Καμία συμμετοχή στο έγκλημα

Επιστολή φαντάρων που υπηρετούν σε 18 μονάδες του Εβρου ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη

«Εμείς, οι φαντάροι που υπηρετούμε αυτήν την περίοδο τη θητεία μας, παρακολουθούμε όλες αυτές τις μέρες με μεγάλη ανησυχία και οργή τη βάρβαρη ιμπεριαλιστική επέμβαση εναντίον του λαού της Λιβύης.

Καταγγέλλουμε την ιμπεριαλιστική σφαγή στην οποία πρωτοστατούν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας και από κοντά με ενεργό συμμετοχή η ελληνική κυβέρνηση. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο λαό της Λιβύης.

Είναι προκλητικές ψευτιές όσα λένε για «ανθρωπισμό». Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι τα πετρέλαια και οι ενεργειακοί δρόμοι στην ευρύτερη περιοχή. Η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη είναι αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών των μονοπωλίων και των αντιθέσεών τους. Είναι εξέλιξη επικίνδυνη για όλους τους λαούς της περιοχής και για τον ελληνικό λαό.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στηρίζει και έχει ουσιαστική συμμετοχή στον πόλεμο για τους ίδιους λόγους που έχει εξαπολύσει και τον άγριο πόλεμο στα λαϊκά δικαιώματα όπως τον ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Υπηρετεί τα συμφέροντα των πλουτοκρατών και τις διεθνείς συμμαχίες της. Η συμμετοχή στους πολέμους, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ, είναι η άλλη πλευρά της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει στη χώρα μας.

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε νέοι εργαζόμενοι, παιδιά λαϊκών οικογενειών και την ίδια στιγμή που εμείς και οι οικογένειές μας ματώνουμε οικονομικά για να υπηρετήσουμε τη θητεία μας, με το μισθό – κοροϊδία των 8,6 ευρώ, τη στιγμή που με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση στα στρατόπεδα «κόβουν» από παντού (από στοιχειώδη πράγματα, όπως είδη καθαριότητας κλπ. μέχρι και τις δωρεάν καταστάσεις επιβίβασης που δικαιούμαστε) ξοδεύουν εκατομμύρια ευρώ για τα ελληνικά στρατεύματα σε Αφγανιστάν, Κόσσοβο, τώρα και στη Λιβύη.

Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αλλά ούτε και με την αποστολή του στρατού, που είναι να υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπηρετώντας πιστά τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης της χώρας μας, προωθεί τη μετατροπή του στρατού σε μισθοφορικό και παράλληλα υποβαθμίζει τη στρατιωτική εκπαίδευση των φαντάρων εκπαιδεύοντας μόνο τους επαγγελματίες οπλίτες.

Ενώνουμε τη φωνή μας με το λαό, με τη νεολαία και απαιτούμε να σταματήσει κάθε εμπλοκή της χώρας μας σε αυτό το έγκλημα.

• Κανένας Ελληνας φαντάρος δεν έχει δουλειά να βρίσκεται έξω από τα σύνορα της χώρας μας
• Να αποχωρήσουν τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα και πλοία από την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη
• Να κλείσουν αμέσως οι ΝΑΤΟικές βάσεις στη Σούδα και το Ακτιο
• Οι λαοί είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη να επιβάλουν το δίκιο τους».

Φαντάροι που υπηρετούν τη θητεία τους στις μονάδες του Εβρου:

12 ΕΜΑ Δορίσκος, ΤΔ/41 ΣΠ Σαμοθράκη, 30 ΤΥΠ Λαγός, 187 Π.ΠΑΡ Αλεξανδρούπολη, 156 Α/Κ ΜΜΠ Αλεξανδρούπολη, 50 ΛΜΧ Κουφοβουνο – Διδυμότειχο, 516 ΜΚ ΤΠ Λαγός, 502 ΜΚ ΤΠ Καβύλη, 110 Α/Κ ΜΜΠ Καβησός, 107 Α/Κ ΜΜΠ-ΠΕΠ Κουφόβουνο – Διδυμότειχο, 641 ΜΚ ΤΠ Προβατώνας, 503 ΤΠ Νέα Βύσσα, 616 ΜΚ ΤΠ Νεοχώρι, 163 Α/ΚΜΜΠ Λαγός, ΔΕΑΝ Λαγός, 30 ΛΜΧ λαγός, 16 ΕΜΑ, 212 ΕΜΑ Λαγός

Διαρκής πόλεμος παντού

Ούτε ένα πιάτο φαγητό δε δίνουν στους πρόσφυγες από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής που καταφτάνουν στο νησί Λαμπεντούζα κυνηγημένοι από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Λιβύης και τις επεμβάσεις στις άλλες χώρες οι δήθεν «ευαίσθητες» κυβερνήσεις της Ιταλίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Οσοι από τους πρόσφυγες δε θαλασσοπνίγονται και καταφέρνουν να φτάσουν στο πρώτο νησί στο δρόμο για τον «παράδεισο» της ΕΕ διαπιστώνουν με οδυνηρό τρόπο ότι ο πόλεμος σε βάρος τους συνεχίζεται και εκτός των συνόρων των χωρών τους. Ο ίδιος ο δήμαρχος της Λαμπεντούζα δήλωσε ότι φαγητό υπάρχει μόνο για 4.000 πρόσφυγες, ενώ ήδη έχουν ξεπεράσει τους 6.200 και διαρκώς αυξάνονται. Επίσης, σε όλο το νησί, που στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, υπάρχουν μόνο τρεις χημικές τουαλέτες. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η «λύση» που δίνει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι – με την οποία συνεργάζεται στενά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ – είναι είτε να τους στείλει πίσω στις χώρες τους, δηλαδή στο στόμα του λύκου, είτε να τους μεταφέρει σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας. Η βάρβαρη και απάνθρωπη πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι είναι πλήρως εναρμονισμένη με την κοινή μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ αλλά και με τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπου μόνο κροκοδείλια δάκρυα έχυσαν για τους πρόσφυγες, πλειοδοτώντας ταυτόχρονα υπέρ βομβαρδισμών και νέων κυρώσεων στη Λιβύη. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι τα περί «προστασίας των αμάχων» και της αποφυγής «ανθρωπιστικής κρίσης» είναι φτηνές δικαιολογίες ιμπεριαλιστών. Στην πράξη πολεμάνε και κυνηγάνε τους λαούς παντού.

Παραμύθια τέλος

Κάτι έχουν πάθει στον αστικό Τύπο με την αλήθεια.

— Λέγοντας την αλήθεια για να εξασφαλίσουν συναίνεση στη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο ότι στη Λιβύη γίνεται επανάσταση καθώς, όπως έλεγαν, μαζικά δυνάμεις του στρατού του Καντάφι περνούσαν στο πλευρό των εξεγερμένων. Τώρα, οι ίδιοι οι επιτόπου ανταποκριτές διαπιστώνουν με θλίψη πως κάτι τύποι με «Ντάτσουν» παριστάνουν την εξέγερση και πως δεν μπορούν να σταθούν χωρίς ένταση της εξωτερικής βοήθειας.

— Λέγοντας την αλήθεια, για να κρύψουν δηλαδή το έγκλημα, διαβεβαίωναν πως η Ιαπωνία δεν έχει καμιά σχέση με το Τσέρνομπιλ, η Ιαπωνία είναι μια αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα και ο λαός της υπόδειγμα πειθαρχίας. Τώρα διαπιστώνουν πως η ανθρωπότητα έχει απέναντί της το ισοδύναμο τεσσάρων Τσέρνομπιλ και σύμφωνα με τις χτεσινοβραδινές ειδήσεις προστίθεται άλλο ένα πυρηνικό εργοστάσιο σε κατάσταση «βγαίνει καπνός»…

— Λέγοντας την αλήθεια βεβαίωναν τον ελληνικό λαό ότι αφού έφυγαν οι φαύλοι της ΝΔ όλα θα πάνε καλά. Τώρα αρχίζουν να ψελλίζουν πως φαύλοι είναι και αυτοί του ΠΑΣΟΚ.

Εχει ένα πρόβλημα ο αστικός κόσμος με την αλήθεια.

Και σωστά. Οταν προσπαθείς να παρουσιάσεις ένα εγκληματικό σύστημα ως παράδεισο, έρχεται η ώρα που η κόλαση παίρνει την εκδίκησή της.

«Ελεγχόμενη χρεοκοπία»

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Υποτίμηση των μισθών.

Υποτίμηση των συντάξεων.

Υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης.

Υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Υποτίμηση των δημοσίων δαπανών.

Υποτίμηση των κοινωνικών δαπανών.

Υποτίμηση των λαϊκών δικαιωμάτων.

Υποτίμηση των πολιτικών ελευθεριών.

Αυτή είναι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση μαζί με τους συμμάχους της στην ΕΕ και το ΔΝΤ εναντίον του ελληνικού λαού.

Η πτώχευση, που υποτίθεται ότι η ακολουθούμενη πολιτική στοχεύει στην αποτροπή της, έχει επέλθει.

Η πτώχευση εντείνεται και γενικεύεται: Ανεργία που υπολογίζεται σε πάνω από 20% στο τέλος του χρόνου. Λουκέτο στο 20% των μαγαζιών. Διεύρυνση της φτωχοποίησης. Επιβολή εργασιακού απαρτχάιντ.

Είναι μια πτώχευση που αφορά στο λαό.

Με ένα στόχο: Καθώς η υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης απαιτεί την καταστροφή μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, τα βάρη αυτής της καταστροφής τα φορτώνουν στις λαϊκές πλάτες, ώστε η άλλη πλευρά, οι υπεύθυνοι δηλαδή της κρίσης, οι κεφαλαιοκράτες, να υποστούν την όσο γίνεται μικρότερη επιβάρυνση.

