Μεγάλοι άνθρωποι με μικρά όνειρα

Eleftherios Aragon Thermos

Κι όμως στη Δυτική Παπούα, οι άνθρωποι αγωνίζονται με το τόξο στο χέρι! Αν το δει κάποιος από ψηλά θα γελάσει με το κωμικό θέαμα μικρόσωμων ανθρώπων με τόξα να πολεμούν ενάντια σε σύγχρονο και άριστα εκπαιδευμένο στρατό!
Οι τύποι με τα κόκαλα στη μύτη, με φτερά και πούπουλα, και πολεμικές ιαχές μιας άλλης εποχή σχεδόν παραμυθένιας στα χρόνια μας, σήκωσαν ανάστημα! Όπως αυτοί ξέρουν και μπορούν, χωρίς κόνξες και τσιριμόνιες, χωρίς τη μαλακία του γεμάτου ανασφάλειες λευκού κώλου.
Χάνονται μέσα στη ζούγκλα και ξαφνικά εκεί που ο στρατιώτης περιμένει να σκάσει νάρκη, βρίσκεται σαν τον λαγό κρεμασμένος ανάποδα, και γύρω – γύρω φτάνουν οι μικρόσωμοι άνθρωποι με τις μανσέτες και τα τόξα στα χέρια, είναι χαμένος και το ξέρει, μόνο που του τη δίνει αφάνταστα πόσο εξεφτελιστικός μπορεί να είναι ο χαμός στα χέρια της φύσης και της ιστορίας! Και τον βιώνει! Κρεμασμένος ανάποδα, σαν μαλάκας ξέρει ότι έχασε κι είναι ανίκανος να κάνει το παραμικρό για να προστατευτεί, τους κοιτά και τον πιάνουν τα γέλια, όμως είναι ήδη νεκρός, κι αυτοί που βλέπει είναι συνειδήσεις κι όχι μικρά ανθρωπάκια, γελάει την στιγμή που το συνειδητοποιεί γιατί ξέρει πλέον ότι έτσι ή αλλιώς οι δικοί του πάντα χαμένοι θα είναι…
Από την άλλη μεριά ο μεγάλος πολεμιστής της φυλής που έστησε την παγίδα δοξάζεται τόσο από την φύση που τον ευγνωμονεί που δεν την πλήγωσε ,παρά την χρησιμοποίησε για να σκοτώσει αυτόν που θα την πλήγωνε, όσο κι απο τους συμπολεμιστές του από το χωριό! Γιορτή στην τιμή του και κανένα αγριόχοιρο στα κάρβουνα! Περηφάνια θα συντροφέψει τον ύπνο του που θα είναι γλυκός. Λίγο τα κουνούπια θα τον ρημάξουν αλλά θα είναι μια από τις σπάνιες νύχτες που δεν θα τον ενοχλήσουν στο τόσο.
Αυτή η περηφάνια του θα διαρκέσει για το υπόλοιπο της ζωής του, ώσπου σε βαθιά γεράματα θα τον καλούν να μεταδίδει τις εμπειρίες του ως βετεράνος.
Αυτά χρειάζεται ο άνθρωπος, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο

Λιλή Ζωγράφου: Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

αναδημοσίευση  από  enallaktikos.gr

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.

Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.

Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.

Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.

Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.

Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.

Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.

Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί.

Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε.

Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.

Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας».

Απόσπασμα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου «Επάγγελμα Πόρνη», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1998

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και η ηγεσία του ΚΚΕ

 

 

αναδημοσίευση  από τον εργατικό αγώνα

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος

Από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και ειδικότερα από τότε που αυτή η κρίση εκδηλώθηκε με κρίση χρεοκοπίας στην Ελλάδα, η ηγεσία του ΚΚΕ, δειλά στην αρχή αλλά με μεγαλύτερη συνέπεια στη συνέχεια επέλεξε τον δικό της τρόπο υποστήριξης της θέσης για παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Η θέση αυτή στο γενικότερο περίγραμμά της εκφράζεται ως εξής:

 

Μια θέση και μια συκοφαντία

α. Η οποιαδήποτε πρόταση ή συζήτηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα εκπορεύεται από την αστική τάξη- αν όχι στο σύνολο από τμήματά της- ή εξυπηρετεί αποκλειστικά μόνο αυτή εφόσον δεν έχει προηγηθεί αλλαγή του κοινωνικού καθεστώτος. Επομένως, καμία συζήτηση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα εφόσον αυτό δεν είναι η απόφαση και το αποτέλεσμα μιας σοσιαλιστικής επανάστασης.

β. Χωρίς σοσιαλιστική επανάσταση η παραμονή στο ευρώ ή η επιστροφή στη δραχμή είναι εξίσου αντιλαϊκές λύσεις. Συνεπώς δεν έχει νόημα να απασχολεί το λαό το ζήτημα του νομίσματος και οι όροι με τους οποίους θα γίνει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αν αυτό δεν συνοδεύεται με προσχώρηση του στην επανάσταση και με την δυνατότητα του να την πραγματοποιήσει.

γ) Τελευταία, η ηγεσία του ΚΚΕ προσχώρησε με εντυπωσιακή ευκολία στη θέση της κυβέρνησης ότι όσοι επιδιώκουν την επιστροφή στη δραχμή ταυτίζονται με το σχέδιο Σόιμπλε, δηλαδή με το σχέδιο και τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου.

 

Διαζύγιο από το Μαρξισμό

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Στο όνομα μιας δήθεν καθαρής εργατικής – επαναστατικής θέσης, η ηγεσία του ΚΚΕ προτιμά τα πράγματα να μείνουν ως έχουν και η χώρα να μην αποχωριστεί το ευρώ ενώ ανερυθρίαστα συκοφαντεί, ως συμβιβασμένη με τον ταξικό εχθρό και τον διεθνή ιμπεριαλισμό, όλη την αριστερά που αγωνίζεται κατά της πολιτικής των μνημονίων και αναζητεί μέσα από τη ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ το δρόμο για βαθύτερες κοινωνικές αλλαγές στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Είναι σωστή μαρξιστικά και έντιμη επαναστατικά αυτή η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ; Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ηγεσία αυτή παραβλέπει επιδεικτικά μια βασική αρχή του μαρξισμού την οποία ο Λένιν συμπύκνωνε σε τούτη τη φράση: «Οι δάσκαλοι του σοσιαλισμού δεν μιλούσαν του κάκου για ολόκληρη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και δεν υπογράμμιζαν στα χαμένα ‘‘τα μακρόχρονα κοιλοπονήματα’’ της νέας κοινωνίας, και αυτή η νέα κοινωνία αποτελεί και πάλι μια αφηρημένη έννοια, που δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά με άλλον τρόπο, παρά με μια σειρά ποικιλόμορφες, ατελείς, συγκεκριμένες προσπάθειες να δημιουργηθεί τούτο ή εκείνο το σοσιαλιστικό κράτος» (Λένιν: Άπαντα, τόμος 43^ος, σελ. 212).

