Αντι-ΠΑΜΕ μέτωπο ακόμα και με τη Χρυσή Αυγή!

 

 

«ΠΑΛΙΟΣ» ΚΑΙ «ΝΕΟΣ» ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Νέα αποκαλυπτικά παραδείγματα από αρχαιρεσίες στη Δράμα και την Ελασσόνα

Χέρι – χέρι μεταξύ τους, αλλά και με τη Χρυσή Αυγή, πιάνονται οι δυνάμεις του παλιού και νέου εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, προκειμένου να χτυπήσουν το ΠΑΜΕ και να διατηρήσουν τους αρνητικούς για τους εργαζόμενους συσχετισμούς στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αρχαιρεσίες στο Εργατικό Κέντρο Δράμας, που έγιναν την περασμένη Κυριακή, με τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ να «συστεγάζονται» στο ίδιο ψηφοδέλτιο.

Παρά την προσπάθειά τους, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ κατάφεραν να καταγράψουν αύξηση. Συγκεκριμένα, η «Ταξική Αγωνιστική Ενότητα» έλαβε ποσοστό 11% (από 6%) και εξέλεξε έναν αντιπρόσωπο στο Εργατικό Κέντρο (δεν είχε κανέναν). «Το αποτέλεσμα αυτό αποτελεί σημαντικό βήμα για τις ταξικές δυνάμεις», σημειώνει η «Ταξική Αγωνιστική Ενότητα», προσθέτει όμως πως οι συσχετισμοί «παραμένουν αρνητικοί, αφού ο παλιός και νέος εργοδοτικός συνδικαλισμός -ενωμένοι μάλιστα σε κοινό ψηφοδέλτιο- στέκεται ακόμα εμπόδιο στη χειραφέτηση και την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος».

Ιδιαίτερα σχολιάζει τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, «που μόλις λίγες μέρες πριν, οργάνωσαν σύσκεψη για τη δημιουργία συνδικαλιστικής παράταξης, με στόχο την «αναζωογόνηση» του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως έλεγαν», ενώ λίγες μέρες μετά, «έπεσαν οι μάσκες, τα βρήκαν με τους «μνημονιακούς», τις κυβερνητικές δυνάμεις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ».

Από κοντά με τους χρυσαυγίτες

Αντι-ΠΑΜΕ συμπόρευση, όμως, με τη συμμετοχή και της Χρυσής Αυγής, είχαμε και στις αρχαιρεσίες του Σωματείου Ιδιωτικών Τεχνικών Υπαλλήλων Ελασσόνας, που έγιναν στις 4 και 5 Απρίλη. Στο «ενωτικό» -όπως παρουσιάστηκε- ψηφοδέλτιο συμμετείχαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή. Το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ που στάθηκε απέναντί τους, κατάφερε να ενισχυθεί, συγκεντρώνοντας 56 ψήφους (από 45) και αυξάνοντας σε 3 (από 2) τους αντιπροσώπους που εξέλεξε στο Εργατικό Κέντρο.

Με ανακοίνωσή της, η Πανελλαδική Γραμματεία Εμπορίου – Υπηρεσιών του ΠΑΜΕ καταγγέλλει την απαράδεκτη στάση και τις μεθοδεύσεις της διοίκησης του ΕΚ Ελασσόνας και της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ). «Τους ενόχλησε που η ΔΑΣ κατέβασε ψηφοδέλτιο, όπως και το ότι ήταν παρόντες στις διαδικασίες οι εκπρόσωποι της ΔΑΣ των δευτεροβάθμιων οργάνων, γι’ αυτό και προσπάθησαν να τους απομακρύνουν με κάθε τρόπο. Στην προσπάθειά τους αυτή, επιστράτευσαν μέχρι και τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αλλά και την πρόεδρο της ΟΙΥΕ», καταγγέλλει η Πανελλαδική Γραμματεία.

Οπως εξηγεί, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου -εκλέγεται από το συγκεκριμένο σωματείο- επικαλέστηκε παρέμβαση των προέδρων της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου, και της ΟΙΥΕ, Μ. Στεκουλέα, για να απομακρυνθούν η αντιπρόσωπος της ΔΑΣ από την ΟΙΥΕ, στη δύναμη της οποίας ανήκει το σωματείο και ο εκλεγμένος της ΔΑΣ στη διοίκηση του ΕΚ Ελασσόνας.

Γνωστοί στην περιοχή…

«Αυτές είναι οι «δημοκρατικές» διαδικασίες με τις οποίες πραγματοποιούν τις αρχαιρεσίες στα σωματεία που εκλέγονται οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές», σημειώνει η Γραμματεία Εμπορίου – Υπηρεσιών. «Δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό από αυτούς που κατεβαίνουν σε ένα ψηφοδέλτιο που μέχρι και η Χρυσή Αυγή συμμετέχει», αναφέρει.

Καταγγέλλει επίσης ότι ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου «δημόσια δηλώνει ότι «η Χρυσή Αυγή είναι νόμιμο πολιτικό κόμμα και πρέπει να εκπροσωπείται και στο Εργατικό Κέντρο»», ενώ ο γραμματέας του, Θωμάς Τσιαντές, συμμετείχε στην προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να λερώσει με την παρουσία της την περσινή εκδήλωση για τα 70 χρόνια από το ολοκαύτωμα της Τσαριτσάνης.

 

 

ριζοσπάστης

Η πραγματικότητα και τα διακυβεύματα του ΣΥΡΙΖΑ

Στη στάση του ΚΚΕ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και, ιδιαίτερα, στην άρνηση του πρώτου να φορέσει το κοστούμι της «υπεύθυνης – κυβερνώσας αριστεράς» και να  συνεργασθεί με το δεύτερο, επιχειρεί να κάνει κριτική ο Αλέξης Μητρόπουλος με άρθρο του στην «Αυγή» του Σαββάτου. Κι όπως έχει συμβεί πάμπολλες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις, επαληθεύεται και πάλι το γνωστό γνωμικό: Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Ας δούμε συγκεκριμένα, όμως, τα βασικά σημεία κριτικής του βουλευτή Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρώτον: Καταλογίζει στο ΚΚΕ αδυναμία προσέγγισης και κατανόησης του  πραγματικού διακυβεύματος των σημερινών συνθηκών. Γράφει συγκεκριμένα: «…δεν διαπιστώνει ότι σήμερα διακυβεύεται κάτι περισσότερο από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση των πραγμάτων που άπτεται της υπαρκτικής σύνθεσης ή συγκρότησης του κοινωνικού και εθνικού μας σχηματισμού. Εάν έκανε διαφορετική διαπίστωση, όπως έγινε σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, τότε το πρωταρχικό αίτημα της κοινωνίας και της πατρίδας θα οδηγούσε ασφαλώς σε συνεργατικές συμπεριφορές.»  Με άλλα λόγια, καταλογίζει στο ΚΚΕ, ότι δεν κάνει τις ίδιες με τον ΣΥΡΙΖΑ αναλύσεις και εκτιμήσεις για την ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, την κρίση, την έξοδο απ’ αυτή, κλπ, κλπ, θεωρώντας (αυθαίρετα και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία), ότι οι δεύτερες είναι σωστές και υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα και την προοδευτική εξέλιξη των πραγμάτων.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Στην ταξική κοινωνία μας και, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς κρίσης, κ.λπ., το διακύβευμα δεν είναι το ίδιο για την αστική και την εργατική τάξη της χώρας. Για την πρώτη, βρίσκεται στο φόρτωμα των βαρών της κρίσης στους εργαζόμενους, στη διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων  επανόδου στην ανάπτυξη ανταγωνιστικών κερδών (φτήνεμα μεροκάματων και μισθών, αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, κ.λπ.), στην παραπέρα ενσωμάτωση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ή χωρίς αλλαγές συμμάχων και εταίρων, κλπ, και πρωτίστως, στη διαιώνιση του σάπιου και ξεπερασμένου ιστορικά καπιταλιστικού συστήματος και στη διατήρηση της εξουσίας της, με την εργατική τάξη και το λαό εγκλωβισμένο και υποταγμένο. Είτε με μείγμα πολιτικής Μέρκελ, είτε με μείγμα Μόντι, Ολάντ ή Ομπάμα. Είτε με την κεντροδεξιά, είτε με την κεντροαριστερά. Είτε με τη λεγόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, είτε με την όποια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της πρώτης, όπως έχει αποδείξει η πράξη των τελευταίων δεκαετιών σε όλες τις  χώρες της Ευρώπης που ανέλαβε την κυβέρνηση η «αριστερά της ευθύνης».
Για την εργατική τάξη, το διακύβευμα βρίσκεται στην αποφασιστική απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, στη διεκδίκηση και κατάκτηση των όποιων βελτιώσεων, στον απεγκλωβισμό από κάθε λογής ψευτοδιλήμματα και ιδεολογήματα και την ολόπλευρη ταξική χειραφέτησή της,  στην ανατροπή του καπιταλισμού και της αστικής εξουσίας, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και την εργατική-λαϊκή εξουσία, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την απελευθέρωση όλης της κοινωνίας.
Τα διακυβεύματα δεν είναι απλώς διαφορετικά. Είναι ριζικά αντίθετα και ασυμβίβαστα. Γεγονός, που γίνεται ολοφάνερο, ακόμη και στην καθημερινή πραγματικότητα, στους χώρους δουλειάς και τις ατέλειωτες ουρές των ανέργων. Εκεί που καθημερινά αγριοκοιτάζονται και γρονθοκοπούνται τα καπιταλιστικά κέρδη, με τα μεροκάματα και τους μισθούς, η ανταγωνιστικότητα και η κινεζοποίηση των σχέσεων εργασίας με τις ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, ο υπερσυσσωρευμένος πλούτος με την επεκτεινόμενη και αυξανόμενη συνεχώς φτώχεια και μιζέρια.
Το ΚΚΕ τάσσεται με το διακύβευμα της εργατικής τάξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί -υποτίθεται- να τα παντρέψει, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Σε τελευταία ανάλυση,  υπηρετεί το διακύβευμα της αστικής τάξης. Και για να κάνει το εγχείρημά του λιγότερο αποκρουστικό, το ντύνει με την φορεσιά της αποτροπής «κινδύνων ύπαρξης του κοινωνικού και εθνικού μας σχηματισμού». Στην πραγματικότητα, εκφράζει τον φόβο του στο ενδεχόμενο δημιουργίας συνθηκών αποσταθεροποίησης του συστήματος και μαζικής αμφισβήτησης του από τα λαϊκά στρώματα.
Όσο για τις άλλες «κρίσιμες ιστορικές περιόδους», τις οποίες υπαινίσσεται ο Αλ. Μητρόπουλος, ας μην ανησυχεί. Το ΚΚΕ έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Έχει διδαχτεί και διδάσκεται καθημερινά, τόσο από την ηρωική δράση των κομμουνιστών εκείνων των εποχών, όσο και από τις όποιες ελλείψεις και λάθη, πρώτα και κύρια, στα ζητήματα στρατηγικής.
Δεύτερον: Ο αρθρογράφος ισχυρίζεται, ότι η σημερινή στάση του ΚΚΕ είναι άκρως αντιφατική, εκτιμώντας (πάλι αυθαίρετα και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση), ότι στις σημερινές συνθήκες, η πολιτική και τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος δρόμος για την προστασία των όποιων λαϊκών κατακτήσεων. Γράφει συγκεκριμένα: «Έτσι, έχουμε την πρωτόγνωρη αντίφαση, αφενός μεν να επαληθεύεται (σ.σ. Το ΚΚΕ) σε όλα τα κεντρικά ιδεολογικά ζητήματα (ιστορική και κοινωνική υστεροφημία), αφετέρου δε να έχει καταστραφεί η κοινωνία και οι κατακτήσεις του λαού, στις οποίες πρωτοστάτησε».
Ας αφήσουμε το γεγονός, πως ο ισχυρισμός αυτός επιχειρεί (εμμέσως πλην σαφώς) να φορτώσει το ΚΚΕ με ευθύνες για τις όποιες καταστροφές της κοινωνίας και αφαίρεση λαϊκών κατακτήσεων. Ας δούμε την ουσία του ισχυρισμού.
1. Η υπεράσπιση των όποιων μέχρι σήμερα λαϊκών κατακτήσεων γίνεται στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους του αγώνα. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από το επίπεδο της ταξικής πάλης. Ο βαθμός επιτυχίας εξαρτάται, πρώτα και κύρια, από την ταξική συσπείρωση, ενότητα και μαχητικότητα της εργατικής τάξης, από τον απεγκλωβισμό τους από κάθε λογής ρεφορμιστικές αυταπάτες και ιδεολογήματα, από την  όποια κινδυνολογία και τρομοκρατία. Από την κατανόηση του πραγματικού χαρακτήρα και περιεχόμενου της κρίσης, των βαθύτερων αιτιών της, αλλά και της μόνης, προς όφελος της εργατικής τάξης, διεξόδου.
Όλοι γνωρίζουν, πλέον, τι λέει και τι κάνει το ΠΑΜΕ και οι κομμουνιστές που παλεύουν στις γραμμές του, για όλα τα προηγούμενα. Όπως γνωρίζουν και τι κάνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τις περισσότερες φορές αντάμα με τους ρεφορμιστές, τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές. Τα σχόλια περιττεύουν.
2. Η πολιτική και τακτική του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο, παρά εγγυάται την προστασία των σημερινών λαϊκών κατακτήσεων. Πάμπολλες είναι οι αποδείξεις γι’ αυτό. Π.χ. η προαναφερόμενη πρακτική του στο εργατικό κίνημα. Η εγκατάλειψη θέσεων και συνθημάτων, που αποτελούσαν τη σημαία του, μέχρι τις τελευταίες εκλογές και η συνεχιζόμενη μεταμόρφωσή του σε μια εκδοχή σύγχρονου ΠΑΣΟΚ, κλπ.
Άλλωστε, ο κίνδυνος για τις όποιες λαϊκές κατακτήσεις έχουν απομείνει, προέρχεται από όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, ως διακύβευμα της αστικής τάξης. Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος ταυτίζεται με τις αντικειμενικές ανάγκες και συμφέροντα   των κεφαλαιοκρατών, τον σύγχρονο καπιταλισμό και την κρίση του, τους αντικειμενικούς νόμους λειτουργίας και εξέλιξής του. Ολ’ αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ είτε τα κρύβει, είτε αδυνατεί να τα καταλάβει. Και όχι μόνο. Λέει στους εργαζόμενους και το λαό, ότι αρκεί να αλλάξει η σημερινή κυβέρνηση και να αναλάβει στη θέση της μια αριστερή, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και όλα θα ταχτοποιηθούν. Όλοι θα μείνουν ικανοποιημένοι, εργάτες και κεφαλαιοκράτες. Και βέβαια, μαζί τους, η ανταγωνιστικότητα, η προσέλκυση επενδυτών, οι πολυεθνικές που καραδοκούν για να τοποθετήσουν κερδοφόρα τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά τους, κλπ, κλπ…
3. Ουσιαστικά, ο Αλ. Μητρόπουλος καλεί το ΚΚΕ να εγκαταλείψει τις θέσεις του σε όλα «τα κεντρικά ιδεολογικά ζητήματα», παρ’ ότι -όπως παραδέχεται- έχουν δικαιωθεί, για να μην υπάρξει χάος και καταστροφή. Σε τελευταία ανάλυση, έχουμε μια εκδοχή του επαναλαμβανόμενου τους τελευταίους αιώνες διλήμματος, που έβαζαν και βάζουν οι κάθε λογής ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις μπροστά στην εργατική τάξη και τους κομμουνιστές: Επανάσταση ή μεταρρύθμιση, μαζί με μια δόση κινδυνολογίας. Με μια διαφορά. Παλιότερα, η έννοια της μεταρρύθμισης περιείχε κάποιες βελτιώσεις των όρων εργασίας και ζωής της εργατικής τάξης, ώστε να τσιμπήσει η τελευταία το δόλωμα και να ξεχάσει προς στιγμή την ταξική πάλη και τον ιστορικό της ρόλο. Σήμερα, η έννοια της μεταρρύθμισης είναι ένα αδειανό πουκάμισο. Όχι, τυχαία βέβαια. Αποτελεί συνέπεια του σύγχρονου καπιταλισμού, του βαθμού της αντιδραστικότητας και του σαπίσματός του. Ενός καπιταλισμού, που μόνο χειρότερος μπορεί να γίνει. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και απόδειξη του βαθμού ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών και της επιτακτικής ανάγκης για την ανατροπή και το ξεπέρασμά του.
Τρίτον: Ο αρθρογράφος δεν αποφεύγει τα γνωστά και χιλιοειπωμένα, περί μοναχικού δρόμου του ΚΚΕ. Αυτό είναι και το μοναδικό «επιχείρημά» του για την πολιτική του ΚΚΕ. «Ξεχνώντας», βέβαια, ότι η πολιτική της Λαϊκής Συμμαχίας και Εξουσίας αναφέρεται στη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, πρώτα και κύρια, στην εργατική τάξη, τη βασική κινητήρια δύναμη. Από την άλλη, κάνει φανερή  μια ακόμη, κρίσιμη και σοβαρή διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ. Ο πρώτος πολιτεύεται με βάση την αστική λογική της ανάθεσης. Ζητά την ψήφο και την ανάδειξή του στην κυβέρνηση, για να διαχειρισθεί τις υποθέσεις του λαού. Τα όσα λέει, περί λαϊκής συμμετοχής, έχουν ως αναντικατάστατη προϋπόθεση τη στράτευση του λαού στη δική του πολιτική. Θυμίζουν τα περί «συμμετοχικής δημοκρατίας» του Γ. Παπανδρέου. Το ΚΚΕ αγωνίζεται και παλεύει για να κάνει την εργατική τάξη και το λαό πραγματικό και μοναδικό αφεντικό του τόπου. Ιδιοκτήτη και διαχειριστή της εξουσίας, των επιχειρήσεων, της ανάπτυξης, της παραγωγής και διανομής του πλούτου, όλων όσα υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα.

