Για τον Δ. Τσακνή και τις …νουθεσίες του

από    902.gr

Διαβάσαμε στο διαδίκτυο την επιστολή που απέστειλε ο Δ. Τσακνής στον πρωθυπουργό – «Αγαπητέ Αλέξη» τον προσφωνεί…

Δεν θα σχολιάζαμε ούτε τα «δάκρυσα όταν πήγες την Καισαριανή», ούτε τα «συμμερίστηκα τη συγκίνησή σου στις προγραμματικές δηλώσεις», ούτε ότι η «γκρίνια» του προς τον ΣΥΡΙΖΑ για τη νέα συμφωνία επισφραγίζεται με τη φράση: «Τέσσερις μήνες ζητήσατε; Τέσσερις και εκατόν τέσσερις θα είμαστε δίπλα κι απέναντί σας…». Ο πειρασμός να σχολιάσουμε προέκυψε κυρίως από τις νουθεσίες που απευθύνει προς τους «συντρόφους της κομμουνιστικής Αριστεράς» (βλ. ΚΚΕ).

Λέει λοιπόν ότι «ως κομμουνιστής όμως, προσπαθώ πάντα να βρω τη χαραμάδα και να τη μετατρέψω σε ρήγμα (…) Παρατηρώντας τις διαθέσεις του κόσμου, ακόμα και το θυμικό του, επιδιώκω να το μεταβάλω σε συνειδητή στάση, δίνοντας στο συναίσθημα την πολιτική του διάσταση, μετατρέποντάς το δηλαδή σε συνειδητό. (…) Δεν ήταν επαναστάτες με θεωρητική κατάρτιση οι εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες που γύρισαν τα όπλα τους στους στρατηγούς το ’17 στη Ρωσία. Απελπισμένοι άνθρωποι του λαού ήταν, αφελείς και πλανεμένοι ίσως μέχρι πρότινος, που χάρις στη δουλειά των ελάχιστων μπολσεβίκων μεγαλούργησαν και έγραψαν ιστορία».

Εγκαλείται λοιπόν το ΚΚΕ γιατί δεν μετατρέπει σε «ρήγμα» τη «χαραμάδα» και μάλιστα δεν ακολουθεί λενινιστική πολιτική ώστε να το κάνει αυτό.

Πρώτον. Ποια «χαραμάδα» ανοίγει η ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ; Μιλάμε για μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που επιλέχθηκε και στηρίχτηκε από το κεφάλαιο. Δεν είναι μια κυβέρνηση που αναδείχθηκε από το «κίνημα» όπως υπονοείται, αλλά ίσα – ίσα αξιοποιείται για να το ενσωματώσει και να το αφοπλίσει πιο αποτελεσματικά.

Δεύτερον. Από πού και ως πού έχει την παραμικρή ομοιότητα η γραμμή των μπολσεβίκων με αυτήν που περιγράφει ο επιστολογράφος; Μήπως οι μπολσεβίκοι έδειξαν ανοχή ή «κριτική στήριξη» στην Προσωρινή Κυβέρνηση ή μήπως διοργάνωσαν και συγκεντρώσεις υποστήριξής της; Την αντιπάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις, επεξεργάστηκαν γραμμή που εξασφάλισε σε όλες τις καμπές από τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, την προβολή, ζύμωση και πρακτική δράση για την κατάληψη της εξουσίας. Αυτό τους οδήγησε στη νίκη.

Τρίτον. Όλα αυτά πού μοιάζουν με τις σημερινές συνθήκες; Γιατί όποιος χρησιμοποιεί ιστορικές αναλογίες, πρέπει να σέβεται την ιστορία. Την περίοδο του 1917 μιλάμε για συνθήκες επαναστατικές, με Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών, ένοπλο λαό. Όχι για διαπραγματεύσεις στα σαλόνια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και «κολλητηλίκια» με τον ΣΕΒ και τον Ομπάμα.

Λέει επίσης στην επιστολή: «Το θέμα δεν είναι να χειροκροτήσουμε αυτάρεσκα τους εαυτούς μας, σε περίπτωση μιας οριστικής υπαναχώρησης (όσο κι αν αυτή διαφαίνεται), αλλά να συμβάλουμε έτσι ώστε να την αποτρέψουμε. Κι αυτό θα γίνει στους δρόμους και τις πλατείες, στους χώρους δουλειάς και πολιτικής ζύμωσης».

Κατ’ αρχάς, όσο και «καλοπροαίρετος» να ήταν κανείς, τι άλλο να περιμένει να δει για να πειστεί για την «οριστική υπαναχώρηση» του ΣΥΡΙΖΑ (από τι αλήθεια; αλλά ως το δεχθούμε χάριν της συζήτησης); Εδώ άρον άρον υπαναχώρησε ακόμη και από τα απατηλά του συνθήματα και όλα αυτά μέσα στις πρώτες μέρες ανάληψης της διακυβέρνησης.

Ολόκληρη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από τη γιγάντωση ως την αστική διακυβέρνηση, έχει ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο. Αντί να λένε πολλοί ότι το ΚΚΕ υποτιμά τις διαφορές ή ότι δεν βλέπει ότι δεν είναι «ομοιογενής» η κυβέρνηση κλπ., ας δουν ότι, παρά τις όποιες διαφορές (ουσιαστικές και λιγότερο ουσιαστικές), η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται τον καπιταλισμό και λέει ψέματα στο λαό για το πώς μπορούν να λυθούν τα προβλήματά του. Η υπογραφή της συμφωνίας είναι καθαρότατη απόδειξη των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στο κεφάλαιο. Ας δουν ότι παίρνει πίσω ακόμη και τις υποσχέσεις για ψίχουλα ή ορισμένα μέτρα ανακούφισης της ακραίας φτώχειας που έταζε στο λαό προεκλογικά, ότι αυτό που έρχεται είναι μέτρα, φόροι και νέα βάρη στο λαό, πιθανότατα νέο μνημόνιο τον Ιούνη. Αυτά μπαίνουν στο τραπέζι με τη νέα συμφωνία.

Η εξέλιξη αυτή δεν εμποδίζεται μέσω της στήριξης της κυβέρνησης ή με μια λογική «ρυμούλκησής» της προς τα αριστερά. Είναι αυταπάτη, αφοπλισμός και αυτοχειριασμός του κινήματος, λογική που το μετατρέπει σε ουρά της κυβέρνησης. Αντιμετωπίζεται αποκαλύπτοντας τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, τα συμφέροντα που πραγματικά υπηρετεί, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό που χρειάζεται είναι το εργατικό λαϊκό κίνημα να μη χάσει χρόνο σε αναμονή ή νέα απογοήτευση. Γι’ αυτό το ΚΚΕ πρωτοστατεί και θα δώσει τις δυνάμεις του για την οργάνωση της λαϊκής πάλης και αντεπίθεσης, για την ανάδειξη του πραγματικού αντιπάλου. Ας ψάξουν αλλού για χειροκροτητές στα κυβερνητικά συλλαλητήρια, με το περιτύλιγμα «να πιέσουμε την κυβέρνηση», «να την βάλουμε στον ίσιο δρόμο». Βαδίζουμε ριζικά διαφορετικό δρόμο, το δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης, της πάλης για άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού.

ΥΓ: Ο Τσακνής θυμίζουμε ότι δεν πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βρείτε τις διαφορές…

Ο Βαρουφάκης στο… Μπρεστ Λιτόφσκ!

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

Τις τελευταίες μέρες ακούμε και διαβάζουμε διάφορα τρισχαριτωμένα. Ένα από τα πιο τρισχαριτωμένα είναι και ο παραλληλισμός που γίνεται ανάμεσα στην υπογραφή που έβαλε την περασμένη Παρασκευή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στο «Eurogroup» με την υπογραφή του… Λένιν και των Μπολσεβίκων στην συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ το 1918…

    Η κυβέρνηση – λέγεται από κάποιους εμβριθείς ιστοριοδίφες – στις διαπραγματεύσεις της με τους «εταίρους» έκανε μια τακτική κίνηση. Αντίστοιχη εκείνης που έκανε τότε ο Λένιν, που αποδέχτηκε την ετεροβαρή συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ ώστε να υπηρετήσει καλύτερα την στρατηγική του. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, αποφαίνονται…

    Σχόλιο πρώτο: Τι λέτε ορέ λεβέντες!

Σχόλιο δεύτερο: Καθότι τέτοιου είδους αναγωγές θυμίζουν εκείνο το «η Παξινού και η Ανουσάκη τσακώνονταν για τον ίδιο ρόλο» και επειδή το «μέτρον άριστον» διατηρεί πάντα την ισχύ του, θα μας επιτραπεί – με το συμπάθιο κιόλας – να υπενθυμίσουμε ορισμένα πράγματα:

α)  Ο Λένιν – απ’ όσο γνωρίζουμε – ήταν κομμουνιστής. Δεν ήταν φορέας της «ήπιας σοσιαλδημοκρατίας», όπως ο υπουργός κ.Κατρούγκαλος περιέγραψε προχτές (στον «Real Fm») την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οπαδός του «μετριοπαθούς κεινσιανισμού», όπως έχει αποκαλέσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ο βουλευτής του κόμματος κ.Λαπαβίτσας.

β) Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι τον Οκτώβρη του 1917 ηγήθηκαν μιας κοινωνικής επανάστασης με πρόγραμμα και στόχο την ανατροπή όλων των ταξικών δεσμών της παλιάς κοινωνίας και όχι για την μετονομασία αυτών των δεσμών σε «θεσμούς». Οι διαφορές με τα τεκταινόμενα πριν και μετά τις εκλογές της 25^ης Γενάρη στην Ελλάδα είναι – νομίζουμε – ευδιάκριτες…

Από εκεί και πέρα, όποιος ανακαλεί στη μνήμη του τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ για να κάνει αναγωγές (!) στο σήμερα, θα πρέπει να είναι ιστορικά ακριβής και πολιτικά τίμιος.

Για παράδειγμα: Όταν το νεαρό τότε Σοβιετικό κράτος υπέγραψε την συμφωνία με τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους, ο Λένιν δεν βγήκε να μιλήσει για «φίλους», για «εταίρους» και για «συμμάχους». Βγήκε στο λαό και μίλησε για «ιμπεριαλιστές» και για «ληστές».

Δεν μίλησε για «νίκη» ή για «θρίαμβο» ή για ευτυχή «διαπραγμάτευση». Μίλησε ευθέως στο λαό για εκβιασμό, για ετεροβαρή και καταναγκαστική συμφωνία, στην οποία υποχρεώθηκε το Σοβιετικό κράτος ώστε να περιφρουρήσει το κύριο εκείνης της στιγμής. Και το κύριο εκείνης της στιγμής ήταν να μην στραγγαλιστεί από τα στρατεύματα των Γερμανών η πορεία του ρώσικου λαού προς το σοσιαλισμό. Το κύριο εκείνης της στιγμής ήταν η διαφύλαξη της Επανάστασης ώστε με την ενδυνάμωση του Σοβιετικού κράτους να καταργηθεί και η συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ όπως και άρχισε να συμβαίνει μετά το 1922.

Αν επιμένουν κάποιοι να συνεχίζουν να ανακαλύπτουν «αναλογίες» της Ελλάδας του σήμερα με το Σοβιετικό κράτος του τότε, να τους υπενθυμίσουμε ακόμα μερικά στοιχεία, που εξηγούν περαιτέρω γιατί ο Λένιν υπέγραψε την συνθήκη και τι υπέρτερο είχε να περιφρουρήσει με εκείνο τον συμβιβασμό.

Την υπέγραψε, λοιπόν, διότι:

1)   Πριν από την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ (3 Μάρτη 1918) η σοβιετική εξουσία είχε ήδη υπογράψει το Διάταγμα για την Ειρήνη (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) με το οποίο έβγαζε τη Ρωσία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και έξω από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είχε υπογράψει, δηλαδή, κανένα κείμενο με το οποίο να αναγνωρίζει την παραμονή της Ρωσίας σε κανένα «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» με τους ιμπεριαλιστές ούτε κανένα κείμενο που έθετε την εσωτερική πολιτική στη Ρωσία υπό την «αξιολόγηση», την «εποπτεία» και την «επιτήρηση» των ιμπεριαλιστών.

2)   Διότι πάλι την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) είχε ήδη υπογράψει το Διάταγμα για τη Γη με το οποίο καταργήθηκε – χωρίς καμία αποζημίωση – η ιδιοκτησία της γης από τους τσιφλικάδες, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκρατορικής και της μοναστηριακής. Δεν είχε δηλαδή υπογράψει τίποτα που να μιλά για επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων ή για την συνέχιση της παρουσίας της Cosco στον Πειραιά, όπως ακούσαμε από τον κ.Τσίπρα προχτές…

3)   Διότι πάλι την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) είχε ήδη υπογράψει το Νομοσχέδιο για τον Εργατικό έλεγχο στις  βιομηχανικές, εμπορικές και τραπεζικές επιχειρήσεις.

4)   Διότι λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 14 Δεκέμβρη 1917) τον νόμο για την Εθνικοποίηση των Τραπεζών. Δεν είχε δηλαδή υπογράψει κανένα κείμενο που να λέει ότι οι τραπεζίτες θα συνέχιζαν να είναι ιδιοκτήτες τραπεζών που θα συνέχιζαν να ανακεφαλαιοποιούνται με λεφτά του λαού…

5)   Διότι λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 18 Γενάρη 1918) την Εθνικοποίηση του εμπορικού στόλου.

6)   Διότι λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 9 Γενάρη 1918) το Διάταγμα Ακύρωσης όλων των Εσωτερικών και Εξωτερικών Δανείων που είχε υπογράψει η τσαρική και η προηγούμενη αστική κυβέρνηση. Αρνήθηκε, δηλαδή, να πληρώνει εγχώριους και ξένους κλέφτες, ληστές, κερδοσκόπους και τοκογλύφους, τους είπε αν θεωρούν πως έχουν λαμβάνειν να πάνε να τα πάρουν από εκείνους που τα είχαν ξεκοκαλίσει και όχι από το ρώσικο λαό, και φυσικά ουδέποτε υπέγραψε κείμενο όπως αυτό που υπέγραψε ο κ.Βαρουφάκης στο «Eurogroup», στο οποίο διαβάζουμε: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»…

    Αυτά είναι μερικά απ’ όσα είχαν προηγηθεί της συνθήκης του Μπρεστ Λιτόφσκ. Αυτά είχε να περιφρουρήσει με εκείνο τον συμβιβασμό ο Λένιν.

Αλήθεια, όσοι αναζητούν στην συμφωνία του… Μπρεστ την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την υπογραφή στο «Eurogroup», θεωρούν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα αξιοποιήσει την υπογραφή της στο «Eurogroup» για να κάνει κάτι – έστω και ένα – από αυτά; Θα είχε πολύ ενδιαφέρον…

***

Υστερόγραφο: Ανάμεσα στα άλλα, στη «λίστα των μεταρρυθμίσεων» που έστειλε χτες η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες, η οποία και έγινε δεκτή από τους εταίρους της, διαβάζουμε ότι:

α) «Οι ελληνικές αρχές θα δεσμευτούν ότι δεν θα καταργήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί» όπως και εκείνες τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες «ο διαγωνισμός έχει προκυρηχτεί», β) η ελληνική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση «μέσω ιδιαίτερα στοχευμένων μη χρηματικών μέσων (π.χ. κουπόνια τροφίμων)» και με «πρόγραμμα κουπονιών σίτισης»…

Παρατήρηση: Αν σαν «διαφύλαξη» του δημόσιου πλούτου συνεχίζουν να λογίζονται οι ιδιωτικοποιήσεις και εάν η εθνική κυριαρχία και η λαϊκή ανάταση περνάει μέσα από τα «κουπόνια σίτισης», ε τότε μάλλον κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο και της… «αριστερής» Δανιμαρκίας.

Η «μονταζιέρα» του ΣΥΡΙΖΑ και του Στάθη Σταυρόπουλου

Της Κικής Αλεξάνδρου

Είναι καιρός τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπολύει συντονισμένη επίθεση –  συκοφάντηση του ΚΚΕ. Δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό το σχέδιο ο Στάθης Σταυρόπουλος του «enikos», που όποτε ο ΣΥΡΙΖΑ ζορίζεται από τις αποκαλύψεις του ΚΚΕ αναλαμβάνει το βρώμικο ρόλο να ρίξει λάσπη στο ΚΚΕ πασπαλισμένη με δήθεν «τίμια και αντικειμενική αριστερή κριτική». Βέβαια, στην προσπάθειά του αυτή, ο υπερασπιστής του ΣΥΡΙΖΑ, καταφεύγει στη «μονταζιέρα». Στο δρόμο για τα υπουργεία, φαίνεται ότι υιοθετούν και τις μεθόδους των κομμάτων που έχουν ήδη περάσει από αυτά.

Ο Στάθης Σταυρόπουλος φτάνει στο σημείο να παραποιεί τοποθέτηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα… Ο Στάθης Σταυρόπουλος ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ βάζει «πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο παρονομαστή με τη Χρυσή Αυγή και το Ποτάμι» και ότι τάχα το ΚΚΕ έχει φτάσει στο σημείο να έχει «εμπάθεια που φθάνει να τσουβαλιάζει από πλευράς ηγεσίας του ΚΚΕ τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή ως απότοκα των “αγανακτισμένων“». Μάλιστα, με βάση τον παραπάνω ακροβατισμό, ο Στάθης Σταυρόπουλος κατρακυλάει τόσο χαμηλά ώστε να υποστηρίξει ότι το ΚΚΕ «φτάνει απέναντι. Σ’ αυτά που προπαγανδίζουν τα μέσα ενημέρωσης του καθεστώτος, καθώς και τα κόμματα του δικομματικού μονοκομματισμού. Ποιον βοηθάει αυτό; Ποιος ωφελείται απ’ αυτό; Ποιος ωφελείται απ’ τον δισταγμό του λαού (αν εν τέλει ο δισταγμός επικρατήσει) να δοκιμάσει ο ίδιος να διαμορφώσει την τύχη του;». Το να κατηγορείς το ΚΚΕ ότι προωθεί «το δισταγμό» του λαού να «δοκιμάσει ο ίδιος να διαμορφώσει την τύχη του» αποτελεί από μόνο του ξετσίπωτη συκοφαντία. Αυτή η συκοφαντία του Στάθη Σταυρόπουλου εναντίον του ΚΚΕ, δηλαδή του μόνου κόμματος που παλεύει για να συνειδητοποιήσει ο λαός τη δύναμή του και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του αποδεικνύει ότι ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ δρα για να μην καταλάβει ποτέ ο λαός τη δύναμή του και να μην πάρει την υπόθεση στα χέρια του, για να μην αμφισβητηθούν τα θεμέλια του σάπιου συστήματος που έχει φέρει το λαό στη σημερινή κατάσταση.

