ και από εκείνη τη στιγμή θα γινόταν θρύλος για την εργατική τάξη της χώρας του και ένας από τη μεγάλη «στρατιά» των ηρώων του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Ο Χιλλ ήταν ηγετικό στέλεχος των «Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου» (IWW, των οποίων τα μέλη έγιναν γνωστά με το παρατσούκλι «Wobblies»), της πρώτης σημαντικής οργάνωσης του ταξικού εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ, που πρόβαλε την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού και συγκέντρωσε τους ανειδίκευτους εργάτες, τους μαύρους και τις γυναίκες που ήταν «εξορισμένοι» από τα παλαιότερα συνδικάτα. Οι «IWW» δημιουργήθηκαν το 1905. Αντιτάχθηκαν στον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, χαιρέτισαν την Οχτωβριανή Επανάσταση, οργάνωσαν τους εργάτες, ηγήθηκαν μεγάλων απεργιών, ανέδειξαν σημαντικά στελέχη του κινήματος των ΗΠΑ και κυνηγήθηκαν λυσσαλέα από τους βιομήχανους και το αστικό κράτος, έχοντας πολλά θύματα. Στη δεκαετία του 1920 οι επαναστατικές δυνάμεις των «IWW» εντάχθηκαν στο ΚΚ ΗΠΑ.
Η δίκη του Χιλλ πήρε τεράστια δημοσιότητα και διεθνή προβολή λόγω της καταγωγής του, αφού ήταν μετανάστης από τη Σουηδία (εκεί γεννήθηκε το 1879 ως Τζόσεφ Χιλλστρομ), γεγονός που κινητοποίησε το λαό του και πίεσε την κυβέρνηση της χώρας να δώσει εντολή στον πρέσβη της να ζητήσει επιείκεια για λογαριασμό του Χιλλ. Μεγαλύτερη ήταν η κινητοποίηση μέσα στις ΗΠΑ, αφού ο Χιλλ ήταν γνωστό στέλεχος της IWW, αλλά και τραγουδοποιός, με τραγούδια που «μιλούσαν» κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό της τάξης του, όπως και τα τραγούδια του επίσης γνωστού θρύλου του εργατικού κινήματος και μουσικού, Γούντι Γκάθρι (δείτε εδώ αφιέρωμα του Περιοδικού στο αμερικανικό εργατικό τραγούδι). Με τραγούδια όπως «The preacher and the slave /Ο ιεροκήρυκας και ο σκλάβος», «There is Power in a Union /Υπάρχει δύναμη στο σωματείο», «Workers of the world awaken! /Εργάτες όλου του κόσμου, ξυπνήστε!» κ.ά. ο Χιλλ έδινε δύναμη στους εργάτες να αντιμετωπίσουν τα αφεντικά και το κράτος τους.
Τιμή από τις Πρωτομαγιές του κόσμου
Ως ένας από τα εκατομμύρια των εργατών που μετακινούνταν πάνω στις εμπορικές αμαξοστοιχίες από τη μια ακτή στην άλλη της αχανούς χώρας για να βρουν δουλειά, ο Χιλλ έρχεται σε επαφή με τους Wobblies γύρω στο 1910, όταν δούλευε στις αποβάθρες στο Σαν Πέντρο της Καλιφόρνια. Προς το τέλος εκείνης της χρονιάς έγραψε μια επιστολή στην εφημερίδα των IWW «Βιομηχανικός Εργάτης», προσδιορίζοντας τον εαυτό του ως μέλος των IWW στην τοπική οργάνωση στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
Το 1913 δούλευε ανθρακωρύχος στο ορυχείο «Σίλβερ Κινγκ» στο Παρκ Σίτι της Γιούτα.
Ήταν προφανές ότι στην περίπτωση της δολοφονίας του μπακάλη και του γιού του και τη σύλληψη του Χιλλ, οι αστοί «είδαν» μια ανέλπιστη ευκαιρία να συκοφαντήσουν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Άλλωστε, ήταν μια περίοδος που η ταξική σύγκρουση στις ΗΠΑ είχε κλιμακωθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Πάσχα του 1914 έγινε η σφαγή των απεργών ανθρακωρύχων και των οικογενειών τους στο Λάντλοου του Κολοράντο όπου έχασε τη ζωή του ο άλλος σπουδαίος ήρωας του προλεταριάτου, ο κρητικής καταγωγής, Λούις Τίκας (Ηλίας Σπαντιδάκης).