 

 

από     902.gr

Οι εργάτες μπορούν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί

«7:12 μ.μ. Σύνθημα από τη συνδιάσκεψη: Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!». Αυτό αναμεταδίδει το «left.gr» από  το ΣΕΦ, όπου συνεχίζεται η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Καταλαβαίνουμε την ανάγκη τους να κλέψουν από τη «δόξα» του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ, για  να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για τη στρατηγική τους, που οδηγεί το λαό στο λάκκο από άλλο δρόμο. Στην ουσία του πράγματος: Ο εργάτης μπορεί χωρίς αφεντικά, αλλά δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό το πρόγραμμα και οι διακηρύξεις του είναι γεμάτα από υποσχέσεις για περισσότερο χρήμα στους καπιταλιστές και στήριξη από το κράτος για να κάνουν επενδύσεις και να έρθει ανάπτυξη, που στον καπιταλισμό προϋποθέτει τσάκισμα των εργαζομένων και των δικαιωμάτων του. Κι αν η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να έχει το αφεντικό φτηνότερους εργάτες που θα γυρνάνε τα γρανάζια, ο ΣΥΡΙΖΑ ορέγεται την ώρα που θα ρίξει το δικό του «λαδάκι» στην καπιταλιστική μηχανή, για να δουλέψει καλύτερα. Όλα τα υπόλοιπα, είναι για να γελάνε και οι πέτρες…

 

 

από  902.gr

Σακοράβουν δίχως τσίπα

Ταυτότητα με «κλεμμένα» στοιχεία δεν θα αποκτήσουν οι «μακρυχέρηδες» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί να επικαλείσαι αγώνες για τους οποίους άλλοι μάτωσαν, για να αποκτήσεις κάτι απ’ την αίγλη τους. Δεν αρκεί να επικαλείσαι τον Ρίτσο. Το αντάμωμα των συντρόφων που πόνεσε κι ονειρεύτηκε μαζί τους, που φόρεσε τις ίδιες χειροπέδες με εκείνους, απ’ το οποίο εμπνεύστηκε, έχει τόση σχέση με μια διαδικασία «χωνέματος» του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΠΑΣΟΚους που βρήκαν στέγη σ’ αυτόν, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Δεν ξεπλένονται οι – εν είδη διαπιστευτηρίων στην άρχουσα τάξη – καγχασμοί ότι «πέρασε στην ανυπαρξία ο υπαρκτός σοσιαλισμός» με την επίκληση του Μαρξισμού! Δεν αποκτάς αίγλη όταν θυμάσαι τον Μπελογιάννη, τον Πλουμπίδη, τον Βελουχιώτη, αντίθετα η μικρότητα της σκόπιμης ανάσυρσής τους αναδεικνύεται με όλη της τη θλιβερή χλωμάδα,  συγκρινόμενη με τη δική τους λάμψη, οι βλέψεις για διαχείριση της αστικής εξουσίας αποκρουστικές, μπροστά στο μεγαλείο των αξιών και ιδανικών για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους.
Δεν αρκεί να ρητορεύεις «…να πάρουν τα όνειρα του λαού μας εκδίκηση»… όταν την εκδίκηση που πρέπει και θα πάρουν τα όνειρα του λαού την εχθρεύεσαι, την πολεμάς…
Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, με τις πλάτες του ΚΚΕ, των ηρώων του, των αξιών και ιδανικών που ποτίστηκαν με αίμα, δεν θα κάνετε την κηδεία τους… Βάλτε το καλά στο μυαλό σας

 

 

από    902.gr

ΣΥΡΙΖΑ: Καραμπινάτη διαχείριση και φόβος για το ΚΚΕ

Προσαρμοσμένη στην κατοχύρωση του νέου δΙπόλου διαχείρισης του αστικού συστήματος, είναι η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Η διαδικασία συζητιέται από σήμερα στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, η οποία την Κυριακή θα εκλέξει τα προσωρινά όργανα, που θα προετοιμάσουν το ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου κόμματος την άνοιξη.

Πίσω απ’ τους βερμπαλισμούς για ένα «κόμμα της κοινωνίας» που θα διεκδικήσει «την εξουσία για τον λαό», ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας σήμερα στη συνδιάσκεψη, δεν μπόρεσε να κρύψει την αφοσίωση του κόμματός του σε στόχους ξένους προς τα λαϊκά συμφέροντα και τις βλέψεις του για αναβάθμιση στην αστική διαχείριση.

Ισχυρίστηκε ότι «η αφήγησή μας για την κρίση αλλά και οι προτάσεις μας για την έξοδο από την κρίση, επιβεβαιώνονται», άρα «μπορούμε να αναλάβουμε την διακυβέρνηση του τόπου». Καμιά από τις εκτιμήσεις του ΣΥΡΙΖΑ -ο οποίος μιλούσε για κρίση χρέους και κρίση του καζινοκαπιταλισμού, κατήγγειλε το ΔΝΤ για τα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ τώρα το εκθειάζει για τις θέσεις του- δεν επαληθεύεται. Αντίστοιχα, το άλλο μείγμα που προτείνει, στοχεύει στην εξοικονόμηση πόρων που θα τροφοδοτήσουν τις επενδύσεις του κεφαλαίου στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων του λαού.

Ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν «ώριμο τέκνο μίας νέας εποχής, που οι κοινωνικές τάξεις έρχονται πάλι στο προσκήνιο», απ’ όπου τις έχει εξοβελίσει η αταξική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναφορά αυτή στις «κοινωνικές τάξεις» ήταν και η μοναδική, ενώ περίσσεψαν οι καταγγελίες για τους κακούς «δανειστές» και «τοκογλύφους», τις ακόμα πιο κακές «τράπεζες», για να συσκοτιστεί ο ρόλος συνολικά της αστικής τάξης και των διακρατικών της συμμαχιών στο τσάκισμα του λαού για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Ανήμποροι να αντιπαρατεθούν στο ΚΚΕ

Ανήμπορος να αντιπαρατεθεί με πολιτικά επιχειρήματα στο ΚΚΕ, ο Αλ. Τσίπρας κατέφυγε στη δοκιμασμένη από το ΠΑΣΟΚ μέθοδο της συκοφαντίας ότι «όποιος μας κάνει κριτική είναι με την κυβέρνηση». Σ’ αυτό το πνεύμα, επανέφερε τη φτηνή προπαγάνδα ότι το ΚΚΕ τους ασκεί κριτική «με τα επιχειρήματα της δεξιάς» και ξεπερνώντας τα όρια του φαιδρού, ισχυρίστηκε ότι «ενοχλεί και πονά ακόμα περισσότερο να βλέπουμε τον κ. Στουρνάρα, τον κ. Σαμαρά και τους βουλευτές της πλειοψηφίας, να χειροκροτούν μέσα στη βουλή την κυρία Παπαρήγα».

Σε άλλο σημείο χρέωσε στο ΚΚΕ ότι με την άρνησή του να συμμετέχει σε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνη, δεν έγινε «πράξη η μεγάλη πολιτική ανατροπή προς όφελος του λαού»! Εκφράζοντας την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι το ΚΚΕ παραμένει σταθερό στην στρατηγική του μετά τις εκλογές, σε αντίθεση με την εικόνα που προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι, είπε ότι «πολλοί πιστέψαμε πως μετά τις εκλογές (σ.σ στο ΚΚΕ) θα συνειδητοποιήσουν τη βαριά ευθύνη απέναντι στην ιστορία, στο λαϊκό κίνημα, στην ίδια του την ιστορία, που ποτέ δεν έλειψε από τις μεγάλες μάχες του λαού μας».

Τα λέει αυτά ο αρχηγός ενός κόμματος – συνεχιστής του χώρου της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς- που διαχρονικά πολέμησε με λύσσα το ΚΚΕ, προσπαθώντας για λογαριασμό των αστών να χειραγωγήσει το λαϊκό κίνημα.

Συνεχίζοντας να κοροϊδεύει το λαό, ο Αλ. Τσίπρας συμπλήρωσε ότι «από την ηγεσία του ΚΚΕ, ένα πράγμα περιμένουμε, να μην αφήνει την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους της χώρας βορά στα χέρια του Σαμαρά, του Βενιζέλου και της Μέρκελ». Και τα λέει αυτά ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πάει αγκαζέ με τον Ομπάμα και το ΔΝΤ, τις αστικές κυβερνήσεις του Νότου της ΕΕ. Να γιατί ο αντιμερκελισμός δεν είναι αντιμονοπωλιακός, ενώ το ΚΚΕ πολεμάει κάθε μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού και παλεύει για την ανατροπή του.

Επαναλαμβάνοντας τις γνωστές ατιμίες του ΣΥΡΙΖΑ, ζήτησε «από τους χιλιάδες κομμουνιστές που το ακολουθούν, να συμβάλλουν στους κοινούς ταξικούς αγώνες», τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συνδικαλιστικά του στελέχη σταθερά υπονομεύουν.

«Δεν κυβερνά» η κυβέρνηση!

Σε ό,τι αφορά την κριτική στην κυβέρνηση, κινήθηκε στο γνωστό μοτίβο ότι «δεν κυβερνά» αλλά «ακολουθεί πιστά τη γραμμή «ό,τι πουν οι δανειστές»» και ότι έχει «παραδώσει τα κλειδιά στην τρόικα», με την οποία ωστόσο δήλωσε πανέτοιμος να συζητήσει, ζητώντας μεγάλη πλειοψηφία ώστε «μεγαλύτερη να είναι και η δυνατότητά μας να διαπραγματευτούμε, να διεκδικήσουμε».

