Οσο ζω δε θα ξεχάσω το Σοσιαλισμό και θα παλεύω γι’ αυτήν την κοινωνία…

 

 αναδημοσίευση από    απέραντο γαλάζιο

Σχολική εκδρομή μικρών μαθητών

Με τον τίτλο που έχω βάλει σε αυτό το κείμενο, κλείνει το γράμμα της η Χρυσούλα Σλάβικ, μια ελληνίδα που έζησε τριάντα χρόνια στην Τσεχοσλοβακία, την σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία.

Μέσα από το γράμμα της κάνει κουρελόχαρτο όλα τα αποκυήματα φαντασίας των εχθρών της εργατικής τάξης, κάνει κουρελόχαρτο όλο το αντικομμουνιστικό οχετό των υπηρετών της αστικής τάξης, βάζει τις βάσεις για να δουλέψει το μυαλό, όσων ακόμα δεν έχουν καταπιεί αμάσητη την αστική προπαγάνδα,  για να ψάξουν και παραπέρα για την εξακρίβωση της αλήθειας.

Ας αφήσουμε όμως τα δικά μου λεγόμενα και ας διαβάσετε το γράμμα της.

“Τριαντάχρονη εμπειρία από τη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία. Θα αρχίσω από το 9τάξιο σχολείο, που πήγα στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Το μεσημέρι τρώγαμε στο σχολείο πλήρες μεσημεριανό γεύμα, μετά διαβάζαμε τα μαθήματά μας για την επόμενη ημέρα και συμμετείχαμε σε διάφορες δραστηριότητες (τέχνες – αθλητισμός – φυσικό περιβάλλον), ανάλογα με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα, πάντα με την παρουσία και συμβολή εκπαιδευτικού, μέχρι να γυρίσουν οι γονείς μας από τη δουλειά. Ολα αυτά σε καθαρό, ζεστό, υγιεινό και ασφαλές περιβάλλον σχολικών κτηρίων και εγκαταστάσεων με τακτική συντήρηση και άμεσες επισκευές, εάν αυτό ήταν αναγκαίο.

Τα φροντιστήρια υπήρχαν στο σχολείο μόνο για τους αδύναμους μαθητές και βεβαίως δωρεάν. Είχαμε εργαστήριο χημείας και φυσικής, εργαστήριο για διάφορες μικρο-κατασκευές, κήπο για μαθήματα κηπουρικής και μαγειρείο για μαθήματα μαγειρικής. Κάθε σχολείο είχε το δικό του γήπεδο και κλειστό γυμναστήριο με όλα τα όργανα γυμναστικής. Αυτές οι εγκαταστάσεις ανταποκρίνονταν σε πολύ αυστηρές απαιτήσεις και προδιαγραφές για την ασφάλεια της μαθητικής και εκπαιδευτικής κοινότητας και προσέφεραν τις καλύτερες συνθήκες για το εκπαιδευτικό έργο στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.

Δύο φορές το μήνα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε θέατρο, συναυλίες σε κάποιο μέγαρο μουσικής ή σε κινηματογράφο, στα πλαίσια της σχολικής μας εκπαίδευσης. Ολα αυτά ήταν πάντα δωρεάν. Παράλληλα, στις αρχές της σχολικής χρονιάς οι καθηγητές της μουσικής, του αθλητισμού και άλλων ειδικοτήτων έκαναν επιλογή ανάλογα με την ιδιαίτερη κλίση του κάθε παιδιού και επέλεγαν τα παιδιά με ιδιαίτερα ταλέντα και τα προωθούσαν, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών τους, για μετασχολική και δωρεάν εξειδίκευση. Στο σχολείο, στα πλαίσια της προληπτικής ιατρικής, δύο φορές το χρόνο μας εξέταζαν οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων και μας έκαναν εκεί και τα απαραίτητα εμβόλια. Στα βουνά υπήρχαν δημόσια θεραπευτήρια για υπέρβαρα ή αδύνατα παιδιά όπου πήγαιναν το καλοκαίρι και εκεί για δύο μήνες ακολουθούσαν μια ειδική διατροφική θεραπεία και σωματική άσκηση. Χρήση αυτών των θεραπευτηρίων, για διάφορες παθήσεις και για ανάρρωση, κάνανε και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Υπήρχαν και οι λεγόμενες λουτροπόλεις με ιαματικά νερά, με ξενοδοχειακές μονάδες, για τις διάφορες θεραπείες και φυσικοθεραπείες του λαού της Τσεχοσλοβακίας. Αυτή τη φροντίδα απολάμβαναν τα παιδιά σε όλα τα επίπεδα της εκπαιδευτικής και φοιτητικής διαδικασίας.

