Συμμαχία από τα κάτω στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας

Την «ενότητα δράσης» της αριστεράς κλίνει σε όλες τις πτώσεις ο Βασίλης Πριμικήρης, μέλος του ΕΓ της ΚΠΕ του ΣΥΝ, διαπιστώνοντας σε άρθρο του στην «Αυγή» ότι «Σήμερα τίποτε δεν είναι όπως χθες». Το στέλεχος του ΣΥΝ αναλώνεται σε διαπιστώσεις για το χαρακτήρα της κρίσης και τον τρόπο που αυτή εξελίχθηκε, με συμπεράσματα όπως «το Μνημόνιο μπήκε γιατί μια χώρα του Νότου της Ευρωζώνης, με υστέρηση ανάπτυξης, χωρίς ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές (…) που αυξάνει υπερβολικά το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματά της θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει πιλοτικά για να χτυπηθεί το κόστος εργασίας σε όλη την Ευρώπη (…) Ταυτόχρονα, ξεσπάει και η παγκόσμια νομισματοπιστωτική κρίση που φέρνει τα πράγματα σε σημείο μη επιστροφής». Στη βάση αυτή παρατηρεί ότι «η αριστερά, μέχρι στιγμής, δεν κατάφερε να αναλύσει πειστικά, να ηγεμονεύσει ιδεολογικά, να πείσει πολιτικά, να κατεβάσει στο Σύνταγμα 1-1,5 εκατομμύρια πολίτες (…) να ξεπεράσει ένα κρίσιμο μέγεθος δυναμικής και να ανατρέψει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές» και γι’ αυτό σήμερα είναι αναγκαία η «επιλογή υπέρβασης της πολυδιάσπασης και της πολιτικής μιζέριας του κομματικού μικρομάγαζου (που) έχει τις δυνατότητες να ανοίξει τον δρόμο για τη διαμόρφωση από την πληθυντική ελληνική αριστερά ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου». Αρα, διαπιστώνει ο αρθρογράφος, «η αριστερά του σήμερα πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις υπέρβασης της κρίσης, δεν αρκεί η διάγνωση της παθογένειας του καπιταλιστικού συστήματος, χρειάζονται προτάσεις για το οικονομικό και πολιτικό μέλλον της χώρας και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και έξω από τις ρυθμίσεις της τρόικας».

