Το φιδάκι ο Διαμαντής…

 

αναδημοσίευση από  το unfollow

«Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει οδηγηθεί στην φυλακή». Αυτά τα δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς χτες από την Ουάσινγκτον. Σήμερα, οι εικόνες στην Ελλάδα δείχνουν τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής να αποχωρούν «δικαιωμένοι» και «τροπαιοφόροι» από τα ανακριτικά γραφεία…

Του Νίκου Μπογιόπουλου  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τι να υποθέσουμε με βάση τα λόγια του πρωθυπουργού; Ότι ο ναζισμός δεν συνιστά τελικά «εξτρεμισμό»; Ότι η κυβέρνησή του δεν έχει τελικά την «πολιτική βούληση» να τον αντιμετωπίσει; Ότι το Σύνταγμα και οι νόμοι είναι ανεκτικά στον ναζισμό; Ότι, κατά το Σύνταγμα και τους νόμους, ο ναζισμός της Χρυσής Αυγής δεν είναι τελικά ναζισμός;

Ο κ. Σαμαράς είναι πρωθυπουργός σε ένα κράτος εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξοντωτικών επιδρομών κατά του λαού. Αυτό το κράτος, με την πολιτική που ακολουθεί, εκτρέφει την Χρυσή Αυγή. Θύλακες του κράτους βρίσκονταν σε ευθεία διασύνδεση με τη Χρυσή Αυγή. Το κράτος που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά αξιοποιεί τη Χρυσή Αυγή ώστε να αναπαράγεται η άθλια θεωρία των «δυο άκρων».

Μετά την τελευταία εξέλιξη, τί να υποθέσουμε, ακόμη; Μήπως το κράτος που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, το κράτος όπου οι μόνοι ευνοημένοι πολίτες εντοπίζονται ανάμεσα στους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, το κράτος που «σώζει» τον τόπο παρέα με τρόικα, ΕΕ, ΔΝΤ και ΣΕΒ, το κράτος που η Δικαιοσύνη του βγάζει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες του λαού, λέμε μήπως αυτό το κράτος, εκτός από το να εκτρέφει και να ανέχεται τη Χρυσή Αυγή, τώρα την επιδοτεί και επικοινωνιακά;

Ο κ. Σαμαράς είναι πρωθυπουργός. Που μόλις χτες παρίστανε τον εκρόσωπο του κράτους-διώκτη του ναζιστικού φιδιού. Αλλά αν το κράτος δεν θεωρεί τον ναζισμό και τόσο μεγάλο φίδι, αν το θεωρεί και το αντιμετωπίζει σαν ένα τόσο δα «φιδάκι», που μπορεί να κυκλοφορεί (πολιτικά) ελεύθερο και (επικοινωνιακά) ενισχυμένο, τότε η απόσταση των εκπροσώπων αυτού του κράτους από τον τύπο του μπαγαπόντη που ενσάρκωσε ο (μεγάλος) Βασίλης Αυλωνίτης, ο οποίος κορόιδευε τον κόσμο  φωνάζοντας «δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής», αρχίζει να γίνεται δυσδιάκριτη.

ΥΓ: Στην ίδια ομιλία προς το «ανφάν γκατέ» της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ κι αφού πρώτα εξέφρασε το σεβασμό του στο Ίδρυμα Νιάρχου, ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε ότι στην Ελλάδα, μετά τη Χρυσή Αυγή, θα αντιμετωπιστεί και «η ακραία αντιπολίτευση που μιλάει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Και βέβαια μετά από αυτή την -επί αμερικανικού εδάφους- δήλωση, με την οποία ο αγώνας ενάντια στην αμερικανοκρατία, τον ΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό και την ευρωενωσιακή μερκελοσυμμαχία, εξομοιώνεται με τον ναζισμό, το θέμα παύει να είναι αν ο Α. Σαμαράς και οι «λαγοί» του, όπως ο Κρανιδιώτης, ο Λαζαρίδης κι ο Μπαλτάκος,  αναπαράγουν απλώς ή πρωταγωνιστούν στη βρωμερή θεωρία των «δυο άκρων». Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι το εξης: Μέχρι ποιο σημείο κοινοβουλευτικού χρυσαυγιτισμού είναι ικανοί να φτάσουν οι δήθεν διώκτες της Χρυσής Αυγής;

