Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη, του Θύμιου Καλαμούκη

 

του Θύμιου Καλαμούκη

 

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη.

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη γιατί μέσα από τα τραγούδια του έμαθα για τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες. Για το πείσμα των ανταρτών στο βουνό, για την θυσία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για τις πέτρες της Μακρονήσου, για τον Ωρωπό, για την Γυάρο, την Ικαρία, την όμορφη πόλη. Για τους καημούς της ξενιτιάς.

 του Θύμιου Καλαμούκη

(απόσπασμα από τη ρ/φ Ελληνοφρένεια της 5ης Φεβρουαρίου)

Για την Μαργαρώ και την Μυρτιά, τις καμπάνες που σημαίνουν, το καρτέρεμα, το Μαουτχάουζεν, μέχρι το χελιδόνι και τα αετόμορφα ψηλά βουνά της δικαιοσύνης

Για την δολοφονία του Λαμπράκη και για το πώς πήρε λίγο μετά τον Πέτρουλα.

Για τον Αντρέα που τον χτυπάνε το βράδυ στην ταράτσα.

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη που μου φύτεψε στην ψυχή τον Ελύτη τον Σεφέρη τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη, τον Καμπανέλη, τον Αναγνωστάκη, τον Βάρναλη.

Ευχαριστώ γιατί μέσα από τις ολοζώντανες διηγήσεις του έμαθα την σύγχρονη ιστορία με τις διώξεις των πατριωτών, την αυθαιρεσία του παρακράτους, τον διχασμό του δεξιού κράτους, την παρανομία και την αντίσταση.

Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν αυτό που είμαι. Νομίζω κανείς μας δεν θα ήταν αυτό που είναι.

Από χτες τον ευχαριστώ και για κάποιους επιπλέον λόγους, που δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Τον ευχαριστώ που μου έδειξε τι σημαίνει κατάντια. Πόσο εύκολα κατρακυλάς σε αυτήν όταν δεν έχεις ρίζες. Όχι όταν δεν έχεις παρελθόν, όταν δεν έχεις ρίζες βαθιές και γερές.

Πόσο απεχθές είναι να σε αγκαλιάζει το παπαδαριό, να σε χειροκροτεί το φασισταριό, να σε χρησιμοποιεί δημοσιογραφικό αληταριό.

Που μου θύμισε ότι η φράση ενότητα του λαού είναι κίβδηλη. Φούσκα. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του τραπεζίτη με τον δανειολήπτη, του βιομήχανου και του εργάτη, του εφοπλιστή και του ναυτικού. Ότι οι μπαρούφες περί εθνικής ενότητας κρύβουν την λύσσα των λύκων απέναντι στο πρόβατο. Τα σάλια του λιονταριού απέναντι στην αντιλόπη.

Ότι την ελληνική κοινωνία, κάθε κοινωνία, την χωρίζουν τα συμφέροντα διαφορετικών ομάδων. Και ότι οι οικονομικά ισχυρές ομάδες κάθε κοινωνίας, κρύβουν τις επιδιώξεις τους και προσπαθούν πάντα τα δίκαια κοινωνικά αιτήματα των ανίσχυρων ομάδων να τα μετατρέπουν σε εθνικά αιτήματα.

Το ανησυχητικό είναι ότι αυτές τις επιδιώξεις τις ενστερνίζονται και οι οικονομικά αδύνατοι. Πχ μπορεί να πεινάς, να είσαι χρεωμένος αλλά είσαι απόγονος σπουδαίων προγόνων. Μπορεί να είσαι άνεργος, κακοπληρωμένος και να μην είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου αλλά είσαι υπερήφανος για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Να θεωρείς ψυχή σου το όνομα της Μακεδονίας και όχι την παιδεία.

Να μην ξεχάσω ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους κοινωνικούς αγώνες κατά της λιτότητας, με και καλά εθνικούς αγώνες, για μια υπόθεση που για όλο τον πλανήτη είναι λυμένη.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής σου. Όμως μέχρι το τελευταίο. Και πόσο κομβικό μπορεί να είναι το προτελευταίο λεπτό.

Την διαφορά μεταξύ γεμάτης πλατείας τον Δεκέμβρη του 44, και γεμάτης πλατείας τον Φλεβάρη του 2018.

Ότι, κάθε τι μαζικό δεν είναι κατά ανάγκην και σωστό.

Την απέχθεια στο ρεύμα της μάζας, την ευκολία της την εθελοτυφλία της. Την εύπεπτη σκέψη και την επιφανειακή ανάλυση.

Ναι προφανώς δεν ήταν φασίστες όλοι όσοι ήταν εκεί, αλλά πότε τελικά και πως αρχίζεις να φασιστικοποιείσαι. Με όλες τις αναλογίες… προφανώς οι νεολαία της Γερμανίας του μεσοπολέμου δεν φανταζόταν ότι θα ήταν αυτή που θα γύριζε σε φέρετρα μερικά χρόνια αργότερα. Ούτε οι ενήλικες της Γερμανίας του μεσοπολέμου ήθελαν να ψήνουν σε φούρνους τα πτώματα των Εβραίων. Προφανώς δεν το ήθελαν αλλά έγινε γιατί το ήθελαν κάποιοι. Που όμως ποτέ δεν το είπαν καθαρά. Και που πάντα μιλούσαν για ισχυρή και καθαρή Γερμανία.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε όλα αυτά που σιχαίνομαι. Να χαϊδεύω την μπόλικη αφέλεια και την άγνοια του πλήθους. Να σιγοντάρεις την επιπολαιότητα της μαζικής σκέψης.

Να βροντοφωνάζεις ότι θέλεις την Μακεδονία ελληνική ενώ η Ελλάδα δεν είναι ελληνική. Ούτε δρόμοι, ούτε λιμάνια, ούτε αεροδρόμια, ούτε παραλίες, ούτε πετρέλαια ούτε δάνεια. Τίποτε.

Τον ευχαριστώ που με βοήθησε να τελειώσω μια και καλή, με τους μύθους, τα σύμβολα και τα κεφάλαια του έθνους.

Τον ευχαριστώ που με απενεχοποίησε.

Τον ευχαριστώ που κατάλαβα ότι ο αγώνας μας για καλύτερο αύριο, είναι ακόμη πιο δύσκολος χωρίς πατερίτσες από το παρελθόν. Μπορούμε και χωρίς αυτές. Μπορούσαμε εδώ και καιρό, αλλά για λόγους συναισθηματικούς τις κρατούσαμε στα χέρια.

Τον ευχαριστώ που μου απέδειξε γιατί δεν έπρεπε να ήμουν στο σύνταγμα χτες.

Που μου υπενθύμισε την αναγούλα για τις μπούρδες περί εθνικής ενότητας, κυρίαρχου λαού και υπερήφανου λαού. Και είναι μπούρδες, γιατί αυτός ο λαός δείχνει μαζικότητα και υπερηφάνεια όταν έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα έχει κόστος η όποια διαμαρτυρία του. Όταν είναι συμβατή με τα θέλω των ισχυρών. Όταν ο όποιος αντίπαλος είναι σιγουράκι. Αν αυτή την στιγμή κάποιος απειλεί την εθνική κυριαρχία είναι η πανίσχυρη Τουρκία και όχι τα ανύπαρκτα Σκόπια. Γιατί λοιπόν ψυχή είναι η Μακεδονία και όχι το Αιγαίο. Από την Μακεδονία οι βόρειοι γείτονες μας έχουν πάρει το όνομα. Οι ανατολικοί γείτονες με τις συνεχείς απειλές παραβάσεις και παραβιάσεις κάθε μέρα, δεν μας παίρνουν κάτι; Τι αλα καρτ υπερηφάνεια είναι αυτή;

Είμαστε ατρόμητοι μόνο προς τα πάνω όχι προς τα δίπλα; Επίσης σε Μακεδονία και Αιγαίο, Πελοπόννησο και Κρήτη χρωστάνε μέχρι και τα τρισέγγονα, ένα χρέος που μας φορέθηκε.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε ότι ναι δεν είναι όλοι φασίστες, αλλά ότι μπορούν να γίνουν όλοι φασίστες. Ακόμη και χωρίς να το καταλάβουν. Ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις μέχρι να μπείς στο τάγμα εφόδου. Ότι η ανοχή είναι το πρώτο σκαλί.

Τον ευχαριστώ που μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω ποτέ και να μην ξεχνάω να μπερδεύω τον αριστερόστροφο φασισμό με τον φασισμό. Γιατί ο φασισμός είναι ένας και μοναδικός. Είναι ΜΟΝΟ μαύρος, έχει μόνο αγκυλωτό σταυρό, διαιρεί, στοχοποιεί και δολοφονεί. Γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει αριστερόστροφα ο φασισμός είναι να γυρνάει με αριστερή φορά το μαχαίρι στην καρδιά του Φυσα.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε ότι τελικά δεν είναι η ελπίδα, αλλά η ξευτίλα που πεθαίνει τελευταία.

Τον ευχαριστώ και λυπάμαι. Εγώ τον Μίκη δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν πρέπει να τον μοιράζομαι με φασίστες. Δεν θέλω να μας ενώνει με τους φασίστες ο Μίκης.
Αυτόν τον Μίκη δεν θέλω να τον μοιράζομαι. Σας τον χαρίζω. Δεν είναι ο δικός μου Μίκης. Είναι όλος δικός σας. Πάρτε τον.

Και τον ευχαριστώ που μου δίνει το δικαίωμα να ζητήσω εγώ ταπεινά συγνώμη από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ανδρέα Λεντάκη, τους 200 συντρόφους της Καισαριανής, τον Νίκο Μπελογιάννη, τους χιλιάδες εξόριστους, που δεν έγιναν ποτέ εθνικό σύμβολο, τους χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες ονειροπόλους, τους χιλιάδες αγωνιστές απλούς ανθρώπους που μέχρι τέλους πάλεψαν να κρατήσουν τον όνομα και την ιστορία τους καθαρή και κρυστάλλινη. Που δεν τραγούδησαν το σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες μαζί με ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους χαραγμένο τον αγκυλωτό σταυρό.

Για μένα χτες ήταν μια σημαντική μέρα. Και σημαδιακή μέρα. Και θλιβερή μέρα. Περνά στην ιστορία. Γιατί πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης. Έφυγε ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος. Ένας κορυφαίος δημιουργός, ένας ζωντανός θρύλος, που μεγαλούργησε όταν ήταν γειωμένος με τις αγωνίες του λαού μας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε χτές και μας άφησε έναν πλούτο μουσικής, ένα τεράστιο έργο. Μια σημαντική παρακαταθήκη.

Ήταν μια μέρα σημαδιακή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα τιμούμε την μνήμη του και θα θυμόμαστε τον θάνατο του.

Θα τον έχουμε πάντα ψηλά στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Αντίο Μίκη

 

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ Επ. 2

Ελληνοφρένεια 7/10

Ελληνοφρένεια

Λεξικόν της νέας ελληνικής (πραγματικότητας)

 

 

 

 

Η στήλη σήμερα είναι στην ευχάριστη θέση να αποκαλύψει πρώτη, τις αλλαγές που προωθούνται, στα ελληνικά λεξικά, λόγω των αλλαγών που έχουν προηγηθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Ξεκινάμε με αποσπάσματα από το γράμμα Ε και σύντομα θα ακολουθήσουν συνταρακτικές αποκαλύψεις και για άλλα γράμματα.

