«Μένουμε Ευρώπη»

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

   

    Χέριααπλωμένα για μια σακούλα τρόφιμα. Αλλά μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας. Σημασία έχει να «Μένουμε Ευρώπη». Ε;

***

    Ουρές εκατοντάδων μέτρων για ένα κομμάτι φαγητό. Και τι πειράζει αφού «Μένουμε Ευρώπη». Ε;

***  

    Συνωστισμόςχιλιάδων ανθρώπων, διαπληκτισμοί, πλιάτσικο για ένα δωρεάν «γεύμα», άνθρωποι να ψάχνουν φαγητό σε κάδους σκουπιδιών. Το παν, όμως, είναι να «Μένουμε Ευρώπη». Ε;

***  

    Μακάρι αυτή να ήταν μια πλαστή εικόνα για την Ελλάδα. Μακάρι να ήταν προϊόν της «μονταζιέρας» κάποιου «αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού».

Δυστυχώς είναι η πραγματική Ελλάδα των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν μια κάπως διαφορετική άποψη για το «ευρωπαικό ιδεώδες» από αυτή που λανσάρει το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη.

***

    Αυτή είναιη Ελλάδα στην οποία φυσικά και δεν μένουν ούτε οι εγχώριοι ούτε ξένοι δυνάστες της. Και την κατάντησαν έτσι τα ταξικά συμφέροντα που βαφτίζονται «εθνικά ιδεώδη» από τους φορείς του πιο ειδεχθούς «ποπουλισμού»: Του καθεστωτικού.

   Αυτήη Ελλάδα, που σχηματίζονται ουρές χιλιομέτρων για μια σακούλα ντομάτες, είναι η Ελλάδα της κλεμμένης αξιοπρέπειας των συσσιτίων και των αστέγων. Η μαραμένη Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Η Ελλάδα των μαγκαλιών. Η Ελλάδα των χιλιάδων νέων που μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Η Ελλάδα της οθωμανικού τύπου φορολεηλασίας. Η Ελλάδα των 700.000 παιδιών που υποσιτίζονται.

Αυτή είναι η Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη». Και εδώ δεν υπάρχει καμιά «δημιουργική ασάφεια»…

***  

Στην Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη», εκείνοι που μας απειλούν ότι θα γίνουμε… Ζάμπια, είναι οι ίδιοι που έχουν φροντίσει να επικρατούν κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες Σομαλίας. Τουτέστιν:

• Εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Ένα εκατομμύριο αφανείς ανέργους που ενώ εργάζονται παραμένουν απλήρωτοι έως και 12 μήνες.
• Διεύρυνση της εισοδηματικής ανισότητας των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες κατά 7,5 φορές. Γεγονός που φέρνει την Ελλάδα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τις μεγαλύτερες ανισότητες παγκοσμίως, να κονταροχτυπιέται για την «πρωτιά» με τη Χιλή, το Μεξικό και την Τουρκία!
• Χιλιάδες εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα που αντί για μισθό αμείβονται με… κουπόνια αγοράς προϊόντων από σούπερ μάρκετ.

Αυτή είναι η Ελλάδα για την οποία οι «σωτήρες» της, με σημαιοφόρο τον συνήθη… διαδηλωτή Άδωνη Γεωργιάδη, διαλαλούν: «Μένουμε Ευρώπη».

***

Στην Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη», αυτοί που εξαπατούν τους ψηφοφόρους και τους υπερασπιστές τους βαφτίζοντας «δικά μας» τα δικά τους ρόλεξ και τα δικά τους Καγέν, είναι οι ίδιοι που έχουν επιβάλλει μισθούς Βουλγαρίας.

• Επτά περίπου στους 10 εργαζόμενους αμείβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα.
• Τέσσερεις στους 10 εργαζόμενους (ποσοστό 40%) αμείβονται με κάτω από 630 ευρώ καθαρά το μήνα.
• Το 30% των μισθωτών που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ (τρεις στους δέκα) έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω ή στα όρια του κατώτερου μισθού ενός ανειδίκευτου εργάτη (586 ευρώ μεικτά).
• Το 25% του εργατικού δυναμικού αμείβεται με μισθό χαμηλότερο από εκείνον του ανειδίκευτου εργάτη.
• Το 51% των νέων εργασιακών συμβάσεων που υπογράφονται στον ιδιωτικό τομέα είναι υπό το καθεστώς της μερικής απασχόλησης, τουτέστιν μισθός κάτω των 500 ευρώ το μήνα.
• Χιλιάδες νέοι έως 25 ετών εργάζονται ακόμα και για 180 ευρώ το μήνα σε 4ωρη απασχόληση ήτοι… για 2,25 ευρώ την ημέρα.

***

Στην Ελλάδα του «Μένουμε Ευρώπη» η πλειοψηφία του λαού έχει περιέλθει σε κατάσταση χειρότερη και απ’ αυτή της χρεοκοπίας. Ένα και μόνο στοιχείο αρκεί: Τα ληξιπρόθεσμα χρέη σε Τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία έχουν εκτιναχθεί πάνω από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας!

***

    «Μένουμε Ευρώπη», λοιπόν. Αλλά λίγη ειλικρίνεια δεν βλάπτει. Το «Μένουμε Ευρώπη», είτε με τη μορφή του «Ανήκομεν εις την Δύσιν» είτε με τη μορφή της «διαπραγμάτευσης» που παρατείνει τα παλιά Μνημόνια και οδηγεί σε «47 σελίδες» νέα Μνημόνια, αφορά σε μια «Ευρώπη» που τη λένε «Ευρωπαϊκή Ένωση», εξουσιάζεται από τους Σόιμπλε και έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε Βουλγαρία (στους μισθούς), την έχει μετατρέψει σε Σομαλία(στα κοινωνικά δικαιώματα) και την έχει ξαναγυρίσει να μοιάζει με «οθωμανικό βιλαέτι» (στους φόρους).

***

     «Μένουμε Ευρώπη», λοιπόν.  Αλλά ας μην κλείνουμε και τα μάτια. Σε αυτή την Ελλάδα, αυτής της «Ευρώπης», οι συγκλονιστικές εικόνες που προηγήθηκαν αποτυπώνουν αυτό ακριβώς που ζουν τεράστια στρώματα του πληθυσμού.

Είναι εικόνες που επαναλήφθηκαν δεκάδες φορές αυτά τα χρόνια στην Νέα Σμύρνη. Στο Περιστέρι. Στον Κολωνό. Στη Δραπετσώνα. Στη Νίκαια. Στο Μενίδι. Στην Ελευσίνα. Στη Θεσσαλονίκη.

    Εικόνες που ανάμεσα στα άλλα αποκαλύπτουν και τούτο: Την απέχθεια που τρέφουν προς τον λαό όλοι εκείνοι οι χορτάτοι του «εστέτ ανθρωπισμού»,  οι «κομιλφό» της τάχα μου ευγένειας, που όταν τους δείχνεις αυτές τις εικόνες, όταν μιλάς γι’ αυτές τις εικόνες, εκείνοι σπεύδουν να σε καταγγείλουν για… «λαϊκισμό» (!), χρησιμοποιούν ακόμα και την γελοιότητά τους σαν πανοπλία, αρχίζουν από τα χαρακώματα της Βορείου Μυκόνου διάφορα εμβριθή περί… Βορείου Κορέας και απαντούν: «Μένουμε Ευρώπη»…

 

 

 

Ένα μόνο θέλω γιε μου. Να είσαι ο τελευταίος

αναδημοσίευση από  alfavita

Μία φανταστική ιστορία

Αρθρογράφος:

Χρήστος Κυργιάκης

Η παρακάτω ιστορία είναι φανταστική. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα και περιστατικά είναι τελείως συμπτωματική.

Το ξυπνητήρι χτύπησε ακριβώς στις 5:30 το πρωί. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Κάθε που ο Μπάμπης είχε πρωινή βάρδια εκείνο έδειχνε απίστευτη συνέπεια στη δουλειά του. Όπως κι ο Μπάμπης. Στις 6:30 ακριβώς έπιανε δουλειά. Δεν είχε αργήσει ούτε μία φορά. Δεν έλλειψε ούτε μία μέρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από τότε που έπιασε δουλειά, δηλαδή, στο διυλιστήριο.

Κανά δυο φορές που έτυχε να αρρωστήσει-όχι τίποτα το σοβαρό, κάποια κρυολογήματα που του ανέβασαν τον πυρετό-δεν ζήτησε άδεια. Άλλωστε, του είχε πει ο υπεύθυνος του τομέα του πως στα αφεντικά δεν άρεσαν και πολύ οι εργάτες που αρρωσταίνουν συχνά.

Ακολουθώντας το συνηθισμένο πρωινό «τελετουργικό», ο Μπάμπης βρέθηκε μετά από λίγη ώρα στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο της γραμμής που θα τον πήγαινε έξω από την πύλη του διυλιστηρίου. Περίπου μισή δρόμος, ότι πρέπει για σκέψη, προγραμματισμό και όνειρα.

Ναι, όνειρα. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι κάτω από τέτοιες συνθήκες ονειρεύονται. Στο λεωφορείο, στο διάλλειμα της δουλειάς, την ώρα που πίνουν τον καφέ τους ή την ώρα που ανακατεύουν με κρασί τα «αχ», τα «πότε», τα «γιατί» και τα δάκρυά τους.

Καθισμένος σε μια θέση του λεωφορείου, χωρίς να το θέλει-λες και το μυαλό ρωτάει-σκέφτηκε τη Μάνια, την καλή του. Έξι χρόνια μαζί. Έξι χρόνια ο ένας για τον άλλον. Με τα καλά και με τα δύσκολα. Με τις έντονες καταιγίδες και τις ατέλειωτες λιακάδες. Με υπομονή και θέληση και με αγάπη που έμοιαζε ανίκητη.

«Μην πας σε παρακαλώ στο διυλιστήριο», του είχε πει πριν από 4 χρόνια όταν της ανακοίνωσε πως βρήκε δουλειά στα «πετρέλαια».

«Είναι βαριά δουλειά. Άσε που είναι και επικίνδυνη. Τόσα ατυχήματα γίνονται. Δεν έχεις ακούσει τίποτα εσύ;».

«Μην ανησυχείς», της είχε πει εκείνος. «Παίρνουν μέτρα προστασίας τώρα. Δεν είναι όπως παλιά και ο μισθός είναι καλός. Άλλωστε, πώς αλλιώς θα μπορέσουμε να πάρουμε κι εκείνη τη βάρκα που λέγαμε; ¨Μάνια¨ θα τη βαφτίσουμε. Έτσι; Θα είναι γαλαζοπράσινη σαν τα μάτια σου».

«Τα ξέρω τα μέτρα προστασίας τους. Μόνο στα χαρτιά. Τα γεύτηκε κι ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Μήπως το ξέχασες;».

Το λεωφορείο άνοιξε τις πόρτες του. «ΣΤΑΣΗ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΟ». Καμιά εικοσαριά νοματέοι κατέβηκαν. Όλοι τους εργάτες στα «πετρέλαια». Ανάμεσά τους κι ο Μπάμπης.

«Καλημέρα ρε Κωστή! Τι κάνει ο γιος σου; Παίζετε καμιά μπαλίτσα; Παντρεύτηκε μωρέ ή ακόμα;».

«Άστα. Μας ξενύχτησε πάλι. Να βγάλει επιτέλους τα δόντια του να ηρεμήσουμε κι εμείς κι αυτός».

Οι μηχανές δούλευαν στο φουλ. Ασταμάτητα. Φόρεσαν τα κράνη τους, υπέγραψαν την ώρα προσέλευσης και ο καθένας στο πόστο του. Μηχανές και οι ίδιοι, τέλεια προγραμματισμένες με σάρκα και οστά.

Κι όμως κάτι έτρεχε. Κάτι αδιευκρίνιστο. Πλανιόταν στον, βαρύ από τη μυρωδιά των υδρογονανθράκων, αέρα και τρυπούσε τα σωθικά. Φαινόταν στα ανήσυχα μάτια των εργατών και στις νευρικές τους κινήσεις. Το΄νιωσε κι ο Μπάμπης.

«Τι έγινε μάστορα; Συμβαίνει κάτι;», ρώτησε με μια μικρή ανησυχία ο Μπάμπης το Νικήτα, τον αρχιμηχανικό της βάρδιας του.

«Τίποτα μικρέ. Όσο έχεις εσύ το μάστορα δίπλα σου μη στενοχωριέσαι για τίποτα», του απάντησε χαμογελώντας ο Νικήτας.

