Γελάνε με το απίστευτο ψέμα του Καιάδα της Χρυσής Αυγής μέσα στη Βουλή – Τι είπε για τον Ριζοσπάστη

Ενα χονδροειδές λάθος έκανε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής στη συζήτηση για την άρση της ασυλίας του χθες στη Βουλή. Ενα ιστορικό λάθος, αφού δήλωσε πως ο παππούς του διάβαζε τον Ριζοσπάστη στη δεκαετία του ’50 και του ’60. Μόνο που τότε, το ιστορικό έντυπο της Αριστεράς δεν κυκλοφορούσε καν!

Συγκεκριμένα, δήλωσε πως ο παππούς του έστελνε τη γιαγιά του να του αγοράσει τον Ριζοσπάστη στη δεκαετία του ’50 και του ’60. Φευ, η εφημερίδα δεν κυκλοφορούσε τότε! Η κυκλοφορία της είχε διακοπεί από το 1947 ως το 1974. Διαβάζουμε στο ιστορικό της εφημερίδας, στην επίσημη ιστοσελίδα του Ριζοσπάστη «Με το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου, το καθεστώς της ολιγαρχίας κλείνει το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» στις 17 Οχτώβρη 1947 –τριάντα ακριβώς χρόνια από την πρώτη του έκδοση- με βάση το φασιστικό Γ’ Ψήφισμα. Η διακοπή του αυτή θα είναι μακροχρόνια και θα κρατήσει 27 ολόκληρα χρόνια…. Στις 25 Σεπτέμβρη του 1974, ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» αναγεννήθηκε από τη στάχτη αυτή, για να συνεχίσει την ιστορική αποστολή του, σαν όργανο του Κόμματος της εργατικής τάξης σαν εφημερίδα αρχών, σα συλλογικός προπαγανδιστής, αγκιτάτορας και οργανωτής μέσα στο λαό, για να εμψυχώνει τους νέους αγώνες του για την ελευθερία, την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.»

Να σημειώσουμε πως σε αυτό το διάστημα των 27 ετών, σποραδικά σε ελάχιστες περιοδικές κυκλοφορούσαν κάποια μονόφυλλα που βέβαια δεν τα πουλούσαν στα περίπτερα… Το θέμα απασχόλησε πολλούς στα social media προκαλώντας ειρωνικά σχόλια για τον βουλευτής της Χρυσής Αυγής που είναι γνωστός και ως Καιάδας. Χαρακτηριστικά έγραψε στο facebook o Xρήστος Χωμενίδης «Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γεώργιος Γερμενής -γνωστός και ως Καιάδας- ισχυρίστηκε στη συζήτηση για την άρση της ασυλίας του, ότι οι παππούδες του στην δεκαετία του ’50 και του ’60 αγόραζαν τον Ριζοσπάστη και τον έκρυβαν. Αυτός πού τον (κακο)δασκάλεψε, ξέχασε να τον ενημερώσει ότι ο Ριζοσπάστης δεν κυκλοφορούσε καν στην Ελλάδα από το 1947 έως το 1974.»

 

αναδημοσίευση από  iefimerida.gr

Τα «αντιφασιστικά» φαινόμενα απατούν

αναδημοσίευση από το  βαθύ κόκκινο

 

Πηγή: Του Νίκου Μπογιόπουλου –  «Unfollow»

Ο φασισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί και να τσακιστεί σύμφωνα με την υπόδειξη του Μπρεχτ: «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός».
Η Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπιστεί ώς άλλη όψη του ίδιου πολιτικού συστήματος της πλουτοκρατίας. Γιατί είναι ακριβώς εκεί, στον κόρφο της πλουτοκρατίας, που επωάζεται το αυγό του φιδιού.