 

Εργασία: Ευφημισμός που χρησιμοποιείται από κυβερνητικούς για να περιγράψει μια ιδέα, ή μια φαντασιακή κατάσταση. Κάποτε ζούσες από αυτή. Σήμερα δεν ζεις από αυτή. Ούτε και από κάτι άλλο.

Επίορκος: Περίπου 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι παραβάτες, το λάθος των οποίων θα το πληρώσουν 22.000 δημόσιοι υπάλληλοι.

Εταιρεία: Ναός της σύγχρονης κοινωνίας και οικονομίας. Πολλές φορές συναντάται με τον προσδιορισμό «επιτυχημένη εταιρεία», κυρίως όταν ο ιδιοκτήτης της, την έχει φτιάξει με τα λεφτά όλων μας.

Εξουσία: Ψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία, μια μειοψηφία, ποσοτικά και ποιοτικά, εγκαθίσταται στο σβέρκο, της πλειοψηφίας, η οποία αν και την εγκρίνει αρχικά, στην πορεία την απορρίπτει, διαλέγοντας ταυτόχρονα, μια κατά κανόνα χειρότερη κατάσταση.

Εξαιρούνται: Τα μεγάλα σου μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά. Τα παράξενα χείλη που με καιν σαν φωτιά.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Σύγχρονη και αναβαθμισμένη εκδοχή της Μαφίας.

Εσμός: Σύνολο ανθρώπων με καταστροφική επίδραση στην κοινωνία. Πχ. Υπουργικό συμβούλιο.

Εμετός: Ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Εφοπλιστής: Φίλος πρωθυπουργών, σπάνια δε και συνεργάτης.

Ευρώ: Πρώτο συνθετικό των λέξεων, Ευρώπη, ευρωζώνη, ευρωπαϊκός, φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, απόγνωση.

Εκσπερμάτωση: Τρία λεπτά ομιλίας του Άδωνη σε παράθυρο της τηλεόρασης.

Εκκλησία: Αγαθός άνθρωπος, με πνευματική καθυστέρηση που συνήθως πέφτει θύμα κλοπής. Συνήθης φράση, όταν πρόκειται για πρώην πρωθυπουργό Γιώργο , πχ. «μιλώντας σε αυτόν είναι σα να κλέβεις εκκλησία».

Επιμήκυνση: Αναποτελεσματική μέθοδος για αύξηση μεγέθους, πέους ή χρέους. Το ομόηχο των δυο λέξεων προκαλεί συνήθως ανεπανόρθωτα προβλήματα και στα δυο.

Ερμαφρόδιτος: Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ κάποτε και του ΣΥΡΙΖΑ τώρα.

Επιχειρηματικότητα: Διαδικασία κατά την οποία τρώγονται λεφτά αφελών και ανυποψίαστων λαών, μέσω πολυδαίδαλων μηχανισμών και πάντα στο όνομα της ανάπτυξης. Συνώνυμη της λέξης αρπαχτή.

Εγωισμός: Ψυχική νόσος  που εμφανίζεται , κυρίως σε μέλη κυβερνήσεων, υπουργούς, βουλευτές κλπ. Εκδηλώνεται, με κρίσεις «σωτηρίας της χώρας», και  εκφορά ακατάσχετης αρλουμπαρίας.

Έρωτας: Λέξη που έχει τραγουδηθεί, από τον Γιάννη Πάριο, και άλλους Γιάννηδες. Συναντάται συνήθως στα χρόνια της χολέρας και παραμένει αγιάτρευτος.

Ευχολόγιο: Βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση εν ενεργεία ή υποψήφιου πρωθυπουργού μικρής χώρας.

Εφορία: Κτήριο που θέλουν να γκρεμίσουν οι μισοί έλληνες και να ανατινάξουν οι υπόλοιποι. Προκαλεί το αντίθετο  συναίσθημα από αυτό που ο τίτλος του επιβάλλει. Επίσης να πάει στο διάολο.

Εχθρός: Μέχρι πρότινος, ερχόταν από  το εξωτερικό. Τώρα πια έρχεται και από το εσωτερικό.  Δεν φέρνει δώρα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις φέρνει μόνο Ντόρα.

Ενεχυροδανειστήριο: Σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα βρίσκεις σε κάθε γωνιά και  προσφέρουν ολίγων μηνών καθυστέρηση, πριν την οριστική, κρεμάλα.

Εεειι πειρατή: Αναφορά στην Αλίκη. Αθάνατη!

Επταετία: Χρονική περίοδος 7 ετών κατά την οποία αναστέλλονται μια σειρά άρθρων του Συντάγματος και δικαιωμάτων των ανθρώπων. Την επταετία πολλές φορές την συναντούμε σε οικογενειακό μέγεθος πχ. σαραντακονταετία (Ισπανία του Φράνκο) και σε συμπυκνωμένο μέγεθος πχ. τριετία (Χούντα μνημονίων Ελλάδα)

Επίτευγμα: Κάτι άγνωστο στην οικονομική πολιτική του Στουρνάρα.

Έθνος: Κάποτε αξιοπρεπές των Ελλήνων, σήμερα η τέταρτη πέμπτη σε κυκλοφορία εφημερίδα.

Επτωχεύσαμεν: φράση που συντάσσεται με το  δυστυχώς, όταν αυτός που το λέει θέλει να γίνει δρόμος (Χαρίλαος Τρικούπης). Όταν θέλει να γίνει μονοπάτι, μιλά για ευκαιρία που μας δίνει το μνημόνιο. (Σαμαράς, Βένι, Κουβέλης κλπ)

Εξέγερση: η μόνη λύση.

 

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος 16 του περιοδικού Unfollow)

 

Θύμιος Κ.

Βάρβαροι

 

γράφει  ο Θύμιος Κ.

 

Λογοτεχνική προσέγγιση, ενός πασίγνωστου ποιήματος, παραθέτει η στήλη, υλοποιώντας ένα παλιό της όνειρο και απωθημένο. Να αναλύσει ποίηση. Για την ακρίβεια, να αναλύσει Καβάφη και το περίφημο ποίημα «Περιμένοντας τους Βαρβάρους», μεταφέροντας στο σήμερα, τα διαχρονικά μηνύματα του Αλεξανδρινού ποιητή. Ζητούμε προκαταβολικά συγνώμη για την ασέβεια, που διαπράττουμε, αλλά νομίζω ότι είμαστε όλοι, καιρό τώρα, εθισμένοι στην ασέβεια. Ακολουθεί η ανάλυση. Με πλάγια γράμματα οι στίχοι του ποιητή, σε παρένθεση η σύγχρονη προσέγγιση.

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

(Περιμένουμε συναθροισμένοι γιατί «συνεδριάζει» το Γιουρογκρουπ, στις Βρυξέλλες. Η λέξη –συνεδριάζει- είναι σε εισαγωγικά, διότι απλά δεν συνεδριάζει. Δεκαέξι ξενυχτισμένοι υπουργοί ακούνε τον Γερμανό υπουργό να τους υπαγορεύει τι θα πράξουν… Τσάμπα νύστα δηλαδή)

 

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;

Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

(Περιττός κόπος. Όλοι περιμένουν την συνέντευξη Τύπου από Βρυξέλλες,  να μάθουν τι αποφασίστηκε για αυτούς, από άλλους)

…

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,

και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη

στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

(Αυτοκράτορα δεν τον λες, παρά μόνο αν έχεις χιούμορ. Σηκώνεται κάθε μέρα πρωί και όταν βρει την κάμερα της ΝΕΤ, πηγαίνει για «δουλειά» και τα Σάββατα. Στον θρόνο επάνω κάθεται με κάτι ψέματα που έταξε πριν κάνα χρόνο. Όσο για την κορώνα, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Είναι το ένα από τα δύο ενδεχόμενα, στο δίλλημα κορώνα ή γράμματα, που πρόκειται να παίξει, για την τύχη του λαού του. Από το ενδεχόμενο  γράμματα μπορείτε να βγάλετε και το ρ)

…

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν

σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·

γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,

και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·

γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια

μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

(Δεν περιγράφει τον εθνικό σταρ, Πάνο Ευαγγελόπουλο, αλλά μεγαλύτερα σούργελα, που γεμίζουν τα παράθυρα και τα κανάλια. Σούργελα που χωρίς κεντημένες τόγες, αμέθυστους και γυαλιστερά σμαράγδια, είναι έτοιμα να κάνουν αυτό που πάντα κάνουν. Να γλύψουν, να προδώσουν, να ξεπουλήσουν. Όσο για τα βραχιόλια είναι ακόμη το ζητούμενο… Καημένε Άκη εσύ τα φόρεσες νωρίς)

 

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

(… κυρίως τους ιθαγενείς…)

 

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα

να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

(τώρα σε λίγο έρχεται ο Βενιζέλος, να γεμίσει η κάμαρη μπαρούφες. Έρχεται και ο Κουβέλης να γεμίσει η κάμαρη πουλιά, όπως λέει και η Ρένα Κουμιώτη)

 

— Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

(…Αρχίζει η Φατμαγκιούλ)

 

…

 

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

 

(Γιατί τέτοιοι βάρβαροι, ναι δεν υπάρχουν. Γιατί οι βάρβαροι πια δεν έρχονται, αλλά ήρθαν. Γιατί τους καλέσαμε εμείς. Γιατί πήγαμε εμείς. Γιατί για αυτούς που αποφασίζουν στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον και στην Φρανκφούρτη, δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει την βαρβαρότητά τους. Όπως δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει την απάθεια, την αφέλεια και την μακαριότητα των ιθαγενών. Εν πάση περιπτώσει ο Βάρβαρος κάνει την δουλειά του)

 

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

 

(Και αφού δεν ήρθαν οι συγκεκριμένοι βάρβαροι, μάλλον και πρέπει να γένουμε εμείς βάρβαροι. Είναι θέμα τιμής.

Η λύσις αυτή,  είναι  κάποιοι άνθρωποι)

Εμείς.

 

(Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος 16 του περιοδικού Unfollow)

Προσευχή

 

 

 

 

Κάνε Παναγιά μου, να πάρουμε την δόση των 34 δισεκατομμυρίων ευρώ, από τους Ευρωπαίους συμμάχους στο αποψινό Γιούρογκρουπ, ώστε να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, που δεν έχουν μια στα ταμεία τους και ότι περισσέψει να πάει στην πραγματική οικονομία όπως λέει ο Σαμαράς, για να έχει ρευστότητα η αγορά, όπως λέει ο Στουρνάρας, ώστε να έχουν οι επιχειρήσεις χρήματα για να πληρώνουν όπως λέει ο Σταικούρας και να βγούμε στο ξέφωτο όπως λέει ο Βενιζέλος με φροντίδα για τις ευπαθείς ομάδες όπως λέει ο Κουβέλης, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος όπως τσιρίζει ο Άδωνις και ο Ψαριανός.

Κάνε Παναγιά, να ξεπεράσουμε την κρίση και από το 2013, να αρχίσει η ανάκαμψη, στην μικρή μας χώρα, τη ίδια ώρα που σε μεγαλύτερες χώρες θα αρχίζει η μεγάλη φτώχεια, η ανέχεια και η εξαθλίωση, η βαθύτερη κρίση, όπως στην Ισπανία την Γαλλία και την Ιταλία, αλλά και σε μικρότερες χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Κάνε να αρχίσει η ανάπτυξη, όπως λέει ο Σαμαράς και η Τρέμη, την ίδια ώρα που οι άλλες χώρες της Ευρώπης δεν θα έχουν ανάπτυξη, όπως λένε οι αριθμοί. Και κάνε Παναγιά τους αριθμούς να είναι πάνω από τους ανθρώπους γιατί τόσα χρόνια που μας λένε ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς, δεν είδαμε προκοπή καμία.