Η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται τα κοιλοπονήματα της παλιάς κοινωνίας από την οποία θα προκύψει η καινούργια, αρνείται δηλαδή οποιαδήποτε προσπάθεια μετάβασης και εμφανίζει τον σοσιαλισμό ως ένα έτοιμο καλοφτιαγμένο κουστουμάκι που μόλις το φορέσει ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί απ’ όλα τα δεινά του. Το κήρυγμά της δεν διαφέρει απ’ αυτό των παπάδων. Εκείνοι διακηρύσσουν: «Μετανοείτε για να κληρονομήσετέ την Βασιλεία των ουρανών». Και η ηγεσία του ΚΚΕ βροντοφωνάζει: «Αγωνιστείτε μόνο για τον σοσιαλισμό γιατί εκεί βρίσκεται η λύση όλων των προβλημάτων σας».

Χωρίς αμφιβολία, η σημερινή ηγεσία έχει βουτήξει ολόκληρο το ΚΚΕ στα νερά της μεταφυσικής καθιστώντας εντελώς ανίκανο να ανταποκριθεί στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Αλλά αυτό είναι μόνο το θεωρητικό σκέλος της καταστροφής του. Το πρακτικό είναι ακόμη πιο οδυνηρό.

 

Όταν, στην πράξη, τα βρίσκεις με τον ταξικό εχθρό

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό που εκφράζει η επίσημη γραμμή του ΚΚΕ; Αφού χωρίς σοσιαλιστική επανάσταση δεν έχει νόημα να μιλάμε για αλλαγή νομίσματος και έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, μια διαχείριση των πραγμάτων πρέπει να γίνει. Να την κάνουν οι άλλοι λέει το ΚΚΕ. Εμείς δεν ανακατευόμαστε. Ωραία, αλλά για χώρες χρεοκοπημένες σαν την Ελλάδα η διαχείριση της παραμονής στο ευρώ δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μνημόνια, δανειακές συμβάσεις, τρόικες και σκληρά ανελέητα αντιλαϊκά μέτρα. Όλα αυτά να τα κάνουν οι άλλοι λέει το ΚΚΕ. Θαυμάσια. Τα κάνουν. Το ΚΚΕ, όμως τι κάνει: Τους καταγγέλλει ότι χρεοκοπούν, λεηλατούν και γονατίσουν το λαό!!! Ταυτόχρονα καλεί σε συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης: «Η ανασύνταξη του κινήματος- διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη της Κυριακής 19-6-2015– μπορεί να γίνει μόνο με γραμμή ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απαιτεί να ηττηθούν, τόσο οι σημαιοφόροι του ευρώ όσο και οι σημαιοφόροι της δραχμής που συσκοτίζουν τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, της εργατικής τάξης. Απαιτεί να προβληθεί πλατιά ο άλλος δρόμος που έγκαιρα, με σαφήνεια προσδιόρισε το ΚΚΕ με το Πρόγραμμά του. Ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ».

Όλο αυτό δεν μοιάζει με μοίρασμα ρόλων; Όλοι μαζί, η αστική τάξη, τα κόμματά της και η ηγεσία του ΚΚΕ στηρίζουν- ο καθένας με τον τρόπο του- την παραμονή στο ευρώ. Από εκεί και μετά η ενότητα φαινομενικά διασπάται. Οι άλλοι υπογράφουν τα μνημόνια, ψηφίζουν τους αντιλαϊκούς νόμους, λεηλατούν το λαό και το ΚΚΕ τους καταγγέλλει χωρίς όμως να προσφέρει καμία λύση. Η επανάσταση που διακηρύσσει είναι απροσδιόριστη χρονικά στην υλοποίησή της- κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα έρθει. Συνεπώς, ο εργαζόμενος λαός στο παρών του και στο ορατό του μέλλον είναι υποχρεωμένος να μένει εγκλωβισμένος στην κρατούσα κατάσταση με τις ευλογίες των αυτοαποκαλούμενων επαναστατών. Άλλωστε κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος να μην αντιλαμβάνεται πως ακόμη κι αν ήταν δυνατόν η επανάσταση να επικρατήσει αύριο το πρωί, η λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα δεν θα ήταν ποτέ άμεση και η απόδοση της σοσιαλιστικής επιλογής- αν δεν εξελισσόταν σε μία περιπέτεια- θα ήθελε πολύ χρόνο- για να γίνει ορατή.

 

Ο σοσιαλισμός και τα κηρύγματα

Υποθέτουμε πως το κήρυγμα της ηγεσίας του ΚΚΕ κερδίζει την πλειοψηφία του λαού. Η σοσιαλιστική επανάσταση επικρατεί αύριο και έχει τεράστια λαϊκή στήριξη. Η νέα εξουσία αμέσως βγάζει τη χώρα από το ευρώ, της ευρωζώνη και την ΕΕ. Σπάει τους δεσμούς με τον ιμπεριαλισμό ολοκληρωτικά και επιχειρεί να πάρει μια σειρά μέτρα: Διαγράφεται το χρέος με μια απόφαση. Κοινωνικοποιούνται (;!) τα συγκεντρωμένα μονοπώλια και επιβάλλεται κεντρικός σχεδιασμός. Οι δανειστές απαντούν: «Εντάξει κύριοι. Εσείς διαγράψατε το χρέος αλλά εμείς όχι. Για να πάρουμε τα λεφτά μας πίσω κατάσχουμε όλα τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας σας στο εξωτερικό μαζί με τις όποιες εξαγωγές κάνετε ή θα επιχειρήσετε να κάνετε». Πως θα απαντήσει σ’ αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ που γυροφέρνει δεξιά και αριστερά το ετοιμοπαράδοτο σοσιαλιστικό κουστουμάκι;

Η σοσιαλιστική Ελλάδα έχει ανάγκη από εισαγωγές, σε πρώτες ύλες, καύσιμα, φάρμακα, μηχανές, τεχνολογικά προϊόντα, είδη πλατιάς κατανάλωσης. Καταρχήν πρέπει να δουλέψει η παραγωγή και να ζήσει ο λαός. Οι καπιταλιστές του εξωτερικού είναι έτοιμοι να πουλήσουν τα πάντα και να μας τα φέρουν ως την πόρτα μας. Λεφτά ζητάνε. Σκληρό συνάλλαγμα και μάλιστα πολύ. Τι θα κάνουν οι φωστήρες του ΚΚΕ που διαφημίζουν τον σοσιαλιστικό παράδεισο; Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι με απλούς οικονομικούς όρους της αγοράς και χωρίς καμία επέμβαση ο ιμπεριαλισμός θα πνίξει την επανάσταση στην κούνια της; Δεν σκέφτονται το ακόμη χειρότερο σενάριο ότι με αυτούς τους απλούς όρους της αγοράς η επανάσταση σε μερικές εβδομάδες- μη μπορώντας να εξασφαλίσει στο λαό τα στοιχειώδη- θα μετατραπεί στη χειρότερη αντεπανάσταση της ιστορίας;

Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός δεν είναι συνταγές για την κουζίνα του μέλλοντος, δεν είναι παραμύθια για μικρά παιδιά όπου όλοι ζήσαν καλά κι εμείς καλύτερα. Δεν είναι ευχολόγιο, ούτε κυριακάτικο κήρυγμα από άμβωνος. Αυτά είναι η κατασυκοφάντηση και ο εξευτελισμός της επανάστασης.

