Η μάχη του Κομπανί Εκεί που οι αντάρτες θυσιάζονται και η «πολιτισμένη» Δύση ατιμάζεται

 

αναδημοσίευση   από  toperiodiko.gr

Γράφει: Κώστας Φουρίκος – Kοινωνία + Κινήματα – 08/10/2014

Η «πολιτισμένη ανθρωπότητα» συγκλονίζεται -δικαιολογημένα- το τελευταίο διάστημα με το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Με τις  στρατιωτικές του επιτυχίες, τις ακρότητες στις οποίες προβαίνει, τους ισλαμιστές κατοίκους των χωρών της Δύσης που πυκνώνουν τις γραμμές του, τους αποκεφαλισμούς, τους βομβαρδισμούς θρησκευτικών χώρων χριστιανών αλλά και (αντιπάλων) μουσουλμάνων. Ποιος θα σταματήσει τις δυνάμεις αυτού του ακραίου μείγματος φονταμενταλισμού, ολοκληρωτισμού και αντιανθρωπισμού; Αυτή η ερώτηση αποτελεί κεντρικό θέμα στις συζητήσεις, σε πάνελ και talk shows, στις δηλώσεις αξιωματούχων και ηγετών από τις ΗΠΑ (Μπάιντεν, Ομπάμα) ως τη Γερμανία (Μέρκελ) και τη Γαλλία (Ολάντ). 

Τις τελευταίες εβδομάδες, πάντως, έχει γίνει φανερό με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι υπάρχουν όντως κάποιοι που επιχειρούν, έμπρακτα, να σταματήσουν τους ισλαμοφασίστες του ISIS (χαρακτηρισμός που δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μας έχει δοθεί από την αριστερή -και όχι μόνο- αρθρογραφία). Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους διαχρονικά λησμονημένους, στη διεθνή γεωστρατηγική σκακιέρα των ισχυρών, Κούρδους αντάρτες. Πιο συγκεκριμένα, η μάχη δίνεται από το μάλλον πιο αδικημένο κομμάτι τους, στο έδαφος των συμφωνιών που έχουν γίνει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια μετά την επέμβαση ΝΑΤΟ και ΗΠΑ στο Ιράκ: τους Κούρδους της Συρίας. Εκεί στα σύνορα με την Τουρκία, οι Κούρδοι που ανήκουν πλειοψηφικά στην οργάνωση YPG, αδερφή οργάνωση του αριστερού και ηγετικού στον αγώνα της κούρδικης ανεξαρτησίας κόμματος PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, δαστηριοποιείται στα εδαφη της Τουρκίας) δίνουν έναν αγώνα ζωής και θανάτου. Στις γραμμές των ανταρτών και το γυναικείο τμήμα της Women Protection Units – YPJ με 7.500 αντάρτισες, πηγή έμπνευσης και υπερηφάνιας για κάθε αγωνιζόμενη γωνιά του πλανήτη.

Τι ειρωνία για την «πολιτισμένη» νεοφιλελεύθερη Δύση του «τέλους της ιστορίας»! Ένα μαζικό εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο με αριστερό προσανατολισμό, με σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες, στις διαφορετικές θρησκείες, στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, είναι αυτό που προσπαθεί να βάλει φρένο στις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας που φέρνουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή των ισχυρών αυτού του κόσμου…

Οι Κούρδοι

Οι Κούρδοι παραμένουν μέχρι σήμερα ένας από τους πιο αδικημένους, ιστορικά, λαούς. Με πληθυσμό που υπολογιζεται κοντά στα 40.000.000, διασκορπισμένο στην Τουρκία, στο Ιράκ, στο Ιράν και στη Συρία. Στην Τουρκία βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι όπου σύμφωνα με τούρκικες πηγές ζουν τουλάχιστον 15 εκατομμύρια Κούρδων, όπως αναφέρει και η τελευταία απογραφή. Σύμφωνα με τους ίδιους τους  Κούρδους βέβαια το νούμερο είναι πολύ μεγαλύτερο, προσεγγίζοντας τα 30 εκατομμύρια. Στο Ιράκ οι Κούρδοι υπολογίζονται πάνω από 4 εκ. , στο Ιράν κοντά στα 10 εκ. και στη Συρία, που βρίσκεται με έντονο τρόπο στο προσκήνιο, πάνω από 3 εκατομμύρια κυρίως στην περιοχή της Rojava.

Σε αυτές τις χώρες προσδιορίζεται και εδαφικά η περιοχή του Κουρδιστάν με το μεγαλύτερο μέρος να ανήκει στην Τουρκία. Στις περιοχές της Τουρκίας που αναφέρονται σε αυτή την γεωγρφική περιοχή το κουρδικό στοιχείο αποτελεί την πλειοψηφία σε ποσοστό 95%, ενώ εκατομμύρια Κούρδοι έχουν εκτοπιστεί με διάφορους τρόπους κατοικώντας πλέον σχεδόν σε ολόκληρη την τουρκική επικράτεια. Κούρδοι πρόφυγες επίσης διαμένουν σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (Αζερμπαιτζάν, Γεωργία κλπ.) αλλά και στο Λίβανο κατά δεκάδες χιλιάδες, ενώ είναι γνωστό ότι αρκετοί έχουν μεταναστεύσει σε χώρες της Ευρώπης όπως είναι και η Ελλάδα.

Χρόνια ολόκληρα αγωνίζονται χωρίς να βρεθούν σε κανένα σχέδιο που να τάσσεται υπέρ του αιτήματός τους για ανεξάρτητο κράτος. Στην πραγματικότητα στερούνταΙ στοιχειδών δικαιωμάτων αυτοπροσδιορισμού, γλώσσας, κουλτούρας και εκπαίδευσης είτε αυτό αφορούσε και αφορά την Τουρκία του ΝΑΤΟ, είτε τα αντίπαλα (στο ΝΑΤΟ και μεταξύ τους) καθεστώτα του Ιράν και του Ιράκ,  είτε το πάλαι ποτέ μπααθικό καθεστώς του Άσαντ στη Συρία. Η μοναδική εξέλιξη που διαφοροποίησε τα πράγματα ήταν η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ και η μετέπειτα ανάγκη τους να μπορέσουν με κάποιο τρόπο να ελέγξουν και να στηρίξουν την ασταθή κατάσταση του νέου καθεστώτος που εγκαθίδρυσαν.

Οι ίδιες προσπάθειες δηλαδή, που εν πολλοίς ευθύνονται για την έκρηξη του φανατισμού στο Ιράκ, που σήμερα αποτελεί έναν από τους πυλώνες τροφοδότησης των ισλαμιστών, οδήγησαν τους Αμερικάνους σε κάποιου είδους συμμαχία με τους Κούρδους του Ιράκ υπό την ηγεσία του Masoud Barzani του KDP  – Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (παλιότερα είχε αναφερθεί σποραδική βοήθεια των Κούρδων ανταρτών του Ιράκ μόνο από την πλευρά του Ιράν χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά αναγνώριση των δικαιωμάτων των Κούρδων που κατοικούσαν στις ιρανικές περιοχές).

Η συμμαχία αυτή οδήγησε στη δημιουργία ενός σχεδόν αυτόνομου κουρδικού κράτους στο έδαφος του Ιράκ με δική του αστυνομία, κοινοβούλιο και στρατό που συγκροτείται κυρίως από τους λεγόμενους αντάρτες πεσμεργκά (εκείνοι που αντιμετωπίζουν το θάνατο) οι οποίοι είχαν λάβει μέρος και στις προηγούμενες αναμετρήσεις με τον ιρακινό στρατό του Σαντάμ Χουσείν. Τα αποτελέσματα αυτής της λυκοφιλίας βέβαια βιώνει και ο ίδιος ο Μπαρζανί και οι Κούρδοι του Ιράκ, αφού οι τζιχαντιστές πριν επιτεθούν στους Κούρδους της Συρίας και στη Χεζμπολάχ στο Λίβανο επιτέθηκαν στα εδάφη του κούρδικου κράτους στο Ιράκ…

Τα κροκοδείλια δυτικά δάκρυα και το επικίνδυνο παιχνίδι της Τουρκίας

Μια σειρά μεγάλων δυτικών μέσων, αναλυτές, ρεπόρτερ και ειδικοί ανακάλυψαν μάλλον πολύ πρόσφατα (και σίγουρα όψιμα), όπως αναφέραμε και προηγουμένως, το συγκεκριμένο κομμάτι των Κούρδων αγωνιστών. Στο έδαφος μάλιστα του εντυπωσικού στοιχείου της γυναικείας παρουσίας στις τάξεις των ανταρτών (στοιχείο που αποτελεί παραδοσιακό στοιχείο της ιστορίας των αγώνων του κούρδικου λαού εδώ και χρόνια), η δυτική ευαισθησία πήρε τεράστια έκταση τις τελευταίες μέρες. Πιάνοντας το νήμα από τις ημέρες της αλλαγής πλεύσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και των αναγκαίων επικοινωνιακών της στηριγμάτων που κατέληξε στη συνεργασία με τους Κούρδους του Ιράκ, τις τελευταίες μέρες τα δυτικά μέσα πλημμύρισαν με αφιερώματα στις αντάρτισσες του Κουρδιστάν (μέχρι και από το περιοδικό Marie Claire), εκκλήσεις για στρατιωτική συνδρομή μέχρι και ανάσυρση αναλύσεων (που να ταιριάζουν και με την περιρέουσα ατμόσφαιρα των αφηγήσεων για τους καθυστερημένους ανατολίτες) οι οποίες υποστηρίζουν ότι οι Κούρδοι έχουν ινδοευρωπαική καταγωγή, είναι άριο φύλο κλπ.

Αυτό που βέβαια παρέλειψαν όλες σχεδόν οι ευαισθητοποιημένες δυτικές αναφορές, σπάζοντας κάθε όριο υποκρισίας, είναι το γεγονός των ευθυνών της πολιτικής των δυτικών κρατών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤO και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μπροστά στο στόχο της ανατροπής του καθεστώτος του Άσαντ στη Συρία δεν δίστασαν να χρηματοδοτήσουν και να ενισχύσουν την ένοπλη αντιπολίτευση των ισλαμιστών (όπως παραδέχτηκε μέχρι και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Joe Biden). Από τον πιο μετριοπαθή «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» (Free Syrian Army) μέχρι τις οργανώσεις «Al – Nusra» και «ISIS» οι αντιπολιτευόμενοι που απήλαυσαν την στήριξη της Δύσης δεν έκρυψαν ποτέ την ιδεολογική – πολιτική τους ταυτότητα, τους στόχους και τις προθέσεις τους μέχρι του σημείου της σύνδεσής τους με την πάλαι ποτέ θανάσιμη αντίπαλο των ΗΠΑ, Al Qaeda. Δεν πείραζε όμως, γιατί οι ισλαμιστές χτυπούσαν τον Άσαντ και τη Χεζμπολάχ (που τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου ανέφερε 10 νεκρούς σε συγκρούσεις με την Al Nusra). Ίσως αυτό το στοιχείο του ισλαμισμού, μάλιστα, να αποτέλεσε και ένα παραπάνω βοήθημα για τον Ερντογάν (που ως δήμαρχος Κωνσταντινούπολης παλιότερα δήλωνε ότι το Μπλε Τζαμί συμβολίζει το δόρυ και την ασπίδα του Ισλάμ που θα επιτεθεί στη Δύση) και το τουρκικό κράτος, ώστε υπηρετώντας τους δικούς του σχεδιασμούς, να στηρίξει ποικιλοτρόπως μέχρι την ύστατη στιγμή τον ISIS.