Και κάνε Παναγιά μου, ο μήνας να διαρκεί 10 μέρες και όχι 30 που είναι σήμερα γιατί ο μισθός που μου δίνουν 586 μικτά και 450 καθαρά φτάνουν μόνο για 10 μέρες. Κάνε τα χιλιόμετρα για την δουλειά μου να είναι 3 και όχι 10 όπως σήμερα γιατί η βενζίνη μου φτάνει μόνο γι αυτά τα 3.  Και κάνε την Εφορία της περιοχής μου,  να γκρεμιστεί συθέμελα και να καεί ο σκληρός δίσκος που με έχει φακελωμένο για τα χρέη μου, όπως κάνε  και τον σκληρό δίσκο της τράπεζας να κρασάρει ώστε να μην βρίσκουν το δάνειο και την πιστωτική κάρτα που μου δώσανε και πήρα πριν 10 χρόνια γιατί έτσι έλεγε τότε η διαφήμιση για την  ανάπτυξη της χώρας και τη σύγκλιση με την Ευρώπη. Και κάνε ολόκληρη την τράπεζα να ανατιναχτεί και να ανοίξει κρατήρα 100 μέτρων στην θέση της και να φτιάξουμε ο καθένας καταθέτης το μποστανάκι του, να φυτεύουμε κολοκύθια, κουνουπίδι και καρπούζια, όπως βλέπω στους κηπουρούς του ΜΕΓΚΑ. Και καρότα.

Κάνε Παναγιά, την ξενιτιά να πάψει και άλλη μάνα πια για χωρισμό μην κλάψει και όλα τα παιδιά στα σπίτια τους να ρθουν ξανά.

Και κάνε Παναγιά μου να μην πεινάω κάθε μέρα ώστε να μην χρειάζεται να τρώω κάθε μέρα. Κάνε με όπως το αυτοκίνητο που θέλει βενζίνη κάθε 10 μέρες και όχι κάθε μέρα. Κάνε με σαν τις αρκούδες το χειμώνα που δεν κρυώνουν, επειδή έχουν καλό και πυκνό τρίχωμα, ώστε να μην χρειάζεται να ανάβω καλοριφέρ. Και αν δεν μπορείς αυτό, κάνε τον Χειμώνα καλοκαίρι. Και αν δεν μπορείς ούτε αυτό κάνε τον ήλιο να καίει και όχι μόνο για τους gay.

Κάνε τον χρόνο να τρέχει προς τα πίσω και όχι προς τα μπροστά. Κάνε την πρωτοχρονιά να πάμε στο 1990 και όχι στο 2013, μην σου πω να πάμε και στο 1980, αλλά και στο 1943 να δω πως είναι να παίζει ο άνθρωπος με  τους Γερμανούς και τον θάνατο. Και να νικάει.

Κάνε Παναγιά μου από τα λίγα που μου  έχουν απομείνει να  χάσω μόνο το σπίτι και το αυτοκίνητο, λόγω των χρεών που έχω γιατί άμα χάσω και την ψυχραιμία μου τα πράγματα θα γίνουν χάλια, για μένα, για τους άλλους αλλά και για σένα.

Κάνε Παναγιά μου,  κάτι από όλα αυτά, και αν μπορείς όλα αυτά, γιατί εγώ δύσκολα μπορώ να κάνω κάτι για όλα αυτά, γιατί αν μπορούσα ή αν ήθελα θα  είχα κάνει κάτι παλιότερα και  δεν θα ήμουνα εδώ τώρα να ζητάω από σένα να κάνεις κάτι.

Θα σου ζήταγα πάλι να με κάνεις λιγότερο ευκολόπιστο, αφελή, παρτάκια, συμφεροντολόγο, μαλάκα, απαθή, τρομαγμένο, ανήμπορο, δειλό, τηλεθεατή, ανώριμο, ξεπουλημένο, χαβαλέ, λιγούρη, φασίστα, αλλά δεν στο ζητάω, γιατί και παλιά που στο ζήτησα δεν μου το έκανες, οπότε δεν θέλω να σε επιβαρύνω με τα δικά μου γιατί σίγουρα θα έχεις και εσύ τα δικά σου. Μάνα είσαι και ξέρεις.

 

Αμήν.

 

Πάντα αμαρτωλός,

Θύμιος Κ.

Καλή αρχή

 

«Ο φοιτητής που άφησε άφωνους τους πολιτικούς», είναι ο τίτλος του  βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, από την προηγούμενη Πέμπτη το βράδυ. Πρόκειται για έναν 27χρονο φοιτητή ο οποίος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του enikos, με τίτλο «Υπάρχει ζωή μετά το 3^ο μνημόνιο». Ο συγκεκριμένος φοιτητής όταν πήρε τον λόγο δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να απαριθμήσει τους αριθμούς της καθημερινότητάς του, (ενοίκιο, διατροφή, εισιτήρια, κλπ), τρίβοντας στα μούτρα των παρακαθήμενων πολιτικών του μνημονίου, τις βλακείες που μηρυκάζουν περί  διαρθρωτικών αλλαγών, αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και άλλων κενών λέξεων.

Άρκεσαν 4 λεπτά, με μια απλή περιγραφή του πως μπορείς με 450 ευρώ να καλύψεις ανάγκες και έξοδα 600 ή 700 ευρώ, για να αντιληφθούμε εκτός από το καταστροφικό αδιέξοδο της «λύσης», που λανσάρουν, την ρηχότητα των παριστάμενων εκπροσώπων του μνημονίου. Άρκεσαν 4 λεπτά  συμπυκνωμένου αληθινού λόγου, για να ξεβρακωθούν οι μνημονιακοί πολιτικοί, κοιτώντας αποσβολωμένοι τον νεαρό. Οι παραδοχές αμέσως μετά την διήγηση, ότι «και εμείς τα γνωρίζουμε αυτά», τους έκαναν ακόμη πιο ένοχους στα μάτια όσων παρακολουθούσαμε.

Οι ίδιοι πολιτικοί, σε άλλα πάνελ, λάμπουν με την ετυμολογία τους, την ευφράδεια λόγου και επιχειρημάτων. Κατακεραυνώνουν τους αντιπάλους τους και είναι έτοιμοι και ικανοί για οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Όταν όμως έρχονται σε αντιπαράθεση με την φρίκη που έχουν δημιουργήσει, λουφάζουν σαν κουνάβια στα λαγούμια τους.

Η συγκεκριμένη εκπομπή, δεν απέδειξε σε όσους την παρακολούθησαν μόνο το καθημερινό αδιέξοδο εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά απέδειξε την ξευτίλα που παίζεται στα υπόλοιπα κανάλια, στις υπόλοιπες πολιτικές συζητήσεις. Εκπομπές που γίνονται μεταξύ δημοσιογράφων σχεδόν μιλημένων, μεταξύ πολιτικών χαϊδεμένων από τα ίδια τα κανάλια και μεταξύ αμφιλεγόμενων οικονομικών αναλυτών, εννοείται υπέρ του μνημονίου πάντα.

Πρόκειται για δύο παράλληλα σύμπαντα. Ο ψεύτικος κόσμος, που με δόλο προσπαθεί να πείσει ότι η κατακρεούργηση των πολλών είναι η μόνη λύση και η απλή αλήθεια, από καθημερινές φωνές, θύματα του οικονομικού ολοκαυτώματος.

Βεβαίως και δεν χρειάζεται πια τεκμήριο για τα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί από τις κυβερνήσεις των δημίων. Δεν χρειάζεται απόδειξη για τον θάνατο της κοινωνίας, ιδίως αν ζεις μέσα στην κοινωνία. Δεν χρειάζεται επιβεβαίωση για τον ρόλο των καθεστωτικών διαπλεκόμενων μέσων «ενημέρωσης», ούτε για τον ρόλο των «ηρώων» βουλευτών που πήραν το πολιτικό κόστος για να σώσουν… την χώρα.

Οι υπεύθυνοι των καθεστωτικών ΜΜΕ, νομίζουν ότι με τις εκπομπές που στήνουν, με τα πάνελ που διαμορφώνουν και τις εντάσεις που προκαλούν, καταφέρνουν να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη. Αυτό είναι πολύ αστείο γιατί το μόνο που καταφέρνουν είναι να εξοργίσουν τον κόσμο που τις παρακολουθεί, να απαξιώσει ακόμη περισσότερο τις συνταγές που του πουλάνε, αλλά και τα πρόσωπα που συμμετέχουν, πολιτικά και δημοσιογραφικά.

Και όλα αυτό είναι τουλάχιστον αισιόδοξο.

Και ίσως το αντιλαμβάνονταν και οι ίδιοι αν καλούσαν στις χιλιάδες ώρες που καταναλώνουν σε εκπομπές λόγου, φοιτητές, ταξιτζήδες, καθηγητές, επιχειρηματίες, νοικοκυρές, ώστε να αντιληφθούν πόσο κωμικοί γίνονται, πόσο αναποτελεσματικοί για τα αφεντικά τους και πόσο ευάλωτοι απέναντι στην οργή που ήρθε.

 

Θύμιος Κ.

Εύρηκα!

 

 

 

 

Από όταν άρχισα να καταλαβαίνω την μη ματαιότητα του προσωρινού κόσμου τούτου, ένα ερώτημα με βασάνιζε. Ένα ερώτημα που όσο περνούσαν τα χρόνια διατυπωνόταν εντονότερα μέσα μου και σίγουρα πιεστικότερα.

Πως κάπου εκεί μετά το 1920 και μέχρι το 1940, στον περίφημο μεσοπόλεμο, οι  άνθρωποι, είχαν «τυφλωθεί». Πως εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως στην Ευρώπη, είχαν χάσει το φως τους και  δεν έβλεπαν αυτό που ερχόταν. Πως σε χώρες όπως η Γερμανία, η  Ιταλία, αλλά και σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, η πλειοψηφία του κόσμου, δεχόταν την άποψη κάποιας ηγεσίας και αποδεχόταν ως εχθρό τον απέναντι, έβλεπε ως εχθρό τον διαφορετικό και χαιρόταν με την σκέψη και την πράξη της συντριβής και εξόντωσης, αυτού του διαφορετικού.

Με το πέρασμα των χρόνων και μελετώντας, αυτήν την πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική περίοδο, κατανοούσα κάποιες από τις αιτίες, που είχαν αναγκάσει τον κόσμο να  «τυφλωθεί». Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η οικονομική κατάρρευση, τα αποτελέσματα ενός καταστροφικού πολέμου (του Α παγκόσμιου), οι ασφυκτικοί όροι που επέβαλαν οι νικητές του πρώτου πολέμου στην ηττημένη Γερμανία. Όλα αυτά και οι προεκτάσεις τους είναι μια κάποια απάντηση στο αρχικό ερώτημα, αλλά δεν ήταν για μένα συνολική απάντηση. Πως το άσχημο οικονομικό περιβάλλον, η εθνική ταπείνωση, οι στρατιές ανέργων, φτωχών, μπορούν να οδηγηθούν σε κάτι πιο τρομερό, όπως είναι η σφαγή ενός νέου πολέμου. Πως οι λαοί, επιλέγουν τις δυνάμεις εκείνες που χτυπάνε, σκοτώνουν, τρομοκρατούν, σπάνε, διώκουν και δηλώνουν ανοιχτά ότι αν χρειαστεί μπορεί και να εξαφανίσουν λαούς και οτιδήποτε άλλο, θεωρούν διαφορετικό.