Στο πλαίσιο που διαμορφώθηκε μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι, ας σκεφτούμε: Αλήθεια, το κράτος και η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά και του κ. Δένδια πιο πριν δεν ήξεραν τίποτα για τον εγκληματικό χαρακτήρα της συμμορίας; Ήταν το αίμα του παλικαριού που ξέπλυνε τα μάτια τους για να δουν το φίδι και να αρχίσουν να συλλαμβάνουν την ηγεσία της συμμορίας; Οι κυβερνώντες τώρα τους βρήκαν του φακέλους με τις έκνομες ενέργειες της Χρυσής Αυγής; Τη δολοφονία του μετανάστη στα Πετράλωνα την είχαν ξεχάσει; Τα καταγεγραμμένα στον «υπερκοριό» τους τώρα τα απομαγνητοφώνησαν; Αλήθεια, όλοι αυτοί οι πρόθυμοι να «κελαηδήσουν» για την παραστρατιωτική δράση της Χρυσής Αυγής τώρα εντοπίστηκαν από τους κρατικούς μηχανισμούς και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ;

Αλήθεια, όλοι αυτοί οι «αντιφασίστες», που μέχρι χτες μας έλεγαν ότι είναι παλιομοδίτικο να μιλάμε για τον Χίτλερ, τώρα διαπίστωσαν ότι η Χρυσή Αυγή είναι συμμορία, βγαλμένη από τον κοινωνικό απόπατο;

Προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει. Και προφανέστερα όλοι αυτοί που πριν γίνουν «Ράμπο της Δημοκρατίας» παρίσταναν άλλοτε τους «ανήξερους» κι άλλοτε τους «έκπληκτους» για το τι είναι και τι πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή, στην πραγματικότητα γνώριζαν τα πάντα. Όλοι τους: Και οι κύκλοι των εφοπλιστών,  που σύμφωνα  με τον Gardian χρηματοδοτούν τη Χρυσή Αυγή. Και οι βιομήχανοι και οι εργοδότες, που προμηθεύονται «δούλους» από τους «ΟΑΕΔ» που έχουν ιδρύσει οι χρυσαυγίτες. Και οι πολιτικοί ταγοί, που λάνσαραν και προωθούν την άθλια «θεωρία των δύο άκρων». Και οι ταγοί του περίφημου «συνταγματικού τόξου», που εκλεκτά μέλη τους ψηφίζουν σε ψηφοφορίες στη Βουλή υπέρ των ναζιστικών αποβρασμάτων. Και εκείνοι στη ΝΔ, που ποτέ δεν έβγαλαν μια κανονική ανακοίνωση για τη δολοφονική επίθεση των χρυσαυγιτών ενάντια στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα. Και τα υψηλόβαθμα στελέχη του κράτους, που προ μηνών διοχέτευαν μέσω δημοσιογράφων τη θέση ότι «το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο, αλλά όχι απίθανο»!

Γνώριζαν οι πάντες. Ανάμεσα τους και τα γνωστά, χυδαία παπαγαλάκια των μιντιακών συγκροτημάτων, που ξεκίνησαν με άρθρα του τύπου «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία» και έφτασαν να εξοικειώνουν την κοινή γνώμη με το ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης με τη συμμετοχή «σοβαρότερης» Χρυσής Αυγής. Κι αυτοί που πουλάνε το ναζισμό με λάιφ στάιλ περιτύλιγμα, που λένε ότι η σβάστικα δεν είναι σβάστικα αλλά αρχαιοελληνικό αξεσουάρ, που εμφάνιζαν τον ναζιστικό εσμό σαν χορωδία προσκόπων που συνοδεύει γριούλες στα ΑΤΜ.

Και όλοι αυτοί που, αν ενοχλούνταν στοιχειωδώς, θα αντιδρούσαν, βλέποντας τους ταγματαλήτες να χτυπούν μετανάστες στη Ραφήνα, ακούγοντας ότι ταγματαλήτες μαχαιρώνουν μετανάστες στις γειτονιές, μαθαίνοντας ότι ταγματαλήτες στρέφονται ενάντια στον εργατόκοσμο φωνάζωντας μπροστά στις κάμερες: «Εμείς είμαστε μαζί με τους εφοπλιστές μας».

