ΚΚΕ: Εργαλείο για απολύσεις η αξιολόγηση -ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΡΕΠΠΑ

 

Με τις φοβέρες και το βούρδουλα της αξιολόγησης, η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει τα μέτρα της σφαγής των δημοσίων υπαλλήλων, της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης των Υπουργείων, των δημόσιων υπηρεσιών, γενικότερα του αστικού κράτους.
Το περιεχόμενο της αξιολόγησής τους δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη επιστημονικής, τεχνικής, επαγγελματικής στήριξης των εργαζομένων ούτε βέβαια γίνεται για την παροχή αναβαθμισμένων υπηρεσιών.
Η αξιολόγηση θα γίνει το βασικό εργαλείο για τις 150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα ακολουθήσουν μέχρι το 2015.
Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα έχουν ένα δρόμο και μια επιλογή.
Να οργανώσουν την πάλη τους παντού, στα Υπουργεία, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, σε όλες τις υπηρεσίες και τους κλάδους ώστε η αξιολόγηση της σφαγής και των απολύσεων να μείνει στα χαρτιά. Να απαντήσουν ισχυροποιώντας το ΚΚΕ και ταυτόχρονα καταδικάζοντας τα κόμματα του Μαύρου Μετώπου, της πλουτοκρατίας, της ΕΕ, των απολύσεων και της δήθεν αξιολόγησης.

ΑΘΗΝΑ 28/3/2012 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ο «αντιμνημονιακός» μπαχτσές του Καζάκη

Ολα τα έχει ο μπαχτσές του επονομαζόμενου «Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου» (ΕΠΑΜ) του οικονομολόγου Καζάκη, ο οποίος, την περασμένη Κυριακή, εξέδωσε «αντιμνημονιακή» – όπως ο ίδιος λέει – εφημερίδα. Κάθε αράδα επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας την ορθότητα της κριτικής που ασκεί το ΚΚΕ στη συστηματική προσπάθεια πολιτικών και άλλων κύκλων να αθροίσουν ετερόκλητες μεταξύ τους δυνάμεις κάτω από τον τίτλο «αντιμνημονιακοί». Στόχος τους είναι να διαμορφώσουν πλαστά κριτήρια στο λαό για τη στρατηγική που υπηρετεί η κάθε δύναμη, να συγκαλύψουν τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής πολιτικής και διαχείρισης και να καλλιεργήσουν αυταπάτες ότι με επιδερμικές αλλαγές στην πολιτική διαχείριση, χωρίς ριζικές ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της (καπιταλιστικής) οικονομίας, ο λαός μπορεί να βγει κερδισμένος από την κρίση και να ευημερήσει. Ολοι τους, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές και επιδιώξεις, συγκλίνουν σε αναλύσεις περί «κατοχής» της Ελλάδας από τη Γερμανία και «υποτελών πολιτικών», διαγράφοντας με μια μονοκοντυλιά την αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών σε συνθήκες έντασης της διεθνοποίησης, σε συνδυασμό με την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που προϋπήρχε και οξύνεται με την κρίση, αλλά και το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας συναποφασίζουν στο πλαίσιο της ΕΕ τις πολιτικές που εφαρμόζονται.

Η εφημερίδα του Καζάκη είναι αποκαλυπτική για τα παραπάνω. Σταχυολογούμε ορισμένα από τα όσα γράφονται: Σε δημοσκόπηση για τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, οι πολιτικές δυνάμεις ομαδοποιούνται σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές». Στις δεύτερες, δίπλα στο ΚΚΕ, ο Καζάκης βάζει μεταξύ άλλων το ΛΑ.Ο.Σ. και τη Χρυσή Αυγή (!) δείχνοντας πως το μέτωπο που οραματίζονται χωράει όλα τα «λουλούδια», ακόμα και αυτά που έχουν δώσει εξετάσεις στο τσάκισμα, στην κοροϊδία, στη δηλητηρίαση και τη χειραγώγηση του λαού. Βάζει ακόμα το κόμμα του Καμμένου, ο οποίος μέχρι πριν από λίγους μήνες υπηρετούσε με συνέπεια την πολιτική της ΝΔ, έχοντας μάλιστα διατελέσει και υπουργός της, σε κυβερνήσεις που πέρασαν τα μύρια όσα σε βάρος των εργαζομένων και του λαού (Ασφαλιστικό, εργασιακές ανατροπές, φόροι κ.ά.). Ανάγοντας σε μοναδικό κριτήριο την εφήμερη στάση του καθενός στην ψήφιση των μνημονίων, ο Καζάκης και οι άλλοι «αντιμνημονιακοί» δίνουν συγχωροχάρτι στις αστικές πολιτικές δυνάμεις και τους εκπροσώπους τους για τα εγκλήματα που διέπραξαν ή στήριξαν διαχρονικά σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Σε άλλο σημείο διαβάζουμε: «Ολοι μαζί μπορούμε να ανατρέψουμε το αποικιοκρατικό καθεστώς που επέβαλαν οι δανειστές (…) να πετύχουμε την κάθαρση της πολιτικής ζωής (…) να οργανώσουμε την αντίσταση». Και σε άλλη σελίδα: «Επιδίωξη του ΕΠΑΜ είναι (…) να συμβάλει στη δημιουργία ενός μεγάλου συνασπισμού δυνάμεων και κινημάτων, για να κατέβουν στις εκλογές με κοινό ψηφοδέλτιο υποψηφίων, κάτω από μια ελάχιστη συμφωνία που θα επικεντρώνεται: Στο ξήλωμα του καθεστώτος κατοχής που ξεπούλησε τη χώρα, στην ανατροπή των πάσης φύσεως δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει η παρούσα και η προηγούμενη κυβέρνηση, σε μια σειρά άλλων δημοκρατικών θεμάτων, που θα είναι συμφωνημένα εκ των προτέρων». «Εξυπακούεται – συμπληρώνει η εφημερίδα – ότι το ΕΠΑΜ (…) δε θα θέσει θέμα ΕΕ και ευρώ». Μέχρι και ένας εφημέριος από εκκλησία της Αθήνας επιστρατεύεται να αρθρογραφήσει για την 25η Μάρτη και τη σημερινή «σκλαβωμένη Ελλάδα», για την οποία, όμως, «ο Χριστός (…) θα ελκύσει την παντοδυναμία του, για να μη χαθεί το έθνος μας (…) αλλά να ξαναγίνει ολοφώτεινος φάρος θεανθρώπινου πολιτισμού, όπως ήταν πάντα»!

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς! Διακηρυγμένος στόχος του ΕΠΑΜ είναι η εκλογική συμμαχία, η οποία, αν κυβερνήσει, θα ακυρώσει τα μνημόνια, χωρίς όμως να συγκρουστεί με την ντόπια αστική τάξη, την ΕΕ και τη στρατηγική της, που είναι των μονοπωλίων. Τα ίδια πάνω – κάτω φύκια πουλάει και ο (επίσης «αντιμνημονιακός») ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για μεταξωτές κορδέλες. Προβάλλουν σαν αιτία όλων των δεινών του λαού τη διαπλοκή και τη ρεμούλα, που είναι σύμφυτη στις σχέσεις των μονοπωλίων με τα κόμματά τους, γι’ αυτό και απαντάται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (πιο πρόσφατο παράδειγμα η Μ. Βρετανία). Κοροϊδεύουν το λαό ότι αν αναλάβουν να κυβερνήσουν «έντιμοι» πολιτικοί, το σύστημα θα βρει την υγειά του, σαν να πρόκειται τότε να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι, να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να γεμίσει η Ελλάδα νοσοκομεία και σχολεία, με καθολικές και δωρεάν υπηρεσίες στο λαό. Σαν να μπορούν να γίνουν φιλεργατικοί, φιλολαϊκοί οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Σαν να μπορούν και τα κέρδη να αυξάνονται και οι μισθοί! Μιλάνε για «ξήλωμα του καθεστώτος της κατοχής», δε λένε όμως κουβέντα για το πώς θα αποκαταστήσουν την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, κρατώντας τη χώρα μέσα στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Είναι επικίνδυνοι και λειτουργούν σαν αναχώματα, για να μην ξεστρατίσει η λαϊκή πάλη και ψήφος έξω από τα όρια της αστικής διαχείρισης και της καπιταλιστικής ΕΕ, που όλοι την έχουν για «ιερή αγελάδα». Να τους προσπεράσει ο λαός. Στην κάλπη να μη σκορπίσει την ψήφο του σε δυνάμεις που σπέρνουν αυταπάτες και με μαθηματική ακρίβεια τον οδηγούν στην ήττα και την απογοήτευση.

 

από τον ριζοσπάστη

Υπάρχει διέξοδος

Καθώς τα εκβιαστικά διλήμματα προς την κάλπη θα φουντώνουν θα δυναμώνει και το δήθεν επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει άλλη διέξοδος» παρά οι «θυσίες» που πρέπει να υποστούν οι εργαζόμενοι «για να μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία και να μπούμε και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης». Τα λαϊκά στρώματα, βομβαρδίζονται από το δήθεν ρεαλισμό της υποταγής. Τα κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., τα διάφορα παρακλάδια τους, παλιότερα και νέα, καλούν το λαό να «κάτσει στα αυγά του» γιατί η ΕΕ και το ευρώ είναι μονόδρομος. Από τη δική τους σκοπιά και με ουτοπικές και ανεδαφικές προτάσεις οι δυνάμεις του οπορτουνισμού – ΔΗΜΑΡ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ – καταλήγουν επίσης στο μονόδρομο της ΕΕ με την προσθήκη ότι αυτή θα γίνει καλύτερη… αν απαλλαγούμε από το νεοφιλελευθερισμό.

Ομως, η όποια διέξοδος έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Η διέξοδος δεν είναι ίδια για τους εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες και τους καπιταλιστές (βιομήχανους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους). Αυτό που ζούμε σήμερα είναι η διέξοδος που συμφέρει τους κεφαλαιοκράτες, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές από την κρίση και να διαμορφώσουν τις συνθήκες για να διατηρήσουν και να διευρύνουν την κερδοφορία τους. Γι’ αυτό η κατακρεούργηση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η όλο και πιο φτηνή τιμή της εργατικής δύναμης, το πετσόκομμα μισθών, συντάξεων κοινωνικών παροχών, το χαράτσωμα του λαού, οι φόροι κλπ. Τους καπιταλιστές τους συμφέρει η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, αλλά βλάπτει το λαό. Αυτά που λένε ότι εισάγουμε περισσότερα από ό,τι εξάγουμε είναι αποτέλεσμα του «μονοδρόμου» της ΕΕ και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής ξεκληρίσματος των φτωχών αγροτών. Γιατί στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων που εισάγουμε. Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να εξάγουμε κιόλας. Αυτό γινόταν πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ενωση. Μπορεί, ακόμα, παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξει βιομηχανία τροφίμων και άλλων προϊόντων κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος κλπ.

Η Ελλάδα έχει επίσης αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη που μπορεί να αναπτύξει τη βιομηχανία κάθε προϊόντος που έχει ως πρώτη ύλη το αλουμίνιο. Εχει νικέλιο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Εχει ψευδάργυρο, χρυσό. Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά. Εχει ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία που τώρα τη στραγγαλίζουν. Μέχρι βιομηχανία αμαξωμάτων είχε κάποτε η Ελλάδα, μέχρι κατασκευή πετρελαιοκινητήρων έκανε. Εχει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη της Ρόδου, νότια της Κρήτης, στο Ιόνιο και τον Πατραϊκό κόλπο. Υπάρχει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Επίσης η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών μπορεί να καλύψει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων – κατασκευών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία και προϊόντα ξύλου.

Τα λαϊκά στρώματα σε άλλη κατεύθυνση πρέπει να αναζητήσουν τη δική τους διέξοδο. Να προτάξουν τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, τη ζωή που αξίζουν στον 21ο αιώνα. Αυτό προϋποθέτει να αποφασίσουν να συγκρουστούν με το κεφάλαιο, με τα παράσιτα που απομυζούν τον ιδρώτα τους. Να πάρουν στα δικά τους χέρια την οικονομία, τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να σχεδιάσουν την οικονομία με βάση τις δικές τους προτεραιότητες και όχι των μονοπωλίων. Αυτή η διέξοδος, με αποδέσμευση από την ΕΕ, λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους, είναι ο μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα, γιατί είναι ο μόνος δρόμος με προοπτική. Το ΚΚΕ δεν παραμυθιάζει το λαό ότι ο δρόμος αυτός είναι εύκολος. Απαιτεί θυσίες, συγκρούσεις. Ομως αυτές, σε αντίθεση με τις θυσίες που σήμερα υπόκειται για τα συμφέροντα και μόνο του κεφαλαίου ο λαός, ανοίγουν νέες δυνατότητες, ώστε ο πλούτος που παράγει, ο φυσικός πλούτος της χώρας να αξιοποιηθεί για τη λαϊκή ευημερία. Με αξιοπρεπείς μισθούς, δωρεάν αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Οι λαϊκοί άνθρωποι έχουν κάθε συμφέρον ακόμα και αν δεν συμφωνούν με το ΚΚΕ να συμπορευτούν μαζί του σε αυτό το δρόμο διεξόδου που προτείνει. Και στην κάλπη, αλλά πρώτα και κύρια στον καθημερινό αγώνα στους χώρους δουλιάς και τις λαϊκές γειτονιές για να δυναμώσει ο ταξικός αγώνας ρήξης και ανατροπής.