Όμως, ακόμα και το χαμόγελό του Νικήτα, σφιγμένο και αγχωμένο έδειχνε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Νικήτα, δε με πείθεις», επέμεινε ο Μπάμπης.

Ο Νικήτας τον πλησίασε, έβγαλε το κράνος του και σκούπισε τα ιδρωμένα του μαλλιά.

«Να μωρέ. Εκείνη η γαμημένη η βαλβίδα ασφαλείας στον αγωγό του μεθανίου. Κόλλησε πάλι στη βραδινή βάρδια. Αν δεν το είχε πάρει χαμπάρι ο Γιάννης, για δύο λεπτά μιλάμε, θα είχε γίνει εδώ ολοκαύτωμα. Ευτυχώς με ειδοποίησε και τελευταία στιγμή πρόλαβα και σταμάτησα την παροχή. Γι΄αυτό είμαι ακόμα εδώ κι ούτε που ξέρω πότε θα φύγω σήμερα. Άστα. Θυμήθηκα το μεγάλο ατύχημα πριν από 10 χρόνια. Έξι άνθρωποι νεκροί και τρεις σε μόνιμη αναπηρία.  Τους είπα να σταματήσουμε την παραγωγή σ΄εκείνη τη μονάδα αλλά ούτε που να το ακούσουν. Τρέχουν οι παραγγελίες μου είπαν τα μεγάλα αφεντικά. Έκανα τώρα μια πατέντα και λειτουργεί. Δεν ξέρω όμως για πόσο. Έτσι μου΄ρχεται να σηκωθώ και να φύγω. Θα γίνει καμιά στραβή και θα το΄χω βάρος στη συνείδησή μου».

«Καλά ρε μάστορα. Δυο χρόνια τώρα ακούω γι’ αυτή τη κωλοβαλβίδα. Εφιάλτης κατάντησε. Γιατί δεν την αλλά ζουν που να πάρει η ευχή;».

«Γιατί κοστίζει μικρέ. Δεν είναι μόνο η βαλβίδα. Θέλει ξήλωμα όλος ο αγωγός και αντικατάσταση και ότι κοστίζει προκαλεί αλλεργία στα αφεντικά. Άσε που θα μειωθεί η παραγωγή στο 1/3 μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες. Και οι παραγγελίες τρέχουν».

«Κοστίζει; Μόνο οι άγκυρες στην καινούργια τους θαλαμηγό κοστίζουν περισσότερο».

«Άντε, τράβα τώρα και μη σκοτίζεσαι. Θα’ χω το νου μου κι εγώ. Να προσέχετε κι εσείς όμως. Έτσι; Άντε παλικάρι μου. Καλή δύναμη. Κι ο Θεός βοηθός».

Την τελευταία παράκληση, ο Μπάμπης δεν την άκουσε. Ο Νικήτας την είπε ψιθυριστά. Σχεδόν αθόρυβα…

Εν τω μεταξύ, στα κεντρικά γραφεία των ιδιοκτητών του διυλιστηρίου, στον τελευταίο όροφο έφτανε στο τέλος της η έκτακτη συνεδρίαση του ΔΣ. Η βλάβη στη βαλβίδα με ότι μπορούσε να ακολουθήσει θορύβησε πάρα πολύ τους ιδιοκτήτες. Ακούστηκαν κάποιες προτάσεις για σταμάτημα της λειτουργίας της προβληματικής μονάδας και άμεση έναρξη εργασιών αποκατάστασης, μπροστά στον διαφαινόμενο κίνδυνο ενός ατυχήματος με απρόβλεπτες συνέπειες.

Τα μεγάλα αφεντικά τις απέρριψαν. Τα διαφυγόντα κέρδη θα ήταν μεγάλα. Τις παραγγελίες θα τις έπαιρναν άλλοι και οι εποχές δεν σήκωναν τέτοια ρίσκα.

Ο κύβος ερρίφθη. Η λειτουργία θα συνεχιζόταν με δύο αρχιμηχανικούς σε κάθε βάρδια για καλύτερη εποπτεία και άμεση, αν χρειαζόταν, αντίδραση.

Όλα αυτά μέχρι που χτύπησε το κινητό του προέδρου. Αυτό που άκουσε τον έκανε να χάσει προς στιγμήν τη λαλιά του.

«Ανοίξτε την τηλεόραση να δούμε. Έγινε έκρηξη στο διυλιστήριο», είπε με παγωμένη φωνή.

«Μόλις πριν από λίγο σημειώθηκε έκρηξη στο διυλιστήριο. Οι πρώτες πληροφορίες, κάνουν λόγο για 4 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Για κάθε νεώτερο θα διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος με έκτακτες συνδέσεις», είπε ο εκφωνητής του καναλιού.

«Πάρτε τους τηλέφωνο και πείτε τους να το τρενάρουν όσο μπορούν. Ειδοποιείστε να ετοιμάσουν το αεροπλάνο. Φεύγουμε για Ζυρίχη»,διέταξε ο πρόεδρος και σηκώθηκε από την καρέκλα του βρίζοντας.

Η έκρηξη ήταν τόσο μεγάλη που συγκλόνισε την περιοχή γύρω από το διυλιστήριο. Μαύροι καπνοί άρχισαν να καλύπτουν τον ουρανό. Κόσμος πολύς άρχισε σιγά-σιγά να μαζεύεται έξω από το εργοστάσιο. Η πυροσβεστική και τα πρώτα ασθενοφόρα άρχισαν να καταφτάνουν μαζί με τους συγγενείς των εργατών που κατοικούσαν στις γύρω περιοχές.

Το διυλιστήριο, σταμάτησε τη λειτουργία του. Το νέο μαθεύτηκε και στα άλλα διυλιστήρια της ευρύτερης περιοχής. Η αντίδραση των εργαζομένων σ΄αυτά ήταν άμεση. Κατέβασαν τις διακόπτες, παράτησαν τα κράνη τους και με κάθε μέσο προσπαθούσαν να φτάσουν στον τόπο του ατυχήματος.

«Δεν ήταν ατύχημα. Ήταν φόνος εκ προμελέτης» ακούστηκε δυνατά μια φωνή έξω από την πύλη του διυλιστηρίου.

Στους γύρω δρόμους επικρατούσε πραγματικό κομφούζιο. Δημοσιογράφοι και τηλεοπτικά συνεργεία προσπαθούσαν να πλησιάσουν αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να το καταφέρουν.

Το τηλέφωνο της κυρά-Μυρσίνης, της μάνας του Μπάμπη, χτυπούσε επίμονα.

«Ποιος να΄ναι τέτοια ώρα; Θα μου καεί το φαΐ», μονολόγησε καθώς σήκωνε το τηλέφωνο.

Ήταν η Μάνια. Με τρεμάμενη φωνή της ανακοίνωσε το δυσάρεστο. Το ακουστικό της έπεσε από τα χέρια. Μάταια προσπαθούσε η Μάνια, φωνάζοντας, να επικοινωνήσει μαζί της.

Η κυρά-Μυρσίνη, πέρασε από την κουζίνα, έσβησε το φαγητό, έβαλε στην τσάντα της μια φωτογραφία του γιου της και βγήκε σα χαμένη από το σπίτι.

Πλέον, όλα τα κανάλια είχαν ζωντανή σύνδεση με τον τόπο του ατυχήματος. Μαρτυρίες διάφορες από παρευρισκόμενους έδιναν κι έπαιρναν.

Άρχισαν και οι πρώτες δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων.

Εργαζόμενοι από άλλα διυλιστήρια έφταναν σιγά-σιγά και η φράση «κάτι πρέπει να κάνουμε», έτρεχε από στόμα σε στόμα.

«Γενική απεργία», «Κατάληψη παντού», «Να λογοδοτήσουν οι ένοχοι», ήταν μερικές από τις κραυγές οργής που άρχισαν να ακούγονται.

«Κάντε στην άκρη να περάσουν οι πυροσβέστες», ακούστηκε μια φωνή μέσα από το διυλιστήριο.

Σιωπή απλώθηκε παντού καθώς, πυροσβέστες κουβαλούσαν σε φορεία εργάτες μέσα από τον τόπο του ατυχήματος. Κανείς δεν μπορούσε ακόμα να ξέρει αν ζούσαν ή είχαν πεθάνει.

Μια αλαφιασμένη ηλικιωμένη γυναίκα, κρατώντας μια φωτογραφία στον κόρφο της προσπαθούσε σπρώχνοντας και φωνάζοντας να πλησιάσει στην πύλη.

«Αφήστε να περάσω. Είναι ο γιος μου εκεί μέσα. Κάντε στην άκρη σας λέω».

Οι πυροσβέστες άφησαν τα φορεία έξω από την πύλη, δίπλα στα ασθενοφόρα και ξαναμπήκαν μέσα.

Η κυρά-Μυρσίνη επιτέλους έφτασε κοντά. Το βλέμμα της καρφώθηκε στο ακριανό φορείο. Τρικλίζοντας, με τα χέρια κατεβασμένα, κρατώντας σφιχτά στο ένα της χέρι τη φωτογραφία, έφτασε κοντά στο φορείο.

Κανείς μέχρι τότε δεν είχε ξανακούσει τέτοια κραυγή, σαν αυτή που έβγαλε η δόλια η μάνα, αντικρίζοντας πάνω στο φορείο τον μισοκαμένο γιο της.

Όλοι σώπασαν για να ακούσουν το μοιρολόι της.

«Κόκκινο γαρούφαλλό μου/γιατί μ΄άφηκες;

 Γω σε πότιζα με δάκρυ/και μαράθηκες.

 Γω σε πότιζα με δάκρυ/και μαράθηκες».

Ένα χέρι ένιωσε να την ακουμπά και να προσπαθεί να τη σηκώσει. Η Μάνια, μάταια προσπαθούσε, κλαίγοντας κι εκείνη, να την απομακρύνει.

Η κυρά_Μυρσίνη, σκούπισε τα δάκρυά της, άφησε τη φωτογραφία πάνω στο νεκρό παιδί της και σηκώθηκε όρθια.

«Ένα μόνο θέλω γιε μου. Να είσαι ο τελευταίος», είπε και απομακρύνθηκε στηριζόμενη στον ώμο της Μάνιας.

Πλέον, ούτε έβλεπε ούτε άκουγε τους ανθρώπους γύρω της. Άλλοι έβριζαν, άλλοι σκορπούσαν απειλές και κατάρες. Εκείνη πλέον δε ζούσε. Μόνο ανέπνεε.

Η κυρά-Μυρσίνη, πέθανε μαζί με το γιο της…

ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑ Οταν χρεοκοπούν τα «πρότυπα» του καπιταλισμού

Από παλιότερη κινητοποίηση εργαζομένων στη Στοκχόλμη της Σουηδίας ενάντια στις περικοπές στα επιδόματα ανεργίας

Associated Press

Πριν λίγες μέρες η ιστοσελίδα της Οργάνωσης Μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΥΔΑΠ ανέφερε σαν παράδειγμα το ότι στη Σουηδία η υδροδότηση, που είναι στην αρμοδιότητα των δήμων, λειτουργεί χωρίς κέρδος. Συγκεκριμένα έγραφε: «Αδιανόητη είναι για τους Σκανδιναβούς η σκέψη ότι κάποιος μπορεί να έχει κέρδος από την εκμετάλλευση της υδροδότησης. Το απαγορεύει άλλωστε και η νομοθεσία αυτών των χωρών». Και παρακάτω αναφερόταν στην προσπάθεια που έγινε από τους φιλελεύθερους της Σουηδίας στο Δήμο του Μάλμε για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης, η οποία σταμάτησε με την εκλογή σοσιαλδημοκρατών. Αυτό είναι πια πάγιο, αλλά και ξεπερασμένο επιχείρημα των οπορτουνιστών ότι για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός και οι συντηρητικοί διαχειριστές.

Να μας συγχωρούν, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τους διαψεύσουμε, αφού στη Δανία, όπου εφαρμόστηκε αντιδραστική μεταρρύθμιση, ανάλογη με τον «Καλλικράτη», πριν μάλιστα από την Ελλάδα, η νομοθεσία άλλαξε σε μια νύχτα όταν το απαίτησαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι μόνο η ύδρευση, αλλά και η ενέργεια, το σύστημα αποχέτευσης, τα σκουπίδια, οι συγκοινωνίες και η καθαριότητα καθώς και κάθε άλλη υπηρεσία ιδιωτικοποιήθηκαν με πρωτοβουλία κυβέρνησης και δήμων. Μάλιστα, σε όλα αυτά πρωτοστάτησαν οι σοσιαλδημοκράτες. Ανάλογα μέτρα προετοιμάζονται κι αυτήν την περίοδο και θα ενταθούν στη Σουηδία μετά τις εκλογές. Ηδη η επιτροπή«σοφών» για την Κοινωνική Ασφάλιση αυτήν τη βδομάδα ομόφωνα προτείνει (με τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων που την αποτελούν) αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 69 από τα 65 έτη σήμερα.

