καράβι κόκκινο

τα μαύρα τα μαλλιά μας και αν ασπρίσαν δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά

  • Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω. Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει. Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

  • Γιάννης Ρίτσος

    Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.

  • κώστας βάρναλης

    Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!... Πότε θ' αναστηθούν οι σκοτωμένοι; ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗΣ 20.10.1973

  • ------------------------------- Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα. Τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί; Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα! Και κέρδισε μονάχος το ψωμί -------------------------------- -------------------------------- ''Aν το δίκιο θες, καλέ μου, με το δίκιο του πολέμου θα το βρής. Όπου ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί''
  • κομαντάντε Μάρκος

  • «Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Κομαντάτε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη»
  • μπερτολντ μπρεχτ

    Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός και να που σήμερα μου δείξανε τον κόσμο τους μόνο το ματωμένο δάκτυλό τους είδα μπρος και είπα ευθύς: “μ’αρέσει ο νόμος τους” Τον κόσμο αντίκρυσα μέσ’απ’ τα ρόπαλά τους Στάθηκα κι είδα, ολημερίς με προσοχή. Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους. και σαν με ρώτησαν “σε διασκεδάζει;” είπα “πολύ”! Κι από την ώρα εκείνη, λέω “ναι” σε όλα, κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω. Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα, ό,τι κανένας δεν εγκρίνει το εγκρίνω Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα, μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα: “καλά τους κάνουν -για του έθνους την ομόνοια!” Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές κι ήθελα να φωνάξω “σταματήστε!” Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές, μ’άκουσα να φωνάζω: “Ζήτω!Προχωρήστε!” Δε μου αρέσει η φτήνια και η κακομοιριά Γι’αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου. Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά ταιριάζει, βέβαια-το ξέρω-κι η έγκρισή μου

  • Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας

    Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για τη υπόθεσή του πρέπει προετοιμασμένος να ' ναι : γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί Θα μοιραστεί την ήττα . Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει : γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί .
  • εγκώμιο στον κομμουνισμό – μπέρτολτ μπρέχτ

    Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος. Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις. Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν. Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό. Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα. Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν. Αλλά εμείς ξέρουμε: Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος. Δεν είναι παραφροσύνη, μα Το τέλος της παραφροσύνης. Δεν είναι χάος Μα η τάξη. Είναι το απλό Που είναι δύσκολο να γίνει.
  • οι δικαστές

    Να οι κύριοι δικαστές τους λέμε οι καταπιεστές πως δίκαιο είναι τον λαό τι συμφέρει μα αυτοί δεν ξέρουν ποιο είναι αυτό κι έτσι δικάζουν στο σωρό μέχρι να βάλουν το λαό ολόκληρο στο χέρι
  • ———–

    Εχουνε νομικά βιβλία και διατάγματα Εχουνε φυλακές και οχυρώσεις Εχουνε δεσμοφύλακες και δικαστές Που παίρνουνε πολλά λεφτά κι έτοιμοι για όλα είναι. Μπ. Μπρεχτ
  • ———————

    "Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ο Χίτλερ φυλάκιζε ομοφυλόφιλους δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου"
  • ========================

    Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς. Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι: Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις. Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Έλπιζες τi; Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος; Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες. Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο Δεν έχουμε ελπίδα. Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει Θα χαθούμε. Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε. Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του. Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση. Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.
  • Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους

    Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούν ταπεινό να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος; έχουνε κιόλας φάει. Αν δε νοιαστούν οι ταπεινοί γι' αυτό που είναι ταπεινό ποτέ δεν θα υψωθούν. Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ’ το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες. Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θά 'ρθουν.
  • che

    Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.

  • Αξίζει για ένα όνειρο να ζεις, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει
  • pablo neruda

    όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

  • από το Canto general

    Μπορεί να κόψουν όλα τα λουλούδια, αλλά δεν θα γίνουν ποτέ αφέντες της Άνοιξης
  • κ. καβάφης

    Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
  • κωστής παλαμάς

    Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες και μ’ ονόματα τους κράζουν πονηρά κλέφτες κι απελάτες και προδότες. Τους μισούν οι βασιλιάδες κι όλοι οι τύραννοι κι είναι μέσα στους σκυφτούς τα παλληκάρια κι είναι μες στους κοιμισμένους οι στρατιώτες…” Κ . Παλαμάς στο Δωδεκάλογο του Γύφτου.
  • διαμοιρασμός του blog

    Bookmark and Share
  • διαχείριση

  • on line επισκέπτες

  • ημερολόγιο άρθρων

    Μαΐου 2024
    Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
     12345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    2728293031  
  • Εγγραφή

Archive for the ‘ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς’ Category

H αυτοκρατορία των τύψεων έχει ηγέτη και θύμα εσένα

Posted by redship στο 19 Σεπτεμβρίου , 2013

 

 

άρθρο  του    Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

 

 

Αν είσαι Έλληνας ή Ελληνίδα σήμερα, δεν έχεις ούτε άλλοθι, ούτε επιλογή. Η ετυμηγορία είναι σαφής – είσαι ένοχος ως συνεργός για έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.

Είναι έτοιμη πλέον για σένα η ιστορική καταδίκη, το νοητό κελί των τύψεων, ενοχών και τραυματικών αναμνήσεων. Εκεί, ως έθνος, θα κλειδωθείς για πάντα, για τον Ναζισμό που έθρεψες και επέτρεψες, όπως οι Γερμανοί θα απολογούνται εσαεί, όχι μόνο για αυτά που έκαναν στον Β’ Παγκόσμιο, αλλά και για αυτά που αναθέτουν στις υπάκουες μαφίες που τους υπηρετούν σήμερα στην Ελλάδα.

Σε αυτή τη σκοτεινή, αιώνια φυλακή της βρόμικης εθνικής συνείδησης θα εκτίσεις την ποινή της συνενοχής σου σε να έγκλημα στο οποίο συμμετείχατε, είτε ακούσια, είτε εκούσια, είτε, το λιγότερο ως μάρτυρας, ανίκανος να παρέμβει.

Το εθνικό ποινικό μητρώο της Ελλάδας δεν θα καθαρίσει ποτέ. Για πάντα, όποτε κάποιος από εμάς ή τους απογόνους μας αναφέρεται στις μαύρες μέρες που ζούμε, θα πρέπει να αλλάζει θέμα συζήτησης, ταπεινωμένος.

Θα ντρέπεται, για πολλές γενιές, επειδή σήμερα είναι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως, συνένοχος σε ένα ανθρωπιστικό έγκλημα της τάξης ενός Άουσβιτς.

Θα θυμάται πως η άρχουσα τάξη, και συνεκδοχικά το καθεστώς που υπηρετούμε όλοι, επικαλούμενη το πασπαρτού άλλοθι της κατασκευασμένης κρίσης, για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας, επιβιώνει διώκοντας συστηματικά πρόσφυγες, απαγάγοντας και δολοφονώντας αθώους, εγκλωβίζοντας τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ζητώντας λύτρα από την Ευρώπη για «να μην πεθάνουν της πείνας» εκείνοι που «δεν έχουν χαρτιά».

Τους φυλακίζει σε κολαστήρια, που δεν έχουν φούρνους καύσης νεκρών μόνο και μόνο επειδή ακόμα δεν έχει πεθάνει ικανός αριθμός μεταναστών για να στηθεί εντός της περίφραξης επικερδές νεκροταφείο. Δεν θα αργήσουν όμως οι μνήμες των φούρνων να αναβιώσουν και κυριολεκτικά, όχι μόνο συμβολικά, με μετταλλικά κοντέηνερ που πυρακτώνονταν όλο το καλοκαίρι, προκαλώντας θερμοπληξία σε 10 άτομα που έχει μέσα το καθένα.

Απόπειρες αυτοκτονίας βέβαια, καθώς και άλλες, άμεσα συνδεδεμένες με τις κακουχίες, αρρώστιες μαστίζουν τον φυλακισμένο πληθυσμό που δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Μάλλον έχει, αλλά σαφώς λιγότεροι γιατροί πάνε στην Αμυγδαλέζα το μήνα από όσοι κτηνίατροι επισκέπτονται τη βδομάδα οποιοδήποτε χηροτροφείο.

Μου λες ότι ομιλώ από θέση ισχύος – δεν συναλλάσσομαι καθημερινά μαζί τους. Μα είναι δυνατόν κάποιος να μην έχει συναλλαγεί ποτέ με μετανάστη ή αλλοδαπό ή έστω μέτοικο ή τουρίστα στην Ελλάδα? Πότε άρχισε να μας τρομοκρατεί η ιδέα του ξένου?

Με ρωτάς αν ο ένας παπούς μου ήρθε στην Αθήνα από την Σμύρνη? Ή αν ο άλλος ο παπούς μου βρέθηκε 6 χρονών, ανήλικος μετανάστης, από την ακόμα τότε Τουρκοκρατούμενη Χίο στην Ουρουγουάη? Προσωπικά, όλη μου η οικογένεια, 3 γενιές τώρα, πηγαινο-έρχεται μεταξύ τριών ηπείρων. Τι με ρωτάς? Αν έχω συναναστραφεί με ξένους, όταν έχω εγώ ο ίδιος έχω επιλέξει να είμαι ξένος. Έχω ήδη μεταναστεύσει – για σπουδές και για δουλειές ολόκληρα 7 χρόνια! Αν η έννοια της μετανάστευσης είναι εξωτική και δαιμονοποιημένη για σένα λυπάμαι, αλλά είσαι άνθρωπος πολύ περιορισμένης αντίληψης . Οι άνθρωποι, ολόκληρες φυλές καμιά φορά, αλλάζουν χώρα διαμονής, για πολλούς και διάφορους λόγους, από καταβολής ανθρωπότητας.

Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί τρελένεσαι από την χαρά σου όταν έρχονται κάθε καλοκαίρι εκατομύρια τουρίστες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Απέναντι σε αυτούς είσαι ξαφνικά θετικά προδιατεθιμένος και φιλόξενος επειδή αυτοί σου τα σκάνε? Μόνο όταν είσαι γκαρσόνι και καμαριέρα νιώθεις καλά σε σχέση με ξένους δηλαδή? Όταν μοιράζεσαι το λεωφορείο και συνειδητοποιείς ότι οι συνεπιβάτες σου είναι από άλλη χώρα ταράζεσαι? Γιατί?

Οι μετανάστες επιβαρύνουν την εθνική οικονομία? Πως? Ως άλλοθι για να εισπράξει το Ελληνικό κράτος 162 εκατομύρια ευρώ τον χρόνο στο όνομα τους – άσχετα αν τα κλέβουν οι μαφίες που εσύ ψηφίζεις.

Ή μήπως οι αλλοδαποί που μένουν εδώ δεν πληρώνουν σούπερ μάρκετ, εισιτήρια και φόρους? Πως επιβαρύνουν το κράτος ακριβώς? Δεν φορολογείται η κάθε συναλλαγή τους με 23% ΦΠΑ? Ή μήπως δεν υπάρχει παραοικονομία μεταξύ Ελλήνων και ξαφνικά μας ενοχλούν τα υπαίθρια μικρομάγαζα των ξένων?

