Μπαίνουμε στη μάχη στα γεμάτα

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Σύμφωνα με όσα γράφει το άρθρο στην «Καθημερινή», δεν χρειάζεται καν να γίνουν εκλογές. Θα γλιτώσει και το δημόσιο ταμείο τόσα χρήματα. Σαμαράς Βενιζέλος συμφωνούν ότι θα ‘ναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός, υπουργούς έχουν έτοιμους, όχι μόνο τους σημερινούς αλλά κι αυτούς που έχει στην αναμονή η «Καθημερινή», ενδεχομένως και άλλοι κύκλοι της αστικής τάξης. Κατά το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» όλα τα ‘χουν κανονισμένα.

Δική τους η δημοκρατία, δικό τους και το χτένι. Κάνουν – δεν κάνουν εκλογές. Με αυτήν ή την άλλη κυβέρνηση, το δεδομένο τους είναι ένα: η δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο, μ’ όλες τις συνέπειες που ήδη βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα που τόσο κυνικά προβάλλει ως δεδομένη η αστική τάξη, πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα όσο το δυνατόν ισχυρότατο λαϊκό κίνημα που εκ των πραγμάτων έχει μόνο ένα περιθώριο:

Να ανατρέψει και την εφαρμοζόμενη πολιτική και τους φορείς της.

Η ίδια η αστική τάξη, παρά τους κατά καιρούς ύμνους της στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, κάνει καθαρό πως οι εκλογές είναι μόνο ένας φερετζές για την και με εκλογές νομιμοποίηση αυτού που βρίσκεται «κάτω από το φερετζέ», δηλαδή της εξουσίας της. Ομολογία που διαβασμένη από τη σκοπιά της εργατικής τάξης σημαίνει πως μ’ άλλο δρόμο θα ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών.

Το πώς θα γίνει αυτό θα το κρίνει εκείνη η στιγμή. Σήμερα είμαστε σε άλλο καιρό:

Αυτόν στον οποίο πρέπει να συγκεντρωθούν δυνάμεις. Οχι γενικά δυνάμεις, αλλά δυνάμεις που δίνουν από σήμερα τη μάχη, δυνάμεις που βάζουν κάθε εμπόδιο στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής και αποκτούν συνείδηση μέσα απ’ αυτό ότι τελικά μόνο ανατρέποντας τη σαπίλα, μόνο τσακίζοντας τον αντίπαλο, μπορούν να νικήσουν. Από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης κρατάμε μόνο το γεγονός ότι καθώς δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς η ίδια είναι αυτή που επιταχύνει τις εξελίξεις. Οδηγεί, δηλαδή, μεγάλες μάζες εργαζομένων στη θέση που πρέπει να επιλέξουν για ποιο στρατόπεδο θα χύσουν το αίμα τους: Για τα κέρδη των καπιταλιστών, ή για την απελευθέρωση των εργατών.

Ο πόλεμος θα κριθεί εκεί που πράγματι κινούνται μάζες εργαζομένων, ευρύτερα λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο.

Παράδειγμα: Στη Νέα Ιωνία η Λαϊκή Επιτροπή μπήκε μπροστά και κάλεσε το λαό της περιοχής να διαδηλώσει μαζί με τους απεργούς εργαζόμενους στην επιχείρηση τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών «phone-marketing». Οι εργαζόμενοι ήδη δίνουν τη μάχη στηριγμένοι στα σωματεία ΣΕΤΗΠ – τηλεπικοινωνιών και χρηματοπιστωτικού που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Η Λαϊκή Επιτροπή καλεί την εργατική τάξη και το λαό της Ν. Ιωνίας να συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων. Και ήδη στη μάχη για τη στήριξη των απεργών έχουν πέσει οι φορείς που συγκροτούν τη Λαϊκή Επιτροπή, δηλαδή το Παράρτημα Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ιωνίας, η Επιτροπή ΕΒΕ, η Επιτροπή Ανέργων, ο Σύλλογος Γυναικών, τα Σωματεία Συνταξιούχων ΙΚΑ και ΤΕΒΕ, ο Σύλλογος Δασκάλων «Γ. Σεφέρης», το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής.

Ετσι πρέπει να πάμε, έτσι θα πάμε.

Ασε τα επιτελεία της αστικής τάξης να κάνουν ασκήσεις επί χάρτου για την κυβέρνηση που τους ταιριάζει. Δεδομένο από τώρα τι θα είναι αυτή η κυβέρνηση: βαθιά αντιλαϊκή, εξαιρετικά αντεργατική, μια κυβέρνηση επικίνδυνη.

Το κρίσιμο είναι τι θα έχει απέναντί της αυτή η κυβέρνηση. Εκλογικά, η απάντηση είναι μία:

Ενα όσο το δυνατόν ισχυρότερο ΚΚΕ που ήδη έχει διαθέσει όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση των αγώνων, στο κτίσιμο στη βάση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου που αντιμετωπίζει σε κάθε φάση την αντεργατική – αντιλαϊκή επίθεση, προβάλλει ως κεντρικό στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο που σήμερα ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές μέσα από το μηχανισμό της δικτατορίας τους, μιας δικτατορίας που κάθε τέσσερα χρόνια με όρους μαζικής λοβοτομής επιχειρεί να νομιμοποιείται ως – και δήθεν – δημοκρατική.

Η δημοκρατία των εργατών προϋποθέτει την εξαφάνιση του κύριου συντελεστή της ανισότητας κι αυτός δεν είναι άλλος από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Γι’ αυτό παλεύουμε, αυτό προβάλλουμε καθαρά στην εργατική τάξη, γι’ αυτό καλούμε σε συσπείρωση γύρω από τη στρατηγική του ΚΚΕ, χωρίς ν’ αφήνουμε κανένα περιθώριο που να καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί και ο σκύλος – οι καπιταλιστές- να ‘ναι χορτάτος και η πίτα – ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος – να ανήκει στους παραγωγούς του.

Σ’ αυτές τις εκλογές η εργατική τάξη καλείται να μετάσχει με πλησίστιες τις σημαίες της απελευθέρωσής της. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές έχουν κάνει καθαρό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια κορυφαία μάχη. Από εκεί αυτοί και τα κόμματά τους (μ’ όποιον φερετζέ) κι από δω η εργατική τάξη με τους συμμάχους της και το Κόμμα της, το ΚΚΕ.

Εργατιά μπροστά!

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Εχουν πολύ – πολύ – πολύ μεγάλο πρόβλημα.

Οσες ψήφους κι αν πήραν στη Βουλή, όσο κι αν φλόμωσαν την Αθήνα στο δακρυγόνο, όσους εργατοπατέρες κι αν έχουν για να καταστέλλουν την εργατική αντίδραση. Οσους προβοκάτορες κι αν κινητοποιούν για να συκοφαντήσουν το εργατικό κίνημα, προσβλέποντας στα οφέλη ενός σύγχρονου «Ράιχστακγκ»..

…Προδίδονται, όταν φτάνουν στο σημείο να ανεβάζουν στο βήμα της Βουλής την Μπακογιάννη να απειλήσει όσους σκέφτονταν να ψηφίσουν «όχι», ότι με την ψήφο τους «πάτε σε ένα καθεστώς Στάλιν».

Εχουν τρισμέγιστο πρόβλημα!

Ομολογούν ευθέως ότι ο τρόμος της αστικής τάξης είναι η εργατική εξουσία.

Ομολογούν ευθέως ότι ο πανικός της αστικής τάξης είναι μην και το πολιτικό προσωπικό της μπροστά στην ογκώδη λαϊκή αντίδραση κάνει πίσω και τότε ποιος μαζεύει τους εργάτες που θα τα σαρώσουν όλα…

Οι ομολογίες τους δίνουν – εκπέμπουν στίγμα για το πού πρέπει να συγκεντρωθούν τα βόλια της εργατικής τάξης: Στο τσάκισμα αυτής καθαυτής της αστικής εξουσίας.

Την ώρα που – χτες το απόγευμα – χιλιάδες και χιλιάδες εργατών διαδήλωναν στους δρόμους, στο επιτελείο της αστικής τάξης είχε αρχίσει η συζήτηση: «Με τις διαρροές που έχει το ΠΑΣΟΚ χάνει τη δεδηλωμένη», δηλαδή δεν έχει πλειοψηφία στη Βουλή να περάσει τα μέτρα χωρίς την άμεση και καθαρή στήριξη της ΝΔ (πρώτο θέμα στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ).

Δείγμα του πώς σκέφτεται πάντα με το μυαλό στην πολιτική εξουσία η αστική τάξη.

Δείγμα γιατί η εργατική τάξη πρέπει να λειτουργεί πάντα με το μυαλό στην εξουσία.

Αυτό καθορίζει και τις κινήσεις στο πεδίο της μάχης.

Ρώταγε με αγωνία ο παρουσιαστής τον επιτόπου ρεπόρτερ: «Ασε την περιγραφή για το Σύνταγμα, πες μου πού είναι το ΠΑΜΕ, τώρα!»

Αυτή ήταν η αγωνία τους χτες. Την ώρα που η κρατική καταστολή με στολή και η κρατική καταστολή με κουκούλα έστηναν το γνωστό σκηνικό στο Σύνταγμα, ώστε να μην μπορέσει η εργατική τάξη να διαδηλώσει, η αγωνία των επιτελείων ήταν: Πού είναι το ΠΑΜΕ, τ ώ ρ α !

Το ΠΑΜΕ ανέβαινε ταυτόχρονα από Σταδίου και Πανεπιστημίου κι ανάλογα με την κίνησή του, έκαναν κινήσεις και οι κουκουλοφόροι της κρατικής καταστολής.

Η κουκουλοφόρα κρατική καταστολή έστησε παράλληλα μέτωπα στη Σταδίου και στην Πανεπιστημίου στο ύψος της Κοραή, ώστε να εμποδίσουν την προσέγγιση των εργατών στη Βουλή.

Για να μείνει ως εικόνα αυτή που έστησε η κυβέρνηση: Ο Βενιζέλος μέσα στη Βουλή (με την κρατική τηλεόραση – παράλληλα – να δείχνει εικόνες από τον Εμφύλιο) να παριστάνει μαζί με την Μπακογιάννη τον πατριώτη που σώζει την πατρίδα από τους κομμουνιστές και κάποιοι «αναρχικοί» (δηλαδή οι κουκουλοφόροι της κρατικής καταστολής) να «αντιδρούν» απ’ έξω, βάζοντας φωτιά με τη συνδρομή των ΜΑΤ, όλοι μαζί σε ρόλο εγγυητή της έννομης τάξης.

Κακοστημένο σκηνικό, ανάλογο της αισθητικής ενός γουρουνιού που γρυλίζει την ώρα που έχει χάσει τη μάχη.

Δε ξεπλένονται με τίποτα.

Τα συνθήματα της διαδήλωσης που προσπάθησαν να πνίξουν είναι πεντακάθαρα:

– «Εδώ, εδώ, μ’ αγώνα ταξικό».

