Η γελοιότητα επελαύνει – η κατάσταση σοβαρεύει…

 

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

 

 

    – Ο γενικός γραμματέας εσόδων του υπουργείου Οικονομικών δήλωσε ότι ο φόρος επί των ακινήτων, αυτός δηλαδή που φορολογεί για όγδοη φορά από γιαπιά μέχρι μαντριά,, είναι ένας… αριστερός φόρος! Φανταστείτε δηλαδή τι έχει να γίνει όταν θα αρχίσουν να επιβάλουν και… δεξιούς φόρους! Εμείς, πάντως, όταν γράφαμε από αυτή τη στήλη ότι οι κυβερνώντες είναι ικανοί να ρημάζουν τον κοσμάκη, βάζοντας τα προπαγανδιστικά τους σαΐνια να ισχυρίζονται ότι φταίνε… οι κομμουνιστές που «θα ‘ρθουν να μας πάρουν τα σπίτια», το λέγαμε για πλάκα.  Ε, μ’ αυτούς που έχουμε μπλέξει το καλαμπούρι έλαβε τέλος.    

– Η ΝΔ, το κόμμα που έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Βορίδη, που έχει υπουργό τον Γεωργιάδη, που έχει βουλευτή τον Μαρκόπουλο και που έχει πρόεδρο τον Σαμαρά, θεώρησε (προφανώς η εισήγηση έγινε από τα ίδια  προπαγανδιστικά σαΐνια) ότι μπορεί να κάνει επικοινωνιακά παιχνίδια εισάγοντας στην πολιτική ζωή θεωρίες… αποστασίας.

   – Το ΠΑΣΟΚ που έφερε στην Ελλάδα τα ΔΝΤ και τα Μνημόνια (και που συνεχίζει να διατηρεί στον τίτλο του τον όρο «σοσιαλιστικό»…)  λέει δια του προέδρου του ότι «βγάζει την Ελλάδα από τα Μνημόνια» (!) και ότι η πολιτική του στο Σκαραμαγκά έχει στο κέντρο της τους εργαζόμενους στα ναυπηγεία!  Στο μεταξύ οι εργαζόμενοι (σσ: για τους οποίους «αγωνίζεται» ο Βενιζέλος) ξέρουν ότι εργοδοσία και κυβέρνηση κρατούν κλειστό το ναυπηγείο επί 18 μήνες, ξέρουν ότι είναι απλήρωτοι, ξέρουν ότι οι «σωτήρες» όλο αυτό το διάστημα τους έχουν επιβάλει το εξοντωτικό μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας με μία μέρα δουλειά τη βδομάδα!

   – Ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος βγαίνει στη Βουλή και κάνει μαθήματα «Ιστορίας» μνημονεύοντας ρήσεις του «Κωνσταντίνου» (!) Κολοκοτρώνη… Ε, όσο ο Κολοκοτρώνης ήταν «Κωνσταντίνος» και όχι Θεόδωρος, όσο ο Καραϊσκάκης ήταν «Θανάσης» και όχι Γεώργιος, και όσο ο Ανδρούτσος ήταν «Καιάδας» η «Αδόλφος» και όχι Οδυσσέας, άλλο τόσο και ο ναζισμός είναι «πατριωτισμός».

   – Ο άγιος Μητροπολίτης Πειραιώς, ο κύριος Σεραφείμ, ο ίδιος που έχει καταγγείλει τον… Δια (τον θεό…) ως «αίσχιστο κακούργο παιδεραστή», που η διαφωνία του με τη Χρυσή Αυγή έγκειται στο γεγονός ότι συνιστά «τάγμα σατανιστών» και όχι τάγμα ναζιστών, ανακοίνωσε ότι «θα αφορίσει» (!) τους βουλευτές της περιφερείας του που θα ψηφίσουν το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης».  Με τους άλλους πάντως, τους βουλευτές της περιφερείας του που έχουν ψηφίσει όλα τα σύμφωνα  «αποβίωσης» (σσ: τέτοια λέξη δεν υπάρχει, αλλά ούτε και τέτοια καραγκιοζιλίκια υπάρχουν…) του ελληνικού λαού, ο άγιος είναι περισσότερο καρτερικός.

   – Η κυβέρνηση πλήρωσε 1 εκατομμύριο ευρώ για μια μελέτη του ΟΟΣΑ που μας «πληροφορεί» πόσες μέρες διάρκεια ζωής έχει το φρέσκο γάλα και ότι του χρόνου στην Ελλάδα θα έχουμε και πάλι ύφεση. Τέτοια ανακάλυψη! Ελπίζουμε τα γλυκόλογα του γραμματέα του ΟΟΣΑ για την «καταπληκτική» πολιτική της κυβέρνησης (που θα γίνει «καταπληκτικότερη» αν αρχίσουν να πουλάνε φάρμακα τα σούπερ μάρκετ, αν καταργηθεί εντελώς η κυριακάτικη αργία κι αν επιταχυνθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας) να ήταν μέσα στην τιμή…

   – Στην Ελλάδα, που το χαράτσι για να μπεις στο (διαλυμένο) νοσοκομείο ανέβηκε στα 25 ευρώ, που οι ανασφάλιστοι οι οποίοι δεν μπορούν να μπουν σε (ούτε καν διαλυμένο) νοσοκομείο ανέρχονται στο 30%, που οι ασθενείς αλλάζουν μόνοι τους τη δοσολογία των φαρμάκων γιατί δεν έχουν λεφτά να τα αγοράσουν, που οι τιμές των φαρμάκων αυξήθηκαν μεσοσταθμικά μέσα σε ένα χρόνο 13%, παρακολουθούμε το – κατά την ρήση του πρώην υφυπουργού Υγείας και γιατρού Θ.Γιαννόπουλου – «γνωσιακό ιατρικό παραλήρημα» του Γεωργιάδη να παριστάνει τον «Ρομπέν» με στολή «Ιπποκράτη» και να ξεκατινιάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ (υπό την εντός Βουλής ιαχή του Βενιζέλου: «Αδωνι, θεέ πάρε την ΠΑΕ»!),  σε μια ακατάσχετη κοινοβουλευτική μπουρδοφαρσοκωμωδία για τα μάτια των φαρμακοβιομηχανιών.

– Ο κ.Στουρνάρας, ο άνθρωπος που ανακάλυψε ότι οι Έλληνες… υποφορολογούνται  (!), κληθείς να σχολιάσει τη λεηλασία μισθών και συντάξεων των (υποφορολογημένων) Ελλήνων, δήλωσε: «Το πόσο εγώ έχω δεχτεί μείωση μισθού για να έρθω στο δημόσιο δεν περιγράφεται. Αλλά το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά»!  Και εμάς είναι μεγάλη η χαρά μας. Βρήκαμε επιτέλους ποιός ήταν εκείνος που είχε συναντήσει προ τριετίας τον κ.Παπανδρέου στο σούπερ μάρκετ και – κατά την γνωστή διήγηση του πρώην πρωθυπουργού – του είχε πει: «Γιώργο, πάρε μου και το μισθό αν είναι να σώσεις τη χώρα»…

Όλα αυτά, εκτός των άλλων, είναι και γελοία πράματα. Τόσο γελοία, που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Η κατάσταση, μέρα με τη μέρα, σοβαρεύει επικίνδυνα.

«Δεν προσφέρομαι»

Η Συντακτική Επιτροπή του «Ριζοσπάστη» παρέλαβε την Τρίτη 26/11/2013 και δημοσιεύει σήμερα το παρακάτω σημείωμα του Νίκου Μπογιόπουλου με ημερομηνία σύνταξης 14/11/2013:

«Με αφορμή τη λήξη της εργασιακής μου σχέσης με τον «Ριζοσπάστη», ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά.

Ενημερώνω τους διαδοσίες – για να μην κουράζονται:

Πρώτον, δεν παραχώρησα ποτέ και σε κανέναν την άδεια να με «εκπροσωπεί» στις σχέσεις μου με το ΚΚΕ.

Δεύτερον, τους παραπέμπω στο άρθρο μου υπό τον τίτλο «Ακούστε, κύριοι», που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη», στις 6 Απρίλη 2013.

Τρίτον, όποιος από αυτούς που δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους για τις χιλιάδες απολύσεις στο χώρο του Τύπου και για την επιβολή του καθεστώτος εργασιακής γαλέρας που βασιλεύει στα ΜΜΕ, τώρα αυτοαναγορεύεται «φίλος» μου, με μοναδικό σκοπό να επιτεθεί στο ΚΚΕ, μου προκαλεί κάτι μεταξύ αποστροφής και περιφρόνησης.

Εν κατακλείδι, ως μέλος του ΚΚΕ: Στον κάθε λογής συκοφάντη, που με ψιθυρολογίες πασχίζει να «δικαιώσει» την σαπίλα του. Που με διαστρεβλώσεις προσπαθεί να πουλήσει σαν «αλήθεια» το ψέμα του. Που διαπράττει την διατεταγμένη αλητεία να τροφοδοτεί δημοσιεύματα και συζητήσεις γύρω από το πρόσωπό μου, για να «λερώσει» ό,τι δεν φτάνει, του λέω:

Λάθος πρόσωπο διάλεξε. Λάθος άνθρωπο του υπέδειξαν. Να ψάξει αλλού. Δεν προσφέρομαι. Και ο λόγος είναι απλός: Είμαι κομμουνιστής, ηλίθιε!

Τελεία. Και παύλα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, 14/11/2013»

Ζώντας και πεθαίνοντας σαν σκλάβος ή σαν αφέντης;

 

Του Τάκη Βαρελά

Ας κάνουμε ένα flashback μαζί στη ζωή μας με βάση έστω το προσδόκιμο όριο ζωής των 78 ετών όπως δήλωσε ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος.

Κοίταξε λοιπόν τον καθρέφτη με καθαρά μάτια, μέτρα τις ρυτίδες και τα γκρίζα σου μαλλιά, σκέψου εγγόνια και παιδιά και αναρωτήσου.

Για ποιον σακατεύτηκες τόσα χρόνια, στις σκαλωσιές, στα μεταλλεία, στα χωράφια, στα εργοστάσια και στα σαπιοκάραβα;

Πόσες φορές δεν έκλαψες, δεν βλαστήμησες την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες;

Πόσες φορές δεν φοβήθηκες την πείνα, τη φτώχεια και την ανεργία;

Πόσες φορές δεν έμεινες εσύ άφραγκος, για να έχει ο γιος και η κόρη 5 ευρώ, σαν παιδιά και αυτά, να βγουν μια βόλτα, να πιουν έναν καφέ;

Πόσες φορές, έβλεπες το μήνα να τελειώνει, τα λεφτά να τελειώνουν και το μυαλό σου να τρέχει στο νοίκι, το ρεύμα, το νερό και τα έξοδα της κόρης και του γιου που σπουδάζουν;

Μη στενοχωριέσαι, πάνω – κάτω όλοι έτσι ζήσαμε και ζούμε. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.

Τουλάχιστον εγώ, θυμάμαι το «γέρο» μου, καλή του ώρα, μας έφυγε στα 59, να μου λέει: «Κοίτα να μάθεις καμιά τέχνη για να ζήσεις». Σοφή κουβέντα, γιατί αυτός στα 59 μας έφυγε, ζώντας, δουλεύοντας και πεθαίνοντας σαν σύγχρονος σκλάβος.

Λεφτά δεν έκανε, προκοπή δεν είδε, το κέρδος του ένα στρωμένο τραπέζι μόνο και στο τέλος μια ευχή «Έδωσε ο Θεός και σήμερα!», με απάντηση «…ο Θεός έχει, εμείς δεν έχουμε»!

Ποιο κέρδος, λοιπόν!, Ποιο χρήμα! Για ποια λεφτά και προκοπή! Στον καπιταλισμό;

Αναρωτήθηκες ποτέ: Ποιοι, πώς, πότε, με τι μέσα και με ποιους μαζεύουν τον πλούτο σου και περνάν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα;

Αναρωτήθηκες, πού πήγαν οι λαγοί, τα πετραχήλια και τα χρυσά κουτάλια που σου έταξαν;

Ποιοι και πώς τα έκαναν όνειρα-εφιάλτες;

Άσ’ τα. Tα τραγούδησε έγκαιρα σχεδόν μια δεκαετία πριν ο Μακεδόνας: «Και αυτά που σου έλεγα λοιπόν / θα γίνω και θα κάνω / ξέχνα τα, είμαι υπάλληλος / και τρέχω και δεν φτάνω».

Μη στενοχωριέσαι. Μην επιτρέπεις όμως άλλο να σου θολώνουν το μυαλό οι απανταχού σωτήρες, που δεν σε έσωσαν ποτέ, ούτε εσένα ούτε εμένα.

Αυτοί που σου στρώνουν σήμερα τραπέζι στο συσσίτιο, σου ράβουν το σάβανο για να σε θάψουν αύριο.

Αυτοί που σε κοιμίζουν από τα κανάλια τους, σου φτιάχνουν Κοινωνικά Υπνωτήρια και αύριο θα σε πετάξουν στο δρόμο.

Αυτοί που σου λένε «όλοι ίδιοι είναι», είναι αυτοί που συντηρούν το αστικό σύστημα, με σένα και εμένα σκλάβο.

Αυτοί που σου σέρβιραν το «μην ξεχνάς τι σημαίνει δεξιά», έγιναν ίδιοι και όμοιοι με αυτήν.

Αυτοί που σήμερα σου σερβίρουν «στρίψε αριστερά», έστριψαν πρώτοι δεξιά.

Αναρωτήσου όμως: Γιατί;

Γιατί, απλά, το πραγματικό δίπολο είναι αστική τάξη – εργατική τάξη, από την ισχυροποίηση του ενός πόλου ή του άλλου θα καθορίζεται η ανθρώπινη υπόστασή σου, η αξιοπρέπειά σου και εν γένει η ίδια σου η ζωή.

Γιατί το πραγματικό δίπολο είναι η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, εκμεταλλευτής ή εκμεταλλευόμενος, φτωχός ή πλούσιος, χορτάτος ή πεινασμένος και εσύ και εγώ είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, μικροαγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, εντέλει εκμεταλλευόμενοι.

Γιατί, τελικά, είναι θέμα εξουσίας και εδώ ισχύει το ποιος με ποιον, που δεν αφορά μόνα τα κόμματα, αλλά και εσένα, εμένα, το γιο σου και την κόρη σου, όλους όσοι παράγουν του κόσμου τα αγαθά.