Ενοχλούνται στον ΣΥΡΙΖΑ που το ΚΚΕ δεν πατάει τη μπανανόφλουδα και δεν κλείνει τα μάτια, αποκαλύπτει στο λαό το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως της νέας σοσιαλδημοκρατίας, του ενός εκ των δυο πόλων στο νέο διπολισμό. Ενοχλούνται γιατί οι αποκαλύψεις του ΚΚΕ είναι ακριβώς αποκαλύψεις. Γιατί το ΚΚΕ δεν ασκεί ηθικοπλαστική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κάνει δίκη προθέσεων (όπως ισχυρίζεται ψευδώς ο Στάθης Σταυρόπουλος). Ενοχλούνται γιατί το ΚΚΕ ασκεί πολιτική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική τοποθέτηση των στελεχών του. Ενοχλούνται, γιατί ο λαός έχει πάρει χαμπάρι το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει τις θέσεις του, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για έναν ακόμα επίδοξο διαχειριστή της δυστυχίας του και όχι για ένα κόμμα με γραμμή ρήξης και ανατροπής, που θα ξεθεμελιώσει τη δυστυχία του λαού.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να κοροϊδεύει το λαό χωρίς να υπάρχει κανείς να αποκαλύπτει πολιτικά το ρόλο και τη θέση του, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να προτιμάει το ΚΚΕ να μην υπάρχει καν και αν υπάρχει να το «βουλώνει», όμως δε θα του κάνουμε τη χάρη. Μπορεί ο Στ. Σταυρόπουλος και άλλοι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ να υποτιμούν το αναγνωστικό κοινό, σερβίροντάς του ως «ρεπορτάζ» ψεύδη, συκοφαντίες και λογικούς ακροβατισμούς, όμως και σε αυτόν τον τομέα βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη. Ακριβώς επειδή δεν υποτιμούμε καθόλου τη νοημοσύνη των αναγνωστών, παραθέτουμε αυτούσια την τοποθέτηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που προκάλεσε το μένος του Στάθη Σταυρόπουλου, για να καταλάβει ο κάθε αναγνώστης ότι ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δεν είπε καθόλου αυτά για τα οποία τον κατηγορεί ο Στάθης Σταυρόπουλος και να βγάλει τα συμπεράσματά του από τον τρόπο με τον οποίο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραποιούν τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ για να το συκοφαντήσουν. Ιδού η απάντηση του Δημήτρη Κουτσούμπα στο «Βήμα της Κυριακής» (23/3): «Βεβαίως και υπάρχει οργή, μόνο που πολλές φορές σε δυσκολεύει να δεις ποιος φταίει, ποια είναι η αιτία. Η λαϊκή οργή για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να μεταφραστεί σε συνειδητή επιλογή. Η οργή δεν μπορεί να είναι τυφλή. Μια τέτοια τυφλή οργή μπορεί ευκαιριακά να πριμοδοτήσει και αντιδραστικά, οπισθοδρομικά σχήματα και μορφώματα, όπως τους εγκληματίες ναζιστές της ΧΑ, μπορεί να πλέει σε «θολά ποτάμια», μπορεί να στεγάζεται σε καιροσκόπους και τυχοδιώκτες της «κυβερνώσας αριστεράς» ή σε σχήματα διαχείρισης που μοιράζουν φρούδες ελπίδες για καλύτερη διαχείριση, με ανανέωση – αναπαλαίωση του πολιτικού προσωπικού. Όμως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Γιατί πίσω από το πολιτικό προσωπικό και τα διάφορα σχήματα που εμφανίζονται, άλλα ως «κομήτες», άλλα με μεγαλύτερη διάρκεια, βρίσκεται ένα σύστημα, σάπιο ως το μεδούλι, που έχει όνομα, λέγεται «καπιταλισμός», βρίσκονται συμμαχίες που είναι σφηγγοφωλιές για τους λαούς, όπως η ΕΕ, βρίσκεται μια τάξη που είναι στον αντίποδα από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι επομένως πιο περίπλοκο το ζήτημα, να αποφασίσει ο καθένας και η καθεμιά με ποιον να πάει και ποιον να αφήσει».

Οι ύβρεις του Στ. Σταυρόπουλου, επιστρέφονται σ’ αυτόν και στο κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί έτσι το θέλει το ΚΚΕ, αλλά γιατί αυτό αποδεικνύει καθημερινά η ίδια η πραγματικότητα. Ο μόνος που κάνει «διαρκή δίκη προθέσεων» στο ΚΚΕ, το «συκοφαντεί διαρκώς για δολιότητα, μάλιστα με μια εμπάθεια που αγγίζει τα όρια της ψύχωσης» είναι οι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ αυτών και ο Στάθης Σταυρόπουλος. Δε θα στραβωθούμε επειδή αυτοί ονειρεύονται υπουργικές θεσούλες.

Μια απλή ερώτηση

από  lenin reloaded

Μέλι στάζει ο μέχρι πρότινος αντι-ΚΚΕ βόθρος του κυρίου Λαφαζάνη για το σχέδιο νόμου του ΚΚΕ, που ως προχθές είχε «αλλάξει στρατηγική» και «καταστρατηγούσε τις πολιτικές αρχές του». Η γριά αλεπού, ως αναμενόμενο, βρήκε άλλη μια ευκαιρία να αρχίσει το μπίρι-μπίρι περί «ενότητας της αριστεράς», δηλαδή καταβρόχθισης του κομμουνιστικού χώρου στη μεγάλη αστική κοιλάρα των επαγγελματιών εκδουλευτών της «αριστεράς».

Μια και μόνο ερώτηση, αφού παρατεθούν δύο αποσπάσματα από το μελιστάλακτο, αίφνης, Ίσκρα που τώρα ούτε πρόβλημα παραχάραξης αρχών βλέπει ούτε προώθησης άτεγκτου και σκληρού Μαρίνου:

Ο εισηγητής επί του συγκεκριμένου νομοσχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής Κερκύρας Στέφανος Σαμοΐλης, τόνισε με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα στην εισήγησή του ότι υπερψηφίζει την πρόταση του ΚΚΕ και ανέλυσε τεκμηριωμένα τους λόγους για τους οποίους η ακύρωση των μνημονίων, των συναφών εφαρμοστικών νόμων και η απόρριψη μιας χρηματοδότησης με τους γνωστούς ληστρικούς και επαχθείς όρους, που συνοδεύεται και με μνημονιακές δεσμεύσεις, συνιστά προϋπόθεση για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση. 

[…]

Ο Παν. Λαφαζάνης υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίζει ολόθερμα την πρόταση νόμου του ΚΚΕ όχι κατ’ οικονομία ή κατά παραχώρηση και συμβατικά αλλά γιατί η ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, μαζί με την απόρριψη χρηματοδοτήσεων με ληστρικούς, επαχθείς, αποικιακούς και μνημονιακούς όρους, συνιστούν εξ αρχής την καρδιά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και τα πρώτα μεγάλα και αναντικατάστατα βήματα για την εφαρμογή από μια κυβέρνηση της συμπαραταγμένης Αριστεράς, που θα στηρίζεται στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ενός προγράμματος προοδευτικών μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Με αναφορά στις φράσεις με έντονα στοιχεία: Πώς τότε φίλτατοι και δεν καταθέσατε εσείς καμία τέτοια πρόταση, αφού την θεωρείτε «προϋπόθεση για προοδευτική διέξοδο από την κρίση» και «καρδιά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ»; Δεν προλαβαίνατε λόγω κομματικών συναντήσεων με Ράιχενμπαχ, διακηρύξεων περί σχεδίου Μάρσαλ, διαμαρτυριών για την «στοχοποίηση της ΕΕ» και παιάνων στον σοσιαλισμό του Ομπάμα και στις εξεγερσιακές δυνάμεις του ΔΝΤ;

«Οι φίλοι» της εργατικής τάξης και πώς να τους αποφεύγουμε

Με μια ανακοίνωση του «Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ» που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες πριν την απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, αλλά και με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα κάτω από την εξέδρα της ΓΣΕΕ, δόθηκε το στίγμα της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας.

Τόσο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης στα κεντρικά συνθήματα και στους στόχους πάλης με τους οποίους καλείται η εργατική τάξη να αγωνιστεί όσο και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Αλ. Τσίπρα αποτελούν πλευρές διαπάλης για τις οποίες πρέπει να δοθεί μάχη ώστε να μην περάσουν στους λαϊκούς αγώνες.

Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του τυχοδιωκτισμού, της μετάλλαξης και της προσαρμογής που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται ξεσκέπασμα, να αποκαλύπτεται ο καιροσκοπισμός του κάθε ώρα και στιγμή.

Στην ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο πάλης είναι το ακόλουθο:

«Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους.

Καταγγελία των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.

Αποδέσμευση της χώρας από την τρόικα.

Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών».

Θέλει μεγάλη τέχνη μέσα σε πέντε στόχους να μπορείς να μιλάς για ακύρωση του μνημονίου, να συζητάς παράλληλα για επαχθείς όρους, την ίδια στιγμή να βάζεις μέτρο στη διαγραφή του χρέους και τελικώς να αποδεσμεύεσαι από την τρόικα αλλά όχι από τα συστατικά που την αποτελούν.

Το παραπάνω πλαίσιο με λίγα λόγια βάζει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την τρόικα (;) και την ίδια στιγμή μπαίνουν όροι και παζάρια για τη μη αποδέσμευση.

Το αίτημα για «αποδέσμευση από την τρόικα» αποτελεί ένα ακόμα σύνθημα που φαντάζει φανταχτερό και δυναμικό αλλά είναι δυναμικά κούφιο, ειδικά όταν γνωρίζουμε τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θέση που την έκαναν άλλωστε γνωστή με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια των εκλογών.

Παίζουν με τη λέξη «αποδέσμευση», σίγουρα όχι γιατί δε βρήκαν καλύτερη αλλά για να ξεγελάσουν και να παρασύρουν το λαό. Το σταθερό σύνθημα του ΚΚΕ για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ το μεταλλάσσει, το αλλοιώνει, το φέρνει στα μέτρα του. Και αν το 1981 η λογοκλοπή συνθημάτων από το ΠΑΣΟΚ έφερε οπισθοχώρηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το 2012 σε συνθήκες κρίσης τα συνθήματα που μπερδεύουν σκόπιμα ώστε να εξακολουθεί να βγαίνει λάδι η ΕΕ και να αποτελεί μονόδρομο για τη ζωή του λαού μας, πρέπει πολιτικά να χρεοκοπήσουν.

Στις δηλώσεις του ο κ. Τσίπρας είπε πως «η απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να είναι ένα ορόσημο μιας μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης με όριο την τελική νίκη του λαού μας απέναντι στην τρόικα εξωτερικού και την τρόικα εσωτερικού (…) Ο λόγος δεν μπορεί παρά να είναι στην κοινωνία, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός αυτή την άδικη μονόπλευρη εξόντωση που επιβάλλεται εδώ και δυόμιση χρόνια».

Δυο ερωτήματα πηγάζουν από το παραπάνω.

1) Ποια είναι η «τρόικα εσωτερικού»; Με την αφαιρετική μέθοδο αν γενικά η τρόικα είναι κάτι το αυτοτελές που μας ήρθε ουρανοκατέβατη και αποκόπτεται από το ρόλο των καπιταλιστικών οργανισμών της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, τότε και η τρόικα εσωτερικού προφανώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολιτικές δυνάμεις που στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση και τίποτα παραπάνω. Πέρα από μια συνθηματική γενική αναφορά στον ΣΕΒ, δεν υπάρχει κεφάλαιο, δεν υπάρχει μονοπώλιο, δεν υπάρχει μεγαλοεργοδοσία, δεν υπάρχουν κερδισμένοι από τα μέτρα παρά μόνο το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, οπότε αν τους βγάλουμε αυτούς από τη μέση, ο λαός θα νικήσει. Θέση επικίνδυνη που συσκοτίζει, που δημιουργεί αυταπάτες για διαφορετική διαχείριση μέσα στην ΕΕ, που σκεπάζει το καθήκον της ταξικής σύγκρουσης με τα αφεντικά, που εξυψώνει το στοιχείο της εναλλαγής κυβέρνησης σε ύψιστο χρέος της εργατικής τάξης.

Η θέση αυτή δε μας προξενεί έκπληξη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ήταν μέσα στις δυνάμεις που βρίσκονταν στην «όσμωση» των πλατειών κάτω από το γενικό σύνθημα «κλέφτες – κλέφτες» εστιάζοντας στους 300 της Βουλής, με στόχο τη φθορά του σάπιου πολιτικού συστήματος. Από την άλλη οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις συμβάλλουν πρωταγωνιστικά στην επίθεση στους μισθούς σε μια σειρά κλάδους, δηλαδή όχι μόνο αθωώνουν αλλά στηρίζουν ενεργητικά το κεφάλαιο που πουλάει και αγοράζει το πολιτικό προσωπικό.

2) Τι σημαίνει η αναφορά «άδικη μονόπλευρη εξόντωση»; Με τη δύναμη της ατάκας θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρατεθεί με αντιστροφή αυτής της πρότασης, ρωτώντας αν υπάρχει δίκαιη μονόπλευρη εξόντωση. Με ταξική ανάλυση της πρότασης είναι ξεκάθαρο πως για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει χρέος των εργαζομένων που πρέπει να το πληρώσει ο λαός με την προϋπόθεση να μην πληρώνει μόνο αυτός. Βάζει από την πίσω πόρτα το στοιχείο της εθνικής αντιμετώπισης της κρίσης, καλλιεργεί τη συνυπευθυνότητα.

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε από το «Ξεκίνημα» (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) επαναστατικές κορόνες που δείχνουν την κατεύθυνση που θέλουν να πάνε τον αγώνα και με ποιους. Στην εκτίμησή τους για την απεργία γράφουν: «Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια. Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω».

Αποθέωση της μορφής πάλης, υπόκλιση σε μικροαστικά ρεύματα που απαιτούν διορθώσεις εδώ και τώρα, χωρίς να υπολογίζουν τον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, τους εργαζόμενους, τις Γενικές Συνελεύσεις τους, τις συζητήσεις που πρέπει να ανάψουν στους τόπους δουλειάς. Υποτιμούν τις συλλογικές διαδικασίες, βάζουν εμπόδια στο δικαίωμα της ενημέρωσης και της πλατιάς συζήτησης στους εργαζόμενους, στην εξασφάλιση των καλύτερων όρων για την προετοιμασία μιας απεργίας. Και όλα αυτά διότι ο στόχος τους είναι προφανής, όπως μας ενημερώνει η ΔΕΑ (άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) στη δική της εκτίμηση για την απεργία. «Η χθεσινή απεργία πρέπει να γίνει η αρχή για αυτό που ξέρει να κάνει καλά το κίνημα: να ανατρέπει κυβερνήσεις. Μετά τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, ήρθε η ώρα της τρόικας εσωτερικού να πάει σπίτι της».

Οι απεργιακοί αγώνες, δηλαδή, πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο. Να ανεβάσουν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να δοθεί άφεση αμαρτιών στην ΕΕ και να απενοχοποιηθεί το κεφάλαιο. Στόχος ο οποίος ενέχει τον κίνδυνο να προσαρμόσει τους αγώνες της η εργατική τάξη στις επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην οργάνωσή της και στον προσανατολισμό της, κεντράροντας στο πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και όχι απευθείας σε αυτά.

 

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική δουλειά

«ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» Χειραγωγεί και υπονομεύει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα

Μπροστά στην πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη και σε όσες μάχες ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να αψηφήσουν τα κελεύσματα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» που οδηγούν το λαό στον Καιάδα από άλλη οδό

Του
Κώστα ΖΙΩΓΑ
μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μέλος του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά

 

 

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» εσχάτως διά μέσου κεντρικών της στελεχών αυτοανακηρύσσεται φορέας εξυγίανσης του συνδικαλιστικού κινήματος (σ.κ.) αφού όψιμα ανακάλυψαν ότι η γραμμή των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ έχει χρεοκοπήσει. Ταυτόχρονα, με ανόμοιους συμψηφισμούς επιχειρούν να βάλουν εναντίον του ταξικού προσανατολισμού στο σ.κ.

Ο Γιώργος Γαβρίλης, γενικός γραμματέας της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ), σε άρθρο του στην «Αυγή» πριν λίγες μέρες αναφέρει: «Η γραμμή της πλειοψηφίας των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι προφανές ότι έχει χρεοκοπήσει όπως έχει ηττηθεί και η γραμμή της διάσπασης και της διαίρεσης των εργαζομένων. Αποτέλεσαν και οι δύο αιτίες την καλύτερη συνταγή μέχρι τώρα για την υποχώρηση των συνδικάτων και την αποστράτευση των εργαζομένων και των ζωντανών δυνάμεων μέσα από αυτά».

Εισαγωγικά πρέπει να υπενθυμίσουμε στην ηγεσία της ΑΠ ότι τη γραμμή της πλειοψηφίας (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ), την οποία μέμφεται, την έχει συνδιαμορφώσει με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ πολλά χρόνια πριν, ψηφίζοντας όλες τις βασικές θέσεις και κατευθύνσεις των συνεδρίων των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα αποτελεί η συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ τον Ιούλη 1994, όπου συναποφασίστηκε ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος», δηλαδή η ευθυγράμμιση με τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα ίδια περίπου συνέβησαν και στην ΑΔΕΔΥ.

Τι είναι αυτό που πραγματικά όμως χρεοκόπησε; Μήπως δεν είναι η γραμμή που αναγορεύει αιτία της κρίσης την οικονομική κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων τα προηγούμενα χρόνια και τη λάθος συνταγή διαχείρισής της, όταν παγκοσμίως έχει αποδειχθεί ότι είτε με σοσιαλδημοκράτες, είτε με νεοφιλελεύθερους, είτε με επεκτατική είτε με περιοριστική οικονομική πολιτική, η οικονομική κρίση στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτη και το ξεπέρασμά της απαιτεί θυσίες από τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες; Αυτή η γραμμή δεν οδήγησε σε μούντζες και αντικυβερνητικές κραυγές και όχι σε ρήξη με τους πραγματικούς υπαιτίους της κρίσης, που είναι το μεγάλο κεφάλαιο;

Εχει ή δεν έχει χρεοκοπήσει η θέση που προβάλλει ότι μόνο μέσα στη μεγάλη οικογένεια της ΕΕ μπορούν να προστατευτούν εργατικά – λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις; «Ταυτόχρονα έχουμε διαδοχικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που κινούνται έξω από τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας και του ευρωπαϊκού δικαίου (…)» (στο ίδιο άρθρο).

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» μιλάει για χρεοκοπία της γραμμής των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και την ίδια στιγμή καταγγέλλει ως κομματικό σεχταρισμό τις προσπάθειες του ΠΑΜΕ να βάλει φρένο στα φαινόμενα εκφυλισμού, σήψης του σ.κ. καθώς και στην κίνηση του γραναζιού της ταξικής συνεργασίας που επιφέρει η γραμμή της πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, για την οποία η «Αυτόνομη Παρέμβαση» είναι συνένοχη, αφού στήριξε, παρά τις κατά καιρούς παλινωδίες της, τη χρεοκοπημένη γραμμή του «κοινωνικού διαλόγου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» πριν από κάποια χρόνια εκθείαζαν τα χρεοκοπημένα κινήματα κατά της «παγκοσμιοποίησης», που ως γνωστόν στοχοποιούσαν στην καλύτερη περίπτωση συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, συγκεκριμένες τράπεζες και κάποιες πολυεθνικές, ενάντια σε κάθε μορφή ριζοσπαστικού και ταξικού προσανατολισμού του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Το αποτέλεσμα ήταν τα κινήματα αυτά να γίνονται στυλοβάτες της προεκλογικής εκστρατείες του Ομπάμα, να υποστηρίζουν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, οι οποίες συνεχίζουν την πολιτική των προκατόχων τους (νεοφιλελεύθεροι), να γίνονται οπαδοί των «ανέμων αλλαγής» στην Ευρώπη (βλ. Ολάντ).

Οι δυνάμεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» είναι αυτές που με κάθε ευκαιρία χαιρετίζουν κάθε μορφή δράσης που αντιστρατεύεται την οργανωμένη ταξική πάλη με πυρήνα τους τόπους δουλειάς, γι’ αυτό επιδοκιμάζουν τα χρεοκοπημένα «κινήματα των αγανακτισμένων», που οδήγησαν μεγάλη μερίδα του λαού στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία, σε στείρες «αντιμνημονιακές» εκφράσεις και δράσεις, οι οποίες διαμόρφωσαν ευεπίφορο κλίμα για την αποδοχή «απολιτίκ» φασιζουσών συνθημάτων, όπως «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», «και οι 300 είναι κλέφτες», που μόνο εμπόδια θέτουν για την αναζωογόνηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος και ταυτόχρονα σπρώχνουν το λαό σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ένα τμήμα του κόσμου που μετείχε στις συγκεντρώσεις ωθήθηκε πολιτικά, κάτω από το βάρος αυτού του κλίματος, έμμεσα ή άμεσα, στην αγκαλιά της «Χρυσής Αυγής».

