Για τον πόνο, την οργή, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη

Ανακοίνωση του Ζαπατίστικου Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση (EZLN). Σεπτέμβριος 2015

αναδημοσίευση από  ToPeriodiko.GR

 

 

Αναδημοσιεύουμε την τελευταία ανακοίνωση του Ζαπατίστικου Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, των γνωστών μας Ζαπατίστας. Συνέπεσε με την συμπλήρωση ενός χρόνου από την εγκληματική συνεργασία αστυνομίας και καρτέλ στο Μεξικό, με στόχο την απαγωγή και δολοφονία δεκάδων αριστερών φοιτητών που διαμαρτύρονταν για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης…

Σεπτέμβριος  2015

Συντρόφισσες & σύντροφοι της έκτης διακήρυξης στο Μεξικό και στον κόσμο :

Αδελφές και αδελφοί των ανθρώπων της Γης:

Η συλλογική μας καρδιά γνωρίζει, πριν και τώρα, ότι η θλίψη μας δεν είναι ένας στείρος θρήνος.

Ξέρει ότι η οργή μας δεν είναι μια ανώφελη εκτόνωση.

Ξέρουμε ποιοι και τι είμαστε, ξέρουμε ότι οι λύπες και η οργή μας γεννιούνται και τρέφονται από τα ψέματα και τις αδικίες.

Είμαστε αυτό που είμαστε, γιατί αυτός που είναι πάνω, σε βάρος όσων από εμάς είμαστε κάτω, λέει ψέματα για να κάνει πολιτική και να στολίζει το θάνατο, την απαγωγή, τη φυλάκιση, την δίωξη και τη δολοφονία, με το σκάνδαλο της διαφθοράς του.

Αυτός που είναι πάνω είναι ένας εγκληματίας με ασυλία και χωρίς ντροπή, το χρώμα της πολιτικής του, δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία, αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την αλλαγή ενός ονόματος και ενός πανό.

Είναι πάντα το ίδιο πρόσωπο, η ίδια αλαζονεία, η ίδια φιλοδοξία και η ίδια βλακεία.

Σα να θέλουν με την εξαφάνιση και τη δολοφονία, να εξαφανίσουν και να δολοφονήσουν και τη μνήμη.

Από τους πάνω και από εκείνους που εμμένουν στις διαστροφές και τη μιζέρια τους, θα λάβουμε μόνο το ψέμα ως μισθό και την αδικία ως πληρωμή.

Η αδικία και το ψέμα φτάνουν στην ώρα τους κάθε μέρα, όλες τις ώρες, παντού.

Η εκδίωξη από την εργασία μας, τη ζωή μας, τη γη μας και τον φυσικό κόσμο δεν τους ικανοποιεί.

Μας κλέβουν επίσης αυτούς που είναι γιοι, κόρες, αδελφές, αδελφοί, πατέρες, μητέρες, συγγενείς, σύντροφοι-ισσες και φίλοι μας.

Αυτός που είναι πάνω, μας διώκει, μας βάζει φυλακή, μας απαγάγει, μας εξαφανίζει και μας δολοφονεί.

Δεν αποτελειώνουν μόνο σώματα και ζωές.

Καταστρέφουν επίσης και ιστορίες.

Στην κορυφή της λήθης αυτός που είναι πάνω, χτίζει την ατιμωρησία του.

Λήθη είναι ο δικαστής που όχι μόνο τον απαλλάσσει, αλλά και τον ανταμείβει επίσης.

Γι’αυτούς και άλλους λόγους, η λύπη και η οργή μας αναζητά την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Αργά ή γρήγορα θα καταλάβουμε, ότι αυτά δεν μπορούμε να τα βρούμε πουθενά, ότι δεν υπάρχει κανένα βιβλίο ή ομιλία, ούτε κανένα δικαστικό σύστημα, όργανο, υπόσχεση, ώρα ή τόπος που να τα δίνει.

Μαθαίνουμε ότι πρέπει να τα χτίσουμε.

Σαν ο κόσμος να μην ήταν ήδη σοφός, σαν ένα κενό να τραυμάτισε τη μήτρα της Γης, κομματιάζοντας την καρδιά του χρώματος εκείνων που ζουν στη Γη.

Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε, ότι χωρίς αλήθεια και χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει συνετή ημέρα ή νύχτα. Το ημερολόγιο δεν παίρνει καμία μέρα ρεπό, η γεωγραφία δεν αναπαύεται.

Σε πολλές γλώσσες, ιδιώματα, σύμβολα, αναφέρουμε εκείνους που λείπουν.

Και κάθε θλίψη και κάθε οργή παίρνει ένα όνομα, ένα πρόσωπο, μια ιστορία, ένα κενό που πονάει και ντροπιάζει.

Ο κόσμος και η ιστορία του είναι γεμάτος με απουσίες.

Και οι απουσίες γίνονται ένα μουρμουρητό, μια ισχυρή λέξη, ένα κλάμα ή μια κραυγή.

Δεν ουρλιάζουμε για μεταμέλεια. Δεν κλαίμε για οίκτο. Δεν παραπονιόμαστε για παραίτηση.

Αυτά τα κάνουμε, έτσι ώστε εκείνοι που λείπουν, να μπορέσουν να βρουν το δρόμο τους πίσω.

Ώστε να ξέρουν ότι είναι εδώ, ακόμη κι αν λείπουν.

Ώστε να μην ξεχάσουν, ότι εμείς δεν ξεχνάμε, πάντα θυμόμαστε.

Για την θλίψη, την οργή, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη.

Για την Ayotzinapa και για όλες τις Ayotzinapas, που τραυματίζουν τα ημερολόγια και τις γεωγραφίες αυτών που ανήκουν στους κάτω.

Γι’αυτό το λόγο η αντίσταση.

Γι “αυτό η εξέγερση.

Επειδή θα έρθει η στιγμή, που αυτοί που μας χρωστάνε τα πάντα, θα πληρώσουν.

Αυτός που διώκει θα πληρώσει, αυτός που φυλακίζει θα πληρώσει, αυτός που χτυπάει και βασανίζει θα πληρώσει. Αυτός που επέβαλε την απελπισία των εξαναγκαστικών εξαφανίσεων, θα πληρώσει. Αυτός που δολοφονεί, θα πληρώσει.