Γι’ αυτή την εξουσία η πάλη ήταν, είναι και θα είναι αδιάκοπη, σκληρή, ταξική.

Γι’ αυτή την εξουσία γεννιούνται κόμματα που παλεύουν, δρουν και κυβερνούν ως εργαλεία του ενός ή του άλλου πόλου.

Να σου θυμήσω: Για το συμφέρον της αστικής τάξης στη χώρα μας τα τελευταία 100 χρόνια γεννήθηκαν ένα τσουβάλι αστικά κόμματα.

Από πού να αρχίσω και πού να σταματήσω!

Όλα, μα όλα, είχαν έναν κοινό σκοπό, την κυριαρχία της αστικής τάξης στην εξουσία, πότε με το νόμο και την τάξη, πότε με μαχαίρι και βαμβάκι, να είσαι εσύ παραγωγός και οι αστοί αφέντες.

Ένα μόνο κόμμα, το ΚΚΕ, σχεδόν 100 χρόνια έδωσε για σένα τα καλύτερα παιδιά του.

Στήθηκαν στον τοίχο χωρίς να σε απαρνηθούν!

Σήμερα, σήκω και κοίταξέ τους στα μάτια, τόσοι αγώνες, τόσο αίμα όσο και το δίκιο.

Κάνε το βήμα.

Ο σοσιαλισμός θέλει αγώνα ταξικό, με εσένα πρώτο!

από  902.gr

Τα φάρμακα δεν αρκούν, «απαιτείται και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο»!

 

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

 

 

Και στην περίπτωση των φαρμάκων, ισχύει η παλιά ρήση εκείνου του σοφού:  «Για την αντιμετώπιση της ασθένειας δεν αρκούν οι ιατρικές γνώσεις (σσ: πόσο μάλλον οι τσιρίδες…), απαιτείται και το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άνθρωπο»… Εκτός από τον Γεωργιάδη, λοιπόν (αυτόν έκανε ο Σαμαράς υπουργό Υγείας) και τις κόντρες του με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τις κατηγορίες για εκπροσώπηση συμφερόντων, υπάρχουν και τα φάρμακα, δηλαδή οι άνθρωποι που τα χρειάζονται. Για την ακρίβεια υπάρχει το φαρμάκι που ποτίζουν τον ελληνικό λαό, χρόνια τώρα,  οι αρμόδιοι να διασφαλίσουν το «δημόσιο και δωρεάν» (κατά την συνταγματική επιταγή) της υγειονομικής του περίθαλψης.

Ας δούμε πώς εξελίσσεται αυτό το «δημόσιο και δωρεάν» κακόγουστο ανέκδοτο, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση για το 2014:

α) Οι νέες περικοπές στον ΕΟΠΥΥ έναντι της περσινής χρονιάς ξεπερνούν το 30%. Από 1,108 δισ. ευρώ το 2013 η επιχορήγηση για τον ΕΟΠΥΥ πέφτει στα 774 εκατ. ευρώ.

β) Οι νέες περικοπές στα νοσοκομεία ξεπερνούν το 32%. Από 1,639 δισ. ευρώ το 2013, η επιχορήγηση μειώνεται στα 1,111 δισ. ευρώ.

γ) Στα χρόνια των Μνημονίων σωρευτικά η περικοπή στα Ασφαλιστικά Ταμεία, μέσω της οποίας καταβαραθρώνεται συνολικά ο τομέας της Υγείας, ξεπερνά το 30%. Από 15,663 δισ. ευρώ το 2009, η στήριξη των Ταμείων το 2014 μειώνεται στα 10,911 δισ. ευρώ.

δ) Ειδικά για το υπουργείο Υγείας ο αντικοινωνικός μνημονιακός Προκρούστης έχει  περικόψει το 41% των δαπανών. Από 7,507 δισ. ευρώ το 2009 το υπουργείο Υγείας χρηματοδοτείται το 2014 με 4,447 δισ. ευρώ.

ε) Όσο για τις επιχορηγήσεις στους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης συγκριτικά με πέρσι  περικόπτονται κατά 2,3 δισ. ευρώ, (ποσοστό 15%).

Τα στοιχεία αυτά είναι χρήσιμα και περιττά μαζί. Χρήσιμα γιατί περιγράφουν στη γλώσσα των αριθμών την υγειονομική – ανθρωπιστική κρίση που έχουν επιφέρει στον τόπο οι «σωτήρες». Περιττοί διότι μια και μόνο επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο, ένα και μόνο τηλεφώνημα στον ΕΟΠΥΥ, μια και μόνο ματιά στα Ασφαλιστικά Ταμεία, αρκούν αφού πιστοποιούν, βιωματικά, όλα όσα «κανιβαλικά» αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση ο ελληνικός λαός όταν αρρωσταίνει. Κι όλα αυτά τα «κανιβαλικά» κανένας αριθμός δεν μπορεί να τα περιγράψει.

Πάμε τώρα ειδικά στα φάρμακα:

1^ο) Όπως αναφέρεται και στην χτεσινή ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ στον πρωθυπουργό για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι νέες περικοπές του προϋπολογισμού του 2014 για τα φάρμακα, αγγίζουν το 15%.

2^ο) Οι νέες περικοπές πρέπει να συνδυαστούν με το γεγονός ότι με την υπουργική απόφαση του περασμένου Οκτωβρίου φτάνει μέχρι και να διπλασιάζεται (!) η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα αφού ο ασθενής καλείται πλέον να πληρώσει το 100% της επιπλέον διαφοράς μεταξύ της αναγραφόμενης από την λιανική τιμή του φαρμάκου. Τα στοιχεία της ίδιας της ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης) αποκαλύπτουν ότι από το 2010 μέχρι σήμερα, η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασφαλισμένων για αγορά φαρμάκων από το 9% έχει εκτιναχτεί στο 30%.

3^ο) Οι ασθενείς για την αγορά των Μη Υποχρεωτικώς Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων και των Φαρμάκων που είναι στην «αρνητική λίστα» (δεν καλύπτονται καθόλου από τα Ταμεία) πληρώνουν κατ’ έτος περί τα 300 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν από τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο και τον σύνδεσμο Εταιρειών Φαρμάκων Ευρείας Χρήσεως, τον περασμένο Μάρτη.

4^ο) Σύμφωνα με την έρευνα που πραγματοποίησε τον περασμένο Ιανουάριο το Κέντρο Μελετών Υπηρεσιών Υγείας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής, ήδη το 57% των αρρώστων δυσκολεύεται να καλύψει τη δαπάνη των φαρμάκων του.

5^ο) Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι, ήδη, το 25% των χρόνιων ασθενών έχουν μειώσει τις δαπάνες για φαγητό, ηλεκτρικό και καύσιμα, προκειμένου να καλύψουν το όλο και αυξανόμενο κόστος των φαρμάκων.

6^ο) Από την ίδια έρευνα προκύπτει επίσης ότι το 40% των ερωτηθέντων δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ακόμα και στα έξοδα εμβολιασμού των παιδιών αλλά και των ενηλίκων της οικογένειας λόγω του κόστους των εμβολίων.

Και ένα ακόμα στοιχείο που αποτυπώνει καλύτερα ίσως απ’ όλους τους σχετικούς δείκτες το «μεγαλείο» της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο των φαρμάκων: Πριν λίγες μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα από την ΕΛΣΤΑΤ ο «δείκτης τιμών καταναλωτή» για το μήνα Οκτώβρη του 2013. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη στατιστική υπηρεσία, στην Ελλάδα του αποπληθωρισμού, στην Ελλάδα των λεηλατημένων μισθών, στην Ελλάδα των λεηλατημένων συντάξεων, οι ετήσιες ανατιμήσεις στα φάρμακα έφτασαν στο 12,6%!

Συνεπώς:

• Αυτή είναι η πολιτική που ασκείται και που επιτρέπει – παρ’ ότι σε συνθήκες κρίσης – ο κλάδος της φαρμακοβιομηχανίας να είναι ο μόνος μέχρι το 2012 που έχουμε στοιχεία ο οποίος (μαζί με εκείνον της διύλισης πετρελαίου) παρήγε περισσότερο από ό,τι το 2000. Τάση που συνεχίστηκε και το 2013 με την ελληνική φαρμακοβιομηχανία να αυξάνει τον όγκο της παραγωγής του κλάδου κατά 10,7% το πρώτο εξάμηνο, παρουσιάζοντας άνοδο και τους πέντε μήνες (14,7% τον Μάρτιο και 8,1% τον Απρίλιο), όπως προκύπτει από στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
• Αυτή είναι η πολιτική που, είτε αυξάνεται η «δημόσια φαρμακευτική δαπάνης (σσ: το 2009 είχε φτάσει στα 5 δισ. ευρώ) είτε μειώνεται στο μισό σήμερα, καταφέρνει να εξασφαλίζει ικανοποιητική κερδοφορία σε όσους μονοπωλούν τον κλάδο, αφού από τις εκατοντάδες εταιρείες οι 20 έφτασαν το 2009 να ελέγχουν σχεδόν το 90% της αγοράς.
• Αυτή είναι η «σωτήρια ευρωπαϊκή πολιτική» που «λόγω της ένταξης στην ΟΝΕ» (σύμφωνα με την κλαδική μελέτη της Τράπεζας Πειραιώς – «Παραγωγή και εμπορία Φαρμάκων», «Ριζοσπάστης», 13/1/2013) οδήγησε το ποσοστό αγοράς της εγχώριας βιομηχανίας φαρμάκου να έχει μειωθεί  από το 55,4% το 1990 στο 17,6% το 2004.

Αυτή είναι η πολιτική που, τελικά, θέλει το φάρμακο όχι κοινωνικό αγαθό αλλά εμπόρευμα, που αντί να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες για δημόσιες υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας, αποκατάστασης και, φυσικά, φαρμάκων, οδηγεί την υγεία του λαού σε ανήκεστο βλάβη, που σημαίνει διάλυση του δημόσιου τομέα Υγείας προς χάρη των ιδιωτικών συμφερόντων.

Ε, λοιπόν, πάει πολύ μετά απ’ όλα αυτά να εμφανίζεται ο Γεωργιάδης (αυτόν έκανε ο Σαμαράς υπουργό Υγείας) και να ισχυρίζεται ότι η πολιτική του στρέφεται κατά των πολυεθνικών και των μονοπωλίων!

«Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»!

 

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

 

Είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που ο κ.Αντώνης Σαμαράς δέχεται τη στήριξη και τη βοήθεια της κυρίας Μέρκελ. Η στήριξη της κυρίας Μέρκελ προς τον Έλληνα πρωθυπουργό (ειδικά μάλιστα μετά από εκείνο το «ουδείς αναμάρτητος» κατά την εξομολόγησή του παρουσία της καγκελαρίου) είναι ειλικρινής. Μόνο που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη δυο σημαντικές παραμέτρους.

 

Πρώτη: Η κυρία Μέρκελ, όντως, όπως ακούμε και διαβάζουμε, στηρίζει την Ελλάδα. Αλλά όχι την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Η στήριξη της κυρίας Μέρκελ αφορά την «άλλη» Ελλάδα. Καθ’ ότι έχουμε «δυο Ελλάδες». Η μία είναι αυτή που επιβάλλει το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο. Το ένα χαράτσι μετά το άλλο. Το ένα πακέτο μέτρων μετά το άλλο. Η άλλη Ελλάδα είναι εκείνη που όλα αυτά τα υφίσταται. Η στήριξη της κυρίας Μέρκελ είναι αφειδώλευτη. Αλλά αφορά την πρώτη Ελλάδα. Την Ελλάδα των εγχώριων τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των κεφαλαιοκρατών που κερδίζουν από την πολιτική των Μνημονίων και, φυσικά συνιστά στήριξη στη δικομματική κυβέρνηση που τους εκπροσωπεί.

 

Δεύτερη: Στις διακρατικές σχέσεις, με ή χωρίς πρωθυπουργό τον κ.Σαμαρά, ουδέποτε η πολιτική καθορίστηκε με όρους «καλού Σαμαρείτη». Το αυτό ισχύει και στις σχέσεις Μέρκελ – Σαμαρά. Που σημαίνει ότι η πολιτική στήριξη του γερμανικού κεφαλαίου και της εκπροσώπου του, της Μέρκελ, προς την ελληνική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά… αχρήματος και «αφιλοκερδής» είναι. Το αντίθετο. Η αδίστακτη πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά κερδοφόρα. Για τη Γερμανία. Αλλά και για τους εγχώριους φίλους της. Αυτός είναι ο λόγος που η κυρία Μέρκελ παρέχει τη στήριξή της. Για να συνεχιστεί μια πολιτική που ρημάζει τους πολλούς και ικανοποιεί τους λίγους.

 

Πιο συγκεκριμένα: Η Γερμανία

– και δεν αναφερόμαστε στη Γερμανία του γερμανικού λαού με τα 16 εκατομμύρια ανέργους, κοινωνικά αποκλεισμένους και «εργαζομένους» των 400 ευρώ το μήνα,  αλλά στην ιμπεριαλιστική Γερμανία των μονοπωλίων, τη Γερμανία της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» –

κερδίζει αστρονομικά ποσά από την ακολουθούμενη πολιτική στην Ελλάδα.