Οι «πεντάμορφες» και το τέρας

Πως έφτασαν οι Αμερικάνοι να ενισχύουν οργανώσεις που σχετίζονταν με την Αλ Κάιντα; Γιατί η Τουρκία παρέχει διαφόρων ειδών στήριξη στους φονταμελιστές που δεν έχουν διστάσει να απειλήσουν ότι θα φτάσουν μέχρι την Κωνσταντινούπολη;

Οι απαντήσεις προφανώς έχουν ιδιαίτερα σημεία για την κάθε πλευρά αλλά και ένα καθολικό, γενικό σημείο που αφορά συνολικά την εποχή μας. Ζούμε σε μια εποχή που οι πολεμικές συγκρούσεις έχουν έρθει στο προσκήνιο με ξεδιάντροπο και αμοραλιστικό τρόπο από την πλευρά των ισχυρών αυτού του κόσμου, που όσο παλεύουν να καθυποτάξουν και να απομυζήσουν οικονομικά τους εργαζομένους, άλλο τόσο την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους.  Σε αυτό το «νεο-μεσοπολεμικό» πλαίσιο γινόμαστε μάρτυρες τρομερών εξελίξεων. Βασικό στοιχείο των οποίων είναι ότι ισχυρά ιμπεριαλιστικά καπιταλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, δεν διστάζουν να συνεργαστούν με διάφορους, απάνθρωπους, ολοκληρωτικούς σχηματισμούς από τους ισλαμιστές του ISIS στη Συρία, μέχρι τους νεοναζί του Δεξιού Τομέα στο Κίεβο. Δεν διστάζουν να αλλάξουν το status quo ολόκληρων περιοχών ενισχύοντας την κατασκευή νέων εθνικών, θρησκευτικών, εθνικιστικών ταυτοτήτων, αναζωπυρώνοντας τα μίση και ανοίγοντας δρόμους ματωμένους και πυρακτωμένους για να ικανοποιήσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα.

Και η υποκρισία συνεχίζεται μέχρι τέλους. Παρά τα κολακευτικά δημοσιεύματα υπέρ τους, οι άνδρες και οι γυναίκες της Rojava και του Kobani έχουν αφεθεί μόνοι τους να υπερασπίζονται μέχρι τέλους την ελευθερία, τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους. Άλλωστε οι αντάρτες του PKK και του YPG φιγουράρουν ακόμη στις πρώτες θέσεις των καταλόγων τρομοκρατών του ΝΑΤΟ, της CIA και της ΕΕ. Και ο Ερντογάν μόλις χτες υπενθύμιζε σε αυστηρό τόνο: «όσοι βλέπουν τον ISIS ως τρομοκρατική οργάνωση καλά θα κάνουν να βλέπουν με τον ίδιο τρόπο και το PKK».

Στην πραγματικότητα τόσο η Τουρκία όσο και η συμμαχία γύρω από τις ΗΠΑ σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους έχοντας ως δεδομένη την πτώση του Κομπανί. Η συμμαχία των δυτικών ετοιμάζει δική της επέμβαση στην περιοχή (με εγγυημένα τα «ευεργετικά» αποτελέσματα για τους λαούς της περιοχής αν λάβουμε υπ” όψιν μας τι συνέβη και με τις προηγούμενες), ενώ αντίστοιχους σχεδιασμούς κάνει και η Τουρκία. Η οποία την ίδια στιγμή που χτυπάει Κούρδους διαδηλωτές στα σύνορά της οι οποίοι επιχειρούν να φτάσουν στη Κομπανί και να στηρίξουν τους συντρόφους τους, εμφανίζεται (ακόμη και σε δυτικά μέσα) να διευκολύνει ευρωπαίους ισλαμιστές που κατατάσσονται, περνώντας από τα εδάφη της στον ISIS, να ανταλλάσει αιχμαλώτους μαζί του και να συνδράμει τον ίδιο τον στρατό των τζιχαντιστών με απρόσκποπτες διελεύσεις από τα σύνορά της υπό το βλέμμα των συνοριακών της φρουρών, όπως αποκάλυψε η φωτογραφία που δημοσίευσε η αριστερή τούρκικη εφημερίδα Evrensel:

Την ίδια στιγμή βέβαια ο Τούρκος πρωθυπουργός, Νταβούτογλου, δήλωνε ότι «αν πέσει το Κομπανί η Τουρκία θα αντιδράσει». Τι εννοεί ο Τούρκος ηγέτης; Μα φυσικά την εισβολή του τούρκικου στρατού στα κουρδικά εδάφη της Συρίας! Έτσι η Τουρκία έχοντας αφήσει τους τζιχαντιστές να πλήξουν τους εχθρούς Κούρδους (ενδεχόμενη νίκη και ισχυροποίηση των οποίων θα δημιουργούσε πρόβλημα με τους Κούρδους των δικών της εδαφών), θα αποκτήσει εκ των υστέρων και με το πρόσχημα του κινδύνου από την πτώση της πόλης, τον έλεγχο των επικίνδυνων κούρδικων περιοχών της Συρίας.

Για την Τουρκία βέβαια αυτοί οι σχεδιασμοί δε σημαίνουν το τέλος των πονοκεφάλων της. Οι ηγέτες των Κούρδων (τόσο ο Οτσαλάν όσο και στρατιωτικός διοικητής του PKK, Τζεμίλ Μπαγίκ) διεμήνυσαν πως η ειρηνευτική διαδικασία που βρίσκται σε εξέλιξη τα τελυταία χρόνια στην Τουρκία ανάμεσα στο PKK και το τούρκικο κράτος θα τερματιστεί αν πέσει το Κομπανί. Χιλιάδες Κούρδοι και μέλη τούρκικων αριστερών οργανώσεων από το βράδυ της περασμένης Δευτέρας βρέθηκαν στους δρόμους πολλών πόλεων από το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν μέχρι την Κωνσταντινούπολη και από την Γερμανία μέχρι την Ολλανδία. Βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία έλαβαν χώρα και συνεχίζονται για δεύτερη μέρα στην Τουρκία, ενώ σε πόλεις – προπύργια του κουρδικού στοιχείου διαδηλωτές εμφανίστηκαν οπλισμένοι. Ήδη οι αναφορές κάνουν λόγο για πάνω από δέκα νεκρούς Κούρδους σε συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και εθνικιστικές, ισλαμιστικές τούρκικες οργανώσεις.

«Αχ Κομπανι»…

Μέχρι αυτή την ώρα οι πληροφορίες για το τι συμβαίνει στην Κομπανί παραμένουν συγκεχυμένες αλλά συγκλίνουν στο ότι η πόλη στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της παραμένει υπό τον έλεγχο των αναρτών του YPG. Οι ισλαμιστές του ISIS όμως υπερτερούν σε αριθμό και εξοπλισμό και έχουν κατορθώσει να σπάσουν τις γραμμές άμυνας σε κάποια σημεία. Έχουν κατορθώσει έτσι να εισέλθουν σε κάποια περιφερειακά σημεία της πόλης, υψώνοντας τις μαύρες σημαίες τους σε κάποια κτήρια στα όριά της και σε λόφους γύρω από αυτή. Οι δραματικές εκκλήσεις για βοήθεια από στελέχη των Κούρδων ανταρτών συνεχίζονται προς κάθε κατεύθυνση με παράλληλη υπενθύμιση για τις τραγικές συνέπειες που θα έχει η πτώση της πόλης και τις σφαγές που αναμένεται να πραγματοποιήσουν οι τζιχαντιστές του ISIS. Τα μηνύματα τελειώνουν επίσης με την απόφαση να πεθάνουν μέσα στους δρόμους της πόλης παρά να την παραδώσουν στους τζιχαντιστές.

Τι έχουν να πουν για αυτές τις εκκλήσεις οι σοφοί και «πολιτισμένοι» της Δύσης; Τι έχουν να πουν στις περήφανες γυναίκες του Κουρδιστάν που αντιμετωπίζουν με απίστευτο θάρρος και κουράγιο τα τέρατα που οι κυβερνήσεις τους ουσιαστικά στήριξαν;  Τρομοκράτισες τις χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα και μέλη αριστερών, εξτρεμιστικών οργανώσεων οι δυτικές κυβερνήσεις. Και αυτοί που χρόνια ολόκληρα γέμιζαν τη φαρέτρα των επιχειρήματων τους υπέρ των πολεμικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους, με «φιλιππικούς» λόγους για την καταπίεση των γυναικών, τα απολίτιστα καθεστώτα και την εξαγωγή δημοκρατίας από την Δύση στην Μέση Ανατολή, σωπάσανε την ίδια στιγμή που η CIA και οι σύμμαχοι των ΗΠΑ εξόπλιζαν τους χειρότερους των χειροτέρων.

Ας παραμερίσουν λοιπόν, καλύτερα, τώρα. Που να καταλάβουν άλλωστε, έστω και κάτι ελάχιστο, από το σθένος των Κούρδων μαχητών και μαχητριών που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά για να διασώσουν περίπου 20.000 χριστιανούς του Ιράκ από τους τζιχαντιστές; Που να καταλάβουν πως μπορούν οι 7.500 χιλιάδες των γυναικείων μονάδων Yekineyen Parastina Jin (Women Protection Units – YPJ) να δηλώνουν ότι είναι ελεύθερες και από την ανδρική καταπίεση και αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους (δείτε το παρακάτω βίντεο – αφιέρωμα που τραβήχτηκε ένα χρόνο πριν). Γυναίκες, που όπως ισχυρίζονται, φοβίζουν τους τζιχαντιστές απλώς και μόνο «με την οπλισμένη τους όψη»; Πως να καταλάβουν πραγματικά την τραυματισμένη και αιμόφυρτη αντάρτισσα που τραγουδάει στο κρεβάτι του νοσοκομείου για «το Κομπανί των δακρύων που καίγεται και γεμίζει αίμα»;

Ο μόνος τρόπος ίσως να καταλάβουν είναι να παραδεχτούν τις ευθύνες των ιμπεριαλιστικών κρατών της Δύσης, των ίδιων των κυβερνήσεών τους και να παλέψουν ενάντιά τους.

Σε διαφορετική περίπτωση ίσως το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν είναι πλέον να σωπάσουν. Να αφήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα και τους μύδρους ενάντια στα «τέρατα του ισλαμισμού» που κρύβουν πίσω τους περισσότερο αίμα και πόλεμο. Ίσως καλύτερα όταν μιλούν για τέρατα να κοιτάζουν λίγο περισσότερο προς τα τηλεοπτικά πάνελ και τις αίθουσες των κοινοβουλίων τους.  Να κοιτάζουν στους καθρέφτες και στους συνομιλητές τους. Ίσως να σκεφτούν πιο διεξοδικά και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι συνυπεύθυνοι για τις τερατογενέσεις της εποχής μας.

Και ότι μαζί με την ηρωική άμυνα των πεντάμορφων (από την αποφασιστικότητα και τη θέληση για ζωή) γυναικών και ανδρών της κούρδικης αντίστασης στην Κομπανί που δοκιμάζεται, καταρρέει για πάντα και ο μύθος της «πολιτισμένης Δύσης». Θρυμματίζεται η βιτρίνα της και από πίσω στέκει ορθό, σε νέες περιπέτειες, πιο αποκρουστικό από ποτέ και οπλισμένο μέχρι τα δόντια, αυτό:  Το τέρας του ιμπεριαλισμού.

«Αχ Κομπάνι»

Το Κομπάνι καίγεται
και φέρνει δάκρυα στα μάτια,
Αχ Κομπάνι

Το Κομπανί σήμερα είναι θλιμμένο,
καίγεται και βυθίζεται στο αίμα,
Αχ Κομπάνι

Το Κομπανί σήμερα είναι θλιμμένο
και χύνει δάκρυα από τα υγρά μάτια,
Αχ Κομπάνι

Νέοι άνθρωποι απέναντι σε τανκς και βόμβες,
βάζουν το στήθος τους μπροστά στις σφαίρες,
Αχ Κομπάνι.