 

«Φρίκη δίχως τέλος» ή «φρικτό τέλος»;…

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Το δίλημμα των εκλογών είναι «Ευρώπη ή χάος» δήλωσε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλος.

«Ευρώπη ή χάος» ακούστηκε ο αντίλαλος μόλις λίγες μέρες αργότερα – και με τις ίδιες ακριβώς λέξεις – διά στόματος κ. Αρη Σπηλιωτόπουλου της ΝΔ.

«Ευρώπη ή χάος» επαναλαμβάνουν και τα φερέφωνα της ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας.

Φυσικά η – λατρεμένη από τους θιασώτες της – «Ευρώπη» τους δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.

Ενα «χάος» που απλώνεται στην ΕΕ από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.

Η «Ευρώπη του χάους» και της κοινωνικής φρίκης,

το «χάος της Ευρώπης τους»

– το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» –

έχει από μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία)

μέχρι αντεργατικές και φοροεισπρακτικές επιδρομές (Ισπανία, Ιταλία, Δανία),

από «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία)

μέχρι απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία κ.ο.κ.).

Εχει, επίσης, και βασικό μισθό 150 ευρώ (Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη)…

Από τη στιγμή, όμως, που βάλθηκαν να προσδώσουν στη λαϊκή ψήφο τέτοιο «διλημματικό» χαρακτήρα, να που – άθελά τους – αναδεικνύουν κάποια άλλα διλήμματα της εκλογικής αναμέτρησης, που αυτά κι αν έχουν σχέση με το «χάος»…

Με την ψήφο του, λοιπόν, ο καθένας και η καθεμιά στις εκλογές που έρχονται έχει να απαντήσει στα εξής, για παράδειγμα, διλήμματα:

• Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής;
• Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το… 2042;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των αστέγων;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ’ εκάστην μνημονίων;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων»;
• Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων και των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων»;

Κάθε ψήφος υπέρ τους,

κάθε ψήφος υπέρ των ανερυθρίαστων εκβιαστών που εφόσον ο λαός δεν ψηφίσει τη

«φρίκη δίχως τέλος» που του ετοιμάζουν τότε τον απειλούν ότι θα έχει ένα…

«φρικτό τέλος» (!),

θα είναι ταυτόχρονα και ψήφος επιδοκιμασίας, θα είναι «ναι» σε ό,τι προηγήθηκε και σε ό,τι ετοιμάζεται από τους σφαγιαστές του λαού.

Ολους αυτούς, δηλαδή, που αν ο εκβιασμός τους περάσει, τότε από την επόμενη μέρα των εκλογών, θα επιφέρουν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.

Ισχυριζόμενοι, μάλιστα, πως το φρικτό έγκλημά τους έτυχε της λαϊκής έγκρισης και νομιμοποίησης…

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

 

Η πρόθεση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, με τη σύμφωνη γνώμη ή ανοχή των κομμάτων και περιφερειαρχών του κεφαλαίου, να δημιουργήσει 30 στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε 10 περιφέρειες της χώρας, αρχίζοντας από τη Νεάπολη Κοζάνης, πρέπει να συναντήσει τη σθεναρή αντίσταση του λαού. Αποτελεί πλευρά της γενικότερης ανελέητης επίθεσης στα δικαιώματα ντόπιων και ξένων εργαζομένων και δεν στοχεύει στην ανακούφιση από τα εκρηκτικά προβλήματά τους. Όσοι προσκυνούν το θεό του καπιταλιστικού κέρδους, δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, την πορνεία, τα ναρκωτικά και το κλείσιμο των μικρομάγαζων. Τις περιοχές που θα «καθαρίσουν» από τους μετανάστες θα τις παραδώσουν για εκμετάλλευση στο μεγάλο κεφάλαιο. Θέλουν να απαλλαγούν από τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος. Οι επιχειρήσεις-σκούπα, οι μαζικές συλλήψεις και απελάσεις των μεταναστών θα συνοδευτούν με ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής, με χτύπημα των δικαιωμάτων τόσο των ντόπιων όσο και των ξένων εργαζομένων.
Η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών έχει δρομολογηθεί εδώ και χρόνια από τα κόμματα του κεφαλαίου που κυβερνούν τη χώρα μας. Υπάρχουν ήδη σε μια σειρά κράτη μέλη της ΕΕ και σε τρίτες «πρόθυμες» χώρες που χρηματοδοτήθηκαν για αυτά από την ΕΕ. Τα δημιουργούν οι ίδιοι που ευθύνονται για τη μαζική μετανάστευση και προσφυγιά στην Ελλάδα και την ΕΕ, που ματοκύλισαν λαούς και τους οδήγησαν στη λιμοκτονία και τη μετανάστευση. Οι ίδιοι που εξαθλιώνουν και στέλνουν ξανά στην ξενιτιά και τη μετανάστευση τμήματα του ελληνικού λαού. Θέλουν τους μετανάστες ως πάμφθηνο και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό για να αυξάνουν τα παρασιτικά κέρδη του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο «πολιτισμός» και οι «αξίες» του καπιταλισμού. Τα λαϊκά στρώματα των τοπικών κοινωνιών δεν ξεγελιούνται από υποσχέσεις περί δήθεν αντισταθμιστικών ωφελειών από τη λειτουργία των στρατοπέδων.
Σκοπεύουν να φυλακίσουν μαζικά ανθρώπους, κάτω από απαράδεκτες και αφόρητες συνθήκες διαβίωσης, για διάστημα μέχρι 18 μήνες, παρόλο που οι περισσότεροι θέλουν να πάνε σε άλλα κράτη της ΕΕ και είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, λόγω της Σένγκεν και του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ. Σκοπεύουν να φυλακίσουν ακόμη και πρόσφυγες που έχουν ζητήσει άσυλο για να τους επαναπροωθήσουν σε χώρες όπου κινδυνεύει η ζωή τους, παραβιάζοντας ωμά τα δικαιώματα των προσφύγων και τη Συνθήκη της Γενεύης.
Τα εκρηκτικά προβλήματα της μαζικής μετανάστευσης και της αύξησης της εγκληματικότητας είναι σύμφυτα με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τον ιμπεριαλισμό, εντείνονται από τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και την κρίση του συστήματος, δεν λύνονται με μέτρα καταστολής, με στρατόπεδα και φράκτες, από τους υποστηρικτές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ελεύθερης αγοράς.
Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ χτυπάει τις ίδιες τις αιτίες της μαζικής μετανάστευσης, της εγκληματικότητας, των κοινωνικών φαινομένων που δείχνουν τη σαπίλα του καπιταλισμού και εντείνονται με την κρίση και τα αδιέξοδά του. Με την αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία προς όφελος του λαού, τον εργατικό-λαϊκό έλεγχο θα χτυπηθούν οι ρίζες του σύγχρονου δουλεμπόριου, της μαύρης εργασίας, την πορνείας και της καταπάτησης κάθε ανθρώπινου δικαιώματος για τους παραγωγούς του πλούτου.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, με τη δράση και την ψήφο τους, να τιμωρήσουν εκείνους που ευθύνονται για τη δημιουργία όλο και περισσότερων εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων, που έχουν βυθίσει στην ανασφάλεια τη ζωή της εργατικής – λαϊκής οικογένειας.
Καλεί Έλληνες και ξένους, να παλέψουν ενωμένοι, διεκδικώντας άμεσα:
1. Να ματαιωθούν τα σχέδια της κυβέρνησης για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών.
2. Να δημιουργηθούν ανθρώπινοι και αξιοπρεπείς ανοιχτοί και δημόσιοι προσωρινοί χώροι υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών-προσφύγων, όπου θα παρέχεται ιατροφαρμακευτική φροντίδα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, διερμηνεία και νομική αρωγή. Να υπάρξει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.
3. Να δοθεί άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων.
4. Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα για όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος – μέλος της ΕΕ. Ανυπακοή στη Συνθήκη Σένγκεν και τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ της ΕΕ.
5. Να σταματήσουν τα νέα μέτρα καταστολής μεταναστών στα σύνορα και η ανάθεση μέρους της φρούρησης των συνόρων στους μηχανισμούς της ΕΕ (FRONTEX, Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).
6. Να σταματήσει η συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές αποστολές σε ξένες χώρες.
7. Να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα και να έχουν πλήρη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

ΑΘΗΝΑ 26/3/2012 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ευρώπη ή χάος;

 

Είναι το δίλλημα που θα μας συνοδεύσει μέχρι τις εκλογές. Για την ακρίβεια, ένα από τα κυρίαρχα διλλήματα που θα μας συνοδεύσουν, μέχρι τις εκλογές αλλά και μετά από αυτές. Το έθεσε με κάθε επισημότητα και κυνισμό ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος και το έχουν επαναλάβει γνωστοί και άξιοι μιμητές, εκπρόσωποι κομμάτων και ισάριθμοι παπαγάλοι.

Το δίλλημα είναι άκρως εκβιαστικό, κάτι που όμως δεν εκπλήσσει κανέναν. Αρκεί να δει κανείς, από πού προέρχεται για να συνειδητοποιήσει ότι από εκεί μόνο εκβιασμοί  προκύπτουν.

Όποιος θέτει αυτό τι δίλλημα, είναι βαθειά νυχτωμένος, διότι αν κυκλοφορούσε, ζούσε, όπως όλοι οι πραγματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου, θα καταλάβαινε ότι το χάος είναι ήδη εδώ, όπως και η Ευρώπη. Για την ακρίβεια θα συνειδητοποιούσε ότι το χάος είναι εδώ επειδή και η Ευρώπη είναι εδώ.

Το χάος είναι στα νοσοκομεία, όπου οι εργαζόμενοι γιατροί, νοσηλευτές έχουν κηρύξει επίσχεση εργασίας γιατί έχουν να πληρωθούν κάτι μήνες, δεν υπάρχουν αναλώσιμα, φάρμακα, γάζες, ακόμη και χαρτομάντιλα ή σεντόνια… Πρόσφατα μου έλεγε γιατρός χειρουργός, ότι τους έκοψαν τους ειδικούς μαρκαδόρους, που σημαδεύουν στο σώμα του ασθενούς το σημείο της τομής… Κάτι τόσο απαραίτητο, αλλά μηδαμινού κόστους. Το χάος είναι εκεί. Είναι επίσης στα οικογενειακά νοικοκυριά, στην απόγνωση των ανέργων, στο αδιέξοδο της νεολαίας, στα χρέη των περισσότερων, στο βλέμμα όλων μας. Το χάος είναι στις ελπίδες μας, στην κατάθλιψή μας, στην μαυρίλα μας. Το χάος είναι παντού και καθημερινό.

Η απειλή για χάος λοιπόν, μάλλον παραβιάζει ανοιχτές θύρες. Θα ισχυριστεί κάποιος ότι, προφανώς όσοι το επικαλούνται εννοούν, περισσότερο χάος, ή ανεξέλεγκτο χάος. Μα περισσότερο χάος και ανεξέλεγκτο χάος, ήρθε από αυτήν την Ευρώπη. Και περισσότερο και ανεξέλεγκτο χάος θα έρθει στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, εξαιτίας της πολιτικής και των επιλογών αυτής της Ευρώπης. Το ξέρω πως πολλοί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι η Ευρώπη, προκαλεί το χάος σε λαούς. Γι αυτούς τους συμπολίτες θα περιμένουμε μερικά χρόνια, μέχρι να πειστούν. Και όταν λέμε Ευρώπη, εννοούμε, την ολιγαρχία των συμφερόντων που καταπιέζει λαούς με μαξιμαλιστικούς στόχους, για να ισχυροποιούνται συγκεκριμένα κέντρα.

Παρόμοιο δίλλημα, μας είχε θέσει η ίδια παρέα συμφερόντων, και πριν δύο χρόνια για να περάσει το πρώτο μνημόνιο και να μην έρθει χάος, αλλά το χάος ήρθε. Παρόμοιο δίλλημα έχει τεθεί πολλές φορές από τότε, και πάντα συνοδευόταν από πιο πολύ χάος και όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο βαθύ.