 

Τα σημερινά κέρδη της Γερμανίας, αυτά που παράγονται επί κρίσης και σε συνθήκες «ελληνικής χρεοκοπίας», είναι η συνέχιση των προηγούμενων κερδών της. Των κερδών που αποκόμισε το γερμανικό κεφάλαιο επί ελληνικής «ανάπτυξης» και σε εποχές «ισχυρής Ελλάδας». Στο πλαίσιο του αδήριτου νόμου που διέπει τις «συμμαχικές σχέσεις» εντός της ΕΕ,  στο πλαίσιο δηλαδή του νόμου της καπιταλιστικής ανισομετρίας, ο ισχυρός – εν προκειμένω η Γερμανία – έχει πάντα το πλεονέκτημα να κερδίζει. Τόσο από την «ανάπτυξη» όσο και από την κρίση του πιο αδύναμου συμμάχου της. Την περίοδο που προηγήθηκε, την περίοδο της αποκόμισης κερδών που προήλθαν για το γερμανικό κεφάλαιο από την καπιταλιστική «ανάπτυξη» στην Ελλάδα, την είχε περιγράψει θαυμάσια τον Οκτώβριο του 2010 η τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας και νυν επικεφαλής του ΔΝΤ. Είχε πει τότε η κυρία Λαγκάρντ: «Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας»…

Αυτά συνέβαιναν επί «ανάπτυξης». Αλλά οι ισχυροί δεν σταματούν να έχουν κέρδη ούτε επί κρίσης. Μάλιστα, πολλές φορές, έχουν περισσότερα και πιο ασφαλή κέρδη, ακριβώς διότι υπάρχει κρίση. Ας δούμε, λοιπόν, πώς κερδίζει η Γερμανία όχι μόνο από την ελληνική, αλλά από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ας δούμε τι κρύβεται πίσω από την στήριξη της κυρίας Μέρκελ στον κ.Σαμαρά:

1^ο) Τον Αύγουστο του 2012 η γερμανική εφημερίδα «Bild» σε μακροσκελές άρθρο με τον τίτλο «Η Γερμανία κερδίζει χρήματα χάρη στην κρίση του ευρώ», σημείωνε ότι χάρη στα αρνητικά επιτόκια για τα δεκαετή γερμανικά ομόλογα «τους τελευταίους 30 μήνες η Γερμανία έχει εξοικονομήσει πάνω από 60 δισ. ευρώ μέσω της αναχρηματοδότησης του χρέους της».

 

2^ο) Λίγες βδομάδες αργότερα από την ανάλυση της «Bild», η εφημερίδα «Handelsblatt», σύμφωνα με την ανάλυση του οικονομολόγου του ινστιτούτου του Κιέλου Jens Boysen-Hogrefe, υπολόγισε ότι λόγω της κρίσης και των χαμηλών επιτοκίων που απολαμβάνει η Γερμανία, το γερμανικό κεφάλαιο τα τελευταία 3,5 χρόνια εξοικονόμησε 68 δισ. ευρώ σε κόστος δανεισμού.

 

3^ο) Κατατοπιστική ήταν, την ίδια περίοδο, η έκθεση του με τις εκτιμήσεις του οικονομικού ινστιτούτου του Μονάχου «Ifo» για το πόσο προσοδοφόρα είναι η κρίση για τη Γερμανία. Όπως σημείωνε, σε συνθήκες κρίσης, το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας αναμένεται να ξεπεράσει το πλεόνασμα κάθε άλλης χώρας στον κόσμο, της Κίνας συμπεριλαμβανομένης.

 

4^ο)  Ήδη από το Μάρτη του 2012, ο ίδιος ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ο Κλάους Ρέγκλινγκ, αποκάλυπτε μιλώντας στο γερμανικό περιοδικό «Focus» ότι από τα μέχρι εκείνη τη στιγμή λεγόμενα «πακέτα στήριξης» προς την Ελλάδα, τα κέρδη της Γερμανίας ξεπερνούσαν τα 15 δισ. ευρώ. Ο λόγος; Η Γερμανία δανείζεται κεφάλαια με αρνητικό επιτόκιο και στη συνέχεια δανείζει τα ίδια χρήματα στην Ελλάδα με θετικό επιτόκιο…

 

5^ο)  Ακόμα και με τους πιο συγκρατημένους υπολογισμούς του οικονομολόγου Thomas Fricke που δημοσιεύτηκαν το Μάη του 2011 στη γερμανική έκδοση «Financial Times», τα κέρδη του γερμανικού κεφαλαίου μόνο από την αξιοποίηση των λεγόμενων «πακέτων στήριξης» προς την Ελλάδα, δεν ήταν ως εκείνη τη στιγμή λιγότερα από 10 δισ. ευρώ…

 

6^ο) Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, τον Ιούνιο του 2010, όταν δηλαδή ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο και τέθηκε σε εφαρμογή η δανειακή σύμβαση, από το σύνολο του δηµόσιου και ιδιωτικού χρέους της Ελλάδας, τα 65,4 δισ. ευρώ ήταν σε τράπεζες της Γερμανίας. Ιδού πως εξασφαλίστηκε η Γερμανία μέσω της πολιτικής των Μνημονίων: Έξι µήνες αργότερα, το Δεκέμβρη του 2010, η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στο συνολικό ελληνικό εξωτερικό χρέος είχε μειωθεί στα 34 δισ. ευρώ. Κι ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, οι Γερµανοί είχαν φροντίσει οι τράπεζές τους να µην είναι εκτεθειμένες στην Ελλάδα µε περισσότερα από 9 έως 15,5 δισ. ευρώ (εκτιµήσεις της Goldman Sachs, «Ριζοσπάστης», 22.04.2011 και Τράπεζα ∆ιεθνών ∆ιακανονισµών, «Καθηµερινή», 12.6.2011). Συμπέρασμα: Η πολιτική του Μνηµονίου 1, όπως και του Μνηµονίου 2, τους εξασφάλισε τον απαραίτητο χρόνο και τις απαραίτητες «διευκολύνσεις» για να οργανωθούν και να ξεφορτωθούν µεγάλο µέρος του ελληνικού χρέους, εισπράττοντας βέβαια παχυλούς τόκους.

 

Στα προηγούμενα θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν προσμετράται το κέρδος που προσδοκά να αποκομίσει το γερμανικό κεφάλαιο από τις «μπίζνες» του στην Ελλάδα, είτε από το νέο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, είτε από τις «επενδυτικές» του συμπράξεις με τους εγχώριους «επενδυτές» πάνω στο νεκροταφείο των λαϊκών εισοδημάτων και εργασιακών δικαιωμάτων.

Είναι, επομένως, κάτι παραπάνω από προφανές: Η στήριξη της κυρίας Μέρκελ στον κ.Σαμαρά, η στήριξη της Γερμανίας υπέρ της συνέχισης της πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι ειλικρινής. Μόνο που πρόκειται για την στήριξη σε μια πολιτική που εξανδραποδίζει τον ελληνικό λαό. Και παρέχεται διότι αυτή η πολιτική εξασφαλίζει κέρδη – πολλά κέρδη – στη Γερμανία. Και τα εξασφαλίζει επειδή ακριβώς εξανδραποδίζει τον ελληνικό λαό.

Ο «λαμέ» χρυσαυγίτης Σφακιανάκης

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ένα από τα «νούμερα» που η τηλεβιομηχανία του θεάματος τα έχει χρόνια τώρα στα όπα – όπα για να της φέρνουν νούμερα, ο Νότης Σφακιανάκης, συνόδεψε χτες τον αυτοδιορισμό (;) του ως πρώτος τη τάξει «λαμέ» κομφερασιέ της ναζιστικής συμμορίας με διάφορα «ψαγμένα» και πομπώδη. Ανάμεσά τους και τα μπουρδολουμπενολογήματα, με τα οποία κάτι δολοφόνοι, σαν αυτούς που μαχαίρωσαν τον Παύλο Φύσσα, βαφτίζονται σαν «παιδιά που είναι βγαλμένα από το λαό»…

Κατόπιν τούτων – και παρότι συμφωνούμε πως η ενασχόληση με το Σφακιανάκη «ανεβάζει» επικίνδυνα το «επίπεδο» – έχουμε και λέμε:

Πρώτο: Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος Χατζατζάρης, υποδύεται τον (θυμόσοφο) Καραγκιόζη.

Δεύτερο: Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας ισχυρίζεται ότι «δεν είναι» φασίστας.

Τρίτο: Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας εθνικιστής φασίστας μπορεί και να μην (;) καταλαβαίνει ότι είναι φασίστας εθνικιστής (τόσο μυαλό έχουν- τόσα καταλαβαίνουν και οι φασίστες και οι εθνικιστές…)

Τέταρτο: Ο φασισμός και ο χρυσαυγιτισμός του Σφακιανάκη είναι απολύτως συνεπής (το σωστό να λέγεται!) με το είδος της «προσφοράς» του εν λόγω αοιδού στα Γράμματα, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό αυτού του τόπου.

Πέμπτο: Η ναζιστική συμμορία έχει τον «λαμέ» εκπρόσωπο που της αξίζει.

Έκτον: Για περισσότερους ιστορίες σχετικά με λούμπεν «αγνούς» εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής, ζητήστε στα περίπτερα το UNFOLLOW 23 που κυκλοφορεί.

 

Το συγκλονιστικό γράμμα του Έλληνα από τη Βραζιλία

 

 

Μπέλο Οριζοντε, Δευτέρα 17.06.2013

Αγαπητέ φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαίωματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες, να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου ειναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα εχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι του για το οποίο πληρώνει κατα μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλέυει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απέξω γιατί ο φόρος εισαγωής ειναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί εισαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκ. δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Όσον αφορά στη διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλ στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου θα αλλάξουμε, λέει,επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δισ. δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 243 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς την στιγμή γύρω στις 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα του. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.

 

πηγή :   ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

«Ό,τι έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος, μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο»!

 

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

 

 

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου προκρίθηκε στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας. «Ας κρατήσουν οι χοροί», λοιπόν!

Κατά τη διάρκεια των χορών, πάντως, χρήσιμο είναι να διακρίνουμε πότε εκείνα τα περί «ελληνικής ψυχής» είναι συγγνωστά, καθώς αποτυπώνουν τον οίστρο μιας χαράς ανόθευτης από ιδιοτέλεια, και πότε είναι ασύγγνωστα. Τουτέστιν (και αυτό δεν έχει σχέση με τα παιδιά της εθνικής) πότε οι φορείς της «ελληνοψυχίας» σερφάρουν πάνω στο λαοφιλές παιχνίδι κάνοντας πάσες στον εθνικισμό. Αλλά ο εθνικισμός των «ελληνόψυχων» είναι τόσο γελοίος που όπως βρίσκει την «ψυχή» του όταν βάζει γκολ ο Μήτρογλου, έτσι προφανώς και τη χάνει την «ψυχή» του όταν ο Νικοπολίδης τρώει 4 από την εθνική της Τουρκίας ή όταν Καρνέζης τρώει 3 από την εθνική της Βοσνίας… Άλλο πράγμα, λοιπόν, αυτό που έλεγε χτες ο Σαλπιγγίδης στον Νίκο Χατζηνικολάου στον «Real», μιλώντας για την «ελληνική ψυχή», κι άλλο πράγμα τα διαγγέλματα περί «ελληνικής ψυχής» των… ελβετόψυχων της «λίστας Λαγκάρντ». Ο μεν Σαλπιγγίδης είπε με άλλους όρους αυτό που έλεγε ο Καμύ: «Ο,τι έχω διδαχτεί στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε τα ποδόσφαιρο». Οι δε «ελληνόψυχοι – ελβετόψυχοι» το μόνο καθήκον που αντιλαμβάνονται είναι να πετύχουν υψηλή τιμή όταν παζαρεύουν να πουλήσουν την ψυχή τους στον Διάβολο.

 

 

Κατά τη διάρκεια των χορών, σε αυτό το διατεταγμένο «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και πίσω από τις στερεότυπες διακηρύξεις «να είμαστε όλοι ενωμένοι» – που προέρχονται από όσους εννοούν ως «ενότητα» την υποταγή και από όσους μας θέλουν μονίμως χωρισμένους και ξεμοναχιασμένους – ας διακρίνουμε και τους γνωστούς πολιτευτάκηδες! Αυτούς που επί χρόνια μας κατηγορούσαν ότι οι σημαίες και οι εθνικοί ύμνοι είναι τα αξεσουάρ μιας παρωχημένης εποχής. Έτσι έλεγαν. Ότι όλα αυτά δεν αντέχουν στον «εκσυγχρονισμό» της παγκοσμιοποίησης, στα σαλόνια της ΕΕ, και στο «διεθνιστικό» κοσμοπολιτισμό της τάξης τους. Έτσι έλεγαν. Πόσο αστείοι φαντάζουν τώρα. Δείτε πώς πασχίζουν να βρουν μια θεσούλα στα γαλανόλευκα τηλεπαράθυρα. Αλλά και πάλι – οι δυστυχείς – να μην μπορούν να κρύψουν την ασέβειά τους προς τις σημαίες και τους ύμνους των άλλων. Και μαζί το πόσο ξένοι είναι προς τον πραγματικό διεθνισμό.

«Ας κρατήσουν οι χοροί». Αλλά έχοντας επίγνωση ποια είναι η κατάσταση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, στην πολιτική για το ποδόσφαιρο και στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Αυτή, η πραγματική κατάσταση, καθιστά την πορεία της εθνικής στη Βραζιλία, ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Η κατάσταση – η πραγματική κατάσταση – του ελληνικού ποδοσφαίρου αποδεικνύει ότι τα 23 παιδιά που θα βρεθούν εκεί, μαζί με τον προπονητή τους, τιμούν την ποδοσφαιρική Ελλάδα επειδή ακριβώς αυτό που πέτυχαν δεν έχει καμία σχέση με την ποδοσφαιρική Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των χορών, ας μην ξεχνάμε λοιπόν, ότι η πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι εντελώς διαφορετική από την «ονειρεμένη» πραγματικότητα που μας επιφύλαξε η εθνική ομάδα. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού: Στα γήπεδα – χωράφια με τις άδειες κερκίδες. Στις άθλιες υποδομές. Στο καθεστώς της πλειοψηφίας των ΠΑΕ να είναι υπερχρεωμένες και επιχορηγούμενες με λεφτά ενός λαού που πληρώνει για τους «Ψωμιάδηδες» την ώρα που τα παιδιά του δεν έχουν μισή αλάνα να παίξουν μπάλα. Στις καριέρες που χτίζονται πάνω σε συμπεριφορές ή σε θεωρίες «παράγκας». Στη μετατροπή του ποδοσφαίρου σε πολιορκητικό κριό για τα συμφέροντα του τάδε ή δείνα μεγαλοπαράγοντα – επιχειρηματία, που συγκροτεί «ιδιωτικούς στρατούς» από «επιδοτούμενους χουλιγκάνους». Στον επαγγελματικό υδροκεφαλισμό του ποδοσφαίρου, που στραγγαλίζει κάθε έννοια μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Αυτή είναι η αληθινή εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι αυτή είναι μια κατάσταση που όπως δεν διορθώθηκε με «το Γερμανό της», επί Ρεχάγκελ, έτσι δεν θα διορθωθεί  και με «τον Πορτογάλο της», όπως τώρα επί Σάντος. Για να διορθωθεί μια τέτοια κατάσταση «θέλει το λαό της»…

«Ας κρατήσουν οι χοροί». Αλλά τα μάτια ανοιχτά. Γιατί κρυμμένοι πίσω από τα καπνογόνα του αγνού ενθουσιασμού των εκατομμυρίων φιλάθλων, κάποιοι συνεχίζουν το ίδιο «κλωτσοσκούφι»: Νέες «ρυθμίσεις» για τις ΠΑΕ, περισσή «εθνοκαπηλία» και μπόλικη επιχειρηματική «οπαδοφροσύνη». «Ας κρατήσουν οι χοροί». Αλλά όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο, όπου βρούμε τον πολιτευτάκια – πρωτοπανηγυριώτη να ψάχνει την ψηφοθηρική εξαργύρωση των «φίλαθλων αισθημάτων του», ας του ζητήσουμε να μας εξηγήσει: Πώς ο πιτσιρικάς που βλέπει τον Σαλπιγγίδη και θέλει να παίξει κι αυτός μπάλα θα το καταφέρει, χωρίς να υπάρχει ένας ελεύθερος χώρος σε ακτίνα χιλιομέτρων; Πληρώνοντας στα ιδιωτικά «κλαμπ»; Τι θα γίνει στο (διαλυμένο) σχολείο του, που ούτε καν έχει ακούσει ποτέ τη φράση «σχολικός μαζικός αθλητισμός»; «Ας κρατήσουν οι χοροί». Κι ας ζήσουμε τη χαρά που μας πρόσφερε η εθνική. Αλλά όχι μόνο με την καρδιά. Και με το μυαλό μας. Που σημαίνει: να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: Συνθήκες ζωής που δεν θα καθιστούν τον αθλητισμό και την ψυχαγωγία «πολυτέλεια». Χώρους άθλησης για το λαό. Ένα κομμάτι γης για μπάλα, που δε θα το μετατρέψουν σε ένα ακόμα οικοδομικό τετράγωνο αρπαγής οι εργολάβοι. Δουλειά για τους χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους που σπούδασαν τον αθλητισμό και ψάχνουν δουλειά στις καφετέριες. Αύξηση του προϋπολογισμού για τον αθλητισμό.