Ζήτω στους μαχητές μας,
άνδρες και γυναίκες! (YPG και YPJ)
Αχ Κομπάνι…

ΥΓ: Η ιστορία θα γράψει -ό,τι κι αν γίνει- ότι στην πόλη Κομπανι πολέμησαν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες μέχρις εσχάτων σώζοντας την τιμή ολόκληρης της ανθρωπότητας σε μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της… 

Αντιπαραθέσεις περί «καλών και κακών» επεμβάσεων

αναδημοσίευση από ριζοσπάστη

ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ – ΚΡΙΜΑΙΑ

15 χρόνια μετά τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς με το πρόσχημα των Κοσσοβάρων Αλβανών

Βομβαρδισμός από το ΝΑΤΟ λεωφορείου που μετέφερε Σέρβους πρόσφυγες

Associated Press

Η τελευταία κλιμάκωση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ΗΠΑ, ΕΕ – Ρωσίας, με το πεδίο διαμάχης, αυτή τη φορά, να μεταφέρεται στη Χερσόνησο της Κριμαίας, έδωσε αφορμή, τον τελευταίο καιρό, για διαξιφισμούς μεταξύ των αντιτιθέμενων πλευρών σχετικά με τη «νομιμότητα», το «διεθνές δίκαιο». Δεν έλειψαν βεβαίως οι παραλληλισμοί με άλλες εστίες συγκρούσεων του πρόσφατου παρελθόντος, που ξεκίνησαν λίγο μετά τις ανατροπές στην πρώην ΕΣΣΔ σε Ευρώπη, Αφρική και Ασία, όπως οι αλλεπάλληλες αιματηρές επεμβάσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων στο Ιράκ, οι γκανγκστερικές επιδρομές στη Λιβύη, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν ή οι κατά καιρούς επιχειρήσεις πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων (Γαλλία και παλιότερα Βρετανία) στην Αφρική. Ωστόσο, πιο χαρακτηριστική όλων θεωρείται η διόλου «ιδιαίτερη» περίπτωση του πολέμου, διαμελισμού και πλήρους κατακερματισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας σε μικρότερα και καλύτερα «ελεγχόμενα» (από τα ευρω-ατλαντικά μονοπώλια) κράτη καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 ως τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000.

Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι συχνές αναφορές του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στη σύγκριση που επιχειρεί ανάμεσα στην περίπτωση της Κριμαίας και του Κοσσυφοπεδίου.

Η πιο πρόσφατη μνεία του Πούτιν στο Κοσσυφοπέδιο και στη βρώμικη επέμβαση που πραγματοποίησαν ακριβώς πριν 15 χρόνια (24 Μάρτη 1999) ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, με πρόσχημα τα …«ανθρώπινα δικαιώματα» των Κοσσοβάρων Αλβανών, έγινε στις αρχές της βδομάδας (18/3/14). Οπως δήλωσε: «Οι Δυτικοί εταίροι μας δημιούργησαν το προηγούμενο του Κοσσυφοπεδίου με τα χέρια τους. Σε μια κατάσταση απολύτως ίδια με εκείνη στην Κριμαία, αναγνώρισαν την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία ως νόμιμη, χωρίς καμία άδεια από την κεντρική αρχή της χώρας, ενώ τώρα λένε ότι η έγκριση από την κυβέρνηση είναι απαραίτητη για την περίπτωση της Κριμαίας».

Λίγες μέρες νωρίτερα (4/3/14), ο Πούτιν είχε θυμίσει άλλες δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δηλώνοντας: «Η Ρωσία πάντοτε υποστήριξε τη διεθνή νομιμότητα. Η χρησιμοποίηση ενόπλων δυνάμεων δεν αντιβαίνει τη διεθνή νομιμότητα. Οι πόλεμοι σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη διαστρέβλωσαν τη διεθνή νομιμότητα».Με λίγα λόγια, ο Πούτιν διεκδικεί το δικαίωμά του στο «νόμο» της ιμπεριαλιστικής ζούγκλας, που άλλοι, χρόνια πριν από αυτόν, είχαν διαμορφώσει, εξαπολύοντας επεμβάσεις με προσχήματα κάθε λογής, αλλά με βασικό «γνώμονα» τα κατά καιρούς συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και της αστικής τάξης των χωρών τους…

Συνεπώς, όσοι νομίζουν ότι η σημερινή κρίση στην Κριμαία μπορεί να «περιοριστεί» αυταπατώνται. Ο ασκός του Αιόλου, ειδικά για την περίπτωση της Ευρώπης, έχει ανοίξει προ πολλού. Η κατάσταση δύσκολα μπορεί να συμμαζευτεί καθώς οι αντίπαλες πλευρές έχουν από καιρό δημιουργήσει περιθώρια για νέες αλλαγές στο γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης, ακόμη και μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ιδιαίτερα σήμερα που η Ρωσία, ως ανερχόμενη καπιταλιστική δύναμη, «δεν είναι πλέον διατεθειμένη να συμφωνεί σε συμβιβασμούς που είναι σε βάρος των συμφερόντων της», όπως δήλωνε προχτές με νόημα ο εκπρόσωπος της Ρωσίας στο Κοσσυφοπέδιο, Αντρέι Σουγκούροφ...

Η περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας

Συνεπώς τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν οι ηγέτες των ΗΠΑ και της ΕΕ για την παραβίαση του …«διεθνούς δικαίου» και τους κινδύνους αποσταθεροποίησης από την απόσχιση της Κριμαίας και την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία περιττεύουν. Ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με δυνάμεις όπως αυτές του γερμανικού κεφαλαίου που πρωτοστάτησαν στο διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για την πρώτη (μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) ένοπλη σύγκρουση στην Ευρώπη με χιλιάδες νεκρούς. Θυμίζουμε άλλωστε ότι η Γερμανία ήταν η δεύτερη (μετά το Βατικανό τον Οκτώβρη του 1991…) που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας (Δεκέμβρης 1991), ενθαρρύνοντας εθνικιστικά στοιχεία και θρησκευτικούς φανατισμούς στη βάση της πεπατημένης τού «διαίρει και βασίλευε».

Ανατρέχοντας στην ιστορία διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας, διαπιστώνει κανείς ως «σταθερά» τον καταλυτικό ρόλο του ιμπεριαλισμού, ακόμη και πριν τυλιχτούν τα Βαλκάνια στις φλόγες του πολέμου. Η θέση της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας ανάμεσα στο δυτικό καπιταλιστικό μπλοκ και αυτό των σοσιαλιστικών χωρών επέτρεψε στη Δύση να εμφανίζεται «γενναιόδωρη» χορηγώντας της, αμέσως μετά το θάνατο του Τίτο το 1980, διάφορα «φτηνά» δάνεια από διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς, που με τις συνταγές και τις θεραπείες «σοκ» οδήγησαν τη Γιουγκοσλαβία κατά τη δεκαετία του ’80 σε αναπόφευκτη οικονομική κρίση, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για εθνικιστικά πάθη και μίση. Ηδη από το 1983 ο Αλία Ιζετμπέγκοβιτς άρχισε να «κτίζει» το μουσουλμανικό εθνικισμό των Βόσνιων, στην Κροατία ο Φράνιο Τούτζμαν έκτιζε το δικό του μύθο «εθνικιστικής υπεροχής», οι Σλοβένοι οραματίζονταν την ένταξη στην ΕΕ, ενώ παράλληλα κέρδιζαν έδαφος ο εθνικισμός των Σέρβων και των Μαυροβούνιων, οι αποσχιστικές τάσεις των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου και των Ούγγρων της Βοϊβοδίνας…

Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να ξεχάσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Γερμανίας στη διαδικασία αναγνωρίσεων, αλλά και σε όσα επακολούθησαν: Ηγήθηκε της διαδικασίας αναγνωρίσεων των Δημοκρατιών της τότε Γιουγκοσλαβίας και της επιβολής κυρώσεων κατά των Σέρβων. Εκβίασε τις γνωμοδοτήσεις της επιτροπής Μπατεντέρ για τη μετατροπή των συνόρων των Δημοκρατιών της ομοσπονδίας σε διεθνή, μετατρέποντας (από τότε…) σε απλό κομπάρσο τον ΓΓ του ΟΗΕ, ρόλο που διεκπεραίωνε τότε ο Περουβιανός Χαβιέ Περέζ ντε Κουέγιαρ και αργότερα ο Αιγύπτιος Μπούτρος-Μπούτρος Γκάλι…

Εκατοντάδες άμαχοι έπεφταν νεκροί από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών, μισθοφόρων-«εθελοντών» μουτζαχεντίν που είχαν σταλεί με το «αζημίωτο» από τη Σαουδική Αραβία, ενώ η (αδύναμη τότε καπιταλιστικά) Ρωσία του τότε Προέδρου Μπόρις Γιέλτσιν περιοριζόταν σε μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ειρηνευτικών σχεδίων, δίχως, βεβαίως, να μπορεί να αντιδράσει ούτε σε διπλωματικό, ούτε σε στρατιωτικό, ούτε (πολύ περισσότερο) σε οικονομικό επίπεδο. Ομως, η ρωσική αστική τάξη δεν ξέχασε ποτέ την ταπείνωση που υπέστη τη δεκαετία του ’90 στα Βαλκάνια, αξιοποιώντας αργότερα, εν ευθέτω χρόνω, την αύξηση της οικονομικής της ισχύος (ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των κολοσσιαίων κερδών από την παραγωγή ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου).

Ο επόμενος πόλεμος μετά από τη Συνθήκη του Ντέιτον

Λίγους μήνες πριν τον τερματισμό του πολέμου στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, προηγήθηκε η γκανγκστερική καταλυτική επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά των Σέρβων της Βοσνίας που κέρδιζαν ως το 1994 – αρχές 1995 έδαφος στα θέατρα των συγκρούσεων έναντι των Κροατών και των Βόσνιων. Εννοείται ότι και τότε, με την πραγματοποίηση της πρώτης «δοκιμαστικής» ΝΑΤΟικής επιδρομής σε ευρωπαϊκό έδαφος, δεν κουνήθηκε φύλλο, ούτε υπήρξαν διαμαρτυρίες για διασάλευση της διεθνούς νομιμότητας. Αντίθετα, υπό τις απειλές μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής επέμβασης, οι ντόπιοι πρωταγωνιστές του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία σύρθηκαν στο τραπέζι υπογραφής της Συνθήκης του Ντέιτον το Νοέμβρη του 1995, παραδίδοντας τη χώρα στις ορέξεις διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών που επιμελήθηκαν το μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων, της καντονοποίησης της χώρας σε αμέτρητα τοπικά κοινοβούλια, κυβερνήσεις και προέδρους, έχοντας εξασφαλίσει την πλήρη διάλυση όχι μόνο των εργασιακών σχέσεων, αλλά και της έννοιας της εργασίας. Πράγμα που συνεχίζεται ως σήμερα, όπως απέδειξαν τον περασμένο Φλεβάρη οι μαζικές διαδηλώσεις κατά της φτώχειας και της ανεργίας σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης.

Ολα τα μέσα στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών

Ομως ο τερματισμός του πολέμου στη Βοσνία με τη Συνθήκη του Ντέιτον δεν ήταν το τέλος του πολέμου στα Βαλκάνια, αλλά το κλείσιμο ενός κεφαλαίου. Ενα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι (κυρίως Βρετανοί, Γερμανοί και Γάλλοι) εργάστηκαν στο παρασκήνιο εντατικά, δημιουργώντας στα θερμοκήπια των μυστικών τους υπηρεσιών τους Κοσσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ που άρχισαν να διεκδικούν, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, την απόσχιση της επαρχίας από τη Σερβία, καταγγέλλοντας τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τότε Πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, για καταπίεση και «εθνοκάθαρση».

Από την κλιμάκωση της έντασης δεν έλειψε τον Ιούνη του ’98 η ΝΑΤΟική άσκηση «Αποφασιστικό Γεράκι», που στην ουσία λειτουργεί σαν πρόβα τζενεράλε των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών που θα γίνουν μερικούς μήνες μετά, αφού χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο βρώμικης προπαγάνδας. Οπως η κατασκευή «σφαγών», όπως αυτή των δήθεν αμάχων στο χωριό Ράτσακ (στην πραγματικότητα ήταν αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ που είχαν σκοτωθεί σε μάχες με το σερβικό στρατό), που «επιβεβαιώθηκε» τάχα από το πρώην στέλεχος της CIA Αμερικανό, τότε επικεφαλής ομάδας παρατηρητών του ΟΑΣΕ, Γουίλιαμ Γουόκερ (Γενάρης 1995). Η «σφαγή» στο Ράτσακ έσυρε τελικά τη Σερβία στην παγίδα των «ειρηνευτικών» συνομιλιών στο Ραμπουγέ της Γαλλίας, τις οποίες είχαν σχεδιάσει και υπονομεύσει εκ των προτέρων όχι μόνον οι Αμερικανοί, αλλά και οι Γερμανοί.