Παντρεύτηκα όταν ήμουν 21 χρόνων. Εγώ εργαζόμενη και ο άντρας μου δευτεροετής φοιτητής του πολυτεχνείου. Μετά από ένα χρόνο κάναμε το παιδί μας. Πήρα ένα χρόνο άδεια τοκετού με πλήρεις αποδοχές, αργότερα το έκαναν τρία χρόνια, με τα τελευταία δύο χρόνια με αποδοχές 70% του μισθού. Οταν τελείωσε η άδεια, γύρισα στον ίδιο χώρο και την ίδια θέση της εργασίας. Ο άνδρας μου, παντρεμένος φοιτητής και με παιδί, έπαιρνε επίδομα αντίστοιχο του βασικού μισθού ενός εργαζομένου. Μόλις γέννησα, δύο φορές την εβδομάδα ερχότανε μια νοσοκόμα στο σπίτι μας, να ζυγίσει το παιδί και να με βοηθήσει στο θηλασμό, στο μπάνιο και στη φροντίδα του. Γάλα, βρεφικές τροφές και πάνες ήταν δωρεάν. Και οι τρεις μας είχαμε δικαίωμα να τρώμε στις φοιτητικές εστίες, δωρεάν, το μεσημέρι και το βράδυ. Το παιδί μας, μόλις κάναμε την αίτηση, πήγε σε παιδικό σταθμό. Στον παιδικό σταθμό παρείχαν ακόμα και τα ρούχα του παιδιού, τρία γεύματα την ημέρα και φροντίδα από εξειδικευμένο προσωπικό με τακτικές επισκέψεις παιδιάτρου. Σε περίπτωση ασθένειας του παιδιού, η μητέρα έπαιρνε άδεια από την εργασία της 8 ημέρες με πλήρεις αποδοχές και τις υπόλοιπες ημέρες το 80% των αποδοχών. Η προληπτική ιατρική ήταν πολύ αναπτυγμένη. Για όλες τις ειδικότητες. Με επιστολή στο σπίτι, με προγραμματισμένο ραντεβού και με επίπληξη εάν δεν ανταποκρινόσουν στο κάλεσμα. Ειδικά στην περίπτωση των παιδιών.

Το Κράτος μας έδωσε σπίτι που πληρώναμε με επιταγή 8% του μισθού μας. Αυτή η επιταγή κάλυπτε το νοίκι, το ρεύμα, το νερό και φυσικό αέριο. Ολο το εικοσιτετράωρο είχαμε ζεστό νερό και το χειμώνα θέρμανση. Οι εταιρείες και τα εργοστάσια είχαν και αυτά μαγειρεία. Μέσα στο οχτάωρο της εργασίας είχες μισή ώρα για κολατσιό και μια ώρα για το μεσημεριανό σου. Ολες οι εταιρείες και τα εργοστάσια είχαν τα δικά τους εξοχικά καταλύματα στα βουνά, σε χιονοδρομικά κέντρα για τις χειμερινές διακοπές και σε μεγάλες λίμνες και στα ποτάμια για τα καλοκαίρια. Στις άλλες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης που είχαν θάλασσα υπήρχαν ξενοδοχειακές μονάδες όπου κάνανε τις διακοπές τους και εργαζόμενοι της Τσεχοσλοβακίας. Ο εργαζόμενος πλήρωνε μόνο ένα μέρος της διατροφής του και της μεταφοράς του. Τη διαμονή και το υπόλοιπο κόστος κάλυπτε το ασφαλιστικό του ταμείο. Οι γυναίκες δικαιούνταν σύνταξή στα 55 και οι άνδρες στα 60.

