Το 2011 μπορεί να γίνει χρονιά γόνιμη για το λαό

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Το 2011 μπορεί να γίνει χρονιά γόνιμη για το λαό. Τις θετικές εξελίξεις γι’ αυτόν μπορεί να πυροδοτήσει ο ορμητικός λαϊκός απεγκλωβισμός από τα ιδεολογήματα των κομμάτων που υπερασπίζονται το ξεπερασμένο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Οσο πιο γρήγορα η λαϊκή αγανάκτηση, που φουντώνει κατά των βάρβαρων μέτρων κυβέρνησης – τρόικας – πλουτοκρατίας, μετεξελιχθεί σε συνειδητή συμμετοχή στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, τόσο πιο γρήγορα οι αγώνες θα αποκτήσουν αποτελεσματικότητα και προοπτική. Θα διαμορφωθεί το ελπιδοφόρο λαϊκό μέτωπο της αντεπίθεσης και ανατροπής. Για να εμποδιστούν τα χειρότερα που φέρνουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, για να προστατευθούν οι άνεργοι, οι φτωχές λαϊκές οικογένειες, για να αλλάξει ριζικά ο συσχετισμός των δυνάμεων σε βάρος των κομμάτων της πλουτοκρατίας και της ΕΕ, υπέρ της λαϊκής συμμαχίας και εξουσίας που προτείνει το ΚΚΕ στο λαό.

Το 2011 συμπληρώνονται 30 χρόνια καπιταλιστικής ανάπτυξης με τη χώρα ενταγμένη στην ΕΟΚ – ΕΕ. Ο λαός έχει πια συσσωρευμένη εμπειρία, μπορεί και πρέπει να απορρίψει αποφασιστικά τα εκβιαστικά, τρομοκρατικά διλήμματα και τις απειλές, που διαρκώς θα εκτοξεύουν η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της εξουσίας. Να μην υποκύψει στον κρατικό – εργοδοτικό αυταρχισμό. Να μην ξεγελαστεί από τους νέους μύθους και τις οπορτουνιστικές αυταπάτες που κρύβουν την αλήθεια για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και το πού βρίσκεται η διέξοδος για το λαό. Να μην πέσει στις παγίδες και στις προβοκάτσιες που στήνουν οι μηχανισμοί του συστήματος για να εκτονώσουν – χειραγωγήσουν τις λαϊκές αντιδράσεις και τις θετικές διεργασίες που συντελούνται στις συνειδήσεις.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν να ελπίζουν μόνο και αξίζει να αγωνιστούν με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα για μια νέα οργάνωση της κοινωνίας, όπου θα είναι εξασφαλισμένη για όλους η σταθερή εργασία, με ελεύθερο χρόνο και με σύγχρονες δωρεάν παροχές στην Υγεία, στην Παιδεία, στην κατοικία, στις διακοπές. Ο σοσιαλισμός είναι ρεαλιστικός, επίκαιρος αλλά και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της εργατικής τάξης στην εξουσία και την οργάνωση της παραγωγής αποτελούν βασική προϋπόθεση για να αναπτύξει η χώρα τις παραγωγικές της δυνατότητες, με στόχο τη λαϊκή ευημερία. Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου έχουν τη δύναμη να την πραγματοποιήσουν με τη συμμαχία και την εξουσία τους, μετατρέποντας σε λαϊκή – κοινωνική ιδιοκτησία τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Αποδεσμεύοντας τη χώρα από το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο.

ΑΘΗΝΑ 29/12/2010

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Τράπεζες: Αστρονομικά κέρδη και «παιχνίδια κυριαρχίας»…

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΕΣΑ ΣΕ 2 ΧΡΟΝΙΑ καταβρόχθισαν δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια, φέτος παρουσιάζουν τα δεύτερα μεγαλύτερα έσοδα στην ιστορία τους και συνεχίζουν να καταβροχθίζουν…Ο λόγος, φυσικά, για τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, που βγαίνουν από την κρίση αλώβητες και απίστευτα ενισχυμένες.

ΤΗΝ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ αποκαλύφθηκαν τα ποσά που πήραν από το πακέτο «σωτηρίας» της ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ (Fed). Σύμφωνα με τα στοιχεία της Fed, στη διάρκεια της κρίσης, τα περισσότερα από το πακέτο «σωτηρίας» πήγαν στη Citigroup (2.2 τρισ.), ενώ ακολουθούν Merrill Lynch (2.1 τρισ.), Morgan Stanley (2 τρισ.), Bank of America (1.1 τρισ.), Bear Stearns (960 δισ.), Goldman Sachs (620 δισ.), J. P. Morgan Chase (260 δισ.) και Wells Fargo (150 δισ.).

ΕΝΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ της «Γουόλ Στριτ Τζιόρναλ», πριν από μια βδομάδα, αποκάλυπτε μιαν ακόμη πτυχή των δραστηριοτήτων αυτών των «ευαγών ιδρυμάτων» του καπιταλισμού. Συγκεκριμένα, αναφερόταν ότι οι δέκα μεγάλες τράπεζες (αμερικανικές, γερμανικές, ελβετικές, βρετανικές), που πρωταγωνιστούν στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, προσανατολίζονται στη δημιουργία δικής τους πλατφόρμας συναλλαγών. Δηλαδή, επιδιώκουν να ελέγξουν το σύνολο της αγοράς συναλλάγματος και των παραγώγων!

Πρωταγωνίστριες και πάλι είναι η Barclays, η Citigroup, η Credit Suisse Deutsche Bank, η Goldman Sachs, η HSBC, η J. P. Morgan Chase, η Morgan Stanley, η RBS, η UBS.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος μιας τέτοιας επιχείρησης, αρκεί να αναφέρουμε πως ο ημερήσιος διεθνής τζίρος μόνο των αγορών συναλλάγματος φτάνει τα 4 τρισ. δολάρια, υπερβαίνοντας έτσι κατά 20 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ!

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ από μια τέτοια κίνηση μεταφράζονται σε πακτωλούς δισεκατομμυρίων, καθώς θα μπορούν να ελέγχουν προς όφελός τους το spread των τιμών αγοράς και πώλησης, δημιουργώντας έτσι το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό καρτέλ στον κόσμο! Παράλληλα, θα μπορούν να εξοικονομούν για τον εαυτό τους τις σχετικές προμήθειες, αλλά και να τις εισπράττουν από τους άλλους χρήστες του συστήματος!

Ομως, επειδή για τους καπιταλιστές τραπεζίτες ισχύει το «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη», αποφάσισαν να βάλουν στο χέρι και τους μηχανισμούς που οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης δημιούργησαν για να «ελέγχουν» δήθεν τις δραστηριότητες του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ της «Νιου Γιορκ Τάιμς» στις 23 Δεκέμβρη, αναφέρεται ότι εννιά τράπεζες (Bank of America, Barclays, Credit Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs, HSBC, J. P. Morgan Chase, Morgan Stanley, UBS), αξιοποιώντας τα παραθυράκια του νόμου της κυβέρνησης Ομπάμα για την «εποπτεία του τραπεζικού συστήματος», συμμετέχουν σε επιτροπή της εταιρείας εκκαθάρισης συναλλαγών ICE Trust. Ετσι, αποκτούν το δικαίωμα να αποκρύπτουν πληροφορίες για τιμές και προμήθειες στις υπόλοιπες ανταγωνιστικές τράπεζες, εξασφαλίζοντας τεράστιο πλεονέκτημα που μεταφράζεται σε μερικά δισ. δολάρια…

Κατόπιν αυτών, δεν είναι περίεργο ότι σύμφωνα με το πρακτορείο «Μπλούμπεργκ» αυτές οι τράπεζες θα παρουσιάσουν το 2010 τα δεύτερα μεγαλύτερα κέρδη στην ιστορία τους.

Το 2011 χρονιά αποτελεσματικών ταξικών αγώνων

 

«Εργάτες, εργάτριες, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες,

Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ χαιρετίζει τους δυνατούς, δυναμικούς, ταξικούς αγώνες που έδωσε η εργατική τάξη τη χρονιά που πέρασε ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αυτοί οι πολύμορφοι αγώνες αποτελούν σπουδαία παρακαταθήκη. Φέρνουν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ένα βήμα πιο κοντά στο ύψος των περιστάσεων και των αυξημένων αναγκών της ταξικής πάλης, σε μια στιγμή που η επιθετικότητα των δυνάμεων του κεφαλαίου και η αντεργατική επέλαση της κυβέρνησης προδιαγράφεται σε όλους τους τομείς πιο σκληρή και πιο στυγνή.

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο εύχεται και παλεύει για να γίνει η νέα χρονιά, το 2011 που έρχεται, η χρονιά της αποτελεσματικής αντεπίθεσης, η χρονιά των αποτελεσματικών νικηφόρων ταξικών αγώνων, η χρονιά που η εργατική τάξη, η πρωτοπόρα κοινωνική τάξη, μαζί με τα άλλα λαϊκά στρώματα θα ανοίξει το δρόμο για να γίνει πράξη η ιστορική αποστολή της.