Γιατί ξεχνάμε ότι ο αυτόχθων Έλληνας έχει πρόσβαση σε κυκλώματα που δεν έχει ο αλλοδαπός? Ο Έλληνας μπορεί και θα κάνει τις ύποπτες συναλλαγές του και θα φοροδιαφύγει σε άλλα επίπεδα.

Μας ενοχλούνε οι Πακιστανοί ρακοσυλλέκτες που δεν πληρώνουν ΙΚΑ όταν ψάχνουν τα σκουπίδια αλλά όχι οι Γερμανοί που μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και απαιτούν την απόλυτη ισοπέδωση της οποιασδήποτε αξιοπρέπειας του Έλληνα πολίτη στο όνομα ενός Ναζιστικού ιδεώδους μασκαρεμένου με οικονομικό άλλοθι.

Ας μην συζητήσουμε άλλο την οικονομική εκλογίκευση της αθλιότητας. Να μην επιτρέπουμε άλλο τη ψευδαίσθηση ότι είναι αποδεκτό να διώκωνται οι μετανάστες επειδή είναι φτωχοί και άρα η Ελλάδα δεν επωφελείται από την φορολογία τους «αφού δεν έχουν καν φορολογικό μητρώο» όπως λένε τόσοι και τόσοι αυτόκλητοι εφοριακοί υπάλληλοι και πρόθυμοι τοποτηρητές της Μέρκελ.

Να ρωτήσουμε πόσοι Έλληνες βρίσκονται ακριβώς στην ίδια θέση? Οι μισοί και παραπάνω Έλληνες είναι κακομοίρηδες που κρύβονται από το κράτος επειδή δεν μπορούν να καταβάλλουν τους φόρους και τα χαράτσια που απαιτούν οι αποθρασυμένοι κυβερνώντες.

Δεν με ενδιαφέρει ποιοί είναι έγκλειστοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την Ελλάδα. Με ενδιαφέρει μόνο αν κατηγορούνται για κάτι. Μόνο σε κάποιον εισαγγελέα αφορά η υπόθεση και πάλι μόνο εάν κατηγορούνται για κάποια εγκληματική πράξη.

Τι σημαίνει δεν μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους επειδή εκεί έχει πόλεμο? Τι με νοιάζει εμένα ή εσένα? Να μείνουν εδώ. Έχεις πρόβλημα?

Όχι, δεν τους παίρνω σπίτι μου. Τι σημαίνει πάρ’ τους σπίτι σου? Αδέσποτα σκυλιά είναι οι μετανάστες να τους μαζέψω με λουριά? Τους ρώτησες αν θέλουν να συγκατοικήσουν με τα μούτρα μου ή τα δικά σου? Να βγούν εκεί έξω και να ζήσουν θέλουν οι μετανάστες, όπως και σύ, σε δικά τους σπίτια, που θα πληρώνουν όπως μπορούν, όπως ακριβώς και εσύ. Μερικοί θα γίνουν και κλέφτες, άλλοι θα γίνουν και φονιάδες, όπως και είναι και πάμπολλοι Έλληνες ήδη.

Τι θες να μας πεις λοιπόν με το γελοίο επιχείρημα της πιθανής εγκληματικότητας εκ μέρους κάποιων αλλοδαπών? Σάμπως έχει άλλο ειδικό βάρος το πιθανό έγκλημα του αλλοδαπού από το πιθανό έγκλημα του Έλληνα?

Ή μήπως νομίζεις ότι δεν είναι αρκετά επανδρωμένη η Ελληνική Αστυνομία να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό?

Υπαινίσσεσαι ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν έχει ικανό αριθμό δυνάμεων ώστε να αστυνομεύει αποτελεσματικά τους δρόμους αλλά μπορεί να συντηρεί δυνάμεις φρούρησης και καταστολής γύρω από περίφραχτα κοντέηνερ στα οποία στιβάζονται άνθρωποι χωρίς ελεύθερη πρόσβαση σε νερό, ρεύμα και άλλα βασικά επιβίωσης, σε συνθήκες πολύ χειρότερες από ζώων?

Δηλαδή μπορεί να παριστάνει τον δεσμοφύλακα κάποιος σε στρατόπεδα-κολαστήρια αλλά δεν μπορεί να ασκήσει τα ίδια ή ανάλογα καθήκοντα επιβολής της «τάξης και ασφάλειας» στους δρόμους?

Ή μήπως είναι η Ελληνική κοινωνία τόσο σαδιστική που προτιμά να πληρώνει φρουρούς για να βασανίζουν και να ξυλοφορτώνουν ασθενείς που στερούνται τα φάρμακα τους αλλά όχι να πληρώνει τους ίδιους αξιωματικούς για να κάνουν περιπολίες στην πόλη ? Από αυτές θα κέρδιζε συνολικά η Ελληνική κοινωνία και όχι μόνο η τάξη των εταιριών που αναλαμβάνουν μισθοφορικά την λειτουργεία και την εκμετάλλευση των Ελληνικών Άουσβιτς.

Δηλαδή υπάρχουν χρήματα, αλλά όχι για ασφάλεια όλων – μόνο για στρατόπεδα συγκέντρωσης και την παρέα ιδιωτών που πλουτίζει από αυτά.

Οι ελάχιστες παροχές που συντηρούν ζωντανούς τους όμηρους της συνθήκης του Δουβλίνου στα Ελληνικά Άουσβιτς προσφέρονται μέσω απευθείας αναθέσεων από το κράτος που διαχειρίζεται τα Ευρωπαϊκά κονδύλια και τα σπρώχνει προς «ημέτερους» εργολάβους.

Κανείς δεν ξέρει ποιοί είναι αυτοί που έχουν αναλάβει την βρομοδουλειά της συντήρησης των φυλακισμένων, κανείς δεν γνωρίζει ποιοί μοιράζονται μια πίτα 162 εκατομυρίων ευρώ ετησίως, τα οποία προέρχονται από Ευρωπαϊκά κονδύλια.

Διαρκώς γιγαντώνεται η αποτρόπαια εικόνα της Ελλάδας ως αποθήκη ψυχών και χώρα όπου ανθεί το ιδρυματοποιημένο εμπορίο και η κρατική επιχείρηση απαγωγής ανθρώπων για λύτρα.

Το Κέντρο Υποδοχής και το Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης που κατασκευάζονται στο πρώην στρατόπεδο Παραδέλλη, στη Μυτιλήνη, είναι πιστό αντίγραφο της Αμυγδαλέζας.

Ανάπτυξη λοιπόν σημαίνει όλο και περισσότερα, όλο και πιο σύγχρονα Άουσβιτς στην Ελλάδα.

 

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in πολιτικη, χυδαιότητα και φασισμός χέρι-χέρι, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Η επιθυμία σου διαταγή, η ανάγκη σου επιταγή…

Posted by redship στο 28 Ιουλίου , 2011

Θυμάμαι, στην λεγόμενη εποχή των παχιών αγελάδων του καπιταλισμού στην χώρα μας, όταν ήμουν γύρω στα 20 και σπούδαζα διοίκηση επιχειρήσεων(όχι από επιλογή αλλά από σπόντα), μας είχαν πάει «εκπαιδευτική εκδρομή» στο τμήμα Marketing μιας διαφημιστικής εταιρίας, το όνομα της δεν το θυμάμαι.

Ο υπεύθυνος διαφημιστής που ανέλαβε να μας ξεναγήσει στον μαγικό κόσμο της ρεκλάμας, βρήκε το διάολο του, καθώς υπήρχαν πολλές ενστάσεις από εμάς απέναντι στα επιχειρήματα του. Θυμάμαιεκ των βασικών ενστάσεων, ήταν απέναντι στην πεποίθηση του ότι η διαφήμιση και  το μάρκετινγκ, ανακαλύπτουν και καλύπτουν ανάγκες στους ανθρώπους, και όχι, όπως υποστηρίζαμε εμείς, ότι δημιουργούν επιθυμίες στις οποίες με τον καιρό εθιζόμαστε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε, ή να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτές.
Πριν προχωρήσω παρακάτω να ξεκαθαρίσω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ικανοποίηση και την δημιουργία επιθυμιών στους ανθρώπους, αρκεί αυτό να γίνεται σε μια κοινωνία που έχουν καλύψει όλοι τουλάχιστον τις βασικές τους ανάγκες.
Με βάση τώρα την παραπάνω μου διευκρίνιση, και φέρνοντας το ζήτημα στο σήμερα, παρατηρούμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία τόσο ακραία, που ενώ μια μικρή μειοψηφία μπορεί να ικανοποιεί και την πιο ματαιόδοξη της επιθυμία, υπάρχουν μεγάλες μάζες ανθρώπων, ολοένα διογκούμενες, οι οποίοι δεν έχουν καλύψει καν τις βασικές τους ανάγκες. Και δεν μιλάμε για τις ψυχολογικές, αλλά για τις στοιχειώδεις, όπως είναι αυτές τις στέγασης, της διατροφής, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της εκπαίδευσης κλπ.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη μερίδα ανθρώπων, εκείνοι οι βαθιά εθισμένοι στην αναζήτηση της ικανοποίησης των επιθυμιών τους, που όμως βρίσκονται ένα σκαλί πριν τον υποβιβασμό τους στα κοινωνικά εκείνα στρώματα που ανέφερα παραπάνω. Οι άνθρωποι αυτοί, αντί να συνειδητοποιήσουν την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, συνεχίζουν να ζουν προσπαθώντας να διατηρήσουν τον προηγούμενο τρόπο ζωής τους, και όταν ακόμη αποτυγχάνουν, ρίχνουν λίγο τα στάνταρ τους, και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σαν άβουλοι καταναλωτές.
Το πιο επικίνδυνο από όλα όμως, είναι το γεγονός ότι όχι μόνο οι επιθυμίες, στην καταναλωτική μας κοινωνία έχουν αναχθεί τεχνηέντως σε ανάγκες, αλλά ότι οι ανάγκες τείνουν να υποβιβαστούν σε επιθυμίες, που για να ικανοποιηθούν πρέπει να υπάρχει το απαραίτητο αντίτιμο. Έτσι το αναφαίρετο δικαίωμα στην δουλειά, στην στέγαση, στην παιδεία,  στην διατροφή, στην υγεία, μετατρέπεται σταδιακά σε ευκαιρία για όσους μπορούν να ανταπεξέλθουν το κόστος. Επίσης, η «προϊόν υγεία», «προϊόν παιδεία», «προϊόν πρόνοια», σπάει σε πακέτα διαφορετικής ποιότητας, και απευθύνεται σε άτομα διαφορετικής οικονομικής επιφάνειας, καταλύοντας έτσι κανονικά και με το νόμο οποιαδήποτε επίφαση ισότητας υπήρχε στο σύστημα[1].
Εξ αιτίας του εθισμού τώρα στην κατανάλωση και στους κανόνες που διέπουν μια τέτοια κοινωνία , οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας, αντί να επαναστατήσουν απέναντι σε αυτήν την κοινωνική διολίσθηση, έχουν αποδεχθεί ότι τα αγαθά και οι υπηρεσίες μοιράζονται δυσανάλογα με βάσει την οικονομική επιφάνεια του υποκειμένου, ακόμα και όταν αναφερόμαστε στα στοιχειώδη, τα οποία παρέθεσα παραπάνω.
Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω και σήμερα με τον συγκεκριμένο διαφημιστή, άσχετα που δεν θυμάμαι το όνομα του, ούτε καν το όνομα της εταιρίας, και να τον ρωτήσω αν αισθάνεται ικανοποιημένος που καμπάνιες όπως την δική του σε όλον τον κόσμο, κατάφεραν να μας δημιουργήσουν ένα σωρό πλαστές ανάγκες, οι οποίες λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμα και σήμερα ως παρωπίδες για να μην βλέπουμε, ή να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει στα παγκάκια του συνοικιακού μας πάρκου, στα συσσίτια της εκκλησίας, στις υπόγειες διαβάσεις και αλλού.
Για όλους τους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου(καλά το είπα ή θα με κοροϊδεύουν σαν την Τζούλια;), καλά θα κάνουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας το συντομότερο δυνατόν και να αντιδράσουμε, πριν βρεθούμε και εμείς να περιμένουμε σε κάποια ουρά ή να τσακωνόμαστε με το χωροφύλακα για κάποιο παγκάκι.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

