Σχετικά με την πολιτική συζήτηση που οργανώσαμε. (Βίντεο με τοποθέτηση του Γ. Σαρρή)

από το

Βαθύ Κόκκινο

Για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις σχετικά με την πολιτική συζήτηση που οργανώσαμε –θα προσπαθήσουμε να διοργανώσουμε και άλλες παρόμοιες- να διευκρινίσουμε ότι οι καλεσμένοι μας δεν ήταν επίσημοι εκπρόσωποι των κομμάτων τους.
Το τονίζει και ο Γ. Σαρρής στον ιστότοπο του:   «Συμμετείχα εκπροσωπώντας την άποψή μου που όπως διαβάζουν όσοι παρακολουθούν τελευταία το μπλόγκ ταυτίζεται με την άποψη του ΚΚΕ.
Ήταν μια συζήτηση σε πολύ καλό επίπεδο όπου και οι άλλοι 2 συζητητές δεν είχαν έρθει ως εκπρόσωποι των κομμάτων τους».  

Με την ευκαιρία παραθέτουμε ένα βιντεάκι με αποσπάσματα από την τοποθέτηση του Γ. Σαρρή και την δήλωση του ίδιου καλλιτέχνη που δημοσιεύεται σήμερα στον «Ριζοσπάστη»:

«Οι μεγάλες κρίσεις εκτός από μαυρίλα, γεννάνε ξανά και μεγάλα όνειρα και προσδοκίες. Για μένα, σε μια τέτοια στιγμή που ο χρόνος επιταχύνεται και τα άλλοτε μακρινά μοιάζουν πιο κοντινά από ποτέ, το να παραιτείται ειδικά ένας καλλιτέχνης από τα σπουδαία οράματα και το στόχο της αλλαγής του κόσμου δεν πονάει απλά, αλλά μου φαίνεται κάτι εντελώς ακατανόητο και τρελό.

Προσωπικά δεν ψηφίζω ΚΚΕ επειδή απλά είναι το κόμμα των αγώνων και των θυσιών, αλλά γιατί είναι το κόμμα που τόλμησε να ανοίξει διάπλατα την πόρτα για τη μεγάλη ελπίδα της πραγματικής ανατροπής και της νίκης του λαού με τη λαϊκή εργατική εξουσία. Ψηφίζω ΚΚΕ και στέκομαι στο πλάι των μελών του στους καθημερινούς αγώνες γιατί με έκαναν να πιστέψω πως μπορούμε. Και μάλιστα, πως μπορούμε όχι στη δευτέρα παρουσία όπως χυδαία λένε όλοι οι άλλοι σε ένα περίεργο πυρ ομαδόν εναντίον του ΚΚΕ, αλλά σύντομα αν το πιστέψουμε και αποφασίσουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα που δεν είναι άλλα από την έντονη και μαζική ενεργοποίηση στα συνδικάτα και τις συλλογικότητες.

Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί βαρέθηκα να βουλιάζω στο βάλτο του εφικτού και πιο πολύ βαρέθηκα να δέχομαι, παριστάνοντας μάλιστα τον Αριστερό ή τον τρελό, ότι η μόνη λύση είναι η διαχείριση και η σωτηρία ενός συστήματος που πρέπει να είναι κανείς θεόστραβος για να μη βλέπει πως καταρρέει σκορπώντας εξαθλίωση ή και θάνατο γύρω. Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί με έκανε ξανά να δω στο χάρτη του αύριο του δικού μας και των παιδιών μας αυτές τις υπέροχες “χώρες” που οι άλλοι έχουν καταλήξει στο “λογικό” συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν».

