Ή θα τα κάψουμε όλα ή θα καούμε …

αναδημοσίευση από inred.gr

Η κρίση καλά κρατεί. Οι ανταγωνισμοί στο απόγειό τους. Τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από τους λαούς. Μνημόνια λέγονται, λιτότητες λέγονται, μέτρα με όποιο επιθετικό προσδιορισμό εφευρίσκουν λέγονται, πόλεμοι και προσφυγιά, ανεργία, ανέχεια, δυστυχία.

Γιατί όλα αυτά; Για την «ανάπτυξη». Τουτέστιν για την κερδοφορία. Για τις αγορές που «ασφυκτιούν» μέσα στα απίστευτα συσσωρευμένα κέρδη που απόκτησαν μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Για την παγκοσμιοποίηση που τους άνοιξε παραπάνω την όρεξη.

Οι λαοί τι απόκτησαν όλα αυτά τα χρόνια; Με σκληρούς αγώνες ορισμένα κοινωνικά δικαιώματα και παροχές, ελάχιστη ανταμοιβή για τη κλεμμένη υπεραξία μισού αιώνα ιδρώτα και αίματος.

Η «Ευρώπη των λαών»,  λυκοσυμμαχία συμφερόντων που αλληλοϋποβλέπεται και επιδιώκει να αρπάξει ένα κομμάτι από την πίτα που ξαναμοιράζεται.

Οι λαοί οφείλουν να πληρώσουν τα έξοδα. Να πληρώσουν την κρίση τους. Να επιστρέψουν τα «κεκτημένα» και να δώσουν ακόμη περισσότερα. Να επιστρέψουν στο μεσαίωνα και να αποδεχτούν την νέα φεουδαρχία του κεφάλαιου και των αγορών του.

Τι κάνουμε; Οι αυταπάτες τελειώσανε. Οι αναθέσεις βαλτώσανε. Οι «διασώστες» μας ξεπούλησαν. Τα σύννεφα πυκνώνουν. Τι περιμένουμε;

Μια αχτίδα στο σκοτάδι;

Εψές μια τέτοια αχτίδα έλαμψε στο Βέλγιο κι άναψε πυρκαγιά. Πυρκαγιά που τσουρούφλισε τη φανταχτερή βιτρίνα του καπιταλισμού των Βρυξελλών. Οι Βέλγοι εργαζόμενοι δείξαν ότι δεν θα αποδεχτούν τα μέτρα της φτωχοποίησης. Δεν θα αποδεχτούν τη λιτότητα. Θα πολεμήσουν και θα τα κάψουν όλα εάν χρειαστεί.

Εδώ ένας αμοραλιστής, ψευτοαριστερός κι αδούλευτος  40άρης που δεν έμαθε ποτέ τι σημαίνει μεροκάματο και συνεπώς ποτέ του δεν αντιλήφθηκε τι πάει να πει κλεμμένη υπεραξία συμφιλιώθηκε με τα όρνια κι έγινε μαριονέττα τους.

Συμφιλιώθηκε με όλους τους βρικόλακες της μεταπολιτευτικής πολιτικής ιστορίας και με τα αφεντικά τους που ρήμαξαν τον τόπο. Καλλιέργησε ψευδαισθήσεις, ξεπούλησε οράματα –  άτολμος και περιδεής, περιφέρεται στου κεφάλαιου τα φόρα και τις συνάξεις οπλισμένος με το χαμόγελο του ψεκασμένου.

Ο μαύρος Οκτώβρης που διανύουμε πρόκειται να αποδειχτεί μοιραίος για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που δοκιμάζεται σκληρά. Μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, παροχές, μικρές περιουσίες καμωμένες με αίμα και ίδρωτα πρόκειται να καούν για να κινήσουν την ατμομηχανή της νέας κερδοφορίας τους.

«Τι περιμένετε; Οτι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν, κι ότι οι αχόρταγοι , κάτι θε να σας δώσουν; Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν;»

Εψές οι Βέλγοι απάντησαν. Ή θα τα κάψουμε όλα ή θα καούμε! Τώρα είναι η σειρά μας.

Άκις Ξενάκις

Ευρώ ή δραχμή;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παρατήρηση πρώτη: Εκτός από το ξεκατίνιασμα υπάρχει και η πολιτική ανάλυση. Εκτός από την κινδυνολογία υπάρχει και η αλήθεια των πραγματικών και όχι των κατασκευασμένων διλλημάτων. Εκτός από την αερολογία που βαφτίζει σαν «πολιτική αντιπαράθεση» τον σκυλοκαυγά υπάρχει και ο καθαρός αέρας της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης που προάγει την πολιτική σκέψη.

    Παρατήρηση δεύτερη: Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα που αντί για «απάνεμο λιμάνι» αποδείχτηκε το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα μετράει τη φτώχεια της. Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα που μόλις εμφανίστηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια ό,τι το βράδυ κόστιζε 50 δραχμές το αμέσως επόμενο πρωί κόστιζε 170 δραχμές (ήτοι 0,50 ευρώ) και ό,τι το βράδυ κόστιζε 100 δραχμές το αμέσως επόμενο πρωί κόστιζε 341 δραχμές (ήτοι 1 ευρώ).

    Παρατήρηση τρίτη: Δραχμή είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1893 και το 1932. Δραχμή είναι το νόμισμα που στο όνομα της «ισχυροποίησής της», μέσα σε ένα βράδυ, δια της υποτίμησής της κατά 50% και της σύνδεσής της με το δολάριο (9 Απρίλη 1953) διπλασίασε τη φτώχεια για το λαό και πολλαπλασίασε τον πλούτο των «δολαριούχων». Δραχμή ήταν το νόμισμα όταν η Ελλάδα έστελνε τα παιδιά της μετανάστες στις στοές του Βελγίου και όταν (με πρόσχημα και τότε το χρέος) η κυβέρνηση Αντρέα Παπανδρέου έφτιαχνε τα «νέα τζάκια» της ολιγαρχίας, από τη μια και από την άλλη επέβαλε πάγωμα μισθών και συντάξεων στο λαό.

    Κόντρα λοιπόν στην προεκλογική έξαρση της ευρωλατρείας και της δραχμοφοβίας από τη μια, είτε της δραχμολατρείας και της ευρωφοβίας από την άλλη, ας δούμε ορισμένες πλευρές του θέματος:

    To νόμισμα, εν γένει η νομισματική πολιτική, συνιστά σημαντικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που μέσω της νομισματικής πολιτικής καθορίζονται οι χειρισμοί στους τομείς της προσφοράς του χρήματος, της πίστης, των επιτοκίων.  Με άλλα λόγια όταν μιλάμε για νομισματική πολιτική μιλάμε για τον παράγοντα που σφραγίζει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Από τις επενδύσεις μέχρι το επίπεδο των τιμών, από τις εισαγωγές και εξαγωγές (ειδικά σε συνθήκες δυνατότητας  υποτίμησης ή ανατίμησης του νομίσματος)  μέχρι τους όρους και τη δυνατότητα του εξωτερικού δανεισμού.

    Όμως, αν το πρόβλημα στην Ελλάδα – και στον κόσμο – ήταν νομισματικό, τότε τα πράγματα θα ήταν σχετικά «εύκολα». Θα βρίσκαμε το καλύτερο νόμισμα και θα περνούσαμε ζωή χαρισάμενη από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Αλλά στην Ελλάδα – και όχι μόνο – το πρόβλημα δεν είναι στενά  νομισματικό. Μάλιστα θα λέγαμε (και θα το αναλύσουμε) το πρόβλημα  δεν είναι καν οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτικό.

    Εξηγούμαστε: Όταν αναφέρουμε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι οικονομικό, δεν το λέμε για να αντιπαραθέσουμε την πολιτική με την οικονομία. Το αντίθετο! Το λέμε για να τονίσουμε ακριβώς τη βαθιά διαλεκτική τους σύνδεση, όπως την αποδίδει με μέγιστη επιστημονική διαύγεια ο μαρξισμός: «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» έγραφε ο Λένιν προσθέτοντας ότι «η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία» (Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 42, σελ. 278, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).

    Υπ’ αυτή την έννοια, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας κάθε άλλο παρά αποδίδεται  μέσα από την αντιπαράθεση «ευρώ ή δραχμή». Στην πραγματικότητα το πολιτικό πρόβλημα συσκοτίζεται και αυτός είναι ο τελικός στόχος της τρομοκρατίας που αναπτύσσεται περί το νόμισμα. Η «νομισματο-τρομοκρατία» επιδιώκεται να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά ως προς τα πραγματικά διλλήματα που τίθενται ενώπιον του ελληνικού λαού.

    Εξηγούμαστε: Από τη μια μεριά έχουμε τους σεσημασμένους εκβιαστές του «μονόδρομου» που με το γνωστό τους ύφος κραυγάζουν: «Ευρώ»! «Ευρώ»! Δεδομένης της πολιτικής τους που προκαλεί κοινωνικά ερείπια και μη έχοντας να πιαστούν από πουθενά αλλού, έχουν μετατρέψει το ίδιο το νόμισμά «τους» σε κάτι σαν «καθρεφτάκι». Το επιδεικνύουν στους «ιθαγενείς» για να τους …ξεγελάσουν. Η τακτική τους είναι μια πρώτης τάξεως απόδειξη, αφ” ενός τού πόση αξία έχει το νόμισμά «τους», αφού οι ίδιοι το περιφέρουν σαν «φύκι» που καμώνεται τη «μεταξωτή κορδέλα», αφ” ετέρου τού πόσο σέβονται τον ελληνικό λαό, στον οποίο συμπεριφέρονται σαν σε «ιθαγενή» που αυτοί, οι «κονκισταδόρες», του κουνάνε «μπιχλιμπίδια».

    Πρόκειται για αστείους κομπογιαννίτες της πολιτικής οικονομίας. Πασχίζουν να προσδώσουν ρόλο «τοτέμ» στο ευρώ. Αλλά παρά την καταρρακτώδη προπαγάνδα, παρά τον φετιχισμό του εμπορεύματος – νομίσματος που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, παρά τη μετατροπή του ευρώ σε «τοτέμ», πίσω από το οποίο η άρχουσα τάξη πασχίζει να κρυφτεί για να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική της, η ουσία είναι άλλη και απολύτως ευδιάκριτη: Το νόμισμα, το κάθε νόμισμα, δεν είναι ο σκοπός. Δεν είναι η αρχή και δεν είναι το τέλος. Είναι το επίπεδο της οικονομίας μιας χώρας, είναι το παραγωγικό της επίπεδο, είναι η θέση της στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας», που καθορίζουν την αξία και τη σημασία (και) του νομίσματός της.