Ομφαλοσκοπώντας από την όχθη της διαχείρισης του καπιταλισμού και όντας μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, ο ΣΥΝ βολοδέρνει σε «αναλύσεις» που στόχο έχουν να κρύψουν τα αδιέξοδα της δικής του στρατηγικής. Για παράδειγμα, επιμένει ακόμα και σήμερα να μιλάει για «χρηματοπιστωτική κρίση», και όχι, βέβαια, για συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, βάζοντας το δικό του λιθαράκι στη συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της κρίσης και κρύβοντας τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, η οποία ταυτίζεται με την ώριμη ανάγκη ο λαός να ανατρέψει την αστική εξουσία και να καταργήσει την ιδιοκτησία της στα μέσα παραγωγής. Από αυτήν τη σκοπιά, το Μνημόνιο δεν ήρθε στην Ελλάδα εξαιτίας των χρεών και του ελλείμματος, αλλά αποτελεί στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, ντόπιας και ευρωενωσιακής, στην προσπάθειά της να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για να ξεμπερδεύει με κάθε εργατική κατάκτηση. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας είναι το γεγονός ότι μέτρα ανάλογα με αυτά που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα επιβάλλονται και σε χώρες της ΕΕ όπου δεν υπάρχει Μνημόνιο. Ακόμα παραπέρα, το Μνημόνιο δεν υπογράφτηκε επειδή η Ελλάδα δεν έχει ανάπτυξη και πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά ακριβώς επειδή η όποια ανάπτυξη είναι καπιταλιστική και επειδή οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι ανεξάντλητες, αλλά η εκμετάλλευσή τους είναι προνόμιο μιας φούχτας μονοπωλίων. Οσο για το αν η «αριστερά» γενικά και αόριστα δεν κατάφερε να κατεβάσει 1,5 εκατ. διαδηλωτές στο δρόμο, ας αναζητήσει στο κόμμα του τις ευθύνες για το γεγονός ότι τόσα χρόνια συνέδραμε την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και την εκάστοτε κυβέρνηση στον αφοπλισμό της εργατικής τάξης, μέσα σε ένα δεδομένο ιστορικό και πολιτικό περιβάλλον που ευνοούσε και επεδίωκε με μανία την ενσωμάτωση του κινήματος, κυρίως μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Τραβώντας μια μονοκοντυλιά σε όλα τα παραπάνω, ο ΣΥΝ εμφανίζεται σαν κήρυκας της ενότητας στη δράση όλης της «αριστεράς». Σ’ αυτή συμπεριλαμβάνει δυνάμεις όπως το κόμμα του Κουβέλη (το οποίο μόλις προχτές από τις σελίδες της «Αυγής» καλούσε σε δράση για να σώσουμε τον καπιταλισμό!) και το ΠΑΣΟΚ, με στελέχη του οποίου ο ΣΥΝ συνεργάζεται κατά κόρον, αθωώνοντας τη σοσιαλδημοκρατία και τον αντιδραστικό της ρόλο. Καθόλου τυχαία, ο ΣΥΝ στήριξε στις πρόσφατες τοπικές εκλογές τον Μητρόπουλο, ο οποίος ζητούσε ένα καλύτερο ΠΑΣΟΚ, ενώ στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα καλούσε έμμεσα σε υπερψήφιση του επίσης ΠΑΣΟΚου Καμίνη. Την ίδια ώρα, ο ΣΥΝ βρίσκεται στα μαχαίρια με τις πλέον συγγενικές του πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες πριν από μερικά χρόνια έφτιαξε τον ΣΥΡΙΖΑ, πιπιλίζοντας και τότε τα περί «ενότητας της αριστεράς». Ο ΣΥΝ παίζει με τις εντυπώσεις και σκόπιμα αποφεύγει την ουσία. Κρύβει ότι και σε άλλες χώρες, όπου η «ενότητα της αριστεράς» αποτέλεσε στρατηγική επιλογή των διάφορων οπορτουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, κάθε άλλο παρά κερδισμένος βγήκε ο λαός. Σε χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία, όπου το πείραμα της «ενότητας» έφτασε μέχρι και τη συγκυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες, ο λαός δεν βρέθηκε καλύτερα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει την κρίση και τις συνέπειές της. Το αντίθετο έγινε, γι’ αυτό και οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες μετράνε απώλειες κατακτήσεων εδώ και δεκαετίες, πολλές από τις οποίες συνυπέγραψε η οπορτουνιστική «αριστερά» με το αιτιολογικό του μικρότερου κακού, είτε από τη θέση της συγκυβέρνησης, είτε από αυτήν της συνδιαχειρίστριας δύναμης στα συνδικάτα. Ξέρει ο ΣΥΝ ότι το κάλεσμα σε κοινή δράση από τα πάνω είναι έωλο, αφού οι διαφορές μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που ο ΣΥΝ αυθαίρετα αναγορεύει σε σύμμαχους, είναι μεγάλες.