Επειδή το σύστημα που δημιούργησε, έθρεψε, προστάτεψε και με το οποίο κάλυψε εγκλήματα, ντυμένος σαν την κακή κυβέρνηση, θα καταστραφεί. Δεν θα καλλοπιστεί, δεν θα μεταρρυθμιστεί, δεν θα εκσυγχρονιστεί. Θα κατεδαφιστεί, θα καταστραφεί, θα τελειώσει, θα θαφτεί.

Γι “αυτό αυτή τη στιγμή το μήνυμά μας δεν ένα από κείνα, που στοχεύουν στην παρηγοριά όσων υποφέρουν εξαιτίας ενός ή πολλών απουσιών.

Το μήνυμά μας είναι για την οργή, για την ανδρεία.

Επειδή γνωρίζουμε την ίδια θλίψη.

Επειδή έχουμε στα σωθικά μας την ίδια οργή.

Επειδή, όντας διαφορετικοί, έτσι γινόμαστε ίδιοι.

Γι “αυτό και η αντίστασή μας, γι” αυτό η εξέγερση μας.

Για την θλίψη και την οργή.

Για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Γι’αυτό:

Μην διστάζετε. Μην ξεπουλιέστε. Μην παραδίδεστε.

Γι’αυτό:

Αλήθεια και τη δικαιοσύνη!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικό,

Εξεγερμένος Moisés. Εξεγερμένος Γκαλεάνο.

Σε μια γωνιά του πλανήτη που ονομάζεται «Γη», Σεπτέμβρης 2015.

Την ημέρα αυτή, στις 26 Σεπτεμβρίου, χιλιάδες Ζαπατίστας, αγόρια, κορίτσια, νέοι,  γυναίκες, άνδρες, άλλοι (otras)*, γέροντες, ζωντανοί και νεκροί, θα παρελάσουν στο έδαφός μας, για να αγκαλιάσουν όλα τα πρόσωπα που κουβαλούν θλίψη και οργή λόγω των φυλακίσεων, των εξαφανίσεων και του θανάτου, που επιβλήθηκαν από αυτούς που ανήκουν στους πάνω.

Θα τους αγκαλιάσουμε, γιατί έτσι θα αγκαλιάσουμε τους εαυτούς μας, τους Ζαπατίστας.

Και μ’αυτόν τον τρόπο καλούμε όλους τους τίμιους και λογικούς ανθρώπους του πλανήτη, να κάνουν το ίδιο, στα δικά τους χρονοδιαγράμματα και τις γεωγραφικές περιοχές τους, ανάλογα με το χρόνο και τον τρόπο που οργανώνουν τα πράγματά τους.

Γιατί καθώς προσπαθούν να υποκαταστήσουν με ψέματα και χλευασμούς, την έλλειψη της αλήθειας και της δικαιοσύνης, η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να είναι ένα αποκρουστικό χαιρέκακο χαμόγελο πάνω στο πρόσωπο της Γης.

  *το αρχικό κείμενο στα ισπανικά χρησιμοποιεί τη λέξη οtroas, που σημαίνει, άλλοι , για να δώσει μια σειρά πιθανών έμφυλων αντωνυμιών, συμπεριλαμβανομένων, αντρών, γυναικών, τρανσέξουαλ και άλλων.

(πηγή: OmniaTV / Eurozapatista )

(μετάφραση, επιμέλεια : Σύλβια Βαρνάβα)

Το ‘παν ξανά με ένα πανί – Ο Παύλος Φύσσας ζει…

αναδημοσίευση από  stpaulithess

 

 

Την ώρα που στην Ελλάδα, τα περίπου 350.000 και κάτι ψιλά απομεινάρια των ταγματασφαλιτών και των δοσιλόγων της χώρας συνέχιζαν να ρίχνουν την ψήφο τους και να στηρίζουν τα καθάρματα των νεοναζί Αυγών, κάπου στη Γερμανία, στο γήπεδο της Braunschweig, οπαδοί της St. Pauli σε άπταιστα και χωρίς ορθογραφικά λάθη Ελληνικά (προφανώς για να το καταλάβουν και αυτά τα χαϊβάνια) σήκωναν ένα πανό αφιερωμένο στη μνήμη του Παύλου Φύσσα.

«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ» έγραφε η συγκεκριμένη λινάτσα που ταξίδεψε αρκετά χιλιόμετρα από το Αμβούργο προκειμένου να σηκωθεί σε ένα ΓΗΠΕΔΟ, μιας ΧΩΡΑΣ, που μόλις την περασμένη εβδομάδα έβαλε φρένο στις όποιες προσπάθειες των νεοφασιστικών οργανώσεων (βλ. Pegida, HoGeSa) να καθιερώσουν «την ημέρα του πατριώτη», με αλλεπάλληλες αντιφασιστικές πορείες και δράσεις σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και δρόμους, σε δεκάδες πόλεις της χώρας.

Είναι αυτοί ακριβώς οι οπαδοί που έχουν αποδείξει πόσο γουστάρουν να στέκονται στο πλευρό μας. Όπως τότε, με το κωλοτουμπίσιο δημοψήφισμα του Τσιπρανδρέου, όπως πριν από λίγες μέρες στο θέμα των προσφύγων, όπως χθες με το πανό στον Παύλο Φύσσα. Στον τελευταίο μάλιστα, έχουν ιδιαίτερη αδυναμία. Δεν τον ξεχνούν ποτέ! Κι ας τον ξέχασαν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα. Κι ας έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια την κυνική παραδοχή του αρχι-ναζιστή Μιχαλολιάκου για τις ευθύνες του γκρουπούσκουλου μίσους που διευθύνει. Στο St. Pauli τραγουδούν ακόμη τα τραγούδια του Παύλου.

Φροντίζουν να μας το θυμίζουν κάθε χρόνο. Αρχής γενομένης από την εντός έδρας αναμέτρηση της 23ης Σεπτέμβρη του 2013, με αντίπαλο την Fortuna Dusseldorf. Σε εκείνο το παιχνίδι σηκώθηκαν δύο λινάτες.Στην πρώτη αναγραφόταν συγκεκριμένα τον σύνθημα «Kein Vergeben Kein Vergessen RIP KILLAH P» (μεταφ. Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε RIP KILLAH P) και η δεύτερη «RIP PAVLOS FYSSAS!!! FIGHT FASCISM, DESTROY CHRYSI AVGI» (μετ. RIP ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ, ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»).