Καμιά εμπιστοσύνη στην οπορτουνιστική γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» μετέχει και στηρίζει ενεργά τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), στην οποία ανήκουν σχεδόν όλες οι Συνομοσπονδίες και οι Ομοσπονδίες ισχυρών κρατών της ΕΕ, που έχουν στηρίξει την εφαρμογή όλων των αντεργατικών πολιτικών, με τρανταχτά παραδείγματα στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και αλλού. Οι φίλιες αυτές δυνάμεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» με τη γραμμή τους έχουν «ακινητοποιήσει» εκατομμύρια εργατών με τα δεσμά της ταξικής συνεργασίας «για το καλό της εθνικής οικονομίας» (άρθρο Γ. Γαβρίλη).

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σπέρνει συγχύσεις και αποπροσανατολίζει αποκρύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων. «Είναι ανάγκη να απαντηθεί άμεσα γιατί συνεχίζονται οι ίδιες μνημονιακές επιλογές, αφού ακόμα και από τους αρχιτέκτονες του μνημονίου ομολογείται ότι δεν επιτυγχάνουν ούτε τους δημοσιονομικούς στόχους του στο όνομα των οποίων αποφασίστηκε η διάλυση της κοινωνίας και της οικονομίας».

Επικρίνουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ για την ανυπαρξία διαπραγμάτευσης της δανειακής συνθήκης, στο πλαίσιο πάντα της διασφάλισης της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Αρα αποδοχή του κρεματορίου της ΕΕ αλλά με παζάρεμα των όρων λειτουργίας του, αναγνώριση του «νόμιμου» εξωτερικού χρέους, που διαχέει την αντίληψη ότι ο λαός χρωστάει στην αστική τάξη, άρα και την αντίληψη της συνευθύνης του εργατικού – λαϊκού παράγοντα. Αυτής της γραμμής και αυτής της στρατηγικής είναι απόρροια και η στάση της «Αυτόνομης Παρέμβασης» σε μια σειρά κλάδους και Ομοσπονδίες, όπου πρωτοστάτησαν στην υπογραφή συμβάσεων με μειώσεις μισθών. Διαπραγμάτευση, δηλαδή, για το τι και πόσα θα χάσει η εργατική τάξη.

Και να η πρόταση διεξόδου για την ανάταση του εργατικού κινήματος: «Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο και νέο κίνημα μέσα στο κίνημα και να συγκροτήσουμε ένα νέο ταξικό, αγωνιστικό ρεύμα που θα πολιτογραφηθεί ως εναλλακτικό και ανταγωνιστικό παράδειγμα από εκείνα των δυνάμεων του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού και του κομματικού σεχταρισμού».

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν τη γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ συνεργάζονται αγαστά με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ για τη συγκρότηση προεδρείων Ομοσπονδιών και Σωματείων. Στελέχη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» εντάσσονται σε κοινά ψηφοδέλτια μαζί τους με μοναδικό στόχο τη μη συγκρότηση προεδρείων με πλειοψηφία το ΠΑΜΕ, αλλά και πολλές φορές κατόπιν «προγραμματικής συμφωνίας». Οπότε, από αυτή τη σκοπιά αποκαλύπτονται η διγλωσσία τους και ο καιροσκοπικός χαρακτήρας της πολιτικής τους γραμμής.

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση», διά μέσου του πολιτικού φορέα που εκφράζει, λειτουργεί σαν καθαρτήριο του εργοδοτικού συνδικαλισμού για να πάρουν οι δυνάμεις του διαβατήριο για τον «ενάρετο» συνδικαλιστικό βίο, αφού ήδη αρκετοί συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, πρώην και νυν, διαλαλούν ότι τάσσονται με το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του κειμένου υπογραφών των 220 συνδικαλιστών όπου εκεί μέσα μπορεί να βρει κανείς πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ, οι οποίοι έχουν βάλει πλάτη για να υλοποιηθούν βάρβαρα μέτρα και τώρα σαν τις μετανοούσες Μαγδαληνές αναζητούν λύτρωση για να συνεχίσουν το έργο τους με αριστερό προσωπείο. Μήπως αυτό έχει να μας σερβίρει η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σαν κάτι το ελπιδοφόρο και το καινούριο;

Επιπλέον, αξίζει να αναφέρουμε ότι το Συνδικάτο Εργαζομένων του Δήμου Ρέντη – Νίκαιας, όπου πλειοψηφεί η ΑΠ, καλεί τους εργαζόμενους να προχωρήσουν σε ταυτόχρονες καταλήψεις διαρκείας των δημαρχείων με την ανακοίνωση των νέων μέτρων, χωρίς καμία λήψη απόφασης για απεργία, μακριά από κάθε συντονισμό με άλλα τμήματα των εργαζομένων. Ενας «αγώνας» κλεισμένος στα ντουβάρια των δημαρχείων. Μια μορφή πάλης δοκιμασμένη με βέβαιο εκφυλισμό.

Κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για την ανάγκη αγώνων εναντίον των νέων μέτρων, αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφερθούν στην ανάγκη αναμέτρησης με το μεγάλο κεφάλαιο στους τόπους δουλειάς, στην ανάγκη εναντίωσης με τις ευρωενωσιακές στρατηγικές. Αντ’ αυτού περιορίζονται σε κάποιους βερμπαλισμούς περί «ενωτικών» συλλαλητηρίων. Με ποιους; Με αυτούς που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν, την πλειοψηφία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Το ίδιο επικίνδυνη για τους εργαζόμενους η γραμμή της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και η γραμμή της «Αυτόνομης Παρέμβασης»

Τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με τις σημερινές ανάγκες της ταξικής πάλης; Απολύτως καμιά. Το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από την εμπέδωση της αναγκαιότητας της αδιάλλακτης πάλης με την εργοδοσία. Εχει ανάγκη από την ενίσχυση της γραμμής ρήξης με τους θεσμούς της εξουσίας του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από έναν προσανατολισμό τέτοιο που στόχο θα έχει να βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και να φωτίζει την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κατανοείται η αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία.

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» προσπαθεί, ορμώμενη από το εκλογικό αποτέλεσμα, να διαμορφώσει όρους για τη συγκρότηση κεντροαριστερού ρεύματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα πάρει τη σκυτάλη από την παραδοσιακή παραταξιακή αντιπροσώπευση του εργοδοτικού συνδικαλισμού για να συνεχίσει το έργο του. Επιχειρεί να συσπειρώσει τον παραδοσιακό κορμό της ΠΑΣΚΕ, ο οποίος πλέον έχει χάσει σημαντικά ερείσματα σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων.

Πρόκειται για προσπάθεια υποταγής της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις ανάγκες και τις επιδιώξεις της «κυβερνώσας αριστεράς». Αποσκοπεί στην εκμετάλλευση της λαϊκής δυσαρέσκειας και των όποιων αγώνων αναπτύσσονται προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τα κυβερνητικά ηνία διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Ως εκ τούτου και με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ομνύει πίστη και αφοσίωση στα ιερά και τα όσια του κεφαλαίου και της ΕΕ, χρειάζεται ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα εκτρέπει τις λαϊκές αντιδράσεις σε ανώδυνη κατεύθυνση για το καπιταλιστικό σύστημα.

Μπροστά στην πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη και σε όσες μάχες ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να αψηφήσουν τα κελεύσματα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» που οδηγούν το λαό στον Καιάδα από άλλη οδό. Να παλέψουν με μαχητικότητα και αυταπάρνηση για την αλλαγή συσχετισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα με τους όρους που επιβάλλει η ανασύνταξή του.

 

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ Παρακάλια στους αστούς

Βροχή τα μαργαριτάρια σε χτεσινή διαδικτυακή συνέντευξη

Χτες, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στο διαδικτυακό «enikos.gr». Σε ερώτηση για το αν θα καταργήσει μια «κυβέρνηση της αριστεράς» την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, για να μη φεύγουν κεφάλαια και επιχειρήσεις στο εξωτερικό, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι «δεν μπορούμε». Ποιος τους δεσμεύει; Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ψήφισαν και τώρα υπερασπίζονται, αφού είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Για τους εφοπλιστές είπε ότι με δική τους πρωτοβουλία θα έπρεπε να δώσουν χρήμα στη χώρα. Αρα, αέρας κοπανιστός τα περί φορολόγησης των εφοπλιστών.

Κατηγόρησε, μάλιστα, την αστική τάξη ότι δεν είναι τόσο πατριωτική όσο η ιταλική, επειδή εκεί οι αστοί αγόρασαν ομόλογα του κράτους, ενώ εδώ δε βάζουν το χέρι στην τσέπη, παρά το γεγονός ότι «σε κρίσιμες στιγμές, οι εφοπλιστές υπήρξαν ευεργέτες». Αρα, παρακάλια στους καπιταλιστές να γίνουν ευεργέτες! Ετσι, προφανώς, θα τους παρακαλάει μεθαύριο και για να δώσουν αυξήσεις στους μισθούς, να μην επιβάλουν ατομικές συμβάσεις και πάει λέγοντας. Κοροϊδία στο τετράγωνο για τους εργαζόμενους, χάδια και κλείσιμο του ματιού στο κεφάλαιο. Εξ ου και η δέσμευση σχετικά με το ΝΑΤΟ και το ενδεχόμενο της αποδέσμευσης, ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς «δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες». Αρα, μέσα στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς του, τώρα μάλιστα που ζεσταίνει τις μηχανές για επιθέσεις στη γειτονιά μας.

Η αποθέωση του κομπογιαννιτισμού ήρθε όταν μίλησε για το ΚΚΕ. Είπε ότι τον λυπεί (!) η δημοσκοπική του πτώση και η «ακατανόητη από το λαό στάση του», ότι θα απευθυνθεί στο ΚΚΕ για κυβερνητική συνεργασία, παρά τις ξεκάθαρες θέσεις του Κόμματος, και κατέληξε λέγοντας ότι η στάση του ΚΚΕ θα του επιφυλάξει την τύχη που είχαν άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, σε χώρες όπου το λαϊκό κίνημα τράβηξε μπροστά και τα ΚΚ έμειναν πίσω. Εφερε, μάλιστα, σαν παράδειγμα την Κούβα, «όπου το ΚΚ διαλύθηκε και σχηματίστηκε νέο», και τη Βενεζουέλα, «όπου το ΚΚ δεν παίζει σοβαρό ρόλο»!

Ο Τσίπρας διαστρεβλώνει την ιστορία της Κουβανικής Επανάστασης και το ρόλο του τότε ΚΚ στην κοινή πάλη με το «Κίνημα 26 Ιούλη» για τη νίκη του λαού, που οδήγησε στη συνέχεια στην ενοποίηση των δύο κομμάτων και στη δημιουργία του σημερινού ΚΚ. Αλλά και το ρόλο που παίζει σήμερα το ΚΚ Βενεζουέλας, μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες και εχθρικές συνθήκες. Οσο για το σοσιαλισμό – σοσιαλιστική είναι η Κούβα – τον εχθρεύεται σαν τους αστούς. Ας αφήσει, λοιπόν, τις λαθροχειρίες.

Αν ήθελε να μιλήσει για την τύχη ΚΚ που έμειναν στα χαρτιά, αν δε χάθηκαν, ας κοιτάξει αυτά που συμμετείχαν σε κυβερνήσεις της σοσιαλδημοκρατίας και άλλα διαχειριστικά σχήματα και να δείξει τους Γάλλους και Ιταλούς εταίρους του στο ΚΕΑ. Οπου πρώην κραταιά ΚΚ ενσωματώθηκαν, χαντάκωσαν το κίνημα, συνέβαλαν στη συντηρητική στροφή των κοινωνιών (στη Γαλλία κάποτε έφτασαν να ψηφίσουν μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες τον «δεξιό» Σιράκ για να μην εκλεγεί ο Λεπέν) και σήμερα λειτουργούν ως δυνάμεις του συστήματος.

Ο κ. Δραγασάκης τα είπε (ξανά) όλα!

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Τι ακριβώς λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Τι ακριβώς εννοεί;

Πόσα από αυτά που λέει τα εννοεί και τι εννοεί από όσα λέει;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγγείλει και θα ακυρώσει το μνημόνιο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγγείλει και θα ακυρώσει τη δανειακή σύμβαση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταγγείλει τους τοκογλύφους και θα απαλλάξει το λαό από το χρέος;

Οπως από το περασμένο Σάββατο σημείωνε η στήλη, τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά ήρθε να φωτίσει – και μάλιστα με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο – ο κ. Γιάννης Δραγασάκης με τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει μια μέρα πριν στον ρ/σ «Real Fm».

Ας θυμηθούμε τι είπε ο κ. Δραγασάκης

(«Real Fm», Παρασκευή, 11/5/2012):

«Η έννοια της καταγγελίας είναι ένας πολιτικός όρος. Τι θα πει καταγγέλλω;

Υπάρχουν αρκετές συγχύσεις. Στη σκέψη τη δική μας δεν υπάρχει η έννοια της μονομερούς πράξης. Δηλαδή, να βγούμε και μονομερώς να πούμε διαγράφουμε το χρέος, καταγγέλλουμε κ.λπ.

Δεν είναι και λογικό να το πει κανείς αυτό.

Αυτό που θα γίνει είναι μία επαναδιαπραγμάτευση, ένα πλαίσιο διαφορετικό μέσα στο οποίο θα θέσουμε τους δικούς μας στόχους.

Από εκεί και πέρα (…) άλλο το τι θέλουμε να κάνουμε κι άλλο το πώς θα γίνει αυτό».

«Ο κ. Δραγασάκης τα είπε όλα. Μα όλα!», τόνιζε ο «Ρ» την επομένη ακριβώς μέρα από τις παραπάνω δηλώσεις.

Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί προφανώς ως μέγιστη ανάγκη του να καταστεί σαφέστερος (προς όσους θέλει να καταστεί σαφέστερος)…

Ανάγκη πρόδηλη από το γεγονός ότι ο κ. Δραγασάκης, μόλις δυο μέρες αργότερα, επανήλθε. Και μάλιστα τούτη φορά επανήλθε μιλώντας από την εφημερίδα «Το Βήμα», όπου φρόντισε να είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικός

– έως διαυγής, θα λέγαμε –

ως προς το τι λέει και το τι, τελικά, εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ιδού οι τοποθετήσεις του κ. Δραγασάκη

(«Βήμα», Κυριακή, 13/5/2012):

1. (Στην ερώτηση αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα «καταγγείλει» τη δανειακή σύμβαση):

«Πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν έχουν κατανοηθεί πλήρως οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς δεν μιλάμε για μονομερείς ενέργειες. Αντιθέτως, αναγνωρίζουμε ότι έχουμε μια δομική αλληλεξάρτηση στην ΕΕ και γι’ αυτό δεν μιλούμε για μονομερείς ενέργειες, αλλά για επαναδιαπραγμάτευση των πάντων, εκτός και αν υποχρεωθούμε σε μονομερείς ενέργειες».

2. (Στην ερώτηση για το «κούρεμα» των οφειλών δανειοληπτών στις τράπεζες):

«Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι επειδή είναι δημόσιες οι τράπεζες θα πρέπει να χαρίσουν δάνεια, αλλά θα πρέπει να βρεθούν κοινωνικά δίκαιες και οικονομικά βιώσιμες λύσεις».

3. (Στην ερώτηση τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – εδώ είναι και το καλύτερο):

«Τα 50 δισ. ευρώ που προβλέπεται να καταβληθούν για την ανακεφαλαιοποίηση και διάσωση του τραπεζικού συστήματος, με το έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος και εξ αντικειμένου τίθεται θέμα για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Πρέπει να συζητήσουμε τον τρόπο που θα γίνει ο δημόσιος έλεγχος, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα του παρελθόντος. Εμείς προκρίνουμε κάτι κοντά στο σουηδικό μοντέλο, όταν η χώρα κρατικοποίησε τις τράπεζες, τις τροφοδότησε με κεφάλαια, τις εξυγίανε, τις κατέστησε κερδοφόρες και τις πούλησε σε ιδιώτες».

Κατόπιν αυτών των τόσο αποκαλυπτικών, πραγματικά δεν υπάρχει λόγος για κανένα μα κανένα σχόλιο.

Αξίζει μόνο να το επαναλάβουμε:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, διά του κ. Δραγασάκη, τα είπε όλα!

Για την ακρίβεια:

Τα ξαναείπε όλα. Μα όλα!

Σοσιαλδημοκρατία, Ευρωκομμουνισμός και καταπίεση – Sergio Bologna

αναδημοσίευση από lenin reloaded

«Σοσιαλδημοκρατία, Ευρωκομμουνισμός και καταπίεση»

του Sergio Bologna, απόσπασμα από την μπροσούρα με τίτλο «Ιταλία 1977-1978, Ζώντας με έναν Σεισμό», η οποία δημοσιεύθηκε στα Quaderni Rossi.

 

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, η Σοσιαλδημοκρατία ήταν το κύριο κανάλι, μέσα από το οποίο εξεφράσθησαν οι στόχοι και οι διεκδικήσεις της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης. Πολλές φορές η σοσιαλδημοκρατία κατέστη έναν κανάλι για μεταρρυθμίσεις και πρόοδο, αλλά το βασικό είναι ότι σε περιόδους επαναστατικών κρίσεων (όπως σήμερα), η σοσιαλδημοκρατία επέδειξε έναν καθαρά αντεπαναστατικό ρόλο.

 

Σε αυτό το κεφάλαιο ισχυριζόμαστε ότι οι δύο βασικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν εργατική αναφορά στην Δυτική Ευρώπη, η σοσιαλδημοκρατία και ο ευρωκομμουνισμός, μετατρέπονται από «σύμμαχοι» της εργατικής τάξης σε «εχθρούς», εφαρμόζοντας καταπιεστικές και αντιπρολεταριακές πολιτικές. Αυτό εμφανίζεται στην Αγγλία με την κυβέρνηση των Εργατικών και στην Ιταλία με το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Λίγο από την ιστορία

Ο Victor Serge στο έργο του «Ο πρώτος χρόνος της Ρώσικης Επανάστασης» περιγράφει το πώς στα 1918 όλη η Γερμανία παραδόθηκε στην εξουσία των Σόβιετ των εργατών και των στρατιωτών και το πώς εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά το επαναστατικό κίνημα. Η ακριβοϋπολογισμένη επιλογή της άρχουσας τάξης (των Χίντεμπουργκ, των Κρουπς και των Λουντεντορφ) ήταν να τεθούν επικεφαλής του κινήματος, προκειμένου να αποφύγουν να ανατραπούν από αυτό. Αυτό δεν ήταν απλά μια επιλογή μεταξύ κοινωνικής επανάστασης και επανόρθωσης της καθιερωμένης τάξης. Ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Οι Διεθνείς Δυνάμεις μέσω της Συνθήκης των Βερσαλλιών είχαν επιβάλει εξαθλιωτικούς όρους στην γερμανική εργατική τάξη, οι οποίοι στόχευαν στο να αποδιαρθρώσουν την γερμανική εργατική τάξη και να τσακίσουν τους επαναστατικούς της οργανισμούς, με βασικό στόχο να αποδεχθεί αρκετά χρόνια κακοπληρωμένης εργασίας προς όφελος των συμφερόντων των υπολοίπων διεθνών δυνάμεων.

Προκειμένου να πετύχει αυτήν την αποδιάρθρωση, η άρχουσα τάξη εστράφη στις οπορτουνιστικές μερίδες μέσα στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο. Ο Έμπερτ και ο Σάιντεμαν προσκλήθηκαν στην κυβέρνηση, μαζί με τον Νοσκ και τον Μπάτσερ ως επικεφαλής της. Το καθήκον τους ήταν να επιλέξουν την κατάλληλη στιγμή χτυπήματος του κινήματος, η οποία ήλθε, όταν έφεραν τον στρατό ενάντια στην εξέγερση των εργατών στο Βερολίνο και δολοφόνησαν τον Λίμπκενχτ και την Λούξεμπουργκ, τους διαλεχτούς ηγέτες εκείνου του κινήματος.