Καλλιεργώντας αυταπάτες ότι η ιμπεριαλιστική ΕΕ μπορεί να αλλάξει χωρίς αλλαγή της εξουσίας σε κάθε κράτος, ισχυρίστηκε ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα δώσει το παράδειγμα της μεγάλης αλλαγής» και «τίποτα δε θα είναι το ίδιο στην Ευρώπη».

Ο Αλ. Τσίπρας έκλεισε την ομιλία του οικειοποιούμενος με θράσος «το εργατικό και λαϊκό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα», αλλά και «όσους δεν λύγισαν από την εκδικητική μανία του μετεμφυλιακού κράτους, από τις εξορίες και τα ξερονήσια» (αμφιβάλουμε αν θα έβρισκε έστω και έναν από αυτούς στην αίθουσα της συνδιάσκεψης…), ακόμα και τους «ανιδιοτελείς συντρόφους του ΚΚΕ, που πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα»!

Όλα αυτά τα τσουβάλιασε με τις «δυνάμεις της κομμουνιστικής ανανέωσης του ’68» που θέλησαν να διαλύσουν το κόμμα  και με τις «σοσιαλιστικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας», με τις οποίες συναναστρέφεται για να κυβερνήσει.

 

 

από   902.gr

Δουλικό…

Η διαχείριση της αστικής εξουσίας είναι μια πολύ βρώμικη δουλειά.
Είναι γεμάτη σκοτεινούς διαδρόμους, δολοπλοκίες, διαπλοκές, διαφθορά, ατιμία, γλιστερά περάσματα, αισχρούς συμβιβασμούς, ψευτιές και πάνω από όλα αδικία εναντίον των απλών ανυποψίαστων ανθρώπων του λαού που έχουν μάθει να εμπιστεύονται άλλους και να αφήνουν σε ξένα χέρια τη ζωή και την τύχη τους. Και μη  μας πουν πως «είναι μια βρώμικη δουλειά που όμως κάποιος πρέπει να την κάνει». Άλλη είναι η δική μας δουλειά.

Βλέποντας κάθε μέρα αριστερούς εκπροσώπους του λαού, είτε από αυτούς που ήδη βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε από κείνους που το ‘χουν βάλει στόχο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, δεν μπορείς παρά να στενοχωριέσαι.
Άλλο ένα στενό ρούχο, που δε μας χωράει με τίποτα, ετοιμάζουν για το λαό πλέκοντας ψιλοβελονιά με ωραία λόγια.
Τους χαζεύεις να συγκρούονται τηλεοπτικά με τους «συναδέλφους» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για το ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο καλός για τη «δουλειά» και σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αξιολύπητο θέαμα πραγματικά να τους βλέπεις να πιστεύουν πως αυτοί θα μπορέσουν …να βάλουν τάξη επιτέλους.
Τάξη όμως βάζει κανείς στο δικό του σπίτι, όχι στο σπίτι του αλλουνού. Κι αυτό το κράτος, το αστικό, ανήκει αλλού κι όχι στο λαό. Δεν είναι δικό μας σπίτι.
Όταν τακτοποιείς ξένα σπίτια, δεν είσαι αφεντικό, είσαι υπηρετικό προσωπικό. «Δουλικό», όπως έστω σκληρά το λέγανε παλιά στη  λαϊκή γλώσσα, που μπορεί για όσους και όσες κάνανε αυτή τη δουλειά στα πλούσια σπίτια να ήταν πραγματικά άδικο, στην περίπτωσή μας όμως  η λέξη τα λέει όλα. «Δουλικά» της εξουσίας άλλων. Αυτό πάνε να γίνουν.
Το αστείο μάλιστα είναι που λένε πως παρότι υπηρετικό προσωπικό, θα σώσουν κι εμάς τους υπόλοιπους. Μάλλον θα ‘χουν στο μυαλό τους να πουν καλά λόγια στ’ αφεντικά για μας…

Ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Εμείς πάλι θα χτίσουμε και θα φροντίσουμε το δικό μας σπίτι.
Εκεί που θα ‘μαστε εμείς αφεντικά.

 

του Γιώργου Σαρρή

 

 

από  902.gr

Παρέμβαση Καραθανασόπουλου σε «ΝΕΤ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ».

 

 

 

 

από    taxikiantepi8esi

«Οχι, ναι, ίσως… »

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

Την περασμένη Κυριακή, στις 18 του μήνα, και ενώ η ισραηλινή επιδρομή στη Γάζα εξελισσόταν για πέμπτη μέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να εκδώσει ανακοίνωση. Την πέμπτη μέρα…

Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ – που την προηγούμενη προτίμησε να μη διαδηλώσει κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου μέχρι την ισραηλινή πρεσβεία – είχε την υπογραφή του «Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής» του κόμματος.

Εκεί, λοιπόν, διαβάσαμε ότι ως «συμβολική» και «πρακτική πίεση» προς το Ισραήλ, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε την «άμεση αναστολή της στρατιωτικής και αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας – Ισραήλ».

Την «αναστολή», λοιπόν…

 

Δυο μέρες αργότερα, στις 20 του μήνα, την έβδομη δηλαδή μέρα της ισραηλινής επίθεσης (σ.σ.: την έβδομη…), ανακοίνωση εξέδωσε και το τμήμα «Εξωτερικής Πολιτικής και Αμυνας» του ΣΥΝ, διά του υπευθύνου του, κ. Ησυχου.

Εκεί, λοιπόν, διαβάσαμε ότι ο ΣΥΝ ζητά την «άμεση διακοπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ…».

 

Συμπέρασμα πρώτο: Ο ΣΥΝ, ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, λέει ότι θέλει τη «διακοπή» της συμφωνίας Ελλάδας – Ισραήλ.

Συμπέρασμα δεύτερο: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως το «όλον» κόμμα, που περιλαμβάνει και τον ΣΥΝ, δε θέλει διακοπή. Θέλει απλώς την «αναστολή» της συμφωνίας…

Συμπέρασμα τρίτο: Στην καλύτερη των περιπτώσεων στο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζουν το «απ’ όλα έχει ο μπαξές». Στη χειρότερη, ακολουθούν το «πατώ σε δυο βάρκες». Τακτική αφενός… «αριστερή», αφετέρου πολύ ευκρινής – και πολιτικά και ιστορικά – όσον αφορά στην όχθη στην οποία ανήκουν οι φορείς της.

Συμπέρασμα τέταρτο: Το πώς θα αποκρυσταλλωθεί η οριστική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη στρατιωτική συμφωνία της Ελλάδας με τους δολοφόνους του Ισραήλ, ενδεχομένως να το μάθουμε στο μέλλον. Ισως να χρειάζεται μια ακόμα συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Πέρες…

Αρχίσανε οι «διευκρινίσεις»…

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

«…Το μεγαλύτερο έγκλημα δεν είναι οι μισθοί και οι συντάξεις, γιατί αυτούς

θα τους επαναφέρουμε με έναν νόμο και ένα άρθρο, όταν πολύ γρήγορα

θα βρεθούμε, με τη βοήθεια του λαού, σε θέση διακυβέρνησης για να αντιστρέψουμε

αυτή την καταστροφή».

 

Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του κ. Τσίπρα κατά τη διάρκεια της

ομιλίας του, την περασμένη Πέμπτη, στη ΛΑΡΚΟ.

 

Αλλά αυτό το… υποδεέστερο έγκλημα – τις μειώσεις μισθών και συντάξεων

δηλαδή – φαίνεται ότι το ξανασκέφτηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Και αποφάσισαν ότι δεν

είναι και τόσο υποδεέστερο. Γι’ αυτό και, όπως αναδρομικά αποφάνθηκαν,

ο κ. Τσίπρας αυτά που είπε στη ΛΑΡΚΟ «δεν τα είπε»…

 

Ναι, αλλά αν ο κ. Τσίπρας «δεν είπε» όσα είπε, τότε τι τελικά είπε; Ισχύουν

ή δεν ισχύουν οι δηλώσεις του;

Για το θέμα των δηλώσεων του κ. Τσίπρα στη ΛΑΡΚΟ και για την υπόσχεσή

του ότι «θα επαναφέρει με έναν νόμο και ένα άρθρο» τους μισθούς και τις

συντάξεις, ρωτήθηκε χτες ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Π. Σκουρλέτης έδωσε τις ακόλουθες… διευκρινίσεις (στον ρ/σ «Real FM»):

 

«(Ο κ. Τσίπρας) δεν είπε κάτι τέτοιο (…). Σκοπός μας είναι να αποκαταστήσουμε

σε ένα βάθος χρόνου και με βάση μια διαδικασία ανασυγκρότησης της ελληνικής

οικονομίας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των απωλειών και κατά

προτεραιότητα όσων ήτανε στα χαμηλότερα κλιμάκια. Δεν έχουμε πει, όμως,

γιατί δεν γίνεται αυτό το πράγμα, ότι μπορούμε με ένα διακόπτη να γυρίσουμε

το χρόνο. Αυτή είναι η πραγματική διάσταση και το περιεχόμενο των δηλώσεών του»…

 

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Μία επισήμανση μόνο:

Αυτό το «άλλα λέω, κι άλλα εννοώ», που αποτελεί την άλλη όψη

του «άλλα λέω κι άλλα κάνω», το έχουμε ζήσει στην Ελλάδα κάτι δεκαετίες τώρα.

Με το ΠΑΣΟΚ…

Απαγορεύει την κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ

Πρέπει να ενόχλησαν πολύ οι ομιλίες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ στη Βουλή κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου αλλά και του προϋπολογισμού, την αξιωματική αντιπολίτευση και επιστράτευσαν το στελεχικό τους δυναμικό με σωρεία άρθρων σε ηλεκτρονικό Τύπο και εφημερίδες να απαντήσουν στο ΚΚΕ.

Χαρακτηριστικό το άρθρο του Στάθη Σταυρόπουλου στο «enikos.gr», ο οποίος «παρασυρμένος» φαίνεται από κάποια «συγχορδία» ενάντια στο ΚΚΕ ωρύεται γιατί γίνεται κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ.

Διαστρεβλώνοντας κάθε λέξη της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ άφησε το κύριο, δηλαδή το χαρακτήρα της κρίσης και ποια η διέξοδος, να περάσει στα «ψιλά». Συγκεκριμένα λέει : «Πέρα απ’ τις απλουστεύσεις του στυλ το μνημόνιο δεν είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός, οι οιωνοί για το δρόμο που έχει πάρει το ΚΚΕ δεν είναι καλοί» και πιο κάτω κατηγορεί το ΚΚΕ ότι κάνει μόνο διαπίστωση και όχι πολιτική λέγοντας ότι «το μνημόνιο είναι απλώς μια έκφανση του καπιταλισμού, ότι ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του, ότι ο φασισμός είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό όσο και ο πόλεμος».

Εκεί είναι και η ειδοποιός διαφορά του ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωμονόδρομου και γι’ αυτό δέχεται και την πολεμική τους. Επειδή τολμά να λέει ότι η αγανάκτηση και η οργή του λαού πρέπει να γίνει εργαλείο ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων και δε μένει σε ανέξοδες καταγγελίες της κυβέρνησης, προβάλλοντας ως διέξοδο μια άλλη κυβέρνηση της «αριστεράς» για τη διαχείριση του καπιταλισμού όπως ο ΣΥΡΙΖΑ σπέρνοντας αυταπάτες ότι εντός της ΕΕ και με τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην οικονομία, θα κάνει τάχα φιλολαϊκή πολιτική.

Εν κατακλείδι και για να μην το κουράζουμε πολύ, η συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας στο CNN είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που σκίζουν τα ιμάτιά τους γιατί κάνουμε κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ. Ενα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα του κ. Τσίπρα, που είπε ότι επιδιώκει: «…κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Ομπάμα». Εδώ όχι μόνο κριτική χρειάζεται, αλλά ένας κόσμος που αισθάνεται αριστερός να μην πέσει στο δόκανο του ΣΥΡΙΖΑ

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του Κ.Κ.Ε για τον καυγά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων

 

 

Ο τσακωμός της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τα μνημόνια, εντάσσεται στη διαπάλη του νέου διπολισμού για την εναλλαγή στις κυβερνητικές καρέκλες. Η ΝΔ χρησιμοποιεί την υποκρισία και την τρομοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ τη διγλωσσία και τον καιροσκοπισμό, τη στιγμή που και οι δυο συναγωνίζονται ποιος είναι περισσότερο υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενώ το ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της κατάργησης των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει αναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, παρότι αυτές συνδέονται με τα μνημόνια. Ενώ το ΚΚΕ τάσσεται υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει ότι ο λαός χρωστάει μέρος του. Επομένως η τοποθέτησή του στη Βουλή υπέρ της πρότασης νόμου του ΚΚΕ αποτελεί υποκρισία.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Αρκετά τους εξαπάτησαν τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο λαός μπορεί να βάλει τέλος στα μνημόνια διαρκείας και της εξαθλίωσης με την πάλη και τη συμμαχία του για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους με δική του εξουσία.

Μια απλή ερώτηση

από  lenin reloaded

Μέλι στάζει ο μέχρι πρότινος αντι-ΚΚΕ βόθρος του κυρίου Λαφαζάνη για το σχέδιο νόμου του ΚΚΕ, που ως προχθές είχε «αλλάξει στρατηγική» και «καταστρατηγούσε τις πολιτικές αρχές του». Η γριά αλεπού, ως αναμενόμενο, βρήκε άλλη μια ευκαιρία να αρχίσει το μπίρι-μπίρι περί «ενότητας της αριστεράς», δηλαδή καταβρόχθισης του κομμουνιστικού χώρου στη μεγάλη αστική κοιλάρα των επαγγελματιών εκδουλευτών της «αριστεράς».