– «Τωρα με το ΠΑΜΕ, μη μένεις φοβισμένος, ντροπή για τον εργάτη να ζει υποταγμένος».

– «Μη ματώνεις άλλο για την πλουτοκρατία, αγώνας τώρα για άλλη κοινωνία».

Ολα εκείνα που έρχονται σα συμπλήρωμα του πανό που στήθηκε στην Ακρόπολη από το ΚΚΕ: «Κάτω η δικτατορία μονοπωλίων – Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Το φόβο της αστικής τάξης που ενωμένη (μ’ όλα της τα κόμματα σε ενιαίο μπλοκ) επιτίθεται στο λαό, να τον κάνουμε εφιάλτη.

Να τους κόψουμε κάθε τροφοδοσία.

Να καταλάβουν τι πα’ να πει «χωρίς κέρδη».

Να κάνουμε πράξη το σύνθημα της διαδήλωσης:

«Εργατια μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά».

Η αστική τάξη μ’ ένα κείμενο καρμπόν που παπαγάλιζαν δυο συνεχόμενες μέρες σε διακαναλική σύνδεση ο Παπαδήμος, ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, από κοντά και αυτοί που δήθεν διαφωνούν, αλλά λένε στο λαό «αλίμονο μη βγεις από το ευρώ», έφτυναν κατάμουτρα την εργατική τάξη:

– Για το «κρέας που θα λείψει». Το κρέας που εδώ και πέντε χρόνια – όσο κρατά η τελευταία επίθεση στο εργατικό εισόδημα – δεν μπορεί πια να αγοράσει ο εργάτης.

– Για τις «αποταμιεύσεις», όταν ο εργάτης έχει μόνο χρέη.

– Για τα «φάρμακα», όταν τα έχουν ήδη κάνει φαρμάκι για το λαϊκό εισόδημα.

– Για τις «συντάξεις», που ισοδυναμούν πλέον μ’ ένα πιάτο ρύζι (κι αυτό, αν δεν υπάρχει και νοίκι στο εξοδολόγιο του συνταξιούχου).

– Για τους «μισθούς», που εδώ και μήνες όχι μόνο δεν καταβάλλονται ολόκληροι στους εργαζόμενους, αλλά σε πολλές των περιπτώσεων καλούνται οι εργαζόμενοι ειδικά στο Δημόσιο να επιστρέψουν στο ταμείο και χρωστούμενα!

Είμαστε ήδη στο «και πέντε».

Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει στο οπλοστάσιό του έναν ακόμα νόμο – το δεύτερο Μνημόνιο – για να αντιμετωπίσει την εργατική τάξη. Ενα νόμο που διατάσσει πως δεν υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις, δεν υπάρχουν κατώτεροι μισθοί, δεν υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη, ότι ο εργάτης είναι μόνος του απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα που έχει στήσει το αφεντικό του.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται μπροστά σε μια νέα περίοδο αγώνων, εκεί ακριβώς που πονάει την αστική τάξη: Σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε κλάδο.

Σ’ έναν αγώνα για να μην περάσει ο μεσαίωνας, να μην περάσουν οι αλυσίδες.

Σ’ αυτόν τον αγώνα, οι εργάτες δεν είναι άοπλοι. Εχουν το Κόμμα τους, το ΚΚΕ!

Σ’ αυτόν τον αγώνα, οι εργάτες δεν είναι ξεμοναχιασμένοι. Εχουν το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.

Σ’ αυτόν τον αγώνα, τα λαϊκά στρώματα δεν είναι ανυπεράσπιστα. Εχουν τις λαϊκές επιτροπές σε κάθε γειτονιά.

Διά ταύτα:

Καλή οργάνωση, απόφαση, αντοχή είναι τα όπλα μας.

Ωστε από σήμερα να υπάρχουν και νέες Χαλυβουργίες…

Οι αστοί πήραν την ψήφο στη Βουλή, να χάσουν απόλυτα και όποια λαϊκή στήριξη.

Οι εργάτες έχουν σήμερα πιο καθαρή την εικόνα.

Στο χέρι τους είναι – με μπροστάρη το Κόμμα τους, το ΚΚΕ – να σηκωθούν.

Συλλαλητήριο ΚΚΕ 6-2.

 

 

βίντεο  από βαθύ κόκκινο

Ποιος, ποιον, ξανά

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Η συντονισμένη επίθεση στο ΚΚΕ που εκδηλώθηκε τις τελευταίες μέρες και θα συνεχιστεί με χτυπήματα και κάτω απ’ το τραπέζι, δεν ήταν τσίμπημα ψύλλου. Η αστική τάξη ξέρει τι θέλει να κάνει και ξέρει από ποιον θα το βρει. Ξέρει πως μόνο το ΚΚΕ αποκαλύπτει την πολιτική της και φροντίζει να οργανώνει η εργατική τάξη την πάλη της έτσι που να την ανατρέψει

Οι καπιταλιστές έχουν τσακίσει ήδη τους μισθούς, θέλουν κι άλλα. Τα «αντικίνητρα» και η «άρση εμποδίων» που αναφέρουν στα κείμενά τους, μεταφράζονται σε λάστιχο εργασιακές σχέσεις, σε εργάτες απόλυτα έρμαια των καπιταλιστών.

Το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου μετέχει στην επίθεση και γνωρίζει πως χαλκεύονται δεσμά διαρκείας. Γι’ αυτό και αγριεύει με τις αντιδράσεις χαρακτηρίζοντάς τες ανεπίτρεπτες.

Είναι συνένοχοι στη σφαγή, παρά τους ειδικούς εκλογικούς στόχους του καθενός. Γι’ αυτό και ενιαία απαντούν στις εργατικές κινητοποιήσεις γνωρίζοντας πως και μετά τις εκλογές τον ίδιο αντίπαλο θα έχουν.

Στην επίθεσή τους που εκφράζεται πριν απ’ όλα μέσα στους χώρους δουλειάς, ξεχωριστό ρόλο έχει ο αστικός Τύπος. Ενα από τα πρώτα βιολιά του συγκροτήματος Λαμπράκη ανάλαβε χτες να εξηγήσει πως είναι βία ανεπίτρεπτη οι εργατικές κινητοποιήσεις κι ότι το ΚΚΕ δεν έχει καταλάβει σε ποιο κόσμο ζει. Ας του δείξουμε τι είναι βία…

Βία είναι το πάγωμα των μισθών που ΓΣΕΕ και ΣΕΒ είχαν στο τραπέζι του διαλόγου την ώρα που τους χάλασε την σούπα το ΠΑΜΕ.

Βία είναι η ανεργία στην οποία στέλνουν κατά χιλιάδες πια τους εργαζόμενους.

Βία είναι η καταδίκη σε ασιτία στην οποία οδηγούνται χιλιάδες και χιλιάδες συνταξιούχων με τα σχέδια για νέο πετσόκομμα των συντάξεων. Βία είναι και η ασιτία στην οποία καταδικάζονται στους παιδικούς σταθμούς τα εγγόνια εργατών που έφτυσαν αίμα για να υπάρχουν παιδικοί σταθμοί.

Βία είναι το ξεκλήρισμα του αγρότη και όχι η οργή του που τον βγάζει και πάλι στο δρόμο.

Βία είναι το πέταγμα του μικροεπαγγελματοβιοτέχνη απ’ την παραγωγή.

Αυτή τη βία κρύβουν μιλώντας για την «έλλειψη καλών τρόπων» από τους συνδικαλιστές των ταξικών συνδικάτων και τους κομμουνιστές που στηρίζουν τις κινητοποιήσεις.

Καθώς, όμως, ο φόβος φυλάει τα έρμα, συνεχίζουν και τις κωλοτούμπες.

– «δεν θα κοπεί ο 13ος μισθός», απλά θα παγώσουν όλοι οι μισθοί.

– «δεν θα κοπούν οι επικουρικές συντάξεις», απλά θα εφαρμοστεί ο νόμος που προβλέπει ότι θα πρέπει να είναι το 20% του συντάξιμου μισθού, το οποίο μάλιστα ο Κουτρουμάνης χαρακτήρισε «ένα καλό επίπεδο».

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι ικανά να κάνουν και τις πέτρες να σηκωθούν. Αυτό πάνε να προλάβουν οι αστοί.

Θέλουν τους εργάτες να πάνε άκλαφτοι. Τους θέλουν υποταγμένους στη ΓΣΕΕ, να «διαλέγονται» με το αφεντικό με τι σχοινί θα κρεμαστούν.

Οι αντιδράσεις για την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ δεν αφορούν μόνο τη μορφή. Αφορούν το περιεχόμενο που επιβάλλει και τη μορφή. Αφορά στο γεγονός ότι το ΠΑΜΕ δε λέει απλά όχι στο διάλογο της απάτης, αλλά οργανώνει την πάλη των εργατών έτσι που να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους κάνοντας καθαρό ότι αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν φεύγοντας από τη μέση οι καπιταλιστές.

Η αστική τάξη και ο Τύπος της διαβάζουν τις διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις. Μετράνε την απήχηση που έχει το σύνθημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά».

Ξέρουν πως ο παρασιτικός ρόλος τους κάποια στιγμή σταματά να γίνεται ανεκτός. Κάποια στιγμή οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν τους καπιταλιστές με όρους «ο θάνατός σας, η ζωή μας», αντιστρέφοντας δηλαδή τη σημερινή φορά των πραγμάτων.

Κι αυτό προσπαθούν να προλάβουν.

Γι’ αυτό οι ύμνοι στη συναίνεση. Γι’ αυτό ξανά και ξανά γράφουν πόσο σημαντικό είναι τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης να πάνε μαζί ως το τέλος.

Εχουν αρχίσει έναν πόλεμο που δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς την πλήρη υποταγή του αντίπαλου.

Ακριβώς αυτό ισχύει και για τους εργάτες. Δεν μπορούν να τελειώσουν τον πόλεμο χωρίς να τελειώσουν τον αντίπαλο.

Εδώ είμαστε: στη συγκέντρωση δυνάμεων για τέτοιο πόλεμο. Ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ιδιοκτησία τους.

Για να τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν.

Καμιά ανοχή, ένταση της αντεπίθεσης

«Τέλος καλό, όλα καλά, αν έγινε και καμιά στραβή, μικρή η ζημιά».

Η ξεφτίλα τεσσάρων ημερών ασύστολης αστικής προπαγάνδας σχετικά με τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης ξεπλύθηκε στο άψε – σβήσε. Δείχνοντας για μια ακόμα φορά ποια είναι η μοίρα των προθύμων, τα κανάλια με ενιαία γραμμή δώσανε σαν υπεύθυνο για τις διάφορες διαρροές έναν συνεργάτη του Παπανδρέου και καθάρισαν. Εδειξαν, όμως, παράλληλα, για μια ακόμα φορά, πόσο αδίστακτη είναι η αστική προπαγάνδα όταν στην επιχείρηση ποδηγέτησης των λαϊκών συνειδήσεων τις βομβαρδίζει με το ένα ψέμα μετά το άλλο.