Ο Serge λέει για τον Έμπερτ και τον Σάιντεμαν ότι ήταν «σοσιαλιστές ηγέτες της απόλυτης ευπρέπειας, αλλά με επιρροή μέσα στις μάζες». Αυτές είναι οι δύο ειδικές ποιότητες, οι οποίες ξεσηκώνουν αναλογίες με το σήμερα και με μερικούς σύγχρονους «σφαγείς της επανάστασης», οι οποίοι είναι συγχρόνως «σοσιαλιστές ηγέτες της απόλυτης ευπρέπειας», και έχουν εξασφαλίσει την «επιρροή τους μέσα στις μάζες» μέσα από μια ποικιλία συμφωνιών με τους επίσημους αξιωματούχους και στελέχη του συνδικαλισμού. Αυτοί οι κύριοι προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες στον διεθνή καπιταλισμό με το να αποδέχονται και να εφαρμόζουν την πολιτική λιτότητας ενάντια στην εργατική τάξη. Αυτοί επίσης μεταχειρίζονται της βίας εις βάρος των επαναστατικών δυνάμεων….

Μια νέα φάση για την Σοσιαλδημοκρατία – από τον ρεφορμισμό στην καταπίεση

Το πρόσωπο της σοσιαλδημοκρατίας έχει αλλάξει άρδην τα τελευταία 5 χρόνια στην Ευρώπη, καθώς η ίδια η ταξική πάλη έχει αναπτυχθεί. Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως ακολούθως:

Στην Ευρώπη η καπιταλιστική κρίση του 1973 και εντεύθεν, εκδηλώθηκε ως απόρροια της δυναμικότητας της εργατικής τάξης μέσα στην παραγωγή την προηγούμενη περίοδο. Η κρίση είναι ένα αναγκαίο μέσο και εργαλείο για να καταστραφεί αυτή η δυναμικότητα. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αξιοποίησε τους αυστηρούς όρους δανεισμού του σε χώρες όπως η Αγγλία και η Ιταλία, ως ένα είδος «Συνθήκης Βερσαλλιών», προκειμένου να επανακτήσει τον έλεγχο της εργατικής τάξης μέσω μιας ραγδαίας πολιτικής λιτότητας. Ωστόσο μία λύση αλά Χιλή (εκρίζωση του εργατικού κινήματος) έχει καταστεί αδύνατη στην τρέχουσα περίοδο (λόγω αφενός της δύναμης της εργατικής τάξης και αφετέρου λόγω του ότι μία τέτοια λύση είναι γνωστό ότι περιορίζει την καπιταλιστική ανάπτυξη και θα χρησιμοποιηθεί μόνο ως ύστατη λύση). Ο μόνος τρόπος, με τον οποίο θα μπορούσε η κρίση να λειτουργήσει αποτελεσματικά εις βάρος της εργατικής τάξης είχε να κάνει με το να επιστρατεύσει το κεφάλαιο την αρωγή της σοσιαλδημοκρατίας (στην Αγγλία την κυβέρνηση των Εργατικών και τα συνδικάτα, ενωμένα σε μια ενδοταξική συμμαχία παρόμοια με αυτήν την πολεμικής και μεταπολεμικής περιόδου ανασυγκρότησης).

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έχουμε ζήσει ήδη τέσσερα χρόνια σοσιαλδημοκρατίας μαζί με μέτρα λιτότητας. Η Δεξιά έχει εξωθηθεί στο παρασκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Το επίκεντρο της σκηνής έχει τώρα καταληφθεί από τους σοσιαλδημοκράτες και τους συμμάχους τους, τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα.

Το σημαντικό γεγονός είναι ότι παρόλο του η σοσιαλδημοκρατία έχει καταφέρει να περιορίσει τους αγώνες σε μισθολογικά ζητήματα, νέοι αγώνες, νέες μορφές συμπεριφοράς και νέες αντιθέσεις έχουν εμφανισθεί σε άλλες σφαίρες.

Μπορούμε να πούμε ότι παρόλη την κρίση, η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη δεν έχει καταφέρει ακόμα να εκπληρώσει τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για μια καπιταλιστική ανασυγκρότηση, δηλαδή μια επιστροφή στην παραγωγική εργασία και την εργασιακή πειθαρχία μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία. Σε πολλές σφαίρες και εντός και εκτός εργασιακού χώρου νέες μορφές ανυπακοής, οργανωτικότητας και πάλης έχουν γεννηθεί και αντιτίθενται στο σοσιαλδημοκρατικό σχέδιο. Νέοι χώροι πάλης έχουν διανοιχθεί.

Γι’ αυτό και εντοπίζουμε σε μια νέα φάση την σοσιαλδημοκρατία, η οποία στοιχίζεται με αυτή την νέα φάση της αντίστασης. Η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι πια ένας ρεφορμιστικός αντίπαλος που πρέπει να υπερνικηθεί με τους κατάλληλους πολιτικούς ελιγμούς, αλλά ένας ταξικός εχθρός, ο οποίος προτίθεται να καταστρέψει τις δυνάμεις που αντιστέκονται στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση, προκειμένου να κατοχυρώσει μία «ειρηνική» και «σχεδιασμένη» επιστροφή σε μια «ομαλή» εκμετάλλευση.

….

Και τι γίνεται με τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα;

Δεν είναι ακραίο να πούμε ότι σε τέτοιες καταστάσεις και στιγμές, η σοσιαλδημοκρατία γίνεται ο κύριος εχθρός, καθώς λειτουργεί ως ο προπομπός για το συνολικό σχέδιο ανασυγκρότησης του καπιταλισμού. Στην Αγγλία είναι τα συνδικάτα παρά τα διευθυντικά στελέχη, τα οποία συναινούν στις απολύσεις αγωνιστών από τα εργοστάσια (Μάρτιος 1978). Ωστόσο η ερώτηση είναι αν μπορούμε να συμπεριλάβουμε τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα ως μέρος των αντεπαναστατικών δυνάμεων;

Προφανώς ο ευρωκομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία προέρχονται από διαφορετικές ρίζες και διαθέτουν διαφορετική ιστορία. Αλλά όταν τα ευρωκομμουνιστικά κόμματα στην Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, πιέζουν για το σχηματισμό εθνικών κυβερνήσεων, τότε είναι σωστό, όπως θα δούμε παρακάτω, να πούμε ότι ανήκουν στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης.

Από την μελέτη μας σε αυτή την μπροσούρα είναι καθαρό πως το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ιταλία ανήκει στην ίδια τάση, με την οποία τα «παραδοσιακά κόμματα της εργατικής τάξης» καλούνται να συνδράμουν την αστική τάξη, προκειμένου να φορτωθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους εργάτες. Σε αυτό το φυλλάδιο περιγράψαμε το πώς το ΚΚΙ κινήθηκε ενάντια σε εκείνες τις επαναστατικές δυνάμεις, τις οποίες δεν μπορούσε να ελέγξει.

Το ΚΚΙ τώρα μετατρέπεται σε Κόμμα του Νόμου και της Τάξης. Δίνει υποστήριξη σε κάθε νέο μέτρο καταπιεστικής πολιτικής και περιστολής των πολιτικών ελευθεριών. Τώρα λέει ότι η λιτότητα είναι αναγκαίο βήμα προς τον δρόμο για τον σοσιαλισμό και ότι η εργατική τάξη γι’ αυτό το λόγο πρέπει να σφίξει το ζωνάρι. Έχει εγκαταλείψει την υπεράσπιση της εργασίας των εργατών και την προστασία τους μέσα στην αγορά εργασίας.

Η αντίσταση σε αυτό το ΚΚΙ είναι δύσκολο να μετρηθεί και να προσδιορισθεί, ωστόσο αναμφίβολα υπάρχει. Το κεντρικό ερώτημα για την άμεση περίοδο είναι το κατά πόσον αυτές οι δυνάμεις θα είναι ικανές να εδραιώσουν την δύναμή τους μέσα σε οργανωμένες μορφές, κατά πόσο θα είναι ικανές να βαδίσουν και αυτήν την φάση της πάλης, καθ’ όσον το ΚΚΙ ξεκινά να αποκαλύπτει όλο και πιο ανοιχτά την καταπιεστική και αντιπρολεταριακή του φύση;

Μετάφραση από τα αγγλικά «πετροπόλεμος», υπογραμμίσεις του μεταφραστή.

ΥΓ: οποιαδήποτε ομοιότητα, παρομοιότητα ή αναλογία με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και παρακαλείται ο αγαπητός αναγνώστης να μην τις λάβει υπ’ όψη για ευκταία κατά τα άλλα κυβερνητικά εγχειρήματα.

Εχουμε μαλλί να ξάνουμε

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Διάφορα τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού έχουν μια δυσκολία να τα βρουν μεταξύ τους, αλλά γι’ αυτό φταίει το ΚΚΕ που δεν μπαίνει στο κάδρο μαζί τους.

Δεν συμφωνούν με τον Τσίπρα οι Βενιζέλος – Σαμαράς και γι’ αυτό φταίει το ΚΚΕ.

Σκέπασαν σύννεφα τον ήλιο, πάλι φταίει το ΚΚΕ.

Ακούγοντας τον Βούτση του ΣΥΡΙΖΑ χτες βράδυ στο «Mega» να προσπαθεί να εξηγήσει γιατί δεν τα βρίσκει η παράταξή του με τους ομοϊδεάτες της – ευρωπαϊστές, δύσκολα μπορούσες να παρακολουθήσεις τι έλεγε. Το μόνο σταθερό στοιχείο στο λόγο του ήταν η επανάληψη ότι ευθύνεται το ΚΚΕ.

Εξαρχής ήταν καθαρό ότι οι δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ παριστάνουν τους διαφωνούντες γι’ αυτήν ή την άλλη διαχειριστική πρόταση, χρειάζονται το ΚΚΕ στο κλαμπ για να έχουν άλλοθι.

Το ΚΚΕ δεν έπαιξε σ’ αυτό το παιχνίδι. Αλλά αυτοί δεν μπορούν να σταθούν χωρίς να βάλουν το ΚΚΕ στο κάδρο.

Κι έτσι προκύπτει αυτό το τηλεοπτικό τουρλουμπούκι – ένας δήθεν καυγάς, δηλαδή, που γίνεται στα κανάλια και μακριά από τα πραγματικά υποκείμενα της ταξικής πάλης, τους εργάτες και τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα που δίνουν τη μάχη τους καθημερινά στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, με απόλυτη αδιαφορία για τις αγωνίες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για το ποιος θα γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Η χτεσινή μέρα ήταν πράγματι η μέρα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς η ηγεσία του περίμενε από καιρό τέτοια μεγαλεία: Να της ανατεθεί η εντολή να σχηματίσει την επόμενη αστική κυβέρνηση. Ενας αναλυτής μάλιστα είδε στην εξέλιξη ότι «κλείνει ο κύκλος του μεταπολέμου» που αρχίζει με την «πολιτικοστρατιωτική ήττα της Αριστεράς (…) το 1944-1949» και προσδιόρισε ότι «το νέο στοίχημα δεν είναι μια ανεύρετη ουτοπία, αλλά η υπεράσπιση του ζωτικού δημόσιου χώρου και η επινόηση ενός μοντέλου ανάπτυξης εμπνεόμενου από αξίες ενός ήπιου βίου» (σντουπ!!!).

Στα κείμενα, πάντως, εκεί δηλαδή όπου καταγράφεται ανεξίτηλα η θέση καθενός, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να διακηρύσσει ότι «το μνημόνιο τέλειωσε», αλλά παράλληλα ζητά μορατόριουμ για το χρέος. Δηλαδή αναγνωρίζει το χρέος των καπιταλιστών σαν χρέος του λαού και ζητά χρόνο για να πληρωθεί αυτό το χρέος από το λαό. Η διαφορά του με τον Βενιζέλο είναι πως αυτός μιλά για ένα χρόνο παράταση κι εκείνοι γενικώς για παράταση του χρόνου αποπληρωμής.

Ο οπορτουνισμός τους δεν έχει όρια. Χαρακτηρίζουν το ΠΑΣΟΚ κόμμα του μνημονίου, αλλά δηλώνουν πως είναι δεκτός όποιος από το κόμμα του μνημονίου το ψήφισε μεν, δηλώνει όμως ότι είναι λάθος αυτή η πολιτική.

Την ώρα που μιλάνε για κυβέρνηση της αριστεράς για να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση, επιμένουν να βάζουν στο λογαριασμό το ΚΚΕ που είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, κόμμα δηλαδή που παλεύει για να γίνει η εργατική τάξη ικανή να ανατρέψει τους καπιταλιστές.

Οταν, όμως, τα πράγματα στριμώχνουν, αποκαλύπτουν πως το κύριο που τους ενδιαφέρει σ’ αυτή τη φάση είναι να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ ως αρνητή της ενότητας και να κεφαλαιοποιήσουν στις επόμενες εκλογές τη ροή απογοητευμένων του ΠΑΣΟΚ.

Την αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να συμμερίζεται και μερίδα της αστικής τάξης με δηλώσεις που εκπλήσσουν. Δηλώνει καθαρά ότι θέλει ισχυρή κυβέρνηση, να ‘χει χρόνο δικό της κι όποια να ‘ναι.

Σ’ αυτή τη ρότα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει ήδη ευθέως τις διαβεβαιώσεις του στην αστική τάξη, ενώ το τμήμα δημοσίων σχέσεων διαρρέει πως η αστική τάξη έχει τρομάξει από την προοπτική μιας κυβέρνησης της αριστεράς.

Πράγματι, τρομαγμένος ο Μάνεσης απολύει κι άλλους, συμφωνώντας με το συνδικαλιστή του ΣΥΝ στο Βόλο που δήλωσε ότι κακώς απεργούν οι χαλυβουργοί. Τρομαγμένοι οι εργοδότες σε διάφορες εταιρείες υπογράφουν σύμβαση για μείωση μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων με βάση την πρόταση του συνδικαλιστή του ΣΥΝ Βασιλόπουλου. Τρομαγμένοι οι εφοπλιστές χειροκροτούν τον Καραγιαννάκη, επίσης συνδικαλιστή του ΣΥΝ, την ώρα που ζητά μείωση μισθών για τους μεταλλεργάτες της Ζώνης.

Τρομαγμένοι οι μέτοχοι της ΔΕΗ αξιώνουν να διακοπεί το ρεύμα στα εργατόσπιτα για να εισπραχτούν οι φόροι που σύμφωνα με τον Στρατούλη του ΣΥΝ είναι απαραίτητοι στην κυβέρνηση της αριστεράς.

Τρομαγμένοι οι τραπεζίτες προτείνουν στους υπερχρεωμένους μικρομεσαίους ρυθμίσεις με αυξημένα επιτόκια ώστε οι εθνικοποιημένες από την κυβέρνηση της αριστεράς τράπεζες (κι αυτό δήλωση Στρατούλη είναι) να έχουν κεφάλαια να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Στο μεταξύ οι εργάτες έχουν γίνει ένα με το χώμα.

Είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που μόνο ένα χέρι υπάρχει να τους σηκώσει: Είναι οι κομμουνιστές, τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που παλεύουν στην πρώτη γραμμή. Σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα που ξετυλίγεται. Για τις 15 του μήνα αποφασίστηκε απεργία για τις συμβάσεις γιατί οι μειώσεις μισθών τσακίζουν τώρα. Το ίδιο και οι απλήρωτοι λογαριασμοί. Το ίδιο και οι απολύσεις. Ολα αυτά που με μνημόνιο και χωρίς μνημόνιο εφαρμόζονται με την άμεση βοήθεια των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Εχουμε μαλλί να ξάνουμε, το καλό είναι πως έγκαιρα οι του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας εξετάσεις στο κεφάλαιο, κάνουν καθαρό πως η πολιτική που ευαγγελίζονται είναι νύχι κρέας με την πολιτική που για λογαριασμό του κεφαλαίου εφάρμοσαν ως τώρα και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Η γαλλική εμπειρία διδάσκει

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δυνάμωσε η προπαγάνδα περί της ανόδου της ακροδεξιάς. Η ακροδεξιά στη Γαλλία, που φτάνει το 18%, δεν είναι ένα ξαφνικό φαινόμενο, αλλά ανδρώθηκε μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα από τις αστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τη σοσιαλδημοκρατία. Ο «σοσιαλιστής» Μιτεράν ήταν ο πρώτος που την προώθησε για να κόψει ψήφους από τη δεξιά. Αυτός ήταν ο ένας παράγοντας, όμως υπάρχει και ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, αυτός της ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στο σύστημα. Και εδώ κρίσιμο ζήτημα είναι το κόμμα της εργατικής τάξης και ο προσανατολισμός του.

Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι αποκαλυπτικό. Το Γαλλικό ΚΚ είχε στρατηγική σαν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στρατηγική που υποσχόταν «εύκολες» λύσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης μέσω κυβερνητικών λύσεων για έναν «ανθρώπινο» καπιταλισμό. Αυτή ήταν στρατηγική του στο εργατικό κίνημα, που ενσωμάτωνε εργατικές λαϊκές δυνάμεις στη στρατηγική του κεφαλαίου, ήδη από την περίοδο του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού. Και το έκανε πράξη πότε σε κυβερνητική συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, πότε με στήριξη τέτοιων κυβερνήσεων, από την κυβέρνηση Μιτεράν ως αυτή του Ζοσπέν (το 1981 και το 1997). Τι έκαναν αυτές οι κυβερνήσεις; Τι γραμμή είχε το κίνημα εφόσον το Γαλλικό ΚΚ συμμετείχε στις κυβερνήσεις; Αυτή η στρατηγική συνέβαλε στην ενσωμάτωση, καλλιέργησε αυταπάτες περί δυνατότητας φιλολαϊκής πολιτικής στον καπιταλισμό. Αυτή η στρατηγική τούς οδήγησε το 2002 να ψηφίζουν Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν! Στήριξε την ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της Λισαβόνας. Αν αυτό δεν είναι συμβολή στη συντηρητική στροφή του λαού τότε τι είναι;

Συμμετείχε σε κυβερνήσεις που παρείχαν κάθε διευκόλυνση στους βομβαρδισμούς που αιματοκύλισαν το γιουγκοσλαβικό λαό. Στην πρόσφατη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη κράτησε θέση ανοχής στο όνομα της «στήριξης της εξέγερσης», ενώ ο Μελανσόν, ο προεδρικός του υποψήφιος του «Αριστερού Μετώπου», ως ευρωβουλευτής είχε ταχθεί υπέρ «της εξόντωσης του Καντάφι για να μη σφάζει το λαό του»! Να γιατί ένα δημιούργημα των αστών, όπως το εθνικιστικό φασιστικό «Εθνικό Μέτωπο», μπορεί, εφόσον εξασθενήσει το ταξικό στοιχείο στο κίνημα και η στρατηγική της ρήξης με το κεφάλαιο, να βρει απήχηση σε λαϊκές μάζες.

Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συνοδοιπόροι του Γαλλικού ΚΚ στο λεγόμενο «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ξαναζεσταίνουν την ίδια «σούπα» των «αριστερών συμμαχιών και κυβερνήσεων», στηρίζουν την «αλλαγή» στην ΕΕ με τον «σοσιαλιστή» Ολάντ. Οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία (όπως και σε Ιταλία και Ισπανία) ήταν δηλητήριο για το εργατικό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα. Εξυπηρέτησαν το εκμεταλλευτικό σύστημα, κατακρεούργησαν δικαιώματα και κατακτήσεις, αποκοίμισαν τους εργαζόμενους στις αυταπάτες του «πιο ανθρώπινου καπιταλισμού», πισωγύρισαν το εργατικό λαϊκό κίνημα, έσπειραν την απογοήτευση. Γι’ αυτό το ΚΚΕ και με αφορμή τη γαλλική εμπειρία καλεί τα λαϊκά στρώματα να βγάλουν συμπεράσματα. Να απορρίψουν τις αυταπάτες της διαχείρισης των δήθεν «αριστερών κυβερνήσεων», των «λύσεων» μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Να οργανώσουν την πάλη τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, για αποδέσμευση από την ΕΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με εργατική λαϊκή εξουσία. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ στην κάλπη της 6ης Μάη είναι ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα σε αυτή τη μόνη φιλολαϊκή προοπτική.

