Κ.Κ.Ε: Κάτω η κυβέρνηση, εκλογές τώρα !

«Η εξαγγελία του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα σημαίνει ότι στήνεται ένας πελώριος μηχανισμός καταναγκασμού του λαού, όπου η κυβέρνηση και η Ε.Ε. θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, τις απειλές, την προβοκάτσια για να γονατίσουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να υφαρπάξουν το ναι στη νέα σύμβαση», τονίζει το ΚΚΕ.

Επισημαίνει ότι «το δημοψήφισμα πρόκειται να διεξαχθεί με έναν αντιδραστικό νόμο και βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τη θέση του ΚΚΕ με εκείνη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων, παρότι αυτή είναι διαμετρικά αντίθετη, ενώ η στρατηγική της κυβέρνησης ταυτίζεται με της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και των παρατρεχάμενών τους».

«Εκλογές τώρα. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να τις επιβάλλουν και να τις υποδεχθούν με μαζικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Με τη δράση και την ψήφο τους να καταφέρουν ένα ισχυρό πλήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, της εξουσίας των μονοπωλίων», καταλήγει η ανακοίνωση του ΚΚΕ

πηγή     K.K.E4ever

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΠΕΜΠΤΗ 10 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 6μ.μ.

Ανακοίνωση

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΠΕΜΠΤΗ 10 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 6μ.μ.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι και νέες,

Συναγερμός τώρα, με οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές, παντού, με συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις. Για να εμποδίσουμε τη νέα λεηλασία σε βάρος των Ασφαλιστικών Ταμείων που ανέρχεται σε πάνω από 12 δις.

Φέρνουν ασφαλιστικό νόμο, όπου επιβάλλονται δραματικές παραπέρα περικοπές σε κύριες κι επικουρικές συντάξεις, αύξηση εργατικών εισφορών, μείωση εργοδοτικών εισφορών, σφαγιασμό έως και κατάργηση των εφάπαξ, νέα μεγάλη συρρίκνωση σε ό,τι έχει απομείνει σε δωρεάν ιατροφαρμακευτικές παροχές. Ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει 1,4 δις λιγότερες δαπάνες για τα Ασφαλιστικά Ταμεία για το 2012 σε σχέση με το 2011.

Αγώνας τώρα μαζικός, παλλαϊκός για να αποκρούσουμε τα σχέδια τους για την πλήρη μετατροπή των συντάξεων σε επιδόματα προνοιακού χαρακτήρα. Αγώνας τώρα για να εμποδίσουμε τη διάλυση των Ασφαλιστικών Ταμείων, τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα με πενιχρές παροχές.

Η εξουσία των μονοπωλίων μόνο νέες δυστυχίες μπορεί να σπείρει, μόνο με τη βίαιη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του λαού θωρακίζεται και υπηρετεί τα σχέδιά της. Για αυτό επιβάλλεται η σύγκρουση και η ρήξη μαζί της μέχρι την τελική της ανατροπή, για μια εξουσία και οικονομία που θα υπηρετεί το λαό.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,

Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – ΝΔ διαχρονικά φρόντισαν να φορτώσουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία με ομόλογα ύψους άνω των 25 δις αντί χρηματοδότησης, με τη στήριξη του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού και τις διορισμένες διοικήσεις τους.

Φρόντισαν με νόμους να υποχρεώσουν τα Ταμεία, να αναθέτουν τη διαχείριση των αποθεματικών στο τραπεζικό κεφάλαιο, έτσι φτάσαμε σήμερα 17 δις ευρώ περίπου να τα ξεκοκαλίζουν οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές.

Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι δε θα θιγούν οι συντάξεις είναι πέρα για πέρα ψευδείς, έτσι διαβεβαίωναν μετά τη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου. Και τότε μιλούσαν για μια συμφωνία σωτηρίας και στους τρεις μήνες που ακολούθησαν συντελέσθηκε ένας ανελέητος βομβαρδισμός εναντίον των λαϊκών δικαιωμάτων, εναντίον του εργατικού λαϊκού εισοδήματος.

Είναι ψέμα ολκής, ότι οι απώλειες των Ασφαλιστικών Ταμείων θα καλυφθούν από πρωτογενή πλεονάσματα. Ένα μεγάλο μέρος του παραγόμενου πλούτου και των αντιλαϊκών φόρων κατευθύνεται στην αποπληρωμή των δανειστών της ελληνικής πλουτοκρατίας. Δε θα δώσουν ούτε ένα ευρώ για συντάξεις και Ταμεία.

Η κυβέρνηση εξαπατά και κοροϊδεύει, ότι είναι διασφαλισμένες οι συντάξεις κι οι παροχές, αφού:

Ποτέ το κράτος δεν πλήρωσε στο ακέραιο τις πενιχρές του υποχρεώσεις προς τα Ταμεία, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευτεί οφειλές προς αυτά πάνω από 12 δις ευρώ. Ψέμα είναι, επίσης, ότι οι συντάξεις θα καλύπτονται από εισφορές των εργαζομένων, αφού η ανεργία είναι πάνω από 20%, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις θεριεύουν. Μόνο από τις μειώσεις μισθών το 2011, σύμφωνα με υπολογισμούς, έχασε το ΙΚΑ 800 εκατ. ευρώ. Η εισφοροδιαφυγή των επιχειρήσεων υπολογίζεται ότι στοίχισε στα Ταμεία μόνο τον τελευταίο χρόνο 9 δις.

Η θέση της κυβέρνησης, ότι οι απώλειες των Ταμείων θα καλυφθούν από μεταβιβάσεις δημοσίων ακινήτων είναι σκέτη κοροϊδία, αφού το βέβαιο είναι, ότι σαν αντιστάθμισμα θα δοθεί ό,τι έχει μείνει στα ράφια από το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΔΡΑΣΗ ΠΑΝΤΟΥ

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ανεχθούμε ένα νέο έγκλημα σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης. Πρέπει να ματαιώσουμε τη χαριστική βολή στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Οι αρνητικές εξελίξεις δυναμιτίζουν το παρόν και το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης, κατ’ επέκταση και το μέλλον των παιδιών μας, της νέα γενιάς γενικότερα.

Έχουμε χρέος να αντιπαλέψουμε αυτή την επίθεση.

Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Παντού λαϊκή συμμαχία για την παρεμπόδιση αυτής της πολιτικής και την ανατροπή της. Για μια εξουσία και οικονομία, όπου ο λαός θα διαφεντεύει τον πλούτο που παράγει, χωρίς μονοπώλια, χωρίς καπιταλιστές. Μόνο αυτή η εξουσία μπορεί να διασφαλίσει τις συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παροχές υψηλού επιπέδου.

Απαιτείται εγρήγορση και ετοιμότητα να δοθεί άμεση, μαζική, αγωνιστική απάντηση και να κλιμακωθεί η πάλη εναντίον της νέας αντεργατικής, αντιλαϊκής επίθεσης.

Διεκδικούμε κι απαιτούμε:

• Να καλυφθούν στο 100% από το κράτος οι απώλειες των Ασφαλιστικών Ταμείων από το «κούρεμα» του χρέους.

• Να διασφαλιστεί η κάλυψη των μέχρι τώρα απωλειών στο ακέραιο με βάση την αρχική τιμή των ομολόγων.

• Να επιστραφούν στα Ταμεία οι οφειλές κράτους κι εργοδοσίας και τα λεηλατηθέντα αποθεματικά από το 1950.

• Να αποσυρθούν όλα τα αποθεματικά των Ταμείων από ομόλογα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.

Αλ. Παπαρήγα. Αντένα 31-10 (Βιντεο)

αναδημοσίευση από redfly planet

 

 

 

 

 

Στο βίντεο που παραθέτουμε παρακολουθούμε τον τρόπο με τον οποίο παρουσίασε
η τηλεόραση «902» την σημερινή παρουσία της γ.γ του ΚΚΕ, Α. Παπαρήγα σε πρωινή εκπομπή του Αντένα.
«Οι πρόωρες εκλογές δεν μπορεί να δώσουν μια ουσιαστική λύση είναι όμως στόχος
ώστε η κυβέρνηση που θα προκύψει να είναι αδύναμη, δηλαδή να μην έχει ελεύθερα χέρια να κάνει ότι θέλει», τόνισε.
Η Αλέκα Παπαρήγα επανέλαβε την πάγια θέση του κόμματος της ότι η καπιταλιστική κρίση δεν είναι κρίση χρέους
αλλά υπερσυσώρευσης κεφαλαίων, προσθέτοντας ότι δεν αποκλείετε ένα νέο «κούρεμα» ούτε η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας.

Επίσης η γ.γ του ΚΚΕ τοποθετήθηκε για τα γεγονότα στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη.

Το βιντεο ανεβηκε στο απο va8ikokkino

«Η Ελλάδα θα δώσει κυριαρχία»

οι δηλώσεις του  υπουργού  Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

και το κομμάτι της συνέντευξής του που αφορούν την εθνική κυριαρχία

της Ελλάδας   στο περιοδικό «Σπίγκελ»  που κυκλοφορεί σήμερα

«η Ελλάδα είναι μοναδική και ιδιαίτερη περίπτωση. Σε αντάλλαγμα για μεγαλύτερη βοήθεια από τα κράτη-μέλη, η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει σκληρά μέτρα και να δεχθεί μια πολύ πιο στενή εποπτεία, μπορεί κανείς ακόμα να πει ότι προσωρινά θα εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Δεν πιστεύω ότι καμιά άλλη χώρα θα θέλει να της επιβληθούν τέτοια μέτρα, ακόμη και αν βρεθεί στην έσχατη ανάγκη».

Με Δόξα και Τιμή!

Η παρέλαση και ο Κάρολος Παπούλιας

 

Η ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη και η αποχώρηση του προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια ακόμη μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας μας. Η Eλληνοφρένεια είναι συγκλονισμένη από τις εξελίξεις και γι΄αυτό τον λόγο δεν θα αναφερθεί στη δράση της μειοψηφίας που αμαύρωσε την εθνική επέτειο.

Δικό μας χρέος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ηθική (και ιστορική) αποκατάσταση του προέδρου της Δημοκρατίας, του Αγωνιστή της Εθνικής αντίστασης Κάρολου Παπούλια,  φέρνοντας στο φως κάποιες άγνωστες πτυχές της ζωής και της δράσης του.

Ο Κάρολος Παπούλιας γεννήθηκε στο χωριό Μολυβδοσκέπαστρο Ιωαννίνων στις 4 Ιουνίου το 1929 και είναι γιος του υποστράτηγου Γρηγόριου Παπούλια. Αγωνιστικό πνεύμα, από τα παιδικά του ακόμα χρόνια (σε ηλικία μόλις 5 ετών) οργάνωσε με επιτυχία την αντίσταση στο μόλυβδο κατασκευάζοντας σκέπαστρο από κεραμίδια –κατασκευή ανθεκτικότερη, μετονομάζοντας έτσι το χωριό του σε Κεραμιδοσκέπαστρο  -κερδίζοντας έτσι την εκτίμηση των συγχωριανών του.

Το 1937 και σε ηλικία μόλις 7 ετών καταπίνει μια μύγα, ένα πτώμα που βρέθηκε (ακόμα και σήμερα δεν έχει δώσει απαντήσεις στο αν έγινε από λάθος) στο ποτήρι με το γάλα του. Αυτή ήταν και η αφορμή για τον μικρό Κάρολο να ξεκινήσει μια άτυπη αντιπαράθεση με τα σιχαμένα αυτά έντομα. Όμως, το μίσος του προς τις μύγες δεν εκτονώνεται με την απλή δολοφονία τους με τις μυγοσκοτώστρες. Οπλισμένος με σφεντόνες, σπαθιά, και τόξα ο μικρός Κάρολος γίνεται ο φόβος και ο τρόμος κάθε μύγας του χωριού.

Η δράση του, θεωρήθηκε άκρως επαναστατική και αντιστασιακή από τους συγχωριανούς του, οι οποίοι από τότε τον φωνάζουν με το παρατσούκλι “Κάρολος το Τσακάλι”.

Τέσσερα χρόνια αργότερα (σε ηλικία 11 ετών), το βράδυ της 30ης Μαΐου του 1941, μαζί με άλλους δύο φοιτητές, τον Μανώλη Γλέζο και τον Αποστόλη Σάντα σκαρφαλώνουν στον ιερό βράχο απ΄τη βορειοδυτική πλευρά, και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από την γερμανική φρουρά πλησιάζουν τον ιστό και κατεβάζουν τη σβάστικα.

