Οι λέξεις στη θέση τους

Το συμφέρον των καπιταλιστών δεν είναι συμφέρον των εργατών.

Η κοινωνία δεν είναι αταξική, άρα δεν είναι και ενιαία.

Οταν οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν τον όρο κοινωνία, προσπαθούν να περάσουν την άποψη ότι αυτοί – μια θλιβερή μειοψηφία εκμεταλλευτών – είναι ένα με όλους τους άλλους.

Για να συγκαλύψουν έτσι πως δεν υπάρχει κοινό συμφέρον, αφού όσο κερδίζουν οι καπιταλιστές τόσο χάνουν οι εργάτες και τα άλλα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα, χάνουν, δηλαδή, αυτοί που είναι η πραγματική πλειοψηφία, αυτοί που πράγματι παράγουν.

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι για τους ακριβώς αντίθετους λόγους από αυτούς που επικαλούνται οι αστοί.

Το μόνο που είναι ντροπή είναι αυτό καθαυτό το σύστημα εκμετάλλευσης. Οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν και στην Ακρόπολη τιμάνε με τον καλύτερο τρόπο και τον όποιο συμβολισμό κουβαλά το μνημείο.

Εργα εργατών! Αυτοί στοιχειώνουν με τα ίδια τους τα κορμιά κάθε έργο, μεγάλο ή μικρό. Από τις στοές στη Χιλή, τα τούνελ των Αλπεων, τις βίλες – ουρανοξύστες στην Ινδία, τα υπερτάνκερ, παντού, τα πάντα κινούνται με τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών.

Στα εγκαίνια των έργων, είθισται κάπου σε μια γωνιά να βάζουν κι ένα καντήλι γι’ αυτούς που χάθηκαν. Κι ύστερα με νόμο δίνουν στο έργο το όνομα του καπιταλιστή που τους ξεπάστρεψε.

Οι εργάτες που είναι κάτω από το χώμα δε νοιάζονται και πολύ για την υστεροφημία τους. Αυτοί τη δουλειά τους την έκαναν. Εθρεψαν όσο ζούσαν τις οικογένειές τους.

Οι άλλοι, έχοντας επίγνωση ότι ο κόσμος θα τους θυμάται σαν εξολοθρευτές εργατών, σπεύδουν να σφραγίσουν με τα ονόματά τους έργα που δεν τους ανήκουν. Εργα για τα οποία δε μάτωσαν αυτοί.

Ισχύει για κάθε πετρελαιά ή άλλου τύπου καπιταλιστή, είτε εγκαινιάζει τη βίλα του, ή μια πτέρυγα νοσοκομείου.

Και θα ισχύει όσο οι εργάτες δε θα έχουν ανέβει σε εκείνο το επίπεδο συνείδησης που θα τους οδηγεί στην πάλη για την απαλλαγή από τους καπιταλιστές.

Ξέρει τι κάνει ο αστικός Τύπος, αυτή η προπαγανδιστική μηχανή για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Οταν δήθεν κλαίει για την αποχή, την αποχή προβάλλει ως λύση. Γιατί η αποχή δεν είναι τίποτα άλλο από αυτομαστίγωμα, όσων αντί να γκρεμίσουν τον εκμεταλλευτή τους, του εκχωρούν εν λευκώ και την εξουσία να συνεχίζει την εκμετάλλευση.

Η αστική τάξη προσπαθεί – και καλά κάνει για τα κέρδη της – να κουλαντρίσει την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Χτες πρόβαλαν ως αντιμνημονιακό ακόμα κι αυτόν τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ. Ναι, αυτόν που υπέγραψε συλλογική σύμβαση που προβλέπει ότι οι εργάτες χρωστάνε στα αφεντικά τους.

Ασχετο: Την ώρα που στους εξάστηλους τίτλους κλαίνε για την Ακρόπολη, στα διπλανά μονόστηλα παρουσιάζουν το νέο φορολογικό παράδεισο που νομοθετείται για τους περίφημους επενδυτές.

Αυτή είναι η δική τους αντίληψη για τον πολιτισμό: Ενα κράτος που δεν πληρώνει τους αρχαιολόγους για να ‘χει να χαρίσει χρήμα στους καπιταλιστές. Βαρβαρότητα μεν, πολιτισμός της βαρβαρότητας δε, σε διαρκή μάχη με τον πολιτισμό των εργατών.

Παντού συγκρούονται αυτοί οι δύο κόσμοι.

Και στην κάλπη…

Οπου η «Λαϊκή Συσπείρωση» έχει να αντιμετωπίσει συνασπισμένους σ’ ένα μπλοκ αυτούς ακριβώς που αρπάζουν το ψωμί απ’ το τραπέζι.

Ναι, είναι μάχη και για τον πολιτισμό. Τον πολιτισμό αυτών που παράγουν.