Ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Θεσσαλονίκη

συγκέντρωση του Κ.Κ.Ε στην πλατεία Αριστοτέλους σήμερα Πέμπτη 8.30μ.μ.

 

 

 

Ο φετιχισμός του χρήματος και η πλήρης κοστολόγηση του προγράμματος του ΚΚΕ

από  lenin reloaded

Γιώργος Λαμπρινίδης

Ο φετιχισμός του χρήματος και η πλήρης κοστολόγηση του προγράμματος του ΚΚΕ

Με το παρόν σημείωμα θα ήθελα να συμβάλλω στην επίλυση ορισμένων πολύ σοβαρών παρανοήσεων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, επηρεάζουν σοβαρά το εκλογικό σώμα και κάνουν την πρόταση του ΚΚΕ πολύ δύσκολη στην πέψη, ακόμα και για μερικούς από αυτούς που την έχουν φάει. Οι παρανοήσεις αυτές έχουν σαν βάση τους μια και μόνο υπόθεση: ότι ο άνθρωπος ικανοποιεί τις ανάγκες του με το χρήμα. Αυτή η υπόθεση φαίνεται αυτονόητη και δύσκολο να την ανατρέψει κανείς, αλλά παρ’ όλ’ αυτά θα προσπαθήσω. Η πίστη δε σε αυτή την υπόθεση είναι πάθηση που διαγνώστηκε πρώτη φορά το 1844 με τον όρο αποξένωση και συστηματοποιήθηκε το 1867, όταν διαπιστώθηκε ότι έχει δύο αλληλοσυμπληρούμενες πλευρές, οι οποίες αποδόθηκαν με τους όρους φετιχισμός του εμπορεύματος και φετιχισμός του χρήματος. Ο επιστήμονας που ανακάλυψε αυτήν την πάθηση δεν είναι άλλος από τον Καρλ Μαρξ ο οποίος πρότεινε και το αντίδοτο, αλλά παρ’ όλ’ αυτά και οι δύο πλευρές της ασθένειας εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να ταλανίζουν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Η θέση ότι οι ανάγκες ικανοποιούνται με χρήμα είναι κλασικό σύμπτωμα φετιχισμού του χρήματος.

Ας πάρουμε όμως μια δόση από εκφάνσεις της ασθένειας: «Ο κόσμος, ή τουλάχιστον κάποιος κόσμος, πεινάει και δεν έχει χρήματα για να φάει», «Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να φάει ο κόσμος;» Επίσης, οι άποροι και πεινασμένοι έχουν ακουστεί να λένε: «δεν έχω λεφτά να φάω» ή «δώσε μου ένα ευρώ να φάω». Κανείς όμως δεν έχει βρεθεί μέχρι τώρα να υποστηρίξει ότι, αφού έδωσε λεφτά στον άπορο, αυτός …τα έφαγε. Γενικά, ο φετιχισμός του χρήματος στη μορφή του έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό («είχα κάποια χρήματα αλλά τα έφαγα», «τα λεφτά τρώγονται γρήγορα» κλπ). Είναι όμως ψέμα, και πιστέψτε με, όσο δύσκολο και να είναι, όπως ψέμα είναι ότι τα λεφτά φεύγουν (εύκολα, γρήγορα ή με όποιον άλλο τρόπο), κάνουν φτερά, αυγατίζουν και γενικώς δραστηριοποιούνται ποικιλοτρόπως. Μετά από ενδελεχή έρευνα για τις διατροφικές συνήθειες των ελλήνων, σε αυτές δεν περιλαμβάνεται η κατανάλωση χρήματος. Με ασφάλεια μπορούμε να υποθέσουμε ότι το χρήμα, σε οποιαδήποτε υλική του μορφή, είτε δηλαδή αυτή του χαρτονομίσματος, του κέρματος, του τραπεζικού λογαριασμού (λογιστική εγγραφή), είτε με τις μορφές που παίρνει το πιστωτικό χρήμα, δεν τρώγεται. Κι όχι μόνο δεν τρώγεται το χρήμα, αλλά όλες οι παραπάνω υλικές του ενσωματώσεις δεν φοριούνται, δεν στεγάζουν και δεν ξεδιψούν, δεν μεταφέρουν και δεν ξεκουράζουν.