Η φλόγα της επανάστασης σιγοκαίει στην καρδιά του αγωνιστή. Δεκαπέντε χρόνια μετά την συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση, τα ίχνη του χάνονται για να έρθει  στο φως της δημοσιότητας η παρακάτω φωτογραφία και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης…

Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, ο Παπούλιας μαζί με τον Γκεβάρα συμμετείχαν στο κίνημα της 26ης Ιουλίου με στόχο την ένοπλη δράση για την ανατροπή του κουβανικού καθεστώτος. Ο Παπούλιας συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την ιδιότητα του δικηγόρου για να ακολουθήσει την ίδια «γραμμή» ο Γκεβάρα με την ιδιότητα του γιατρού.

Αρκετά χρόνια αργότερα, και ενώ η επανάσταση είχε πετύχει στη Κούβα, αποχωρεί για τη Βολιβία με σκοπό την αναζήτηση της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Ο Τσε ακολουθεί, μη γνωρίζοντας τις προθέσεις του Καρόλου και ρίχνεται κατευθείαν στο αντάρτικο με αποτέλεσμα την δολοφονία του, το 1967. Συντετριμμένος ο Κάρολος μαθαίνει πως η αυτοκρατορία των Ινκας τελείωσε κάποιους αιώνες πριν, και αποφασίζει να γυρίσει στην Ευρώπη.

Ο Απρίλης του 1968 τον βρίσκει στο Παρίσι. Η επαναστατικότητα του “έμπειρου” πλέον Παπούλια δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα. Ένα μήνα μετά, τον Μάη του ΄68, ξεσπά κοινωνική εξέγερση και απεργίες διαρκείας. Ο Κάρολος στοχοποιείται απ΄τον Ντε Γκωλ, ως ο βασικός υποκινητής της εξέγερσης και αναγκάζεται να γυρίσει στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα δεν κάνει φυλακή. Κάνει όμως πολυτεχνείο με μεγάλη επιτυχία. Αργότερα, συμμετέχει στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας σκληρές μάχες για την πραγμάτωση της ουτοπίας. Ο σοσιαλισμός είναι πλέον πραγματικότητα στην Ελλάδα αλλά ο Παπούλιας δεν εφησυχάζετε στιγμή.

Σήμερα, ως γνήσιος αγωνιστής συνεχίζει τη δράση του -από τη βαρυσήμαντη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας, στηρίζοντας το μεταρρυθμιστικό έργο του σοσιαλιστή ηγέτη Γιώργου Παπανδρέου.

Είναι λοιπόν πραγματικά λυπηρό, στους καιρούς της βαρβαρότητας, να αμαυρώνονται σύμβολα που τιμούν το ήθος και το αγωνιστικό φρόνημα του ελληνικού, του γαλλικού και του κουβανικού λαού.

Άδοξοι Μπάσταρδοι.(31/10/11)

 

Ακούς τα καθάρματα τι μας κάνουν.., Άκου τους αλήτες ρε.., Αυτοί δεν είναι άνθρωποι.. είναι τέρατα..- είναι μερικές από τις-πιο ήπιες- φράσεις που ακούω, όλο και πιο έντονα τις τελευταίες μέρες, όχι μόνο από τρίτους γενικά κι αόριστα, αλλά κι από δικούς μου ανθρώπους ειδικά και συγκεκριμένα. Πασόκοι από πάντα οι περισσότεροι να υποσημειώσω, αλλά αυτό δεν έχει σημασία πια.

Δεν τίθεται πλέον θέμα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ –ξέρουμε ξεκάθαρα τη ΄δουλεία΄ τους- ούτε τίθεται θέμα -αν κι αυτό είναι ένα θέμα- τι θα ψηφίσουν όλοι αυτοί οι απελπισμένοι και απογοητευμένοι άνθρωποι στις επικείμενες εκλογές. Τίθεται μόνο θέμα απλής επιβίωσης.

Οι λόγοι που οι φράσεις έχουν γίνει εντονότερες- και που΄ σαι ακόμα να λες-είναι πολύ πρακτικοί και συγκεκριμένοι:

1. Έρχεται το χαράτσι της ΔΕΗ (το χουν ονομάσει Ε.Ε.Τ.Η.Δ.Ε.) 845 ευρώ σύνολο, με την απειλή από κάτω: « Η ΔΕΗ Α.Ε. είναι υποχρεωμένη.. στην περίπτωση μη εξόφλησης.. να προβαίνει στην έκδοση εντολής διακοπής ρεύματος.»

Το παραπάνω Νταβατζιλίκι, γραμμένο όχι με ψιλά γράμματα, αλλά με μεγάλα, ευδιάκριτα και μέσα σε γκρίζο πλαίσιο (αν είχαν τη δυνατότητα να βάλουν και έναν κόκκινο φάρο να αναβοσβήνει, μέσα στο φάκελο ή ένα ξυράφι για τις δύσκολες στιγμές,  θα το έκαναν).

2. Επιπλέον, περιμένεις το εκκαθαριστικό της εφορίας που σου λένε: «..δεν το χουμε στείλει ακόμα, γιατί είμαστε μπάχαλο, αλλά στήσου στην ουρά και βρες άκρη μόνος σου, γιατί αν λήξει η προθεσμία υποβολής-πληρωμής, θα φας και πρόστιμο από πάνω.

3. Άντε και λες εντάξει θα πληρώσω, αλλιώς θα πληρώνω δικηγόρους και θα τρώω στο σκοτάδι. ΠΩΣ; Αφού η σύνταξη Οκτωβρίου δεν έχει μπει. Λένε θα μπει μαζί με του Νοέμβρη κι αν..

Και να θέλω να πληρώσω δηλαδή, δεν με πληρώνεις για να σε πληρώσω. Το κράτος μόνο.. δεν μιλάμε για τις υπόλοιπες τρέχουσες και βασικές ανάγκες.

Σε τέτοιες καταστάσεις λοιπόν, το βρίσιμο είναι το λιγότερο. Είναι ένα πρώτο στάδιο εκτόνωσης. Το δεύτερο στάδιο είναι να κρατάς δυνάμεις κι αντοχές για να πολεμήσεις.

Δυστυχώς, αυτές τις δυνάμεις, πολλοί δεν τις έχουν. Όπως η γειτόνισσα δίπλα μου. Γυναίκα ταλαίπωρη 80 χρονών με σύνταξη ίσα με 400 ευρώ και της έρχεται το χαράτσι κοντά 300 ευρώ (270+ κάτι). « Πώς να πληρώσω;» μου λέει.. «Δεν θα χω να φάω μετά..»

Είναι λοιπόν πασιφανές: Αυτοί που εφαρμόζουν και εκτελούν τέτοια ατελέσφορα μέτρα κι εντολές, δεν νοιάζονται στο ελάχιστο αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις την επόμενη μέρα. Μάλιστα μοιάζει να ζητάνε την εξόντωσή σου. Δεν είναι άνθρωποι, μόνο ανθρωπόμορφοι. Είναι αδίστακτοι μπάσταρδοι, σίγουρα άδοξοι και κάτι παραπάνω..

Ανδρέας Τ.   

Οταν το «Βήμα» διδάσκει… αντικομμουνισμό σ’ ένα Λύκειο της Τούμπας

Ενα από τα πάμπολλα κρούσματα αντικομμουνισμού – που πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και στην εκπαίδευση – σημειώθηκε πριν λίγες μέρες σε Λύκειο της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη.

Καθηγήτρια φιλόλογος μοίρασε στους μαθητές της – στα πλαίσια του γλωσσικού μαθήματος – ένα κείμενο του Γιάννη Μαρίνου, παρμένο από το «Βήμα της Κυριακής» από παλιότερη έκδοσή του της 13/11/2005, με τίτλο «Αναφορά στον Λένιν». Το κείμενο αυτό δόθηκε στους μαθητές από την καθηγήτριά τους στα πλαίσια υποτίθεται της διερεύνησης από αυτούς «της γλώσσας της εξουσίας».

Στο συγκεκριμένο κείμενό του ο Γιάννης Μαρίνος (σταθερή και διαχρονική αξία του αγοραίου αντικομμουνισμού στο χώρο της δημοσιολογίας), αφού ξεμπερδεύει στα γρήγορα με την υποτακτική του υπερσυντέλικου με την αρωγή του Μπαμπινιώτη (η συγγραφή του άρθρου έχει ως πρόσχημα γλωσσικά κίνητρα!), επιδίδεται σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο κατά του Λένιν επικαλούμενος κάποιες δήθεν ρήσεις του τελευταίου, που δεν υπάρχουν πουθενά!!

Ετσι ο ηγέτης και καθοδηγητής της Οκτωβριανής Επανάστασης παρουσιάζεται ως καταστροφέας της γλώσσας (κι ας έδωσε η Επανάσταση των Μπολσεβίκων το δικαίωμα για πρώτη φορά σε όλους τους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης να αναπτύξουν το δικό τους πολιτισμό και τη δική τους γλώσσα), ως στυγνός δικτάτορας που δίνει τρομοκρατικές διαταγές, ακόμα και ως υμνητής του ψεύδους!

Στόχος φυσικά του Γ. Μαρίνου είναι πάντα ο σοσιαλισμός και η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του, που τόσο κατατρόμαξε τους καπιταλιστές, το σύστημά τους και τους απολογητές του. Για τον Γ. Μαρίνο και τους ομοίους του ο Λένιν δεν είναι παρά ο «αιμοσταγής ιδρυτής του ερυθρού ολοκληρωτισμού» σε μια ανιστόρητη προσπάθεια (τόσο έντονης τελευταία) εξίσωσης του φασισμού με το σοσιαλισμό.

Αυτό το κείμενο που ξεχειλίζει από αντικομμουνιστική εμπάθεια και ξερνάει μίσος για το σοσιαλισμό δόθηκε από την καθηγήτρια στους μαθητές της για να διερευνήσουν τη γλώσσα της εξουσίας!

Κι όμως, θα μπορούσε αυτή η καθηγήτρια, αν ήθελε, να δώσει στους μαθητές της ένα κείμενο του Λένιν απευθείας και χωρίς τη διαστρεβλωτική (ούτε καν τέτοια) διαμεσολάβηση του Γιάννη Μαρίνου. ‘Η ακόμα, να δώσει το κείμενο της επαναστατικής σοβιετικής κυβέρνησης που νομοθετούσε κι έβαζε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της παιδείας όλου του λαού, χωρίς ταξικούς φραγμούς ή φυλετικές διακρίσεις.

Αν ήθελε τόσο πολύ να ασχοληθεί με τη «γλώσσα της εξουσίας» και μάλιστα του τόπου μας θα μπορούσε να δώσει στους μαθητές της το κείμενο του Γ’ Ψηφίσματος της ελληνικής Βουλής του 1946 με το οποίο στάλθηκαν στους τόπους των εκτελέσεων και των εξοριών δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές.

Θα μπορούσε να δώσει ακόμα, ένα μικρό έστω απόσπασμα της ευρωενωσιακής συνθήκης του Μάαστριχτ και ειδικά εκείνο που μιλά για την ανταγωνιστικότητα – δρεπανηφόρο άρμα των εργατικών δικαιωμάτων.

Αν ήθελε δε κάτι πιο σύγχρονο και πιο πρόσφατο, θα της προτείναμε κάποια μικρά αποσπάσματα από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, ειδικά εκείνα που αναφέρονται σε μισθούς και συλλογικές συμβάσεις… Πράγματα, δηλαδή, τις συνέπειες των οποίων βιώνει με τραγικό τρόπο η λαϊκή οικογένεια και σε λίγο θα αφορούν άμεσα και τους ίδιους τους μαθητές.

Αν πραγματικά η καθηγήτρια ήθελε οι μαθητές της να κατανοήσουν «τη γλώσσα της εξουσίας» και μάλιστα της καπιταλιστικής, αυτής, δηλαδή, που τώρα «γεύονται» τα «αγαθά» της, όπως η φτώχεια, η ανεργία, η υποβαθμισμένη και ακριβοπληρωμένη Παιδεία, είχε πολλές επιλογές. Κάποιες τις αναφέραμε πιο πάνω. Υπάρχουν και χιλιάδες ακόμα.

Δεν ήθελε όμως αυτό. Αντικομμουνισμό ήθελε να κάνει, γι’ αυτό και δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή της με το άρθρο του Μαρίνου. Μάθημα υποταγής των μαθητών της στη σημερινή καπιταλιστική ζούγκλα θέλησε να δώσει, γι’ αυτό και διάλεξε το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Γ. Μαρίνου από το «Βήμα».