Τη χρονιά που φεύγει, εμείς οι εργαζόμενοι, όλα τα λαϊκά στρώματα, είδαμε ξεκάθαρα το αποκρουστικό πρόσωπο του βάρβαρου, απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος που ζούμε. Βιώνουμε τις συνέπειες από τη γενικευμένη κρίση του. Βιώνουμε τις πολιτικές της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΔΝΤ, των εργατοκτόνων μνημονίων τους, γενικά του κεφαλαίου που το υπηρετούν, και για το ξεπέρασμα της κρίσης του ρίχνουν στον καιάδα τα μισθολογικά, εργασιακά, κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα τ ης εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και μας οδηγούν σε πλήρη ανασφάλεια, αβεβαιότητα και εξαθλίωση. Αυτές οι συνθήκες γίνονται αντικειμενικά η λυδία λίθος όπου κρινόμαστε όλοι για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αυτές οι συνθήκες δείχνουν και τους αίτιους, συναίτιους και συνένοχους της πρωτοφανούς αντιλαϊκής κυβερνητικής επέλασης. Και αυτοί είναι τα κόμματα της πλουτοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑ.Ο.Σ., τα νέα μορφώματα που απορρέουν από αυτά, αλλά και αυτές οι δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με όλους αυτούς συντάχθηκαν με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τη διαβόητη ανταγωνιστικότητα. Μαζί με όλους αυτούς και ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που με τη συναίνεση και τους «κοινωνικούς διαλόγους» συνέπραξε στους εργασιακούς, μισθολογικούς και κοινωνικοασφαλιστικούς μεσαίωνες που ζούμε εμείς και πολύ χειρότερα η νέα γενιά.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα, που μας γεμίζει οργή και διαλύει τις ψευδαισθήσεις, τις αυταπάτες και τις θεωρίες για εξανθρωπισμό του συστήματος, βάζει αντικειμενικά επί τάπητος ιστορικά ερωτήματα που από την απάντηση που θα δοθεί σε αυτά θα κριθεί το μέλλον του λαού μας. Σ’ αυτά τα ερωτήματα η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι απαντάμε έμπρακτα με τους αγώνες που κάναμε ως ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα. Απαντάμε με τη συμβολή μας στη διαμόρφωση της αναγκαίας κοινωνικής συμμαχίας της λαϊκής αντεπίθεσης, που τα ελπιδοφόρα φύτρα της αποτελούν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ, μια κοινωνική συμμαχία που προβάλλει ως το αντίπαλο δέος στην κυβερνητική αντιλαϊκή επέλαση. Απαντάμε με το διεκδικητικό πλαίσιο για τα άμεσα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και για την προοπτική των γενικότερων κοινωνικών αλλαγών. Απαντάμε αγωνιστικά, δυναμικά, για την παρεμπόδιση και αποτροπή της καθημερινής κυβερνητικής αντεργατικής επίθεσης. Απαντάμε με ταξικό πόλεμο στον καθημερινό αντεργατικό, οικονομικό, ιδεολογικό και κοινωνικό πόλεμο που δεχόμαστε από την κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και όλα τα άλλα ενεργούμενα του κεφαλαίου. Απαντάμε αποκαλύπτοντας και καταδικάζοντας το συνένοχο πολιτικό και συνδικαλιστικό υπηρετικό προσωπικό του κεφαλαίου. Είμαστε πιο καλά εξοπλισμένοι από την πλούσια πείρα των προηγούμενων αγώνων μας. Ολα αυτά είναι η δύναμή μας, η απαντοχή μας. Από όλα αυτά απορρέει η βάσιμη αισιοδοξία μας και η σιγουριά μας ότι τελικά δε θα αργήσει να γίνει πράξη το σύνθημά μας ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ. Το 2011 μπορούμε να κάνουμε ό,τι πρέπει και θα κάνουμε αυτό που πρέπει για να είναι η χρονιά που θα το φέρει αυτό το σύνθημα, έμπρακτα, πιο κοντά στο προσκήνιο.

ΔΥΝΑΜΩΣΤΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ. ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΠΑΝΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ.

Η Εκτελεστική Γραμματεία»

«Και καλόν πόλεμο…»

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ

Απ’ όλες τις ευχές των ημερών, μαζεμένες και επιφυλακτικές για να μην ακουστούν ως ύβρις, πήρα και κράτησα μια. Την καταθέτω προς όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες ως γνήσια και πηγαία. Προσωπική και συλλογική. Προερχόμενη από εκείνη τη βάση του λαού που δεν υποψιαζόμαστε, καθώς παραμένει βουβή, αλλ’ ίσως όχι άπραγη. Είναι οργισμένη, αλλά όχι φοβισμένη. Ανθρωποι χαμένοι στην ομοιογένεια κι όμως ξεχωριστοί. Που κι όταν δεν μπορούν να κάνουν το μεγάλο βήμα, το αναγνωρίζουν στους άλλους κι ίσως έχουν στην άκρη και μια γωνιά να εμπιστευτείς, να ξαποστάσεις κι ας μην τους δεις ξανά.

«Καλή χρονιά και καλό πόλεμο κυρά μου», μου είπε, σ’ ένα κατάστημα φθηνών δώρων, μια γυναίκα γύρω στα εξήντα. Με όψη καλοβαλμένης μικροαστής, που βγήκε να κάνει παρέα στη φιλενάδα της, την ιδιοκτήτρια. Μαγαζί παλιό, προσιτό, με δυο άτομα προσωπικό, που είχε άδεια κανονική και το δουλεύει μια γυναίκα που έστησε μονάχη της κοτζάμ οικογένεια.

«

Το εννοείτε;», ρώτησα. Με πήγε ως την πόρτα κι επέμενε. «Καλό πόλεμο. Μόνον αυτός μας έμεινε». Ηταν απλή και ειλικρινής. Μια άγνωστη γυναίκα στο μαγκωμένο πλήθος των γιορτών, ικανή να εναποθέσει τις ελπίδες της σ’ αυτό που αναγνωρίζει ως αναγκαίο. Τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική πραγματικότητα υπολογίζοντας το κόστος, όπως συμβαίνει πάντα στον πόλεμο.

Ηταν αυθόρμητη η εκλογή της λέξης. Ξεκάθαρη εκτίμηση της πραγματικότητας, που βιώνει η ίδια και γύρω της. Αντικομφορμιστική εκλογή. Εκεί που μπορείς να πεις «καλούς αγώνες», «καλές μάχες», «να τα λέτε χύμα» κι άλλα τέτοια πολλά κι εύκολα μεταξύ γνωστών – αγνώστων, μια φανερά αποκομμένη απ’ το πολιτικό λεξιλόγιο κυρία τολμάει να ευχηθεί κατάμουτρα «καλόν πόλεμο». Στα 2010, δυο μέρες πριν το ’11, σ’ ένα προάστιο που δεν πεθαίνει της πείνας, την πήρα την ευχή με την πείρα που απέκτησα 38 χρόνια τώρα να δαγκώνω τα λόγια των ανθρώπων με το ένστικτο του εκτεθειμένου και να ζυγιάζω το χρυσάφι της γνησιότητάς τους ή τη γλύκα του κίβδηλου λόγου…

Αν λάθεψα, που μπορεί, είναι γιατί ήθελα να τ’ ακούσω από κει που δεν το περιμένω. Απ’ τους επιφανειακά βολεμένους, που, όμως, ο καθένας τους κρύβει ίσως ένα δύσκολο δρόμο ως τη σιωπή. Οχι την αφασική. Αλλά τη δεδομένα εύγλωττη, ικανή να γίνει, αντί κραυγής, ιαχή. Και, μάλιστα, συνειδητού πολέμου.

Πήρα τα «γούρια» μου για δώρα – κάτι εύθραυστα γυάλινα ρόδια και πέταλα, πήρα και την ευχή – εντολή και πορεύομαι, πορευόμαστε, σκαντζάροντας το ημερολόγιο κατά μία σελίδα.

Μια βαθιά ανάσα 48 ωρών αργίας κι ύστερα απέναντι από τον εχθρό. Με συμπαραστάτες ορατούς κι αόρατους συμπολεμιστές, που ξέρουν και τι έρχεται και τι πρέπει να γίνει.

Καλή αγωνιστική χρονιά σ’ όσους αντέχουν να τη φτιάχνουν για όσους δεν αντέχουν ούτε να τη σκέφτονται.

Δουλεύουν για το σύστημα

«Τα λεγόμενα «τώρα έχουμε πόλεμο» δεν παίρνονται τοις μετρητοίς από την αντίπαλη όχθη… Η αντικαπιταλιστική συνθηματολογία και η απουσία αιχμών αποσκοπεί … στο να μην εκτραπούν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις… για το σύστημα (ενδεικτική η στάση του για τον Δεκέμβρη του 2008)». (Ρ. Ρινάλντι,«Δρόμος» 20/12/2010 για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ). «Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν πολιτικοποιούν τον αγώνα ενάντια στο Μνημόνιο και την ειδική καθεστωτική φάση που μας έχει επιβληθεί… Η σημερινή πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από τη μεγαλύτερη επίθεση και κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας, μετατροπής της Βουλής σε ένα μηχανισμό μετάφρασης και πρωτοκόλλησης αποφάσεων της τρόικας, εκχώρησης και κυριαρχικών δικαιωμάτων στους δανειστές της χώρας, δείχνει ποιο πρέπει να είναι το πλαίσιο κάποιων άμεσων αιτημάτων… Αιτήματα όπως «να φύγει τώρα η τρόικα», «να αρνηθούμε την πληρωμή του χρέους και να φύγουμε από την Ευρωζώνη», «να αγωνιστούμε για μια νέα μεταπολίτευση σε όφελος του λαού» κ.λπ., λείπουν εντελώς από την γραμμή, τον τόνο, την συνθηματολογία του ΚΚΕ…Συνεπώς, η κριτική που ασκούμε αφορά τον κεντρικό της πυρήνα, ότι το ΚΚΕ δεν κάνει έναν άμεσο πολιτικό αγώνα ενάντια σε όλα αυτά, αλλά περιορίζεται σε μια ζύμωση για την ανάγκη ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος στο οποίο αυτά θα επιλυθούν…(Ρ. Ρινάλντι, «Δρόμος» 24/12/2010).