Το δίλλημα δεν υπάρχει ως τέτοιο. Το δίλλημα είναι διαφορετικό, Ευρώπη με χάος ή Ευρώπη χωρίς χάος. Και Ευρώπη χωρίς χάος σημαίνει Ευρώπη, με αντίληψη πραγματικής ανάπτυξης, υπηρετώντας τους πολλούς, με σεβασμό στις ανάγκες του λαού, Ευρώπη ειρηνική, αλληλεγγύης, συνεργασίας, με προτεραιότητα στον άνθρωπο και όχι στους ομίλους. Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών.

ΥΓ1  Όταν φτωχαίνεις, έχει σημασία αν θα το πάθεις μέσα στην Ευρώπη ή εκτός;
ΥΓ 2 Πότε θα ξημερώσει αυτή η μέρα που οι Έλληνες θα πάνε να ψηφίσουν χωρίς να έχουν να αντιμετωπίσουν διλλήματα και απειλές;
ΥΓ 3 Φανταστείτε τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα να είναι συντριπτικά υπέρ, του αντιμνημονιακού, αντιευρωπαϊκού μπλοκ. Τι  θα πυροδοτήσει αυτό σε όλες της χώρες της Ηπείρου. Τι λαμπρό παράδειγμα, τι φωτεινό  ξεκίνημα.

Θύμιος Κ.

Συνέντευξη με τον Λουκά Παπαδήμο

 

Η συνάντηση μας με τον Λ. Παπαδήμο, έγινε στο σπίτι του στο Ψυχικό, ένα κρύο απόγευμα του Φεβρουαρίου. Μας υποδέχτηκε μια υπηρέτρια, στο χολ της οικίας του, μας πρόσφερε καφέ, και αμέσως μετά ένας συνεργάτης του μας οδήγησε στο γραφείο του. «Θα κάνετε ότι ακριβώς σας λέει, ο κύριος Παπαδήμος» και μου έδωσε ένα μηχάνημα, κάτι σαν  τηλεκοντρόλ με οθόνη. Αυτό θα το βάλετε μπροστά σας, όση ώρα διαρκεί η συνέντευξη. «Την έχουμε υπολογίσει στα  15 λεπτά. Παρακαλώ να κινηθείτε εντός του προκαθορισμένου χρόνου. Σας ευχαριστώ», είπε ο συνεργάτης και μου άνοιξε την πόρτα του δωματίου. Στην καρέκλα του γραφείου καθόταν ο πρωθυπουργός, μελετώντας τα χαρτιά του. Ούτε που σήκωσε τα μάτια να με δει. Ο συνεργάτης έκλεισε ερμητικά την πόρτα πίσω μου αφήνοντας μας μόνους. Προχώρησα ήσυχα ήσυχα, έκατσα σε μια πολυθρόνα μπροστά, από το γραφείο, άνοιξα το κασετόφωνο, τοποθέτησα και το παράξενο μηχάνημα και ξεκινήσαμε. Με τις πρώτες μου λέξεις, ο πρωθυπουργός σήκωσε το κεφάλι του.

Ερ. Κύριε πρωθυπουργέ, ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνετε, να δεχτείτε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μας.
ΛΠ. Παρακαλώ εισάγετε το PIN, για να συνεχίσουμε.
Ερ. Δεν σας το είχα να έχετε και τέτοιο χιούμορ. Μπράβο ήταν ένας καλός αυτοσαρκασμός.
ΛΠ. Δεν ήταν αστείο. Παρακαλώ αν θέλετε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας, εισάγετε το PIN.
Ερ. Mα τι λέτε; Που να εισάγουμε το PIN; Και ποιο PIN;
ΛΠ. Μπροστά σας βλέπετε μια συσκευή. Πατήστε τα πλήκτρα των αριθμών. Πληκτρολογήστε έναν από τα PIN  τραπεζικών λογαριασμών σας.
(σχημάτισα τον τετραψήφιο αριθμό, και ακούστηκε ένα ηχητικό σήμα, κάτι σαν ενεργοποίηση).
ΛΠ. Αν θέλετε να μιλήσουμε ελληνικά πατήστε 1, αν θέλετε να μιλήσουμε αγγλικά πατήστε 2.
Ερ. Μα κύριε πρωθυπουργέ… μένω έκπληκτος… ξέρετε δεν περίμενα ότι θα ήταν έτσι. Εμπάς περιπτώσει θα πατήσω 1, για να μιλήσουμε ελληνικά.
(πάτησα το 1)
ΛΠ. Τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε. Η συζήτησή μας καταγράφεται. Είμαι στη διάθεσή σας. Πατήστε 1 για την πρώτη ερώτηση.
(ξαναπάτησα 1)
Ερ. Κύριε πρωθυπουργέ, θα ήθελα πραγματικά να σας ρωτήσω, αν όντως με τους Ευρωπαίους κάνατε διαπραγμάτευση, ή όλα αυτά ήταν ένα θέατρο για τους χαχόλους.
ΛΠ. Εντοπίστηκε άγνωστη λέξη, εντοπίστηκε άγνωστη λέξη… Πατήστε αστεράκι, πατήστε αστεράκι.
(πάτησα αμέσως αστεράκι)
ΛΠ. Τι σημαίνει «χαχόλους»;
Ερ. Συγνώμη, είναι δικό μου λάθος. Ας την αντικαταστήσουμε με την λέξη ιθαγενείς, ή έλληνες πολίτες.
ΛΠ. Μάλιστα, έγινε αποδεκτή η ερώτηση. Αναμείνατε για την απάντηση.
(σε εκείνο το σημείο , τα μάτια του πρωθυπουργού, στράφηκαν προς την κουρτίνα του παραθύρου και έμειναν καρφωμένα εκεί, για περίπου ένα λεπτό. Αμέσως μετά, γύρισε το κεφάλι προς το μέρος μου και απάντησε)
« Η διαπραγμάτευση ήταν αληθινή. Η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή».
(τώρα τα δικά μου μάτια είχαν μείνει καρφωμένα προς την κουρτίνα. Η απάντηση δεν με είχε ικανοποιήσει. Ήθελα να μάθω για την διαπραγμάτευση όμως και συνέχισα.)
Ερ. Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω λίγο, στο θέμα της διαπραγμάτευσης…
ΛΠ. Έχετε υπερκαλύψει τον αριθμό, για τις 3 φορές που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τη λέξη διαπραγμάτευση. Επόμενη ερώτηση, ή πατήστε exit, για ολοκλήρωση της συνέντευξης.
(με έπιασε κρύος ιδρώτας. Τόσος κόπος για να βρεθώ απέναντί του και με ένα exit, θα τελείωναν όλα… αποφάσισα να συνεχίσω)
Ερ. Ωραία ας περάσουμε σε άλλη ερώτηση.
ΛΠ. Πατήστε 2 για άλλη ερώτηση.
(πάτησα το 2 και ρώτησα)
Ερ. Πως σχολιάζεται το γεγονός ότι βασικές επιλογές που ακολουθήσατε ως τραπεζίτης και πρωθυπουργός έχουν αποτύχει. Πχ οι  συνταγές για το ξεπέρασμα της κρίσης;
ΛΠ. Δεν απέτυχαν οι συνταγές, απέτυχαν τα υλικά.
Ερ. Και ποια είναι τα υλικά;
ΛΠ. Εργαζόμενοι και άνεργοι.
Ερ. Και που απέτυχαν αυτοί;
ΛΠ. Οι άνεργοι απέτυχαν να γίνουν εργαζόμενοι και οι εργαζόμενοι απέτυχαν να μείνουν εργαζόμενοι. Πατήστε το 9.
(στο καλύτερο με κόβει σκέφτηκα και πάτησα το 9)
ΛΠ. Απέτυχαν και οι συνταξιούχοι.
Ερ. Πως απέτυχαν οι συνταξιούχοι;
ΛΠ. Απέτυχαν να γίνουν νεκροί. Είναι μονότονο να είσαι συνταξιούχος.
Ερ. Όπως μονότονο είναι, να είσαι νεκρός.
ΛΠ. Αυτό είναι υπόθεση. Δεν υπάρχει οδηγία που να το βεβαιώνει. Πατήστε 7.
(αυτό με τα κουμπιά είχε αρχίσει να μου αρέσει.  Ήταν άλλωστε και το πιο ζωντανό κομμάτι της συνομιλίας μας. Πάτησα 7 και ρώτησα)
Ερ. Πείτε μου ειλικρινά, πιστεύετε ότι με την μείωση των μισθών, θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας;
(στο άκουσμα αυτής της ερώτησης, το μηχάνημα μπροστά μου άρχισε να βγάζει ένα έντονο ήχο, κάτι σαν μουσική…)
ΛΠ. Συγχαρητήρια, κερδίσατε! Συγχαρητήρια κερδίσατε!
Ερ. Τι κέρδισα; Τι έπαιξα;
ΛΠ. Είπατε την λέξη ανταγωνιστικότητα. Στο άκουσμα αυτής της λέξης υπάρχει δώρο, δυο επιπλέον ερωτήσεων. Μπράβο Ρούλα!
Ερ. Ποια Ρούλα; Η Κορομηλά;
ΛΠ. Ναι η Κορομηλά. Συγνώμη. Παρασύρθηκα από τη χαρά μου. Την έβλεπα παλιά.
(εκεί το πρόσωπο του πρωθυπουργού φωτίστηκε, από ένα ελαφρό χαμόγελο το οποίο κράτησε περίπου 15 δευτερόλεπτα και αμέσως μετά επανήλθαν τα χείλη στο σύνηθες σφίξιμο.)
ΛΠ. Θέλετε να κάνετε άλλη συναλλαγή;
Ερ. θέλω να κάνω άλλη ερώτηση.
ΛΠ. Πατήστε το 5.
(πάτησα το 5)
ΛΠ. Τώρα πατήστε το 9.
(πάτησα το 9)
ΛΠ. Τώρα πατήστε το 3.
(πάτησα το 3, και σκεφτόμουνα ότι όλο αυτό που ζω  είναι ή φάρσα, ή  δούλεμα από τον τεχνοκράτη)
ΛΠ. Error, error, error, error, error.
(επαναλάμβανε μονότονα την ίδια λέξη, χωρίς άλλη αντίδραση. Πανικοβλήθηκα δεν ήξερα τι να κάνω και χωρίς να το καταλάβω του δίνω μια με το χέρι στο κεφάλι. Αμέσως συνήλθε, και με κοίταξε στα μάτια. Εκμεταλλεύτηκα το γεγονός και του έκανα ερώτηση)
Ερ. Νιώθετε περισσότερο, προδότης, ή δοσίλογος;
ΛΠ. Εντοπίστηκαν άγνωστες λέξεις, εντοπίστηκαν άγνωστες λέξεις.
(μπλέξαμε, σκέφτηκα. Θα μου πει τώρα ότι δεν ξέρει τι σημαίνει προδότης και δοσίλογος. Πήρα ύφος και τον ρώτησα)
Ερ. Δεν ξέρετε τι σημαίνει προδότης και δοσίλογος;
ΛΠ. Η άγνωστη λέξη που εντοπίστηκε είναι το  «νιώθετε». Πατήστε 4 για ερμηνευτικό λεξικό.
(εκείνη την ώρα ακούστηκε ένας μακρόσυρτος ήχος από το μηχάνημα, ενώ στην οθόνη αναγραφόταν το μήνυμα: «τέλος συναλλαγής». Κατάλαβα ότι είχε λήξει ο χρόνος και σηκώθηκα να φύγω. Ευχαρίστησα και προχώρησα προς την πόρτα. Βγαίνοντας, άκουσα την μονότονη φωνή πίσω μου να λέει.
ΛΠ. Σημασία δεν έχει αν νιώθεις περισσότερο προδότης ή δοσίλογος, αλλά αν μπορείς να είσαι και τα δύο.

(το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος του περιοδικού  Unfollow)
Θύμιος Κ.