«Μα», θα πει κανείς, «προφανώς! Το χρήμα ικανοποιεί τις ανάγκες επειδή ανταλλάσσεται με όλα αυτά που τρέφουν, ντύνουν, στεγάζουν, ξεδιψούν, μεταφέρουν και ξεκουράζουν. Και δεν μπορεί κανείς να αποκτήσει όλα αυτά με άλλον τρόπο, εκτός από το να τα ανταλλάξει με χρήματα». Απ, μπαγασάκο, σε τσάκωσα! Πώς προέκυψε αυτό το τελευταίο συμπέρασμα; Μήπως πλήρωνες μέχρι τώρα το δάσκαλό σου στο δημοτικό για να σε μάθει γράμματα; Όταν, σε λίγα χρόνια, θα τον πληρώνεις, αυτό θα σημαίνει ότι η φυσική τάξη πραγμάτων είναι να μαθαίνεις γράμματα μόνο αν έχεις το αντίτιμο της ψευτοεπιβίωσης του δασκάλου;

«Ωραία», θα κοντοσταθεί ο κεραυνοχτυπημένος από την ξαφνική αλήθεια, ένθερμος οπαδός του ευρώ, «αλλά με το φαΐ τι γίνεται;» Σ’ αυτό το σημείο, θα γίνει μια γενναία υπόθεση – τομή στην σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα: ο κόσμος που πεινάει θέλει κρέας και γάλα, τυρί και ντομάτες, όσπρια, μακαρόνια και φρούτα, ψάρια και ψωμί, κοντολογίς όλα αυτά που συλλήβδην ονομάζουμε «τρόφιμα» σε σαφή διάκριση από τα «χρήματα».

Όλα όμως τα «τρόφιμα» παράγονται στην Ελλάδα και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες ώστε να εξάγονται και να πετιούνται. Το 1980, πριν μπούμε στην ΕΟΚ, η παραγωγή σε τρόφιμα ήταν τέτοια ώστε να είμαστε σαν χώρα καθαρός εξαγωγέας σε όλες τις βασικές κατηγορίες τροφίμων.

Φυσικά, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ξοδέψει χρήματα για να καταστραφούν καΐκια που θα έφερναν ψάρια, παρέχοντας στον ψαρά λεφτά και στερώντας τον από ψάρια και οδηγώντας τον πρώην ψαρά στο να αγοράζει από το σούπερ μάρκετ κατεψυγμένα ψάρια ατλαντικού…

Όταν συμβαίνει αυτό ακολουθεί επιδημία φετιχισμού του χρήματος, γιατί μέχρι και ο ψαράς ξεχνάει ότι για την ψαροφαγία αρκούσε το καΐκι, το οποίο μάλιστα απέφερε και χρήματα από πάνω. Μιας και την πιάσαμε αυτήν την κουβέντα με τα ψάρια, η Ελλάδα σήμερα είναι καθαρός εξαγωγέας ψαριών, δηλαδή εξάγει πιο πολλά ψάρια απ’ όσα εισάγει, ακριβώς επειδή έφυγε ο φίλος μας ο ψαράς από τη μέση, καταργώντας ή ελαχιστοποιώντας τη μικρή αγορά των ψαριών και ανοίγοντας τους ορίζοντες στις μεγάλες τράτες και τις πολυεθνικές του ψαριού.

Αλλά ξεστρατίσαμε – το ερώτημα ήταν: πόσα λεφτά χρειάζονται για να ξαναπιάσει ο ψαράς ψάρια; Για να βγάλει ο παραγωγός σιτάρι και καπνό, ο τυροκόμος τυρί και ο κτηνοτρόφος κρέας; Μηδέν (0) ο,τιδήποτε – δηλαδή: μηδέν ευρώ, μηδέν δραχμές, μηδέν ρούβλια και φράγκα. Φυσικά, θα πρέπει ο ψαράς να μην πληρώσει το ναυπηγείο για την καινούρια του βάρκα, ο παραγωγός να μην πληρώσει για το σπόρο, τα λιπάσματα και το νερό, ο τυροκόμος να μην πληρώσει για το γάλα και ο κτηνοτρόφος να μην πληρώσει για τις ζωοτροφές. Αλλά γιατί θα πρέπει να πληρώσουν, αν όλα αυτά είναι κοινωνική ιδιοκτησία; Μήπως κάποιο σημαντικό στοιχείο της παραγωγής λείπει από τη χώρα και θα μας το στερήσουν οι αγαπημένοι μας σύμμαχοι και φίλοι με εμπάργκο; Τίποτα από όλα αυτά δεν λείπει.