Δεν μπορούσα να κατανοήσω πως άνθρωποι που περιέρχονται σε τραγικά δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, αντί να αγωνιστούν να καλυτερεύσουν την ζωή τους, επιλέγουν μια χειρότερη, καταστροφικότερη και αιματηρή λύση. Στην πορεία μεγαλώνοντας, μελέτησα και την οικονομική κρίση του 1929, και τις επιπτώσεις που είχε αυτή στο έτσι κι αλλιώς εύφλεκτο κλίμα, στις έτσι κι αλλιώς έτοιμες για φωτιά συνειδήσεις. Εμπλούτισα τα επιχειρήματά μου, τα έκανα πιο πολύπλοκα, αλλά το ερώτημα παρέμενε. Πως τόσα εκατομμύρια, «ξύνονταν» για να σκοτωθούν και να σκοτώσουν; Γιατί στο μυαλό μου, αυτό που δεν σβήστηκε ποτέ, παρά το πέρασμα των χρόνων, ήταν η εξίσωση: Φασισμός ίσον θάνατος. Δικός μου, του απέναντι, του άλλου, όλων, δεν έχει σημασία. Ο φασισμός ήταν ΜΟΝΟ θάνατος και καταστροφή.

Μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο, το θέμα μου εστιάστηκε, στην ανοχή των ανθρώπων. Διότι για την συμπεριφορά αυτών που είχαν δράση βίας και μίσους, γι αυτούς που ήταν ενεργά ενταγμένοι, στις ομάδες των φασιστικών κομμάτων, τρομοκρατώντας, σφάζοντας και δολοφονώντας, είχα απαντήσεις. Με ενδιέφερε πια να έχω απαντήσεις, για την ανοχή της πλειοψηφίας. Δεν έβλεπαν τι έρχεται; Δεν ανησυχούσαν; Δεν φοβόντουσαν; Τι σκέφτονταν η Γερμανίδα μάνα, όταν έντυνε το γιό της για να πάει στην γιορτή του Ναζιστικού κόμματος; Περνούσε από το μυαλό της ότι σε 10 χρόνια, θα φέρουν το καμάρι της  σε φέρετρο. Τι υπήρχε στο μυαλό του 20χρονου, νεολαίου του Ναζιστικού κόμματος, σχετικά με τον πόλεμο; Τον θεωρούσε τολμηρό παιχνίδι ή είχε επίγνωση ότι  θα πεθάνει από μια σφαίρα που θα του τρυπήσει το κεφάλι, πριν γίνει 30 χρονών; Οι περαστικοί έξω από τα σπασμένα μαγαζιά των Εβραίων, μετά τη νύχτα των Κρυστάλλων, τι σκέψεις είχαν στο μυαλό τους, πατώντας τα σπασμένα τζάμια. Ικανοποίησης, χαιρεκακίας, χαράς, φόβου; Πως ένιωθε ο Πολωνός κάτοικος Κρακοβίας, όταν έβλεπε τον γείτονά του Εβραίο, σημαδεμένο με το γνωστό αστέρι στο μπράτσο, να περπατά σκυμμένος στην άκρη του δρόμου, γιατί υπήρχε απαγόρευση βαδίσματος, των Εβραίων  στο πεζοδρόμιο!!! (στα πρώτα στάδια των διώξεων…). Και τι ένιωσε μετά από μήνες όταν το διπλανό διαμέρισμα ήταν άδειο, επειδή οι αρχές είχαν μαζέψει τους εβραίους ενοίκους και τους είχαν συγκεντρώσει στο Γκέτο;

Και αναρωτιόμουν για όλα αυτά, επειδή οι λαοί, επέλεγαν και τότε την ηγεσία τους. Με την ψήφο τους, ο Χίτλερ και οι Ναζί, αύξησαν το ποσοστό τους από 2%, στο 43,9%, μέσα σε 5 χρόνια! Με την έγκρισή τους άφησαν να εξελιχθούν και να ολοκληρωθούν πρωτοφανείς φρικαλεότητες.

Αυτές οι σκέψεις, με διάφορες μορφές ανάλογα την ηλικία και την γνώση,  και συνεχώς εμπλουτισμένες, με απορίες για την φύση του ανθρώπου, την φύση κοινωνικών καθεστώτων, την αλληλεπίδραση τους,  κυριαρχούσαν στο μυαλό μου, μέχρι πρόσφατα.

Ε λοιπόν, έχω για μένα ευχάριστα νέα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Δεν έχω πια απορίες. Μου απαντήθηκαν  όλες! Μου απαντήθηκαν με όσα βλέπω, όσα ακούω, όσα νιώθω και όσα αντιλαμβάνομαι και ζω, τα τελευταία 3 χρόνια στην χώρα μας.

Οι ερωτήσεις μου, γέμισαν απαντήσεις. Και γι αυτό είμαι πολύ χαρούμενος.

…

Το θέμα είναι ότι είμαι και πολύ ανήσυχος. Όχι για όσα θα γίνουν. Αυτά τα έχω απαντήσει.

Είμαι ανήσυχος γιατί πια δεν έχω άλλες ερωτήσεις.

 

Θύμιος Κ.

Ήττα στον πληθυντικό

 

 

 

Ένα από τα ομορφότερα πράγματα στην ανθρώπινη οντότητα, είναι η διαφωνία. Η διαφορετική εκδοχή των πραγμάτων, η άλλη άποψη, η άλλη όψη, η πάλη των δύο ή και περισσότερων πλευρών, η μεταξύ τους σύγκρουση, η μεταξύ τους έντονη σύγκρουση. Ένα «πνευματικό μακελειό», που όποιος το έχει τολμήσει, έχει νιώσει όμορφα, έχει ταπεινωθεί, όταν χάνει, έχει ικανοποιηθεί όταν νικάει, έχει τσαντιστεί επειδή δεν είχε το σωστό επιχείρημα την σωστή στιγμή, έχει εκτονωθεί δημιουργικά, έχει πλουτίσει νοητικά. Αυτό το μακελειό, είναι η μόνη μάχη που μπορεί να  αγαπήσεις τον καλό αντίπαλο και να  μισήσεις τον κακό εαυτό σου.

Έχω την αίσθηση ότι αυτή η γοητευτική διαδικασία, χάνεται μαζί με τόσα άλλα που χάνουμε στην εποχή της κρίσης. Δεν μας την στερεί κάποιο μνημόνιο, ή το ΔΝΤ, αλλά χάνεται μόνη της. Υποχωρεί άτακτα, μπροστά στην επέλαση της ευκολίας, της γενίκευσης, της επιφάνειας.

Πρώτα από όλα χάθηκε η υπομονή. Αυτή που η στοιχειώδης ανθρωπιά και ευγένεια, επιβάλει στην άλλη άποψη. Παρατηρώντας τον δημόσιο διάλογο, αλλά και ιδιωτικές συνομιλίες διαπιστώνω, ότι οι μετέχοντες δεν έχουν το κουράγιο, τον χρόνο και την διάθεση να ακούσουν ολόκληρη την άλλη άποψη, δίνοντας την εικόνα ότι από πριν ξέρουν την έκβαση των πάντων.

Δεύτερο χάθηκε το βάθος, των απόψεων. Μια συζήτηση για να έχει νόημα πρέπει να υποστηρίζεται από απόψεις με ένα στοιχειώδες βάθος. Σήμερα μάλιστα που τα θέματα που μας απασχολούν είναι ιδιαιτέρως σύνθετα, η απαίτηση για περισσότερο βάθος, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Παρατηρώντας τον δημόσιο διάλογο, διαπιστώνω ότι όσο πιο πολύπλοκο είναι το θέμα τόσο πιο ρηχές είναι οι απόψεις που διασταυρώνονται. (συζητήσεις από Βουλή μέχρι καφενεία, με φράσεις όπως, «να μπουν φυλακή αυτοί που έκλεψαν», νομίζοντας οι αφελείς ότι το πρόβλημα της χώρας είναι από 200 υπουργούς και λοιπούς παρατρεχάμενους, που πήραν μίζες από τις κρατικές δουλειές και όχι κάτι πιο μεγάλο και πιο σύνθετο, με νόμιμες αναθέσεις και φοροαπαλλαγές κλπ. Αλήθεια πόσοι Τσοχατζόπουλοι, κυκλοφορούν ελεύθεροι, επειδή είχαν την «φρόνηση» αντί για ένα προκλητικό σπίτι στο κέντρο της πόλης, να έχουν 5 βίλες σε ήσυχους δρόμους των βορείων προαστίων…;)

Αυτό που περισσότερο έχει χαθεί και είναι το τρίτο στην σειρά, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο. Τέτοιο μέγεθος θεμάτων, τέτοιας έκτασης και έντασης δεν αντιμετωπίζονται χωρίς ιδεολογική βάση. Και όταν λέω ιδεολογική βάση, δεν εννοώ κομματική βάση( διότι ένα παράδειγμα ρηχής συζήτησης, είναι αυτό ακριβώς, να προσπαθείς να πεις ότι βασίζεις την σκέψη σου σε ένα πρίσμα οπτικής, σε ένα πλαίσιο, σε ένα εργαλείο, σε 10 βιβλία εν πάση περιπτώσει και οι άλλοι να σε κατατάσσουν εκεί και σε ότι μπορούν να καταλάβουν).

Η ιδεολογική βάση σώζει ( η όποια ιδεολογική βάση). Πρώτον σε βοηθάει να κατανοήσεις πιο γρήγορα τις οβιδιακές αλλαγές, σου δίνει εργαλεία ερμηνείας, σου δίνει κάποιες απαντήσεις  και κυρίως σε μετατρέπει σε  πιο ήρεμο άνθρωπο, κάτι που είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.

Εν ολίγοις. Όσο πιο πολύ συζητάμε, διαφωνούμε, συγκρουόμαστε, σφαζόμαστε στα λόγια, τόσο λιγότερο θα σφαζόμαστε στα έργα. Όσο περισσότερο τσακώνονται οι απόψεις μας, τόσο  λιγότερο θα τσακώνονται τα σώματά μας. Όσο περισσότερο νικάνε και χάνουν τα μυαλά μας, τόσο λιγότερο θα νικάνε και θα χάνουν τα κορμιά μας.

Εκτός αν, έχει έρθει η στιγμή εκείνη που δεν έχει κανένα νόημα, η όποια συζήτηση. Είναι περιττή και πλέον τον λόγο έχει το ΜΕΤΑ. Εάν δηλαδή έχει ήδη ηττηθεί, όχι μόνο η δύναμη της συζήτησης, των επιχειρημάτων, της αντιπαράθεσης, αλλά και η δύναμη των ιδεών. Αν συμβαίνει αυτό, τότε όλο το παραπάνω κείμενο είναι ξεπερασμένο και άχρηστο.

Εκ μέρους του, σας ζητώ ταπεινά συγνώμη, για την ενόχληση και ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

 

ΥΓ.  Τελικά η ήττα δεν είναι μια, αλλά πολλές.