Η πολιτική που υφίσταται ο ελληνικός λαός περιγράφεται με δύο λέξεις: «Ελεγχόμενη χρεοκοπία».

«Ελεγχόμενη χρεοκοπία», που, στην περίπτωση του λαού, όμως, είναι ανεξέλεγκτη. Ισοδυναμεί με ελεύθερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Ελεγχόμενη, με την έννοια ότι παρέχει ασφαλιστικές δικλείδες και «μαξιλάρια ασφαλείας», είναι μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο.

Αυτή η πορεία δεν έχει τέρμα. Δεν υπάρχει όριο. Ακόμα κι αν ο ελληνικός καπιταλισμός ξεπεράσει την κρίση του, ακόμα κι αν «φυσήξει αέρας» στα πανιά του έπειτα από τη μετατροπή σε «Ιφιγένεια» γενεών Ελλήνων εργαζομένων, η όποια αναιμική «ανάπτυξη» επέλθει θα έχει θεμελιωθεί πάνω στις «ερήμους» και στα «νεκροταφεία» των λαϊκών δικαιωμάτων και κουβαλάει το σπέρμα της νέας κρίσης, που θα εκδηλωθεί με ακόμα δραματικότερες συνέπειες για το λαό κ.ο.κ.

Αυτή η πορεία έχει μία μόνο κατάληξη: Τη συμφορά και τον εξανδραποδισμό του λαού μέσα από την περιδίνησή του στο φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Απέναντι στη βαρβαρότητα, όμως, δε χωρούν «μισές λύσεις».

Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης είτε θα είναι ριζική, είτε δεν θα υπάρξει.

Οι επιλογές είναι δύο: `Η θα πτωχεύσει ο λαός, ή θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία. `Η, δηλαδή, η εξουσία θα παραμείνει στα χέρια των δημίων των λαϊκών συμφερόντων, ή θα περάσει στα χέρια του λαού.

«Λαϊκή εξουσία ή βαρβαρότητα» είναι το πλέον επίκαιρο δίλημμα, οι δύο δρόμοι, που αντικειμενικά καλείται να βαδίσει η Ελλάδα.

Κάθε άλλη «πρόταση», προσέγγιση, άποψη, απλώς εξωραΐζει τους «βαρβάρους».

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ –ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΙΠΕΜ-ΔΟΕ ΓΙΑ ΤΑ ΟΛΟΗΜΕΡΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

www.edupame.gr

Έρευνα με θέμα την εμπειρία από το «Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο Ενιαίου Αναμορφωμένου Εκπαιδευτικού Προγράμματος» εξήγγειλε το ΙΠΕΜ της ΔΟΕ. Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στο σχετικό ερωτηματολόγιο και το είδος των ερωτήσεων, αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια έρευνα που:

1. Επιχειρεί να διαμορφώσει ουδέτερη ή θετική άποψη (με το είδος και το περιεχόμενο των ερωτήσεων) για τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση, δίνοντάς της συγχρόνως άλλοθι.  Στο ερωτηματολόγιο υπάρχει χώρος μόνο για το «βαθμό της συμφωνίας» με τη λογική του ΙΠΕΜ, του Υπουργείου και των εντολοδόχων του.

2. Αποδέχεται τον πυρήνα της αντιδραστικής πολιτικής του «νέου σχολείου» και ανοίγει μια συζήτηση στη βάση αυτού του σχεδιασμού και προσανατολισμού. Είναι μέρος της προπαγανδιστικής προσπάθειας που επιχειρεί το Υπουργείο για να «πείσει» γονείς και εκπαιδευτικούς ότι δεν έχουν να φοβούνται από αυτό το…δήθεν «νέο σχολείο».

3. Αποδέχεται τη στρατηγική των ΟΟΣΑ–ΕΕ για την παιδεία, (Διαφοροποίηση περιεχομένου, κατηγοριοποίηση, αποκέντρωση) στηρίζοντας έτσι τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται σήμερα στην εκπαίδευση. Δικαιώνεται έτσι για άλλη μια φορά η Υπουργός Παιδείας Ά. Διαμαντοπούλου που πρόσφατα είχε δηλώσει «Ευχαριστώ δημόσια την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, έχω δανειστεί πολλές από τις θέσεις τους».

Το ερωτηματολόγιο αυτό ψηφίστηκε από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ.

Καιρός να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας!

ü  ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ είναι στηρίγματα της κάθε κυβέρνησης, είναι δυνάμεις οι οποίες βάζουν πλάτη για να περάσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική.

ü  Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ δουλεύουν συμπληρωματικά, δίνουν άλλοθι σε αυτή την πολιτική γιατί δεν αμφισβητούν την ανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου, στηρίζουν την «αυτονομία της σχολικής μονάδας», τη διαφοροποίηση, τη λεγόμενη παιδαγωγική ελευθερία, τις Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας, κ.α.

Οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΔΟΕ προχωρούν κι ένα βήμα παρακάτω: θέλουν να συνδιαμορφώσουν με το Υπουργείο Παιδείας και τους όρους αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και του εκπαιδευτικού έργου που είναι προϋπόθεση για να προχωρήσει η διαφοροποίηση και η κατηγοριοποίηση των σχολείων. Καλούν δηλαδή τους συναδέλφους μέσα από το ερωτηματολόγιο να θέσουν το περιεχόμενο και τη μέθοδο της αξιολόγησής τους. Γι’ αυτό και το ΙΠΕΜ/ΔΟΕ ετοιμάζεται να επιμορφώσει 3.126 εκπαιδευτικούς και 90 διοικητικά στελέχη για να δεχτούν το «νέο» σχολείο της αγοράς και, αν είναι δυνατόν, να συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτό.

Το ΙΠΕΜ-ΔΟΕ είναι φορέας απορρόφησης κονδυλίων της Ε.Ε., με σκοπό να ντύσει «επιστημονικά» την υποταγή της συμβιβασμένης πλειοψηφίας της ΔΟΕ στην πολιτική του κεφαλαίου και να αλώσει τις συνειδήσεις των εκπαιδευτικών, ώστε να δεχτούν την πολιτική αυτή. Η Ε.Ε. δε θα έδινε ποτέ χρήματα, αν δεν ήταν βέβαιη ότι το προϊόν της «έρευνας» θα την εξυπηρετούσε!

Θυμίζουμε ότι το ΙΠΕΜ/ΔΟΕ έβγαλε λάδι τα Νέα βιβλία της διαθεματικότητας, της αποσπασματικότητας (επί ΝΔ), τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία τους κι ενώ η πλειοψηφία των δασκάλων και των γονιών τα είχε απορρίψει.

Είναι φανερός ο ρόλος που καλείται να παίξει η έρευνα για τα 800 ολοήμερα. Θα δικαιώσει την εφαρμογή τους και θα προτείνει τρόπους για να φτιασιδωθεί το αντιδραστικό τοπίο στην εκπαίδευση και τα 800 ολοήμερα.

Δεν δίνουμε άλλοθι. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη!

Το «νέο σχολείο», τα 800 ολοήμερα, όσες έρευνες και να γίνουν, θα παραμείνουν αντιδραστικά. Γιατί είναι το σχολείο της διαφοροποίησης, των δεξιοτήτων, της ημιμάθειας και της αγοράς.

Αθήνα 29 Μάρτη 2011

Πως ρευστοποιούσαν οι εργατοπατέρες … την στήριξη τους στην εργοδοσία !

αναδημοσίευση από redfly planet

Αναφορά κάνει το πόρισμα των εισαγγελέων που διερευνούν την υπόθεση των γερμανικών υποβρυχίων, στους πρώην μεγαλο-συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ,  Γ. Κοντάκη, Στ. Μαρκάτο και Ι. Μίχα. Μέχρι στιγμής αναφέρεται πως τα συγκεκριμένα υποβρύχια «κατάπιαν» μίζες ύψους, 150 εκατ. €. 

«Σημειώνουμε» επισημαίνεται «ότι κατά τον έλεγχο που διενεργήσαμε στα Ναυπηγεία (ΕΝΑΕ) διαπιστώθηκε ότι ο κ.Κοντάκης ήταν κατά το κρίσιμο διάστημα πρόεδρος του συνδικάτου των εργαζομένων στην ΕΝΑΕ, ενώ στη διοίκηση ήταν και οι κκ. Ι.Μίχας και Στ.Μαρκάτος. Σύμφωνα με τα έγγραφα-καταγγελίες που απεστάλησαν στην υπηρεσία μας,οι Μίχας και Μαρκάτος από τα έτη 1.1.2007 ως τις 31.12.2010 ήταν νομάρχης και αντινομάρχης Πειραιά, πλην όμως πληρώνονταν από τα ΕΝΑΕ…Και οι τρεις καταγγέλλεται ότι μετείχαν στις διαπραγματεύσεις και εκφράζονταν ευνοϊκά υπέρ των γερμανικών εταιρειών…» . Και οι τρεις εκλήθησαν για τις 28 Απριλίου, ως ύποπτοι, για ανωμοτί εξηγήσεις από τις εισαγγελείς κυρίες Πόπη Παπανδρέου και Ευγενία Κυβέλου που διερευνούν την υπόθεση.