Ολα τα παραπάνω συνθέτουν, μέσα έστω από την αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, τη στρατηγική δυνάμεων σαν την ΚΟΕ, για «να φύγει τώρα η τρόικα», «να αρνηθούμε την πληρωμή του χρέους και να φύγουμε από την Ευρωζώνη», «να αγωνιστούμε για μια νέα μεταπολίτευση σε όφελος του λαού». Τα ίδια λέει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλλοντάς τα ως ενδιάμεσους πολιτικούς στόχους που θα φέρουν επιμέρους νίκες στην εργατική τάξη. Δηλαδή καλούν σε πολιτική πάλη για ποιο σκοπό; Για να μην πληρώσει η Ελλάδα τα χρέη, να φύγει από την ευρωζώνη, ούτε καν από την ΕΕ. Από ποιον ζητούν να μην πληρώσει τα χρέη, να μας βγάλει από την ευρωζώνη; Από μια αστική κυβέρνηση, αφού δεν προτείνουν άλλη εξουσία. Και καλούν ταυτόχρονα σε επανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας λες και υπήρχε, σε απαλλαγή του αστικού κοινοβουλίου από πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας. Θέλουν αστικό κοινοβούλιο χωρίς την τρόικα. Επομένως, δε συνδέουν αυτή την πάλη με αυτούς τους στόχους, την έξοδο από την ΕΕ, με αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, άρα με την πάλη για την ανατροπή τους, για τη λαϊκή εξουσία, αλλά γενικά και αόριστα για «μια νέα μεταπολίτευση», δηλαδή για έναν καπιταλισμό χωρίς την «κατοχή» της τρόικας. Μόνο που έτσι αθωώνουν και τους κεφαλαιοκράτες στην Ελλάδα, και σπέρνουν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει άλλο αστικό πολιτικό σύστημα που θα λειτουργεί και υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Αυταπάτες ενσωμάτωσης σπέρνουν με αντικαπιταλιστικές κορόνες.

Ταυτόχρονα, η κριτική τους στο ΚΚΕ για το Δεκέμβρη του 2008» δείχνει ότι καλούν σε πολιτικό αγώνα για έναν καλύτερο καπιταλισμό, με κίνημα «εξέγερσης» τύπου Δεκέμβρη, δηλαδή με το κίνημα της κουκούλας, της σπασμένης βιτρίνας, της εφόδου στα αστυνομικά τμήματα, για εξυγίανση του αστικού πολιτικού συστήματος, για εξυγίανση του καπιταλισμού, για «απελευθέρωση του έθνους» από την τρόικα. Λες και δεν είναι η ελληνική αστική τάξη που έκανε τις συγκεκριμένες επιλογές των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Και σπέρνουν συγχύσεις ως προς τα μέτρα του μνημονίου, της τρόικας και της κυβέρνησης, συνδέοντάς τα με το χρέος και όχι με την κρίση που απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και της εργατικής τάξης.

Τέτοιες ενέργειες δεν ενοχλούν στο ελάχιστο το αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα είναι συμπλήρωμά του. Καλούν σε ένα κίνημα σε αντιπαράθεση με το εργατικό, με τις συγκεκριμένες μορφές που χρησιμοποιούνται από κράτος και παρακράτος για να στήνονται προβοκάτσιες, σαν και αυτό που η ΚΟΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βάφτισαν «εξέγερση».

Ανάλογο σκηνικό ήταν στημένο και στην πρόσφατη απεργία με ασφαλίτες και κουκουλοφόρους. Τι επιδιώκουν; Να παγιδεύσουν το κίνημα σε παραπλανητικούς στόχους (φταίνε οι 300, να πάει κάποιος φυλακή, φταίνε όσοι τα φάγανε, κ.λπ.) και σε μορφές πάλης περιθωριακού χαρακτήρα, με τυφλές αναμετρήσεις. Θέλουν να εκτονώσουν το κίνημα με πράξεις εντυπωσιακές που ταυτόχρονα μπορούν να δράσουν τρομοκρατικά και αποπροσανατολιστικά. Και η αντίληψη για το κίνημα τέτοιων δυνάμεων σαν την ΚΟΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συγκροτούν το αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ μπλοκ, συνθέτουν το έδαφος εμφάνισης ανάλογης δράσης των λεγόμενων αντιεξουσιαστών. Φάνηκε και στην πρόσφατη απεργία. Είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη και το κίνημά της.

Αγωνιστικά κάλαντα Πρωτοχρονιάς

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά

Ηρθε η ώρα εργατιά

Μ’ αντίσταση και πάλη

Να μη σκύψεις το κεφάλι

 

Βιομήχανοι, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ

σκάβουν το λάκκο του λαού

την κρίση μην πληρώσεις

την απάντηση να δώσεις

 

Μνημόνιο ψηφίσανε

συμβάσεις καταργήσανε

διαλύσαν την Υγεία

ξεπουλήσαν την Παιδεία

 

Αλλο μην τους ακολουθείς

το ΚΚΕ να εμπιστευθείς

είναι το κόμμα σου εργάτη

γι’ αυτό γύρνα τους την πλάτη

 

Με λαϊκό ξεσηκωμό

αγώνα πανεργατικό

στην αντεπίθεση να βγούμε

με το ΚΚΕ μπορούμε.

Βρώμικος κυνισμός

Ανατριχίλα και οργή προκαλεί χτεσινή ανακοίνωση του ΛΑ.Ο.Σ. για το θάνατο του Αιγύπτιου εργάτη που σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας, και μάλιστα Κυριακή, σε κτίριο του υπουργείου Εργασίας, του οποίου την καθαριότητα είχε αναλάβει εργολαβικά το συνεργείο που τον απασχολούσε, ανασφάλιστο όπως προέκυψε.

Ενας άνθρωπος χάθηκε, άφησε πίσω του τέσσερα ορφανά κι όμως ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν μπορεί ούτε να υποκριθεί ένα στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στην οικογένεια του αδικοχαμένου που θρηνεί την απώλειά του. Και αναφέρει κυνικά στην ανακοίνωσή του: «Ο τραγικός θάνατος του ανασφάλιστου Αιγύπτιου καθαριστή τζαμιών καταδεικνύει, αφενός μεν, την επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση και αφετέρου φέρνει στο φως και πάλι την αναλγησία του Δημοσίου. Με την ευκαιρία αυτή τίθεται και το ζήτημα του πόσοι και ποιοι αλλοδαποί δουλεύουν σε εταιρείες που ασχολούνται με την καθαριότητα των υπουργείων και έχουν πρόσβαση σε ευαίσθητες πληροφορίες»…

Αν και γνωστό το μίσος του ΛΑ.Ο.Σ. για την εργατική τάξη και ιδιαιτέρως για εκείνο το τμήμα της που αποτελείται από μετανάστες, η ωμότητά του σοκάρει. Ενας ακόμα εργάτης χάθηκε εξαιτίας των συνθηκών που έχει διαμορφώσει μια πολιτική που αντιμετωπίζει τους εργάτες σαν αναλώσιμα, μια πολιτική που ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει, κι αντί τουλάχιστον να σιωπά, βγάζει και γλώσσα! Και υποδεικνύει τον νεκρό και κάθε άλλο μετανάστη, υποψήφιο θύμα αυτής της πολιτικής σαν δυνάμει «κατασκόπους» σε βάρος της χώρας όπου κατέφυγαν. Ντροπή!

Τα τιμολόγια της ΔΕΗ

από τον ριζοσπάστη

Την ώρα που πληθαίνουν τα νοικοκυριά των εργαζομένων που δεν μπορούν να πληρώσουν καν το ρεύμα και χιλιάδες σπίτια κάνουν γιορτές με «κομμένο» το ηλεκτρικό, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αλλάζουν πάλι τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Αλλάζουν, μάλιστα, επιλεκτικά και ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκει ο καθένας μας, σαν πελάτης της ΔΕΗ.

Οι εργατικές οικογένειες, αυτές που χτυπιούνται αλύπητα από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και για να τα φέρουν βόλτα προσπαθούν να περιορίσουν ό,τι είναι δυνατόν, ακόμα και την κατανάλωση ρεύματος, αυτοί, δηλαδή, που καταναλώνουν το λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα, θα κληθούν να πληρώσουν τα νέα τιμολόγια μέχρι και 40% ακριβότερα. Οσοι ζουν σε συνθήκες απόλυτης ευδαιμονίας και αδιαφορούν για το πόσο ρεύμα θα κάψουν στις βίλες και τις επαύλεις τους, οι μεγάλοι, δηλαδή, οικιακοί καταναλωτές, θα πληρώνουν το ρεύμα 8,5% φτηνότερο από τώρα. Για δε τις μεγάλες βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις, καθιερώνονται τιμολόγια που θα είναι φτηνότερα μέχρι και 17,3%. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται αταίριαστα και παράλογα, μόνο που αυτό ακριβώς είναι το σχέδιο.

Ο «Ρ» εδώ και καιρό είχε προειδοποιήσει ότι έρχονται τσουχτερές ανατιμήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος. Λέγαμε, μάλιστα, ότι αυτές οι ανατιμήσεις, που θα ισχύσουν από το Σάββατο 1η του μήνα, αποτελούν την πρώτη δόση, αλλεπάλληλων …«προσαρμογών», που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια στα τιμολόγια της ΔΕΗ, προκειμένου να εξασφαλιστεί ικανοποιητικός ανταγωνισμός στην αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας.