Κράτησαν τη συζήτηση στο «ηθικό» του πράγματος για να αφήσουν στο απυρόβλητο το ανήθικο – αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής που καλείται να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑ.Ο.Σ., η οποία πήρε εντολή να κινηθεί αυστηρά στα όρια της πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης που συνυπογράφεται πλέον ανοιχτά και από τα άλλα δύο κόμματα.

Μετά το μεσημέρι χτες, στα κανάλια τα «ωσαννά» για τον Μεσσία της αστικής τάξης παρέπεμπαν σε «Κυριακή των Βαΐων». Δίκιο έχουν. Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί έβαζαν σε κίνδυνο το ίδιο το σύστημα, καθώς, παράλληλα, αυξάνεται και η πίεση που ασκεί το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Ηταν επείγουσα η ανάγκη να επιβληθεί σταθερότητα, καθώς ήταν ήδη καθαρό πως η «δυστοκία» για το σχηματισμό κυβέρνησης αντανακλούσε και τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου με απρόβλεπτες συνέπειες. Αξιοσημείωτο: Με καταπληκτική ταχύτητα μετά τον διορισμό Παπαδήμου η Alpha Bank έβγαλε ανακοίνωση για να εκφράσει τη χαρά των τραπεζιτών για τη νέα κυβέρνηση και να ορίσει το πλαίσιο που πρέπει αυτή να κινηθεί.

Δε χρειάστηκε να περάσουν ούτε λίγες ώρες από τη στιγμή που η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε προχτές πως ο Καρατζαφέρης χρησιμοποιείται σαν «συγκολλητική ουσία» στο αστικό σύστημα. Η επιβεβαίωση ήρθε πρωτοσέλιδα, τόσο από το πράσινο «Εθνος» που έγραφε για «καθοριστική παρέμβαση» του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ., όσο και από τη γαλάζια «Καθημερινή», ο διευθυντής της οποίας στο δελτίο του ΣΚΑΪ έπλεξε το εγκώμιο του Καρατζαφέρη. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο περίσσεψαν οι αναφορές στις «υγιείς δυνάμεις», που καλούνται να σώσουν το σάπιο σύστημα. Ο ειδικός τονισμός από τα κανάλια στο γεγονός ότι δύο από τους υπουργούς της συγκυβέρνησης προέρχονται από το πολιτικό σχήμα που χειροκροτεί τον Μεταξά και τον Παττακό, δένει με την ικανοποίηση του αστικού Τύπου για την επιλογή των «ικανών για τη δουλειά», όπου ως «δουλειά» αναφέρεται η εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, εφαρμογή που απαιτεί τσάκισμα των εργατών και του κινήματός τους.

Το στίγμα τού τι ακολουθεί το έδωσε ο ίδιος ο νέος πρωθυπουργός. Ζήτησε να συμβάλουν όλοι (θύματα και θύτες) για να επιτευχθεί «δημοσιονομική εξυγίανση» και «ανταγωνιστικότητα». Το πρώτο το βιώνει ήδη ο λαός, με τις περικοπές στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στις Συντάξεις. Το δεύτερο περπατά ήδη με το τσεκούρι σε μισθούς και μεροκάματα.

Προφανής ο δρόμος του λαού. Καταδείχθηκε χτες το βράδυ με το μεγάλο συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας και τις συγκεντρώσεις σε άλλες πόλεις.

Είναι ο δρόμος που δείχνει το ΚΚΕ, όταν μάχεται με όλες του τις δυνάμεις, για να συγκροτηθεί η λαϊκή συμμαχία της αντεπίθεσης για την ανατροπή της αντιδραστικής αστικής συγκυβέρνησης της πλουτοκρατίας και της ΕΕ, που οδηγεί το λαό στη φτώχεια, στην εξαθλίωση.

Είναι το κάλεσμα του ΚΚΕ για την οργάνωση της καθημερινής λαϊκής πάλης και αντεπίθεση στα εργοστάσια, στις συνοικίες, στα σχολεία και τις σχολές, ώστε να διαμορφωθεί το μεγάλο ποτάμι της ανατροπής για τη λαϊκή εξουσία.

 

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Καμιά υποταγή

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Χτες, μέρα που έγινε γνωστό ότι οι τράπεζες πήραν νέο δώρο 30 δισ., έγινε, επίσης, γνωστό πως η πείνα δεν εμφανίζεται μόνο στα παιδάκια του δημοτικού, αλλά και στα πανεπιστήμια.

Το γεγονός που καταγράφηκε σε σχολή με κυριαρχία της ΔΑΠ, στη Λαμία, ας προβληματίσει ειδικά τους ψηφοφόρους της ΝΔ, που βλέπουν το κόμμα τους να εγκρίνει τη θανάτωση ενός λαού για να σωθούν τα μονοπώλια.

Χτες, την ώρα που η αστική τάξη κανόνιζε τις λεπτομέρειες για το ποιοι θα είναι αυτοί (κυβέρνηση) που θα εφαρμόσουν τη δανειακή σύμβαση, δηλαδή το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων, στα σπίτια πήγαιναν μαζικά τα χαρτιά με το χαράτσι που ενσωματώνεται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Το γεγονός ότι βγαίνουν στα κανάλια διαμαρτυρόμενοι και εκείνοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και που η κυβέρνηση θεωρεί ότι τους έχει στο τσεπάκι της, ας προβληματίσει τους ίδιους, καθώς έχουν άλλη επιλογή, τη συστράτευση με το ταξικό κίνημα.

Χτες, την ώρα που η αστική τάξη μάζευε υπογραφές προθύμων και εκβίαζε το λαό με πτώχευση, γινόταν παράλληλα γνωστό πως τρέχουν πια οι ημερομηνίες για την καταβολή όλων των νέων αντιλαϊκών φόρων που έχουν ήδη ψηφιστεί.

Το γεγονός ότι τα λαϊκά στρώματα έχουν ήδη πτωχεύσει σημαίνει πως ο εκβιασμός πρέπει να επιστραφεί.

Την ώρα που η αστική τάξη λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, να γίνει ακόμα πιο καθαρό ότι η εργατική τάξη δεν υπογράφει την καταδίκη της.

Οι δυο κόσμοι είναι σε σύγκρουση σήμερα. Οσο κι αν η αστική τάξη μιλάει για το μέλλον της πατρίδας δείχνοντας το σεντούκι της, για την εργατική τάξη η ζωή είναι εδώ και τώρα. Τώρα πρέπει να οργανώσει την άμυνά της, τώρα την αντεπίθεσή της, τώρα να γκρεμίσει αναχώματα για να γίνει ορμητικό ποτάμι η οργή της, να σαρώσει ό,τι της στερεί κάθε αύριο.

Η αστική τάξη λειτουργεί ως ενιαία τάξη, έχει και τους μεταξύ της ανταγωνισμούς. Συνασπίζεται, όμως, απέναντι στο λαό για να τον τσακίσει.

Ερμηνεύοντας έτσι τις εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, για το λαό πρέπει να είναι παγερά αδιάφορο το αν η αστική τάξη βρήκε η δεν βρήκε την κυβέρνησή της χτες, θα το κάνει σήμερα η αύριο. Το θέμα είναι να βαθύνουν τα ρήγματα στην εξουσία της.

Μπροστά είναι τα κρίσιμα.

Πριν απ’ όλα, το γεγονός ότι καθώς θα βαθαίνουν τα αδιέξοδα στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης θα απαιτείται πιο ισχυρή εξουσία για να καταστείλει τις αντιδράσεις.

Το λέει καθαρά το άρθρο στα «ΝΕΑ». Η μεγάλη συνεισφορά των Παπανδρέου – Σαμαρά στην υπόθεση της αστικής τάξης, όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, είναι η άμβλυνση ως και καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, έτσι που να εξασφαλίζει μακροημέρευση στο σύστημα.

Στην πρεμούρα τους να αντιμετωπίσουν το λαϊκό παράγοντα, οι αστοί αρθρογράφοι ομολογούν ότι ο αγωνιζόμενος λαός ορθώνει ήδη σοβαρά εμπόδια στην πολιτική του κεφαλαίου.

Το ακόμα πιο καλό είναι πως στενεύουν τα όρια. Καθώς η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, κάθε εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων αποδεικνύεται βραχύβια. Την ώρα που η αστική τάξη ρίχνει και τις εφεδρείες της στη μάχη, τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν στείλει ακόμα στο μέτωπο τον κύριο όγκο των μάχιμων δυνάμεών τους.

Οσο πιο γρήγορα γίνει αυτό συνείδηση στην εργατική τάξη, ώστε να οδηγήσει σε αποφασιστική ενίσχυση των δυνάμεων που μάχονται στη πρώτη γραμμή, τόσο λιγότερα τα θύματα ανάμεσα στους εργάτες.

Ολοι, μα όλοι, οι αστοί αναλυτές χρησιμοποιούν όρους της χαρτοπαιξίας για το πολιτικό παιχνίδι. Σημαίνει ότι ξέρουν να παίζουν χαρτιά ή ξέρουν τι σημαίνει τζογαδόρος.

Ομως, η ζωή των ανθρώπων δεν είναι τζόγος. Ο εργάτης ξεκινά για τη δουλειά για να γυρίσει νικητής χωρίς ρίσκα, ακόμα κι εκεί που η δουλειά το επιβάλλει. Οι άνθρωποι έχουν πραγματικά προβλήματα να λύσουν, όπως το μεγάλωμα των παιδιών τους. Οταν ένας σύλλογος γονέων βρίσκεται απέναντι σε πεινασμένα παιδιά διεκδικεί συσσίτια από το κράτος, δεν παίζει λότο. Ετσι και στην πολιτική αντιπαράθεση, την ώρα που οι αστοί τζογάρουν για τα συμφέροντα της τάξης τους, οι εργάτες οφείλουν να οργανώνουν την πάλη τους ώστε να βγουν νικητές. Εκεί συγκεντρώνεται πια όλη η προσοχή.

Στελέχη, μέλη, φίλοι του ΚΚΕ απλώνουν, ήδη, τη δράση τους στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Εργάτη τον εργάτη συζητούν για το κύριο. Πώς θα οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση, ώστε πράγματι να χάσει η πλουτοκρατία. Να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια, να ανατραπεί η εξουσία τους. Προβάλλουν τη μόνη συμφέρουσα για το λαό διέξοδο: Την αντεπίθεση για ριζικές αλλαγές, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, για να γίνουν λαϊκή περιουσία τα μονοπώλια. Σ’ αυτήν τη μάχη έχουν θέση, οφείλουν να πάρουν θέση, όλοι όσοι είτε ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, είτε ψήφισαν ΝΔ, κατανοούν πως εδώ μάχεται πια τάξη με τάξη.