Με αφορμή την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «κοινή δράση της Αριστεράς»

από τον ριζοσπάστη

Με επιστολή της προς το ΚΚΕ (και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ίδια λέει), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει συνάντηση «με στόχο τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους». Σύμφωνα με το ΠΡΙΝ (11/3/2012), που δημοσιεύει σχετικό ρεπορτάζ, «υπό το βάρος της ιστορικού χαρακτήρα, γενικευμένης και σαρωτικής επέλασης του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα, που γνωρίζει νέα κορύφωση (…) οι ηγεσίες όλης της Αριστεράς επωμίζονται με ιστορικές ευθύνες». Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «την αναγκαιότητα για ένα μέτωπο αγώνα, που θα συνενώνει τις αγωνιστικές και ταξικές μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων και του λαού σε μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση ανατροπής, υπογραμμίζουν με δραματικό τρόπο οι τελευταίες εξελίξεις (…) Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν, από τη γραφειοκρατική και ταξικά συμβιβασμένη φύση τους, να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στη νίκη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας μόνος του δεν φτάνει. Οπως έδειξε η εμπειρία, δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση μόνο του το ΠΑΜΕ, ούτε ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ούτε κάποιες μαχόμενες ομοσπονδίες, όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ, παρά τον επιμέρους ηρωικό αγώνα τους. Χρειάζεται δημοκρατικό, πολυτασικό αλλά πάνω από όλα ενιαίο κέντρο πάλης για τον πολύμορφο, πολύχρονο και περίπλοκο αγώνα κατά της επίθεσης. Για ένα τέτοιο ενιαίο κέντρο αγώνα, απαραίτητη είναι η κοινή δράση της Αριστεράς. Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει προοπτική νίκης».

Σε άλλο σημείο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημειώνει: «Οι πολιτικοί «άξονες» για την κοινή αριστερή και αγωνιστική δράση που προτείνει σε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, στην ανατρεπτική Αριστερά και σε όλα τα αγωνιζόμενα ρεύματα και δυνάμεις, είναι οι παρακάτω: Ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση – κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των μεγάλων, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Εξοδος από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ. Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή εργασία με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, εισόδημα εργαζομένων και λαού σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει μια πολιτική συμμαχία από τα πάνω, με συμφωνία σε επιμέρους στόχους πάλης, φάσκοντας και αντιφάσκοντας. Λέει ότι χρειάζεται η συγκρότηση «ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους». Καλεί κόμματα να συμμαχήσουν για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Τι θα έλθει μετά την ανατροπή της κυβέρνησης και της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου; Αλλη κυβέρνηση; Ποια; Και με ποιο πρόγραμμα; Τους στόχους που παρατάσσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι θα γίνει με την καπιταλιστική ιδιοκτησία;

Πιο κάτω όμως η πρόταση συμμαχίας, λέει ότι γίνεται για το μαζικό κίνημα. Να τι λέει: «Ενα μέτωπο αγώνα, που θα συνενώνει τις αγωνιστικές και ταξικές μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων και του λαού σε μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση ανατροπής».

Μ’ αυτήν την αντιφατικότητα προσπαθεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγική συμφωνία διεξόδου, ανάμεσα σε κόμματα που θέλουν κυβέρνηση και μάλιστα εντός Ευρωζώνης, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ που καλεί την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την εργατική εξουσία.

Για να το ξεπεράσει, και να συγκαλύψει το τι επιδιώκει, λέει ταυτόχρονα: «Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή η δυνατότητα για μια πολιτική ή εκλογική ενότητα με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των σοβαρών προγραμματικών διαφορών μεταξύ των τριών δυνάμεων. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει την κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα για την ανατροπή της επίθεσης με συγκεκριμένους αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης. Ούτε εμποδίζει, αντίθετα επιβάλλει την αυτοτέλεια της κάθε ξεχωριστής δύναμης. Το ΚΚΕ μπορεί να προβάλει την προοπτική της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ, την «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα προβάλει τη δική της προοπτική: την κοινωνική επανάσταση και τη νέου τύπου εργατική εξουσία προς το σοσιαλισμό και κομμουνισμό της εποχής μας».

Να λοιπόν και μια πρωτοτυπία. Να καλείς την εργατική τάξη με τις συνδικαλιστικές της οργανώσεις και τους συμμάχους της, με τις δικές τους συνδικαλιστικές οργανώσεις να ανατρέψουν την κυβέρνηση αλλά χωρίς πολιτική διέξοδο σε όφελός τους. Επειδή ακριβώς παραδέχεσαι ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή στρατηγική. Εκτός πάλι και αν υπονοείται ότι η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης θα αναδείξει μια κυβέρνηση αλλά με τους καπιταλιστές να συνεχίζουν να έχουν την ιδιοκτησία στα χέρια τους. Ετσι όμως ξεγελά την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δηλαδή τους συμμάχους της, ότι μια τέτοια πολιτική συμφωνία είναι συμφέρουσα για τους ίδιους.

Καλεί λοιπόν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε πολιτική συμμαχία για το μαζικό κίνημα, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά μέσα στο κίνημα, στις οργανώσεις του δρουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις καθεμιά με τις θέσεις της, την πολιτική της. Γιατί χρειάζεται πολιτική συνεργασία και μάλιστα «ενιαίο πολιτικό κέντρο», συγκροτημένο από ανομοιογενείς πολιτικά δυνάμεις ή πιο σωστά από δυνάμεις που η στρατηγική τους διαφέρει ριζικά, είναι αντίθετη, για να αναπτυχθεί, να αποφασίζει για τη δράση του;

Η αντιπαράθεση είναι υπαρκτή (αντικειμενικά, αφού συγκρούονται διαφορετικές γραμμές) και στόχος της πρέπει να είναι ο απεγκλωβισμός εργατικών συνειδήσεων από τη γραμμή του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, η χειραφέτηση από την αστική πολιτική, η καθολική εναντίωση στον ταξικό αντίπαλο που δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, η ΕΕ κλπ. αλλά το ίδιο το κεφάλαιο πρώτ’ απ’ όλα. Στο οποίο π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εναντιώνεται.

Η διαπάλη στο κίνημα δεν εμποδίζει τα συνδικάτα να αποφασίζουν κινητοποιήσεις χωρίς η κάθε συνδικαλιστική δύναμη να δεσμεύεται για το πλαίσιο με το οποίο θα απευθύνεται στους εργαζόμενους.

Για παράδειγμα, καμιά πολιτική συμφωνία από τα πάνω δεν χρειάστηκε για να αποφασίσουν το ΕΚΑ και τα άλλα Εργατικά Κέντρα της Αττικής 24ωρη απεργία, με πρωτοβουλία του σωματείου εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία. Οπως καμιά πολιτική συμφωνία δεν χρειάζεται για να αναπτυχθεί αγώνας για τις Συμβάσεις, για τους μισθούς κλπ.

Επίσης οι αντίθετες γραμμές πάλης δεν εμπόδισαν τη διοργάνωση πανεργατικών απεργιών, στις οποίες η κάθε δύναμη συμμετείχε με τη δική της πολιτική γραμμή, το δικό της πλαίσιο και μάλιστα σε αντιπαράθεση.Το γεγονός ότι αυτό γίνεται κάτω από την πίεση των εργαζομένων και του ΠΑΜΕ, και ότι μέσω αυτής της πίεσης ορισμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις, και η ΓΣΕΕ, υποχρεώνονται σήμερα σε κινητοποιήσεις, δεν αναιρεί, αλλά αντίθετα κάνει πιο επιτακτική την αναγκαιότητα της αλλαγής των συσχετισμών στο εσωτερικό τους και συνολικά στο εργατικό κίνημα, υπέρ των ταξικών δυνάμεων και των ίδιων των εργαζομένων.

Με την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύο σημαντικά στρατηγικού χαρακτήρα προβλήματα για την ανάπτυξη του κινήματος προκύπτουν. Το πρώτο είναι η δημιουργία σύγχυσης στην εργατική τάξη από το κάλεσμα συσπείρωσης σε ένα πλαίσιο πάλης κοινό, υποτίθεται, ενώ την ίδια ώρα κάθε πολιτική δύναμη θα ζυμώνει τη δική της στρατηγική. Αλλά αυτή δεν είναι ενότητα. Το πλαίσιο πάλης στο κίνημα απορρέει από τη στρατηγική κάθε δύναμης και είναι οργανικά δεμένο μ’ αυτήν. Το δεύτερο που προκύπτει από το πρώτο είναι ότι αυτή ακριβώς η τακτική εμποδίζει την πολιτική ωρίμανση των συνειδήσεων των εργαζομένων, τη συγκέντρωση δυνάμεων για την εργατική εξουσία, την προετοιμασία τους για πάλη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και να πώς το κάνει: Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει «ανατροπή των μνημονίων, των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ», όχι όμως και της εξουσίας του κεφαλαίου, αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική. Η πρότασή της αυτή συνεπάγεται ότι μια άλλη κυβέρνηση και όχι μια άλλη εξουσία θα επιβάλει την ανατροπή των μνημονίων, όπως και την «παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ» όπως λέει. Για να γίνουν όμως αυτά, πρέπει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να έχουν την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, αλλιώς κυνηγάνε χίμαιρες. Επί της ουσίας, λένε στο λαό ότι είναι δυνατόν μια αστική κυβέρνηση να επιλέξει την έξοδο από την ΕΕ και την παύση πληρωμής του χρέους, κρύβοντας ότι ακόμα και αν το κάνει, κριτήριο θα είναι τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και όχι του λαού, που θα συνεχίσει να κατρακυλά στην εξαθλίωση. Ακόμα και αν ήθελε να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, δε θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει, στο βαθμό που δε βάζει ζήτημα κατάργησης των μονοπωλίων στην παραγωγή και κοινωνικοποίησής τους.

Αντ’ αυτού, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει την «εθνικοποίηση – κρατικοποίηση όλων των τραπεζών και των μεγάλων, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο», χωρίς και εδώ να λέει πώς θα γίνει αυτό δίχως να πετάξει το κεφάλαιο από το σύνολο της παραγωγής, ώστε να επιβάλει, όπως λέει, «ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή εργασία με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, εισόδημα εργαζομένων και λαού σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου». Αρα, μια άλλη κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού. Τα ίδια περίπου προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με εξαίρεση ότι λέει πως θα τα πραγματοποιήσει μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.

Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακυρώνει στην πράξη τη στρατηγική του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό. Εμποδίζει την εργατική τάξη να προσεγγίσει και να πραγματοποιήσει αυτό το στόχο, και ας μιλά με αντικαπιταλιστική φρασεολογία η ίδια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, προβάλλουν στόχους που βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτούς που παλεύει το ΚΚΕ (π.χ., παραμονή στην ΕΕ και το ευρώ λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) ή αποσπασματικά δοσμένες (έξοδο από την ΕΕ, αλλά με τα μονοπώλια ακλόνητα στην παραγωγή, λέει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως πολιτική λύση την αριστερή, αντιμνημονιακή, πατριωτική κλπ. κυβέρνηση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βάζει ζήτημα ανατροπής της κυβέρνησης, πολιτικούς στόχους εντός του συστήματος, (μιλά για μείωση κερδών π.χ. άρα με το κεφάλαιο στην ιδιοκτησία), αλλά κρύβει ποια κυβέρνηση ή εξουσία θα το κάνει. Προφανώς μια κυβέρνηση διαχείρισης, αυτό βγαίνει από τα συμφραζόμενα. Μόνο που όλ’ αυτά εγκλωβίζουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στο σύστημα, τους υποτάσσουν στο κεφάλαιο και στην πολιτική του.

1821 – 2021: 200 χρόνια μια ζαριά…

Η Ελλάδα βιάζεται. Βιάζεται πολύ. Ετσι είπε ο αρχηγός της συμπολιτευόμενης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παραμονές 25ης Μαρτίου. Μέρες και ώρες δηλαδή της μεγάλης επιβεβλημένης μαζικής ανατριχίλας και οργής, όταν κι οι ελάχιστοι εναπομείναντες ανάπηροι πολέμου αρνούνται να παρελάσουν γιατί τους ζητάει, η Ελλάδα που βιάζεται, να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα, αφού ως επιζήσαντες την επιβαρύνουν με τις πετσοκομμένες συντάξεις τους. Η Ελλάδα βιάζεται…

Οπως θέλω και ξέρω το διαβάζω. Βιάζεται, τρέχει. Και β ι ά ζεται. Υφίσταται την αφόρητη βία του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου έτσι ώστε το 2021, 200 χρόνια μετά το Μεγάλο Ξεσηκωμό, να βγει σαν εκπαιδευμένη πόρνη ξανά στο κουρμπέτι των αφεντάδων της φτιασιδωμένη και υπάκουη. Η Ελλάδα βιάζεται καθημερινά είναι αλήθεια. Εντός. Κι εξ αυτού και εκτός ανύπαρκτων ή ελαστικών συνόρων που καθορίζονται ως ζωνάρι συμφερόντων απ’ τους εμπόρους των εθνών.

Η μεγαλύτερη ντροπή των ημερών είναι κάθε απόπειρα βιαστών των δικαιωμάτων του λαού, κατακτημένων και βαριά πληρωμένων με αίμα, να ηττηθεί ως ιστορικό υποκείμενο κάθε ενθικοαπελευθερωτικού και ταξικού αγώνα και να περάσει στον 21ο αιώνα ως εργαλείο -μάζα, ως ιστορικό res- αντικείμενο, που εκτελεί σχέδια επί καπιταλιστικού χάρτου σε μια σφαίρα που κοσμεί ως γη τα μεγάλα γραφεία των μεγάλων του χρήματος.