Κάποτε οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ, μίλαγαν για τα μεγάλα ελλείμματα και το υψηλό κόστος λειτουργίας της ΔΕΗ, κάτι που καθιστούσε – έλεγαν οι άθλιοι – αναγκαστική τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης της εταιρείας. Η ιδιωτικοποίηση προχώρησε. Η ΔΕΗ, με όχημα τις συνεχείς ανατιμήσεις του ηλεκτρικού ρεύματος και την υπονόμευση κάθε εργατικής κατάχτησης όσων απασχολούνται στην εταιρεία, κατάφερε και φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των πλέον κερδοφόρων επιχειρήσεων της χώρας. Μέσα στα τελευταία χρόνια έχει εξασφαλίσει για τους μεγαλομετόχους της, τους περιβόητους «θεσμικούς επενδυτές», κέρδη αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Αυτά όλα όμως, δεν επαρκούν στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος. Ειδικά μέσα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης και του μνημονίου, κυβέρνηση και τρόικα έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν άμεσα τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε και άλλοι …«παίχτες», εκπρόσωποι του ιδιωτικού κεφαλαίου, να μπορούν να δραστηριοποιηθούν στην αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας. Μόνο που για να το κάνουν, απαιτούν να υπάρχουν τέτοιες τιμές πώλησης της ηλεκτρικής ενέργειας, που εκ των προτέρων να είναι εγγυημένη η κερδοφορία τους. Ε, αυτό σημαίνει αύξηση, συνεχή αύξηση των τιμολογίων του ρεύματος, στα επίπεδα που κρίνονται ότι συμφέρουν τους επίδοξους επενδυτές. Και επειδή κόρακας- κοράκου μάτι δεν βγάζει, η μέθοδος που έχει επιλεγεί είναι οι συνεχείς ανατιμήσεις στο οικιακό ρεύμα, με παράλληλες μειώσεις για το ρεύμα που καταναλώνουν οι εμποροβιομήχανοι.

Τέτοιες επιλογές μπορεί να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι όμως αδιέξοδες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Μοναδική διέξοδος για το λαό, είναι η δημιουργία ενιαίου, 100% δημόσιου φορέα ενέργειας που θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία και που σχεδιοποιημένα θα αξιοποιήσει, θα αναπτύξει και θα διαχειρίζεται όλες τις πηγές ενέργειας και τις εφεδρείες που διαθέτει η χώρα, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών με επαρκή και φτηνή ενέργεια.

Ταξική οργάνωση, συσπείρωση με το ΚΚΕ

Ξέραμε για ανθρώπους που πουλάνε το νεφρό τους για να ζήσουν.

Τώρα, μαθαίνουμε και για γυναίκες που πάνε να γεννήσουν πρόωρα για να πάρουν το σχετικό επίδομα πριν αυτό καταργηθεί.

Ολα δείχνουν πως η επόμενη είδηση θα αφορά ακόμα περισσότερη φρίκη.

Ετσι, που κάθε ευχή για την αλλαγή του χρόνου να αφορά πλέον μόνο θεατρίνους που ασκούνται στην υποκριτική.

Οι αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος έχουν τη σφραγίδα μιας ταξικής πολιτικής που εφαρμόζεται με συνέχεια και συνέπεια: Κάθε ανατίμηση που χτυπά τα λαϊκά νοικοκυριά συνοδεύεται από μείωση του ρεύματος για τους καπιταλιστές. Οποια κυβέρνηση κι αν πέρασε ως τώρα.

Η αναφορά στις τιμές της ΔΕΗ που τις απομονώνει από τη θεοποιημένη «ανταγωνιστικότητα» είναι υποκριτική.

Είναι και αισχρή όταν επιχειρεί να παρουσιάσει τους καπιταλιστές σαν αναξιοπαθούντες που παθαίνουν ό,τι και οι εργάτες.

Επιπρόσθετα, οι συντάκτες τέτοιων άρθρων καταφεύγουν και σε λαθροχειρία: Σβήνουν το γεγονός ότι η ΔΕΗ είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση που δίνει λογαριασμό μόνο στους μετόχους της, που περιμένουν κέρδη και τίποτα άλλο.

Ζητώντας από μια καπιταλιστική επιχείρηση να είναι κοινωνικά ευαίσθητη είναι σα να ζητάς από μια βιομηχανία όπλων να μην πουλά τα όπλα της.

Για να μπορεί η ΔΕΗ να παράγει για το λαό πρέπει να φύγει από τα χέρια των καπιταλιστών, ακόμα κι όταν αυτοί κρύβουν την ιδιοκτησία τους πίσω από το κράτος τους.

Οι διαμαρτυρίες στον αστικό Τύπο είναι στοχοπροσηλωμένες: Να απολυθούν εργαζόμενοι – να μειωθεί δηλαδή κι άλλο η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης για να γίνει περισσότερο κερδοφόρα η επιχείρηση, λένε. Και κρύβουν από το λογαριασμό το γεγονός ότι η υπεραξία που βγαίνει από την εκμετάλλευση των εργατών υλοποιείται, γίνεται δηλαδή κέρδος, μέσα από το εμπόριο του προϊόντος που παράχθηκε με τη μεσολάβηση της εργατικής δύναμης.

Κάθε συζήτηση για τον τρόπο που μπορεί να γίνει κερδοφόρα η ΔΕΗ χωρίς να πάψει να είναι καπιταλιστική επιχείρηση συντηρεί το πρόβλημα, παροπλίζει τους εργάτες. Και αυτούς που δουλεύουν στην επιχείρηση και αυτούς που σαν καταναλωτές καλούνται να δουν τον αντίπαλο στο πρόσωπο άλλων εργατών.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μια εφημερίδα μπορεί να συσπειρώσει γύρω από τη γραμμή της εργάτες έτσι που να γίνονται ικανοί να υπερασπίζονται τα ταξικά τους συμφέροντα φτάνοντας μέχρι και την επανάσταση, έτσι μια εφημερίδα μπορεί να είναι και το όργανο της αντεπανάστασης.

Η εφημερίδα εκφράζει ταξικά – πολιτικά συμφέροντα.

Οι διαφορές στο ρόλο του κάθε εντύπου είναι εξαιρετικά ορατές αυτές τις μέρες.

Επρεπε να σκοτωθεί ο Αιγύπτιος εργάτης στο υπουργείο Εργασίας για να ανακαλύψουν οι αστοί δημοσιογράφοι τι συμβαίνει στις εταιρείες καθαρισμού; Οχι. Το γνώριζαν κι έκαναν γαργάρα. Απλά το θέμα, σήμερα, προσφέρεται για ανέξοδη διαμαρτυρία και συσκότιση της αιτίας που θανατώνει καθημερινά την εργατική τάξη.

Κανείς απ’ αυτούς που από τη σκοπιά της «ευαίσθητης» αστικής τάξης δήθεν διαμαρτύρονται δε συμβάλλει στο αυτονόητο: Στο πώς οι εργάτες θα οργανωθούν σ’ ένα ταξικό σωματείο, πώς στη συνέχεια σαν τάξη θα αντιμετωπίσουν την τάξη που τους εκμεταλλεύεται. Ξεπερνά, βεβαίως, το όριο της βλακείας μια τέτοια προσμονή. Κανένας καπιταλιστής δεν αυτοκτονεί, πώς λοιπόν οι εφημερίδες τους θα υπηρετήσουν άλλη τάξη;

Αντίθετα, όταν το ΠΑΜΕ κάνει έφοδο στα παραμάγαζα της μαύρης εργασίας τότε οι σημερινοί «κλαμένοι» σπεύδουν να καταγγείλουν με οργή τους κομμουνιστές σαν εχθρούς των επενδύσεων, προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες ότι έχουν να κερδίσουν από τους καπιταλιστές κι έχουν να χάσουν από τους κομμουνιστές.

Κι όμως, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργατών αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος:

Οργάνωση των εργατών, συσπείρωση γύρω από το πολιτικό πρόγραμμα που βγάζει απέξω τους καπιταλιστές. Οργάνωση της οικονομίας με βάση τις δυνατότητες της χώρας και τις ανάγκες των ανθρώπων της, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής. Συσπείρωση, δηλαδή, γύρω από το πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Συνεπής στη στεναχώρια του για το χαμό ενός εργάτη είναι μόνο όποιος στηρίζει στην πράξη τον αγώνα για την ταξική απελευθέρωση των εργατών.

Κι επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει από τον αστικό Τύπο, για τους εργάτες η αποφασιστική ενίσχυση του «Ριζοσπάστη» είναι απόφαση για την ενίσχυση του δικού τους αγώνα.

Στα σκουπίδια, λοιπόν, κάθε μεταφυσική ελπίδα.

Στην πράξη εφαρμογή κάθε απόφασης που πάει την εργατική τάξη μπροστά. Ετσι αξίζει να διανυθεί το 2011.

Πρωτοβουλίες σαν κι αυτή για τους ανέργους σήμερα στη Θεσσαλονίκη (όπως κι άλλες ανάλογες που έχουν προηγηθεί) δίνουν την απάντηση – παράδειγμα στην ερώτηση για το πώς το σχέδιο γίνεται πράξη.