ΑΒ πάνε πακέτο…

από το κουτί

 

A

B

Πιο ΝΔούλος πεθαίνεις

Κυκλοφορεί από χτες το νέο σποτάκι της ΝΔ. (δείτε το και στο σαιτ). Τοποθετείται χρονικά στο μέλλον όταν η Ελλάδα θα έχει βγει… από το Ευρώ.  Ξεκινά με μια αίθουσα δημοτικού σχολείου. Τα παιδάκια είναι από κάτω καθισμένα στα θρανία τους  και ένας ηλίθιος δάσκαλος από την έδρα, διαβάζει με αργό αλλά σταθερό στυλ, από τον πίνακα: Κύπρος, Βέλγιο, Ιρλανδία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία αυτές οι χώρες είναι στο ευρώ. Ένα κοριτσάκι από κάτω ρωτάει τον ηλίθιο:

-Και η Ελλάδα κύριε δεν είναι; (Ακολουθεί παύση και κοντινά στα μάτια του ηλίθιου και των παιδιών). Το κοριτσάκι επιμένει.  Γιατί; (ακολουθεί πάλι κενό και κοντινά). Το κοριτσάκι ξαναεπιμένει: Γιατί κύριε; Και μετά πέφτει η στιβαρή φωνή του εκφωνητή, που μηρυκάζει τις γνωστές μαλακίες… «Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε… κλπ κλπ»

Ο δάσκαλος στο ερώτημα του μικρού κοριτσιού δεν έχει να δώσει απάντηση και κοιτάει σαν ηλίθιος. Και είναι ηλίθιος διότι ενώ έχει υποστεί μείωση 30 έως 40% στο μισθό του δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να απαντήσει ότι αυτό έγινε σε αυτόν και σε χιλιάδες άλλους, για να εξοφληθούν οι ξένες τράπεζες και οργανισμοί από αμφιλεγόμενα δάνεια που έδιναν στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι η χώρα δεν μπορεί να τα ξεχρεώσει. Δεν μπορεί να απαντήσει ότι η μικρή Ελλάς εκβιαζόταν με την απειλή της Τουρκίας, από τους Ισχυρούς της Ευρώπης και εξαναγκαζόταν να κάνει παραγγελίες, αυξάνοντας και με αυτόν τον τρόπο το χρέος της, πλουτίζοντας ακόμη περισσότερο τα ντόπια λαμόγια και τις Ζίμενς…

Το σποτ αποκαλύπτει το μέγεθος της δουλοπρέπειας της Νέας Δημοκρατίας, γιατί θεωρεί ότι η χώρα μας μπορεί να ευημερήσει ΜΟΝΟ μέσα σε έναν ευρύτερο οργανισμό. Αυτό αποδεικνύεται και από το ένοχο βλέμμα του ηλίθιου δασκάλου. Ο σοβαρός δάσκαλος σε αντίστοιχη περίπτωση, θα έπρεπε να πει στα παιδιά, ότι η ευημερία  των πολιτών δεν εξαρτάται από τις Ενώσεις κρατών. Να τους πει ότι σημασία έχει να ζούνε με αξιοπρέπεια στην χώρα τους. Να απολαμβάνουν τα πλούσια αγαθά της, τις ομορφιές της, τα τρόφιμά της. Να έχουν υποχρεώσεις και να τις τηρούν έντιμα, αλλά να έχουν και δικαιώματα. Στην μόρφωση, στην υγεία, στον πολιτισμό, στην δουλειά, στα χόμπι, ακόμη και στο χαβαλέ. Να ζούνε ήσυχα, δημιουργικά, ευτυχισμένα, αρμονικά, όπως δικαιούνται στον τόπο που γεννήθηκαν, χωρίς αυτό να εξαρτάται από το αν ανήκουμε στον Α υπερεθνικό οργανισμό ή στον Β υπερεθνικό οργανισμό.