    Στην «φετιχοποίηση» του νομίσματος κατρακυλούν, από άλλη σκοπιά, και οι οπαδοί της δραχμής. Ειδικά όσοι μιλούν βάζοντας στη δραχμή «αριστερό» πρόσημο μοιάζουν να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Δείχνουν να ξεχνούν ότι η ύπαρξη της δραχμής από το 1833 μέχρι το 2000, είτε σε διασύνδεση με το φράγκο είτε όχι, δεν είχε τίποτα το «αριστερό» μέσα στην καπιταλιστική Ελλάδα. Κάνουν την λάθος εκτίμηση να αντιμετωπίζουν το ζήτημα του νομίσματος σαν «κρίκο» από τον οποίο θα μπορούσε να τραβηχτεί το σύνολο της πολιτικής «αλυσίδας» υπέρ του λαού. Αλλά έναν τέτοιο κίνδυνο θα τον είχαν αντιληφθεί και εκείνες οι μερίδες της ολιγαρχίας που και στην Ελλάδα, και στην Γερμανία και στην Γαλλία – για δικούς τους λόγους – επίσης «παίζουν» με το εθνικό νόμισμα. Αλλά: Το «εθνικό» νόμισμα σε μια χώρα που απαρτίζεται από «δυο έθνη» δεν θα είναι ποτέ νόμισμα στην υπηρεσία του «έθνους» των εργαζομένων όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια του «έθνους» των κεφαλαιοκρατών.  

    Ας κάνουμε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον ορθολογισμό: Το νόμισμα, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι είναι αναγκαία, εντούτοις δεν είναι ταυτόχρονα και η ικανή συνθήκη που θα καθορίσει την πορεία μιας οικονομίας.

    Για παράδειγμα: Αν αύριο η Ταγκανίκα ανακηρύξει ως επίσημο νόμισμά της το δολάριο, προφανώς δεν θα γίνει Αμερική. Από την άλλη είναι οι ΗΠΑ του δολαρίου που το χρέος τους φτάνει στα 14 τρισεκατομμύρια! Παρακάτω: Όταν η Αργεντινή κατέρρευσε και χρεοκόπησε, το νόμισμά της, το πέσο, ήταν διασυνδεδεμένο με το δολάριο. Επίσης: Η Κίνα ανεβαίνει την πυραμίδα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης χωρίς να έχει νόμισμα το ευρώ ή το δολάριο. Και η Ελβετία δε χρειάζεται το ευρώ ή το δολάριο για να λειτουργεί ως παγκόσμιος αποθησαυριστής.

    Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: Το νόμισμα είναι ένα «εργαλείο». Και όπως κάθε εργαλείο κρίνεται με βάση το «ποιανού» τη δουλειά κάνει, και σε ποιο πλαίσιο την κάνει. Και είτε με τη δραχμή, είτε τώρα με το ευρώ, εκείνα που υπηρετούνται, δεδομένης της ανισομετρίας εντός της ΕΕ, είναι τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών, είναι τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας.Η οποία γι” αυτό, άλλωστε, επέλεξε την προσχώρηση της χώρας στο ευρώ, καταθέτοντας από την πρώτη στιγμή ένα κομμάτι εθνικής κυριαρχίας (την οποία τώρα θυμούνται οι θιασώτες του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης) διά της απεμπόλησης της δυνατότητας άσκησης αυτοτελούς νομισματικής πολιτικής.

    Σε ό,τι αφορά το λαό, όμως, στην καπιταλιστική Ελλάδα (όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ με το παγκόσμιο δολάριο, στην Αγγλία με την εθνική λίρα και στον κόσμο όλο με τον χρυσό ως γενικό ανταλλακτικό ισοδύναμο), το ευρώ, η δραχμή, η αρχαία μνα, τα τάλαντα και τα γρόσια, το χρήμα, γενικά, αποτελεί και θα αποτελεί εκείνο το γενικό ισοδύναμο που αποτυπώνει την ανταλλακτική αξία των εμπορευμάτων και την αποκρυσταλλωμένη κοινωνική εργασία, μέσα στο καθεστώς της εκμετάλλευσης.

    Το ζήτημα για το λαό, επομένως, δεν είναι μια «καλύτερη» δραχμο-διαχείρηση ή μια «καλύτερη» ευρω-διαχείρηση της εκμετάλλευσής του και της βαρβαρότητας. Δεν είναι αν θα μετράει τη φτώχεια του σε ευρώ ή σε δραχμές. Το καίριο, το αποφασιστικό, το καθοριστικό, είναι η αποτίναξη της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Με όποιο γενικό ισοδύναμο κι αν την μετρούν. Είτε σε ευρώ. Είτε σε δραχμές.

Κράτος εχθρικό στο λαό

από  τον ριζοσπάστη

Στους χειρισμούς για τη Χρυσή Αυγή κυριαρχεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να κατοχυρωθεί σαν εγγυητής της «νομιμότητας» και της «σταθερότητας». Πάνω εκεί ανταγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ. Προβάλλει τη συμβολή όλων των θεσμών του αστικού κράτους στη «θωράκιση της δημοκρατίας», με στόχο να τους εξωραΐσει στα μάτια του λαού και ταυτόχρονα να τους ενισχύσει σε βάρος του. Ορισμένα παραδείγματα: Η αστική Δικαιοσύνη εμφανίζεται να κάνει καλά και γρήγορα τη δουλειά της στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής. Η ίδια Δικαιοσύνη βγάζει παράνομες εννιά στις δέκα απεργίες, καταδικάζει πρωτοπόρους εργάτες, έχει χαρακτηρίσει και έχει διώξει επανειλημμένα σαν «τελεσθέν έγκλημα» κινητοποιήσεις του ταξικού κινήματος.

Η Αστυνομία, και ιδιαίτερα η «Αντιτρομοκρατική», εμφανίζεται από την κυβέρνηση να υπηρετεί με αποτελεσματικότητα τη διασφάλιση της νομιμότητας, να διαθέτει μηχανισμούς παρακολούθησης αναγκαίους για την πάταξη της Χρυσής Αυγής, με τους οποίους μάλιστα προσπαθεί να εξοικειώσει το λαό. Πρόκειται, όμως, για τον κατασταλτικό βραχίονα του αστικού κράτους, το μηχανισμό «που έχει κατ’ αποκλειστικότητα το δικαίωμα να ασκεί βία», όπως λένε οι απολογητές της αστικής δημοκρατίας. Κρύβουν ότι το κράτος είναι ταξικό και ότι η βία που ασκεί είναι για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας. Με αυτή τη βία βρέθηκαν αντιμέτωποι οι χαλυβουργοί μετά από εννιά μήνες απεργίας. Με αυτή τη βία έρχεται αντιμέτωπος κάθε κλάδος εργαζομένων που αντιπαλεύει την κυρίαρχη πολιτική και διεκδικεί τα δικαιώματά του.

Η Βουλή, που τώρα λένε πως θα πάρει μέτρα ενάντια στη Χρυσή Αυγή, είναι η ίδια που νομοθετεί σε βάρος του λαού. Που παράγει «δίκαιο» για λογαριασμό της αστικής τάξης και το νομιμοποιεί, αξιοποιώντας τους αρνητικούς για το λαό συσχετισμούς. Η ίδια η κυβέρνηση πάει να ξεπλυθεί στα μάτια των εργαζομένων με αφορμή την υπόθεση της Χρυσής Αυγής και μαζί της να ξεπλύνει το αστικό πολιτικό σύστημα. Η Χρυσή Αυγή, όμως, δεν είναι κάτι έξω από τη βία του κεφαλαίου. Για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας, άλλωστε, στοχοποιεί πρωτοπόρους εργάτες, στήνει δουλεμπορικά γραφεία, μολύνει εργατικές συνειδήσεις με το δηλητήριο του ρατσισμού, προπαγανδίζει υπέρ των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων.

Δεν είναι, όμως, και έξω από τη βία του κράτους. Διαπλέκεται με τους μηχανισμούς του και αντικειμενικά βοηθά στην προσπάθεια να τρομοκρατηθεί και να κατασταλεί το κίνημα. Η σχέση του αστικού κράτους με το ναζιστικό μόρφωμα είναι πολύ βαθύτερη από την εμπλοκή αστυνομικών σε υποθέσεις που σχετίζονται με τη δράση της Χρυσής Αυγής, ή με την από κοινού συμμετοχή σε υποθέσεις του οργανωμένου εγκλήματος. Ο λαός πρέπει να δει πίσω από την προπαγάνδα της κυβέρνησης και τον αποπροσανατολισμό που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, σηκώνοντας κουρνιαχτό για το ποιος υπερασπίζεται καλύτερα την αστική δημοκρατία. Η διέξοδος για το λαό είναι αντιπάλεμα των μονοπωλίων και του κράτους τους, σε αυτή τη γραμμή πάλης θα βάλει εμπόδια στους μπράβους του κεφαλαίου. Ανατρέποντας το κεφάλαιο και την εξουσία του θα συντρίψει οριστικά και το φασισμό.

 

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

 

Ο άμισθος σύμβουλος Πλεύρης, έγινε χθες έμμισθος αντιπρόεδρος του ΕΟΦ με 3185€ μισθό!

Στα ψιλά πέρασε σήμερα ο διορισμός του Θανάση Πλεύρη στη θέση του αντιπροέδρου του ΕΟΦ από τον Άδωνι Γεωργιάδη.

Να θυμηθούμε ότι πριν λίγο καιρό, ο Υπουργό Υγείας μας διαβεβαίωνε ότι ο Πλεύρης, πήγε εθελοντικά στο Υπουργείο Υγείας, άμισθος, ω σύμβουλος του Υπουργού, αλλά και εκεί ο «Τζάμπας»  μάλλον πέθανε! Ίσως, μετά την κατάσχεση των λιρών του πατέρα του, ο Πλεύρης απέκτησε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα.

Έτσι, ο κολλητός του Πλεύρη, υπουργός του έδωσε τη θέση του Αντιπροέδρου του ΕΟΦ, η οποία είναι προφανώς έμμισθη θέση. Και αν διαβάσατε εδώ, ο μισθός είναι στα 3.185€. Και αν διαμαρτυρηθεί κάποιος για πρόσληψη ημετέρων, απλά σύμπτωση είναι

από    Άνεμος Αντίστασης

Φτηνό κρέας-Για το λαό!