Δεν είχαμε όλοι αυτοκίνητα γιατί δεν μας ήταν και τόσο απαραίτητα. Είχαμε πολύ καλές και πυκνές αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, τραμ, μετρό, τρένα, αεροπλάνα κλπ. Την ημέρα κάθε τρία λεπτά και τη νύχτα τουλάχιστον κάθε μια ώρα υπήρχαν δρομολόγια των αστικών μέσων μεταφοράς. Ποτέ δεν χρειάστηκα ταξί, ήταν μόνο για τους τουρίστες.

Δεν είχα νοιώσει ποτέ το άγχος και την ανασφάλεια, διότι δεν ήξερα, μάλλον δεν ξέραμε τι θα πει η ΑΝΕΡΓΙΑ ή απλήρωτη εργασία, τι θα πει εκμετάλλευση, τι θα πει να κρυώνεις, να μην έχεις σωστή ή καθόλου ιατρική περίθαλψη και σωστή Παιδεία. Εγώ που τα είχα τα θεωρούσα τότε όλα αυτονόητα. Σήμερα βλέπω ότι δεν ήταν. Θα έπρεπε να τα υπερασπιστούμε και να μην επιτρέψουμε στην Αντεπανάσταση να νικήσει και να ισοπεδώσει όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλες τις κατακτήσεις του Σοσιαλισμού.

Ζώντας στην Ελλάδα, τα τελευταία 30 χρόνια, είδα και την καπιταλιστική ανάπτυξη και τώρα την καπιταλιστική κρίση. Γνώρισα τι θα πει ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια. Σήμερα ξεθεμελιώνουν και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα, τις άδειες μητρότητας, το επίδομα τοκετού, τη συνταξιοδότηση, για να διαφυλάξουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Μόνη ελπίδα για το λαό, η δημιουργία Λαϊκής Συμμαχίας για Σοσιαλιστική Λαϊκή Οικονομία και Εξουσία, με αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, για ειρήνη και προκοπή του λαού.

Οσο ζω δε θα ξεχάσω το Σοσιαλισμό και θα παλεύω γι’ αυτήν την κοινωνία…!!

Χρυσούλα ΣΛΑΒΙΚ
Κέρκυρα

Κατάλαβες ποιος είναι μετανάστης ; Το μέλλον σου είναι . Εσύ είσαι !