 

Τα άθλια αντιΚΚΕ ψέματα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ

«Το ΚΚΕ, δηλαδή μια αριστερή πολιτική δύναμη, εμφανίζεται να υποστηρίζει ακριβώς το ίδιο με το κυρίαρχο μνημονιακό μιντιακο-πολιτικό σύστημα όσον αφορά τη δυνατότητα ανατροπής της καταστροφικής πολιτικής: η ηγεσία του ΚΚΕ λέει με τον πιο επίσημο τρόπο στον ελληνικό λαό ότι αυτό ΔΕΝ είναι δυνατόν ΣΗΜΕΡΑ. Σε πολίτες που ταλαντεύονται ή είναι επιρρεπείς στην τρομοκρατία επιβεβαιώνεται το κυρίαρχο στερεότυπο περί μονόδρομου, με αποτέλεσμα να στρέφονται στο μνημονιακό στρατόπεδο από τη στιγμή που και τμήμα της Αριστεράς ισχυρίζεται ότι τα Μνημόνια είναι μονόδρομος».

Αυτά έγραφε η «Αυγή της Κυριακής», (14-15 Απρίλη). Τόσα πολλά ψέματα και διαστρεβλώσεις μαζί στην πολιτική του ΚΚΕ, προκειμένου να στηρίξει την αδιέξοδη «αντιμνημονιακή» πολιτική πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα τα ζήλευαν και τα αστικά ΜΜΕ.

Ψέμα πρώτο. Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερά, είναι κόμμα της εργατικής τάξης, Κομμουνιστικό Κόμμα. Καμιά σχέση δεν έχει με τις «αυτοαποκαλούμενες» αριστερές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, κάτι αποκόμματα από το ΠΑΣΟΚ που άλλα συνεργάζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ άλλα με τη ΔΗΜΑΡ, κ.λπ. Η διάκριση «αριστερά – δεξιά» είναι αστική διάκριση. Σκόπιμα τσουβαλιάζουν το ΚΚΕ μαζί τους, όπως και τα αστικά επιτελεία, ως ένα από τα προπαγανδιστικά μέσα διαστρέβλωσης της πολιτικής του ΚΚΕ. Ολες οι αυτοαποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις είναι με την ΕΕ, την ευρωζώνη, άρα δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.

Ψέμα δεύτερο. Λένε ό,τι το ΚΚΕ υποστηρίζει «το μνημονιακό πολιτικό σύστημα». Να, λοιπόν, που συσκοτίζουν την ταξικότητα του πολιτικού συστήματος, άρα και το γεγονός ότι αυτό υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου κόντρα στους εργαζόμενους. Δε λένε το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά το μνημονιακό. Δηλαδή, όσες δυνάμεις αυτοαποκαλούνται αντιμνημονιακές, όπως οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» του κ. Καμμένου, πρώην της ΝΔ, η «Χρυσή Αυγή», το «ΕΠΑΜ-Παπαθεμελής», κ.λπ., είναι ενάντια στο αστικό πολιτικό σύστημα θέλουν την ανατροπή του, δηλαδή την ανατροπή της εξουσίας των αστών; Αυτό και αν είναι απάτη. Αυτό το σύστημα στηρίζει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ισως γι’ αυτό ο Αλ. Τσίπρας πρόσφατα μίλησε για «αντιμνημονιακή κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά». Οσο για την ταύτιση του ΚΚΕ με τους μνημονιακούς, δηλαδή με ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αυτό δεν τολμούν να το πουν ούτε τα αστικά επιτελεία. Εδώ δείχνουν ότι όχι μόνο είναι συκοφάντες, αλλά με την αδίσταχτη αντιΚΚΕ αθλιότητά τους δίνουν αφενός επιχειρήματα στους αστούς για να χτυπήσουν το ΚΚΕ, λέγοντας ουσιαστικά ότι ψηφίζοντας ΚΚΕ είναι σαν να ψηφίζετε ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ενώ παγιδεύουν το λαό στην πολιτική της ΕΕ και της ευρωζώνης που στηρίζουν αναφανδόν και που από κοινού με τις αστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα επεξεργάζονται τα μνημόνια. Γι’ αυτό και αποσιωπούν ότι η δανειακή σύμβαση είναι αδιαπραγμάτευτη από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Γιατί έτσι θα αποκαλυφθεί ότι δεν μπορούν να διαπραγματευτούν σε όφελος του λαού. Αρα καταρρέει η αντιμνημονιακή ρητορεία.

Ψέμα τρίτο. Λένε πως το ΚΚΕ προβάλλει ότι σήμερα είναι αδύνατη η ανατροπή του μνημονίου και της καταστροφικής πολιτικής. Εδώ η διαστρέβλωση του τι λέει το ΚΚΕ γίνεται το άλλοθι του κάλπικου καλέσματός τους περί ψήφου ανατροπής.Το ΚΚΕ λέει ότι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να αποφασίσουν να ανατρέψουν όχι το μνημόνιο (στη Γερμανία και στη Γαλλία δεν υπάρχουν μνημόνια αλλά οι μισθοί στη Γερμανία έφτασαν τα 400 ευρώ και η φτώχεια στη Γαλλία χτυπά οκτώ εκατομμύρια εργαζόμενους), αλλά την αστική εξουσία που επιβάλλει τα μνημόνια και τους καπιταλιστές που έχουν την ιδιοκτησία στην οικονομία και που σε όφελός τους επιβάλλονται τα μνημόνια. Το ΚΚΕ λέει ότι και με μνημόνια και χωρίς μνημόνια η ίδια αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική εφαρμόζεται. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι φορείς της ανατροπής όχι μιας κυβέρνησης, αυτό έγινε πολλές φορές και σε πολλές χώρες, (Χιλή, Πορτογαλία κ.λπ., αλλά ο καπιταλισμός και η αντιλαϊκή πολιτική ζουν και βασιλεύουν), αλλά της αστικής εξουσίας. Απάτη, λοιπόν, το ζήτημα ψήφος ανατροπής η ψήφος στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφος αλλαγής κυβέρνησης και διαχείρισης της κρίσης είναι μόνο που με το κεφάλαιο δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης.

Ψέμα τέταρτο. Το ΚΚΕ στέλνει το λαό στους μνημονιακούς, δηλαδή σε ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, γιατί τάχα λέει ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος. Εδώ η καλπιά είναι ασύλληπτη. Το ΚΚΕ λέει ότι αυτή η πολιτική με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια είναι μονόδρομος για τα μονοπώλια, άρα αντιλαϊκός. Αυτό δεν το λένε, γιατί θα αποκαλυφθεί στο λαό το μέγεθος της αντιμνημονιακής απάτης, ως πολιτικής που δεν αμφισβητεί τις αιτίες των μνημονίων.

Τέλος. Τι σημαίνει αντιμνημονιακή πολιτική, όπως λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Τα μνημόνια εφαρμόστηκαν για την αντιμετώπιση του χρέους. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει το χρέος. Αρχικά μιλούσε για αναγνώριση του «νόμιμου» και κούρεμα του «παράνομου». Το «κούρεμα» το έκαναν οι αστοί. Τώρα λέει συμφωνία με τους δανειστές για προσωρινή στάση πληρωμών για 5 χρόνια και μετά, αφού θα υπάρξει ανάπτυξη, καπιταλιστική, δηλαδή των επιχειρήσεων, να το πληρώσουμε, δηλαδή να πληρώσει ο λαός. Τα αντεργατικά μέτρα βεβαίως δεν έχουν σχέση με το χρέος, αλλά με την ανταγωνιστικότητα. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι με την ανταγωνιστικότητα. Είναι, λοιπόν, φιλολαϊκή η αντιμνημονιακή πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

Για άλλη μια φορά τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, ερήμην των εργαζομένων του κλάδου, παζαρεύουν με την εργοδοσία πόσα θα χάσουν παραπέρα οι εργαζόμενοι, καθώς αποδέχονται και προωθούν μαζί με τους μεγαλέμπορους συμφωνία με βάση τις αξιώσεις τους. Στο όνομα του μικρότερου κακού οι συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης που έχουν πλειοψηφία δουλεύουν για την υποταγή των εργαζομένων στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματιών του χώρου. Είναι αισχρό ψέμα ο ισχυρισμός ότι με τη μείωση μισθών θα αποτραπούν απολύσεις, ανεργία, ελαστική προσωρινή εργασία. Είναι απάτη ότι υπάρχει «χρυσή τομή» που να ικανοποιεί τους εργαζόμενους και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Μόνοι ωφελημένοι από μια τέτοια σύμβαση θα είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι στον χώρο του εμπορίου. Βάζουν πλάτη να εφαρμοστούν στην πράξη τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων που συναποφασίζουν κυβέρνηση – ΕΕ – πλουτοκρατία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεσηκωθούν για να εμποδίσουν τη σφαγή των μισθών και των δικαιωμάτων τους, να πάρουν στα δικά τους χέρια με συνελεύσεις την υπόθεση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, απομονώνοντας τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μόνο ο ανυποχώρητος ταξικός αγώνας, η οργάνωση και αντεπίθεση μπορεί να βάλει φρένο και να ανατρέψει την πολιτική που ισοπεδώνει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

ΑΘΗΝΑ 19/4/2012 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ σε κοινό ψηφοδέλτιο

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Μέσα σε όργιο νοθείας πραγματοποιήθηκε, το περασμένο Σάββατο, το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας. Την ευθύνη φέρουν οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που «κατέβηκαν» με κοινό ψηφοδέλτιο στο Συνέδριο, αποδεικνύοντας, για μια ακόμα φορά, ότι τους συνδέει ο κοινός στόχος του χτυπήματος των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος, ώστε να μην «ενοχλείται» και να μην εμποδίζεται ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός, τον οποίο, από κοινού και σε συνεργασία, υπηρετούν, βλάπτοντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Για να πετύχουν αυτόν το στόχο, δε δίστασαν να προχωρήσουν σε «σκαστή» και εκτεταμένη νοθεία. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι 24 από τους 81, συνολικά, αντιπροσώπους στο συνέδριο εμφανίστηκαν να προέρχονται μόνο από 2 από τα 35, συνολικά, σωματεία και συγκεκριμένα 14 από το Σύλλογο Καθαριστριών και 10 από το Σύνδεσμο Ιδιωτικών Υπαλλήλων. Σύμφωνα με το εκλογικό μέτρο, αυτό σημαίνει ότι στις αρχαιρεσίες των δυο σωματείων ψήφισαν πάνω από 1.150 εργαζόμενοι, κάτι που είναι εξωπραγματικό για μια περιοχή όπως η Καρδίτσα και δείχνει, καθαρά, το μέγεθος της νοθείας που έγινε.

Ταυτόχρονα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υποβαθμίσουν και να εκφυλίσουν τις εργασίες του Συνεδρίου. Ετσι, όταν ξεκίνησε η Γενική Συνέλευση, στο χώρο είχαν προσέλθει μόνο οι 40 από τους 81 αντιπροσώπους και μέσα σε μισή ώρα στην αίθουσα έμειναν μόνο 15. Λόγω αυτής της κατάστασης εκφυλισμού κι ενώ είχε, ήδη, ξεκινήσει η διαδικασία της ψηφοφορίας, η «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» (ΔΑΣ) – η παράταξη που υποστηρίχθηκε από το ΠΑΜΕ – έκανε δήλωση αποχώρησης από τη Γενική Συνέλευση.

Παρά το όργιο νοθείας, η ΔΑΣ ανέβασε και τις ψήφους και τα ποσοστά της και τις έδρες της σε σχέση με το προηγούμενο Συνέδριο, ενώ πτώση είχε το «δίδυμο συνεργασίας» ΠΑΣΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ.

 

από τον ριζοσπάστη

Ο τυχοδιωκτισμός και η ροπή στον κουκουλοφορισμό

Ο λαός δεν πρέπει να χάσει χρόνο σε αναχώματα τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν να τον εγκλωβίσουν σε διαχειριστικές αυταπάτες και στη λογική ότι αρκεί ένα «ντου», για να αλλάξουν τα πράγματα

από τον ριζοσπάστη

Αποκαλυπτική της υπονομευτικής για το κίνημα στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέντευξη, που έδωσε ο επικεφαλής του την περασμένη Κυριακή, στην εφημερίδα «Εποχή», όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη δολοφονική επίθεση των παρακρατικών ενάντια στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στις 20 Οκτώβρη. Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Η σύγκρουση που έγινε την Πέμπτη, ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε ομάδες με κουκούλες, αποδεικνύει ότι υπάρχει μια δραστηριότητα που αντικειμενικά λειτουργεί προβοκατόρικα, ανεξάρτητα προθέσεων. Γιατί εγώ δεν μπαίνω στη λογική που λέει ότι όσοι φοράνε κουκούλες και πετάνε είναι προβοκάτορες. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι αρκετοί από αυτούς είναι. Και έχει αποδειχθεί. Από τότε που τον Ιούνη πιάστηκαν αστυνομικοί με κουκούλες να κουβαλάνε ρόπαλα στην πλατεία Συντάγματος (…) Και ήταν χρυσαυγίτες». Για μια ακόμη φορά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει ανοιχτά με την κουκούλα, την οποία θεωρεί κίνημα. Τη δολοφονική επίθεση της Πέμπτης, ο Τσίπρας την είδε σαν «σύγκρουση ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε ομάδες με κουκούλες». Θεωρεί, μάλιστα, ότι πολλοί από αυτούς που ανέλαβαν να καθοδηγήσουν και να εκτελέσουν το δολοφονικό σχέδιο σε βάρος διαδηλωτών, δεν είναι προβοκάτορες, άρα έχουν ιδεολογικούς και άλλους λόγους για να χτυπήσουν με φονικά εργαλεία μια οργανωμένη ταξική διαδήλωση. Ακόμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περιορίζει στους χρυσαυγίτες, δηλαδή στην ακροδεξιά, το χώρο προέλευσης των προβοκατόρων, για να βγάλει λάδι κινήσεις, ομάδες και «πρωτοβουλίες» αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, αντιεξουσιαστών και άλλων, με τους οποίους συναγελάζεται σε πορείες και κινητοποιήσεις. Κρύβει συνειδητά ότι τέτοιες ομάδες είναι βούτυρο στο ψωμί των μηχανισμών του κράτους, που είτε τις αλώνουν, είτε τις τροφοδοτούν για να κάνουν μαζί με τους κάθε λογής ακροδεξιούς και τραμπούκους των γηπέδων τη βρώμικη δουλειά σε βάρος του οργανωμένου λαϊκού κινήματος.

Λέει ακόμα ο Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη: «(Αποδείχτηκε ότι) η περιφρούρηση σε τόσο μεγάλες και ογκώδεις διαδηλώσεις είναι μύθος. Δεν μπορεί να υπάρξει περιφρούρηση ενός μόνο μπλοκ όταν η διαδήλωση είναι παλλαϊκή. Οταν έχεις 500.000 κόσμο, όταν όλες οι σημαίες κυματίζουν στο Σύνταγμα, γιατί αυτό έγινε, και του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τόσες άλλες, δεν μπορείς να λειτουργείς με περιχαρακώσεις. `Η θα μπεις σε συνεννόηση για κοινή περιφρούρηση όλου του κόσμου ή αλλιώς δεν μπορείς, είναι μύθος». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δημιουργήσει άλλοθι για την αποδεδειγμένη έχθρα του προς κάθε τι οργανωμένο και περιφρουρημένο και εγκαλεί το ΠΑΜΕ ότι δε συνεννοήθηκε για την περιφρούρηση με ομάδες, που παίζουν το ρόλο του «Δούρειου Ιππου», για να μπουν οι προβοκάτορες στις συγκεντρώσεις, όπως έγινε την Πέμπτη με την κίνηση του «Δεν Πληρώνω» και άλλους. Κάθε συγκροτημένη δύναμη που διοργανώνει ή συμμετέχει σε μια διαδήλωση, έχει πρώτα αυτή την ευθύνη να περιφρουρήσει τα μπλοκ της και έτσι περιφρουρείται το σύνολο της κινητοποίησης. Για τους οπορτουνιστές, όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα, και ο λόγος δεν είναι η δεδομένη για το συγκεκριμένο χώρο έλλειψη πείρας από μαζικούς εργατικούς αγώνες. Στις περιφρουρημένες κινητοποιήσεις, βλέπουν προσπάθειες «περιχαράκωσης και αποκλεισμών». Αλλά η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητα της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ ήταν αυτά που την Πέμπτη απέτρεψαν τα χειρότερα, κράτησαν την κινητοποίηση όρθια και απώθησαν τους παρακρατικούς, σε πείσμα των προβοκατόρων και του κράτους που ήθελαν να διαλυθεί η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση.

Ισχυρίζεται, επίσης, ο Τσίπρας: «Κάπως άτσαλα η Αλέκα Παπαρήγα έκανε μια αναφορά στο ραδιοσταθμό «Κόκκινο». Νομίζω, όμως, ότι η τοποθέτησή της στη Βουλή – και προς τιμή της – αποκαθιστούσε αυτό το στραβοπάτημα που έκανε. Διότι τούτη την ώρα είναι στραβοπάτημα και ατόπημα να βάζουμε διαχωριστικές γραμμές εντός του λαϊκού κινήματος. Τούτη είναι η ώρα της συσπείρωσης, του κοινού αγώνα και του κοινού μετώπου απέναντι στον κοινό εχθρό, που είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης». Τίποτα «άτσαλο» και καμιά «αποκατάσταση» ή «στραβοπάτημα» δεν έκανε η Αλέκα Παπαρήγα. Είπε ότι την ώρα της επίθεσης το «Κόκκινο» ωρυόταν πως το Σύνταγμα δε είναι ιδιοκτησία του ΚΚΕ, ό,τι έλεγαν δηλαδή και οι προβοκάτορες για να επιτεθούν στην εργατική διαδήλωση. Δεν ήταν, όμως, μόνο ο ραδιοσταθμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, η ΚΟΕ, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε την ίδια μέρα ότι «η εναντίωση σε κάθε λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας, και στις στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες», εξομοιώνοντας στο επίπεδο του μηχανισμού το οργανωμένο κίνημα και τους προβοκάτορες. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης μίλησε για «συγκρούσεις ροπαλοφόρων και κρανοφόρων», βάζοντας κι αυτός στο ίδιο τσουβάλι τους προβοκάτορες που επιτέθηκαν και την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ που αμύνθηκε στην επίθεση για να προστατέψει τη μαζική εργατική διαδήλωση. Στην ιστοσελίδα της Ενωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ αναρτήθηκαν άρθρα στα οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: «Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ που λειτούργησε απροκάλυπτα ως βραχίονας του κράτους, αναλαμβάνοντας με στρατιωτικό τρόπο την περιφρούρηση της Βουλής απέναντι στα πλήθη των διαδηλωτών που βρέθηκαν αντιμέτωποι, αντί με τις αλυσίδες των ΜΑΤ, με τις κρανοφόρες και καδρονοφόρες διμοιρίες του ΚΚΕ (…) Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ομάδα δεν αρκέστηκε να χτυπήσει την περιφρούρηση του ΚΚΕ (κάτι που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με κάποιον τρόπο) – οι πέτρες και οι μολότοφ χτυπούσαν και κόσμο που δεν ανήκε στα ΚΝΑΤ». Δηλαδή, απροκάλυπτο σιγόντο στους προβοκάτορες να χτυπούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, με επιχειρηματολογία ταυτόσημη με αυτή που διοχετεύει η ασφάλεια μέσα από επίσημα και ανεπίσημα κανάλια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που δεν μπορεί να κρύψει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η ροπή του προς τον κουκουλοφορισμό είναι εξηγήσιμη. Στο χώρο των οπορτουνιστών υπάρχουν δυνάμεις συμβιβασμένες με το σύστημα και την κυριαρχία των μονοπωλίων, δεν πιστεύουν στην ταξική πολιτική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και προβάλλουν σαν δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο, μια κυβέρνηση που θα συμβιβάσει τάχα εχθρικά ταξικά συμφέροντα, αυτά των μονοπωλίων και αυτά του λαού, εξωραΐζοντας τον καπιταλισμό. Δηλαδή, μια ανεφάρμοστη πολιτική, όπως είναι ο περιορισμός της κερδοφορίας των μονοπωλίων, για να ανακουφιστεί ο λαός με αναδιανομή εισοδημάτων. Αλλά εκτός από τους συμβιβασμένους μικροαστούς, υπάρχουν στις γραμμές του και οι «ανυπόμονοι» μικροαστοί, που νομίζουν πως μια «έφοδος στο κοινοβούλιο», θα ανατρέψει την αντιλαϊκή κυβέρνηση και θα δώσει φιλολαϊκή λύση. Ετσι, ο κυβερνητισμός τους, με δεδομένη τη λαϊκή αγανάκτηση, τους ωθεί να στρέψουν το λαό σε ανώδυνες για το σύστημα ενέργειες, που φαντάζουν ανατρεπτικές, αλλά αφήνουν ανέγγιχτη και την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το αστικό κράτος. Γενικά, σε συνθήκες κρίσης και μαζικής έκφρασης της λαϊκής αγανάκτησης, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού όλων των αποχρώσεων κυριαρχούνται από την πεποίθηση ότι ένα «ντου» μπορεί να φέρει εκλογές και μέσα από αυτές να αναδειχτεί τάχα φιλολαϊκή κυβέρνηση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναλάβει και πρωτοβουλίες για τη συνεργασία της «αριστεράς», συμμετέχοντας σε διεργασίες με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Αρμα Πολιτών του Γ. Δημαρά, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αποχώρησαν, όπως η Σ. Σακοράφα και ο Π. Κουρουμπλής, και άλλους, πιστεύει πως θα αναβαθμιστεί ο ρόλος του στην αστική διαχείριση, αφού δεν αμφισβητεί την αστική εξουσία και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, θέλει να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και ζητάει καλύτερη διαπραγμάτευση για τα επόμενα δάνεια και μνημόνια. Μια τέτοια κυβέρνηση επιδιώκουν και επαγγέλλονται φιλολαϊκή διαχείριση με τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις. Πιστεύουν μάλιστα ότι αν ο κόσμος φοβηθεί από φωτιές, συγκρούσεις, κ.ά., θα πέσει στα μαλακά με μια κυβέρνηση που θα εμφανίζεται να κάνει «αγωνιστική» δήθεν διαχείριση στο σύστημα.