Την ίδια στιγμή στη Δανία σειρά έχουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία, αφού δήμοι και περιφέρειες θέλουν να αναθέσουν τη διαχείρισή τους σε ιδιωτικές εταιρείες. Στη διαχείριση, εκτός από καθαριότητα ή φύλαξη, εντάσσεται και η δυνατότητα ο ιδιώτης να αναλαμβάνει την πρόσληψη εκπαιδευτικών, τη μισθοδοσία και την ίδια τη διεύθυνση του σχολείου.

Οι δήμοι εξελίσσονται σε στυγνούς εργοδότες και πλασιέ των εργολάβων

Ενας από τους πιο σίγουρους τρόπους κερδοφορίας για τους καπιταλιστές στη Σκανδιναβία είναι η ανάληψη διαχείρισης κρατικού ή δημοτικού έργου. Δηλαδή αναλαμβάνουν μετά από πλειστηριασμό τη διαχείριση ενός τομέα, έχοντας σίγουρο εισόδημα από τα λεφτά των φορολογουμένων και χρησιμοποιώντας τις εγκαταστάσεις και τα κτίρια των δήμων που είναι λαϊκή περιουσία.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την καθαριότητα. Ο δήμος είχε δικό του τμήμα που έκανε αυτή τη δουλειά. Τώρα την αναθέτουν μετά από πλειστηριασμό σε μια ιδιωτική εταιρεία που υπόσχεται ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά φτηνότερα. Ο δήμος κλείνει το σχετικό τμήμα και απολύει όλους τους εργαζόμενους. Ο ανάδοχος του έργου τούς καλεί πίσω και τους εκβιάζει ότι αν θέλουν να τους προσλάβει, θα πρέπει να δεχτούν αισθητές μισθολογικές μειώσεις και νέα σύμβαση με λιγότερα δικαιώματα. Ετσι σπάνε και οι συλλογικές συμβάσεις και κάθε κεκτημένο δικαίωμα. Μάλιστα, η πείρα λέει ότι αυτοί οι ανάδοχοι προσλαμβάνουν ελάχιστους από τους παλιούς εργάτες και συμπληρώνουν τις υπόλοιπες θέσεις εργασίας ενοικιάζοντας εργάτες, κατά το πλείστον μετανάστες χωρίς δικαιώματα, από τα δουλεμπορικά γραφεία που ξεπετιούνται σαν μανιτάρια.

Από το 2009 έως το 2012 απολύθηκαν πάνω από 30.000 δημοτικοί υπάλληλοι και σήμερα ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Μόνο το 2013 απολύθηκαν 700 δάσκαλοι. Οι δήμοι δηλαδή συγκαταλέγονται στους στυγνότερους εργοδότες και χρησιμοποιούνται σαν μοχλός για την παράδοση όλων των υπηρεσιών στους ιδιώτες.

Μαζικές απολύσεις και στον ιδιωτικό τομέα

Παράλληλα με την κρατική και τοπική διοίκηση έχουμε εξελίξεις και στον ιδιωτικό τομέα αφού οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις μεταφέρουν τα τμήματα παραγωγής σε χώρες με φτηνότερο εργατικό δυναμικό και μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης. Αλλωστε, αυτό ήταν και το νόημα με την ελευθερία κίνησης κεφαλαίου που περιλαμβάνεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις διάφορες οδηγίες που την εξειδίκευσαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δανέζικη εταιρεία αλλαντικών «Danish Crown», που έχει μεταφέρει τα σφαγεία της στην Πολωνία, απολύοντας εκατοντάδες εργαζόμενους και απειλεί κατ’ εξακολούθηση τους λίγους που έχουν απομείνει στο τελευταίο σφαγείο ότι αν δεν δεχτούν μειώσεις μισθών, θα το κλείσει και αυτό.

Εχουμε έτσι τα τελευταία χρόνια μαζικές απολύσεις σε όλες τις σκανδιναβικές χώρες. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, απολύθηκαν πρόσφατα 390 βιομηχανικοί εργάτες στη «Volvo Bussar» στο Saffle, 230 εργαζόμενοι στη χαρτοβιομηχανία «Holmenspappersbruk» στο Hallstavik, 220 εργαζόμενοι στη «Swedwood» στο Tibro και 650 εργαζόμενοι στη «Sony Mobile» στη Lund. Στη Νορβηγία έγιναν απολύσεις στην αλιευτική βιομηχανία και στα λιμάνια και στη Δανία έχουμε χιλιάδες απολύσεις στις τράπεζες και σε μεγάλες εταιρείες, ακόμα και της πράσινης οικονομίας όπως η «Vestas» και η «Siemens», στις συγκοινωνίες, στην οικοδομή.

Η δε δανέζικη ναυτιλία είναι από τις ισχυρότερες στον κόσμο, όμως κι εδώ όπως και στην Ελλάδα τα ναυπηγεία έκλεισαν και τα καράβια κατασκευάζονται στην Ασία.

Mε οδηγίες της ΕΕ εισάγουν σύγχρονους δούλους για να σπάσουν τις συλλογικές συμβάσεις

Υπάρχουν όμως και κλάδοι κύρια στον τομέα των υπηρεσιών που αντικειμενικά δρουν εντός της Δανίας και εκεί φροντίζουν οι καπιταλιστές, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις διά μέσου της μετανάστευσης να εισάγονται ελεύθερα φτηνότεροι εργάτες από άλλες χώρες και έτσι να σπάνε οι όποιες κατακτημένες συλλογικές συμβάσεις και να ενισχύεται η τάση να φτηναίνει η εργατική δύναμη, γεγονός αντικειμενικά αναγκαίο προκειμένου το κεφάλαιο να αντεπεξέρχεται στις δυσχέρειες του ανταγωνισμού ως προς την αναπαραγωγή του, αυξάνοντας τον όγκο των κερδών του έτσι που να έχει αντιστάθμισμα στην πτώση του ποσοστού κέρδους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατασκευή δικτύου μετρό στην Κοπεγχάγη, που αποτελεί το μεγαλύτερο έργο των τελευταίων χρόνων με κόστος πάνω από 22 δισ. κορόνες και κύριο επενδυτή το Δήμο Κοπεγχάγης, έργο στο οποίο δεν δουλεύει ούτε ένας Δανός. Εκτός από ελάχιστες διοικητικές θέσεις, όλες οι άλλες καλύπτονται από εισαγόμενους εργάτες, ανάμεσά τους και Ελληνες με μειωμένους μισθούς και δικαιώματα.

Ιδιαίτερα αισθητή είναι η ανεργία στους νέους, που σε υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας ξεπερνάει το 20%.

Στην ίδια κατεύθυνση η δανέζικη κυβέρνηση έκοψε μια σειρά άλλα επιδόματα όπως τις πρόωρες αναπηρικές συντάξεις, επιδόματα ατόμων με ειδικές ανάγκες, φοιτητικά επιδόματα κ.ά., με αποτέλεσμα να αυξηθούν συνολικά τα άτομα που έχουν ανάγκη από δουλειά και εισόδημα. Υπολογίζεται σήμερα ότι εκτός από τους επίσημα 170.000 ανέργους, πάνω από 850.000 βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας. Στη δε Σουηδία η ανεργία τραβά την ανηφόρα και στους νέους κάτω των 25 ετών έχει φτάσει το 22,9%.

Ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα στη Δανία από την κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών που στηρίζουν και οι «Πρασινοκόκκινοι»

Στη Δανία η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που στηρίζεται και από τους «Πρασινοκόκκινους» (αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του ΚΕΑ), φρόντισε με κατάλληλα μέτρα να αλλοιωθούν τα κριτήρια για το χαρακτηρισμό του ανέργου και έτσι το επίσημο ποσοστό ανεργίας μειώθηκε αισθητά. Ακόμα και μισή μέρα το μήνα να δουλέψει κάποιος, πλέον δεν θεωρείται άνεργος, αλλά απασχολούμενος. Oι «Πρασινοκόκκινοι» επίσης είχαν υποσχεθεί ότι αν δεν λυνόταν το πρόβλημα της επιδότησης των ανέργων, δεν θα ψήφιζαν τον προϋπολογισμό και θα έπεφτε η κυβέρνηση. Την τελευταία στιγμή βέβαια …υπέγραψαν και 34.000 άνεργοι έμειναν χωρίς επίδομα.

Κι εκεί τεμπέληδες…

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω μέτρα, κυβερνήσεις, ΕΕ, κεφάλαιο εξαπέλυσαν μια καλά οργανωμένη ιδεολογική επίθεση, ότι οι Δανοί δεν είναι παραγωγικοί (με βάση τα επίσημα στοιχεία η Δανία είναι πρώτη σε παραγωγικότητα), ότι εκμεταλλεύονται το Κράτος Πρόνοιας, ότι το μορφωτικό επίπεδο δεν είναι ικανοποιητικό και ότι οι περισσότεροι είναι κακομαθημένοι και απαιτούν τα παράλογα. Ετσι έγινε υποχρεωτικό όλοι οι άνεργοι να μετέχουν σε ειδικά μελετημένα σεμινάρια που σκοπό είχαν την ενσωμάτωση και την πλήρη υποταγή στα αιτήματα της εργοδοσίας. Από αυτά τα σεμινάρια θησαυρίζουν διάφοροι σύμβουλοι που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αντιεπιστημονικές θεωρίες και προσπαθούν να επιβάλουν στους ανέργους αντιδραστικές απόψεις και να τους κάνουν να αισθάνονται ένοχοι και υπεύθυνοι που ζουν σε βάρος της κοινωνίας. Σε όλα αυτά τα σεμινάρια έχει ενεργό συμμετοχή ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Για όσο διάστημα κάποιος μετέχει σε τέτοιο σεμινάριο, δεν θεωρείται άνεργος, αλλά υπό εκπαίδευση.

Προσφέρει …δωρεάν ψυχολόγους ο εργοδοτικός συνδικαλισμός

Χαρακτηριστικό δείγμα υποκρισίας του εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και των δήμων είναι το ότι έχει γίνει πια συνήθεια κάθε φορά που έχουμε μαζικές απολύσεις να διαθέτουν δωρεάν ψυχολόγους για να βοηθήσουν τους απολυμένους να ξεπεράσουν το σοκ της απόλυσης, όπως λένε. Καλλιεργούν μαζικά την αντίληψη ότι οι απολυμένοι φταίνε για την ανεργία, ότι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και ότι πρέπει να την ανακτήσουν.

Παράλληλα, οι δήμοι, επειδή έχουν έλλειψη προσωπικού λόγω των απολύσεων, αναθέτουν τη διαχείριση της επανένταξης των ανέργων στην αγορά εργασίας σε δουλεμπορικά «γραφεία ενοικιάσεως ανθρώπινου δυναμικού», με το δικαιολογητικό ότι στοιχίζει φτηνότερα και τα γραφεία αυτά μπορούν ευκολότερα να τους βρουν δουλειά. Σαν καινοτόμα λύση κάποιο τέτοιο «γραφείο» είχε σοφιστεί την προβολή των ανέργων στη βιτρίνα του να αναδεικνύουν στους υποψήφιους εργοδότες τους τα ….προσόντα τους.

Από το Γενάρη του 2014 η κυβέρνηση αποφάσισε ότι όλοι οι άνεργοι, για να έχουν δικαίωμα επιδότησης, θα πρέπει να προσφέρουν στην κοινωνία, κάνοντας τις καλούμενες εργασίες κοινής ωφέλειας, που σημαίνει να σκουπίζουν τους δρόμους και τα πάρκα. Προκλητικά, η σοσιαλδημοκράτισσα υπ. Εργασίας δήλωσε: «Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα ένας άνεργος γιατρός να σκουπίζει τις ακαθαρσίες των σκύλων, αφού απαιτεί επίδομα».

Μονόδρομος για τους εργαζόμενους ο άλλος δρόμος ανάπτυξης

Για όλα αυτά πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μπροστά στις εκλογές με τον κάθε άνεργο, τον κάθε εργαζόμενο, το μετανάστη, τον κάθε νέο που υποφέρει από τις συνέπειες της ανεργίας ή από το φόβο της απόλυσης ότι δεν αποτελεί μονόδρομο ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που έχει συνέπεια οι (επίσημα) άνεργοι στην ΕΕ να έχουν φτάσει τα 27 εκατ. Οτι υπάρχει άλλος δρόμος με ισχυρό ΚΚΕ παντού, για εργατική αντιπολίτευση, για να μπουν εμπόδια, για να ανοίξει δρόμο με λαϊκή συμμαχία για την αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, για τη Λαϊκή Εξουσία.