Θυμίζουμε εκ μέρους μας, πως στις 15 Σεπτέμβρη του 1995, αναγκάζονται οι εργαζόμενοι του ναυπηγείου Σκαραμανγκά, μέσα απο εκβιασμούς και τρομοκρατικά ψευτοδιλήμματα του τύπου «ή θα δεχτούμε ό,τι μας πει η εργοδοσία και η κυβέρνηση ή το ναυπηγείο κλείνει», να αποδεχτούν το ερμαφρόδιτο σχήμα του 49% – 51% (μετοχές εργαζομένων και ΕΤΒΑ, αντίστοιχα) και ουσιαστικά την παράδοση του ναυπηγείου λίγα χρόνια αργότερα (το 2001) στη γερμανική πολυεθνική HDW (εξαγοράστηκε στην πορεία από την KruppThysen), να δεχτούν απολύσεις και χτύπημα σε εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις !!!

Το «σχήμα» αυτό αποτέλεσε ιδέα του τότε προέδρου του σωματείου της «Τρίαινας», στελέχους της ΠΑΣΚΕ, Γ. Κοντάκη, του Γ. Μίχα, επίσης στελέχους της ΠΑΣΚΕ, μέλους της διοίκησης του σωματείου, προέδρου τότε του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και πρώην νομάρχη Πειραιά, με την οποία συμφώνησαν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ.

Θυμίζουμε επίσης πως, το 2005 η «Thyssen» απορρόφησε την HDW και οι συμβιβασμένοι εργατοπατέρες άρχισαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο καινούριο αφεντικό, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα την αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Χαρακτηριστικά, στις 21 του Ιούλη του 2006 ο πρόεδρος της διοίκησης του σωματείου, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, του ΠΑΣΟΚ και πρώην αντινομάρχης Πειραιά, Στ. Μαρκάτος, στα γραφεία της ΓΣΕΕ με εκπροσώπους της «Thyssen», της ΙG METAL (από την οποία προέρχεται ο διευθύνων σύμβουλος του ναυπηγείου Κούλμαν) και του Σωματείου των Ναυπηγείων του Κιέλου, συνυπέγραψαν συμφωνία που προβλέπει ότι η εργοδοσία έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μεταφέρει εργαζόμενους από την Ελλάδα στη Γερμανία (και όπου ακόμα δραστηριοποιείταιη εταιρεία), όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο για τα κέρδη της πολυεθνικής. Πρόκειται για ένα ακόμα κραυγαλέο ξεπούλημα των εργαζομένων.

Όπως έχουμε ξαναπεί, δεν είναι καθόλου απίθανο να δώσουν και μερικούς, ως βορά στην «δικαιοσύνη» για την επιβίωση του πολιτικού τους συστήματος, για αυτό μην εκπλαγείτε εαν δείτε κάποιον απο αυτούς να πληρώνει την νύφη … !

Στο Νίκο Μπελογιάννη

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Κερατέα

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Επί τρεις μήνες έχουν θέσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε κατάσταση πολιορκίας.

Οι κάτοικοι της Κερατέας και της ευρύτερης περιοχής της Λαυρεωτικής, γυναίκες, παιδιά, γέροντες, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή σε ένταση επιχείρηση τρομοκρατίας.

Υφίστανται την ωμή βία. Συμβιώνουν με τα ένστολα «τσαμπουκαλίκια». Η καθημερινότητά τους είναι πλέον συνυφασμένη με την καταστολή. Τους ξυλοδαρμούς. Τις εισβολές στα σπίτια τους. Τις διώξεις. Τα χημικά. Τις καταστροφές των περιουσιών τους.

Και βέβαια, επειδή η «δημοκρατία» λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα, αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες χαραμάδες αλήθειας, η φωνή των κατοίκων είτε «πνίγεται», είτε διαστρεβλώνεται και συκοφαντείται από τα ΜΜΕ.

Οι «αντιεξουσιαστές της εξουσίας» εφαρμόζουν στην Κερατέα το δόγμα τους σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.

Το δόγμα τους είναι ένα: «Κάνουν ό,τι γουστάρουν»!

Δεν αποκλείεται μάλιστα, στο πλαίσιο των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΕ, οι «σοσιαλιστές» μας να έχουν ευρύτερο σχέδιο.

Να χρησιμοποιούν την Κερατέα σαν πείραμα. Σαν προσομοίωση του μέλλοντος που ετοιμάζουν να μας «φορέσουν» σε κάθε γωνιά της επικράτειας.

Η ιστορία ξεκινάει μερικά χρόνια πίσω. Και είναι πολύ διδακτική.

«Επρεπε το κράτος να πει στους δημάρχους: «Εχετε δυο μήνες για να αποφασίσετε για νέες χωματερές. Δεν αποφασίζετε! Νομοθετώ και κατεβάζω τα ΜΑΤ, τα τανκς, το στρατό, τι χρειάζεται, και ανοίγω νέα χωματερή». Ετσι λειτουργούν τα κράτη»!

Παρά κάτι συμπληρώθηκε μια δεκαετία από εκείνη την τόσο «γλαφυρή» δήλωση του Θ. Πάγκαλου (στον ρ/σ ΣΚΑΪ, 12/3/2003).

Το θέμα ήταν οι χωματερές και το πώς η εξουσία θα έπρεπε να δράσει στην ευρύτερη περιοχή για την χωροθέτησή τους. Αυτά έλεγε τότε ο Πάγκαλος.

Σήμερα η κυβέρνηση του αντιπροέδρου δεν έφτασε μέχρι του σημείου να στείλει πρόσκληση στα «τανκς» και το «στρατό». Προς Θεού! Εχει περιοριστεί στα ΜΑΤ…

Ομως η κυβέρνηση των ΜΑΤ υποτίθεται ότι πρέπει να ενεργεί με βάση το δίκαιο. Αλλωστε αυτή η κυβέρνηση είναι που μετατρέπεται κάθε τρεις και λίγο σε «εισαγγελέα» θέτοντας σε όποιον της «αντιμιλάει» το «αμείλικτο» ερώτημα: «Σέβεστε τους νόμους;»…

Αλλά ποιο «δίκαιο» ακριβώς εφαρμόζουν τα ΜΑΤ της κυβέρνησης στην Κερατέα; Ποιους νόμους εφαρμόζουν; Οι κάτοικοι δείχνουν να μην αμφιβάλουν: «Το «δίκιο» των εργολάβων», απαντούν.

Μάλιστα προσκομίζουν και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για να τεκμηριώσουν τη θέση τους:

• Πριν λίγες ημέρες, την 1η του μήνα, το δικαστήριο, το Ειρηνοδικείο Λαυρίου, εξέδωσε (για δεύτερη φορά!) απόφαση με την οποία απαγορεύεται οποιαδήποτε εργασία στην περιοχή για ΧΥΤΑ. Εκτός μάλλιστα όλων των υπολοίπων λόγων που επικαλείται το δικαστήριο είναι και τούτος: Οτι για να επιτραπούν οι εργασίες θα πρέπει πρώτα να αποφανθούν οι αρμόδιες αρχαιολογικές υπηρεσίες περί της μη ύπαρξης αρχαιολογικών ευρημάτων στο χώρο αυτό.

Και εδώ έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα στοιχείο:

• Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από την ανακοίνωση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων με την οποία εκφράζει την «έντονη αντίθεσή του στην επαπειλούμενη κατασκευή του ΧΥΤΑ Κερατέας, σε απόσταση αναπνοής από τον αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου» και «καλεί τους αρμόδιους φορείς να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και, έστω την ύστατη στιγμή, να αποτρέψουν την κατασκευή του ΧΥΤΑ στη συγκεκριμένη θέση, ώστε να αποφευχθεί η αλλοίωση της φυσιογνωμίας του ιστορικού και αρχαιολογικού τοπίου της Λαυρεωτικής»!

Τελικά, δεν μένει αμφιβολία: Εκείνοι που πραγματικά επιδεικνύουν υπεύθυνη στάση, τόσο από άποψη σεβασμού της αρχαιολογικής κληρονομιάς, όσο από άποψη συνάδουσα με τη δικαστική απόφαση, και κυρίως από την άποψη της περιβαλλοντικής προστασίας και της υγείας του πληθυσμού της περιοχής είναι οι κάτοικοι.

Οχι η κυβέρνηση. Οι κάτοικοι.

Ο αγώνας των κατοίκων, λοιπόν, είναι δίκαιος. Και θα είναι κέρδος αυτού του αγώνα, που καταδεικνύει περίτρανα την κυβερνητική αυθαιρεσία, η διεξαγωγή του περιφρουρημένα από «παγίδες» και προκλήσεις που μπορούν να τον προβοκάρουν, με έναν προσανατολισμό που θα θέτει στόχο:

α) την χωροθέτηση νέων ΧΥΤΑ χωρίς γεωγραφικούς περιορισμούς (εντός και εκτός της περιφέρειας Αττικής), με βάση επιστημονικοτεχνικά τεκμηριωμένες μελέτες, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και με όρους διαφάνειας και συμμετοχής όλων των εμπλεκόμενων φορέων, αποκλείοντας την υπερκορεσμένη περιοχή Ανω Λιοσίων – Θριασίου

β) την αταλάντευτη εναντίωση στην καρκινογόνο καύση των απορριμμάτων και

γ) το άμεσο κλείσιμο και την αποκατάσταση των παράνομων και ανεξέλεγκτων χωματερών.

Εν κατακλείδι:

Η αλληλεγγύη απέναντι στους κατοίκους της Λαυρεωτικής δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητη.

Η καταγγελία της άγριας επίθεσης που δέχονται από την κυβέρνηση το ίδιο.

Η συμπαράσταση στα αιτήματά τους για άμεση απόσυρση των δυνάμεων καταστολής από την περιοχή και για καμία έναρξη εργασιών στην περιοχή τώρα και στο μέλλον, αμέριστη.