«Λεφτά», «δουλειές», «μαζικός λαϊκός αθλητισμός»!  Μα, τι τρέλες είναι αυτές σε εποχές Μνημονίων, θα πουν οι νουνεχείς της πολιτικής «παράγκας». Τους απαντάμε: Σε αντίθεση με εσάς, εμείς θα συνεχίζουμε να πανηγυρίζουμε τα γκολ του Μήτρογλου χωρίς να υποτάσσουμε την αγάπη μας για την μπάλα στα διαγγέλματα της «παράγκας». Εμείς αγαπάμε το ποδόσφαιρο, όχι ως μέσο αποχαύνωσης όπως θα το ήθελαν οι ισχυροί. Το αγαπάμε γιατί, όπως και η ζωή, μπορεί να έχει στιγματιστεί από τον κοινωνικό κανιβαλισμό που ισχυρίζεται ότι «ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα», αλλά πάντα θα κρατάει ζωντανή τη φλόγα της δυνατότητας  μήπως τελικά «οι έσχατοι έρθουν πρώτοι». Αγαπάμε το ποδόσφαιρο στις πραγματικές του διαστάσεις: Γνωρίζουμε ότι οι Αργεντινοί δεν πήραν πίσω τα Φόκλαντ όταν «κατατρόπωσαν» την Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986. Ότι στη Βραζιλία παρότι οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές που αναδείχτηκαν είναι μαύροι ή μιγάδες, εντούτοις οι μαύροι και οι μιγάδες συνεχίζουν να δυστυχούν κατά εκατομμύρια στις φαβέλες. Έτσι γνωρίζουμε ότι και η προχτεσινή μαγική μπαλιά του Καραγκούνη δε θα διαγράψει το 30% της ανεργίας στην Ελλάδα.

 

 

Αγαπάμε το ποδόσφαιρο, γιατί αγαπάμε τη ζωή. Θα το υπερασπιζόμαστε μέχρι τέλους απέναντι στους «κατηγόρους» του που πάντα θα έχουν αλλεργία σε οτιδήποτε το λαϊκό. Και το ποδόσφαιρο (σσ: «το μπαλέτο της εργατικής τάξης» κατά τον Βένεϊμπλς, τον προπονητή της εθνικής Αγγλίας) είναι, παρά την καπηλεία που έχει υποστεί από τους σφετεριστές του, παιχνίδι του λαού. Το αγαπάμε γνωρίζοντας ότι οι αλυσίδες που έχουν περάσει και στο παιχνίδι μας και στη ζωής μας οι κάθε λογής σφετεριστές, θα λυθούν σε άλλα «γήπεδα». Και μόνο τότε: Όταν τα εκατομμύρια πηδήξουν από τις εξέδρες μέσα στο τερέν, γίνουν οι ίδιοι «παίκτες» και στείλουν τις «παράγκες» στα αποδυτήρια. Υπάρχει πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο; Να βγάλει τη δική της «κόκκινη κάρτα» η εξέδρα; Ναι, υπάρχει! Μόνο που χρειάζεται κάτι «απλό»: Χρειάζεται οργάνωση. Σχέδιο. Πειθαρχία. Πάθος. Όραμα. Ταλέντο. Και κάτι ακόμα: Συλλογικότητα, συλλογικότητα και συλλογικότητα, αγώνας, αγώνας και πάλι,  αγώνας. Με το βλέμμα προς το φαινομενικά απίθανο, προς το λογικά άπιαστο. Έτσι, ακόμα και τα πιο «λογικά άπιαστα» πράγματα, όπως η πορεία της Εθνικής ομάδας το 2004 στην Πορτογαλία, παύουν να είναι «ουτοπία». Και γίνονται ρεαλισμός!

Πανεπιστήμια ή Μνημόνια;

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

 

Στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, η γραμματεία του Τμήματος Πληροφορικής εξυπηρετεί 2.051 προπτυχιακούς φοιτητές, 760 μεταπτυχιακούς φοιτητές, 240 υποψήφιους διδάκτορες και φροντίζει για το σύνολο της λειτουργίας του Τμήματος. Αν εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου, τότε ο αριθμός  των διοικητικών υπαλλήλων που θα απομείνουν στο Τμήμα για να επιτελούν τις παραπάνω λειτουργίες είναι… μηδέν! Κανένας!

 

Στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, η γραμματεία του Τμήματος Χημείας εξυπηρετεί 1.862 προπτυχιακούς φοιτητές, 309 μεταπτυχιακούς φοιτητές, 130 υποψήφιους διδάκτορες και φροντίζει για το σύνολο της λειτουργίας του Τμήματος. Αν εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου, τότε ο αριθμός  των διοικητικών υπαλλήλων που θα απομείνουν στο Τμήμα για να επιτελούν τις παραπάνω λειτουργίες είναι… μηδέν! Κανένας!

 

Η γραμματεία του Τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας εξυπηρετεί 3.329 προπτυχιακούς φοιτητές, 72 μεταπτυχιακούς φοιτητές,  48 υποψήφιους διδάκτορες και φροντίζει για το σύνολο της λειτουργίας του Τμήματος. Αν εφαρμοστεί η πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου, τότε ο αριθμός  των διοικητικών υπαλλήλων που θα απομείνουν στο Τμήμα για να επιτελούν τις παραπάνω λειτουργίες είναι… ένας!

.

Η γραμματεία του Τμήματος Φυσικής εξυπηρετεί 2.000 προπτυχιακούς φοιτητές, 94 μέλη ΔΕΠ, 300 μεταπτυχιακούς φοιτητές και 150 υποψήφιους διδάκτορες. Από τα 6 άτομα που διέθετε η γραμματεία, με την πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου μένει… μηδέν. Κανένας!

 

Η γραμματεία του Τμήματος Φαρμακευτικής εξυπηρετεί κατ’ έτος: 133 προπτυχιακούς φοιτητές, 43 μεταπτυχιακούς και  8 υποψήφιου διδάκτορες κατά μέσο όρο. Από τα 4 άτομα που διέθετε η γραμματεία, με την πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου μένει… ένας!

 

Η γραμματεία της Ιατρικής, εξυπηρετεί 2.918 προπτυχιακούς φοιτητές, 1.779 μεταπτυχιακούς και 10.463 υποψήφιους διδάκτορες. Η γραμματεία διέθετε 20 άτομα από τα οποία 6 τίθενται σε αργία (γιατί αρνήθηκαν να συναινέσουν στην διαδικασία της απογραφής – προγραφή τους), 1 αποχωρεί λόγω κατάργησης του κλάδου του, 9 απολύονται με τη διαδικασία της διαθεσιμότητας και μένουν… 4 για να εξυπηρετούν 15.000 ανθρώπους – χωρίς εδώ να υπολογίζονται οι κλινικές στις οποίες εξυπηρετούνται ασθενείς, τους οποίους η αδυναμία λειτουργίας της γραμματείας επίσης επηρεάζει άμεσα.

 

Η γραμματεία της Νομικής έχει 17 άτομα προσωπικό, από τα οποία:  4 τίθενται σε αργία επειδή αρνήθηκαν την «απογραφή – προγραφή» τους, 1 απολύεται λόγω κατάργησης του κλάδου του, 5 απολύονται μέσω διαθεσιμότητας, άλλοι 5 έχουν «εξαφανιστεί» χωρίς καμία αιτιολόγηση από τις λίστες του υπουργείου και απομένουν 2 άτομα για να εξυπηρετούν: 14.862 προπτυχιακούς φοιτητές, 1.528 μεταπτυχιακούς, 1.342 υποψηφίους διδάκτορες και 116 μέλη του διδακτικού προσωπικού!

 

Με την πολιτική της κυβέρνησης και του κ.Αρβανιτόπουλου σε 11 γραμματείες Τμημάτων το ποσοστό αποδεκατισμού του προσωπικού που τις στελεχώνουν κυμαίνεται από 20% έως και 100%!

 

Αυτή είναι η κατάσταση «ομαλότητας» που επιδιώκει η πολιτική της κυβέρνησης στα Πανεπιστήμια. Σε λίγο, δηλαδή, όχι «ομαλή» λειτουργία των ιδρυμάτων δεν θα μπορεί να υπάρξει, όχι συνέχιση της φοίτησης των σπουδαστών δεν θα είναι εφικτή, αλλά ακόμα και η έκδοση των… πτυχίων θα είναι αδύνατη! Ακόμα και η… καταχώρηση βαθμολογιών θα είναι ακατόρθωτη! Ακόμα και η έκδοση ενός… πιστοποιητικού θα αποτελεί έργο τιτάνιο!

 

Ενδεικτικά: Στη μηχανογράφηση, υπηρεσία απαραίτητη για τα στοιχειώδη στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με την πολιτική της κυβέρνησης σχεδόν το 50% των εργαζόμενων τίθεται σε διαθεσιμότητα…

 

«Μνημόνιο uber alles»!

 

Όλα αυτά συνιστούν «αναβάθμιση» της Παιδείας; Μα κάτι τέτοιο δεν τολμά να το ισχυριστεί ούτε ο κ.Αρβανιτόπουλος. Πρέπει να φύγετε, λέει στους εργαζόμενους, γιατί η απόλυσή σας είναι… μνημονιακή υποχρέωση!  Το ίδιο επανέλαβε και το Συμβούλιο της Επικρατείας που απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα των διοικητικών υπαλλήλων, όχι γιατί οι εργαζόμενοι έχουν άδικο, αλλά  µε την αιτιολογία ότι οι διαθεσιμότητες – απολύσεις αποτελούν «υποχρέωση» της Ελλάδας που απορρέει από το Μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο!

 

Να, επομένως, σε τι συνίσταται η «παρανομία» των εργαζόμενων στα Πανεπιστήμια: Στο ότι δεν αποδέχονται μια «νομιμότητα» που γράφει: «Μνημόνιο uber alles»! Που δεν αποδέχονται μια «νομιμότητα» η οποία στο όνομα των Μνημονίων προσπαθεί να επιβάλλει όλο το τσουνάμι των μέτρων για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, που προωθείται δεκαετίες τώρα από τις ελληνικές κυβερνήσεις και από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, όπως έχουν καταγραφεί στις αποφάσεις της Μπολόνια, της Λευκής Βίβλου κλπ.

 

Ειρήσθω εν παρόδω:  Οι πάντες στην εκπαιδευτική κοινότητα- και όχι μόνο –  γνωρίζουν ότι πίσω από την πολιτική της διαθεσιμότητας καραδοκούν ιδιωτικές εταιρείες που με τη μορφή «εργολάβων» θα κληθούν να αναλάβουν (έναντι επιβολής διδάκτρων, φυσικά!) από τη φύλαξη των Πανεπιστημίων μέχρι την διαχείριση των βιβλιοθηκών και την διαχείριση των δικτύων πληροφορικής!

 

Τι απομένει να αντιτείνει  λοιπόν, η κυβέρνηση; Το είπαμε: Την «νομιμότητα» που αναγράφει: «Μνημόνιο uber alles»! Και ταυτόχρονα την πολιτική του διαίρει και βασίλευε, που στρέφει το ένα στρώμα της κοινωνίας ενάντια στο άλλο: Χτες τους γονείς ενάντια στους δασκάλους, προχτές τους επιβάτες ενάντια στους εργαζόμενους του Μετρό, σήμερα τους φοιτητές (που η κυβέρνηση τους κρατά όμηρους με την αδίστακτη πολιτική της) ενάντια στους εργαζόμενους στα Πανεπιστήμια.

Της απομένει, δηλαδή, η ίδια εκείνη «νομιμότητα» που κόβει μισθούς και συντάξεις. Που απελευθερώνει τις απολύσεις. Που στερεί το πετρέλαιο θέρμανσης από τα νοικοκυριά. Που επιβάλει χαράτσια και δυστυχία. Και που (για να μην ξεχνιόμαστε όσον αφορά τι συμβαίνει και στις υπόλοιπες βαθμίδες της εκπαίδευσης), από την ώρα που ξεκίνησε η πολιτική της «σωτηρίας» της χώρας (και της Παιδείας…) μέσω αυτής της «νομιμότητας» έχει μπει λουκέτο σε 1.000 σχολεία, έχουν χαθεί – μόνο το 2012 –  πάνω από 32.000 διδακτικές ώρες λόγω ελλείψεων σε καθηγητές, έχουν μειωθεί οι δαπάνες για τα σχολεία αθροιστικά από το 2009 πάνω από 47%!