Η γέννηση του φασισμού από το πνεύμα της αγέλης

 

απόσπασμα  από  το βιβλίο του βασίλη  ραφαηλίδη

» θερμοί και ψυχροί πόλεμοι»

Τώρα που τέλειωσε και για τούτο το αφήγημα ο Β’ Παγκόσμιος Πό­λεμος, μαζί και η ουρά του, ο πόλεμος της Κορέας, καιρός να δούμε λιγάκι και τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα αίτιά του, που μορφοποιούνται απλά και καθαρά στο φασισμό και το ναζισμό, δηλαδή την ιταλική (φασισμός) και τη γερμανική (ναζισμός) παραφυάδα ενός καπιταλισμού σε κρίση. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο φασισμός είναι κι αυτός καπιταλισμός. Το ίδιο και ο ναζισμός. Είναι χρήσιμο να ξέρει κανείς πότε και κάτω από ποιες συνθήκες ο φιλελεύθερος ή ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός μπορεί να μεταστραφεί σε φασισμό ή σε ναζισμό. Που ενυπάρχουν σα δυνατότητα, αλλά όχι και σαν αναγκαιότητα, στον καπιταλισμό. Αυτό σημαίνει πως είναι δυνατό να επανεμφανιστούν. Άλλωστε, η ύπαρξη φασιστικών ή ναζιστικών κομμάτων και κινημάτων στις μέρες μας, μαρτυράει πως ο κίνδυνος δεν είναι καθόλου φανταστικός.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι η συνέχεια του Α’ και απέχει απ’ αυτόν μόνο 25 χρόνια. Ωστόσο, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρχε φασισμός. Θα προκόψει στο μεσοπόλεμο, πρώτα στην Ιταλία.  Επειδή υπάρχουν σαφέστατες ομοιότητες ανάμεσα στους δύο πολέμους όσον αφορά τα αίτιά τους, το να λέμε πως δεν θα γινόταν ο Β’ Πα­γκόσμιος Πόλεμος αν δεν υπήρχε ο φασισμός και πως αυτός τον προκάλεσε, είναι μια χονδροειδέστατη υπεραπλούστευση. Ο φασισμός δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Ούτε βγήκε πανέτοιμος απ’ το κεφάλι του Μουσολίνι, όπως η Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία. Ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό κίνημα που κυοφορείται για κάπου δυο αιώνες, από τότε που ο γαλλικός Διαφωτισμός, που θα καταλήξει στη Γαλλική Επανά­σταση, θα μεταθέσει την προσοχή στην ατομικότητα και την προσωπικότητα και θα βάλει σε δεύτερη μοίρα τις συλλογικές αξίες και τη συλλογική δράση. Ο Διαφωτισμός απεχθάνεται το αγελαίο πνεύμα  Αλλά χωρίς την αναγκαία δόση αγελαίου πνεύματος η συλλογική δράση καθίσταται προβληματική. Ο φασισμός είναι μια αγελαία αντί­δραση κατά του ατομικισμού, που εδραιώνει ο γαλλικός Διαφωτισμός,