αναδημοσίευση από  REDNotebook

Τί εντυπωσιακό Νέο! Ποιά ζωτική ανάγκη των εργατών βρίσκει την ικανοποίησή της! Φτηνό κρέας για το Λαό – πού; τί; πώς;

Του Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν Στα δημοτικά σφαγεία της Μόσχας άνοιξε ένα «φράιμπανκ», δηλαδή ένα μαγαζί για την πώληση φτηνού, ακίνδυνου, σχετικά κατάλληλου κρέατος. Αυτά έγραψε η  «Ρούσκογε Σλόβο». Φτηνό κρέας, πάει καλά. Τί σημαίνει όμως αυτό το «ακίνδυνο», το «σχετικά  κατάλληλο» (επομένως, μπορεί να πει κανείς: «σχετικά ακατάλληλο!») κρέας; Να τι σημαίνει:  Όταν το ζώο πηγαίνει για πώληση, το εξετάζει η κτηνιατρική υπηρεσία. Το  άρρωστο ζώο ξεσκαρτάρεται. Δεν επιτρέπεται το σφάξιμό του, επειδή με την  χρησιμοποίησή του για τροφή υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουν οι άνθρωποι  διάφορες αρρώστιες. Πάρα πολύ συχνά ξεσκαρτάρονται τα φυματικά ζώα (τα  χτικιασμένα), και τα ζώα που έχουν παράσιτα. Από τον συνολικό αριθμό των 450.000 ζώων που περνούν από τα σφαγεία της Μόσχας ξεσκαρτάρονται σαν ύποπτα κάπου 30.000. Έτσι λοιπόν, αυτά τα ζώα, που είναι ύποπτα για παράσιτα και φυματίωση, τα  καθιστούν ακίνδυνα, βράζοντάς τα επί τρεις ώρες περίπου σε ειδικό κλίβανο  κάτω από την επίβλεψη του κτηνίατρου. Τα παράσιτα και τα μικρόβια της  φυματίωσης εξοντώνονται με το βράσιμο.  Ίσως, λοιπόν, όλα, ή σχεδόν όλα, να εξοντώνονται εντελώς ή να εξοντώνονται  σχεδόν εντελώς! Κι έτσι έχουμε ένα ακίνδυνο, βρασμένο και φτηνό κρέας. «Για να πεθάνεις από αυτό – λέει ο λαός, σύμφωνα με το σχόλιο της «Ρούσκογε  Σλόβο» – φυσικά δεν πεθαίνεις, αλλά μπορείς ωστόσο ν΄αρπάξεις χτικιό ή να  χαλάσεις το στομάχι σου, γιατί το ζώο, όπως ξέρουμε, ήταν άρρωστο». Οι αγοραστές είναι πάρα πολλοί. Ακόμα κι΄από την Μόσχα έρχονται εργάτες. Οι  ουρές περιμένουν ώρες ολόκληρες. Στην πρωινή ουρά οι πιο πολλοί είναι  γυναίκες-νοικοκυρές, στην απογευματινή εργάτες, κυρίως οικοδόμοι. Το βρασμένο, ακίνδυνο κρέας, από το οποίο δεν πεθαίνεις, αλλά χαλάς το  στομάχι σου, είναι ακριβώς για το λαό. Το πραγματικό κρέας δεν είναι για  την τσέπη του λαού. Λένε ότι όσο πιο προσεκτική είναι η κτηνιατρική υπηρεσία, τόσο περισσότερα  κρέατα ξεσκαρτάρονται. «Έτσι», – συμπεραίνει η «Ρούσκογε Σλόβο» – ο  πληθυσμός ενδιαφέρεται από δύο πλευρές για την προσεκτική επίβλεψη: οι  μεσαίες τάξεις ενδιαφέρονται να φτάνει από τα σφαγεία στην αγορά υγιεινό  κρέας, η φτωχολογιά να ξεσκαρτάρονται όσο το δυνατό περισσότερα ζώα, και το  «φράιμπανκ» να έχει αρκετό κρέας». Να σε ποιά πολιτισμένη και φιλάνθρωπη εποχή ζούμε: μάθαμε να κινούμε το  ενδιαφέρον του κόσμου «από δυο πλευρές». Και πόση «ελευθερία» για το φτηνό  κρέας! Γιατί «φράιμπανκ» στα γερμανικά σημαίνει «ελεύθερο μαγαζί». Πολιτισμός, ελευθερία, φτήνια προιόντων, αναζωογόνηση του εμπορίου, όλα για  το λαό! Μόλις δείτε την αγγελία: «εταιρία λαικών διαμερισμάτων» θα ξέρετε  ότι το υπόγειο, ή η σοφίτα, θα είναι φτηνά και κάτω από ιατρική  εποπτεία: για να πεθάνεις, φυσικά δεν θα πεθάνεις, αλλά από φυματίωση θα  αρρωστήσεις. Μόλις δείτε την επιγραφή: «λαϊκό εστιατόριο», μπείτε μέσα άφοβα. Θα έχει  φτηνό, βρασμένο κρέας, που πέρασε με έλεγχο από το σφαγείο, και κρέας που  πέρασε χωρίς έλεγχο από το σφαγείο.  Μόλις δείτε την επιγραφή: «λαϊκή βιβλιοθήκη», μπορείτε να πανηγυρίζετε. Θα  βρείτε εκεί φτηνή, ή και δωρεάν μπροσούρα, που εκδόθηκε από την «Ένωση του  Ρώσικου Λαού» [1]  ή από την πανρώσικη λέσχη  των εθνικιστών, κάτω από την ιατρική εποπτεία της πνευματικής λογοκρισίας. Λένε πως γρήγορα θ΄ανοίξουν «φράιμπανκ» για «λαϊκό» ψωμί… από χόρτο,  ακίνδυνο, βρασμένο, κατασκευασμένο κάτω από κτηνιατρική- συγγνώμη, από  ιατρική εποπτεία ήθελα να πω. Πολιτισμός, ελευθερία, φτήνια προιόντων, όλα για το λαό! Και ο πληθυσμός θα  αρχίσει όλο και περισσότερο να ενδιαφέρεται από δυο πλευρές: οι πλούσιοι να  είναι το κρέας τους υγιεινό και η φτωχολογιά να έχει το «φράιμπανκ» με το  σχετικά-κατάλληλο κρέας. Σημείωση 1. «Ένωση του Ρώσικου Λαού»: αντιδραστική οργάνωση των άκρων  μοναρχικών. Το σύνθημά της ήταν «ορθοδοξία, απολυταρχία, λαικότητα». Κύριες  πρακτικές της ήταν η διοργάνωση πογκρόμ και οι πολιτικές δολοφονίες. Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε από τον Λένιν στις 8 Ιούνη του 1913 και  δημοσιεύτηκε μια εβδομάδα μετά στην «Πράβντα», με την υπογραφή «Β.» Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν

Ξύδι και χολή…

«Να ρίξουμε ξύδι και χολή στο γλυκό νεράκι της επαναστατικοδημοκρατικής φρασεολογίας».

Αυτό καλούσε ο Λένιν τον Απρίλη του 1917 να κάνουν οι μπολσεβίκοι στις συνθήκες της επανάστασης που είχε ανατρέψει τον Τσάρο, να μην παρασυρθούν από το κλίμα του γενικού ενθουσιασμού και της ενότητας που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή αλλά αντίθετα να ξεσκεπάσουν τα μικροαστικά και οπορτουνιστικά κόμματα που ηγούνταν στα Σοβιέτ.

Βεβαίως οι σημερινές συνθήκες με τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης που έχουν εκδηλωθεί με αφορμή το ζήτημα της ΕΡΤ και τις σχεδιαζόμενες απολύσεις σε άλλες κρατικές επιχειρήσεις κάθε άλλο παρά μπορούν να συγκριθούν με τέτοιες συνθήκες όπως αυτές του επαναστατικού αναβρασμού του 1917. Ωστόσο το κάλεσμα του Λένιν είναι πολύ επίκαιρο…

Όχι λοιπόν, οι εξελίξεις στην ΕΡΤ δεν αποτελούν «συνταγματική εκτροπή», δεν αποτελούν «πραξικόπημα». Το δίλημμα που τίθεται δεν είναι «δημοκρατία ή μνημόνιο» όπως προβάλλουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά μια σειρά δυνάμεις που δίνουν «αντικαπιταλιστικό άλλοθι» στην ανάδειξη της «κυβέρνησης της αριστεράς».

Η αστική εξουσία, όργανο της οποίας είναι η αστική διακυβέρνηση (όποιο επίθετο κι αν αυτή έχει), αποτελεί τη δικτατορία των μονοπωλίων, επιβάλλει με κάθε τρόπο τη δικιά της νομιμότητα, τη νομιμότητα των συμφερόντων της τάξης που εκπροσωπεί και γι’ αυτόν τον λόγο έχει στο οπλοστάσιό της το ανάλογο νομικό, συνταγματικό πλαίσιο. Σε αυτήν την κατεύθυνση λειτουργούν όλοι οι αστικοί θεσμοί ως καλοκουρδισμένοι μηχανισμοί του αστικού κράτους (ακόμα και οι λεγόμενοι «ανεξάρτητοι» όπως η δικαιοσύνη) ανεξάρτητα από την κάθε αστική κυβέρνηση, τέτοιος άλλωστε (ιδεολογικός -προπαγανδιστικός) ήταν και η ΕΡΤ. Το γεγονός αυτό αποκλείει αντιθέσεις και διαπάλη ανάμεσα στα μονοπώλια, σε τμήματα της αστικής τάξης για το πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα γενικά συμφέροντα της τάξης τους και ιδιαίτερα ορισμένων τμημάτων της; Ασφαλώς και δεν αποκλείεται αυτό να εκφραστεί και με διαφορετική στάση θεσμών (π.χ. του Συμβουλίου της Επικρατείας) απέναντι στην απόφαση της κυβέρνησης. Αυτό βεβαίως δεν πρόκειται επίσης να αλλάξει τη γενική κατεύθυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στις οποίες εντάσσεται και το κλείσιμο της ΕΡΤ αφού αυτές εξυπηρετούν γενικότερες ανάγκες του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από ιδεολογικές προτιμήσεις και ιστορικές καταβολές, θα τις υλοποιήσουν όλες οι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, ανεξάρτητα από διαφοροποιήσεις στο μείγμα της εφαρμογής.

Η ΕΡΤ εκσυγχρονίζεται για να παίξει πιο αποτελεσματικά το ρόλο της ως ιδεολογικός αστικός μηχανισμός. Άλλο αυτό και άλλο η αναγκαία αλληλεγγύη στους εργαζόμενους, η διαμόρφωση όρων ενιαίας αντιπαράθεσης στην πολιτική των απολύσεων που χτυπά την πόρτα των εργαζομένων μια σειράς κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών.

Δεν μπορεί λοιπόν η γραμμή πάλης προς όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να είναι η υπεράσπιση του «δημόσιου χαρακτήρα» της ΕΡΤ γιατί ούτε η ΕΡΤ ούτε κανένας άλλος «δημόσιος» οργανισμός δεν είναι πραγματικά δημόσιος δεν ανήκει στον λαό αλλά στο συλλογικό καπιταλιστή, το αστικό κράτος.

Δεν μπορεί γραμμή πάλης να είναι η υπεράσπιση της «δημοκρατίας», της ψευδαίσθησης ότι είναι δυνατόν μέσα από την εύρυθμη λειτουργία και τη μεταρρύθμιση των αστικών θεσμών και νόμων να εξασφαλιστεί «δημοκρατία για όλους» και για τα μονοπώλια και για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ο ψευδής διαχωρισμός του αστικού πολιτικού προσωπικού σε «δημοκράτες» και «αντιδημοκράτες».

Στις κινητοποιήσεις με αφορμή την ΕΡΤ διεξάγεται αντικειμενικά διαπάλη. Εκτός από την αλληλεγγύη που όλοι εκφράζουν, τη γενική αντίθεση στις απολύσεις και την ανάγκη κατάργησης της πράξης νομοθετικού περιεχομένου, αιτήματα με τα οποία συμφωνούν μέχρι και εκπρόσωποι της εκκλησίας, υπάρχουν βαθιές και ουσιαστικές αντιθέσεις.