Όλοι τους ήξεραν και ξέρουν τι είναι η Χρυσή Αυγή. Γνώριζαν και γνωρίζουν περίφημα τις διασυνδέσεις της. Πρώτη και καλύτερη η Αστυνομία τους!
Υπενθυμίζουμε: Το 2004 ήρθε στη δημοσιότητα (Τα Νέα, 17/4/2004) ένα άκρως απόρρητο έγγραφο της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 10/12/1999. Το έγγραφο ανάμεσα στα άλλα, έλεγε και τα εξής: «β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους, γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς, δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου η αστυνομία τους προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες. […] στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ), παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

Τι έγινε, λοιπόν, παιδιά; Στα 15 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε που συντάχθηκε η παραπάνω αποκαλυπτική έκθεση, τι κάνατε για το θέμα;
Ας μην αμφιβάλλει κανείς ούτε για το ποιος εκτρέψει τη Χρυσή Αυγή, ούτε για το πώς την αξιοποιεί. Και την αξιοποιούν με πολλαπλό τρόπο: Πρώτον, για να τρομοκρατήσουν τον εργατόκοσμο. Οι λεχρίτες του «αίμα μόνο για Ελληνες» είναι αυτοί που χτύπησαν εργάτες στη λαϊκή γειτονιά του Περάματος αυτοί που, μετά το αίμα των μεταναστών, έχυσαν το αίμα του Παύλου Φύσσα «που κουβαλάει λαμαρίνες στη Ζώνη», όπως το είπε ένας φίλος του παλικαριού.

Δεύτερον, μέσω της Χρυσής Αυγής, θέλουν να ξεστρατίσει η οργή τμημάτων του λαού για τα δεινά του σε μια στράτα ανώδυνη για τους υπευθύνους αυτών των δεινών. Να βουλιάξει η οργή μέσα στην παραζάλη του εθνικισμού και «ανησυστημικού» χουλιγκανισμού που, ενώ εκτός Βουλής το παίζει «Ζορό» εντός Βουλής ψηφίζει υπέρ των τραπεζιτών και των εφοπλιστών.

Τρίτον, η Χρυσή Αυγή και ο εν γένει χρυσαυγιτισμός τους είναι χρήσιμα για να προωθήσουν, μέσα κι από την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, τη γνωστή πολιτική «Νόμος και Τάξη»! Η δημοκρατία τους, στην προσπάθεια να ανακόψει εξελίξεις δυσάρεστες για το καθεστώς, να αποτρέψει την ουσιαστική ριζοσπαστικοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, στην προσπάθεια να ναρκοθετήσει την οργανωμένη δράση ενάντια στην πολιτική της καταστροφής και της χρεοκοπίας. παίζει με τη Χρυσή Αυγή ώστε να «φρονηματίσει» το λαό να κάτσει «ήσυχα» για να μην έχουμε… «περιπέτειες».

Η Δημοκρατία του κ. Σαμαρά και κ. Βενιζέλου, θέλοντας να επιβάλει «κοινωνική» σιγή νεκροταφείου, ανασύρει ότι διαθέσιμη σκουριά υπάρχει στο μαύρο οπλοστάσιο της ιδεολογικής της προπαγάνδας και τρομοκρατίας: Από την «ακυβερνησία» και την «αποσταθεροποίηση» μέχρι τη λεγόμενη «θεωρία των άκρων».

Η «θεωρία των άκρων» δεν επιλέγεται επειδή τάχα η κεφαλαιοκρατία θέλει να «ανακόψει» την ακροδεξιά και το φασισμό. Αλλωστε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος  «χέρι χέρι» και με αξιομνημόνευτη επιμονή, έχουν φροντίσει να διατηρούν στο προσκήνιο την ακροδεξιά και την ατζέντα της. Άλλοτε αξιοποιούν την ακροδεξιά ως συγκυβερνητική τους συγκολλητική ουσία (βλέπε ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση Παπαδήμου) και άλλοτε, όπως τώρα, ως απειλή.

Με τη «θεωρία των άκρων», παραχαράσσοντας την ιστορία και την τρέχουσα πραγματικότητα, επιδιώκουν να συκοφαντήσουν, να λασπώσουν και να παρουσιάσουν σαν «άκρο» ό,τι ακριβώς φοβούνται. Ό,τι ακριβώς τρέμουν. Κι αυτό που τρέμουν είναι η συγκρότηση ενός ρωμαλέου, λαϊκού, ταξικού, εργατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, που έχει τη δύναμη όχι απλά να λιώσει το φασιστικό φίδι, όχι μόνο να το εκδιώξει από κάθε γειτονιά και από κάθε χώρο δουλειάς, αλλά ταυτόχρονα να αχρηστέψει και την καπιταλιστική μήτρα που το εκτρέφει και το αναπαράγει.