Πληρωμένη απάντηση

Μια επιστολή του Ιωάννη Μπεβεράτου, πρέσβη ε.τ. και διευθυντή Μορφωτικών Υποθέσεων του υπουργείου Εξωτερικών, φιλοξένησε στις 14 Δεκέμβρη η εφημερίδα «Καθημερινή». Στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα, ο υπογράφων την επιστολή έλεγε μεταξύ άλλων: «Είμεθα μάρτυρες μιας προσπάθειας του ΚΚΕ να καταλύσει το κράτος. Το κόμμα αυτό, μαζί με τα συνδικαλιστικά του όργανα, προβαίνει ή και υποστηρίζει ακραίες και έκνομες ενέργειες, με σκοπό όχι να «προασπίσει» τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως δήθεν ισχυρίζεται, αλλά να πλήξει την οικονομία της χώρας και κατ’ ακολουθίαν την κοινωνική συνοχή της, σε μια κρίσιμη καμπή για την επιβίωση της πατρίδας μας και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους (…) Εκμεταλλεύεται το δημοκρατικό μας πολίτευμα, για να το αποδυναμώσει, με απώτερο στόχο να το καταργήσει (…) Πιστεύω ότι είναι καιρός πλέον η πολιτεία να αντιμετωπίσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά την τακτική του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το απαιτεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και το δημοκρατικό μας πολίτευμα».

Πληρωμένη απάντηση δίνει ο Θέμος Χ. Στοφορόπουλος, συνταξιούχος πρεσβευτής, με επιστολή του στην ίδια εφημερίδα, που δημοσιεύτηκε χτες. Γράφει μεταξύ άλλων: «Παρά δε τη μείωση της σύνταξής μας (σ.σ. αναφέρεται στον ίδιο και στον Μπεβεράτο), δεν αντιμετωπίζουμε (ακόμα;) τα οικονομικά αδιέξοδα εκείνων που το ΚΚΕ προσπαθεί να βοηθήσει για να αντισταθούν. Εκείνων, που βαναυσότερα πλήττουν οι κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας, η αντιλαϊκή πολιτική του ελληνικού κράτους, η εθελοδουλεία και η αυτοκατάργησή του, τις οποίες το ΚΚΕ συνεχώς καταγγέλλει (…) Γιατί, όμως, αφού θέλησε να σχολιάσει την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο αγαπητός συνάδελφος δεν στάθηκε σε θέματα που μας απασχόλησαν σε όλη την υπηρεσιακή μας ζωή; Στο Κυπριακό, για να τονίσει την τόσο σωστή αντίθεση του ΚΚΕ στην επιδίωξη του Σχεδίου Ανάν να καταλύσει την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και στο Αιγαίο, για να συμφωνήσει με το ΚΚΕ που δεν παύει να επισημαίνει την εκεί απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους. Με αυτή την ευκαιρία, ο κ. Μπεβεράτος θα μπορούσε να κάνει και ειδική μνεία των δυσμενών συνεπειών που η άρση του καμποτάζ θα έχει για την καθόλου παρουσία του ελληνικού κράτους στο Αρχιπέλαγος».

Η «ενότητα» με την εργοδοσία… είναι επικίνδυνη για τους εργάτες

Οτι το ΠΑΜΕ «στέκεται εμπόδιο στον αγώνα και την ενότητα των εργαζομένων στα «Ατλάντικ»» ισχυρίζεται σε ανακοίνωσή της η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ). Είναι η ίδια συνδικαλιστική πλειοψηφία που πριν από λίγο καιρό κάλεσε σε μια συγκέντρωση τους εργαζόμενους στα «Ατλάντικ» (παραμένουν τέσσερις μήνες απλήρωτοι και με το εργασιακό τους μέλλον αβέβαιο, καθώς η εργοδοσία έχει ήδη υπαχθεί στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα και, παράλληλα, πουλάει καταστήματα και εξοπλισμούς δήθεν στη λογική της εξυγίανσης της επιχείρησης) για να ζητήσουν από την κυβέρνηση να βοηθήσει για να πάρει ο επιχειρηματίας τα δάνεια που ζητά. Είναι η ίδια πλειοψηφία που μαζί με τη ΓΣΕΕ το προηγούμενο διάστημα έκαναν από κοινού συναντήσεις με τον εργοδότη, προκειμένου να συμβάλουν στη «σωτηρία» του και την ικανοποίηση του αιτήματός του για δάνεια με τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.

Και μετά από όλ’ αυτά, ενοχλούνται επειδή το ταξικό κίνημα και ο «Ρ» αποκαλύπτουν ότι με τη στάση τους μόνο τους εργαζόμενους δεν εξυπηρετούν…

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι (και) η συγκεκριμένη ηγεσία αντί να οργανώνει τον αγώνα των εργαζομένων, οργάνωνε συναντήσεις με την εργοδοσία και τους αρμόδιους υπουργούς για να πάρει ο Αποστόλου (ιδιοκτήτης των «ΑΤΛΑΝΤΙΚ») τα δάνεια που θέλει; Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι μόλις αυτές οι πλειοψηφίες αντιλήφθηκαν ότι οι ταξικές δυνάμεις οργανώνουν τον αγώνα των εργαζομένων στα «ΑΤΛΑΝΤΙΚ» με το στήσιμο της Πανελλαδικής τους Επιτροπής, με κινητοποιήσεις, συσκέψεις κλπ., αποφάσισε να μπει εμπόδιο για να φρενάρει τη συσπείρωσή τους; Για να μη διεκδικήσουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους; Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι η συμμετοχή σε κάθε τέτοιο «διάλογο» αφαιρεί κάθε φορά από τους εργαζόμενους δικαιώματα και κατακτήσεις;

Ποια είναι τελικά η «ενότητα» για την οποία κόπτονται τέτοιοι συνδικαλιστές; Με ποιον θέλουν ενωμένους τους εργαζόμενους; Με την εργοδοσία; Γιατί αυτή η «ομόνοια» ποτέ δεν ωφέλησε τους εργαζόμενους. Αντίθετα. Ωφέλησε μονάχα το κεφάλαιο. Γιατί ποτέ τα συμφέροντα εργατών κι εργοδοτών δεν ταυτίστηκαν και ποτέ δε θα ταυτιστούν. Γι’ αυτό και αυτή την «ενότητά» τους την επιστρέφουν οι εργάτες. Είναι κάλπικη και επικίνδυνη.

Ενα το πρόβλημα, μία η λύση

Δύο από τα νέα πραγματικά γεγονότα είναι ότι οι συγκοινωνίες μετατρέπονται σε είδος πολυτελείας ενώ οι αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα στέλνουν – όσους δεν έχουν να πληρώσουν – πίσω στη «ρομαντική» εποχή με το κερί.

Οποιος προσθέσει αυτά τα γεγονότα σε όσα ανάλογα έχουν προηγηθεί και αναζητήσει τη μία αιτία που λειτουργεί σαν συγκολλητική ταινία ανάμεσά τους, θα καταλήξει αναγκαστικά στην ύπαρξη των μονοπωλίων και στην πολιτική που με τη μια ή την άλλη παραλλαγή υπάρχει και λειτουργεί από και για το συμφέρον των μονοπωλίων.

Ολα τ’ άλλα που ακούγονται γι’ αυτήν ή την άλλη διαχείριση είναι κουβέντες χρήσιμες μόνο σ’ ένα: Να κρυφτεί ο ένοχος, να παραταθεί η εξουσία του.

Σ’ αυτήν την επιχείρηση ο αστικός Τύπος έπαιζε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οπως αυτές τις μέρες. Που διάφοροι δηλώνουν έκπληκτοι: Οι βενζινάδες, λένε, κλέβουν στην αντλία και το μετρό της Θεσσαλονίκης αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι είναι ένα έργο που καταπίνει δημόσιο χρήμα χωρίς να υπάρχει καμία ανάγκη γι’ αυτό. Σαν λύση, οι «έκπληκτοι» ζητάνε περισσότερους ελέγχους.

Τέτοιοι ισχυρισμοί κινούνται πέρα από τα όρια της υποκρισίας.

Αυτοί που δείχνουν με το δάχτυλο πέντε-έξι βενζινάδες, που κλέβουν αλλά δεν είναι οι μόνοι που κλέβουν, είναι οι ίδιοι που κρύβουν πως η μεγάλη κλοπή γίνεται από τα μονοπώλια που ελέγχουν τα καύσιμα και την κυβέρνηση που βρήκε παπά να θάψει πέντε-έξι με την άγρια φορολογία.

Αυτοί που δηλώνουν σήμερα έκπληκτοι για όσα συμβαίνουν στα μεγάλα έργα είναι οι ίδιοι που έχουν κάνει γαργάρα το γεγονός ότι τα μεγάλα έργα δεν ξεκίνησαν για να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, αλλά σαν μια ένεση τόνωσης του μεγάλου κεφαλαίου στο χώρο των κατασκευών.

Οι ίδιοι που δηλώνουν έκπληκτοι είναι πολέμιοι του κεντρικού σχεδιασμού, και βγάζουν μπιμπίκια κάθε που ακούνε για «ενιαίο δημόσιο φορέα συγκοινωνιών» ή ανάλογο φορέα στο χώρο της ενέργειας. Την ώρα που δείχνουν τις νέες αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα κάνουν γαργάρα την απαίτηση που οι ίδιοι έχουν διατυπώσει να πληρώνει η ΔΕΗ στους νεοεισερχόμενους άλλους καπιταλιστές παραγωγούς ρεύματος την κιλοβατώρα 5 φορές πάνω από όσο η ίδια μπορεί να την παράγει.

Οσο η κρίση βαθαίνει και οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών τόσο έκπληκτοι θα δηλώνουν οι αστοί δημοσιογράφοι για το πως δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα τα προβλήματα. Δεν είναι υποκριτές. Δουλεύουν γι’ αυτήν ή την άλλη μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου, καλλιεργούν στο λαό την «κοντή μνήμη», απεχθάνονται το οργανωμένο λαϊκό κίνημα που βάζει άλλους στόχους πάλης και επιμένουν πως μπορεί να υπάρχει «ανθρώπινος καπιταλισμός».