Για να σταθούν όρθιοι απέναντι σε αυτή την «νομιμότητα» είναι που ζητούν την αλληλεγγύη μας οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια.

Ο Μαρξ για τους «Ζορό» και τους …«μαρξιστές»

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

 

Δόθηκε το Σάββατο το βράδυ στη δημοσιότητα η προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για τις δολοφονίες στο Νέο Ηράκλειο.

Ορισμένες σκέψεις:

 

 

1^ο) Το μοντέλο του καλοζωισμένου «Ζορό» που αφήνει τη χλιδή του αρχοντικού του για να πάρει εκδίκηση για τους δούλους που… διατηρεί στις φυτείες του, είναι μια εξευγενισμένη μυθιστορηματική και κινηματογραφική φιγούρα. Πλην, όμως, σε συνθήκες πραγματικής ζωής αποτελεί ένα βαθύτατα αντιδραστικό κατασκεύασμα. Η πραγματική ζωή δεν κινείται με βάση τους κανόνες της εικονικής πραγματικότητας. Οι «Ζορό» στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν. Κι όσοι τους υποδύονται υπάρχουν μόνο ως η άλλη όψη του νομίσματος των ταγμάτων εφόδου του υποκόσμου ή των προβοκατόρων με τα κουμπούρια. Η δράση τους που βολεύει αφάνταστα την άθλια θεωρία περί «των δυο άκρων»  – κι αυτό δεν είναι «σενάριο» – έχει επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα:

• Λειτουργούν ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Υπηρετούν την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας.
• Εξυπηρετούν, εξ’ αντικειμένου, την πολιτική της έντασης και της «δικαιολόγησης» μέτρων «νόμου και τάξης».
• Ρίχνουν λίπασμα στον παραληρηματικό φασιστικό λόγο, «θυματοποιούν» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία, με συνέπεια την αποθέωση της καθεστωτικής αυθαιρεσίας.
• «Νομιμοποιούν» το πλαστό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια», με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και συνεπικουρούν μια πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» καλούνται ξανά να φυλάξουν τα πρόβατα…

Εν κατακλείδι:

Τόσο η χρονική στιγμή όσο και η ρευστότητα της περιόδου κατά την οποία εμφανίστηκαν οι εγκληματίες (σσ: διέπραξαν το έγκλημα τη στιγμή που οι ναζί βρίσκονταν σε δεινή θέση, δημοσιοποίησαν την προκήρυξη παραμονή του Πολυτεχνείου…), είναι μια ακόμα πιστοποίηση των ήδη γνωστών: Είτε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους – «χρήσιμους ηλίθιους» του συστήματος, είτε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους – κατασκευασμένους και εντεταλμένους «άνωθεν», με εγκληματίες, με ενεργούμενα που η λεγόμενη «επιχειρησιακή τους ετοιμότητα» και η «άνεση των κινήσεών τους» θα μπορούσε να βάλει σε σκέψεις για το ρόλο που τους έχει ανατεθεί εκ των «υπηρεσιών».

2^ο) Οι συντάκτες της προκήρυξης πασχίζουν να εμφανιστούν ότι κινούνται στον «αντίποδα» εκείνου που υποτίθεται ότι «πολεμούν». Παραχαράσσουν την ιστορία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ των εκατομμυρίων μελών και χιλιάδων μαχητών, που πολεμούσαν εναντίον της ξένης κατοχής, του αστικού δοσιλογισμού, του κατσαπλιάδικου μαυραγοριτισμού. Συγκρίνονται (!) με τους μαχητές που βγαλμένοι από το μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης του λαού, παίρνοντας εντολές από το λαό και δίνοντας λογαριασμό στο λαό, αποτελούσαν το «τιμωρό χέρι του λαού» ενάντια στις ομάδες των προδοτών , των εγκληματιών και βασανιστών φασιστών (σσ: αυτοί αλήθεια, από ποιόν παίρνουν εντολές, σε ποιόν δίνουν αναφορά, ποιες «μάζες» εκπροσωπούν;). Φλυαρούν ότι η ατομική τρομοκρατία είναι το απότοκο της «επαναστατημένης» και «χειραφετημένης» συνείδησής τους για να προτάξουν το «χρυσαυγίτικο αξίωμα» (και μάλιστα στην προκήρυξή τους!) ότι «όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι εντολοδόχοι των Μεγάλων Δυνάμεων» και για να καταλήξουν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».  Αν τους άκουγαν οι εμπρηστές του Ράιχσταγκ θα έτριβαν τα χέρια τους.

 

Τα παραπάνω θα συνιστούσαν αφέλεια μόνο στην περίπτωση που δεν συνιστούσαν συνειδητή διαστρέβλωση και προσπάθεια μακιγιαρίσματος.  Αλλά τόση αφέλεια και τόση «αθωότητα» δεν υπάρχει στις μέρες μας.

Στις μέρες μας δεν υπάρχει μαρξιστής (πραγματικός) που να μη γνωρίζει ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ένα «παιδί» υιοθετημένο, διαποτισμένο και τηλεκατευθυνόμενο από την τρομοκρατία που ασκεί το σύστημα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Όχι μόνο δεν συνιστά «επαναστατική βία», αλλά αποτελεί τον ορισμό της αντεπαναστατικής βίας.

 

Οι τάχα μου «ευαίσθητες χορδές» των εγκληματιών της ατομικής τρομοκρατίας είναι απολύτως ελεγχόμενες από εκείνους που ελέγχουν τα «τόξα» τους και τα κουμπούρια τους. Εξηγούμαστε: Πάντα και παντού στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες η αδικία των «από πάνω» γεννά την αγανάκτηση, την τάση για εκδίκηση, τη ροπή για αντίδραση στο νόμο της ζούγκλας που κυριαρχεί στην λεγόμενη οικονομία της αγοράς. Αλλά αυτό δεν συνιστά «χειραφέτηση». Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και μάλιστα σαν μοντέλο πολιτικής δράσης, είναι το πιο καθυστερημένο, το πιο ανεπεξέργαστο πολιτικό ένστικτο που στο ξυπνάει, στο ερεθίζει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Και που αν μείνεις σ’ αυτό, τότε πολύ εύκολα μπορείς να περάσεις στα μονοπάτια της τρομοκρατίας νομίζοντας (ή δασκαλεύοντάς σε να λες) ότι έτσι αποδίδεις «δικαιοσύνη».

 

Μόνο που, στην «καλύτερη» εκδοχή της, η ατομική τρομοκρατία είναι η απόδοση «δικαιοσύνης» με τον φυσικό τρόπο της αυτοδικίας (παίρνω το δίκαιο στα χέρια μου). Μήπως, όμως, φυσικό δίκαιο δεν είναι και η οικονομία της αγοράς (το δίκαιο του ισχυρότερου); Και μήπως αυτό, το φυσικό δίκαιο της αγοράς, δεν είναι που σε τελευταία ανάλυση υπερασπίζεται το οργανωμένο κοινωνικό δίκαιο της αστικής κοινωνίας;

 

Όταν, λοιπόν, κάποιος θέλει να εμφανίζεται μαρξιστής εκθειάζοντας την ατομική τρομοκρατία – αυτοδικία στο όνομα ότι έτσι αντικρούει τη συστημική τρομοκρατία – αυτοδικία, τότε (αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ μαρξιστής) εγκαταλείπει το Μαρξισμό για χάρη του οπορτουνισμού. Υποτάσσεται στο αυθόρμητο, στο ακατέργαστο πολιτικό ένστικτο που γεννιέται ως προέκταση της καπιταλιστικής αδικίας και που αξιοποιείται για να θρέφει την καπιταλιστική αδικία.

 

Αντίθετα εκείνο που οφείλει ο μαρξιστής (όταν είναι μαρξιστής) είναι να δείξει ποιος ευθύνεται για την κοινωνική αδικία. Να μην υποτάσσεται στην απλή, στην τυφλή και πολιτικά καθυστερημένη «αντικαπιταλιστική» αγανάκτηση. Στη θέση του καταπιεστή και του καταπιεσμένου να μην βλέπει «πρόσωπα», αλλά τάξεις. Να μπολιάζει αυτή την αγανάκτηση κι από ένστικτο να την μετασχηματίζει σε συνείδηση, για να τραβήξει τις μάζες μπροστά, να τις φωτίσει, να τους δείξει τη διέξοδο στο πραγματικό κίνημα, στην επαναστατική ιδεολογία. Κι αυτό δεν γίνεται ούτε με κουμπούρια, ούτε με κουκούλες, ούτε με κράνη.

 

Και κάτι ακόμα: Οι φίλοι των «Ζορό» είναι οι πρώτοι που θεωρούν «επαναστατική γυμναστική» ή «εκτός τόπου και χρόνου» κάθε προσπάθεια μαζικής πολιτικής δράσης του λαϊκού κινήματος. Είναι η ίδια σχολή που με ένα απίθανο άλμα δείχνει να εκστασιάζεται μπροστά στην ατομική «επαναστατική» δράση με το κουμπούρι και την κουκούλα. Αλλά πάντα ο μικροαστισμός είχε λιγότερη σχέση με την κοινωνική επανάσταση απ’ ό,τι με το άλμα επί κοντώ.

 

 

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ο Λένιν και ο Τσε, που καταδίκαζαν την ατομική τρομοκρατία, μάλλον δεν θα ήταν… «μαρξιστές»

 

3ο) Για του λόγου το αληθές, το πώς στέκεται ο μαρξιστής, ο πραγματικός επαναστάτης απέναντι στην ατομική τρομοκρατία θα το δούμε αμέσως παρακάτω, μέσα από τα λόγια και τις πράξεις των ίδιων των (πραγματικών) μαρξιστών.

• Ο Λένιν (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «Ζορό»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα: «Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι «τρομοκράτες» απουσίασαν…». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).
• Πάμε σε έναν ακόμα «υποδεέστερο» επαναστάτη. Τον Ένγκελς: «(…) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, – έγραφε ο Ένγκελς – δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(…)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).
• Ας επιστρέψουμε πάλι στον Λένιν: «Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας (…) Η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος (…) Οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης… Οι σοσιαλιστές – επαναστάτες έχουν την αφέλεια να μην αντιλαμβάνονται πως η ροπή τους προς την τρομοκρατία βρίσκεται στην πιο στενή αιτιατή σύνδεση με το γεγονός ότι οι ίδιοι στάθηκαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα, χωρίς, μάλιστα, να επιδιώκουν να γίνουν κόμμα της επαναστατικής τάξης που διεξάγει τον ταξικό της αγώνα… Το ότι η μοναδική «ελπίδα» της επανάστασης είναι το «πλήθος», ότι ενάντια στην αστυνομία μπορεί να παλέψει μόνο η επαναστατική οργάνωση που καθοδηγεί (στην πράξη, κι όχι στα λόγια) αυτό το πλήθος, αυτό είναι πια στοιχειώδες. Αυτό είναι ντροπή να το αποδείχνει κανείς. Και μόνο άνθρωποι που ξέχασαν τα πάντα και δε διδάχτηκαν απολύτως τίποτα, μπορούσαν να υποστηρίξουν το «αντίθετο» (…) Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ’ αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς (…). Εμείς, οι επαναστάτες (…) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές – επαναστάτες συμπεραίνουν: «Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι». Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 – 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).
• Και πάλι ο Λένιν: «Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη… (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).
• Και ξανά ο Λένιν: «(…) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (…)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).
• Αλλά ας έρθουμε σε κάποιον που υποτίθεται ότι οι τάχα «επαναστάτες» τον έχουν σε εκτίμηση: «Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα». (Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).
• Και πάλι ο Τσε: «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).
• Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Τσε, αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία. Οι Μαρξ και Ένγκελς, καταδεικνύοντας τι κρυβόταν πίσω από τη «Μυστική Συμμαχία» των Μπακούνιν – Νετσάγιεφ, έγραφαν: «Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που (…) δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. (…) Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης «Tagwacht» είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε: «Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να ‘χει, ένα είναι φανερό: Κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι προξενήσατε εσείς»» («Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Αυτή είναι η «σχέση» των μαρξιστών με την ατομική τρομοκρατία. Πράγματα γνωστά. Εδώ και 100 χρόνια. Εδώ και 150 χρόνια, απ’ όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς  αποκάλυπταν το ρόλο των Νετσάγιεφ. Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο: Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι» στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) θα συνεχίσουν το βιολί τους. Όπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.

Θεσσαλονίκη: Μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία στο αμερικάνικο προξενείο

 

Μπροστά στο προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη κατέληξε η μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία.

Οι διαδηλωτές ξεκίνησαν από το Πολυτεχνείο με τα συνθήματα «Εργάτη κάνε υπόθεση δική σου το μέλλον και τη μόρφωση που θα ‘χει το παιδί σου» και «Δουλειά για όλους, μόρφωση, Υγεία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Στην εκδήλωση που προηγήθηκε, ο Μιχάλης Σπυριδάκης, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων 1967-1974, τόνισε μεταξύ άλλων: «Είναι ανάγκη η πολύτιμη πείρα του αντιδικτατορικού αγώνα να μεταλαμπαδευτεί στις νεότερες γενιές αγωνιστών».

 

 

Λόρδε μου, δεν πάτε καλύτερα για ψάρεμα;

 

 

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

Βαρυσήμαντο λόγο εκφώνησε ο πρωθυπουργός στη χτεσινή σύναξη των ηγετών της ΕΕ. Λόγο σπαραξικάρδιο. Το θέμα του ήταν η ανεργία των νέων στην Ελλάδα. Η τοποθέτησή του ήταν πιο σπαραξικάρδια ακόμα και από την αντίστοιχη που είχε κάνει πριν μερικούς μήνες από κινεζικού εδάφους. Κάθε πρωί που ξυπνάει – είχε πει τότε από την Κίνα ο κ.Σαμαράς – το πρώτο πράγμα που τον απασχολεί είναι οι νέοι. Και, συγκεκριμένα, οι άνεργοι νέοι…

 

Το ίδιο μάλλον θα πρέπει να συμβαίνει κατά το πρωινό ξύπνημα της κυρίας Μέρκελ, των κκ.Σόιμπλε, Ολάντ, Μπαρόζο, Ρομπάι (αν υποθέσουμε ότι αυτός ξυπνάει ποτέ…) κλπ. Απόδειξη: Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες οι ηγέτες της ΕΕ μαζεύτηκαν για να καταλήξουν στην εφαρμογή προγραμμάτων «αντιμετώπισης» – όπως τα αποκαλούν – της ανεργίας των νέων.