Τα αδιέξοδα που δημιουργεί τεχνηέντως στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ αναγκάζουν σύντομα τον Πρόεδρο Μιλόσεβιτς να ξεκαθαρίσει σε διάγγελμά του (19/2/99) πως δεν πρόκειται να παραχωρήσει το Κοσσυφοπέδιο, ακόμη και με τίμημα τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς. Το πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη, Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχία γίνονται, με συνοπτικές διαδικασίες, μέλη του ΝΑΤΟ και δύο βδομάδες μετά εξαπολύονται οι βόμβες από τις πολεμικές μηχανές ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ το βράδυ της 24ης Μάρτη 1999. Η επέμβαση θα αλλάξει πάλι τα σύνορα στην Ευρώπη. Παράλληλα, το τέλος του πολέμου τον Ιούνη του ίδιου έτους, επιτρέπει στο ΝΑΤΟ να βάλει για δεύτερη φορά το πόδι του στα Βαλκάνια, καθώς τίθεται επικεφαλής των δυνάμεων κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, ενώ οι Αμερικανοί δημιουργούν εκεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική τους βάση στον κόσμο (βάση Μπόνστιλ).

Αυτά, παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της Ρωσίας, που φροντίζει, με κάθε αφορμή, να υπογραμμίζει τις αντιδράσεις της στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, πετυχαίνοντας (με τη συνεργασία της Κίνας) να επισημανθεί στην τότε απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Ιούνης ’99) πως η περιοχή εξακολουθεί να συνιστά «αναπόσπαστο τμήμα της σερβικής εδαφικής επικράτειας», παρά την ανάπτυξη των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων.

Το Φλεβάρη του 2008, μετά από δημοψήφισμα, η ηγεσία των Κοσσοβάρων Αλβανών αποφασίζει μονομερώς την ανεξαρτητοποίησή τους από τη Σερβία, κερδίζοντας σύντομα την αναγνώρισή τους από τους πρωταίτιους του πολέμου: Τις ΗΠΑ και τις περισσότερες χώρες της ΕΕ, πλην Ισπανίας, Ρουμανίας, Ελλάδας και Κύπρου, που διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα, για τους δικούς τους σοβαρούς λόγους.

 

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

35 χώρες στις οποίες οι ΗΠΑ υποστήριξαν φασίστες, εμπόρους ναρκωτικών & τρομοκράτες

 

αναδημοσίευση  από sierra maestra

 

 

Η υποστήριξη των ΗΠΑ σε ακροδεξιούς και το πρόσφατο πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι απλώς άλλο ένα παράδειγμα της στήριξης από τις ΗΠΑ του φασισμού, της τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών κατά τη διάρκεια όλης της σύγχρονης ιστορίας.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα AlterNet, o δημοσιογράφος Nicolas J.S. Davies ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα και δείχνει πως φασίστες δικτάτορες, έμποροι ναρκωτικών και πολέμαρχοι σε όλο τον κόσμο έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την χορηγία των ΗΠΑ, στα πλαίσια του αδυσώπητου αγώνα της για άσκηση παγκοσμίου ελέγχου και κυριαρχίας.

Παρακάτω, σύμφωνα με τον Nicolas J.S. Davies, είναι οι 35 σημαντικότερες χώρες που η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι η Αμερική έβαλε το ‘χεράκι’ της. Ένα ‘χεράκι’ που αρκετές φορές δεν ήταν και τόσο αόρατο.

1. Αφγανιστάν

Στη δεκαετία του 1980, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία για να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν. Η εισβολή των ΗΠΑ το 2001 αποκατέστησε τους πολέμαρχους και εμπόρους ναρκωτικών στην εξουσία. Το Αφγανιστάν είναι σήμερα η 175η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου και από το 2004 κατέχει το ρεκόρ παραγωγής οπίου (5.300 τόνοι ετησίως).

2. Αλβανία

Μεταξύ 1949 και 1953, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο κάνανε ενεργές προσπάθειες για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Αλβανίας, της μικρότερης και πιο ευάλωτης κομμουνιστικής χώρας της Ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί Αλβανοί εξόριστοι είχαν προσληφθεί και εκπαιδευτεί για να επιστρέψουν στην Αλβανία, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η διαφωνία και ο σχεδιασμός μιας ένοπλης εξέγερσης. Πολλοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ήταν πρώην συνεργάτες της ιταλικής και γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Xhafer Deva, ο οποίος επέβλεψε την απέλαση των «Εβραίων, κομμουνιστών, και συναφή υπόπτων» (όπως περιγράφεται σε έγγραφο των Ναζί) στο Άουσβιτς. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει ότι ο Deva ήταν ένας από τους 743 φασίστες εγκληματίες πολέμου που έχουν προσληφθεί από τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο.

3. Αργεντινή

Έγγραφα των ΗΠΑ που διέρρευσαν το 2003 αποκάλυψαν συνομιλίες μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger, και του Υπουργού Εξωτερικών της Αργεντινής, Admiral Guzzetti, τον Οκτώβριο του 1976, λίγο μετά την στρατιωτική χούντα που κατέλαβε την εξουσία στην Αργεντινή. Ο ‘βρώμικος πόλεμος’ που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά 30.000 άτομα, οι περισσότεροι από αυτούς νέοι, και εκλάπησαν 400 μωρά που προέρχονταν από οικογένειες των οποίων οι γονείς δολοφονήθηκαν.

4. Βραζιλία

Το 1964, ο στρατηγός Castelo Branco ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος που καθιέρωσε μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία επί δύο δεκαετίες. Ο Vernon Walters, στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ και αργότερα διευθυντής της CIA και αναπληρωτής πρεσβευτής στον ΟΗΕ, είχε μια καλή σχέση με τον Castelo Branco μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η CIA παρείχε την αναγκαία υποστήριξη για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του πραξικοπήματος , συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της εργατικής αντιπολίτευσης και σε ομάδες φοιτητών στις διαδηλώσεις στους δρόμους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.

5. Καμπότζη

Όταν ο Πρόεδρος Νίξον διέταξε τον μυστικό και παράνομο βομβαρδισμό της Καμπότζης το 1969, οι πιλότοι των ΗΠΑ διατάχθηκαν να παραποιήσουν και να αλλοιώσουν τις καταγραφές για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι σκοτώθηκαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο Καμποτζιανοί, από τη ρίψη βομβών στη χώρα τους. Δεδομένου ότι οι Ερυθροί Χμερ ενισχύθηκαν το 1973, η CIA ανέφερε ότι «η προπαγάνδα ήταν η πιο αποτελεσματική μεταξύ των προσφύγων θύματα του βομβαρδισμού B – 52». Μετά αφού οι Ερυθροί Χμερ σκότωσαν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια από τους συμπατριώτες τους και είχαν εκδιωχθεί από το Βιετναμέζικο στρατό το 1979, η ομάδα των ΗΠΑ στην Καμπότζη, η οποία είχε βάση στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μπανγκόκ, έθεσε ως στόχο να τους κρατήσει για τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία ως «αντίσταση» στη νέα επίσημη κυβέρνηση της Καμπότζης, η οποία είχε την υποστήριξη του Βιετνάμ.

6. Χιλή

Όταν ο Salvador Allende έγινε πρόεδρος το 1970, ο Πρόεδρος Nixon είχε υποσχεθεί «θα κάνω την οικονομία της Χιλής να κελαηδάει». Οι ΗΠΑ, ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Χιλής, μείωσε τότε σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο με τη χώρα των Άνδεων για να προκαλέσει ελλείψεις και οικονομικό χάος. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA είχαν κάνει εξελιγμένες επιχειρήσεις προπαγάνδας και δυσφήμισης στη Χιλή για μια δεκαετία, χρηματοδοτούσαν συντηρητικούς πολιτικούς, συνδικάτα, ομάδες φοιτητών και όλα τα μέσα ενημέρωσης, ενισχύοντας παράλληλα τους δεσμούς τους με το στρατό. Μετά αφού ο στρατηγός Pinochet κατέλαβε την εξουσία, η CIA διατήρησε στο μισθολόγιο της τους υπαλλήλους της στη Χιλή και συνεργάστηκε στενά με τη Χιλιανή μυστική υπηρεσία πληροφοριών, ενώ η στρατιωτική κυβέρνηση σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους και φυλάκιζε και βασάνιζε δεκάδες χιλιάδες.

7. Κίνα

Στα τέλη του 1945, 100.000 Αμερικανοί στρατιώτες πολέμησαν στο πλευρό των δυνάμεων του Kuomintang της Κίνας σε περιοχές του βορρά που είχαν καταληφθεί από τους κομμουνιστές. Ο Chiang Kai-shek ήταν ίσως ο πιο διεφθαρμένος όλων των συμμάχων των ΗΠΑ. Μια σταθερή ροή των συμβούλων των ΗΠΑ στην Κίνα είχε προειδοποιήσει ότι η βοήθεια των ΗΠΑ είχε κλαπεί από τον Chiang και τους φίλους του, ορισμένες μάλιστα είχαν πωληθεί ακόμη και στους Ιάπωνες, αλλά η δέσμευση των ΗΠΑ με τον Chiang συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

8. Κολομβία

Όταν οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ και η Υπηρεσία Καταπολέμησης Ναρκωτικών βοήθησαν τις Κολομβιανές δυνάμεις να κυνηγήσουν και να εξολοθρεύσουν των άρχοντα των ναρκωτικών Pablo Escobar, συνεργάστηκαν με μια ομάδα εθελοντών φρουρών εν ονόματι «Los Pepes». Το 1997, ο Diego Murillo Bejarano και άλλοι ηγέτες συμμοριών ίδρυσαν την AUC ( Ηνωμένες Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Κολομβίας), που ήταν υπεύθυνες για το 75 % των βίαιων θανάτων πολιτών στην Κολομβία κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών.

9. Κούβα

Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη δικτατορία του Batista στη δημιουργία συνθηκών καταπίεσης που σκότωσαν 20.000 ανθρώπους. Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ, Earl Smith, κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου ότι «η επιρροή των ΗΠΑ ήταν τόσο συντριπτική στην Κούβα αφού ο πρέσβης της Αμερικής ήταν ο δεύτερος πιο σημαντικός άνθρωπος, μερικές φορές πιο σημαντικός και από τον Κουβανό Πρόεδρο». Μετά την επανάσταση, η CIA ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία τρομοκρατίας ενάντια στην Κούβα, τη διαμόρφωση των εξόριστων Κουβανών στη Φλόριντα, την Κεντρική Αμερική και τη Δομινικανή Δημοκρατία για διάπραξη φόνων και σαμποτάζ στο νησί. Οι πράξεις που χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA ενάντια στην Κούβα περιλαμβάνουν την απόπειρα εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας κατά του Fidel Castro, δολοφονίες αρκετών υπαλλήλων της Κυβέρνησης, πολλές βομβιστικές επιθέσεις το 1960 και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τουριστών, τον βομβαρδισμό ενός γαλλικού πλοίου στο λιμάνι της Αβάνας, την επίθεση τρομοκρατίας του Κουβανικού αεροσκάφος η οποία είχε σχεδιαστεί από τον  Luis Posada Carriles και τον Orlando Bosch, οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα ελεύθεροι στις ΗΠΑ.

10. Ελ Σαλβαδόρ

Ο εμφύλιος πόλεμος στο Ελ Σαλβαδόρ στη δεκαετία του 1980 ήταν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον ενός καθεστώτος που κυβερνούσε με πρωτοφανή αγριότητα. Τουλάχιστον 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι εξαφανίστηκαν. Η Επιτροπή Αλήθειας που καθορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη μετά τον πόλεμο, διαπίστωσε ότι το 95 % των νεκρών σκοτώθηκαν από κυβερνητικές δυνάμεις και τάγματα θανάτου, και μόνο το 5 % από αντάρτες του FMLN. Οι κυβερνητικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και εποπτευόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη CIA, της Ειδικές Δυνάμεις και από τη Σχολή της Αμερικής.

11. Γαλλία

Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, την Κορέα και τις Φιλιππίνες στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων διαπίστωσε ότι οι κομμουνιστικές αντιστασιακές δυνάμεις είχαν πάρει τον έλεγχο μεγάλων περιοχών ή ακόμα και ολόκληρων χωρών, όταν οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις είχαν αποσυρθεί ή παραδοθεί. Στη Μασσαλία, η κομμουνιστική ένωση CGT έλεγχε τις αποβάθρες που ήταν το κλειδί για το εμπόριο με τις ΗΠΑ και της διενέργειας του σχεδίου Μάρσαλ. Το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (OSS), είχε συνεργαστεί με την Αμερικανο-Σικελική μαφία και τους γκάνγκστερ της Κορσικής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά αφού το OSS έγινε η νέα CIA μετά τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τις επαφές του για να αποκαταστήσει τους γκάνγκστερ της Κορσικής στην εξουσία στη Μασσαλία, προκειμένου να σπάσουν τις απεργίες στις αποβάθρες και να πάρουν τον έλεγχο από την CGT. Η CIA προστάτευσε τους Κορσικανούς, κι αυτοί δημιούργησαν εργαστήρια ηρωίνης . Η αποστολή του εν λόγω ναρκωτικού στη Νέα Υόρκη εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η Αμερικανο-Σικελική μαφία άκμασε υπό την προστασία της CIA.