Ίδιο σκηνικό και στις 23 Σεπτέμβρη του 2014. Ακριβώς έναν χρόνο μετά στο Millerntor  και πάλι κόντρα στην Braunschweig, ένα υπέροχο πανί κάνει την εμφάνισή του. Κυριαρχεί η προσωπογραφία του Killah P και μαζί τα συνθήματα: «ΈΝΑΣ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ» (σ.σ. στα Ελληνικά) καθώς επίσης και το: «From Hamburg to Athens, fight in solidarity» (μετ: Από το Αμβούργο μέχρι την Αθήνα, μάχη για την Αλληλεγγύη).

Μάγκες, εσείς που τριγυρνάτε εκεί στα κακόφημα για την «μπουρζουαζία» στενά της Reeperbahn, το παρακάτω κομμάτι είναι για εσάς…Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ – Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ PAULI

«Ξεπουλάνε το χιόνι τ’ ουρανού»*

 

 

 

αναδημοσίευση από   τον ημεροδρόμο 

 ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ   

 

 

Πουλήστε τα όλα! Μην αφήσετε μήτε πέτρα στη θέση της, μήτε δέντρο, μήτε θάμνο, μήτε πουλί πετούμενο. Πουλήστε λίμνες, θάλασσες, δάση, ραχούλες, κτήρια – στολίδια, λιμάνια, αεροδρόμια. Πουλήστε και αρχαία. Γιατί όχι; Στην κρίση όλα επιτρέποντα. Σκέφτεστε, όμως, πως για τα αρχαία το «πουλάω» ακούγεται κάπως βαρύ και δεν το σηκώνει η συνείδησή σας, όση απέμεινε, αν έμεινε. Στην πραγματικότητα δεν το σηκώνουν οι επικοινωνιολόγοι σας.

Το «νοικιάζω» ακούγεται πιο light και ευκολόπεπτο. Το πρότεινε, την τελευταία προεκλογική Πέμπτη, η υπηρεσιακή υπουργός Πολιτισμού, Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα. Πρότεινε, δηλαδή, η χώρα να οργανώνει εκθέσεις με αντικείμενα από τις αποθήκες των αρχαιολογικών μουσείων, οι οποίες θα παρουσιάζονται, έναντι ενοικίου, σε χώρες που δεν έχουν αρχαία (το γεγονός ότι δεν υπάρχει λαός που να μην φέρει τον δικό του υλικό πολιτισμό ας το αφήσουμε ασχολίαστο προς το παρόν!). «Θα δημιουργήσουμε έναν κατάλογο που θα είναι ο προπομπός, ο οποίος θα αναφέρει τιμές για δανεισμό, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Τα χρήματα θα πηγαίνουν σ’ ένα ταμείο με αποκλειστικό σκοπό την στήριξη των Μουσείων». Ισως κοκκίνισαν και ρίγησαν και τα αγάλματα του Μουσείου (όλα αυτά ειπώθηκαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο) αφού δεν ανατρίχιασε κανείς άλλος.

και αυτό είναι μάλλον το χειρότερο. Ότι δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έπαψε να σκέφτεται με όρους οραμάτων, ιδανικών, αξιών, ιστορικής μνήμης και εθίστηκε να σκέφτεται με όρους αγοράς. Όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται. Ο νεαρός φοιτητής , στην τηλεοπτική συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στον Ν. Χατζηνικολάου, με πόνο ψυχής ρωτούσε «οι αγορές καταρρέουν, τι θα κάνετε γι’ αυτό;». Οι αγορές όμως , νεαρέ μου, είναι κραταιές. Οι άνθρωποι καταρρέουν, φτωχαίνουν, χάνουν τη δουλειά τους, πεινάνε, κρυώνουν και καίγονται από τα μαγγάλια, αυτοκτονούν . Αλλά αυτά δεν σε αφήνουν να τα δεις. Εφ’ όσον όμως, το σύστημα ιδεολογικής χειραγώγησης έμαθε τους ανθρώπους να βλέπουν αγορές και όχι ψυχές, τότε αυτοί που κυβερνούν θα πουλήσουν ακόμα και τη μάνα που τους γέννησε (για παραφράσουμε κάπως τον Ζοζέ Σαραμάγκου) για να εξασφαλίσουν τα πλούτη τους.

Ηταν 1984 όταν ο Μάνος Κατράκης στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα», αρνιόταν να πουλήσει το κτήμα του για τουριστική εκμετάλλευση. «Ξεπουλάνε το χιόνι τ’ ουρανού» του λέει ο συντοπίτης και σύντροφός του.

Ηταν μόνο η αρχή… Μετά ήρθε ο ήρθαν οι ιδιωτικοποιήσεις, ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη, τα μνημόνια του Παπανδρέου και του Σαμαρά. Ηρθε και ο «αριστερός» Τσίπρας. Και αυτός έκανε το χειρότερο. Πήγε και πάτησε πάνω στο μνήμα – μνημείο αγωνιστών – κομμουνιστών στην Καισαριανή για να υποκλέψει ηθικό άλλοθι και να ξεπουλήσει ό,τι δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν οι προηγούμενοι. Και δεν ντράπηκε να επιδεικνύει αυτή του την ασέβεια στους νεκρούς σε ένα από τα προεκλογικά του σποτ.

Εκείνος όμως, ο κομμουνιστής στην ταινία (μα και στη ζωή) Μάνος Κατράκης, ο εξόριστος που επέστρεψε, την ώρα που ο εργολάβος πίεζε τους χωρικούς να ξεπουλήσουν τη γη τους, πήρε την αξίνα και άρχισε να σκάβει. Εκείνη η αξίνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα χέρια των ανθρώπων του μόχθου, όταν αποφασίζουν να ζήσουν από το ίδιο τους το βιος. Όταν αποφασίζουν να σκάψουν τη γη, να βάλουν μπρος τη μηχανή, να μαζέψουν τους καρπούς των δέντρων. Γιατί όλα αυτά τους ανήκουν. Η γη, τα δάση, τα αμπέλια που καρπίζουν, οι μηχανές που μουγκρίζουν στα εργοστάσια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία. Όλα δικά τους είναι και περιμένουν την «αξίνα» τους. Αν αποφασίσουν οι ίδιοι να τα διαφεντέψουν τότε θα ζήσουν οι γονείς, τα παιδιά, τα εγγόνια, όπως αξίζει στους ανθρώπους να ζουν. Και αυτό δεν είναι ουτοπία. Είναι η ίδια η ανάγκη που ξεπηδά από την πραγματικότητα.