 

Θύμιος Κ.

Το Δάσος και οι θάμνοι

 

 

 

Προχτές το βράδυ, κατά τη διάρκεια της ιστορικής ψηφοφορίας για το μνημόνιο 3, και ενώ είχε προκύψει το θέμα με τους υπαλλήλους της Βουλής, ως Ελληνοφρένεια, κάναμε μεταξύ άλλων το εξής τουίτ:  «Μεγαλύτερη ντροπή για την Βουλή είναι οι μισθοί των υπαλλήλων ή οι Χρυσοχοίδηδες;». Όπου υπάλληλοι της Βουλής, οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι της Βουλής και όπου Χρυσοχοίδηδες, οι πολιτικοί, που τα τελευταία 30-40 χρόνια, βυσσοδόμησαν κατά της λογικής, της αισθητικής μας και της κοινωνίας…

Πήραμε πολλές απαντήσεις, οι περισσότερες από αυτές, εξομοίωναν το δίλλημα,  έβαζαν στο ίδιο τσουβάλι υπαλλήλους και υπουργούς, θεωρούσαν το ίδιο αρνητικό, το ίδιο κακό, τους υπαλλήλους και τους Χρυσοχοίδηδες.

Στην εποχή της ανεργίας, της ανασφάλειας, της φτώχειας, όταν ακούς ότι κάποιοι, βολεμένοι, έχουν την ασφάλεια του Δημοσίου, άριστες συνθήκες δουλειάς και παίρνουν 16 παχυλούς μισθούς, σίγουρα τα κριτήρια και το μυαλό σου θολώνουν. Κολλάς στα 2-2500 χιλιάρικα, κάνεις πολλαπλασιασμούς, αναγωγές, ζηλεύεις, φθονείς, μισείς. Καταφεύγεις σε απλά και απλοϊκά σχήματα σκέψης.

Το κακό όμως στην χώρα δεν έχει γίνει από τους καλοπληρωμένους υπαλλήλους της Βουλής. Ακόμη και αν έπαιρναν αύξηση 50% στον έτσι κι αλλιώς παχυλό (για τα δεδομένα της εποχής), μισθό τους, ο προϋπολογισμός του κράτους θα αυξανόταν με κάτι ψίχουλα. Αντίστοιχα αν τους μειώναμε τους 16 μισθούς σε 14 ή και 12 ή ακόμα και 10, πάλι για ψίχουλα θα μιλούσαμε.  Διότι είναι ψίχουλο η μισθοδοσία αυτών των υπαλλήλων, μπροστά στα δισεκατομμύρια, που μοιράζονται νόμιμα ή μη, σε άλλες κατηγορίες, σίγουρα όχι υπαλλήλων.

Το θέμα είναι ηθικό και όχι οικονομικό, αν και πιστεύω ότι σε πολλά μυαλά συμπατριωτών μας, υπάρχει μόνο η οικονομική πλευρά. Για πολλούς είναι πρόκληση αυτοί οι μισθοί, προσβολή, αίσχος κλπ κλπ. Αυτούς τους μισθούς, αυτά τα αίσχη, κάποιοι τα διέπραξαν. Κάποιοι τα πρότειναν, τα νομοθέτησαν, τα εφάρμοσαν. Και αυτοί είναι οι Χρυσοχοίδηδες.

Αν η πολιτική τάξη ήταν σοβαρή, δεν θα είχαμε αυτές τις υπερβολές, αυτές τις διακυμάνσεις, αυτές τις προκλήσεις. Γι αυτό στο ερώτημα – δίλλημα, για το ποιος είναι πιο επικίνδυνος, οι υπάλληλοι ή οι Χρυσοχοίδηδες, απαντώ: οι Χρυσοχοίδηδες.

Το κριτήριό μου δεν είναι κοντόφθαλμο. Δεν βλέπω μόνο νούμερα. Δεν βλέπω μόνο τους 16 μισθούς. Βλέπω την αδίστακτη, σάπια πολιτική τάξη, που συνηθισμένη στην υψηλή διαφθορά, δεν διστάζει, σε βάθος χρόνων, να «πετάξει» το δημόσιο χρήμα, τα συνδιαλαγεί, να εκβιάσει και να εξαγοράσει. Δεν διστάζει να κάνει σε μικρότερο βαθμό, (υπάλληλοι) αυτό που έκανε σε μεγαλύτερο βαθμό (Βιομήχανοι, εφοπλιστές, εργολάβοι). Δεν διστάζει να πετάξει ξεροκόμματα σε ομάδες εργαζομένων, για να τους αποπροσανατολίσει και να μην βλέπουν τα καλοψημένα καρβέλια που προσφέρει, πάνω και κάτω από το τραπέζι, σε μια χούφτα συμφέροντα.

Βάζοντας στην θέση του εχθρού, τους υπαλλήλους, αθωώνουμε τους εργολάβους. Διαιωνίζουμε ένα σάπιο σύστημα, γινόμαστε ανθρωποφάγοι που κυνηγάμε σε λάθος δάσος. Ίσως να φταίει το ύψος μας. Γιατί όταν είσαι κοντός, (γονατιστός, σκυμμένος), αδυνατείς να δεις τι γίνεται ψηλά και σου φταίει ότι βλέπεις και ότι φτάνεις.

ΥΓ. 1 Προκλητικά προνομιούχοι υπάλληλοι δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαν οι Χρυσοχοίδηδες. Όπως κα χαριστικές τροπολογίες, ή ξεχασμένες λίστες…

ΥΓ.2 Τρία χρόνια μετά τα μνημόνια, δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Γιατί τώρα χρειάζεται περισσότερη, σοβαρότητα, ψυχραιμία, σκέψη. Περισσότερη ικανότητα να διαβάζουμε κάτω και πέρα από τα προφανή. Να αποφεύγουμε μπανανόφλουδες που μας πετάνε, αυτοί που μας έφεραν εδώ.

ΥΓ.3 Να μην μιλήσω και για αλληλεγγύη, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο αντανακλαστικό μας, γιατί θα νιώσω γραφικός.

 

Θύμιος Κ.

Αν

 

 

 

Αν ήμουν Σαμαράς, θα χαιρόμουν που έχω έναν τόσο υπάκουο και φιλήσυχο λαό.

Έναν λαό έτοιμο να θυσιαστεί για όποιο θέμα εγώ και οι συνεργάτες μου στα ΜΜΕ,

του ζητήσουμε να θυσιαστεί. Θα χαιρόμουν που έχω τον πιο φοβισμένο και

ευκολόπιστο λαό, της Ευρώπης.

Αν ήμουν Μέρκελ, θα χαιρόμουν, που έχω το πιο ήσυχο και πρόθυμο πειραματόζωο, έτοιμο να δοκιμάσει κάθε πείραμα, ακόμη και αν αποδεδειγμένα το πείραμα έχει αποτύχει δύο φορές, μέσα σε 2,5 χρόνια.  Θα χαιρόμουν που αυτό το πειραματόζωο νομίζει ότι θα παραμείνει στην Ευρωζώνη και ότι θα είναι ευτυχισμένο μόνο μέσα στην Ευρωζώνη. Θα χαιρόμουν γιατί αυτό το πειραματόζωο, δεν μου χαλάει τα σχέδια και την πιάτσα γιατί το πάθημά του θα το χρησιμοποιήσω ως μάθημα για τους υπόλοιπους.

Αν ήμουν Βενιζέλος, θα χαιρόμουνα που με τέτοιον λαό, τα αφεντικά μου, θα συνεχίσουν την κερδοφορία τους, στο διηνεκές.

Αν ήμουν Κουβέλης, θα χαιρόμουν μόνο και μόνο που κατάφερα να έχω τον Ψαριανό συνεργάτη. Θα χαιρόμουν που επί χρόνια τους είχα πείσει να με θεωρούν σοβαρό και έναν από τους πιο σοβαρούς πολιτικούς.

Αν ήμουν ΔΝΤ, θα χαιρόμουν που κατάφερα να κάψω με τις συνταγές μου ΚΑΙ έναν ευρωπαϊκό λαό, που μέχρι πρότινος είχε κάποιον τσαμπουκά, να τον αφυδατώσω και να τον τρομοκρατήσω, μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες μου.

Αν ήμουν τράπεζα, θα ευγνωμονούσα τον ελληνικό λαό, που μου εξασφαλίζει ανακεφαλαιοποίηση, 25 δισεκατομμυρίων,  για τα ταμεία μου, αναλαμβάνοντας αυτός  με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους, την αποπληρωμή τους. Θα τον ευχαριστούσα γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει.

Αν ήμουν ΜΕΓΚΑ, θα χαιρόμουν που έχω μόνιμους αποχαυνωμένους θαμώνες και φανατικούς θεατές, αν και η παράσταση που ανεβάζω κάθε βράδυ, αλλά και το πρωί, είναι τόσο κακοπαιγμένη, και τόσο ίδια. Θα χαιρόμουν γιατί, ότι και να τους πω, δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν το τηλεκοντρόλ από το χέρι και δεν πρόκειται να πάψουν να καταναλώνουν ότι αηδία τους πλασάρω. Ελληνική ή Τούρκικη.

Αν ήμουν εφοπλιστής, θα χαιρόμουν που πληρώνουν άλλοι φόρους για μένα, για να υπάρχει ο εθνικός μύθος της ελληνικής ναυτιλίας. Θα χαιρόμουν που με το 3^ο μνημόνιο αναμένεται να πληρώσω 80 εκατομμύρια φόρους και θα χαιρόμουν που δεν είμαι ανάπηρος γιατί θα έπρεπε να πληρώσω 82 εκατομμύρια φόρους. Πάντα σύμφωνα με το 3^ο μνημόνιο.

Αν ήμουν βιομήχανος, θα χαιρόμουν που η ζωή στην Ελλάδα είναι τόσο εύκολη και γίνεται ακόμη ευκολότερη από τον φτηνό και πρόθυμο λαό της. Που έχω και θα έχω εργαζόμενους υποταγμένους, φτηνούς, άτολμους, εύκολα διαχειρήσιμους, χωρίς συμβάσεις, ωράρια, υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, αποζημιώσεις.

 

Επειδή όμως δεν είμαι τίποτα από όλα τα παραπάνω, θέλω να μην ξεχνάω και να μην αγνοώ, να μην μάθω να ανέχομαι, να μην συνηθίσω τον βούρκο τους, να μην τσιμπάω σε ανθρωπάκια με φτηνά λογύδρια, και ελπίζω σύντομα μαζί με πολλούς, να μετατρέψω το πείραμά τους σε παγκόσμιο εφιάλτη, στέλνοντάς τους στο διάολο.

Πάντα και για πάντα.

 

Θύμιος Κ.

Γελοίοι όπως πάντα

 

 

 

Υπάρχει ένα θέμα που οι ελληνικές χούντες δεν μπορούν να περιορίσουν και να ελέγξουν. Τον χρόνο και τον τρόπο γελοιοποίησης τους. Πάντα αστείοι και  καταγέλαστοι, βαθειά ανίκανοι και διεφθαρμένοι, προσπαθούν με κατασταλτικά μέσα να φανούν υπερασπιστές των Νόμων και της τάξης, καταφέρνοντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό κατάφεραν και με την υπόθεση του Κώστα Βαξεβάνη, έτσι όπως την έστησαν χτες και προχτές. Στην Ελλάδα του 2012, η σαπίλα μπορεί να βασιλεύει, αλλά όταν κάποιος αναταράξει τα βρώμικα και δυσώδη νερά της τότε τρέχουν όλοι να τον συλλάβουν και να τον φιμώσουν παραδειγματίζοντας και τους μελλοντικούς «ταραξίες».