Στρατιώτες του 21ου Μηχανοκίνητου Συντάγματος Πεζικού (Έβρος): Καμιά συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση

 

Την έντονη καταδίκη στο σχεδιαζόμενο πόλεμο στη Συρία και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν εκφράζουν με επιστολή τους στρατιώτες που υπηρετούν στο 21ο Μηχανοκίνητο Σύνταγμα Πεζικού στην Πλάτη του Έβρου.

Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

«Είμαστε στρατιώτες που υπηρετούμε στο 21ο Μηχανοκίνητο Σύνταγμα Πεζικού στην Πλάτη του Έβρου. Με την επιστολή μας αυτή δηλώνουμε την ανησυχία και την κατηγορηματική μας αντίθεση στη στρατιωτική επέμβαση που ετοιμάζουν από στιγμή σε στιγμή στη Συρία.

Χρόνια τώρα, έχουμε δει πολλές τέτοιες επεμβάσεις από τους ιμπεριαλιστές δήθεν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς αμάχους, γυναίκες, παιδιά, καταστροφές κλπ. Από τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν και τη Λιβύη ίδιο ήταν το παραμύθι, ίδιοι και οι στόχοι. Όλα γίνονται για τον έλεγχο από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους περιοχών με σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, εμπορικών και ενεργειακών δρόμων. Μπροστά στο κέρδος, σαρώνουν τα πάντα και δεν υπολογίζουν τίποτα.

Γνωρίζουμε ότι ο λαός μας μόνο δεινά μπορεί να περιμένει από τη συμμετοχή της χώρας μας στην επέμβαση αυτή, όπως και με τις παλιότερες.

Εμείς, στρατιώτες, παιδιά του ελληνικού λαού, ενώνουμε τη φωνή μας με το λαϊκό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και απαιτούμε:

• Καμιά συμμετοχή της χώρας και του στρατού μας στη νέα επέμβαση.
• Να κλείσει η βάση της Σούδας».

από   902.gr

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας (Μπαγκντάς)

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας

 

 

«Λαέ της Συρίας!

Αδελφές, αδέλφια!

To Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα απευθύνεται σε σας και σας καλεί αυτές τις δύσκολες μέρες να συσπειρωθείτε και να πολεμήσετε με όλες σας τις δυνάμεις την βάρβαρη αποικιακή επιθετικότητα.

O διεθνής ιμπεριαλισμός και η αιχμή του δόρατος του, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, απέτυχε να κατακτήσει την Συρία μέσω της επιβολής αποκλεισμού και την υποστήριξη των εγκληματικών και των ανατρεπτικών ενεργειών των τρομοκρατικών συμμοριών -οι οποίες έχουν διαπράξει στυγερά εγκλήματα συμπεριλαμβανομένων τρομακτικών σφαγών, (πολλές από αυτές στη βάση του (εννοεί θρησκευτικού) φανατισμού και της εθνοκάθαρσης) μέσω του σαμποτάζ και της καταστροφής οικονομικών εγκαταστάσεων και μέσω της επιβολής σκοταδιστικών νόμων ξένων προς την σύνθεση του Συριακού λαού ο οποίος χαρακτηρίζεται από ευρύτητα πνεύματος και ανεκτικότητα. Πιστεύουμε ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δηλώνει τη θέληση του να διευθύνει απευθείας την στρατιωτική επιθετικότητα (τη δική του και των συμμάχων του) με πρόσχημα τις ενέργειες που έχουν πραγματοποιήσει οι πράκτορες τους και έχουν κατευθύνει τα ίδια τους τα όργανα.

Ναι, είναι προφανές ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βασίζει την επιθετικότητα του πάνω σε ψεύτικες κατηγορίες για να δικαιώσει τις πράξεις του. Αυτή η βάρβαρη δύναμη κατηγορεί εμάς για εγκλήματα τα οποία έχουν γίνει από την ίδια σε κάθε γωνιά της γης κάτω από το υποκριτικό σύνθημα «Άμυνα του ελεύθερου κόσμου και δημοκρατία».

Αυτό το αποδεικνύει η χρήση βιολογικών και χημικών όπλων από τις επιτιθέμενες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στον πόλεμο της Κορέας κατά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα αλλά και η χρήση των ίδιων όπλων στον πόλεμο που διεξήγαγαν ενάντια στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού του Βιετνάμ, συμπεριλαμβανομένης και της σκόνης “Οrange B», εξαιτίας της οποίας ακόμα και σήμερα γυναίκες στο Βιετνάμ εξακολουθούν να γεννούν παραμορφωμένα παιδιά σαράντα χρόνια από την λήξη του πολέμου από τον οποίο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βγήκε ηττημένος και βαθιά ντροπιασμένος.

Η αμερικανική στρατιωτική μηχανή χρησιμοποίησε εμπλουτισμένο ουράνιο στον πόλεμο κατά των αδελφών μας στο Ιράκ, αλλά αυτό δεν βοήθησε στην εγκαθίδρυση της κατοχής και οι Αμερικανοί εισβολείς εγκατέλειψαν την περήφανη Ιρακινή γη σαν τα ποντίκια. Τα συνολικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για πολλές δεκαετίες, απαιτούν την προσαγωγή των ηγετών τους, περιλαμβανομένων των προέδρων, σε διεθνές δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, όπως εκείνο το δικαστήριο που καταδίκασε τους κυβερνήτες και τους ηγέτες της Χιτλερικής Γερμανίας. Οι σύγχρονοι ναζί, ιμπεριαλιστές και σιωνιστές ηγέτες, θα έχουν την ίδια μοίρα χάρη στον απελευθερωτικό αγώνα των λαών του κόσμου.

Ο γενναίος Συριακός λαός και ο στρατός του, ύστερα από την ηρωική και πατριωτική στάση του για πάνω από δύο χρόνια μπροστά στον ακήρυχτο πόλεμο που έχει εξαπολυθεί εναντίον του, θα αντιμετωπίσει με γενναιότητα και με μεγαλύτερο κουράγιο την κραυγαλέα στρατιωτική επιθετικότητα. Θα το κάνει καθοδηγούμενος από τα ηρωικά παραδείγματα από τους δημιουργούς του Hiteen ως τους μάρτυρες της Maysaloon και τους ήρωες της Μεγάλης Συριακής Εξέγερσης (σημ. μτφ, αναφέρεται στον αντίιμπεριαλιστικό αγώνα του Συριακού λαού ενάντια στους Γάλλους το 1925).

Η υπεράσπιση του συριακού εθνικού καθεστώτος, το οποίο αντιμετωπίζει με το κεφάλι ψηλά όλες τις μεθόδους επιθετικότητας, αρνούμενο τον εξευτελισμό και την υποταγή σημαίνει υπεράσπιση της χώρας, υπεράσπιση της κυριαρχίας της και της ανεξαρτησίας της.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, στις οποίες βρίσκεται η χώρα και ο λαός, θα πρέπει να γίνουν όλες οι προσπάθειες ώστε να υπάρξει ενδυνάμωση σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό. Ο Συριακός λαός δεν είναι μόνος σε αυτή την μάχη, μαζί του έχει την στήριξη όλων των ελεύθερων ανθρώπων του κόσμου.

Ντροπή και αίσχος στον ιμπεριαλισμό και τους πράκτορές του!

Δόξα στην τιμημένη πατριωτική στάση!

Η Συρία δεν θα γονατίσει!

Δαμασκός 28/8/2013

Η Κεντρική Επιτροπή

του Συριακού Κομμουνιστικού Κόμματος»

(Δυστυχώς η ανακοίνωση του δεύτερου κομμουνιστικού κόμματος της Συρίας έχει κυκλοφορήσει μόνο στα αραβικά).

 

αναδημοσίευση από  γκράνμα

ΚΚΕ: Οι δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραήλ σχετίζονται με την ιμπεριαλιστική επέμβαση σε Συρία και Ιράν

από  902.gr

Σε ανακοίνωσή του για τις δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Το ΚΚΕ καταδικάζει τις πολεμικές δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Επιχειρήσεις, οι οποίες σχετίζονται με την προσπάθεια γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και πολέμου σε βάρος της Συρίας και του Ιράν, που έχουν καταστρώσει και προωθούν τα επιτελεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του Ισραήλ, με την ενεργή βοήθεια της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ.

Το ΚΚΕ στηρίζει την πάλη του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Για ένα ανεξάρτητο, βιώσιμο, κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Απαιτούμε ακόμα: Το σταμάτημα των εποικισμών και την αποχώρηση όλων των εποίκων που έχουν εγκατασταθεί πέρα από τα σύνορα του ’67. Το γκρέμισμα του απαράδεκτου τείχους. Το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Την άρση κάθε αποκλεισμού των Παλαιστινίων, στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων και άλλων πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές. Την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, συμπεριλαμβανομένων των υψωμάτων του Γκολάν και της περιοχής Σεμπάα του Νότιου Λιβάνου.

Το ΚΚΕ ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να ακυρώσει τώρα τη στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με το Ισραήλ. Να κλείσει τώρα τη βάση της Σούδας και γενικότερα να μην δοθούν το έδαφος, τα λιμάνια κι ο εναέριος χώρος της Ελλάδας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Συρίας και του Ιράν, που θα οδηγήσει σε μεγάλες αιματοχυσίες και καταστροφές το λαό της Ελλάδας και τους άλλους λαούς της περιοχής μας».

Επικίνδυνες εξελίξεις

Ο αστικός Τύπος πρόβαλε χτες το θέμα των έντεκα ρωσικών πολεμικών πλοίων για τη Συρία. Την ίδια ώρα, δυο αμερικανικά πολεμικά για την ανατολική Μεσόγειο έπιασαν λιμάνι στον Πειραιά, ένα ακόμη αναμένεται στη Ρόδο. Την ίδια ώρα στη Μόσχα διεξάγονται συζητήσεις με τη συριακή αντιπολίτευση για την ανεύρεση λύσης στην εσωτερική κρίση. Τα ρεπορτάζ του αστικού Τύπου μιλούν για προστασία των ρώσικων συμφερόντων στη Συρία, άλλωστε είναι γνωστό ότι η Ρωσία έχει στρατιωτική βάση στη Συρία, και για επιστροφή στην εποχή του ψυχρού πολέμου. Φαίνεται πως η Ρωσία διερευνά τους δρόμους με τους οποίους θα διασφαλίσει τα συμφέροντά της στη Συρία και στην περιοχή γενικότερα. Η κρίση στη Συρία εμφανίστηκε ως εσωτερικό πρόβλημα «δημοκρατίας». Αλλά είναι κρίκος στην αλυσίδα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που ονομάστηκαν από τα αστικά επιτελεία και τους οπορτουνιστές «Αραβική Ανοιξη». Η πιο ξεφωνημένη περίπτωση είναι της Λιβύης. Οι ίδιοι οι αστοί ομολόγησαν ωμά την οργάνωση των αντικαθεστωτικών και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η εφημερίδα «Τα Νέα» (27/3/2011) έγραψε για τη Λιβύη: «Αυτοί με τα κιάλια κατασκόπευαν τις θέσεις των κυβερνητικών. Αυτοί με τα δορυφορικά τηλέφωνα κρατούσαν την επαφή με το ΝΑΤΟ. Αυτοί με τα τουφέκια δραστηριοποιούνταν πίσω από τις γραμμές. Ηταν στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, που φορούσαν τα ίδια ρούχα με τους εξεγερμένους. Και ενώ αυτοί πεζοπορούσαν στην έρημο, άλλοι «ξένοι» βοηθούσαν το Συμβούλιο της Βεγγάζης… Πράκτορες βετεράνοι άλλων συγκρούσεων, ικανοί να πείσουν στελέχη του καθεστώτος να αυτομολήσουν. Χωρίς αυτούς τους «συμβούλους», οι εξεγερμένοι δεν θα είχαν φτάσει ποτέ στην Τρίπολη… Οι σύμμαχοι έπρεπε να εμπιστευτούν αυτούς τους ανθρώπους της σκιάς. Καλύφθηκαν πίσω από την αποστολή εκπαιδευτών για το στρατό των εξεγερμένων. Ηταν λίγες δεκάδες και στρατολογήθηκαν από τις χώρες του ΝΑΤΟ, για να αναδιοργανώσουν τις τάξεις των εξεγερμένων… Οι πρώτες ειδήσεις χρονολογούνται από την αρχή της σύγκρουσης… Αρκετοί Βρετανοί SAS συνελήφθησαν, εξάλλου, από τους εξεγερμένους, οι οποίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την παρουσία τους. Λόγω έλλειψης συντονισμού».