Αλλιώς θα ζήσουμε από παντού εξόριστοι και ανέστιοι καταμεσίς της θάλασσας…

*Φράση δανεισμένη από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα»

 

 

 

ΤΑ ΑΝΩΓΕΙΑ ΦΤΥΝΟΥΝ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΨΗΦΙΖΟΥΝ…

Γ. Ρούσης: Όχι άλλα παραμύθια

«Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.»

Αν όπως μας λέει ο Μανόλης  Αναγνωστάκης πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά, είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι πρέπει να λέμε την αλήθεια στον λαό. Και το λέω αυτό, διότι και στις προηγούμενες εκλογές και σε τούτες, οι ποικίλης έντασης ρεφορμιστικές δυνάμεις, στο όνομα του να μην φοβίσουν τους ψηφοφόρους, τους λένε συνειδητά ψέματα, ακόμη και στις περιπτώσεις  εκείνες που οι παραμορφωτικοί τους φακοί τούς επιτρέπουν να συλλάβουν την αλήθεια.

Μια τέτοια στάση ακολούθησε συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις προηγούμενες εκλογές, με τα γνωστά αποτελέσματα, και την ίδια στάση φαίνεται να ακολουθεί και η ΛΑΕ σε τούτες. Κάτι τέτοιο όμως είναι ανεπίτρεπτο για την Αριστερά, και αυτό από πολλές απόψεις.

1. Καταρχάς και καταρχήν δεν αρμόζει στην ηθική της Αριστεράς να κρύβει όπως τα αστικά κόμματα την αλήθεια και να παραμυθιάζει το λαό, κάτι που αυτά είναι υποχρεωμένα να  πράττουν ακριβώς επειδή η ίδια τους η ιδεολογία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ψευδής απεικόνιση της πραγματικότητας.

2. Η λογική ‘’ας πάρουμε την κυβερνητική εξουσία και στη συνέχεια θα προχωρήσουμε στις πολιτικές που επιβάλλεται’’,  είναι δείγμα μιας βαθύτατα αντιδημοκρατικής φιλελεύθερης αντίληψης, η οποία αντιμετωπίζει την εξουσία ως κάτι ξέχωρο από την κοινωνία και το λαό και την κυβέρνηση, όχι σαν τον  υπηρέτη του λαού αλλά σαν αφεντικό του.

3. Μια τέτοια λογική παραβλέπει ότι είναι αδύνατον να εφαρμοστεί μια φιλολαϊκή πολιτική δίχως να έχει σαν θεμελιακό, αν όχι μοναδικό της στήριγμα, τον ίδιο τον οργανωμένο λαό και το κίνημά του.

4. Και ίσως το πλέον εγκληματικό πολιτικά, είναι ότι μια τέτοια στάση αντί να προωθεί την λαϊκή συνειδητότητα προς την εν δυνάμει επαναστατικοποίησή της, αξιοποιώντας τα ρήγματα που η ίδια η αστική πραγματικότητα δημιουργεί  στην λαϊκή  συνείδηση, την καθηλώνει  στα αστικά πλαίσια.

Στις επερχόμενες εκλογές το μέγα παραμύθι το οποίο δυστυχώς εκτός από τις μνημονιακές δυνάμεις συνεχίζει να αφηγείται  και η ΛΑΕ, είναι ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική  εντός ΕΕ.

Εκτός από περιπτώσεις όπως εκείνες των συνεργαζόμενων με την ΛΑΕ Γλέζου, Κωνσταντοπούλου και Βαλαβάνη, όπου ο πρώτος είναι κατά της εξόδου από την ευρωζώνη, η δεύτερη στα πλαίσια της θεσμολαγνείας της φαντασιώνεται επαναφορά στις δημοκρατικές αρχές της ΕΕ και της ευρωζώνης και η τρίτη δηλώνει ότι θα αποδέχονταν την επαίσχυντη πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους δυνάστες μας του Φλεβάρη, η ίδια η ΛΑΕ δεν προσδιορίζει την έξοδο από την ΕΕ ως απαραίτητη προϋπόθεση  για την εφαρμογή του προγράμματός της. Ακόμη χειρότερα, η ΛΑΕ δηλώνει ότι εναντιώνεται μόνον στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο που άφηνε και ο ενιαίος   ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει  αυτή κάποια  φιλολαϊκή πολιτική.

Από την άλλη δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε ότι η εκ μέρους του ΚΚΕ  μετατροπή της εξόδου από το Ευρώ -καταστροφική κατά τον Δημήτρη Κουτσούμπα πριν την έλευση του σοσιαλισμού- αλλά και από την ΕΕ, από προϋποθέσεις  για να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό σε συνέπειες του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αποτελεί ένα άλλο παραμύθι το οποίο με τη σειρά του συμβάλλει και αυτό στην διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

Ας πούμε λοιπόν το λύκο, λύκο και εν προκειμένω την ΕΕ φωλιά  των λύκων, λάκκο των λεόντων, θηλιά στο λαιμό μας.

Ας πούμε ευθαρσώς ότι αυτή είναι αδύνατον να μετατραπεί σε Ευρώπη των λαών και ότι θα πρέπει να διαλυθεί.

Ας πούμε ξεκάθαρα ότι η ΕΕ αποτελεί θεμελιακή συνιστώσα της Τρόικας που μας καταδυναστεύει, ότι η συμμετοχή σε αυτήν είναι η αιτία της διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας και της συρρίκνωσης της δημοκρατίας.

Ας πούμε ακόμη ότι η  υλοποίηση επί μέρους προοδευτικών μεταρρυθμίσεων είναι αδύνατη όσο παραμένουμε στην ΕΕ .