Όταν ένας πρωθυπουργός κάνει προεκλογικές δηλώσεις καμαρώνοντας συρματοπλέγματα – αυτά που άνοιξε κι άφησε ανεξέλεγκτα για να δώσει χαμηλά μεροκάματα στους επιχειρηματίες πριν λίγα χρόνια – , μιλά για λάθρους ανθρώπους εκεί που μόλις λίγες μέρες πριν βρέθηκε νεκρός ένας άντρας 32 χρονών και το 4χρονο κοριτσάκι του η Τάλα παγωμένο, μιλά για ασφαλιστικά ταμεία που τα διαφυλάσσει από έξοδα ενώ είναι καταρρακωμένα κι άδεια από τις ατασθαλίες τους , σκορπά τον τρόμο του ανήμπορου και κυνηγημένου ανθρώπου που ψάχνει μια καλύτερη ζωή, αφού οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Δύσης που στηρίζει ως πολιτικός στερούν την ασφαλή πατρίδα σε εκατομμύρια ανθρώπους, καταλαβαίνουμε τι έχει στο νου του και τι μάς ετοιμάζει στην πορεία . Ο μετανάστης είναι μονάδα μέτρησης και σύγκρισης . Η Μανωλάδα είναι το καλύτερο μέλλον του μετανάστη, με την προοπτική να γίνει και του ντόπιου . Χαμηλά εργατικά μεροκάματα, άθλιες συνθήκες ζωής, υποβιβασμός της αξίας της ανθρώπινης ζωής . Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, έγιναν ο προθάλαμος των φυλακίσεων ακόμη και για χρέη . Χθες συνέλαβαν πολίτη για χρέος 50 ευρώ ! Η Ελλάδα αργά και σταθερά μετασχηματίζεται σ ένα τεράστιο εργατικό κάτεργο, όπου οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαιώματα, είναι εργατικές παραγωγικές μονάδες που εξισώνονται με άλλοτε άλλα ποσά μη αξιοβίωτης ζωής . Η ζωή κι ο θάνατος έρχονται κοντά, πολύ κοντά, μπαίνουν σε κοινή πορεία . Τα αφεντικά μπορούν ακόμη και να πυροβολούν όσους διαμαρτύρονται ή δυσανασχετούν και με την σφραγίδα της Δικαιοσύνης . Οι συλλήψεις κι οι φυλακίσεις χωρίς να υπολογίζουν ποιος και γιατί, θα γίνουν καθημερινότητα και τελικά συνήθεια . Θα μπούμε σε αγριότητες και βάρβαρες εποχές που καμμία σχέση δεν έχουν με την Ευρώπη που έχει στο μυαλό του ο μικροαστός και τού πασάρουν απ τα κανάλια της ντροπής που εκπέμπουν χωρίς άδειες και εξυπηρετούν τα πολιτικά και καναλαρχικά αφεντικά τους με την αποπροσανατολιστική, γκεμπελίστικη, αισχρή προπαγάνδα τους . Ο Έλληνας βλέπει εχθρό τον μετανάστη και προδιαγράφει το δικό του μέλλον, το να γίνει κι αυτός μετανάστης στην ίδια του τη χώρα . Δεν μπορεί να καταλάβει την κοροϊδία , την παραπλάνηση, τον στόχο των κυβερνώντων . Οι ναζί έβαλαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μόνο Εβραίους . Μετά κομμουνιστές, μετά τσιγγάνους . Μετά αιματοκύλισαν το σύμπαν . Έφεραν το αίσχος και το όνειδος της ανθρωπότητας, το Ολοκαύτωμα . Αν δεν καταλάβει ο μέσος έλληνας πως δεν κινδυνεύει από κανέναν φτωχό άνθρωπο – άσχετα με την εγκληματικότητα, εννοείται πως ο εγκληματίας ανεξαρτήτου καταγωγής εθνικής πρέπει να δικάζεται και να τιμωρείται -, αλλά από τις πολιτικές που στοχοποιούν ανθρώπους, με τον τρόπο του στοχοποιεί την ίδια την ύπαρξή του . Ένα εθνικιστικό ρατσιστικό κράτος, έχει όλες τις προδιαγραφές, να κάνει οποιοδήποτε έγκλημα σε οποιονδήποτε εκείνο στοχοποιήσει , για τον όποιο λόγο, αρκεί να υπερασπιστεί συμφέροντα ( χαμηλή αξία η ανθρώπινη ζωή, υψηλή αξία ο πλούτος ) . Τα συρματοπλέγματα που νομίζετε πως σάς παρέχουν ασφάλεια, στην πραγματικότητα είναι τα Άουσβιτς που θα σάς κάνουν σαπούνια . Θα σάς λιώσουν είτε έτσι, είτε αλλιώς . Είτε φυλακίζοντάς σας για χρέη, για απεργία, για διαμαρτυρία, είτε δίνοντάς σας ένα ξεροκόματο εξασφαλίζοντάς σας Μανωλάδες μόνο για Έλληνες . Η απόφαση είναι στο δικό σας χέρι . Στο δικό σας μυαλό για την ακρίβεια . Βάλτε το να πάρει μπρος πριν ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, ό,τι έζησαν το 40 οι παππούδες μας . Αφήστε τις ανώτερες ράτσες και τα τραγελαφικά, «εδώ είναι το σπίτι μου» κλπ . ΔΕΝ είναι εδώ το δικό σου σπίτι Μπάμπη μου . Του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Μαρινάκη, των τραπεζών, των γερμανικών πολυεθνικών και των γερμανικών συμφερόντων είναι, που προασπίζει ο κάθε Σαμαράς με τ ασκέρι του . Κάνεις εσύ πουθενά κουμάντο βρε έρμε ; Βάλε το να δουλέψει το ρημάδι . Αύριο θα σού χαμηλώσουν τις αποδοχές σου κι άλλο, θα σού πάρουν το σπιτάκι σου, θα σε βάλουν φυλακή αν δεν έχεις να πληρώσεις και το παιδί σου θα μαζεύει φράουλες 18 ώρες για να φάει ένα πιάτο φαΐ και θα το πυροβολούν αν ζητήσει κάτι που οι ίδιοι δεν τού δώσαν κι ας το δικαιούται . Ένα πιάτο φαΐ και αν . Κατάλαβες ποιος είναι μετανάστης ; Το μέλλον σου είναι . Εσύ είσαι ! Εσύ !