Ο δημιουργός της επιστήμης της ομαδικής (μαζικής) ψυχολογίας,  Γκυστάβ  Λεμπόν (1841-1931) θα μας μάθει μερικά πάρα πολύ χρήσιμα πράγματα για τη συμπεριφορά της αγελαίας μάζας. Τα πλήθη, λέει ο Λεμπόν, υπακούουν πιο εύκολα στα ένστικτα και τα συναισθήματα, παρά στον Ορθό Λόγο. Οι ηγέτες δεν μπορούν να απευθυνθούν στη μάζα διά του Ορθού Λόγου. Πρέπει να την πλησιάσουν με  τρόπους  ενστικτικούς και συναισθηματικούς. Η δημόσια ηθική, λέει ο Λεμπόν,   επηρεάζεται λιγότερο από τον ορθολογισμό και περισσότερο από τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες δηλώσεις ηγετών κάθε είδους και πα­ραλλαγής. Ο Λεμπόν θα μας δώσει το βασικό ψυχολογικής τάξεως πλαίσιο, μέσα στο οποίο είναι δυνατό να εμφανιστεί ο φασισμός, σαν εκδήλωση του πνεύματος της αγέλης.

Το γεγονός πως οι άνθρωποι προτιμούν να στεγάζουν πρώτα τους θεούς τους και ύστερα τους εαυτούς τους, είναι ένα μόνο απ’ τα πολ­λά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την άποψη του Λεμπόν πως η μάζα απεχθάνεται τον ορθολογισμό και προτιμά την προσευχή, στην καλύτερη περίπτωση, και τη μαγεία, στη χειρότερη. Αυτά και άλλα τέτοια θα κάνουν τον Κορνήλιο Καστοριάδη να απομακρυνθεί από τον αυστη­ρά  ορθολογικό μαρξισμό. Στο μνημειώδες σύγγραμμά του Η φαντασιακή  θέσπιση της κοινωνίας θα προτείνει ανορθολογικές μεθόδους δράσης, προκειμένου να έχουμε ορθολογικά αποτελέσματα. Ο ανορθολογισμός στην υπηρεσία του ορθολογισμού! Ανορθολογική συμπεριφορά, ορθολογι­κό αποτέλεσμα! Το μεγαλειώδες αρχιτεκτονικό κτίσμα, που μπορεί να  είναι ένας καθεδρικός ναός σαν τη Ντουόμο του Μιλάνου, είναι κάτι   παραπάνω από πραγματικό. Κι ωστόσο, προέκυψε από την πίστη στο Θεό, από έναν εξαιρετικά παραγωγικό μύθο, στον οποίο ο πολιτισμός χρωστάει πάρα πολλά.

Ο Ορθός Λόγος, η προσήλωση στη λογική, είναι μια επίμονη απαί­τηση της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Που θα εξαφανιστεί για πολλούς αιώνες και θα επανεμφανιστεί κατά την Αναγέννηση. Από αυτήν θα παραλάβει ο γαλλικός Διαφωτισμός, και στη συνέχεια ο μαρξισμός, την πίστη στην αξία και τη σημασία του Ορθού Λόγου. Με τον φασι­σμό όμως, ο Ορθός Λόγος θα γελοιοποιηθεί πλήρως. 0 φασισμός θα   στηριχτεί στο άλογο και στο παράλογο, στην αγελαία συμπεριφορά της μάζας, στα κοινά στο ανθρώπινο είδος ένστικτα, στα κοινά για   όλους βασικά και χονδροειδή συναισθήματα, στην περιφρόνηση της ατομικότητας και της προσωπικότητας, στη λατρεία των πρετ-α-πορτέ  ιδεών, στην επίκληση μαγικών και υπερφυσικών δυνάμεων, στην άσπρη (κακοποιό) και στη μαύρη (κακοποιό) μαγεία, στον πάντα ζω­ντανό σαμανισμό, που εκπροσωπεί στην εποχή μας ο χαρισματικός ηγέτης, που, όπως ο σαμάνος, αντλεί το χάρισμά του να γιατρεύει ψυχές και σώματα από πνεύματα και αόρατες δυνάμεις που υπερίπτα­μαι γύρω του και πάνω του και που μόνο αυτός μπορεί να δαμάσει. 0 φασισμός είναι κοινωνική μεταφυσική.