 

Δε θα σταθούμε στο πού θα πάνε τα λεφτά που αποφάσισαν να διαθέσουν (σ.σ.: στο πώς, δηλαδή, αυτά τα λεφτά θα μοιραστούν ανάμεσα στους… εργοδότες και όχι στους ανέργους). Θα σταθούμε στο ποσό, στο ύψος των χρημάτων, με το οποίο σχεδιάζουν να «αντιμετωπίσουν» την ανεργία:

 

Πρόκειται για 6 δις ευρώ!

 

Αυτό είναι όλο κι όλο το ποσό με το οποίο υπόσχονται ότι το 60% των νέων της Ελλάδας θα πάψουν να είναι άνεργοι… Αυτό είναι το ποσό με το οποίο λένε ότι το 55% των νέων της Ισπανίας θα πάψουν να είναι άνεργοι…. Αυτό είναι το ποσό με το οποίο λένε ότι το 39% των νέων της Ιταλίας θα πάψουν να είναι άνεργοι… Αυτό είναι το ποσό με το οποίο λένε ότι το 38% των νέων της Πορτογαλίας θα πάψουν να είναι άνεργοι… Αυτό είναι το ποσό με το οποίο λένε ότι τα 20 εκατομμύρια των ανέργων της ΕΕ  θα πάψουν να είναι άνεργοι!

 

Δηλαδή:

Τα 6 δις ευρώ (που κι αυτά στο μεγάλο κεφάλαιο θα τα δώσουν για να λένε μετά ότι τα έδωσαν για τους ανέργους) αντιστοιχούν σε 300 ευρώ για κάθε άνεργο από τα 20 εκατομμύρια ανέργους των κρατών – μελών της ΕΕ. Έτσι θα σώσουν τους λαούς από την ανεργία. Με προγράμματα που αντιστοιχούν σε 300 ευρώ (άπαξ) προς κάθε άνεργο. Αν επομένως είστε άνεργος, εκείνο που «έχετε λαμβάνειν», είναι κάτι λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα, για κάθε μέρα, επί ένα ολόκληρο χρόνο! Αν αυτό δεν είναι μια απτή απόδειξη του «ευρωπαϊκού ιδεώδους», αν δεν είναι μια αποστομωτική απάντηση σε εκείνους τους άμυαλους που θέλουν να αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ, τότε τι είναι;…

 

Για να έχουμε, δε, μια τάξη μεγέθους της έγνοιας του ευρωενωσιακού οικοδομήματος για τους ανέργους, δεν έχουμε παρά να την μετρήσουμε και να την συγκρίνουμε  (την έγνοια της ΕΕ για τους νέους άνεργους) με κάποια άλλα ενδιαφέροντα μεγέθη. Προσέξτε:

• Τα 6 δισ. ευρώ τους για την «αντιμετώπιση της ανεργίας» είναι το 0,2% του προϋπολογισμού της Γερμανίας. Μέχρι εκεί φτάνει η έγνοια τους για την ανεργία των νέων…
•  Τα 6 δισ. ευρώ τους για την «αντιμετώπιση της ανεργίας» είναι το… 0,03% του ΑΕΠ των 16 τρις ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέχρι εκεί φτάνει η έγνοια τους για την ανεργία των νέων….
• Τα 6 δισ. ευρώ τους για την «αντιμετώπιση της ανεργίας» είναι το… 0,05% του ΑΕΠ των 12 τρις ευρώ της Ευρωζώνης. Μέχρι εκεί φτάνει η έγνοια τους για την ανεργία των νέων…

Και το κυριότερο:

Για να έχουμε μια ακόμα καλύτερη τάξη μεγέθους της έγνοιας του ευρωενωσιακού οικοδομήματος για τους ανέργους, δεν έχουμε παρά να την μετρήσουμε και να την συγκρίνουμε  με τις πραγματικές έγνοιες των ηγετών της. Προσέξτε:

Σε τι ακριβώς αντιστοιχούν τα 6 δις ευρώ της ΕΕ «για τους ανέργους»; Αντιστοιχούν στο… 0,13% των «πακέτων» με τα οποία η ΕΕ τροφοδότησε τις τράπεζες, μόνο κατά τη διετία Οκτώβρης 2008 – Οκτώβρης 2010! Τόση είναι η «λατρεία» της ΕΕ προς τους άνεργους νέους. Τόση είναι η φροντίδα της προς τους νέους. Τόση είναι η έγνοια της για την ανεργία: Η φροντίδα της ΕΕ προς τους ανέργους αντιστοιχεί στο 0,13% της λατρείας της προς τους τραπεζίτες, προς τα μονοπώλια και τους κεφαλαιοκράτες! Μάλιστα είναι ακόμα μικρότερη, αφού από το 2010, που ήταν η τελευταία φορά που δόθηκαν από τον τότε επίτροπο Αλμούνια στοιχεία για τις ενισχύσεις προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ποτέ δεν ξαναδόθηκαν τέτοια επίσημα στοιχεία για το βουνό από λεφτά που, έκτοτε, συνεχώς και αδιαλείπτως εξακολουθεί να διαθέτει η ΕΕ στους τραπεζίτες με τη μορφή ενισχύσεων, εγγυήσεων και «πακέτων»…

Αυτή είναι η ΕΕ. Η μόνη ΕΕ που υπάρχει: Η ΕΕ των επιδοτούμενων τραπεζιτών και των εξανδραποδιζόμενων λαών. Ως εκ τούτου, η «έγνοια» της ΕΕ για τους ανέργους δεν θα μπορούσε παρά να συνιστά σήμα κατατεθέν του ταξικού κανιβαλισμού και της πολιτικής ευρω-προστυχιάς των λιμοκοντόρων «λόρδων» που την απαρτίζουν. Σαν αυτόν τον κύριο, τον επικεφαλής του EuroWorking Group, ο οποίος αυτή την εποχή δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα δισεκατομμύρια των (νέων) μέτρων που σχεδιάζονται μεταξύ κυβέρνησης – τρόικας – Βρυξελλών εις βάρος του ελληνικού λαού. Τώρα έχει σημαντικότερες ασχολίες. Ετοιμάζεται να πάει για… σκι. Μόλις, όμως, γυρίσει από το σκι – μας το υποσχέθηκε – θα μας ανακοινώσει και τα μέτρα. Και είναι σίγουρο ότι θα τα επιβάλει τα μέτρα. Εκτός αν ο λαός κάνει το «θαύμα» του. Και τους στείλει για… ψάρεμα.

Να αλλάξουμε τη ζωή μας, όχι να διαχειριστούμε τη φτώχεια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δείτε εδώ την παρέμβαση της Χρ. Παναγιωτακοπούλου στο «ΣΚΑΙ»

 

Οργάνωση της πάλης παντού για τα άμεσα προβλήματα του λαού. Για να πάρει ανάσα ο άνεργος, να μη του κόβουν ρεύμα και νερό, να παγώσουν τα δάνεια του, ταυτόχρονα, μαζί με τα καθημερινά προβλήματα, να οργανωθεί η πάλη για ριζικές αλλαγές.

Αυτό τόνισε στο «ΣΚΑΙ» η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σημείωσε ότι το ΚΚΕ δε θέλει να διαχειριστεί τη φτώχεια και τη μιζέρια αλλά με αισιοδοξία καλεί το λαό να αλλάξει τη ζωή του. Αντίθετα η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να διαχειριστούν τη φτώχεια.

Για τους φόρους και τους πλειστηριασμούς, υπογράμμισε ότι με νύχια και με δόντια το ΚΚΕ θα υπερασπιστεί τη λαϊκή κατοικία και σημείωσε ότι πρέπει να φορολογηθεί αποκλειστικά η μεγάλη ακίνητη περιουσία.

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 40 χρόνια από την εξέγερση στο Πολυτεχνείο

Σε ανακοίνωσή του για την 40η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ σημειώνει:

«Ο ηρωικός ξεσηκωμός του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 συνεχίζει να φλογίζει τις καρδιές όλων όσοι δεν βολεύονται με την αδικία, τη βαρβαρότητα που φέρνουν στο λαό και τη νεολαία η πολιτική και η εξουσία που υπηρετεί τα μονοπώλια, η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα κόμματά τους.

Συμβολίζει το λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, αναδεικνύοντας και τις βαθύτερες αιτίες για την επιβολή της, με συνθήματα ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα.

Ο ξεσηκωμός του Νοέμβρη του ’73, η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε, συνολικά η αντιδικτατορική πάλη κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, που είχαν επιβάλει μαζί η πλουτοκρατία και το ΝΑΤΟ, αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων για την αξία της οργανωμένης πάλης του λαού και της νεολαίας και ενός ισχυρού ΚΚΕ, ως προϋποθέσεις που ενισχύουν την αντοχή, την αποτελεσματικότητα και την προοπτική των λαϊκών αγώνων. Η οργανωμένη πάλη, η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών και των σοσιαλιστικών χωρών έσπασε το κλίμα φόβου της δικτατορίας. Αντιμετώπισε τις θέσεις του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής με τη δικτατορία, που καλλιεργούσαν αστοί πολιτικοί της δεξιάς και του κέντρου, αλλά και ο οπορτουνισμός και αναθεωρητισμός της λεγόμενης τότε «κομμουνιστικής ανανέωσης». Ο ηρωικός ξεσηκωμός νεολαίας και εργαζομένων, παρότι δεν κατόρθωσε να ανατρέψει τη χουντική διακυβέρνηση, έδωσε ένα σημαντικό εσωτερικό και διεθνές πλήγμα στις δυνάμεις που στήριζαν τη δικτατορία. Είναι εξαιρετικά επίκαιρα και χρήσιμα τα συμπεράσματα για τη νεολαία, για το λαό που δοκιμάζονται σήμερα σκληρά από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και αναζητούν τη διέξοδο προς όφελός τους.

Η εκστρατεία – επιχείρηση, πολλών κομμάτων και μηχανισμών του συστήματος, να συκοφαντήσουν, να διαστρεβλώσουν, να σβήσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον αντιδικτατορικό αγώνα και τον ιδιαίτερα σημαντικό και πρωτοπόρο ρόλο που είχαν σε αυτόν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, συνεχίζεται και πρέπει να απαντηθεί αποστομωτικά από τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης, τους κομμουνιστές, από τους ριζοσπάστες, τους νέους και όλους όσοι θέλουν να μάθουν την αλήθεια.

Αποτελεί χρέος να απομονωθεί από το λαό η ναζιστική Χρυσή Αυγή, να αποκαλυφθεί η βρώμικη λάσπη που εκτοξεύει και τα τερατώδη ψέματά της υπέρ των άθλιων πρωταγωνιστών της χούντας. Να αποκαλυφθεί ότι ο αντικομμουνισμός ήταν η επίσημη ιδεολογία της στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά και του κράτους και των αστικών κομμάτων που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της.

Πρέπει να αποκρουστεί και να καταδικαστεί από το λαό η – χρηματοδοτούμενη και με προγράμματα σήμερα – εκστρατεία της ΕΕ για την προώθηση της ανιστόρητης θεωρίας των δύο άκρων, της ταύτισης του κομμουνισμού με το τέρας του ναζισμού – φασισμού που είναι γέννημα του καπιταλισμού. Να απορριφθεί και να απομονωθεί κάθε προσπάθεια και ενέργεια που επιδιώκει να ταυτίσει την εγκληματική δράση της ΧΑ με την πάλη του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Να καταδικαστεί κάθε ενέργεια όπως η πρόσφατη δολοφονική επίθεση μπροστά στα γραφεία της ΧΑ, η οποία λειτουργεί προβοκατόρικα και δεν έχει καμία σχέση με την πάλη του λαού για την απομόνωση και το τσάκισμα της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας της ΧΑ.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο για τα μέλη και στελέχη του, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες, τους φίλους και οπαδούς του, τα μέλη της Αντι-ΕΦΕΕ, που πήραν μέρος στην αντιδικτατορική πάλη, που έμειναν όρθιοι στα κρατητήρια της Ασφάλειας, δε λύγισαν από τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, στη Μπουμπουλίνας, στις φυλακές, τις εξορίες και τα στρατοδικεία, σε κάθε τόπο μαρτυρίου. Είναι περήφανο για τη δράση της ΚΝΕ, που ιδρύθηκε με απόφαση του ΠΓ στις δύσκολες συνθήκες το 1968, δίνοντας ώθηση στην οργάνωση της νεολαίας, που συνέβαλε στην ενίσχυση της λαϊκής πάλης. Για τη συμβολή του Κόμματος και της ΚΝΕ στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου, στη σκληρή πάλη για να αναπτυχθεί η αντίσταση του λαού και της νεολαίας, η διεθνιστική αλληλεγγύη στην αντιδικτατορική πάλη, για να σπάσει ο φόβος, ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία. Είναι περήφανο που, παρά τις δύσκολες συνθήκες των διώξεων και της απαγόρευσης της δράσης του, κατόρθωσε με τη βοήθεια χιλιάδων αγωνιστών να φτάνει η φωνή του, η φωνή της αντίστασης με τον παράνομο «Ριζοσπάστη», τον «Οδηγητή», το ραδιοσταθμό της «Φωνής της Αλήθειας», τις προκηρύξεις και τα τρικ, στον απλό κόσμο που δεινοπαθούσε από τη χούντα και την πλουτοκρατία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν από την αποκατάσταση του αστικού κοινοβουλευτισμού τον Ιούλη του 1974 έως σήμερα, οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις έδειξαν πιο καθαρά ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους – μαθητική, σπουδάζουσα και εργαζόμενη – πλήττονται όχι μόνο από ορισμένες μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, όπως τα στρατιωτικά ή πολιτικά πραξικοπήματα, η φασιστική διακυβέρνηση, αλλά και από την αντεργατική – αντιλαϊκή πολιτική κάθε αστικής διακυβέρνησης. Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η εξουσία του κεφαλαίου καταφεύγει σε τέτοια πραξικοπήματα, σε αναστολή της «δικής» της «Δημοκρατίας», όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με πρόσθετες δυσκολίες που σχετίζονται και με τη θέση της σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με τη διεκδίκηση επέκτασης ή αμφισβήτηση της επιρροής της στην περιοχή. Αυτά επιβεβαιώνει και η εμπλοκή της τότε στο Κυπριακό.