Οσο τα θύματα αυτής της πολιτικής θα αυξάνονται τόσο θα αυξάνουν και οι έκπληκτοι. Μέχρι που τα θύματα να βγάλουν τους έκπληκτους στην αχρηστία μαζί με τα αφεντικά τους.

Οι «κυνηγοί σκανδάλων» αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι να μιλήσουν για την αιτία του κακού. Την ύπαρξη των μονοπωλίων και την ανάγκη ζωής γι’ αυτά να κερδίζουν και να κερδίζουν και να ξανακερδίζουν.

Ετσι, ψάχνουν τη «μαρίδα» για να μπορούν να προτείνουν μια καλύτερη διαχείριση. Δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο μιας μερίδας του Τύπου. Αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί δίνουν ρεσιτάλ αυτόν τον καιρό με προτάσεις επί προτάσεων για το πώς μια άλλη διαχείριση θα κάνει ανθρώπινο τον καπιταλισμό.

Ολοι μαζί ξορκίζουν την επιμονή με την οποία το ΚΚΕ λέει στους ανθρώπους της δουλειάς ότι δε φτάνει πια η άμυνα, ότι ο αγώνας πρέπει να φτάνει ως και το επίπεδο της εξουσίας. Κι ότι αυτό για να γίνει χρειάζεται να χτιστεί από τα κάτω η κοινωνική συμμαχία που θα έχει τέτοιο πολιτικό στόχο.

Καθώς το ένα αδιέξοδο διαδέχεται το άλλο για τη λαϊκή οικογένεια που όσο κι αν παλεύει βλέπει την κατάστασή της να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η ανταπόκριση πλατιών λαϊκών στρωμάτων σε κάλεσμα σαν κι αυτό που απευθύνει το ΚΚΕ δημιουργεί πρόβλημα στην αστική τάξη.

Γι’ αυτό και θα ενταθούν στο επόμενο διάστημα οι έκπληκτοι και όσοι απορούν δήθεν για το ένα ή το άλλο σκάνδαλο.

Για να συγκεντρωθεί εκεί η προσοχή και όχι στο μόνο γεγονός ότι η όλο και πιο αχαλίνωτη εξουσία των μονοπωλίων είναι αυτή καθαυτή το πρόβλημα. Κι αυτό είναι το πρόβλημα που ζητάει τη λύση του.

Εκβιάζουν το λαό…

 

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ …αναβάθμιση της πολιτικής τακτικής. Μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε το δίλημμα των πρόωρων εκλογών μόνο για να υφαρπάσει ψήφους στις τελευταίες εκλογές.

Εφεξής – όπως διαβάζουμε τουλάχιστον στις φίλα προσκείμενες εφημερίδες – το δίλημμα θα είναι …διαρκείας. Παραμένει ανοιχτό για όλο το 2011!

Οσο για τη χρησιμότητα της τακτικής αυτής, αρκεί να σας θυμίσουμε ότι αμέσως μετά την πρώτη χρήση της, το ΠΑΣΟΚ έσπευσε να καταργήσει τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, να μειώσει τους μισθούς στο Δημόσιο και να ψηφίσει έναν αντιλαϊκό προϋπολογισμό.

Φανταστείτε, δηλαδή, τι έχουν στο μυαλό τους για του χρόνου! Και μην πάει το μυαλό σας μόνο στις ήδη ανακοινωμένες νομοθετικές ρυθμίσεις για το Γενάρη. Τουλάχιστον …4 επικαιροποιήσεις μνημονίου έχει η ερχόμενη χρονιά…

ΚΙ ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι όλη αυτή η φιλολογία αναπτύσσεται λόγω του διαρκώς μειούμενου αριθμού της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν.

Βλέπετε, οι πολυεθνικές, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τράπεζες ενδιαφέρονται να «περνάνε» οι ρυθμίσεις τους. Λίγο τους νοιάζει ποιου χρώματος ή απόχρωσης βουλευτές τις ψηφίζουν.

Και σας βεβαιώνουμε ότι έχουν αρκετά μεγάλη κοινοβουλευτική «καβάντζα» για τα μέτρα που θέλουν να περάσουν. Αλλωστε, οι περισσότεροι «πρόθυμοι» έχουν ήδη εκδηλωθεί…

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ το υπουργείο Οικονομικών έχει, από ό,τι μαθαίνουμε, πολλή δουλειά. Αποτιμά τη δημόσια περιουσία. Να ξέρουμε τι έχουμε, βρε παιδί μου…

Μόνο που τους βλέπουμε λίγο …άτολμους στη διάρκεια των συμβάσεων παραχώρησης! Τι είναι 40 και 50 χρόνια; Γιατί όχι 100 ή 200; Στους …αιώνες θα κολλήσουμε τώρα;

 

Νόμος είναι το δίκιο του …εργοδότη

Του Δημήτρη Μυ

Προφανώς οι εργασιακές σχέσεις που επικρατούν στο υπουργείο εργασίας περιγράφουν το μοντέλο εφαρμογής των νέων (μεσαιωνικών) εργασιακών σχέσεων που έφερε η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να «εκσυγχρονίσει» την ελληνική οικονομία. Ας ρίξουμε μια ματιά σ αυτόν τον …εφαρμοσμένο «εκσυγχρονισμό».

Στις 19 Δεκεμβρίου τραγικό θάνατο (πτώση από τον τρίτο όροφο) βρήκε αλλοδαπός εργαζόμενος εταιρείας καθαρισμού, πατέρας τεσσάρων παιδιών, ενώ καθάριζε τζάμια στο κτίριο του… υπουργείου Εργασίας της οδού Κοραή. Ο… άτυχος εργαζόμενος, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε, έχασε τη ζωή του δουλεύοντας εκτός των επιτρεπόμενων από την σύμβαση ωρών και χωρίς να υπάρχουν μέτρα προστασίας!

Από τη στιγμή που εργαζόμενος στο υπουργείο εργασίας, χάνει τη ζωή του, δουλεύοντας παράνομα, εκτός ωραρίου, υποαμειβόμενος (δηλαδή «με τη ψυχή στο στόμα») εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τί επικρατεί στην πιάτσα, αλλά και τί έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι στο κοντινό μέλλον.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα στο τυπικά επιφορτισμένο με την προστασία των εργαζομένων υπουργείο, απεκρύβη επί δέκα ημέρες. Το γεγονός αυτό, προφανώς, αποτελεί μια σαφή οδηγία του ίδιου του υπουργείου, προς την «απανταχού» εργοδοσία, για το χειρισμό ανεπιθύμητων παρενεργειών και «παράπλευρων απωλειών» της μεσαιωνικής εργασιακής νομοθεσίας.

Εχουμε τη γνώση και την απόφαση

Την ώρα που ο κόσμος στενάζει, η αστική τάξη καλεί σε θυσίες που θα αποδώσουν μετά θάνατον απολαύσεις.

Την ώρα που η ανεργία τσακίζει, η αστική τάξη αξιώνει δουλειά λάστιχο με τζάμπα εργάτες.

Την ώρα που μεγάλα τμήματα εργαζομένων οδηγούνται στην εξαθλίωση, η αστική τάξη ανησυχεί μήπως το πολιτικό προσωπικό της δεν ανταποκριθεί ως το τέλος στο καθήκον του: το τσάκισμα των εργατών, τη διασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Τέτοιες μέρες – κατ’ ευφημισμόν «γιορτινές» – μαζί με τους απολογισμούς παίρνονται και αποφάσεις. Για τον καθένα από τη σκοπιά του ταξικού συμφέροντός του. Για την εργατική τάξη οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται «μετά λόγου γνώσεως». Που σημαίνει πως δίπλα στην οργή που προκαλεί ο ανελέητος πόλεμος τον οποίο έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι «να βάλουν κάτω» τη γνώση που ήδη έχουν αποκτήσει στη διάρκεια των μέχρι τώρα ταξικών αναμετρήσεων και να σηκώσουν ψηλά τη σημαία για έναν εξίσου ανελέητο πόλεμο ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στους εκπροσώπους της.

Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Το έχουμε αποφασίσει. Σε μια φαινομενικά ανύποπτη στιγμή, στις 6 και 7 Μάρτη του 2010, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό κίνημα εκτιμούσε τις εξελίξεις και έδειχνε το δρόμο.

Τόνιζε: «Είναι εκβιασμός της εργατικής και λαϊκής συνείδησης ο ισχυρισμός «τώρα κάποια θυσία, κάποια περικοπή σε μισθούς και συντάξεις για να υπάρχουν αύριο κρατικά έσοδα, να σωθεί η ελληνική οικονομία, η εθνική υπόληψη». Τα προβλήματα στην κρατική διαχείριση τα έφερε η πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Κέρδη και πλούτος πάνε χέρι – χέρι με τα ελλείμματα, αλλά κυρίως με την εκμετάλλευση.

Το πρόβλημα, ανάπτυξη για τα μονοπώλια ή για το λαό έρχεται στην ημερήσια διάταξη, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Το συμφέρον της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της μικρομεσαίας αγροτιάς απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης απαλλαγμένο από το ζυγό των μονοπωλίων και γενικότερα το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους.

Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να διασφαλίσει στο σημερινό εργάτη, φτωχό αγρότη, αυτοαπασχολούμενο πλήρη και σταθερή δουλειά και ένα μέλλον χωρίς την ανασφάλεια και την αγωνία για την επιβίωσή του.