 

Πάνος Απέργης
ΤΟ Σκανδιναβίας του ΚΚΕ

Κατηγορούμενος ο πρώην δήμαρχος Ραχών Ικαρίας γιατί δεν μίσθωσε παραλία σε ιδιώτη!

Από παλαιότερη κινητοποίηση στην Ικαρία

Στον εισαγγελέα καλούνται να παρουσιαστούν οι πρώην δήμαρχος, αντιδήμαρχο και ένας δημοτικό σύμβοςλος Ραχών Ικαρίας που είχαν εκλεχτεί με τη στήριξη του ΚΚΕ, γιατί αρνήθηκαν να μισθώσουν αιγιαλό και παραλία σε ιδιώτη που ήθελε να τοποθετήσει καθίσματα και ομπρέλες καθώς και να λειτουργήσει τροχήλατο αναψυκτήριο!  Ο Δήμος θα εισέπραττε το 20% επί των εσόδων από αυτή την επιχειρηματική δραστηριότητα και οι δημότες θα έπρεπε να πληρώνουν για το δικαίωμα στην κολύμβηση σε αυτή την περιοχή. Αντί αυτού, ο Δήμος διέπραξε το «επαχθές έγκλημα» να τοποθετήσει καθίσματα και ομπρέλες τις οποίες οι δημότες χρησιμοποιούσαν δωρεάν.

Ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών Σάμου, απέστειλε στους παραπάνω κλητήριο θέσπισμα με το οποίο τους κατηγορεί ότι δεν εφάρμοσαν την αριθμ. 1038460/2439/Β0010/15.4.2009 ΚΥΑ των υφυπουργών Οικονομικών και Εσωτερικών. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας πρωτοστάτησε στις εκλογές του 2010 ώστε ο Καλλικρατικός πλέον Δήμος Ικαρίας να μην έχει κομμουνιστή δήμαρχο. Το ίδιο έκαναν στο δεύτερο γύρο και σε αγαστή συνεργασία οι δημοτικές παρατάξεις που στήριζαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και οι Οικολόγοι Πράσινοι, και τα κατάφεραν αφού για λίγες εκατοντάδες ψήφων ο υποψήφιος κομμουνιστής Δήμαρχος έχασε το Δήμο Ικαρίας.

Στον σημερινό Δήμο Σαρωνικού που έχει Δήμαρχο που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ η «αξιοποίηση» του αιγιαλού και της παραλίας γίνεται με διαφορετικό τρόπο. Τον Απρίλη του 2011 το Δημοτικό Συμβούλιο Σαρωνικού υλοποιώντας την ίδια Υπουργική Απόφαση ανέθεσε τη μίσθωση αιγιαλού και παραλίας που του είχε παραχωρήσει η Εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ) στη περιοχή της Αναβύσσου.

Η διαφορά μεταξύ της ΕΤΑ, που εκμεταλλεύονταν αυτές τις παραλίες και του Δήμου Σαρωνικού είναι ότι η πρώτη εισέπραττε ετήσια μισθώματα 21.000 ευρώ ενώ ο δεύτερος εισέπραττε ετήσια μισθώματα 30.000 ευρώ. Αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς είναι ότι οι δημότες πλήρωναν μεγαλύτερο εισιτήριο για να έχουν πρόσβαση στη παραλία.

Αυτή είναι μια διαφορά στη διαχείριση του αιγιαλού και της παραλίας μεταξύ της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και των λοιπών δημοτικών παρατάξεων.

Ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ εκφράζοντας την πλειοψηφία του οργάνου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) τον περασμένο Γενάρη έστειλε επιστολή στους Υπουργούς Οικονομικών και Εσωτερικών κάνοντας έκκληση να επιταχύνουν τις διαδικασίες παραχώρησης των παραλιών στους κατά τόπους δήμους ώστε όπως ανέφερε: «Να μην προκύψουν δυσάρεστες εκπλήξεις το καλοκαίρι του 2014».

Η συγκυβέρνηση ανταποκρίθηκε άμεσα και εξέδωσε την αριθμ. Δ10Β1027032ΕΞ2014/1033/11.2.2014 ΚΥΑ με τίτλο «Απευθείας παραχώρηση με αντάλλαγμα, του δικαιώματος απλής χρήσης αιγιαλού, παραλίας, όχθης και παράχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και πλεύσιμων ποταμών στους ΟΤΑ Α’ βαθμού».

Το ζήτημα είναι τι πολιτικές θα ασκηθούν; Για τη «Λαϊκή Συσπείρωση» η απάντηση είναι προφανής. Η ρήξη με την ανωτέρω ΚΥΑ είναι σαφής ανεξάρτητη της τρομοκρατίας που θα εξαπολύσουν οι διάφοροι (Υπουργοί, Γεν. Γραμματείς Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, εισαγγελείς κλπ).

 

από 902.gr

Το συγκλονιστικό γράμμα του Έλληνα από τη Βραζιλία

 

 

Μπέλο Οριζοντε, Δευτέρα 17.06.2013

Αγαπητέ φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαίωματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες, να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου ειναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα εχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι του για το οποίο πληρώνει κατα μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλέυει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απέξω γιατί ο φόρος εισαγωής ειναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί εισαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκ. δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Όσον αφορά στη διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλ στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου θα αλλάξουμε, λέει,επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δισ. δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 243 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς την στιγμή γύρω στις 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα του. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.

 

πηγή :   ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

«Φάτε… ληγμένα»!

Γράφει    ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν από τέσσερα χρόνια, άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε κάθε γειτονιά της Αθήνας, σε κάθε πόλη, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά, τα ενεχυροδανειστήρια.

Η «σωτηρία του Εθνους» απέκτησε όλη αυτήν την περίοδο το έμβλημα που αξίζει στους εμπνευστές της: Τους… σαράφηδες!

Η Ελλάδα έζησε και ζει με έμβλημα το σύγχρονο μαυραγοριτισμό. Πορεύτηκε και πορεύεται με πυξίδα την τυμβωρυχία που συντελείται ακόμα και στο υπέδαφος του πόνου, της δυστυχίας και της ανασφάλειας. Οι «σωτήρες» οδήγησαν πλατιά στρώματα του λαού να πασχίζουν να ζήσουν βάζοντας για ενέχυρο από τις χρυσές βέρες τους μέχρι… τα χρυσά τους δόντια.

Από χτες το «success story» της κυβέρνησης πήρε τη νέα σκυτάλη σε αυτήν την αέναη για τον ελληνικό λαό ανάβαση στο Γολγοθά του κοινωνικού μαρτυρίου: Τα «ληγμένα τρόφιμα»! Τέθηκε, δηλαδή, σε εφαρμογή η προ μηνών εκδοθείσα κυβερνητική διάταξη, η οποία αναφέρει τα εξής:

«…Επιτρέπεται – αναφέρεται – η διάθεση τροφίμων περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, πλην όσων προσδιορίζονται από την κείμενη νομοθεσία ως ευαλλοίωτα, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα και σε πινακίδα που θα αναρτάται σε αυτά, θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα, η φράση ΤΡΟΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ».

Σημείωση: Ο χρόνος περασμένης διατηρησιμότητας κυμαίνεται από μία βδομάδα μέχρι τρεις μήνες!

Με άλλα λόγια:

Η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, των Στουρνάρα – Γεωργιάδη, των Μητσοτάκη – Μιχελάκη, παρέχει την άδεια στα σούπερ μάρκετ να πουλάνε «ληγμένα τρόφιμα» και ικανοποιεί το χρόνιο αίτημα των βιομηχάνων να προωθούν τα ληγμένα προϊόντα τους σε «φιλάνθρωπες», σε «φιλολαϊκές» και σε «προσιτές» τιμές…

Οπως γίνεται αντιληπτό, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κρεσέντο… «κοινωνικής πολιτικής»!

Προϋπόθεση, βέβαια, αυτής της «κοινωνικής πολιτικής» τους είναι να σου έχουν λεηλατήσει το εισόδημα. Να έχουν εξαθλιώσει το λαό. Να έχουν εξαναγκάσει τα λαϊκά στρώματα στην έσχατη ένδεια. Να έχουν δημιουργήσει αμέτρητες ουρές ανθρώπων που μετρούν λεπτό το λεπτό, για να εξασφαλίσουν το φαγητό της μέρας. Να έχουν σπείρει σε όλη την επικράτεια εικόνες θυμάτων της ασιτίας που τους κατάντησαν να αναζητούν ένα κομμάτι ψωμί στους κάδους με τα ληγμένα και πεταμένα τρόφιμα, που ψάχνουν φαγητό στους σκουπιδοτενεκέδες!

Και αφού οι κυβερνώντες μας έχουν διαπράξει όλα αυτά κι άλλα τόσα, μετά, με ύφος καλού Σαμαρείτη, απευθύνονται στους πεινασμένους και στους μισοπεινασμένους και τους λένε: «Φάτε… ληγμένα»!

Ο «ανθρωπισμός» τους δεν έχει όριο. Δημιούργησαν εκατομμύρια υποσιτιζόμενους και, αφού τους δημιούργησαν, τώρα τους προσφέρουν και ως «πελάτες» στα μονοπώλια. Τι υπέροχος και αγγελικά πλασμένος ο κόσμος του κέρδους! Πρώτα μετατρέπεις τους ανθρώπους σε πεινασμένους. Μετά πουλάς στους πεινασμένους τα «ληγμένα» σου και τους ζητάς να σε ευγνωμονούν γιατί τους τα πούλησες… φτηνά!

Γνωστά πράγματα, θα πει κάποιος. Πάντα η φτώχεια μας ήταν η πηγή του πλούτου τους. Πάντα η τάξη των κηφήνων παρασιτούσε πάνω στο σώμα της κοινωνίας. Αυτό που δε γνωρίζαμε είναι ότι η τάξη των κηφήνων έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό εξαχρείωσης που όχι μόνο έχει οδηγήσει ανθρώπους να ζουν σαν τα «ποντίκια», αλλά ότι το φωνάζει κιόλας. Το διατυμπανίζει!

Πανομοιότυπα, ο «πολιτισμός», η ξετσιπωσιά, η αγριότητα που εκπροσωπούν οι πολιτικοί ταγοί της τάξης των κηφήνων, δεν μπορεί να προκαλεί έκπληξη. Αυτές ήταν και είναι οι «αρχές» τους.

Μόνο που τώρα το διαλαλούν κιόλας! Τώρα πια (και δεν είναι μικρό πράγμα) γι’ αυτόν τον ωμό αμοραλισμό, για την πολιτική και ηθική τους σαπίλα, για το γεγονός ότι – απροσχημάτιστα – φέρονται στους ανθρώπους που οι ίδιοι οδήγησαν στην ανέχεια σαν σε «σκυλιά», για το ειδεχθές έγκλημα ότι φέρονται στους ανθρώπους σαν σε «ζώα», που για την επιβίωσή τους φτιάχτηκαν ειδικά ράφια με τη σήμανση «ληγμένα»,

έχουν φτάσει στο σημείο – οι κηφήνες – να διεκδικούν πλέον και το παράσημο της «ζωοφιλίας»!

«Καθίστε ήσυχα… »

 

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Πάνω από 56.000 επιχειρήσεις έβαλαν «λουκέτο» μόνο μέσα στους πρώτους 4 μήνες του 2012.

Μόνο μέσα στο προηγούμενο δεκαήμερο έκλεισαν τα «Costa Coffe», η Citibank ανακοίνωσε «λουκέτο» σε 16 υποκαταστήματα, η NEOSET οδεύει στο άρθρο 99, τα ΙΚΕΑ μειώνουν τους μισθούς των εργαζομένων.

Οσο για τους εργάτες του Σκαραμαγκά μετρούν 42 μήνες απλήρωτοι και οι χαλυβουργοί της «Χαλυβουργίας» Ασπροπύργου, εκεί που ο Σαμαράς και ο Δένδιας έστειλαν τα ΜΑΤ στην υπηρεσία του βιομήχανου Μάνεση εναντίον των απεργών

(σ.σ.: «για να ανοίξει το εργοστάσιο», όπως είπαν),

ο Μάνεσης από τις 12 Νοέμβρη έβαλε «λουκέτο» στο εργοστάσιο στέλνοντας τους εργάτες σε υποχρεωτική διαθεσιμότητα.