Δεν έχουν ανάγκη από τέτοιους δασκάλους τα παιδιά μας.

Γληνούς και Παπαμαύρους χρειάζονται και όχι κήρυκες της υποταγής και της αντίδρασης, απολογητές του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ζούμε.

Δασκάλους πραγματικούς χρειάζονται, που θα φωτίζουν την αλήθεια και θα διαπαιδαγωγούν τους μαθητές τους στον αγώνα για το δίκιο του εργάτη, στον αγώνα για το δίκιο του λαού. Τέτοιους δασκάλους θέλουμε!

Γιάννης ΔΕΛΗΣ
Μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ,γραμματέας της Αχτίδας Εκπαιδευτικών

Οι «ελεγκτές» της ΕΕ, τα κυριαρχικά δικαιώματα και η πείρα από το «Σχέδιο Μάρσαλ»

Το «Σχέδιο Μάρσαλ» από πλευράς «στόχων» και «τεχνικής λειτουργίας» ήταν τέλειο. Λειτουργούσε με ενιαίο τρόπο και κάλυπτε τρεις στόχους. Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Πάνω σ’ αυτή την οικονομική ανάπτυξη του Δυτικού Κόσμου στήριζαν οι ΗΠΑ την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική πολιτική τους

από τον ριζοσπάστη

Με αφορμή τις τεράστιες δυσκολίες και τις αντιθέσεις για διαχείριση του κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη, που είναι δυσκολίες διαχείρισης της βαθιάς και συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού στην ΕΕ, και διεθνώς, αλλά και με αφορμή την απόφαση των Συνόδων ΕΕ και Ευρωζώνης για το χρέος, αποφασίστηκε η εγκατάσταση μόνιμων «εμπειρογνωμόνων – ελεγκτών» εφαρμογής του προγράμματος των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ετσι, η αστική προπαγάνδα προβάλλει έντονα το ζήτημα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας και της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ. Λένε, μάλιστα, ότι εκχωρούνται στη Γερμανία, επειδή η Α.Μέρκελ επέμενε σ’ αυτό. Ταυτόχρονα, η Α. Μέρκελ συνόδευε αυτή την «επιμονή της» με την επιμονή ότι κάνουμε τα πάντα για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία, δηλαδή να σωθεί ο καπιταλισμός στην Ελλάδα. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης αναφέρει ότι οι «εμπειρογνώμονες» έρχονται μετά από αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση λέει ότι αυτοί μόνο συμβουλεύουν. Η κυβέρνηση αποφασίζει. Ολα αυτά, όπως και η πολεμική περί εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από κάποιες αστικές δυνάμεις είναι αποπροσανατολιστικά, ανούσια. Οχι, γιατί δεν είναι πρόβλημα υπαρκτό. Οχι, γιατί δεν υπάρχουν και ποσοτικά νέες εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά απ’ τη στιγμή που η καπιταλιστική Ελλάδα είναι ενσωματωμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, και ιστορικά και σήμερα, η αστική τάξη εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα. Βεβαίως, άλλοτε τα εκχωρεί με καλύτερους ή χειρότερους όρους γι’ αυτήν, όμως είναι επιλογή της και δεν έχει να κάνει με στάση υποτέλειας. Αλλωστε, να τη σώσουν θέλουν. Επομένως, είναι συνειδητή επιλογή. Μόνο η εργατική εξουσία, ο λαός, σε συνθήκες που θα έχουν καταργηθεί οι καπιταλιστές και θα έχουν κοινωνικοποιηθεί τα μονοπώλια, μπορούν να υπερασπίσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα.

Σχετικά με το συγκεκριμένο των μόνιμων «εμπειρογνωμόνων», υπάρχει ιστορικό προηγούμενο με το «Σχέδιο Μάρσαλ» και τους Αμερικανούς «εμπειρογνώμονες». Αυτήν την ιστορική πείρα παρουσιάζουμε, ακριβώς γιατί και τότε το εγχείρημα αποσκοπούσε στη σωτηρία, στη σταθεροποίηση και ενίσχυση του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Και τότε υπήρχαν φωνές μερίδας των αστών περί απώλειας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οπως και τώρα με τις αποφάσεις για τη διαχείριση του κρατικού χρέους.

Ας το παρακολουθήσουμε μέσα από τα αποσπάσματα άρθρου στην ΚΟΜΕΠ, τ.5/2007, της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο Τζέιμς Γουόρεν, ηγετικό στέλεχος της αμερικανικής οικονομικής αποστολής που υλοποίησε το «Σχέδιο Marschall» στην Ελλάδα, λέει τα εξής: «Οταν ήρθε η αμερικάνικη αποστολή […] κατέληξαν με την κυβέρνηση Τσαλδάρη σε μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας. Προσωπικά πιστεύω ότι επρόκειτο για μια πολύ έξυπνη και επιτυχή κίνηση από την πλευρά των Ελλήνων ιθυνόντων. Ηταν μια μικρή ομάδα Ελλήνων πατριωτών – και δε χρησιμοποιώ τη λέξη τυχαία – που τόλμησαν να κάνουν βήματα που θα απέτρεπαν την καταστροφή της χώρας τους, η οποία κινδύνευε να εξελιχθεί σε Αλβανία ή Βουλγαρία. Η επιτυχία ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών. […] Γιατί, η Ελλάδα βρισκόταν σε ένα στρατηγικό σημείο. Και παρέμεινε στρατηγικά σημαντική έως το 1989 όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση»¹.

Αναφερόμενος σε ορισμένες αντιδράσεις που προκάλεσε η υλοποίηση του «Σχεδίου Marschall» στην Ελλάδα, διευκρινίζει ότι:

«Υπήρχε ένας Αμερικανός και ένας Ελληνας ειδικός στον κάθε τομέα, όπως π.χ. στη γεωργία, την ύδρευση κ.ά. Ο Αμερικανός, που είχε και τα χρήματα, θεωρούσε ότι έπρεπε να υλοποιηθεί ένα έργο, αλλά μερικές φορές ο Ελληνας δεν μπορούσε να πάρει το «πράσινο φως» από το υπουργείο του, λόγω της γραφειοκρατικής κωλυσιεργίας. Τελικά, η απόφαση υλοποιείτο μετά την παρέμβαση του Αμερικανού αξιωματούχου. Μερικές φορές γινόταν και το αντίθετο». Και παραδέχεται ότι οι Αμερικανοί έμειναν περισσότερο και έκαναν «επεμβάσεις, όχι απλά παρεμβάσεις», ότι «αρκετές φορές λειτουργούσαν ως ταύροι εν υαλοπωλείω», αλλά τελικά μετρούν τα αποτελέσματα.

Ο κ. Κ. Μητσοτάκης, που ως πολιτικός υπηρέτησε με συνέπεια το καπιταλιστικό σύστημα, ανεξάρτητα από την εκάστοτε θέση του στο αστικό πολιτικό σύστημα, θεωρεί ως «βέβαιο ότι αν η Ελλάδα δεν είχε τη βοήθεια του «Σχεδίου Marschall» και του δόγματος Τρούμαν ο εμφύλιος πόλεμος θα είχε χαθεί», γι’ αυτό η Ελλάδα χρωστά δυο φορές την (καπιταλιστική) σωτηρία της στις ΗΠΑ. Ισχυρίζεται ότι όσοι έζησαν την εποχή εκείνη γνωρίζουν ότι «η βεβαιότητα του αποτελέσματος ήταν κάθε άλλο παρά δεδομένη. Υπήρξαν στιγμές στη διάρκεια του εμφυλίου που το κράτος κλονίστηκε, πολλοί λιποψύχησαν και ήσαν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον αγώνα».

Ιδιαίτερη σημασία έχει και η σχετική αρθρογραφία του τελευταίου πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Charles Ries, ο οποίος δήλωσε ότι: «Πολλοί Ελληνες σήμερα περιγράφουν τον Αμερικανό πρέσβη Τζον Ε. Πιουριφόι (1950 – 1953) ως ένα είδος Ρωμαίου πραίτορα», ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφερόταν «να διασφαλίσει ότι τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων θα έπιαναν τόπο»². Υποστήριξε ακόμη ότι χάρη στο «Σχέδιο Marschall» η βιομηχανική παραγωγή της Ελλάδας εκτινάχθηκε στα ύψη μετά τον πόλεμο, ότι γι’ αυτήν την εκτίναξη χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια και όχι δεκαετίες.

Η κατευθυντήρια γραμμή του «Σχεδίου Marschall» εκφωνήθηκε από τον στρατηγό και Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ George Marschall στις 5 Ιουνίου 1947. Αφορούσε το διακανονισμό προμήθειας από τις δυτικές καπιταλιστικές οικονομίες αμερικανικών εμπορευμάτων, αναγκαίων για την ανασυγκρότησή τους (οικονομική και στρατιωτική) σε χρονική περίοδο έλλειψης δολαρίων για την αγορά τους. Ο Marschall υποστήριζε ότι: «Κύριοι, δεν είναι ανάγκη να σας το πω. Η παγκόσμια κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή, κρίσιμη θα έλεγα. […] Η Ευρώπη βρίσκεται σε τραγική οικονομική και ψυχολογική κατάσταση. […] Στο έδαφός της παρατηρείται πλήρης ρήξη των συναλλαγών, ελλείψει υποδομών και εμπιστοσύνης. […] Οι αγρότες αδυνατούν να ανταλλάξουν τα προϊόντα που παράγουν με τους κατοίκους των πόλεων. Ετσι αυτή η κατανομή της εργασίας, η οποία αποτελεί τη βάση του σύγχρονου πολιτισμού, απειλείται με πλήρη κατάρρευση. Από την άλλη μεριά στην Ευρώπη δεν υπάρχει χρήμα. […] Συνεπώς οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να αγοράσουν από το εξωτερικό, και ιδιαιτέρως από την Αμερική, είδη πρώτης ανάγκης, κυρίως διατροφής, τα οποία τους είναι απαραίτητα. […] Είναι λοιπόν καθήκον της πλούσιας σε κεφάλαια Αμερικής να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Διότι έτσι θα προστατεύσει και μια μορφή πολιτισμού που μας είναι κοινή»⁴.

Ακολούθησε στις 12 Ιουλίου 1947 η ειδική διάσκεψη (συγκλήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία) του Παρισιού, στην οποία πήραν μέρος 16 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Στη διάσκεψη ιδρύθηκε η Επιτροπή Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας, που αργότερα εξελίχθηκε σε μόνιμο οργανισμό με την επωνυμία Οργανισμός Οικονομικής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας (OEEC). Το Μάρτη του 1948 ψηφίστηκε στις ΗΠΑ ο νόμος Περί εξωτερικής βοήθειας, ο οποίος προέβλεπε 4ετές πρόγραμμα βοήθειας προς τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες. Για τη διαχείριση του προγράμματος ιδρύθηκε η Διοίκηση Οικονομικής Συνεργασίας – ΔΟΣ (Economic Cooperation Administration- ECA). Επικεφαλής της ΔΟΣ διορίστηκε ο Paul Hoffman, ο οποίος προσδιόρισε την ουσία του «Σχεδίου Marschall» ως εξής: Το έργο μας είναι η αποκατάσταση.

Κατά το οικονομικό έτος 1951-52, κατά τη διάρκεια του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού πολέμου εναντίον της Κορέας, αναπροσαρμόστηκαν οι στόχοι της «αμερικανικής βοήθειας» στην Ευρώπη, με σχεδόν αποκλειστικό στόχο το στρατιωτικό τομέα.⁵

Εκείνη την περίοδο, υπήρξε αποκαλυπτική, ως προς τους στόχους του «Σχεδίου Marschall», η τοποθέτηση του τότε καθηγητή Αγγελου Αγγελόπουλου⁶:

«Οι βαθύτεροι λόγοι της βοήθειας αυτής είναι οικονομικοί. Είναι η διατήρηση του σημερινού επιπέδου της απασχολήσεως, είναι η επέκταση της οικονομικής ισχύος της Αμερικής, είναι η αποφυγή της οικονομικής κρίσεως. Υπό τις σημερινές συνθήκες η αμερικανική βοήθεια για την Ευρώπη αποτελεί ζωτική ανάγκη για την αμερικανική οικονομία.Δίχως αυτήν η οικονομική κρίση είναι αναπόφευκτη…». (…)

Αξιοσημείωτη είναι και η μεταγενέστερη εκτίμηση του Γ. Μίρκου, επίτιμου διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας:

«Το Σχέδιο (Marschall) από πλευράς «στόχων» και «τεχνικής λειτουργίας» ήταν τέλειο. Κατ’ αρχήν, λειτουργούσε με ενιαίο τρόπο και κάλυπτε τρεις στόχους. Βοηθούσε σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ παράλληλα προωθούσε προς την ανασυγκρότηση την ευρωπαϊκή οικονομία. Πάνω σ’ αυτήν την οικονομική ανάπτυξη του Δυτικού Κόσμου στήριζαν οι ΗΠΑ την εξωτερική, κυρίως αντικομμουνιστική, πολιτική τους. Η Ελλάδα τοποθετούμενη στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο της αμυντικής γραμμής των Δυτικών επωφελήθηκε αναμφισβήτητα από την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου, άσχετα αν δεν αξιοποίησε πλήρως τη βοήθεια που έλαβε»⁷.