Έγραφε ο Λένιν: «Ο καθένας ξέρει ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός δεν χάραξε ποτέ κανενός είδους προοπτικές για το μέλλον: περιορίστηκε στην ανάλυση του σύγχρονου αστικού καθεστώτος, στη μελέτη των τάσεων εξέλιξης της κεφαλαιοκρατικής κοινωνικής οργάνωσης, και τίποτε περισσότερο» (Άπαντα: τόμ. 1ος, σελ. 185» Και πρόσθετε: «Ο σοσιαλισμός δεν δημιουργείται με διατάγματα από τα πάνω. Το πνεύμα του είναι ξένο προς το μηχανικό υπαλληλικό – γραφειοκρατικό πνεύμα. Ο ζωντανός, δημιουργικός σοσιαλισμός είναι δημιούργημα των ίδιων των λαϊκών μαζών (Άπαντα, τόμ. 35ος, σελ. 57). Πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν ασχολείσαι με την πραγματικότητα, αν δεν την μελετάς και δεν εμβαθύνεις πάνω σ’ αυτήν, αν από τώρα δεν χαράσσεις τους δρόμους προς τον σοσιαλισμό μέσα από την διεκδίκηση λύσεων στα άμεσα και μακροπρόθεσμα προβλήματα των μαζών, αν δεν προσεγγίζεις το σοσιαλισμό μέσα από συγκρούσεις και ρήξεις με το σύστημα, αν δεν αποδέχεσαι τους μεταβατικούς δρόμους με όλο το δαιδαλώδες και το πολύπλοκο που τους χαρακτηρίζει, αν δεν επιχειρήσεις να πάρεις νέους δρόμους, να βρεθείς σε αδιέξοδο και να ξαναγυρίσεις πίσω για να βρεις το καλύτερο μονοπάτι που σε βγάζει μπροστά, κοινωνική επανάσταση δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ.

Μίκης Θεοδωράκης:Η ανατομία του «ΟΧΙ», η υποταγή και η αντίσταση

Διερωτώμαι, πώς είναι δυνατόν αυτά τα εκατομμύρια Έλληνες πολίτες που βροντοφώναξαν «ΟΧΙ» στην συμφωνία των «θεσμών» να μη βγουν στους δρόμους και στις πλατείες όταν διαπίστωσαν ότι την επομένη του δημοψηφίσματος ο Αρχάγγελος του «ΟΧΙ» Αλέξης Τσίπρας εξεστόμισε ένα εξ ίσου βροντώδες «ΝΑΙ» από το Προεδρικό Μέγαρο, σε αρμονική σύμπνοια με τους εκπροσώπους των «Μνημονιακών Κυβερνήσεων» του άμεσου παρελθόντος.

Και όχι μόνο δεν βγήκαν μαχητικά στους δρόμους αλλά σιώπησαν εξ ίσου … μαχητικά!
Σκέφτομαι ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Είτε επικοινωνώντας όλοι μαζί με τη σκέψη του Αλ. Τσίπρα, λέγοντας «ΟΧΙ» εννοούσαν «ΝΑΙ» (περίπτωση που με ανατριχιάζει, γιατί υπερβαίνει τα όρια της λογικής και μας οδηγεί σε ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαγικής υπνώσεως ενός ολόκληρου Λαού), είτε αυτό το «ΟΧΙ» το είχε κρυμμένο βαθειά…

μέσα του ο καταπιεσμένος Λαός και περίμενε καρτερικά την ευκαιρία για να το ξεφωνίσει.

Μ’ αυτή τη δεύτερη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι η πιο ορθή, γίνεται νομίζω φανερό ότι αυτό το «ΟΧΙ» από μια μεριά είναι άρνηση κι από μια άλλη θέση. Ο δε χαρακτήρας του είναι Πανεθνικός, Παλλαϊκός (ούτε ταξικός ούτε κομματικός).

Την θέση την αποτελούν οι ρίζες που απλώνονται μέσα σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Με άλλα λόγια είναι το όραμά του για Πατρίδα Ελεύθερη, Ανεξάρτητη, Δίκαιη και Ανεπτυγμένη, που να στηρίζεται αποκλειστικά στα δικά της πόδια και να αναπτύσσεται με τις δικές της δυνάμεις. Μια Ελλάδα με αυτάρκεια χάρη στον εθνικό της πλούτο και στις δικές της εργατικές δυνάμεις.
Η άρνησή του έχει στόχους το ντόπιο οικονομικό – πολιτικό πλέγμα εξουσίας που ουσιαστικά είναι υποταγμένο στις ξένες εξουσίες και ιδιαίτερα αυτές που μας επέβαλαν τα Μνημόνια, τα οποία μας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής.
Έτσι μόνο εξηγείται το γεγονός ότι ο λαός μας εκμεταλλευόμενος το κύρος της κυβέρνησης που τον προφύλασσε από τους κατασταλτικούς κρατικούς μηχανισμούς εκμεταλλεύτηκε το νόθο «ΟΧΙ» του Αλ. Τσίπρα για να πει το δικό του «ΟΧΙ», το πραγματικό, που η έκταση, το βάθος και η σημασία του φώτισε τον ελληνικό ορίζοντα (έστω για μια στιγμή) με το φωτεινό φάντασμα του ενωμένου Λαού, αυτού του ουσιαστικού και πραγματικού κυρίαρχου αυτής της χώρας.