Όχι λοιπόν για άλλη μια φορά χαμένη ψήφο στους διάφορους αριστερούς πολιτικούς παραμυθάδες, αλλά ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους  συνεργαζόμενους με αυτήν που είναι οι μόνοι που στο πρόγραμμα τους  περιλαμβάνουν την εδώ και τώρα αποδέσμευση από την ΕΕ.
Γιώργος Ρούσης

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 13.9.2015

Περί συμβιβασμών, φυγών και υπεκφυγών -Μια αναγκαία απάντηση στο Ριζοσπάστη

Γράφει ο Μιχάλης Παπαμακάριος*

 

Την τιμητική της είχε για μια ακόμη φορά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» της προηγούμενης Κυριακής, σε άρθρο του Κώστα Μπορμπότη, μέλους της ιδεολογικής επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με τον ευφάνταστο τίτλο «Καμία ΑΝΤΑΡΣΥΑ!… συμβιβασμός». Στο επίκεντρο της πολεμικής του συναγωνιστή Μπορμπότη μπήκε, για μια ακόμη φορά, η μετωπική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κατηγορείται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν για τις συζητήσεις της με τη ΛΑΕ, σχετικά με τη δυνατότητα εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας η οποία διεξήχθη το προηγούμενο διάστημα και δεν κατέληξε -για λόγους που είναι πλέον δημοσιευμένοι-, τουλάχιστον από τη πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Καταρχήν, υποχρεούμαστε να θυμίσουμε στο συντάκτη του Ριζοσπάστη ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχώρησε, μετά το δημοψήφισμα, σε πρόταση για την αναγκαία πολιτική συμπόρευση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που τοποθετήθηκαν υπέρ του τριπλού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα (Όχι σε παλιά και νέα μνημόνια, Όχι στις προτάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΟΧΙ σε ΕΥΡΩ και ΕΕ) και όχι γενικά με το ΟΧΙ, όπως συνήθιζε να «πληροφορεί» ο Ριζοσπάστης τους αναγνώστες του, σχετικά με τους πραγματικούς πολιτικούς προσανατολισμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πρόταση αυτή αφορούσε (και συνεχίζει να αφορά) ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων (και όχι μόνο τη ΛΑΕ). Θα μπορούσε να αφορά και το ίδιο το ΚΚΕ αν αυτό δεν είχε υιοθετήσει, τη καινοφανή στην ιστορία της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, στάση του να μην συνεργάζεται σε κανένα μέτωπο πάλης για οποιοδήποτε στόχο και με κανέναν, και βέβαια να μην είχε «στρίψει δια του αρραβώνα» με το άκυρο στο δημοψήφισμα.

Το άρθρο δείχνει την απογοήτευση της ηγεσίας του ΚΚΕ για το ότι δεν συνεργάστηκε τελικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη ΛΑ.Ε. και για αυτό το λόγο στέκεται αρκετά στην επιλογή των οργανώσεων ΑΡΑΝ – ΑΡΑΣ να συμπορευτούν με τη ΛΑ.Ε. Μας πληροφορούν μάλιστα και για τα αποτελέσματα της εσωτερικής συζήτησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το ότι «η μισή ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήγε στη ΛΑΕ». Τέτοια γνώση των εσωτερικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ… (άσχετα δηλαδή αν με πολύ μεγάλη πλειοψηφία τα μέλη, οι επιτροπές και τα όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ψήφισαν για την εκλογική της τακτική και για την αυτοτελή παρέμβασή της στις εκλογές). Τη φυσιογνωμία ενός κόμματος ή ενός μετώπου την χαρακτηρίζει αυτό που τελικά κάνει το ίδιο μέσα από τις δημοκρατικές του διαδικασίες και τις τελικές του αποφάσεις. Είναι σαν κάποιος να προσπαθεί να κρίνει τη πολιτική του ΚΚΕ με το τι είπε ή έπραξε η μία ή η άλλη ομάδα που έμεινε ή έφυγε από το κόμμα. Θα περιμέναμε μεγαλύτερη σοβαρότητα.

Επίσης, αναγκαζόμαστε να θυμίσουμε στους συντρόφους του ΚΚΕ ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Το κόμμα το οποίο έχει συμμαχήσει -και μάλιστα συμμετέχοντας σε συγκυβέρνηση- με τη ΝΔ και σε οικουμενική με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που κατέβηκε στις δημοτικές εκλογές του 2002 και 2006 μαζί με το ΔΗΚΚΙ και διετέλεσε προνομιακός του σύμμαχος ο «πυρίκαυστος» Ζουράρης, τωρινός σύμμαχος των ΑΝΕΛ και άλλοι πολιτικοί αστικής αναφοράς, πάει πολύ να κουνάει το δάχτυλο σε άλλες οργανώσεις της αριστεράς για τη πολιτική των συμμαχιών τους.

Ωστόσο, η ουσία είναι στην βασική κριτική που επιχειρεί να κάνει ο Ριζοσπάστης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σχετικά με το κάλεσμα πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας που κατέθεσε και το πόσο ενσωματωμένο είναι. Γράφει ο Ριζοσπάστης σχετικά:

«Στο κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι άμεσοι πολιτικοί στόχοι περιγράφονται ως εξής:

1. «Ανατροπή όλων των μνημονίων».

2. «»Μονομερής» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος» (βλ. μισθοί, συντάξεις κ.λπ.),

3. «Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών επιχειρήσεων»,

4. «Παύση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους».

5. «Άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ».

6. «Υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων». Τι από αυτά δεν χωράει στο πρόγραμμα της ΛΑΕ»;

Μάλιστα. Ε τότε, αφού όλα αυτά χωράνε στο πρόγραμμα της ΛΑΕ, γιατί δεν συμφώνησε με αυτά και δεν ευοδώθηκε η συνεργασία, ή γιατί αυτά δεν αποτελούν το πρόγραμμα της ΛΑΕ; Ο Ριζοσπάστης αφήνει να εννοηθεί ότι «τα χαλάσαμε στις καρέκλες». Αν θέλαμε καρέκλες, ο Ριζοσπάστης το γνωρίζει πολύ καλά, θα τις είχαμε πιάσει εδώ και χρόνια, οι ευκαιρίες και οι προσκλήσεις πολλές. Βέβαια ο Ριζοσπάστης ξεχνά ότι, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνοδεύεται από τη τοποθέτηση τού ποιος θα επιβάλει αυτό το πρόγραμμα και με ποια μέσα, μιλώντας με σαφήνεια για το ότι: «Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί από ένα πλατύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στηριγμένο στη δύναμη και το κίνημα του οργανωμένου, αγωνιζόμενου και ενωμένου λαού, της εργατικής τάξης και της μαχητικής νεολαίας».