Πηγή: fb Aristea Seremeti

«Πιο ελεύθεροι στον κομμουνισμό!» Όταν οι πρώην «διαφωνούντες» έζησαν τον κόσμο της Δύσης

O Milan Kohout μαζί με τον Kundera ήταν οι πιο προβεβλημένοι καλλιτέχνες της Άνοιξης της Πράγας. To περιοδικό counterpunch δημοσίευσε μία συνέντευξή του με τον Andre Vltchek*, την οποία μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε, κυρίως γιατί εκφράζει μια άποψη που δεν είναι εύκολο να διαβάσεις κάποιος αλλού. 

Ο Milan Kohout είναι στοχαστής, καλλιτέχνης, και καθηγητής. Γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία, όπου και έζησε πριν από την υπογραφή της «Χάρτας του 77», μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των ΗΠΑ. Ο Kohout απογοητεύτηκε πλήρως με τον καπιταλισμό, και το Δυτικό καθεστώς. Για δεκαετίες κάνει παρουσιάσεις σε όλο τον κόσμο, έρχεται αντιμέτωπος με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τον ρατσισμό, τον καπιταλισμό και όλες τις θρησκείες του κόσμου, ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό.

Η συζήτηση έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου 2014, στο Klikarov, ένα μικρό χωριό στη Δυτική Βοημία. Ο Vltchek ήρθε στην Τσεχία, προκειμένου να δώσει μία πολιτική διάλεξη στη Σχολή Φιλοσοφίας και Τέχνης στην πόλη του Πίλσεν, όπου ο Kohout διδάσκει. Και οι δύο τους κατευθύνθηκαν σε ένα μικρό και απομακρυσμένο χωριό της Klikarov, στη Δυτική Βοημία, όπου κάθονταν δίπλα σε μια λίμνη, και συνομίλησαν για την τοξικότητα του Δυτικού ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής/ Αμερικανικής προπαγάνδας.

***

ANDRE VLTCHEK (AV): Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες στη Δύση που έχετε ¨δράση¨ κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού, του αχαλίνωτου καπιταλισμού, και ενάντια στις θρησκείες. Πώς και πότε επιλέξατε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης;

MILAN KOHOUT (MK): Προφανώς από τότε που ήμουν μέρος της λεγόμενης «Δεύτερης Κουλτούρας»,  της Τσεχικής UNDERGROUND, η εποχή που ονομάστηκε από τη Δύση «ολοκληρωτικό σύστημα» ή, τo Τσεχοσλοβακικό Σοσιαλιστικό σύστημα. Η «Δεύτερη Κουλτούρα» ήταν το κίνημα που διαμόρφωσε τη δική μας δημιουργικότητα καθώς και την έννοια της τέχνης. Εκείνες τις ημέρες είχαμε «εκδιωχθεί» από την επίσημη κουλτούρα, ή από την «Πρώτη Κουλτούρα». Γι” αυτό και επαναστατήσαμε. Ήταν ένα βαθύ πολιτικό κίνημα εξ ορισμού, το οποίο παρήγαγε πολιτική τέχνη.