Εξηγείται επίσης και η σιωπή του μπροστά στην μεταβολή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια μέρα στην άλλη, γιατί δεν έχει ελπίδα ότι αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΟΡΑΜΑ μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί δεν βλέπει να υπάρχουν τα πρόσωπα και οι δυνάμεις οι απαραίτητες για να εμπνεύσουν, να πείσουν και να κινητοποιήσουν σε ένα ενιαίο μέτωπο ικανό να εκπληρώσει ένα τόσο μεγάλο ιστορικό κατόρθωμα.
Για να ξεκινήσω από τον εαυτό μου και την «ΣΠΙΘΑ», φάνηκε από την πρώτη μας Συνδιάσκεψη στο Ίδρυμα «Κακογιάννη» ότι δεν ήμασταν ικανοί να επωμισθούμε μεγάλες ευθύνες. Τότε ακριβώς, μέσα από τις γραμμές μας, άρχισαν να ξεπετάγονται ηγέτες και ηγετίσκοι, ομάδες και ομαδούλες κατά δεκάδες αν όχι εκατοντάδες, με αποκλειστικό μέλημα την αλληλοεξόντωσή τους, γεγονός που πάγωσε τον Λαό.
Υπήρξε εν τούτοις ένα γενικό ξεσήκωμα ενάντια στα Μνημόνια με συνεχείς ογκώδεις συγκεντρώσεις, καθώς και η μυστηριώδης εμφάνιση των «αγανακτισμένων», που κάθε άλλο παρά ακέφαλοι ήσαν τελικά. Μόνο που οι «κεφαλές» τους παρέμεναν στο σκοτάδι ή έστω στο ημίφως. Με αποτέλεσμα, αυτές οι συνεχείς και πολυπληθείς συγκεντρώσεις να παραμένουν ασύνδετες και νεφελώδεις, χωρίς ενιαίο «νου και σώμα». Και με μόνη ορατή συνέπεια, την μεθοδική εκμετάλλευσή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%, που έτσι έφτασε στα 27%.
Τότε ήρθε η στιγμή να διαλέξουν.
Παλλαϊκό Μέτωπο ή Κυβερνητική Εξουσία.
Κάπου εκεί, στη διασταύρωση, συναντηθήκαμε στο Μέτωπο «ΕΛ.Λ.Α.ΔΑ., όπου και οι δύο στόχοι έγιναν εφικτοί. Από τη μια μεριά η χρονοβόρα προσπάθεια για την από κοινού οργάνωση του Παλλαϊκού Μετώπου και από την άλλη η σχεδόν βέβαιη κατάκτηση της Κυβέρνησης με τα άμεσα και ελκυστικά προνόμια της Εξουσίας.
Αυτό υπήρξε για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα ένα μεγάλο ιστορικό λάθος.
Αποδείχθηκε ότι είναι αδύνατο να χτυπήσεις το Σύστημα από μέσα (Βουλή, Κυβέρνηση) για να το αλλάξεις και ότι αργά ή γρήγορα το Σύστημα (ελληνικό και ξένο) θα σε αναγκάσει να γίνεις υποχείριό του.
Στην καλλίτερη περίπτωση διαχειριστής μιας ξένης Εξουσίας, έχοντας Μέτωπο τον Λαό. Δηλαδή θα σε αναγκάσει να κάνεις το αντίθετο από εκείνο που ξεκίνησες να κάνεις με το πρόγραμμά σου, δηλ. ένα μέτωπο ΜΕ τον λαό.
Γιατί η διαχείριση του Τρίτου Μνημονίου θα σε οδηγήσει υποχρεωτικά σε μετωπική σύγκρουση με τον Λαό που σε ψήφισε και σε έκανε Κυβέρνηση, για να χτυπήσεις μαζί με τον Λαό την αντιδραστική εξουσία και όχι για να γίνεις όργανο και διαχειριστής της αντιδραστικής εξουσίας επιβάλλοντας στον Λαό μέτρα αντιλαϊκά, αντιπατριωτικά, που επιδιώκουν την εξουδετέρωση της Ελλάδας ολοκληρωτικά και τελεσίδικα.
Άλλωστε, αυτά δεν λέγατε και σεις, όταν καταγγέλλατε τις Μνημονιακές δυνάμεις και τα αφεντικά τους;
Αλήθεια, η Εξουσία έχει τόσο μέλι, ώστε να απαρνηθείτε τον ίδιο τον εαυτό σας ευθύς μόλις γίνατε βουλευτές και υπουργοί;

 
Το μεγάλο σας έγκλημα είναι ότι σ’ αυτό το διάστημα των πέντε μηνών και ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες η καταστροφή των παραγωγικών μέσων και δυνάμεων δηλαδή η αναπνοή ενός λαού νεκρώθηκαν και μαζί τους νεκρώθηκε η ψυχική και ηθική δύναμη του Λαού μας, που φαίνεται ότι για να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ εξάντλησε το σώμα και την ψυχή του, τα έδωσε όλα.
Και ίσως γι’ αυτό τον λόγο η απογοήτευσή του από την ολική μεταστροφή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ έπεσε επάνω του σαν κεραυνός που τον ξάπλωσε στο χώμα.
Έτσι φτάσαμε στο Εθνικό Μηδέν, πιάσαμε πάτο. Κι αυτό είναι που με τρομάζει. Γιατί ένας Λαός δεν είναι ένα άλογο που πέφτει και σηκώνεται. Ένας Λαός έχει απεραντοσύνη και τεράστιο βάρος. Κι όταν, όπως τώρα, γίνει ένα με το χώμα, για να σταθεί στα πόδια του χρειάζεται πολύς χρόνος.
Επί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μαζί του τις πιο φρέσκιες δυνάμεις του μαζικού μας κινήματος, όπως εμείς και τόσοι άλλοι το δημιουργήσαμε από το 2010 έως το 2015.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε Κυβέρνηση-Εξουσία, τότε αυτομάτως το μαζικό κίνημα που τον ψήφισε, μεταλλάχθηκε σε δύναμη κυβερνητική-εξουσιαστική. Δηλαδή ουσιαστικά διαλύθηκε ως δύναμη κρούσης.
Υπαλληλοποιήθηκε!

Από την άλλη μεριά, η μόνη σταθερή αντιμνημονιακή δύναμη, το ΚΚΕ, επιδιώκει να ταυτιστεί το μαζικό κίνημα μαζί του. Απορώ, (γιατί είμαι κι εγώ κομμουνιστής) που μια από τις βασικές μας θέσεις κάποτε ήταν η επιδίωξη συμμαχιών με δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να μας χώριζαν οι κομματικές μας πεποιθήσεις, όμως μας ένωναν οι άμεσοι κοινοί στόχοι.
Σήμερα, πιστεύω ότι κοινός μας στόχος είναι να βοηθήσουμε τον Λαό μας να σταθεί στα πόδια του. Ειδικά τώρα, που αυτοί που θα μας επιβάλουν το Τρίτο Μνημόνιο προέρχονται από τις γραμμές μας, η προσπάθειά μας αυτή γίνεται πολύ πιο δύσκολη.
Τι μας χωρίζει σήμερα από το ΚΚΕ; Ο στόχος Ταξική πάλη. Εμείς πιστεύουμε ότι χτυπώντας το Σύστημα υπηρετούμε ταυτόχρονα και τον ταξικό στόχο ενάντια στην πλουτοκρατία, μιας και είναι η καρδιά του Συστήματος. Πρέπει λοιπόν αντί να μας χωρίζει αυτός ο στόχος, να μας ενώνει.
Ονομάζοντας το επιδιωκόμενο Παλλαϊκό Μέτωπο «Πατριωτικό – Ταξικό» είτε «Ταξικό – Πατριωτικό», με στόχο να ενώσουμε όλες τις διάσπαρτες αντι-εξουσιαστικές δυνάμεις. Το Μέτωπο ΕΛΛΑΔΑ με τη συμπλήρωση «Πατριωτικό-Ταξικό Μέτωπο» μπορεί ίσως να σημάνει τη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, δηλαδή της μοναδικής δύναμης Εθνικής Σωτηρίας που θα σώσει τον Λαό μας από τον βέβαιο θάνατο.
Αθήνα, 13.7.2015

 
Μίκης Θεοδωράκης

Όταν ο άνθρωπος γίνεται Τζήμερος

αναδημοσίευση από τον ημεροδρόμο

ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ 

 

 

 

Κάποτε ήτανε δημοκράτες Βενιζελικοί και τους άρεσε να γίνονται κρεατομηχανές στις ορέξεις των μεγάλων συμμάχων μας.