Αυτή τους η στόχευση και το γεγονός ότι ο χώρος στον οποίο ανθούν και δρουν οι προβοκάτορες έχει σαφή προσανατολισμό ενάντια στο οργανωμένο και το ταξικό, είναι που τους κάνει να δίνουν άλλοθι στην κουκούλα, να την παρουσιάζουν σαν κίνημα, να ανακαλύπτουν ιδεολογίες πίσω από τις κοτρόνες και τα μάρμαρα που με δολοφονικές προθέσεις εκτοξεύονται σε βάρος εργαζόμενων και άλλων λαϊκών ανθρώπων. Καμιά ανοχή δεν πρέπει να δείξει ο λαός στους προβοκάτορες και τους παρακρατικούς, σε όσους αφήνουν έστω και μια χαραμάδα που διευκολύνει το σύστημα να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τη δράση τους. Συνεπής ταξική οργάνωση και δράση παντού, γερό το ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς, ισχυρό ΚΚΕ και αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος των αστικών κομμάτων και των παραφυάδων τους, για να ανοίξει ο δρόμος υπέρ του λαού.

 

Το χρέος και η «Αυγή»

Προσπαθώντας να απαντήσει στο ερώτημα «ποιος φοβάται το «κούρεμα»», η χτεσινή «Αυγή» μάς προτρέπει: «Να μην φοβόμαστε το «κούρεμα» και να μην θεωρούμε ότι όσο πιο μεγάλο τόσο χειρότερα για εμάς. Το «κούρεμα» έπρεπε να έχει γίνει πριν από δύο χρόνια. Τι θα σημάνει τώρα πια για την καθημερινότητα του πολίτη, δεν εξαρτάται από το ποσοστό που θα ανακοινωθεί».

Το άρθρο του καθηγητή Γ. Βαρουφάκη, που είναι και ο συντάκτης του κειμένου, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επειδή στηρίζει την καπιταλιστική ανάπτυξη, προβάλλει συνταγές αστικής διαχείρισης.

«Το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο από τον Ιανουάριο του 2010», λέει ο συντάκτης του κειμένου. Ωστόσο, η άποψή του αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της μαρξιστικής ανάλυσης, που αποδεικνύει ότι στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, μαζί με τη μαζική καταστροφή της εργατικής δύναμης αναπόφευκτα καταστρέφεται και μέρος του κεφαλαίου που έχει συσσωρευτεί, αλλά τη στηρίζει στην εκτίμηση ότι το ύψος του χρέους έχει φτάσει σε τέτοια υψηλά επίπεδα που δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο. Αρα, κατά τη γνώμη του, θα έπρεπε να γίνουν ρυθμίσεις – και μάλιστα από το Γενάρη του 2010 – ώστε να καταστεί δυνατή η εξόφληση, τουλάχιστον ενός μέρους του. Ομως, αυτό ακριβώς λένε και οι αστοί, που υποστηρίζουν ότι οι επιλογές κυβέρνησης – τρόικας ήταν αναποτελεσματικές.

Για τα ασφαλιστικά ταμεία λέει ότι «πράγματι μια μεγάλη διαγραφή χρέους θα εντείνει τα μεγάλα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν», ωστόσο σπεύδει να συμπληρώσει ότι «η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων θα εξαρτηθεί από την τιθάσευση της ύφεσης». Πολύ ωραία. Εδώ η «Αυγή» αναφανδόν αποδέχεται ότι οι εργαζόμενοι οφείλουν να δεχτούν τη νέα ληστεία των ασφαλιστικών τους ταμείων, αυτό, δηλαδή, που λέει κάθε αντιδραστική φωνή που μάχεται για την προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Και το συγκεκριμένο κείμενο, εδώ που τα λέμε, είναι πιο πίσω ακόμα και από τις επίσημες δεσμεύσεις που υποτίθεται ότι αναλαμβάνουν ΕΕ – κυβέρνηση, που λένε ότι θα καλύψουν μέρος της ζημιάς που θα προκληθεί στα Ταμεία. Βεβαίως, και τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν πόρους από την τεράστια ανεργία λόγω κρίσης, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να χάσουν και τα αποθεματικά τους λόγω «κουρέματος». Πολύ περισσότερο που τα αποθεματικά των Ταμείων, δηλαδή λεφτά των εργαζομένων, δίνονται ως κεφάλαιο στους καπιταλιστές, ελέω κυβερνήσεων, ενώ τα Ταμεία δανείζονται με υπέρογκους τόκους για να τα βγάλουν πέρα. Κουβέντα να πληρώσουν κράτος και κεφάλαιο τις απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων, αφού είναι υπέρ του καπιταλισμού.

Συγκάλυψη των συνεπειών

Ο κ. καθηγητής προσπαθεί να αποσυνδέσει τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στην καθημερινότητά μας από το ποσοστό του «κουρέματος». Η άποψη είναι λανθασμένη, αφού από το ύψος του «κουρέματος» θα εξαρτηθούν το ύψος των νέων δανείων και οι όροι που θα θέσουν οι πιστωτές, με κάποιο νέο μνημόνιο. Εκτός βέβαια απ’ αυτό, παρακάμπτεται ολόκληρη η στρατηγική της ΕΕ για ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, για δρομολογημένες πολιτικές που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας απαιτούν μικρότερους μισθούς, μικρότερες συντάξεις, εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις από το Δημόσιο, επιμήκυνση του εργάσιμου βίου κ.ο.κ. σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Το «κούρεμα» του κρατικού χρέους είναι πράγματι μια αναπόφευκτη διαδικασία για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, είναι καταστροφή μέρους του για να αποκατασταθούν νέες ισορροπίες ανάμεσα στις ομάδες του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρει και τα σχετικά ποσοστά, είναι μια πολιτική που επιλέγει η οικονομική ολιγαρχία και το πολιτικό της προσωπικό με αποκλειστικό στόχο τη μεταφορά των βαρών της κρίσης στα λαϊκά στρώματα. Κάθε διαπραγμάτευση των δυνάμεων του κεφαλαίου για το χρόνο και τον τρόπο που θα διευθετηθούν τα ζητήματα αποπληρωμής του κρατικού χρέους, το οποίο γεννήθηκε εξαιτίας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής των κυβερνήσεων, είναι διαπραγμάτευση υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζομένων.

Μοναδική επίλυση του ζητήματος του κρατικού χρέους προς όφελος του λαού είναι η έξοδος από την ΕΕ και η μονομερής παραγραφή του από μια κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας, η οποία, στηριγμένη στην κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, θα εξασφαλίσει τη σχεδιοποιημένη ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος όλων των εργαζομένων

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ «ΝΕΟ ΕΑΜ» Μπάζουν βαθύτερα την αστική πολιτική στο κίνημα

Οπορτουνιστικές και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, κύρια στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εκλέχτηκαν με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα και αποχώρησαν όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φούντωσε, άφησαν στην άκρη προς στιγμήν τα κηρύγματα για την «ενότητα της αριστεράς» και λανσάρουν την πρόταση για ένα «νέο ΕΑΜ». Η πρότασή τους έχει για αφετηρία την εκτίμηση ότι σήμερα η χώρα βρίσκεται υπό κηδεμονία και οικονομική κατοχή από το μνημόνιο και την τρόικα και άρα αυτό που χρειάζεται είναι ένα μέτωπο όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων, το οποίο, μέσα από εκλογές, θα διασφαλίσει την «εθνική ανεξαρτησία» της χώρας, η οποία κατά την εκτίμησή τους θίγεται και κινδυνεύει.

Η πλειοψηφία των δυνάμεων που υποστηρίζουν τη μια ή την άλλη παραλλαγή της πρότασης για ένα «νέο ΕΑΜ», βλέπουν τη λύση του πολιτικού ζητήματος στην ανάδειξη μιας «άλλης» κυβέρνησης, η οποία, με σκόπιμα θολές διακηρύξεις, θα προωθήσει μέτρα που θα επαναφέρουν το βιοτικό επίπεδο στην προ μνημονίου κατάσταση, αφού διακηρυγμένος εχθρός τους είναι το μνημόνιο και όχι η στρατηγική των κομμάτων που το υπηρετούν. Αντιλαϊκά μέτρα, όμως, και ανατροπές είχαμε στην Ελλάδα και πολύ πριν το μνημόνιο, με τη ενεργό συμβολή μάλιστα πολλών από εκείνους που σήμερα καλούν σε «μέτωπα» ενάντια στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Κύρια από το 1992 και έπειτα, εργατικές κατακτήσεις που στοίχησαν ακόμα και το αίμα του λαού, παίρνονται πίσω, και μάλιστα σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και την ΕΕ.

Για παράδειγμα, το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων ξεκίνησε πολύ πριν το μνημόνιο, όπως και το ξήλωμα της κοινωνικής ασφάλισης, που περιγράφεται αναλυτικά στη Στρατηγική της Λισαβόνας (2000) και σε άλλες αποφάσεις της ΕΕ, που συνδιαμόρφωσαν από κοινού οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το ίδιο ισχύει και με τις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της παραγωγής, τις οποίες σήμερα, οι αυτοαποκαλούμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις παρουσιάζουν σαν το απαύγασμα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, αφού τα ξένα μονοπώλια ισχυροποιούν τη θέση τους σε υποδομές και μέσα παραγωγής, που ανήκαν παλιότερα στο κράτος ή σε ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ομως, η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων είναι πολύ παλιότερη από το μνημόνιο. Εδράζεται στους κανόνες της ενιαίας αγοράς και έπειτα στις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ. Τα στελέχη που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, άλλες δυνάμεις που κινούνται στις παρυφές τους, είναι κατά των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά υπέρ της ΕΕ και ψήφισαν το Μάαστριχτ. Είναι κατά της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, αλλά στήριξαν την ΟΝΕ, οργανικό κομμάτι της οποίας ήταν το Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο προβλέπει αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία με πολιτικές λιτότητας, για να διατηρεί τη δύναμή του το ευρώ στον παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο.

Διαχείριση και ενσωμάτωση

Ολα αυτά, οι δυνάμεις που καλούν σε ένα νέο ΕΑΜ προσπαθούν να τα παραγράψουν και μαζί τις ευθύνες που έχουν για τη σημερινή δεινή κατάσταση που βιώνει ο λαός. Πατάνε στην ανυπομονησία ανώριμων πολιτικά λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων, που βυθίζονται βίαια στη χρεοκοπία από τα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας και αναζητούν εύκολες λύσεις που θα οδηγούν σε αποκατάσταση της οικονομικής τους κατάστασης, και όχι βέβαια σε ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος συνολικά του λαού. Ο ορίζοντας των «αλλαγών» που ευαγγελίζονται φτάνει μόνο ως την αλλαγή φρουράς στην αστική διαχείριση, η οποία, ακόμα κι αν μια κυβέρνηση έχει τις καλύτερες προθέσεις, έχει τις δικές της νομοτέλειες και τους δικούς της όρους, ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του.

Για παράδειγμα, διαγραφή του χρέους υπέρ του λαού, όπως λένε ότι θα κάνει ο «νέος συνασπισμός εξουσίας», δε γίνεται, όσο η χώρα παραμένει στην ΕΕ και τα μονοπώλια κρατούν τα κλειδιά της παραγωγής. Διαπραγμάτευση και διαγραφή («κούρεμα») του χρέους κάνει και η σημερινή κυβέρνηση, σε βάρος του λαού, δείχνοντας τα όρια της αστικής διαχείρισης. Ούτε η πρόταση για εθνικοποίηση μιας ή δυο τραπεζών μπορεί να αποτελέσει μοχλό φιλολαϊκής ανάπτυξης, στο βαθμό που η οικονομία παραμένει καπιταλιστική και ο επιχειρηματίας επενδύει εκεί που υπάρχει κέρδος και όχι κοινωνική ανάγκη. Αλλωστε, από την έναρξη της κρίσης, οι καπιταλιστές έχουν γίνει οι ίδιοι μανούλες στην κρατικοποίηση προβληματικών τραπεζών, τα χρέη των οποίων φορτώνουν στους λαούς και τις παραδίδουν ξανά καθαρές στο κεφάλαιο.

Η επιλογή επίσης του όρου «νέο ΕΑΜ» δεν είναι τυχαία. Η χρησιμοποίησή της, στόχο έχει να διεγείρει το θυμικό χιλιάδων λαϊκών οικογενειών, που έχουν προσφέρει ένα τουλάχιστον μέλος τους στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ψυχή του οποίου υπήρξε το ΚΚΕ. Με ανιστόρητους παραλληλισμούς, προσπαθούν να πείσουν ότι και σήμερα, το άμεσο πολιτικό καθήκον είναι η απελευθέρωση της χώρας από τη «νέα κατοχή». Αγνοούν οι ίδιοι ή κρύβουν από το λαό το χαρακτήρα και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, τις νομοτέλειες του καπιταλισμού στο ανώτερο στάδιο του ιμπεριαλισμού, τις δυσκολίες που προκύπτουν για τους αστούς να διαχειριστούν την κρίση με τα εργαλεία του παρελθόντος.

Κυρίως, συγκαλύπτουν τις ευθύνες των ελληνικών αστικών κομμάτων και της ντόπιας πλουτοκρατίας στο γκρέμισμα των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στη σημερινή αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δε χάνει ευκαιρία να επαναλαμβάνει ότι τα μέτρα που σήμερα εφαρμόζονται και οι διαρθρωτικές ανατροπές (κατάργηση των συμβάσεων, ανατροπές στο Δημόσιο, αντιδραστική αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος, φοροαφαίμαξη του λαού και πάει λέγοντας), είναι κατά 90% προγραμματικές προτάσεις του ΠΑΣΟΚ.

Με αυτές τις θέσεις εκλέχτηκαν πολλοί από εκείνους τους σημερινούς δήθεν «ανεξάρτητους», που καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν καλό όσο οι ίδιοι το υπηρετούσαν, αλλά «χάλασε», γι’ αυτό και αποχώρησαν. Η ρητορική τους και η ρητορική των οπορτουνιστών οδηγεί αντικειμενικά στη συμφιλίωση του λαού με την αστική τάξη και την πολιτική της, προωθεί την ενσωμάτωση στο ρεαλισμό της βαρβαρότητας, αφού λένε στο λαό ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και πως πρέπει να αναζητήσει λύσεις εντός των ορίων του, όπου όμως είναι από χέρι καμένος.

Μαζί με τους συμμάχους τους από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, αναπαράγουν μάλιστα συνθήματα της περιόδου του ’80, όταν το ΠΑΣΟΚ περνούσε σε μεγάλο μέρος του λαού τον τεχνητό διαχωρισμό «δεξιά – αντιδεξιά», «φως και σκότος», «ή μαζί μου ή γυρνάμε ξανά στα Μακρονήσια», για να δημιουργήσουν συνειρμούς και να εγκλωβίσουν συνειδήσεις, σε μια περίοδο που πυκνώνουν οι κινήσεις για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.

Αφερέγγυοι

Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι το αγαπημένο παιδί της αστικής τάξης, που μαζί με τη ΝΔ, έβγαλαν τις προηγούμενες δεκαετίες όλη τη βρώμικη δουλειά σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η ένταξη της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, στην οποία αντιτάχθηκε το ΚΚΕ, ήταν στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης, η οποία συνεχίζει να συνδέει τα συμφέροντά της με τη συμμετοχή στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα.

Από αυτήν τη συμμετοχή, όμως, πηγάζουν υποχρεώσεις και συνέπειες που καθορίζονται από την ανισομετρία στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης, η οποία κάνει τις χώρες που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα να μοιάζουν στα μάτια του λαού σαν εξαρτημένες από τις οικονομικά ισχυρότερες. Επιπλέον, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες δε βασίζονται στην αρχή της αλληλεγγύης, όπως για χρόνια παραμύθιαζαν το λαό τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, αλλά στο αμοιβαίο συμφέρον που αποκομίζουν οι καπιταλιστές της κάθε χώρας, χτυπώντας ενιαία τους λαούς και ισχυροποιώντας τη θέση τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Μέσα σε τέτοιες λυκοσυμμαχίες, οι ανταγωνισμοί συνεχίζουν να υπάρχουν και οξύνονται σε συνθήκες κρίσης.

Ακριβώς επειδή ισχύουν τα παραπάνω και επειδή οι καπιταλιστικές οικονομίες έχουν μεγάλο βαθμό αλληλοδιαπλοκής και αλληλεξάρτησης στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα και το μνημόνιο, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας οποιασδήποτε κατοχής, αλλά στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και των συμμάχων της για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης, τα συμφέροντα της οποίας είναι ταυτισμένα με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ.

Ενα εξίσου παράδοξο και προκλητικό στοιχείο, που δείχνει και τη φύση του οπορτουνισμού, είναι και το γεγονός ότι οι κάθε λογής δυνάμεις του χώρου προσχώρησαν στον αστικό κοσμοπολιτισμό, θεωρώντας μάλιστα ότι η εθνοκρατική οργάνωση έχει ξεπεραστεί, στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Ολοι αυτοί, εμφανίζονται σήμερα να υπερασπίζονται την «εθνική ανεξαρτησία» της Ελλάδας από την ΕΕ και τους μηχανισμούς της! Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το ΚΚΕ για εθνοκεντρισμό και απομονωτισμό, όταν πολεμούσε, για παράδειγμα, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της συνειδητής παραχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό στο διακρατικό ιμπεριαλιστικό σχηματισμό της ΕΕ και τα όργανά του.