Οταν γράφω τούτες τις γραμμές δεν ξέρω καν τη μορφή της προβοκάτσιας που θα έχει πάρει η ψευδής εθνικοφροσύνη και η ψευδής λαϊκοφροσύνη στην …παρέλαση. Σε μια Ελλάδα που βιάζεται και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα τα λέει στα παιδιά της με το πρώτο τους το γάλα, κι ύστερα το πήζει και το κάνει γιαούρτι και το τρώει στα μούτρα βαφτίζοντάς το αντίσταση, δε φαίνεται παράξενο σε κανέναν πως παίζονται μια ζαριά αυτά τα συμβολικώς ελλαδικά 200 χρόνια ελευθερίας. Γνωρισμένης απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή και βγαλμένης απ’ τα κόκαλα και την όψη που με βία μετράει τη γη.

Δεν ξέρω τι μπορεί να πει στα παιδιά σήμερα αυτή η πατρίδα παρεκτός την αλήθεια. Πως η ελευθερία είναι αγαθόν χορηγούμενον από την κυρίαρχη τάξη των κοτζαμπάσηδων, των κατοχικών δωσίλογων που κρύφτηκαν πετυχημένα πίσω από το φερετζέ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που βάφτισαν τα διατεταγμένα σε θάνατο κορμάκια ήρωες-μπρελόκ των κλειδιών της εξουσίας τους. Η πατρίδα είναι τιμαριοποιημένη από τη γέννησή της με τη σύγχρονη μορφή της απ’ το ’21 και μετά. Η κουλτούρα, ο πολιτισμός, η γη, ο πλούτος της, είναι θεσμοθετημένα τσιφλίκια που διαφεντεύουν ομάδες κοινών κεφαλαιοκρατών με κολακευμένες μάζες εργατικών χεριών, που υπνούνται όταν υποφέρουν, πεινάνε και πεθαίνουν χωρίς να έχουν ζήσει ελύθερα κι όπως έκριναν καλύτερα. Να τους πει πως αν τη θέλουν πρέπει να την πάρουν πρώτα στα χέρια τους, ελεύθερη βαρών και υποθηκών πρότερων γενεών.

Η Ελλάδα βιάζεται να ξοφλήσει τους δανειστές. Μια γενιά σημερινών εφήβων, βιάζεται να τελειώσει το σχολείο, να τελειώσει και μια παραπάνω σχολή, να βγει στην αγορά των λαθρεμπόρων της ζωής, να πάρει μισθό 250 ευρώ και λιγότερα καθαρά μέχρι τα 25 της χρόνια κι ύστερα δυο δεκάρικα παραπάνω, να γεράσει με τόσα ακριβώς για σύνταξη γιατί γυμνοί και ξεδοντιασμένοι γεννιόμαστε και γυμνοί και ξεδοντιασμένοι πεθαίνουμε. Και μέρες που είναι επετειακές, θα της πούνε αυτής της γενιάς ότι έχει «φαντασία», «ταλέντα», κουράγιο και όραμα και νιάτα ως αντοχή, για να φτάσει ζωντανή στο σκλαβοπάζαρο του 2021 και να την δούνε οι δουλέμποροι και να την αγοράσουν ακριβά να ζήσει τη χαρά στα χαρέμια και τις φάμπρικες του δυτικού πολιτισμού.

Στις 20 του Μάρτη, στην πλάτη του καθόλου Αγνωστου Στρατιώτη, αυτοί που βιάζονται, όπως πάντα οι βιαστές της ιστορίας , ψήφισαν το Μέγα Δάνειο, το τελευταίο στη σειρά των πολλών που τους κράτησε στην εξουσία απ’ το Μάρτη προ δύο αιώνων. Το υψώνουν ως λάβαρο σε φωτιά και λάβρα που σκορπάει τη ζωή στην έρημο της επιβίωσης. Η ζαριά είναι στημένη. Μόνο να τσακιστούν τα ζάρια απομένει. Τα άλλα είναι ταξικό πλιάτσικο και πολιτική συνενοχή.

ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΗ

Οι θυσίες του αγώνα ασύγκριτα λιγότερες από τα δεινά της υποταγής

Σε ανακοίνωση για την 25η Μάρτη, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕσημειώνει: «Τότε τρομοκρατούσαν το λαό ότι αν ξεσηκωθεί κατά του Σουλτάνου, των ντόπιων συνεργατών του και της «Ιερής Συμμαχίας» θα καταστραφεί. Τώρα του λένε ότι θα ζήσει το χάος αν συγκρουστεί με την αστική εξουσία, την ΕΕ, αν δεν δεχθεί τις αλυσίδες και την εξαθλίωση που του φέρνουν οι υπερασπιστές του καπιταλισμού. Οι θυσίες του αγώνα του λαού για το δίκιο του είναι ασύγκριτα λιγότερες από τα δεινά, τις συμφορές, που του φέρνει η υποταγή και η μοιρολατρία.Η πρόσκληση για «εθνική ομοψυχία» που παρουσιάζουν ότι υπήρχε το 1821 αποτελεί χονδροειδέστατη διαστρέβλωση της Ιστορίας. Ούτε το 1821 υπήρχαν ενιαία εθνικά συμφέροντα. Και μέσα στην αστική τάξη, που τότε ήταν προοδευτική, υπήρχαν διαφοροποιήσεις και ανταγωνισμοί, ενώ διαφοροποιήσεις υπήρχαν και ανάμεσα στους κοτζαμπάσηδες. Αυτές οι αντιθέσεις οδήγησαν και σε εμφυλίους πολέμους.

Ο λαός πρέπει να απορρίψει τους εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα των κομμάτων του συστήματος και του «ευρωμονόδρομου». Η πρόσκληση για «εθνική ομοψυχία» επιδιώκει την υποταγή των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στην άγρια σφαγή των δικαιωμάτων τους.

Η κοινωνική δύναμη που έχει την ικανότητα και τη δύναμη να ανοίξει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης και να βάλει τέλος στην καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι η εργατική τάξη. Αυτή μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση της λαϊκής συμμαχίας και να ηγηθεί της λαϊκής αντεπίθεσης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την εργατική – λαϊκή εξουσία.

Ο λαός έχει χρέος να εμπιστευθεί τη δύναμή του. Με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με τη δική του εξουσία, μπορεί να ζήσει καλύτερα. Να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελός του, μετατρέποντας σε δική του κοινωνική περιουσία όλα τα μονοπώλια, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο, αποδεσμεύοντας τη χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, διαγράφοντας το χρέος που δημιούργησε η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της».

Ενύπνιον 25ης Μαρτίου

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή

 

απ’ τον εσπερινό ήδη του Σαββάτου, βάζουν τα καλά τους τα ξωκλησάκια του Αιγαίου για να ανάψουν, στο λιόγερμα της παραμονής, το πρώτο κεράκι της γιορτής.

 

Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ’ το «αθάνατο κρασί του 21» – σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες,

 

ανάρια – ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ’ τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά – μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ’ το Δίστομο

 

 

τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ’ τα Καλάβρυτα

και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ’ τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη – «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ’ την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ’ τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά

αγκαλιά με τα γράμματα απ’ τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.

 

Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ’ τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Βαγγέλιο» παρέα

 

με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα,

 

του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ’ αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.

 

Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ’ την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να

 

εύχεται ο πρωτομάρτυρας

στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να

ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων – όμως

 

Μεγάλη η Γιορτή

κι όσο πάει και μεγαλώνει το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.

Σαν σήμερα, 25^η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ’ την Καππαδοκία ως τη Θράκη,

 

και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για

 

να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.

Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ – όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα

 

για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ

ελε λευ

λέξη αγνώστου ετύμου η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες

 

του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.

 

Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας – τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ

 

από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας – ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ’ την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.

 

Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ’ τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή

 

μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε’ της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»

 

Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!

Εχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! – τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ’ τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!

 

Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται!

 

Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτή σ’ αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.

Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται…

 

ΣΤΑΘΗΣ

ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΩΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΕΣ

Μπαίνουμε στη μάχη στα γεμάτα

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Σύμφωνα με όσα γράφει το άρθρο στην «Καθημερινή», δεν χρειάζεται καν να γίνουν εκλογές. Θα γλιτώσει και το δημόσιο ταμείο τόσα χρήματα. Σαμαράς Βενιζέλος συμφωνούν ότι θα ‘ναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός, υπουργούς έχουν έτοιμους, όχι μόνο τους σημερινούς αλλά κι αυτούς που έχει στην αναμονή η «Καθημερινή», ενδεχομένως και άλλοι κύκλοι της αστικής τάξης. Κατά το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» όλα τα ‘χουν κανονισμένα.

Δική τους η δημοκρατία, δικό τους και το χτένι. Κάνουν – δεν κάνουν εκλογές. Με αυτήν ή την άλλη κυβέρνηση, το δεδομένο τους είναι ένα: η δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο, μ’ όλες τις συνέπειες που ήδη βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Απέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα που τόσο κυνικά προβάλλει ως δεδομένη η αστική τάξη, πρέπει να αντιπαρατεθεί ένα όσο το δυνατόν ισχυρότατο λαϊκό κίνημα που εκ των πραγμάτων έχει μόνο ένα περιθώριο:

Να ανατρέψει και την εφαρμοζόμενη πολιτική και τους φορείς της.

Η ίδια η αστική τάξη, παρά τους κατά καιρούς ύμνους της στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, κάνει καθαρό πως οι εκλογές είναι μόνο ένας φερετζές για την και με εκλογές νομιμοποίηση αυτού που βρίσκεται «κάτω από το φερετζέ», δηλαδή της εξουσίας της. Ομολογία που διαβασμένη από τη σκοπιά της εργατικής τάξης σημαίνει πως μ’ άλλο δρόμο θα ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών.

Το πώς θα γίνει αυτό θα το κρίνει εκείνη η στιγμή. Σήμερα είμαστε σε άλλο καιρό:

Αυτόν στον οποίο πρέπει να συγκεντρωθούν δυνάμεις. Οχι γενικά δυνάμεις, αλλά δυνάμεις που δίνουν από σήμερα τη μάχη, δυνάμεις που βάζουν κάθε εμπόδιο στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής και αποκτούν συνείδηση μέσα απ’ αυτό ότι τελικά μόνο ανατρέποντας τη σαπίλα, μόνο τσακίζοντας τον αντίπαλο, μπορούν να νικήσουν. Από τις επιδιώξεις της αστικής τάξης κρατάμε μόνο το γεγονός ότι καθώς δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς η ίδια είναι αυτή που επιταχύνει τις εξελίξεις. Οδηγεί, δηλαδή, μεγάλες μάζες εργαζομένων στη θέση που πρέπει να επιλέξουν για ποιο στρατόπεδο θα χύσουν το αίμα τους: Για τα κέρδη των καπιταλιστών, ή για την απελευθέρωση των εργατών.

Ο πόλεμος θα κριθεί εκεί που πράγματι κινούνται μάζες εργαζομένων, ευρύτερα λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο.

Παράδειγμα: Στη Νέα Ιωνία η Λαϊκή Επιτροπή μπήκε μπροστά και κάλεσε το λαό της περιοχής να διαδηλώσει μαζί με τους απεργούς εργαζόμενους στην επιχείρηση τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών «phone-marketing». Οι εργαζόμενοι ήδη δίνουν τη μάχη στηριγμένοι στα σωματεία ΣΕΤΗΠ – τηλεπικοινωνιών και χρηματοπιστωτικού που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Η Λαϊκή Επιτροπή καλεί την εργατική τάξη και το λαό της Ν. Ιωνίας να συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων. Και ήδη στη μάχη για τη στήριξη των απεργών έχουν πέσει οι φορείς που συγκροτούν τη Λαϊκή Επιτροπή, δηλαδή το Παράρτημα Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ιωνίας, η Επιτροπή ΕΒΕ, η Επιτροπή Ανέργων, ο Σύλλογος Γυναικών, τα Σωματεία Συνταξιούχων ΙΚΑ και ΤΕΒΕ, ο Σύλλογος Δασκάλων «Γ. Σεφέρης», το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής.

Ετσι πρέπει να πάμε, έτσι θα πάμε.

Ασε τα επιτελεία της αστικής τάξης να κάνουν ασκήσεις επί χάρτου για την κυβέρνηση που τους ταιριάζει. Δεδομένο από τώρα τι θα είναι αυτή η κυβέρνηση: βαθιά αντιλαϊκή, εξαιρετικά αντεργατική, μια κυβέρνηση επικίνδυνη.