 

Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά;

Μα φυσικά το… ΠΑΜΕ. Και το ΚΚΕ.

Και γιατί ευθύνονται;

Μα διότι «δεν κάθονται ήσυχα». «Φωνασκούν», «διαμαρτύρονται», «απεργούν» και εν γένει εμποδίζουν την «ανάπτυξη» της χώρας.

Η οποία χώρα βρίσκεται σε φάση «επανεκκίνησης». Το βεβαιώνουν οι ταγοί της. Αυτοί που κάνουν «αναδιαρθρώσεις», που ψηφίζουν μνημόνια, και «ανοίγουν» επαγγέλματα – αλλά που το μόνο «επάγγελμα» που έχουν ανοίξει είναι αυτό της… ανεργίας.

«Καθίστε ήσυχα», λοιπόν…

Για το καλό της χώρας. Μιας χώρας, της Ελλάδας, που κάθε τρεις και λίγο τη «σώζουν». Που – κατά το σποτάκι του κυρίου πρωθυπουργού – «τώρα ξεκινάει».

Αλλά που με την πολιτική που ακολουθείται, το μόνο που ο λαός της έχει να περιμένει, αν τους ακούσει και «κάτσει ήσυχα», είναι ό,τι ακριβώς μας υποσχέθηκε ο κ. Στουρνάρας:

«Τώρα – κατά τον κ. Στουρνάρα – αρχίζουν τα δύσκολα»…

Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία επομένως. Αν όλα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα ήταν τα «εύκολα», τότε πίσω από τα «δύσκολα» που μας τάζει η κυβέρνηση, και που ο λαός πρέπει «να κάτσει ήσυχα» και να τα υποδεχτεί αδιαμαρτύρητα,

μια μόνο «ησυχία» είναι αυτή που ακολουθεί: Του νεκροταφείου δικαιωμάτων, ονείρων και ψυχών.

Τα είπε «κολοκοτρωναίικα»…

Τρίζουν τα κόκαλα του Κολοκοτρώνη…

 

 

Θα τρίζουν τα κόκαλα του Κολοκοτρώνη με τον τρόπο που τον επικαλέστηκε ο  Άρης Σπηλιωτόπουλος στην εκπομπή των κ. Λυριτζή και Οικονόμου στον ΣΚΑΪ.

«Θα το πω κολοκοτρωναίικα», είπε. «Πρέπει να μονιάξουμε. Εάν δεν σταματήσουν οι άδικες απεργίες, εάν δεν σταματήσουν κάποιοι να καλούν το λαό να μην ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, τίποτα δεν θα καταφέρουμε» και συνεχίζει ακάθεκτος «αν δεν είχαμε μονιάξει δεν θα νικούσαμε στη μάχη στον Γοργοπόταμο».

Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε δηλαδή. Στην Επανάσταση του 1821 ο ένας εμφύλιος διαδεχόταν τον άλλο. Οι αιτίες είχαν ταξικό χαρακτήρα. Στην Κατοχή μόνιαξαν όλοι μαζί; Και ο λαός και οι κυβερνώντες; Γιατί, απ’ όσο ξέρουμε, το μεγαλύτερο μέρος της αστικής τάξης τότε το είχε βάλει στα πόδια μαζί με το χρυσό της Ελλάδας και γύρισε μετά την απελευθέρωση, για να σφάξει το λαό μαζί με τους Εγγλέζους και τους ταγματασφαλίτες.

Δεν περιμέναμε βεβαίως να μη στοχοποιήσει το ΚΚΕ και το κάλεσμά του προς το λαό για απειθαρχία. Αλλά να χρησιμοποιεί τόσο αισχρά τους αγώνες του λαού και τους χιλιάδες νεκρούς που έδωσε για την ελευθερία του πάει πολύ. Παίζει και με το μυαλό μας και με την υπομονή μας.

Καλό βόλι …«γέρο του Μοριά»!

 

από 902.gr

Δηλώσεις Αλέκας Παπαρήγα για αποφάσεις Eurogroup

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη διακοπή δρομολογίων του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης

Την εγκατάλειψη και τη συγκοινωνιακή απομόνωση της επαρχίας Λαγκαδά καταδικάζει με ανακοίνωσή της η Νομαρχιακή Επιτροπή Υπαίθρου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ.

Όπως τονίζει η ανακοίνωση:

«Στους εργαζόμενους του Λαγκαδά κοντά στα τόσα προβλήματα που γεννά η οικονομική καπιταλιστική κρίση και η βάρβαρη πολιτική της τρικομματικής συγκυβέρνησης, προστίθεται τώρα και ο αποκλεισμός τους, η αδυναμία μετακίνησης και μεταφοράς.

Οι σημερινές εξελίξεις, με την ανακοίνωση διακοπής επ’ αόριστο των δρομολογίων του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, η διαφαινόμενη παρόμοια εξέλιξη με τη μεταφορά μαθητών, καθώς και η απειλή να συμβεί το ίδιο και με τον ΟΑΣΘ, αποκαλύπτει με τραγικό τρόπο τις συνέπειες των μέτρων της βαρβαρότητας, αλλά και πού οδηγεί η «ελεύθερη» οικονομία και η παράδοση σε ιδιώτες (με μόνο φυσικά κίνητρο το κέρδος) του δικαιώματος για ελεύθερη και φτηνή συγκοινωνία για το λαό. Στην πράξη απαγορεύεται η μετακίνηση και η συγκοινωνία για τους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων.

Καλούμε τους εργαζόμενους της επαρχίας Λαγκαδά, που βιώνουν ήδη τις τραγικές συνέπειες της εγκατάλειψης της επαρχίας, εξαιτίας πολιτικών των κυβερνήσεων, της ΕΕ και της πλουτοκρατίας, με την ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια να δοκιμάζει τα όρια χιλιάδων εργατικών και λαϊκών οικογενειών, να σημάνουν γενικό ξεσηκωμό και να απαιτήσουν:

Ούτε μέρα χωρίς συγκοινωνία, άμεση επίλυση του προβλήματος.

Ενιαίο αποκλειστικά Δημόσιο Φορέα Συγκοινωνιών που θα εξασφαλίζει τακτική, συχνή και φτηνή συγκοινωνία για τους εργαζόμενους, που δεν θα μετατρέπει το δικαίωμα αυτό σε αντικείμενο κερδοσκοπίας σε κανέναν ιδιώτη μεγαλοεπιχειρηματία. Δωρεάν μετακινήσεις για ανέργους και μαθητές – φοιτητές.

Οι εργαζόμενοι να μη γίνουν το μπαλάκι στο παιχνίδι και τους εκβιασμούς ανάμεσα σε κυβέρνηση – Περιφέρεια και ΚΤΕΛ – ΟΑΣΘ».

 

 

από  902.gr

 

Εταιρείες «off shore»: Ζουν το μύθο τους στην Ελλάδα!

Γράφει   ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το θέμα αποκαλύφθηκε την περασμένη βδομάδα. Αλλά, περιέργως πως (ή μήπως καθόλου περιέργως…) «χάθηκε».

Ας το υπενθυμίσουμε:

Οι αλλοδαπές εταιρείες που βρίσκονται στην Ελλάδα, οι λεγόμενες «οφ σορ», σύμφωνα με το έγγραφο που παρουσίασε ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης την περασμένη βδομάδα, ανέρχονται στις 21.065. Από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές.

Σύμφωνα με το έγγραφο, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις «οφ σορ» εταιρείες όσον αφορά στις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα εξής:

Το 2003 υποβλήθηκαν 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4,8 δισ. ευρώ.

Το 2004: δηλώσεις 411 – φόρος 3,6 δισ. ευρώ.

Το 2005: δηλώσεις 352 – φόρος 3 δισ. ευρώ.

Το 2006: δηλώσεις 311 – φόρος 3,1 δισ. ευρώ.

Το 2007: δηλώσεις 275 – φόρος 2,8 δισ. ευρώ.

Το 2008: δηλώσεις 239 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.

Το 2009: δηλώσεις 201 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.

Το 2010: δηλώσεις 1177 – φόρος 3,4 δισ. ευρώ.

Το 2011: δηλώσεις 998 – φόρος 0,9 δισ. ευρώ

Το 2012: δηλώσεις 965 – φόρος 0,3 δισ. ευρώ.

Από τα καταπληκτικά αυτά στοιχεία εξάγονται τα εξής καταπληκτικότερα συμπεράσματα:

Πρώτο, από τις «οφ σορ» εταιρείες που λειτουργούν στην Ελλάδα, αυτό που συμβαίνει επί μια ολόκληρη δεκαετία είναι ότι δηλώσεις – ως υποχρεούνται – για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν, καταθέτουν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 (!) από τις 100 «οφ σορ» που λειτουργούν στην Ελλάδα και στη χειρότερη περίπτωση… η μία (!!!) από τις 100 «οφ σορ»!

Δεύτερον: Από το 2010 και μετά, από την εποχή των Μνημονίων δηλαδή και μετά, παρότι ο αριθμός των κατατεθεισών δηλώσεων έχουν έως και πενταπλασιαστεί, ο φόρος που καλούνται να πληρώνουν οι «οφ σορ» έχει μειωθεί έως και… δέκα φορές!

 

Αυτά τα θαυμάσια συμβαίνουν στην Ελλάδα τόσο όσον αφορά το γενικό, δηλαδή

α) τη μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέχρι και από το 99% (!) των «οφ σορ» που λειτουργούν στην Ελλάδα,

όσο και σε ό,τι αφορά το ειδικό, δηλαδή

β) το φόρο που πληρώνουν αυτές που τελικώς υποβάλουν δηλώσεις, ο οποίος φόρος μειώθηκε έως και 92%! Και τούτο μετά την τροποποίηση του νόμου 3091/2002 (με τον οποίο επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες) από το νόμο 3842/2010.

Μια λεπτομέρεια:

Αυτός ο τόσο φιλικός προς τις «οφ σορ» εταιρείες δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 58, τεύχος Α, στις 23/4/2010.

Ηταν την ίδια μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίων…

Κι άλλη λεπτομέρεια:

Αυτά συμβαίνουν σε μια Ελλάδα όπου 30.000 οικογένειες μένουν κάθε μήνα χωρίς ηλεκτρικό, γιατί, λόγω των χαρατσιών επί των ακινήτων, αδυνατούν να πληρώσουν το λογαριασμό και η ΔΕΗ τους κόβει το ρεύμα…

«Καλά Χριστούγεννα»! «Εφεραν» 156,6 δισ. ευρώ – βούτηξαν 202,7 δισ. ευρώ

 

Γράφει    ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Παλιά θα «τρώγαμε με χρυσά κουτάλια», επειδή έβαλαν τη χώρα στην ΕΟΚ.

Στη συνέχεια, θα ζούσαμε «ζωή χαρισάμενη» γιατί βάλανε τη χώρα στην Ευρωζώνη.

Αργότερα, θα κατέβαιναν επί της Γης τα ουρί και τα αγγελάκια του παραδείσου, επειδή μας φέρανε το ευρώ.

Τώρα, καθώς για ευνόητους λόγους τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις τις αποφεύγουν, μας λένε ότι τουλάχιστον θα περάσουμε… «καλά Χριστούγεννα» «σούπερ δόση» (όπως έγραφαν προχτές τα «Νέα»), επειδή μετά την ψήφιση του νέου Μνημονίου και του νέου μνημονιακού προϋπολογισμού έρχεται η δόση του δανείου!

 

Τελικά, είναι έως και διασκεδαστικό να παρακολουθείς τον κατήφορο της χρεοκοπίας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.

Χωρίς αυτό, βέβαια, να μειώνει στο ελάχιστο τον εξοργιστικό χαρακτήρα της διαχρονικής απάτης που αυτό εκπροσωπεί.

 

Ας δούμε μια ακόμα πλευρά αυτής της απάτης:

Ας θεωρήσουμε ότι είναι ακριβή (παρά τα συχνά μαγειρεμένα και τη μη δυνατότητα να διασταυρωθούν) τα στοιχεία τα οποία εμφανίζουν στον προϋπολογισμό. Από τα στοιχεία αυτά, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες (Κρατικός Προϋπολογισμός 2013, Εισηγητική Εκθεση, σελίδα 127) στα τρία χρόνια των Μνημονίων (2010 – 2012) και μέχρι την ψήφιση του προϋπολογισμού, τα χρήματα που με τη μορφή των «σωτήριων» δανείων έχουν εκταμιευθεί από την τρόικα στην Ελλάδα ανέρχονται στα 112,6 δισ. ευρώ.