Αλλά, αν απειληθεί η καπιταλιστική μήτρα που γεννά το φασισμό, τότε απειλείται το σύστημα εν γένει. Πράγμα που κάθε άλλο επιθυμούν οι κήρυκες του «συνταγματικού (βλέπε: αστικού) τόξου». Να γιατί καταφεύγουν στην αθλιότητα της θεωρίας των «δύο άκρων». Και να γιατί η «εκστρατεία» τους κατά της Χρυσής Αυγής, όχι μόνο δεν είναι «αντιφασιστική» αλλά ακριβώς το αντίθετο: Είναι μια ακόμα έκφραση της αξιοποίησης Χρυσής Αυγής από εκείνους που έχουν την ευθύνη για την εκτροφή της.

«Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε!»

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

 

Προχτές συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.

Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν – τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα…

«Θυμηθείτε αυτό το όνομα – Μάριο Τεράν – ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του», ήταν το ρεπορτάζ με το οποίο κατέγραψε την είδηση η εφημερίδα «Γκράνμα» της Κούβας.

Θυμηθείτε, λοιπόν, τον Μάριο Τεράν. Και δίπλα σε αυτόν, θυμηθείτε κι εκείνον τον ναζί εκτελεστή. Η ιστορία έρχεται από τα παλιά και μας την διηγήθηκε πριν από χρόνια ένας αγαπημένος συνάδελφος και φίλος, ο Γιώργος Μουσγάς που την είχε ξετρυπώσει  από αναγνώσματα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων:

Ήταν μέρες Κατοχής. Στη Γαλλία. Στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο πριν δοθεί το παράγγελμα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο ναζί εκτελεστής γυρίζει υπεροπτικά στον μελλοθάνατο Γάλλο αντιφασίστα και τον ρωτά: «Τι έχεις να πεις που δε θα δεις ποτέ τις ιδέες σου να πραγματώνονται;». Ο αντιφασίστας, με απόλυτο έλεγχο του εαυτού του, με απόλυτη συνείδηση της αξίας της θυσίας του, απαντά: «Και για σένα  πεθαίνω, ηλίθιε»!

Είναι αληθινή η ιστορία; Δεν ξέρω. Αλλά τί σημασία έχει;…

 

 

Όχι λίγες φορές, επανέρχεται το ερώτημα: Τι ήταν εκείνο που οδήγησε έναν από τους ηγέτες μιας από τις σημαντικότερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα να προσφέρει τόσο αφειδώλευτα –  και κατά άλλους τόσο «απερίσκεπτα» και τόσο «τυχοδιωκτικά» – την ίδια του τη ζωή στο πεδίο των μαχών για την κοινωνική απελευθέρωση;

Στη στάση του Τσε απέναντι στη ζωή (όπως περιέγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο στη μνήμη του Τσε που εκφωνήθηκε στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967) επέδρασε σημαντικά

«η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην Ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δε σταματά ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών (…). Άνθρωποι σαν κι αυτόν – συνέχισε ο Κάστρο – είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (…)»

 

 

Την αντίληψη του Τσε για τον άνθρωπο δε θα μπορούσαν ποτέ να την καταλάβουν οι δολοφόνοι του. Πόσο μάλλον να την εξοντώσουν.

Ό,τι  δεν κατάφεραν με τον Τσε  εκείνοι που τον δολοφόνησαν νόμισαν ότι θα το κατόρθωναν όσοι πίστεψαν ότι μπορούν να τον μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη στάμπα πάνω σε μπλουζάκια και «μοδάτα» αξεσουάρ.

Ούτε αυτοί αντιλήφθηκαν ότι η ζωή του Τσε ξεπερνά κατά πολύ την αγοραία λογική τους. Δεν είχαν τα εργαλεία να αντιληφθούν εκείνο που κατάλαβε ο Σαρτρ: «Η ζωή του Τσε» – έλεγε ο Σαρτρ – είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας».