Συκοφαντούν το ΚΚΕ… και κρύβουν τις θέσεις του

Ασυνέπεια λόγου και ψήφου προσπαθεί να χρεώσει στο ΚΚΕ η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να πέφτει η ίδια στο λάκκο που σκάβει. Γράφει σε σχόλιό της: «Στην περασμένη σύνοδο της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, στο Στρασβούργο, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Μπ. Αγγουράκης, συνοδοιπορώντας με την ευρωβουλευτή της ΝΔ Ρόδη Κράτσα, καταψήφισε την έκθεση της Αννυς Ποδηματά – που κατά πλειοψηφία ενέκρινε το Ευρωκοινοβούλιο – για την επιβολή φορολογίας στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (…) Επιθυμεί, τελικά, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τη φορολόγηση του κεφαλαίου, που διατρανώνει το κόμμα του, ή όχι;». Αν ενστερνιστεί κανείς τη λογική της «Ελευθεροτυπίας», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σύσσωμο το Ευρωκοινοβούλιο, οι ευρωβουλευτές δηλαδή των κομμάτων – ανάμεσά τους και του ΠΑΣΟΚ – που στις χώρες τους ασκούν την πιο βάρβαρη πολιτική σε βάρος του λαού, επιθυμούν τη φορολόγηση του κεφαλαίου, γι’ αυτό και στήριξαν την πρόταση της Α. Ποδηματά. Στην προσπάθειά της να προβοκάρει το ΚΚΕ, η «Ελευθεροτυπία» υποτιμά τη νοημοσύνη των αναγνωστών της. Πολύ περισσότερο, αγνοεί επιδεικτικά την ανακοίνωση που εξέδωσε τη μέρα της συγκεκριμένης ψηφοφορίας η ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, στην οποία κατέρριπτε αράδα την αράδα την προπαγάνδα με την οποία τα κόμματα του κεφαλαίου προσπάθησαν να σερβίρουν τη συγκεκριμένη έκθεση.

Εγραφε η ανακοίνωση του ΚΚΕ: «Η Εκθεση συνιστά κοροϊδία για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που στενάζουν από το βάρβαρο πόλεμο του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού (…) Στην Εκθεση ξεκαθαρίζεται από την αρχή ότι δεν τίθεται θέμα φορολόγησης του κεφαλαίου, καθώς με έμφαση υπογραμμίζεται ότι «μία αύξηση των συντελεστών και του πεδίου εφαρμογής των υπαρχόντων φορολογικών μέσων (…) δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε επαρκή, ούτε βιώσιμη λύση». Για να εξαπατήσουν όμως τους εργαζόμενους, καλούν την ΕΕ να θεσπίσει «φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές», ύψους 0,01%, σαν δήθεν «δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης» στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους και προσπάθεια περιορισμού της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου. Απορρίπτουν την πρόταση του ΚΚΕ για φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου με 45%, γιατί δε θέλουν να θίξουν την κερδοφορία των μονοπωλίων (…) Ο «φόρος χρηματιστικών συναλλαγών» δεν αποτελεί φορολογία του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά έναν ακόμη έμμεσο φόρο, αφού το τραπεζικό κεφάλαιο θα τον μετακυλίσει στους εργαζόμενους και το λαό». Για την ολοκληρωμένη τοποθέτηση του ΚΚΕ, η «Ελευθεροτυπία» δε διέθεσε ούτε μια γραμμή. Γεγονός αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς ότι η φιλοκυβερνητική εφημερίδα διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο όχι μόνο στο προβοκάρισμα του ΚΚΕ, αλλά και στον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού, με πυροτεχνήματα τύπου «φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές», τα οποία διαφημίζει και η ντόπια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να συγκαλύψει την ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική της.

 

Με μπούσουλα το ταξικό συμφέρον

Μία προς μία οι ειδήσεις που μεταδίδονται από τα αστικά μέσα ενημέρωσης σε πείθουν ότι πρέπει να αγνοήσεις παντελώς την αστική προπαγάνδα, ότι πρέπει να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις και με βάση τους δικούς σου στόχους να ερμηνεύεις τα στοιχεία της επικαιρότητας, ώστε απ’ αυτά να κρατάς εκείνα που πράγματι αφορούν στην κύρια αντιπαράθεση έτσι που να ενισχύουν το δικό σου αγώνα.

Παράδειγμα: Οχι ένα, αλλά έξι «Τσέρνομπιλ» βλέπουν οι ειδικοί στην περίπτωση της Ιαπωνίας. Αλλά το μονοπώλιο που ελέγχει τα πυρηνικά εργοστάσια βεβαιώνει ότι το πλουτώνιο που ήδη μετρήθηκε στο εξωτερικό περιβάλλον είναι ακίνδυνο. Αυτό μεταδίδουν και τα μέσα ενημέρωσης που δουλεύουν για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Ελα, όμως, που φτάνει ακόμα και ο Σιμόπουλος να μασάει τα λόγια του και να λέει πως πια η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι θέμα της διεθνούς κοινότητας. Ομολογεί, δηλαδή, ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κι απ’ όσα κρύβουν.

Στο Λονδίνο έγινε μια διαδήλωση που πάταγε σε πραγματικά προβλήματα, αλλά με ειδικό στοιχείο ότι οργανώθηκε από κραγμένους εργατοπατέρες και συμπαραστάτη το Εργατικό Κόμμα, αυτούς δηλαδή που είναι υπεύθυνοι για πλείστα από τα δεινά της εργατικής τάξης στην Αγγλία. Στα αστικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάστηκε ως περίπου επαναστατική κατάσταση. Το παραμύθι γυμνώθηκε όταν ο ηγέτης των Εργατικών δήλωσε πως καταδικάζει τη βία κι αυτό παρουσιάζεται από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σαν στοιχείο πολιτισμού που ξεχωρίζει την εγγλέζικη κοινωνία από την ελληνική, που, ως γνωστόν, είναι μια βάρβαρη κοινωνία. Σα να βγαίνει, δηλαδή, ο Παπανδρέου να δηλώνει διαδηλωτής, που όμως καταδικάζει τη βία των διαδηλωτών, την ώρα που το κόμμα του πρωτοστατεί στο ξέσκισμα των εργατών. Ε, δε θα μας τρελάνουν.

Παράδειγμα τρίτο η ιστορία με τη Λιβύη, όπου ισχύει το «κράτα μικρό καλάθι» σε ό,τι μεταδίδουν. Από το πρωί χτες μιλούσαν για κατάληψη της Σύρτης. Ωσπου ένας από τους «επιτόπου» είπε πως θα χρειαστούν βδομάδες και αν… Πίσω απ’ ό,τι μεταδίδουν το μόνο σίγουρο είναι πως οι ιμπεριαλιστές είναι σε αγώνα δρόμου για την επόμενη μέρα. Με την ελληνική κυβέρνηση να βρίσκεται μεν στο κλαμπ των τσακαλιών από την πρώτη στιγμή, να διαμαρτύρεται, δε, δήθεν γιατί υποβαθμίζουν τη θέση της. Εχει ένα δίκιο: Από κάθε αεροδρόμιο της χώρας πετάνε καθημερινά αεροπλάνα που μακελεύουν τους άμαχους στη Λιβύη. Κι αυτοί στο ΝΑΤΟ αντί να πουν ένα μπράβο κοιτάνε πώς θα είναι το αρχηγείο τους πιο αποτελεσματικό στην αποστολή του.

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι τι παράπονα εκφράζει κάποιος από τους Ελληνες διπλωμάτες, αλλά ότι η γνωστή «αντιεξουσιαστική» εφημερίδα μάς καλεί να μην κοιτάμε τη σφαγή, αλλά να καιγόμαστε για το αν η θέση της Ελλάδας σ’ αυτήν θα είναι με προνόμια ή όχι.

Μ’ άλλα λόγια, στον καιρό της μεγάλης σφαγής, όλο και στενεύουν τα περιθώρια για διάφορους να παριστάνουν τους «αντί». Αποδεικνύονται, απλά, μέρος του συστήματος και, μάλιστα, σ’ έναν από τους χείριστους ρόλους, αυτόν της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας, έτσι που να γίνεται συμπαραστάτης της αστικής εξουσίας.

 

ΖΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ;ΠΟΙΟΙ;

Τα παρακάτω αποδεικνύουν επαρκώς νομίζω πως οι Έλληνες εργαζόμενοι όχι μόνο δεν ζούσαν με δανεικά αλλά τροφοδοτούσαν με τον πλούτο που παρήγαγαν το διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο με τεράστια ποσά όλα αυτά τα χρόνια. Ποσά μεγαλύτερα από τα δανεικά που έχουν πάρει οι ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και οι τράπεζες, διοχετεύτηκαν στο εξωτερικό. Όλος αυτός ο πλούτος, ήταν πλούτος που παρήχθει από τους Έλληνες εργαζομένους και κατέληξε στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών,  ελληνικών και ξένων, και στο παρασιτικό διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Και μην ξεχνάμε και τους “εθνικούς” εργολάβους. Αυτά τα κρατικοδίαιτα παράσιτα που για πολλά χρόνια πλουτίζουν με χρήματα του δημοσίου και τώρα με απύθμενο θράσος απαιτούν “λιγότερο κράτος” για τους εργαζομένους  ώστε να μπορούν αυτοί να απομυζούν το σύνολο των εισόδων του δημοσίου τα οποία θα προέρχονται, φυσικά, από τους εργαζομένους.

αναδημοσίευση από eparistera

View this document on Scribd

«Διεθνές Δίκαιο» (2)

η ιμπεριαλιστική κτηνωδία κατά του λαού  του Αφγανιστάν ήταν  και αυτή στα πλαίσια του  «Διεθνές Δικαίου», εκεί που επικράτησε η «δημοκρατία», εκεί   όπου οι κάθε  λογής πρετεντέρηδες    χαρακτήριζαν  την ιμπεριαλιστική επέμβαση ως «καθήκον»

Είναι οι ίδιοι που   λένε τώρα   ότι ο Καντάφι απειλούσε με ένα «λουτρό αίματος»,  γι’ αυτό «κάθε Αμερικανός μπορεί να είναι υπερήφανος για τις ζωές που σώσαμε στη Λιβύη».