Αλλάζουν το χέρι που κρατά το βούρδουλα

Παράξενο πράγμα τα τζάκια της αστικής εξουσίας. Πάνω που άρχισαν τα πανηγύρια γιατί «βγήκε άσπρος καπνός» από το προεδρικό μέγαρο, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε στην πόλη. Σε σημείο που να βυθίζονται στην απελπισία οι ήδη ξάγρυπνοι δημοσιογράφοι. Τι αγωνία κι αυτή για το ποιος θα είναι ο επόμενος που θα κρατά τον βούρδουλα…

Αντιθέτως, ούτε κρύο ούτε ζέστη στα εργατόσπιτα. `Η, μάλλον, μόνο κρύο. Καθώς λεφτά για πετρέλαιο δεν υπάρχουν, λεφτά για ρεύμα δεν υπάρχουν, λεφτά για τα νέα χαράτσια δεν υπάρχουν, λεφτά γενικά δεν υπάρχουν. Κι έτσι φτάσαμε ξανά εκεί που ξεκινήσαμε. Στη στάση πληρωμών. Το κράτος δεν πληρώνει, συγκεντρώνει χρήμα μόνο για τις ανάγκες των καπιταλιστών (αυτός εξάλλου είναι ο ρόλος του). Οι καπιταλιστές δεν πληρώνουν για να μειώσουν κι άλλο τα μεροκάματα (αυτός, εξάλλου, είναι ο τρόπος αύξησης των κερδών τους). Οι εργάτες δεν έχουν να πληρώσουν κανένα λογαριασμό, αφού δεν πληρώνονται ή πληρώνονται λιγότερα κι απ’ όσα χρειάζονται για να πάνε την επομένη στη δουλειά. Ανεργοι και συνταξιούχοι παραμιλάνε, οι αυτοαπασχολούμενοι δύσκολα, αναγκαστικά όμως, συνειδητοποιούν με πίκρα ότι η επόμενη μέρα και γι’ αυτούς είναι στις λίστες της ανεργίας. Στα σχολεία οι δάσκαλοι μπαλατζάρουν ανάμεσα στο να μάθουν στα παιδιά την αλφαβήτα ή να τους κάνουν μάθημα γυμναστικής μπας και ζεσταθούν τα κούτσικα στις αίθουσες – ψυγεία.

Κάπως έτσι – εκεί που την ξορκίζουνε διάφοροι – προκύπτει σαν το νερό που τρέχει ανεμπόδιστο, ξανά η ανάγκη για τη λαϊκή συμμαχία που θα βάλει τέρμα σ’ όλη αυτή τη φαύλη εξουσία που τσακίζει εργάτες, ισχυροποιεί το κεφάλαιο.

 

 

Η αστική τάξη άλλαξε κυβέρνηση για να σώσει ό,τι σώζεται μπροστά στην εντεινόμενη καπιταλιστική κρίση και την όξυνση της ταξικής πάλης.

Την έντυσαν με φρου φρου κι αρώματα για να εμφανιστεί σαν σωτηρία της πατρίδας, σαν η κυβέρνηση που θα φέρει το χρήμα κι ύστερα θα πάει στο καλό για να να ‘ρθει μία ίδια μ’ αυτήν, αλλά ξεπλυμένη από τις αμαρτίες του παρελθόντος αστική κυβέρνηση να πάρει τη θέση της.

Πριν λαλήσει ο πετεινός άρχισαν οι δηλώσεις: Δε θα είναι μεταβατική κυβέρνηση, θα είναι κυβέρνηση με τα όλα της και δουλειά της είναι να εφαρμόσει όλα όσα εκκρεμούν. Τόπε καθαρά χτες το βράδυ στο Mega ο Πεταλωτής, το ‘χαν γράψει ήδη οι αρθρογράφοι. Εκκρεμούν τα χαράτσια, εκκρεμούν οι νέοι φόροι, εκκρεμούν ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, εκκρεμούν νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, εκκρεμούν ιδιωτικοποιήσεις κι άλλα μύρια όσα πρέπει να γίνουν για να ξαναπάρει μπροστά η καπιταλιστική μηχανή που έχει συσσωρεύσει κέρδη επί κερδών και δεν ξέρει πού να τα επενδύσει για να έχει κι άλλα κέρδη. Η επόμενη αστική κυβέρνηση μπορεί να περιμένει.

Τίποτα το νέο.

Πριν ακόμα βγουν ανοιχτά να πουν ότι η νέα κυβέρνηση θα κάνει ό,τι ακριβώς και η παλιά, το ΚΚΕ προειδοποίησε τα λαϊκά στρώματα για το νέο σχέδιο τσακίσματος των λαϊκών στρωμάτων που προωθεί η αστική τάξη.

Πριν ακόμα βγουν και δηλώσουν ότι δε φτάνει ο χρόνος μέχρι τις εκλογές το ΚΚΕ εκτιμούσε ότι η νέα κυβέρνηση είναι πρόβα για την επόμενη και κάλεσε την εργατική τάξη να εντείνει τους αγώνες της με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση.

 

 

Αν χτες ήταν μια φορά καθαρό, σήμερα λάμπει στο φως των εξελίξεων: Μονόδρομος για το λαό αυτό ακριβώς: Ο δρόμος για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτός ακριβώς ο δρόμος τον οποίον προσπαθούν να θολώσουν διάφοροι καλοθελητές κάθε φορά που το σύστημα έχει πρόβλημα.

Δε πρόλαβε να γίνει καθαρό ότι το ΠΑΣΟΚ αλλάζει φορεσιά, για να συνεχίσει ό,τι έκανε και χτες, άρχισαν οι συμψηφισμοί: «Ως και 50% θα πάρει η αριστερά στις εκλογές» εκτιμούν μερικοί. Και τσουβαλιάζουν τους «διαφωνούντες» εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, τους υπερασπιστές της ΕΕ του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, τους οπαδούς της μετάλλαξης του καπιταλισμού από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το ΚΚΕ που παλεύει ευθέως για αποδέσμευση από την ΕΕ για τη λαϊκή εξουσία το σοσιαλισμό.

Η σούπα της «ενωμένης αριστεράς», που δουλεύει για τη μακροημέρευση της εξουσίας των μονοπωλίων, δοκιμασμένη στο παρελθόν κράτησε για χρόνια εγκλωβισμένους τους εργαζόμενους. Ετσι ορισμένοι πιστεύουν πως η επανάληψή της θα ‘ναι επιτυχής και σήμερα για το σύστημα.

Ο χρόνος τέλειωσε. Η απάντηση για το ποια πρέπει να ‘ναι η επόμενη μέρα δίνεται ήδη από τους οργανωμένους εργάτες που και απεγκλωβίζονται από τα κόμματα του δικομματισμού και δεν εγκλωβίζονται σ’ αυτόν ή τον άλλο διαχειριστή, συσπειρώνονται στο ΚΚΕ.

Αυτή η λαϊκή συσπείρωση είναι που ανησυχεί την αστική τάξη και ορθώνει αναχώματα. Αυτά τα αναχώματα πρέπει να γκρεμιστούν όπως ακριβώς και η κυβέρνηση του κεφαλαίου. Με ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο ΚΚΕ, με διεύρυνση – ισχυροποίηση της εργατικής – λαϊκής συμμαχίας, με άμεσο στόχο απόλυτο στην καθαρότητα της προοπτικής του: Αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία. Κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, όλον τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο στο λαό.

 

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Ν. Μπογιόπουλος Αλτερ 24-10.

βίντεο από βαθύ κόκκινο

Προχωράμε!

Ο ελληνικός λαός έχει τεράστια εμπειρία.

Και το Κόμμα του, το ΚΚΕ, επίσης.

Η Ιστορία των κοινωνιών δεν είναι παρά η Ιστορία της πάλης των τάξεων. Σε αυτήν την ταξική πάλη οι εκμεταλλευτές, τα όργανά τους, το κράτος τους, το παρακράτος τους, οι επίσημοι και οι προβοκατόρικοι μηχανισμοί τους, χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να ποδηγετούν το δίκιο των καταπιεζόμενων:

Απειλές, εκβιασμούς, τρομοκρατία, δολοφονικές επιθέσεις, όπως η χτεσινή στο Σύνταγμα, κάθε είδους ωμότητα.

Αλλά η Ιστορία έχει αποφανθεί: Οποια βρωμιά, όποιο τραμπουκισμό, όποια «κουκούλα» κι αν χρησιμοποιήσουν, η θέση τους είναι προκαθορισμένη.

Από τη στιγμή που ο γίγαντας λαός σηκωθεί,

από τη στιγμή που η εργατική τάξη, που χωρίς αυτήν γρανάζι δε γυρνά, πάρει την υπόθεση στα χέρια της,

τότε, όλοι αυτοί θα βρεθούν στη θέση που ανήκουν:

Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

Μαζί με τα κόμματά τους, με τα μνημόνιά τους, με τα πολυνομοσχέδιά τους, με τις τρόικές τους και με την πλουτοκρατία τους.

Προς αυτήν τη θέση οδεύουν. Ολο και ταχύτερα.

 

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχει λύση!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Υπάρχει λύση; Ναι, λύση, υπάρχει!

Γιατί η Ελλάδα

διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής, των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και σημαντικό επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας.

Γιατί η Ελλάδα

διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση, καθώς και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.

Γιατί η Ελλάδα

διαθέτει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγική βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

Γιατί η Ελλάδα

έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά και για το εξωτερικό εμπόριο.

Γιατί η Ελλάδα

διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Η Ελλάδα, επομένως, έχει όλες τις δυνατότητες να βγει από το «μονόδρομο» της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανέχειας του λαού της.

Η Ελλάδα διαθέτει όλους τους αντικειμενικούς όρους για να πορευτεί στον άλλο δρόμο, όχι το δρόμο του σφετερισμού του λαϊκού πλούτου από τα μονοπώλια, αλλά το δρόμο της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.

Και είναι από αυτή ακριβώς τη σκοπιά, τη σκοπιά της ικανοποίησης των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών και δικαιωμάτων, που:

Να γιατί

είναι ρεαλιστική η πρόταση του ΚΚΕ για κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στους τομείς της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των ορυχείων, της βιομηχανίας, των μεταφορών, της ύδρευσης, του τραπεζικού συστήματος, του εξωτερικού εμπορίου, της λαϊκής στέγης, της έρευνας.

Να γιατί

χρειάζεται και απαιτείται αποκλειστικά δημόσιο, καθολικό, ενιαίο, δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης.

Να γιατί

χρειάζεται ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς και των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή.

Να γιατί

τόσο ο κοινωνικοποιημένος, όσο και ο συνεταιριστικός τομέας της λαϊκής οικονομίας πρέπει να ενταχθούν σε έναν κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού, ταυτόχρονα με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.

Να γιατί,

τελικά, η Λαϊκή Εξουσία είναι το ώριμο τέκνο της ανάγκης.

Λαϊκή Εξουσία,

βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, σε σχέση ρήξης και ανατροπής της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Λαϊκή Εξουσία,

που σε πείσμα όσων μιλούν περί δήθεν «απομονωμένης», «μικρής» και «μόνης» Ελλάδας, θα διαλύσει όλους τους παλιούς και σύγχρονους μύθους περί «ψωροκώσταινας» και θα προωθεί διακρατικές – εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, για αξιοποίηση τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο όφελος και συμφέρον.