Μόνο ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας μπορεί να ικανοποιήσει συνδυασμένα τις λαϊκές ανάγκες που αφορούν στη διατροφή, στη στέγη, στην ολοκληρωμένη μόρφωση, στην προστασία της υγείας, στη διασφάλιση του ελεύθερου χρόνου και στη δημιουργική ψυχαγωγία.

Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να οδηγήσει στην ισόμετρη και ολόπλευρη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων, στην ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και των αναγκαίων υποδομών με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία.

Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να εξασφαλίσει εγχώρια παραγωγή αγροτικών προϊόντων για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού και για την ανάπτυξη σχετικών κλάδων της εγχώριας μεταποιητικής βιομηχανίας.

Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να μεταβάλει σε κοινωνικές παροχές το νερό, την τηλεπικοινωνία, την ενέργεια, τις μεταφορές, κατοχυρώνοντας την κοινωνική κρατική ιδιοκτησία σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να διευρύνει και να κατοχυρώσει τις λαϊκές ελευθερίες και τα εργατικά δικαιώματα.

Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Οι παραγωγοί όλου του πλούτου με την ανατρεπτική δράση τους πρέπει να καταστήσουν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής λαϊκή ιδιοκτησία, στην υπηρεσία της σχεδιασμένης παραγωγής για τη λαϊκή ευημερία.

Η λαϊκή συμμαχία θα οικοδομηθεί με ευθύνη της εργατικής τάξης.

Θα διαμορφωθεί μέσα απ’ την ισχυροποίηση του πολιτικού αγώνα για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για τη λαϊκή εξουσία.

Θα σφυρηλατηθεί με την προώθηση ριζοσπαστικού πλαισίου, κοινών στόχων πάλης, σε αντιιμπεριαλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση σε κάθε κλάδο της οικονομίας.

Θα αναδυθεί μέσα από τους συντονισμένους, τους κοινούς αγώνες του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), της Παναγροτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΠΑΣΥ), της Πανελλαδικής Αντιμονοπωλιακής Συσπείρωσης Επαγγελματιών – Βιοτεχνών – Εμπόρων (ΠΑΣΕΒΕ), με αφετηρία τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, σε γραμμή ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους».

Κάθε λέξη αυτών των εκτιμήσεων έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή και αποκτά πρόσθετη αξία από τις εξελίξεις που μεσολάβησαν. Αυτός είναι ο δρόμος μας, σ’ αυτόν βαδίζουμε. Αυτό είναι το δικό μας αστέρι.

Υβρεις και πρόκληση για το λαό

«Kαλά ήταν πέρυσι. Kι ακόμη καλύτερα πρόπερσι. Tότε που τέτοιες μέρες σκεφτόμασταν πώς θα ξοδέψουμε τον 13ο μισθό. Tότε που φτιάχναμε τις βαλίτσες για τη Bιέννη ή, έστω, την Aράχοβα. Tότε που κρεμούσαμε φώτα στο μπαλκόνι και επιδεικνύαμε τη γιορτινή μας διάθεση. Tότε που μπορεί με ελαφριά καρδιά να είχαμε μόλις πάρει κι ένα διακοποδάνειο ή εορτοδάνειο».

«Σήμερα ο Ελληνας ωθείται βίαια και βιαστικά να ενηλικιωθεί. Nα υιοθετήσει συνήθειες και νοοτροπίες που χρόνια λοιδορούσε. […] Στη χώρα της άκαμπτης και παγωμένης Αγκελα, οι άνθρωποι περιορίζουν πρώτα τη διασκέδαση, τα ταξίδια, τις αγορές ειδών πολυτελείας. Στη χώρα των δανεικών και πρώην αγύριστων, μάλλον ακόμη αμφιταλαντευόμαστε».

«Nα πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια ή να πάω στα μπουζούκια;».

«H γενιά των μετα-κατοχικών πατεράδων μας ονειρεύονταν μια σταθερή δουλειά, ένα κεραμίδι και τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. H δική μας, για πολύ καιρό, φανταζόταν μεζονέτες και τετρακίνηση με αυτόματο ψεκασμό».

«Πολλά από αυτά που δρομολογούνται σήμερα έπρεπε να έχουν γίνει – και έχουν γίνει σε άλλες χώρες – εδώ και δεκαετίες. Οσο, όμως, το στομάχι και οι τσέπες ήταν γεμάτα, ουδείς ενδιαφερόταν αν αρμενίζαμε στραβά. Mόνο η φτώχεια μας ξύπνησε».

Τα παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν μέρος ενός απροκάλυπτα επικίνδυνου φιλοκυβερνητικού και φιλοκαπιταλιστικού προπαγανδιστικού κειμένου που περιγράφει τα απωθημένα των μικροαστών με τις μεζονέτες και τα τετρακίνητα, ως αντικειμενική πραγματικότητα για να βγάλει λάδι τους αστούς (μάλλον εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια, αφού οι εργάτες καμιά σχέση δεν είχαν και δεν έχουν μ’ αυτά που γράφει), που τιτλοφορείται «Χριστούγεννα χωρίς γιορτή» και δημοσιεύτηκε στην «Ημερησία» στις 23/12/10, εναντίον της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων, των 400 και των 600 ευρώ, των μισθών πείνας, των ανέργων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των ανθρώπων του μόχθου γενικότερα.

Η δημοσιογράφος, Φαίη Καραβίτη, σύζυγος του Δημήτρη Δρούτσα, υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί με άθλιο τρόπο να δικαιολογήσει τη βαρβαρότητα του μαύρου μετώπου κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΔΝΤ – ΕΕ. Τέτοιου είδους «άρθρα» είναι το περίγραμμα, με χοντροκομμένο τρόπο, που εμφανίζει τους ανθρώπους που ξυπνούν από τα άγρια χαράματα, που δουλεύουν μέχρι το βράδυ για ένα πενιχρό μεροκάματο, που σακατεύονται στα γιαπιά, στα εργοστάσια, τους νέους που δουλεύουν τζάμπα για να «ειδικευτούν» σαν καλοπερασάκηδες, που τους φρόντιζαν και τους τάιζαν οι «φιλεύσπλαχνοι» ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες.

Αποτελεί το μέρος μιας προπαγάνδας, στην οποία εμφανίζονται «λαός και Κολωνάκι» να ζούσαν από κοινού κατά τα προηγούμενα έτη μια περίοδο «υλικής ευμάρειας με δανεικά». Και ας μεγάλωνε η ψαλίδα κερδών και λαϊκών εισοδημάτων υπέρ των πρώτων. Η συγκεκριμένη κυρία δεν εκφράζει απλά τις προσωπικές της απόψεις, αλλά αντιπροσωπεύει το θράσος και τον κυνισμό της τάξης των κοινωνικών παρασίτων που σήμερα είναι οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής και απομυζούν τη δουλειά και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Ανθρωπος των αστών είναι, τη δουλειά τους κάνει.

Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να απαντήσουμε εμείς στις ύβρεις. Ναι, ύβρεις και πρόκληση για το λαό που στέναζε και στενάζει είναι το γραφτό της. Την απάντηση δίνει εύστοχα και περιεκτικά ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο απόσπασμα από το ποίημά του «Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου»:

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι

Κηρύχνουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα

Ζητάνε θυσίες

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους

Για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.

Ποια βία τους τρομάζει;

«Η βία στο κοινωνικό επίπεδο αποθεώθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση στην τρομοκρατική της διάσταση (τότε, νομίζω, γεννήθηκε ο όρος τρομοκρατία) και θεσμοθετήθηκε ως μέσο για δήθεν προαγωγή της κοινωνικής δικαιοσύνης από τον έμπρακτο μαρξισμό. Ως μαμή της Ιστορίας εξιδανικεύθηκε από τον Μαρξ, για να καταλήξει σε απάνθρωπο σύστημα διακυβέρνησης εντελώς ανελεύθερο, με εκατομμύρια νεκρούς και θύματα βασανισμού, με μαζικές εκτελέσεις και αφόρητη καταπίεση και δυστυχία (…) Αυτή την απάτη επαγγέλλεται ως λύση της σημερινής κρίσης του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας αλλά και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το ΚΚΕ της κυρίας Παπαρήγα και του ΠΑΜΕ, ενθαρρύνοντας την αναρχία, με κατάληξη την αχρήστευση της έννομης τάξης και διά της μαζικής βίας την κατάκτηση της εξουσίας (…) Ωμή βία είναι οι καταλήψεις στα σχολεία, τη βία προστατεύει το πανεπιστημιακό άσυλο (…) Τη βία νομιμοποιεί η επί χρόνια παρέλαση πανό με το σλόγκαν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη δολοφονία δεκάδων αστυνομικών και πολιτών».

Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, στο «Βήμα της Κυριακής» ο Γ. Μαρίνος. Είναι αναμενόμενο σε μέρες δύσκολες για το αστικό πολιτικό σύστημα να ανθούν οι πιο αντιδραστικές φωνές στην προσπάθειά τους να το θωρακίσουν. Ο αρθρογράφος του «Βήματος», όπως και άλλοι όμοιοί του, ασχολείται με το προσφιλές θέμα της βίας για να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά επιθετικά στο κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Γιατί αυτός είναι ο στόχος τους, όταν σκόπιμα μπερδεύουν, εξισώνουν και ενοχοποιούν κάθε μορφή βίας, και την ίδια ώρα, με τη μεγαλύτερη ευκολία, αθωώνουν τη βία εκείνη που ασκεί η τάξη τους σαν εξουσία, κύρια στη σφαίρα της παραγωγής. Γιατί βία είναι πρώτα απ’ όλα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού, τον οποίο υπερασπίζονται ο Μαρίνος και το «Βήμα».