 

 

«Διεθνές Δίκαιο»

Η κυβέρνηση Παπανδρέου συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική κτηνωδίακατά του λαού της Λιβύης διότι – εκτός των άλλων που λέει – θέλει να ευθυγραμμιστεί και να συμβάλει στην εφαρμογή των αποφάσεων του «Διεθνούς Δικαίου».

Ομως πώς γίνεται να είναι κανείς τόσο ένθερμος και «πρόθυμος» στρατιώτης του «Διεθνούς Δικαίου», έτοιμος – όταν πρόκειται για τη Λιβύη – να δώσει τα πάντα για την εφαρμογή του, αλλά ο ίδιος, όταν πρόκειται για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο, να επιδίδεται σε ό,τι λογής κωλοτούμπα υπάρχει για να «τακτοποιηθεί» το θέμα μέσα από μυστικές συνομιλίες, που με βάση το Διεθνές Δίκαιο – το οποίο επικαλείται η κυβέρνηση – είναι τουλάχιστον περιττές;…

Αν μη τι άλλο, λοιπόν, αυτά τα περί εφαρμογής του «Διεθνούς Δικαίου» θα συνιστούσαν μια πολύ «ευγενική» και συνάμα εξαιρετικά φιλόδοξη προσπάθεια, αν δεν επρόκειτο για υποκρισία στον υπερθετικό βαθμό.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ποιος τα επικαλείται: Μια κυβέρνηση που όταν πρόκειται για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου σε άλλα θέματα, όπως η ΑΟΖ ή η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, σφυρίζει κλέφτικα.

Αντίθετα, στην περίπτωση της Λιβύης (του Ιράκ, του Αφγανιστάν, του Κοσσόβου), η ελληνική πλευρά έχει επιδείξει μια ετοιμότητα που εντυπωσιάζει.

Είναι προφανές: Για την ελληνική άρχουσα τάξη είναι προτιμότερο, σημαντικότερο και πολύ πιο επείγον – από άποψη «εθνικού» συμφέροντος – να εφαρμοστεί το «Διεθνές Δίκαιο» στη Λιβύη. Το Αιγαίο μπορεί να περιμένει. Ας κατασταλάξουν πρώτα στο Αιγαίο των πλουτοκρατών οι «μπίζνες» (σ.σ.: συγγνώμη, το «εθνικό» συμφέρον θέλαμε να πούμε) και μετά βλέπουμε…

Αλλά κάποιος που μεταχειρίζεται το Διεθνές Δίκαιο εντός Ελλάδας και για θέματα που αφορούν ευθέως την Ελλάδα, με τον τρόπο που προαναφέραμε, πόσο πειστικός είναι ότι αυτό για το οποίο σπεύδει να «πολεμήσει» στη Λιβύη, μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με «Δίκαιο»;

 

από τον ημεροδρόμο του ριζοπσπάστη

Μισό τρισ. ευρώ μέχρι το 2021!

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Η «μεγάλη επιτυχία» του κ. Παπανδρέου στις Βρυξέλλες επικυρώθηκε. Η Ιστορία θα την γράψει με «χρυσά γράμματα». Ανάλογες «δόξες» είχαμε γνωρίσει σε περιπτώσεις όπως το «Μάαστριχτ», η «ΟΝΕ», το «ευρώ», η «Μεγάλη Ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων», ο «Μηχανισμός Στήριξης» κ.ο.κ.

Η «επιμήκυνση» – περί αυτής πρόκειται – είναι πια γεγονός.

Παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλούν τα καθεστωτικά «ταρατατζούμ» ας προσπαθήσουμε να δούμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο πανηγυρίζει η ελληνική πλουτοκρατία:

Το παρακάτω γράφημα δεν είναι δικής μας έμπνευσης. Είναι του υπουργείου Οικονομικών. Παρουσιάζει τη διαρρύθμιση του δημόσιου χρέους και καταγράφει το ποσό των ετήσιων αποπληρωμών που πρέπει να καταβάλλει η Ελλάδα μέχρι το 2057.

Το συγκεκριμένο γράφημα περιέχεται σε δελτίο που εξέδωσε η κυβέρνηση στις 13/3/2011. Στόχος της ήταν να προπαγανδίσει τα «κέρδη» της χώρας από τις αποφάσεις της άτυπης συνόδου της ΕΕ, οι οποίες εγκρίθηκαν επίσημα στις 25 του μήνα.

Η ομολογία τους είναι άκρως ενδιαφέρουσα: Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις αποπληρωμές που πρέπει να καταβάλλει η Ελλάδα μέχρι το 2021 κάνοντας τις αντιστοιχήσεις στο σχετικό γράφημα, για να αντιληφθεί ποιος κερδίζει και ποιος χάνει.

Φτάνοντας στο 2021, στο ακρότατο δηλαδή όριο της περίφημης «επιμήκυνσης», προκύπτει ότι:

Ο ελληνικός λαός, από το 2011 μέχρι και το 2021, θα πρέπει να έχει καταβάλει σε τόκους και χρεολύσια για τα δάνεια (στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα δάνεια της τρόικας) πάνω από 480 δισ. ευρώ!

Η ελληνική πλουτοκρατία συνάπτει δάνεια για να κάνει τις δουλειές της, και τα δάνεια αυτά τα πληρώνει ο λαός!

Και για να ξεχρεώσει ο ελληνικός λαός τα δάνεια της πλουτοκρατίας

(τα σημερινά δάνεια, αφού μέχρι τότε θα έχουν συναφθεί νέα δάνεια, που θα επιφέρουν νέους τόκους κ.ο.κ),

θα πρέπει σε μια δεκαετία από τώρα – μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την κατάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος, το φοροχαράτσι – να έχει υποστεί αφαίμαξη ίση με μισό τρισεκατομμύριο!

Θα πρέπει, δηλαδή, να έχει πληρώσει με το αίμα του σε εγχώριους και ξένους δανειστές ποσό μεγαλύτερο από δύο ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας!

Αυτό είναι το «επίτευγμά τους».

 

Το ριάλιτι των βρικολάκων

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Εξι βδομάδες μετά την έναρξη του θλιβερού υποκινούμενου από ενεργειακούς κολοσσούς «χορηγούς» εμφυλίου στη Λιβύη, η θηριωδία της μιντιακής προπαγάνδας έχει πάει τον γκαιμπελισμό εκατό χρόνια μπροστά. Πληροφορίες βγαλμένες κατευθείαν από τα χαλκεία κολοσσών της χειραγώγησης των μαζών (καθηγητάδες πανεπιστημίων, στρατιωτικοί με ντοκτορά στον ψυχολογικό πόλεμο, διαφημιστές, επικοινωνιολόγοι και κυρίως ιδιοκτήτες ΜΜΕ διεθνώς και τα φερέφωνά τους δημοσιογράφοι) σερβίρουν αμάσητη τροφή το δράμα του λιβυκού λαού καταπίνοντας όχι μόνο τα θύματά του, αλλά τη νοημοσύνη, την Παιδεία, την κουλτούρα και εν τέλει την κλίμακα αξιών των καταναλωτών θεατών σ’ όλη τη Γη.

Αυτός ο κυνικός πετρελαϊκός πόλεμος στη Μεσόγειο των ποιητών, των φιλοσόφων, στο χωνευτήρι τόσων και τόσων πολιτισμών δείχνει να έχει ανυπολόγιστες «παράπλευρες απώλειες». Εξευτελίζει την ανθρώπινη ζωή, την έννοια της πολιτικής οργάνωσης των κοινωνιών και της ολοκληρωτικής διεκδίκησης δικαιωμάτων, με συνέπειες τραγικές για το μέλλον όλων μας. Μια πολύ προσεκτική ακρόαση ή και τηλεθέαση των όσων λέγονται για τη Λιβύη χτυπάει κόκκινο συναγερμό σ’ όλους όσοι γνωρίζουμε και σκεφτόμαστε τη δύναμη των ΜΜΕ ως υπερόπλου στις κάθε μορφής συρράξεις. Οταν η σ. Αλέκα έθεσε στη Βουλή, στη συζήτηση για τη Λιβύη, το μείζον αφυπνιστικό ερώτημα «πότε τραβήχτηκε η γραμμή οριοθέτησης του Καντάφι ως κακού», απαντώντας στις υποκριτικές δικαιολογίες νηπιακής επιχειρηματολογίας των καπιταλιστών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, κάποιοι ξέραμε ότι δεν θα αναπαραχθεί από τα ΜΜΕ, γιατί κινδύνευε να ξυπνήσει και τους κοιμισμένους.

Μιλάνε τα χαλκεία για αμάχους, υιοθετώντας παρανοϊκά την άποψη ότι δεν υπάρχουν θύματα ανάμεσά τους όταν βομβαρδίζουν Αγγλοι – Γάλλοι – Αμερικάνοι. Η αποθέωση του τέλειου φονιά των λαών. Μιλούν για την Βεγγάζη σα να πρόκειται για το τηλεοπτικό πλατό ενός ριάλιτι που θ’ αναδείξει την καλύτερη μαριονέτα των συνήθων βρικολάκων. Στήνουν μια κάμερα σε μια άσφαλτο που διασχίζει την έρημο κι επιδεικνύουν τα Datsun με τα πολυβόλα και τ’ αποκαΐδια των αντιπάλων σαν τα τραπουλόχαρτα της εισβολής στο Ιράκ. Το αίμα συζητιέται αλλά δεν φαίνεται παρά μόνον επιλεκτικά, εκεί όπου χρειάζεται για να μην ακουστούν τα γουργουρητά των στομαχιών των εκατομμυρίων φτωχών Ευρωπαίων ή Αμερικανών κι ύστερα ταΐζουν το πόπολο – απόγονο του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη – με το τουριστικό πλιάτσικο, που μπορεί να καταλήξει να τους ωφελήσει το φετινό θέρος.