Από το χειμώνα του 1950, οι ΗΠΑ προχώρησαν σε αναθεώρηση του «Σχεδίου Marschall». Η αμερικανική πολιτική προσανατολίστηκε στην περικοπή της οικονομικής και στην ενίσχυση της στρατιωτικής βοήθειας, στο λεγόμενο Πρόγραμμα Κοινής Ασφάλειας (λόγω της επέμβασης στην Κορέα και του γενικότερου προσανατολισμού για προσεταιρισμό κρατών της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και Β. Αφρικής). Και ενώ στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη που συμμετείχαν στο Πρόγραμμα «Σχεδίου Marschall» ουσιαστικά είχε επιτευχθεί η μεταπολεμική βιομηχανική ανασυγκρότηση, στην Ελλάδα η άρχουσα τάξη έδινε τη μάχη για τη διατήρηση της εξουσίας της που κινδύνευε από την πάλη του ΔΣΕ. Το όποιο πρόγραμμα εκβιομηχάνισης δεν πραγματοποιήθηκε, όχι μόνο μέχρι το 1950, αλλά και μετά την ήττα του ΔΣΕ, και το 1953, μετά τη λήξη του «Σχεδίου Marschall», το οποίο παρατάθηκε στην Ελλάδα, αν και μειωμένο από το αρχικό.

Η αναγγελία της απότομης μεγάλης περικοπής της «αμερικανικής βοήθειας» για το οικονομικό έτος 1952-1953 (από 182 εκατ. δολάρια το προηγούμενο έτος, σε 81,2 εκατ. δολάρια)⁸ προκάλεσε έντονη συζήτηση και αντιπαράθεση στους αστικούς κύκλους ως προς την εξέλιξη της συμβολής αυτών των εισροών στην οικονομική ανασυγκρότηση και την εκβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας.

Η απότομη περικοπή των αμερικανικών κονδυλίων οδήγησε σε μεγάλη περικοπή των δημοσίων επενδύσεων και περιορισμό της πιστοδότησης των ιδιωτικών, αφού δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμη μηχανισμοί και δεν είχε προωθηθεί πολιτική ταχείας εσωτερικής συσσώρευσης. Σε αυτές τις συνθήκες οξύνθηκε η συζήτηση ακόμη και η αστική διαπάλη για το ρόλο της αμερικανικής οικονομικής και πολιτικής παρέμβασης στην Ελλάδα, τη θετική ή αρνητική επίδρασή της στην πορεία εκβιομηχάνισής της.(…)

Στη διετία περικοπής έως και τη λήξη του «Σχεδίου Marschall» για την Ελλάδα, γινόταν όλο και πιο αυστηρή από τους αξιωματούχους των ΗΠΑ η επιβολή όρων και η επιτήρηση χρήσης της αμερικανικής βοήθειας, ενώ εντεινόταν η θεωρητική και πολιτική διαμάχη για τις αιτίες καθυστέρησης της βιομηχανικής ανάπτυξης.

Οξύνθηκε η συζήτηση για τα αίτια της καθυστέρησης του προγράμματος ανασυγκρότησης. Η άμεση ανάμειξη των αξιωματούχων των ΗΠΑ – συμβούλων, εμπειρογνωμόνων, επιτηρητών – στα οικονομικά επιτελεία τροφοδοτούσε το γενικό κλίμα απόδοσης άμεσων πολιτικών ευθυνών στις ΗΠΑ για την πορεία ανασυγκρότησης στην Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν πιο σύνθετη. Οσον αφορούσε το σκέλος της «βοήθειας» για την οικονομική ανασυγκρότηση, αρχικά οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ εμφανίστηκαν υπέρ του προσανατολισμού τους προς επενδυτικά έργα αναπτυξιακής υποδομής και λιγότερο σε έργα οικισμού – στέγασης και βραχυπρόθεσμης ανάπτυξης. Στη συνέχεια, ιδίως από το 1950 και ύστερα, η Αμερικανική Αποστολή που χειριζόταν τη βοήθεια του «Σχεδίου Marschall» (ECA) φρόντιζε να διατηρεί αδιάθετο μεγάλο μέρος των δραχμών της βοήθειας. Ετσι, δε μεταφέρονταν στον προϋπολογισμό σημαντικά ποσά από τις δραχμές αυτές. Το αδιάθετο ποσό προοριζόταν σε σημαντική έκταση για να καλύψει μελλοντικά το άνοιγμα των λογαριασμών του Δημοσίου στην Τράπεζα της Ελλάδας και να αποφευχθεί η πληθωριστική έκδοση χαρτονομίσματος⁹.

Διακεκριμένοι Ελληνες αστοί οικονομολόγοι άσκησαν δριμύτατη κριτική στον τρόπο χρησιμοποίησης της αμερικανικής βοήθειας.

Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Ξ. Ζολώτα: «…Πλησιάζομεν τα δυο έτη από τότε που ήρχισεν η Αμερικανική βοήθεια βάσει του δόγματος Τρούμαν και συνεχίσθη βάσει του «Σχεδίου Marschall». Πώς είναι ο απολογισμός της περιόδου αυτής ως προς την Ανασυγκρότησιν; Πενιχρότατος. […] ΠΡΩΤΟΝ. Το προβλεφθέν ποσόν δραχμών διά την κάλυψιν των επιτοπίων εξόδων Ανασυγκροτήσεως αποδεκατίζεται λόγω της προϊούσης αυξήσεως του ελλείμματος του Προϋπολογισμού, οφειλομένης εις την επέκτασιν των στρατιωτικών και προσφυγικών δαπανών. […] ΤΡΙΤΟΝ. Ανηγγέλθη ότι γίνεται σκέψις το ήμισυ περίπου της εις δολλάρια πιστώσεως διά την προμήθεια κεφαλαιουχικών αγαθών θα διατεθή διά την αγοράν καταναλωτικών ειδών, ίνα εκ του προϊόντος των καλυφθή αντίστοιχον έλλειμμα του Προϋπολογισμού. […] Εκ παραλλήλου τα δολάρια Ανασυγκροτήσεως επ’ ουδενί λόγω πρέπει να επιτραπή να διατίθενται δι’ άλλους σκοπούς – ως κάλυψιν ελλειμμάτων του Προϋπολογισμού – εκτός από την Ανασυγκρότησιν. Τα δολάρια αυτά αποτελούν το κεφάλαιον βιωσιμότητος της Ελλάδος και πρέπει να τα διαφυλάξωμεν ως κόρην οφθαλμού»¹⁰.

Σύμφωνα με παρατηρήσεις οικονομολόγων, όπως οι καθηγητές Ξ. Ζολώτας και Αγ. Αγγελόπουλος, το κυβερνητικό σχέδιο βιομηχανικής ανασυγκρότησης δε στηρίχτηκε σε αναλόγων απαιτήσεων τεχνικό κρατικό πρόγραμμα και λειτουργικές προϋποθέσεις, με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιηθεί η κύρια επιδίωξη του προγράμματος ανασυγκρότησης, δηλαδή η δημιουργία των βασικών βιομηχανιών που προέβλεπε.

Η σύνταξη του περιοδικού «Νέα Οικονομία» (ιδρυτής Αγγ. Αγγελόπουλος) υποστήριζε ότι «στην πραγματικότητα το κριτήριο που επικράτησε κατά τα πρώτα χρόνια κατά την επιλογή των έργων ήταν η μεγαλύτερη ευκολία πραγματοποίησης, που στην ουσία σήμαινε να δαπανάται η βοήθεια οπωσδήποτε για να μη μείνει αχρησιμοποίητη»¹¹. Χαρακτήριζε δε την οικονομική άνθηση των τριών πρώτων χρόνων του «Σχεδίου Marschall» (που βελτίωνε προσωρινά την κατάσταση από την άποψη της απασχόλησης, χωρίς όμως να συμβάλλει ουσιαστικά στην οικονομική ανάπτυξη) ως προϊόν μιας σπατάλης πόρων, από την οποία επωφελήθηκαν ορισμένες τάξεις και όχι η εθνική οικονομία ως σύνολο(…).

Ο Γεώργιος Μίρκος, επίτιμος διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, αναφέρει ότι η Ελλάδα τοποθετούμενη στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο της αμυντικής γραμμής των Δυτικών επωφελήθηκε αναμφισβήτητα από την οικονομική βοήθεια του «Σχεδίου Marschall», άσχετα αν δεν αξιοποίησε πλήρως τη βοήθεια που έλαβε(…).¹²

Στα ελληνικά κυβερνητικά επιτελεία αλλά και στις ΗΠΑ υπήρχε έντονη ανησυχία για το γεγονός ότι δεν είχε πραγματοποιηθεί η νομισματική σταθεροποίηση μέχρι το 1952, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα και την αμερικανική βοήθεια. Οι επιπτώσεις του πληθωρισμού και της μεγάλης κερδοσκοπίας για τα λαϊκά στρώματα (μισθωτούς και αγρότες) ήταν τόσο μεγάλες που προκαλούσαν ανησυχία σε τμήμα των αστικών πολιτικών δυνάμεων για την προοπτική επίτευξης οικονομικής και πολιτικής σταθεροποίησης.

Σε αυτό το έδαφος αναπτύχθηκε η αστική θεωρητική και πολιτική διαμάχη για τις αναλογίες μεταξύ σταθεροποίησης και ανάπτυξης, γεωργίας και βιομηχανίας, εκσυγχρονισμού και επέκτασης παλαιών βιομηχανικών μονάδων και δημιουργίας νέων μονάδων, παραδοσιακών κλάδων της μεταποίησης και νέων βιομηχανικών κλάδων με αξιοποίηση εγχώριων πρώτων υλών κλπ.

Η διαπάλη οξύνθηκε με την Εκθεση¹³ που υπέβαλε ο καθηγητής (και τέως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος) Κυριάκος Βαρβαρέσος στην κυβέρνηση Ν. Πλαστήρα, στις αρχές του 1952.

Ο Κ. Βαρβαρέσος τάχθηκε με άκρα επιφύλαξη «εις την χρηματοδότησιν νέων επενδύσεων εις την βιομηχανίαν». Τάχθηκε υπέρ της ανάγκης να υποβληθεί κάθε πρόταση και κάθε σχέδιο σε ενδελεχή και εξονυχιστική έρευνα.

Η άποψή του για το πρόγραμμα βιομηχανικής ανάπτυξης έτεινε προς τον αποκλεισμό της κρατικής παρέμβασης για την παραγωγή αλουμινίου, αζώτου ή σιδήρου, παρά την ύπαρξη ορυκτού και εργατικού δυναμικού, γιατί θεωρούσε ότι η στενότητα της εσωτερικής αγοράς, θα καθιστούσε μη συμφέρουσα οικονομικώς την παραγωγή. Ακόμα, υποστήριξε ότι το κράτος έπρεπε να προσανατολιστεί στην αποκατάσταση της νομισματικής και οικονομικής σταθερότητας και να αφήσει στο ιδιωτικό κεφάλαιο την εκδήλωση ενδιαφέροντος για ανάλογες βιομηχανίες. Θεωρούσε ότι η ανάπτυξη της γεωργίας έπρεπε να αποτελέσει την κύρια επιδίωξη ενός προγράμματος ανασυγκρότησης. Ακόμα, προέτρεπε στη χρηματοδότηση ανταγωνιστικών επιχειρήσεων βιομηχανικής παραγωγής ειδών ευρείας κατανάλωσης, επιχειρήσεων που θα συμμετείχαν δι’ ιδίων κεφαλαίων στην αύξηση της παραγωγής τους, υπέρ φορολογικών διευκολύνσεων σε βιομηχανίες των οποίων θα κρινόταν συμφέρουσα η ίδρυση.

Η Εκθεση συνάντησε έντονη κριτική¹⁴ και σε ορισμένες περιπτώσεις χαρακτηρίστηκε και ως παρέμβαση των ΗΠΑ.

Μια προσεκτική μελέτη της Εκθεσης του Κ. Βαρβαρέσου και των προηγούμενων προτάσεών του, αποφορτισμένη από το κλίμα της πολιτικής αντιπαράθεσης της εποχής, δίνει τη δυνατότητα να κατανοηθεί καλύτερα το σκεπτικό, η αφετηρία των προτάσεων του συγγραφέα της, αλλά και της αστικής αντιπαράθεσης εκείνης της εποχής.

Ο Κ. Βαρβαρέσος, ως αστός οικονομολόγος, έδινε προτεραιότητα στο στόχο της σταθεροποίησης έναντι εκείνου της βιομηχανικής ανάπτυξης, θεωρώντας την πρωταρχικής σημασίας για την πραγματοποίηση οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας. Το ιστορικό πλαίσιο το οποίο κυριαρχούσε στον προβληματισμό του ήταν η βαθιά νομισματική κρίση που υπήρχε από την Κατοχή και η εξαθλίωση μεγάλου μέρους του αγροτικού πληθυσμού. Η νομισματική ισορροπία δεν είχε πραγματοποιηθεί ούτε με την εισαγωγή της τότε «νέας δραχμής» επί κυβέρνησης εθνικής ενότητας, η οποία τελικά έχασε τα δυο τρίτα (2/3) της ισοδυναμίας της έναντι της αγγλικής λίρας σε διάστημα έξι μηνών.

Ο Κ. Βαρβαρέσος (…) θεωρούσε ως πηγή της νομισματικής ανισορροπίας (πληθωρισμός, μαύρη αγορά) την ανισορροπία μεταξύ Δημοσιονομικής – Πιστωτικής – Τιμολογιακής πολιτικής, που οδηγούσε σε μεγάλα δημόσια ελλείμματα, φοροδιαφυγή και αισχροκέρδεια. Και από αυτή την οπτική, ο δηλωμένος αντικομμουνιστής, έκανε κριτική τόσο στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, όσο και στη βρετανική παρέμβαση, ότι όξυναν τις κοινωνικές αντιθέσεις. (…)

Ο Βαρβαρέσος είχε στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, όπως και με το Ην. Βασίλειο, οι οποίοι ενισχύθηκαν όντας αντιπρόσωπος της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς. Κατοικούσε μόνιμα στις ΗΠΑ, όταν η κυβέρνηση Πλαστήρα του ζήτησε Εκθεση επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδας. Ο ίδιος υπήρξε πηγή πληροφοριών των ΗΠΑ σχετικά με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και στήριγμά τους, όχι όμως με τη λογική της «εθνικής μειοδοσίας». Είχε ιστορικό διαπραγμάτευσης των «ελληνικών» συμφερόντων στις διεθνείς οικονομικές ενώσεις, όπως στην UNRA και τη Διεθνή Τράπεζα.

Η Εκθεση Βαρβαρέσου πυροδότησε την αντίληψη για τις πρωταρχικές ευθύνες του ξένου παράγοντα στη βιομηχανική καθυστέρηση της Ελλάδας.(…)

Τόσο εκ μέρους των ΗΠΑ όσο και του σημαντικότερου τμήματος της αστικής τάξης στην Ελλάδα, το «Σχέδιο Marschall» προβλήθηκε ως σωτήριο μέσο για την «εθνική» οικονομία και ανάπτυξη της Ελλάδας, υπεράνω της ταξικής της διάρθρωσης και των εσωτερικών καπιταλιστικών αντιθέσεών της.

1. Εφημερίδα «Καθημερινή», 17 Ιουνίου 2007.

2. Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 2 Ιουνίου 2007.

4 Εφημερίδα «Εστία», 11 Ιουνίου 2007.

5 Βιβλιογραφικά βλέπε: Τράπεζα της Ελλάδος: «Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος», 1978, σελ. 346-349. Γεωργίου Μίρκου: «Η οικονομική διάσταση του δόγματος Truman και του «Σχεδίου Marschall» στην Ελλάδα», στην έκδοση του υπουργείου Εξωτερικών – Καστανιώτη «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», τόμος Α΄, σελ. 60-63.

6 Περιοδικό «Νέα Οικονομία», τόμος 1947-1948, σελ. 73 (τεύχος Δεκεμβρίου 1947), άρθρο του Α. Αγγελόπουλου: «Γιατί η Αμερική θέλει να βοηθήσει την Ευρώπη».

7 Γεώργιος Μίρκος: «Η οικονομική διάσταση του δόγματος Truman και του «Σχεδίου Marschall» στην Ελλάδα», στην έκδοση του υπουργείου Εξωτερικών – Καστανιώτη «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», σελ. 60-61.

8 Τράπεζα της Ελλάδος: «Τα πρώτα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος», 1978, σελ. 286.

9 Την τακτική αυτή, να μένει στείρο ένα μέρος των εισπράξεων σε εθνικό νόμισμα που αντιστοιχούσαν στην αμερικανική βοήθεια, τη χρησιμοποιούσε γενικώς η ECA στις ευρωπαϊκές χώρες που έπαιρναν βοήθεια του «Σχεδίου Marschall» ως μέσο αποπληθωριστικής πολιτικής, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να φέρει αντιπερισπασμό σε τυχόν πληθωριστική έκδοση χαρτονομίσματος για την κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού ή τη χρηματοδότηση της οικονομίας.

Τράπεζα της Ελλάδος: «Τα πενήντα χρόνια της Τραπέζης της Ελλάδος», 1978, σελ. 293-294.

Βλέπε, Ξ. Ζολώτα: «Νομισματικό πρόβλημα και ελληνική οικονομία», Αθήνα 1950, σελ. 36.

10 Εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 8 Ιανουαρίου 1949, άρθρο του Ξ. Ζολώτα :«Προοπτική ανασυγκροτήσεως», περιοδικό ΑΝΤΑΙΟΣ, τόμος 1948-1949, σελ. 263 (ή τεύχος 5-6, συμπληρωματικό του έτους 1948).

11 «Νέα Οικονομία», «Το τέλος του Σχεδίου Μάρσαλλ», τεύχος Αυγούστου 1952, σελ. 337-338.

12 Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος: «Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου», τόμος πρώτος, εκδόσεις «Καστανιώτη», σελ. 61.

13 Η Εκθεση περιελάμβανε και ένα εμπιστευτικό τμήμα, θέμα του οποίου ήταν «Η αναπροσαρμογή της δραχμής», το οποίο δημοσιοποιήθηκε μετά την υποτίμηση της δραχμής το 1953. Συμπεριλαμβάνεται στη σχετικά πρόσφατη έκδοση «Σαββάλας», Κυριάκος Βαρβαρέσος: «Εκθεσις επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος».

14 Βλέπε: «Νέα Οικονομία», τόμος 1952, τεύχος Φεβρουαρίου, σελ. 49-52.

Πάτρα 28 Οκτωβρίου 2011 – Σώπα που να’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

από  redfly planet

 

Αφού η στρατιωτική παρέλαση διακόπηκε, η μπάντα του Δήμου έπαιξε τον Εθνικό Ύμνο και στην συνέχεια παρέλασε παίζοντας το «Σώπα που να’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες»

Κάτοικοι της Βορειοανατολικής Αττικής: Οργανωμένα απέτρεψαν κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων!

αναδημοσίευση από   edupame.blogspot

Οι δικαστικοί κλητήρες με αστυνομικούς που πήγαν να κατασχέσουν αυτοκίνητα γυναίκας στα Κιούρκα για να την υποχρεώσουν να πληρώσει 10.000 (!) ευρώ (πρόστιμα για απλήρωτες διελεύσεις από διόδια) αποχώρησαν ύστερα από δυναμική παρέμβαση

Με κατασχέσεις περιουσιών απειλούν και τρομοκρατούν τους κατοίκους της Βορειοανατολικής Αττικής, που αρνούνται να πληρώσουν τα ληστρικά διόδια, οι μεγαλοεργολάβοι της «Νέα Οδός ΑΕ», έχοντας και τη συνδρομή και των μηχανισμών της κυβέρνησης.

Το πρώτο κρούσμα τρομοκρατίας εξελίχθηκε χτες το πρωί όταν τρεις δικαστικοί κλητήρες με τη συνδρομή της αστυνομίας επιδίωξαν να κατασχέσουν δύο αυτοκίνητα της Σοφίας Κοροβέση, η οποία κατοικεί στις Αφίδνες (Κιούρκα)

 για να την υποχρεώσουν να πληρώσει 10.600 ευρώ που αφορούν πρόστιμα για απλήρωτες διελεύσεις από τα διόδια.

Η κατάσχεση εμποδίστηκε από τη μαζική και μαχητική αντίδραση κατοίκων και φορέων της περιοχής, οι οποίοι όταν ενημερώθηκαν για την κίνηση αυτή βρέθηκαν στο πλευρό της κατοίκου και ανάγκασαν τους δικαστικούς επιμελητές να αποχωρήσουν μαζί με τον εκπρόσωπο της εταιρείας, ο οποίος απείλησε με νέες μηνύσεις…

Η Σ. Κοροβέση εργάζεται στην Αθήνα και μετακινείται καθημερινά διερχόμενη από τα διόδια, τα οποία σταμάτησε να πληρώνει όταν επιβλήθηκαν οι ληστρικές τιμές.

Ετσι, τον περασμένο Φλεβάρη η εταιρεία της απέστειλε εξώδικο στο οποίο, υπολογίζοντας με δικό της τρόπο ότι είχε κάνει 279 διελεύσεις χωρίς να πληρώσει, την καλούσε να πληρώσει 530 ευρώ.

Κάτι που φυσικά αρνήθηκε και τον Ιούλη της στάλθηκε εντολή πληρωμής με την επιβολή προστίμου ίσου με το 20πλάσιο της αρχικής τιμής, δηλαδή 10. 600 ευρώ.

Η κάτοικος προσέφυγε στα δικαστήρια και την περασμένη Δευτέρα πέτυχε την αναστολή πληρωμής τουλάχιστον για ένα μήνα, ενώ να σημειωθεί, ότι έχει οριστεί δίκη για το Μάρτη του 2013.

Παρά το γεγονός αυτό, χτες το πρωί εμφανίστηκαν στο σπίτι της οι δικαστικοί κλητήρες μαζί με εκπρόσωπο της εταιρείας επιχειρώντας να κατασχέσουν τα δύο αυτοκίνητα της οικογένειας.

Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι μεμονωμένη, καθώς όπως καταγγέλλουν κάτοικοι της περιοχής, έχουν σταλθεί τουλάχιστον ακόμα 20 παρόμοια εξώδικα και αναμένονται και άλλα. Οπως διαμηνύουν όμως, θα τους βρουν και πάλι ενωμένους και θα εμποδίσουν μαζικά στην πράξη οποιαδήποτε κατάσχεση επιχειρηθεί

Ανακοίνωση του Π.Α.ΜΕ. για το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50%

Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στην ευρωπαϊκήλυκοσυμμαχία (Ε.Ε) μαζί με την ελληνική κυβέρνηση και τους ντόπιουςκαπιταλιστές εν μέσω οξύτατων ανταγωνισμών για το ποιος θα χάσει τα λιγότερααποφάσισαν το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50% μαζί με νέα μέτρα στήριξηςτων τραπεζών και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου.

Η αναγκαία για τους κεφαλαιοκράτες αυτήκαταστροφή κεφαλαίων ,η ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας φέρνει νέα ακόμα ποιοεπώδυνα μέτρα για τα ήδη χρεοκοπημένα ελληνικά νοικοκυριά για τους εργαζόμενουςκαι τα λαϊκά στρώματα.

Μια νέα παρατεταμένη περίοδο λιτότηταςκαι νέες επιθέσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, ένα νέο ακόμα ποιο βάρβαρονομοσχέδιο για τις συντάξεις και νέες άγριες περικοπές στην υγεία την πρόνοιατην παιδεία νέες χιλιάδες απολύσεις και μεγαλύτερη ανεργία θα είναι το αποτέλεσματων νέων αποφάσεων των ηγετών της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.

Η αισχρή προπαγάνδα της κυβέρνησης, τωνκεφαλαιοκρατών, και συνολικά των αστικών κομμάτων ότι έτσι σώζεται η πατρίδαδεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν και καμιά.