Ο ΣΥΝ ζητάει κοινή δράση σε προτάσεις, όπως το ευρωομόλογο και η τόνωση της ανάπτυξης. Δηλαδή, κοινή δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων για να δανείζεται φθηνότερα η πλουτοκρατία και να κερδίζει ασύστολα από την καπιταλιστική ανάπτυξη, την οποία πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός με τον ίδιο τρόπο που πληρώνουν και την κρίση του καπιταλισμού. Οι αναλύσεις τους για το χαρακτήρα και τις αιτίες της κρίσης και, πολύ περισσότερο, η διαχειριστική στρατηγική τους δε θα μπορούσαν παρά να τους οδηγούν σε τέτοιες προτάσεις που αντικειμενικά εχθρεύονται το κίνημα και τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Σήμερα, πράγματι, τίποτα δεν είναι όπως χθες. Σήμερα δεν αρκούν οι αγώνες των περασμένων δεκαετιών, με τους οποίους οι εργαζόμενοι πάλευαν να περισώσουν ή να διευρύνουν κάποια από τα κεκτημένα τους. Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ η κοινή δράση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τα κάτω, μέσα από μια πλατιά λαϊκή αντιμονοπωλιακή συμμαχία, φύτρα της οποία αποτελούν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ. Αυτή η συμμαχία επιφορτίζεται με το ιστορικό καθήκον, με προωθημένα αιτήματα που αντανακλούν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, να οργανώσει την άμυνα απέναντι στη λαίλαπα που επιβάλλει η στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Αυτές οι συσπειρώσεις του λαϊκού κινήματος έχουν διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων, με άμεσους στόχους πάλης για τη θωράκιση των λαϊκών στρωμάτων από τις συνέπειες της κρίσης και το ξεπέρασμά της προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ταυτόχρονα, βασικό καθήκον αυτής της πλατιάς συμμαχίας είναι να προετοιμάσει, να οργανώσει και να διευθύνει την πάλη του λαού για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Στην εξέλιξη ενός τέτοιου απαιτητικού αγώνα, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα βάζουν ισχυρά εμπόδια στα χειρότερα που ετοιμάζει ο αντίπαλος και θα αποσπά κατακτήσεις που ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα από τις συνέπειες της κρίσης, όπως η ουσιαστική προστασία των ανέργων και άλλα. Οι αντικειμενικές συνθήκες για μια τέτοια ριζική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας έχουν ωριμάσει. Το ΚΚΕ θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να οργανώσει νικηφόρα ο λαός την αντεπίθεση.

Το κέρδος των πολυεθνικών σπίθα στο μπαρούτι των ανταγωνισμών

Το τελευταίο διάστημα κλιμακώνεται η δραστηριότητα στη λεκάνη της Αν. Μεσογείου σε ό,τι αφορά την αναζήτηση και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Οι εκατέρωθεν δηλώσεις και αντεγκλήσεις ανάμεσα στους διεκδικητές των υπαρκτών ή πιθανών κοιτασμάτων σε μια περιοχή, όπου συγκεντρώνονται ορισμένα από τα πιο σύνθετα ζητήματα που έχει γεννήσει ή συντηρεί η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, όπως το Μεσανατολικό, το Κυπριακό, η στοχοποίηση του Ιράν και οι σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας, κάνει ακόμα πιο σύνθετο το κουβάρι των ανταγωνισμών. Πολύ περισσότερο που η συγκεκριμένη περιοχή είναι κομβικής σημασίας για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και για τα σχέδια του ΝΑΤΟ, το οποίο, συν τοις άλλοις, έχει διακηρύξει σαν στρατηγικό του στόχο και την ενεργειακή ασφάλεια των κρατών – μελών του, ακονίζοντας τα νύχια του για νέες επεμβάσεις. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του κινδύνου που γεννούν για τους λαούς της περιοχής οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών της Αν. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής, για το ποια πολυεθνικά συμφέροντα θα επικρατήσουν πάνω στους ενεργειακούς δρόμους και τις πηγές, είναι χρήσιμο να ανατρέξει κανείς στα παρακάτω δεδομένα.

1. Στις 29 Δεκέμβρη 2010, η εταιρεία Noble Energy, αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, επικεφαλής της κοινοπραξίας που εμπλέκεται στις έρευνες και στη διαδικασία εξόρυξης στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), όπως την έχει ορίσει το Ισραήλ, ανακοίνωσε μετά από νέες δοκιμές πως το «Λεβιάθιαν» διαθέτει περίπου 16 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου, εκ των οποίων τα 453 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα βρίσκονται 130 χιλιόμετρα ανοιχτά της Χάιφα. Σύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο, τα αποθέματα του «Λεβιάθαν» αποτιμώνται στα 90 δισ. δολάρια και με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία εκτιμάται ότι είναι το μεγαλύτερο, σε αποθέματα, ενεργειακό κοίτασμα που έχει εντοπιστεί τα τελευταία 10 χρόνια, διπλάσιο από το γειτονικό κοίτασμα «Ταμάρ». Οι παραπάνω ποσότητες του φυσικού αερίου εντοπίστηκαν κάτω από βραχώδη πλάκα, στο βυθό, σε βάθος μεγαλύτερο των 5.000 μέτρων, σε μια περιοχή 32.000 τετραγωνικών μιλίων ανάμεσα στο Ισραήλ, την Κύπρο, τη Συρία και τη χερσόνησο του Σινά. Σύμφωνα με τις έως τώρα εκτιμήσεις, η εξόρυξη δεν πρόκειται να ξεκινήσει πριν το 1017. Η αποκλειστική αξιοποίηση του συγκεκριμένου κοιτάσματος από το Ισραήλ εκτιμάται ότι θα μπορούσε να καλύψει τις ενεργειακές του ανάγκες για 100 χρόνια και ταυτόχρονα να το καταστήσει μεγάλη εξαγωγική δύναμη φυσικού αερίου σε χώρες της ΕΕ. Σήμερα, το κράτος του Ισραήλ εξαρτάται απόλυτα για τις ενεργειακές του ανάγκες από τρίτες χώρες, με κόστος πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο.