Λαϊκή Εξουσία,

που δεν θα κάνει βήμα πίσω από τη βασική προϋπόθεση για μια άλλη Ελλάδα, προϋπόθεση που ισοδυναμεί με ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Λαϊκή Εξουσία,

των εργατών και όλων των καταπιεζόμενων στρωμάτων, που δεν θα υποκύψει στην εσωτερική και διεθνή αντίδραση, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Που θα ακυρώσει όλα τα μέτρα του εγχώριου κεφαλαίου και θα αντιμετωπίσει όλες τις αντιλαϊκές συμφωνίες που έχουν υπογράψει οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας.

Στο δρόμο για την ανατροπή

Η κυβέρνηση δεν μπορεί πια να κάνει πίσω. Εχει πάρει φόρα στον κατήφορο (αυτό είναι το «δράμα» των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που ανέφερε χτες ο Βενιζέλος) και είναι υποχρεωμένη να το πάει ως το τέρμα: Να τσακίσει το λαό ή να τσακιστεί η ίδια πάνω σ’ έναν ισχυρότατο λαϊκό κυματοθραύστη.

Είμαστε ακριβώς σ’ αυτό: `Η αυτοί ή εμείς!

Είναι πόλεμος! Είναι μάχη που ξεπερνά τα όρια ενός αγώνα για την επιβίωση.

Η κυβέρνηση οδήγησε ήδη παιδιά στον υποσιτισμό. Η κυβέρνηση οδήγησε ήδη σπίτια στην πείνα. Η υποκρισία όσων ζήτησαν να υπάρξει αυτή η εξέλιξη – τώρα δήθεν κλαίνε για τις επιπτώσεις – δεν τους σώζει. Οι απειλές τους κατά των εργατών, τους οποίους κατηγορούν για βία, πρέπει να επιστραφούν. Η κατρακύλα είναι δική τους, των καπιταλιστών, της κυβέρνησής τους και των κομμάτων τους. Αυτοί πρέπει να ανατραπούν.

Στις πόλεις, όπου κατοικούν 7 από τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων, απεργεί ανάλογος αριθμός εργαζομένων στην καθαριότητα. Ψιλά γράμματα για τον υφυπουργό Εσωτερικών, που εκτίμησε πως οι απεργοί δεν είναι τίποτα άλλο από «δύο θύλακες που λειτουργούν σαν Καμόρα» (η ιταλική μαφία) ενάντια στην οποία «Καμόρα» ο ίδιος θεωρεί πως σωστά η κυβέρνηση ενεργοποίησε διάταξη της δικτατορίας του Μεταξά του 1940 (!) για να τους κλείσει φυλακή.

Είπε ο ίδιος μιλώντας στο «Mega»: «Η Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα. Είμαστε αποφασισμένοι (…) Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να αυτοκτονήσουν!».

Η κυβέρνηση, δηλαδή, διά Κουκουλόπουλου, απειλεί ευθέως να τσακίσει με την καταστολή τους απεργούς και το παρουσιάζει ως αυτοκτονία τους!

Η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη. Οπως ακριβώς η αστική τάξη την οποία και εκπροσωπεί. Οπως ακριβώς οι καπιταλιστές, που την ώρα του αδιεξόδου τους οξύνουν στα ακρότατα όριά της τη βαρβαρότητα. Οπως ακριβώς όσοι στηρίζουν αυτήν την πολιτική με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (οι πανηγυρισμοί στα κανάλια για την «αποφασιστικότητα» τόσο της κυβέρνησης, όσο και της ΝΔ είναι αποκαλυπτικοί για το «ποιος με ποιον»).

Στην κατρακύλα της η κυβέρνηση δεν πρέπει να βρει ούτε έναν εργάτη να την βοηθήσει.

Το μεροκάματο είναι ιερό, ακόμα πιο ιερό είναι το δικαίωμα στο μεροκάματο.

Για καθέναν έρχεται η ώρα που πρέπει να διαλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει (πιο απλά: Κανένας απεργοσπάστης, με καμιά δικαιολογία).

Η πείνα είναι έκφραση της βίας των αστών πάνω στην εργατική τάξη, δεν είναι κάποια υποσιτισμένα παιδιά στα σχολεία, είναι το σύνολο των εργατόσπιτων σ’ αυτήν την κατάσταση.

Αυτοί που περιγράφουν την πείνα κρύβοντας τον ένοχο είναι τουλάχιστον υποκριτές.

Κι αυτοί που καταγγέλλουν ως βία το ιερό δικαίωμα του πεινασμένου να αντιδράσει, είναι αυτοί που αξιώνουν το μονοπώλιο της βίας για το κράτος τους, το κράτος της αστικής τάξης.

Οταν οι αστοί αξιώνουν να σταματήσει η βία των διαδηλώσεων έχουν στο μυαλό τους πως «αυτό που χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά». Δηλαδή, γνωρίζουν πως όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και προσπαθούν να αποτρέψουν τη στιγμή.

Αυτή η στιγμή δεν έρχεται μόνη της. Η εργατική τάξη έχει ακόμα να κάνει βήματα. Αλλά, επίσης, η εργατική τάξη είναι σε καλό δρόμο όταν συσπειρώνεται στα ταξικά συνδικάτα, όταν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του κόμματός της, του ΚΚΕ, όταν το «να πέσει η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας» και να παλέψει ο λαός για τη δική του εξουσία δεν είναι μόνο προτροπή, αλλά δράση που να οδηγήσει το λαό σ’ αυτό το αποτέλεσμα.

 

Αυτό που πρέπει να γίνεται καθημερινά καθαρό, άνθρωπο τον άνθρωπο, είναι πως όσα συμβαίνουν δεν είναι θεομηνία. Είναι νομοτελειακή εξέλιξη σε ένα σύστημα που σαπίζει, που βρίσκεται σε αδιέξοδο και που για να σηκώσει κεφάλι πρέπει να πατώσει τεράστιες μάζες εργαζομένων σ’ όλη τη Γη.

Αυτό που πρέπει να γίνεται απόφαση ζωής είναι η απάντηση στο δίλημμα: `Η αυτοί ή εμείς!

Το «εμείς» σήμερα είναι πολύ συγκεκριμένο: Η εργατική τάξη, οι φτωχομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους. Που με την πάλη τους ανοίγουν το δρόμο για τη δική τους εξουσία, τη λαϊκή, τη δική τους οικονομία, χωρίς τους καπιταλιστές.

Μπροστά σε μεγάλες μάχες

Παρότι διάφοροι σφυρίζουν κλέφτικα και επιμένουν να στρέφουν την προσοχή στο αν θα υπάρξει αυτή ή η άλλη απόφαση στην ΕΕ, όλα δείχνουν ότι ο κύβος ερρίφθη. Πριν προλάβουν διάφοροι «Ιζνογκούντ» να «επαναδιαπραγματευτούν» μέρος του χρέους, αποφασίστηκε κεντρικά το κούρεμά του. Ο τρόπος που θα γίνει αυτό αδιάφορος.

Κάποιοι καπιταλιστές θα χάσουν κάποιοι θα κερδίσουν. Ετσι δουλεύει ο ανταγωνισμός στο σύστημα, ειδικά στις κρίσεις του.

Το χρέος στην προκειμένη περίπτωση αντιμετωπίζεται σαν σκουριά σ’ έναν αδύναμο κρίκο, που την καθαρίζουν για να μη πάρει φωτιά όλη η αλυσίδα.

Τώρα είμαστε ήδη στην επόμενη φάση. Στο κυνήγι των εργατών που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα.

Σε πείσμα όσων συνεχίζουν να καλούν σε πάλη ενάντια στους νεοφιλελεύθερους της Ευρώπης, οι σοσιαλδημοκράτες ηγούνται της προσπάθειας να πείσουν ότι παραμένουν καλύτεροι διαχειριστές του εργατικού θυμού.

Τους το επιτρέπει και η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα…

Κατάσταση όπου πλέον η ραγδαία ανατροπή των συσχετισμών υπέρ των ταξικών δυνάμεων ανάγεται σε όρο για την επιβίωση των εργατών για να μπορούν να δώσουν αποτελεσματικά τη μάχη.

Την ώρα που κάθε πτυχή της ζωής των εργατών «φωνάζει» πως εξαρτάται από τη συνολική εξέλιξη, πως η αρρώστια δεν γιατρεύεται με ασπιρίνες, ότι θέλει αντιπάλεμα συνολικό κι αυτό σημαίνει προετοιμασία για μεγάλες μάχες, εντείνεται η προσπάθεια διαφόρων να βρουν νέο χαλίφη.

Είναι η ώρα για το τέλος κάθε αυταπάτης.

Η λαϊκή δύναμη πρέπει να φανεί πια όχι σαν δύναμη απόγνωσης, αλλά ανατροπής.

Ναι, είναι η ώρα για γενικό συναγερμό. Είναι η ώρα το λαϊκό κίνημα να προσπεράσει διάφορες αυταπάτες για εναλλαγή στην κυβέρνηση, να οργανώσει την πάλη του έτσι που να χτυπήσει την ίδια την εξουσία των καπιταλιστών. Να πιστέψει στη δύναμή του, στη δυνατότητα που έχει να οργανώσει τη ζωή του έτσι που να ζήσει χωρίς τα μονοπώλια, χωρίς την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Οι δυνατότητες υπάρχουν. Η δύναμη υπάρχει. Το βήμα μπροστά χρειάζεται.

Η προετοιμασία της απεργίας να πάρει χαρακτηριστικά και πλατιάς συζήτησης για την επόμενη μέρα. Ετσι που όσα δεν φέρνει ο χρόνος όλος να μπορέσει να τα φέρει η στιγμή.

 

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Εκροές – εισροές: 5-1!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, μέσα στο α’ εξάμηνο του 2011 η εισροή ξένων κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα ήταν 177 εκατ. ευρώ.

Το ίδιο διάστημα οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες εμφανίζονται από την Τράπεζα της Ελλάδας να έχουν επενδύσει σε διάφορα σημεία του πλανήτη 882 εκατ. ευρώ!

Σημείωση:

Αθροιστικά οι εκροές κεφαλαίων από την Ελλάδα τα έτη 2009, 2010, α’ εξάμηνο 2011,

ξεπερνούν τα 4,2 δισ. ευρώ!

α) Τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα που αποτυπώνουν τις εισροές και εκροές κεφαλαίων από τη χώρα:

Οτι ενώ ο ελληνικός λαός αφανίζεται,

ότι ενώ στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» κόβονται μισθοί, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα (κι όλα τούτα για να μειωθεί το κόστος των πλουτοκρατών, ώστε να κάνουν… «επενδύσεις» και να έρθει «ανάπτυξη»),

για κάθε 1 ευρώ που μπαίνει στην Ελλάδα ως υποτιθέμενη «επένδυση», τα ευρώ που βγάζουν από την Ελλάδα οι Ελληνες «πατριώτες» κεφαλαιοκράτες για να απομυζήσουν κέρδος πίνοντας το αίμα των λαών στο εξωτερικό… είναι 5!