Αυτή η «πλήρης Ιστορία», που ο Τσε την έγραψε και την διηγήθηκε με τη ζωή και το θάνατό του, είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσε  συνεχίζει να ζει».

Όσοι προσπαθούν να εξαντλήσουν την εξήγηση αυτής της «αθανασίας», εστιάζοντας στην εικόνα του Τσε σαν «γητευτή των φοιτητικών ονείρων», ξεχνούν ότι ο Τσε των εργατών και των αγροτών, ο Τσε των ταπεινών και καταφρονεμένων, ο Τσε της νεολαίας, δε μας άφησε κληρονομιά μόνο το απίστευτο βλέμμα του. Ενα βλέμμα που κοιτάζει μακριά αλλά στέρεα προς το φαινομενικά αδύνατο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Τσε και οι σύντροφοί του στην Κούβα έγιναν η απόδειξη της νίκης απέναντι στην καταπίεση, στη διαφθορά, στο φασισμό, στον ιμπεριαλισμό. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τσε αρνήθηκε μια «στρωμένη» και άνετη ζωή, πριν την κουβανέζικη επανάσταση, ότι δεν θαμπώθηκε από τις τιμές, τα πόστα, την αναγνώριση, μετά την επικράτηση της επανάστασης.

Ολα αυτά μαζί μπορεί να συνθέτουν τον «μύθο» του Τσε, αλλά δεν είναι αρκετά να εξηγήσουν το γιατί ο Τσε Γκεβάρα «ζει».

Στην πραγματικότητα, τίποτα δε θα μπορούσε να κρατήσει «ζωντανό» τον Τσε, αν δεν παρέμεναν τραγικά ζωντανά και δραματικά επίκαιρα όλα όσα τον «γέννησαν». Ο πραγματικός λόγος που ο Τσε  παραμένει «ζωντανός» είναι ότι παραμένουν ζωντανά όλα όσα τον «γέννησαν».

 

 

 

Ο Τσε «ζει» γιατί, ως πολεμιστής και ως πολιτικός, ήταν ο κομαντάντε μιας υπόθεσης που και ως θεωρία και ως πράξη θα βρει την ολοκλήρωσή της, μόνο όταν καταργηθεί κάθε μορφής εκμετάλλευση. Ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό ιδεώδες είναι πλήρως εξαγνισμένο μέσα μου, έλεγε ο Τσε, προσθέτοντας με απόλυτη σαφήνεια: «Δεν υπάρχει για μας κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».

Ο Τσε θα παραμένει «ζωντανός» για όσο το βλέμμα του θα δείχνει ότι είναι ρεαλιστικό το όραμά του για έναν κόσμο ελεύθερο, δημοκρατικό, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση.

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε. Για όσο στον κόσμο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της, όσο οι έννοιες «τιμή» και «αξιοπρέπεια» θα υπάρχουν στο λεξιλόγιο των ανθρώπων,  ο Τσε θα είναι «ζωντανός». Γιατί «ο άνθρωπος – έλεγε ο Τσε– πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή».

 

 

Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσε είχε στείλει στα παιδιά του ένα γράμμα:

 «Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο,

Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δε θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ’ έχουν ξεχάσει. Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του (….). Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση (…). Να ‘στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ’ οποιονδήποτε, σ’ οποιαδήποτε χώρα του κόσμου(…). Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.

Ένα μεγάλο και δυνατό φιλί απ’ τον Μπαμπά».

Δεν είδε ποτέ ξανά τα παιδιά του. Στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα, περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας με διαβατήριο την πίστη του στις πεποιθήσεις του. Χτυπήθηκε από δυο σφαίρες στο σβέρκο. Πισώπλατα. Οι δολοφόνοι του, αν και αιχμάλωτος, δεν είχαν το κουράγιο να τον κοιτούν στα μάτια ούτε καν τη στιγμή που τον εκτελούσαν. Οι δολοφόνοι του μοίρασαν ανά την υφήλιο τη φωτογραφία του νεκρού Τσε πιστεύοντας ότι έτσι θα σφράγιζαν και θα έκλειναν τους λογαριασμούς τους μαζί του.

Εκαναν λάθος. Μια άλλη φωτογραφία ήταν εκείνη που έμελλε να μείνει στην Ιστορία.