Θα αξιοποιηθούν αυτές οι κινητοποιήσεις για να ενισχύσουν ένα ρεύμα κυβερνητικής εναλλαγής, να στηρίξουν την ανάδειξη μιας νέας αστικής διακυβέρνησης με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ή αντίθετα θα αξιοποιηθούν για τη χειραφέτηση των εργαζομένων, για την ανάδειξη του ουσιαστικού ζητήματος με ποιους όρους μπορούν οι εργαζόμενοι να εξασφαλίσουν πραγματικά την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, την μόρφωση και το πολιτισμό στη βάση των δικών τους συμφερόντων και αναγκών. Δηλαδή με προϋπόθεση να είναι ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν και μέσα σε αυτά και των τηλεοπτικών ραδιοφωνικών συχνοτήτων του διαδικτύου, με προϋπόθεση οι αντίστοιχοι οργανισμοί να βρίσκονται υπό τον έλεγχο της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Σε αυτά τα συμπεράσματα θα πρέπει να οδηγηθούν και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ.

Συνεπώς διέξοδο αποτελούν τα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τα βήματα στη λαϊκή συμμαχία σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην αλλαγή συσχετισμών, στη συγκέντρωση δυνάμεων με προοπτική την πάλη για την εξουσία.

Σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις του ΚΚΕ δίνουν τη μάχη…

«… τα ντόπια θεριά… »

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

Καλά, δε χρειάζεται να επιχειρηματολογούν τόσο παθιασμένα οι κυβερνητικοί εταίροι

για το γεγονός ότι οι «επίτροποι» της τήρησης του μνημονίου θα είναι Ελληνες και

να το παρουσιάζουν και σαν «απόδειξη» ότι με την επιτήρηση δε θίγεται, όπως λένε,

η «εθνική κυριαρχία».

Ελληνες, άλλωστε, ήταν και οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης…

 

Η αξία της… ελληνικότητας των επιτρόπων βρίσκεται αλλού. Οτι τα περί «κατοχής»

ούτε ως «άλλοθι» δεν μπορούν πλέον να τα χρησιμοποιούν κάποια από τα «ριζοσπαστικά»

παπαγαλάκια των κυβερνώντων.

Καθότι η μόνη «κατοχή» που υπάρχει είναι εκείνη εκ μέρους του έθνους των ντόπιων

και ξένων πλουτοκρατών, που έχουν θέσει υπό το καθεστώς της εκμετάλλευσης,

της καταπίεσης και της δεσποτικής επιτροπείας το άλλο έθνος, το έθνος των εργαζομένων.

Και στο πλαίσιο της δικής τους «εθνικής κυριαρχίας», της κυριαρχίας του έθνους

των κεφαλαιοκρατών, είναι που τώρα τοποθετούν στο σβέρκο του άλλου έθνους,

του έθνους των εργαζομένων, ακόμα και επιτρόπους!

 

Και να γιατί – και για όσο θα υπάρχουν αυτά τα δυο «έθνη» – θα είναι

πάντα επίκαιρα τα λόγια του Βάρναλη:

 

«Τις φορές, που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου /

με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου /

το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι. /

Τονε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι.

 

Τώρα η Νύχτα τελειώνει… Παθοί και μαθοί /

ξέρουν, όταν η μάχ’ η μεγάλη δοθεί, /

για να μην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους, /

θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους».

Τη νόμιμη κλοπή τη στηρίζουν!

Να δούμε τα στοιχεία για το «ποιοι από αυτούς (σ.σ. τους επιχειρηματίες) έβγαλαν τα λεφτά νόμιμα και φορολογημένα», έλεγε όλο νόημα, στο ραδιόφωνο, γνωστό στέλεχος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αποδίδοντας το νόημα που έχει για το κόμμα του το θέμα με τη «λίστα Λαγκάρντ»… Αυτό είναι το βασικό τους θέμα: Να διαπιστωθεί η διαφάνεια και η νομιμότητα, με την οποία μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η καταλήστευση των εργαζομένων από τη μεγαλοεργοδοσία.

Γιατί αν, όντως, υπάρχει και διαφυλάσσεται αυτή η διαφάνεια και η νομιμότητα, τότε – κατά τη γνώμη τους – οι εργάτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Τι κι αν παίρνουν μισθούς – ψίχουλα, ενώ τ’ αφεντικά τους κλείνουν ισολογισμούς για να σχεδιάσουν επενδύσεις, τι κι αν το μεροκάματο δε φτάνει ούτε για τα φάρμακα και το γάλα των παιδιών τους, τι κι αν «δε βγαίνουν» ούτε για το νοίκι. Το ζήτημα είναι – και κατά τον ΣΥΡΙΖΑ – αν όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου και στο φως της μέρας.

Γι’ αυτό εξεγείρονται – δήθεν – για τους επιχειρηματίες που βγάζουν τα λεφτά τους σε Ελβετίες κι αλλού: όχι γιατί αυτά τα λεφτά είναι πλούτος κλεμμένος απ’ τους εργάτες αλλά γιατί, αν τηρείται το «γράμμα του νόμου», μπορούν να γεμίζουν τα μυαλά των εργαζομένων με αυταπάτες περί «καλών» και «τίμιων» εργοδοτών από τους οποίους, ε, όλο και κάτι παραπάνω μπορεί να τσιμπήσουν και οι εργάτες. Γιατί, αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ: Σουλουπώνει το αποκρουστικό πρόσωπο των μονοπωλίων.

Ομως, η αλήθεια είναι ότι οι εργάτες όχι μόνο δεν «τσιμπάνε κάτι παραπάνω», αλλά και ότι μεγαλώνει αμείωτα η ψαλίδα ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν και το επίπεδο της ζωής τους…

Παρασάπισε

 

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Πόσο διατιμάται η συντήρηση ενός ανθρώπου στη ζωή για μια μέρα;

Εβδομήντα τρία λεπτά του ευρώ, απαντά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή τρία αυγά.

Πόσο είναι το καινούργιο χαράτσι για να θάψεις τον πατέρα σου;

Σαράντα ευρώ, ανακοίνωσε χτες η κυβέρνηση.

Τα δύο στοιχεία οδηγούν τη σκέψη μόνο σε δρόμους μαύρου χιούμορ. Οπως τα ανέκδοτα για ψυγειοκαταψύκτες συντήρησης των πεθαμένων που δε θα έχουν κανέναν να πληρώσει το χαράτσι που τους αναλογεί μετά θάνατον. `Η τον έπαινο στην ΕΕ που διαθέτει τρία αυγά σε έναν άπορο, όταν στην Ισπανία – σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό – μία οικογένεια τριών ατόμων μοιράζεται ένα αυγό.

Αναδεικνύουν όψεις μιας και μόνο πραγματικότητας: το σύστημα πα-ρα-σά-πι-σε! Κι αυτή η σαπίλα καθρεφτίζεται πλέον όχι μόνο στις κάθε είδους κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά και στα πρόσωπα όσων έχουν αναλάβει τη βρώμικη δουλειά. Μια ματιά στον υπουργό Εργασίας την ώρα που ισχυρίζεται ότι φταίνε οι «μαϊμού» συνταξιούχοι για τη βύθιση των ασφαλιστικών ταμείων τα λέει όλα.

Από τα στοιχεία για την οικονομία των ΗΠΑ κρατάμε τη φράση «σωρεία ρευστού». Την ομολογία, δηλαδή, ότι η καπιταλιστική κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης. Και καθώς κάποιοι δείχνουν τα διάφορα προσωρινά μέτρα της κυβέρνησης Ομπάμα ως το παράδειγμα, για να ξεπεράσει και η ΕΕ την κρίση, σημειώνουμε την πρόβλεψη για βύθιση – νέα βύθιση – των ΗΠΑ στην ύφεση. Δυστυχώς για όσους επιμένουν ότι η σημερινή κρίση θα αντιμετωπιστεί με τα μέτρα του 1929, η πραγματικότητα επιμένει διαφορετικά.

Καθώς η καπιταλιστική οικονομία έχει τους δικούς της αμείλικτους νόμους, κάθε παράταση στη ζωή αυτής της σαπίλας θα ισοδυναμεί με αύξηση των σταυρών στα νεκροταφεία, ίσως και στα μέτωπα.

Ανάκαμψη στον ορίζοντα πράγματι υπάρχει. Μόνο που αυτή αφορά στο μεγάλωμα της ψαλίδας ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους ανθρώπους του μεροκάματου (όσο κι αν με κομψότητα η στατιστική συμψηφίζει το μεροκάματο με τον πλούτο των καπιταλιστών για να βγάλει μέσο όρο).

Στο τέλος – τέλος ο ένας μετά τον άλλο οι αστοί αναλυτές ομολογούν: τα πάντα γίνονται για να διαμορφωθεί μια χαμηλότερη βάση στα μεροκάματα, για να ξεκινήσει η ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών.

Η ομολογία οδηγεί στη λύση του προβλήματος: Για να ζήσουν ανθρώπινα οι εργάτες πρέπει να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές. Ομως, για να γίνει αυτό πλατιά συνείδηση χρειάζεται η πολιτική ιδεολογική και οργανωτική παρέμβαση των πρωτοπόρων της ταξικής πάλης, των κομμουνιστών. Εδώ είμαστε.

Οπως σημείωνε το πρωτοσέλιδο σχόλιο στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»: «Δεν υπάρχουν εθνικό συμφέρον, εθνικοί στόχοι και εθνικές θυσίες. Στην Ελλάδα δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα! Τα νέα βάρβαρα μέτρα μας εξαθλιώνουν ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι. Αυτούς υπηρετεί η νέα κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στην ΕΕ. Παλεύουμε για κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, διαγραφή του χρέους. Ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες μας για δουλειά μόνιμη και σταθερή για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, ανάπαυση, δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά μας, εξασφαλισμένη δωρεάν φροντίδα Υγείας για τις οικογένειές μας. Ανάπτυξη και παραγωγή προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλιακών ομίλων».

«Ολοι οι Ελληνες μαζί»…

 

 

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

Σαν σήμερα, πριν από 68 χρόνια, στις 12 Οκτώβρη του 1944, ημέρα Πέμπτη, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ απελευθέρωσαν την Αθήνα.

Στην πρωτεύουσα έγινε λαοπλημμύρα.

Ανάμεσα στα εκατομμύρια των πατριωτών που ξεχύθηκαν στους δρόμους και ζητωκραύγαζαν το θάνατο του αγκυλωτού του φασισμού, κάποιοι ισχυρίζονται ότι «ήταν και αυτοί εκεί»…

Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να κρύψουν την απουσία των προγόνων τους και τη δική τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα:

«Τότε όλοι οι Ελληνες ήταν μαζί»…

Ομως, η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν:

Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Ελληνες μαζί».

 

«Μαζί» και «ενωμένος» ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός.

Ομως:

 

1) Οταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και – μαζί με το χρυσό της χώρας – τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.

 

2) Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το ναζισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική «εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο.

Ηταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» από την πλουτοκρατία με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».

 

3) Υπήρχαν, τέλος, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ. Ηταν οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι.

Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα…

 

Οχι, λοιπόν, «όλοι ενωμένοι».