β) Τι επιβεβαιώνουν αυτά τα νούμερα:

Πρώτον, ότι στα θησαυροφυλάκια της εγχώριας πλουτοκρατίας υπάρχει συσσωρευμένος πλούτος. Πλούτος που έχει κλαπεί από την εκμετάλλευση του Ελληνα εργαζόμενου, και που αναζητά κερδοφόρα διέξοδο στην παραγωγή. Και φυσικά η αναζήτηση του κέρδους ουδεμία σχέση έχει για το κεφάλαιο με πατριωτικά… «κουραφέξαλα», αφού ποτέ το ελληνικό και κάθε «εθνικότητας» κεφάλαιο δεν είχε πατρίδα και η μόνη του πατρίδα είναι εκείνη που κάθε φορά του αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος.

Δεύτερον, ότι η ελληνική πλουτοκρατία είναι αδυσώπητη μέσα και έξω από την Ελλάδα, είναι ιμπεριαλιστική και επιθετική, όπως κάθε πλουτοκρατία, ότι κερδίζει και κερδοσκοπεί μετατρέποντας την Ελλάδα σε θύμα και θύτη, ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών της.

Τρίτον, όσα λένε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι φίλοι τους για «επενδυτικές ευκαιρίες» και «ανάπτυξη» δεν σημαίνουν παρά μετατροπή της Ελλάδας των εργαζομένων, των μισθών και των δικαιωμάτων τους σε Ινδία, σε Κίνα και σε ό,τι υποτίθεται αποτελεί… «κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση.

Στην ουσία, δηλαδή, το εγχώριο κεφάλαιο όσα ζητάει και προωθεί μέσω των εφαρμοζόμενων πολιτικών

(ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη, γενικευμένη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, χαμηλότερη φορολογία, απελευθέρωση όλων των τομέων της παραγωγής),

δεν τα ζητάει γιατί θέλει να «επενδύσει» στην Ελλάδα ορμώμενο από λόγους… «πατριωτικούς».

Τα προωθεί ώστε μέσα από την κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού, να μπορεί να «επενδύει» στην Ελλάδα με όρους ακόμα πιο εκμεταλλευτικούς, δηλαδή ακόμα πιο κερδοφόρους, χωρίς την ανάγκη να… μεταναστεύει.

Τόσο εκμεταλλευτικούς, τόσο κερδοφόρους και τόσο «ελκυστικούς» όρους, όσο μπορεί να βρει στην Ασία, στην Αφρική, στη Βουλγαρία…

Υπ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να διαβαστεί η δήλωση όπως και ο ντόρος που δημιουργήθηκε κατά την επίσκεψη του αντικαγκελάριου της Γερμανίας απ’ αφορμή την τοποθέτηση του τελευταίου, με την οποία καλούσε τους Ελληνες κεφαλαιούχους αντί να επενδύουν στο εξωτερικό να επενδύσουν πρώτα αυτοί στην Ελλάδα και μετά να περιμένουν να έρθουν στην Ελλάδα γερμανικές επενδύσεις.

Στην ουσία, εκείνο που – ως εκπρόσωπος του γερμανικού κεφαλαίου – είπε ο Ρέσλερ στους Ελληνες καπιταλιστές ήταν να συνεχίσουν να είναι

αρπακτικά, αλλά… με μέτρο.

Η τοποθέτηση Ρέσλερ δεν έγινε προφανώς διότι ο αντικαγκελάριος θέλησε να φανεί «φιλέλλην» και μάλιστα τόσο ένθερμος «φιλέλλην» ώστε να κάνει δημόσια παραινέσεις… πατριωτισμού στους Ελληνες κεφαλαιοκράτες.

Ούτε διότι ο Ρέσλερ είναι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει πως το ελληνικό κεφάλαιο, όπως και κάθε κεφάλαιο, είναι δυνατόν να λειτουργήσει κόντρα στην αρπακτική φύση του.

Ο Ρέσλερ, στο πλαίσιο της αλληλοδιαπλοκής, της αλληλεπίδρασης, της αλληλεξάρτησης και προπαντός του ανταγωνισμού του κεφαλαίου στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού, απευθύνθηκε από τη θέση του ισχυρού, κάνοντας στο ελληνικό κεφάλαιο

την εξής σύσταση:

Αυτή, τουλάχιστον, την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, μην μπλέκετε στα πόδια του γερμανικού κεφαλαίου και στις μπίζνες που εκείνο θέλει να κάνει.

Φροντίστε – είπε ο Ρέσλερ στους φίλους του Ελληνες πλουτοκράτες – να ρημάξετε τον ελληνικό λαό μέχρι τα ακρότατα όρια. Και τότε η ελληνική επικράτεια θα έχει γίνει μια θαυμάσια πηγή «επενδυτικών ευκαιριών». Και για σας και για μας…

Διέξοδο δίνει μόνο η λαϊκή εξουσία

«Την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων μπορεί να την κάνει η χώρα και μόνη της, χωρίς τους δανειστές (…) Η χώρα μπορεί να απεξαρτηθεί από τους δανειστές, αν υπάρξει μια ευρύτερη συμφωνία με το λαό ότι θα καταναλώνουμε τα 54 δισ. ευρώ που παράγουμε ετησίως». Αυτά έλεγε τις προάλλες ο υπουργός Εσωτερικών, Χ. Καστανίδης, σε μια προσπάθεια να εκβιάσει το λαό ότι πρέπει να αποδεχτεί τα μέτρα της κυβέρνησης και των συμμάχων της, διαφορετικά το βιοτικό επίπεδο θα καταβαραθρωθεί. Οι λαθροχειρίες και τα ψευτοδιλήμματα περισσεύουν στις απειλές του Καστανίδη, ο οποίος δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναπαράγει την κεντρική προπαγανδιστική γραμμή της κυβέρνησης και των αστικών επιτελείων. Επί της ουσίας, λέει στο λαό ότι με τα λεφτά από τα δάνεια ωφελήθηκε ο ίδιος και ότι αν η κυβέρνηση «τα σπάσει» με τους δανειστές, τότε οι συνέπειες στη ζωή της λαϊκής οικογένειας θα είναι τραγικές.

Λέει ψέματα. Τα δάνεια πήγαν εξολοκλήρου στην πλουτοκρατία και όχι στο λαό. Το σημερινό έλλειμμα και το χρέος δεν προκλήθηκαν επειδή οι κυβερνήσεις του δικομματισμού εξασφάλισαν στους εργαζόμενους αποδοχές στο ύψος των πραγματικών τους αναγκών και στο λαό υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας, καθολικές, δωρεάν και αντίστοιχες των σύγχρονων δυνατοτήτων που προσφέρουν η τεχνολογία και η επιστήμη. Τα χρέη και τα ελλείμματα, άρα και την ανατροφοδότησή τους με δάνεια, τα προκάλεσαν οι φοροαπαλλαγές και οι επιδοτήσεις στην πλουτοκρατία, τα προνόμια που απολαμβάνουν οι καπιταλιστές για να μεγιστοποιούν το κέρδος τους. Γι’ αυτό ο λαός πρέπει να παλέψει ώστε να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση και όχι αυτός. Επιπλέον, είναι τουλάχιστον προκλητικό να απειλεί κανείς με «καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου» ένα λαό που έχει ήδη χρεοκοπήσει από τα μέτρα που του έχουν φορτώσει για λογαριασμό της πλουτοκρατίας η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της.

Καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου είναι αυτό που βιώνει σήμερα η οικογένεια που δεν έχει λεφτά για τα στοιχειώδη, που το παιδί της δεν έχει τη δυνατότητα να πάει στον Παιδικό Σταθμό λόγω κόστους και ελλείψεων στο προσωπικό. Που για να έχει την υγεία της, πρέπει να πληρώσει μια περιουσία και έχει χάσει τον μπούσουλα από τις αλλεπάλληλες μειώσεις στο μισθό και τα χαράτσια που αφαιμάσσουν το λαϊκό εισόδημα. Καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου είναι η επανεμφάνιση ασθενειών, όπως η φυματίωση, που είχαν εξαλειφθεί. Ο Καστανίδης, όμως, κάνει μια ακόμα λαθροχειρία. Παρουσιάζει την Ελλάδα σαν μια χώρα που μπορεί να παράξει μόνο 54 δισ. και άρα με αυτά πρέπει να μάθει να ζει, αν δε θέλει να συνυπάρχει στις ίδιες καπιταλιστικές κολεγιές με τους δανειστές της. Στην καπιταλιστική Ελλάδα παράγεται ασύλληπτος πλούτος με τα χέρια και το μυαλό των εργαζομένων. Τον τσεπώνουν όμως μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. Καθόλου τυχαία, μόνο την τελευταία δεκαετία, το ΑΕΠ της χώρας έχει υπερδιπλασιαστεί.

Οι παραγωγικές δυνατότητες όμως της Ελλάδας είναι πολλαπλάσιες. Τροχοπέδη για την ανάπτυξή τους είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Ο καπιταλιστής επενδύει εκεί που προσδοκά κέρδος, με αποτέλεσμα κλάδοι, όπως η κλωστοϋφαντουργία, που συνδέονται με την κάλυψη βασικών λαϊκών αναγκών, όπως αυτή της ένδυσης, να φθίνουν αντί να ακμάζουν, επειδή δεν είναι όσο κερδοφόροι θα ήθελε το κεφάλαιο, σε συνθήκες παγκόσμιου ανταγωνισμού. Ακόμα, η αγροτική παραγωγή, επίσης θεμελιώδης για την κάλυψη λαϊκών αναγκών σε φτηνά και ποιοτικά προϊόντα διατροφής, ξεριζώνεται, μαζί και η κτηνοτροφία, εξαιτίας των περιορισμών που βάζει η συμμετοχή της ντόπιας αστικής τάξης στην ΕΕ και του καταμερισμού που έχει γίνει στους κόλπους της, με δεδομένη πάντα την ανισομετρία. Βεβαίως και σήμερα υπάρχει παραγωγή στην Ελλάδα και επενδύσεις θα γίνουν. Αλλωστε, περισσεύει η προπαγάνδα για το «νέο αναπτυξιακό μοντέλο». Αλλά αυτή η ανάπτυξη θα γίνεται όχι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών αλλά με κίνητρο το κέρδος του κεφαλαίου και βεβαίως με εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες μεσαίωνα, αυτές διαμορφώνει η πολιτική των αναδιαρθρώσεων στο όνομα του κρατικού χρέους. Μια Ελλάδα με λαϊκή εξουσία και οικονομία θα μπορούσε να αξιοποιήσει και να αναπτύξει παραπέρα όλες τις παραγωγικές δυνατότητες και τον ορυκτό φυσικό της πλούτο, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Από αυτή τη σκοπιά, η πιο ολοκληρωμένη απάντηση στις απειλές του Καστανίδη και των άλλων είναι μία: Πάλη για λαϊκή εξουσία και οικονομία, για αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους.