Ο Χιλλ αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι συμμετείχε στη ληστεία και δολοφονία του Μόρρισον. Η πληγή του από τη σφαίρα επιβεβαίωνε την κατάθεσή του ότι όταν πυροβολήθηκε τα χέρια του ήταν πίσω από το κεφάλι του. Επιπλέον, η υπεράσπιση υπογράμμισε ότι άλλα τέσσερα άτομα υποβλήθηκαν σε θεραπεία για τραύματα από σφαίρες στο Σολτ Λέικ το ίδιο βράδυ, ενώ ο Χιλλ δεν γνώριζε τον Μόρρισον, άρα δεν προέκυπτε προσωπικό κίνητρο. Έτσι κι αλλιώς όμως κανείς στην πραγματικότητα, ούτε οι κατήγοροί του, πίστευαν ότι ο Χιλλ θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με το έγκλημα. Η δίκη ήταν πολιτική, γι” αυτό και υπήρξε τέτοια μεγάλη διεθνής κινητοποίηση για την απελευθέρωσή του.
Φυσικά, η κατηγορούσα αρχή «ανακάλυψε» μια ντουζίνα ψευδομάρτυρες που κατέθεσαν ότι ο δολοφόνος «έμοιαζε» του Χιλλ. Το φιάσκο έφτασε σε κωμικοτραγικά επίπεδα όταν ο άλλος γιος του Μόρρισον, ο 13χρονος Μέρλιν είπε ότι «δεν είναι καθόλου αυτός», την πρώτη φορά που είδε τον Χιλλ… αλλά τον «αναγνώρισε» λίγες ώρες αργότερα. Εξάλλου, ελάχιστο χρόνο κατανάλωσαν και οι ένορκοι για να τον κρίνουν ένοχο.
Η προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της Γιούτα ήταν ανεπιτυχής. Ο Ορρίν Χίλτον, ο δικηγόρος που εκπροσώπησε τον Χιλλ κατά τη διάρκεια της προσφυγής, δήλωσε ότι «το κύριο γεγονός που το κράτος είχε για τον Χιλλ ήταν ότι πρόκειται για μέλος των IWW και, επομένως, ήταν βέβαιο ότι θα κρινόταν ένοχος». Ο ίδιος ο Χιλλ, σε άρθρο του σε σοσιαλιστική εφημερίδα έγραφε ότι «έπρεπε να υπάρξει ένας αποδιοπομπαίος τράγος» και τι «καλύτερος» από έναν «μετανάστη Σουηδό και, το χειρότερο, έναν Wobblie που έτσι κι αλλιώς δεν έχει δικαίωμα να ζει».
Ο Τζο Χιλ εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1915. Όταν ο αποσπασματάρχης διέταξε «έτοιμοι», ο Χιλ φώναξε: «Πυρ! Εμπρός λοιπόν πυρ»! Το σώμα του στάλθηκε στο Σικάγο όπου αποτεφρώθηκε. Οι στάχτες του τοποθετήθηκαν σε εξακόσιους μικρούς φακέλους και στάλθηκαν σε σωματεία σε όλον τον κόσμο. Κάποιοι από αυτούς τους φακέλους ανοίχτηκαν στις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του 1916 και οι στάχτες του Χιλλ σκόρπισαν πάνω από τα επαναστατικά λάβαρα των συντρόφων του. Η θυσία του έγινε τραγούδι στα χείλη εκατομμυρίων εργατών και ενέπνευσε καινούργιους αγωνιστές.
Έτσι κηδεύει τους νεκρούς της η εργατική τάξη.
Η παρακαταθήκη του Χιλλ στους συντρόφους του κάθε εποχής καταγράφεται στο τελευταίο γράμμα του προς τον Μπιλ Χέιγουντ, έναν ηγέτη των IWW: «Αντίο Μπιλ. Πεθαίνω σαν αληθινός επαναστάτης. Μην χάσετε χρόνο σε θρήνους. Οργανωθείτε..!»…
Σε αυτό το λινκ μπορείτε να παρακολουθήσετε την ταινία Joe Hill (1971), που σκηνοθέτησε ο Bo Wilderberg και βραβεύτηκε με το βραβείο κριτών στις Κάννες, την ίδια χρονιά.[ https://www.youtube.com/watch?v=8w8xnJS5rBI ]
Εξωτερική εικόνα του μπαρ στο οποίο δεν συνέβη απολύτως τίποτα
Συγκλονισμένη είναι η διεθνής κοινή γνώμη από την είδηση ότι ομάδα που δεν πρόσκειται σε καμια θρησκεία εισέβαλε χτες το βράδυ σε μπαρ του Παρισιού, με αποτέλεσμα να μη χάσει τη ζωή του κανένας άνθρωπος.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ομάδα άθρησκων αποτελούμενη από τρεις άντρες και τρεις γυναίκες μπήκε άοπλη σε μπαρ στο κέντρο της πόλης και, μη φωνάζοντας τίποτα, κινήθηκε καθόλου απειλητικά προς ένα τραπέζι. Στη συνέχεια τα μέλη της ομάδας, χωρίς να σκοτώσουν κανέναν, κάθησαν να απολαύσουν ένα ποτό.
Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι περίπου μία ώρα αργότερα τα μέλη της ομάδας σηκώθηκαν από το τραπέζι και, αφού πρώτα δεν πήραν κανέναν όμηρο, εγκατέλειψαν το μπαρ και επιβιβάστηκαν σε αυτοκίνητο με το οποίο απομακρύνθηκαν με μέτρια ταχύτητα προς άγνωστη κατεύθυνση.
Αναλυτές επισημαίνουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που άτομα που δεν ακολουθούν καμιά θρησκεία έχουν δράσει με αυτόν τον τρόπο, ενώ προειδοποίησαν ότι είναι πιθανό γεγονότα όπως αυτά να ξανασυμβούν στο μέλλον.
Από τη συντακτική ομάδα: Προβληματιστήκαμε αρκετά για το αν θα έπρεπε να γράψουμε “είδηση” για τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι. Η σάτιρα, όταν αφορά το θάνατο και τον ανθρώπινο πόνο, όχι μόνο στο Παρίσι αλλά οπουδήποτε, δεν είναι εύκολο πράγμα. Σκεφτήκαμε λοιπόν να γράψουμε μία “αντι-είδηση” την οποία δεν θα βλέπατε ποτέ σε κανένα ειδησεογραφικό μέσο. Φυσικά θα ήταν υπεραπλούστευση να υπονοήσει κανείς ότι δεν υπάρχουν ή δεν υπήρξαν διαταραγμένοι άνθρωποι ικανοί να διαπράξουν τέτοια φρικτά εγκλήματα εναντίον αθώων χωρίς να ακολουθούν κάποια θρησκεία. Όμως για μας, βασική αποστολή της σάτιρας είναι να στέκεται απέναντι στη μισαλλοδοξία. Και η θρησκεία, έστω παρερμηνευμένη, μπορεί να αποτελέσει και έχει αποτελέσει όχημα για αυτή τη μισαλλοδοξία. Καταναλώστε υπεύθυνα.
» Η Ένωση των Δικαίων καλεί το λαό και τη νεολαία σε μαζική και αποφασιστική συμμετοχή στις εκδηλώσεις για τα σαράντα δύο χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου ενάντια στην ΑμερικανοΝΑΤΟϊκή χούντα με αποκορύφωμα την μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία. Σαράντα δύο χρόνια μετά ο αγώνας για ψωμί – παιδεία – ελευθερία – εθνική ανεξαρτησία – λαϊκή κυριαρχία παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε.
Το σύγχρονο νόημα του ειναι ο παλλαϊκός αγώνας ενάντια στα μνημόνια, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τα ντόπια τσιράκια τους (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αστική αντιπολίτευση) που υλοποιούν τις απαιτήσεις τους. Είναι αγώνας ενάντια στο νέο κλίμα τρομοϋστερίας που καλλιεργείται με αφορμή τα γεγονότα στη Γαλλία για να προετοιμαστεί ένας νέος γύρος άδικων πολέμων και αφαίρεσης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ενάντια στους λαούς.
Όλοι την Τρίτη 17 Νοέμβρη στους δρόμους. Για την επιβίωση του λαού, για την έξοδο από την κρίση σε βάρος των πολυεθνικών και της ντόπιας ολιγαρχίας, για μια χώρα πραγματικά λεύτερη απαλλαγμένη από κάθε ξένη εξάρτηση και κάθε εκμετάλλευση.. Η Ένωση των Δικαίων θα πορευτεί μαζί με τους κομμουνιστές από το σύλλογο Γ. Κορδάτος και την Οργάνωση για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας πίσω από το πανό της πρωτοβουλίας κομμουνιστών για το λαϊκό μέτωπο.»
Η Ένωση των Δικαίων καταδικάζει τις τρομοκρατικές πολύνεκρες επιθέσεις που δέχθηκε ο γαλλικός λαός από τους τζιχαντιστές που είναι δημιούργημα των ΗΠΑ και της ΕΕ και χρησιμοποιήθηκαν από αυτούς για την υλοποίηση των γεωπολιτικών τους σχεδίων σε Μ. Ανατολή και Αφρική.
H παρόμοια επίθεση που έγινε στους δίδυμους πύργους των ΗΠΑ στις 11/09/2001 είδαμε που οδήγησε. Με πρόσχημα αυτή την επίθεση οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εξαπέλυσαν μια βρώμικη επίθεση με οδυνηρά αποτελέσματα για τους λαούς. Πόλεμοι, διάλυση κρατών, καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, περιορισμός ατομικών ελευθεριών και τρομοκράτηση χωρών και λαϊκών κινημάτων που αντιστέκονται στα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών που τους οδηγούν στην ανεργία και στη φτώχεια.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι λαοί θα πρέπει να προετοιμαστούν για ένα νέο γύρο πολεμικών επεμβάσεων, για νέα μέτρα καταστολής εναντίον τους με πρόσχημα την ελευθερία και τη δημοκρατία, μέτρα τα οποία θα διαιωνίσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που τους εξαθλιώνουν.
ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΓΑΛΛΙΚΟ ΛΑΟ.
ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΥ ΔΙΕΞΑΓΟΝΤΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΡΑΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΠΑΛΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ.
ΜΕ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΚΡΟΥΕΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΕ – ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΔΝΤ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ.
Πριν φτάσουμε στα ναζιστικά κατακάθια, πάμε πρώτα στη μήτρα που τα γεννά:
Έχουμε ένα κράτος που τότε, με τους μηχανισμούς του, τόσο τους Πόντιους όσο και τους Μικρασιάτες, τους αποκαλούσε «τουρκόσπορους». Και που για να επιβιώσουν τους πετούσε στα έλη και στις τρώγλες.
Η συνέχεια αυτού του κράτους (εκτός αν υπήρξε κάποιου είδους «ασυνέχεια» του κράτους και δεν την καταλάβαμε) τους ίδιους ανθρώπους τους αποκαλούσε «Ρωσοπόντιους». Και τους στοίβαζε στα γκέτο του Λεκανοπεδίου και στα… απόμερα της Θράκης.
Οι εκπρόσωποι του «συνταγματικού τόξου» αυτού του κράτους είναι που τσακώνονται ποιοι σέβονται περισσότερο τον Ποντιακό Ελληνισμό και την ιστορική μνήμη της γενοκτονίας του.
Αλλά – ω του θαύματος της «λαοκτονίας» – είναι και οι μεν, είναι και οι δε, που τις συντάξεις στους υπερήλικες γέροντες από τον Πόντο, τις… έκοψαν. Το τελευταίο, όταν τους το υπενθυμίζεις, τονίζοντας την υποκρισία, την δημαγωγία, τον φαρισαϊσμό και τελικά τον πολιτικαντισμό τους, σπεύδουν να το παίξουν Πόντιοι. Πιλάτοι…
Πέραν του πολιτικαντισμού, όμως, οι δίκαιες αντιδράσεις για τις δηλώσεις του υπουργού Φίλη που παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει ότι η «προσωπική άποψη» παύει να είναι προσωπική όταν εκτοξεύεται από υπουργικό θώκο, βλέπουμε να αξιοποιούνται για να στηθεί και ένας ορυμαγδός μεταξύ αντιμαχομένων που οι μεν λανσάρουν τον «φιλελευθερισμό» τους και οι άλλοι τον «πατριωτισμό» τους.
Σε αυτό το άθλιο – όπως εξελίσσεται – έργο παρακολουθούμε να συμμετέχουν διάφοροι εκπρόσωποι του εθνομηδενισμού και εκείνης της δήθεν «Αριστεράς» που αντιλαμβάνεται σαν διεθνισμό τον αρχοντοχωριάτικο κοσμοπολιτισμό και που η σχέση της με την έννοια πατρίδα έχει περισσότερο τουριστικό παρά βιωματικό, ταξικό και ιστορικό υπόβαθρο.
Όμως, το φλέγον τούτη την ώρα είναι ο ναζιστικός οχετός των πασίγνωστων εκπροσώπων της πατριδοκαπηλείας και της εθνοκαπηλείας που μαγαρίζουν την ιστορική μνήμη και σερφάρουν πάνω στο υπουργικό ατόπημα, για να παραστήσουν την εθνικοφροσύνη σαν «πατριωτισμό».
Βλέπουμε μια χορωδία από ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους των φασιστών, ναζιστόμουτρα σαν αυτά που έδρασαν χτες στο Σύνταγμα, παρέα με πρώην τσεκουροφόρους του «συνταγματικού τόξου» να αυτοαναγορεύονται σε αμύντορες της Ελλάδας, της Ιστορίας του ελληνικού έθνους, άμα τε και της δημοκρατίας!
Αυτή η εικόνα που πάνε να στήσουν – και μάλιστα την ώρα της μνημονιακής «γενοκτονίας», «εθνοκάθαρσης» και «ολοκαυτώματος» του ελληνικού λαού – καμία σχέση δεν έχει με το ιστορικό δίκαιο των Ποντίων και όλων των Ελλήνων.
Καμία σχέση δεν έχει με τον καθάριο αέρα που κουβαλάνε μαζί τους οι άνθρωποι του Πόντου και όλης της Ελλάδας. Τα χιτλεροειδή λερώνουν την Ιστορία που γράφτηκε τότε και υπονομεύουν την ιστορία που πρέπει να γραφτεί σήμερα.
Η στήλη δεν έχει άλλο τρόπο να ξορκίσει το κακό. Παρά μόνο έτσι:
καράβι κόκκινο 