Στον μεσοπόλεμο ετοιμαζάνε τις μάζες για τον Μεταξά,ενώ μετά, στην κατοχή, δουλέψανε ως διερμηνείς στο… 2ο γραφείο της κομανταντούρ, και στον εμφύλιο πόλεμο πυροβολούσαν στα καφενεία κάνοντας παραγγελιές για τον βασιλιά τους .

Στα Μακρονήσια ντύθηκαν παπάδες και ευλογούσαν τα ρόπαλα των εσατζήδων.
Στη δεκαετεία του ’50 αποστασιοποιήθηκαν απ” την πολιτική και έγιναν εργολάβοι με τα λεφτά της μαύρης αγοράς ξετινάζοντας στην ανοικοδόμηση την Αθήνα μέσω της αντιπαροχής,συμμετέχοντας στο όραμα του πρεσβύτερου Καραμανλή.

Το ’60 ανέλαβαν νέους ρόλους καβαλόντας τα τρίκυκλα του Γκοτζαμάνη.
Στη χούντα άφησαν τις εργολαβίες και αγοράσανε ταξί και μετά την πτώση της, σηκώνανε στα χέρια τον Καραμανλή κόβοντας την κορδέλα στο νέο έργο που λέγονταν…μεταπολίτευση.
Το ’80 ανακαλύψανε το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ κι από τα λουστρίνι παπούτσια και τα λαμέ σακάκια φορέσανε ζιβάγκο κι άφησαν μουστάκι ως μέλη της κλαδικής.

Πουλούσαν “αντρισμό” κι επανάσταση διαβάζοντας την “Αυριανή” κρατόντας το φανάρι σε παράνομους έρωτες…
Πέρασε ο καιρός κι αλλάζανε το δέρμα τους όπως τα άλλαζε ο χαμελαίοντας .
Πανηγυρίσανε για την ΟΝΕ και το ευρώ που το διαφημίζανε ως «με το ευρώ καλύτερα».
Στο τέλος, λίγο πριν πεθάνουνε, γιατί τα χρόνια πέρασαν και γεράσανε ασχημαίνοντας από το χαλασμένο μπότοξ γίνανε τελικά…Τζήμεροι.

Το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ Β. Καλαματιανός τάσσεται υπέρ του «ΟΧΙ»

Το πραγματικό νόημα του «ΟΧΙ»

Βασίλης Καλαματιανός

Ας μη χαρίσουμε το ποσοστό του ΟΧΙ στον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, γιατί δεν τους ανήκει. Όσοι είναι με την Ε.Ε., όπως ο Τσίπρας – Καμμένος – Χ.Α. δεν μπορεί να διεκδικούν το «ΟΧΙ στην Ε.Ε.».

Αυτές τις κρίσιμες ημέρες και ώρες δημιουργούνται σ’ όλους τους Έλληνες ερωτήματα, σκέψεις, πώς φτάσαμε εδώ, ποιοι ευθύνονται, τι θα γίνει μετά το δημοψήφισμα. Οι απαντήσεις ποικίλλουν ανάλογα με την οικονομική θέση, την πολιτική-κομματική τοποθέτηση και την ιδεολογία του καθενός. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό.

Κατά τη δική μου, αντικειμενική θεωρώ, άποψη υπήρξαν σταθμοί, ενέργειες και χειρισμοί από τις κυβερνήσεις της χώρας που σηματοδότησαν τις σημερινές εξελίξεις. Η ένταξη και σύνδεση με την ΕΟΚ, το Μάαστριχτ, η ένταξη στην ΟΝΕ έγιναν για πολιτικούς λόγους (θωράκιση του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος), αγνοώντας ή ανταλλάσσοντας την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Εκεί βρίσκονται οι βασικοί λόγοι καταστροφής βιομηχανικών κλάδων και της αγροτικής οικονομίας, του 1,5 εκατ. ανέργων.

Για όλα αυτά, το ΚΚΕ και η Κομμουνιστική Αριστερά αντιτάχθηκαν, ενημέρωσαν, κινητοποιήθηκαν, καταδίκασαν, προειδοποίησαν. Αυτές οι εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις κατασυκοφαντήθηκαν, αγνοήθηκαν. Προστέθηκαν, ταυτόχρονα, επιπλέον μέτρα και πολιτικές με διορισμούς και προστασίες συντεχνιών απ’ όλες τις κυβερνήσεις και ταυτόχρονα καλλιεργήθηκα η αντίληψη του ατομικού βολέματος, της κομπίνας, του εύκολου κέρδους.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες δημιουργήθηκε εφησυχασμός, αντίληψη μόνιμης ευημερίας, ενώ μεγάλωνε η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση, η παραγωγική αποδιοργάνωση της χώρας. Όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι δυσκολίες αντιμετώπισης ήταν περισσότερες από άλλες χώρες. Επιπρόσθετα, οι ηγεσίες των κυβερνητικών κομμάτων ενδιαφέρονταν περισσότερο για εκλογική πελατεία παρά για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων και της κρίσης.

Ποιος δεν θυμάται τις παρεμβάσεις του Γ. Α. Παπανδρέου να μην μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ κι ας μειωθούν οι επικουρικές και κάτω των 200 ευρώ ή άλλων για δικηγόρους και δικαστικούς. Αλλά και η σημερινή κυβέρνηση μπήκε στο χορό. Έκαναν τις καθαρίστριες κυβερνητικό μηχανισμό προπαγάνδας και ταυτόχρονα ντεκόρ: δεξιώσεις επί δεξιώσεων, κάμερες, τηλεοράσεις και παρέλαση κυβερνητικών παραγόντων.

Ο λαός μας καταδίκασε τα μνημόνια, την τρόικα, τις πολιτικές των κυβερνήσεων Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ διά της απαξίωσης όχι μαχητικά, μαζικά, αποφασιστικά όπως απαιτούσαν οι συνθήκες. Γι’ αυτό ευθύνονται πολλά. Και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και όσοι απαξίωσαν το κίνημα της πλατείας, της «πατάτας» κ.λπ. αντί να μπουν σ’ αυτά και να επιδράσουν στην οργάνωση και τον προσανατολισμό τους. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της πλήρους απαξίωσης των κυβερνητικών κομμάτων πρόβαλε ο νέος «Μεσσίας». Κατακεραυνώνοντας τους πάντες, έταξε τα πάντα. Ταυτόχρονα τον βόλευαν η παρουσία της τρόικας, τα κυβερνητικά μέτρα και η πρωθυπουργία Σαμαρά.

Στις 25 Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές μόνο με 36,5%, με ένα μέρος αυτού να οφείλεται σε αντίθεση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Στο διάστημα των 5 μηνών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. είδαμε τα πάντα. Αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις, κόκκινες γραμμές στα μπουφάν, λεονταρισμούς αλλά και υμνολόγια στην Ε.Ε. για τις δημοκρατικές παραδόσεις, την αλληλεγγύη, τις αλλαγές που έρχονται. Και τι δεν ακούσαμε. Για την ουσία των διαπραγματεύσεων, για συμφωνία, κυριάρχησε η δημιουργική ασάφεια, τα παχιά λόγια για πολιτική συμφωνία και το τρενάρισμα χρονικά, φτάνοντας στο τέλος, πιστεύοντας, όπως φαίνεται, στον εκβιασμό των Ευρωπαίων και μερίδας του κόμματός τους.