Εδώ και μήνες δεν ισχύει το αστικό Σύνταγμα, ο κορυφαίος Νόμος το κράτους, αυτό το ξεκάρφωμα ισονομίας και ισότητας. Δεν ισχύει το άρθρο που προβλέπει δουλειά για όλους του έλληνες, δεν ισχύσει το άρθρο που προβλέπει την ισότητα όλων απέναντι στους Νόμους. Δεν ισχύει το άρθρο που προβλέπει την κύρωση των διεθνώς συμβάσεων από τα τρία πέμπτα της Βουλής, δεν ισχύει η εξασφάλιση υγείας και παιδείας για όλους τους πολίτες. Δεν ισχύει το δικαίωμα του συνέρχεστε, αφού καμία διαδήλωση δεν έχει ολοκληρωθεί τα τελευταία 3 χρόνια. Και δεν ισχύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Για την ακρίβεια δεν ισχύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών που δεν ενοχλούν την άρχουσα τάξη.

Κυβέρνηση που τόλμησε να κόψει επιδόματα αναπήρων, τυφλών και ανάπηρων παιδιών, κυβέρνηση που τόλμησε να κόψει την σύνταξη των 400 ευρώ, το δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων, κυβέρνηση που ανέχεται να κυκλοφορούν στον δρόμο 1,5 εκ άνεργοι, 200.000 ταπεινωμένοι που τρώνε από κάδους, κυβέρνηση που εξοντώνει από πρόθεση και συστηματικά σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού, εβρισκόμενη σε διατεταγμένη υπηρεσία, είναι ικανή να κάνει τα πάντα.

Δεν έπεσα από τα σύννεφα με την σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη. Είναι ο κρίκος, ένας μεγάλος κρίκος, στην αλυσίδα που μας φόρεσαν. Ο αυταρχισμός, είναι το εργαλείο τους. Τα μέτρα τους δεν περνάνε χωρίς τρόμο, φόβο, απειλές, προειδοποιήσεις, βασανιστήρια  και ότι άλλο χρειαστεί.

Η Υπόθεση του Κώστα μας αφορά όλους. Ανεξαρτήτως αν η λίστα είναι παλιά, από μια τράπεζα, χωρίς ποσά, αν λείπουν ονόματα, αν… αν… αν. Από τη στιγμή που η επίσημη πολιτεία δια των οργάνων της και δια των υπουργών της, φέρθηκαν «επιπόλαια» και την έχασαν, μπορώ και εγώ να φερθώ, «επιπόλαια» και να ισχυριστώ ότι θέλω, να ενοχοποιήσω όποιον θέλω. Ας μου αποδείξουν αυτοί ότι είναι αθώοι. Έχουν άλλωστε το τεκμήριο ενοχής.

Η υπόθεση του Κώστα μας αφορά όλους, γιατί είναι θέμα ελευθερίας, διαφάνειας, ισοπολιτείας, δικαιοσύνης, υπεράσπισης του Συντάγματος.

Δεν αιφνιδιάστηκα επίσης, από την σιωπή των καθεστωτικών ΜΜΕ. Το αντίθετο θα με ξάφνιαζε. Και αυτή η σιωπή, τους κάνει ακόμη πιο κατάπτυστους, κωμικούς και ανήμπορους.

Λυπάμαι που ως λαός τους αφήνουμε να μας κατακρεουργούν, ή τους εξουσιοδοτούμε κιόλας. Αλλά χαίρομαι που τους χαλάμε την ηρεμία. Που τους θυμίζουμε πόσο σάπιοι είναι. Και αυτοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν αποδεικνύουν ακριβώς το ίδιο, δηλαδή το πόσο σάπιοι είναι. Χαίρομαι που αραιά και που, πανικοβάλλονται και δρουν σπασμωδικά. Όπως έδρασαν στην περίπτωση του Κώστα. Απροκάλυπτα, χαζά, χωρίς έμπνευση και φαντασία. Χαίρομαι που ξεβρακώνονται, που ούτε μια λίστα δεν μπορούν να κρύψουν, που δεν ξέρουν από προσχήματα και ευελιξία, που ψελλίζουν δικαιολογίες. Χαίρομαι να τους βλέπω να κάνουν μόνο ένα πράγμα. Να σέρνονται στην γη.

 

ΥΓ. Είναι λίγοι, είναι σάπιοι, είναι υπερόπτες και αλαζόνες, είναι απροετοίμαστοι. Είναι εύκολος αντίπαλος. Ειδικά στο ιδεολογικό επίπεδο και σε θέματα εντυπώσεων και εικόνας. Και κάθε μέρα που περνά γίνεται ευκολότερος.

 

Θύμιος Κ.

Δύο όρκοι, δύο κόσμοι

 

Ο επίσημος “Ορκος του Ελασίτη”,

(καθιερωμένος με απόφαση της ΠΕΕΑ ,Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης – “Κυβέρνησης του Βουνού”, το 1944 είναι ο εξής:

“Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας.

Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της ΠΕΕΑ και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού”.

 

Ο επίσημος όρκος του ταγματασφαλίτη,

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ.

Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.

Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

 

ΥΓ 1. Η γνώση και  η μνήμη  είναι όπλα κατά του φασισμού.

ΥΓ 2. Όλες οι επιλογές είναι επιτρεπτές και  ελεύθερες. Η επιλογή του φασισμού, με όποιον προσωρινό και παραπλανητικό  μανδύα φοράει, είναι επιλογή βίας, αίματος και θανάτου.

 

Θύμιος Κ.

Καπιταλισμός στον αέρα…

Προχτές ανακοινώθηκε η εξαγορά της Olympic Αir από την Aegean. Μέσα στον γενικό χαμό το θέμα βρήκε λίγο χώρο από τα social media αλλά και τα γνωστά καθεστωτικά Μέσα ενημέρωσης. Ως Ελληνοφρένεια γράψαμε στο twitter και στο facebook το εξής μήνυμα: «Η εξαγορά της Olympic Air από Aegean, δημιουργεί μονοπώλιο. Ευτυχώς που λειτούργησε ο ανταγωνισμός προς όφελος του κοινού. Πληρώστε χαϊβάνια».

Όπως συμβαίνει συνήθως προκλήθηκαν αντιδράσεις οι οποίες εκφράστηκαν με απαντήσεις του τύπου. «Και παλιά πληρώναμε την Ολυμπιακή», «πάντα πληρώναμε τους διορισμούς» και άλλες τέτοιες, στο γνωστό πλαίσιο που χρόνια τώρα έχει «τυλιχτεί», η κοινή γνώμη για ευνόητους λόγους.

Θυμίζω ότι η βασική επιχειρηματολογία από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, και φιρμάτους παπαγάλους, πριν μερικά χρόνια ήταν, ότι δεν είναι σωστό να υπάρχει κρατικό μονοπώλιο ΚΑΙ στις αερομεταφορές και ότι θα είναι προς όφελος του επιβατικού κοινού να λειτουργήσει ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα ο ανταγωνισμός. Ότι μετά την πώληση της Ολυμπιακής, θα έρθουν αρκετές εταιρείες και έτσι θα πέσουν οι τιμές των εισιτηρίων, θα  βελτιωθούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες και άλλα τέτοια αστεία. Ότι τέλος πάντων θα γλιτώσουμε από το κακό μονοπώλιο του ενός.

Βεβαίως και τότε υπήρξαν φωνές που έλεγαν ότι σε συνθήκες άκρατου καπιταλισμού, δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, ότι οι όποιες εταιρείες θα συμφωνήσουν άτυπα σε κάποιο καρτέλ, ότι καμία ιδιωτική εταιρεία δεν μπορεί να επιτελέσει εθνικό έργο, καλύπτοντας τα ακριτικά νησιά, γιατί αυτό έχει κόστος που μόνο κάποιος κρατικός φορέας μπορεί να το κάνει και άλλα τέτοια «γραφικά», «οπισθοδρομικά» και «παρωχημένα».

Δεν πέρασαν 5 χρόνια και οι δύο εταιρείες που τελικά έμειναν, μετά από την σχετική «συνεργασία» τους, αποφασίζουν να εξαγοράσει η μια την άλλη και αντί για τον πολυπόθητο ανταγωνισμό στο όνομα του οποίου παθαίνουν απανωτούς οργασμούς παπαγάλοι και λοιπά λαμόγια, έχουμε ΜΙΑ και μοναδική εταιρεία, να κυριαρχεί στην αγορά την κατ ευφημισμόν και ελεύθερη!

Προσωπικώς δεν πέφτω από τα σύννεφα, όπως πιστεύω και αρκετοί από εσάς. Οι άνθρωποι δεν έκαναν τίποτε λιγότερο από αυτό που το οικονομικό πλαίσιο και η «επιχειρηματικότητα», τους επιβάλει. Αύξηση των κερδών τους, με κάθε μέσο. Και δόξα τω Θεώ, η Ενωμένη Ευρώπη, δίνει άπειρες δυνατότητες να αυξάνει τα κέρδη του ένα μονοπώλιο, εις βάρος των εργαζομένων, των χρηστών, της υγείας τους , τους περιβάλλοντος κλπ.

Όταν κάποιος κατακρίνει την ιδιωτικοποίηση κρατικού «θησαυρού», δεν σημαίνει ότι νοσταλγεί τις μέρες της κάκιστης διαχείρισης  αυτού του θησαυρού, από εντολοδόχους ξεπουλήματος. Σίγουρα τα σκάνδαλα με την Ολυμπιακή, οι χιλιάδες προσλήψεις, η συνειδητή υποβάθμιση και δυσφήμιση της εταιρείας, από σειρά κυβερνήσεων, δεν είναι κάτι αξιοζήλευτο. Κανείς δεν υποστηρίζει την κακοδιαχείριση, τις λαμογιές, τις αρπαχτές με την πρόφαση της επιτέλεσης κοινωνικού έργου, προς όφελος του λαού…

Επίσης προσωπικώς δεν έχω καμία αυταπάτη ότι μπορεί να λειτουργήσει ένας κρατικός οργανισμός προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, στο οικονομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Κανείς κρατικός οργανισμός δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, όταν όλοι οι κανόνες είναι φτιαγμένοι για να «προηγούνται» τα συμφέροντα των  ιδιωτικών όμιλων. Ο μόνος λόγος που υπάρχουν ακόμη κρατικές εταιρείες είναι για να παρέχουν διευκολύνσεις, υποδομών στις ιδιωτικές ή για να φορτώνονται τα μην κερδοφόρα κομμάτια του έργου τους.

Η μόνη πιθανότητα και δυνατότητα μια κρατική εταιρεία να λειτουργήσει προς όφελος του συνόλου, είναι να λειτουργήσει μέσα σε άλλες οικονομικές συνθήκες, μέσα σε πλαίσιο και αντίληψη εξυπηρέτησης των αναγκών των πολιτών και όχι των αναγκών των επιχειρηματιών. Υπάρχει τεράστια διαφορά.