2. Λίγες μέρες πριν τις ανακοινώσεις για το Λεβιάθαν, στις 17 Δεκέμβρη 2010, η Κυπριακή Δημοκρατία και το Ισραήλ υπέγραψαν στη Λευκωσία συμφωνία με την οποία καθορίζονται τα όρια της μεταξύ τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η συμφωνία δίνει τη δυνατότητα στις δύο χώρες να συνεχίσουν τις έρευνες για υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, χωρίς ενδεχόμενες διαφωνίες για την εκμετάλλευσή τους. Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Α’», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009. Η Τουρκία αντέδρασε άμεσα στη συμφωνία Κύπρου – Ισραήλ, απειλώντας ότι «τέτοιες μονομερείς πρωτοβουλίες που αγνοούν τις επιθυμίες της τουρκοκυπριακής πλευράς θα έχουν αρνητικές συνέπειες στις διαπραγματεύσεις που γίνονται για τη διευθέτηση της κατάστασης στην Κύπρο». Το σαφές υπονοούμενο από την πλευρά της Τουρκίας είναι ότι το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου έχει δική του ΑΟΖ, την οποία η Αγκυρα προσμετρά στα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Κατά συνέπεια, εχθρεύεται κάθε προσπάθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας να ρυθμίσει αυτήν σαν κυρίαρχο κράτος την ΑΟΖ της με τις γειτονικές χώρες, πολύ περισσότερο με το Ισραήλ και με δεδομένο τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο στην περιοχή.

3. Η θαλάσσια περιοχή στην οποία διαχέεται το συγκεκριμένο κοίτασμα, περικλείεται από την Κύπρο, το Ισραήλ, το Λίβανο και τη Συρία και την Αίγυπτο (Σινά). Για το βόρειο τμήμα αυτής της περιοχής, εγείρει διεκδικήσεις και η Τουρκία, τόσο γιατί ένα μέρος της βρίσκεται στην προέκταση των δικών της ακτών, όσο και γιατί στην περιοχή αυτή προβάλλεται η ΑΟΖ των κατεχομένων εδαφών της Κύπρου. Επίσης, στην ίδια περιοχή προβάλλεται η ΑΟΖ και της Λωρίδας της Γάζας. Είναι αυτονόητο ότι ο πλούτος που κρύβει η περιοχή και η διαμόρφωση του νέου γεωπολιτικού χάρτη δε θα αφήσουν αδιάφορη την αστική τάξη στις χώρες αυτές, οι οποίες στην πλειοψηφία τους είναι εχθρικές προς το Ισραήλ ή βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτό. Την υπόθεση περιπλέκει το γεγονός ότι οι μόνες χώρες της περιοχής με τις οποίες η Κύπρος έχει συμφωνήσει για τα όρια των μεταξύ τους ΑΟΖ, είναι το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Οι αντίστοιχες συμφωνίες Κύπρου – Λιβάνου και Κύπρου – Συρίας έχουν βαλτώσει, προφανώς λόγω τουρκικής παρέμβασης.