Σώζουν όσο μπορούν τα κέρδη τους,προετοιμάζουν το έδαφος για να βγάζουν κέρδη τις επόμενες 10ετίες.Χρησιμοποιούν κάθε μέσο από την ωμή κρατική και παρακρατική βία έως τηνδημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων για να διατηρήσουν την εξουσία τους και τηνάγρια εκμετάλλευση του λαού.

Τους απαντάμε:

ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ΜΕ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Μέσω των σωματείων μας, των επιτροπώναγώνα, των λαϊκών επιτροπών στο εργοστάσιο στον κάθε τόπο δουλειάς στην γειτονιάοργανωμένα και συλλογικά αρνούμαστε να πληρώσουμε τους κεφαλικούς φόρους, τα χαράτσια,να δεχτούμε μειώσεις μισθών, αλλαγές στις εργασιακές μας σχέσεις .

Συζητάμε τα συμπεράσματα των τελευταίων αγώνωνκαι της 48ωρης απεργίας και  ακόμα ποιοαποφασισμένοι και συσπειρωμένοι στο ΠΑΜΕ ετοιμαζόμαστε για ακόμα ποιο οξυμμένη (απεργιακήκαι άλλη )αντιπαράθεση το αμέσως επόμενο διάστημα.

Η Εκτελεστική Γραμματεία

Το αστικό πολιτικό σύστημα συκοφαντεί

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, σχετικά με τις λαϊκές παρεμβάσεις στις παρελάσεις και ιδιαίτερα για τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μίλησε για επικοινωνία του πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κάνοντας λόγο για εκτεταμένη συζήτηση προβάλλοντας την άποψη ότι οι λαϊκές αντιδράσεις «συνιστούν απόπειρα υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών», πασχίζοντας για μια ακόμη φορά να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Ο λαός είναι που κινδυνεύει με αφανισμό από την πολιτική τους. Η κυβέρνηση, που κάνει ασταμάτητα ολομέτωπη επίθεση στο λαό εξαθλιώνοντας τη ζωή του, συκοφαντεί την πολύμορφη λαϊκή δράση που στοχεύει να βάλει εμπόδια στη βαρβαρότητά τους, να την ανατρέψει. Για άλλη μια φορά δείχνει ότι προκειμένου να σώσει το κεφάλαιο, θεωρεί και αντιμετωπίζει το λαό ως εχθρό. Ο λαός, οργανωμένα, δυναμώνοντας τους ταξικούς, πολιτικούς αγώνες, να τους δώσει απάντηση, σε ρότα ανατροπής αυτής της πολιτικής.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, σχετικά με τις λαϊκές αντιδράσεις στις παρελάσεις, με δήλωσή του μίλησε για ενέργειες που «πλήγωσαν την εθνική μας υπερηφάνεια, οι ίδιοι αμαύρωσαν την εικόνα όλων των Ελλήνων», κάνοντας λόγο επίσης για «ολέθριο τρόπο αντίδρασης» και ότι «μόνον οι εχθροί μας θα μας ήθελαν σήμερα διχασμένους». Η ΝΔ για άλλη μια φορά δείχνει τη στρατηγική της σύμπλευση με την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας που έχει πτωχεύσει το λαό και αντιμετωπίζει εχθρικά τις λαϊκές αντιδράσεις. Μιλά για διχασμό, αλλά η ταξική υπέρ των μονοπωλίων πολιτική που ο ίδιος και το κόμμα του ενισχύουν είναι εχθρική για το λαό. Τα καλέσματα περί εθνικής ενότητας στόχο έχουν να τον υποτάξουν στη βαρβαρότητα.

Το ΛΑ.Ο.Σ., σε ανακοίνωσή του, μιλά για «διασάλευση του Νόμου και της Τάξης», και δε μπορούσε κανείς να περιμένει διαφορετική τοποθέτηση από το κόμμα του κνούτου. Αλλωστε, ο Γ. Καρατζαφέρης τίμησε το «ΟΧΙ», υμνώντας τον φασίστα δικτάτορα Μεταξά. «Ομοιος τον όμοιο αγαπά», όπως λέει και η λαϊκή παροιμία.

Η ΔΗΜΑΡ κάνει λόγο για «ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας», ομονοώντας με τα αστικά κόμματα.

Η, δε, Ντ. Μπακογιάννη είπε πως «αν δεν μπορείς να τιμήσεις τη χώρα σου, τούτο τουλάχιστον, μην την ξεφτιλίζεις». Μόνο που και αυτή ως υπέρμαχος της πολιτικής που τσακίζει τη ζωή της λαϊκής οικογένειας έχει συμβάλει όχι μόνο στον «ξεφτιλισμό» του λαού αλλά και στην καταδίκη του και την εξαθλίωσή του.

Ο τυχοδιωκτισμός και η ροπή στον κουκουλοφορισμό

Ο λαός δεν πρέπει να χάσει χρόνο σε αναχώματα τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν να τον εγκλωβίσουν σε διαχειριστικές αυταπάτες και στη λογική ότι αρκεί ένα «ντου», για να αλλάξουν τα πράγματα

από τον ριζοσπάστη

Αποκαλυπτική της υπονομευτικής για το κίνημα στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέντευξη, που έδωσε ο επικεφαλής του την περασμένη Κυριακή, στην εφημερίδα «Εποχή», όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη δολοφονική επίθεση των παρακρατικών ενάντια στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στις 20 Οκτώβρη. Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Η σύγκρουση που έγινε την Πέμπτη, ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε ομάδες με κουκούλες, αποδεικνύει ότι υπάρχει μια δραστηριότητα που αντικειμενικά λειτουργεί προβοκατόρικα, ανεξάρτητα προθέσεων. Γιατί εγώ δεν μπαίνω στη λογική που λέει ότι όσοι φοράνε κουκούλες και πετάνε είναι προβοκάτορες. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι αρκετοί από αυτούς είναι. Και έχει αποδειχθεί. Από τότε που τον Ιούνη πιάστηκαν αστυνομικοί με κουκούλες να κουβαλάνε ρόπαλα στην πλατεία Συντάγματος (…) Και ήταν χρυσαυγίτες». Για μια ακόμη φορά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει ανοιχτά με την κουκούλα, την οποία θεωρεί κίνημα. Τη δολοφονική επίθεση της Πέμπτης, ο Τσίπρας την είδε σαν «σύγκρουση ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε ομάδες με κουκούλες». Θεωρεί, μάλιστα, ότι πολλοί από αυτούς που ανέλαβαν να καθοδηγήσουν και να εκτελέσουν το δολοφονικό σχέδιο σε βάρος διαδηλωτών, δεν είναι προβοκάτορες, άρα έχουν ιδεολογικούς και άλλους λόγους για να χτυπήσουν με φονικά εργαλεία μια οργανωμένη ταξική διαδήλωση. Ακόμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περιορίζει στους χρυσαυγίτες, δηλαδή στην ακροδεξιά, το χώρο προέλευσης των προβοκατόρων, για να βγάλει λάδι κινήσεις, ομάδες και «πρωτοβουλίες» αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, αντιεξουσιαστών και άλλων, με τους οποίους συναγελάζεται σε πορείες και κινητοποιήσεις. Κρύβει συνειδητά ότι τέτοιες ομάδες είναι βούτυρο στο ψωμί των μηχανισμών του κράτους, που είτε τις αλώνουν, είτε τις τροφοδοτούν για να κάνουν μαζί με τους κάθε λογής ακροδεξιούς και τραμπούκους των γηπέδων τη βρώμικη δουλειά σε βάρος του οργανωμένου λαϊκού κινήματος.

Λέει ακόμα ο Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη: «(Αποδείχτηκε ότι) η περιφρούρηση σε τόσο μεγάλες και ογκώδεις διαδηλώσεις είναι μύθος. Δεν μπορεί να υπάρξει περιφρούρηση ενός μόνο μπλοκ όταν η διαδήλωση είναι παλλαϊκή. Οταν έχεις 500.000 κόσμο, όταν όλες οι σημαίες κυματίζουν στο Σύνταγμα, γιατί αυτό έγινε, και του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τόσες άλλες, δεν μπορείς να λειτουργείς με περιχαρακώσεις. `Η θα μπεις σε συνεννόηση για κοινή περιφρούρηση όλου του κόσμου ή αλλιώς δεν μπορείς, είναι μύθος». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δημιουργήσει άλλοθι για την αποδεδειγμένη έχθρα του προς κάθε τι οργανωμένο και περιφρουρημένο και εγκαλεί το ΠΑΜΕ ότι δε συνεννοήθηκε για την περιφρούρηση με ομάδες, που παίζουν το ρόλο του «Δούρειου Ιππου», για να μπουν οι προβοκάτορες στις συγκεντρώσεις, όπως έγινε την Πέμπτη με την κίνηση του «Δεν Πληρώνω» και άλλους. Κάθε συγκροτημένη δύναμη που διοργανώνει ή συμμετέχει σε μια διαδήλωση, έχει πρώτα αυτή την ευθύνη να περιφρουρήσει τα μπλοκ της και έτσι περιφρουρείται το σύνολο της κινητοποίησης. Για τους οπορτουνιστές, όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα, και ο λόγος δεν είναι η δεδομένη για το συγκεκριμένο χώρο έλλειψη πείρας από μαζικούς εργατικούς αγώνες. Στις περιφρουρημένες κινητοποιήσεις, βλέπουν προσπάθειες «περιχαράκωσης και αποκλεισμών». Αλλά η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητα της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ ήταν αυτά που την Πέμπτη απέτρεψαν τα χειρότερα, κράτησαν την κινητοποίηση όρθια και απώθησαν τους παρακρατικούς, σε πείσμα των προβοκατόρων και του κράτους που ήθελαν να διαλυθεί η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση.