 

Να θυμίσουμε ότι η ιμπεριαλιστική πολεμική επέμβαση στη Λιβύη έγινε στο όνομα αποκατάστασης της δημοκρατίας. Αλλά να τι έγραψαν στις 22/3/2011 «Τα Νέα»: «…σε συνέντευξή του στη γερμανική τηλεόραση, ο Καντάφι είπε:»Τα πετρελαϊκά μας συμβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες». Δηλαδή σε χώρες – μέλη της BRIC. Επιβεβαιώνονται έτσι οι «κυνικοί», οι οποίοι, πίσω από κάθε πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων που μπορούμε να θυμηθούμε, βλέπουν πάντα το πετρέλαιο. Και απογυμνώνονται ηθικά όσοι επικαλούνται ανθρωπιστικά ιδεολογήματα». Αρα ο πόλεμος έγινε για τη μοιρασιά των υδρογονανθράκων στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ακριβώς το ίδιο ζήτημα υπάρχει και πίσω από τη Συρία. Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, το ποια μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος και βεβαίως το γεωστρατηγικό σημείο στο οποίο έχει πρόσβαση μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη, η Ρωσία, συνασπισμένη στους BRIC, συνασπισμός όπου συμμετέχει και η Κίνα. Οι BRIC έχασαν από τη Λιβύη αλλά, από τις ως τώρα εξελίξεις δε φαίνονται διατεθειμένοι να χάσουν από τη Μέση Ανατολή. Αλλωστε, με τη συγκεκριμένη υπόθεση, συνδέεται και το Ιράν με ισχυρές σχέσεις με την Κίνα, αλλά σε ένα βαθμό και με Ρωσία.

Πρόσφατα ο Γιάννης Μάζης, Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνέντευξή του σε εφημερίδα μίλησε για «εσωτερική εμφύλια διαμάχη, υποκινούμενη και χρηματοδοτούμενη από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία» και ότι «η Τουρκία είναι εκείνη η οποία διά των εδαφών της τροφοδοτεί με όπλα τους Σύρους αντικαθεστωτικούς διά των εδαφών της».

 

Η κατάσταση στη Συρία μοιάζει με αυτήν στη Λιβύη. Η «υπόθεση Συρία» είναι ενταγμένη στο σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Τι είναι αυτό το σχέδιο; Στις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Η «πρώτη» φάση είχε ξεκινήσει στις 20 Μάρτη 2003 με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ. Στις 22 – 23 Μάη 2004, στη 16η Σύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28 – 29 Ιούνη 2004), αποφασίστηκε το σχέδιο για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και καταμερίστηκαν ρόλοι για την εφαρμογή του. Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους.

Η τεράστια όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή είναι εμφανής, ενώ το πρόβλημα «Συρία» διαπλέκεται και με όλη τη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, ενώ μπλεγμένη μέχρι τα μπούνια είναι και η Ελλάδα. Και οι κίνδυνοι νέας εστίας ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης είναι εμφανείς.

«Κυρία Κλίντον, σα στο σπίτι σας»!

 

«Φάνηκε αρκετά περίεργο που ο Πρόεδρος Μπους περιέλαβε την Ελλάδα στις τέσσερις χώρες που προσέφεραν την πιο σημαντική βοήθεια στην επίθεση των ΗΠΑ κατά του Ιράκ – οι τρεις άλλες είναι οι Βρετανία, Ισπανία και Πολωνία, που, όπως είναι γνωστό, όλες προσέφεραν στρατεύματα στη συμμαχία των «πρόθυμων»…

»Πώς κολλάει, όμως, κοντά σ’ αυτές η Ελλάδα;

»Η εξήγηση είναι απλή και ακούει στο όνομα Σούδα. Η Αθήνα προσέφερε βοήθεια στον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ σε τρία μέτωπα: Παρείχε τον εναέριο χώρο της, συμμετείχε στη ροή πληροφοριών και διέθεσε τη βάση της Σούδας, στην Κρήτη. Εναέριο χώρο και πληροφορίες έδωσαν και άλλες χώρες. Σούδα, όμως, όχι!

»Για τους Αμερικανούς, η NSA Souda Bay, όπως τη λένε επισήμως, είναι ένας επιχειρησιακός μύθος – μία από τις πέντε μεγαλύτερες και σημαντικότερες βάσεις των ΗΠΑ στον κόσμο, κλειδί για την παρουσία τους στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στον Εύξεινο Πόντο και στην Ερυθρά Θάλασσα.

»Οι αριθμοί το αποδεικνύουν:

»Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μαρτίου – 30 Απριλίου), 5.270 αεροσκάφη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα! Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά, και σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν / προσγειώνονταν 22-28 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.

»Στο ναυτικό σκέλος της βάσης, από την αρχή του έτους που άρχισε η προετοιμασία μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων έδεσαν στη Σούδα και υποστηρίχτηκαν (πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα, συντήρηση κλπ.) 196 πλοία – ανάμεσά τους δυο αεροπλανοφόρα, 16 υποβρύχια (και πυρηνοκίνητα), 56 φρεγάτες κ.ο.κ. Μάλιστα, αν πάμε πιο πίσω, στην αφετηρία της αμερικάνικης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας (11-9-2001), τα πλοία ξεπερνούν τα 750…

»Οι αριθμοί αυτοί είναι κυρίως ο λόγος που ο Πρόεδρος Μπους ήταν αποφασισμένος να περιλάβει την Ελλάδα στις χώρες που δημόσια θα ευχαριστούσε. Αυτό, ωστόσο, απετράπη ύστερα από ελληνική παρέμβαση, καθώς εκτιμήθηκε ότι ένα δημόσιο «ευχαριστώ» του κ. Μπους θα επιδρούσε αρνητικά στην ελληνική κοινή γνώμη».

Το παραπάνω εκτενές απόσπασμα είναι από ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε επί πρωθυπουργίας Σημίτη και υπουργού Εξωτερικών Παπανδρέου στα φιλοκυβερνητικά «ΝΕΑ» (Σάββατο, 14/6/2003).

Το άρθρο είχε τίτλο

«Σούδα: Ο πιο δυνατός κρίκος στο παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας».

Το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε να είχε γραφτεί και σήμερα με τον εξής τίτλο: «Κυρία Κλίντον, σα στο σπίτι σας»…

‘Η τον εξής, ακόμα καλύτερο:

«Πώς η ελληνική πλουτοκρατία μπλέκει τον ελληνικό λαό και τη χώρα στις βρωμοδουλειές της με τους συμμάχους της Αμερικανούς ιμπεριαλιστές»…

Η δημοκρατία ….Ο κυρίαρχος λαός…..Ο κατάλληλος άνθρωπος

Η δημοκρατία

Την Τετάρτη 6 Απριλίου ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Πρίστινα, Κρίστοφερ Ντελ, κάλεσε την πολιτική ηγεσία του Κοσόβου, στην έπαυλή του στον περίφημο «λόφο των πρεσβειών», Αρμπερία, όπου στεγάζονται οι ξένες διπλωματικές αποστολές. Στο οβάλ γραφείο, απέναντί του, κάθησαν ο πρωθυπουργός Χακίμ Θάτσι, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ισα Μουστάφα και ο έκπτωτος πρόεδρος της Δημοκρατίας Μπεντζέτ Πατσόλι. Αφού άκουσαν τον εξάψαλμο για την πολιτική κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα μετά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου να καθαιρέσει τον Πατσόλι, τριάντα εφτά μέρες αφότου εξελέγη στην προεδρία, ο Αμερικανός διπλωμάτης τούς ξεκαθάρισε ότι εάν δεν κάνουν αυτό που θα τους υποδείξει, να μην ελπίζουν πλέον στην αμερικανική στήριξη και βοήθεια (…) Ο Ντελ άνοιξε στη συνέχεια ένα φάκελο που είχε μπροστά του και διάβασε ένα όνομα: Ατιφέπε Γιαχιάγκα.

Ο κυρίαρχος λαός

«Αυτήν θα εκλέξετε πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν τη γνωρίσετε θα διαπιστώσετε ότι είναι καλή», φέρεται ειπών (…) «Επρεπε να βλέπατε εκείνη τη στιγμή τα πρόσωπα του Θάτσι και του Μουστάφα, είχαν χλωμιάσει, ο πρέσβης ήταν πολύ σκληρός», αποκάλυψε αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή ο Πατσόλι, μεταφέροντας τα τεκταινόμενα πίσω από τα κάγκελα της πρεσβευτικής κατοικίας. Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικήςαντιπολίτευσης έλαβαν αμέσως το μήνυμα. «Γεννηθήτω το θέλημά σου», είπαν «μέσα τους» και λίγη ώρα αργότερα οι Κοσόβαροι μάθαιναν από την τηλεόραση ότι νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας τους και αρχηγός του κράτους θα είναι μια τριανταεξάχρονη γυναίκα αστυνομικός εκπαιδευμένη στις σχολές του FBI στις ΗΠΑ.

Ο κατάλληλος άνθρωπος

Η Γιαχιάγκα δεν ανήκε στα πρόσωπα της δημόσιας ζωής. Ηταν όμως γνωστή εκεί που έπρεπε: στις ξένες πρεσβείες και κυρίως αυτή των ΗΠΑ. Κατά την επίσκεψή τους στο Κόσοβο τόσο ο Τζορτζ Μπους, όσο και η Χίλαρι Κλίντον ζήτησαν να δουν, εκτός από τον Θάτσι και ένα – δυο άλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους και την Γιαχιάγκα, γεγονός που σε κάποιους κύκλους δεν πέρασε τότε απαρατήρητο.

(το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Διεθνές Δίκαιο» (2)

η ιμπεριαλιστική κτηνωδία κατά του λαού  του Αφγανιστάν ήταν  και αυτή στα πλαίσια του  «Διεθνές Δικαίου», εκεί που επικράτησε η «δημοκρατία», εκεί   όπου οι κάθε  λογής πρετεντέρηδες    χαρακτήριζαν  την ιμπεριαλιστική επέμβαση ως «καθήκον»

Είναι οι ίδιοι που   λένε τώρα   ότι ο Καντάφι απειλούσε με ένα «λουτρό αίματος»,  γι’ αυτό «κάθε Αμερικανός μπορεί να είναι υπερήφανος για τις ζωές που σώσαμε στη Λιβύη».

 

 

Το ριάλιτι των βρικολάκων

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Εξι βδομάδες μετά την έναρξη του θλιβερού υποκινούμενου από ενεργειακούς κολοσσούς «χορηγούς» εμφυλίου στη Λιβύη, η θηριωδία της μιντιακής προπαγάνδας έχει πάει τον γκαιμπελισμό εκατό χρόνια μπροστά. Πληροφορίες βγαλμένες κατευθείαν από τα χαλκεία κολοσσών της χειραγώγησης των μαζών (καθηγητάδες πανεπιστημίων, στρατιωτικοί με ντοκτορά στον ψυχολογικό πόλεμο, διαφημιστές, επικοινωνιολόγοι και κυρίως ιδιοκτήτες ΜΜΕ διεθνώς και τα φερέφωνά τους δημοσιογράφοι) σερβίρουν αμάσητη τροφή το δράμα του λιβυκού λαού καταπίνοντας όχι μόνο τα θύματά του, αλλά τη νοημοσύνη, την Παιδεία, την κουλτούρα και εν τέλει την κλίμακα αξιών των καταναλωτών θεατών σ’ όλη τη Γη.