Όχι μόνο οι κοινωνικές αλλά και οι ψυχολογικές ρίζες του φασι­σμού είναι τόσο βαθιές, που θα ήμασταν υπέρ το δέον αφελείς αν τον θεωρούσαμε σαν ένα πρόσκαιρο φαινόμενο, συναρτημένο μόνο με τις δραστηριότητες του μεγάλου κεφαλαίου, λες και το μικρό, λες και το ανύπαρχτο κεφάλαιο του ταλαίπωρου μεροκαματιάρη, που τρέχει του σκοτωμού πίσω από χαρισματικούς ηγέτες, δεν έπαιξε κανένα ρόλο  στην εμφάνιση και την εδραίωση του πάντα υπαρχτού σα δυνατότητα  φασισμού. Εκτός από λίγους πάρα πολύ μεγάλους, οι κεφαλαιού­χοι στην πλειοψηφία τους προτιμούν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η σταθερή πελατεία του φασισμού θα είναι πάντα οι λούμπεν, οι αγράμματοι, οι μικρονοϊκοί, οι ηλίθιοι, οι ιδεοληπτικοί και ιδίως οι φοβισμένοι.

Η προτίμηση του περίφημου απλού ανθρώπου για το άλογο και το παράλογο   είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη. Και οφείλεται, εκτός απ’  την αμάθεια, και σε ένα μεγάλο πλέγμα ελλείψεων και αποστερήσεων κάθε είδους, μηδέ της ερωτικής και της σεξουαλικής εξαιρουμένης, όπως θα μας πει ο Βίλχελμ Ράιχ στη Μαζική ψυχολογία του φασι­σμού, που είναι ίσως το σημαντικότερο βιβλίο που γράφηκε πάνω στην ερωτική σχέση ηγέτη και οπαδού, ανθρώπου χαρισματικού και μαζάνθρωπου, ανθρώπου με ισχυρή προσωπικότητα και ανθρώπου με ανύπαρκτη προσωπικότητα, γόη και γοητευμένου, δούλου εθελοντή και ψυχρού δουλεμπόρου. Ο φασισμός δεν είναι δημιούργημα του Μπενίτο Μουσολίνι (1883-1945). Αυτός, το μόνο που θα κάνει είναι να εκμεταλλευτεί επιδέξια τον εν δυνάμει φασισμό. Που σα δυνατότητα υπάρ­χει μέσα σε οποιαδήποτε κοινωνία. Προσέξτε κατ’ αρχήν το ευφυέστα­το σκεπτικό που οδηγεί το Μουσολίνι στην επιλογή του όρου φασι­σμός, που είναι δικός του.

Στα λατινικά fascesκαι στα ιταλικά fascio(φάτσιο) λέγεται το ρωμαϊκό έμβλημα της εξουσίας, που είναι μια δέσμη ράβδων, καλά δε­μένων στη λαβή ενός τσεκουριού. Στην άκρη της λαβής και των δε­μένων πάνω της ράβδων υπάρχει ένας πέλεκυς, άλλοτε μονός και  άλλοτε διπλός. Οι δεμένες πάνω στη λαβή του πελέκεως ράβδοι συμ­βολίζουν τον λαό, τον καλά δεμένο πάνω στον ηγέτη. Που αποκλείε­ται να στρέψει κατά του λαού τη λεπίδα του πελέκεως, αφού είναι ήδη δεμένος στη λαβή. Ποιον, λοιπόν, θα αποκεφαλίσει ο ηγέτης με  τη βοήθεια του λαού, του δεμένου στο όπλο του Μα, τους εχθρούς του λαού. Και ποιοι είναι οι εχθροί του λαού; Μα, οι κεφαλαιοκρά­τες. Αλλά και όσοι πολεμούν τους κεφαλαιοκράτες και κυρίως οι κομουνιστές. Τότε, γιατί οι φασίστες κυνηγούν τους κομουνιστές αφού ο καπιταλισμός είναι ο κοινός εχθρός τους; Διότι, άλλο καπι­ταλισμός και άλλο κεφαλαιοκράτες. Οι κεφαλαιοκράτες είναι πρό­σωπα συγκεκριμένα, αυτά ακριβώς που εμποδίζουν άλλα συγκεκρι­μένα πρόσωπα να «ανεβούν στην ανώτερη τάξη», να γίνουν δηλαδή κεφαλαιοκράτες. Ενώ ο καπιταλισμός είναι κοινωνικό, οικονομικό  και πολιτικό σύστημα, που σαν τέτοιο είναι κάτι το γενικό και αό­ριστο για τους περίφημους απλούς ανθρώπους. Κάτι το αφηρημένο. Ενώ ο καπιταλιστής έχει πάντα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι ο κύριος Τάδε, το αφεντικό μου, το αφεντικό σου, το αφεντικό του , αυτός ο φρικτός άνθρωπος που μου δίνει ένα μεροκάματο πείνας που δεν μου δίνει αύξηση, που πηδάει τη γυναίκα μου και άμα λάχει  και την παρθένα κόρη μου, τη δακτυλογράφο του, αυτός που με υποχρεώνει να ψηφίζω τον δικό του άνθρωπο, κλπ, κλπ.