Διότι, πολύ απλά:

 

4) Αλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά»

κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!

 

5) Αλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο πράγμα αυτοί που όντας από καιρό έτοιμοι να υπηρετήσουν το ντόπιο κεφάλαιο και τους «συμμάχους» πάσχιζαν να «διορθωθεί η κατάσταση», δηλαδή να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο, και για το λόγο αυτό τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής:

«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν».

(Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).

 

6) Αλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο πράγμα οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μαυραγορίτες, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν:

«Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Ελληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών».

(«Καθημερινή», 1/6/1941)

«Οι φίλοι» της εργατικής τάξης και πώς να τους αποφεύγουμε

Με μια ανακοίνωση του «Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ» που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες πριν την απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, αλλά και με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα κάτω από την εξέδρα της ΓΣΕΕ, δόθηκε το στίγμα της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας.

Τόσο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης στα κεντρικά συνθήματα και στους στόχους πάλης με τους οποίους καλείται η εργατική τάξη να αγωνιστεί όσο και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Αλ. Τσίπρα αποτελούν πλευρές διαπάλης για τις οποίες πρέπει να δοθεί μάχη ώστε να μην περάσουν στους λαϊκούς αγώνες.

Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του τυχοδιωκτισμού, της μετάλλαξης και της προσαρμογής που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται ξεσκέπασμα, να αποκαλύπτεται ο καιροσκοπισμός του κάθε ώρα και στιγμή.

Στην ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο πάλης είναι το ακόλουθο:

«Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους.

Καταγγελία των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.

Αποδέσμευση της χώρας από την τρόικα.

Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών».

Θέλει μεγάλη τέχνη μέσα σε πέντε στόχους να μπορείς να μιλάς για ακύρωση του μνημονίου, να συζητάς παράλληλα για επαχθείς όρους, την ίδια στιγμή να βάζεις μέτρο στη διαγραφή του χρέους και τελικώς να αποδεσμεύεσαι από την τρόικα αλλά όχι από τα συστατικά που την αποτελούν.

Το παραπάνω πλαίσιο με λίγα λόγια βάζει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την τρόικα (;) και την ίδια στιγμή μπαίνουν όροι και παζάρια για τη μη αποδέσμευση.

Το αίτημα για «αποδέσμευση από την τρόικα» αποτελεί ένα ακόμα σύνθημα που φαντάζει φανταχτερό και δυναμικό αλλά είναι δυναμικά κούφιο, ειδικά όταν γνωρίζουμε τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θέση που την έκαναν άλλωστε γνωστή με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια των εκλογών.

Παίζουν με τη λέξη «αποδέσμευση», σίγουρα όχι γιατί δε βρήκαν καλύτερη αλλά για να ξεγελάσουν και να παρασύρουν το λαό. Το σταθερό σύνθημα του ΚΚΕ για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ το μεταλλάσσει, το αλλοιώνει, το φέρνει στα μέτρα του. Και αν το 1981 η λογοκλοπή συνθημάτων από το ΠΑΣΟΚ έφερε οπισθοχώρηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το 2012 σε συνθήκες κρίσης τα συνθήματα που μπερδεύουν σκόπιμα ώστε να εξακολουθεί να βγαίνει λάδι η ΕΕ και να αποτελεί μονόδρομο για τη ζωή του λαού μας, πρέπει πολιτικά να χρεοκοπήσουν.

Στις δηλώσεις του ο κ. Τσίπρας είπε πως «η απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να είναι ένα ορόσημο μιας μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης με όριο την τελική νίκη του λαού μας απέναντι στην τρόικα εξωτερικού και την τρόικα εσωτερικού (…) Ο λόγος δεν μπορεί παρά να είναι στην κοινωνία, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός αυτή την άδικη μονόπλευρη εξόντωση που επιβάλλεται εδώ και δυόμιση χρόνια».

Δυο ερωτήματα πηγάζουν από το παραπάνω.

1) Ποια είναι η «τρόικα εσωτερικού»; Με την αφαιρετική μέθοδο αν γενικά η τρόικα είναι κάτι το αυτοτελές που μας ήρθε ουρανοκατέβατη και αποκόπτεται από το ρόλο των καπιταλιστικών οργανισμών της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, τότε και η τρόικα εσωτερικού προφανώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολιτικές δυνάμεις που στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση και τίποτα παραπάνω. Πέρα από μια συνθηματική γενική αναφορά στον ΣΕΒ, δεν υπάρχει κεφάλαιο, δεν υπάρχει μονοπώλιο, δεν υπάρχει μεγαλοεργοδοσία, δεν υπάρχουν κερδισμένοι από τα μέτρα παρά μόνο το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, οπότε αν τους βγάλουμε αυτούς από τη μέση, ο λαός θα νικήσει. Θέση επικίνδυνη που συσκοτίζει, που δημιουργεί αυταπάτες για διαφορετική διαχείριση μέσα στην ΕΕ, που σκεπάζει το καθήκον της ταξικής σύγκρουσης με τα αφεντικά, που εξυψώνει το στοιχείο της εναλλαγής κυβέρνησης σε ύψιστο χρέος της εργατικής τάξης.

Η θέση αυτή δε μας προξενεί έκπληξη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ήταν μέσα στις δυνάμεις που βρίσκονταν στην «όσμωση» των πλατειών κάτω από το γενικό σύνθημα «κλέφτες – κλέφτες» εστιάζοντας στους 300 της Βουλής, με στόχο τη φθορά του σάπιου πολιτικού συστήματος. Από την άλλη οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις συμβάλλουν πρωταγωνιστικά στην επίθεση στους μισθούς σε μια σειρά κλάδους, δηλαδή όχι μόνο αθωώνουν αλλά στηρίζουν ενεργητικά το κεφάλαιο που πουλάει και αγοράζει το πολιτικό προσωπικό.

2) Τι σημαίνει η αναφορά «άδικη μονόπλευρη εξόντωση»; Με τη δύναμη της ατάκας θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρατεθεί με αντιστροφή αυτής της πρότασης, ρωτώντας αν υπάρχει δίκαιη μονόπλευρη εξόντωση. Με ταξική ανάλυση της πρότασης είναι ξεκάθαρο πως για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει χρέος των εργαζομένων που πρέπει να το πληρώσει ο λαός με την προϋπόθεση να μην πληρώνει μόνο αυτός. Βάζει από την πίσω πόρτα το στοιχείο της εθνικής αντιμετώπισης της κρίσης, καλλιεργεί τη συνυπευθυνότητα.

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε από το «Ξεκίνημα» (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) επαναστατικές κορόνες που δείχνουν την κατεύθυνση που θέλουν να πάνε τον αγώνα και με ποιους. Στην εκτίμησή τους για την απεργία γράφουν: «Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια. Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω».

Αποθέωση της μορφής πάλης, υπόκλιση σε μικροαστικά ρεύματα που απαιτούν διορθώσεις εδώ και τώρα, χωρίς να υπολογίζουν τον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, τους εργαζόμενους, τις Γενικές Συνελεύσεις τους, τις συζητήσεις που πρέπει να ανάψουν στους τόπους δουλειάς. Υποτιμούν τις συλλογικές διαδικασίες, βάζουν εμπόδια στο δικαίωμα της ενημέρωσης και της πλατιάς συζήτησης στους εργαζόμενους, στην εξασφάλιση των καλύτερων όρων για την προετοιμασία μιας απεργίας. Και όλα αυτά διότι ο στόχος τους είναι προφανής, όπως μας ενημερώνει η ΔΕΑ (άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) στη δική της εκτίμηση για την απεργία. «Η χθεσινή απεργία πρέπει να γίνει η αρχή για αυτό που ξέρει να κάνει καλά το κίνημα: να ανατρέπει κυβερνήσεις. Μετά τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, ήρθε η ώρα της τρόικας εσωτερικού να πάει σπίτι της».

Οι απεργιακοί αγώνες, δηλαδή, πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο. Να ανεβάσουν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να δοθεί άφεση αμαρτιών στην ΕΕ και να απενοχοποιηθεί το κεφάλαιο. Στόχος ο οποίος ενέχει τον κίνδυνο να προσαρμόσει τους αγώνες της η εργατική τάξη στις επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην οργάνωσή της και στον προσανατολισμό της, κεντράροντας στο πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και όχι απευθείας σε αυτά.

 

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική δουλειά

Τέλος για την «κυβέρνηση Αριστεράς» από τον ΣΥΡΙΖΑ

από  lenin reloaded

Τέλος για την «κυβέρνηση Αριστεράς» από τον ΣΥΡΙΖΑ

Μιλούν πιά για «κυβέρνηση της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης και συμμετοχής και πέρα από την Αριστερά» με τη συμμετοχή και άλλων δυνάμεων.

Χωρίς θορύβους, ανακοινώσεις και τυμπανοκρουσίες ο στόχος για μια «Αριστερή διακυβέρνηση» πάνω στον οποίο βασίστηκε η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπεται μια βδομάδα πριν τις εκλογές. Η «κυβέρνηση της Αριστεράς» που προβαλόταν ως «η ελπίδα», που υποτίθεται δεν ήθελε να δει το ΚΚΕ και «αρνιόταν επίμονα τη συνεργασία σε αυτήν», αντικαθίσταται από μια ευρεία συμμαχική κυβέρνηση συναίνεσης με τη συμμετοχή ευρύτερων δυνάμεων που περιλαμβάνουν όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ!

Το ξεκαθάρισμα του θέματος και η εγκατάλειψη της θέσης για κυβέρνηση της Αριστεράς ξεκίνησε χθες το πρωί από την εκπομπή του Γ.Αυτιά όπου καλεσμένοι ήταν ο Γ.Δραγασάκης και ο Δ.Αβραμόπουλος.

Εκεί ο Γ.Δραγασάκης μίλησε καθαρά για κυβέρνηση μιας ευρύτερης συνεργασίας.

Οταν ο Γ.Αυτιάς τον ρωτησε αν μιλάει για κυβερνηση συνεργασίας της Αριστεράς εκείνος είπε «Οχι. Δεν μιλάμε μόνο για την Αριστερά. Μιλάμε για μια κυβέρνηση της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης και συμμετοχής και πέρα από την Αριστερά«. Και ξεκαθάρισε χωρίς να αφήνει το παραμικρό περιθώριο για παρανοήσεις: «Αν έρθουμε πρώτοι, όσο ποσοστό κι αν πάρουμε, ακόμη κι αν πάρουμε αυτοδυναμία θα επιδιώξουμε μια κυβέρνηση της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης, της ευρύτερης δυνατής συμμετοχής και μεσα στο κοινοβούλιο και μεσα στην κοινωνία.» Ο Δ.Αβραμόπουλος έσπευσε αμέσως να πεί: «Αυτό είναι ένα θαρραλέο βήμα».

Ειπε ακόμη ο Γ.Δραγασάκης οτι δεν μιλάει για οικουμενική κυβέρνηση αλλά για κυβέρνηση του Συριζα. Αυτό σημαίνει οτι η συναίνεση για την οποία μιλάει θα είναι όχι σε επίπεδο προσώπων αλλά σε επίπεδο πολιτικών.

Πριν από αυτό ο Δ.Αβραμόπουλος είχε μιλήσει για την ανάγκη «μιας νεας πολιτικής συμφωνίας, ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης» και μια συνεννόηση «των κομμάτων ευρωπαικής ενόρασης και χαρακτήρα», δηλαδή όλων πλην φυσικα του ΚΚΕ. (Και ο Αβραμόπουλος βεβαια δημιουργεί τη γνωστή ασάφεια και σύγχυση ανάμεσα σε Ευρώπη και ΕΕ για να αποφύγει το σχολιασμό της Ε.Ε. που ώς όπλο και όργανο των μονοπωλίων εκτελεί τον Ελληνικό λαό.) Οταν ο Δ.Αβραμόπουλος μίλησε για «ανάγκη να παγώσουν τα μέτρα του Ιουνίου (τα λόγια είναι πάντα δωρεάν άλλωστε) ο Γ.Δραγασάκης είπε: «Αν είχατε και πριν τέτοια θέση θα είχαμε κυβέρνηση από τις 6 Μαίου!». Αραγε ο Γ.Δραγασάκης δεν ξερει τι κόμμα είναι η ΝΔ και τίνος συμφέροντα εκφράζει; Θα έκανε λοιπόν με τέτοια ευκολια κυβέρνηση με ένα κόμμα σαν τη ΝΔ απλα επειδή μίλησε για πάγωμα των μέτρων του Ιουνίου; Και αν ακόμα πάγωναν τα μέτρα του Ιουνίου, πράγμα που δεν αποκλείεται, δεν θα υπήρχαν άλλα μέσα στο «εθνικό σχέδιο» της ΝΔ που ξέρουμε ποιον θα εξυπηρετούσαν;

«Συμφωνούμε σε επικίνδυνα πολλά…» είπε χαμογελώντας αστειευόμενος ο Γ.Δραγασάκης μπροστά στον περιχαρή για την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ Γ.Αυτιά. Πιστεύω βεβαια ότι η μεγάλη μαζα των μελών του Συριζα και σίγουρα οι Αριστεροί του ψηφοφόροι δεν συμφωνούν καθόλου.

Στη συνέχεια ο Γ.Δραγασάκης συνεχισε με τις σωστές θεσεις ότι ο μισθός στην Ελλαδα ειναι στο 33% του μεσου ευρωπαικού κλπ. Βεβαια αυτά τα ξερουν όλοι. Και το ΠΑΣΟΚ άλλωστε με «πόνο ψυχής» έκανε όσα έκανε.

Λίγο πριν το τέλος ο Γ.Αυτιάς ειπε: «Δεν θα το πίστευα ποτέ οτι στη δική μου εκπομπή θα είχαμε αυτη την ειρηνική συνύπαρξη». Μου κάνει μεγάλη πραγματικά εντύπωση που ο Γ.Δραγασάκης δε σχολίασε καθόλου τα λεγόμενα του Γ.Αυτιά που ακριβώς πριν το διάλειμμα δήλωσε χαρούμενος για «αυτή τη σύμπλευση» πράγμα που νομίζω πως προσβάλει όλους αυτούς που τόσο καιρό πάλεψαν στους δρόμους την κυβέρνηση συναίνεσης του Μαύρου μετώπου όπου συμμετείχε η ΝΔ.

(Ολα αυτά βρίσκονται στο βιντεο της εκπομπής του Γ.Αυτια «Καλημέρα ΣΚΑΙ» της 9/6 στα λεπτά μετά το 1:29:30 και πιο συγκεκριμένα στο 1:35:00.)

Ακούσαμε επίσης χθες την καθαρή δήλωση του Δ.Παπαδημούλη στον Κ.Χαρδαβέλλα στο REAL fm που την έκανε αργά και σταθερά για να μην υπάρχουν παρανοήσεις που έλεγε:»Θα βάλουμε νερό στο κρασί μας» και μιλούσε για όλα τα παραπάνω. Μπορείτε να την δείτε στο προηγούμενο ποστ που δημοσιεύτηκε χθες στο εδω και τώρα.

Εκεί ο Δ.Παπαδημούλης είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα απευθυνθεί σε δυνάμεις που θεωρεί συμμαχικές για το σχηματισμό κυβερνησης και συμπεριέλαβε και το ΠΑΣΟΚ αλλά και δυνάμεις από τη ΝΔ αφου θα ανοίξει όπως είπε κεφάλαιο εκεί μετά τις εκλογές! Για να απαλύνει βεβαια τις εντυπώσεις δεν παρέλειψε να συμπεριλάβει και το ΚΚΕ, που το ανέφερε έτσι για Αριστερό αντίβαρο, πράγμα που φυσικά δεν εχει κανένα νόημα αφου είναι εντελώς αδύνατον να δεχτεί να συζητήσει κατι τέτοιο το ΚΚΕ.

Υ.Γ.: Ειναι για μενα περιττό να πώ ότι όλα αυτα δεν προκαλούν χαρά αλλά λύπη σε όσους βρίσκονται στην πλευρά του ΚΚΕ, και στα μέλη και στους φίλους του. Το λεω όμως για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Η απογοήτευση όσων ελπίζουν στα μικρά εφικτά βήματα δεν θα δώσει χαρά σε κανέναν. Μόνο με ευθύνη φορτωνει όσους καταλαβαίνουν ότι πρεπει τουλαχιστον να φροντίσουμε να μη μετατραπεί αυτό σε ήττα αλλά σε ξύπνημα, κι από εκεί σε πραγματική ελπίδα και σε θετική προοπτική.

Πηγή: Γιώργος Σαρρής

Καλώς τα, τα παιδιά, καλώς τα, 1-0!!!

Σύμφωνα με τις αναλύσεις που δημοσιεύτηκαν από τον Ντάνιελ Γκρος και τον Βέλγο Πολ ντε Χράουε, στην περίπτωση που Κομισιόν, εταίροι και η επόμενη ελληνική κυβέρνηση δεν τα βρουν για τη συνέχιση της χρηματοδότησης, διαφαίνεται ο κίνδυνος εξόδου της χώρας από το ευρώ.

Οι δηλώσεις του συμβούλου της Κομισιόν και επικεφαλής του think tank CEPS, φιλοξενούνται στο κυριακάτικο φύλο της εφημερίδας Real.

Ο Ντ. Γκρος δείχνει τον τρόπο για να γίνει η έξοδος διαχειρίσιμη, αναφέρει το δημοσίευμα, όχι για τους Έλληνες πολίτες φυσικά, αλλά για τους δανειστές.

Ο ίδιος, όπως αναφέρει το άρθρο της εφημερίδας, προβλέπει για την Ελλάδα μια δεκαετία εκτός ευρώ με σκληρή δουλειά, αναμόρφωση του κράτους και έμφαση στις εξαγωγές, ώστε οι εταίροι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.

Ο Βέλγος καθηγητής Ντε Χράουε από τη μεριά του, προειδοποιεί Κομισιόν και Γερμανία ότι πρέπει να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη αν θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει το ευρώ.

Το σενάριο κινδυνολογίας και εκφοβισμού του Ντ. Γκρος, προβλέπει μια ήπια μετάβαση, η οποία όμως για να πετύχει, θα πρέπει η Ελλάδα να συνεχίσει έστω και εκτός ευρώ τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική προσαρμογή.

«Σήμερα το ελληνικό ΑΕΠ βρίσκεται περίπου στα 200 δισ. ευρώ. Αν η Ελλάδα επέλεγε να επαναφέρει τη δραχμή, το νέο νόμισμα είναι πιθανό να είχε υποτίμηση 50%, άρα και το ΑΕΠ θα έπεφτε κάτω από τα 100 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, τα έσοδα της ελληνικής κυβέρνησης θα υποχωρούσαν παρομοίως από τα 80 δισ. ετησίως που είναι σήμερα, στα 40 δισ. ευρώ. Φαινομενικά, η πενιχρή αυτή απόδοση φαντάζει παντελώς ανεπαρκής για να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα 330 δισ. ευρώ που η ελληνική κυβέρνηση οφείλει στους ξένους πιστωτές», υποστηρίζει ο ίδιος.

Παράλληλα επισημαίνει:

-Η έξοδος από το ευρώ θα σημάνει την πλήρη χρεωκοπία μόνο για τα 70 δισ. ευρώ που η χώρα χρωστάει σε ιδιώτες μετά το PSI.

-Τα 22 δισ. ευρώ που η Ελλάδα χρωστάει στο ΔΝΤ έχουν προτιμησιακό χαρακτήρα βάσει του διεθνούς δικαίου και, ως εκ τούτου, απαιτείται να πληρωθούν στο ακέραιο, και αυτό θα γίνει.

-Παρά την αρχική υποτίμηση, η ισοτιμία ευρώ – δραχμής θα σταθεροποιηθεί, μέσα σε μια δεκαετία σε φυσιολογικά επίπεδα και στο τέλος των δέκα ετών το ΑΕΠ θα επιστρέψει στα 200 δισ. ευρώ.

-Ως αποτέλεσμα της υποτίμησης, η αξία των εξαγωγών θα φτάσει σε δέκα χρόνια στα 85 δισ. ευρώ, από τα 42 που είναι σήμερα, και, ως εκ τούτου, το θεσμικό δημόσιο χρέος θα μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Ο Γερμανός ειδικός επισημαίνει, ότι τα 70 δισ. ευρώ που η Ελλάδα θα διαγράψει από τους ιδιώτες χρεωκοπώντας, βρίσκονται σήμερα στα χέρια κυρίως ευρωπαϊκών τραπεζών. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών θα πρέπει να καλύψουν αυτή την απώλεια.

Τέλος, αναφέρει ότι η ανάπτυξη θα είναι κατά μέσο όρο, πολύ πάνω από 1,5%, όσο δηλαδή το επιτόκιο των δανείων, και κατά συνέπεια η ικανότητα της χώρας να μειώσει το χρέος της θα βελτιωθεί σταδιακά, έως ότου φτάσει σε μια νέα ισορροπία.

Παπαδημούλης : Θα βάλουμε νερό στο κρασί μας (09/06/2012)

από redfly planet

 

 

 

 

 

«Θα βάλουμε νερό στο κρασί μας για να σχηματιστεί κυβέρνηση», είπε ο Δημήτρης Παπαδημούλης μιλώντας στον Real Fm στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα και της Μαίρης Πολλάλη.

«Αν βγούμε πρώτο κόμμα θα προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μία κυβέρνηση. Αυτό απαιτεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία που σημαίνει ότι θα επιδιώξουμε βάζοντας και νερό στο κρασί μας όπου χρειαστεί να εξασφαλίσουμε τη συνεργασία κομμάτων που θεωρούμε συγγενέστερα όπως η ΔΗΜ.ΑΡ. ή να είμαστε ανοιχτοί στη στήριξη ή την ανοχή άλλων κομμάτων όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το ΚΚΕ, ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ, οι δυνάμεις από το χώρο της ΝΔ», είπε ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Προς το τέλος του αποσπάσματος θέλοντας να θολώσει λίγο τα νερά … για το νέρωμα που θα κάνουν στο κρασί τους, λέει πως «είναι άλλο πράγμα να βάζεις σε νταμιτζάνα κρασί, ένα δυο ποτήρια νερό και άλλο πράγμα να προσπαθείς να βάλεις σε ένα ποτήρι κρασία μια νταμιτζάνα νερό …»

Τι γίνεται όμως κύριε Παπαδημούλη, όταν πας να ρίξεις νερό σε μια νταμιτζάνα η οποία περιέχει ήδη νερωμένο οίνο ?