Κατά τη γνώμη μας, ο αγώνας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, τη διεκδίκηση και την επιβολή πλευρών αυτού του προγράμματος, από το ταξικά ανασυγκροτημένο και πολιτικοποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, οδηγεί την ταξική πάλη σε ανώτερο επίπεδο και δημιουργεί προϋποθέσεις για επαναστατικά (και βέβαια πιθανά αντεπαναστατικά) γεγονότα. Είναι η δοκιμασία ενός δρόμου προσέγγισης της επανάστασης στη σημερινή Ελλάδα, στην πραγματική ζωή και όχι στη φαντασία των κομμουνιστών. Γνωρίζουμε καλά πως το σύνολο αυτού του προγράμματος για να εφαρμοστεί χρειάζεται να χάσει το κεφάλαιο την εξουσία και τον έλεγχο των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, χρειάζεται με άλλα λόγια η εξουσία των εργαζομένων. Αλλά αλλοίμονο αν οι κομμουνιστές υποστηρίζουν ότι αν δεν πάρει την εξουσία η εργατική τάξη, καμιά ανατροπή, καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή. Αν είναι έτσι, ποιος ο λόγος να υπάρχει μαζικό διεκδικητικό κίνημα, αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, αφού ό,τι και να γίνει, την άλλη μέρα «πάλι καπιταλισμό θα έχουμε». Λες και είναι ίδιο για τους εργάτες να έχουμε καπιταλισμό με τα πάντα ιδιωτικά ή όχι, με στρατιωτική δικτατορία ή κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία ή όχι, με δικαίωμα να απεργούν οι εργάτες ή όχι…. Τέτοια μεθοδολογία για τη σχέση μεταρρύθμισης – επανάστασης πραγματικά δεν την αντιλαμβανόμαστε και ναι, την απορρίπτουμε.

Τι αντιπαραβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ στη πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Το θέμα είναι η «λαϊκή εξουσία», χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να βγούμε έξω από την ΕΕ. Μάλιστα. Και αφού δεν μπορούμε να βγούμε τι μας μένει; Η ρητορική για τη «λαϊκή εξουσία» και το κινηματικό «κατενάτσιο», για να φάμε όσα λιγότερα γκολ μπορούμε δηλαδή, από έναν αντίπαλο που μας έχει κλείσει στα καρέ μας και μας σφυροκοπά αδιάκοπα, περιμένοντας να λήξει ο αγώνας… Έλα όμως που ο αγώνας αυτός δε λήγει ποτέ αν δεν τον λήξεις….. Τελικά, αυτό που μένει είναι οι διαδηλώσεις – κομματικής συγκρότησης τύπου ΠΑΜΕ, (δεν τις υποτιμάμε καθόλου, αλλά συγκροτεί αυτή η λογική μαζικό κίνημα;), οι καμπάνιες για «ισχυρό ΚΚΕ παντού» και η μάχη της κάλπης. Και κάπως έτσι οι κουμουνιστές, σαν τους χριστιανούς, περιμένουν με νηστεία, κατήχηση και προσευχή την έλευση της λαϊκής εξουσίας, για την οποία -πέραν όλων των άλλων- δεν ξεκαθαρίζουν, αν θα έρθει με επανάσταση, με 50+1 του ΚΚΕ στη κοινωνία, με κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή με κάτι άλλο;

Θα μας επιτραπεί μια ιστορική σύγκριση για να αναδείξουμε την αντιδιαλεκτική λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζει τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους που πρέπει να έχει σήμερα το εργατικό κίνημα. Ας κάνουμε, π.χ., ένα ταξίδι στο χρόνο, και ας φανταστούμε ότι το ΚΚΕ υπάρχει και δρα στη προεπαναστατική Ρωσία. Στο ζήτημα να ανατραπεί ή όχι ο τσάρος, το ΚΚΕ θα έλεγε μάλλον τα εξής: «το θέμα είναι να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση, το να πέσει ο τσάρος είναι ενσωμάτωση ή και καταστροφή χωρίς αυτή». Με την ίδια ακριβώς λογική η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμετωπίζει και το θέμα του ΕΥΡΩ και της ΕΕ. Όχι σαν ένα πολιτικό στόχο πάλης που απαντά ανατρεπτικά στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και της ίδιας της ταξικής πάλης, βελτιώνει το συσχετισμό δύναμης και ενισχύει τη δυναμική της επανάστασης στην Ελλάδα του σήμερα, αλλά σαν αποτέλεσμα και μόνο της «λαϊκής εξουσίας». Τελικά, πολύ με την ενσωμάτωση και τον οπορτουνισμό ήταν τότε οι μπολσεβίκοι, αφήστε δε που αυτοί στα σοβιέτ και τις εργοστασιακές επιτροπές ήταν μαζί με τους μενσεβίκους, τους σοσιαλ-επαναστάτες και άλλα «αναχώματα» και δεν είχαν φτιάξει τα δικά τους «σωστά» σοβιέτ…..

Αλλά πραγματικά, το θέμα της εξόδου από την ΕΕ μπορεί να το ενσωματώσει η αστική τάξη στην Ελλάδα; Γενικά και τελικά αφηρημένα, μπορεί να υπάρξει Ελληνικός καπιταλισμός χωρίς ΕΕ; Αλλά αυτό δεν συνιστά «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Αν για ένα τακτικό πολιτικό ελιγμό του Τσίπρα με το δημοψήφισμα, η εγχώρια αστική τάξη «κίνησε γη και ουρανό», έβαλε όλα της τα πολιτικά, κοινωνικά, και μιντιακά μέσα να πέσουν με λύσσα πάνω στο λαό και ταυτόχρονα οι συμμαχικοί της ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί έκαναν το ίδιο, αυτό γιατί έγινε άραγε; Για να πουλήσει πολιτικό τσαμπουκά η αστική τάξη στο λαό, ή γιατί έχει κάποια ψυχοπαθολογική εμμονή με την ΕΕ; Πώς εκφράστηκαν εκείνα το τμήματα της αστικής τάξης που είναι με τον «καπιταλισμό της δραχμής»; Και μην μας απαντήσει κανείς για τον έναν φαρμακοβιομήχανο που έκανε κάποιες δηλώσεις. Υπάρχει κάτι βαθύτερο εδώ και το βαθύτερο είναι τα χιλιάδες οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιμπεριαλιστικά νήματα που δένουν την εγχώρια αστική τάξη με το ευρώ και την ΕΕ και την κάνουν υπέρ- επιθετική σε όποιον επιχειρήσει να τα κόψει.

Στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τής τρέχουσας προεκλογικής περιόδου, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ θέτουν ως κριτήριο της ψήφου το «ποιος έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής». Πραγματικά οι σύντροφοι του ΚΚΕ πιστεύουν ότι αυτό κρίνεται στις εκλογές της 20 Σεπτέμβρη; Γενικά, αυτό ίσχυε στη ταξική πάλη και το 1955 και το 1995 και θα ισχύει και το 2025. Πιστεύουν δηλαδή, ότι σήμερα τίθεται στην ημερήσια διάταξη θέμα αλλαγής κοινωνικού και οικονομικού καθεστώτος και θέτουν αυτό το κριτήριο; Βρισκόμαστε δηλαδή στα πρόθυρα μιας κοινωνικής επανάστασης; Μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση των ζητημάτων που θέτει η πολιτική συγκυρία της νέας επίθεσης του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και των κομμάτων τους και η ανάγκη συγκρότησης μετώπου ανατροπής της, με τη φυγή στο «ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής», αναδεικνύει δίχως άλλο το διαζύγιο του ΚΚΕ με κάθε σχέση τακτικής – στρατηγικής που πρέπει να αναζητήσουν οι επαναστατικές και κομμουνιστικές δυνάμεις στην εποχή μας.

Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ όμως θέτουν και ένα άλλο ζήτημα. Την ανάγκη να ενισχυθεί η δύναμη που προετοιμάζει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την ΕΕ. Συμφωνούμε. Αλλά πως εννοούμε αυτή τη «προετοιμασία»; Με τη ρητορική και τη ζύμωση της «λαϊκής εξουσίας»; Με την κήρυξη εμφυλίου σε όποιον άλλο αριστερό; Με την αντιμετώπιση των όποιων αριστερών διαφοροποιήσεων (που πάντα στην αρχή είναι ασταθείς και ταλαντευόμενες) σαν προϊόν κατασκευασμένο από την αστική τάξη για «ανάχωμα»; Με τις «δικές μας» λαϊκές επιτροπές και τη μεταμόρφωση των κομματικών οργανώσεων σε «κοινωνικούς φορείς»; Με την χρήση των όποιων σωματείων έχουμε πλειοψηφία σε ακτίφ των συνδικαλιστικών μας μελών;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εργάζεται για μια άλλη προετοιμασία. Για την επεξεργασία και κατάθεση στο λαό ενός δρόμου χωρίς μνημόνια, ευρώ ΕΕ, σε ρήξη με το κεφάλαιο. Για την συγκρότηση μια σύγχρονης επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Αγωνίζεται για την διαμόρφωση όρων αντεπίθεσης και ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, για την πάλη ενάντια στη συνέχιση και κλιμάκωση της μνημονιακής, ευρωενωσιακής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας από την κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές. Για τη διαμόρφωση του ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος. Ειδικά στον κρίσιμο αυτό στόχο απαιτείται η συμβολή και κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος αλλά και της Αριστεράς, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, μέχρι το ΚΚΕ και τις δυνάμεις της ΛΑΕ ή άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα επιλέξουν την ρήξη με την μνημονιακή πολιτική και την έμπρακτη συμβολή στο κίνημα. Η ηγεσία και οι αγωνιστές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τι θα απαντήσουν σε αυτό το κάλεσμα;

Για να προχωρήσει έμπρακτα αυτή τη προσπάθεια, χρειάζεται η αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της εκλογικής της συνεργασίας με το ΕΕΚ και ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες και στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη.

*Ο Μιχάλης Παπαμακάριος είναι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

 

Πηγή:pandiera

 

Διαβάστε σχετικά:
«Καμιά ΑΝΤΑΡΣΥΑ !… συμβιβασμός»

Άρθρο στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη (6-9) του Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Διάλογος με έναν τρελό

αναδημοσίευση απο το   facebook

 

 

καθομαι στο γραφειο με ανοιχτο τον υπολογιστη και μπαινει ενας τροφιμος για να μου ζητησει τα φαρμακα του που ειχε ξεχασει πως τα ηπιε. περναει η εικονα του νεκρου παιδιου στην παραλια και ακολουθει ο παρακατω διαλογος.
-τι ειναι αυτο?
-ενα παιδι
-γιατι δεν το σηκωνουν? θα πνιγει
-εχει πνιγει
-η μαμα του που ειναι?
-δεν ξερω
-να την βαλουν φυλακη. δεν προσεξε το παιδι
-δεν φταιει η μαμα του. το εβαλε σε μια βαρκα για να το σωσει απο τον πολεμο αλλα για αυτες τις βαρκες δεν υπαρχει λιμανι
-γιατι δεν υπαρχει λιμανι?
-γιατι οι χωρες που δεν εχουν πολεμο δεν τους θελουν
-προσφυγες ειναι δηλαδη?
-προσφυγες
-ακουσε μαρια μου…
-δεν με λενε μαρια βρε γιαννη
-δεν εχει σημασια. τυχαιο ειναι το ονομα σου. τυχαιο και που δεν ζεις στον πολεμο.
αυτοι που δεν θελουν τους προσφυγες ειναι καταραμενοι
-δεν προκειται να αλλαξουν
-η γη δεν ανηκει σε κανεναν. οι ανθρωποι δεν εδωσαν γη σε αυτο το παιδι για να περπατησει αλλα η γη του εδωσε μια γωνια για να πεθανει. το χωμα δεν κανει διακρισεις. τους δεχεται ολους. ασπρους μαυρους κιτρινους…ολους
-πιστευεις οτι ξεκουραστηκε?
-φυσικα. κοιμαται μπρουμυτα για να μην βλεπει τους ανθρωπους
-πηγαινε στο κρεβατι σου να ξαπλωσεις. ειναι μεσημερι
-μην με διωχνεις οταν συζηταμε
-δεν αντεχω να συζηταω αλλο
-αν δεν αντεχεις να πας στον πρωθυπουργο και να του πεις οτι τους θελουμε τους προσφυγες. να τους φερουν εδω. εχουμε χωρο. εγω θα ξαπλωσω κοντα στον τοιχο και χωραει να κοιμηθει και αλλος ενας στο κρεβατι μου. και το φαι πολυ ειναι. φτανει για ολους. ετσι να του πεις. τα παιδια δεν κανει να πεθαινουν. θα του το πεις?
-δεν μπορω να του το πω αλλα θα το πω σε πολλους ανθρωπους σε λιγο
-θα πας σε πλατεια να βγαλεις λογο?
-καπως ετσι!
-να τους πεις να τα αγαπανε τα παιδια
-θα τους το πω
-και να μου φερεις τα φαρμακα μου

συζητηση με εναν τρελο
ειναι στο κρεβατι του και κλαιει. δεν ζηταει πια τα φαρμακα του. εχει μαζευτει κοντα κοντα στον τοιχο και μονολογει… τι ενας της ειπα? αν μαζευτω πιο πολυ, και δυο χωρανε.