Όταν απέτυχαν οι εκβιασμοί, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση προχώρησαν στο δημοψήφισμα με ένα ασαφές στην ουσία ερώτημα και όρκους πίστης στην Ε.Ε. για να εξασφαλίσουν ανοχή και πολύπλευρη υποστήριξη. Θεωρώ ότι ο κ. Τσίπρας και το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο μέτρησαν το μπόι τους λάθος ώρα. Ανεξάρτητα από αυτό, η ανεύθυνη πολιτική πρακτική Τσίπρα, οι κλειστές τράπεζες, έχουν δημιουργήσει μεγάλη ζημιά στην προοπτική ανάπτυξης αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού κινήματος.

Τώρα η άρνηση των Ευρωπαίων να υποχωρήσουν, η λήξη της συμφωνίας και η σαφής τοποθέτησή τους υπέρ του «ναι» διαμορφώνουν άλλα χαρακτηριστικά στις εξελίξεις πέρα από τις προθέσεις Τσίπρα, κυβέρνησης και το τυπικό ερώτημα είναι μέσα ή έξω από την ΟΝΕ και την Ε.Ε. και αυτό καλείται να απαντήσει ο καθένας. Άλλωστε ο συντονισμός Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, άρχουσας τάξης, ο μερικός παραμερισμός Σαμαρά και η δημιουργία υπερκομματικής βιτρίνας του ΝΑΙ δεν άφηναν περιθώρια για άλλες εκτιμήσεις.

Θεωρώ υποχρέωση μου να υπογραμμίσω ότι υπερψήφιση του ΝΑΙ θα σημαίνει ιδεολογική και πολιτική ήττα των κομμουνιστικών, αριστερών και προοδευτικών ιδεών και δυνάμεων. Συνεπώς, πετροβόλημα από τα πεζοδρόμια και κραυγές από τα κεραμίδια, έξω από το πλαίσιο της κύριας αντιπαράθεσης, δεν προσφέρουν στο λαϊκό επαναστατικό κίνημα.

Ας μη χαρίσουμε το ποσοστό του ΟΧΙ στον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, γιατί δεν τους ανήκει. Όσοι είναι με την Ε.Ε., όπως ο Τσίπρας – Καμμένος – Χ.Α. δεν μπορεί να διεκδικούν το «ΟΧΙ στην Ε.Ε.».

Δεν χωρά αμφιβολία ότι μετά τη Δευτέρα θα διαμορφώνεται άλλη κατάσταση στη χώρα, σε σχέση και με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Θα υπάρξουν πολιτικά γεγονότα και ανακατατάξεις. Αυτό επιβάλλει να αλλάξουν θέσεις, σκέψεις και πρακτικές σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Οι δυνάμεις που με απασχολούν θετικά θεωρώ ότι κατ’ αρχήν πρέπει να κινηθούν στη λογική του ενιαίου εργατικού κινήματος για την αντιμετώπιση των ζωτικών προβλημάτων του λαού. Ταυτόχρονα, τα γεγονότα και οι συζητήσεις για την Ε.Ε. δημιουργούν δυνατότητες αλλά και την ανάγκη ενός συντονισμού δράσης ενάντια στην εξάρτηση για αποδέσμευση από την ΟΝΕ και την Ε.Ε. Τώρα, για μονομερή διαγραφή του χρέους και οικονομική ανασυγκρότηση σε όφελος του λαού.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 3.7.2015

Ο Βασίλης Καλαματιανός είναι μέλος του ΚΚΕ και πρώην μέλος του Π.Γ.

ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

αλιευμένο  από  το facebook

 

 

Η απίστευτη ταξική, ιδεολογική και πολιτική πόλωση που έχει δημιουργήσει, με την ανεπανάληπτη ομοβροντία προπαγάνδας από εξωτερικό και εσωτερικό, που βάζει με ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΗ όλα τα καυτά θέματα πάνω στο τραπέζι (ευρώ, ΕΕ, χρέος, τραπεζικό σύστημα, αστική δημοκρατία, «επιχειρηματικότητα», εργοδοσία, εκμετάλλευση, ρόλος ΜΜΕ, κλπ, κλπ), που έχει επιστρατεύσει ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΡΑΜΜΗ όλο το αστικό πολιτικό-ιδεολογικό-πανεπιστημιακό-«καλλιτεχνικό» κλπ προσωπικό, έχει φτάσει την κατάσταση στο ακόλουθο σημείο :
Έχει αφαιρέσει σε σημαντικό βαθμό την ικανότητα πολιτικής – ιδεολογικής- κινηματικής διαχείρισης του ρεύματος του «ΟΧΙ» από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ανεξάρτητα απ το ΑΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ το δημοψήφισμα (κρατάω ακόμα μια πισινή … σήμερα αποστασία στους ΑΝΕΛ, αύριο ΣΤΕ), ανεξάρτητα από το τι θα γίνει από Δευτέρα σε επίπεδο κορυφών, ανεξάρτητα με το αν θα έρθει αντιλαϊκό μνημόνιο τρόϊκας – συριζα με ολίγην από «ελάφρυνση χρέους», ανεξάρτητα απ το αν θα ζήσουμε νέα Ιουλιανά,
Από Δευτέρα θα υπάρχουν ΠΛΗΘΗ που πείστηκαν ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, από την Μέρκελ- τον Σουλτς-τον Γιουνκέρ- τον Σαμαρά-την Φώφη-τον Θεοδωράκη-την Τρέμη-τον Ευαγγελάτο-τον Αλαφούζο-τον Μαρινάκη-τον Πατούλη-τον Κροκίδη-τον ΣΕΒ-τον Φορτσάκη-τον Πατούλη-τους εργατοπατέρες-τον Ιερώνυμο-τον Άνθιμο …πως αποφάσισαν να ψηφίσουν «ΟΧΙ» γιατί :
1. Θέλουν έξοδο από την ευρωζώνη.
2. Θέλουν έξοδο από την ΕΕ.
3. Θέλουν διαγραφή του συνόλου του δημόσιου χρέους.
4. Δεν υπάκουσαν στις νουθεσίες του αστικού πολιτικού προσωπικού.
5. Δεν υπέκυψαν στην εργοδοτική τρομοκρατία και στα ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
6. Αδιαφόρησαν για την σταθερότητα του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ συστήματος, ίσα ίσα γούσταραν πολύ την αστάθειά του.
7. Σιχάθηκαν, πάντα λόγω της προπαγάνδας του ίδιου του συστήματος, τις ιερές έννοιες «επιχειρηματικότητα», «ιδιωτική πρωτοβουλία», «κέρδος», «ανάπτυξη», «επενδύσεις».
8. Απέρριψαν την λιτότητα και τα μνημόνια με ΔΙΛΗΜΜΑΤΙΚΟ τρόπο : «αν θέλεις ευρωζώνη και ΕΕ χρειάζονται μέτρα και κανόνες, τι να κάνουμε»
.
.
.
Θα μπορέσουν να ξαναβάλουν μέσα στο μπουκάλι το τζίνι ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ απελευθέρωσαν ;
Και με ποιόν τρόπο ;
Η αντισυστημική επαναστατική εργατικη αριστερά, αλλά και τμήμα του αναρχικού χώρου, μπροστά σε καινούρια ανοιχτά και απέραντα πεδία παρέμβασης.
Η ηγεσία του ΚΚΕ για άλλη μια φορά απούσα στο ραντεβού με την Ιστορία.