Στη χώρα της πλατείας Κλαυθμώνος…

Κάποτε ήταν οι «εργαζόμενοι – ρετιρέ».

Και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ έτσι τους αποκάλεσαν. Τους διέσυραν και τους έβαλαν απέναντι στους «μη προνομιούχους». Βάφτισαν τα δικαιώματα σε «προνόμια»! Και τα αφαίρεσαν. Από τους «μη προνομιούχους»…

Μετά ήταν οι αγρότες.

Οι «τεμπέληδες». Που «άραζαν στα καφενεία». Που τους έχουν αποκαλέσει και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ, από «μπαταχτσήδες» μέχρι «γαϊδούρια». Που «κάθονταν και έτρωγαν τις επιδοτήσεις». Μέσα σε δυο δεκαετίες ξεκλήρισαν τον κύριο όγκο της αγροτιάς…

Στην πορεία του «κοινωνικού αυτοματισμού» (αυτή είναι η κωδική ονομασία του «διαίρει και βασίλευε» που είχε δώσει ο Ρέππας ήδη από το 1997) εμφανίστηκαν οι ναυτεργάτες.

Που όταν διεκδικούν δουλειά, «πλήττουν τον τουρισμό» και «διασύρουν τη χώρα». Σήμερα, που οι Ελληνες εφοπλιστές κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ναυτιλίας στον κόσμο, το 90% των Ελλήνων ναυτεργατών της δεκαετίας του ’80 είναι άνεργοι. Και οι υπόλοιποι, μαζί με τους ξένους συναδέλφους τους, εργάζονται σε καθεστώς γαλέρας. Επιστρατευμένοι και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ…

Εξίσου μιαροί με τους ναυτεργάτες ήταν οι λιμενεργάτες.

Αυτοί που «αμείβονται σαν Κροίσοι»! Οι συκοφαντίες κράτησαν όσο χρειαζόταν. Μέχρι, δηλαδή, να ξεπουλήσουν τα λιμάνια…

Κατόπιν τα βάλανε με τους συνταξιούχους.

Αυτούς που το ’95, επί Αντρέα Παπανδρέου, τους έδερναν έξω από το Μαξίμου και που επί Σημίτη ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Γκαργκάνας, και ο σημερινός διοικητής του ΙΚΑ, ονόματι Σπυρόπουλος, έλεγαν ότι «έπιναν καφέ στη Μύκονο» (σ.σ.: οι συνταξιούχοι!) και ότι – για λόγους «πατριωτισμού» – η χώρα πρέπει να ανατρέψει το μοντέλο του «εύπορου συνταξιούχου»! Από αυτόν το συνταξιούχο, τον …«εύπορο», οι «σωτήρες» κόψανε πλέον και τα τελευταία ψίχουλα…

Στο στόχαστρο δεν άργησαν να μπουν οι μαθητές και οι φοιτητές.

Αυτά τα παλιόπαιδα. Τα ανεπρόκοπα. Τα …υποκινούμενα. Βάλανε τους γονείς, και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ, να στραφούν ενάντια στα παιδιά. Τα παιδιά ενάντια στους καθηγητές. Τους καθηγητές ενάντια στον εαυτό τους. Σήμερα οι φοιτητές λογίζονται σαν εξαρτήματα του «χορηγού» του Πανεπιστημίου. Οι μαθητές δεν έχουν βιβλία, σε σχολεία που δεν έχουν δασκάλους. Οι δάσκαλοι παραμένουν αιώνια «εργασιακώς έφεδροι» χωρίς ελπίδα να πιάσουν ποτέ δουλειά – όταν από τα σχολεία λείπουν δάσκαλοι! Και οι γονείς; Εφτασαν να πληρώνουν μέχρι και τις φωτοτυπίες…

Στη συνέχεια ήταν οι φορτηγατζήδες κι από κοντά οι ταξιτζήδες.

Στο πρόσωπό τους εντοπίστηκαν οι ένοχοι κάθε κακοδαιμονίας. Τα κακά δαιμόνια οσονούπω ξορκίζονται. Διά του ξεκληρίσματός τους…

Αργότερα ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι μεταξύ τους.

Γιατί να παίρνει ο εργαζόμενος της ΕΑΣ λιγότερα από τον εργαζόμενο στην «Ολυμπιακή» και γιατί ο εργαζόμενος στην «Ολυμπιακή» να παίρνει περισσότερα από τον εργαζόμενο στη ΔΕΗ. Τώρα στο δρόμο του αφανισμού των εργαζομένων της «Ολυμπιακής» τους ακολουθούν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ, της ΔΕΗ και όλου του δημόσιου τομέα…

Δεν υπάρχει επαγγελματική κατηγορία που να μην έχει στοχοποιηθεί τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και από αυτές τις ΝΔ.

Από γιατρούς, δικηγόρους και τραγουδιστές, μέχρι υδραυλικούς, ελεύθερους επαγγελματίες και …συμβασιούχους!

Στους μόνους που ποτέ

– μα ποτέ! –

δεν βρήκαν, ούτε οι «πράσινοι» ούτε οι «γαλάζιοι», κάποιο προνόμιο περιττό και αντικοινωνικό για να το κόψουν είναι στους βιομήχανους. Τους τραπεζίτες. Τους εφοπλιστές. Τους μεγαλοεργολάβους…

Τώρα ξαναπαίζουν το αγαπημένο τους έργο:

Εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (των εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων, των 500 ευρώ μηνιάτικο, και των υπό κατάργηση συλλογικών συμβάσεων!)

ενάντια σε

εργαζόμενους του δημόσιου τομέα (των λεηλατημένων μισθών, δώρων, επικουρικών, επιδομάτων και των απολύσεων).

Πενήντα χρόνια μετά το ταξίδι του ανθρώπου στο διάστημα, σε μια εποχή που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να έχει καταστήσει αυτονόητη την εκπλήρωση του αιτήματος για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους,

στη χώρα της πλατείας Κλαυθμώνος, δηλαδή στη χώρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, απολύουν δημοσίους υπαλλήλους.

Ποιοι;

Αυτοί που από την εποχή του …Κωλέττη έστησαν ένα δημόσιο τομέα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της δικής τους αθλιότητας, για να υπηρετούν μέσω αυτού του δημόσιου τομέα τα μονοπώλια, τους κεφαλαιοκράτες, τους εργολάβους

και για να εξυπηρετούν, φυσικά, το δικό τους το κομματικό, το πολιτικό, το ρουσφετολογικό, το αναξιοκρατικό πελατολόγιο.

Η κυβέρνηση απολύει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους!

Και τι λέει;

Οτι, τώρα, οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να …χαρούν (!) γιατί απολύονται και εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα!

Οτι, τώρα, οι εξανδραποδισμένοι του ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να χειροκροτήσουν. Να χειροκροτήσουν όχι γιατί η κυβέρνηση έκανε κάτι για να τους βγάλει από την ανεργία, τη φτώχεια, την ανέχεια και τη συμφορά. Αλλά γιατί η κυβέρνηση ρίχνει κι άλλους στη φτώχεια, κι άλλους στην ανέχεια, κι άλλους στη συμφορά, κι άλλους στην ανεργία!

Αυτό η κυβέρνηση το λέει «πατριωτισμό», «σωτηρία», «κοινωνική δικαιοσύνη»!

Είναι πρόδηλο:

Οι άνθρωποι που σήμερα συμπληρώνουν δυο χρόνια στην κυβερνητική καρέκλα οδεύουν ολοταχώς προς τον πάτο (αν υπάρχει πάτος στην περίπτωσή τους και στον πολιτικό τους κανιβαλισμό).

Συκοφαντούν τον ελληνικό λαό ως υπεύθυνο της ίδιας του της φτώχειας, καθότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Υβρίζουν και απολύουν το δημόσιο υπάλληλο, διότι είναι «κοπρίτης».

Κατηγορούν το μισθωτό ότι είναι «ασυνείδητος» και μάλιστα «κατά συρροήν», γιατί διαμαρτύρεται για τα χαράτσια.

Ελεεινολογούν τον εποχούμενο σαν «τζαμπατζή» επειδή αρνείται να δεχτεί τη ληστεία των εργολάβων στα διόδια.

«Λιντσάρουν» τον απεργό με την κατηγορία της «δολιοφθοράς» και τους διαδηλωτές με την κατηγορία του «σαμποτάζ» της …σωτηρίας της χώρας.

Οι εργαζόμενοι σε κάθε τομέα της οικονομίας πριν ακόμα προλάβουν να αντιδράσουν στα μέτρα που τους εξαθλιώνουν «προπηλακίζονται» ως «εκβιαστές» του κοινωνικού συνόλου.

Το «ιδεολογικό» τους τροπάρι είναι χυδαίο και ύπουλο.

Συκοφαντούν τους εργάτες στους εργάτες!

Αλλά λένε ψέματα – και το ξέρουν – ότι υπάρχουν «ευνοημένοι» μεταξύ των εργατών. Η αλήθεια είναι καταγεγραμμένη σε όλους τους δείκτες της φτώχειας που μαστίζει το σύνολο της εργατιάς.

Ολοι οι εργάτες, και του ιδιωτικού και του δημόσιου, είναι βαριά εκμεταλλευόμενοι, είναι καταχρεωμένοι, είναι ανήμποροι να τα βγάλουν πέρα, τρέχουν και δε φτάνουν.

Αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν μπορεί να πάρει παρά μόνο καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων,

που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση.

Είναι πρόδηλο:

Πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας έχει κατακαθίσει μια τάξη που μέσω της κυβέρνησης – και με τη συνεπικουρία των ξετσίπωτων στα ΜΜΕ – προωθεί τα συμφέροντά της

με τον πιο χυδαίο,

με τον πιο τραμπούκικο ιδεολογικά τρόπο.

Για να γίνει κατορθωτό να στήσουν το «κοινωνικό απαρτχάιντ» της επόμενης μέρας, για να επέλθει αυτή η «τελική λύση» όσον αφορά στα δικαιώματα των εργαζομένων, η κυβερνητική «γραμμή» έχει αποτινάξει κάθε πρόσχημα:

«Κοινωνικός αυτοματισμός»,

«διαίρει και βασίλευε»,

κομμάτιασμα της κοινωνίας,

διαπόμπευση κάθε κοινωνικού στρώματος που αντιστέκεται,

ξεμονάχιασμα κάθε κοινωνικής ομάδας,

εξανδραποδισμός, τελικά, όλου του λαού!

Για να επιτελέσουν το έργο που τους ανατέθηκε, χρησιμοποιούν κάθε λογής πολιτική παλιανθρωπιά και ιταμότητα:

Καταστολή, λάσπη, ύβρεις, ψεύδος, τρομοκρατία, καταστροφολογία, διάλυση των κοινωνικών αρμών με πρώτους εκείνους της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.

Θέλουν να βάλουν τον έναν να «φάει» τον άλλον!

Ο ιδιωτικός υπάλληλος το δημόσιο υπάλληλο. Ο φορτηγατζής τον αγρότη. Ο αγρότης το λιμενεργάτη. Ο εργάτης το συμβασιούχο. Ο ιδιωτικός υπάλληλος το δημόσιο υπάλληλο,

για να μπορέσουν οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές να μας «φάνε» ευκολότερα και όλους μαζί!