Για μερικούς «άσπονδους» φίλους του ΚΚΕ που βρίσκονται στην απέναντι όχθη

Με αφορμή την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μάη διάφοροι, ανώνυμοι καλοθελητές, σε διάφορα μπλογκς, κάνουν εκτιμήσεις για «κακό εκλογικό αποτέλεσμα» του ΚΚΕ. Γράφουν: «Το ΚΚΕ βρίσκεται σε πορεία απομόνωσης από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, από τον ελληνικό λαό, εξαιτίας της πολιτικής γραμμής που ακολουθεί, χρόνια τώρα, η ηγεσία του».

Καμώνονται ότι εκφράζουν την «αγωνία» τους για την «τύχη του Κόμματος» που «του γυρίζει την πλάτη η εργατική τάξη, ο λαός» σε συνθήκες μαζικότατης καταδίκης των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ντοκουμέντα σελ. 79 σημειώνεται το εξής: «Η μείωση των δυνάμεων του δικομματισμού, δε σημαίνει και κλονισμό, πρέπει η μείωση αυτή να συνοδεύεται και από δυνάμωμα της θέλησης για ρήξη και ανατροπή». Να γιατί λέμε ότι δεν αρκεί η εγκατάλειψη των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αλλά χρειάζεται η εγκατάλειψη της στρατηγικής τους, που σημαίνει να μην εγκλωβιστεί η δυσαρέσκεια από την πολιτική τους σε άλλα κόμματα με την ίδια στρατηγική, όπως ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ., «Ανεξάρτητοι Ελληνες» κλπ, αλλά να εκφραστεί στο ΚΚΕ.

Ολοι αυτοί χρεώνουν στο ΚΚΕ την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Η κριτική που ασκούν δήθεν στο ΚΚΕ είναι ότι με την προεκλογική τακτική του στο ζήτημα της κυβέρνησης, άφησε το πεδίο ελεύθερο στο ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει εναλλακτική κυβερνητική λύση και έτσι να κερδίσει την πλειοψηφία των λαϊκών δυνάμεων που καταδίκαζαν το ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και τη ΝΔ. Μετρούν επομένως και εκτιμούν το εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με ετεροκαθορισμό. Και μιλούν για εγκατάλειψη του προγράμματος του Κόμματος.

Τι γράφουν; «Η ηγεσία του Κόμματος ταύτισε με τον πιο χοντροκομμένο και απαράδεκτο τρόπο την Τακτική με τη Στρατηγική του Κόμματος. Επέτρεψε στο ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει την έλλειψη μιας ουσιαστικής, άμεσης και αποτελεσματικής πρότασης εκ μέρους του Κόμματος.(…) Σε μια εποχή που οι προβλέψεις και οι πρόνοιες του 15ου Συνεδρίου δικαιώθηκαν περίτρανα, η ηγεσία του Κόμματος εγκατέλειψε την προσπάθεια να εφαρμόσει τη βασική του πρόταση, στο πνεύμα της σύγχρονης περιόδου που διανύουμε, προωθώντας τη δημιουργία του ΑΑΔΜ που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας, με τη δημιουργία αντίστοιχης κυβέρνησης, που θα έκφραζε και θα στηριζόταν στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τη διανόηση της χώρας μας, που θα συνένωνε αρμονικά την πάλη των εργαζομένων για τα άμεσα προβλήματά τους με την προοπτική του σοσιαλισμού».

Δε μπαίνουν στον κόπο βεβαίως να εξηγήσουν πώς με την ίδια στρατηγική όλα τα προηγούμενα χρόνια το ΚΚΕ είχε άνοδο της πολιτικής του επιρροής, και της εκλογικής, πρωταγωνιστικό ρόλο στο εργατικό κίνημα που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, με όλα τα άλλα κόμματα να πασχίζουν να σμπαραλιάσουν από τα μέσα το εργατικό κίνημα. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν γιατί σε όποια χώρα έγινε από Κομμουνιστικά Κόμματα «κυβερνητικό πείραμα» για να ανακοπεί η αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο (Γαλλία, Ιταλία κλπ).

Δάσκαλος η πράξη

Η πράξη είναι το κριτήριο των πάντων. Ολα τα άλλα, διακηρύξεις, προθέσεις, εκτιμήσεις, είναι λόγια που μένει να επιβεβαιωθούν ή να διαψευσθούν από αυτή. Για αυτό λέμε και ξαναλέμε: Η ίδια η πείρα των εργαζομένων, τα γεγονότα είναι ο πολύτιμος δάσκαλος που μας μαθαίνει ποιος πραγματικά είναι ο καθένας και τι στόχους υπηρετεί.

Πριν όμως δούμε τι κάνουν, ας δούμε τι λένε. Το ΠΑΣΟΚ μιλά σήμερα για «αναθεώρηση» του μνημονίου, η ΝΔ για επαναδιαπραγμάτευσή του και οι δυνάμεις τους σε συνδικαλιστικό επίπεδο είναι τάχα αντίθετες με αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι θα το καταγγείλει, διευκρινίζοντας εκ των υστέρων ότι μιλά για πολιτική καταγγελία (δηλαδή δε θα το καταγγείλει στην πράξη). Την ίδια ώρα, πήρε σβάρνα τις ευρωπαϊκές χώρες για να διατυμπανίσει ότι αυτός αποτελεί τον εγγυητή-φύλακα του ευρώ και του διακρατικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που σπέρνει τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Από όλα αυτά τα μπόσικα λόγια, που χωράνε τα πάντα και τίποτα, τι πραγματικά εννοούν; Απάντηση δίνουν με αυτά που κάνουν. Να, τι λέει η πείρα.

Προχτές οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έθεσαν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ενωσης Τεχνικών ΔΕΗ την πρόταση να απορριφθεί το σχέδιο της ΣΣΕ που έχουν συνδιαμορφώσει η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας (ΓΕΝΟΠ) με τη διοίκηση της ΔΕΗ. Ουσία του σχεδίου αυτού είναι η αποδοχή των μνημονιακών νόμων που ορίζουν τη μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 35% και την κατάργηση της μονιμότητας των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ (μεταξύ αυτών και η ΔΕΗ). Αρχικά η ΣΑΔ (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) και η ΠΑΣΚΕ προσπάθησαν να μην μπει καν η πρόταση σε ψηφοφορία. Είναι προφανές ότι δεν ήθελαν να αποκαλυφθεί η θέση τους. Ομως η ψηφοφορία έγινε. Σύσσωμη η ΣΑΔ του ΣΥΡΙΖΑ και τα 12 από τα 14 μέλη της ΠΑΣΚΕ και ένα μέλος της ΔΑΚΕ καταψήφισαν την πρόταση. Εκαναν δηλαδή καθαρό ότι δεν σκοπεύουν να καταγγείλουν τα αποτελέσματα που παράγει το μνημόνιο, όπως το σχέδιο της ΣΣΕ που το θεωρούν βάση συζήτησης και διαπραγμάτευσης.

Το ίδιο έκαναν στα μέσα σταθερής τροχιάς ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ), που υπέγραψαν ΣΣΕ που αποδέχεται τους μνημονιακούς νόμους. Το ίδιο έκαναν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στην ΕΥΔΑΠ. Και πάει λέγοντας… Η πράξη δείχνει ακόμα ότι μια από τις βασικές τους έγνοιες είναι να εμποδίζουν τους εργαζόμενους να οργανώνουν αποτελεσματικούς αγώνες. Και αυτό, ακόμα και ο πιο κακόπιστος απέναντι στο ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να το συνδέσει με τις κολεγιές που κάνουν ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και οι ποικιλώνυμες παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ σε διάφορα σωματεία προκειμένου να πλήξουν τη δράση των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Ειδικά αυτή την περίοδο είναι πολύ χρήσιμο οι εργαζόμενοι να ακούσουν προσεκτικά τι λένε αυτές οι δυνάμεις και ακόμα πιο προσεκτικά να παρακολουθούν τι κάνουν. Τότε και μόνο τότε γίνεται προφανής ο επιζήμιος ρόλος τους για τους ίδιους τους εργαζόμενους. Δεν έχουν κανένα σκοπό να καταργήσουν κανένα μνημόνιο και κανένα νόμο του. Είναι αυθεντικοί διαχειριστές του συστήματος που η ουσία του συνιστά τη σύγχρονη βαρβαρότητα, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σκεφτείτε όταν λένε ότι θα καταργήσουν αντεργατικούς νόμους αλλά στα συνδικάτα ψηφίζουν μειώσεις μισθών τι έχουν να κάνουν αν γίνουν κυβέρνηση…

 

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΦΙΛΗΣ – Εφ’ όλης της ύλης [24/5/2012]

 

 

βίντεο από  KONSERBOKOYTIblog

Στον εικοστό πρώτο αιώνα!

από fadomduck2

Προκόπη Κωφού
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ

Στον εικοστό αιώνα οι παραγωγικές δυνατότητες των κοινωνιών ήταν μεγάλες!
Στον εικοστό πρώτο αιώνα οι παραγωγικές δυνατότητες των κοινωνιών
είναι μεγαλύτερες!

Στον εικοστό αιώνα μπορούσαμε να δουλεύουμε πολύ και να παράγουμε πολλά!
Στον εικοστό πρώτο μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο και να παράγουμε
περισσότερα!

Στον εικοστό αιώνα είχαμε οι περισσότεροι εδώ στην Ευρώπη μισθούς και
συντάξεις για να ζούμε αξιοπρεπώς!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε μισθούς και συντάξεις μικρότερους και
μικρότερες που δεν φτάνουν ουσιαστικά για να ζήσεις!

Στον εικοστό αιώνα πηγαίναμε όταν υπήρχε ανάγκη στο γιατρό!
Στον εικοστό πρώτο πρέπει να κλείσουμε ραντεβού για να μπούμε στη λίστα!

Στον εικοστό αιώνα είχαμε δουλειά!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε ανεργία!

Στον εικοστό αιώνα είχαμε οχτάωρο!
Στον εικοστό πρώτο έχουμε μερική απασχόληση, ελαστικό και ευέλικτο
ωράριο, εκ περιτροπής εργασία και ανασφάλιστη εργασία!

Συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ εισηγείται η Λ. Κατσέλη

Από  ταξική  αντεπίθεση    και  redfly  planet
Eπιτέλους το παζλ της αντιμνημονιακής αριστεράς συμπληρώνεται σιγά σιγά.  Πριν διαβάσετε το ρεπορτάζ του Έθνους δείτε ένα  βίντεο από τη  υποδοχή της αριστερής – αντιμνημονιακής πολιτικού στο Ηράκλειο της Κρήτης , πριν  ένα χρόνο.