————————————————————–

[1] Αυτό Φυσικά δεν είναι κάτι νέο, όμως το χάσμα μέρα με τη μέρα συνεχώς μεγαλώνει

 

 

αναδημοσίευση από γλόμπινγκ

Posted in πολιτισμός, Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!, Το αστικό ιερόμετρο είναι χυδαίο, ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, κόντρα στη σαπίλα που αναδύουν | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

«Μοντέρνα δεσμά»…

Posted by redship στο 22 Μαΐου , 2011

Η είδηση από την Ιταλία είναι πραγματικά συγκλονιστική και έρχεται να επιβεβαιώσει με ανατριχιαστικό τρόπο ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν έχει όρια. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα αποκάλυψε ο ιταλικός Τύπος, Ινδοί και Πακιστανοί μετανάστες αναγκάζονταν να δουλεύουν δέκα έως δώδεκα ώρες τη μέρα μοιράζοντας διαφημιστικά φυλλάδια πόρτα – πόρτα, έχοντας, όμως, στο λαιμό τους ένα κολάρο για να εντοπίζονται μέσω δορυφόρου! Οι σύγχρονοι δουλέμποροι ήταν σε θέση να ελέγχουν διαρκώς πού βρίσκονταν και προς ποια κατεύθυνση μετακινούνταν οι εργάτες – σκλάβοι, φορώντας τους ένα λουρί τελευταίας τεχνολογίας ώστε μέσω του συστήματος GPS να τους παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή! Δεν εντυπωσιάζει μόνο το γεγονός ότι οι καπιταλιστές αξιοποιούν την τεχνολογία για να σφίξουν πιο πολύ τις αλυσίδες γύρω από το λαιμό των σύγχρονων σκλάβων, αλλά ότι δεν έχουν κανένα φραγμό και όριο, προκειμένου να εντείνουν την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Οσο γερνάει και σαπίζει ο καπιταλισμός, όσο οξύνονται οι αντιθέσεις του, τόσο πιο επιθετικός και επικίνδυνος γίνεται για τους λαούς. Το σίγουρο είναι ότι δεν επιδέχεται καμία θεραπεία και εξανθρωπισμό. Μόνο αν συντριβεί κάτω από την οργανωμένη πάλη των λαών μπορεί να ανασάνει και να ελπίζει η ανθρωπότητα.

Posted in "απελευθέρωση της αγοράς", πολιτικη, ριζασπάστης, Η «κοινωνική ειρήνη» τους είναι ο ταξικός τους πόλεμος, Η αστική τάξη είναι ο αντίπαλος, ανάπτυξη για ποιόν;, ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, εκβαρβαρισμός της κοινωνίας, η "δημοκρατία" των αστών, η "ελευθερία" του πολίτη, καπιταλισμός, μετανάστες | Με ετικέτα: , , , , | Leave a Comment »

Εργασία κρεμασμένη στον αντίχειρα

Posted by redship στο 8 Απριλίου , 2011

Ηταν ομάδα οι μονομάχοι; Εκείνοι οι καλογυμνασμένοι δούλοι, ταϊσμένοι γερά, που απ’ τα έγκατα του κάθε Κολοσσαίου – το εξαγώγιμο θέαμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – έβγαιναν να αντιμετωπίσουν τα θηρία κι ύστερα ο ένας τον άλλον ώσπου να τα τινάξουν προς τέρψιν του εξαθλιωμένου όχλου κοινού;

 

Στις οργανωμένες εργολαβίες παραγωγής μονομάχων – μελλοθανάτων, πεδίο δραστηριοποίησης ξεπεσμένων λεγεωνάριων και αποκτηνωμένων απελεύθερων εμπόρων σαρκός, η …εκπαίδευση δεν ήταν αυτή που ηρωικά και εξανθρωπισμένα βλέπουμε στις χολιγουντιανές σαπουνόπερες. Βαριά βιομηχανία της εποχής, τα Κολοσσαία μάντρωναν πλήθη, εκβίαζαν τη δημοφιλία των αυτοκρατόρων, χειραγωγούσαν μάζες με καλλιέργεια των ταπεινότερων ενστίκτων που κρέμονταν εν τέλει στον αντίχειρα του ηγέτη. Στις υπερπαραγωγές του θεάματος μύθων, με τίμημα την πραγματική και πνευματική «ανθρωποφαγία», σ’ αυτό το θυσιαστήριο των ανθρώπινων δυνατοτήτων, οι θεατές δεν πλήρωναν εισιτήριο. Αντίθετα, σε καιρούς χαλεπούς, πένητες αλλά νομιμοποιητικοί της δύναμης του ηγέτη, μαγιά των λεγεώνων του imperium, αμείβονταν κιόλας με καρβέλια ψωμί. Η μεσαία και ανώτερη τάξη της εποχής στοιχημάτιζε! Ενίοτε επένδυε κιόλας επιχορηγώντας «σχολές» μονομάχων και αξιοποιώντας το κεφάλαιο δούλων κι αιχμαλώτων που κατείχε.

 

Στα έγκατα των θεάτρων, στο ριάλιτι της εποχής, οι μονομάχοι εκπαιδεύονταν στην αγριότερη της επιβίωσης, εμπλουτίζοντας την …τέχνη τους με όση θεατρικότητα τυχόν θα εξασφάλιζε τη στήριξη του κοινού και, ο μη γένοιτο, την επιείκιά του σε περίπτωση μοιραία επερχόμενης ήττας. Ομάδα δεν έγιναν ποτέ. Είτε ανήκαν στην ίδια θρησκεία, την ίδια γλώσσα, την ίδια σχολή ιδιοκτησίας του δείνα αφεντικού. Η φύση και ο σκοπός του θεάματος επιβίωσης που παρήγαν, η απομείωση του αριθμού τους, η συναίσθηση του αναλώσιμου δεν αντέχει συλλογικότητες. Οταν εμφανίστηκαν τα πρώτα «συνδικάτα», οι συντεχνίες των μονομάχων, με επανιεράρχηση του σκοπού και συνειδητοποίηση της δύναμής τους, το θέαμα έφθινε ώσπου εξέλιπε και οι καλά εκπαιδευμένοι άνδρες έγιναν ουκ ολίγες φορές μαγιά ένοπλων εξεγέρσεων και ομάδες στήριξης απελευθερωτικών κινημάτων.

 

Μ’ ένα απλό και καθόλου απλοϊκό νοητικό άλμα, το Κολοσσαίο στις μέρες μας είναι η επιλεγμένη μέθοδος παρέλκυσης κι εν τέλει χειραγώγησης των μαζών στο επίπεδο της εργασίας. Το ευρωενωσίτικο imperium, αυτή η δήθεν ενωτική ανταγωνιστική σφηκοφωλιά των πολυεθνικών ομίλων κεφαλαιοκρατών, προσάρμοσε στην εποχή και τις ταξικές της ανάγκες την εργασία. Εγινε μερική, προσωρινή, απασχολησιμότητα, ρουλέτα ρώσικη, στοίχημα. Εξατομικεύτηκε και εντάχθηκε σε παιδαγωγικό σύστημα παραγωγής εργαζομένων – μονομάχων, με το ιδεολόγημα της επιβίωσης παντί τιμήματι, έναντι ομοίων.

 

Οι επιχειρηματικές συμβάσεις κατεβάζουν στην αρένα της αγοράς τους ενοικιαζόμενους μονομάχους τους μπροστά στα μάτια των αέργων της τηλεοπτικής και μη κερκίδας. Διέβαλαν, εξαγόρασαν, εξευτέλισαν συντεχνίες και συνδικάτα, άθροισαν δούλους εξηρτημένης απασχόλησης και στα κράτη – Κολοσσαία, σε καιρό κρίσης, μοιράζουν λιγότερα καρβέλια στο κοινό, το οποίο συνηθίζει ακόμη να πληρώνει και εισιτήριο, εμμέσως επιχορηγώντας την παραγωγή του θεάματος συσσώρευσης πλούτου και ισχύος!…

 

Η εργασία στον 21ο αιώνα μετατράπηκε συστηματικά, μεθοδευμένα και με συνενοχή της διανόησης του δυτικού πολιτισμού σε μονομαχική δραστηριότητα. Το χτύπημα αυτό είναι κάτω από την πολιτική ζώνη αντιπαράθεσης. Είναι η παραγωγή βιωμάτων, η συγκρότηση μιας βιοθεωρίας που στόχο τελικό έχει να εξαλείψει απ’ τον πολιτισμικό χάρτη του μεταμαρξικού κόσμου, ακόμα και σε ατομικό επίπεδο, την εργασία ως δικαίωμα του ελεύθερου ανθρώπου. Η επικίνδυνη συλλογικότητα εξαλείφεται και το κοινό στην αρένα της ελεύθερης αγοράς συναινεί μόνο στον αντίχειρα.

 

Posted in πολιτικη, ριζασπάστης, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, λύκος ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Η παρακμή των ερωτήσεων

Posted by redship στο 3 Απριλίου , 2011

Διανύουμε μια ιστορική περίοδο που περιγράφεται με τον επιστημονικώς αποδεκτό όρο παρακμή. Κοινωνίες, έθνη, κράτη, απ’ όποια οργανωμένη μορφή συμβίωσης κι αν το εξετάσει κανείς, αναδύουν μια μορφή σύγχρονης παρακμής, που όμοιά της, σε παγκοσμιοποιημένη μορφή, δεν έχει ζήσει ο πλανήτης Γη. Είναι βέβαιο ότι την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί και συχνά τη συγγράφουν οι δυνάστες τους. Οχι, όμως, οριστικά κι αμετάκλητα.