Ο λεγόμενος απλός άνθρωπος δυσκολεύεται να κάνει αφαιρέσεις. Και όταν του μιλάς για καπιταλισμό, φέρνει στο νού  του τον συγκεκριμένο καπιταλιστή που γνωρίζει και που κατά κανόνα είναι το κα αφεντικό του. Θα δυσκολευτεί να καταλάβει πως για το χάλι του δεν φταιν οι καπιταλιστές, αλλά ο καπιταλισμός, δε φταιν κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι που τυχαίνει να είναι καπιταλιστές, αλλά ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που λέγεται καπιταλιστές  και που κατ’ ανάγκην εκφράζεται μέσα από συγκεκριμένους ανθρώπους. Αν υποθέσουμε πως «καθαρίζεις» όλους αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους που σε ταλαιπωρούν, το μόνο που θα κάνεις είναι μια τρύπα στο νερό. Οι κληρονόμοι θα πάρουν τη θέση τους. Και δια του κληρονομικού δικαίου το εκμεταλλευτικό σύστημα θα διαιωνίζεται εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν.

Ο καπιταλισμός είναι κοινωνικός δαρβινισμός. Σ’ αυτόν, επιβιώνουν οι ισχυρότεροι, οι περισσότερο προσαρμοστικοί, οι ελαστικοί.  Που λόγω ελαστικότητας μπορούν να πάρουν πολλά και ποικίλα σχήματα. Το συνηθέστερο είναι εκείνο που προκύπτει διά της επικύψεως. Και επειδή είναι πιο εύκολο να είσαι δυνατός κατά το σώμα παρά  κατά τον νου, και επειδή πολλοί αδύνατοι, είτε κατά το σώμα   είτε      κατά τον νου, είτε και τα δυο μαζί, εύκολα ενώνονται σε δέσμη για να αποτελέσουν «κοινωνική δύναμη», και επειδή η εν λόγω κοινω­νική δύναμη δεν έχει εγγεγραμμένη στο πρόγραμμά της την κατάρ­γηση του συστήματος που συνεχώς αναπαράγει τη φτώχεια, και επει­δή τούτοι οι όντως ταλαιπωρημένοι  και   βασανισμένοι άνθρωποι αγω­νίζονται να πάρουν τη θέση των αφεντικών, ή έστω να προαχθούν και να γίνουν, από ψιλικατζήδες, μπακάληδες, και επειδή αυτοί που σκέφτονται και ενεργούν έτσι αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία, και επειδή αυτή η μεγάλη πλειοψηφία ψηφίζει με την ελπίδα πως κάτι θ’ αλλάξει με τους «φιλολαϊκούς» που  θά  ’ρθουν στην εξουσία, για να δουν σε λίγο πως τίποτα δεν άλλαξε, υποτάσσονται τελικά σε έναν σωτήρα, αν εμφανιστεί.

Ποιος δημαγωγός λέει πως οι φασίστες ηγέτες δεν αγαπούν το λαό  και δε νοιάζονται γι’ αυτόν; Τα πιο τολμηρά φιλολαϊκά μέτρα στην Ελλάδα τα πήρε ο Μεταξάς. Αυτός καθιέρωσε το οχτάωρο και τις πλη­ρωμένες διακοπές. Άλλωστε, ο Μουσολίνι, ένας πραγματικά ιδιοφυής άνθρωπος, κι ας λέμε  ό,τι θέλουμε για τους εχθρούς μας, προκειμένου    να ξορκίσουμε τα κακά πνεύματα, χαρακτήρισε το κράτος του συντε­χνιακό. Και ήταν πράγματι. Δεν διέλυσε τα συνδικάτα ο Μουσολίνι, τα χρησιμοποίησε. Και μάλιστα χωρίς μεγάλο κόπο. Όμως, απαγόρευ­σε αυστηρά τη συνεργασία μεταξύ των συνδικάτων. Μπορείς να αγω­νίζεσαι για τα συμφέροντά σου, αρκεί να αδιαφορείς για τα συμφέ­ροντα του διπλανού σου. Όπως κάνουν και οι δικοί μας απεργοί. Που καταλαμβάνουν τα οδοστρώματα, αδιαφορώντας επιδεικτικά για την ταλαιπωρία που προκαλούν σε ανθρώπους εντελώς άσχετους με τα αιτήματά τους. Αυτός ακριβώς είναι ο εν δυνάμει φασισμός που, όταν εμφανιστεί το κατάλληλο κοινωνικό και ιστορικό κλίμα, θα μεταλλα­χτεί σε εν ενεργεία φασισμό. Ο Μουσολίνι βρήκε τον φασισμό σχεδόν έτοιμο μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Έμενε να δώσει ένα όνο­μα σε κάτι που δε γνώριζε ακόμα το όνομά του.  Προσέξτε τι λέει ο θεωρητικός Μουσολίνι σ’ ένα έξοχό του κείμε­νο υπό τον τίτλο «Το δόγμα του φασισμού», γραμμένο πριν πάρει την εξουσία: «Το πρόγραμμά μας είναι απλό, διότι απλούστατα δεν έχου­με πρόγραμμα. Απλώς, θέλουμε να κυβερνήσουμε την Ιταλία. Μας ζη­τούν πρόγραμμα. Αλλά υπάρχουν ήδη πολλά προγράμματα. Για να σωθεί η Ιταλία, δε χρειάζονται προγράμματα, αλλά άνδρες και βούληση». Έχετε ακούσει ποτέ έλληνα πολιτικό να μιλάει με τέτοια σπα­ραχτική ειλικρίνεια, και μάλιστα πριν το κόμμα του ανεβεί στην εξου­σία; Όλοι το παίζουν δημοκράτες. Αλλά σχεδόν όλοι σκέφτονται σαν τον Μουσολίνι. Όμως, μετά το φιάσκο του ιστορικού φασισμού, οι  κρυπτοφασίστες θα φέρονται σαν τις κρυφές πουτάνες: θα παριστάνουν τις καλές και σεμνές κυρίες, που ωστόσο θα μπορούσαν κάλλιστα να πάνε με τον καθένα, αρκεί να μην το μάθουν πολλοί και από πόρνες αδήλωτες γίνουν δηλωμένες. Οπότε δύσκολα μπαίνεις στο Κοινοβούλιο.

Για να συνοψίσω: ο φασισμός έχει κοινωνική βάση και είναι λαϊκό πολιτικό κίνημα. Όπως λέει ο Μαρξ, ο λαός δεν είναι παρά μια δυ­νατότητα και για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ο φασισμός εκ­μεταλλεύεται τη χειρότερη δυνατότητά του.