AV: Λέτε συχνά, και πολύ σωστά, ότι όσοι από εσάς υπέγραψαν την «Χάρτα του 77″, και συμμετείχαν στο underground / αντιπολιτευτικό κίνημα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν στην πραγματικότητα σοσιαλιστές, ακόμη και κάποιοι μαρξιστές. Αυτό περιλαμβάνει και εσάς. Σίγουρα είστε ένας αριστερός διανοούμενος. Αυτό είναι παράδοξο: η Δύση σας «πουλούσε», σας προωθούσε σαν ομάδα αντι-κομμουνιστών. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για αυτό το παράδοξο;

MK: Υπήρξε, βέβαια, αυτό το παράδοξο, ένα μεγάλο παράδοξο, επειδή οι περισσότεροι από το underground κίνημα, της «δεύτερης κουλτούρας», ήταν στην πραγματικότητα υποστηρικτές αριστερών αξιών. Για παράδειγμα, μοιραζόμασταν τα πάντα αντί να συλλέγουμε πράγματα. Πιστεύαμε στην κοινή ιδιοκτησία της περιουσίας και των μέσων παραγωγής. Αλλά ποτέ δεν το σκεφτήκαμε από μια θεωρητική οπτική γωνία – δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι φιλοσοφικά οι αξίες μας ήταν πραγματικά αριστερές. Έτσι, ενώ παλεύαμε ενάντια στην λεγόμενη κομμουνιστική κυβέρνηση, ήμασταν στην πραγματικότητα κομμουνιστές! Παρεμπιπτόντως, όταν το λέω αυτό στους συντρόφους/συναδέλφους μου της «Χάρτας του 77» που δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα τσαντίζονται πολύ – δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

AV: Ακόμη έχετε πει ότι ο Vaclav Havel, ο οποίος μετά από κάποιο σημείο ξεπουλήθηκε τελείως και άρχισε να υποστηρίζει τον Δυτικό ιμπεριαλισμό – πήγε στην Ουάσιγκτον, όπου έδωσε δουλοπρεπείς ομιλίες με αντάλλαγμα καλύτερα σχόλια από τους εκπροσώπους του καθεστώτος –  ακόμα και ο Havel, όταν ήταν μέλος του κινήματός σας, στην πραγματικότητα μοιραζόταν  τα ίδια αριστερά ιδεώδη.

MK: Μα φυσικά! Μερικές από τις φιλοσοφικές απόψεις του ήταν πραγματικά μαρξιστικές!

AV: Τι συνέβη λοιπόν; Πώς και άνθρωποι σαν κι αυτόν άλλαξαν πραγματικά;

MK: Μετά την επανάσταση ήμουν πολύ περήφανος για τον Βάκλαβ Χάβελ, γιατί διακήρυξε δημοσίως ότι δεν επρόκειτο να ζήσει στο προεδρικό μέγαρο. Ζούσε στο σεμνό διαμέρισμά του, οδηγούσε καθημερινά το αυτοκίνητό του στο γραφείο του … ένιωσα ότι είχε γίνει ένα θαυμάσιο πρότυπο…

AV: Οδηγούσε ακόμη και το ποδήλατό του γύρω από το Προεδρικό μέγαρο…

MK: Ναι … Έγινε κάτι σαν αληθινός «λαϊκός ήρωας», ή «Πρόεδρος του λαού». Μετά κάτι άλλαξε στο μυαλό του … Ίσως να ευθύνεται μερικώς το γεγονός ότι ιστορικά ήταν από μια αστική οικογένεια.

AV: Μία από τις πλουσιότερες στην Πράγα …

MK: Ναι, από μια πολύ, πολύ πλούσια αστική οικογένεια … Και φυσικά συνήθιζε να λέει ότι «δεν θέλω να ανακτήσω την περιουσία και την κοινωνική θέση της πρώην οικογένειας μου», αλλά κάτι άλλαξε. Υποθέτω ότι οι σύμβουλοι, αφού έγινε Πρόεδρος, άρχισαν να του «βάζουν» ιδέες ότι αν συνεχίσει να ζει με αυτό τον «αριστερό τρόπο ζωής», θα παρεμβαίνει στην καπιταλιστική κατεύθυνση που κινείται η χώρα. Πιθανότατα να του είπαν ότι θα θεωρηθεί υπονομευτής της «ελευθερίας» και της «οικονομικής ανάπτυξης» … Και, επίσης, η υψηλή πολιτική θέση διαφθείρει… Και έτσι άρχισε να αλλάζει, αργά αλλά σταθερά. Άρχισε να μαζεύει όλες τις πρώην ιδιοκτησίες της οικογένειάς του, από τις λεγόμενες «επιστροφές». Άρχισε να υποστηρίζει την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, γεγονός που βρήκα εξαιρετικά ντροπιαστικό … Στη συνέχεια, κάτι ακόμα πιο παράξενο συνέβη: έχασε την επαφή με την πραγματικότητα: άρχισε να ζει σε ένα θερμοκήπιο των επίλεκτων, ή κάτι τέτοιο.