Ισχυρίζεται, επίσης, ο Τσίπρας: «Κάπως άτσαλα η Αλέκα Παπαρήγα έκανε μια αναφορά στο ραδιοσταθμό «Κόκκινο». Νομίζω, όμως, ότι η τοποθέτησή της στη Βουλή – και προς τιμή της – αποκαθιστούσε αυτό το στραβοπάτημα που έκανε. Διότι τούτη την ώρα είναι στραβοπάτημα και ατόπημα να βάζουμε διαχωριστικές γραμμές εντός του λαϊκού κινήματος. Τούτη είναι η ώρα της συσπείρωσης, του κοινού αγώνα και του κοινού μετώπου απέναντι στον κοινό εχθρό, που είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης». Τίποτα «άτσαλο» και καμιά «αποκατάσταση» ή «στραβοπάτημα» δεν έκανε η Αλέκα Παπαρήγα. Είπε ότι την ώρα της επίθεσης το «Κόκκινο» ωρυόταν πως το Σύνταγμα δε είναι ιδιοκτησία του ΚΚΕ, ό,τι έλεγαν δηλαδή και οι προβοκάτορες για να επιτεθούν στην εργατική διαδήλωση. Δεν ήταν, όμως, μόνο ο ραδιοσταθμός του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, η ΚΟΕ, συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε την ίδια μέρα ότι «η εναντίωση σε κάθε λογική μηχανισμών, ιδιαίτερα μηχανισμών τυφλής βίας, και στις στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, είναι παρακαταθήκες», εξομοιώνοντας στο επίπεδο του μηχανισμού το οργανωμένο κίνημα και τους προβοκάτορες. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης μίλησε για «συγκρούσεις ροπαλοφόρων και κρανοφόρων», βάζοντας κι αυτός στο ίδιο τσουβάλι τους προβοκάτορες που επιτέθηκαν και την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ που αμύνθηκε στην επίθεση για να προστατέψει τη μαζική εργατική διαδήλωση. Στην ιστοσελίδα της Ενωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ αναρτήθηκαν άρθρα στα οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: «Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ που λειτούργησε απροκάλυπτα ως βραχίονας του κράτους, αναλαμβάνοντας με στρατιωτικό τρόπο την περιφρούρηση της Βουλής απέναντι στα πλήθη των διαδηλωτών που βρέθηκαν αντιμέτωποι, αντί με τις αλυσίδες των ΜΑΤ, με τις κρανοφόρες και καδρονοφόρες διμοιρίες του ΚΚΕ (…) Δυστυχώς, η συγκεκριμένη ομάδα δεν αρκέστηκε να χτυπήσει την περιφρούρηση του ΚΚΕ (κάτι που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με κάποιον τρόπο) – οι πέτρες και οι μολότοφ χτυπούσαν και κόσμο που δεν ανήκε στα ΚΝΑΤ». Δηλαδή, απροκάλυπτο σιγόντο στους προβοκάτορες να χτυπούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, με επιχειρηματολογία ταυτόσημη με αυτή που διοχετεύει η ασφάλεια μέσα από επίσημα και ανεπίσημα κανάλια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που δεν μπορεί να κρύψει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η ροπή του προς τον κουκουλοφορισμό είναι εξηγήσιμη. Στο χώρο των οπορτουνιστών υπάρχουν δυνάμεις συμβιβασμένες με το σύστημα και την κυριαρχία των μονοπωλίων, δεν πιστεύουν στην ταξική πολιτική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και προβάλλουν σαν δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο, μια κυβέρνηση που θα συμβιβάσει τάχα εχθρικά ταξικά συμφέροντα, αυτά των μονοπωλίων και αυτά του λαού, εξωραΐζοντας τον καπιταλισμό. Δηλαδή, μια ανεφάρμοστη πολιτική, όπως είναι ο περιορισμός της κερδοφορίας των μονοπωλίων, για να ανακουφιστεί ο λαός με αναδιανομή εισοδημάτων. Αλλά εκτός από τους συμβιβασμένους μικροαστούς, υπάρχουν στις γραμμές του και οι «ανυπόμονοι» μικροαστοί, που νομίζουν πως μια «έφοδος στο κοινοβούλιο», θα ανατρέψει την αντιλαϊκή κυβέρνηση και θα δώσει φιλολαϊκή λύση. Ετσι, ο κυβερνητισμός τους, με δεδομένη τη λαϊκή αγανάκτηση, τους ωθεί να στρέψουν το λαό σε ανώδυνες για το σύστημα ενέργειες, που φαντάζουν ανατρεπτικές, αλλά αφήνουν ανέγγιχτη και την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το αστικό κράτος. Γενικά, σε συνθήκες κρίσης και μαζικής έκφρασης της λαϊκής αγανάκτησης, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού όλων των αποχρώσεων κυριαρχούνται από την πεποίθηση ότι ένα «ντου» μπορεί να φέρει εκλογές και μέσα από αυτές να αναδειχτεί τάχα φιλολαϊκή κυβέρνηση. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αναλάβει και πρωτοβουλίες για τη συνεργασία της «αριστεράς», συμμετέχοντας σε διεργασίες με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Αρμα Πολιτών του Γ. Δημαρά, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αποχώρησαν, όπως η Σ. Σακοράφα και ο Π. Κουρουμπλής, και άλλους, πιστεύει πως θα αναβαθμιστεί ο ρόλος του στην αστική διαχείριση, αφού δεν αμφισβητεί την αστική εξουσία και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, θέλει να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και ζητάει καλύτερη διαπραγμάτευση για τα επόμενα δάνεια και μνημόνια. Μια τέτοια κυβέρνηση επιδιώκουν και επαγγέλλονται φιλολαϊκή διαχείριση με τα ίδια υλικά που χρησιμοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις. Πιστεύουν μάλιστα ότι αν ο κόσμος φοβηθεί από φωτιές, συγκρούσεις, κ.ά., θα πέσει στα μαλακά με μια κυβέρνηση που θα εμφανίζεται να κάνει «αγωνιστική» δήθεν διαχείριση στο σύστημα.

Αυτή τους η στόχευση και το γεγονός ότι ο χώρος στον οποίο ανθούν και δρουν οι προβοκάτορες έχει σαφή προσανατολισμό ενάντια στο οργανωμένο και το ταξικό, είναι που τους κάνει να δίνουν άλλοθι στην κουκούλα, να την παρουσιάζουν σαν κίνημα, να ανακαλύπτουν ιδεολογίες πίσω από τις κοτρόνες και τα μάρμαρα που με δολοφονικές προθέσεις εκτοξεύονται σε βάρος εργαζόμενων και άλλων λαϊκών ανθρώπων. Καμιά ανοχή δεν πρέπει να δείξει ο λαός στους προβοκάτορες και τους παρακρατικούς, σε όσους αφήνουν έστω και μια χαραμάδα που διευκολύνει το σύστημα να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τη δράση τους. Συνεπής ταξική οργάνωση και δράση παντού, γερό το ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς, ισχυρό ΚΚΕ και αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος των αστικών κομμάτων και των παραφυάδων τους, για να ανοίξει ο δρόμος υπέρ του λαού.

 

Πάμπλουτοι σε φτώχεια…

Οταν έφτασαν οι Καίσαρες από τις Βρυξέλλες και παραμάζωξαν τον κόσμο στις γυάλινες αρένες έκλεισα τα μάτια και τ’ αυτιά μου για λίγο. Να περισωθώ. Να σκεφτώ σαν άνθρωπος, ανθρώπους γύρω μου. Γνωστούς κι αγνώστους. Ολους αυτούς που υποχρεωθήκαμε ν’ ακούμε πόσο πάμπλουτοι σε θεσμοθετημένη φτώχεια είμαστε, πόσο περισσότερα από μας θα συνεισφέρουν εθελοντικά οι τραπεζίτες στο θηριώδη βωμό, στο θυσιαστήριο της ανθρώπινης υπόστασης.

Εκλεισα για να μην ακούω πόσο θα τρέχουμε τώρα ελεύθεροι σαν υβριδιακά ελαφάκια στο οικολογικό πάρκο της μοδέρνας κερδοσκοπίας με περασμένους χαλκάδες στα τέσσερα πόδια μας, βάρους ενός τόνου σίδερο αλαφρυμένους κατά μερικά κιλά.

Εκλεισα και τη λογική μου γιατί μέρες που είναι θυμάμαι τις αφηγήσεις των πεθαμένων μου γονιών για το μεγάλο πόλεμο. Βομβαρδισμοί, στρατόπεδο συγκέντρωσης… και στα δέκα χρόνια μετά να γεννιέμαι εγώ στο πλυσταριό, πάνω απ’ το μπακάλικο του Ματαράγκα στο Κουκάκι.

Αν η φτώχεια συμπυκνωμένη σε κακοήθεις αριθμούς και άθλια αρκτικόλεξα αθλίων συμφερόντων των καπιταλιστών ήταν, όπως θέλει η επικοινωνιακή τους κατά Μόσιαλον πολιτική, χαλάζι σε συσκευασία χαλικιού, τότε είμαστε όλοι «πλούσιοι» θαμμένοι κάτω από λόφους φτώχειας. Δεν αντέχω πια όπως πολλοί κάτοικοι της γιγάντιας σε αγώνες ελευθερίας ψωροκώσταινας, μήτε να τους ακούω. Μιλάνε για δισ., κουρέματα, χρέη, κινδύνους, ζώνες και παραζώνες, θυσίες, πατρίδες με λιγότερο σεβασμό απ’ ό,τι οι κοκκινόβρακοι ψαλιδόκωλοι αποικιοκράτες, μίλαγαν σε ιθαγενείς εξωτικών νησιών στον Ειρηνικό Ωκεανό όταν ξεβράζονταν με τα μουσκέτα οπλισμένα απέναντι σε έκπληκτα γυναικόπαιδα με λουλουδάκια και κοχύλια για παιχνίδια.

Ρυτιδιάζουν κι ανάμεσα στα φρύδια τους σχηματίζεται η ιδέα του αγκυλωτού, η αυτοπεποίθηση της ανώτερης τάξης των ληστών, των τοκιστών και σουλατσαδόρων της εξουσίας. Οχι απλώς επειδή κυριαρχεί η Γερμανία στην ΕΕ, αλλά επειδή τη βαθιά ναζιστική της εκδοχή την έχουν μέσα τους ως κίνητρο ζωής και επιβίωσης.

Με κλειστά μάτια κι αυτιά βλέπω κι ακούω τον κύριο Γιώργο που μετά από 28 χρόνια σκουπιδιάρης έσωσε την πατρίδα του παίρνοντας εκκαθαριστικό 15νθημέρου 15 ευρώ.

Με κλειστά μάτια κι αυτιά ακούω τη βουβή οργή και την ανέλεγκτη αδιέξοδη ντροπή της Κατερίνας και του Μπάμπη που είναι κι οι δυο άνεργοι δυο χρόνια τώρα, χωρίς πια επίδομα ανεργίας, με δυο κορίτσια στο Δημοτικό. Ο ύπνος τους ο λιγοστός μυρίζει πυρκαγιά.

Αισθάνομαι τις δέκα μανάδες που κάθε μέρα ζητιανεύουν «μια δουλειά για το παιδί» που έφτασε τα είκοσι εφτά κι έχει ήδη νταραβέρια με γιατρούς για την κατάθλιψη.

Μοιράζομαι και μυρίζομαι εκείνη την παραίτηση – οιμωγή του γέρου που στη μοναξιά του, με ευνουχισμένη την ψωροσύνταξη, μου ψιθύρισε: «εγώ ας πεθάνω, κοντά είμαι. Εσείς να δείτε τι θα κάνετε»…

Δε μιλάω για τα παιδιά. Τα μικρά, τα νηστικά και τους εφήβους με την πίκρα σαν υποχρεωτική τσίχλα. Δε μιλάω. Γιατί όποιος μιλήσει πρέπει να κρατάει και όπλα φονικά του οχτρού κι η ώρα δεν έφτασε ακόμα για πολλούς κι αμέτρητους μουγκούς, μα αποφασισμένους…

 

Της   Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ανακοίνωση του γραφείου τύπου του KKE για τα επεισόδια στις παρελάσεις

«Στις παρελάσεις, τόσο στις κεντρικές σε όλες τις πόλεις όσο και σε αυτές που έγιναν στις λαϊκές συνοικίες, καταδείχθηκε πόσο μεγάλη είναι η λαϊκή οργή και αντίθεση προς την κυβερνητική πολιτική. Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Όλοι στον αγώνα για τη λαϊκή συμμαχία της αντεπίθεσης και της ανατροπής. Η λαϊκή αντίθεση εκφράστηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Με μαζικές διαδηλώσεις κατά των βάρβαρων μέτρων και με συμβολικές κινήσεις αντίθεσης των μαθητών που συμμετείχαν στις παρελάσεις, παρόλο που η κυβέρνηση «εξαίρεσε» από αυτές τα σχολεία που είχαν κινητοποιηθεί κατά της πολιτικής της.

Αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς.

Το αν έγινε ή δεν έγινε η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, μπροστά στο δράμα που ζει ο λαός και τα χειρότερα που του φέρνουν κυβέρνηση – ΕΕ – πλουτοκρατία.

Οι αγώνες του λαού τιμώνται από τον ίδιο το λαό, καθώς αγωνίζεται για το δίκιο του. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να διαδηλώνει την αντίθεσή του και να παλεύει με όρους μαζικού κινήματος για να ανατρέψει την πολιτική και την εξουσία που τον θυσιάζει για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του. Όπως καθήκον και υποχρέωση του αγωνιζόμενου λαού είναι να επαγρυπνεί και να παραμερίζει από το δρόμο του κάθε είδους παγίδα και προβοκάτσια που επιτρέπει στην κυβέρνηση και στις συντηρητικές και συμβιβασμένες δυνάμεις να διασπούν και να συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα για να το αποδυναμώσουν. Ο λαϊκός αγώνας μπορεί να γίνει ισχυρός, αποτελεσματικός και νικηφόρος μόνο αν πατήσει γερά στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις λαϊκές συνοικίες, διαμορφώνοντας μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που έχει ξεκάθαρο στόχο να ανατρέψει την πολιτική, την εξουσία των μονοπωλίων. Με λαϊκή εξουσία να μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία τις μεγάλες επιχειρήσεις, τον ορυκτό και φυσικό πλούτο, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και να διαγράψει μονομερώς το χρέος.

Αυτός είναι ο δρόμος για να βάλει ο λαός τέλος στις άγριες θυσίες που χωρίς τέλος του επιβάλλουν για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος της πλουτοκρατίας.».

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για την 71η επέτειο της 28ης Οκτώβρη

 

 

Το ΟΧΙ του λαού το 1940, που εξελίχθηκε σε παλλαϊκή και ένοπλη αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ κατά της τριπλής Κατοχής, με καθοδηγητή και κύριο αιμοδότη το ΚΚΕ, αποδεικνύει ότι όταν ο λαός οργανωθεί και συνειδητά παλέψει για το δίκιο του, γίνεται πανίσχυρος και ικανός να αντιμετωπίσει κάθε εχθρό του.