Το κρίσιμο είναι τι θα έχει απέναντί της αυτή η κυβέρνηση. Εκλογικά, η απάντηση είναι μία:

Ενα όσο το δυνατόν ισχυρότερο ΚΚΕ που ήδη έχει διαθέσει όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση των αγώνων, στο κτίσιμο στη βάση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου που αντιμετωπίζει σε κάθε φάση την αντεργατική – αντιλαϊκή επίθεση, προβάλλει ως κεντρικό στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο που σήμερα ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές μέσα από το μηχανισμό της δικτατορίας τους, μιας δικτατορίας που κάθε τέσσερα χρόνια με όρους μαζικής λοβοτομής επιχειρεί να νομιμοποιείται ως – και δήθεν – δημοκρατική.

Η δημοκρατία των εργατών προϋποθέτει την εξαφάνιση του κύριου συντελεστή της ανισότητας κι αυτός δεν είναι άλλος από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Γι’ αυτό παλεύουμε, αυτό προβάλλουμε καθαρά στην εργατική τάξη, γι’ αυτό καλούμε σε συσπείρωση γύρω από τη στρατηγική του ΚΚΕ, χωρίς ν’ αφήνουμε κανένα περιθώριο που να καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί και ο σκύλος – οι καπιταλιστές- να ‘ναι χορτάτος και η πίτα – ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος – να ανήκει στους παραγωγούς του.

Σ’ αυτές τις εκλογές η εργατική τάξη καλείται να μετάσχει με πλησίστιες τις σημαίες της απελευθέρωσής της. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές έχουν κάνει καθαρό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια κορυφαία μάχη. Από εκεί αυτοί και τα κόμματά τους (μ’ όποιον φερετζέ) κι από δω η εργατική τάξη με τους συμμάχους της και το Κόμμα της, το ΚΚΕ.

Βραβείο σεναρίου.

Θύμιος Καλαμούκης

 

(το κείμενο διαβάζεται με μια ανάσα)

Τα συνεργεία του Δήμου, μαζεύουν τα νεράντζια, από όλες τις νεραντζιές, πέριξ του Συντάγματος, για να μην τα πετάξει ο κόσμος στους επισήμους, την Κυριακή. Αυτοί οι επίσημοι, είναι εκπρόσωποι του κόσμου, σχεδόν όλοι εκλεγμένοι από τον ίδιο τον κόσμο, τον οποίο κόσμο σώζουν συνεχώς, οι επίσημοι. Τον σώζουν χωρίς να τον ρωτάνε αν θέλει σώσιμο ή αν θέλει αυτό το σώσιμο. Το έσωσαν μια φορά, το καλοκαίρι του 2010, με το πρώτο μνημόνιο, μια τρείς  μήνες μετά με το πρώτο μεσοπρόθεσμο και από τότε τον έσωσαν, άλλες τρείς τέσσερις φορές, με ισάριθμα μεσοπρόθεσμα. Πάντα χωρίς να τον ρωτάνε, για το εκάστοτε σώσιμο. Τελευταία φορά τον έσωσαν, πριν περίπου ένα μήνα με το δεύτερο μνημόνιο. Και πάλι χωρίς να τον ρωτήσουν. Το βασικό επιχείρημα όλων αυτών των επισήμων σε κάθε σώσιμο, είναι  ότι πρέπει, για να μην χρεοκοπήσουμε να πεινάσουμε. Και όταν τους ρωτάς με ποιο τρόπο δεν θα χρεοκοπήσουμε, σου απαντάνε: Πεινώντας. Αυτά τα προτείνει το ΠΑΣΟΚ, τώρα, γιατί πριν βγει νικητής πρότεινε τα ακριβώς αντίθετα. Επίσης τα προτείνει, τώρα και η Νέα Δημοκρατία, η οποία πρότεινε τα ακριβώς αντίθετα, ακόμη και όταν το ΠΑΣΟΚ πρότεινε τα αντίθετα από αυτά που πρότεινε η Νέα Δημοκρατία. Τα ίδια με το ΠΑΣΟΚ πρότεινε, αρχικά και η Ντόρα, τα οποία ήταν αντίθετα από αυτά που πρότεινε η Νέα Δημοκρατία και γι αυτό την διέγραψε. Τώρα όμως που η Νέα Δημοκρατία προτείνει τα ίδια με αυτά που προτείνει και το ΠΑΣΟΚ, δεν ξαναπήρε την Ντόρα πίσω, αλλά διέγραψε και όσους, διαφώνησαν με αυτά που προτείνει τώρα, που ήταν αντίθετα με αυτά που πρότεινε στην αρχή. Επίσης αυτά όλα δεν τα προτείνει το ΛΑΟΣ, ενώ τα πρότεινε πριν δύο χρόνια, με θέρμη και με Άδωνη. Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ λέει, ότι έσωσε και σώζει τη χώρα, φτάνοντας την ανεργία σε νούμερα άνω του ενός εκατομμυρίου, ενώ οι ηγέτες του δηλώνουν ότι αν ήταν στη θέση των ανέργων θα διαδήλωναν στους δρόμους, αλλά καλεί όμως τον κόσμο, να μην διαδηλώνει και να είναι ψύχραιμος και να δείξει την αντίθεσή του μόνο στην κάλπη, όταν και όποτε γίνουν εκλογές. Οι οποίες εκλογές, θα γίνουν για να ξανακάνει κυβέρνηση ο Λουκάς Παπαδήμος, με την στήριξη των δύο συνέταιρων, ίσως και κάποιου τρίτου κολαούζου, από τους πολλούς πρόθυμους που θα υπάρξουν, για να στηρίξουν μια κατά κοινή εκτίμηση αποτυχημένη συνταγή που ενώ εφαρμόστηκε για να μην οδηγήσει στην καταστροφή την ελληνική κοινωνία, κατάφερε να οδηγήσει στην καταστροφή την ελληνική κοινωνία, εφαρμόζοντας μια συνταγή ίδια με αυτή που εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που οδηγούνται επίσης στην καταστροφή, όπως η Πορτογαλία, η οποία δηλώνει ότι δεν θα γίνει Ελλάδα, ενώ έχει αρχίσει να γίνεται. Αυτήν την συνταγή την παρουσιάζουν ως μονόδρομο για την αποφυγή της εξαθλίωσης, ενώ οδηγεί μόνο στην εξαθλίωση, την παρουσιάζουν ως σωτηρία ενώ δεν σώζει και τον λαό αλλά και αυτόν που την εφαρμόζει, τις κυβερνήσεις δηλαδή και οδηγεί στην καταστροφή, ανεξαρτήτως του ποιοι την υποστηρίζουν και σε ποια χώρα την εφαρμόζουν και πως την εφαρμόζουν. Σώζουν όμως τις ξένες τράπεζες, οι οποίες στην εποχή της χασούρας, μας καλούν να βάλουμε πλάτη ενώ στην εποχή των κερδών τα έπαιρναν πίσω από την πλάτη. Και μέσα σε όλα αυτά, ένας Βενιζέλος, διαδέχεται έναν Παπανδρέου, όχι στο κελί της φυλακής αλλά στο τιμόνι του κόμματος, όπως λίγο πριν ένας Παπανδρέου διαδέχτηκε έναν Καραμανλή, όχι στο κελί της φυλακής, αλλά στο τιμόνι της χώρας. Έγινε δηλαδή ότι γίνεται τα τελευταία 100 χρόνια.
Και θέλετε να μου πείτε, ότι όλα αυτά είναι πραγματικά και λογικά;

ΥΓ1: Θα ήθελα να ήξερα ποιος είναι αυτός που γράφει το σενάριο στην επιθεώρηση που λέγεται Ελλάδα.
ΥΓ2: Θα ήθελα να τον ήξερα για να τον συγχαρώ που είχε το εύρημα, να μαζέψουν τα νεράντζια από τις νεραντζιές του κέντρου…

Ρατσισμός και «Φαρ Ουέστ» υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας του πολίτη»!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Αυτά που λέει και κάνει ο Καρατζαφέρης με τη ρατσιστική προεκλογική σταυροφορίατου εναντίον των μεταναστών δεν είναι δικής του ακροδεξιάς ευρεσιτεχνίας.

Τα ίδια τούτη την ώρα διαπράττει το φασισταριό της Γαλλίας υπό την Μαρί Λεπέν.

Το ενδιαφέρον για το «νέο – και πάντα «σοσιαλιστικό» – ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου είναι ότι η «μαυρίλα» του ΛΑ.Ο.Σ. εκδηλώνεται σε ένα θερμοκήπιο που έχει από «σκούπες» κατά μεταναστών του Χρυσοχοΐδη μέχρι «τείχη» στον Εβρο του Παπουτσή…

Το ενδιαφέρον για το «δημοκρατικό» περιβάλλον που καλλιεργεί το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό είναι ότι σε αυτήν τη χυδαία τακτική της ψηφο-λαθρο-θηρίας που εξελίσσεται πάνω στο σώμα των μεταναστών, έχουν σπεύσει και συμμετέχουν όλες οι «κεφαλές του τόπου», από τον Σαμαρά μέχρι τον Παπαδήμο…

Οσο για τα περί οπλοκατοχής και τα περί της… κρατικά επιδοτούμενης οπλοχρησίας την οποία εισηγείται, αποτυπώνουν ακριβώς το μοντέλο κοινωνίας που πρεσβεύει.

Πρόκειται για την κοινωνία του «Ακήρυχτου Πόλεμου» η οποία εκπροσωπείται στις ΗΠΑ από το λεγόμενο Εθνικό Σύνδεσμο Τυφεκιοφόρων…

Εκεί, λοιπόν, στις ΗΠΑ της ευρείας κατοχής και χρήσης όπλων, σε έναν πληθυσμό 200 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζονταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ότι ξεπερνούν τα 195 εκατομμύρια (!), δηλαδή ένα για κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!

Αυτήν την κοινωνία, τη βουτηγμένη

στην «κουλτούρα του φόβου»,

του άκρατου ατομισμού και

της «Αγριας Δύσης»,

πρεσβεύει ο Καρατζαφέρης και το ΛΑ.Ο.Σ., που επιδίδονται στην ψηφοθηρία μέσω του απροκάλυπτου ρατσιστικού μισανθρωπισμού υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας του πολίτη».

Αλλά ποιο είναι το αποτέλεσμα της «ασφάλειας του πολίτη», όπως την εννοεί ο Καρατζαφέρης – και φλερτάρει μαζί του η ΝΔ;

Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας είναι στο εσωτερικό των ΗΠΑ ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ).

Τι σημαίνει αυτό:

Οτι κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα πάνω από 11.000 άνθρωποι (!) ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας.

Πρόκειται, δηλαδή, σε επίπεδο ανθρωπίνων απωλειών, για… τέσσερις (!) 11ες του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο!

Ηρθε το… 1821!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο κ. Προβόπουλος, μας είπε προχτές ότι με τα PSI, τις νέες δανειακές συμβάσεις και με τα νέα μνημόνια, η αγοραστική αξία των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων θα έχει επιστρέψει το 2013 (για το καλό τους…)

στα επίπεδα του 2001.

Μόνο που τα πράγματα δεν είναι και τόσο… ευχάριστα.

Συγκεκριμένα:

1) Ηδη από το 2010, από το πρώτο κιόλας μνημόνιο και πριν ακόμα το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. συγκροτήσουν την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» του δεύτερου μνημονίου, είχε καταγραφεί – και μάλιστα με στοιχεία της δικής τους ΓΣΕΕ – ότι:

Οι μισθοί των Ελλήνων εργαζομένων σε πραγματικές τιμές είχαν περιπέσει στα επίπεδα του 1984!

Αν, λοιπόν, με το πρώτο μνημόνιο μας γύρισαν στη δεκαετία του ’80, τότε στην «καλύτερη» περίπτωση με το ακόμα χειρότερο δεύτερο μνημόνιο μας στέλνουν ολοταχώς

όχι στο 2001, αλλά στο… 1961!

Η «ικανότητά τους», άλλωστε, να γυρίζουν το χρόνο μισόν αιώνα πίσω, έχει ήδη αποδειχτεί στον τομέα της ανεργίας: Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, οι άνεργοι να είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, είχε να συμβεί στη χώρα από τη δεκαετία του ’60…

2) Φαίνεται ότι ο κ. Προβόπουλος, πριν εξάγει συμπεράσματα για το πόσο πίσω μάς γυρίζουν οι πολιτικές τις οποίες επιδοκιμάζει, ξέχασε να βάλει στη «χρονομηχανή» του τον παράγοντα εργασιακές σχέσεις. Αλλά τι προκύπτει αν μπει κι αυτή η παράμετρος στην εξίσωση του πισωγυρίσματος;

Οτι με τα μέτρα για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, με την εκθεμελίωση κάθε έννοιας «εργατικού δικαίου», με τη λεγόμενη «εκ περιτροπής εργασία», με τις «επιχειρησιακές συμβάσεις», με τα «δουλεμπορικά» και με όλα τα συναφή, που συνθέτουν την εικόνα «Νταχάου» που νομιμοποίησαν με το δεύτερο μνημόνιο στους εργασιακούς χώρους, οι εργασιακές σχέσεις περιέρχονται

όχι στο 2001, αλλά στο… 1881!