4. Ο Λίβανος, από την πλευρά του, έχει ήδη ορίσει μονομερώς, όπως δικαιούται, την ΑΟΖ του με το Ισραήλ και έχει καταθέσει αίτημα στον ΟΗΕ να παρέμβει, προκειμένου το Ισραήλ να μην αντλήσει από τις πηγές υδρογονανθράκων που βρίσκονται εντός των λιβανικών θαλάσσιων ορίων. Οι ανακοινώσεις έγιναν την περασμένη Τετάρτη 5 Γενάρη 2011, με αφορμή τη δημοσιοποίηση των προθέσεων του Ισραήλ σε ό,τι αφορά το κοίτασμα «Λεβιάθαν», τμήμα του οποίου ο Λίβανος θεωρεί ότι βρίσκεται στα δικά του χωρικά ύδατα. Σύμφωνα με την κυβέρνηση του Λιβάνου, οποιαδήποτε ενέργεια του Ισραήλ που δε σέβεται την ΑΟΖ της χώρας του, θα θεωρηθεί «παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας του Λιβάνου και του διεθνούς δικαίου». Την ίδια μέρα, ο Λιβανέζος υπουργός Εμπορίου, Γκέμπραν Μπασίλ, ανακοίνωσε ότι η Βηρυτός θα προχωρήσει μονομερώς σε επισημοποίηση των ορίων της ΑΟΖ του Λιβάνου και θα προσκαλέσει ξένες εταιρείες να καταθέσουν προσφορές για τη διενέργεια ερευνών και για την εξόρυξη των κοιτασμάτων που βρίσκονται στο λιβανικό θαλάσσιο χώρο. Από την πλευρά του, το Ισραήλ θεωρεί ότι οι λιβανικές διεκδικήσεις επί των κοιτασμάτων που βρίσκονται στην ισραηλινο-λιβανική θαλάσσια μεθόριο «στερούνται νομικής, οικονομικής και χαρτογραφικής βάσης» και εμπλέκει άμεσα την Κύπρο στη διένεξη, με τον ισχυρισμό ότι ο ορισμός ΑΟΖ μεταξύ Ισραήλ – Κύπρου, «λύνει οριστικά, εμμέσως, και το ζήτημα των θαλασσίων ορίων Ισραήλ – Λιβάνου».

5. Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, η έναρξη εκ νέου των ερευνών στο «Λεβιάθαν» από τη Noble Energy, για λογαριασμό του Ισραήλ, είχε συνοδευτεί από ένα θερμό επεισόδιο στη μεθόριο Ισραήλ – Λιβάνου, υπό το βλέμμα των δυνάμεων του ΟΗΕ. Από την ανταλλαγή πυρών σκοτώθηκαν τότε ένας Ισραηλινός αξιωματικός, τρεις Λιβανέζοι στρατιώτες και ένας δημοσιογράφος, μέλος του Λιβανέζικου ΚΚ. Με δεδομένα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι το Ισραήλ «καίγεται» να εξασφαλίσει όχι μόνο την κυριότητα των κοιτασμάτων, αλλά και την ασφάλεια των όποιων εγκαταστάσεων εξόρυξης φυσικού αερίου ανεγερθούν. Αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν δεν εξασφαλιστεί με ειρηνικά μέσα ή με τα όπλα η συγκατάθεση ή η ανοχή του Λιβάνου, πριν ξεκινήσει η εξόρυξη από το κοίτασμα. Το γεγονός, ωστόσο, ότι το Ιράν στηρίζει τον Λίβανο, όπως και τη Συρία, καθώς επίσης και οι καλές σχέσεις που αναπτύσσει η Τουρκία με το Ιράν, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στο μουσουλμανικό κόσμο, είναι παράγοντες που περιπλέκουν το κουβάρι των ανταγωνισμών και μια σπίθα είναι αρκετή για να ανάψει το φιτίλι. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η κρατική πετρελαϊκή εταιρεία της Τουρκίας (ΤΡΑΟ) συνεργάζεται εντατικά με τη Συρία στον τομέα των πετρελαιοειδών από το 2008, έχοντας εξάγει έως σήμερα πάνω από 90 χιλιάδες τόνους υγραερίου από τη Συρία και έχοντας εισάγει από αυτή πάνω από 80 χιλιάδες τόνους αργού πετρελαίου.