Το τεχνολογικό εξελικτικό προτσές δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι αντίδοτο στην παρακμή, είτε αυτό καθαυτό ωστικό κύμα προόδου, όσο δεν ελέγχεται πολιτικά και σε λαϊκή, μάλιστα, βάση. Οι αεροφιλοσοφίες περί διαδικτυακής «επανάστασης» γίνονται με το αζημίωτο από προχειρολόγους που δεν μελέτησαν και δεν διδάχτηκαν από την τροπή που πήρε ο κόσμος ως πολιτισμός μετά τον Γουτεμβέργιο.

Το βιβλίο το τυπογραφημένο απελευθέρωσε γνώση και γνώμη και τη διέδωσε, αφαιρώντας ισχύ κι εξουσία από την οικονομική αυτοκρατορική κι εκκλησιαστική δικτατορία που την κατείχε μονοπωλιακώς. Μακρά κι επίπονη διαδικασία η διασπορά του Μέσου με μοχλό το Μήνυμα, αλλά και πρόσχημα συνάμα. Ο Γουτεμβέργιος άρχισε τυπώνοντας τη Βίβλο, χωρίς να εμποδίσει, αν δεν ενίσχυσε εκών άκων και την Ιερά Εξέταση και τα μαζικά τυπωμένα συγχωροχάρτια…

Η πολιτική ισχύς του μεγάλου κεφαλαίου τύπωνε χρεόγραφα και μετοχές, άυλους τίτλους για την εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, τη Χάλιφαξ, νομιμοποιούσε ως σήμερα γραπτώς το συσσωρευμένο πλούτο. Κοντολογίς, το τυπογραφημένο υλικό, τρόπον τινά, ως εργαλείο, μέσο και βιομηχανία, ξαναγύρισε παραγωγικότατα στα χέρια της άρχουσας αστικής τάξης που εμπορευματοποίησε τη γνώση, έλεγξε την πληροφορία και στρογγυλοκάθισε, μετά τις τρεις, και στην τέταρτη εξουσία.

Η βαριά βιομηχανία της παραγωγής και μεταφοράς πληροφορίας, συχνά με το ένδυμα της κουλτούρας – ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο στις μέρες μας και μαζί δισκογραφία, σινεμά, τηλεοπτικός αθλητισμός – έγινε ένα απέραντο καζίνο – χρηματιστήριο, που ανεβοκατεβάζει την αξία της ανθρώπινης ζωής κατά τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων.

Η δημοκρατία στη δικτατορία της χαοτικής επικοινωνίας τείνει παρακμιακώς να θεωρείται ως η κατά ριπάς καταγγελτική διατύπωση χύδην ερωτήσεων. Μάζες γιγαντιαίες χειραγωγούνται σε «ρεύματα», «κινήματα» κ.λπ. χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ελλείψει παιδείας, που καλλιεργεί τη σκέψη κι όχι το ένστικτο της επιβίωσης. Κι η εξουσία των …επενδυτών στις νέες τεχνολογίες στέλνει τις ίδιες τις μάζες στα πεδία των μαχών, σε εμφυλίους, σε γκέτο, σε συμμορίες, σε αειφόρο φτώχεια, να βρουν τις απαιτήσεις μόνοι τους οι δήθεν πρωταγωνιστές μιας απίστευτα καλά οργανωμένης και σκηνοθετημένης παράστασης.

Το επαναστατικό πολιτικό πνεύμα, όσο κι αν διαχυθεί μέσα από τις νέες τεχνολογίες, χωρίς πολιτικό κι ιδεολογικό περιεχόμενο, παιδεία και εκπαίδευση, ενσωματώνεται στα γεωπολιτικά συμφέροντα ως διαδικτυακό κοπάδι προσημειωμένων ψευδαισθήσεων.

Το όπλο της επικοινωνίας είναι πυρηνικής ισχύος. Ισως και ορθολογικώς ισχυρότερο ως άθροισμα ενέργειας του ανθρώπινου νου. Αλλά στα χέρια μιας πολυεθνικής σαν αυτήν της Φουκουσίμα, έχει ολέθρια αποτελέσματα όταν σκοτώνει με την πειθαρχία ενός παιχνιδιού τύπου Πόκεμον ή Τέκεν μάζες ολόκληρες συναινούντων ανθρώπων – πιονιών.

Ο εμφύλιος είναι ο πικρότερος των πολέμων. Ετσι ιεραρχούνταν ως τώρα. Σ’ όλες τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς. Γι’ αυτούς που τον θεώνται διαδικτυακώς, σήμερα στη Λιβύη και την ταξική αυτοκρατορία του ανατέλλοντος ηλίου, στην ακτή του Ελεφαντοστού, κι όπου Γης των «επαναστατικών» ερωτήσεων των πληκτρολογίων μια υπενθύμιση: Η παρακμή, λίγο πριν την καταστροφή, λάμπει τόσο που το αίμα γοητεύει άλικο κι αχνιστό. Οταν μαυρίσει στη σήψη την εκτός σώματος του ανθρώπου, τότε θυμάται ο γελασμένος πολεμιστής πως πρέπει ν’ αναρωτηθεί κι όχι να ρωτήσει την αιτία θυσίας, το σκοπό θανάτου, έξω απ’ το εμπόριο ελπίδας. Η επανάσταση είναι η δόση απαντήσεων…

 

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Posted in πολιτικη, ριζασπάστης, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, η "δημοκρατία" των αστών, λιάνα κανέλλη | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Έλληνες λαθρομετανάστες

Posted by redship στο 11 Μαρτίου , 2011

αναδημοσίευση από πιτσιρίκο

 

Είναι απίστευτη η υποκρισία της ελληνικής πολιτείας και της ελληνικής κοινωνίας και μάλλον φτάνει η ώρα που θα πληρωθεί ακριβά.

Σε μια εποχή που σχεδόν όλοι μιλούν για την ανάγκη να επικρατήσει νομιμότητα στη χώρα, ελάχιστοι είναι αυτοί που επιθυμούν τη νομιμοποίηση των μεταναστών. Τους προτιμούν παράνομους. Μα οι περισσότεροι μετανάστες θέλουν τη νομιμοποίηση, για να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε σε μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα.

Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των μεταναστών θα φύγουν από την Ελλάδα μόλις νομιμοποιηθούν, γιατί τόσοι Έλληνες δεν επιθυμούν τη νομιμοποίηση των μεταναστών; Δεν λένε πολλοί «να φύγουν οι μετανάστες»; Ε, αν νομιμοποιηθούν, θα φύγουν.

Η πραγματικότητα είναι πως θέλουμε –και χρειαζόμαστε- τους μετανάστες αλλά τους θέλουμε χωρίς δικαιώματα. Δηλαδή, θέλουμε σκλάβους. Να δουλεύουν φτηνά, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, να είναι υπάκουοι και –αν είναι δυνατόν- να μην κυκλοφορούν στους δρόμους μας.

Όλη αυτή η υστερία για τους «μετανάστες που έχουν έρθει στην Ελλάδα, για να απειλήσουν τις ζωές μας και τις δουλειές μας» είναι ένα ψέμα – είναι ένα ψέμα που λέγεται συνέχεια. Οι μετανάστες δεν έρχονται στην Ελλάδα – οι μετανάστες περνάνε από την Ελλάδα. Αλλά δεν τους αφήνουμε να περάσουν. Τους εγκλωβίζουμε εδώ.

Πριν από μερικά χρόνια, η εθνική οδός περνούσε μέσα από την πόλη της Πάτρας. Αν θυμάμαι καλά, οι κάτοικοι της Πάτρας ήταν αντίθετοι στη δημιουργία της νέας εθνικής οδού –η οποία περνάει έξω από την Πάτρα-, επειδή επιθυμούσαν να περνάνε τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία μέσα από την πόλη, ώστε να κάνουν στάση και οι οδηγοί και οι επιβάτες να αφήνουν τα ωραία τους χρήματα. Φυσικά, τα υπεραστικά λεωφορεία έκαναν υποχρεωτικά στάση στην Πάτρα.

Περνούσα κι εγώ μέσα από την Πάτρα, για πάρα πολλά χρόνια. Από την ημέρα που φτιάχτηκε η νέα εθνική οδός, δεν έχω περάσει ούτε μια φορά μέσα από την Πάτρα. Δεν είναι η Πάτρα ο προορισμός μου – αλλού πηγαίνω. Το ίδιο ισχύει και για χιλιάδες μετανάστες (όπως αυτοί στη φωτογραφία που προσπαθούν να ανέβουν σε μια νταλίκα κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, για να μπουν στο πλοίο και να πάνε στην Ιταλία).

Η μεγάλη ανοησία των ξεπουλημένων συνδικαλιστών και των Ελλήνων εργαζομένων ήταν ότι δεν απαίτησαν από την πρώτη στιγμή από τις κυβερνήσεις οι μετανάστες να έχουν τους ίδιους όρους εργασίας, τις ίδιες συλλογικές συμβάσεις και τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες. Με αυτόν τον τρόπο, οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν επί δεκαετίες ως φτηνά χέρια, έγιναν αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης και –μοιραία- υπονόμευσαν τα εργατικά κεκτημένα των Ελλήνων εργαζομένων. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα. Τώρα πια το πουλάκι πέταξε και στην Ελλάδα του Μνημονίου οι εργασιακές σχέσεις, τα εργατικά δικαιώματα –αλλά ακόμα και η εργασία πια- είναι ανέκδοτο τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους μετανάστες.

Δεν ήθελε και ιδιαίτερο μυαλό για να αντιληφθεί κάποιος πως, αν οι μετανάστες εργάζονται ανασφάλιστοι, είναι σίγουρο πως θα έρθει η στιγμή που και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργαζόμενοι θα είναι ανασφάλιστοι. Δεν ήθελε και ιδιαίτερη ευφυία, για να καταλάβει κάποιος πως η νόμιμη εργασία των μεταναστών συμφέρει και τους Έλληνες εργαζόμενους, αφού θα τόνωνε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις. Επίσης, θα δημιουργούσε ένα ισχυρό κοινό μέτωπο απέναντι σε όσους θα προσπαθούσαν να καταπατήσουν τα εργατικά δικαιώματα.

Αντί να ζητηθούν ίσα δικαιώματα και για τους μετανάστες, τους βλέπαμε –και τους βλέπουμε- επί χρόνια να κάνουν τις πιο σκληρές δουλειές. Φτηνά εργατικά χέρια και ανασφάλιστη εργασία. Όταν κάποιος μετανάστης έπεφτε θύμα εργατικού ατυχήματος –και ήταν εκατοντάδες αυτοί-, σχεδόν κανείς δεν έδινε σημασία. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές δεν το μαθαίναμε καν –οι εργάτες μετανάστες χωρίς δικαιώματα είναι σαν να μην υπάρχουν. Ακόμα και πριν από 3 μήνες, ο Αιγύπτιος καθαριστής τζαμιών με τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκε ενώ δούλευε ανασφάλιστος -ημέρα Κυριακή στο υπουργείο …Εργασίας- δεν απασχόλησε κανέναν παρά μόνο δέκα μέρες μετά τον θάνατό του.