Εκεί μας γυρίζουν! Στον 19ο αιώνα! Σε εποχές που παραπέμπουν στην εξέγερση του Σικάγου και πριν ακόμα κι από εκείνη την ματωμένη Πρωτομαγιά!

3) Υπάρχει, επίσης, η παράμετρος των νέων δανείων και της νέας δανειακής σύμβασης, ισχύος μέχρι το… 2042! Πρόκειται για το νέο χαλκά που έβαλαν στον ελληνικό λαό όλοι αυτοί που – αντί να κρύβονται – πανηγυρίζουν κιόλας επειδή, όπως λένε, η Ελλάδα «πήρε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία από κάθε άλλη χώρα»!

Οι «σωτήρες», επομένως, μας γυρίζουν

όχι στο 2001, αλλά στο… 1821!

Στα δάνεια, δηλαδή, της εποχής του Κωλέττη. Τότε που η Ελλάδα είχε χρέη πριν ακόμα συγκροτηθεί ως κράτος! Τότε που τους τόκους και τα χρέη εκείνων των δανείων ο ελληνικός λαός τα πλήρωνε με χρεοκοπίες, με συμφορές και καταστροφές για άλλα 100 χρόνια!

Στο… 1821, λοιπόν.

Αυτή είναι η πραγματική χρονιά στην οποία θέλουν να κατρακυλήσουν τον εργαζόμενο λαό.

Αλλά εδώ βρίσκεται και η «αχίλλειος πτέρνα» τους:

Γιατί, εκτός από την επιστροφή του παρόντος και του μέλλοντος στο δικό τους «1821», σ’ εκείνο των «κοτσαμπάσηδων, πασάδων και σεβάσμιων δεσποτάδων»,

υπάρχει και η από κάθε άποψη ώριμη δυνατότητα, για το σύγχρονο, για το περισσότερο από ποτέ επίκαιρο, για το δικό μας, για το ταξικό «1821».

Γιατί «σηκώνουν» τη διαφθορά;

Ολο και πιο συχνά προβάλλεται το φαινόμενο της διαφθοράς, σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, ως η αιτία για την κρίση. Ρεπορτάζ και αποκαλύψεις επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα για να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Η διαφθορά και η κακοδιαχείριση είναι φαινόμενα υπαρκτά, αλλά ωχριούν μπροστά στη «νόμιμη» κλεψιά των εργατών από τους καπιταλιστές, με την ιδιοποίηση της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες, τη δραστική μείωση μισθών, εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.

Αυτή τη «νόμιμη» κλοπή αποσιωπούν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και τα παρακλάδια τους, γιατί βεβαίως αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Ετσι ξυφουλκούν μεταξύ τους για το ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένος. Αυτό είναι το πεδίο της όποιας αντιπαράθεσής τους και είναι φυσιολογικό γιατί έχουν την ίδια στρατηγική. Ετσι οι λεονταρισμοί των διαφόρων πολιτικών του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ ή των άλλων παραφυάδων του συστήματος «ότι εμείς είμαστε πιο αποτελεσματικοί από τους άλλους», αποσκοπούν στο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για να μη δουν ότι όλοι μαζί οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης τους κλέβουν τον ιδρώτα τους. Να μη δουν ότι είναι οι ίδιοι που τους στερούν τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες που έχει αυτή η χώρα και τους καταδικάζουν σε μια χαμοζωή, που δεν αξίζει να ζουν στον 21ο αιώνα με τα τόσα επιτεύγματα και αλματώδη πρόοδο της επιστήμης.

Είναι τώρα μερικές μέρες που η αστική προπαγάνδα βομβαρδίζει τις λαϊκές συνειδήσεις με τις «συντάξεις – μαϊμού», με τα κοινωνικά «επιδόματα – μαϊμού», τις «αναρρωτικές άδειες μαϊμού» κ.λπ. που όση δόση αλήθειας και αν έχουν είναι αποτέλεσμα της ρουσφετολογικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση κάνει λόγο για απώλεια από το κράτος ενός δισ. ευρώ όταν μέσα σε δύο χρόνια έχει δώσει μόνο στις τράπεζες 150 δισ. ευρώ, ενώ τα προηγούμενα χρόνια έδωσε πολλαπλάσια σε επιχειρηματικούς ομίλους για δημόσια έργα υποδομών που κερδίζουν από την εκμετάλλευσή τους επίσης δισ. ευρώ. Αλλά αυτή η άθλια προπαγάνδα, αφενός αποπροσανατολίζει από το ποια τάξη κατασπαταλά το κρατικό χρήμα, (μεγαλοεπιχειρηματίες) και αφετέρου ενοχοποιεί τα λαϊκά στρώματα ως συνυπεύθυνα για την κρίση στη λογική «μαζί τα φάγαμε». Λένε ότι τα παραπάνω τσακίζουν τα Ταμεία, για να συγκαλύψουν την πολύμορφη λεηλασία της περιουσίας τους από το κεφάλαιο, αποτέλεσμα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων.

Ο «βομβαρδισμός» σε μεγάλες δόσεις με τη «διαφθορά», με τη συνδρομή των ΜΜΕ που ανήκουν στους ίδιους τους μεγαλοκαπιταλιστές, πάει χέρι – χέρι με το βομβαρδισμό ότι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα είναι μονόδρομος, είναι «επώδυνη αλλά αναγκαία συνθήκη δήθεν για να σταθούμε στα πόδια μας». Σκοπός τους, η σκέψη και η δράση των εργαζομένων να ξεκινάει από τα «δεδομένα» που θέλουν: δηλαδή … δεδομένα τα μνημόνια, δεδομένη η ΕΕ και το ευρώ (το δίλημμα που θέτουν είναι «Ευρώπη ή χάος»), δεδομένη η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεδομένη εντέλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στην ίδια κατεύθυνση με τα αστικά κόμματα, με αντιμνημονιακή ρητορική περί διαφθοράς, κινούνται και οι διάφορες παραλλαγές του οπορτουνισμού, που θέλουν να εξωραΐσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα χωρίς να θίγουν στο ελάχιστο την ουσία της εκμετάλλευσης. Ολοι μαζί λένε στο λαό ότι μπορεί να γίνει το σύστημα «πιο δίκαιο», «λιγότερο διεφθαρμένο», στη διαφθορά οφείλεται η κρίση, το χρέος, άρα χωρίς διαφθορά θα εξαλειφθούν, συγκαλύπτοντας ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη του συστήματος, και έτσι να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης της πάλης ενάντιά του, ενάντια στην εκμετάλλευση, για διέξοδο σε όφελός του χωρίς καπιταλιστές.

Το ΚΚΕ, βεβαίως, δεν χαρίζεται στα ζητήματα της διαφθοράς και των σκανδάλων (παρόλο που έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι οι διαδικασίες στο αστικό κοινοβούλιο οδηγούν στο κουκούλωμα), αλλά παράλληλα αποκαλύπτει ότι αιτία της κρίσης είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κέρδος που πρέπει οι εργαζόμενοι να εξαλείψουν για να φέρουν φιλολαϊκή διέξοδο. Τους καλεί να γίνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι της ζωής τους και αυτό πρώτα και κύρια κρίνεται στο πεδίο της οικονομίας. Η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, ο πανεθνικός σχεδιασμός με εργατικό έλεγχο, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους είναι στόχοι πάλης ζωτικής σημασίας, οι μόνοι που δίνουν προοπτική στα λαϊκά στρώματα. Αυτόν το δρόμο μπορεί να τον επιβάλει και θα το κάνει η οργανωμένη ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή πάλη.

Ο κύριος ΣΕΒ

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Θεσσαλίας, ο κύριος Δοντάς, δήλωσε:

«Η ισορροπία για την ελληνική οικονομία (…) επέρχεται με τη μείωση των πραγματικών μισθών στα 300 ευρώ».

Δυο βδομάδες αργότερα ο – πανελλαδικής κλίμακας – εκπρόσωπος των βιομηχάνων, ο πρόεδρος του ΣΕΒ κύριος Δασκαλόπουλος, επιτέθηκε με δριμύτητα στη «σταλινική Αριστερά» της «εθνικής ανευθυνότητας».

Αιτία το γεγονός ότι το ΚΚΕ αντίκειται στη «σωτήρια» πολιτική των βιομηχάνων, που θέλουν τον εργαζόμενο να ζει (;) με 300 ευρώ μηνιάτικο.

Σημειώστε ότι οι δηλώσεις του κυρίου Δασκαλόπουλου κατά του ΚΚΕ και υπέρ της «σωτηρίας» της Ελλάδας, έγιναν με αναψοκοκκινισμένο ύφος, ενδεικτικό της πατριωτικής έξαρσης του ανδρός.

Για να βρει κανείς στην τάξη των βιομηχάνων αντίστοιχη – πατριωτική – έξαψη, θα πρέπει να ανατρέξει αρκετά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στους ταξικούς προγόνους του κυρίου Δασκαλόπουλου, εκείνους που το 1940 την «έκαναν» κατά Κάιρο μεριά, και που 10 χρόνια μετά γύρισαν για να χτίσουν «Νέους Παρθενώνες» και να ξεκοκαλίσουν τα σχέδια Μάρσαλ…

Το πού το πάει ο ΣΕΒ, λοιπόν, από την άποψη των κοινωνικών, εργασιακών και εισοδηματικών Νταχάου για το λαό, είναι δεδομένο.

Γνωστό επίσης ότι πριν ο κύριος Δασκαλόπουλος αποφασίσει να προβεί σε αυτή την αντιΚΚΕ προεκλογική παρέμβαση, ο ίδιος αντικομμουνισμός είχε εκτοξευτεί για λογαριασμό της τάξης του από τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Καρατζαφύρερ, Μπακογιάννη κ.ο.κ.

Φαίνεται, όμως, ότι στις τάξεις των βιομηχάνων υπάρχει εντεινόμενη – και καθόλου ανεξήγητη – ταραχή. Τέτοια που εξανάγκασε τον κύριο Δασκαλόπουλο να αποκαλύψει αυτοπροσώπως ποιος είναι

ο «υποβολέας» του αντιΚουΚουΕδικου οίστρου που διαπερνά το σύνολο του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος.

Ας δούμε, όμως, έναντι της «εθνικής ανευθυνότητας» του ΚΚΕ, ποιο είναι το είδος της «εθνικής υπευθυνότητας» που αντιτείνει ο ΣΕΒ, ως «υποβολέας» του αντιΚΚΕ παροξυσμού:

Ο κ. Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που έχει προτείνει στον ελληνικό λαό να δει

«την περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, την κατάργηση των επιδομάτων, την αύξηση των φόρων» ως μέτρα… αναγκαστικά και αναπόφευκτα αφού, όπως είπε «ήταν όλα μέτρα έκτακτης ανάγκης».

Ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που έχει δηλώσει ότι

«οι αλλαγές αυτές (σ.σ.: τα μέτρα των Μνημονίων, δηλαδή) αποτελούν τη μόνη διέξοδο από την κρίση, προσφέρουν τη μόνη αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον μας»

Ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που μεταφέροντας στον ελληνικό λαό την άποψη των βιομηχάνων για το πώς πρέπει να αισθάνονται για την – κατά Πάγκαλο – «ευλογία» των Μνημονίων, είχε δηλώσει ότι

«το Μνημόνιο δεν πρέπει να μας διχάζει, αλλά να μας ενώνει…».

Ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, είναι αυτός που έχει δηλώσει ότι η καλύτερη… αντίσταση έναντι του Μνημονίου είναι να το

«ξεπεράσουμε (…) εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα τους όρους του».

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 18/11/2010)

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι με τη σημερινή του αντικομμουνιστική προεκλογική παρέμβαση,

με το κάλεσμα στους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τα κόμματα της «εθνικής υπευθυνότητας» έναντι του ΚΚΕ της «εθνικής ανευθυνότητας»,

ο ΣΕΒ αποδείχτηκε απόλυτα συνεπής με τον εαυτό του και με τις δεδηλωμένες πολιτικές του… προτιμήσεις.