Άρα λοιπόν, καταλήγοντας. Δεν νοσταλγώ το αμαρτωλό καθεστώς της Ολυμπιακής. (αν και θα πρέπει να τονιστεί ότι μέσα σε αυτό το καθεστώς τα αεροπλάνα της πήγαιναν παντού και  ήταν τα πιο ασφαλή. Και αυτό οφειλόταν στους «τεμπέληδες» τεχνικούς της…). Δεν έχω ψευδαίσθηση ότι μέσα σε αυτή την Ευρώπη, μπορεί να ορθοποδήσει και να είναι υγιής μια κρατική εταιρεία. Αλλά διάολε ούτε τους κανόνες τους καπιταλισμού δεν πρόκειται να εφαρμόζουν, προκειμένου να θησαυρίζουν;

Ούτε τα προσχήματα δεν θα τηρούν;

Θύμιος Κ.

Το ημερολόγιο ενός αντιφασίστα

 

Ιδρύθηκε πριν μερικές μέρες, το Αντιφασιστικό Μέτωπο Ηλιούπολης, με την συμμετοχή, εκπροσώπων φορέων, ατόμων, μαθητών. Ανθρώπων που τους ενώνει η κοινή αγωνία για την άνοδο του φασισμού και η επιθυμία για δράση γύρω από αυτό το θέμα. Παράλληλα με τις υπόλοιπες δράσεις οι μαθητές του μετώπου έγραψαν και μοίρασαν στα σχολεία της Ηλιούπολης, το κείμενο που ακολουθεί. Νομίζω ένα ιδιαίτερο κείμενο, που αξίζει να διαβαστεί και να διαδοθεί. Το παραθέτουμε ολόκληρο, με την ελπίδα να φτάσει παντού, κυρίως στα βαθιά του μυαλού, νέων και μεγαλυτέρων.

 

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑ

Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά, πέντε γειτονιές παρακάτω. Την άλλη μέρα στο σχολείο, ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου, που οι γονείς του είναι μετανάστες. Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ, μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμία άλλη πατρίδα πέρα απ’ την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ.

Πολλοί φτωχοί, έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί. Κάποιοι απ’ αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δεν γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία, για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δεν μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.

Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμία παρηγοριά από αυτή την πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.

Κι έτσι, έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ’ τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών. Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες ρουφιάνεψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.

Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.

Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτριά μου, είναι φωνακλού και τα «χώνει», η μάνα της είναι αριστερή. Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα…

«καλά της έκανε». Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν πια αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.

Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.

Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ό,τι τους ξεπερνά και ό,τι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ’ έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

 

Κι έτσι ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα!

 

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Δυο αφορμές…

 

 

 

Αφορμή για το σημερινό πόνημα, στάθηκαν δύο γεγονότα και η αντιμετώπιση

που είχαν αυτά, από τους χρήστες του twitter. Το πρώτο είναι οι περίφημες

δηλώσεις Γαϊτάνου, για την Χρυσή Αυγή. Αμέσως μόλις έγιναν γνωστές

ξεκίνησαν κάποιοι, με συγκαλυμμένες ή ακόμη και με ευθείες βολές, να αφήνουν

υπονοούμενα για την σεξουαλική ζωή του τραγουδιστή. Πολλοί από αυτούς

επειδή τους παρακολουθώ καιρό, ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς.

Συγνώμη, τέτοια σχόλια, τέτοια αντιμετώπιση, τέτοια αντίδραση, δεν έχει

καμία διαφορά από την αντίδραση των χρυσαυγιτών. Η απάντηση σε όποιον

γουστάρει, του αρέσει και φλερτάρει πολιτικά με τον φασισμό, θα πρέπει να

είναι κυρίως και μόνο πολιτική. Έντονα σχόλια, αποδόμηση επιχειρημάτων

του, χιουμοριστική προσέγγιση, είναι επιβεβλημένα, αλλά προσωπικές επιθέσεις,

άθλια υπονοούμενα για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τις σεξουαλικές επιλογές

του, αφενός δεν είναι σοβαρά, αφετέρου είναι η άλλη όψη του φασισμού.

Επειδή ακριβώς η κοινωνική και η πολιτική ζωή, αποκτούν κανιβαλικές

διαστάσεις, πρέπει όλοι όσοι δηλώνουν αριστεροί, να είναι πιο ανεκτικοί,

πιο φειδωλοί, και πιο συγκροτημένοι.

Δεύτερη αφορμή στάθηκε ο θάνατος του ναυτεργάτη χτες στην πορεία.

Προς το απόγευμα μαθεύτηκε ότι ήταν  ενταγμένος στο ΠΑΜΕ. Στο twitter,

πάλι άρχισαν (ευτυχώς λιγότεροι από ότι στην περίπτωση Γαϊτάνου),

να γράφουν σχόλια του στυλ  τι κάνει το ΚΚΕ, για τον νεκρό του!, τι κάνει

το ΠΑΜΕ. Άρχισαν δηλαδή να εγκαλούν τον πολιτικό φορέα, για την «χαλαρή»,

στάση του απέναντι στον νεκρό (μέχρι εκείνη την ώρα τα στοιχεία του ρεπορτάζ

ανέφεραν ότι υπέστη καρδιακό επεισόδιο, από φυσικά αίτια…).

Και πάλι συγνώμη, αλλά η «διαχείριση», τέτοιων θεμάτων από  έναν φορέα,

είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. ‘Ένδειξη σοβαρότητας είναι, η χαμηλών τόνων

αντίδραση, η μη εσπευσμένη οικειοποίηση του νεκρού και η άρνηση

εκμετάλλευσης του γεγονότος για πολιτικό όφελος. Στο συγκεκριμένο

γεγονός ο φορέας αντέδρασε ορθώς. Αυτοί που δεν αντέδρασαν ορθώς

είναι και πάλι άνθρωποι από τον χώρο της Αριστεράς, οι οποίοι όχι μόνο

βιάζονται να έχουν νεκρό, αλλά δεν μπορούν να το κρύψουν κιόλας,

νομίζοντας ότι αυτό το γεγονός θα πυροδοτήσει την επανάσταση… που

έχει ο καθένας στο μυαλό του.

Συμπέρασμα από τα δύο παραπάνω εντελώς διαφορετικά περιστατικά.

Η σοβαρότητα ήταν και είναι το ζητούμενο, χρόνια τώρα.

Όμως ειδικά σήμερα, επειδή η σοβαρότητα χάνεται, μαζί με την ψυχραιμία

και την ηρεμία μας, καλό θα είναι να προσπαθήσουμε όλοι, τουλάχιστον

αυτό: Να κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη, πριν εκφραστούμε δημοσίως

με κραυγές με ότι μας έρθει πρώτο στο μυαλό.

Μια δεύτερη σκέψη…

ΥΓ. Η καφρίλα δεν είναι προνόμιο, μόνο του φασίστα…

 

Θύμιος Κ.

Μια απάντηση;

Θα κάνω μια παραχώρηση. Έναν συμβιβασμό, δέκα βήματα πίσω. Θα δεχτώ ότι όλοι οι άλλοι έχουν δίκιο. Ποιοι είναι οι άλλοι που έχουν δίκιο; Όλοι αυτοί που στην αρχή ήταν «μνημονιακοί», τονίζοντας την ανάγκη να τηρηθούν οι όροι του μνημονίου, για να μην πτωχεύσει η χώρα και τώρα είναι «ρεαλιστές», τονίζοντας την ανάγκη να ψηφισθούν τα μέτρα για να μείνει πάση θυσία η χώρα στο ευρώ.

Όλοι αυτοί έχουν δίκιο. Έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον για τον τόπο. Πονάνε μαζί με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο τον άνεργο. Σκέφτονται τον συνταξιούχο και θέτουν κόκκινες γραμμές όπως ο Κουβέλης. Τα επιχειρήματά τους, αν και κοντράρουν στην λογική, αλλά και στα επιχειρήματα κορυφαίων οικονομολόγων του πλανήτη (Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Ρουμπινί κλπ), θα τα δεχτώ και κυρίως θα δεχτώ την ειλικρινή πρόθεσή τους και το πραγματικό και άδολο ενδιαφέρον για τον τόπο.

Δέχομαι όλες τις απαντήσεις και τις τοποθετήσεις τους. Δεν αμφισβητώ τίποτε. Έχω μόνο μια ερώτηση να κάνω.

Αν σε μια οικογένεια, σε μια πραγματική οικογένεια της Αθήνας, τα χρήματα που έρχονται κάθε μήνα, δεν φτάνουν για να καλύψουν τα έξοδα της οικογένειας, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Το ξαναγράφω και σας καλώ να το σκεφτείτε. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΤΑΝΟΥΝ. Και δεν φτάνουν γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι των εσόδων της οικογένειας, πάει σε κρατικούς οργανισμούς (Εφορία, χαράτσια, εισφορές, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, ΤΕΒΕ), τράπεζες (Δάνεια, κάρτες) και ότι περισσέψει για φαγητό, φροντιστήρια, ρούχα, ψυχαγωγία κλπ. Τι απάντηση δίνουμε ;

Τα επιχειρήματα για την Ελλάδα που πρέπει να μείνει στην Ζώνη του Ευρώ, που πρέπει να προσπαθήσει λίγο ακόμη, που έχει διανύσει το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου (βλ. Μέρκελ), που έχει ματώσει και ματώνει κλπ, νομίζω δεν λένε απολύτως τίποτα στην συγκεκριμένη οικογένεια.

Αν η χώρα σώζεται (που δεν σώζεται και είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο), τι σημασία έχει για την οικογένεια που πεθαίνει.

Απαντήσεις του τύπου, «αν είχαμε βγει από το Ευρώ θα ήταν χειρότερα τα πράγματα», «καταλαβαίνω το δράμα σας αλλά πρέπει να ρίξουμε το βιοτικό μας επίπεδο», ή την ακόμη χειρότερη, «πρέπει να μειώσουμε τις σπατάλες που κάναμε στο παρελθόν», καλές είναι για τον Μανόλη Καψή, αλλά εμένα και στην οικογένεια του παραδείγματός μας, ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΝΕ.

Θα ρωτήσει κάποιος. Πόσες είναι αυτές οι οικογένειες που δεν τους φτάνουν όσα βγάζουν. Η ερώτηση αυτή είναι κρίσιμη. Γιατί αν αυτές οι οικογένειες είναι 500, σε όλη την Ελλάδα, αν είναι 1000, ή ακόμη και αν είναι 15.000, ας συμφωνήσουμε όλοι οι υπόλοιποι να κάνουμε κάτι χυδαίο. Να ξεχάσουμε σιωπηρά και να τις θυσιάσουμε για να σωθεί το έθνος και όλοι οι υπόλοιποι.

Αν όμως αυτές οι οικογένειες είναι 1.000.000 ή πάνω από 2.500.000 τότε τι γίνεται;

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στον δικό σας περίγυρο, αλλά ο δικός μου έχει πάρα πολλές τέτοιες οικογένειες. Που όσα βγάζουν δεν τους φτάνουν και έχουν αναγκαστεί να βγουν σε κάποιο είδος «παρανομίας», χρωστώντας σε εφορίες, τράπεζες, και άλλα ευαγή ιδρύματα.