Θα μας λείψουν ίσως οι μπανάνες, όπως μας έλειπαν όταν ήμασταν παιδιά, κι αυτές όχι εντελώς, δόξα την Κρήτη και όχι για πολύ, δόξα τη βιοτεχνολογία. Κι άμα υπενθυμίσουμε στους λατινοαμερικάνους τις ευεργετικές ιδιότητες του ελαιολάδου, δεν βλέπω γιατί να μην έχουμε τόνους από μπανάνες, ούτως ή άλλως. Επιμένω στις μπανάνες, διότι συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που μέρος του γενετικού τους υλικού δεν έχει εξελιχθεί με αποτέλεσμα να έχω τη σχέση προγενέστερων του ανθρώπου έμβιων μορφών με τις μπανάνες. Ευτυχώς, γιατί σε άλλους αυτή η γενετική στασιμότητα οδηγεί στο να ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κι εν πάσει περιπτώσει, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τέτοιες αδυναμίες (αναφέρομαι στις μπανάνες, όχι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ), γιατί την ελευθερία την πλακώνει η ανικανοποίητη ανάγκη κι όχι ο Στάλιν, όπως πιστεύεται ευρέως, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Γιατί λοιπόν υπάρχουν άστεγοι ή κακοστεγασμένοι; Επειδή δεν έχουν λεφτά για να νοικιάσουν ένα κεραμίδι, να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Γι’ αυτό, κι όχι επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες κατοικίες. Προσέξτε ένα δημοσίευμα από τα πολλά στο οποίο, αν περιλαμβάνονταν και οι συμπαθείς μας άστεγοι, θα αποτυπωνόταν όλος ο παραλογισμός του οικονομικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός: «Παρ’ ότι οι ευκαιρίες για τους υποψήφιους επενδυτές είναι περισσότερες από ποτέ, οι απούλητες νεόδμητες κατοικίες στη Θεσσαλονίκη φτάνουν σήμερα τις 8.000, ενώ η ανεργία στον κλάδο των κατασκευών έχει «χτυπήσει» οροφή. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Συνδέσμου Οικοδομικών Επιχειρήσεων Βορείου Ελλάδος, σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα περίπου 25.000 ακίνητα βρίσκονται στα αζήτητα. [1]

Άρα, η ανάγκη για στέγη μπορεί να ικανοποιηθεί για όλους τους Βορειοελλαδίτες, μόλις πάψει με ένα απλό διάταγμα μιας λαϊκής εξουσίας η ιδιοκτησία πάνω στις κατοικίες που χρησιμοποιούνται από άλλους για πρώτη κατοικία, με την έγκριση, στήριξη και πρόταξη στήθους όλης της ενδιαφερόμενης τοπικής κοινωνίας. Μάλιστα, είναι τόσες πολλές οι κατοικίες που βρίσκονται στα χέρια τραπεζών, μεγαλοεργολάβων και επενδυτών – μεγαλοεισοδηματιών που δεν χρειάζεται καν να πειραχτεί η ιδιοκτησία αυτών που έχουν ένα δεύτερο σπίτι. Πόσο κοστίζει σε χρήμα αυτό το μέτρο που αλαφρώνει κάθε λαϊκή οικογένεια από ένα πολύ μεγάλο βάρος; Μηδέν (0) ο,τιδήποτε.