Είτε όμως από άγνοια (;), είτε στην πρεμούρα τους να χτυπήσουν με κάθε μέσο το κίνημα, κάνουν «πέτσινες» αναλύσεις που τους εκθέτουν. Γιατί, κάποιος πρέπει να πει στον Μαρίνο ότι η βία της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η βία που έφερε την προοδευτική, την εποχή εκείνη, αστική τάξη στο προσκήνιο της Ιστορίας, βγάζοντας από τη μέση την ξεπερασμένη τάξη των φεουδαρχών. Από αυτήν την άποψη, πράγματι, η βία παραμένει η Μαμή της Ιστορίας, όπως εξυπνακίστικα λέει ο Μαρίνος, αφού η πρωτοπόρα σήμερα τάξη, η εργατική, δεν έχει άλλο δρόμο παρά να πάρει με τη μαζική πολιτική πάλη της την εξουσία από τους εκμεταλλευτές της. Το έκανε στην πρώην Σοβιετική Ενωση, με ασύλληπτες κατακτήσεις για το λαό και όλη την ανθρωπότητα, γι’ αυτό ο Μαρίνος προσπαθεί με φαιδρά και ξοφλημένα αναμασήματα να συκοφαντήσει την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του Σοσιαλισμού.

Τα άλλα όλα, με τα οποία ο Μαρίνος προσπαθεί να νοθεύσει και να διαστρεβλώσει το κάλεσμα του ΚΚΕ για ανυπακοή και σύγκρουση με την αστική εξουσία και την πολιτική που υπηρετούν τα κόμματά της, μάλλον άγχος και ανησυχία για την απήχηση των θέσεων του Κόμματος προδίδουν, παρά οτιδήποτε άλλο. Γι’ αυτό προσπαθεί πρόστυχα να μπερδέψει το ΚΚΕ με συνθήματα όπως «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στη συνείδηση του λαού έχει αποτυπωθεί καθαρά πως ο εργάτης που παλεύει στο χώρο της δουλειάς του, για να στηθεί ένα ταξικό σωματείο, να πετύχει μια απεργία και να μαζικοποιηθεί μια συγκέντρωση, καμιά σχέση δεν έχει με τους κάθε λογής προβοκάτορες, που αποδεδειγμένα δρουν για λογαριασμό του κράτους και των μηχανισμών του, ή η δράση τους αξιοποιείται για να χτυπηθεί και να συκοφαντηθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα. Για όλους αυτούς, κάτι παραπάνω θα ξέρει ο Μαρίνος και η τάξη που υπηρετεί με τη γραφίδα του…

 

Βασίλης Παπακωνσταντίνου : ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ……..

 

 

«Ντρέπομαι που είμαι πολίτης αυτής της χώρας. Ντρέπομαι να με κυβερνάει μια κυβέρνηση η οποία είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία της Γερμανίας και της Αμερικής. Ντρέπομαι να με κυβερνάει μια κυβέρνηση η οποία είναι εισπράκτορας των τραπεζών. Ντρέπομαι να με κυβερνάει μια κυβέρνηση που είναι τσιράκι των εργολάβων. Κερατέα μην το βάζεις κάτω».

 

Κάπου 40 λεπτά από την Αθήνα, δια μέσω της Αττικής Οδού, βρίσκεται ένα… γαλατικό χωριό. Το όνομα του είναι Κερατέα και οι λίγες χιλιάδες κάτοικοί του (14.000), εδώ και δύο εβδομάδες (από τις 11/12), έχουν υψώσει σημαία ανυπακοής, απέναντι στην αδίστακτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και των εργολάβων. Ο αγώνας τους ηρωικός, διδάσκει μαθήματα αξιοπρέπειας σε όλη τη χώρα. Οι… Γαλάτες της Κερατέας δίνουν τη «μητέρα των μαχών» αντιστεκόμενοι στην… εκπόρθηση του Οβριόκαστρου, και τη μετατροπή του σε χωματερή. Αν και «πολιορκημένοι» από 20 λεγεώνες (βλ. διμοιρίες) και 600 πραιτοριανούς (βλ. δυνάμεις καταστολής) αρνούνται να το βάλουν κάτω. Αντίθετα δίνουν κάθε μέρα ραντεβού στο μπλόκο και τα οδοφράγματα, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων τους.

Οι «ανύπαρκτοι»

Από τον Ρεπόρτερ του Δρόμου του «Π» Αλέξη Καζαντζίδη. Το κείμενο δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία.

Η πραγματικότητα, ως συνήθως,  βογγάει αλλού κι όχι στα τηλεσφαγεία, εκεί όπου το αίμα εξαργυρώνεται σε πονηρία και χρήμα . Άλλού βρίσκεται η σφαγή, στο μουλωχτό: πέντε πέντε, δέκα δέκα, εκατό εκατό, παίρνουν τους εργαζόμενους και τους πάνε για εκτέλεση. Απόλυση. Κι ύστερα χάνονται στη σιωπή. Κάθονται και κοιτάνε τα σκαλιά απέναντι. Άλλος δούλευε δέκα χρόνια. Άλλος δούλευε τρία χρόνια ή πέντε. Όλοι με την ψυχή στο στόμα –όμηροι αφεντάδων και αρχόντων: της Νέας Δημοκρατίας, που αν δεν πρόλαβε τον φόνο, έρχεται τώρα  το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και… εκτελεί για να λύσει το πρόβλημα. Ωραία λύσις! Που πράγματι εμπεριέχει και βαρβάρους!

Εργαζόμενοι σε κλωστοϋφαντουργία.Όποιος ρωτήσει τι πάει να πει κλωστοϋφαντουργός, θα ακούσει για μπαμπάκι που βουλώνει τα πνευμόνια και βάρδια ως το πρωϊ.

Σε καιρούς, λοιπόν, που το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, φαίνεται ουδόλως τη βλάπτει η απόλυση και κυρίως δεν τη βλάπτει ο… υγιής ανταγωνισμός. 30 εργάτες και εργάτριες -απ’ αυτήν την ξεχασμένη εκείνη τάξη που έχει πάψει να «υπάρχει» στα ΜΜΕ, στην ορολογία των μεγάλων κομμάτων και στη συνείδηση αρκετού λαού- βρέθηκαν στον δρόμο. 30 πρόσωπα, άνθρωποι, φυσικές οντότητες που ανήκουν σε οικογένειες, προστίθενται ως ακόμα μερικά νούμερα για τη στατιστική των Υπουργείων και την ακατάσχετη μπουρδολογία για «έξυπνη οικονομία» .

Πώς το έλεγε η κυρία Διαμαντοπούλου αναζητώντας ένα νέο όραμα για την Ελλάδα: «είναι αυτό που εγώ ονομάζω δημιουργία Εξυπνης Ελλάδας». Οπως έξυπνα όπλα, έξυπνες βόμβες, έξυπνες  απολύσεις και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Ο πάγος ανάμεσα στο … σκότος και το φως

Πριν τις εκλογές για την τοπική διοίκηση και μεταξύ των δυο γύρων, οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» καλούσαν το ΚΚΕ να απεμπολήσει τη γραμμή του και να συνταχθεί στο μέτωπο των δυνάμεων εκείνων που παλεύουν για να φύγει δήθεν η «συντήρηση» από το Δήμο της Θεσσαλονίκης. Προς επίρρωση μάλιστα της σχετικής προπαγάνδας, στήθηκε και το ανάλογο σόου ανάμεσα στον υποψήφιο δήμαρχο του ΠΑΣΟΚ Γ. Μπουτάρη και τον μητροπολίτη της πόλης Ανθιμο, οι οποίοι αντάλλαξαν δήθεν βαριές κουβέντες, αφού – όπως έλεγαν τα παπαγαλάκια – τους χωρίζει χάος. Μετά το περιστατικό αυτό, φούντωσε η προπαγάνδα για την υποτιθέμενη διαμάχη ανάμεσα στο «φως» και το «σκότος», δηλαδή ανάμεσα στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τον οποίο τοποθετούσαν στο μέτωπο του Ανθιμου. Πέρασαν οι μέρες, ο «προοδευτικός» Μπουτάρης κέρδισε το δήμο και την Τετάρτη συναντήθηκε με τον Ανθιμο. Σύμφωνα με τον Τύπο, «η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε καλό κλίμα και οι δυο τους δεσμεύθηκαν ότι τέτοιου είδους συναντήσεις για θέματα κοινού ενδιαφέροντος θα γίνονται πιο συχνά. «Ελιωσε ο πάγος μεταξύ μας», ανέφερε ο μητροπολίτης Ανθιμος, για να προσθέσει και ο κ. Μπουτάρης πως «αυτά ανήκουν στο παρελθόν»». Δηλαδή, όλα μέλι – γάλα ανάμεσα στο …σκότος και το φως! Επιβεβαιώνεται και μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η κόντρα ήταν στημένη για να οξυνθούν τα ψευτοδιλήμματα στο λαό και να εγκλωβιστεί στο δίπολο ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Και την επόμενη, όλοι μαζί, ΠΑΣΟΚοι, Νεοδημοκράτες, παπάδες, προοδευτικοί, συντηρητικοί και άλλοι παρατρεχάμενοι να εφαρμόσουν τον «Καλλικράτη» μέχρι κεραίας και να χυμήξουν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου στα δικαιώματα του λαού. Να τον κατασπαράξουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας.