Του Τάκη Βαρελά
Ας κάνουμε ένα flashback μαζί στη ζωή μας με βάση έστω το προσδόκιμο όριο ζωής των 78 ετών όπως δήλωσε ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος.
Κοίταξε λοιπόν τον καθρέφτη με καθαρά μάτια, μέτρα τις ρυτίδες και τα γκρίζα σου μαλλιά, σκέψου εγγόνια και παιδιά και αναρωτήσου.
Για ποιον σακατεύτηκες τόσα χρόνια, στις σκαλωσιές, στα μεταλλεία, στα χωράφια, στα εργοστάσια και στα σαπιοκάραβα;
Πόσες φορές δεν έκλαψες, δεν βλαστήμησες την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες;
Πόσες φορές δεν φοβήθηκες την πείνα, τη φτώχεια και την ανεργία;
Πόσες φορές δεν έμεινες εσύ άφραγκος, για να έχει ο γιος και η κόρη 5 ευρώ, σαν παιδιά και αυτά, να βγουν μια βόλτα, να πιουν έναν καφέ;
Πόσες φορές, έβλεπες το μήνα να τελειώνει, τα λεφτά να τελειώνουν και το μυαλό σου να τρέχει στο νοίκι, το ρεύμα, το νερό και τα έξοδα της κόρης και του γιου που σπουδάζουν;
Μη στενοχωριέσαι, πάνω – κάτω όλοι έτσι ζήσαμε και ζούμε. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.
Τουλάχιστον εγώ, θυμάμαι το «γέρο» μου, καλή του ώρα, μας έφυγε στα 59, να μου λέει: «Κοίτα να μάθεις καμιά τέχνη για να ζήσεις». Σοφή κουβέντα, γιατί αυτός στα 59 μας έφυγε, ζώντας, δουλεύοντας και πεθαίνοντας σαν σύγχρονος σκλάβος.
Λεφτά δεν έκανε, προκοπή δεν είδε, το κέρδος του ένα στρωμένο τραπέζι μόνο και στο τέλος μια ευχή «Έδωσε ο Θεός και σήμερα!», με απάντηση «…ο Θεός έχει, εμείς δεν έχουμε»!
Ποιο κέρδος, λοιπόν!, Ποιο χρήμα! Για ποια λεφτά και προκοπή! Στον καπιταλισμό;
Αναρωτήθηκες ποτέ: Ποιοι, πώς, πότε, με τι μέσα και με ποιους μαζεύουν τον πλούτο σου και περνάν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα;
Αναρωτήθηκες, πού πήγαν οι λαγοί, τα πετραχήλια και τα χρυσά κουτάλια που σου έταξαν;
Ποιοι και πώς τα έκαναν όνειρα-εφιάλτες;
Άσ’ τα. Tα τραγούδησε έγκαιρα σχεδόν μια δεκαετία πριν ο Μακεδόνας: «Και αυτά που σου έλεγα λοιπόν / θα γίνω και θα κάνω / ξέχνα τα, είμαι υπάλληλος / και τρέχω και δεν φτάνω».
Μη στενοχωριέσαι. Μην επιτρέπεις όμως άλλο να σου θολώνουν το μυαλό οι απανταχού σωτήρες, που δεν σε έσωσαν ποτέ, ούτε εσένα ούτε εμένα.
Αυτοί που σου στρώνουν σήμερα τραπέζι στο συσσίτιο, σου ράβουν το σάβανο για να σε θάψουν αύριο.
Αυτοί που σε κοιμίζουν από τα κανάλια τους, σου φτιάχνουν Κοινωνικά Υπνωτήρια και αύριο θα σε πετάξουν στο δρόμο.
Αυτοί που σου λένε «όλοι ίδιοι είναι», είναι αυτοί που συντηρούν το αστικό σύστημα, με σένα και εμένα σκλάβο.
Αυτοί που σου σέρβιραν το «μην ξεχνάς τι σημαίνει δεξιά», έγιναν ίδιοι και όμοιοι με αυτήν.
Αυτοί που σήμερα σου σερβίρουν «στρίψε αριστερά», έστριψαν πρώτοι δεξιά.
Αναρωτήσου όμως: Γιατί;
Γιατί, απλά, το πραγματικό δίπολο είναι αστική τάξη – εργατική τάξη, από την ισχυροποίηση του ενός πόλου ή του άλλου θα καθορίζεται η ανθρώπινη υπόστασή σου, η αξιοπρέπειά σου και εν γένει η ίδια σου η ζωή.
Γιατί το πραγματικό δίπολο είναι η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, εκμεταλλευτής ή εκμεταλλευόμενος, φτωχός ή πλούσιος, χορτάτος ή πεινασμένος και εσύ και εγώ είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, μικροαγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, εντέλει εκμεταλλευόμενοι.
Γιατί, τελικά, είναι θέμα εξουσίας και εδώ ισχύει το ποιος με ποιον, που δεν αφορά μόνα τα κόμματα, αλλά και εσένα, εμένα, το γιο σου και την κόρη σου, όλους όσοι παράγουν του κόσμου τα αγαθά.
Γι’ αυτή την εξουσία η πάλη ήταν, είναι και θα είναι αδιάκοπη, σκληρή, ταξική.
Γι’ αυτή την εξουσία γεννιούνται κόμματα που παλεύουν, δρουν και κυβερνούν ως εργαλεία του ενός ή του άλλου πόλου.
Να σου θυμήσω: Για το συμφέρον της αστικής τάξης στη χώρα μας τα τελευταία 100 χρόνια γεννήθηκαν ένα τσουβάλι αστικά κόμματα.
Από πού να αρχίσω και πού να σταματήσω!
Όλα, μα όλα, είχαν έναν κοινό σκοπό, την κυριαρχία της αστικής τάξης στην εξουσία, πότε με το νόμο και την τάξη, πότε με μαχαίρι και βαμβάκι, να είσαι εσύ παραγωγός και οι αστοί αφέντες.
Ένα μόνο κόμμα, το ΚΚΕ, σχεδόν 100 χρόνια έδωσε για σένα τα καλύτερα παιδιά του.
Στήθηκαν στον τοίχο χωρίς να σε απαρνηθούν!
Σήμερα, σήκω και κοίταξέ τους στα μάτια, τόσοι αγώνες, τόσο αίμα όσο και το δίκιο.
Κάνε το βήμα.
Ο σοσιαλισμός θέλει αγώνα ταξικό, με εσένα πρώτο!
από 902.gr
καράβι κόκκινο 