Δεν διαλέγουμε εκμεταλλευτή

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Βρισκόμαστε ήδη εκεί όπου στο σύνολό της η ΕΕ βουλιάζει στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης σε σημείο που να έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Στο σημείο όπου η εργατική τάξη της κάθε χώρας αλλά και συνολικά, πρέπει να δει πώς θα χαράξει το δρόμο της σε κάθετη αντίθεση με την πηγή του κακού, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Βρισκόμαστε εκεί όπου επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του, παρασάπισε, ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε (κι αυτό κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος) και άρα η εργατική τάξη πρέπει να βάζει πλώρη για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και τη δική της εξουσία. Αυτήν την ώρα διάφοροι «φίλοι του λαού» λένε: «Η χώρα μας πρέπει να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες μπορούν να συμβάλουν και στο να υπάρξει ανάπτυξη».

Ζητάνε να διαλέξουμε ιμπεριαλιστή. Αλλά όταν έφεραν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μιλούσαν για ενίσχυση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ, που θα οδηγούσε σε 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Ο απολογισμός μετρά πολύ περισσότερα εκατομμύρια ανέργους, ενώ η κρίση ήδη χτυπά τόσο την ΕΕ όσο και τις ΗΠΑ. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί αναπτύσσονται στο έδαφος της λιγότερης ζημιάς από την κρίση για κάθε χώρα, αλλά και των μεγαλύτερων μεριδίων στις αγορές. Και αυτοί που λένε ότι θα αξιοποιήσουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για ανάπτυξη στην Ελλάδα, εννοούν να μοιράσουν τον πλούτο της Ελλάδας στα διάφορα μονοπώλια διαφόρων ισχυρών καπιταλιστών κρατών. Ορυκτό πλούτο, ενέργεια, νερό κ.λπ. Αλλά απ’ αυτό κανένα όφελος δε θα ‘χει ο λαός.

Αυτή η ανάπτυξη, αν και όταν έρθει, θα είναι ανάπτυξη με ακόμα πιο εξαθλιωμένους εργάτες. Οταν, για παράδειγμα, μιλάνε για συμμαχία με την Κίνα, η απάντηση είναι στο λιμάνι, όπου η αναπτυσσόμενη «Cosco» τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα. Οταν μιλάνε για συμμαχία με τους Ρώσους καπιταλιστές, η απάντηση είναι στην εξαθλίωση μέχρι θανάτου του ρωσικού λαού. Η καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης. Οπως η ύφεση συνοδεύεται με επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, έτσι και η ανάπτυξη προϋποθέτει ένταση του ανταγωνισμού των καπιταλιστών και άρα νέα επίθεση στα δικαιώματα.

Το κλειδί για τη λύση είναι η αδιάλλακτη πάλη με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Είναι το χτύπημα των καπιταλιστών στο χώρο παραγωγής. Είναι ο στόχος να περάσουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια αυτών που παράγουν. Είναι στην κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία που δίχως το καπιταλιστικό κέρδος μπορεί να αξιοποιήσει τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας σε όφελος του λαού. Η επιλογή καπιταλιστή δίνει ανάσα στους εκμεταλλευτές. Η επιλογή της λαϊκής οικονομίας ανοίγει άμεσα την πόρτα για ένα λαό αφέντη της παραγωγής του, με ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων. Η επιλογή, λοιπόν, δεν αφορά τον ιμπεριαλιστή, αλλά στα μέτρα για την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, πριν απ’ όλα ενός εξαιρετικά έμπειρου εργατικού δυναμικού που αποδεδειγμένα έχει στο πλάι του κι ένα επίσης υψηλού επιπέδου επιστημονικό δυναμικό. Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ, πρόταση πάλης προς την εργατική τάξη. Πρόταση που γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη ως μονόδρομος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση. Η ψήφος στις 17 Ιούνη ζυγίζει υπέρ αυτής της επιλογής.