Σήμερα, αυτό που αντικειμενικά τίθεται σαν επείγον πολιτικό ζήτημα, είναι η παρεμπόδιση των βάρβαρων μέτρων, δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της στρατηγικής που τα επιβάλλει. Αλλος τρόπος για να γίνει αυτό δεν υπάρχει από το να στεριώσει παντού και να δυναμώσει η κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στη φτωχή αγροτιά, στα ριζοσπαστικά κινήματα των γυναικών και της νεολαίας, όλων αυτών δηλαδή που πλήττονται από τα μονοπώλια και έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την κοινωνικοποίησή τους. Αυτήν την αναγκαία προοπτική προσπαθούν να θολώσουν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, ανοίγοντας το δρόμο να σταθεροποιηθεί η αστική ιδεολογία και πολιτική στο εργατικό λαϊκό κίνημα, σε μια περίοδο που γνωρίζει έντονες αναταράξεις.

Κρατήστε τους ήσυχους!

Πριν λίγες μέρες ο Αλ. Τσίπρας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη είχε δηλώσει: «Δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή, άλλη λύση. Προσέξτε, οι άλλοι δρόμοι, είναι δρόμοι επικίνδυνοι, διότι αυτή η κοινωνία θα εκραγεί κάποια στιγμή». Χτες σε συνέντευξή του στο ρ/σ «ΡΙΑΛ» επανήλθε με διευκρινίσεις: Για το κόμμα του οι λαϊκοί αγώνες είναι επικίνδυνοι, συν τοις άλλοις επειδή δεν ευνοούν τη διαμόρφωση της απαραίτητης, για την καπιταλιστική ανάπτυξη, σταθερότητας. Οπου «σταθερότητα» και «ομαλότητα» στον καπιταλισμό βλέπε λαούς υποταγμένους, ικέτες για μεροκάματο πείνας.

Είπε, ανάμεσα σε άλλα, ο Αλ. Τσίπρας: «Αναμφίβολα θέλουμε ξένες επενδύσεις. Ομως αυτές οι επενδύσεις πρέπει να γίνουν με κάποιους κανόνες αξιοπρέπειας για τη χώρα. Αυτό δεν είναι πρόγραμμα επενδύσεων. Αυτό είναι πρόγραμμα λεηλασίας. Εμένα μου θυμίζει τα σχέδια ανασυγκρότησης μετά τους πολέμους σε περιοχές που είχαν κατοχή (…) βεβαίως και πρέπει να έρθουν κεφάλαια να επενδύσουν στη χώρα και να υπάρχουν και Ελληνες επενδυτές, αλλά αυτό προϋποθέτει πρώτα να αλλάξεις το περιβάλλον το πολιτικό, να σταματήσει το μαύρο πολιτικό χρήμα και η διαπλοκή (…) να υπάρχει ένα περιβάλλον σταθερότητας (…) οι ίδιοι οι επενδυτές θα καταλάβουν ότι αυτό δεν τους συμφέρει, μπορεί να έχουν κάποιο πρόσκαιρο κέρδος από τους χαμηλούς μισθούς, αλλά όταν η κατάσταση στη χώρα θα είναι έκρυθμη, όταν η κοινωνία θα είναι ένα καζάνι που βράζει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί και να τα διαλύσει όλα, ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει σε τέτοιο περιβάλλον;»….

Τι λέει ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Διαμηνύει στο κεφάλαιο: Κρατήστε τους εργάτες ήσυχους, δώστε τους μερικά ψίχουλα παραπάνω! Για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο και τις επενδύσεις σας κραταιές! Τους ζήτησε επιπρόσθετα να μην προσπαθήσουν να φορέσουν στην Ελλάδα το «μοντέλο» της ανασυγκρότησης που προώθησαν σε χώρες που δέχτηκαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Εχει ο καιρός γυρίσματα και περισσότερα ο οπορτουνισμός. Για την ιστορία, θυμίζουμε ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το 2002 είχε ψηφίσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το σχέδιο καπιταλιστικής ανασυγκρότησης των Βαλκανίων, το νομοσχέδιο με τον τίτλο «Ελληνικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης των Βαλκανίων». Με το οποίο δίνονταν «προίκα» 550 εκατομμυρίων ευρώ (187,4 δισ. δρχ.), χρήματα του ελληνικού λαού, σε διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες για να προωθηθούν η επέλασή τους και η καταλήστευση των γειτονικών χωρών. Στήριξε δηλαδή την οικοδόμηση στα Βαλκάνια της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, την εδραίωση του καπιταλισμού μετά την παλινόρθωση. Την προικοδότηση του ελληνικού κεφαλαίου για να κάνει μπίζνες στις βαλκανικές χώρες. Μάλιστα, η οργάνωσή του στη Θεσσαλονίκη έδινε μάχες για να «κατακτήσει» η πόλη την έδρα του ευρωενωσιακού Οργανισμού Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων, εγκαλώντας το ΚΚΕ επειδή πρωτοστατούσε στην ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικών αντιπολεμικών αγώνων.

Αν κάποιοι αναρωτιούνται ακόμα πώς και γιατί προκλήθηκε αυτό το τεράστιο χρέος που σήμερα επιχειρείται να φορτωθεί στις πλάτες του λαού, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά σε αποφάσεις όπως η παραπάνω, που πριμοδοτούν ληστρικά το κεφάλαιο. Και μια δεύτερη στις υπογραφές εκείνων που τις στήριξαν αυτές τις αποφάσεις. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπορεί σήμερα να βγαίνει στα κεραμίδια, έχει όμως τη φωλιά του λερωμένη. Δυο φορές. Και γιατί στο παρελθόν στήριζε την πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου (άλλωστε, τι ήταν η ψήφος υπέρ της Συνθήκης του Μάαστριχτ;) που οδήγησε στις συνέπειες που βιώνει σήμερα ο λαός. Και γιατί στο παρόν εξακολουθεί να στηρίζει την πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου, κοροϊδεύοντας το λαό ότι στο πλαίσιο της εξουσίας του θα δει άσπρη μέρα. Οσες άσπρες μέρες είδαν και οι άλλοι των Βαλκανίων, για παράδειγμα, τους οποίους υποτίθεται θα βοηθούσαν τα περιβόητα «σχέδια ανασυγκρότησης»…

Ο οπορτουνισμός μέσα στην κρίση (μέρος 2ο)

η συνέχει του καταπληκτικού  άρθρου κατ΄εμέ  από το  redfly  planet

‘Αρθρο του αναγνώστη Vidalius

Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Πέραν του 902 ας δούμε λίγα πράματα για τον τρόπο που λειτουργούν τον τελευταίο καιρό οι παραπάνω πολιτικοί χώροι. Στις πολυδιαφημισμένες “αγανακτισμένες” και “απολιτίκ” πλατείες, έγινε μια προσπάθεια, να τις μετατρέψουν σε αντι-κκε φυτώρια. Τα “δημοκρατικότατα” συνθήματα: “χωρίς σημαίες” και “έξω τα κόμματα” έγιναν κυρίαρχα, φυσικά εννοώντας “έξω το ΚΚΕ”. Άλλη μια ευκαιρία να μιλήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι παραπάνω “αριστεροί” για τον “διασπαστικό ρόλο του ΠΑΜΕ”. Μόνο που η κομμουνιστική ιδιότητα δεν είναι κάτι που το έχεις στην τσέπη σου και που μπορείς αναπάσα στιγμή να αφήσεις στο κωμοδίνο. Έγινε προσπάθεια να ευνουχιστεί η “πλατεία” από οποιοδήποτε πολιτικό περιεχόμενο μένοντας στο “όλοι ίδιοι είναι”, “οι πολιτικοί…” μουτζώνοντας την βουλή.

Ανάμεσά τους και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ των οποίων το κόμμα 20 χρόνια πριν ψήφιζε με χέρια και με πόδια τη συνθήκη του Μάαστριχτ, μια συνθήκη που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της δομής της σύγχρονης καπιταλιστικής Ευρώπης, μια συνθήκη από την οποία απορρέουν όλα τα δεινά που έχουν βρει την εργατική τάξη όχι μόνο της χώρας μας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνοδοιπόροι με τη ΓΣΕΕ, και στα κατά τόπους σωματεία σε αγαστή συνεργασία με την ΠΑΣΚΕ, χωρίς ντροπή αποτελούν τους βαστάζους των πανώ των εργοδοτικών εργατικών κέντρων και ένα καλό ακροατήριο για τους προέδρους τους.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (όπου αυτός έχει τον έλεγχο των καλλικρατικών δήμων) πρώτος τρέχει να εφαρμόσει τις αποφάσεις για τις ΜΚΟ για τις προσλήψεις της ντροπής εργαζομένων όπως έκανε και παλαιότερα με τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης. Δια στόματος Τσίπρα καλείται η κυβέρνηση να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ και “νοσταλγώ το ΠΑΣΟΚ”. Δηλαδή, το “παλιό καλό” ΠΑΣΟΚ (πιθανώς του Σημίτη, δεν ξέρω) προσπαθώντας να σπείρει αυτός και το κόμμα του, αυταπάτες στους εργαζόμενους για ακόμα μια φορά για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ. Ο συντάκτης της Αυγής χλευάζοντας το σύνθημα του ΠΑΜΕ “εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά” αναφέρει πως αυτό το σύνθημα “ηχεί κάπως περίεργα” ενώ ταυτόχρονα ρίχνει ποταμούς δακρύων για την ενότητα της Αριστεράς. Επίσης όταν ρωτήθηκε ο Τσίπρας για το αν αυτός πληρώσει το χαράτσι απάντησε: “Δεν έχει σημασία τι θα κάνω εγώ…” . Μέχρι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ νιώσανε άβολα.

Τί προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την κρίση του καπιταλισμού (την οποία ονομάζει κρίση χρέους); Ευρωομόλογο τώρα και διαχωρισμό του νόμιμου από το παράνομο χρέος. Η διαχείριση του καπιταλισμού στο πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας σε όλο της το μεγαλείο. Πραγματικά δεν την αντέχω τόση “επανάσταση” εγώ ο απολίθωμένος και κολλημένος κομμουνιστής. Ενότητα της Αριστεράς…προσφιλής και αγαπημένη καραμέλα των αναθεωρητών. Χρόνια τώρα βομβαρδίζουν το ΚΚΕ με επιθέσεις φιλίας χρεώνοντάς του το γεγονός της μη σύμπραξης. Η κορύφωση του γελοίου του πράγματος ήταν η διάσπαση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η δημιουργία του μικρού ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜ.ΑΡ. Του Κουβέλη. Ενότητα; Παρόλαυτα συνεχίζεται το πιπίλισμα της καραμέλας και κανένας από τα “έγκυρα” ΜΜΕ δε ρωτά τις ηγεσίες των αναθεωρητών το αυτονόητο: “μα καλά γιατί κατηγορείτε το ΚΚΕ όταν εσείς που διαφέρεται ελάχιστα μεταξύ σας δε μπορείτε να συνυπάρξετε στο ίδιο κόμμα;” Προβοκατόρικο ερώτημα; ή λογικός συνειρμός;

Η “επαναστατική” ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξαντλεί την επαναστατικότητά της μόνο στο πλαίσιο του καπιταλισμού με τις βαρύγδουπες κορώνες της και τις εφυέστατες, ομολογουμένως, εφευρέσεις νέων πολιτικών όρων (επαναθεμελίωση κλπ). Χαρακτηριστικό είναι (το συναντάς και στο ΣΥΡΙΖΑ) ότι το πολιτικό σύστημα που ζούμε λέγεται “νεοφιλελευθερισμός”. Θεωρείται πιο “πιασάρικη” λέξη από τον χοντροκομένο καπιταλισμό που δεν είναι και πολύ ελκυστικός ως λέξη. Βέβαια, η ουσία είναι ότι κατακεραυνώνοντας τον “νεοφιλελευθερισμό” που είναι μια άγρια μορφή του καπιταλισμού (όχι η πιο άγρια) μπορούμε να εννοήσουμε, και καλόπιστα μάλιστα, ότι τουλάχιστον ας έχουμε κεϋνσιανικό καπιταλισμό (μη τα θέλουμε και όλα δικά μας). Εμπρός, δλδ, για μια “αριστερή” κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού που όμως θα προστατεύει τα εργασιακά δικαιώματα. Πολύ ρεαλιστικό. Έχει δοκιμαστεί κι έχει πετύχει. Θυμάστε τις πλειοψηφίες της “αριστεράς” στην ευρώπη πώς διαχειρίστηκαν τον καπιταλισμό. Φτάσανε μέχρι και στον βομβαρδισμό-διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Ο ρόλος του “αντιεξουσιαστικού” χώρου

Το “χωρίς σημαίες” και “έξω τα κόμματα” που καλλιεργήθηκε στις πλατείες και με την ευγενή χορηγία του ΣΚΑΪ, τον τελευταίο καιρό γίνεται μια προσπάθεια να περαστεί και στα πανεπιστήμια.

Αποκορύφωμα αυτής της “προοδευτικής” αντίληψης και άποψης τα γεγονότα της ΑΣΟΕΕ που δεν ήταν και τα μοναδικά (βλέπε πολυτεχνείο ΑΠΘ). Το χτύπημα στην ΑΣΟΕΕ και στο πολυτεχνείο του ΑΠΘ με την απαγόρευση αφίσσας-πανώ, εξορμήσεων με προκήρυξη και αναγορεύοντας κάθε δράση παράταξης (της ΚΝΕ εννοείται) ως παράνομη (κατά την συνέλευση) είναι φασισμός με περικεφαλαία. Η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ άλλο που δε θέλανε τη στιγμή που αμήχανα συστρατεύονται με τα ανώδυνα για το σύστημα πλαίσια των ΕΑΑΚ. Το «απολιτίκ» που καλλιεργείται από το σύστημα έχει πιάσει σε μεγάλη μερίδα των φοιτητών. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως αιώνιες ουρές είτε του ΠΑΣΟΚ είτε των Αναρχικών (κατά περίσταση) μέσα κι αυτοί στο πανηγύρι έχοντας κάνει την κομματική τους ταυτότητα μακώ φανελάκι. Ο αντιεξουσιαστικός χώρος που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει φιλοεξουσιαστκός και κρυφοφασιστικός έχει ανοίξει ένα μέτωπο άνευ προηγουμένου κατά του ΚΚΕ. Η προβατοποίηση του “χώρου”, η στέρηση οποιουδήποτε πολιτικού λόγου, ο χουλιγκανισμός και ο αχαλίνωτος αντικομμουνισμός έχουν γίνει τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Ουδέποτε στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος πλην της χούντας και των μεταεμφυλιακών χρόνων δεν απαγορεύονταν η δράση πολιτικών οργανώσεων μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι πρωτοφανές το πως επενδύεται με πολιτικά επιχειρήματα αυτή η φασιστική συμπεριφορά και νοοτροπία του συγκεκριμένου χώρου. Χέρι-χέρι, λοιπόν, (εκτός από τον Καρατζαφύρερ) και με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που προωθεί με το νέο νόμο πλαίσιο τον περιορισμό της δράσης των φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια. Αφού ο “χώρος” έκανε τα πάντα για να καταργηθεί το άσυλο (χτύπημα της κλούβας των ΜΑΤ με καλάσνικωφ μέσα από το άσυλο) πήρε και το ρόλο του χωροφύλακα. Κάποτε πίστευα πως κάποιοι από αυτούς είναι απλά χαφιέδες ή στη χειρότερη ασφαλίτες. Σήμερα πιστεύω πως πολλοί από αυτούς είναι φασίστες στην υπηρεσία του συστήματος λειτουργώντας και ως όργανα καταστολής συνειδητά ή ασυνείδητα. Όποτε τις τρώγανε από την ΚΝΕ ήταν επειδή είτε προσπαθούσαν να μπαχαλέψουν τις πορείες μας είτε να χαλάσουν συγκεντρώσεις μας ή διαδικασίες κλπ. Κανένας από μας δεν απαγόρεψε την δράση τους. Κανένας από μας ακόμα και όταν ήταν 2-3 άτομα μόνα στα στέκια «τους» δεν πήγε απροκάλυπτα να τους χτυπήσει. Κανένας από μας δεν έστησε καρτέρι έξω από το σπίτι κάποιου δικού τους (προσφιλής μέθοδος χρυσαυγιτών και αναρχικών). Τέτοιο εκφυλισμό, τέτοια κατρακύλα στο φασισμό και στον γκεμπελισμό από τους αναρχικούς, τέτοια συμπόρευση με το σύστημα δεν την περίμενα. Νομίζω τελικά ότι ο «χώρος» βαδίζει προς τον άγριο εκφασισμό του αναλώνοντας την οποιαδήποτε δράση του χτυπώντας αποκλειστικά το ΚΚΕ.

Πώς αντιμετωπίστηκε από το σύνολο των αναρχικών το γεγονός του χτυπήματος (και όχι της απαγόρευσης της δράσης της ΚΝΕ); Επίσημα τίποτα. Καμία “συνέλευση”, “κατάληψη”, “πυρήνας”, “ομάδα” κλπ, δεν κατήγγειλε το γεγονός. Αυτά που ειπώθηκαν είναι σε ένα πλαίσιο κουτσομπολιού “ήταν λάθος γιατί τώρα η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ θα μπετονάρει τους Κνίτες και θα τους συσπειρώσει γύρω από αυτό “. Δεν το αντιμετωπίζουν, δλδ, ως τραμπούκικο χτύπημα αλλά ως λάθος τακτικής. Επί της ουσίας όλοι συμφωνούν. Μπορείτε να μπείτε στο αντίστοιχο άρθρο του indymedia να διαβάσετε τα επινίκια των “ηρωικών” αναρχικών (ράμπο) όπου ο καθένας ζει το προσωπικό του video clip. Κάποιοι πάλι είπαν πως η “μαζική πλειοψηφία” των αναρχικών καταδικάζει το χτύπημα. Καταρχήν διαφωνώ, και “ποια μαζική πλειοψηφία”; Τη στιγμή που οι ψηφοφορίες αποφεύγονται από τους αναρχικούς όπως ο διάολος το λιβάνι. Μπορούν να συζητάνε μέχρι λιποθυμίας αλλά ψηφοφορία δεν έχει. Πώς μπορεί κανείς να μιλάει για πλειοψηφίες; Και είναι συμπέρασμα αυτό μέσα από το indymedia. Επαναλαμβάνω, καμιά ανακοίνωση υπαρκτής ή ανύπαρκτης οργάνωσης η οποία να παίρνει θέση υπεύθυνα. Τους αναρχικούς δε μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά. Γλυστράνε σαν τα χέλια. Τα ίδια με τη Μαρφίν. Μετά το δολοφονικό χτύπημα στη μαρφίν και τον θάνατο των εργαζομένων (και όχι την απόλυσή τους) όλοι οι αναρχικοί έσπευδαν να δηλώσουν ότι “Α, δεν ήμουν εγώ και η παρέα μου” ή “αυτοί είναι οι μηδενιστές” κλπ. Το γεγονός βέβαια δεν καταδικάστηκε ως δολοφονικό και προβοκατόρικο. Απεμπόλιση ευθυνών, ρίχνοντας την ευθύνη στην παραδίπλα παρέα. Συνεπής στάση επαναστατών. Ζητάνε αυτοί υπευθυνότητα από το ΚΚΕ που 90 και πλέον χρόνια αποδεικνύει με τους αγώνες και το αίμα του την συνέπεια του. Αυτοί που δολοφονούν εργαζόμενους, αυτοί που απαγορεύουν ως σύχρονα τσιράκια του Μανιαδάκη την δράση των κομμουνιστών στα πανεπιστήμια χτυπώντας τους με λοστούς και σιδερογροθιές. Θα πρέπει να γνωρίζουν πως η αυτοκριτική είναι η πρώτη αρετή του επαναστάτη. 