Το ιστορικό δίδαγμα για το λαό είναι ότι πρέπει: Να υπερασπίζεται τα δικά του δικαιώματα ανεξάρτητα από τις αστικές επιδιώξεις και αντιθέσεις. Να οργανώνει την πάλη του με στόχο την κατάκτηση της δικής του εξουσίας, της εργατικής-λαϊκής εξουσίας.

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις πριν την επιβολή του χουντικού πραξικοπήματος το 1967 έχουν ευθύνη γι’ αυτήν την εξέλιξη.

Ευθύνη έχουν και οι δυνάμεις εκείνες, όπως οι οπορτουνιστικές, γιατί εμποδίζουν την αυτοτελή οργάνωση και πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή καπιταλιστικής, εκμεταλλευτικής εξουσίας.

Αν και η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, δίνει συμπεράσματα που ισχύουν για σχετικά ανάλογες καταστάσεις.

Σήμερα, στο έδαφος της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, έχει γεννηθεί η ανάγκη της καπιταλιστικής εξουσίας να αναμορφώσει το πολιτικό της σύστημα, να αντικαταστήσει τα φθαρμένα κόμματα της αστικής διακυβέρνησης με νέα. Σε αυτό το έδαφος, τείνουν να διαμορφωθούν και νέα «κεντρο-δεξιά» και «κεντρο-αριστερά» σχήματα, αλλά και να αξιοποιηθεί η ναζιστική εγκληματική δράση της ΧΑ.

Το ΚΚΕ καλεί τις νέες, τους νέους, τους εργαζόμενους να τιμήσουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου το 1973 και τους χιλιάδες αλύγιστους αγωνιστές, μαθαίνοντας την αλήθεια και παίρνοντας στα δικά τους χέρια τη σημαία της πάλης για τα δικαιώματα, το δίκιο και την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, του λαού, της χώρας από τα δεσμά των μονοπωλίων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Το καπιταλιστικό σύστημα, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί που στηρίζονται από την κυβέρνηση και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία μόνο δεινά και φτώχεια δίνουν στο λαό. Ο καπιταλισμός και η ΕΕ ούτε εξανθρωπίζονται, ούτε μετεξελίσσονται υπέρ του λαού, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό επιβεβαιώνει η ενιαία και καθολική αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη ανεξαρτήτως του χρέους, της ύπαρξης μνημονίων και του είδους της διαχείρισης.

Ο λαός μπορεί να γίνει ισχυρός μόνο όταν είναι οργανωμένος και παλεύει αποφασιστικά για το δίκιο του. Οταν γνωρίζει την ιστορία και έχει βγάλει σωστά συμπεράσματα, έχει χειραφετηθεί από την ιδεολογία και την πολιτική των κομμάτων του συστήματος και της ΕΕ.

Αυτός είναι ο δρόμος για να αποκρούσει και να βάλει τέλος στα βάρβαρα μέτρα που συνεχώς του επιβάλλουν οι κυβερνήσεις που υπηρετούν την καπιταλιστική κερδοφορία, για να μην πληρώνει τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και της όποιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που τρέφεται από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, γεννάει τη μαζική φτώχεια και εξαθλίωση.

Το ΚΚΕ σήμερα καλεί σε συστράτευση και συμπόρευση για να δυναμώσει τώρα η λαϊκή συμμαχία μεταξύ της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, των νέων και των γυναικών των λαϊκών οικογενειών για τη ριζική ανατροπή, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη διαγραφή όλου του χρέους, την κατάργηση των μνημονίων, την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για την εργατική – λαϊκή εξουσία.

Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο του 1973, το ΚΚΕ συνεχίζει τον αγώνα για να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο ο λαός και η νεολαία, να οικοδομήσουν γερό λαϊκό κίνημα με αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή γραμμή για να απαλλαγούν από τη φτώχεια, την καταπίεση και τα δεινά της κρίσης. Με το ΚΚΕ δυνατό, στήριγμα του λαού, με την αυτοθυσία των κομμουνιστών, την προσφορά και την πρωτοπόρα δράση, όπως πάντα στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, να ανοίξει ο δρόμος για τη χειραφέτηση του λαού. Αυτές είναι προϋποθέσεις για να σπάσει η μοιρολατρία που καλλιεργεί το σύστημα, να μπολιαστεί με πείρα η οργάνωση του λαού για να νικήσει. Σήμερα, παρά τις δυσκολίες που έφεραν οι ανατροπές, ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Τον φέρνει στο ιστορικό προσκήνιο η μεγάλη αντίφαση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αντίφαση, που ήδη υπάρχει και θα γιγαντώνεται, ανάμεσα στα εκατομμύρια εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο από τη μια μεριά, και από την άλλη τα μονοπώλια, την καπιταλιστική ιδιοκτησία που τον ιδιοποιείται συνθλίβοντας λαϊκές ανάγκες, αξίες και ζωές. Ο σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση στις κρίσεις, στους πολέμους, στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που βιώνει ο ελληνικός λαός και η νεολαία».

«Δεν υπάρχουν λεφτά»; Κι αυτά, τότε, τι είναι;

 

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

 

 

 

Ο ήρωας του Μπρεχτ, ο Μακχίθ, αναρωτιόταν στην «Όπερα της Πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας»…

 

Τα συγκλονιστικά στη Βουλή άργησαν μια μέρα! Αλλά ήρθαν! Την Κυριακή που μας πέρασε ακούσαμε για «τρύπια δολάρια» και για «μονομαχίες στο Ελ Πάσο», απολαύσαμε  πρωθυπουργικούς κουτσαβακισμούς και κοινοβουλευτικές «μαγκιές».  Αλλά τα σπουδαία – τα πραγματικά σπουδαία –  συνέβησαν τη Δευτέρα. Χωρίς κάμερες. Χωρίς απευθείας μεταδόσεις. Χωρίς πολλά- πολλά…

 

Τη Δευτέρα το βράδυ, λοιπόν, ο κ.Σταικούρας, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, μετά από σχετική ερώτηση του Μανώλη Γλέζου, διαβίβασε στη Βουλή τον αναλυτικό κατάλογο ο οποίος περιλαμβάνει τα ποσά με τα οποία έχει τροφοδοτήσει το κράτος τις τράπεζες από την έναρξη της κρίσης, το 2008. Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται για πρώτη φορά  είναι  πλέον και  επίσημα! Είναι δικά τους! Έχουν την εγκυρότητα και την σφραγίδα των «σωτήρων»! Δεν πρόκειται για «συνωμοσιολογία»! Ούτε για ευφάνταστα σενάρια των «ψεκασμένων»!

 

Ο συγκεκριμένος κατάλογος, αν τον δει κανείς από τη σκοπιά του τραπεζίτη, μοιάζει με… ηλιοβασίλεμα.  Με τι μοιάζει αν τον δει κανείς με τα  μάτια του ελληνικού λαού θα το δούμε στη συνέχεια.

 

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

 

Από το 2008, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή ψήφισε τον νόμο  3723/2008 περί «Ενίσχυσης ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης», οι τραπεζίτες – από τον κρατικό κορβανά – έχουν λάβει:

 

• Το ποσό των 4,5 δις ευρώ  για τις προνομιούχες μετοχές των πιστωτικών ιδρυμάτων που ανέλαβε το ελληνικό δημόσιο.
• Το ποσό των 127,3 δις ευρώ με τη μορφή εγγυήσεων που παρείχε το ελληνικό δημόσιο  για δάνεια των πιστωτικών ιδρυμάτων.
• Το ποσό των 10, 5 δις ευρώ με τη μορφή ειδικών τίτλων προς τα πιστωτικά ιδρύματα. Εδώ προσθέστε και το ποσό των 2,4 δις ευρώ από το συγκεκριμένο κονδύλι που παραμένει ανεξόφλητο.

 

Εν ολίγοις:

Τα χρόνια της δυστυχίας, της καταστροφής της φτώχειας, της πείνας και της λεηλασίας, οι τράπεζες – μόνο δια αυτού του δρόμου – έχουν ενθυλακώσει το ποσό των 145 δις ευρώ!

 

Εδώ δυο παρατηρήσεις:

 

Πρώτον, κάποιοι συνήθεις «έξυπνοι οικονομολογούντες» θα ισχυριστούν ότι πολλά από αυτά τα ποσά αυτά δεν συνιστούν «ζεστό χρήμα», αλλά εγγυήσεις, και συνεπώς δεν θα πρέπει, τάχα, να υπολογίζονται στην καθαρή ενίσχυση των τραπεζών. Απαντάμε: Οι «σωτήρες», αυτοί δηλαδή που εγγυώνται  για τις τράπεζες, για τα σπίτια του κοσμάκη που βγαίνουν στον πλειστηριασμό εγγυώνται; Αυτοί που εγγυώνται για τις τράπεζες, από ποια τσέπη εγγυώνται, τη δική τους ή του ελληνικού λαού; Αυτοί που εγγυώνται για τις τράπεζες τα βάρη των εγγυήσεων και της εξόφλησης αυτών των εγγυήσεων στις πλάτες ποιών υποζυγίων τα φορτώνουν με τη μορφή των αλλεπάλληλων λαοκτόνων (και πάντα τελευταίων) μέτρων;

 

Δεύτερον, όταν λέμε ότι ο παραπάνω πακτωλός συνιστά ένα μόνο μέρος, από ένα μόνο δρόμο, της χρηματοδότησης των τραπεζών, εννοούμε ότι: Στα ποσά αυτά

 

• ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα 125 δις ευρώ που έχουν λάβει οι τράπεζες με τη μορφή ρευστότητας από την ΕΚΤ (έκθεση Eurobank – Μάης 2012)
• ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα 18 δις ευρώ από το PSI
• ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα 50 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης!

 

Κατόπιν αυτών:

Υπάρχει ακόμα κάποιος που να μπορεί, τώρα πια, να ισχυριστεί ότι δεν καταλαβαίνει  ποιους ταΐζει  η πολιτική των Σαμαρά – Στουρνάρα – Βενιζέλου όταν φτάνει να φορολογεί μέχρι τα μαντριά και στάνες;

Υπάρχει  ακόμα κάποιος που δεν καταλαβαίνει  για χάρη ποιών έρχονται πλειστηριασμοί στα σπίτια του κόσμου ή που καταλήγουν τα σφάγια  των λεηλατημένων μισθών και των συντάξεων;

Υπάρχει  κανείς που να μην καταλαβαίνει ότι «λεφτά – πράγματι – υπάρχουν», αλλά ότι η κύρια πηγή ανεύρεσής τους δεν βρίσκεται στο λαθρεμπόριο… τσιγάρων που λέει ο κ.Τσίπρας;

Στη χώρα των 2 εκατομμυρίων ανέργων, των 600.000 υποσιτισμένων παιδιών, των 6 στους 10 νέους που είναι άνεργοι, στη χώρα των συσσιτίων, των 400 ευρώ βασικό, των αστέγων και  των τρισ-χαρατσωμένων, μέσα στο διάστημα της γενικευμένης φτωχοποίησης και του κοινωνικού εξανδραποδισμού, μόνο από τα κρατικά ταμεία έχουν διατεθεί  145.000.000.000 (ο αριθμός – «ηλιοβασίλεμα» που λέγαμε…) σε μια χούφτα τραπεζίτες!

Για όσους παριστάνουν ότι ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτός ο εξελισσόμενος και μονομερής «ταξικός πόλεμος» εις βάρος του ελληνικού λαού,  να το κάνουμε πιο «λιανό»:

• Το ποσό αυτό ισοδυναμεί  με τα 4/5 ολόκληρου του ΑΕΠ της χώρας, που παράγεται από εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά καταλήγει  σε κάποιους ελάχιστους.
• Το ποσό αυτό είναι 8 φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των μισθών και των συντάξεων που προβλέπει το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2014.
• Το ποσό αυτό είναι 11 φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των κονδυλίων που προβλέπονται  στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2014 για την κοινωνική ασφάλιση και την περίθαλψη ενός ολόκληρου λαού.
• Το ποσό αυτό είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τους έμμεσους φόρους  που έρχονται να προστεθούν με το προσχέδιο του προϋπολογισμού στην καμπούρα του λαού για το 2014.

Και μιας και μιλάμε για καμπούρα, υπάρχει μια παλιά παροιμία: «Αν η καμήλα δεν γονάτιζε, δεν θα τηνε φορτώνανε».

Ν. Σοφιανός στο ρ/σ «ΣΚΑΪ»: Το ΚΚΕ καταψηφίζει την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ

Στο ραδιοσταθμό του «ΣΚΑΪ» μίλησε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Σχολίασε ότι η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει νερό στο μύλο του αποπροσανατολισμού και του νέου δικομματισμού, αποπροσανατολίζει σήμερα το λαό από το να οργανώσει την πάλη του ενάντια σε αυτή την πολιτική, ενώ τόνισε ότι με όρους κινήματος πρέπει να καταψηφιστεί αυτή η πολιτική της κυβέρνησης και του ευρωμονόδρομου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από αλλεπάλληλες κωλοτούμπες δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο ότι είναι ο πιο ικανός διαχειριστής, συνέχισε. Εντός αυτών των τειχών δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση αυτής της κρίσης. Σήμερα ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ο οποίος όμως προϋποθέτει σύγκρουση με τους θεσμούς και τις δομές για τους οποίους και ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση δίνουν διαπιστευτήρια.

Ερωτώμενος τι στάση θα κρατήσει το ΚΚΕ στην ψηφοφορία, ο Νίκος Σοφιανός έκανε σαφές ότι το ΚΚΕ καταψηφίζει την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και καταψηφίζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

ΚΚΕ: Σχόλιο για την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ

Σχόλιο εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ.

Αναλυτικά το σχόλιο:

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, τις προσαγωγές συνδικαλιστών και τη χρήση χημικών στους εργαζόμενους της ΕΡΤ και σε άλλους εργαζόμενους που συμπαραστέκονταν έξω από το ραδιομέγαρο. Η εφαρμογή από την κυβέρνηση του δόγματος «νόμος και τάξη», αποδεικνύει ότι η αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι – χέρι με την ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής. Η απάντηση είναι ο ενιαίος αγώνας όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής, ιδιαίτερα σήμερα που το δρόμο της ΕΡΤ παίρνουν και άλλοι δημόσιοι οργανισμοί, όπως οι αμυντικές βιομηχανίες με μαζικές απολύσεις εργαζομένων».

Εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ

 

 

 

 

 

 

από  902.gr

 

 

Tα ΜΑΤ επιστράτευσε η κυβέρνηση εναντίoν των εργαζομένων της ΕΡΤ, ακολουθώντας το δόγμα «νόμος και τάξη».

Περίπου στις 4.20 ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλλαν στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, παρουσία του εισαγγελέα.

Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με αγριότητα στους εργαζόμενους που περιφρουρούσαν το κτίριο και έκαναν χρήση χημικών για να τους πετάξουν έξω. H αστυνομία προσήγαγε τέσσερα άτομα τα οποία αργότερα αφέθηκαν ελευθερα.

Έξω από το κτίριο έχουν συγκεντρωθεί απολυμένοι της ΕΡΤ και άλλοι διαδηλωτές που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους. Στο πλευρό τους βρίσκονται οι βουλευτές του ΚΚΕ  Διαμάντω Μανωλάκου (Δείτε εδώ βίντεο με δήλωση) και Σπύρος Χαλβατζής, καθώς και αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ με επικεφαλής το Γιώργο Πέρρο.

Η Mεσογείων είναι αποκλεισμένη από κλούβες των ΜΑΤ.

Δήλωση Δ. Μανωλάκου 

Στο πλευρό των εργαζομένων από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ. Σε δηλώσεις προέβη η Διαμάντω Μανωλάκου μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος. Συγκεκριμένα επεσήμανε: «Μετά το μαύρο της ΕΡΤ και τις μαζικές απολύσεις, η κρατική βία και τρομοκρατία δείχνει σήμερα το πρόσωπό της, δεν πρέπει να περάσει. Καλούμε το λαό να αντισταθεί και να φτιάξει ακόμα περισσότερες εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης». Παρέμβαση για το θέμα έκανε η Δ. Μανωλάκου και στην πρωϊνή εκπομπή του «ΣκάΪ» (Δείτε εδώ βίντεο). 

Παρέμβαση Σ. Χαλβατζή 

Το ΚΚΕ συμπαραστέκεται στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ και ζητά από το μαζικό κίνημα να στηρίξει και αυτόν τον αγώνα, τόνισε ο Σπύρος Χαλβατζής, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας τηλεφωνικά στο «MEGA».

Παράλληλα μετέφερε την ανησυχία και το φόβο των εργαζομένων της ΕΡΤ για τυχόν καταστροφές και λεηλασίες μέσα στο κτίριο (Δείτε εδώ βίντεο). 

Προκλητική η κυβέρνηση 

«Η επέμβαση της Αστυνομίας στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ  έγινε για την εφαρμογή του νόμου και την αποκατάσταση της νομιμότητας», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου. Επιμένοντας να χαρακτηρίζει παράνομη κάθε κινητοποίηση εργαζομένων, ισχυρίστηκε ότι «το Ραδιομέγαρο βρισκόταν υπό παράνομη κατάληψη, με αποτέλεσμα την καθημερινή ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου», ενώ πρόσθεσε ότι «η επέμβαση έγινε παρουσία εισαγγελέα».

Εξάλλου μιλώντας σε τηλεοπτικούς σταθμούς ο Σίμος Κεδίκογλου χρησιμοποίησε φρασεολογία άλλων εποχών, λέγοντας πως η επίθεση της Αστυνομίας έγινε «για την αποκατάσταση της ομαλότητας». Το γεγονός επιβεβαιώνει ότι οι διακηρύξεις της κυβέρνησης περί διασφάλισης της σταθερότητας έχουν ως στόχο το εργατικό – λαϊκό κίνημα. (Διαβάστε εδώ αναλυτικά την είδηση). 

Κοινωνικό τιμολόγιο στην «Αλουμίνιον»…

 

 

 

Την ίδια ώρα που χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά μειώνουν συνεχώς την κατανάλωση ρεύματος γιατί αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα πανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ, η «Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας» (ΡΑΕ) προχώρησε σε μία προκλητική απόφαση ενίσχυσης της «Αλουμίνιον της Ελλάδος», εταιρεία του Ομίλου Μυτιληναίου.

Συγκεκριμένα, αποφάσισε τη μείωση της τιμής του ρεύματος που θα πουλά η ΔΕΗ στην «Αλουμίνιον», από τα 42 ευρώ τη μεγαβατώρα στα 40,7 ευρώ/Mwh τελική τιμή, δηλαδή δίχως κάποιο επιπλέον τέλος (ΑΠΕ κ.ά.), με αναδρομική ισχύ από τον Ιούλιο 2010 και ως τα τέλη του χρόνου.

Σε σχετική της ανακοίνωση η ΔΕΗ ανέφερε ότι με την παραπάνω απόφαση της ΡΑΕ, υποχρεώνεται να πουλά «επί ζημία κάτω του κόστους» και ότι προκειμένου να υπολογισθεί το κόστος της Ενέργειας, αγνοήθηκαν τα επίσημα οικονομικά στοιχεία της και λήφθηκαν υπόψη αποκλειστικά οι εκτιμήσεις «που κάνει η ίδια η «Αλουμίνιον» για το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ», και επισημαίνει ότι θα εξετάσει κάθε νόμιμο τρόπο αντίδρασης.

Αυτό που δεν αναφέρει η ΔΕΗ και δεν πήρε, επίσης, υπόψη η ΡΑΕ είναι το γεγονός ότι ο όμιλος Μυτιληναίου την ίδια ώρα που ζητά να αγοράζει από τη ΔΕΗ με 40 ευρώ τη μεγαβατώρα, πουλάει στο σύστημα ηλεκτρικό ρεύμα με 130 ευρώ την μεγαβατώρα, καθώς το εργοστάσιό του μικτής παραγωγής είναι ενταγμένο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

 

 

από  τον    ριζοσπάστη

Ωραία μέρα αύριο: ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

 

 

Αύριο απεργούμε!

Αύριο διαδηλώνουμε!

Αύριο, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, ενωμένοι, αλληλέγγυοι, με πρόσωπα λεύτερα και καθαρά από τη βρωμιά που κρύβουν οι πάσης φύσεως φασιστικές κουκούλες, με πρόσωπα σφραγισμένα από την τιμή του μόχθου και της ελπίδας, έχουν την δυνατότητα να κάνουν την δική τους «διαπραγμάτευση» και με την κυβέρνηση και με την τρόικα. Να δώσουν αποστομωτικό μήνυμα σε εκείνους που πρακτορεύουν τη ζωή τους και προβοκάρουν το δίκιο τους.

Αύριο, κάθε τόπος δουλειάς, κάθε πλατεία, κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά, πρέπει να ενωθεί και να ακουστεί ένα

• μυριόστομο «Όχι» στις νέες μειώσεις μισθών που έρχονται να επιβληθούν πάνω στους ήδη αποδεκατισμένους μισθούς.  Να απαιτηθεί  η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, να διατρανωθεί η απόρριψη του άθλιου καθεστώτος των ατομικών συμβάσεων που οδηγούν τον κάθε ξεμοναχιασμένο εργάτη στον Προκρούστη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, να ακουστεί παντού ότι καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να ξεκινάει κάτω από τα 751 ευρώ βασικό όπως ίσχυε πριν επέλθει η «σωτηρία» των 400 ευρώ βασικό!

Αύριο, είναι χρέος να σταθούμε δίπλα στους συνταξιούχους πατεράδες μας. Να μην επιτρέψουμε να περάσει το

• νέο τσουνάμι ενάντια στις συντάξεις τους, να μην αφήσουμε να διαπραχθεί η νέα κλοπή ενάντια στα εφάπαξ τους που ετοιμάζουν κυβέρνηση και τρόικα. Είναι προϋπόθεση για την αξιοπρέπεια των γερόντων μας να καταργηθούν εδώ και τώρα οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, να επιστραφούν στους παππούδες τα κλεμμένα της 13ης και 14ης κύριας και επικουρικής τους σύνταξης, να επιστραφούν στα Ταμεία που χτίστηκαν με το αίμα γενεών και γενεών εργαζομένων τα κλεμμένα!

Αύριο, είναι καθήκον να σταθούμε στο πλευρό των ανέργων μας, να μην επιτρέψουμε να τους πνίξουν στην απόγνωση και στην κατάθλιψη! Λέμε σε αυτούς που ευθύνονται για την ανεργία που βασανίζει τ’ αδέρφια μας,

• ζήστε εσείς με τα «ψίχουλα» που τα βαφτίζεται «επίδομα ανεργίας»!  Οι δικοί μας οι άνεργοι δικαιούνται πραγματικά επιδόματα ανεργίας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις που αφήνουν τους 3 στους 4 ανέργους χωρίς επίδομα! Οι άνεργοί μας είναι άνθρωποι και χρειάζονται την ιατρική, την νοσηλευτική και την φαρμακευτική φροντίδα, που εσείς τους έχετε στερήσει!

 

Αύριο απεργούμε και διαδηλώνουμε για τις μανάδες μας!

• Οι δικές μας μάνες δεν έχουν υπηρέτες, οι γυναίκες του λαού, οι διπλά και τριπλά καταπιεσμένες σε ένα σύστημα καταπίεσης και ανισότητας, έχουν δικαίωμα προστασίας της μητρότητας. Το επίδομα τοκετού που κατάργησαν δεν είναι «προνόμιο», είναι στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους σε όλες τις γυναίκες!

Αύριο τους λέμε ότι με το ανέκδοτό τους περί «δημόσιας και δωρεάν» Παιδείας και Υγείας, δεν γελάμε πλέον! Ο λαός απαιτεί

• αποκλειστικά δημόσια και πραγματικά δωρεάν Υγεία και Παιδεία. Την δικαιούται, την έχει ανάγκη, την έχει πληρώσει μέσα από την φοροληστεία δεκαετιών, κι αυτοί, οι φοροκλέφτες, οι φοροάρπαγες, έχουν το θράσος να του λένε ότι από δω και πέρα δίπλα στα υπόλοιπα χαράτσια, δίπλα στο χαράτσι  των 5 ευρώ για να μπει στο νοσοκομείο, θα του επιβάλουν και το χαράτσι των 25 ευρώ για τη νοσηλεία στο νοσοκομείο! Εδώ και τώρα, λοιπόν, ανάκληση των απολύσεων στο δημόσιο τομέα, ως εδώ με την αφαίμαξη, ως εδώ με την διάλυση, τα κονδύλια που περισσεύουν για τους τραπεζίτες να τα δώσουν για την κάλυψη των αναγκών στην Παιδεία, στην Υγεία και την Πρόνοια.

Αύριο, στο καθεστώς που η μόνη «ελευθερία» που αναγνωρίζει είναι η «απελευθέρωση» των απολύσεων, λέμε:

• «Όχι»! Δεν αναγνωρίζουμε καμία «ελευθερία» των απολύσεων, δεν θεωρούμε «απελευθέρωση» τον εφιάλτη της ανεργίας, δεν αποδεχόμαστε ότι η εργασία είναι «κόστος». Η δουλειά είναι δικαίωμα, είναι πηγή πλούτου, είναι προϋπόθεση για τον ίδιο τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, είναι όρος για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας και των ταλέντων του, και δεν έχει καμία σχέση ούτε με την σκλαβιά της εργασιακής εκμετάλλευσης, ούτε με την «απελευθέρωση» της εργασιακής απραξίας.

Αύριο, ο λαός των φτωχοποιημένων ειλώτων,  οι ξεπαγιασμένοι του περσινού χειμώνα, τα φορουποζύγια, τα εκατομμύρια θύματα του καθεστώτος της τραπεζοκρατίας, στο νέο σφαγείο που τους ετοιμάζουν, έχουν μια επιλογή. Μαζικά και αποφασιστικά να ξεκαθαρίσουν:

• «Όχι» στη νέα φοροεπιδρομή επί των κινητών και ακινήτων της φτωχολογιάς. «Όχι» στα δίχως τέλος χαράτσια της ΔΕΗ,  της εφορίας και της κάθε λογής φοροληστείας «οθωμανικού» τύπου. «Όχι» σε κάθε κατάσχεση και σε κάθε πλειστηριασμό στα σπίτια του εργαζόμενου λαού. «Όχι» στους φόρους στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο. Ούτε ένας συνάνθρωπός μας να μην μείνει χωρίς θέρμανση και χωρίς ρεύμα για να ζεσταίνονται τα θησαυροφυλάκια της κάθε τρόικας, μέσα και έξω από τη χώρα.

Αύριο, τους λέμε ότι δεν ανεχόμαστε άλλο τις μπαρούφες τους,

• ότι αυτό που μας λείπει για να ψωνίσουμε δεν είναι ο «χρόνος», είναι τα λεφτά, που αυτοί μας τα έχουν βουτήξει! Τους λέμε ότι δεν θα μας πάρουν και την Κυριακή που μας είχε απομείνει. Ότι δεν είμαστε «μουλάρια» δεμένα στο καπίστρι τους. Ότι θέλουμε ανθρώπινο ωράριο εργασίας, θέλουμε ανθρώπινους μισθούς εργασίας, δεν τους χαρίζουμε καμία πλέον μέρα από τη ζωή μας, δεν τους χαρίζουμε τις Κυριακές μας!

Αύριο απεργούμε, γιατί αυτό είναι το όπλο μας, ώστε να σταματήσει να γυρίζει η μηχανή που μας κάνει κιμά! Αυτό τους πονάει: Να σταματήσει η μηχανή τους. Μια μηχανή που την έχουν ρυθμίσει έτσι ώστε και να τους την γυρνάμε και να μας αλέθει!

Αύριο διαδηλώνουμε, γιατί έτσι η φωνή μας θα γίνει δυνατότερη και μόνο έτσι θα σαρώσει τις ομοβροντίες των αλλεπάλληλων «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Αύριο, στην δική μας τη «διαπραγμάτευση» με την τρόικα, πρέπει να «βουλιάξουν», από το πρωί, η Ομόνοια, η πλατεία Κάνιγγος, η πλατεία Βάθη, η πλατεία Κοτζιά,  η πλατεία Καραϊσκάκη, τα Χαυτεία, όλη η Αθήνα, όλη η Ελλάδα!

Θα είναι μια χρήσιμη σπορά για να έρθει το γρηγορότερο η στιγμή που θα ακουστεί από παντού, τελεσίδικα και αμετάκλητα: «ΩΣ ΕΔΩ»!