Και σε τέτοια κατάσταση  μπορεί να είναι ο οικογενειάρχης, ο μαγαζάτορας, ο νέος γονιός, ο ελεύθερος, ο νιόπαντρος, ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο απολυμένος, ο εργάτης που έχει να πληρωθεί από τον Ιούνιο, η υπάλληλος με 4 ώρες δουλειάς την μέρα. Και όλα αυτά πριν έρθει και το υπερπακέτο των 11,8 δις…

Τρία χρόνια τώρα, έχω ακούσει τα πάντα, έχω χορτάσει από απαντήσεις, από ανθρώπους που έχουν εύκολα τα λόγια και τις λύσεις. Θέλω μόνο μια και μοναδική απάντηση. Τι απαντάμε σε αυτόν που σου λέει, «Κάνω τα πάντα, μα δεν μου βγαίνει,  παίρνω 10 και χρειάζομαι 12. ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ»

Τι απαντάμε;

Θύμιος Κ.

Συγγνώμη λάθος.

 

 

 

 

 

Τους τελευταίους μήνες, όλο και περισσότερα στελέχη της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, παρατηρούν πως στην περίπτωση της Ελλάδας έπεσαν έξω. Τις τελευταίες μέρες στους μετανοημένους έρχονται να προστεθούν και στελέχη του ίδιου του ΔΝΤ, τα οποία παραδέχονται πως έκαναν λάθος!

Όπως διάβασα στο κουτί της Πανδώρας, οι συντάκτες της έκθεσης του ΔΝΤ, εξηγούν ότι « μέχρι σήμερα το ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις έπαιρναν υπόψιν τους τη στατιστική πραγματικότητα των τελευταίων 30 ετών, σύμφωνα με την οποία υπήρχε η εξής αναλογία-αντιστοιχία μέτρων λιτότητας και ύφεσης: για κάθε 1 δισ. μέτρων λιτότητας αντιστοιχούσε μισή μονάδα «ψαλίδι» στην ανάπτυξη. Όμως, η πράξη έδειξε ότι στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία ότι η αναλογία αυτή ήταν πολύ μεγαλύτερη. Συγκεκριμένα έδειξε ότι για κάθε 1 δισ. μέτρων το «ψαλίδι» ήταν κατά 0,9 έως 1,7 φορές μεγαλύτερο. Έτσι, λοιπόν εξηγείται γιατί το ΔΝΤ προέβλεπε για την Ελλάδα το 2011 ύφεση μόλις 1,1% και τελικά ανήλθε σε 7,1%! Το ίδιο έξω έπεσε και για τις προβλέψεις του 2010 και όλα δείχνουν ότι εκτός πέφτει και για το 2012. Συνολικά στη διετία 2010-2011 οι προβλέψεις του ΔΝΤ είχαν απόκλιση περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με την πραγματικότητα».

Με απλά λόγια, «συγγνώμη λάθος».

Μια χώρα και ένας λαός, δεν είναι ξένο δάχτυλο ποδιού που το πατάς, κατά λάθος και ζητάς συγνώμη. Δεν είναι αγκώνας κάποιου που τον σκουντάς, στην βιασύνη σου να προλάβεις τον χρόνο. Μια χώρα και ένας λαός δεν είναι δημόσια τουαλέτα που ανοίγεις χωρίς να χτυπήσεις.

Τι νόημα έχει η παραδοχή του λάθους, όταν έχει καταστραφεί το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού. Όταν έχουν κλείσει μαγαζιά και επιχειρήσεις, όταν η ανεργία σημειώνει παγκόσμια ρεκόρ, όταν καρκινοπαθείς δεν έχουν φάρμακα, όταν ανάπηροι χάνουν το μοναδικό τους στήριγμα το επίδομά τους. Τι νόημα έχει η αναγνώριση του λάθους, όταν έχουν διαλυθεί οι κοινωνικές δομές, η ατομική ψυχολογία και όταν ο φασισμός μαυρίζει καθημερινές εικόνες και δράσεις.

Η απροκάλυπτη παραδοχή του «λάθους», από το ΔΝΤ, αποδεικνύει και τον απροκάλυπτο τρόπο που αντιμετώπισαν την χώρα μας. Αποδεικνύουν  την περιφρόνηση προς έναν λαό, την απαξίωσή τους για το επίπεδο ζωής του. Αποδεικνύουν την πλήρη αδιαφορία τους για την αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Ήρθαν με βίαιο και ιταμό τρόπο να «σώσουν» και τώρα με τον ίδιο βίαιο και ιταμό τρόπο παραδέχονται πως όχι μόνο δεν έσωσαν αλλά τα έκαναν και χειρότερα.

Προκλητικοί, αισχροί, ξεδιάντροποι. Όπως και οι τρόποι σωτηρίας τους, όπως και τα εργαλεία τους, όπως και οι μεθοδεύσεις τους. Εφαρμόζουν σε έναν λαό, μια συνταγή καταστροφής, πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά, επιμένουν σε αυτήν, ενώ έβλεπαν ότι δεν βγαίνει και τώρα bad luck. Συνεχίζουμε.

Τα ερωτήματα μετά από αυτή την παραδοχή ήττας και της καταστροφής,  παραμένουν και συμπληρώνονται.

-Ποια θα είναι η επανόρθωση, εφόσον έγινε λάθος;

-Ποια θα είναι η ποινή για αυτόν που έκανε λάθος;

-Ποια θα είναι η ποινή για τους συνεργάτες αυτών που έκαναν λάθος;

-Πως γίνεται ενώ παραδέχονται το λάθος, να συνεχίζουν στην ίδια κατεύθυνση και μάλιστα με εντονότερα, ποιοτικά και ποσοτικά πακέτα μέτρων.

-Πως λέγεται αυτός ο λαός, που αποδέχεται τα λάθος μέτρα, εξαθλιώνεται, ψηφίζει τους συνεργάτες του ΔΝΤ, για να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τα λάθος μέτρα, ώστε να εξαθλιωθεί περισσότερο;

-Πόσο πιο μαλάκας  μπορεί να νιώσει ο μαλάκας, όταν  τον αποκαλούν παγκοσμίως μαλάκα;

 

Θύμιος Κ.

Καληνύχτα.

 

 

Θύμιος Κ.

 

 

Η «αδίστακτη καγκελάριος», η «ψυχρή εκτελέστρια του Βερολίνου», η «δολοφόνος, ξεδιάντροπη, ανήθικη, σκύλα», έφυγε, από την Αθήνα, μετά από μια 6ωρη επίσκεψη, με πολλές ερμηνείες και πολλές σηματοδοτήσεις. Οι χαρακτηρισμοί για το πρόσωπο της καγκελαρίου, δεν έχουν όρια, ποσοτικά και ποιοτικά.

Ξεχνάνε όσοι αρέσκονται σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, ότι το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο. Το πρόβλημα είναι οι πολιτικές. Το θέμα δεν είναι η κακιά καγκελάριος που δεν δίνει λεφτά στην Ελλάδα, αλλά το οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη η Ελλάδα. Ένα πλαίσιο που για να υπάρξει, σε καιρό κρίσης, έχει ζωτική ανάγκη την ανεργία, την φτώχεια, την αδικία, την εξαθλίωση (αν χρειαστεί και το αίμα). Αυτό ορίζουν οι νόμοι του οικονομικού συστήματος του Δυτικού κόσμου, αυτό θέλουμε οι περισσότεροι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και τις εκλογικές επιλογές μας. Αυτό ελπίζουμε ότι θα μας σώσει ενώ αποδεδειγμένα πια, μας καταστρέφει.

Και αν δεν ήταν αυτή η καγκελάριος, θα ήταν μια άλλη. Και αν δεν ήταν η άλλη, θα ήταν οι όποιοι δανειστές που πάντα θα σκέφτονται και θα πράττουν τοκογλυφικά. Και αν δεν ήταν οι δανειστές θα ήταν οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αν δεν ήταν αυτές οι συνθήκες θα ήταν η ίδια η φύση του καπιταλισμού. Άδικη, αδίστακτη, κανιβαλική.

Το θέμα δεν είναι όλοι αυτοί, που στο κάτω κάτω, έχουν δηλωμένες προθέσεις, καθαρές αρχές και ξεκάθαρες «δολοφονικές» τάσεις. Το θέμα είναι σε όλους εμάς που ανεχόμαστε, αυτό το πλαίσιο, το επιλέγουμε ή προσμένουμε από αυτό, ελπίζοντας το κακό να κάτσει στον γείτονα, τον συνάδελφο, τον φίλο και όχι σε εμάς τους ίδιους.

Όσο καλή και γαλαντόμα και αν ήταν η καγκελάριος, δεν θα άνοιγαν τα κλειστά μαγαζιά, δεν θα ανέβαινε ο κατώτατος μισθός, δεν θα πληρωνόντουσαν οι απλήρωτοι ιδιωτικού και ημιδημόσιου τομέα, δεν θα ακυρώνονταν το πακέτο των 13,5 δις. Ούτε η καγκελάριος, ούτε τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και υπηρετεί είναι ηλίθιοι, να χάσουν την ευκαιρία να έχουν στην δούλεψή τους 10 εκ δούλους, με επίδομα για μισθό, χαρτζιλίκι για σύνταξη και ξεπουλημένα όλα τα φιλέτα της χώρας μας. Το σύστημα που υπηρετούν και τους υπηρετεί, θέλει υποταγμένους σκλάβους. Δεν θα τους αφήσουν τώρα που τους βρήκαν. Και μάλιστα σχετικά εύκολα.

Στο ίδιο οικονομικό πλαίσιο εντάσσεται και η αλλαγή έδρας της ΦΑΓΕ, που μεταφέρεται από την Αθήνα στο Λουξεμβούργο. Πλημμύρισε το διαδίκτυο από αφέλειες του τύπου, «να μποϋκοτάρουμε τα γιαούρτια τους», επειδή έφυγαν, να «τους καταγγείλουμε, να τους βρίσουμε» κλπ. Οι υπεύθυνοι της εταιρείας, δεν έκαναν τίποτα λιγότερο από το να προστατέψουν την εταιρείας τους, τα συμφέροντά τους και να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους. Έκαναν ότι θα έκανε ο καθένας από εμάς, αν είχε τέτοια εταιρεία. Διότι ο σκοπός μιας τέτοιας εταιρείας δεν είναι να στηρίζει ηθικά έναν λαό, ούτε να τον στηρίζει υλικά. Σκοπός είναι να βγάζει κέρδος, προσφέροντας προϊόντα και να αυξάνει το κέρδος, αξιοποιώντας τις δυνατότητές και τις ελευθερίες που του δίνει το οικονομικό και το γενικότερο πλαίσιο. Μια από τις βασικές αρχές του Μάαστριχτ, που η πλειοψηφία του λαού μας εγκρίνει,  είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων. Και στα Ουράλια θα πήγαιναν την έδρα  ή ολόκληρη την επιχείρηση, αν εξασφάλιζαν κέρδη. Και οτιδήποτε θα έκαναν για να έχουν θετικούς ισολογισμούς. Και τους μισούς εργαζόμενους θα πέταγαν στα σκουπίδια, αν αυτό ήταν κερδοφόρο.

Ο καπιταλισμός δίνει στις «μάζες», άπειρες δυνατότητες για όνειρα, άπειρες πιθανότητες για κοινωνική άνοδο, άπειρες και συγκεχυμένες ελπίδες για το οτιδήποτε, αλλά δίνει και πολύ συγκεκριμένες πραγματικότητες. Δεν γίνεται να πάρεις μόνο το μισό πακέτο. Ή όλο ή τίποτα.

Ότι ζούμε δεν είναι καινούργιο. Έχει ξανακαταστρέψει και στο παρελθόν.

Καληνύχτα.