Τέτοιοι είναι και έτσι μας κυβερνούν!

Και απέναντι σε κάτι τέτοιους, ή θα ισχύσει το

«ένας για όλους και όλοι για έναν» ή δε θα μείνει όρθιος κανένας!

Γιατί η κυβερνητική «πριονοκορδέλα» αφορά τους πάντες. Και όποιος νομίζει ότι θα την αποφύγει κοιτώντας την πάρτη του, είναι βαθιά νυχτωμένος.

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η Αλέκα Παπαρήγα στην ΝΕΤ 26/9/11

Αστυνομικός από την ασφάλεια του πρωθυπουργού έβγαλε πιστόλι στους συγκεντρωμένους στην κατάληψη του δημαρχείου Θεσ/νίκης από το Π.Α.ΜΕ

 

 

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ!  

ΑΥΤΟΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ Π.ΑΜΕ

αναδημοσίευση από κόκκινο άνεμο

Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη – ΔΕΘ

 

Στηριχθείτε και στηρίξτε το ΠΑΜΕ και την συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, την φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες. Να δυναμώσει η αντίσταση. Χωρίς συμμαχία, σκληρό αγώνα και σχέδιο για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής δεν υπάρχει ζωή με δικαιώματα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, αυτοί που παράγουν όλο τον πλούτο, με ενιαίο μέτωπο, πρέπει τώρα να πάρουν την ευθύνη τους. Να μπουν πιο οργανωμένα στον αγώνα, όχι μόνο για να υπερασπιστούν τη ζωή τους, αλλά για να απαλλαγούν μια για πάντα από τα βάσανα που τους φορτώνει κάθε μέρα το σάπιο, παρασιτικό, βάρβαρο και βαθιά αντιδραστικό καπιταλιστικό σύστημα.

Να ανατρέψουν όχι μόνο αντιλαϊκές πολιτικές, αλλά και την εξουσία των εκμεταλλευτών.

Το ΠΑΜΕ είναι η μόνη φερέγγυα, ικανή, δοκιμασμένη, έμπειρη, η μόνη δύναμη που έχει και σχέδιο και θέληση να ηγηθεί αυτού του αγώνα.

Για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη ανάπτυξη με τη οικονομία σε όφελος του λαού, με τη πολιτική εξουσία στα χέρια του λαού.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ.

Σάββατο, 10 Σεπτέμβρη, 6.30 μ.μ., Πλατεία Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη

Δείχνουν ποιον φοβούνται

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον Επισιτισμό – Τουρισμό ήταν μία ακόμα αφορμή για να επιβεβαιωθεί ο ρόλος των αστικών κομμάτων και των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. η «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντ. Μπακογιάννη κατήγγειλαν τις κινητοποιήσεις, ορισμένοι δε εξ αυτών (ΛΑ.Ο.Σ.) έφτασαν στο σημείο να μιλούν για εθνική καταστροφή και να ζητούν να εκκενωθεί η πλατεία Συντάγματος. Μόνο το ΚΚΕ στήριξε αυτές τις κινητοποιήσεις. Στην ίδια ρότα τα αστικά ΜΜΕ, έχυναν χολή, συκοφαντούσαν, χλεύαζαν τις κινητοποιήσεις και τους εργαζόμενους του κλάδου. Μάλιστα, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ χτες, έφτασε στο σημείο να γράψει ότι οι συγκεντρωμένοι έξω από τα ξενοδοχεία έπρεπε να συλληφθούν.

Οργανωμένη αντιδραστική, αντεργατική συγχωρδία. Για μια απεργιακή κινητοποίηση με αιχμή την υπεράσπιση των Βαρέων και Ανθυγιεινών, βάζοντας ταυτόχρονα ζητήματα που όλο το προηγούμενο διάστημα συζητήθηκαν σε χώρους δουλειάς, για την προετοιμασία της απεργίας, όπως: κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που αύξησαν έτσι και αλλιώς τα όρια ηλικίας για σύνταξη, αμφισβήτηση της εξουσίας του μεγαλοξενοδόχου που καθορίζει πότε, πόσο και πώς θα δουλεύουν οι εργάτες, τι μισθό θα παίρνουν, υπεράσπιση του δικαιώματος στην άδεια και το επίδομα αδείας, την αναψυχή και τις διακοπές για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που είναι αναγκαίες για την αναπλήρωση της εργατικής τους δύναμης. Αυτό είναι και το κλειδί για να κατανοήσει κανείς το μένος τους, την αντίδρασή τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ίδια αστικά ΜΜΕ, οι ίδιοι αστοί δημοσιολόγοι, οι ίδιοι αναλυτές, οι ίδιοι αστοί πολιτικοί που πριν μερικές εβδομάδες έπλεκαν το εγκώμιο για το «κίνημα», όπως το αποκαλούσαν των «αγανακτισμένων», τα ίδια ΜΜΕ που είχαν κάνει σήμα κατατεθέν τη μούντζα και τις κρεμάλες έξω από τη Βουλή, που εκθείαζαν το «αυθόρμητο» και προδιέγραφαν ότι «αυτό είναι το νέο κίνημα, το κίνημα του μέλλοντος», την περασμένη Τρίτη, μιλούσαν για καταστροφή, για πλήγμα στη «βαριά βιομηχανία του τουρισμού», για «μειοψηφία που προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή της» για «κακό που κάνουν στη χώρα». Τα έλεγαν αυτά σε βάρος των εργαζομένων στον Επισιτισμό – Τουρισμό που συγκεντρώθηκαν στον ίδιο χώρο, στην πλατεία Συντάγματος, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να υπερασπιστούν τα ΒΑΕ, να παλέψουν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Δεν είναι τυχαίο. Αυτή τους η στάση αποκαλύπτει για άλλη μια φορά, το πόσο ταξικά προσανατολισμένα είναι τα αστικά κόμματα και τα αστικά ΜΜΕ. Δεν ανέχονται οποιαδήποτε διαδήλωση, κινητοποίηση γίνεται από το οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα και δείχνει τον πραγματικό ένοχο. Τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, τους κεφαλαιοκράτες και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Δεν ανέχονται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να καλεί σε μαζική λαϊκή πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών που τους καταργούν οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Για ανυπακοή – απειθαρχία – ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν ανέχονται εργάτες να δείχνουν την αναγκαιότητα και το δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν ανέχονται οποιαδήποτε οργανωμένη ταξική αντίδραση που διεκδικεί αιτήματα για το σήμερα, βλέποντας σαν μοναδική προοπτική και διέξοδο έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, τη λαϊκή οικονομία, τη λαϊκή εξουσία.

 

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Η ανάπτυξη

Είναι εξοργιστικό. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όλο και πιο συχνά, διαγκωνίζονται ποιο από τα δύο κόμματα μπορεί να συνεισφέρει καλύτερα στην οικονομική, λέει, ανάπτυξη. Και είναι εξοργιστικό για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτον, και τα δύο κόμματα από… κατασκευής, ως στυλοβάτες του εκμεταλλευτικού συστήματος, έχουν απολύτως μοιρασμένες ευθύνες για την οξύτατη οικονομική κατάσταση, την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που περιοδικά ξεσπά στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ανεξάρτητα από τον ακριβή τύπο της διαχείρισης που προκρίνει το καθένα, το ξέσπασμα της κρίσης, που την πληρώνουν οδυνηρά οι εργαζόμενοι, είναι αποτέλεσμα νομοτελειακού χαρακτήρα κάθε φιλομονοπωλιακής πολιτικής, κάθε πολιτικής που υπηρετεί το κεφάλαιο.

Δεύτερον: Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μιλώντας για ανάπτυξη το μόνο που έχουν κατά νου είναι η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η ανάπτυξη των επιχειρήσεων, η συνεχής αύξηση της κερδοφορίας τους, η δυνατότητα των επιχειρηματιών να διευρύνουν τα μεγέθη και την ισχύ των κεφαλαίων τους. Γι΄αυτό και την περίοδο που οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν θετικοί, μπορεί μια ομάδα μεγαλοεπιχειρηματιών να κέρδισε εκατοντάδες δισεκατομμύρια, ωστόσο οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν απολύτως τίποτα.

Τρίτον: Επειδή η βάση της «κόντρας» τους δεν είναι η ανάπτυξη προς όφελος του λαού, αλλά η ευρωστία των επιχειρήσεων και η εξουσία των επιχειρηματιών, η περίοδος της ανάπτυξης που προηγήθηκε ήταν ταυτόχρονα περίοδος πρωτοφανούς επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Να θυμηθούμε, «πάγωμα» μισθών, καθιέρωση ελαστικών σχέσεων εργασίας, υπονόμευση του κοινωνικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, ενώ διευρύνθηκαν ακόμα περισσότερο οι εκπτώσεις φόρων και οι φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, τα διάφορα οικονομικά κίνητρα κοκ.

Τέταρτον: Το επίδικο της σημερινής τους «αντιπαράθεσης», είναι πόσο συμφέρουσα θα κάνουν στη χώρα την «επιχειρηματική δραστηριότητα», κάτι που στην αντίληψη και των δύο μεταφράζεται με μια κουβέντα σε μέτρα για την εξασφάλιση ακόμα φτηνότερης δύναμης προς τους κεφαλαιοκράτες. Τόσο φτηνής, που να μπορούν να γίνουν επενδύσεις κερδοφόρες για το κεφάλαιο.

Εκεί στοχεύει και το «μνημόνιο» και το «μεσοπρόθεσμο» και τα ειδικά και τα γενικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη λεηλασία των μισθών και συντάξεων, με τα αλλεπάλληλα φορο-χαράτσια στα λαϊκά στρώματα, με την κατάργηση του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος όπως το ξέραμε μέχρι τώρα και με τις απολύσεις από το Δημόσιο και με τις ιδιωτικοποιήσεις κοκ. Μέτρα που η ΝΔ εκτιμά ότι δεν φτάνουν και προτείνει σχεδόν κατάργηση της φορολογίας των επιχειρήσεων, μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, περισσότερους πόρους προς τις επιχειρήσεις.

Ε, αυτά όλα δεν αποτελούν ανάπτυξη προς όφελος του λαού και του τόπου. Είναι μια ανάπτυξη προς όφελος της πλουτοκρατίας, που εν τέλει οδηγεί στην απόλυτη φτώχεια το λαό. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου της κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να είναι στο σύνολό τους υπέρ μιας πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Την πολιτική ανάπτυξης που στηριζόμενη στις δυνατότητες της κοινωνίας, θα παίρνει υπόψη της τις ανάγκες τους λαού, θα έχει στόχο την ολόπλευρη ικανοποίησή τους και θα το πετυχαίνει με την ενεργοποίηση και αξιοποίηση όλων των εφεδρειών που διαθέτει. Και αυτά προϋποθέτουν μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και από την εξουσία του κεφαλαίου.

 

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