Ο δάσκαλος έπρεπε να απαντήσει ότι η πρώτη έγνοια και ανησυχία κάθε παιδιού είναι να αγαπάει την πατρίδα του και όχι το ευρύτερο σύνολο, να υπερασπίζει την ανεξαρτησία της και την αυτόνομη πορεία της, μέσα η έξω από τον όποιο ευρύτερο σχηματισμό. Ο δάσκαλος πρέπει να καλλιεργεί ελεύθερο πνεύμα στα παιδιά, και όχι συναισθήματα κατωτερότητας. Να καλλιεργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όχι ραγιάδες, που μελαγχολούν επειδή δεν ανήκουν κάπου. Προσωπικότητες που δεν φοβούνται να χαράξουν σε ατομικό και συλλογικό πεδίο, τον δικό τους δρόμο, αν χρειαστεί και έξω από οργανισμούς, με σεβασμό και ειλικρινή αισθήματα στους άλλους λαούς. Να τους πει ότι ακόμη και αν ανήκουμε κάπου, πρέπει να λειτουργούμε σαν να τραβούμε τον δικό μας μοναχικό δρόμο…

Ο ηλίθιος αυτός δάσκαλος θα έπρεπε επίσης να είχε απαντήσει στα παιδάκια, (που προφανώς κατά τη ΝΔ, δεν μένουν σε σπίτια ελλήνων, δεν έχουν απολυμένους γονείς, δεν έχουν παπούδες και γιαγιάδες που τους έχουν κόψει την σύνταξη και δεν ακούνε, για συσσίτια, αυτοκτονίες, φαγητό από τους κάδους, δεν ακούνε  τον πατέρα τους να βρίζει την Μέρκελ, τον Μπαρόζο, τον ΓΑΠ, η την παλιοκατάσταση), θα έπρεπε να απαντήσει, λοιπόν σε αυτά τα παιδάκια που έπεσαν από τον Άρη, ότι βρεθήκαμε εκτός Ευρωζώνης, επειδή οι «σύμμαχοί» μας, μαζί με τα ντόπια  κατοικίδιά τους, άφησαν τους καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα, έκλεισαν νοσοκομεία, έκλεισαν μαγαζιά, δημιούργησαν 1,5 εκ άνεργους, έβαλαν φόρους, χαράτσια, έκτακτες εισφορές, έκοψαν επιδόματα αναπήρων. Θα έπρεπε να πει στα παιδάκια ότι όλα αυτά έγιναν ΟΧΙ για το καλό του λαού μας, αλλά για το καλό μιας χούφτας συμφερόντων, άθλιων, αδίστακτων και εγκληματικών. Θα έπρεπε να τους πει ότι επί δύο χρόνια με τους ξένους και ντόπιους παπαγάλους τους, αυτά τα συμφέροντα, έβριζαν, μείωναν και πλήγωναν έναν λαό.

Το σποτάκι αυτό επιβεβαιώνει την δουλοπρεπή «εθνική ιδέα» της ΝΔ, που την εξέλιξε σε  επιστήμη  το αδελφό ΠΑΣΟΚ. Να «κολλήσει» δηλαδή η Ελλάδα σε έναν μεγαλύτερο σχηματισμό, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς προετοιμασία, με τον λαό μαθημένο στην αρπαχτή και στα ψίχουλα, κα 30 οικογένειες μαθημένες στο χρυσάφι και την διαπλοκή.

Είναι επιτυχημένο 1000%. Καταφέρνει να «κουμπώσει» τέλεια, την ιδέα του υποταγμένου λαού σε ένα ξεπουλημένο και εθελόδουλο κόμμα.

ΥΓ. Στο σποτάκι ο ηλίθιος δάσκαλος αναφέρει και την Ισπανία…

Θύμιος Κ.

ΕΚΛΟΓΕΣ 17/6/2012 – ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ: ΖΩΗ Ή ΘΑΝΑΤΟ;

 

από το   redfly planet

Η θέση του ΚΚΕ για το φορολογικό

η γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στο «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ» 06/06/2012:

 

 

 

 

 

 

τα   βίντεο   είναι από  το enikos.gr

Ο κύριος «φεύγω με το κεφάλι ψηλά»!

Αντρέας Λοβέρδος.

Ο κύριος «φεύγω με το κεφάλι ψηλά»!

Ετσι είχε δηλώσει αποχωρώντας από το υπουργείο Υγείας κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής στο νέο υπουργό.

Ο κύριος που μαζί με τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο και τον Παπακωνσταντίνου εκπροσωπούν στον ανώτατο βαθμό αυτό που λέμε «ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου και του ΔΝΤ».

Ο κύριος που παρέλασε επί διετία εκατοντάδες φορές από τα κανάλια για να διαφημίσει ως «σωτήριο» έργο τη διάλυση της Δημόσιας Υγείας, τη διάλυση των νοσοκομείων, τη διάλυση κάθε έννοιας κράτους πρόνοιας.

Ο κύριος που αποτελεί συνώνυνο της εξαθλίωσης εκατομμυρίων συνταξιούχων.

*

Ε, λοιπόν, αυτός ο κύριος είναι που χωρίς ίχνος ντροπής, σε ένα αποθεωτικό ρεσιτάλ πολιτικής ξετσιπωσιάς, εμφανίστηκε προχτές στις τηλεοράσεις, επιστρατεύοντας το ίδιο γνωστό ύφος της ατσαλάκωτης αυταρέσκειας, για να ασκήσει κριτική

(σ.σ.: ποιος; ο Λοβέρδος!!)

για το έγκλημα που συντελείται εναντίον των καρκινοπαθών και όλων των αρρώστων με τα φάρμακα που έχουν ανάγκη…

Ο κύριος Λοβέρδος.

Αυτός που θα έπρεπε να απολογείται, αυτός που κάθε τρεις και λίγο πανηγύριζε γιατί έπαιρνε τη μια απόφαση μετά την άλλη «μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης» με τις οποίες κόβονταν τα φάρμακα στους ασθενείς, ζητάει και τα ρέστα!

Πρόκειται για κλασική περίπτωση πολιτικού ανδρός – ο Λοβέρδος – όπου τυγχάνει πλήρους εφαρμογής η ρήση του… Λοβέρδου:

«Δεν υπάρχει σάλιο»!

 

από τον ημεροδρόμο του ριζοσπάστη

Η «Δανειακή Σύμβαση» και ο ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Η αλχημεία είναι προφανής:

Αλλο πράγμα είναι το Μνημόνιο – λέει ο ΣΥΡΙΖΑ – κι άλλο πράγμα είναι η Δανειακή Σύμβαση!

Το πρώτο – λέει ο ΣΥΡΙΖΑ – θα το ακυρώσουμε (;). Τη δεύτερη θα την επαναδιαπραγματευτούμε.

Αλλά:

Εκεί είναι, σελίδα 59, παράγραφος 8 της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου, που απερίφραστα αναφέρεται:

«Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο…»!

Δηλαδή – παρά τα όσα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ – το Μνημόνιο και η Δανειακή είναι ένα πράγμα. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Επιπλέον:

Αυτή η Δανειακή Σύμβαση είναι που απερίφραστα θέτει την Ελλάδα (άρθρο 13, παράγραφος 1, σελ. 86) υπό το «αγγλικό δίκαιο» και συγκεκριμένα αναφέρει:

«Η Παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο»!

Εκεί είναι (άρθρο 13, παράγραφος 2, σελ. 86) που η Ελλάδα τίθεται υπό την

«αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου»!

Εκεί είναι (αρθρο 13, παράγραφος 4, σελ. 86-87 της Δανειακής Σύμβασης) όπου αναφέρεται το εξής καταπληκτικό:

«Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο»!

Τι μας λέει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οτι αυτό το ανεπανάληπτο όργιο που λέγεται «Δανειακή Σύμβαση»,

με το οποίο η Ελλάδα τίθεται υπό το αγγλικό δίκαιο (!),

με το οποίο η Ελλάδα «απαλλάσσεται» από τα …βάρη κάθε έννοιας ανεξαρτησίας και κυριαρχίας,

με το οποίο η Ελλάδα «παραιτείται» κάθε ασυλίας της περιουσίας της έναντι των δανειστών,

αποτελεί – κατά τον ΣΥΡΙΖΑ – ένα πλαίσιο που δεν είναι απορριπτέο, δεν είναι καταγγελτέο, δεν είναι ακυρωτέο!

Αντίθετα αυτό το έκτρωμα ο ΣΥΡΙΖΑ το θέλει γιατί, όπως λέει, σε αντίθεση με το Μνημόνιο που είναι «κακό», η «Δανειακή» είναι «καλή» και «συζητήσιμη», ως εκ τούτου ο ΣΥΡΙΖΑ τη …διαπραγματεύεται.

Κι αυτό – λέει ο ΣΥΡΙΖΑ – είναι «αριστερή» πολιτική…

Τι έγινε στη Λετονία;

Η διευθύντρια του ΔΝΤ και ένα από τα κορυφαία στελέχη της ΕΚΤ, άρα και της Ευρωζώνης, ζήτησαν από το λαό της Ελλάδας συναίνεση, ώστε να εφαρμοστούν ανεμπόδιστα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης για να ξεπεραστεί η κρίση, με πλήρη εξαθλίωση του λαού. Παρουσίασαν μάλιστα σαν υπόδειγμα τη Λετονία, καλώντας την Ελλάδα να τη μιμηθεί. Τι έγινε όμως στη Λετονία; Η βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη χώρα αυτή, έχει οδηγήσει στη σημαντική μείωση του πληθυσμού. Συγκεκριμένα, το 10% των Λετονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά το 2000 και οι μισοί απ’ αυτούς έφυγαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, που εφαρμόζεται πρόγραμμα σφοδρής λιτότητας. Σύμφωνα με τα προσωρινά στατιστικά στοιχεία που δόθηκαν φέτος στη δημοσιότητα, ο πληθυσμός της Λετονίας φτάνει μόλις τα 1,9 εκατομμύρια ανθρώπους.

Το 2004, η Λετονία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οταν το 2008 βρέθηκε στη δίνη βαθιάς κρίσης, το ΔΝΤ και η ΕΕ προσέτρεξαν με δάνεια 7,5 δισ. ευρώ. Σε αντάλλαγμα του δανείου, η λετονική κυβέρνηση υπέγραψε σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας και ενέκρινε τους πιο σκληρούς προϋπολογισμούς στην ιστορία της. Αύξησε τους φόρους και μείωσε τις δημόσιες δαπάνες και τους μισθούς μέχρι και 60%. Εκλεισε δεκάδες σχολεία και νοσοκομεία, απολύοντας τους δημοσίους υπαλλήλους με αποτέλεσμα το 25% του ενεργού δυναμικού της χώρας να είναι άνεργοι! Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκε κατά 30%, ενώ το 26% του πληθυσμού ζει κάτω από το στατιστικό όριο της φτώχειας. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται το 51% των ηλικιωμένων. Μια θέση εργασίας στη Λετονία, ανά πέντε, καταργήθηκε. Συνολικά, η ανεργία υπερτριπλασιάστηκε από το 2007 έως το 2010. Στους νέους έφτασε το 43%, ενώ στους μακροχρόνια ανέργους το 32%.

Αυτές είναι οι συνέπειες που είχε για το λαό η διαχείριση της κρίσης από την αστική τάξη και την κυβέρνηση της Λετονίας, σε συνεργασία με τους συμμάχους της στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Σ’ αυτό το επίπεδο της αθλιότητας θέλουν να οδηγήσουν το λαό όσοι τον καλούν να δηλώσει πίστη στην ευρωένωση και δίνουν όρκους πίστης στη διαχείριση της φτώχειας των λαϊκών στρωμάτων, ζητώντας να κυβερνήσουν. Η δύναμη του λαού βρίσκεται στα δικά του χέρια και στη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Για απαλλαγή από τους δυνάστες του, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία.

Επειδή πασχίζουν να σώσουν το σάπιο καπιταλισμό

«Το ΚΚΕ είναι το κόμμα των ανθρώπων που είναι ζωντανοί επειδή έχουν ξεχάσει να πεθάνουν»

Τάδε έφη ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ σε ομιλία που διοργανώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή, όπου μίλησε μαζί με τον Τσίπρα. Και αυτές οι χυδαιολογίες εισέπραξαν μάλιστα θερμό χειροκρότημα από το ακροατήριο, που όπως φαίνεται εμφορείται με θερμά «ενωτικά» αισθήματα για την «αριστερά»…

Τα υπόλοιπα, της «σοβαρής» δήθεν ανάλυσης, ήταν τα γνωστά και χιλιοειπωμένα που μάλιστα πλασάρονται και για επαναστατικά, ότι δεν πρέπει κανείς να παρακολουθεί την κοινωνία να διαλύεται και μετά να δράσει, ότι αν περιμένεις τη σωστή στιγμή αυτή η στιγμή ποτέ δε θα έρθει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για να σώσει τα ευρωπαϊκά ιδεώδη της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας κλπ.

Για ποια στιγμή που ήρθε αλήθεια μιλάμε; Και εγκαλούν το ΚΚΕ ότι τάχα ακόμη περιμένει; Η στιγμή που ήρθε είναι απλά η στιγμή που ένα τμήμα της αστικής τάξης επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει αυξημένες ευθύνες διαχείρισης, αξιοποιώντας ελπίδες και αυταπάτες πλατιών λαϊκών μαζών. Μεγάλη στιγμή για το λαό…

Ο Ζίζεκ, ο οποίος παρουσιάζεται ως νέος «σούπερ σταρ» της φιλοσοφίας, και μάλιστα ως μαρξιστής (από τους γνωστούς μαρξιστές που είναι τόσο μαρξιστές ώστε είναι ορθάνοιχτες γι’ αυτούς οι πόρτες της παγκόσμιας ακαδημαϊκής κοινότητας και όλων των αμερικανικών πανεπιστημίων!), είπε ανάμεσα στα άλλα και το εξής βαθυστόχαστο: «Υπάρχει και ο «οπορτουνισμός των αρχών», ο οπορτουνισμός ο οποίος βασίζεται στις αρχές. Είναι η περίπτωση που λέμε ότι δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε διότι θα προδώσουμε τις αρχές μας και αυτό εμφανίζεται ως στάση αρχών, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ακραία μορφή οπορτουνισμού» (!!).

Είναι αλήθεια μια πρωτότυπη υπεράσπιση του οπορτουνισμού… Σαν το σκυλί που είναι βουτηγμένο στη λάσπη και τινάζεται για να την πετάξει από πάνω του, έτσι και ο οπορτουνιστής, βουτηγμένος στη λάσπη, τινάζεται και προσπαθεί να γεμίσει και τους άλλους! Δε μας πιάνουν τα σκάγια… Η καθαρή ταξική πολιτική του ΚΚΕ δεν μπορεί να λερωθεί.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Αυτό που έχει πεθάνει εδώ και πάνω από έναν αιώνα είναι η παμπάλαια, σάπια και τελικά αντιδραστική αντίληψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί μέσα από τη διαχείριση. Αυτή την πεθαμένη και χρεοκοπημένη αντίληψη νεκρανασταίνει και της δίνει διαρκώς φιλί ζωής ο ΣΥΡΙΖΑ και οι απανταχού στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο αρνητές της ταξικής πάλης, οι θιασώτες του ταξικού συμβιβασμού. Και, μάλιστα, αυτή την παλιατζούρα, που ζει εδώ και πάνω από έναν αιώνα, την εμφανίζουν ως φρέσκια.

Αυτό που παραμένει ολοζώντανο είναι το όραμα και η ανάγκη οι λαοί να αποτινάξουν τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να παλέψουν και να χτίσουν τη δική τους κοινωνία, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Μην ντύνονται λοιπόν τη φορεσιά του επαναστάτη όσοι θέλουν να κρατούν τους λαούς αιώνια στο ζυγό της εκμετάλλευσης, στο όνομα του δήθεν «ρεαλισμού», του «εφικτού». Είναι κλασικός, κλασικότατος ρεφορμισμός, τον έχει δει το εργατικό κίνημα και το έχει αντιπαλέψει εδώ και εκατό χρόνια.