Τώρα, μας λένε ότι έρχεται η αποκαλούμενη και ως «σούπερ δόση». Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι όντως θα γίνει η εκταμίευση των 44 δισ. ευρώ, όπως οι κυβερνώντες τα υπολογίζουν.

Σε αυτήν την περίπτωση, αν δηλαδή μέχρι το τέλος του χρόνου εκταμιευτεί το ποσό της λεγόμενης «σούπερ δόσης», το σύνολο των χρημάτων που θα έχουν «έρθει» στην Ελλάδα ως απόρροια των Μνημονίων (σ.σ.: και τα οποία, φυσικά, έχουν έρθει για τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες και ουχί για το λαό), δε θα ξεπερνά τα 156,6 δισ. ευρώ.

 

Ας πάμε τώρα στο «ζουμί» της υπόθεσης. Και αυτό, το «ζουμί» βρίσκεται πάλι στον προϋπολογισμό (σελίδα 133).

Εκεί, λοιπόν, υπάρχουν δύο πολύ σημαντικοί πίνακες, όπου παρουσιάζεται αναλυτική κατάσταση με τα χρήματα που έχει κατ’ έτος πληρώσει ο ελληνικός λαός σε κερδοσκόπους και σε τοκογλύφους αυτά τα τρία χρόνια της μνημονιακής «σωτηρίας».

Τι προκύπτει:

Οτι μόνο για την περίοδο 2010 – 2012, η Ελλάδα – τουτέστιν ο ελληνικός λαός – για τόκους, για χρεολύσια, για εξοφλήσεις εντόκων γραμματίων και βραχυπρόθεσμων τίτλων, για τα χρέη των πλουτοκρατών δηλαδή, έχει πληρώσει στους ντόπιους και ξένους «σωτήρες» το ποσό των 202,73 δισ. ευρώ!

 

Με άλλα λόγια:

Πρώτον: Αυτοί που δημιούργησαν τα χρέη, κατά τη μνημονιακή περίοδο 2010 – 2012, μας «έφεραν» δάνεια 156,6 δισ. ευρώ (σ.σ.: που δεν τα «έφεραν» και όλα, μιας και ακόμα περιμένουμε τα 44 δισ. ευρώ της «σούπερ δόσης», ώστε να περάσουμε… «καλά Χριστούγεννα»). Δάνεια που ένα μεγάλο μέρος τους ξαναγύρισε στους δανειστές και το υπόλοιπο το έφαγαν μεταξύ τους οι πλουτοκράτες.

Δεύτερον: Την ίδια ακριβώς περίοδο, εμείς, ο λαός, τους πληρώσαμε από τους μισθούς, τις συντάξεις, από τα δικαιώματα και τελικά από το αίμα της καρδιάς μας, τοκογλυφικά που ανέρχονται στο ύψος των 202,73 δισ. ευρώ!

Αυτό, δε, το αποκαλούν «σωτηρία» της Ελλάδας!

17 δισ. ευρώ σε μισθούς – συντάξεις, 67 δισ. ευρώ σε τοκογλύφους!

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Εισηγητική Εκθεση Προϋπολογισμού 2013, σελίδα 78. Μισθοί και συντάξεις 17,511 δισ. ευρώ. Τόκοι και χρεολύσια 67,197 δισ. ευρώ!

Γιατί «δεν έχει το κράτος» τους;

Γιατί «δε φτάνουν τα λεφτά», για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων και οι συντάξεις των συνταξιούχων που για το επόμενο έτος, με βάση τον Τακτικό Προϋπολογισμό (σελίδα 78 της Εισηγητικής Εκθεσης) έχουν προϋπολογιστεί στα 17,5 δισ. ευρώ;

Γιατί αυτοί οι μισθοί και οι συντάξεις, που «δεν φτάνουν τα λεφτά» για να πληρωθούν, μέσα σε ένα χρόνο, από το 2012 στο 2013, περικόπτονται ακόμα κατά 2 δισ. ευρώ;

Γιατί ματώνει ο ελληνικός λαός, από ένα «τρίτο Μνημόνιο» που έρχεται να προσθέσει την ταφόπλακα στη σφαγή που προηγήθηκε όλη την προηγούμενη τριετία;

Η απάντηση δίνεται από τους ίδιους τους δήμιους του ελληνικού λαού. Από αυτούς που αύριο αναμένεται να υπερψηφίσουν τον προϋπολογισμό του 2013, για να «σώσουν» – για μια ακόμα φορά – τη χώρα.

Ομολογούν οι ίδιοι ποιους «σώζουν» στην πραγματικότητα. Ομολογούν οι ίδιοι για ποιους δουλεύουν. Ομολογούν οι ίδιοι όχι μόνο από ποιους τα παίρνουν, αλλά και σε ποιους τα δίνουν.

Στην ίδια σελίδα, την σελίδα 78 του Κρατικού Προϋπολογισμού 2013, στον Πίνακα 3.9, περιγράφουν με ακρίβεια ποιος κερδίζει από τον αδίστακτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον των λαϊκών στρωμάτων.

Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό τους, λοιπόν, μόνο μέσα στο 2013 έχουν προβλέψει ότι θα καταβάλουν σε τόκους και σε χρεολύσια για την ικανοποίηση κάθε λογής ντόπιων και ξένων τοκογλύφων που έπαιξαν και παίζουν με το δημόσιο χρέος της χώρας, το ποσό των τουλάχιστον 67,197 δισ. ευρώ!

 

Από μια οικονομία, δηλαδή, που το ΑΕΠ της, μετά από τη συνεχή βύθιση που της έχουν προκαλέσει τα μέτρα, μόλις και μετά βίας θα φτάσει το 2013 στα 193 δισ. ευρώ, οι «σωτήρες» παρέχουν πάνω από το 1/3 αυτού του ΑΕΠ σε δανειστές, σε πιστωτές, σε κερδοσκόπους και σε «αλογομούρηδες» που στοιχηματίζουν πάνω στη λεγόμενη «βιωσιμότητα» του χρέους!

Λεηλατούν το λαό, αποφάσισαν να του επιβάλουν ακόμα 19 δισ. ευρώ νέα μέτρα μέχρι το 2016, και μέσα σε μια χρονιά, το 2013 δίνουν 67 δισ. ευρώ και πλέον στους τοκογλύφους, για την αποπληρωμή ενός χρέους – Λερναία Υδρα!

Για ένα χρέος που δεν το προκάλεσε ο λαός, αλλά το πληρώνει!

Για ένα χρέος που δεν μειώνεται, αλλά μεγαλώνει!

Για ένα χρέος που δεν δανείζονται για την αποπληρωμή του, αλλά που δανείζονται για τη ρευστότητα των κεφαλαιοκρατών και για την αέναη πληρωμή του (στο πολλαπλάσιο) από το λαό!

«Ανεμος»… κοπανιστός

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Η κυβέρνηση του κ. Ολάντ ανακοίνωσε μέτρα λιτότητας ύψους 20 δισ. ευρώ, με αυξήσεις στον ΦΠΑ και ψαλίδισμα σωρείας κοινωνικών δαπανών που πλήττουν ευθέως τα λαϊκά στρώματα της Γαλλίας.

Η εξήγηση του… σοσιαλιστή προέδρου είναι ότι έτσι θα επιτευχθούν οι αναγκαίες φοροελαφρύνσεις για τους επιχειρηματίες, ώστε να βελτιωθεί η «ανταγωνιστικότητα» της Γαλλίας.

Εν ολίγοις, η «ανταγωνιστικότητα» της Γαλλίας (όπως και της Ελλάδας) περνάει μέσα από αύξηση φόρων στο λαό και την αντίστοιχη μείωση φόρων στα μονοπώλια.

Κατόπιν αυτών, είναι περισσότερο από προφανές ότι με την άνοδο του κ. Ολάντ στον προεδρικό θώκο της Γαλλίας ένας «νέος άνεμος φυσάει στην ΕΕ»…

 

Η Ολλανδία δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα με το δημόσιο χρέος της που αν και διαρκώς αυξανόμενο εντούτοις κινείται ακόμα περίπου στο 70% του ΑΕΠ της.

Αντιμετωπίζει όμως τεράστιο πρόβλημα με το ιδιωτικό της χρέος

(σ.σ.: η καπιταλιστική κρίση έχει πολλούς τρόπους για να εκδηλωθεί)

το οποίο έχει εκτιναχτεί στο 300% μιας και εκεί απ’ ό,τι φαίνεται οι «τεμπέληδες» Ολλανδοί (κατά το πρότυπο των «τεμπέληδων» Ελλήνων) δανείζονταν αφειδώς…

Τι κάνει λοιπόν η νέα κυβέρνηση «σωτηρίας» της Ολλανδίας, την οποία απαρτίζουν το κόμμα των Φιλελευθέρων και το κόμμα των Εργατικών; Το πολύ απλό – και μάλιστα χωρίς Μνημόνια:

Επιβάλλουν νέες περικοπές και μέτρα λιτότητας ύψους 16 δισ. ευρώ, τα οποία σημειωτέον αποτέλεσαν την αιτία να καταρρεύσει η προηγούμενη κυβέρνηση, να γίνουν εκλογές και να αναδειχτεί η νέα κυβέρνηση. Κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν εκείνοι που προεκλογικά «διαφωνούσαν» με τα μέτρα, αλλά τώρα τα επιβάλλουν…

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κομισιόν, που δόθηκαν τέλη Οκτώβρη στη δημοσιότητα, πάνω από 43 εκατομμύρια άνθρωποι στην ΕΕ κυριολεκτικά λιμοκτονούν, αφού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το φαγητό της ημέρας και πάνω από 116 εκατομμύρια επιβιώνουν στα όρια της φτώχειας.

Επίσης, ο αριθμός των αστέγων είναι πλέον απροσδιόριστος στην ΕΕ και ξεπερνά κατά πολύ τα 4,1 εκατομμύρια που είχε εκτιμηθεί ο αριθμός τους το 2010.

Οσον αφορά τα παιδιά, ο αριθμός τους εντός της ΕΕ, που ζουν στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό, ξεπερνά τα 25 εκατομμύρια.

Τι κάνει για όλα αυτά η ΕΕ;

Σύμφωνα με εισήγηση του Μπαρόζο, η Κομισιόν προχωρά στη σύσταση Ταμείου για τη «βοήθεια», λέει, των απόρων, των φτωχών και των αστέγων της ΕΕ. Το «Ταμείο Βοήθειας» θα χρηματοδοτηθεί για την περίοδο 2014 – 2020, με το ποσό των 2,5 δισ. ευρώ.

Τουτέστιν, τα χρήματα που αναλογούν μέσα στα 7 αυτά χρόνια για καθέναν από τα 116 εκατομμύρια (τουλάχιστον) των απόρων της ΕΕ, ώστε να «βοηθηθούν», για να εξασφαλίσουν τροφή και στέγη, ανέρχονται ημερησίως κατ’ άτομο στα… 0,008 λεπτά του ευρώ!

Φόροι: Συν 20% στους εργαζόμενους, μείον 40% στους πλουτοκράτες!

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Οταν μιλούν οι ίδιοι για τη βαρβαρότητά τους, όταν ομολογούν οι ίδιοι, με τον πιο επίσημο τρόπο και στα πιο επίσημα κείμενά τους, τον ταξικά αδίστακτο χαρακτήρα της πολιτικής τους,

τα δικά μας λόγια περιττεύουν.

Στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού, στη σελίδα 75, τα λένε όλα σε μια μόλις παράγραφο:

Το 2012 έναντι του 2011, από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, δηλαδή από τη φοροληστεία του ελληνικού λαού, από το γεγονός ότι κατέβασαν το αφορολόγητο στα 5.000 ευρώ με συνέπεια να φορολογούν ακόμα και το επίδομα ανεργίας του ανέργου (!), τα έσοδα

«αναμένεται να αυξηθούν κατά 19,9%».

Την ίδια στιγμή, όμως, από τη φορολογία νομικών προσώπων, δηλαδή από τη φορολογία των εταιρειών, που έχουν φροντίσει να τους μειώσουν κι άλλο τους φορολογικούς συντελεστές επί των κερδών τους, τα έσοδα

«θα εμφανίσουν μείωση κατά 40,4%»!!!

 

Αυτό, για όσους δε γνωρίζουν,

άλλοτε το λένε «δίκαιη κατανομή των βαρών»,

άλλοτε «φορολογική δικαιοσύνη»,

άλλοτε «αναπτυξιακή πολιτική»,

κι όποτε ξεμένουν από τέτοιες προκλητικές και εξοργιστικές μπαρούφες, το αποκαλούν… «σωτηρία».