Την ίδια εποχή που οι μετανάστες πέθαιναν στη δουλειά ή στα εργατικά ατυχήματα, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εργάτες νόμιζαν πως είναι πια Κροίσοι και χόρευαν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια, έχοντας την οικτρή αυταπάτη πως έχουν γίνει ίδιοι με τον εφοπλιστή που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Οι καιροί άλλαξαν και πολλοί απ’ αυτούς τους εργάτες βρίζουν σήμερα τους μετανάστες και είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή. Όταν δεν έχεις συναίσθηση και συνείδηση του ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού πας, ο κατήφορος δεν έχει τέλος.

Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα του 2011 είναι ένα τεράστιο θέμα –με πολλές γνωστές αιτίες- και ένα μέρος αυτού του θέματος είναι η εγκληματικότητα των μεταναστών. Βέβαια, όσοι την επικαλούνται ξεχνούν να αναφέρουν πως άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι σε μια χώρα και δεν μπορούν να φύγουν, ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση, τους κυνηγάει η αστυνομία και ο κάθε υπερπατριώτης, δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν έχουν πού να μείνουν και δεν έχουν φαγητό θα στραφούν σχεδόν αναγκαστικά στην παρανομία και το έγκλημα. Εντάξει, κάποιοι μπορεί να αυτοκτονήσουν και κάποιοι άλλοι να κάνουν απεργία πείνας -για να κερδίσουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα- αλλά ακόμα κι αυτοί μας ενοχλούν. Τι θέλουμε τελικά; «Θέλουμε να φύγουν!» «Μα, δεν τους αφήνουμε! Τους κρατάμε παράνομους εδώ!»

Η νομιμοποίηση των μεταναστών και η καταγραφή των στοιχείων τους θα τους απέτρεπε από το να στραφούν στην παρανομία και θα έκανε πιο ασφαλή την ελληνική κοινωνία. Αλλά, όταν δεν ξέρουμε πόσοι είναι, πώς ονομάζονται και πού μένουν, τι ακριβώς ζητάμε από αυτούς τους ανθρώπους; Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση δεν γνώριζε –μέχρι πριν από μερικούς μήνες- πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οπότε πώς θα μπορούσε να έχει στοιχεία για τους μετανάστες; Κι όμως, αυτή είναι μια από τις δουλειές των κυβερνήσεων σε όλον τον κόσμο.

Είμαι βέβαιος πως η σχεδόν ανύπαρκτη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων στο μεταναστευτικό θέμα δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» -τον οποίο επικαλούνται οι ελληνικές κυβερνήσεις- είναι ένα ισχυρό επιχείρημα, αλλά το ερώτημα είναι «γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ψήφισαν το ‘Δουβλίνο ΙΙ’ το 2003; Τι έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν το μεταναστευτικό ζήτημα γιγαντώθηκε;». Σε κάθε περίπτωση, ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» θα τροποποιηθεί οπωσδήποτε –και υπό την πίεση του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος από τις αραβικές χώρες-, οπότε οι μάσκες θα πέσουν.

Οι μετανάστες ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες για το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση –και μέρος του πολιτικού συστήματος- για να απορροφήσουν την οργή ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να μην στραφεί εναντίον τους. Θέλει κότσια για να τα βάλεις με την εξουσία που σε οδήγησε στη χρεοκοπία, την ανεργία και τον εξευτελισμό αλλά είναι πιο εύκολο να ξεσπάσεις σε μετανάστες χωρίς δικαιώματα από το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα.

Είναι άσχημο να την πατάς συνέχεια και να πέφτεις σε όλες τις λούμπες που θέλουν να σε ρίξουν. Την ώρα που κάποιοι θα κυνηγούν τους εξαθλιωμένους μετανάστες, εγώ θα έχω το νου μου σε κάτι άλλους μετανάστες, πλούσιους και νόμιμους. Τους λένε «επενδυτές». Και έρχονται για να αγοράσουν ό,τι έχει απομείνει από την ξεπουλημένη χώρα μας.

Οι μετανάστες είναι παράνομοι στην Ελλάδα, επειδή δεν θέλουμε να είναι νόμιμοι. Δεν μας συμφέρει – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Είναι τέτοια η κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας που –μακάρι να βγω ψεύτης- δεν θα αργήσει η μέρα που οι Έλληνες θα εργάζονται παράνομα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παράνομα και φτηνά. Έλληνες λαθρομετανάστες. Τι; Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος; Άργησες.

Posted in πολιτικη, έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Με τις πέτρες!..

Posted by redship στο 23 Ιανουαρίου , 2011

 

 

«Απ’ όλους τους λαούς οι Ελληνες ονειρεύτηκαν

πιο όμορφα τ’ όνειρο της ζωής».

Γκαίτε

«Maximen und Reflexionen»

Αναρωτιέσαι ύστερα ή όχι, σε ποιους Ελληνες αναφέρεται ο ποιητής που πέθανε έντεκα χρόνια μετά το 1821. Και τι αυτοκριτική θα έκανε αν ζούσε σήμερα, που το «όνειρο» και μάλιστα της ζωής είναι λιανεμπόριο και χονδρεμπόριο, παζάρι και ύποπτη πολιτική συναλλαγή στην Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί, στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να ψήνονται σε σβηστό φούρνο «Ζήμενς»…

Μ’ αυτές τις υποθέσεις κι εξελίξεις των σκανδάλων, τις εξεταστικές και τις αυτοκαθαρτήριες φανφάρες μιας παρακμιακής αστικής τάξης, έχεις την εντύπωση πως πλήρωσες πανάκριβο εισιτήριο, την ψήφο σου, για να βλέπεις τα παρασκήνια, τους υποβολείς, τα καμαρίνια του θιάσου ως παράσταση. Είναι υπερφωτισμένη η σκηνή της εξαπάτησης, γιατί σε μετατρέπει σε θεατή – πρωταγωνιστή μιας θλιβερής φτυσιάς που την κρύβεις στην παλάμη σου κι αμέσως νίβεσαι μ’ αυτήν και …καθάρισες.

Ετσι, το έργο με τίτλο «η μίζα» παίζεται επί δεκαετίες τώρα με επιτυχία από τους εμπνευστές του και συγκεντρώνει μια αφόρητη πλειοψηφία θεατών – ψηφοφόρων. Οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν πίσω απ’ τη μαρκίζα, την πολιτική τραγωδία που γεννάει τη μίζα ως μέσο ηθικό και νόμιμο, όσο παραμένει, ατομικώς κι όχι πολιτικώς, αδιαφανές.

Οσο η ανηλεής προπαγάνδα μετατοπίζει τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής σκέψης των μαζών στον προμηθευτή – ενδιάμεσο και κρύβει έτσι την ουσιαστική συναλλαγή, τόσο θα πτωχεύει η πλειονότητα των εργαζομένων και θα γίνεται εφιάλτης το «όνειρο της ζωής».

Οι συμβάσεις τύπου «Ζήμενς» έχουν δύο αντισυμβαλλόμενους. Την πολυεθνική από τη μια, γιγάντια σε δύναμη κεφαλαίου, και την ντόπια αστική μεταπρατική πολιτική ηγεσία, που αγοράζει αγαθά, τεχνογνωσία και υπηρεσίες πουλώντας τον κλεμμένο από τους εργαζόμενους πλούτο και ενεχυριάζοντας δικαιώματα, υποθηκεύοντας γη και παραχωρώντας εθνική κυριαρχία. Ολα με την option της διατήρησής της στην εξουσία.

Αυτή η πολιτική ταξική σύμβαση δεν αλλάζει ως προς τους πωλούμενους μπιρ παρά, όλους εμάς, αν η μίζα είναι μικρή ή μεγάλη, φανερή ή κρυφή. Γιατί μας μετατρέπει όλους σε μια μίζα, ένα συνολικό πολιτικό αντίτιμο. Καταβαλλόμαστε ερήμην μας και χωρίς αντάλλαγμα άλλο απ’ τη …χαρά να κυβερνιόμαστε από ταξική μειοψηφία αγεληδόν.

Είναι σαφές πως το όνειρο της ζωής για να το δεις, όπως λέει κι ο ποιητής, πρέπει να είσαι ελεύθερος να διαλέξεις πώς θα ζήσεις και γιατί θα πεθάνεις. Δεν αναφέρεται σε λαούς που καταντούν να ονειρεύονται μια βολική επιβιωτική σκλαβιά επιβεβλημένη από τους δύσοσμους «καθαρούς» επιβήτορες των ονείρων μας.

Οι ποιητές κράτησαν όρθιους βασανισμένους και φυλακισμένους, αιχμαλώτους και πολιορκημένους, τα θύματα των άδικων πολέμων. Στην εποχή μας τείνουν να θεωρούνται άχρηστα μπαγιάτικα κατεψυγμένα κουλούρια, ανίκανα να χορτάσουν πεινασμένα μυαλά όταν βγαίνουν αχνιστά διαστρεβλωμένα απ’ τους φούρνους μικροκυμάτων της ιδεολογικής κουζίνας του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Δεν αποδίδουν κέρδη κι ίσως εγκυμονούν και κινδύνους. Είναι σαν τις πέτρες.

Μ’ αυτές θα πάρουμε τους δυνάστες παραμάζωμα. Γιατί όπως λέει κι ο Γκαίτε: «Οι πέτρες είναι σιωπηλοί δάσκαλοι. Αφήνουν άφωνο εκείνον που τις παρατηρεί. Κι ό,τι καλύτερο διδάσκουν δεν ανακοινώνεται».

Posted in όταν εκείνοι μάθουν να υπακούνε, Το αστικό ιερόμετρο είναι χυδαίο, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Φούμαρα εγκληματικής πολιτικής

Posted by redship στο 19 Ιανουαρίου , 2011

Πάνω από 800 υπάλληλοι της Επιθεώρησης Εργασίας, 40 στελέχη του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας, Λιμενικό, Δημοτική Αστυνομία, κλιμάκια ελέγχου από το υπουργείο Υγείας… Οχι, αυτή η πρωτοφανής κινητοποίηση ελεγκτικών μηχανισμών δε γίνεται για την προστασία της δημόσιας υγείας από τις διοξίνες ή τα άλλα δηλητήρια που ταΐζουν το λαό οι πολυεθνικές και τα καρτέλ. Ούτε για τα εγκλήματα, κατ’ ευφημισμόν εργατικά ατυχήματα, που γίνονται καθημερινά στους χώρους δουλειάς. Ούτε, ούτε… Ολος αυτός ο «στρατός» κινητοποιείται για την εφαρμογή του νόμου για …την πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος. Είναι ολοφάνερο ότι όλα τα μεγαλεπήβολα που εξήγγειλε χτες ο υπουργός Υγείας είναι φούμαρα που στόχο έχουν να «στραβώσουν» το λαό, ακριβώς για να αποκρύψουν την πιο βάρβαρη επίθεση που γίνεται όχι μόνο στους μισθούς ή τις συντάξεις, αλλά και στο ίδιο το δικαίωμα της υγείας. Τη στιγμή που κλείνουν δεκάδες πολυιατρεία του ΙΚΑ, που συγχωνεύουν και ετοιμάζονται να κλείσουν νοσοκομεία, χορηγούν στους ασφαλισμένους φάρμακα «μαϊμού», που αυξάνουν το εισιτήριο στα εξωτερικά ιατρεία στα 5 ευρώ, που μειώνουν την κρατική χρηματοδότηση για την Υγεία – Πρόνοια, ιδιωτικοποιούν υπηρεσίες των νοσοκομείων κ.ο.κ., την ίδια στιγμή η κυβέρνηση με την καμπάνια κατά του καπνίσματος εμφανίζεται τάχα να δείχνει ευαισθησία για την υγεία του λαού. Ποιον πιστεύουν ότι κοροϊδεύουν;

Posted in ριζασπάστης, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, κοροϊδία | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

«Βιβλίο επισκεπτών» της τουαλέτας.