Δημοψήφισμα 2015 – Μίκης Θεοδωράκης: «Όχι» σε όλες τις επαχθείς συμφωνίες των Θεσμών

 

 

«Εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερο όμως την τελευταία πενταετία, ζούμε την πλήρη αποτυχία του συνόλου του πολιτικού μας κόσμου, που έχει οδηγήσει την χώρα στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, ένα μόνο βήμα πριν από μια καταστροφή ιστορικών διαστάσεων.

Ζήσαμε πρόσφατα την προσπάθεια κάποιων ξένων δυνάμεων (ανεξάρτητα από τις όποιες δικές μας ευθύνες) να σχεδιάσουν μεθοδικά την καταστροφή της πατρίδας μας από κάθε άποψη, εθνική, ιστορική, πολιτιστική, κοινωνική και τη μετατροπή του λαού μας σε λαό ραγιάδων, που θα επαιτεί για ένα κομμάτι ψωμί.

Τους είδαμε να προσπαθούν να ελέγξουν πλήρως το Σύστημα Εξουσίας της χώρας και να το καταστήσουν όργανο για την εφαρμογή του σχεδίου τους σε όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο όπλο της οικονομίας, για να διαλύσουν την ελληνική κοινωνία σε όλους τους τομείς: της εργασίας, της μόρφωσης, της ανάπτυξης, του εμπορίου, της παραγωγής, του Πολιτισμού.

Τους είδαμε να προσπαθούν να ελέγξουν απόλυτα τους κρίσιμους τομείς των διεθνών σχέσεων και της εθνικής μας άμυνας.
Τους είδαμε με τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις να αποκλείουν κάθε σχέση μας με άλλη χώρα εκτός από τους ίδιους, για να έχουν αυτοί την αποκλειστικότητα στον πλήρη έλεγχο της χώρας μας και παράλληλα να διεκδικούν τον δημόσιο πλούτο μας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις μεγάλες οδικές αρτηρίες, την ηλιακή ενέργεια, το νερό, τα δημόσια ακίνητα, τα ιστορικά μας μνημεία, καθώς και τον έλεγχο της Παιδείας και του Πολιτισμού.

Και είδαμε τις τότε Κυβερνήσεις μας να υπογράφουν συμφωνίες και κείμενα που όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε και ο Καθηγητής Γ. Κασιμάτης δεν ήταν δυνατόν να υπογραφούν «ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο».

Μπροστά σ’ αυτή τη λαίλαπα που μας αιφνιδίασε όλους, ο Λαός μας βρέθηκε γυμνός.

Το μόνο του όπλο ήταν η Ενότητα. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε.

Παράλληλα είδαμε τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση. Προσωπικά είχα προειδοποιήσει ότι μια Κυβέρνηση της Αριστεράς και μάλιστα με το ηρωικό παρελθόν της ελληνικής αριστεράς θα σημάνει συναγερμό στους νικητές του Εμφυλίου πολέμου που θα θελήσουν να εξοντώσουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τον Λαό που την ψήφισε. Ότι έτσι θα στεγνώσουν την χώρα απ’ το χρήμα και παράλληλα θα κάνουν τα πάντα για να μας τιμωρήσουν. Ότι η προσπάθεια ενός αριστερού κόμματος να γίνει κυβέρνηση χωρίς να έχει εξασφαλίσει ερείσματα και χωρίς να έχει σχέδιο άμεσης εφαρμογής για την επόμενη μέρα, είναι τυχοδιωκτική και θα την πληρώσουμε ακριβά. Και είχα θέσει δύο προϋποθέσεις: Τον σχηματισμό ενός άνω του 50% Παλλαϊκού Μετώπου και την προετοιμασία συμμαχιών στηριγμένων επάνω σε κοινοπραξίες με ισχυρές διεθνείς δυνάμεις για την από κοινού εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου, γιατί διαφορετικά, θα πηγαίναμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια. Και να που οι εξελίξεις δυστυχώς με δικαίωσαν.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα Δημοψήφισμα. Μετά από πέντε ολόκληρους μήνες «διαπραγματεύσεων», με τους «θεσμούς»-Τρόικα που έγιναν μέσα στο πλαίσιο του Μνημονίου, το οποίο δεν τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει με τον «πρώτο Νόμο που θα έφερνε στη Βουλή» όπως είχε δηλώσει προεκλογικά ο σημερινός Πρωθυπουργός και που τελικά μας πέταξαν στα βράχια, μας ρωτούν αν συμφωνούμε με την τελευταία πρόταση των «θεσμών» που ζητούν περισσότερα μέτρα, μισού μόλις δισεκατομμυρίου επί πλέον των μέτρων ύψους 8 δισεκατομμυρίων που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα με υπογραφή του ίδιου του Πρωθυπουργού.

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να ψηφίσουμε υπέρ της συμφωνίας με τους δανειστές. Όμως το ΟΧΙ των ψηφοφόρων που θα επιλέξουν το ψηφοδέλτιο αυτό, θα είναι ΟΧΙ σε όλες τις επαχθείς και δυσβάσταχτες συμφωνίες με τους «θεσμούς». ΟΧΙ σε όλες τις συμφωνίες που φορτώνουν τον Λαό με ακόμα περισσότερα βάρη οδηγώντας τον σε πλήρη εξαθλίωση και εξόντωση και στερώντας του την εθνική ακεραιότητα, ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεν πρέπει κανείς να διανοηθεί να φαλκιδεύσει την απάντηση αυτή εμφανίζοντάς την ως ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο ως συναίνεση στην δική της πρόταση των 8 δισεκατομμυρίων που στο κάτω-κάτω εμπεριέχεται στην πρόταση των δανειστών.

Το πιο σπουδαίο όμως, είναι τι θα γίνει την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος. Μετά την πλήρη όπως ανέφερα και προηγουμένως αποτυχία του συνόλου του πολιτικού μας κόσμου, που έχει οδηγήσει την χώρα στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, μακάρι να υπήρχε τρόπος να σχηματισθεί μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» για να βγάλει τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο την έχουν οδηγήσει ηγέτες κατώτεροι των συνθηκών και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο Λαός και η χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα κατά την εποχή των Μνημονίων.

Εφ’ όσον όμως αυτό δεν είναι εφικτό, και πάλι το μόνο όπλο που μένει στον Ελληνικό Λαό είναι η Ενότητα. Μόνο ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να αγωνιστούμε να αντιμετωπίσουμε το καρκίνωμα που μας απειλεί ακόμα και με θάνατο. Ο Ελληνικός Λαός πρέπει να επιδείξει ψυχραιμία, ωριμότητα και υπευθυνότητα και να αναδειχθεί με κάθε νόμιμο τρόπο σε κυρίαρχο υπερασπιστή των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του».