«Εδώ που φτάσαμε»

Μας λένε ότι «πρέπει» να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα μέτρα γιατί

«δε γίνεται αλλιώς».

Απαντάμε:

«Μόνο αλλιώς γίνεται»! Γιατί, το μόνο σίγουρο πια, είναι ότι «δε γίνεται έτσι». Εδώ και τρία χρόνια, η φτώχεια, η χρεοκοπία, η καταστροφή, η ανεργία, η απελπισία, τα πάντα βοούν:

Να ζήσουμε, να επιβιώσουμε, να υπάρξουμε, έτσι όπως μας λένε αυτοί, δε γίνεται.

 

Μας λένε ότι αντιλαμβάνονται, δήθεν, και ότι νοιάζονται, τάχα, για το γεγονός ότι τα μέτρα είναι άδικα, σκληρά, εξοντωτικά. Αλλά, όμως, ότι «εδώ που φτάσαμε», τα μέτρα «πρέπει» να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν.

Απαντάμε:

«Φτάνει και ως εδώ»!

Γιατί «εδώ που είμαστε, εσείς μας φτάσατε». Γιατί κάθε φορά, στο όνομα του «εδώ που φτάσαμε», εσείς, οι υπεύθυνοι που μας οδηγήσατε ως εδώ, οι αρχιτέκτονες του «εδώ που φτάσαμε», μας σπρώχνετε στο επόμενο και χειρότερο «εδώ που φτάσαμε» κι από κει στο μεθεπόμενο «εδώ που φτάσαμε» που είναι τρισχειρότερο από το προηγούμενο κ.ο.κ.

Από το «εδώ που μας καταντήσατε», από το «εδώ που μας φτάσατε», λοιπόν, από αυτόν το διαρκή κατήφορο, μια διέξοδος υπάρχει: Μεταβολή και ακριβώς αντίθετη πορεία από εκείνη που μας έφτασε ως εδώ.

 

Μας λένε ότι «πρέπει» να ψηφιστούν τα μέτρα γιατί, αν δεν ψηφιστούν, κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει μετά, κανείς δεν ξέρει «τι θα γίνει μετά».

Απαντάμε:

Αν αυτά τα μέτρα ψηφιστούν, αν αυτά τα μέτρα εφαρμοστούν, αρκεί μια ματιά γύρω μας απ’ όσα προηγήθηκαν για να καταλάβουμε ότι μετά «δε θα υπάρχει μετά»!

Μετά, αν αυτά τα μέτρα εφαρμοστούν, θα υπάρχουν μόνο ερείπια. Πλήρης εξανδραποδισμός. Ολοκαύτωμα για εκατομμύρια ανθρώπων του λαού.

Για να μείνει ζωντανό το «μετά»,

η μόνη ελπίδα να υπάρξει το «μετά»,

είναι τώρα αυτά τα μέτρα να καταψηφιστούν. Να ακυρωθούν. Να αχρηστευτούν.

Κι αυτό θα γίνει μόνο από ένα λαό αποφασισμένο να αντισταθεί στους εκβιασμούς, στις απειλές και την τρομοκρατία, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί και να επιβάλει το δίκιο του, που (σ.σ.: «εδώ που φτάσαμε»…) δεν ισοδυναμεί με τίποτα λιγότερο, πια, από το ίδιο το δικαίωμά του στη ζωή.

Η «ανταγωνιστικότητα» και οι απολύσεις της «Φορντ»

Τα «αγαθά» της ανταγωνιστικότητας καλούνται να απολαύσουν οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία του Βελγίου, της Βρετανίας και της Ιταλίας. Μέσα σε δύο μέρες έγινε γνωστό ότι η «Ford» κλείνει τα εργοστάσιά της στο Γκενκ του Βελγίου (4.300 εργαζόμενοι), στο Ντάγκεναμ (1.000 εργαζόμενοι) και το Σαουθάμπτον (500 εργαζόμενοι) της Βρετανίας. Την περασμένη Πέμπτη, εξάλλου, η διοίκηση της ιταλικής «Fiat» ανακοίνωσε την απόλυση 2.000 εργαζομένων του εργοστασίου Πομιλιάνο Ντ΄ Αρκο, έξω από τη Νάπολη.

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ των εργαζομένων που θα χάσουν τη δουλειά τους είναι πολύ μεγαλύτερος, αν ληφθεί υπόψη ότι μαζί με τα συγκεκριμένα εργοστάσια θα κλείσουν και μια σειρά επιχειρήσεων που λειτουργούν υπεργολαβικά. Μόνο στην περίπτωση του Γκενκ υπολογίζεται ότι από το κλείσιμο του εργοστασίου της «Ford» θα τεθεί σε άμεσο κίνδυνο η δουλειά 10.500 εργαζομένων στις υπεργολαβίες!

Οσο για τους λόγους που οδηγούν τις αυτοκινητοβιομηχανίες σ’ αυτές τις αναδιαρθρώσεις, ο πρόεδρος της Ενωσης των Φλαμανδών εργοδοτών Voka, Τζο Λίμπεερ, ήταν σαφής: «Για την αντιμετώπιση του ανταγωνισμού με το εξωτερικό, οι μισθολογικές δαπάνες των επιχειρήσεων πρέπει να μειωθούν δραστικά».

ΟΜΩΣ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ του εργοστασίου της «Ford» στο Γκενκ είναι και ένα πικρό «μάθημα» για τους ίδιους τους εργαζόμενους που πριν δύο χρόνια εμπιστεύθηκαν τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές και συμφώνησαν σε μειώσεις αποδοχών και αύξηση των ωρών εργασίας για να σώσουν δήθεν τις θέσεις εργασίας…

Αξίζει να σημειωθεί για τη «Ford», σύμφωνα με τα οικονομικά στοιχεία για το 2011, τα λειτουργικά της κέρδη προ φόρων έφτασαν τα 8,8 δισ. δολάρια ή 1,51 δολάρια ανά μετοχή, αύξηση 463 εκατ. δολαρίων από το 2010. Τα έσοδα άγγιξαν τα 20,2 δισ. δολάρια, αύξηση 13,7 δισ. από το 2010, ενώ τα καθαρά κέρδη ανήλθαν σε 6,3 δισ. δολάρια, αύξηση κατά 1 δισ. από το 2010.

ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ότι το θέμα για τα μονοπώλια είναι πού θα βρουν τις καλύτερες προϋποθέσεις για την αύξηση των κερδών τους και εν προκειμένω, στο πλαίσιο της «ανταγωνιστικότητας», πού θα βρουν φθηνότερα εργατικά χέρια, δηλαδή φθηνότερη εργατική δύναμη. Σύμφωνα με πληροφορίες, η «Ford» προσανατολίζεται στη μεταφορά των γραμμών παραγωγής στο εργοστάσιό της στη Σεβίλλη της Ισπανίας, όπου στο πλαίσιο των προγραμμάτων μείωσης του χρέους και του ελλείμματος σημειώθηκε μια μεγάλη μείωση του μισθού εργασίας.

Τέλος, θα πρέπει να αναμένεται πολύ σύντομα να λειτουργήσει το γνωστό ντόμινο όπου η μια μετά την άλλη οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα προχωρούν σε παρόμοιες «αναδιαρθρώσεις» της παραγωγής τους, με κλεισίματα μονάδων και απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, εν ονόματι της μείωσης του «κόστους παραγωγής».

από  τον ριζοσπάστη

Ανάκαμψη;

 

από  black bedlam

 

 

Δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη, ούτε για το κεφάλαιο.

Το διάβασα στον Ριζοσπάστη με τίτλο «Τέρμα πια στις αυταπάτες»  ΕΔΩ
Αφορά την  «Ford» στο Βέλγιο, που έκλεισε και πέταξε στο δρόμο πάνω από 4.000 εργαζόμενους.

Η εταιρία επέλεξε να αναθέσει την παραγωγή του μοντέλου  «Mondeo» στην Βαλένθια στην Ισπανία.

Ο λόγος κατανοητός, στην Ισπανία τα μεροκάματα είναι πλέον πολύ χαμηλά και τείνουν ακόμη

προς τα κάτω.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα λένε, την μείωση του κόστους παραγωγής. 

Αυτό που έχει σαν αποτέλεσμα είναι η αύξηση του ποσοστού κέρδους του καπιταλιστή και όχι την μείωση της αξίας του εμπορεύματος.
Η μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης δεν θα μετακυλίσει στην αγορά, δεν θα φτάσει ποτέ

στις τσέπες των εργαζομένων που είναι οι εν δυνάμει καταναλωτές .

Μην κάνουμε το λάθος και πιστέψουμε, ότι αφού ο εργαζόμενος θα πληρώνεται με λιγότερα,

άρα και το εμπόρευμα θα βγει στην αγορά φθηνότερα.

Και ας το δούμε στη χώρα μας. 
Με τις μείωσεις των μισθών και ημερομισθίων που έχουν συντελεστεί, έχετε δει να πέφτουν οι τιμές 

των  προϊόντων  στα ράφια;

Το μεγαλύτερο κέρδος τους κυνηγούν οι βιομήχανοι, προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα 

στην δύνη της  κρίσης τους, να εξασφαλίσουν την συμμετοχή τους  στο παιγνίδι του  ανταγωνισμού,

να συνεχίσουν την κερδοφορία τους,να υπερασπιστούν  την υπόστασή τους .

Αλλά ούτε και αυτό μπορούν πλέον να το διαχειριστούν αποτελεσματικά.

Μιλάμε πολλές φορές για την ανάκαμψη,θεωρόντας την αυτονόητη ακόμη και ό

ταν λέμε ότι θα είναι ισχνή και βραχύβια

 Ποια ανάκαμψη;
Το κεφάλαιο λέει, επιχειρεί να ανακάμψει  παίρνοντας τα μέτρα που επιβάλλει στις εργασιακές σχέσεις.

Αλλά μπορεί να απεγκλωβιστεί άραγε από αυτήν την μέγκενη του καπιταλιστικού δρόμου

ανάπτυξης και των αντικειμενικών του αποτελεσμάτων;

Η κρίση είναι τέτοια και τόσο αδιέξοδη για τους ίδιους του κεφαλαιοκράτες, που σήμερα

είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν μέρος του συσσωρευμένου κεφαλαίου, κλείνοντας

βιομηχανικές μονάδες, στέλνοντας στην ανεργία,στην ομηρία και τον αφανισμό εκατομμύρια

εργαζόμενους, «εξασφαλίζοντας» στους εργαζόμενους που απομένουν μισθούς φτώχειας και πείνας,

εξαναγκάζοντας  τους στην απόλυτη εξαθλίωση.

Αυτό που εμφανίζεται στην σημερινή πραγματικότητα, είναι ότι παρά τα όποια μέτρα και ό

χι μόνον στις χώρες της ΕΕ, η κρίση και η ύφεση εξαπλώνονται και βαθαίνουν.
Αυτή είναι η Αντικειμενική, η  νομοτελειακή εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. 
Αυτός είναι ο καπιταλισμός!
Αλλά είναι δυνατόν τα μέτρα που παίρνονται να ενισχύσουν  την ανταγωνιστικότητα,

να θωρακίσουν την κερδοφορία, να οδηγήσουν  στην ανάκαμψη του κεφαλαίου;

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η αδυναμία να επενδυθούν ώστε να συνεχίσουν να

αποδίδουν κέρδη στους βιομήχανους, είναι εμφανής.

Κάτω από την πίεση της υπερσυσσώρευσης και της υπερπαραγωγής, κάτω από την ανάγκη

των μεταξύ τους ανταγωνισμών, λόγω και της ανάπτυξης της τεχνολογίας, είναι υποχρεωμένοι

σήμερα πλέον να καταστρέψουν αυτό το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο.

Εδώ είναι που δίνεται  η μεγάλη μάχη. 
Για το ποιες επιχειρήσεις θα επικρατήσουν, ποιες οικονομίες θα κυριαρχήσουν.

Καθώς κλείνουν αναγκαστικά, μην μπορώντας να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό πολλές

μεγάλες μονοπωλιακές και πολυεθνικές  επιχειρήσεις, πετούν στους δρόμους τους εργαζόμενους. 
Παράλληλα και εμπρός στην ανάγκη του ανταγωνισμού,  οι εναπομείνασες επιχειρήσεις χτυπούν

μισθούς και μεροκάματα και με την συμμαχία των πολιτικών τους εκπροσώπων, επιβάλλουν 

και όλα τα άλλα μέτρα, στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια ….