Από το Έθνος

«Διμερή» συνεργασία της Κοινωνικής Συμφωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ «εάν αυτή είναι εφικτή», εισηγήθηκε η πρόεδρος του κόμματος Λούκα Κατσέλη στην κεντρική τοποθέτησή της στην 1η πανελλαδική συνάντηση στελεχών της Κοινωνικής Συμφωνίας, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, με θέμα την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και τη συζήτηση για τη θέση του κόμματος εν όψει της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Σε κάθε περίπτωση, η όποια απόφαση για την πορεία του κόμματος θα ληφθεί το προσεχές διάστημα και αφού τοποθετηθούν τα ιδρυτικά μέλη και τα στελέχη του.
Ειδικότερα, η κ. Κατσέλη είπε ότι η Κοινωνική Συμφωνία τάσσεται ανεπιφύλακτα στον «προοδευτικό, αριστερό πόλο», απευθύνοντας κάλεσμα συνεργασίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους, σε «ανένταχτους» και «κοινωνικά δίκτυα».

Η Λ. Κατσέλη έθεσε το ερώτημα εάν η Κοινωνική Συμφωνία θα πρέπει να προχωρήσει σε αυτόνομη κάθοδο προς τις εκλογές ή εάν θα επιδιώξει συνεργασίες. Ως προς την πρώτη προοπτική, υποστήριξε ότι βασικό μειονέκτημα είναι η πόλωση που θα υπάρξει και που θα «δυσκολέψει» τα μικρά κόμματα.
Αναφορικά με την «δεύτερη επιλογή», μίλησε για διμερή ή τριμερή συνεργασία με τα προαναφερθέντα κόμματα στη βάση μιας ελάχιστης συμφωνίας, ωστόσο ανέφερε ότι τόσο η ΔΗΜΑΡ όσο και οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν «αποκλείσει» μια τέτοια «δυνατότητα».

Σε αυτό το πλαίσιο, η κ. Κατσέλη έθεσε το ερώτημα εάν η Κοινωνική Συμφωνία θα προχωρήσει σε διμερή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτή είναι «εφικτή», ή απλά θα στηρίξει τον «αριστερό πόλο», αλλά, όπως είπε «θα μείνουμε εκλογικά αμέτοχοι».
«Το διακύβευμα των εκλογών είναι τέτοιο που δεν πρέπει να διστάσουμε να συνεργαστούμε», είπε η κ. Κατσέλη, εισπράττοντας το χειροκρότημα των συμμετεχόντων. 

Χ. Καστανίδης

«Να προτιμήσουμε την πολυμερή συνεργασία μετά τις εκλογές και όχι διμερή, προεκλογικά», εισηγήθηκε ο Χάρης Καστανίδης, εκφράζοντας τους προβληματισμούς του για το πώς η Κοινωνική Συμφωνία θα μπορούσε να διατηρήσει την «πολιτική αυτονομία» της που θέτει ως όρο και, αφετέρου, για το γεγονός ότι για να φτιαχτεί ο «προοδευτικός, αριστερός πόλος» δεν αρκούν οι τριάντα ημέρες έως τις εκλογές.
«Μακάρι να γινόταν τώρα», τόνισε, παραπέμποντας στην αδυναμία των κομμάτων της αριστεράς να «συνεννοηθούν» μεταξύ τους.

Μιλώντας επί προσωπικού, όπως διευκρίνισε, ο κ. Καστανίδης είπε ότι θα στηρίξει τον «δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο» και σημείωσε ότι για να το κάνει αυτό δεν έχει ανάγκη να γυρίσει σε «άλλες πολιτικές στέγες» για να εκλεγεί βουλευτής.
«Θα δώσω την ψήφο μου στην αριστερά αλλά χωρίς να γίνω γυρολόγος, θα μείνω απλώς πιστός στρατιώτης της Κοινωνικής Συμφωνίας», κατέληξε, εισπράττοντας και ο ίδιος από την πλευρά του, το χειροκρότημα των στελεχών του κόμματος

Συμπληρώνουμε και το χθεσινό άρθρο του Ριζοσπάστη

Συμμαχεί με πρωτεργάτες σε αντιλαϊκές ανατροπές

Τα έργα και οι ημέρες της Κατσέλη και του Αρσένη, με τους οποίους ο Τσίπρας διεκδικεί την πρωτιά στη σοσιαλδημοκρατία

Στην πρεμούρα του να κατακτήσει τα πρωτεία στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και στον υπό διαμόρφωση πόλο της «κεντροαριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ «χωνεύει» πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία παρουσιάζει στο ακροατήριό του απαλλαγμένα από τα «αμαρτήματα» της αντιλαϊκής πολιτικής που με συνέπεια υπηρέτησαν από υπουργικές και στελεχιακές θέσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τόσο η Λ. Κατσέλη, επικεφαλής σήμερα της «Κοινωνικής Συμφωνίας», όσο και ο Γερ. Αρσένης, ο οποίος προτάθηκε από τον Αλ. Τσίπρα για τη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού, στην τελευταία σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η Λ. Κατσέλη, ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ήταν από τους βασικούς συντελεστές στο πρόγραμμα του 2009, με το οποίο ανήλθε στη διακυβέρνηση. Ψήφισε το πρώτο μνημόνιο (μείωση μισθών Δημοσίου και συντάξεων) και ως υπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πήρε μέρος στην εφαρμογή του, στην επεξεργασία και προώθηση αντεργατικών νόμων και μέτρων που απέρρεαν απ’ αυτό. Συγκεκριμένα, ως υπουργός Εργασίας πρωτοστάτησε στην προώθηση των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης», δηλαδή της οικονομικής ενίσχυσης των επιχειρήσεων με την παράλληλη υπονόμευση των εργασιακών σχέσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η «κοινωφελής εργασία», την οποία στα λόγια μετά βδελυγμίας απορρίπτει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισε τον πρώτο νόμο για τις «ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις», που ήταν το πρελούδιο του χτυπήματος των κλαδικών Συμβάσεων. Αρχισε την αναθεώρηση των προνοιακών επιδομάτων, ενώ συμμετείχε και στη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, ο οποίος αποτελεί εργαλείο υποβάθμισης των υπηρεσιών Υγείας στα Ταμεία.

Με τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες

Καθοριστική υπήρξε η «συμβολή» της Λ. Κατσέλη και ως υπουργού Οικονομίας Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στην προώθηση της στρατηγικής επιλογής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για ολόπλευρη στήριξη του κεφαλαίου και τη μετάθεση των συνεπειών της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Σταχυολογώντας κανείς το πλούσιο έργο που συντελέστηκε στους τομείς των οποίων ηγήθηκε, μπορεί να ξεχωρίσει ορισμένες μόνο δράσεις ως αρκούντως αποκαλυπτικές για την πολιτική στάση της προέδρου της «Κοινωνικής Συμφωνίας», η οποία δηλώνει «στη διάθεση του Αλ. Τσίπρα»:

• Πρωτοστάτησε στην παράδοση του ΣΕΜΠΟ του ΟΛΠ στην κινεζική πολυεθνική «Cosco». Μαζί με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έκανε ό,τι μπορούσε για το τσάκισμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων ενάντια στη σύμβαση παραχώρησης.

Μήπως να «επανασχεδιάσουμε» και το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ;…

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Οποιος ισχυρίζεται ότι θα πάει να «διαπραγματευτεί», να «επαναδιαπραγματευτεί» και να «επανιδρύσει» την ΕΕ, ώστε να «επανασχεδιαστεί» η φιλοσοφία της και συνακόλουθα

να «επανατοποθετηθεί» σε φιλολαϊκή – και σε «αριστερή» (!) – βάση η σχέση της Ελλάδας με τις Βρυξέλλες,

είναι σαν να λέει ότι:

1) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΝΑΤΟ για να το «επανασχεδιάσω» και από δύναμη του ιμπεριαλισμού και του πολέμου να το μετατρέψω σε πρόσκοπο του ουμανισμού και της ειρήνης, όπου – εντός του ΝΑΤΟ – η Ελλάδα θα χαίρει ειρήνης και ασφάλειας.

Είναι σαν να λέει ότι:

2) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΔΝΤ για να του φτιάξω μια νέα «αρχιτεκτονική», να το μετασχηματίσω από μισητό τοκογλύφο σε καλοκάγαθο φιλόπτωχο ταμείο, και μέσα εκεί – στο ΔΝΤ – η Ελλάδα και ο λαός της θα απολαμβάνουν ευημερία και οικονομική προστασία.

Είναι σαν να λέει ότι:

3) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με τα μονοπώλια, με τις πολυεθνικές, με τις «οφ σορ», με τους εφοπλιστές – των οποίων «τον πατριωτισμό δεν αμφισβητούμε», όπως έλεγε στο MEGA ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιάννης Μηλιός – και από αρπακτικούς κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές, από κακάσχημους βατράχους να τους μεταλλάξω σε αστραφτερά πριγκιπόπουλα και σε φιλάνθρωπους Σαμαρείτες, που δε θα έχουν στόχο την επί πτωμάτων απομύζηση κέρδους, αλλά τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.

Είναι σαν να λέει ότι:

4) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ, και από κόμματα των μνημονίων, των τραπεζιτών, της «Ζήμενς» και του ψεύδους θα τα πείσω να «επανασχεδιαστούν», για να γίνουν κόμματα του εργάτη, του αγρότη και του μικροεπαγγελματία.

Είναι σαν να λέει ότι:

5) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με την «Ιερά Συμμαχία» των ακροδεξιών και των νεοναζιστών που συμμετέχουν στις κυβερνήσεις των μισών χωρών της ΕΕ, όπως και με τις κυβερνήσεις των άλλων μισών κρατών – μελών που επιβάλλουν απηνή λιτότητα στους δικούς τους λαούς, και που ταυτόχρονα εξολοθρεύουν άλλους λαούς σε Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, ώστε αυτήν την ίδια συμμαχία των λαοκτόνων να την καταστήσω «φιλική» προς τον ελληνικό λαό.

Τόση είναι η πολιτική αυταπάτη που υπάρχει και ξεχειλίζει από τούτη τη θεωρία περί «θετικής μεταστροφής» της ΕΕ διά της «διαβούλευσης», της «επαναδιαπραγμάτευσης» και του «κοινωνικού διαλόγου» με τους εκπροσώπους του αδυσώπητου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, με τους Μπαρόζο, τις Μέρκελ, τους Ολάντ και τους Ρομπάι.

Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις και σε αυτές τις πρακτικές

– ειδικά όταν εκδηλώνονται στο όνομα της «σωτηρίας» ενός λαού, όπως ο ελληνικός, που εξαθλιώνεται λόγω ακριβώς της σύμπραξης της ελληνικής πλουτοκρατίας με την ευρωενωσιακή πλουτοκρατία –

τα όρια της πολιτικής αυταπάτης, που οδηγούν στον πλήρη αφοπλισμό του λαού, είναι πολύ δυσδιάκριτα σε σχέση με κάποια άλλα όρια. Εκείνα της πολιτικής απάτης.