Posted by redship στο 13 Δεκεμβρίου , 2010

αντιγραφή από κόκκινο άνεμο
Tην παρακάτω είδηση τη διάβασα στην Κυπριακή εφημερίδα Σημερινή. Νομίζω πως δε χρειάζεται κανένα σχόλιο. Φαντάζομαι πως ο ΣΕΒ είναι ένα βήμα πριν την υιοθέτηση της ρηξικέλευθης πρότασης.
Διαβάστε……

 

Ένα αφεντικό στη Νορβηγία έδωσε εντολή σ’ όλες τις γυναίκες υπαλλήλους να φοράνε κόκκινα βραχιόλια όταν έχουν περίοδο, ώστε να δικαιολογούν το γεγονός ότι επισκέπτονται συχνότερα την τουαλέτα. Το εξοργιστικό αίτηµα αποκαλύπτεται σε έκθεση του εργατικού συνδικάτου Parat για τους «τυραννικούς» κανονισµούς διαφόρων νορβηγικών εταιρειών, που διέπουν τις επισκέψεις στην τουαλέτα.
Στην ίδια έκθεση, διαπιστώνεται ότι το 66% των διευθυντών βάζει τους εργαζόµενους να του ζητούν µια ηλεκτρονική κάρτα-κλειδί για να χρησιµοποιήσουν την τουαλέτα, ώστε να µπορεί να παρακολουθεί τα διαλείµµατα των υπαλλήλων του. Στη µία από τις τρεις νορβηγικές εταιρείες, η πρόσβαση στην τουαλέτα ελέγχεται µε βιντεοκάµερα, ενώ άλλες εταιρείες βάζουν τους εργαζόµενους να υπογράφουν ένα… «βιβλίο επισκεπτών» της τουαλέτας.

Posted in ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, λύκος ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο, ούτε ίχνος αξιοπρέπειας | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ντομινίκ, «σαν στο σπίτι σου»!

Posted by redship στο 7 Δεκεμβρίου , 2010

 

Στη χώρα που κυβερνήτης – «σωτήρας» είναι ο κ. Παπανδρέου, στη χώρα που πάνε κι έρχονται οι «φιλέλληνες – σωτήρες», προεξαρχόντων των κ.κ. Ντομινίκ Στρος Καν και Ολι Ρεν, η προ κρίσης κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξής:

α) Μόνο στην περίοδο 2000 έως το 2008, τα επίσημα καθαρά κέρδη των εγχωρίων επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ξεπέρασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ.

Την ίδια περίοδο – καθ’ ομολογίαν της σοσιαλίστριας υπουργού Εργασίας – το βιοτικό επίπεδο ενός στους πέντε Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας.

β) Στο σύνολο της βιομηχανίας, της οποίας η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» προϋποθέτει νέες μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους – τα επίσημα, ετήσια κέρδη ανά εργαζόμενο (όπως καταγράφονται στις εκθέσεις της ICAP) είχαν την παρακάτω πορεία.

  • 1996: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 4.451 ευρώ.
  • 2000: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 8.783 ευρώ.
  • 2005: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 9.000 ευρώ.
  • 2007: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 12.000 ευρώ.

Την ίδια περίοδο, η αγοραστική αξία του εργατικού εισοδήματος – καθ’ ομολογίαν του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ – «έπεσε» στα επίπεδα του 1984…

γ) Τη δεκαετία του ’90 ο φορολογικός συντελεστής επί των επιχειρηματικών κερδών βρισκόταν στο 45%. Σήμερα, μετά από διαδοχικές «πατριωτικές» αποφάσεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχει μειωθεί πάνω από το μισό και βρίσκεται στο 20%. Το αποτέλεσμα ήταν:

Ενώ το έτος 2000, τα φυσικά πρόσωπα (κατά βάση μισθωτοί και συνταξιούχοι) πλήρωσαν το 52% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη πλήρωναν το 48%, μετά από μια τετραετία ΠΑΣΟΚ κι άλλη μία τετραετία ΝΔ,

το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έφτασαν να πληρώνουν το 70% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη μόνο το 30%.

δ) Οπως προκύπτει από τις ετήσιες εκθέσεις του ΟΗΕ για τις ανισότητες (αλλά και καθ’ ομολογίαν του αντιπροέδρου της κυβέρνησης) ο δείκτης απόδοσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα, μετά από τις διαρκείς επιθέσεις στα εργατικά εισοδήματα και την υλοποίηση πολιτικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό του «εργατικού κόστους», ανέρχεται στο 14%, είναι διπλάσιος από τον αντίστοιχο μέσο όρο της υπόλοιπης ΕΕ και δεύτερος παγκοσμίως, μετά το Μεξικό.

Την ίδια στιγμή – και πριν ακόμα φανούν οι επιπτώσεις του μνημονίου (Ιούνης 2010) – καταμετρήθηκε ότι στην Ελλάδα, μεταξύ των λαϊκών νοικοκυριών,

ένας στους τρεις καταναλωτές της ΔΕΗ αδυνατεί να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος και ότι ένας στους έντεκα κατοίκους της Αττικής προσφεύγει για τον επιούσιον στα συσσίτια…

ε) Από το 1990 μέχρι το 2007, το ΑΕΠ της χώρας από τα 38 δισ. ευρώ πήγε στα 208 δισ. ευρώ, το βασικό μεροκάματο του εργάτη από 15 ευρώ πήγε στα 30 ευρώ, αλλά τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατ. ευρώ εκτινάχτηκαν στα 16 δισ. ευρώ!

Με άλλα λόγια: Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα»,

από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο εργάτης με την «αύξηση» κατά 1 φορά του κατώτατου μισθού του, έφτασε, σε αποπληθωρισμένες τιμές, να αμείβεται σε προ 25ετίας επίπεδα!

Κατόπιν αυτών, παρότι διάφοροι ασπάλακες,

(για να παίξουν το παιχνίδι του ξεπουλήματος της χώρας μέχρι τελευταίου τσίγκου, για να προλειάνουν το έδαφος των 200.000 απολύσεων στο δημόσιο τομέα – Ραγκούσης, «Βήμα», 5/12/2010 – και για να πιούν το αίμα του εργάτη με το μπουρί του ΣΕΒ),

φτάνουν στο σημείο να κακολογούν την ωραία πατρίδα μας και να την εμφανίζουν σαν «την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης» (!),

εμείς, ως λαός και ως άνθρωποι, με τη στοιχειώδη αυτογνωσία που αρμόζει σε ένα διεθνές πειραματόζωο των πολυεθνικών, των τραπεζών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων, είμαστε στην υπερήφανον θέσιν να υποδεχτούμε, σήμερα, τον κύριο ΔΝΤ και μεθαύριο τον κύριο Κομισιόν,

στην «πρώτη καπιταλιστική χώρα του κόσμου»!

Posted in Το συμφέρον των καπιταλιστών δεν είναι συμφέρον των εργατών, ανάπτυξη για ποιόν;, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, καπιταλισμός | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Τα «γυαλιά» και τα μαρούλια!

Posted by redship στο 25 Νοεμβρίου , 2010

thumb

Της Βάλιας Μπαζού

Σημεία και τέρατα γίνονται στους αγρούς και τους κάμπους με τους εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών να έχουν κάνει έφοδο και να προσπαθούν να μαζέψουν όλα τα «γυαλιά» και όλο το «χαρτί»!

Όπου «γυαλιά»,  είναι στη γλώσσα των αγροτών τα φωτοβολταϊκά, για χάρη των οποίων, ξηλώνουν μαρούλια, αγγούρια και ντομάτες, βαμβάκια και καπνά.

Στα υπουργεία Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης,  έχουν αρχίσει να φτάνουν ήδη καταγγελίες για το colpo grosso που στήνεται και που απειλεί να τινάξει στον αέρα το πρόγραμμα του ΥΠΕΚΑ που είχε σαν στόχο την ενίσχυση του αγροτικού εισοδήματος.

Και το colpo grosso στήνεται ως εξής…

Μεγαλόσχημοι που έχουν κάνει καριέρα ως «αγρότες» με τη συνοδεία εκπροσώπων εταιρειών ξεκίνησαν αρχικά να γυρνούν τα χωριά και να παρουσιάζουν τα φωτοβολταϊκά ως την απόλυτη επένδυση για να γίνουν όλοι εκατομμυριούχοι μέχρι τέταρτης γενιάς.

Οι μεγαλόσχημοι, απέκρυψαν τεχνηέντως από τους αγρότες δυο βασικά ζητήματα:

ότι για την εγκατάσταση ενός φωτοβολταϊκού 100 kWp απαιτείται επένδυση 300.000 ευρώ

ότι υπάρχει πλαφόν στην παραγόμενη από φωτοβολταϊκά ενέργεια που θα μπαίνει στο σύστημα και ασφαλώς δεν μπορεί όλη η ποσότητα να καλυφθεί από τα «γυαλιά» των αγροτών.

Το δεύτερο στάδιο του κόλπου βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη, με τους ίδιους γνωστούς και μη εξαιρετέους τύπους,  να εκδράμουν στα χωριά μαζί με εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών και να προτρέπουν τους αγρότες να τους νοικιάσουν τις άδειες και τα χωράφια, αφού ο νόμος προβλέπει ότι δεν μπορούν να τις πουλήσουν  για 5 χρόνια.

Οι αγρότες που τώρα συνειδητοποιούν ότι το πρόγραμμα για τα φωτοβολταϊκά, δεν είναι σαν τις  κοινοτικές επιδοτήσεις που έπαιρναν εδώ και χρόνια για «μαϊμού» καλλιέργειες και προϊόντα, βρίσκονται σε πανικό και είναι έτοιμοι να βάλουν το χέρι κάτω από το τραπέζι.

Τα υπουργεία Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης που γνωρίζουν το ιδιότυπο παραεμπόριο με τις άδειες τι θα κάνουν; Θα αφήσουν τρεις- τέσσερις εταιρείες να γίνουν οι μοντέρνοι τσιφλικάδες των φωτοβολταϊκών;

Posted in τάζουν στους αγρότες «μεταξωτές κορδέλες», γουρούνια μ΄ανθρώπινη μορφή, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Σικάγο γίναμε…

Posted by redship στο 23 Νοεμβρίου , 2010

Του Δημήτρη Μυ  από το ποντίκι

Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι στην πόλη όπου μεγαλούργησε η μαφία του Αλ Καπόνε μπήκαν και τα θεμέλια του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Κοινός παρονομαστής της μαφιόζικης πρακτικής και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής αντίληψης είναι η επικράτηση του νόμου της ζούγκλας: Ο ισχυρότερος επιβιώνει. Όπως και σημειολογικά αποτυπώθηκε χθες στην απευθείας τηλεοπτική (κυβερνητική…) εμφάνιση των εκπροσώπων της τρόικας, είναι προφανές η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια παραδομένη στις ορέξεις των πιστωτών της.