Βγάζουν στο σφυρί την ζωή των εργαζομένων,των λαϊκών οικογενειών .

Αυτό, δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο το γνωρίζουμε, όμως σε μια παγκόσμια  αγορά εργασίας,

τέτοια που οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε την αναπαραγωγή της εργατικής

τους δύναμης και με εκατομμύρια ανέργους σε όλο τον κόσμο, πώς και από πού θα προκύψει η ανάκαμψη του κεφαλαίου;

Με λίγα λόγια οι εργάτες, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Μ.Βρετανίας,

της Πορτογαλίας,της Ιταλίας,της Ιρλανδίας, ακόμη και της Γερμανίας στην οποία εκατομμύρια

εργαζόμενων δουλεύουν για 400 ευρώ, ακόμη και της πρώην  κραταιάς οικονομίας της Ιαπωνίας,

που οι δείκτες έχουν πάρει την κατρακύλα με επίσης εκατομμύρια ανέργους και πολίτες που ζουν

κάτω από το όριο της φτώχειας, πώς θα επέλθει η ανάκαμψη;

Στα σχέδιά τους είναι η Κινεζοποίηση μισθών και ημερομισθίων.
Τα προηγούμενα όμως χρόνια, όταν ο Κινέζος δούλευε για ένα πιάτο ρύζι, το παραγόμενο προϊόν

διοχετεύονταν στις εύρωστες οικονομικά χώρες.
Σήμερα τα εκατομμύρια των εργαζομένων ανά τον κόσμο, οι τεράστιες δυνατότητες παραγωγής

λόγω της τεχνολογίας που δεν επιτρέπει να γυρίσουμε πίσω,τα εμπορεύματα που θα παράγονται

με μισθούς πείνας, πού και σε ποιες αγορές θα διοχετευθούν.
Οι 4.000 απολυμένοι της «Ford» στο Βέλγιο,δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν το νέο μοντέλο 
«Mondeo» αλλά και οι εργαζόμενοι με τα μεροκάματα της πείνας στην Βαλένθια, επίσης δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν το Mondeo.

Είναι η μόνη αλήθεια:  
«Ο Καπιταλισμός σήμερα δεν έχει ούτε ένα ξεροκόμματο να πετάξει για να εξαγοράσει συνειδήσεις».
 (Παφίλης  στην Βουλή)

Το σχέδιο είναι καλά επεξεργασμένο για την ικανοποίηση των αναγκών της πλουτοκρατίας.
Ένα σχέδιο που θα έχει τις βάσεις του στα αποκαΐδια των λαϊκών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ένα σχέδιο όμως που δεν μπορεί να  οδηγήσει σε διέξοδο από την κρίση, ούτε τις ίδιες τις πολυεθνικές,

ούτε το ίδιο το κεφάλαιο. 

Η μία κρίση θα καβαλάει την άλλη, χωρίς ανάκαμψη, ή με ψευδεπίγραφες ανακάμψεις κατασκευασμένων αριθμών.

Όσο ο λαός θα ανέχεται τις επιθέσεις τους, όσο ο λαϊκός παράγοντας θα βρίσκεται σε στάση αναμονής,

όσο δεν δίνει την δική του απάντηση και δεν παίρνει την υπόθεση στα δικά του χέρια, όσο εξακολουθεί

να έχει αυταπάτες ότι μπορεί να επανέλθει στα προ της κρίσης μέσω σωτήρων και μέσα στο ίδιο το

καπιταλιστικό σύστημα παρέα με  τα αφεντικά, θα είναι σαν να υπογράφει την καταδίκη του,

την αυτοκαταστροφή του.
Οι κεφαλαιοκράτες δεν πρόκειται από μόνοι τους να παραδώσουν τις επιχειρήσεις τους ούτε ταπρονόμιά τους. 
Θα παλεύουν ακόμη και αν μέσα σε αυτήν την μάχη κάποιοι από αυτούς θα χάνονται.
Έχουν δύο μέτωπα, ένα με τους ανταγωνιστές τους και ένα με τους ταξικούς τους εχθρούς. 
Μόνο που οι ταξικοί εχθροί του κεφαλαίου, είναι ταυτόχρονα και αυτοί που τους παράγουν τον πλούτο.
Και εξοντώνοντάς τους, εξοντώνουν την μηχανή που τους παράγει τον πλούτο. 

Ακόμη και αν μείνουν μόνοι τους, το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα θα εφαρμόσουν, δεν μπορούν

τίποτε άλλο,γιατί ο Σοσιαλισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και  γιατί ο Καπιταλισμός, εξάντλησε τα δικά του ιστορικά όρια.  

Γι΄αυτό ας σταματήσουμε να μιλάμε για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, γιατί μπερδεύουμε και τον Μήτσο.

φτώχεια , ανεργία ,αυταρχισμός – φέρνει δυστυχία ο καπιταλισμός

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Απλώνεται το φάσμα της φτώχειας

ΒΕΡΟΛΙΝΟ.–

Το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης επεκτείνεται συνεχώς στη Γερμανία,

την «ατμομηχανή» της Ευρώπης, με τους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής

ανάπτυξης και δεύτερη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο. Ενας στους έξι

Γερμανούς ή 12,9 εκατ. άνθρωποι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, είναι φτωχοί

ή αντιμετωπίζουν σοβαρό κίνδυνο να ολισθήσουν στη φτώχεια. Επίσης το

15,8% των Γερμανών ζει με χαμηλούς μισθούς που σημαίνει ότι νοικιάζει φθηνά

διαμερίσματα και επιβιώνει με στοιχειώδη τρόφιμα σύμφωνα με τα στοιχεία

της έρευνας του Ομοσπονδιακού Γραφείου Στατιστικής-(Destatis – Statistisches

Bundesamt Deutschland), για τα εισοδήματα των πολιτών το 2010.

Τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν με την ευκαιρία της λεγόμενης Διεθνούς

Ημέρας για την Εξάλειψη της Φτώχειας βάσει των ευρωπαϊκών

στατιστικών, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Σύμφωνα με

αυτά ένας εργαζόμενος κινδυνεύει να ολισθήσει στη φτώχεια όταν κερδίζει

το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που μεταφράζεται για τη Γερμανία

σε 952 ευρώ το μήνα. Οσον αφορά το φύλο και τη φτώχεια, οι γυναίκες είναι

αυτές που απειλούνται περισσότερο (16,8% των γυναικών έναντι 14,9% των

αντρών) ενώ το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 37,1% όσον αφορά τις

μονογονεϊκές οικογένειες, δηλαδή τη μητέρα με παιδιά.

Τέλος, σύμφωνα με την έκθεση, το ποσοστό των Γερμανών που λαμβάνουν

πλέον το επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας αυξήθηκε κατά 5,9% μέχρι τα

τέλη του 2011 ή 844.000 άνθρωποι ηλικίας άνω των 18 ετών. Η πλειονότητα

αυτών είναι ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι άνω των 65 ενώ και σε αυτή την

περίπτωση οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες.

• Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, ένας στους οκτώ ανθρώπους τουπαγκόσμιου πληθυσμού υποσιτίζεται. Το πρόβλημα του υποσιτισμού, της φτώχειας και της ανέχειας είναι πολιτικό ζήτημα και όχι πρόβλημα επάρκειας τροφίμων, είναι μάστιγα που οφείλεται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

 

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

600.000 παιδιά στην πείνα

ΚΑΜΠΕΡΑ.- «Είναι απαράδεκτο και ντροπή σε μία πλούσια χώρα σαν τη

δική μας να μην προσέχει τους μη προνομιούχους», δήλωσε χτες η γενική

διευθύντρια του Αυστραλιανού Συμβουλίου Κοινωνικών Υπηρεσιών

(ACOSS) Δρ. Κασάντρα Γκόλντι, αναφερόμενη στην τελευταία έκθεση του

οργανισμού για την ανέχεια που καταγράφουν πως ένας στους οκτώ

Αυστραλούς – μεταξύ τους 600.000 παιδιά – ζουν κάτω από το όριο

της φτώχειας και αδυνατούν να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες.

Οπως αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης, τα μεγαλύτερα θύματα της

φτώχειας είναι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και τα παιδιά. Μάλιστα συναφής

έκθεση της οργάνωσης «Anglicare Australia», που δημοσιοποιήθηκε χτες,

έκανε ακόμη χειρότερες διαπιστώσεις. Βρήκε πως τρεις στις τέσσερις

οικογένειες παλεύουν καθημερινά να βάλουν αρκετό και ποιοτικό φαγητό

στο τραπέζι και πως ένα στα δέκα παιδιά δεν πάνε σχολείο γιατί οι οικογένειές

τους νιώθουν ένοχες που δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν ούτε ένα κολατσιό.

 

 

Εργα «σωτήρων»…

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της «Γιούνισεφ»:

1) Πάνω από 439.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο

της φτώχειας.

2) Το 37% των φτωχών παιδιών στην Ελλάδα ζουν σε νοικοκυριά

που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες σε θέρμανση.

3) Το 18,4% των φτωχών παιδιών στην Ελλάδα ζουν σε νοικοκυριά

που δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους σε βασικά αγαθά.

Σημειώστε ότι τα στοιχεία αυτά αφορούν στο μήνα Απρίλη του 2012.

Πριν, δηλαδή, εκδηλωθεί το νέο κύμα ανεργίας που τον Ιούλη εκτινάχτηκε

πάνω από 25%.

Πριν επιβληθεί η νέα αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Πριν ανακοινωθούν τα στοιχεία για τις νέες ανατιμήσεις στα βασικά

είδη διατροφής που εκδηλώθηκαν τους μήνες που ακολούθησαν.

Είναι σε αυτή την Ελλάδα,

του μισού εκατομμυρίου υποσιτισμένων και εξαθλιωμένων παιδιών,

που η τρόικα των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη δίνει παραστάσεις «σωτηρίας»

με την τρόικα του Τόμσεν, του Μπαρόζο και του Ντράγκι…

αναδημοσίευση από άρθρα του ριζοσπάστη  19/10/2012

Διαφθορά

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Διαφθορά (1)

Η κυρία Μέρκελ διαπίστωσε σε χτεσινές δηλώσεις της ότι

«το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η διαφθορά».

Γιατί, όμως, να είναι τόσο γενική στις τοποθετήσεις της η καγκελάριος;

Αν θέλει να είναι πιο συγκεκριμένη, την επόμενη φορά που θα μιλήσει

για τη διαφθορά στην Ελλάδα, ας έχει προηγουμένως απευθυνθεί στις

γερμανικές πολυεθνικές.

Π.χ. στη «Ζήμενς», στην «Τίσεν», στην «Daimler»…

Είναι σίγουρο ότι θα έχουν να την τροφοδοτήσουν – έγκυρα – με

πολλά στοιχεία και με πολλές «τεχνικές» σχετικές με το θέμα της

διαφθοράς και της «μίζας» στην Ελλάδα…

Διαφθορά (2)

Καλά η «Ζήμενς», που όπως αποδείχτηκε «λάδωνε» τα 3/4 των χωρών

του ΟΗΕ.

Μήπως, όμως, και με τις 5 νέες υποθέσεις των πολυεθνικών

(«Johnson & Johnson – DePuy», «Smith & Nephew», «Daimler»,

«Alliance One International», «Comverse Technology») που «λάδωναν»

για να κάνουν τις δουλειές τους στην Ελλάδα, είναι διαφορετικά τα πράγματα;

Κάθε άλλο.

Από τα στοιχεία που υπάρχουν, προκύπτει ότι η «μίζα» έφτανε από

Πολωνία, Ρουμανία και Ιράκ μέχρι Κίνα, Ρωσία, Σερβία, Ταϊλάνδη,

Τουρκία και Ουζμπεκιστάν κι από Κιργιστάν, Μοζαμβίκη και Μαλάουι

μέχρι Ακτή Ελεφαντοστού, Λετονία και Ινδονησία.

Για κάποιους το συμπέρασμα, με βάση τα παραπάνω, είναι το εξής:

«Παντού Ελλάδα».

Και προφανώς έτσι είναι. Αν το ψάξεις, όμως, λίγο καλύτερα, το

βαθύτερο συμπέρασμα – που περικλείει και το προηγούμενο,

το αμιγώς «ελληνικό» – είναι τούτο:

Παντού καπιταλισμός…

Δηλαδή, παντού βρωμιά, παντού δυσωδία και παντού «ηθική» αντίστοιχη

εκείνης που αρμόζει στον κόσμο των μονοπωλίων και των «τεχνικών»

που τίθενται στην υπηρεσία της κερδοφορίας τους.