“Αριστερή πρωτοβουλία” ΠΑΣΟΚ

Ναι έχει και τέτοιους. Είναι αυτοί που δίνουνε αριστερό άλλοθι (προσωπείο) και δεκανίκι στο ΠΑΣΟΚ μέσα όμως από το ΠΑΣΟΚ. Όχι από έξω, δλδ, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ. και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι αυτοί που συνδικαλιστικά αποστασιωποιούνται από το ΠΑΣΟΚ όταν αυτό επιτίθεται κατά των εργαζομένων όπως κάνει η ΠΑΣΚΕ και η ΠΑΣΠ τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλά που καταγράφονται πάντα ως παράταξη του ΠΑΣΟΚ στις συνδικαλιστικές εκλογές.

Είναι αυτοί που βάλανε πλάτη τόσα χρόνια να περάσουν τα πιο αντιδραστικά-αντεργατικά μέτρα παλεύοντας να φρενάρουν το κίνημα. Να μη συντονιστεί ποτέ ο αγώνας ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ. Υποκριτές και φαρισαίοι όπως και το κόμμα τους. Είναι αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το ξεπούλημα της ΔΕΗ (ΓΕΝΟΠ) και την εργασιακή εφεδρία (Φωτόπουλος) κλπ. Είναι οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ της ΟΛΜΕ που έβαλαν πλάτη στο ξεθεμελίωμα της δωρεάν παιδείας, στην κατάργηση της επετηρίδας, στην επιβολή του ΑΣΕΠ ως θεσμού πρόσληψης και στην εξαθλίωση χιλιάδων (πλέον ανέργων) πρώην ωρομίσθιων εκπαιδευτικών. Είναι οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΠ που μέσα στα πανεπιστήμια “παλεύουν” να ανατραπεί ο νόμος πλαίσιο καλώντας σε συστράτευση και την ΠΚΣ (το θράσος δεν έχει όρια) ενώ οι ουρές τους ΕΑΑΚ-ΣΥΡΙΖΑ κάνουν γαργάρα τον ρόλο της ΠΑΣΠ κατεβάζοντας κοινά πλαίσια.

Βέβαια όλοι αυτοί παραμένουν και είναι ΠΑΣΟΚ. Τι ΠΑΣΟΚ; Μα αυτό του Ανδρέα και της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη. Τέτοια υποκρισία. Όποτε έχουμε εκλογές “για το καλό του κινήματος” και προσπαθώντας να μας πείσουν πως προσπαθούν να αλλάξουν τα πράματα “από τα μέσα” συστρατεύονται και γίνονται οι γνωστοί πρασινοφρουροί που όλοι γνωρίζουμε. Ναι, το κόμμα που από τότε που ιδρύθηκε αφιέρωσε τις δυνάμεις του στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων με τα ρουσφέτια και τον “εγχσυχρονισμό” του πελατειακού κράτους , που έκανε τα πάντα για την χειραγώγηση των εργαζομένων και πάλεψε λυσσαλέα για τον πολιτικό ευνουχισμό ενός ολόκληρου λαού έχει και “αριστερούς”.

Η “αριστερή” πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει την κυβέρνηση “άτολμη”, “φοβισμένη”, “χωρίς κότσια” για να αντιμετωπίσει τους Ευρωπαίους της Τρόικα, αθωώνοντάς την μ’αυτό τον τρόπο και ρίχνοντας την ευθύνη και ενοχή μόνο στην Τρόικα και στο ΔΝΤ. Παρουσιάζουν την χώρα μας ως κατεχόμενη και άρα το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο συνειδητός υπηρέτης της αστικής τάξης. Στην χώρα μας η σοσιαλδημοκρατία “παίζει” σε πολύ ψηλό επίπεδο. Αποσιωπούν και κουκουλώνουν το γεγονός του πόσο υπέρμαχοι είναι της συγκεκριμένης πολιτικής οι βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ. Πόσο φανατικά και χωρίς ίχνος ντροπής θα φορολογίσουν και τον άνεργο ενώ ταυτόχρονα θα θωρακίσουν τα κέρδη του κεφαλαίου. Παρουσιάζουν κάποιους “ηρωικούς” βουλευτές που “κατακεραυνώνουν” την “νεοφιλελεύθερη” στροφή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που όμως όλως τυχαίως δεν την ρίχνουν ποτέ. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ το οποίο έχει και ανθρώπους που χωρίς ντροπή δηλώνουν “αριστεροί” και διατηρούν και blog στο διαδίκτυο και που φυσικά (όπως και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ονομάζουν το σύστημα που ζούμε “νεοφιλελευθερισμό” και όχι “καπιταλισμό”. Λογικό, όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν αναγορεύσει την δεκαετία του ’80 του ΠΑΣΟΚ (που είχαμε “ευγενικό” καπιταλισμό) σαν την περίοδο προόδου, ευημερίας του λαού, νοσταλγώντας τέλος πάντων, τον Ανδρέα με το ζιβάγκο του.

Η “αριστερή” πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ χωρίς ντροπή μοστράρει τη φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη δίπλα στη φωτογραφία του πρωθυπουργού των Δεκεμβριανών τον παππού του νυν πρωθυπουργού (όπως και ο γνωστός χυδαίος αυριανιστής-αντικομμουνιστής Ε.Γιαννόπουλος που τον βλέπαμε τη δεκαετία του ’90 στα κανάλια του Κουρή), του Μαρξ δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Che δίπλα στον Αραφάτ κλπ. Αυτοί που λείπουν (γιατί άραγε;) είναι ο Καντάφι δίπλα στον Ανδρέα και ο Μουμπάρακ δίπλα στον ΓΑΠ. Πραγματικά μια ποικιλία που θα την ζήλευε οποιαδήποτε ταβέρνα του κόσμου. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ και φυσικά αυτοί είναι οι αμετανόητοι (πλην “αριστεροί”) ΠΑΣΟΚοι.

Επίλογος

Όλοι λοιπόν οι παραπάνω (μιλάω για τους “αριστερούς” και τους “αντιεξουσιαστές”) συμπτωματικά τελείως ποτέ δεν διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Όλως τυχαίως βρίσκουν έναν κοινό τόπο στον “αντισταλινισμό” (βλέπε αντικομμουνισμό με προοδευτική “αριστερή” επένδυση). Έναν “αντισταλινισμό” με μπόλικο μακαρθισμό και τροτσκισμό κατά το δοκούν. Καμιά φορά και με Αλτουσέρ ή Όργουελ. Ως νέοι Μενσεβίκοι προτίθενται να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ανάσες στο σύστημα που πνέει τα λοίσθια, κρατώντας το όσο μπορούν όρθιο. Καμιά αυταπάτη για τον ρόλο των “αριστερών” μικροαστών και λοιπών συνοδοιπόρων. Τα διδάγματα του Κόκκινου Οκτώβρη για την εδραίωση της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Επανάστασης δείχνουν τον δρόμο. Έναν δρόμο χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς δισταγμούς. Στο δρόμο που βάδισε το Κόμμα μας από την ίδρυσή του με δυσκολίες και πισωγυρίσματα πολλές φορές, αλλά που από το 1991 και μετά κινείται σαν ατμομηχανή φέρνοντας σε αμηχανία τους “αριστερούς” μικροαστούς.

Παραπομπές

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=638870

http://syrizaeydap.wordpress.com/2011/09/20/%CE%B1-%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%82%C2%AB%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B5/

http://axortagos.gr/proedros/tsipras-pasok-epithesi-proedros.html

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=310595

http://www.inews.gr/98/tsipras-den-miso-to-pasok-to-nostalgo.htm

http://redflyplanet.blogspot.com/2011/09/blog-post_7918.html

http://fadomduck2.blogspot.com/2011/09/indymedia.html

http://tasosnastos.blogspot.com/2011/09/indymedia.html

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/09/blog-post_785.html

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332468

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1332479

http://tasosnastos.blogspot.com/2011/09/blog-post_1973.html

http://vathiprasino.blogspot.com/

Κ

Ο οπορτουνισμός μέσα στην κρίση (μέρος 1ο)

αναδημοσίευση από το redfly planet  ενα καταπληκτικό κατ΄εμέ άρθρο

Άρθρο του αναγνώστη Vidalius

Για τον 902 και τους απολυμένους

Ο 902 είναι η τηλεόραση στην υπηρεσία του κόμματος με μοναδικό σκοπό την προπαγάνδιση των πολιτικών του θέσεων αξιοποιώντας όσο είναι δυνατό και αυτό το μέσο. Σκοπός του δεν ήταν και δεν είναι το οικονομικό κέρδος γεγονός που δεν τον καθιστά καπιταλιστική επιχείρηση δεδομένου ότι δεν ικανοποιούνται τα περί κέρδους κριτήρια.

Ο 902 χρόνια τώρα «μπαίνει μέσα». Λειτουργεί με την οικονομική βοήθεια των μελών του από συνδρομές και διακίνηση κουπονιών κυρίως και εν μέρει από τις βουλευτικές αποζημειώσεις. Οι διαφημίσεις ελάχιστα έσοδα απέφεραν δεδομένου ότι δεν επιλέγονταν από τις διάφορες οικονομικά ισχυρές επιχειρήσεις-εταιρίες για να διαφημιστούν. Επίσης, σε σχέση με τα άλλα ιδιωτικά κανάλια ο 902 δεν έχει ούτε την από πάνω, ούτε την από κάτω από το τραπέζι χρηματοδότηση των κεφαλαιοκρατών οι οποίοι αξιοποιούν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Οι εργαζόμενοι του 902 μπορούσαν να είναι κομματικοί ή όχι. Οι μη κομματικοί αμοίβονταν με βάση τις παλιές συλλογικές συμβάσεις ενώ οι κομματικοί έπαιρναν λιγότερα έως και τα μισά των μη κομματικών (κόκκινα μεροκάματα). Με βάση τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια έπρεπε να είχε κλείσει o σταθμός ή να εξαγοραστεί από κάποιον μεγάλο όμιλο εδώ και χρόνια. Παρόλα αυτά συνέχισε να λειτουργεί ως κομματικός σταθμός δεδομένου όπως προείπα ότι ο σκοπός του δεν ήταν το κέρδος. Για την κατάσταση στον 902 συζητάμε, όλο το κόμμα, εδώ και χρόνια ψάχνοντας να βρούμε λύσεις. Δώσαμε μάχη, χάσαμε τον ύπνο μας, σύντροφοι απ’όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, για να κρατηθεί ο σταθμός μας και να μην απολυθεί κανένας. Και όλα αυτά προ (επίσημης) κρίσης. Η κρίση χτύπησε και την πόρτα μας, όπως και τις πόρτες όλων μας.

Μπαίνει το ζήτημα: Ή κλείνουμε το σταθμό ή προχωρούμε σε μέτρα όπως ο περιορισμός του προσωπικού. Οι απολυμένοι του 902 θα μπορούσαν να εργάζονται για μήνες απλήρωτοι ή να δεχτούν απαράδεκτες μειώσεις των αποδοχών τους (όπως συμβαίνει στα άλλα κανάλια). Δεν έγινε αυτό. Αφού εξαντλήθηκε κάθε περιθώριο, εκτιμήσαμε πως πρέπει να προβούμε σε μείωση του προσωπικού. Οι απολυμένοι θα έπαιρναν όλα τα δεδουλευμένα και την αποζημείωση που προβλέπεται όχι με βάση τους τελευταίους εργατοκτόνους νόμους του ΠΑΣΟΚ αλλά με τους παλαιότερους ισχύοντες νόμους. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια υποψία σύγκρισης με τα άλλα κανάλια. Κατηγορείται το ΚΚΕ ότι απέλυσε εργαζόμενους με κριτήριο την κομματική τους ταυτότητα, δεδομένου ότι όσοι δεν ήταν μέλη του ΚΚΕ έφυγαν. Κατά τη γνώμη μου, ήταν ρίσκο που προσλήφησαν άνθρωποι μη κομματικοί γι’αυτή τη δουλειά. Γιατί και αυτή είναι μια κομματική δουλειά. Η εξήγηση, για την πρόσληψή τους, είναι πως δεν υπήρχε εξειδικευμένο κομματικό προσωπικό, οπότε και άνοιξαν οι πόρτες σε μη κομματικούς. Σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρεις ποιον βάζεις στο σπίτι σου. Όπως και φάνηκε.

Τί έκαναν οι απολυμένοι για να αντιμετωπιστεί η δύσκολη κατάσταση του σταθμού; Τι ήταν διατεθιμένοι να πράξουν; Θα λειτουργούσαν με αυταπάρνηση για να σωθεί ο σταθμός; Θα δίνανε εισφορά-ενίσχυση; Θα διακινούσαν κουπόνια; Φυσικά και όχι. Αντιμετώπισαν τον 902 και το ΚΚΕ στείρα ως εργοδοσία προσπαθώντας, μάλιστα, βρώμικα να αποκόψουν τον σταθμό και το Κόμμα από τους οπαδούς, τους φίλους του και τα μέλη του με τις προβοκατόρικες ανακοινώσεις και τα μανιφέστα που εξέδιδαν με τις φλυαρίες, τις ανακρίβειες και τα δακρύβρεχτα ψέματά τους. Ο 902 δεν εκβίασε, και δεν απέλυσε εργαζόμενους για να τους επαναπροσλάβει με 500 ευρώ το μήνα (τους ίδιους ή άλλους), ούτε θα κλείσει για να εκπέμπει από το Βουκουρέστι ή τα Τίρανα προσλαμβάνοντας εργαζόμενους με 200 ευρώ το μήνα. Δεν βλέπει ο απολυμένος του 902 ή οι σύμβουλοί του καμιά διαφορά στον 902 και γενικά τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τους άλλους σταθμούς; Ή μήπως πιστεύει πως 9 μήνες μετά την απόλυσή του μπορεί να εξαργυρώσει εύκολα τα τριάκοντα αργύρια για να προσληφθεί στον όμιλο Αλαφούζου, Μπόμπολα, Κυριακού κλπ δίνοντας πρώτα τα διαπιστευτήριά του;

Οι “προστάτες” των απολυμένων του 902

Από τα διάφορα sites-blogs, όπως το indymedia και άλλα, φαίνεται πως ο αναρχοαυτόνομος χώρος, η Ανταρσύα και το Σύριζα, αντιμετώπισαν το ζήτημα ως μια ευκαιρία για να χτυπηθεί το ΚΚΕ και άρχισαν τον βρώμικο πόλεμο. Το προβοκατόρικο πανώ «καμιά θυσία για την πλουτοκρατία την κρίση να πληρώσει η τυποεκδοτική» πέραν της ειρωνείας και του χλευασμού του συνθήματος του ΠΑΜΕ δείχνει πως τα ελατήρια είναι πολιτικά και τελείως τυχοδιωκτικά που έντεχνα κρύβονται πίσω από τους απολυμένους. Λες και η κρίση δεν είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα αλλά αντίθετα δημιούργημα του ΚΚΕ. Τα κείμενα για «το πίσω δωματιάκι» (σε κλίμα κουτσομπολιού) που κυκλοφορούν στο διαδύκτυο και η «επίσημη» ανακοίνωση των απολυμένων του 902 δηλώνει την πολιτική εμπάθεια και την εν γένει αντι-κκε πολιτική αντίληψη των εμπλεκομένων. Ή είχαμε φίδια στον κόρφο μας ή ο αναρχοαυτόνομος χώρος και οι συν αυτώ συνοδοιπόροι τους ανέλαβαν εργολαβικά το ζήτημα.

Πριν λίγες μέρες όλοι είδαμε τον Άδωνι να ανεμίζει το χαρτί της ανακοίνωσης των «απολυμένων» μέσα στη βουλή όπως το ξεσήκωσε από το indymedia. Αποκάλεσε το ΚΚΕ «πλουτοκράτες» αναπαράγοντας το indymedia. Ο Καρατζαφέρης στο δελτίο του Άλτερ μαζί με τα λοιπά παπαγαλάκια προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν τα λόγια της Αλέκας Παπαρήγα σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Realfm στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Ο Μάκης Μαΐλης προσπάθησε να υπερασπιστεί το Κόμμα μέσα στο εχθρικό κλίμα του δελτίου. Το Κόμμα του Καρατζαφέρη παίζει το ρόλο του Λαγού για το σύστημα, πρωτοστατεί στην αντικομμουνιστική επίθεση, συνεργάτης του ΠΑΣΟΚ εφαρμόζοντας τις γνωστές Γκεμπελίστικες μεθόδους της λάσπης και του ψεύδους. Ο ΣΚΑΪ που έχει σταματήσει τελείως οποιοδήποτε ρεπορτάζ για το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ (εκτός αν πρόκειται να το συκοφαντήσει) έγινε σημαιοφόρος του αγώνα των απολυμένων του 902. Το συγκρότημα Αλαφούζου αφού εκθίασε τις πλατείες των «αγανακτησμένων» και αφού δίνει μάχη για να περαστούν τα μέτρα της κυβέρνησης και κατηγορεί τους ναυτεργάτες ότι καταστρέφουν τον τουρισμό της χώρας, αυτοαναγορεύτηκε σε προστάτη των απολυμένων του 902 ενώ για τους χιλιάδες απολυμένους τηρεί σιγή ιχθύος. Ένα μαύρο μέτωπο έχει υψωθεί απέναντι στο ΚΚΕ και την εργατική τάξη της χώρας από τους επιχειρηματικούς ομίλους ακόμα και με την σύμπραξη του ΛΑΟΣ (στην πράξη) με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Όσο θα εντείνεται η επίθεση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης στα δικαιώματα των εργαζομένων θα εντείνεται και η επίθεση από τους υπηρέτες του συστήματος ενάντια στο ΚΚΕ, στο κόμμα της εργατικής τάξης.

Συνεχίζεται …

Παραπομπές:
 

http://redflyplanet.blogspot.com/2011/09/blog-post_24.html#comment-form

http://redwildwind.blogspot.com/2011/09/blog-post_3356.html

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=94409&catID=50

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1333048

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1334145

http://radicaldesire.blogspot.com/2011/09/902_3305.html

http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/2011/09/902_09.html

Δυο λόγια για μένα:

Εγώ ο Vidalius γιος μεταναστών εργατών (Gastarbeiter) στα κάτεργα της Γερμανίας και του Βελγίου έζησα από μωρό το δράμα της εργατικής τάξης και την αγωνία των γονιών μου να γίνω επιστήμονας και όχι εργάτης σαν αυτούς (όπως έλεγε η μάνα μου). Έγινα “επιστήμονας” τελειώνοντας την Σχολή Θετικών Επιστημών και βρέθηκα να μαζεύω μόρια ως ωρομίσθιος καθηγητής σε διάφορα μέρη. Για 8 χρόνια από Οκτώβρη σε Μάη δούλευα για 300-400 ευρώ το μήνα εγώ και οι συνάδελφοί μου (πληρωνόμασταν πάντα την επόμενη ή και μεθεπόμενη χρονιά, όχι κάθε μήνα). Έπειτα ήρθε η κρίση κι επειδή “μαζί τα φάγαμε” δεν ξαναδούλεψα σε σχολείο (εγώ και η πλειοψηφία των ωρομισθίων συναδέλφων).

Είμαι 15 μήνες άνεργος (το ταμείο ανεργίας σταμάτησε πέρυσι το Δεκέμβρη) και ήδη πακετάρω στα 39 μου τα πράματά μου για το εξωτερικό, αφήνοντας πίσω οικογένεια, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, έναν άρρωστο πατέρα και τα κόκκαλα της μάνας μου. Όλα αυτά τα χρόνια εργαζόμενος, ημιεργαζόμενος, άνεργος με ταμείο, άνεργος χωρίς ταμείο δεν σταμάτησα να δίνω την συνδρομή μου στο Κόμμα και να διακινώ κουπόνια για να στηρίξω κι εγώ από τη μεριά μου όπως κάθε κομμουνιστής την προσπάθειά μας. Συνέβαλα κι εγώ στην στήριξη του σταθμού μας και με έξτρα εισφορές για να λειτουργεί ο 902 και να πληρώνονται όπως έπρεπε οι εργαζόμενοι του. Δεν λέω τίποτα με αυταρέσκεια. Έκανα ταπεινά το καθήκον μου όπως όλοι οι σύντροφοί μου. Απλά θέλω να θυμίσω στους απολυμένους του 902 ότι εγώ ο Vidalius ήμουν ένας από τους «εργοδότες» τους.