Η διαδικασία στην οποία υποβάλλεται η οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας δεν είναι τυχαία. Αποτελεί επιστημονικά επεξεργασμένη και δοκιμασμένη στην πράξη συνταγή, η οποία αποσκοπεί στην εκθεμελίωση των δομών προκειμένου να οικοδομηθεί το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα.

Η οικονομική σχολή του Σικάγο και το πρώτο της βιολί (ο μακαρίτης οικονομολόγος Milton Friedman) ήδη από τη δεκαετία του 1950 έχουν επεξεργαστεί μια μεθοδολογία «σοκ και δέους» προκειμένου να καταστεί δυνατή η πολιτική και κοινωνική αποδόμηση με την ταυτόχρονη απορύθμιση της οικονομίας. Στη θέση των ερειπίων του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αναδύεται το Εldorado για την αχαλίνωτη δράση των πανίσχυρων πολυεθνικών ομίλων.

Το κράτος, στον νεοφιλελεύθερο κόσμο της σχολής του Σικάγο, δεν έχει καμία υποχρέωση έναντι των πολιτών. Ακόμη και η ασφάλεια (στρατός – αστυνομία) ιδιωτικοποιούνται εν μέρει. Όσο για τις υπόλοιπες κρατικές λειτουργίες που έχουν να κάνουν με την ασφάλιση, την περίθαλψη, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, τις επικοινωνίες, τις παροχές κοινής ωφέλειας (ηλεκτρισμός, νερό) παραδίδονται τελικά σε παγκόσμια μονοπώλια.

Βιώνουμε εδώ και ένα χρόνο αυτήν ακριβώς τη διαδικασία, η οποία, όπως είπαμε, είναι επιστημονικά επεξεργασμένη ώστε να κάμψει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι θεωρίες της σχολής του Σικάγο πρωτοεφαρμόστηκαν στην πράξη στο Ιράν (με την ενθρόνιση του Σάχη από την CIA), στη Χιλή του Πινοσέτ και στις λατινοαμερικανικές μπανανίες. Τελευταίο μεγάλο πρότζεκτ μιας τέτοιου είδους επιβολής είναι ο πόλεμος του Ιράκ. Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας των κυβερνήσεων Μπους, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, συνόψισε ως εξής το πλάνο της ριζικής αναμόρφωσης του Ιράκ:

«Πρώτα στερήσαμε την ακοή του Ιράκ, χτυπώντας τα ραδιοτηλεοπτικά του μέσα και τις τηλεπικοινωνίες του, και στη συνέχεια στερήσαμε την όραση της χώρας με χειρουργικά χτυπήματα στο δίκτυο ηλεκτροδότησης, ώστε τα μόνα πράγματα που θα μπορούν να ακούν και να βλέπουν οι κάτοικοι να είναι τα φώτα και οι ήχοι από τις βόμβες μας».

Μετά το πολεμικό σοκ και δέος, η τρομοκρατημένη ιρακινή κοινωνία ήταν ευκολότερο να παραδοθεί (μαζί με τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας) στο αόρατο χέρι των πολυεθνικών.

Στην ελληνική περίπτωση δεν χρειάστηκε κάποιος πόλεμος προκειμένου να επέλθει ο φόβος και η κοινωνική παράλυση. Ήταν αρκετή η ενορχηστρωμένη εκστρατεία των media που βοήθησαν την κυβέρνηση να προβάλει την πολιτική του μνημονίου ως μονόδρομο μιας δήθεν εξόδου από την κρίση.

Αν και ζαλισμένη ακόμη από τα διαρκή εκφοβιστικά μηνύματα και την παραπληροφόρηση, η ελληνική κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι, παρά τα μέτρα, παρά τις θυσίες, παρά τις περικοπές, δεν υπάρχει διέξοδος. Μόνο το τελευταίο τρίμηνο το χρέος μεγάλωσε κατά 20 δισεκατομμύρια ευρώ…

Ο δράκος αρχίζει λοιπόν να εμφανίζεται πίσω από το παραμύθι του μνημονίου, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια δανειακή σύμβαση η οποία περιγράφει ρητά τις δεσμεύσεις της χώρας έναντι των πιστωτών της. Με πιο απλά λόγια περιγράφει τα κομμάτια της ελληνικής οικονομίας που βάλουν στο χέρι ως εγγυήσεις ή αποζημιώσεις για τα ληστρικά τοκοχρεολύσια που μας βαραίνουν…

Είναι μάλλον περιττό να σημειώσουμε ότι οι πιστωτές μας γνωρίζουν πως στο Σικάγο μεγαλούργησαν και ο Milton Friedman και ο Αλ Καπόνε. Το ίδιο καλά γνωρίζουν τις πρακτικές αμφοτέρων των… μεγάλων ανδρών. Και τις εφαρμόζουν πιστά, σε πλήρη συνεργασία με τους εν Ελλάδι συνεργάτες τους, οι οποίοι, με διάφορες ιδιότητες και μεθόδους, συμβάλλουν τα μέγιστα στην επιτυχία της μαφιόζικης επιχείρησης.

Posted in "απελευθέρωση της αγοράς", "δήθεν", τα αλαλάζοντα κύμβαλα του ΔΝΤ, τα γιουσουφάκια των εμίρηδων, τα νέα ss, φαστ-τρακ» προπαγάνδα, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, νεοταξόπουλα, οι γυμνοσάλιαγκες των «παπατζήδων» | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

«Υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος»

Posted by redship στο 2 Νοεμβρίου , 2010

Η μάχη του Μαραθώνα, αν έχει μια αντιστοίχηση στο τώρα, το αξιακό της μήνυμα στο σήμερα, είναι πως προσέφερε ιστορικά την ορθή απάντηση στο ερώτημα:

Οι θεωρούμενοι «αδύναμοι», όταν αντιστέκονται, όταν πολεμούν, όταν αγωνίζονται, συσπειρωμένοι, ενωμένοι και αποφασισμένοι, μπορούν να εμποδίζουν και να ανατρέπουν τα σχέδια των «δυνατών»; Μπορούν να ακυρώνουν τις επελάσεις των σχεδιαστών της «νέας τάξης»;

Και η ορθή απάντηση είναι: «Ναι».

Με αφορμή τη «μάχη της προπαγάνδας» που ζήσαμε με φόντο την επέτειο από τη μάχη του Μαραθώνα, ρωτάμε: Αλήθεια, αυτοί που με την αθλητική τους ή χωρίς την αθλητική τους περιβολή, ποζάρουν σαν δήθεν απόγονοι των τότε «αντιστασιακών» Αθηναίων, τι ακριβώς εκπροσωπούν στην εποχή μας;

Τους υπέρ ή τους κατά της «νέας τάξης»;

Τότε, απέναντι στους Πέρσες της «νέας τάξης», δεν βρέθηκαν όλοι οι κάτοικοι του ελλαδικού – όπως θα λέγαμε σήμερα – χώρου. Εκτός από τους Αθηναίους, που έδωσαν τη μάχη της ανυπακοής, υπήρχαν, για παράδειγμα, και οι Θηβαίοι, που τάχθηκαν με τον Δαρείο.

Σήμερα, όσοι ποζάρουν σαν γνήσιοι θεματοφύλακες του «νενικήκαμεν», τίνος στρατοπέδου «μαχητές» είναι; Ποιον ελλαδικό χώρο εκπροσωπούν; Των «Αθηναίων» ή των «Θηβαίων»;

Στον απόηχο του πανηγυρικού κλίματος των ημερών, όπως αυτός καθορίστηκε από τις εικόνες του «τουριστικού αθλητισμού»,

ο Ημεροδρόμος που θα έκανε την αποκοτιά να τρέξει από τα πεδία των μαχών ολόκληρο Μαραθώνιο για να μεταφέρει και να θέσει στους συμπολίτες του τέτοια ερωτήματα, θα ήταν υπόλογος της κατηγορίας ότι ασχολείται με «ψιλά γράμματα». Τουλάχιστον.

Αλλωστε, το βαθύτερο νόημα της επετείου των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα το απέδωσε με αυθεντικό τρόπο ο υπουργός Πολιτισμού: Τα ξενοδοχεία έχουν πληρότητα 90% (!), εξήγησε θριαμβευτικά ο κ. Γερουλάνος μπροστά στις κάμερες, αποτιμώντας περιχαρής την εκδήλωση…

Κατόπιν τούτου, όταν η «μέθη» του κυνισμού συναγωνίζεται την «υπεροψία» της μικρόνοιας και όταν και τα δυο μαζί δεν μπορούν να κρύψουν ότι ως μέτρο αποτίμησης της Ιστορίας θεωρούνται τα φράγκα (!) και τα κλινοσκεπάσματα, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν.

Μόνο, να: Στο πλαίσιο αυτής της αλα Χάρβαρντ «οικονομικομετρικής» αξιολόγησης του ένδοξου παρελθόντος, αν αποδεχτούμε την «μεζούρα» όσων ερμηνεύουν την Ιστορία περίπου σαν «συναλλαγματική» στον πίνακα των «σπρεντς», τότε το προτιμότερο – όπως απορρέει από τη λογική του κ. Γερουλάνου, του κ. Παπανδρέου και των υπολοίπων «Μαραθωνομάχων» – θα ήταν να έχουν νικήσει… οι Πέρσες.

Ο λόγος είναι απλός: Στην εποχή μας οι Πέρσες αριθμούν πολλά δεκάδες εκατομμύρια. Επομένως, αν είχαν νικήσει αυτοί, στην επέτειο των 2.500 χρόνων και λόγω της προσέλευσής τους στην Ελλάδα για να γιορτάσουν τη νίκη τους, βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα ξενοδοχεία – προς μέγιστη ικανοποίηση του κ. Γερουλάνου – δεν αποκλείεται να «χτυπούσαν» πληρότητα ακόμα και 100%…

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Posted in Η μάχη του Μαραθώνα, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς, ημεροδρόμος ριζοσπάστη | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

«Ατίθασα νιάτα» χαμογελάστε παρακαλώ!

Posted by redship στο 24 Οκτωβρίου , 2010

Tου
Γιάννη ΓΚΙΟΚΑ*Για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία και τη συμμετοχή της νεολαίας

 

Οι μαζικές κινητοποιήσεις των εργατών και της νεολαίας στη Γαλλία για το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση προσφέρονται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Ενα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του εναντίον της εργατικής τάξης είναι ενιαία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε με είτε χωρίς μνημόνιο. Η επίθεση ήταν προαποφασισμένη και έχει στόχο τη στήριξη της κερδοφορίας των μονοπωλίων, φορτώνοντας τις συνέπειες της κρίσης στους λαούς. Ενα χαρακτηριστικό των κινητοποιήσεων, που προβάλλεται ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ, είναι η μαζική συμμετοχή της νεολαίας. Και είναι αλήθεια ότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι ελπιδοφόρα και συγκινητική η στήριξη των νέων στους απεργούς και τις απεργιακές φρουρές στα λιμάνια, στα διυλιστήρια, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Οι αγώνες αυτοί γεμίζουν με ελπίδα και αισιοδοξία όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Γιατί, όμως, όλος αυτός ο δημοσιογραφικός ντόρος για τη συμμετοχή της νεολαίας; Γιατί τα ίδια ΜΜΕ των μεγάλων επιχειρηματικών συγκροτημάτων, που εκθειάζουν τη συμμετοχή των νέων στη Γαλλία, στην περίπτωση των αγώνων του ΠΑΜΕ και τη στήριξη τους από την ΚΝΕ και το ΜΑΣ, έβλεπαν τα «παιδάκια με τα κοντά παντελονάκια που άγονται και φέρονται από την κομματική καθοδήγηση»; Γιατί στην περίπτωση της Γαλλίας κολακεία και θαυμασμός, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας λοιδορία και ειρωνικά σχόλια;

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Δεν τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Οι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη Γαλλία, παρά τη μαχητικότητά τους, παραμένουν εγκλωβισμένοι στη λογική της διαχείρισης που καλλιεργεί η σοσιαλδημοκρατία, δεν αμφισβητούν το σημερινό δρόμο ανάπτυξης που φορτώνει με νέα βάρη την εργατική τάξη και ιδιαίτερα τη νέα γενιά των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση CGT στη Γαλλία εξαντλεί τη «μαχητικότητά» της στο αίτημα «για αναβολή της ψήφισης του νόμου και έναρξη μιας πραγματικής διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση». Δηλαδή, στόχος ο κοινωνικός διάλογος για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Στο επίπεδο του κινήματος της νεολαίας, η κατάσταση είναι εξίσου άσχημη. Η Κομμουνιστική Νεολαία Γαλλίας, μαζί με τη Νεολαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, τη νεολαία NPA («Αντικαπιταλιστικό» Κόμμα του Μπεζανσενό) και άλλες οπορτουνιστικές οργανώσεις προωθούν την «ενότητα της νεολαίας» μέσα από μια πλατφόρμα μίνιμουμ στόχων που ονομάζεται «Σύνταξη: Υπόθεση των νέων». Και η οποία παλεύει για απόσυρση του νόμου και για σύνταξη στα 60 (σαν κατώτατη νόμιμη ηλικία, που από μόνο του δε λέει τίποτα, γιατί συνδυασμένο με τα χρόνια εισφορών, που απαιτούνται, και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σύνταξη μετά τα 60).

Καμία αναφορά στις αιτίες της κρίσης και των μέτρων. Καμία κριτική στις δυνάμεις του κεφαλαίου, που στηρίζουν αυτήν την πολιτική, και σε πολιτικό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Καμία αναφορά στην ανάγκη ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου. Καμία αναφορά στο δικαίωμα της νεολαίας να έχει σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα, στο δικαίωμα των εργαζομένων να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν και να αντιστοιχούν τα δικαιώματά τους στις σύγχρονες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Αλλωστε το σύνθημα «Σάρκο, οι νέοι κατέβηκαν στο δρόμο, ξόφλησες», που κυριαρχεί στις διαδηλώσεις, είναι βούτυρο στο ψωμί της σοσιαλδημοκρατίας, που προετοιμάζει την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Μάλιστα, μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου όπως η «Le Monde» έχουν αναλάβει εργολαβία τη διαφήμιση αυτής της «συμμαχίας των νέων». Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πρόσφατο αφιέρωμα της παραπάνω εφημερίδας γίνεται εκτενής αναφορά στη νέα «φρουρά» της Γαλλίας και στους ηγέτες των οργανώσεων νεολαίας που αποτελούν την «αντι – Σαρκοζί» συμμαχία (στη φωτογραφία ποζάρουν όλοι μαζί σε στυλ χολιγουντιανής νεανικής σαπουνόπερας). Ολοι μαζί για τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού και την προοδευτική διαχείριση του συστήματος. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι αν η ΚΝΕ στην Ελλάδα στεκόταν στο πλευρό της ΓΣΕΕ, όπως κάνουν πολλοί άλλοι (ΣΥΝ, ΕΑΑΚ κ.λπ.), αν αθώωνε τη σοσιαλδημοκρατία, αν ανταποκρινόταν στις «επιθέσεις φιλίας» για την «ενότητα της αριστεράς» θα είχε και αυτή τιμητική θέση στο «κάδρο των νέων ηγετών» που στήνει η σοσιαλδημοκρατία και τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν.

Συνεπώς, η απάντηση στα ερωτήματα που θέσαμε βρίσκεται ακριβώς εκεί: Η γραμμή και τα συνθήματα αυτών των νεανικών κινητοποιήσεων, που εγκλωβίζουν την οργή και το ριζοσπαστισμό, είναι αυτά που τις κάνουν τόσο δημοφιλείς στα ΜΜΕ, σε αντίθεση με την Ελλάδα.

Στο ίδιο έργο θεατές

Μήπως, όμως, όλα αυτά μας θυμίζουν κάτι; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in ταξικός πόλεμος, Ποιος δε μιλά για τη λαμπρή, ΨΗΦΟΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς | Με ετικέτα: | 1 Comment »

Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες

Posted by redship στο 17 Οκτωβρίου , 2010

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου

Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες, ραγιάδες κι αν δεν αντιδράσουμε δραστικά να γίνει το σεφέρι…, πολύ φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το πράξουμε αργότερα θα είναι πολύ αργά.

Αυτή η εκτίμηση προκύπτει και από ένα κείμενο του 1792 με τίτλο «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού», του μεγάλου γάλλου επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά, που αναφέρεται στην αξιοποίηση των κρίσεων από τους κυρίαρχους και στην καθυστερημένη λαϊκή αντίδραση στα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν οι κυβερνώντες για την αντιμετώπισή τους, το οποίο ας μου επιτραπεί να παραθέσω ως έξοχο δείγμα επικαιρότητας κλασικών επαναστατικών κειμένων.

Γράφει λοιπόν ο Μαρά: «Μερικές φορές ο ηγεμόνας, για να επιβουλευτεί την ελευθερία περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσης μιας ανησυχητικής κρίσης, που έχει προετοιμάσει ο ίδιος· τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη σωτηρία του κράτους προτείνει καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτει με το πέπλο της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών. Εγκωμιάζει την αγνότητα των προθέσεών του, εκφωνεί μεγάλα λόγια για την αγάπη του δημοσίου συμφέροντος, διαλαλεί τη μέριμνα της πατρικής του αγάπης. Κι αν δει ότι υπάρχει δισταγμός για να γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, βάζει αμέσως τις φωνές: Πώς, δεν θέλετε; Ε, τότε βγείτε μόνοι σας από την άβυσσο! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ’ όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, όπου κάτω από το όμορφο περίβλημα βρίσκονται τα πιο μοχθηρά σχέδια. Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: τότε ο λαός σαν το λιοντάρι που πέφτει μέσα στα δίχτυα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο».(1)

Πολύ φοβάμαι ότι μια τέτοια προοπτική δεν είναι καθόλου απίθανη και σήμερα. Αν όπως υπογραμμίζει ο Ρουσό ναι μεν «η βία είναι εκείνη που δημιούργησε τους πρώτους σκλάβους, η δειλία τους όμως (είναι εκείνη) που διαιώνισε τη σκλαβιά»(2), αν όπως έλεγε ο Χιουμ, είμαστε σε τέτοια κατάσταση που έχουμε «εθιστεί τόσο έντονα στην υπακοή και την υποταγή που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναζητούν να πληροφορηθούν περισσότερα για την προέλευση ή την αιτία της, παρά όσο για τις αρχές της βαρύτητας, της αδράνειας ή για τους γενικούς νόμους της φύσης»,(3) αν όπως έγραφε ο Λένιν, έχουμε να κάνουμε με «ευχαριστημένους σκλάβους που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς»,(4) αν όπως έγραφε σε ένα άλλο κείμενό του ο Μαρά, έχουμε μετατραπεί σε ανθρώπους δειλούς και διεφθαρμένους …πρόθυμους να ξεπουληθούν, σε ανθρώπους που μπορεί να αναγνωρίσουν τον εαυτόν τους στις σάτιρες του Ιουβενάλη, (5) αν έχουν καταφέρει να μας μετατρέψουν σε ένα λαό «αμαθή, ελαφρύ επιπόλαιο (…) μεγαλωμένο μέσα στο φόβο την υποκρισία, τη δολιότητα, το ψέμα, αναθρεμμένους μεσ’ στην ευελιξία, την ίντριγκα, την κολακεία, την τσιγκουνιά, την αισχροκέρδεια», αν όπως γράφει ο αναρχικός Ιταλός Ερίκο Μαλατέστα, δεν αποβάλουμε εκείνα τα «προβατίσια ένστικτα και συνήθειες τα οποία (μας) χάραξαν στο μυαλό ολόκληροι αιώνες σκλαβιάς»,(6) τότε είναι πολύ πιθανόν αντί μιας μαζικής λαϊκής αντίδρασης στα μέτρα κατά της κρίσης να βρεθούμε σε μια κατάσταση σαν κι εκείνη που περιγράφει στο πρώτο κείμενο που παραθέσαμε ο Μαρά.

Σε μας εναπόκειται να αποδείξουμε το αντίθετο.

Και να μην ξεχνάμε ότι, όπως λέει και ο ποιητής, «εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα.

Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό».(7)

(1) Από το βιβλίο Οι αλυσίδες της σκλαβιάς, εκδ. έτος 1ο της Δημοκρατίας, στο Μαρά, Σεν-Ζιστ, Ροβεσπιέρος – Κείμενα, Επιλογή-Μετάφραση-Προλογικά: Μάριος Βερέτας, Σύγχρονη Εποχή, 1989, σελίδα 69.

(2) Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Το κοινωνικό συμβόλαιο, Εκδόσεις Δαρέμα 1957, σελίδα 47.

(3) David Hume, Essai sur le contrat primitive, traduction anonyme du XVIIIeme siecle, Amsterdam, J. Η. Schneider editeur, 1752.

(4) Λένιν, Μαρξισμός και ρεφορμισμός, Απαντα, τόμος 24, σελίδα 2.

(5) Από τον Φίλο του Λαού, Νο 539, 27 Αυγούστου 1791, στο Μαρά, Σεν-Ζιστ, Ροβεσπιέρος – Κείμενα, ό.π., σελίδες 104-105.

(6) Ερίκο Μαλατέστα, Χωρίς εξουσία, Ελεύθερος Τύπος, σελίδα 76.

(7) Τάσος Λειβαδίτης, από τη «Συμφωνία αριθ. 1» 1957.

Posted in στα ρουθούνια τους, ταξικός πόλεμος, ΨΗΦΟΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ, ευχαριστημένοι σκλάβοι που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς | Με ετικέτα: | Leave a Comment »