Ο πόλεμος στη Λιβύη, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο πλασάρονται ως προϊόν ταχείας ταφής κάθε πανανθρώπινης ιεράρχησης αξιών. Είναι μια επικοινωνιακή χωματερή με τον άνθρωπο υποβιβασμένο από πιόνι σε σκουπίδι. Ξέρω ότι γίνομαι φρικιαστικά πικρή, αλλά αυτές οι εξελίξεις χρησιμοποιούνται όχι πια για να τρομοκρατήσουν, αλλά για να παραλύσουν κάθε, ακόμα και νοητική, αντίσταση των μαζών στις δυτικές κοινωνίες. Το σάστισμα των Αράβων το έχει αναλάβει το Αλ Τζαζίρα καθόλου τυχαία αποκαλούμενο και αραβικό CNN.

Με την ανεργία να χτυπάει τα όρια αντοχής των πολιτισμένων, τάχα μου, δήθεν δυτικών κοινωνιών μην απορρήσετε σύντροφοι αν σε μερικά χρόνια η πρόσβαση στη βιασμένη εικόνα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων θα γίνεται με την καταβολή συνδρομής…

Στον πόλεμό τους καμιά συμμετοχή

Δεν κρύβονται πια. Μιλάνε ανοιχτά για τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που παίρνει χαρακτηριστικά ως και ανοιχτής πολεμικής σύγκρουσης. Το αισχρό είναι ότι επιμένουν να το ονομάζουν «μάχη για τη δημοκρατία».

Αναφέρονται στη δικτατορία της αστικής τάξης, που πλέον κάνει και εξαγωγές: Κατηγορηματικό το θέμα στο χτεσινό «Εθνος», αναφέρεται σε αξιωματικούς του στρατού «από χώρες της Δύσης που βρίσκονται ήδη στο λιβυκό έδαφος» και ότι «έχει αποκατασταθεί επιπλέον γραμμή ανεφοδιασμού των αντικανταφικών με όπλα μέσω Αιγύπτου και μάλιστα σε διαρκώς αυξανόμενες ποσότητες».

«Τα πράγματα έχουν αλλάξει» διαβεβαίωσε και ο Ιγνατίου στο «Mega».

Ο πόλεμος μαίνεται. Και, όπως σε κάθε πόλεμο, το ξεκαθάρισμα γίνεται στα μετόπισθεν. Στην Αίγυπτο, εκεί που επικράτησε η «δημοκρατία», πήραν ήδη απόφαση για πλήρη απαγόρευση των απεργιών. Και στη χώρα μας, με αυθεντική ταξική συνέπεια, η «Ημερησία» διατάσσει να παταχθούν οι συντεχνίες.

Με επίσης καθαρή ταξική συνέπεια η «Ελευθεροτυπία» ψέγει τον αστικό πολιτικό κόσμο γιατί δεν υπερασπίζει με συνέπεια το «εθνικό συμφέρον», δηλαδή τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτοί που γάνωσαν για δυο δεκαετίες τα μυαλά των ανθρώπων για το «τέλος του έθνους κράτους» και την «παγκοσμιοποίηση», που σαν μια ενιαία αγορά θα έφερνε και μια ενιαία δημοκρατία, επιστρέφουν τώρα στο «έθνος κράτος». Αλλά πάντα με το κεφάλαιο είναι, μόνο που στα πλαίσια του κοσμοπολιτισμού τους νοιάζονται για τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου της χώρας τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων η αστική προπαγάνδα επιδιώκει να στριμώξει το λαό στο να επιλέξει ιμπεριαλιστή.

Αυτό που αποκαλύπτουν, όταν μιλούν τόσο έντονα για το «εθνικό συμφέρον», είναι πως έχουν βγει για τα καλά τα μαχαίρια. Το θράσος είναι να ζητάνε και λαϊκή συμμαχία υπέρ τους.

Καμιά αυταπάτη: Οπως σημείωνε το χτεσινό πρώτο θέμα στον «Ριζοσπάστη», με ωμότητα το ΠΑΣΟΚ και με κυνισμό η ΝΔ υποστήριξαν τη συμμετοχή της χώρας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση γιατί έτσι επιβάλλει το συμφέρον της αστικής τάξης.

Ούτε ένα ούτε δύο, πάμπολλα άρθρα πια αναλύουν τις αναδιατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και όλα πια βεβαιώνουν ότι αυτοί που τσακίζουν εργατικά δικαιώματα είναι οι ίδιοι που τσακίζουν και λαούς. Ο φερετζές της δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει την πικρή αλήθεια, αντίθετα οφείλει να κινητοποιεί ακόμα πιο έντονα στη γραμμή της αντιμονοπωλιακής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Υποκριτές

Αυτοί που σήμερα σηκώνουν κουρνιαχτό για το καθεστώς Καντάφι, είναι οι ίδιοι που για χρόνια υπηρετούσαν τα ντόπια μονοπώλια, οικοδομώντας θερμότατες σχέσεις μαζί του. Μνημειώδεις είναι οι σχέσεις της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ με το καθεστώς της Λιβύης, τόσο του Α. Παπανδρέου, όσο και του σημερινού πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, όπως και άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Τη δεκαετία του ’70, το ΠΑΣΟΚ και το καθεστώς Καντάφι, το οποίο να σημειωθεί ότι απαγορεύει διά ροπάλου την ύπαρξη Κομμουνιστικού Κόμματος στη Λιβύη, συμμετείχαν από κοινού στα «σοσιαλιστικά φόρουμ» της περιοχής. Το 1984, ο Α. Παπανδρέου επισκέφτηκε τη Λιβύη σαν πρωθυπουργός και χαρακτήρισε τον Καντάφι «συνταγματάρχη ελευθερωτή» και «μεγάλη φυσιογνωμία της εποχής». Ο Καντάφι τον αντιφώνησε ως «μεγάλο λαϊκό ηγέτη».

Το 1985, όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε ξανά τις εκλογές, ο Καντάφι έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον Α. Παπανδρέου για να επαναβεβαιώσει τον κοινό στόχο για «την τελική νίκη του σοσιαλισμού»! Οπως και οι σύμμαχοί του στην ΕΕ και στις ΗΠΑ (Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι, Ομπάμα), έτσι και ο Γ. Παπανδρέου δεν έχασε την ευκαιρία να ταξιδέψει στη Λιβύη τον περασμένο Ιούνη, με στόχο να κλείσει επιχειρηματικές συμφωνίες για λογαριασμό ελληνικών πολυεθνικών ομίλων. Μαζί του είχε και μια φωτογραφία του Α. Παπανδρέου από τη συνάντηση με τον Καντάφι στην Ελούντα, την οποία επιδείκνυε με καμάρι στις κάμερες. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν μέχρι πρόσφατα μέλος Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που είχε ιδρύσει ο Καντάφι. Τώρα, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται υπέρμαχος του «εκδημοκρατισμού» της Λιβύης και της εκδίωξης ενός καθεστώτος το οποίο λιβάνιζε επί δεκαετίες.

Ο ιμπεριαλισμός, είτε εκφράζεται σε καθεστώτα τύπου Καντάφι, είτε από τις κυβερνήσεις των «δυτικών» κρατών, είναι εχθρός του λαού. Σ’ αυτή τη βάση οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις οργανώνουν τις κολλεγιές και εξελίσσονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, οι οποίοι φτάνουν μέχρι και τον πόλεμο. Είναι όμως τουλάχιστον υποκριτικό και πρόκληση για το λαό να προσπαθούν σήμερα να πείσουν για τις αγνές προθέσεις τους απέναντι στο λαό της Λιβύης. Αυτός είναι που υποφέρει δεκαετίες τώρα από το ντόπιο καθεστώς, δική του και μόνο δική του υπόθεση είναι να καθορίσει την τύχη του. Ο πόλεμος ενάντια στη Λιβύη είναι ιμπεριαλιστικός και άδικος και σαν τέτοιος πρέπει να καταδικαστεί.

Πολεμοκάπηλοι σε δράση

«Προσδεμένος» στα βομβαρδιστικά αεροπλάνα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών ο Γ. Πρετεντέρης και δεν μπορούσε βέβαια να τα εγκαταλείψει στον πόλεμο που ξεκίνησαν κατά της Λιβύης. Αντλώντας λοιπόν θράσος από την ισχύ των ιμπεριαλιστών, επιτίθεται με περίσσιο θράσος ενάντια σε αυτούς που αντιτάσσονται στο μακέλεμα του λιβυκού λαού. «Κατά τη γνώμη τους, δηλαδή, θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος κι ανεμπόδιστος ο Καντάφι με τα φιντάνια του να σφάξει όποιον τολμήσει να του αντισταθεί. Στο όνομα, υποθέτω, της «εθνικής κυριαρχίας» της Λιβύης, στο όνομα της «μη επέμβασης», στο όνομα του σοσιαλισμού ή στο όνομα κάποιου άλλου βολικού προσχήματος – εκτός κι αν είναι απλώς στο όνομα της πάρτης τους», γράφει χαρακτηριστικά στο χτεσινό αηδιαστικό και πολεμοκάπηλο σχόλιό του στα «Νέα», όπου δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την ιμπεριαλιστική επέμβαση ως «καθήκον»! Από κόρακα βέβαια κρα θα ακούσεις. Τα ίδια ακριβώς έγραφε και όταν υποστήριζε μετά πάθους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το Κόσσοβο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, κ.ο.κ. Αυτό που διαπερνούσε ως κόκκινη κλωστή τα κείμενά του ήταν το μίσος κατά των λαών που βρίσκονται κάθε φορά στο στόχαστρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Πρόκειται βέβαια για την ίδια κόκκινη κλωστή που διαπερνά και τα κείμενά του για τον ελληνικό λαό όταν ορθώνει το ανάστημά του.