Το ΚΚΕ και πάλι σαλπίζει κάλεσμα λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης. Ο θανάσιμος εχθρός για το λαό είναι τα μονοπώλια, η εξουσία τους, τα κόμματα και οι οργανισμοί που τους υπηρετούν. Πατριωτισμός για τους εργαζόμενους είναι να σωθεί ο λαός, όχι τα μονοπώλια, η ΕΕ και ο ξεπερασμένος καπιταλισμός, που μόνο φτώχεια, κρίσεις, χρεοκοπία και πολέμους φέρνουν στους λαούς.

Ο μόνος δρόμος για να βάλει ο λαός τέλος στις βάρβαρες θυσίες και στα μνημόνια που του επιβάλλουν, να κατακτήσει τα σύγχρονα δικαιώματά του και να προστατεύσει τη χώρα από τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές και πολέμους, είναι ένας και μοναδικός: Να παλέψει για τη δική του εξουσία, να γίνει αφεντικό στον πλούτο που παράγει, μετατρέποντας τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τον φυσικό πλούτο σε λαϊκή περιουσία, αποδεσμεύοντας τη χώρα από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Έτσι μπορεί από θέση ισχύος να διαγράψει το κρατικό χρέος προς τα μονοπώλια, να υπερασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, να αναπτύξει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχει ο λαός απέναντι στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Ο δικός τους, ο αστικός, πατριωτισμός αφορά αποκλειστικά και μόνο την προστασία των συμφερόντων τους, της εξουσίας και του εκμεταλλευτικού τους συστήματος. Σήμερα θυσιάζουν τα δικαιώματα του λαού, παίρνουν τα πιο βάρβαρα μέτρα εναντίον του, προκειμένου να προστατευθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, η Ευρωζώνη και η ΕΕ. Τα αστικά κόμματα έκαναν πάντα τα ίδια σε βάρος του λαού. Το 1941-1944 ή εγκατέλειψαν το λαό στο έλεος των κατακτητών, καταφεύγοντας μαζί με τον κρατικό χρυσό στους Άγγλους, ή συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους Γερμανοϊταλούς και Βούλγαρους κατακτητές.

Οι θυσίες του αγώνα, ο μαζικός ηρωισμός, ανοίγουν το δρόμο για τη νίκη απέναντι στις οδυνηρές συνέπειες της υποταγής. Συμπόρευση με το ΚΚΕ, όλοι στον αγώνα, για τη λαϊκή συμμαχία της αντεπίθεσης και της ανατροπής. Κάτω η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Νόμος είναι το δίκιο του λαού και η λύση είναι η δική του εξουσία, η ανάπτυξη προς όφελός του.

Αντικομμουνισμός φαιού δημοσιολόγου

Ο δημοσιολόγος Τ. Μίχας στο «Protagon» του Στ. Θεοδωράκη γράφει σχετικά με την οργανωμένη δολοφονική επίθεση στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ: «Η ελληνική αστυνομία παρέδωσε χωρίς καν να της ζητηθεί τον ρόλο της τήρησης της έννομης τάξης στους φαιοκόκκινους φασίστες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ (…) Είναι πλέον το μοναδικό κόμμα στον κόσμο που περήφανα διακηρύσσει την σταλινική αλητεία ως την πολιτική πρακτική την οποία ασπάζεται και ακολουθεί». Τέτοιο σχόλιο πράγματι μόνο φαιά – φασιστική δημοσιογραφία μπορεί να το κάνει. Γιατί ο ξετσίπωτος αντικομμουνισμός περί «σταλινικής αλητείας» μόνο από τέτοιου φυράματος, της αλητείας, δήθεν δημοσιολόγους μπορεί να πουληθεί. Και να υπηρετηθεί ταυτόχρονα προς τέρψιν διαφόρων κρατικών, ιμπεριαλιστικών επιτελείων και υπηρεσιών, από τις οποίες εκπορεύεται για να αναπαραχθεί από πρόθυμους της ανάλογης «ενημέρωσης»… Ας τον χαίρεται και η πλουραλιστική εφημερίδα που προάγει την προβοκάτσια, με την οποία συνεργάζεται

Διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στις 20.00

αναδημοσίευση από redfly planet

Νίκος Χασαπόπουλος

Διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στις 20.00

Στις 16.30 ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Μήνυμα στον ελληνικό λαό θα απευθύνει στις 8 το βράδυ ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος επιστρέφει το μεσημέρι της Πέμπτης από τις Βρυξέλλες.

Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια θα ενημερώσει στις 4.30 το απόγευμα ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου για τη συμφωνία των Βρυξελλών και το νέο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα.

Ο κ. Παπανδρέου κατά τη διάρκεια των «σκληρών»  ολονύκτιων διαπραγματεύσεων είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά δύο φορές με τον κ. Παπούλια.

Μετά τη συνάντηση με τον Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ακολουθήσει ενημέρωση των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου και ακολούθως η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών.

Πληροφορίες από κυβερνητικές πηγές αναφέρουν ότι ο Πρωθυπουργός θα προχωρήσει στη ψήφιση της νέα δανειακής σύμβασης με απλή πλειοψηφία.

Συνεργάτες πάντως του Πρωθυπουργού απέκλειαν και το ενδεχόμενο ανασχηματισμού, και το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος και πολύ περισσότερο το ενδεχόμενων πρόωρων εκλογών.

Αλέκα Παπαρήγα: Ο λαός δεν μπορεί να αποκοιμηθεί με τα λεγόμενα του πρωθυπουργού H κ. Παπαρήγα έκανε λόγο για ελεγχόμενη πτώχευση που μπορεί, όπως είπε, να εξελιχθεί και σε ανεξέλεγκτη πτώχευση

Αποφασίστηκε η πτώχευση της Ελλάδας, υποστήριξε η γενική γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του KKE Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε σχετικά με τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής της ΕΕ και την απόφαση για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 50%.

Η κ. Παπαρήγα έκανε λόγο για ελεγχόμενη πτώχευση που μπορεί, όπως είπε, να εξελιχθεί και σε ανεξέλεγκτη πτώχευσηρόσθεσε ότι αποφασίστηκε ένας συμβιβασμός που δεν πρόκειται να λύσει ούτε το θέμα της κρίσης ούτε το θέμα της ανάπτυξης.

Αναφερόμενη στις δηλώσεις του Πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο τον κατηγόρησε ότι προσπαθεί να κοροϊδέψει το λαό και τόνισε ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν μπορεί να αποκοιμηθεί με τα λεγόμενά του.

Με το μυαλό στην επόμενη μέρα

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

«Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ (…) προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο. Θολώνουν συνειδητά το πολιτικό τοπίο σε μια χώρα που αυτή τη στιγμή πάνω απ’ όλα έχει ανάγκη τον Ορθό Λόγο», έγραφε χτες στο «Βήμα» (ηλεκτρονική έκδοση) μια συνεργάτης του συγκροτήματος.

Ποιος είναι ο «ορθός λόγος» που κατά την αστική προπαγάνδα έχει ανάγκη η χώρα;

Οτι πρέπει οι εργαζόμενοι να βάλουν πλάτη για το ξεπέρασμα της κρίσης γιατί η χώρα πτωχεύει… Ποια είναι η χώρα που πτωχεύει; Οι μέτοχοι, οι επενδυτές τίτλων και ακινήτων, λένε τα σχετικά άρθρα σε ΒΗΜΑ και ΝΕΑ.

Αυτό δεν είναι «ορθός λόγος». Είναι ωμή στρέβλωση της πραγματικότητας. Γιατί οι εργαζόμενοι έχουν ήδη πτωχεύσει. Γιατί τα συμφέροντα των καπιταλιστών είναι διαμετρικά αντίθετα με αυτά των εργατών.

Γιατί «θολώνουν» οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ το τοπίο;

Γιατί αποκάλυψαν τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που οργάνωσαν και εκτέλεσαν το δολοφονικό χτύπημα της διαδήλωσης στις 20 Οκτώβρη. Και γιατί κάλεσαν την εργατική τάξη να μη σκύψει το κεφάλι, να μη φοβηθεί, να οργανώσει την πάλη της με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά της συμφέροντα, να παρεμποδίσει ως και να ανατρέψει την πολιτική του κεφαλαίου.

Η αστική τάξη έχει ανάγκη να επικρατήσει «άκρα του τάφου σιωπή»…

Η εργατική τάξη – αντίθετα- έχει κάθε λόγο να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, με το ΚΚΕ μπροστά, με λαϊκή συμμαχία για λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Επειδή ο δρόμος του λαού αντιμάχεται τα κέρδη των καπιταλιστών, η αστική προπαγάνδα συγκεντρώνει καθημερινά πλέον τα πυρά της στο ΚΚΕ, στην πολιτική δύναμη που και ιστορικά εμπνέει το λαό σ’ αυτή τη μάχη και φωτίζει με τις θέσεις του το δρόμο για την ανατροπή.

Την ώρα που οι πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στην ΕΕ συνέχιζαν το παζάρι για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος χωρίς να υπάρξει ανεξέλεγκτη καταστροφή κεφαλαίων, μια σειρά αναλυτές στον αστικό Τύπο έστρεφαν την προσοχή στο κοινό. Στα εκατομμύρια των εργαζομένων που δοκιμάζονται άγρια από την καπιταλιστική κρίση. Και παρομοίαζαν την κατάσταση με τις τελευταίες ώρες του Σαμψών. Εδειχναν δηλαδή τον κίνδυνο, αν και γονατισμένος ο γίγαντας, να σηκωθεί και να παρασύρει μαζί του όλο το οικοδόμημα.

Εχει μια αλήθεια η παρομοίωση. Τη δύναμη να τα γκρεμίσει όλα την έχει ο γίγαντας λαός.

Ομως η αστική προπαγάνδα δεν αναφέρεται στο θετικό της ανατροπής, αλλά στον κίνδυνο που περιέχει για τα δικά της συμφέροντα. Σωστά το βλέπει από τη σκοπιά των συμφερόντων της. Το μυαλό των καπιταλιστών είναι στην «επόμενη μέρα». Οταν – όπως ελπίζουν – ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία. Τότε που τα μεροκάματα θα έχουν ήδη συνθλιβεί, μαζί με κάθε άλλο εργατικό δικαίωμα. Για κείνες τις μέρες θέλουν γονατισμένη από σήμερα την εργατική τάξη. Να προσεύχεται για την τύχη της χώρας, να έχει «βάλει μυαλό» και να μη διεκδικεί, να βλέπει την ΕΕ ως τον σωτήρα της.

Αλλά, καθώς η ταξική πάλη δεν διεξάγεται με ευχές, κρατάνε και μια γάτα. Προσπαθούν να μπολιάσουν από σήμερα τις λαϊκές συνειδήσεις με την ανάγκη ισχυρής κυβέρνησης. Μονοκομματική ή πολυκομματική η επόμενη κυβέρνηση, είτε ντύνουν μια τέτοια ανάγκη με τη σημαία του έθνους, είτε μιλάνε για κίνδυνο εξόδου από το ευρώ, σε ένα συμφωνούν οι υποστηριχτές αυτής ή της άλλης εξέλιξης: πρέπει να ‘ναι ισχυρή η επόμενη κυβέρνηση.

Αποφεύγουν να αναφέρονται με λεπτομέρειες στο περιεχόμενο της πολιτικής που θα εφαρμόσει η ισχυρή κυβέρνηση (πέρα και πάνω από τα ήδη βάρβαρα μέτρα που έχουν αποφασιστεί), το προαναγγέλλουν, όμως, με τα άρθρα που δείχνουν τι πρέπει να γίνει: «Ν’ αλλάξουν στάση οι κοινωνικές δυνάμεις» και μ’ αυτήν την έκφραση δεν αναφέρονται στους καπιταλιστές. Μιλάνε για τους εργάτες που πρέπει να μάθουν να ζουν με νέα βάρη και να νιώθουν καλά που η κατανομή των βαρών θα έχει γίνει με ευαισθησία.

Κι αν οι εργάτες δεν δεχτούν μια τέτοια προοπτική; Α, τότε «η δοκιμασία θα είναι μεγάλη, θα φτωχύνουν»!

Καλό το παραμύθι, αλλά αυτός ο δράκος είναι ήδη ξεδοντιασμένος…

Οι εργάτες, πλατιά λαϊκά στρώματα, έχουν ήδη πτωχεύσει. Η εργατική τάξη πράγματι δεν έχει να χάσει άλλο από τις αλυσίδες της. Για την εργατική τάξη η επόμενη μέρα πρέπει να βάζει εμπόδια στην αστική εξουσία, να βρει πιο ισχυρό το λαϊκό κίνημα, εντονότατη τη διαπάλη που θα αμφισβητεί την εξουσία των αστών, θα ανοίγει δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.