Μια και μόνο ερώτηση, αφού παρατεθούν δύο αποσπάσματα από το μελιστάλακτο, αίφνης, Ίσκρα που τώρα ούτε πρόβλημα παραχάραξης αρχών βλέπει ούτε προώθησης άτεγκτου και σκληρού Μαρίνου:

Ο εισηγητής επί του συγκεκριμένου νομοσχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής Κερκύρας Στέφανος Σαμοΐλης, τόνισε με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα στην εισήγησή του ότι υπερψηφίζει την πρόταση του ΚΚΕ και ανέλυσε τεκμηριωμένα τους λόγους για τους οποίους η ακύρωση των μνημονίων, των συναφών εφαρμοστικών νόμων και η απόρριψη μιας χρηματοδότησης με τους γνωστούς ληστρικούς και επαχθείς όρους, που συνοδεύεται και με μνημονιακές δεσμεύσεις, συνιστά προϋπόθεση για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση. 

[…]

Ο Παν. Λαφαζάνης υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίζει ολόθερμα την πρόταση νόμου του ΚΚΕ όχι κατ’ οικονομία ή κατά παραχώρηση και συμβατικά αλλά γιατί η ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, μαζί με την απόρριψη χρηματοδοτήσεων με ληστρικούς, επαχθείς, αποικιακούς και μνημονιακούς όρους, συνιστούν εξ αρχής την καρδιά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και τα πρώτα μεγάλα και αναντικατάστατα βήματα για την εφαρμογή από μια κυβέρνηση της συμπαραταγμένης Αριστεράς, που θα στηρίζεται στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ενός προγράμματος προοδευτικών μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Με αναφορά στις φράσεις με έντονα στοιχεία: Πώς τότε φίλτατοι και δεν καταθέσατε εσείς καμία τέτοια πρόταση, αφού την θεωρείτε «προϋπόθεση για προοδευτική διέξοδο από την κρίση» και «καρδιά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ»; Δεν προλαβαίνατε λόγω κομματικών συναντήσεων με Ράιχενμπαχ, διακηρύξεων περί σχεδίου Μάρσαλ, διαμαρτυριών για την «στοχοποίηση της ΕΕ» και παιάνων στον σοσιαλισμό του Ομπάμα και στις εξεγερσιακές δυνάμεις του ΔΝΤ;

Ο ευνουχισμός του «Τσίρκου»

 

Ημουν από τους τυχερούς εκείνο το καλοκαίρι του 1973 όταν παιδάκι που μεγάλωνε μέσα στη χούντα και που πρακτικά είχε γνωρίσει μόνο το χουντικό καθεστώς βρέθηκα μαζί με τους γονείς μου στο θέατρο «Αθήναιον» για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Ηταν μια παράσταση που με σημάδεψε για όλη μου τη ζωή, μια παράσταση που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το «Τσίρκο» αποτέλεσε την πολιτική μου αφύπνιση, μια αφύπνιση που μερικούς μήνες αργότερα με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μετατράπηκε σε πολιτικοποίηση. Δεν ξέρω πόσο το καταλάβαιναν εκείνη τη στιγμή ο Ρωμιός και το Ρωμιάκι αλλά διαπαιδαγωγούσαν συνειδήσεις.

Το ανέβασμα του «Τσίρκου» δεν είναι απλά το ανέβασμα μιας ακόμα θεατρικής παράστασης αλλά είναι μια βαθιά πολιτική πράξη. Ο θεατής βιώνει μέσα από τα διάφορα σκετς του την Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από μια άλλη σκοπιά, μια σκοπιά που η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να διδαχτεί στα σχολεία. Ενώ το «Τσίρκο» τότε τραγουδούσε για την επανάσταση του 1843, η Ελλάδα σήμερα όχι μόνο την έχει ξεχάσει αλλά μέσα από τα σχολικά βιβλία κόντεψε να την κάνει κίνημα βγάζοντας έξω εντελώς το λαϊκό παράγοντα. Ενώ το «Τσίρκο» τότε υμνούσε τους λαϊκούς αγωνιστές, τους κομμουνιστές που η δικτατορία του Μεταξά παρέδωσε στους γερμανοφασίστες, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ναζισμός, φασισμός και κομμουνισμός είναι το ίδιο, η γνωστή θεωρία των άκρων.

Φέτος, λοιπόν, έμαθα με χαρά μου ότι επιτέλους μετά από 39 χρόνια και καθώς και οι καιροί το επιτρέπουν το «Τσίρκο» θα ανέβει ξανά για πρώτη φορά μετά το 1973 από επαγγελματικό θίασο. Ηταν η σειρά μου, λοιπόν, να πάρω τα παιδιά μου σε αυτό το μάθημα πολιτικής ιστορίας, να τους προσφέρω την ίδια συγκίνηση που είχα νιώσει και εγώ. Και καθώς το «Τσίρκο» γράφτηκε μέσα στη χούντα με αποτέλεσμα λόγω λογοκρισίας να μην μπορεί να πει ανοιχτά πολλά από αυτά που θα ήθελε να πει, περίμενα ότι η παράσταση του 2012 θα πήγαινε πιο μπροστά και κρατώντας το πνεύμα του έργου θα το απελευθέρωνε πολιτικά. Το πόσο λάθος έκανα δεν μπορούσα να το φανταστώ όταν περίμενα την έναρξη του έργου. Η παράσταση ήταν πολύ προσεγμένη με πολύ καλές ερμηνείες (ιδιαίτερα από το Ρωμιάκι και τον τραγουδιστή) αλλά σε αυτό το σημείωμα δε θέλω να κάνω καλλιτεχνική κριτική αλλά πολιτική. Η παράσταση που είδα μου θύμισε έργο της Αγκάθα Κρίστι που έχουν κοπεί οι δέκα τελευταίες σελίδες και που δε μαθαίνουμε ποτέ το δολοφόνο, μου θύμισε πολιτικό λόγο της δήθεν αριστεράς του «ευρωμονόδρομου», που μιλάει για σοσιαλισμό αλλά απάντηση δεν έχει πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί μέσα στην καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ΕΕ. Το «Τσίρκο» δε χάνει ευκαιρία να αποκαλύψει τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των δήθεν συμμάχων μας. Στην παράσταση που είδα όσο πλησιάζαμε στη σημερινή εποχή οι αναφορές αυτές προσπαθούσαν να γίνουν όλο και πιο απαλές. Π.χ., αφαιρέθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης η ατάκα: «Ολοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί». Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σήμερα που δεν έχουμε αμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ελλάδα αυτή η ατάκα είναι άχρηστη. Ναι, αλλά έχουμε μια σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική, λόγω και της συμμετοχής της καπιταλιστικής Ελλάδας στην ΕΕ. Θα μπορούσε, λοιπόν, να αντικατασταθεί με μια ατάκα του στιλ: «Ολοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι και οι Γερμανοί». Τέτοιες επεμβάσεις είχαν ήδη γίνει στο έργο. Ο ζητιάνος την εποχή του Ανδρόνικου ανέφερε ξεκάθαρα ότι υπάρχει κίνδυνος να μας διώξουν από το Βυζάντιο, ουσιαστικά ταυτίζοντας στο μυαλό των θεατών το Βυζάντιο με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Ομως, το πραγματικό ατόπημα που ουσιαστικά ευνούχισε πολιτικά την παράσταση έγινε στο τέλος. Το «Τσίρκο» τελειώνει με το Ρωμιάκι να λέει ότι «ο δράκος είναι εκεί, και θα είναι και αύριο εκεί, είδε πως σκότωσαν την παρέα του Καραγκιόζη και περιμένει ότι θα τους φάει, αλλά δεν θα τους φάει, κι ούτε τους σκότωσαν. Αν δεν με πιστεύετε βάλτε στο χώμα το αυτί σας και ακούστε. Η Γη μας χτυπάει με 80 σφυγμούς το λεπτό, ωραίους σαν από παλιό τύμπανο. Κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ». Και τότε έρχεται η κάθαρση καθώς όλος ο θίασος τραγουδάει «Λαέ μη σφίγγεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή του σκλάβου που του μέλλει να χαθεί». Ο στίχος επαναλαμβάνεται αρκετές φορές που τελικά μένει στο μυαλό του θεατή με αποτέλεσμα μαζί με το θίασο στο τέλος να το τραγουδάει και ο κόσμος. Το τραγούδι αυτό είναι καρφωμένο στο μυαλό των θεατών όταν αυτοί φεύγουν από την παράσταση ανεβασμένοι και αισιόδοξοι. Θυμάμαι παιδάκι να φεύγω από το έργο με αυτούς τους στίχους καρφωμένους στο μυαλό μου. Ενα τραγούδι που σήμερα με τις τόσες αυτοκτονίες και την πείνα που επιβάλλει η κυρίαρχη πολιτική για να διασωθεί η πλουτοκρατία από την κρίση και να την πληρώσει ο λαός είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Το «Τσίρκο» είναι μια πολιτική πράξη γιατί είναι μια κραυγή για εξέγερση, μια κραυγή για την ανάπτυξη αγώνων για την ελευθερία, όχι απλά την εθνική, αλλά την ταξική, από την οποία προκύπτουν και τα «εθνικά» προβλήματα, «μια ελευθερία που πριν έλθει φαινότανε τόσο πλατιά» (μια ακόμα ατάκα του «Τσίρκου» αφιερωμένη σε όλους αυτούς τους ευρωκολλημένους που στο μυαλό τους έχουν μια Ευρώπη που πριν έλθει νόμιζαν ότι θα είναι δημοκρατική). Στην παράσταση του 2012 η ατάκα για το δράκο έχει φύγει (μάλλον από αμηχανία καθώς στα μυαλά των θεατών θα πρέπει ο δράκος να ταυτιστεί με κάτι και αυτό το κάτι σήμερα είναι η πολιτική της ΕΕ και της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας) και το τραγούδι του τέλους έχει αντικατασταθεί από το τραγούδι του «Τσίρκου» Νο 2 για το Πολυτεχνείο. Αντί ο κόσμος να τραγουδάει ότι η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή τραγουδάει «Ορέστη από το Βόλο, Μαρία από τη Σπάρτη την κόρη μου ψάχνω». Το τραγούδι αυτό μπορεί θαυμάσια να είναι ένα ακόμα επεισόδιο του «Τσίρκου» αλλά δεν έχει το ειδικό βάρος να δώσει την κάθαρση στο θεατή και να του προτείνει λύση. Σήμερα, που στην Ελλάδα πραγματοποιούνται ηρωικές απεργίες πολλών μηνών, όπως των Χαλυβουργών, σήμερα που η ανάγκη για αντίσταση είναι επιτακτική, σήμερα που το μέλλον μας και των παιδιών μας φαντάζει πιο σκοτεινό από ποτέ, σήμερα που η Παιδεία, η Υγεία, οι συντάξεις, οι μισθοί, το δικαίωμα της εργασίας, το δικαίωμα της απεργίας πυροβολούνται ασύστολα από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, οι συντελεστές της παράστασης ενώ κράτησαν ακόμα και κομμάτια τα οποία είχαν γραφτεί για να κοπούν από τη λογοκρισία έκοψαν το τέλος και ευνούχισαν το έργο. Αντί, λοιπόν, το έργο να πει αυτά που δεν μπορούσε το 1973 λόγω της λογοκρισίας, τελικά λέει πολύ λιγότερα από όσα έλεγε τότε. Το «Τσίρκο» του 2012 ως πολιτική πράξη θυμίζει τη μια Ελλάδα του 2012, την Ελλάδα των στρογγυλεμένων άκρων, τη φοβισμένη Ελλάδα, τη μικρή Ελλάδα που δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, τη σχιζοφρενή Ελλάδα, που ενώ θέλει να μείνει σε ένα κλαμπ εκμετάλλευσης ταυτόχρονα δε θέλει να την εκμεταλλεύονται. Το «Τσίρκο» του 1973, το πραγματικό «Τσίρκο», αναφέρεται στην άλλη Ελλάδα, στην ανυπότακτη Ελλάδα, στην Ελλάδα των αγώνων, της αντίστασης, στη σημερινή Ελλάδα της «Χαλυβουργίας».

Ομως, όπως συμβαίνει με όλα τα διαχρονικά έργα, το «Τσίρκο» και η προτροπή του για αντίσταση θα είναι δίπλα μας όσο ο δράκος του ιμπεριαλισμού και της ΕΕ θα είναι ακόμα εδώ και θα ονειρεύεται ότι θα μας φάει. Αλλά δε θα μας φάει γιατί η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή και αυτός εδώ ο τόπος, αν μη τι άλλο, για ένα από τα πράγματα που μπορεί να καυχιέται είναι για τους ήρωές του.

 

Μ. ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΑΣ
Φυσικός

Τη νόμιμη κλοπή τη στηρίζουν!

Να δούμε τα στοιχεία για το «ποιοι από αυτούς (σ.σ. τους επιχειρηματίες) έβγαλαν τα λεφτά νόμιμα και φορολογημένα», έλεγε όλο νόημα, στο ραδιόφωνο, γνωστό στέλεχος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αποδίδοντας το νόημα που έχει για το κόμμα του το θέμα με τη «λίστα Λαγκάρντ»… Αυτό είναι το βασικό τους θέμα: Να διαπιστωθεί η διαφάνεια και η νομιμότητα, με την οποία μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η καταλήστευση των εργαζομένων από τη μεγαλοεργοδοσία.

Γιατί αν, όντως, υπάρχει και διαφυλάσσεται αυτή η διαφάνεια και η νομιμότητα, τότε – κατά τη γνώμη τους – οι εργάτες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Τι κι αν παίρνουν μισθούς – ψίχουλα, ενώ τ’ αφεντικά τους κλείνουν ισολογισμούς για να σχεδιάσουν επενδύσεις, τι κι αν το μεροκάματο δε φτάνει ούτε για τα φάρμακα και το γάλα των παιδιών τους, τι κι αν «δε βγαίνουν» ούτε για το νοίκι. Το ζήτημα είναι – και κατά τον ΣΥΡΙΖΑ – αν όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου και στο φως της μέρας.

Γι’ αυτό εξεγείρονται – δήθεν – για τους επιχειρηματίες που βγάζουν τα λεφτά τους σε Ελβετίες κι αλλού: όχι γιατί αυτά τα λεφτά είναι πλούτος κλεμμένος απ’ τους εργάτες αλλά γιατί, αν τηρείται το «γράμμα του νόμου», μπορούν να γεμίζουν τα μυαλά των εργαζομένων με αυταπάτες περί «καλών» και «τίμιων» εργοδοτών από τους οποίους, ε, όλο και κάτι παραπάνω μπορεί να τσιμπήσουν και οι εργάτες. Γιατί, αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ: Σουλουπώνει το αποκρουστικό πρόσωπο των μονοπωλίων.

Ομως, η αλήθεια είναι ότι οι εργάτες όχι μόνο δεν «τσιμπάνε κάτι παραπάνω», αλλά και ότι μεγαλώνει αμείωτα η ψαλίδα ανάμεσα στον πλούτο που παράγουν και το επίπεδο της ζωής τους…

Ο νέος Γαλιλαίος και το θαυματουργό φάρμακο του κεϊνσιανισμού

Του  Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας

Σε μια εξαιρετικής σεμνότητας απάντησή του σε συνέντευξη στο Βήμα (7/10/2012) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας τόνισε: «Δεν ξέρω αν είμαι ο νέος Γαλιλαίος, δεν λέω ότι η Γη γυρίζει, λέω όμως ότι με τη λιτότητα η Ευρώπη οδηγείται στην καταστροφή». Στην ίδια συνέντευξη ο Αλ. Τσίπρας αφού κατηγορεί την Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ και τους νεοφιλελεύθερους συνοδοιπόρους της σαν υπευθύνους για την πορεία διάλυσης της ΕΕ, υποδεικνύει και τους συμμάχους για μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Προτείνει ένα μέτωπο με τις ζωντανές δυνάμεις του ευρωπαϊκού Νότου, μια συνεργασία χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Τι θα απαιτεί αυτό το μέτωπο; Την «εγκατάλειψη της κυρίαρχης λογικής που επιμένει να θέτει την κρίση υπό έλεγχο μέσα από τη λιτότητα και δημοσιονομική σταθεροποίηση» και τη στροφή σε κεϊνσιανές πολιτικές που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. Στην πράξη, τη σχετική χαλάρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας, τη στροφή σε επεκτατική πολιτική με μεγάλη κρατική ενίσχυση των επενδύσεων και μικρή επιστροφή των μεγάλων απωλειών των τελευταίων ετών στους εργαζόμενους.

Η λύση του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται απλή και προβάλλεται ως σωτήρια τόσο για τα μονοπώλια όσο και για το λαό. Δεν απαιτεί ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, ούτε αποδέσμευση από την ΕΕ. Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Ο κεϊνσιανισμός ματαιώνει την εκδήλωση των κρίσεων;

Ας αναρωτηθούμε καταρχήν γιατί δεν ακολουθούν χωρίς επιφυλάξεις όλοι οι αστοί πολιτικοί αυτήν τη φαινομενικά απλή λύση; Γενικότερα γιατί η αστική πολιτική δεν καταφέρνει με τη μεταβολή των μισθών και της λαϊκής κατανάλωσης να αποτρέψει την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης;

Η απάντηση βρίσκεται στις νομοτέλειες κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η καπιταλιστική παραγωγή δεν είναι απλά μια παραγωγή εμπορευμάτων που αρκεί να πουληθούν. Είναι μια παραγωγή με σκοπό το κέρδος. Το κεφάλαιο επιδιώκει γενικά να ανασχέσει την πτώση του ποσοστού κέρδους αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζόμενων. Στην περίοδο της κρίσης η αστική επίθεση στοχεύει σε ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη, για να συγκρατηθεί η περαιτέρω πτώση του ποσοστού κέρδους. Αντίστοιχα με γνώμονα τη διασφάλιση του ποσοστού κέρδους οι μονοπωλιακοί όμιλοι επιλέγουν αν θα επενδύσουν στην εγχώρια παραγωγή ή θα εξάγουν τα κεφάλαιά τους. Μπορούν να επιλέξουν για παράδειγμα μεταφορά χρηματικού κεφαλαίου στο εξωτερικό (τα γνωστά παραδείγματα της Ελβετίας και του Λονδίνου) ή επενδύσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό, στις οποίες έχουν μικρή επίδραση οι διακυμάνσεις της εγχώριας κατανάλωσης.

Καμία μεταβολή των μισθών δεν μπορεί επίσης να εξαλείψει την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, την ανισόμετρη ανάπτυξη της παραγωγής μεταξύ διαφορετικών κλάδων της οικονομίας.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν υπάρχει αστική πολιτική που μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, γιατί καμιά αστική διαχείριση δεν μπορεί να αναιρέσει τη θεμελιώδη αιτία της, τη σχέση εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο.

Η κεϊνσιανή πολιτική δεν μπορεί να εξαλείψει τις αντιφάσεις και τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής. Κάθε φάρμακο για τη θεραπεία ενός συμπτώματος – όπως η θεραπεία της μείωσης της λαϊκής κατανάλωσης μέσω της αύξησης των μισθών – γίνεται τελικά δηλητήριο για την πορεία του ποσοστού κέρδους.

Η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου εκδηλώνεται περιοδικά και είναι γνήσιο τέκνο ενός συστήματος του οποίου σκοπός και κίνητρο της παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο και το κέρδος του, η διασφάλιση της διευρυμένης αναπαραγωγής του. Η ιστορία επιβεβαίωσε την αδυναμία της αστικής διαχείρισης να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος με την τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και την απαξίωση κεφαλαίου που επέφερε, μπόρεσε να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι οι κεϊνσιανές επιλογές των εθνικοσοσιαλιστών στη Γερμανία και του Ρούσβελτ στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, τα κεϊνσιανά προγράμματα εκείνης της περιόδου ήταν άμεσα συνδεδεμένα με την προετοιμασία και την πορεία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αντίστοιχα η διεθνής κρίση της περιόδου ’73-’75 ανέδειξε για μια ακόμα φορά την αδυναμία της κεϊνσιανής διαχείρισης. Η επεκτατική πολιτική με τα μεγάλα κρατικά πακέτα ενίσχυσης των μονοπωλιακών ομίλων οδηγεί τελικά στη διόγκωση του δημόσιου χρέους και εμποδίζει την απαραίτητη απαξίωση κεφαλαίων, τη χρεοκοπία ζημιογόνων εταιρειών ώστε να διευκολυνθεί η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διλήμματα και διαφορετικές επιλογές μέσα στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης της κρίσης και της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και γενικότερα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Υπάρχουν διάφορες επιλογές μεταξύ των δύο βασικών διαχειριστικών λύσεων της περιοριστικής, που εφαρμόζεται σήμερα στην ΕΕ, και της επεκτατικής πολιτικής, οι οποίες προσπαθούν να ελέγξουν πιο αποτελεσματικά την κατανομή της απαξίωσης του κεφαλαίου, να επιταχύνουν την έξοδο από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ωστόσο βλέποντας το θέμα από τη σκοπιά της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών καμιά απ’ αυτές τις επιλογές δεν θίγει τα στρατηγικά συμφέροντα των μονοπωλίων.

Πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του ίδιου δρόμου ανάπτυξης. Η όποια διαφορά τους αφορά τις προτεραιότητες, το διαφορετικό τρόπο και χρόνο που θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα για να τονωθεί ο ρυθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο η κεϊνσιανή πολιτική;

Ο φιλολαϊκός χαρακτήρας μιας πολιτικής κρίνεται πρώτα απ’ όλα από το στόχο της. Ο στόχος της επιστροφής σε ψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης που ουσιαστικά πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιλαϊκός από τη φύση του, από τον ταξικό χαρακτήρα του.

Κάθε πολιτική που υποκλίνεται στην ανταγωνιστικότητα και υπηρετεί την καπιταλιστική ανάπτυξη οδηγεί σε νέες θυσίες του λαού, στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτός ο προσανατολισμός δεν αλλάζει από τις υπαρκτές διαφορές της κεϊνσιανής διαχείρισης σε σχέση με τη νεοφιλελεύθερη, π.χ. στην ανοχή διόγκωσης του κρατικού χρέους, στο μέγεθος κρατικής χρηματοδότησης των μονοπωλιακών ομίλων, στη γενικότερη παρέμβαση του κράτους για τόνωση της ζήτησης, στο βαθμό του προστατευτισμού. Αυτή η θέση επιβεβαιώνεται επίσης από την ιστορική πείρα και την πρόσφατη διεθνή εμπειρία.

Οι κρατικές ενισχύσεις της πολεμικής βιομηχανίας και τα μεγάλα δημόσια έργα υποδομών για την προετοιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία δεν ανέστειλαν την αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων.

 

 

 

Ινστιτούτο συκοφάντησης του σοσιαλισμού

Μετά βαΐων και κλάδων η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασαν τα εγκαίνια του Ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ» στην Αθήνα, παρουσία του Γερμανού πρέσβη, του προέδρου του Α. Τσίπρα και του προέδρου της «Αριστεράς» Γερμανίας Μπρέντ Ρίξινγκερ. Η …χαρά τους είναι μεγάλη γιατί με τη λειτουργία στη χώρα μας του Ινστιτούτου, θα έχουν άλλο ένα εργαλείο για την «εισαγωγή» των εργαζομένων και διανοουμένων στο …θαυμαστό κόσμο του «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού». Και αυτό γιατί το συγκεκριμένο ινστιτούτο που ιδρύθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το 1990, από τους οπορτουνιστές του «Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» και στην συνέχεια έγινε επίσημο ινστιτούτο της «Λίνκε» (Αριστεράς) προβάλλει -καπηλευόμενο και το όνομα της κομμουνίστριας συμβόλου του διεθνούς επαναστατικού κινήματος- τη λογική της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης με άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων. Δηλαδή, στην ουσία δηλητηριάζει το εργατικό κίνημα, με το παμπάλαιο φαρμάκι της «μεταρρύθμισης» του καπιταλισμού, το συμβιβασμό με το εκμεταλλευτικό σύστημα στο όνομα του δήθεν «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Συστατικό επίσης στοιχείο του ινστιτούτου είναι ο αντικομμουνισμός και η συμβολή στην παραχάραξη της ιστορίας, στη δυσφήμιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, συνδράμοντας πάντα τους αστούς και τα ινστιτούτα του.

Οι Ψαριανοί είναι φίλοι μας

από    2310net

 

 

Έρχεται επιτέλους η Μέρκελ. Τώρα που φεύγει το καλοκαίρι και οι τουρίστες που φοβούνταν τις διαδηλώσεις έρχεται η Μέρκελ.

Δεν λέω, με γοητεύει καμιά φορά αυτή η συζήτηση περί κατοχής, περί γερμανοκρατίας και νέου εθνικού ξεσηκωμού για να διώξουμε την αγάμητη που μας μισεί και μας βασανίζει. Όχι ότι δεν υπάρχει μια δόση αλήθειας σε κάποια από όσα λέγονται. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για την σεξουαλική της ζωή, όμως το γεγονός ότι η Μέρκελ λειτουργεί σαν εκπρόσωπος του γερμανικού κεφαλαίου και δεν θα δίσταζε να έρθει σε κόντρα με οποιαδήποτε άλλη χώρα για τα… μάτια του είναι αδιαμφισβήτητο. Το γεγονός επίσης ότι η Γερμανία είναι η ισχυρότερη χώρα εντός της κατ’ όνομα ένωσης των 27 είναι επίσης αληθές. Εντός της ΕΕ συγκρούονται διάφορα συμφέροντα με τα γερμανικά να υπερτερούν. Αυτός ο αέρας της ισχύος την έχει καταστήσει λίγο πολύ ως τον τελικό ελεγκτή της Ελλάδας. Άλλωστε η Γερμανία αποφασίζει για το τι θα γίνει στην Ελλάδα και με ποιο τρόπο. Η Γερμανία αποφασίζει σε τελική ανάλυση, για το αν κάνει καλά τη δουλειά της η Τρόικα (εσωτερικού και εξωτερικού που λέει κι ο Αλέξης).

Μέχρι εκεί όμως. Υπάρχουν μηχανισμοί, θεσμοί και διαδικασίες στις οποίες εθελούσια συμμετέχουμε ως κράτος. Άλλωστε η Τρόικα είναι η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στα οποία συμμετέχουμε εδώ και χρόνια (που δεν το λέει κι ο Αλέξης). Η εθνική περηφάνια που χάνουμε από τον τρόπο που μας συμπεριφέρεται η Μέρκελ είναι το ισοδύναμο της περηφάνιας που έχουμε γιατί είμαστε Ευρωπαίοι, ταξιδεύουμε χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε συνάλλαγμα, και έχουμε σε κάθε μας κτίριο εκείνη την μπλε σημαία με τα αστεράκια.

Όμως αυτό που με εξοργίζει τον τελευταίο καιρό είναι ότι έχουν περάσει τρία χρόνια με μνημόνια, αυτοκτονίες, απεργίες, λαό στους δρόμους, λαό στους καναπέδες, ναζιστικής απειλής, χωρίς προηγούμενο φτώχειας και και και…. κι όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουν να βασανίζουν αυτόν τον λαό. Και δεν είναι Γερμανοί. Φαίνεται πως με το που χήρεψε η θέση του Πάγκαλου εμφανίστηκαν πολλοί μνηστήρες. Πολλοί που θα θελήσουν να προκαλέσουν, έτσι ώστε να κερδίσουν λίγη ακόμα δημοσιότητα. Άλλωστε μια παλιά επικοινωνιακή τακτική λέει: ας μιλάνε για σένα κι ας σε βρίζουν.

Η λίστα αυτών των ανθρώπων είναι λίγο μικρότερη από εκείνη που η Λαγκάρντ έδωσε στον Βενιζέλο και ο Βενιζέλος, ως διακριτικός και ντόμπρος, δεν κοίταξε καν. Στην κορυφή της λίγδας, συγγνώμη της λίστας, ο Γρηγόρης ο Ψαριανός. Χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, μάλλον επειδή είναι καλλιτέχνης της πολιτικής, έσκυψε να φιλήσει το δαχτυλίδι της υψηλής καλεσμένης της συγκυβέρνησής του βαφτίζοντας κλέφτη, λαμόγιο ή τρελό όποιον τολμήσει να διαδηλώσει την Τρίτη. Για τον Γρηγόρη τα έχουμε ξαναπεί. Αυτό που είναι εξοργιστικό είναι ότι «Ψαριανοί» υπάρχουν πολλοί γύρω μας. Είναι οι κλασικοί τσάμπα-μάγκες.

Αυτοί που πουλούσαν πατριωτισμό και αντι-Μερκελισμό. Αυτοί που την έβριζαν σε διαδικτυακούς τοίχους και εκτόνωναν το μίσος τους γι’ αυτήν σε φλογερά σχόλια στο youtube. Αυτοί που πολιτεύθηκαν με εναντίον της συνθήματα. Αυτοί που ως παπαγαλάκια κάποια στιγμή θέλησαν να της χρεώσουν όλα τα δεινά για να προστατεύσουν τους εγχώριους φίλους και τα αφεντικά τους. Δύσκολη η δουλειά του παπαγάλου.

Το πρόβλημα με δαύτους είναι ο κυνισμός τους. Δεν τηρούν ούτε τους κανόνες του πολέμου. Το ξέρουμε ότι είναι εχθροί του λαού. Μόνο που αυτοί συμπεριφέρονται σαν δεσμοφύλακες στο Γκουαντάναμο. Δεν τους αρκεί η νίκη, θέλουν την ηθική σου εξόντωση. Σκυλεύουν το κουφάρι του κοιμισμένου και έτοιμου να δεχθεί τα πάντα λαού, φτύνουν στον τάφο του, κατουράνε στις πληγές του. Η στάση τους ξεφεύγει από την δικαιοδοσία της πολιτικής επιστήμης, της φιλοσοφίας ή της οικονομίας. Πρέπει να μελετηθούν από την ψυχολογία. Και πρέπει να αντιμετωπίζονται πλέον ως άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Μια κοινωνικά ευάλωτη ομάδα που πρέπει να την φροντίσουμε και να την αγαπάμε παρά τα προβλήματά της.

Μην ξεχνάτε, οι «Ψαριανοί» είναι φίλοι μας…

ΥΓ. Σε μια χώρα που συλλαμβάνονται πιτσιρικάδες που κάνουν χαβαλέ στο διαδίκτυο και φασίστες ανενόχλητοι διαφημίζουν τα εγκλήματά τους, σε μια χώρα που η κυβέρνηση βαφτίζει «άκρα» τους απλήρωτους διαμαρτυρόμενους εργαζόμενους, σε μια χώρα που μετά από 100 προσαγωγές, ξύλο και συλλήψεις ο εκπρόσωπος τύπου του Αριστερού κόμματος που θέλει να κυβερνήσει μιλάει για «χαλαρή στάση» της αστυνομίας, σε μια χώρα που το φλασάκι με τη λίστα χάνεται όπως αναπτήρας σε κάμπινγκ, σε μια χώρα που άρχισαν και οι ΠΑΣΟΚοι να αυτοκτονούν, σε μια χώρα που μπάτσοι μπαίνουν στο σχολείο για να χτυπήσουν μαθητές, σε μια χώρα που η ύφεση είναι το μόνο πράγμα που πάει καλά, σε μια χώρα που ανοίγουν μόνο μαγαζιά που αγοράζουν χρυσό, σε μια χώρα χρεοκοπημένη και διαλυμένη υπάρχει ακόμα ελπίδα για απαγκίστρωση: Η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να εγκρίνει το πακέτο μέτρων το οποίο ακόμα δεν έχει «κλειδώσει»!

Το ΕΑΜ και το σήμερα

Στην επίθεση εναντίον της στρατηγικής του ΚΚΕ, με στόχο να μετατραπεί το Κόμμα μας σε ένα εργαλείο του διαχειριστικού συρμού τύπου ΣΥΡΙΖΑ και άλλων, οι οπορτουνιστές επιστρατεύουν εδώ και μερικά χρόνια και το ΕΑΜ. Σύμπας ο πολύμορφος και ίδιας ουσίας οπορτουνιστικός χώρος το έχει κάνει σημαία στήριξης της λεγόμενης αντιμνημονιακής πολιτικής του. Υποστηρίζουν ότι σήμερα που η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες κατοχής, όπως λένε, επιβάλλεται με πρωτοβουλία της Αριστεράς να δημιουργηθεί ένα μέτωπο για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, ανάλογο με το ΕΑΜ.

Σε αυτή τη βάση προβάλλουν την τότε στρατηγική του ΚΚΕ, για να υπονομεύσουν τη σημερινή, που την ονοματίζουν σεχταριστική και τροτσκιστική, κατηγορώντας το Κόμμα μας ότι, με την κριτική που ασκούμε βγάζοντας συμπεράσματα από εκείνα τα χρόνια, επί της ουσίας τοποθετούμαστε κατά της ίδρυσης του ΕΑΜ! Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει…

Δε φτάνει ότι καπηλεύονται το ΕΑΜ. Την ίδια στιγμή αποσιωπούν βασικά χαρακτηριστικά του ΕΑΜικού κινήματος και επιχειρούν επιπόλαιες αναλύσεις που τελικά οδηγούν στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τις παρακαταθήκες των μεγάλων λαϊκών ξεσηκωμών τις έχουν πετάξει.

«Ξεχνούν» ότι το ΕΑΜ δεν ήταν αποκλειστικά και κυρίως μια συμμαχία κομμάτων, αλλά ότι είχε κορμό του την εργατική τάξη (πρώτα ιδρύθηκε το Εργατικό ΕΑΜ). «Ξεχνούν» ότι στις γραμμές του εκφραζόταν η κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Οτι στο μαζικό λαϊκό ηρωισμό την πρώτη θέση κατείχε η οργανωμένη δύναμη του κόμματος νέου τύπου, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Και βεβαίως «ξεχνούν» ότι το ΕΑΜ χρησιμοποίησε όλες τις μορφές πάλης, και την ένοπλη. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, σωρεία των οποίων μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ; Τι σχέση έχουν με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που εδώ και 20 χρόνια έβαλαν πλάτη να περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις; Τι σχέση έχουν με τον κυβερνητισμό τους;

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στον ένοπλο αγώνα ενάντια στην τριπλή κατοχή με την Αντίσταση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, δυο φορές, το Δεκέμβρη του 1944 και στην τρίχρονη πάλη (1946 – 1949) του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), το εργατικό κίνημα με επικεφαλής το ΚΚΕ και το σύμμαχο αγροτικό κίνημα συγκρούστηκαν ένοπλα με την αστική εξουσία, την οποία στήριξαν με άμεση στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ στη συνέχεια.

Η πάλη του ΚΚΕ κατά τη δεκαετία 1940 – 1949, με τον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη του 1944 και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (1946 – 1949), αποτελεί τη μεγαλύτερη προσφορά του Κόμματός μας στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθώς και τη μεγαλύτερη συμβολή του στη δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά τον 20ό αιώνα.

Ωστόσο, επιβεβαιώθηκε και στην Ελλάδα και διεθνώς ότι μεγαλειώδη κινήματα είναι καταδικασμένα σε βέβαιη ήττα αν δεν μπορέσει η πρωτοπορία τους να λύσει σωστά το θεμελιώδες ζήτημα κάθε αγώνα, αυτό της εξουσίας.

Το 1944 διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση και το ζήτημα της εξουσίας τέθηκε εξ αντικειμένου. Τις μέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (Οκτώβρης του 1944) δεν υπήρχε ακόμα κυβέρνηση στην Ελλάδα και οι αστικές πολιτικές ηγεσίες είχαν χάσει τη δυνατότητα να χειραγωγούν πλατιές λαϊκές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικοπολιτικές αντιθέσεις ήταν στο έπακρο οξυμένες και το ΕΑΜ με τον ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σχεδόν στο σύνολο της χώρας.

ΚΟΥΚΟΣ

Η επαναστατική κατάσταση αποτελεί αντικειμενικό στοιχείο της ταξικής πάλης. Η διαμόρφωσή της θέτει το ζήτημα είτε της εφόδου του επαναστατικού κινήματος για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και καμιάς άλλης (αφού άλλη προς τα μπρος δεν υπάρχει), είτε, αν την παραγνωρίσεις, οδηγεί στο πισωγύρισμα και στην αναδίπλωση του κινήματος. Εκείνο το διάστημα συνέβη το δεύτερο. Γιατί; Γιατί το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να εντάξει στη στρατηγική του την εθνικοαπελευθερωτική πάλη ως κρίκο για την κατάκτηση της εξουσίας.

«Οπως στην Κατοχή το ίδιο και τώρα: Αντίσταση», έγραψε ο Μανώλης Γλέζος, προλογίζοντας την επανέκδοση από την «Αυγή» της μπροσούρας του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Και ο ιστορικός Σπύρος Ασδραχάς, στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γλέζο, έγραψε: «Η επικαιρότητα του ιδρυτικού κειμένου είναι προφανής».

Και καλά ο Μ. Γλέζος, που επειδή πήρε μέρος στην ΕΑΜική Αντίσταση θεωρεί ότι είναι ο αυθεντικός να αναλύει το ΕΑΜ και την πορεία του. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Αλλά από τον Σπ. Ασδραχά θα περίμενε κανείς μία ορισμένη αντικειμενικότητα λόγω της ιδιότητάς του ως ιστορικού. Ομως, αποδείχνεται ότι αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, αφού αντικρίζει τα γεγονότα της Κατοχής και το ΕΑΜ από τη σημερινή οπορτουνιστική – σοσιαλδημοκρατική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ίδια με τους παραπάνω αναγράφονται σε σειρά ιστοσελίδων (π.χ. στην Ισκρα του Π. Λαφαζάνη), όπου γίνεται λόγος για τους «συμβιβασμούς της ηγεσίας του ΚΚΕ με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό», δίχως βέβαια να εξηγούν ποιες βαθύτερες αιτίες οδήγησαν στους συγκεκριμένους συμβιβασμούς. Ισως προέκυψαν από το πουθενά…

Πάντως, φέρνουν όλα τα ζητήματα στα μέτρα τους. Οι ίδιοι που σήμερα καταγγέλλουν τη στρατηγική του ΚΚΕ ως αιτία της εκλογικής του μείωσης στις δεύτερες εκλογές, επειδή έτσι τους συμφέρει, θεωρούν ότι είναι άσχετα με τη στρατηγική του ΚΚΕ πελώρια στρατηγικής σημασίας λάθη, όπως οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας! Πάλι επειδή έτσι τους συμφέρει. Μία εκλογική μείωση οφείλεται κατ’ αυτούς στη στρατηγική του ΚΚΕ, ενώ λάθη που αφόπλισαν το κίνημα, όχι!…

Η προβληματική στρατηγική είχε ως αποτέλεσμα την ένταξη του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ), το 1943. Κυρίως όμως εκδηλώθηκε την άνοιξη του 1944, όταν αντιπροσωπείες του ΚΚΕ, της κυβέρνησης του βουνού (ΠΕΕΑ), του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ πήραν μέρος στη σύσκεψη του Λιβάνου μαζί με όλους τους αστούς πολιτικούς, που είχαν εγκαταλείψει το λαό στην Κατοχή και από το Κάιρο και το Λονδίνο σχεδίαζαν την υπονομευτική δράση τους κατά του ΕΑΜ, σε συνεργασία με τους Εγγλέζους.

Από τη σύσκεψη του Λιβάνου προέκυψε η λεγόμενη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Το ΕΑΜ πήρε μέρος τελικά σε αυτή την κυβέρνηση με πέντε υπουργούς (Οικονομικών, Γεωργίας, Εργασίας, Εθνικής Οικονομίας, Δημοσίων Εργων) και έναν υφυπουργό (Οικονομικών). Η συγκεκριμένη κυβέρνηση ήρθε στην Ελλάδα μια βδομάδα μετά την απελευθέρωση.

Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ σε αυτή την κυβέρνηση συνιστούσε εγκλωβισμό τους στην αστική πολιτική, η οποία είχε στόχο το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, ώστε να εδραιωθεί και να θωρακιστεί η αστική εξουσία.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι αξιοσημείωτο και το εξής: Η παρουσία έξι ΕΑΜιτών υπουργών στην κυβέρνηση (ανάμεσά τους πρώτα στελέχη του ΚΚΕ, οι Γιάννης Ζεύγος και Μιλτιάδης Πορφυρογένης) όχι μόνο δε συνέβαλε στη λήψη ουσιαστικών φιλολαϊκών μέτρων, αλλά και υποχρέωσε τους ΕΑΜίτες υπουργούς να συναινέσουν σε μέτρα τα οποία δεν είχαν φιλολαϊκό χαρακτήρα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ψηφίστηκε νόμος, άρθρο του οποίου προέβλεπε απολύσεις εργατών. Οριζε: «Βιομηχανικαί Επιχειρήσεις, το προσωπικό των οποίων υπάγεται εις την ασφάλισιν του παρόντος Νόμου δύνανται να θέτουν το πλεονάζον τμήμα τούτου εις κατάστασιν διαθεσιμότητος, συνεπαγομένην αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως»(Εφημερίς της Κυβερνήσεως, 11 Νοέμβρη 1944, αριθμός φύλλου 15).

Την ίδια στιγμή που η πείνα και η εξαθλίωση οργίαζαν, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας καθόρισε τα μεροκάματα στο ύψος των 240 – 300 δραχμών. Περιττό να ειπωθεί ότι οργίαζε και η κερδοσκοπία, στα παιχνίδια της ανατίμησης της χρυσής λίρας και της συναλλαγής με χρυσές λίρες, την ώρα που η δραχμή ήταν σταθεροποιημένη στη χάρτινη λίρα.

Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατεί αναστάτωση στην εργατική τάξη, ενώ η ΓΣΕΕ πραγματοποίησε διάβημα στην κυβέρνηση ζητώντας «αύξηση 50% στα σημερινά μεροκάματα, που είναι 2 – 2½ φορές μεγαλύτερα από τα προπολεμικά, ενώ ο τιμάριθμος για τα βασικά είδη διατροφής είναι σε σύγκριση με τον προπολεμικό 6 – 20. (…) Η ύψωση στις τιμές τις τελευταίες μέρες έχει φέρει σε μεγάλη απελπισία όχι μόνο τον εργατικό κόσμο, αλλά όλες χωρίς εξαίρεση τις φτωχές λαϊκές τάξεις»(«Ριζοσπάστης», 28 Νοέμβρη 1944).

Γιατί συνέβαιναν αυτά; Ηταν αντεργατικές δυνάμεις το ΚΚΕ και το ΕΑΜ; Ασφαλώς όχι! Συνέβαιναν, γιατί από τη στιγμή που το ΚΚΕ παρέμενε στην κυβέρνηση, ήταν υποχρεωμένο να αποδέχεται τη βασική γραμμή της αστικής οικονομικής πολιτικής που εξέφραζε τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων. Εξ αντικειμένου συρόταν σε αυτή την πολιτική, προκειμένου να μη θυσιάσει τη στρατηγική της Εθνικής Ενότητας. Αλλωστε, και στο πρώτο διάγγελμα της ΠΕΕΑ προς τον ελληνικό λαό η ατομική ιδιοκτησία κατοχυρωνόταν ως δικαίωμα.

Επιβεβαιώνεται (βρίσκεται και εδώ η επικαιρότητα των συμπερασμάτων από εκείνη την περίοδο) ότι η συμμετοχή κομμουνιστών σε διακυβέρνηση πάνω στο καπιταλιστικό έδαφος όχι μόνο δε συμβάλλει στη χάραξη φιλολαϊκής γραμμής, αλλά και εξασθενεί μέχρι και εκμηδενίζει την ικανότητα του Κόμματος να οργανώσει, να προσανατολίσει την ταξική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου.

Είναι και αυτή η εμπειρία που δίνει απάντηση στην άποψη πολλών ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε «κυβέρνηση της αριστεράς» θα περιόριζε την αφερεγγυότητα του ΣΥΡΙΖΑ και θα τον υποχρέωνε να μην τα διπλώσει απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου και της ΕΕ. Αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί, από τη στιγμή που η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε αποδοχή της άποψης ότι είναι δυνατό να υπάρχει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ΕΕ και με τα μονοπώλια να κυριαρχούν.

Η παραπάνω θέση οδηγεί και στο να είναι λόγια του αέρα ότι η «αριστερή κυβέρνηση» θα καταργήσει τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση. Είναι λόγια του αέρα γιατί η κατάργησή τους σημαίνει απευθείας σύγκρουση όχι μόνο με την Ευρωζώνη, αλλά και με την ΕΕ. Επομένως, ή συγκρούεσαι με αυτήν, αλλά και με την εγχώρια αστική τάξη και πηγαίνεις τη σύγκρουση μέχρι το τέλος, δηλαδή στην αποδέσμευση και στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ή αναζητάς διέξοδο μαζί με το κεφάλαιο!…

Στην Κατοχή υπήρξε συμβιβασμός από την πλευρά του ΚΚΕ και με εγχώριες αστικές πολιτικές δυνάμεις και με τους Εγγλέζους, συμβιβασμός που δεν αντανακλούσε τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων, ούτε έδινε ώθηση στην ταξική πάλη. Ας μην ξεχνάμε ότι στον Γ. Παπανδρέου είχε προταθεί να αναλάβει την ηγεσία του ΕΑΜ, αλλά αυτός αρνήθηκε.

Στα χρόνια της Κατοχής, γινόταν λόγος για λαϊκή δημοκρατία – λαοκρατία και λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος.

Η Β’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (τελευταία βδομάδα του Δεκέμβρη του 1942) υπογράμμισε ως εξής το στόχο του:

«Η συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης από τα κόμματα και οργανώσεις που αγωνίζονται σύμφωνα με τους σκοπούς του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου αμέσως μετά το διώξιμο του ξένου καταχτητή – η οποία θα αποκαταστήσει τις λαϊκές ελευθερίες, θα ενεργήσει ελεύθερο δημοψήφισμα για τη λύση του πολιτειακού ζητήματος και εκλογές συντακτικής εθνοσυνέλευσης με το αναλογικό εκλογικό σύστημα – αποτελεί τον πιο σωστό τρόπο λύσης του εσωτερικού ζητήματος και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού (…) Η πραγματοποίηση του άμεσου πολιτικού σκοπού του Κόμματός μας – εθνική απελευθέρωση και λαοκρατική λύση του εσωτερικού καθεστώτος – αποτελεί στη συγκεκριμένη στιγμή τη μοναδική επαναστατική θέση».

Επιβεβαιώθηκε ότι «ο άμεσος πολιτικός στόχος», δηλαδή το λεγόμενο σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους, όχι μόνο δεν είναι βήμα μπροστά, αλλά αποτελεί πισωγύρισμα.

Εκφραση της παραπάνω γραμμής ήταν και η παρακάτω τοποθέτηση του Γιώργη Σιάντου (Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ) στην ΠΕΕΑ (27.7.1944), σε συζήτηση σχετική με τις διαπραγματεύσεις στο Λίβανο και το ενδεχόμενο συμμετοχής της ΠΕΕΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου:

«…Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μάς πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό (…) Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης (…) Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη».

 

«Οι φίλοι» της εργατικής τάξης και πώς να τους αποφεύγουμε

Με μια ανακοίνωση του «Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ» που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες πριν την απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, αλλά και με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα κάτω από την εξέδρα της ΓΣΕΕ, δόθηκε το στίγμα της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας.

Τόσο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης στα κεντρικά συνθήματα και στους στόχους πάλης με τους οποίους καλείται η εργατική τάξη να αγωνιστεί όσο και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Αλ. Τσίπρα αποτελούν πλευρές διαπάλης για τις οποίες πρέπει να δοθεί μάχη ώστε να μην περάσουν στους λαϊκούς αγώνες.

Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του τυχοδιωκτισμού, της μετάλλαξης και της προσαρμογής που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται ξεσκέπασμα, να αποκαλύπτεται ο καιροσκοπισμός του κάθε ώρα και στιγμή.

Στην ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο πάλης είναι το ακόλουθο:

«Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους.

Καταγγελία των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.

Αποδέσμευση της χώρας από την τρόικα.

Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών».

Θέλει μεγάλη τέχνη μέσα σε πέντε στόχους να μπορείς να μιλάς για ακύρωση του μνημονίου, να συζητάς παράλληλα για επαχθείς όρους, την ίδια στιγμή να βάζεις μέτρο στη διαγραφή του χρέους και τελικώς να αποδεσμεύεσαι από την τρόικα αλλά όχι από τα συστατικά που την αποτελούν.

Το παραπάνω πλαίσιο με λίγα λόγια βάζει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την τρόικα (;) και την ίδια στιγμή μπαίνουν όροι και παζάρια για τη μη αποδέσμευση.

Το αίτημα για «αποδέσμευση από την τρόικα» αποτελεί ένα ακόμα σύνθημα που φαντάζει φανταχτερό και δυναμικό αλλά είναι δυναμικά κούφιο, ειδικά όταν γνωρίζουμε τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θέση που την έκαναν άλλωστε γνωστή με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια των εκλογών.

Παίζουν με τη λέξη «αποδέσμευση», σίγουρα όχι γιατί δε βρήκαν καλύτερη αλλά για να ξεγελάσουν και να παρασύρουν το λαό. Το σταθερό σύνθημα του ΚΚΕ για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ το μεταλλάσσει, το αλλοιώνει, το φέρνει στα μέτρα του. Και αν το 1981 η λογοκλοπή συνθημάτων από το ΠΑΣΟΚ έφερε οπισθοχώρηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το 2012 σε συνθήκες κρίσης τα συνθήματα που μπερδεύουν σκόπιμα ώστε να εξακολουθεί να βγαίνει λάδι η ΕΕ και να αποτελεί μονόδρομο για τη ζωή του λαού μας, πρέπει πολιτικά να χρεοκοπήσουν.

Στις δηλώσεις του ο κ. Τσίπρας είπε πως «η απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να είναι ένα ορόσημο μιας μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης με όριο την τελική νίκη του λαού μας απέναντι στην τρόικα εξωτερικού και την τρόικα εσωτερικού (…) Ο λόγος δεν μπορεί παρά να είναι στην κοινωνία, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός αυτή την άδικη μονόπλευρη εξόντωση που επιβάλλεται εδώ και δυόμιση χρόνια».

Δυο ερωτήματα πηγάζουν από το παραπάνω.

1) Ποια είναι η «τρόικα εσωτερικού»; Με την αφαιρετική μέθοδο αν γενικά η τρόικα είναι κάτι το αυτοτελές που μας ήρθε ουρανοκατέβατη και αποκόπτεται από το ρόλο των καπιταλιστικών οργανισμών της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, τότε και η τρόικα εσωτερικού προφανώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολιτικές δυνάμεις που στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση και τίποτα παραπάνω. Πέρα από μια συνθηματική γενική αναφορά στον ΣΕΒ, δεν υπάρχει κεφάλαιο, δεν υπάρχει μονοπώλιο, δεν υπάρχει μεγαλοεργοδοσία, δεν υπάρχουν κερδισμένοι από τα μέτρα παρά μόνο το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, οπότε αν τους βγάλουμε αυτούς από τη μέση, ο λαός θα νικήσει. Θέση επικίνδυνη που συσκοτίζει, που δημιουργεί αυταπάτες για διαφορετική διαχείριση μέσα στην ΕΕ, που σκεπάζει το καθήκον της ταξικής σύγκρουσης με τα αφεντικά, που εξυψώνει το στοιχείο της εναλλαγής κυβέρνησης σε ύψιστο χρέος της εργατικής τάξης.

Η θέση αυτή δε μας προξενεί έκπληξη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ήταν μέσα στις δυνάμεις που βρίσκονταν στην «όσμωση» των πλατειών κάτω από το γενικό σύνθημα «κλέφτες – κλέφτες» εστιάζοντας στους 300 της Βουλής, με στόχο τη φθορά του σάπιου πολιτικού συστήματος. Από την άλλη οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις συμβάλλουν πρωταγωνιστικά στην επίθεση στους μισθούς σε μια σειρά κλάδους, δηλαδή όχι μόνο αθωώνουν αλλά στηρίζουν ενεργητικά το κεφάλαιο που πουλάει και αγοράζει το πολιτικό προσωπικό.

2) Τι σημαίνει η αναφορά «άδικη μονόπλευρη εξόντωση»; Με τη δύναμη της ατάκας θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρατεθεί με αντιστροφή αυτής της πρότασης, ρωτώντας αν υπάρχει δίκαιη μονόπλευρη εξόντωση. Με ταξική ανάλυση της πρότασης είναι ξεκάθαρο πως για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει χρέος των εργαζομένων που πρέπει να το πληρώσει ο λαός με την προϋπόθεση να μην πληρώνει μόνο αυτός. Βάζει από την πίσω πόρτα το στοιχείο της εθνικής αντιμετώπισης της κρίσης, καλλιεργεί τη συνυπευθυνότητα.

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε από το «Ξεκίνημα» (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) επαναστατικές κορόνες που δείχνουν την κατεύθυνση που θέλουν να πάνε τον αγώνα και με ποιους. Στην εκτίμησή τους για την απεργία γράφουν: «Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια. Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω».

Αποθέωση της μορφής πάλης, υπόκλιση σε μικροαστικά ρεύματα που απαιτούν διορθώσεις εδώ και τώρα, χωρίς να υπολογίζουν τον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, τους εργαζόμενους, τις Γενικές Συνελεύσεις τους, τις συζητήσεις που πρέπει να ανάψουν στους τόπους δουλειάς. Υποτιμούν τις συλλογικές διαδικασίες, βάζουν εμπόδια στο δικαίωμα της ενημέρωσης και της πλατιάς συζήτησης στους εργαζόμενους, στην εξασφάλιση των καλύτερων όρων για την προετοιμασία μιας απεργίας. Και όλα αυτά διότι ο στόχος τους είναι προφανής, όπως μας ενημερώνει η ΔΕΑ (άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) στη δική της εκτίμηση για την απεργία. «Η χθεσινή απεργία πρέπει να γίνει η αρχή για αυτό που ξέρει να κάνει καλά το κίνημα: να ανατρέπει κυβερνήσεις. Μετά τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, ήρθε η ώρα της τρόικας εσωτερικού να πάει σπίτι της».