Δεν πειράζει Ελληνάκο… «Μένεις Ευρώπη…»

 

αλιευμένο από  το facebook  The Roof-is-on Fire (Antifascist Action – Greece)

 

Δεν πειράζει Ελληνάκο, μένεις Ευρώπη!

Αγαπημένη Δευτέρα… Ξυπνάς και πάλι όλα στη θεσούλα τους… Ζωούλα… Δουλίτσα… Σπιτάκι…

…Το σπίτι κρύο, τα καύσιμα πανάκριβα, δουλειά δυο ώρες την ημέρα, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη.

…Φοράς ανάποδα το τρύπιο σώβρακο, το μπαλωμένο σου παντελόνι, το περσινό πουκάμισο, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη…

…Κατεβαίνεις τις σκάλες, απλήρωτα τα κοινόχρηστα, κομμένο το ρεύμα, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Σκέφτεσαι για μια στιγμή το πατρικό σου που στο πήρε ο ‘Ενφιας και τους παππούδες γονείς σου που τη βγάζουν ζόρικα στο χωριό, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη…

…Θα μπεις στον κουβά σου, θα πας για καύσιμα, θα βάλεις ένα δεκάρικο για να σου βγάλει την απόσταση μέχρι τη δουλειά… Εχεις ακόμα εσύ κι άλλοι κάποιοι, όσοι δεν έχουν, κρίμα… Δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Βλέπεις τα κάγκελα πάλι μπροστά στον Άγνωστο… φυλακισμένος μοιάζει, η Βουλή των Ελληνάκων φρούριο… Αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Τα ματ γύρω με τα ψεκαστικά για τη διαφύλαξιν της κανονικότητος, πάνοπλοι φρουροί της Δημοκρατίας σου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Λίγο πιο πέρα μία (πρώην) διαδήλωση, ανοιγμένα κεφάλια, παππούδια πεσμένα, κοπέλες με τη νιότη τους και τα όνειρα πεσμένα με το αίμα τους στην άσφαλτο, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη.

…Βλέπεις να περνάει το κόκκινο η τρισ-θωρακισμένη μπέμπα του Μπένι, αυτή που το σέρβις της μόνο κάνει όσο όλη σου η ζωή, ζηλεύεις, κοιτάς την τσέπη σου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη..

…Δουλειά δωδεκάωρη, μισά ένσημα, 420 μαύρα, τα λοιπά στο χέρι, το μαγαζί πάει κατά διαόλου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Στρίβεις τσιγάρο στα κλεφτά, βλέπεις κόσμο σκυφτό και τις αφίσες για ξεσηκωμό της εργατιάς στα τζάμια των απέναντι και δίπλα κουφαριών πρώην επιχειρήσεων… Δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Επιστρέφοντας, θα δεις το κηδειόχαρτο του γείτονά σου, που σάλταρε απ’ τον τρίτο, θα ρίξεις ένα βλέμμα στον άστεγο, μισό μέσα στον κάδο, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Το ΑΤΜ σού έδωσε επιτέλους τα πολυπόθητα 300 ευρουδάκια σου, τα πρώτα και τα τελευταία του μηνού σου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Θα κοιτάξεις την τιμή στο μαϊντανό που κόστιζε 50 δραχμές, θα τον πληρώσεις σήμερα 50 λεπτά, θα θυμηθείς τον Παπαδήμο και τον Σημίτη που σε κάναν ευρωπαίο μπροστά στο ΑΤΜ και θα πεις, “δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη”.

…Στο σπίτι σε περιμένει το λαδερό ή τα μακαρόνια σου, το ψωμάκι σου απ’ τις προσφορές των ημι-ληγμένων, θα φας, θα καταπιείς και το γενόσημο για το άγχος, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Κάνεις σκάιπ με τον αδελφό σου που έχει τώρα τρία χρόνια στη Γερμανία, οδηγός σε κάβα Τούρκου, μαθαίνεις για τα βρισίδια της Μπιλντ που σε λένε τεμπελχανά κι άχρηστο, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Θα ανοίξεις την εφημερίδα, την τιβί, θα ενημερωθείς για τους φίλους σου έξω που σε θέλουν Ευρωπαίο, θα χαρείς που στο Σίτι ανέβηκαν οι μετοχές και ο Νταξ πήρε μισή μονάδα απ’ τις δηλώσεις του Μπλουμ και του Γιουνκέρ… Και θα χαρείς διπλά που είσαι Ευρωπαίος και που μένεις Ευρώπη..

…Ο Μπάμπης του Σκαϊ στη θέση του, μαζί με τ’ άλλα παιδιά για την ενημέρωσή σου, με τ’ αφεντικά τους να χρωστούν ο καθένας δύο ΑΕΠ, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Ο Τραγάκης, ο Άδωνις, ο Βορίδης, ο Ντινό, η Βούλτ… Ολοι οι σωτήρες σου και πάλι στο εικόνισμά σου για να τους φιλάς τα πόδια, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Στην οθόνη και η πλούσια κυράτσα που αγαπάει τα παιδιά και βάζει το χορευταρά με τα μακαρόνια να διαφημίζει τη νέα υπηρεσία συσσιτίων του ιδρύματός της, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη…
…Στο άλλο κανάλι, ο Σάμι κι ο Βαγγέλης ο τετρα.. πέρατος,

γεωγραφικά μιλώντας και νοητικώς φυσικά… Εδώ κι αυτοί… Σαν να μην πέρασε μια μέρα, με το δάχτυλο στη μούρη σου κουνιστό κι εθνοσωτήριον, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Θα δεις και τα διαφημιστικά με τα καλούδια που δεν σου φτάνουν μια ζωή ν’ αγοράζεις, θα δεις τον τζάμπα να χτυπιέται για πάρτη σου, και τη ΔΕΗ σου πουλημένη σε μικρή και μεγάλη που σου έστειλε λογαριασμό τρία μηνιάτικα, αλλά δεν πειράζει, μένεις Eυρώπη.

…Κι αφού ενημερωθείς κι αναλογιστείς πως έκανες το χρέος σου ως ανθρωπάκος κι ελληνάκος, θα χαϊδέψεις το βιβλιάριο καταθέσεων με το διψήφιο ποσό πριν το βάλεις κάτω απ’ το μαξιλάρι… Aλλά δεν πειράζει, μένεις Eυρώπη.

Αυτά διαλέγεις Eλληνάκο… Aνθρωπάκο.

Όλα υποκοριστικά… ζωούλα, δουλίτσα, σπιτάκι, παιδάκια.
Όλα υποκοριστικά, μην τυχόν και τα δουν και του τα πάρουν.
ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ λοιπόν. Αλλά μην λες πως δεν σ’ αρέσει στα τέσσερα κι επαναληπτικώς εις αεί.

Κι όταν γεράσεις και τα παιδιά σου σε ρωτήσουν, τι σημαντικό έκανες στη ζωή σου, απάντα με παρρησία:

«Ε… ναι… Έζησα τη ζωούλα μου ησύχως κι επιτυχώς»