Για την «επαναδιαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

O κ. Τσίπρας είπε σε συνέντευξή του («Αυγή», 10/6/2012):

«Εμείς ξεκινάμε από μια βάση εκτίμησης. Οτι κανέναν δε συμφέρει και άρα κανένας εταίρος δεν θέλει ούτε χρεοκοπία ούτε διατάραξη της συνοχής στην Ευρωζώνη. Αυτό δημιουργεί σημαντικές δυνατότητες για διαπραγμάτευση. Επιπλέον, ας θυμόμαστε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι των χρημάτων της δανειακής σύμβασης επιστρέφει στους ίδιους τους δανειστές μας για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων. Επομένως, μια αρνητική στάση τους στο ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης θα είχε άμεσες συνέπειες σε ένα σύστημα που ήδη δοκιμάζεται από την εξάπλωση της κρίσης. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης είναι η επωφελέστερη στρατηγική και για τις δύο πλευρές».

Καταρχάς, η παραπάνω θέση του κ. Τσίπρα για τον «επωφελή χαρακτήρα της επαναδιαπραγμάτευσης» βασίζεται, όπως εξαρχής ξεκαθαρίζει στην – τουλάχιστον – επιπόλαιη εκτίμηση ότι «κανένας εταίρος δεν θέλει» και ότι στην Ευρωζώνη «κανέναν δε συμφέρει» η χρεοκοπία κ.λπ.

Προφανώς, δεν έχουν ενημερωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για τις ενδοαστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Ούτε φαίνεται να έχουν διδαχτεί από το γεγονός ότι τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών δεν ταυτίζονται πάντα με τη «συνοχή» στις μεταξύ τους σχέσεις. Αλλά, ενίοτε, όπως αποδεικνύεται ιστορικά και πολιτικά, τα συμφέροντά τους περνούν μέσα από εκείνον ακριβώς το δρόμο που ο ΣΥΡΙΖΑ τον ξορκίζει ως περίπου φανταστικό (!) σενάριο.

Δηλαδή, τα συμφέροντά τους – καθόλου σπάνια – επιτάσσουν όχι τη διατήρηση, αλλά τη «διατάραξη της συνοχής» τους.

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα βατράχια που θέλουν να «διαπραγματεύονται» εντός του βάλτου και μάλιστα την ώρα που τσακώνονται τα βουβάλια…

Πέρα από αυτό, όμως, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το σκεπτικό που αναπτύσσει ο κ. Τσίπρας όσον αφορά στην ίδια την «επαναδιαπραγμάτευση».

Διότι από το σκεπτικό αυτό προκύπτουν συμπεράσματα, τόσο για το πλαίσιο όσο και για την πραγματική στόχευση και την τελική κατάληξη αυτής της «επαναδιαπραγμάτευσης».

Συγκεκριμένα:

Ο κ. Τσίπρας λέει ότι οι εταίροι θα διαπραγματευτούν ώστε να διασφαλίσουν αυτό που προβλέπει η σύμβαση: Οτι, δηλαδή, τα δάνεια της δανειακής σύμβασης θα επιστρέψουν στους ίδιους, αφού όπως – σωστά – αναφέρει, «ας θυμόμαστε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι των χρημάτων της δανειακής σύμβασης επιστρέφει στους ίδιους τους δανειστές μας για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων».

Μα, όμως,

• αν η βάση και ταυτόχρονα το «ατού» της «επαναδιαπραγμάτευσης» με το οποίο θα… σαγηνέψει τους δανειστές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι δανειστές, οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι «θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους»,
• αν ο «φιλολαϊκός άσος στο μανίκι» δεν είναι άλλος από την πεμπτουσία της δανειακής σύμβασης (την οποία, υποτίθεται, «επαναδιαπραγματεύεσαι»), που προβλέπει τοκογλυφικό παιχνίδι με το ελληνικό δημόσιο χρέος
• αν, τελικά, αναγνωρίζεις ότι αυτή η ληστεία, το περίφημο χρέος – στο όνομα του οποίου έχει επέλθει η λεηλασία μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων – είναι χρέος του λαού και της χώρας, που θα πληρωθεί από το λαό μέσω της «επιστροφής» των δανείων στους πιστωτές,

τότε, επί της ουσίας, σε τι διαφέρει αυτή η «αντιμνημονιακή επαναδιαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ από τις «μνημονιακές διαπραγματεύσεις» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Ο Σαμαράς χαρίζει (πραγματικά) φόρους!

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Στην Ελλάδα – σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ – καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 η εργασία φορολογείτο με μέσο συντελεστή φορολόγησης 35% όταν ο μέσος πραγματικός φορολογικός συντελεστής για το κεφάλαιο ήταν 15%…

Προσοχή:

Αυτός ο μέσος πραγματικός φορολογικός συντελεστής για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, το 15% δηλαδή, διαμορφώθηκε σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι το κεφάλαιο φορολογείτο με ονομαστικό φορολογικό συντελεστή 45%, 35% και 25% επί των κερδών του!

Είναι απλό:

Μπορεί ο φορολογικός συντελεστής για βιομηχάνους, τραπεζίτες και εργολάβους να εμφανιζόταν – στα χαρτιά – στα επίπεδα του κάθε φορά θεσπισμένου ορίου (45%, 35%, 25% κ.λπ.),

αλλά, την ίδια ώρα, ήταν και είναι τόσα τα «παραθυράκια», οι φοροαπαλλαγές, οι χαριστικές ρυθμίσεις, οι «ειδικές» ρυθμίσεις για τους κεφαλαιούχους, που είχαν αποτέλεσμα οι τραπεζίτες, οι πετρελαιάδες και λοιποί …αναξιοπαθούντες να πληρώνουν φόρο

τρεις φορές λιγότερο από εκείνον που υποτίθεται ότι πλήρωναν μέσω του (εικονικού) ονομαστικού φορολογικού συντελεστή επί των κερδών τους

και

δύο φορές λιγότερο από το φόρο που πλήρωναν οι μισθωτοί!

Από τα παραπάνω προκύπτουν δύο παρατηρήσεις και αντίστοιχα συμπεράσματα:

1) Υπάρχει η εικονική Ελλάδα, που υποτίθεται ότι η μείωση των φόρων των κεφαλαιοκρατών θα φέρει «ανάπτυξη» καθώς, τάχα, η μείωση των φόρων (για τους κεφαλαιοκράτες, πάντα) θα προκαλέσει «τόνωση των επενδύσεων». Υπάρχει, όμως, και η πραγματική Ελλάδα, όπου

η διαχρονική μείωση της πραγματικής φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου (από το 45% στο 25% σε μια δεκαετία) εκείνο που επέφερε ήταν την ασύλληπτη κερδοφορία για τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες, τα άδεια δημόσια ταμεία για τον προϋπολογισμό, τις ουρές εκατομμυρίων εργατών στα ταμεία ανεργίας και την «ανάπτυξη» των εκατοντάδων χιλιάδων λουκέτων στην αγορά.

2) Είπαμε ότι με ονομαστικό φορολογικό συντελεστή 45%, κατόπιν 35% και αργότερα 25%, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής για τους καπιταλιστές δεν ξεπερνούσε το 15%. Συνεπώς, με τη νέα μείωση ακόμα και αυτού του ονομαστικού και εικονικού φορολογικού συντελεστή που, όπως υποσχέθηκε ο Σαμαράς στους κεφαλαιούχους, θα πέσει στα επίπεδα του 15%, ας σκεφτούμε:

Οταν οι κεφαλαιοκράτες φορολογούνταν για τα κέρδη τους με το υποτιθέμενο «45%», στην πραγματικότητα πλήρωναν για «15%». Τώρα που θα φορολογούνται για υποτιθέμενο «15%», τι θα μείνει για να πληρώνουν πραγματικά;…

Αυτό που θα γίνει είναι ότι:

α) Η Ελλάδα της κρίσης, της φτώχειας και της λεηλασίας του λαού (που μεταξύ άλλων συντελείται μέσω της απανωτής φοροληστείας και των χαρατσιών), θα μετατραπεί σε απόλυτο «φορολογικό παράδεισο» για τους πλουτοκράτες.

β) Η «ανάπτυξή» τους αποτελεί την απόλυτη εγγύηση ότι σε αυτόν τον τόπο – όπου οι εργαζόμενοι των 360 ευρώ μηνιάτικο είναι υπόχρεοι καταβολής φόρου (!) εισοδήματος – τα «αφεντικά» δε θα πληρώνουν πλέον φόρο για τα κέρδη τους ούτε δεκάρα τσακιστή!