Οι απεργιακοί αγώνες, δηλαδή, πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο. Να ανεβάσουν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να δοθεί άφεση αμαρτιών στην ΕΕ και να απενοχοποιηθεί το κεφάλαιο. Στόχος ο οποίος ενέχει τον κίνδυνο να προσαρμόσει τους αγώνες της η εργατική τάξη στις επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην οργάνωσή της και στον προσανατολισμό της, κεντράροντας στο πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και όχι απευθείας σε αυτά.

 

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική δουλειά

Οι σωματοφύλακες του καπιταλισμού

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ

Υπονομεύουν ανοιχτά τους αγώνες των εργαζομένων, κηρύσσουν τον ταξικό συμβιβασμό την ώρα που η εργατική τάξη επιβάλλεται να αντιπαρατεθεί στους καπιταλιστές ως τάξη απέναντι σε τάξη

Κόντρα στη γραμμή της υποταγής, οι ταξικές δυνάμεις δείχνουν το δρόμο για την αντεπίθεση

Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές. Προτάσεις για την εφαρμογή των στόχων που θέτει η Ευρωπαϊκή Ενωση μέχρι έξοδο από το ευρώ και καταλήψεις εργοστασίων. Μόνο ένα πράγμα δεν αγγίζουν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Την αιτία των προβλημάτων των εργαζομένων. Τον ίδιο τον καπιταλισμό που τον φυλάνε σαν τα μάτια τους. Και προκειμένου να το πετύχουν αυτό μηχανεύονται και καλλιεργούν κάθε είδους αυταπάτες. Υπονομεύουν τις αγωνιστικές διαθέσεις, εμποδίζουν την ανάπτυξη των αγώνων και όταν δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό τους προσδίδουν περιεχόμενο που δεν απειλεί την εξουσία των μονοπωλίων.

Οι τοποθετήσεις των τριών συνδικαλιστικών παρατάξεων στην απεργιακή συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ καθώς και το ψήφισμα που πρόβαλλαν είναι χαρακτηριστικό των στόχων που υπηρετούν. Και οι τρεις αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους διαδίδοντας την αντίληψη ότι η αιτία των προβλημάτων τους δεν βρίσκεται στην ίδια την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού αλλά στις πολιτικές που εφαρμόζονται εντός του.

Ο Γ. Κιουτσούκης, επικεφαλής της ΔΑΚΕ και γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, στην τοποθέτησή του έριξε το φταίξιμο στους κακούς και ανίκανους κυβερνώντες και επιχειρηματίες, στο λανθασμένο μοντέλο διακυβέρνησης του καπιταλισμού. Μίλησε για «εκβιαστές, κουκουλοφόρους, άρπαγες», «τοκογλύφους, ανίκανους, πουλημένους». Για «πολιτικούς νάνους» και «άβουλους βουλευτές». Σε κείμενό του στιγματίζει τον «ακραίο φιλελευθερισμό» και σημειώνει πως «τα μνημόνια αποτελούν λογιστικές πρακτικές, επιβαλλόμενης εφαρμογής της οικονομικής θεωρίας της σχολής του Σικάγο και του Μίλτον Φρίντμαν».

Ο Γ. Χαρίσης, στέλεχος της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΡΙΖΑ) και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, είπε ότι οι εργαζόμενοι «θα αγωνιστούν για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα και την Ευρώπη» και πως «με τους αγώνες τους θα ανατρέψουν τις μνημονιακές πολιτικές» (σ.σ. αλλά όχι την εξουσία των μονοπωλίων).

Ο Οδ. Ντριβαλάς, στέλεχος της ΠΑΣΚ και αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, επισήμανε ότι η απεργία είναι συνέχεια των αγώνων «που αναπτύχθηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα του μνημονιακού-νεοφιλελεύθερου κύκλου».

Αρα, συμπεραίνουν αυτές οι δυνάμεις, δεν χρειάζεται να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισής του προκειμένου να εφαρμοστούν πολιτικές και υπέρ των εργαζομένων.

Η πρότασή τους για μια καλύτερη διαχείριση, ακούγεται ελκυστική και ανώδυνη. Είναι όμως απολύτως ανέφικτη. Προεκτείνοντας τη σκέψη τους μας καλούν να δεχθούμε ότι η εργατική τάξη και η αστική τάξη δεν έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα, απλώς διαφορετικά. Επομένως δεν είναι ανταγωνιστικές και μπορεί να υπάρξει ταξική συνεργασία προς όφελος και των δύο!

Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα κέρδη της αστικής τάξης προκύπτουν από την εκμετάλλευση της εργατικής. Ετσι, το να θέτει το εργατικό κίνημα στόχο την ταξική συνεργασία, σημαίνει αποδοχή της εκμετάλλευσης που οδηγεί τελικά στη χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων.

Οι στόχοι των εναλλακτικών μοντέλων διακυβέρνησης του καπιταλισμού που προτείνουν αυτές οι δυνάμεις ποικίλλουν.

Ο Γ. Κιουτσούκης εμφάνισε ως λύση ακόμα και την έξοδο από το ευρώ σημειώνοντας: «Τα νομίσματα υπάρχουν για να διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών. Οταν αυτά γίνονται δυνάστες των λαών και τους εξαθλιώνουν, τότε δεν αλλάζεις λαό, αλλάζεις νόμισμα. Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε ότι έχουμε το κλειδί στο χέρι μας. (…) Αρκεί να πιστέψουμε στις αστείρευτες δυνάμεις των γνήσιων Ελλήνων πατριωτών και των ανιδιοτελών πολιτικών που υπάρχουν και στο σημερινό κοινοβούλιο».

Εδώ η λογική δίνει τη θέση της στην αλχημεία και στη συνειδητή ανοησία. Αρκεί να αλλάξει το νόμισμα και όλα θα διορθωθούν! Η έννοια του πολιτικού δεν προσδιορίζεται ταξικά αλλά με όρους ψυχολογίας (η δράση του δεν καθορίζεται από την εκπροσώπηση συμφερόντων συγκεκριμένης τάξης αλλά από τα προσωπικά του χαρακτηριστικά). Παρόλο που μπορεί να ψήφισε σωρηδόν τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα αν είναι ανιδιοτελής τότε θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων!

Ο Γ. Χαρίσης στη γραμμή που έχει χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ως εναλλακτική λύση το μοντέλο της Αργεντινής προτρέποντας τους εργάτες: «Πάρτε την υπόθεση στα χέρια σας. Μην τους επιτρέψετε να μας ρίξουν στην ανεργία και την εξαθλίωση. Οι επιχειρήσεις και τα εργοστάσια που κλείνουν μπορούν να τα λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι». Υπενθυμίζεται ότι στην Αργεντινή εργαζόμενοι κατέλαβαν περίπου 150 μεσαίες ή μικρές επιχειρήσεις που είχαν ήδη κλείσει λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι περισσότερες από τις κατειλημμένες επιχειρήσεις έκλεισαν οριστικά.

Πέραν τούτου η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά στη λειτουργία εργοστασίων εντός του καπιταλισμού, υποταγμένα στους νόμους του. Καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας συνολικά.

Ο Ο. Ντριβαλάς, λιγότερο απαιτητικός, κάλεσε απλώς τα τρία κόμματα της κυβέρνησης «να σεβαστούν τις νωπές ακόμα προγραμματικές δεσμεύσεις απέναντι στον ελληνικό λαό». Εδώ καλλιεργείται μια ακόμα ψευδαίσθηση ότι η προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων ήταν σε όφελος των εργαζομένων. Την ίδια ψευδαίσθηση καλλιεργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα κείμενα της υποταγής

Ισως ακόμα πιο αποκαλυπτικά είναι τα κείμενα που συνδιαμορφώνουν αυτές οι δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικά είναι το ψήφισμα της απεργιακής συγκέντρωσης, η διακήρυξη της Μαδρίτης που υπογράφτηκε από τη ΣΕΣ και εκπροσώπους ευρωπαϊκών συνδικάτων (μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος) παραμονή της απεργίας, η απόφαση της 12ης Διαρκούς Συνδιάσκεψης των Συνδικάτων Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών (συμμετείχε το Εργατικό Κέντρο Αθήνας).

Με το ψήφισμα ζητείται η «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους τους χρέους». Αρα γίνεται αποδεκτό ένα μέρος του χρέους που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, σε όφελος του κεφαλαίου. Οπως γίνεται αποδεκτό ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό.

Ακόμα οι δυνάμεις αυτές διατυπώνουν στο ψήφισμα το αίτημα για «καθιέρωση του κοινωνικού πόρου υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης»! Αντί δηλαδή να απαιτήσουν να πληρώσουν το κράτος και οι εργοδότες ζητάνε να επιβληθεί νέο χαράτσι στους εργαζόμενους.

Τέλος, η πλήρη υποταγή τους στα μονοπώλια και στα όργανά τους εκφράζεται με το αίτημά τους για: «Αλλαγή των πολιτικών της ΕΕ και του ρόλου της ΕΚΤ, με στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική πολιτική και συνοχή».

Το ίδιο ακριβώς ζητάνε και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα στηρίγματα του κεφαλαίου σημειώνοντας στη διακήρυξη της Μαδρίτης: «Ζητούμε από τους πολιτικά υπεύθυνους των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ να αλλάξουν ριζικά διορθώνοντας τις αφόρητες αυτές πολιτικές και να διαπραγματευθούν με τη ΣΕΣ και με τις εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνουν τα συνδικάτα».

Στόχος η υλοποίηση της στρατηγικής «ΕΕ 2020»

Ακόμα πιο ξεκάθαρη η 12η Διαρκής Συνδιάσκεψη των Συνδικάτων των Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών επισημαίνει στην απόφασή της:

«Είναι σημαντικό να ενισχύσουμε τη βάση του Συνδικαλιστικού κινήματος, επιδιώκοντας τους στόχους της στρατηγικής της ΕΕ 2020, προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξη αυτών των στόχων»!

Υπενθυμίζεται ότι η «ΕΕ 2020» είναι η αντιλαϊκή στρατηγική που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη του 2010. Το πλαίσιο αυτής της στρατηγικής είναι μεταξύ άλλων η διασφάλιση φθηνότερου εργατικού δυναμικού, η στήριξη της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα της λεγόμενης πράσινης ανάπτυξης με χρηματοδοτήσεις και τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, η διαρκής κατάρτιση ημιμαθών εργαζομένων ώστε να προσαρμόζονται και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής.

Τη μνημειώδη αυτή θέση για την υποταγή των συνδικάτων στα μονοπώλια συνοδεύει η διαμαρτυρία τους ότι οι εργοδότες δεν προσέρχονται πια στον «κοινωνικό διάλογο» που χρησιμεύει, όπως λένε, στη χειραγώγηση των εργαζομένων: «Η άρνηση του «κοινωνικού διαλόγου» είναι πραγματικότητα και οδηγεί στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και σε κοινωνικές εντάσεις»! Ξεκάθαρη δήλωση του αντεργατικού ρόλου του «κοινωνικού διαλόγου» και των φορέων του.

Ανοιχτή υπονόμευση

Οι δυνάμεις αυτές δε διστάζουν να προχωρήσουν και στην ανοιχτή υπονόμευση των αγώνων, όπως έγινε και στην πρόσφατη πανεργατική απεργία.

Οπως καταγγέλλει η «Εργατοϋπαλληλική Ενότητα Εργαζομένων» στο Δήμο Ταύρου, η ΠΑΣΚΕ προωθούσε την αντίληψη της αναποτελεσματικότητας λέγοντας ότι με μια απεργία «δε γίνεται τίποτα» και ο πρόεδρος του Συλλόγου διαλαλούσε πως δε θα απεργήσει για να μην του κοπεί το μεροκάματο. Επιπλέον, καλούσε εργαζόμενους αν θέλουν να κατέβουν στην απεργιακή συγκέντρωση, να πάρουν 2ωρη άδεια ή να χτυπήσουν κάρτα, εκφυλίζοντας έτσι την έννοια του αγώνα.

Στο εργοστάσιο της «ΙΟΝ» η πλειοψηφία – ΔΑΚΕ – στη διοίκηση του Σωματείου, αρνήθηκε να πάρει απόφαση για απεργία με τον ισχυρισμό ότι δεν «υπάρχουν προβλήματα με την εταιρεία».

Στη ΜΕΤΚΑ στο Βόλο, η πλειοψηφία – ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ – στο επιχειρησιακό σωματείο δεν έκανε απολύτως τίποτα για την απεργία και απέρριψε την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να γίνει γενική συνέλευση για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και να ληφθούν μέτρα για την οργάνωση της απεργίας.

Στο σωματείο των εργαζομένων του Πολεμικού Ναυτικού, η ΠΑΣΚΕ που πλειοψηφεί στη διοίκηση, αποφάσισε να μη γίνει απεργία, επειδή στις υπηρεσίες που συνεχώς συρρικνώνονται έχουν απομείνει 15 εργαζόμενοι και κατά την άποψή της «δεν αξίζει να απεργήσουν».

Στη γαλακτοβιομηχανία «ΔΩΔΩΝΗ» και στην πτηνοτροφική επιχείρηση «ΠΙΝΔΟΣ», οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στα επιχειρησιακά σωματεία, στην πρώτη περίπτωση (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) κήρυξαν 3ωρη στάση εργασίας, στη δεύτερη (ΣΥΡΙΖΑ) απεργία μόνο για την πρώτη βάρδια.

Τα παραπάνω είναι μόνο ενδεικτικά των μεθοδεύσεων αυτών των πλειοψηφιών που είναι ξεκάθαρα πια εχθροί των συμφερόντων και των αναγκών των εργατών.