Για παράδειγμα:

Ηταν ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, που πανηγύριζε μετά την σύμπραξη των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ υπό τη συγκολλητική ουσία του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ., δηλώνοντας ότι

«η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι, στη σημερινή οριακή συγκυρία, η τελευταία ελπίδα της χώρας».

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 10/11/2011)

Είναι ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, που λατρεύει το ΠΑΣΟΚ σε τέτοιο βαθμό που έχει προτείνει ακόμα και τη συγχώνευση ΣΕΒ – ΠΑΣΟΚ! Απολαύστε τη δήλωση που έκανε στο ΙΣΤΑΜΕ (Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών «Ανδρέας Παπανδρέου»), δηλαδή στο επίσημο ίδρυμα μελετών του ΠΑΣΟΚ:

«Απόρησα με τον εαυτό μου, πώς εγώ ένας άνθρωπος του στυγνού κατεστημένου εισχωρώ σε σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, όταν διάβασα τη μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ «Η στρατηγική της Λισαβόνας και οι προκλήσεις των μεταρρυθμίσεων για την Ελλάδα». Γιατί οι απόψεις μας ταυτίζονται. Νομίζω ότι μπορούμε να δούμε ακόμα και μία συγχώνευση του ΣΕΒ με το ΙΣΤΑΜΕ και άλλων κοινωνικών εταίρων. Αυτό δείχνει πως έχουν πέσει οι διαχωριστικές γραμμές. Δείχνει ευρωπαϊκή ωριμότητα. Συμφωνώ απόλυτα»!

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 22/1/2006)

Είναι ο κύριος Δασκαλόπουλος, ως πρόεδρος του ΣΕΒ, που ακριβώς την επόμενη μέρα των εκλογών του 2009, και γνωρίζοντας προφανώς τι κρυβόταν πίσω από το προεκλογικό εκείνο «λεφτά υπάρχουν», πανηγύριζε έξαλλα για την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ μιλώντας για

«μια νέα αφετηρία, ένα νέο ξεκίνημα» και «ισχυρή διακυβέρνηση που απαιτούν οι καιροί και η οριακή κατάσταση του τόπου»

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος 5/10/2009),

ενώ σχολιάζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου επανερχόταν δυο βδομάδες αργότερα με διθυράμβους του τύπου

«σηματοδοτείται μια αντίληψη ουσιαστικής και ελπιδοφόρας αλλαγής».

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 18/10/2009)

Είναι ο κύριος Δασκαλόπουλος που, φυσικά, ως πρόεδρος και εκπρόσωπος των βιομηχάνων, δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης του.

Αναφερόμενος, λοιπόν, στη ΝΔ, έλεγε:

«Από τη Νέα Δημοκρατία προσδοκούμε να συμβάλει καθοριστικά στην προσπάθεια να μεταμορφωθεί η Ελλάδα σε χώρα σύγχρονη, φιλική στην επιχειρηματικότητα και ανοικτή στις επενδύσεις».

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 7/9/2010)

Η προσδοκία του ΣΕΒ δεν άργησε να ευοδωθεί από την… «αντιμνημονιακή» ΝΔ.

Εν κατακλείδι, ο κύριος Δασκαλόπουλος και ο ΣΕΒ, έχουν εμπεδωμένη άποψη για το τι συνιστά «σωτηρία» της χώρας.

Ενδεικτικά παραθέτουμε το πώς προϋπάντησε ο ΣΕΒ την απόφαση της τάξης των πλουτοκρατών να προσκαλέσει για απόβαση στην Ελλάδα τα κοράκια της ΕΕ και τα βαμπίρ του ΔΝΤ:

«Θεωρώ χρέος μου να τονίσω ότι είναι άμεση και ζωτική ανάγκη να ενεργοποιήσει η χώρα χωρίς άλλη καθυστέρηση το μηχανισμό στήριξης της ΕΕ με την προβλεπόμενη συμμετοχή του ΔΝΤ. Την προσφυγή στο μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ δεν πρέπει να τη δούμε ως τιμωρία αλλά ως αναγκαία θεραπεία».

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, 21/4/2010)

Κατόπιν όλων αυτών, ευεξήγητη δεν είναι η

εξόφθαλμα αντικομμουνιστική και απροσχημάτιστα προεκλογική εκδήλωση της πρεμούρας του ΣΕΒ;…

Ο Θαυμαστός κόσμος των ζώων

 

Δαγκώνουν τώρα τα «ντόμπερμαν» το χέρι που τα τάιζε. Δαγκώνουν τώρα τα ντόμπερμαν εκεί που έγλειφαν – δεν

ξενίζει!

Αφού, επί δύο συναπτά έτη, το δελτίο ειδήσεων του «Mega» -για να πάρουμε ένα μόνον παράδειγμα- παρακολούθησε την κάθοδο της Ελλάδας στον Άδη επαινώντας τον βαρκάρη – Χάροντα – Γιωργάκη, τώρα, που ο Γιωργάκης εξέπεσε

άρχισαν ήδη να τον ειρωνεύονται, να τον επιτιμούν και ξεδιάντροπα να χαχανίζουν εις βάρος του.
Σαν να μην είναι συνένοχοί του! Σαν να μην υποστήριξαν με φανατισμό όλες τις ενέργειες του ανδρός που οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο.
Κοροϊδεύουν τώρα τον Γιωργάκη ποιοί; Αυτοί που τον επαινούσαν ακόμη κι όταν γινόταν ο ίδιος ανδρείκελο του κάθε Ράιχενμπαχ κι ουτιδανού Τόμσεν;
Ποιοί; αυτοί που έστησαν έκτακτα δελτία (!!) με τον Γιωργάκη να περνάει τα διόδια;!
Μιλά εκ των υστέρων η διατεταγμένη δημοσιογραφία λες και απευθύνεται σε ηλιθίους;
Λες και ξεχάσαμε την ιταμή τρομοκρατία που ασκούσαν εναντίον οποιουδήποτε αντέλεγε σε όσα ο «ποδηλάτης» ου μην και «κωπήλατης κανό» ξεφούρνιζε;
Ή μήπως νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι Ελληνες ότι η προσπάθειά τους να κάνουν τώρα με τον Μπενύτο τα ίδια, δεν είναι διαφορετική απ’ όσα έκαναν με τον Γιωργάκη;
Απλώς, όνομα στο «άλογο του Καλιγούλα αλλάζουν», χθες Γιωργάκης (προχθές Σημίτης) σήμερα Μπενύτο, αλλά πάντα η ίδια δημοσιογραφία της ελεεινής μορφής

χειραγώγησης, εκβιασμών και παραπληροφόρησης του λαού.

Μόλις λίγους μήνες πριν, αυτή η δημοσιογραφία (διάβαζε προπαγάνδα) δεν καλλιεργούσε, χάριν της εξουσίας, τη μισθολογική αντίθεση μεταξύ των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα;
Τώρα που η εξίσωση και των δύο προς τα κάτω επετεύχθη, δεν συνεχίζει αυτή η δημοσιογραφία τον ίδιο χαβά για περαιτέρω κάθοδο (όλων πλέον) στον Αδη της Λετονίας ή του Μπαγκλαντές;
Ο Γιωργάκης κατάφερε σε δύο χρόνια να γυρίσει την Ελλάδα πίσω δεκάδες έτη και τον κοροϊδεύουν τώρα οι συναυτουργοί του; τα μούτρα τους κοροϊδεύουν, αν νομίζουν ότι έτσι εξαπατούν (για μιαν ακόμη φορά) τους πολίτες.

Γίνονται τώρα κήνσορες και τιμητές του Γιωργάκη οι θεράποντες του έργου του;
Μόνον και μόνον επειδή το ΠΑΣΟΚ άλλαξε αφεντικό; Αλλαξε μεν, αλλά το νέο αφεντικό
είναι το ίδιο πιστό όσο και το προηγούμενο αφεντικό στα Μεγάλα Αφεντικά! Αυτά που ελέγχουν αυτού του είδους τη δημοσιογραφία. Αυτήν που ξέρει, ως άλλη Κλαζομένια, να ασχημονεί εις ό,τι αφορά τον κοσμάκη και να υπηρετεί ευπειθώς εις ό,τι αφορά αυτούς που τον εκμεταλλεύονται.
Πιστεύουν στ’ αλήθεια αυτοί οι «φίλοι του Λαού» ότι μια – δύο εκ των υστέρων λοιδορίες εναντίον όσων και οι ίδιοι υποστήριξαν, μπορούν να αποτελέσουν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ

για μια νέα θλιβερή παρθενία;

 

ΣΤΑΘΗΣ

Ο γέγονε, γέγονε;

Το καινούριο φρούτο που εμφανίζεται τις τελευταίες μέρες είναι διάφοροι …πελάτες τηλεοπτικών πάνελ, που διακινούν την ιδέα της …λήθης. Καθηγητάδες ορκισμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και επώνυμοι με μόνιμο στασίδι την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση του λαού υποστηρίζουν ότι διέξοδος από την οξύτατη οικονομική κρίση, που έχει τσακίσει τα πάντα, είναι να ξεχάσουμε ό,τι έγινε και να συμβάλουμε όλοι μαζί στην ανάπτυξη της χώρας. Το λένε, μάλιστα, με μια προκλητική νηφαλιότητα, που είτε δείχνει ότι είναι κυνικοί υπέρ του κεφαλαίου στηρίζοντας όλα όσα έχουν συμβεί τα δύο τελευταία χρόνια, είτε αποδεικνύει την περιφρόνηση που στην πραγματικότητα έχουν όλα αυτά τα παράσιτα για τον απλό εργάτη, τον αυτοαπασχολούμενο βιοπαλαιστή, τους νέους που πασχίζουν να βρουν μεροκάματο και γυρίζουν άπραγοι στο σπίτι.

Εχουν σκεφτεί, οι άθλιοι, έστω και μια στιγμή, τι ζητούν από τους εργαζόμενους; Αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που απαιτούν από όλους μας, την ώρα που εκείνοι συνεχίζουν τον ευδαιμονικό τους χορό γύρω από τα πτώματα που προκαλεί η φιλομονοπωλιακή πολιτική; Γνωρίζουν τα πάντα και μάλιστα στις λεπτομέρειές τους. Ξέρουν ότι μας καλούν να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι διανύοντας τον 21ο αιώνα και ζώντας σε μια εποχή που ο συσσωρευμένος κοινωνικός πλούτος έχει φτάσει στα ανώτατα μέχρι σήμερα ιστορικά του επίπεδα, αυτός ο λαός πρέπει να γυρίσει πίσω. Ξέρουν ότι η πολιτική που λανσάρουν παραβλέπει ότι οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας διαθέτουν τη δυνατότητα ώστε να μπορούν να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες του λαού, αλλά αξιώνουν από τους εργαζόμενους να ζήσουν σε συνθήκες ανέχειας και φτώχειας.

Με το …«ό,τι έγινε, έγινε», που προτείνουν οι φανεροί και κρυφοί οπαδοί της πολιτικής που στηρίζει τους κεφαλαιοκράτες και τα κέρδη τους, θέλουν να μας υποτάξουν στην ιδέα ότι τα μέτρα που παίρνονται επί δύο χρόνια και ρημάζουν το λαό είναι δεδομένα και ότι πρέπει να ξεκινήσει καινούριος λογαριασμός. Θα σβήσουμε με σφουγγάρι τις μέχρι σήμερα μειώσεις των μισθών και συντάξεων, το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, τους αυξημένους φόρους και τα χαράτσια, να υποταχτούμε σ’ αυτά ως δεδομένα, και να βάλουμε πλάτη για να εξασφαλιστεί η …ανάπτυξη.

Πρόκειται για πρόκληση και κοροϊδία. Επιζητούν την ανάπτυξη, ψάχνουν δηλαδή τρόπους να εξασφαλίσουν κέρδη για το κεφάλαιο και γι’ αυτό επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ότι για χάρη αυτού του στόχου θα πρέπει να ανεχτούμε μια κοινωνία με επίσημη ανεργία πάνω από το 1 εκατομμύριο άτομα, με κατώτατους μισθούς γύρω στα 400 ευρώ, με συντάξεις που κάθε μήνα θα περικόπτονται, μια κοινωνία χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη και ουσιαστική Παιδεία, μια κοινωνία που στο τέλος θα σε καθηλώνει οριστικά με τα συνεχή χαράτσια οικονομικής αφαίμαξης.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα περισσότερο από την αγριότητα που βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια. Δεν είναι ότι δε θέλει. Δεν μπορεί! Γι’ αυτό και ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από τις συνέπειες της δράσης του είναι να λυτρωθούν από την κυριαρχία του. Να ορθώσουν εμπόδια στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, να οργανώσουν το Λαϊκό Μέτωπο για την οριστική της ανατροπή, να αγωνιστούν για την άλλη, τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία.

 

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