Αυτός ο κυνικός πετρελαϊκός πόλεμος στη Μεσόγειο των ποιητών, των φιλοσόφων, στο χωνευτήρι τόσων και τόσων πολιτισμών δείχνει να έχει ανυπολόγιστες «παράπλευρες απώλειες». Εξευτελίζει την ανθρώπινη ζωή, την έννοια της πολιτικής οργάνωσης των κοινωνιών και της ολοκληρωτικής διεκδίκησης δικαιωμάτων, με συνέπειες τραγικές για το μέλλον όλων μας. Μια πολύ προσεκτική ακρόαση ή και τηλεθέαση των όσων λέγονται για τη Λιβύη χτυπάει κόκκινο συναγερμό σ’ όλους όσοι γνωρίζουμε και σκεφτόμαστε τη δύναμη των ΜΜΕ ως υπερόπλου στις κάθε μορφής συρράξεις. Οταν η σ. Αλέκα έθεσε στη Βουλή, στη συζήτηση για τη Λιβύη, το μείζον αφυπνιστικό ερώτημα «πότε τραβήχτηκε η γραμμή οριοθέτησης του Καντάφι ως κακού», απαντώντας στις υποκριτικές δικαιολογίες νηπιακής επιχειρηματολογίας των καπιταλιστών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κάποιοι ξέραμε ότι δεν θα αναπαραχθεί από τα ΜΜΕ, γιατί κινδύνευε να ξυπνήσει και τους κοιμισμένους.

Μιλάνε τα χαλκεία για αμάχους, υιοθετώντας παρανοϊκά την άποψη ότι δεν υπάρχουν θύματα ανάμεσά τους όταν βομβαρδίζουν Αγγλοι – Γάλλοι – Αμερικάνοι. Η αποθέωση του τέλειου φονιά των λαών. Μιλούν για την Βεγγάζη σα να πρόκειται για το τηλεοπτικό πλατό ενός ριάλιτι που θ’ αναδείξει την καλύτερη μαριονέτα των συνήθων βρικολάκων. Στήνουν μια κάμερα σε μια άσφαλτο που διασχίζει την έρημο κι επιδεικνύουν τα Datsun με τα πολυβόλα και τ’ αποκαΐδια των αντιπάλων σαν τα τραπουλόχαρτα της εισβολής στο Ιράκ. Το αίμα συζητιέται αλλά δεν φαίνεται παρά μόνον επιλεκτικά, εκεί όπου χρειάζεται για να μην ακουστούν τα γουργουρητά των στομαχιών των εκατομμυρίων φτωχών Ευρωπαίων ή Αμερικανών κι ύστερα ταΐζουν το πόπολο – απόγονο του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη – με το τουριστικό πλιάτσικο, που μπορεί να καταλήξει να τους ωφελήσει το φετινό θέρος.

Ο πόλεμος στη Λιβύη, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο πλασάρονται ως προϊόν ταχείας ταφής κάθε πανανθρώπινης ιεράρχησης αξιών. Είναι μια επικοινωνιακή χωματερή με τον άνθρωπο υποβιβασμένο από πιόνι σε σκουπίδι. Ξέρω ότι γίνομαι φρικιαστικά πικρή, αλλά αυτές οι εξελίξεις χρησιμοποιούνται όχι πια για να τρομοκρατήσουν, αλλά για να παραλύσουν κάθε, ακόμα και νοητική, αντίσταση των μαζών στις δυτικές κοινωνίες. Το σάστισμα των Αράβων το έχει αναλάβει το Αλ Τζαζίρα καθόλου τυχαία αποκαλούμενο και αραβικό CNN.

Με την ανεργία να χτυπάει τα όρια αντοχής των πολιτισμένων, τάχα μου, δήθεν δυτικών κοινωνιών μην απορρήσετε σύντροφοι αν σε μερικά χρόνια η πρόσβαση στη βιασμένη εικόνα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων θα γίνεται με την καταβολή συνδρομής…

ΛΙΒΥΗ: «NO FOREIGN INTERVENTION»- ΟΧΙ ξένη επέμβαση

αναδημοσίευση από Faros’s Weblog

Από τη μία, ο Λιβυκός Λαός αγωνίζεται και αγωνίζεται σκληρά για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, τη ζωή του, όπως φαίνεται ανάγλυφα στην φωτό που ανάρτησε το ιστολόγιο http://olympia.gr/2011/03/01/1-88/

Χαραχτηριστικό είναι ΚΑΙ το παρακάτω απόσπασμα από δημοσίευμα:
” Μέσα σε θερμά χειροκροτήματα ανέβηκε στο βήμα η Λίβυα φοιτήτρια Αϊφά για να καταγγείλει τη σφαγή του λαού της, αλλά και ταυτόχρονα την εξωτερική επέμβαση που ετοιμάζει το ΝΑΤΟ που όπως είπε «είναι έξω από την πόρτα μας» και να απαιτήσει μόνοι τους οι Λίβυοι να καθορίσουν το μέλλον τους “.

Απ΄την άλλη, φυσικά, οι ιμπεριαλιστές βρίσκουν και πάλι την “ευκαιρία” για άλλη μία παρέμβαση, στρατιωτική παρέμβαση για να διασφαλίσουν τα κακώς εννοούμενα συμφέροντα των πολυεθνικών του πετρελαίου.

Οι ΕΠΑ, αυτοδιορισμένοι ως οι “χωροφύλακες” του κόσμου, ετοιμάζονται για μια νέα μιλιταριστική επέμβαση, περιμένοντας τον μανδύα που ακούει Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για να ενεργοποιήσουν το ΝΑΤΟ, ώστε με τα όπλα και τις γνωστές “έξυπνες” βόμβες να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τα πετρέλαια της Λιβύης – γιατί όπως αποδείχτηκε και στο Ιράκ λίγο τους νοιάζει ο κόσμος !
Τα κέρδη από τα πετρέλαια τους νοιάζουν !

Περί Κωνσταντίνου Καντάφη

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

«Ο Κων/νος Καντάφης είναι Ελληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας…» (!!!)

Αυτό το υπέροχο συνθετικό πόνημα, με τη μορφή μάλιστα «ορισμού», ανήκει σε σύγχρονο μαθητή γυμνασίου στην Ελλάδα του 2011 και γεφυρώνει υπέροχα το πολιτισμικό παρελθόν, το ζοφερό παρόν και το τηλεοπτικό μέλλον αυτού του τόπου, που λάμπει ως μαργαριτάρι στη βρωμερή Μεσόγειο, γεμάτη απόβλητα, δικτατορίσκους και τεράστιες στρατιωτικές και πετρελαϊκές λερές κηλίδες. Η αναλυτική αμοιβάδα της κυρίαρχης πολιτικής έχει καταπιεί αλφάβητα, αετώματα, πυραμίδες, ετρούσκικα λιοντάρια, μύθους, ιδέες, παγκόσμιες κληρονομιές, ναυτοσύνη, όλα τα παιδιά, χιλιάδες χρόνια τώρα, που μετρούσαν τ’ άστρα και τώρα υπολογίζουν τα δωρεάν sms.

Το τι ηθικό, πολιτιστικό, πληροφοριακό και ύπουλα χειραγωγικό των μαζών πατσαβούρεμα έχει πέσει τους τελευταίους μήνες επί των εξεγέρσεων των λαών του Μαγκρέμπ (βόρειος Αφρική επί αποικιοκρατίας) από τους νεοαποικιοκράτες και τα τσιράκια τους δε λέγεται. Σκόπιμα. Υποβολιμαία. Υπουλα λαϊκίστικα. Λέξεις όπως ντόμινο κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα, του τύπου ανθρωπιστική, ΝΑΤΟική επέμβαση, στο τέλος θα παρουσιάζουν στην ελληνική νεολαία τον Γκαντάφι ως γκαντέμη του Παναθηναϊκού, επειδή ήταν πράσινες οι σημαίες. Ενώ τώρα που μπήκε λίγο μαύρο και λίγο κόκκινο γίναν όλοι αναρχοαυτόνομοι και καθαρίζουν με ποινή μιας μέρας εμπάργκο, ικανή ν’ απογειώσει την τιμή του πετρελαίου διεθνώς.

Την ώρα που πανικοβάλλεται και κουβαλάει τα στρατά η μεγαλύτερη εταιρεία φυσικού αερίου στην Ιταλία, εμείς εδώ θα κρώζουμε για την επέλαση 300.000 μεταναστών προς τα ευρωπαϊκά δώθε. Κι από κάτω από τα τραπέζια να οι χρυσές ευκαιρίες για «επιχειρηματικά ντήλια», ποιος θα πρωτοαπορροφήσει τους τουρίστες που δε θα πάνε στο Μαγκρέμπ ή Ιμπιθα, ο Νταβούτογλου ή ο Δρούτσας.

Την ίδια ώρα, στη μαρτυρική Παλαιστίνη, στην πεινασμένη Γάζα, όχι κουνούπι τουρίστας δεν μπορεί να πατήσει, αλλά ούτε αυτοί που μένουν εκεί, οι Παλαιστίνιοι. Κι ενώ εδώ εμείς βρίσκαμε αγοραστές, το ίδιο το αμερικανοεβραϊκό λόμπι και κατεστημένο, για τα πωλούμενα των 50 δισ., οι Ισραηλινοί, τα πάλαι ποτέ θύματα του ολοκαυτώματος, τσιμέντωναν 14 πηγάδια κοντά στη Γεβρώνα και αλλαχού σκοτώνοντας τους Παλαιστίνιους με τη δίψα.

Η Μέση Ανατολή ήταν για πολλά χρόνια διδασκόμενη ως Εγγύς Ανατολή, δηλαδή κοντινή στα συμφέροντα της Δύσης. Ηρθαν οι Αμερικάνοι κι ο Εκτος Στόλος και την έκαναν Μέση, για να φτάνει ως το Αφγανιστάν και να ισοπεδώνεται το Ιράκ κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Πάντως, αυτοί που παρουσιάζουν, σύντροφοι, ως αιφνιδιασμένους και «αθώους» των ποταμών αίματος τον Ομπάμα και τη Λαίδη Αστον (χέστον κι άστον, δηλαδή) για τις εξελίξεις στις αραβικές χώρες, που τάχα μου δήθεν αιφνιδιάστηκαν από την ορμή των πεινασμένων νιάτων, είναι αυτοί που τα σχεδίασαν ως την τελευταία λεπτομέρεια, ώστε να προκύψει ο «υγιής» και κυρίως «δημοκρατικός» χάρτης των ΑΟΖ, των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών στην περίφημη λεκάνη της Μεσογείου με τα 3 θαλάσσια λούκια – θησαυρός Σουέζ, Γιβραλτάρ, Δαρδανέλια.

Το ζήτημα είναι ότι θα χρειαστεί να πεθάνουμε για να μπορούν οι λαοί ν’ αποφασίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, κυρίως ελεύθεροι και, πάντως, όχι οπλισμένοι στην εποχή της πληροφορίας των Γουίκιλικς, της Γουικιπίντια, του Τουίτερ και του Φέισμπουκ με τη βαθύτατη γνώση… του ποιητή Καντάφι γεννημένου στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας.

Ολη η υποκρισία στο προσκήνιο

Σύσσωμες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αμέσως μετά την παραίτηση Μουμπάρακ το απόγευμα της Παρασκευής έσπευσαν να εμφανιστούν ως οι θεματοφύλακες της «ελευθερίας και της απελευθέρωσης στην Αίγυπτο». Εγιναν …υποστηρικτές των «δίκαιων του λαού», του ίδιου λαού που για δεκαετίες συνέβαλαν στη στυγνή εκμετάλλευσή του, στηρίζοντας καθεστώτα όπως του Χόσνι Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, του Μπεν Αλί στην Τυνησία, όπου το …καπιταλιστικό θαύμα και ο …παράδεισος των επενδυτών και της δράσης των πολυεθνικών σήμαινε εξαθλίωση, φτώχεια και ανεργία για τους λαούς. Από το «σοσιαλιστή» Γ. Παπανδρέου, πρόεδρο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» όπου συνεστιάζονταν σε αυτή με τους δικτάτορες της Αιγύπτου και της Τυνησίας, την «ευαίσθητη» στα ανθρώπινα δικαιώματα ΕΕ, την Μέρκελ και τον νομπελίστα της …ειρήνης Ομπάμα, όλοι έσταζαν «μέλι» για τα «δικαιώματα του λαού» και τη «δημοκρατία που ανατέλλει στην Αίγυπτο» με το στρατό στην εξουσία.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, με τη γνωστή υποκριτική ικανότητα και ρητορεία του και με το βλέμμα στραμμένο όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό, εμφανίστηκε υπερασπιστής του αγώνα του αιγυπτιακού λαού.