Η επίθεση στη Λιβύη γίνεται για τα πετρέλαια και τους αγωγούς

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ  Αλέκας Παπαρήγα στο ραδιοφωνικό σταθμό «Real fm»

Από το προχτεσινό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στην Αθήνα, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στη Λιβύη

Συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό «Real fm» και τον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,Αλέκα Παπαρήγα. Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συζήτηση.— Να ξεκινήσω τη συζήτησή μας από τη Λιβύη και από την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για επέμβαση. Θέλω να σας ρωτήσω, αν θα μπορούσε η Ελλάδα να απόσχει απ’ αυτήν την πολεμική δραστηριότητα, υποστηρικτική βοήθεια, ή αν αυτό, αντίθετα, θα ήταν αδικαιολόγητο, με την έννοια ότι, αφού υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, πρόκειται για νομιμοποιημένη διεθνή δράση;

— Τα πράγματα δεν μπορεί να τα δει κανείς με το «έπρεπε ή δεν έπρεπε». Η γνώμη μας είναι ότι η Ελλάδα δυστυχώς έχει προσφέρει πάρα πολλά σε άδικους πολέμους και επιθέσεις και βέβαια συνεχίζει αυτή τη δραστηριότητα, διότι δεν έχει διαρρήξει τη σχέση της με αυτήν την πολιτική. Θα μπορούσε να το κάνει, αλλά δε θέλει να το κάνει. Και, επομένως, όταν δε θέλει, δεν μπορεί. Αυτή είναι η θέση μας. Αλλωστε, θα μπορούσε να αξιοποιήσει και τις διάφορες διχογνωμίες στο ΝΑΤΟ, που υπάρχουν για διάφορους, όχι φιλειρηνικούς, λόγους και να παρεμποδίσει αυτή τη διαδικασία.

— Βέβαια, βλέπουμε άλλες χώρες, οι οποίες έχουν άλλη στάση από τη δική μας, η Τουρκία για παράδειγμα…

— Ναι, ακριβώς η Τουρκία. Βεβαίως, υπάρχει αρκετή υποκρισία στις επιλογές. Δείτε τώρα η Ρωσία, η Κίνα κ.τ.λ., μπορούσαν να βάλουν «βέτο» και να μη γίνει αυτό που γίνεται. Και μετά «θυμώνουν», επειδή δολοφονούνται άμαχοι. Μα στον πόλεμο αυτά γίνονται. Αυτές οι επιθέσεις «χειρουργικής επέμβασης» είναι αστεία πράγματα. Τα είδαμε και στη Γιουγκοσλαβία.

— Ομως, υπάρχει και το επιχείρημα από την άλλη πλευρά ότι εκεί ο Καντάφι επιτίθεται σε αμάχους. Αυτό είναι ένα σοβαρό επιχείρημα για παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας.

— Σε αμάχους γίνεται επίθεση σε πάρα πολλές χώρες της Γης. Η επίθεση δεν έχει καμία σχέση ούτε με ανθρωπισμό ούτε με δημοκρατία. Τα πετρέλαια της περιοχής, οι αγωγοί, είναι ο στόχος. Ακόμα, είναι ότι η Λιβύη πήγαινε να παίξει έναν, ενδεχομένως ηγετικό, ρόλο στην Αφρική. Στην Αφρική τώρα πέρα από τις κλασικές δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, δευτερευόντως οι Αμερικανοί – και αυτοί έχουν ενδιαφέρον – έχει μπει τώρα και η Κίνα, ενδιαφέρονται και άλλες χώρες, όπως η Ρωσία. Αυτή είναι η διαμάχη. Η Λιβύη ενδεχομένως είναι ένα προγεφύρωμα για μεγαλύτερη διείσδυση στην Αφρική. Δεν πρόκειται για καμία ανθρωπιστική επέμβαση. Αλλωστε, οι ίδιοι που κάνουν αυτές τις επεμβάσεις αποφασίζουν τραγικά μέτρα για τους λαούς.

— Λέτε ότι αν δεν υπήρχαν τα πετρέλαια δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς;

— Βέβαια. Κοιτάξτε η Λιβύη για κάποιο διάστημα και για διάφορους λόγους – τώρα δεν είναι της ώρας κανείς να το αναλύσει – υπάρχει ο Αραβικός, ο λεγόμενος «σοσιαλιστικός» εθνικισμός (σοσιαλιστικός εντός εισαγωγικών), η Λιβύη για πολλά χρόνια ήταν μια χώρα που σήκωνε ανάστημα στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια, έγινε το αγαπημένο παιδί και των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Βλέπετε, λοιπόν, εδώ γίνονται διάφορα παιχνίδια. Η ουσία είναι όμως αυτή: Συνέφερε τη Γαλλία και την Ιταλία να εμφανίζεται π.χ. ο Καντάφι ως αντιαμερικανός, όμως ο ανθρωπισμός και η φροντίδα για τους λαούς λείπει και όταν αγκάλιαζαν τον Καντάφι και τώρα που τον πολεμούν.

Για την κατάσταση με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες στην Ιαπωνία

— Ενα σχόλιό σας για την Ιαπωνία και γι’ αυτό που συμβαίνει εκεί με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Ισως αυτό είναι ένα μήνυμα και προς τη δική μας περιοχή για την ειρηνική χρήση πυρηνικής ενέργειας; Φαίνεται ότι αυτή η ενέργεια δεν είναι και τόσο πράσινη, όσο ήθελαν να μας την παρουσιάσουν ορισμένοι στην Ελλάδα.

— Ως Κόμμα πρέπει να είμαστε πάντα ανοιχτοί στην εξέλιξη της επιστήμης και τη χρησιμοποίηση ολόπλευρα της επιστήμης στην παραγωγική διαδικασία. Ωστόσο, πάντα υπογραμμίζουμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με μεγάλη σεισμικότητα, γι’ αυτό και είχαμε τοποθετηθεί αρνητικά σε αυτό το ενδεχόμενο. Και να σας πω και κάτι, τα τελευταία χρόνια το συζητούσαμε και το ξανασυζητούσαμε.

— Ο κ. Σουφλιάς μάς έλεγε ότι είναι πράσινη ενέργεια.

— Πράσινη ενέργεια βεβαίως δεν είναι. Εμείς και τα τελευταία χρόνια επανεξετάζαμε αυτό το ζήτημα και λέγαμε μήπως η επιστήμη, που έχει εξελιχθεί, μπορεί να εξουδετερώσει τους κινδύνους. Παραμείναμε σε αυτή τη στάση από δισταγμό μέχρι άρνηση. Πολύ περισσότερο που δεν μπορείς να ελέγξεις και τις εταιρείες. Αυτό τώρα το πρωτοφανές που ακούμε ότι περιμένει ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας τι θα τον ενημερώσει η εταιρεία. Θα μου πείτε ό,τι και αν είναι, όταν είναι κρατική υπάρχει μια μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου. Εδώ μπαίνουν και άλλα ζητήματα.

— Στο Τσερνομπίλ βέβαια ήταν κρατική.

— Ναι κρατική ήταν, αλλά ξέρετε εκείνη την περίοδο, το 1986, είχαν αρχίσει και κοίταγαν πολύ χαμογελαστά τους νόμους της αγοράς και τότε η κάθε επιχείρηση είχε και μία σχετική αυτονομία από τον κεντρικό σχεδιασμό. Κοιτάξτε, δεν μπορεί να αποφύγει κανείς και το ανθρώπινο λάθος, γιατί εν πάση περιπτώσει δεν έχουμε να κάνουμε με υπερανθρώπους και, αν θέλετε, μια σειρά πράγματα πρέπει να μας γίνονται και μαθήματα στο κάτω – κάτω.

Τώρα το εργοστάσιο στην Ιαπωνία είχε εγκαταστάσεις 40 χρόνων, επομένως η τελευταία λέξη της τεχνικής δεν είχε εφαρμοστεί. Δεν έχουν λύσει ζητήματα όπως είναι η ταφή με το τσιμέντο. Στο Τσερνομπίλ έκαναν αυτήν την ταφή που ενδεχομένως εκείνη την περίοδο να θεωρούνταν το καλύτερο, τώρα ακούμε ότι υπάρχουν ερωτηματικά. Αρα, αν δε λυθούν τέτοια ζητήματα, γιατί με τον Εγκέλαδο δεν μπορείς να ξέρεις αν θα χτυπήσει στο 7,5 ή στο 8 ή στο 9 Ρίχτερ. Ακουσα για το Κοσλοντούι σε μια εκπομπή ότι αντέχει στο 8, αν ο σεισμός είναι 9; Ακόμα τη φύση δεν την έχουμε νικήσει 100%.