Αντί για εισιτήριο, φέρε…σαμπουάν!

αναδημοσίευση από  stpaulithess

 

St. Pauli δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο! Μπορεί οι κινήσεις του συγκεκριμένου τμήματος που -κακά τα ψέματα- είναι και το πιο λαοφιλές, να τυγχάνουν μεγαλύτερης προβολής, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα του συλλόγου μένουν με σταυρωμένα τα χέρια, ειδικά όταν πρόκειται για θέματα προσφύγων και μεταναστών που ήδη έχουν φτάσει στο Αμβούργου και διαμένουν σε πρόχειρους καταυλισμούς γύρω από το Millerntor και την γειτονιά του Pauli.  

Αξιοπρόσεκτη για παράδειγμα, είναι η αφίσα αλληλεγγύης του τμήματος χάντμπολ. Επειδή κατά την τελευταία εκδρομή τα μέλη του St. Pauli Thessaloniki Club είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν έναν αγώνα της ομάδας χάντμπολ, γνωρίζουμε ότι εισιτήριο εισόδου με την κλασσική έννοια του όρου δεν υπάρχει. Το τμήμα στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική ενίσχυση που προέρχεται από τους φίλους της ομάδας. Στο πλαίσιο αυτό δεν υπάρχουν ελεγκτές κατά την είσοδό σου στα κλειστά της Thedestraße και της Budapesterstraße προκειμένου να σκίσουν στην άκρη το εισιτήριο και να περάσεις μέσα. Υπάρχει μόνο ένας τύπος (συνήθως οπαδός της ομάδας) που κρατά ένα κουτί οικονομικής ενίσχυσης και…»ότι έχετε ευχαρίστηση».

Για τα δύο παιχνίδια όμως που θα έχει κάποιος την δυνατότητα να παρακολουθήσει το Σάββατο (5/9), αυτό των γυναικών (17.00) με την HSG Jörl-Doppeleiche Viöl και αυτό των ανδρών (20.00) με την Preetzer TSV, οι υπεύθυνοι του τμήματος δεν ζητούν από τους οπαδούς να δώσουν οικονομική ενίσχυση κατά την είσοδο τους στο κλειστό, αλλά να φέρουν μαζί τους, ένα σαμπουάν, ένα αφρόλουτρο, μια οδοντόκρεμα, μια οδοντόπαστα ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο μπορεί να συνιστά είδος υγιεινής για τους πρόσφυγες που έχουν φτάσει στο Αμβούργο και δεν έχουν τα στοιχειώδη. Μάλιστα η καμπάνια έχει τίτλο: «Bring Your Duschgel» (μεταφ: «Φέρε το αφρολουτρό σου») και αναμένεται να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα, δεδομένου ότι μετά το ποδόσφαιρο, ο κόσμος γουστάρει πολύ το συγκεκριμένο άθλημα και το στηρίζει μαζικά.

Οι κινήσεις ενίσχυσης των προσφύγων πάντως δεν σταματούν εκεί. Πρόσφατα το τμήμα σκάκι διοργάνωσε σχετικό τουρνουά και όλα τα έσοδα που συγκεντρώθηκαν, δόθηκαν στους πρόσφυγες, ενώ για όσους δεν το γνωρίζουν, εντός του Fanladen στεγάζεται πλέον και τμήμα Subbuteo!

Για όσους έχουν μεγαλώσει με το συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό παιχνίδι, γνωρίζουν ότι τα γήπεδα από τσόχα αποτελούν μικρογραφίες κανονικών γηπέδων, με κερκίδες, προβολείς ακόμη και διαφημιστικές πινακίδες. Στο πρόσφατο τουρνουά που διοργάνωθηκε λοιπόν, τα παιδιά που συνθέτουν το τμήμα Subbuteo, αποφάσισαν να διαθέσουν προς τα υπόλοιπα κλαμπ, τις καφετέριες της περιοχής ή ακόμη και τις πολιτικές ομάδες τις πινακίδες που θα βρίσκονται περιφερειακά του αγωνιστικού χώρου. Στο σύνολο, ο διαφημιστικός χώρος αντιστοιχεί σε 108 μικρά μπανεράκια τα οποία αν διατεθούν όλα στην τιμή των 5 ευρώ, θα αποφέρουν συνολικά το ποσό των 540 ευρώ.

Όπως αναφέρουν τα παιδιά του τμήματος: «Ξέρουμε ότι το ποσό δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο για τις ανάγκες που υπάρχουν, ωστόσο μπορεί να διατεθεί για την αγορά ειδών υγιεινής. Ότι μπορούμε να προσφέρουμε να το προσφέρουμε».

Όλα αυτά βέβαια, δεν γράφονται μόνο και μόνο γιατί αξίζουν της προσοχής μας. Γνωρίζουμε ότι η St. Pauli δεν είναι ένας απλός σύλλογος. Τα γράφουμε γιατί διαπιστώνουμε ότι το τελευταίο διάστημα, η αθλητική κουλτούρα της Γερμανίας έχει αφοσιωθεί εξ’ ολοκλήρου σχεδόν, στην ανακούφιση αυτών των ανθρώπων που έφυγαν από τον τόπο τους με σκοπό να ζήσουν ειρηνικά. Αν σκεφτεί κανείς, ότι αυτό συμβαίνει σε συνθήκες σκληρού καπιταλισμού, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι στην Ελλάδα οχι απλά δεν μπορούμε, αλλά δεν θέλουμε…