«Ο αιγυπτιακός λαός ήταν σαφής ότι τίποτα λιγότερο από μία γνήσια δημοκρατία δεν ήταν αποδεκτό», τόνισε ο Πρόεδρος Ομπάμα και οι λέξεις «γνήσια δημοκρατία» και «ειρήνη» επαναλαμβανόντουσαν διαρκώς, δίνοντας το στίγμα και συνάμα το μήνυμα για το οποίο επίσης επιστρατεύθηκαν το τοίχος του Βερολίνου, ο αγώνας του Μαχάτμα Γκάντι αλλά και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ζήτησε από το στρατό να εγγυηθεί μία γνήσια μετάβαση στη «δημοκρατία», να εγγυηθεί για την αναθεώρηση του Συντάγματος και ότι αυτή η διαδικασία θα είναι μη αναστρέψιμη. «Ελπίζω ότι με την ιδιοφυΐα και την ορμή που έδειξαν στις κινητοποιήσεις οι νέοι της Αιγύπτου, θα φτιάξουν μια ισχυρή δημοκρατική χώρα. Οι Αιγύπτιοι μας ενέπνευσαν με το μη βίαιο αγώνα τους για δικαιοσύνη» δήλωσε ο Πρόεδρος Ομπάμα, προφανώς γιατί αυτή η «νέα δημοκρατική Αίγυπτος» θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Επόμενο λοιπόν ο Μπαράκ Ομπάμα να δηλώσει ότι οι ΗΠΑ είναι «εδώ», «για οποιαδήποτε βοήθεια χρειαστεί ο αιγυπτιακός λαός», χωρίς καμία αιδώ, εμφανιζόμενος ως «αρωγός» του αγώνα του αιγυπτιακού λαού.

Η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Κάθριν Αστον, επανέλαβε πολλές φορές την πείρα και τη διάθεση της Ενωσης να «υποστηρίξει και να βοηθήσει» το λαό της Αιγύπτου, τόσο στη διενέργεια δίκαιων και ελεύθερων εκλογών, όσο και στη «μετάβαση στη δημοκρατία».

Η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, πιο πρακτική κάλεσε τους στρατιωτικούς «να αναλάβουν και τις ευθύνες που απορρέουν από τις συμφωνίες της Αιγύπτου με το Ισραήλ», του 1979, οι οποίες όπως τόνισε «θα πρέπει να γίνουν σεβαστές» και με τις οποίες «εγγυάται η ασφάλεια του Ισραήλ».

Από την πλευρά του, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, έσπευσε να πάρει θέση στον «αγώνα δρόμου» που θα γίνει για την επιρροή στη «νέα» κατάσταση και δήλωσε ότι «η υπάρχουσα κυβέρνηση προσεγγίζει τα προβλήματα με υπευθυνότητα και επιλέγει να συμβάλει σε μια εθνική συμφωνία».

Ο Ελληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, στο ίδιο κλίμα έκανε λόγο για «στιγμές απελευθέρωσης» και «μεγάλο βήμα Δημοκρατίας» και «ανάδειξη μιας νέας, ισχυρής και σταθερής Αιγύπτου, που θα αποτελεί πρότυπο για ολόκληρη την περιοχή. Για τον αραβικό και το μουσουλμανικό κόσμο». Τέτοια υποκρισία! Οταν πίσω από τα ωραία λόγια κρύβεται η ανησυχία και η αγωνία μήπως ο λαϊκός ξεσηκωμός πάρει κατεύθυνση που θα αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων

Κύριος υπεύθυνος ο ιμπεριαλισμός…

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ψήφισε χτες υπέρ της παραμονής των στρατιωτικών δυνάμεων της Γερμανίας στο Αφγανιστάν και ο υπουργός Εσωτερικών της Ελλάδας Γιάννης Ραγκούσης δήλωσε ότι θα εφαρμοστεί ο υπάρχων νόμος για τους οικονομικούς μετανάστες.

Μόνο άσχετες, φυσικά, δεν είναι αυτές οι δύο ειδήσεις. Για να είμαστε ακριβείς, είναι αδύνατο να ασχοληθεί κανείς με την πρώτη χωρίς τη δεύτερη και το ανάποδο.

Γιατί, όσο και αν το θέλουν οι του ΛΑ.Ο.Σ., οι οικονομικοί μετανάστες δεν είναι ζιζάνια που φυτρώνουν, ούτε είναι φτωχοί επειδή έτσι θέλησε γι’ αυτούς η μοίρα ή γιατί είναι μειωμένης αντίληψης άνθρωποι.

Υπάρχουν, επειδή οι κυβερνήσεις και τα αστικά Κοινοβούλια της «πολιτισμένης Δύσης» – όπως και το ελληνικό – παίρνουν αποφάσεις αντίστοιχες με αυτήν της γερμανικής Βουλής και ενίοτε ακόμη χειρότερες.

Και, βέβαια, πριν η γερμανική, και η γαλλική, και η βρετανική…, Βουλή πάρουν τέτοιες αποφάσεις, έχουν φροντίσει να υπάρχει η περίφημη συμφωνία του Δουβλίνου Νο 2. Αυτή που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε τεράστιο στρατόπεδο φύλαξης και επαναπροώθησης μεταναστών.

Βλέπετε, ο καταμερισμός εργασίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιφυλάσσει και τέτοιους ρόλους για τον ελληνικό λαό. Δηλαδή, να γίνουμε και οι …δεσμοφύλακες για τους μετανάστες που απειλούν τον «ευρωπαϊκό παράδεισο».

Αυτό, την ίδια στιγμή που η ΕΕ, η κυβέρνηση, το κεφάλαιο, μεταβάλλουν τους Ελληνες εργαζόμενους (όπως και τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Βέλγους) σε μετανάστες στην ίδια τους την ήπειρο.

Καταυλισμούς για τους πληγέντες από τις αντεργατικές πολιτικές της ΕΕ δεν έχουν φτιάξει ακόμη επισήμως, όμως τι νομίζετε πως είναι τα παρισινά προάστια ή οι αντίστοιχες γειτονιές στις βιομηχανικές πόλεις της Αγγλίας;

 

Ας μη βάζουμε, άλλωστε, και στοίχημα για το πόσο μακριά είμαστε από κάτι τέτοιο. Μας έχουν εκπλήξει αρκετές φορές δυσάρεστα.

Πάντως, ας έχουν υπόψιν τους ότι στο τέλος οι μετανάστες κάθε είδους θα …συνεννοηθούν μεταξύ τους. Οσο κι αν προσπαθούν για το ακριβώς αντίθετο.

Ιμπεριαλισμός σημαίνει πόλεμος

Αλλη μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού στήθηκε με την αποχώρηση της λεγόμενης τελευταίας μάχιμης ταξιαρχίας των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής από το Ιράκ και του τάχα «φιλειρηνιστή» Ομπάμα. Φυσικά, δεν μπορεί να κρυφτεί ότι πίσω στο ρημαγμένο από την κατοχή και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Ιράκ απομένουν 50.000 στρατιώτες ως «εκπαιδευτές» του ιρακινού δωσιλογικού στρατού, ενώ και μερικές χιλιάδες μισθοφόροι των λεγόμενων υπηρεσιών ασφάλειας θα συνεχίσουν να «προσφέρουν το έργο τους». Ο ρόλος των όχι ευκαταφρόνητων δυνάμεων, φυσικά, δεν πρόκειται να είναι άλλος από αυτόν που έχουν σε αυτά τα 7 χρόνια της κατοχής. Να κάνουν πόλεμο, να δολοφονούν, για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου, που θέλει να ελέγξει πλήρως το φυσικό πλούτο της χώρας και της ευρύτερης περιοχής.

Ο έλεγχος της ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της ήταν και εξακολουθεί να είναι και σήμερα ο λόγος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Ιράκ και Αφγανιστάν αλλά και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Φυσικά, η απόσταση των 7 χρόνων από την ιμπεριαλιστική επέμβαση – που έχει στοιχίσει, σύμφωνα με τα επίσημα και σαφώς υποτιμημένα στοιχεία, το θάνατο σε 107.000 άμαχους Ιρακινούς και 4.415 Αμερικανούς στρατιώτες – δεν πρέπει να κάνει τα λαϊκά στρώματα να ξεχάσουν τι έλεγαν οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις, τότε. Τα ψευτοεπιχειρήματα περί «απελευθέρωσης» των λαών, που χρησιμοποιήθηκαν εξάλλου και στο άλλο μακελειό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας μερικά χρόνια πριν. Ηταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ενέπλεκαν τη χώρα στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις δίνοντας «γην και ύδωρ» για να σκοτώνουν τα κανόνια και τα αεροπλάνα των ιμπεριαλιστών τους λαούς, όποιον τολμούσε να σηκώσει το ανάστημά του. Αεροδρόμια, λιμάνια, η βάση της Σούδας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την έκβαση αυτών των επεμβάσεων.

Επίσης, σήμερα, με ευθύνη των αστικών δυνάμεων, 2.000 Ελληνες στρατιώτες συμμετέχουν στις λεγόμενες ειρηνευτικές αποστολές ανά τον κόσμο (οι περισσότεροι στο προτεκτοράτο του Κοσσόβου αλλά και στο Αφγανιστάν), για τα συμφέροντα των Αμερικανο-ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με το ετήσιο κόστος γι’ αυτά τα στρατεύματα και την υποδομή τους να φτάνει τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Φυσικά και η συμμετοχή στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και η συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ ή του Αφγανιστάν εμφανίζεται ως τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, ως «ρεαλιστική» πολιτική. Κάποιοι μάλιστα εντελώς κυνικά λένε ξεδιάντροπα ότι «είμαστε με αυτούς που ματοκυλούν λαούς γιατί αυτό είναι το συμφέρον μας». Ο Θ. Πάγκαλος σε ανύποπτο χρόνο είχε πει περίπου το εξής: Δεν μπορεί να θέλουμε φτηνό πετρέλαιο και ενέργεια και να βγάζουμε την ουρά μας απέξω…

Χιροσίμα – Βελιγράδι – Φαλούτζα

Το διεθνές και πολυπλόκαμο δίκτυο της «ενημέρωσης», οι πολυεθνικές δηλαδή που ελέγχουν τη ροή και το περιεχόμενο της «πληροφορίας», έσταζε μέλι χτες (τα ελληνικά ΜΜΕ φυσικά ακολούθησαν) για το γεγονός ότι ένας Αμερικανός πρέσβης συμμετείχε για πρώτη φορά στις εκδηλώσεις που έγιναν στην Ιαπωνία με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την πυρηνική επίθεση των ΗΠΑ.

Ομως, εκτός από τα 300.000 θύματα που άφησαν τα πυρηνικά όπλα μαζικής καταστροφής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, υπάρχουν πολλαπλές αποδείξεις για το πώς και σήμερα, 65 χρόνια μετά, εννοούν οι ΗΠΑ του νομπελίστα Ομπάμα την «ειρήνη», τον «ανθρωπισμό» και τη «δημοκρατία».

Μετά τα όσα έχουν αποκαλυφθεί για την ανθρωπιστική καταστροφή που επέφεραν και συνεχίζουν να προκαλούν οι ΝΑΤΟικές βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στο Βελιγράδι και τις υπόλοιπες γιουγκοσλαβικές πόλεις κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του 1999, μια νέα αποκάλυψη δημοσιοποιήθηκε στα τέλη Ιούλη.

Σύμφωνα με την έκθεση των καθηγητών Χάνταν, Αριάμπι και Κρις Μπάσμπι του Πανεπιστημίου του Αλστερ, κατά το διάστημα 2005-2009, στην πόλη Φαλούτζα του Ιράκ, η οποία ισοπεδώθηκε από τα όπλα μαζικής καταστροφής των Αμερικανών (σ.σ.: που πήγαν στη Φαλούτζα για να σώσουν τον πλανήτη από τα όπλα μαζικής καταστροφής …του Ιράκ), έχουν παρατηρηθεί τα εξής: