οι Καναδοί Χρυσαυγίτες εναντίων Ελλήνων «νέγρων»

από το κουτί

Ένα ντοκιμαντέρ για τα ρατσιστικά πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών το καλοκαίρι του 1918 στο Τορόντο του Καναδά.

Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών «πατριωτών» επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

Οι αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους «slackers», δηλαδή «τεμπελχανάδες» επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.

Μια σειρά από γεγονότα, όπως οι καλές σχέσεις του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσή τους κατα τις αρχές του Α παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον ελληνικό στρατό, θεωρήθηκαν, επίσης, αφορμές.

Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’ αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.

Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.

Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου «αντι»ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα. Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε Αθήνα και Πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων «πολιτών» είναι αναπόφευκτες.

Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκυμαντέρ το 2009 από τον John Burry με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο

«Violent August» :  http://violentaugust.com/

ένα 6λεπτο βίντεο απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ

 

 

 

 

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ΣΥΡΙΖΑ

από     2310net

 

Συγγνώμη για τον κλισεδιάρικο τίτλο του κειμένου. Το κείμενο εναλλακτικά θα μπορούσε να έχει τίτλο: Δεν είμαι αντι-ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντι-εγώ, αλλά δεν μου φάνηκε καλαίσθητο. Παρακάτω θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω σύντομα σχετικά με το τι δεν μου αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπω σε βαθιές πολιτικές αναλύσεις για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του ευρωκομμουνισμού ή της σοσιαλδημοκρατίας. Θα αναφερθώ σε κάποια μικροπράγματα μεταξύ των οποίων κάποια από αυτά που πολλοί μπορεί να μην προσέχουν, όμως επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή σε ορισμένα ζητήματα που συνήθως περνάνε στα ψιλά.

1. Σημειολογικές παρατηρήσεις: Λίγο πριν το τέλος της πρώτης προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε το γαλάζιο χρώμα. Ένα κόμμα το οποίο το είχαμε συνηθίσει να βγαίνει σε διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου, (άλλωστε έτσι ονόμασε και τον ραδιοφωνικό του σταθμό) λίγο ροζ, λίγο πορτοκαλί και μπόλικο κίτρινο, ξαφνικά ντύνεται στα μπλε. Και μάλιστα στο απαλό Καραμανλικό γαλάζιο.

Λίγες ώρες μετά την πρώτη εκλογική διαμάχη ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να σβήσει από το πρωτοσέλιδο της Αυγής το σφυροδρέπανο από την κόκκινη σημαία της ΚΟΕ που κυμάτιζε δίπλα στον πρόεδρο. Όμορφα πράγματα, ταιριαστά στο ήθος της Αριστεράς…

Φυσικά ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει που και που να κρατάει τις ισορροπίες, προσπαθώντας να δώσει έναν «αριστερό» τόνο ακόμα και στις εμφανίσεις του. Δεν μιλάω για την άρνησή του να φορέσει γραβάτα, άλλωστε αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους επανάσταση. Γραβάτα δεν φοράει ούτε ο Ψαριανός, όμως η σχέση του με την Αριστερά είναι όση του Κασιδιάρη με τον Γκάντι. Μιλάω για πιο απλά πράγματα, όπως για παράδειγμα το κόκκινο στιλό που κρατούσε ο Τσίπρας κατά τη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης τύπου της Τρίτης.

2. Λεξιλόγιο και τρόπος έκφρασης: Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές έδωσε την εντύπωση ότι υιοθέτησε διπλό λόγο. Αλλιώς εκφραζόταν στο κομματικό και αλλιώς στο ευρύτερο ακροατήριο. Για παράδειγμα σε κομματικές ομιλίες έλεγε καμιά φορά την λέξη «καπιταλισμός» την οποία απέφευγε να εκστομίσει στα πάνελ ή στις συνεντεύξεις τύπου. Στο ίδιο μήκος κύματος, προσπαθούσε να ξεσηκώσει τον λαό όταν μιλούσε σε περιορισμένο κοινό, δίνοντας όμως την αίσθηση ότι θέλει να τον καθησυχάσει όταν απευθυνόταν σε ευρύτερο ακροατήριο.
3. Διλήμματα: Το πρώτο δίλημμα ήρθε με την μορφή εκβιασμού: «Ψηφίστε μας για να αναγκαστεί το ΚΚΕ να συμμαχήσει μαζί μας».Όχι και πολύ έντιμο απέναντι σε ένα κόμμα με το οποίο υποτίθεται ότι θέλεις να συμμαχήσεις! Περνώντας οι μέρες το δίλημμα κορυφώθηκε: «ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο»! Όταν η «Αριστερά» (όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ καπελώνοντας όποιον άλλον πιστεύει ότι ανήκει στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο) χρησιμοποιεί τέτοιου είδους εκβιαστικά διλήμματα, από τα οποία χρόνια υπέφερε, δείχνει δύο πράγματα: Είτε έχει αρχίσει να απεμπολεί αξίες τις οποίες η Αριστερά δεν είχε εγκαταλείψει ούτε στις πιο μαύρες εποχές του τόπου είτε τελικά έχει αρχίσει να μετεξελίσσεται πολύ γρήγορα σε μια αστική πολιτική δύναμη υιοθετώντας τις χειρότερες από τις συνήθειές των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας.
4. Παλινωδίες: Πολλές είναι οι περιπτώσεις στις οποίες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν διαφορετικές θέσεις. Καλή είναι η πολυφωνία, αλλά όχι για κόμματα. Ένα κόμμα πρέπει να έχει ενιαία πολιτική γραμμή, όχι γιατί το είπε ο Λένιν, αλλά γιατί αυτό δείχνει μια καθαρότητα απέναντι στον ψηφοφόρο του, που πρέπει να ξέρει ότι η ψήφος του είναι το ένα μέρος ενός συμβολαίου το οποίο αναμένει να τηρηθεί και από την άλλη πλευρά. Όμως ακόμα κι αν κανείς δώσει το ελαφρυντικό της κατ’ ανάγκη πολυφωνίας (για λόγους εισόδου στην Βουλή το 2009 και για λόγους διεκδίκησης της κυβέρνησης σήμερα) στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα περιμέναμε στο κατεξοχήν ζήτημα της προεκλογικής του καμπάνιας να υπάρχει μια σύμπνοια. Τι θα κάνουμε με το μνημόνιο; Θα το καταργήσουμε, θα το ανατρέψουμε, θα το καταγγείλουμε, θα το επαναδιαπραγματευτούμε ή θα το αντικαταστήσουμε με ένα νέο σχέδιο; Η ίδια ασάφεια επικρατεί στην σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ. Είναι πολύ πιθανό να ακούσουμε το πρωί καταγγελία της ΕΕ και το μεσημέρι την πίστη ότι μόνο μέσα σε αυτήν μπορούμε να ελπίζουμε.
5. Ιδεολογικές αναφορές: Είχα διαβάσει το παλιό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές. Γενικόλογες διατυπώσεις που δεν έχουν καμία ιδεολογική συνοχή, φανερά δομημένες έτσι ώστε να ικανοποιούν όλες τις συνιστώσες.
   Ωστόσο το κερασάκι στην τούρτα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπήκε από τον ίδιο τον πρόεδρό του κατά τη διάρκεια της ανακοίνωσης των θέσεων για την οικονομία πριν από τις εκλογές του Ιουνίου. Η αναφορά του σε κάποιον θεωρητικό της σοσιαλδημοκρατίας δεν είχε μόνο συμβολικό χαρακτήρα (για να χαϊδέψει τα αυτιά αυτών που εγκαταλείπουν το ΠΑΣΟΚ) αλλά και πολιτικό. Σηματοδοτεί την διάρρηξη κάθε δεσμού που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ με την θεωρητική παρακαταθήκη της Αριστεράς, τον Μαρξισμό. Όχι ότι θα περίμενα καμιά σοβαρή σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαρξισμό, αλλά είναι τουλάχιστον οξύμωρο την ώρα που ο παγκόσμιος καπιταλισμός βιώνει μια κρίση που ο Μαρξ είχε αναλύσει πριν από ενάμιση αιώνα, την ώρα που ακόμα και αστοί οικονομολόγοι ξαναγυρνάνε στον Μαρξ, ένα κόμμα της Αριστεράς να εξοπλίζει το θεωρητικό του οπλοστάσιο με αναφορές στην χρεωκοπημένη σοσιαλδημοκρατία.
6. Αλέξης Τσίπρας: Γενικά, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μου είναι αντιπαθής. Κάθε άλλο. Τον θεωρώ έξυπνο, σοβαρό και ικανό. Επίσης πιστεύω ότι επικοινωνιακά είναι εξαιρετικός. Ήρεμος, χαμογελαστός, με ικανότητα να επιστρατεύει το χιούμορ του όποτε χρειαστεί. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα άλλωστε έγινε εξαιτίας –κυρίως- των επικοινωνιακών αρετών του προέδρου του. Ωστόσο εκτιμώ ότι έχει εγκλωβιστεί σε αυτή την εικόνα του. Η ικανότητά του να αποφεύγει ερωτήσεις και να δίνει τις απαντήσεις που θέλει. Τελευταίο παράδειγμα, η διακαναλική του συνέντευξη. Ρωτήθηκε για τυχόν μειώσεις μισθών των 1500 ευρώ και για το γεγονός ότι εμφανίζει ρητορεία παρόμοια με αυτή του Γ. Παπανδρέου το 2009. Απάντησε για τους κατώτατους μισθούς και τον Ανδρέα Παπανδρέου του 1981!
7. Κοινωνικές τάξεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί την έννοια «τάξη» μόνο για να μιλήσει για τους μικρομεσαίους, θέλοντας να εκφράσει την ραχοκοκκαλιά του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Που πήγε η εργατική τάξη ρε σύντροφοι; Που πήγε η αστική τάξη; Που πήγε η ταξική πάλη; Προφανώς ξεχάστηκαν μπροστά στην ανάγκη ευρύτερων συσπειρώσεων. Δεν είναι ώρα να τρομάζουμε και τις αγορές μιλώντας για πράγματα «ξεπερασμένα» και μπανάλ!

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ Γ.Γ ΤΟΥ ΚΚΕ Α.ΠΑΠΑΡΗΓΑ

Τέρμα ο φόβος.

Ο Θανάσης Παφίλης στην ΝΕΤ (13/06/2012)

»Ο Θεός του πολέμου» mpertolt mpreht

 

 

Ο Θεός του Πολέμου

Είδα τον παλιό θεό του πολέμου να στέκει μέσα σ’ ένα βάλτο ανάμεσα σε μια χαράδρα κι ένα βράχινο τοίχο.
Βρωμούσε τζάμπα μπίρα και φορμόλη και σ’ εφήβους έδειχνε τ’ αρχίδια του,
γιατί τον είχαν ξανανιώσει κάποιοι προφεσόροι. Διακήρυχνε με τη βραχνή φωνή του λύκου τον έρωτά του για καθετί νεαρό.
Δίπλα του στεκόταν μια έγκυος γυναίκα κι έτρεμε.
Κι αδιάντροπα συνέχιζε το κήρυγμά του, όπου τον εαυτό του παρουσίαζε
σαν τον μεγάλο άνθρωπο της τάξης. Και περιέγραφε το πως παντού έβαζε στους αχυρώνες τάξη αδειάζοντάς τους.
Η φωνή του πότε ήτανε δυνατή και πότε σιγανή, πάντα βραχνή όμως.
Με δυνατότερη φωνή μιλούσε για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν
και με τη σιγανότερη φωνή δίδασκε τις γυναίκες πώς να μαγειρεύουν γλάρους και κοράκια.
Την ίδια ώρα η πλάτη του ανήσυχη ήταν κι όλο πίσω γυρνούσε να κοιτάξει,
λες και φοβόταν κάποια μαχαιριά.
Και κάθε πέντε λεπτά βεβαίωνε το κοινό του πως θα τους πάρει πολύ λίγο από το χρόνο τους.

 

 

 

Η «Χρυσή Αυγή» είναι η άλλη όψη του ίδιου πολιτικού νομίσματος της πλουτοκρατίας.

«Χρυσή Αυγή», τεύχος 13(26), Μάης 1987 «Χρυσή Αυγή», τεύχος 10(23), Γενάρης 1987 και τεύχος 64 «Χρυσή Αυγή», τεύχος 132, Μάης – Ιούνης 2007 Ο Μιχαλολιάκος και τα ελληνόφωνα «Ες – Ες» του, σε… «πατριωτικό» ναζιστικό χαιρετισμό

Η «Χρυσή Αυγή», αυτός ο ναζιστικός απόπατος, όχι μόνο δεν συνιστά «αντισυστημική» πολιτική οργάνωση, αλλά ενσαρκώνει το ίδιο το σύστημα και μάλιστα στο τετράγωνο.

Οχι μόνο δεν αποτελεί «πατριωτικό» κόμμα (τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας τους μιλούν από μόνα τους), αλλά αποτελεί τον ορισμό της προδοσίας του λαού.

Είναι η βρωμιά, η δυσωδία και η σαπίλα του υπάρχοντος συστήματος, στο τετράγωνο.

Αντίστοιχα, γέννημα αυτού του συστήματος και αυτής της δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, ήταν και οι πυγμαλίωνες της συμμορίας των «κασιδιάρηδων» που έσυραν την ανθρωπότητα στον όλεθρο: Οι Χίτλερ, οι Γκέμπελς, τα «Ες – Ες» και οι Γκέρινγκ.

Η «Χρυσή Αυγή» είναι το παράγωγο, είναι το απόβλητο και – ως εκ τούτου – είναι το δημιούργημα της σαπίλας. Είναι το ταξικό δηλητηριώδες σαπρόφυτο που – με λίπασμα τόσο το φόβο όσο και το λούμπεν κατακάθι του κοινωνικού δαρβινισμού – ευδοκιμεί στο θερμοκήπιο των δημίων του λαϊκού εξανδραποδισμού.

Είναι το φρανκενσταϊνικό κατασκεύασμα της καπιταλιστικής αγριότητας. Βρίσκεται στην καρδιά της δυσωδίας του συστήματος της βαρβαρότητας, της πολιτικής χυδαιότητας, της ανελευθερίας και της κοινωνικής αγριότητας.

Γέννημα αυτής της ίδιας μήτρας ήταν και η επταετής σύμφυση μεταξύ της φασιστικής θηριωδίας και της άφατης γελοιότητας που εκπροσώπησαν τα ινδάλματα των «κασιδιάρηδων»: Οι Παπαδόπουλοι, οι Παττακοί και οι Μακαρέζοι.

Η «Χρυσή Αυγή», υποδυόμενη τον «τιμωρό των κακώς κειμένων», διεκδικεί το ρόλο του μαστιγίου και του «χωροφύλακα» στην υπηρεσία των αφεντικών ενάντια στους μισθωτούς σκλάβους.

Αυτή ήταν και θα είναι πάντα η ιστορία και η πρακτική του φασισμού.

Σε συνθήκες κρίσης είναι, που, μέσω τέτοιων ναζιστικών μορφωμάτων, όπως η «Χρυσή Αυγή», όπως η Γκεστάπο του Χίτλερ, όπως τα λεπενικά και φασιστικά κτήνη σε Γαλλία και Ιταλία, όπως οι ταγματασφαλίτες των «Τσολάκογλου» και των «Ράλληδων», το καθεστώς της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης πετάει από πάνω του όχι μόνο τη μάσκα και το φερετζέ, αλλά ακόμα και κάθε τάχα μου δημοκρατικό φύλλο συκής.

Ετσι, απαλλαγμένη πια από περιττά μακιγιάζ, η εξουσία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, εμφανίζεται ενώπιον των ανθρώπων του μόχθου με το φαιό σουλούπι

άλλοτε του Χίτη και άλλοτε του γερμανοτσολιά και του ταγματαλήτη.

Αλλοτε του πολιτικού υποκόσμου και άλλοτε του πιο τραμπούκικου λαϊκισμού.

Αλλοτε του καρατέκα «άντρακλα» που χτυπάει γυναίκες και άλλοτε του νυχτόβιου μαχαιροβγάλτη που εξαπολύει πογκρόμ κατά του μετανάστη, του πολιτικού αντιπάλου, του «διαφορετικού».

Η «Χρυσή Αυγή» είναι η άλλη όψη του ίδιου πολιτικού νομίσματος της πλουτοκρατίας.

Είναι ακριβώς εκεί, στον κόρφο της πλουτοκρατίας, που επωάζεται το αυγό του φιδιού. Εκεί βρίσκεται η φωλιά του.

Γι’ αυτό και μόνο ένα ρωμαλέο, ταξικό, εργατικό, λαϊκό, αντικαπιταλιστικό κίνημα είναι αυτό που έχει τη δύναμη όχι απλά να λιώσει το φασιστικό φίδι, αλλά ταυτόχρονα να αχρηστέψει και την καπιταλιστική μήτρα που το συντηρεί και το αναπαράγει.

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