Για τις εξελίξεις στην οικονομία

— Να έρθω τώρα στο δικό μας τσουνάμι, στην οικονομία, στην ύφεση, στην ανεργία που μεγαλώνει. Υπάρχει δρόμος για να βγούμε από την κρίση αυτή;

— Αν πάρουμε υπόψη την πολιτική που ακολουθείται, το συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, από τη σκοπιά αυτή είναι ένας δρόμος κατεξοχήν αντιλαϊκός. Ξέρετε τι μέσα έχουν; Πρώτον, να ρίξουν όλο και πιο πολύ το βιοτικό επίπεδο των λαών της Ευρώπης, όχι μόνο της Ελλάδας. Δεύτερο αυτό που λέγεται χρεοκοπία, να καταστρέψουν ένα μέρος του κεφαλαίου, αλλιώς δε θα ξεκολλήσει ξανά η κερδοφορία.

Αυτό το δρόμο εμείς τον απορρίπτουμε. Αυτά είναι τα εργαλεία που έχουν στα χέρια τους.

Τι είναι η χρεοκοπία; Πώς θα γίνει καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου; Κάποιες επιχειρήσεις θα κλείσουν, όχι μόνο οι μικρομεσαίες, αυτές κλείνουν και χωρίς κρίση. Δεύτερο, αυτή η δημόσια τάχα περιουσία που έχουμε στην Ελλάδα, που είναι κάποια υπολείμματα κρατικών επιχειρήσεων ή είναι τουριστικές περιοχές κ.λπ., αυτές θα πουληθούν σε κατώτερη τιμή. Είναι και αυτό μια μορφή απαξίωσης.

Θέλω να πω ότι τα εργαλεία που έχει σήμερα η ΕΕ είναι συγκεκριμένα και μάλιστα έχουν τρομερές αντιφάσεις. Δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο κατά χώρα, είναι διαπλεκόμενες οικονομίες και επομένως πρέπει να διανεμηθούν τα κέρδη και η χασούρα ανάμεσα σε κράτη που αντιπαρατίθενται μεταξύ τους.

Για τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό

— Τι εξελίξεις βλέπετε το αμέσως επόμενο διάστημα; Βλέπετε εκλογές, ανασχηματισμό;

— Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες σε ζητήματα που κυρίως αφορούν σε υποκειμενικές επιλογές. Αυτό που εμείς βλέπουμε είναι ότι θα προχωρήσει η καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου, δηλαδή η ελεγχόμενη χρεοκοπία.

— Βλέπετε ότι αυτό θα συμβεί τελικά;

— Δεν μπορεί να μη γίνει. Στην Ελλάδα, μόλις ξέσπασε η κρίση έγινε αυτό που λέμε υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης εργατικής δύναμης, αλλά δεν έγινε μείωση τιμών. Δεν έπεσαν οι τιμές σε διάφορα εμπορεύματα, στα διαμερίσματα κ.τ.λ. Γιατί ο καπιταλισμός έτσι λύνει το πρόβλημά του. Επομένως, καθυστέρησε αυτή η επιλογή και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες και τώρα θα προχωρήσουν σε ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Θα ξεκολλήσει το πλοίο από την κρίση; Και αν ξεκολλήσει θα επέλθει καινούργια κρίση, φαύλος κύκλος είναι όλα αυτά.

Τώρα από κει και πέρα, αν θα έρθει η στιγμή που η κυβέρνηση θα κάνει εκλογές για να εξασφαλίσει νομιμοποίηση από το λαό ή θα προχωρήσουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι κάτι που νομίζω ότι συζητιέται σήμερα στους οικονομικούς παράγοντες, αλλά τα πολιτικά πρόσωπα δεν έχουν ακόμα ενδώσει σε μια τέτοια επιταγή.

— Λέτε ότι γίνονται μαγειρέματα στο παρασκήνιο;

— Δεν είναι θέμα συνωμοσίας. Αν θέλετε, είναι λογικό, ο επιχειρηματικός κόσμος θέλει μια πολύ ισχυρή κυβέρνηση για να μπορέσει να παρεμποδίσει τις λαϊκές αντιδράσεις και να φανεί κατά κάποιον τρόπο ότι είναι αναγκαίο κακό αυτά που γίνονται, να μην υπάρχει αντιπολίτευση και διελκυστίνδα ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ποιος την γαμεί την δημοκρατία;

αναδημοσίευση από Cogito ergo sum

 

Επί τέλους, αποκαθίσταται η διεθνής νομιμότης! Οι ισχυροί της γης, απηυδισμένοι από την συμπεριφορά του παρανοϊκού δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι, έκαναν την καρδιά τους πέτρα κι αποφάσισαν να επέμβουν στην Λιβύη. Ο διεθνής εσμός της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας χτύπησε την γροθιά στο τραπέζι, αναφώνησε με αγανάκτηση «ως εδώ και μη παρέκει» και εξαπέλυσε το δημοκρατικό του οπλοστάσιο κατά του ίσαμε χτες αγαπητού φίλου και από σήμερα μισητού εχθρού.

Μπροστά ο Σαρκοζύ. Αυτό το παλληκάρι, όσο μπόι του λείπει τόση μαγκιά του περισσεύει. Εδώ, τσάκισε τους πιτσιρικάδες των παριζιάνικων προαστίων και εξαπέλυσε πογκρόμ κατά των ρομά της χώρας του. Θα λυπηθεί τους λίβυους τώρα; Αναρωτιέμαι, όμως: αν οι δημοσκοπήσεις δεν τον έφερναν τρίτο και καταϊδρωμένο στην κούρσα για την επόμενη προεδρία της Γαλλίας, θα έκανε το ίδιο; Ποια δημοκρατία και παπάρια τώρα; Όταν μιλάμε για πολιτικές σκοπιμότητες, ποιος την γαμεί την δημοκρατία;

Από δίπλα του κι ο Κάμερον, κλασσικό φυντανάκι του βρεττανικού τυχοδιωκτισμού. Μάλιστα, ο βρεττανός πρωθυπουργός δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδεχτεί δημοσίως ότι η επέμβασή του στην Λιβύη υπαγορεύθηκε από τα συμφέροντα της χώρας του! Ποια δημοκρατία και παπάρια τώρα; Όταν μιλάμε για πετρέλαια, ποιος την γαμεί την δημοκρατία;

Πίσω κι από τους δυο αυτούς, ο -τιμημένος με Νόμπελ Ειρήνης- Ομπάμα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε, με περισσή ξετσιπωσιά, ότι η χώρα του δεν θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην επίθεση κατά της Λιβύης αλλά, απλώς, θα προσφέρει τεχνική υποστήριξη. Εμ, βέβαια! Σιγά μην αφήσει άγγλους και γάλλους να διαφημίζουν μονάχοι την αποτελεσματικότητα των οπλικών τους συστημάτων! Τι διάολο; Κοτζάμ αμερικανός πρόεδρος επιτρέπεται να μην εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για ένα promotion των awacs και των φάντομ που παράγει η χώρα του; Ποια δημοκρατία και παπάρια τώρα; Όταν μιλάμε για μπίζνες, ποιος την γαμεί την δημοκρατία;

Ξοπίσω τους κι άλλοι δημοκράτες. Σαν τον δικό μας, τον Παπανδρέου, ας πούμε. Βέβαια, η Ελλάδα είναι φιλειρηνική χώρα και δεν ανακατεύεται σε πολέμους. Απλώς, στέλνει 2-3 αεροπλανάκια να κρατάνε το σεγόντο κι ανοίγει τα αεροδρόμιά της για να ανεφοδιάζονται τα μη φιλειρηνικά αεροπλάνα των απανταχού προστατών της δημοκρατίας, όσο κι αν μας κοστίζει αυτη η επιλογή. Άλλο αν ταυτόχρονα ξεχνάει ότι η Λιβύη αποτελεί τον βασικό μας πετρελαιικό προμηθευτή (και εξαιρετικής ποιότητας πετρέλαιο σε καλή τιμή παίρνουμε και μεταφορικά γλιτώνουμε, αφού η Λιβύη είναι δίπλα μας), ώστε το εθνικό μας συμφέρον υποδεικνύει να τα έχουμε καλά μαζί της. Το κακό με τον Παπανδρέου είναι ότι δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η ελληνική εμπλοκή αποτελεί συμμαχική υποχρέωση στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, αφού -επίσημα, τουλάχιστον- η επίθεση στην Λιβύη δεν έγινε από το ΝΑΤΟ αλλά από μεμονωμένες χώρες. Έλα, όμως, που η κυβέρνηση θέλει να δείξει στον διεθνή ιμπεριαλισμό ότι είμαστε «καλά παιδιά»! Ποια δημοκρατία και παπάρια τώρα; Όταν μιλάμε για πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, ποιος την γαμεί την δημοκρατία;

Να μη ξεχάσουμε και τον Κι-Μουν, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ. Υποτίθεται ότι ο ΟΗΕ ιδρύθηκε για να προασπίζει την ειρήνη απανατχού της υφηλίου και, συνεπώς, δεν θα έπρεπε ποτέ να δίνει την συγκατάθεσή του σε πολεμικές επιχειρήσεις. Έλα, όμως, που μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Παλιότερα, είχαμε τον Ανάν, εκείνο το κουτσούνι που ευλόγησε τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και την εισβολή στο Ιράκ. Τώρα έχουμε τον Κι-Μουν να ευλογεί την επίθεση κατά της Λιβύης. Αλλά τι περιμένουμε να κάνει ο άνθρωπος; Να προασπίσει την δημοκρατία και την ειρήνη και μην εξυπηρετήσει το διεθνές κατεστημένο, το οποίο τον προώθησε στην θέση που κατέχει; Αφού γι’ αυτό τον προώθησαν εκεί! Ποια δημοκρατία και παπάρια τώρα; Όταν μιλάμε για αλλαξοκωλιές υψηλού επιπέδου, ποιος την γαμεί την δημοκρατία;

Τελικά, ο μακαρίτης ο Ροβεσπιέρος θα παραμένει πάντοτε επίκαιρος: «Δημοκρατία! Πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου…»