AV: Και έρχομαι τώρα στο θέμα που συζητήσαμε και νωρίτερα: ανεξάρτητα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Τσεχοσλοβακία στη Σοβιετική εποχή, η χώρα ήταν στο πλευρό των καταπιεσμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Οι Τσέχοι και Σλοβάκοι μηχανικοί, γιατροί, δάσκαλοι – έκαναν απίστευτη δουλειά για την ανθρωπότητα, για τους ανθρώπους στην Αφρική, την Ασία …

MK: Όπως κάνουν οι Κουβανοί…

AV: Ναι. Αλλά τώρα, κοιτώντας πίσω, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, στην πραγματικότητα, ονειρευόταν να ενωθεί με την Δύση και έμμεσα ή ακόμα και άμεσα, να γίνει μέρος του παγκόσμιου καταπιεστικού μηχανισμού. Τώρα, όταν τόσοι πρώην προοδευτικοί διαφωνούντες μεταστράφηκαν, όπως έκανε Havel, τώρα που η χώρα χωρίστηκε στα δύο, τώρα που εντάχθηκαν με αποφασιστικότητα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές και οικονομικές δομές, είναι προφανές ότι πια η Τσεχία και η Σλοβακία δεν κάνουν απολύτως τίποτα θετικό για τον κόσμο. Είναι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι; Είναι αυτό που πραγματικά ήθελαν;

 

35 χώρες στις οποίες οι ΗΠΑ υποστήριξαν φασίστες, εμπόρους ναρκωτικών & τρομοκράτες

 

αναδημοσίευση  από sierra maestra

 

 

Η υποστήριξη των ΗΠΑ σε ακροδεξιούς και το πρόσφατο πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι απλώς άλλο ένα παράδειγμα της στήριξης από τις ΗΠΑ του φασισμού, της τρομοκρατίας και της διακίνησης ναρκωτικών κατά τη διάρκεια όλης της σύγχρονης ιστορίας.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα AlterNet, o δημοσιογράφος Nicolas J.S. Davies ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα και δείχνει πως φασίστες δικτάτορες, έμποροι ναρκωτικών και πολέμαρχοι σε όλο τον κόσμο έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την χορηγία των ΗΠΑ, στα πλαίσια του αδυσώπητου αγώνα της για άσκηση παγκοσμίου ελέγχου και κυριαρχίας.

Παρακάτω, σύμφωνα με τον Nicolas J.S. Davies, είναι οι 35 σημαντικότερες χώρες που η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι η Αμερική έβαλε το ‘χεράκι’ της. Ένα ‘χεράκι’ που αρκετές φορές δεν ήταν και τόσο αόρατο.

1. Αφγανιστάν

Στη δεκαετία του 1980, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία για να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν. Η εισβολή των ΗΠΑ το 2001 αποκατέστησε τους πολέμαρχους και εμπόρους ναρκωτικών στην εξουσία. Το Αφγανιστάν είναι σήμερα η 175η πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου και από το 2004 κατέχει το ρεκόρ παραγωγής οπίου (5.300 τόνοι ετησίως).

2. Αλβανία

Μεταξύ 1949 και 1953, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο κάνανε ενεργές προσπάθειες για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Αλβανίας, της μικρότερης και πιο ευάλωτης κομμουνιστικής χώρας της Ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί Αλβανοί εξόριστοι είχαν προσληφθεί και εκπαιδευτεί για να επιστρέψουν στην Αλβανία, προκειμένου να ενθαρρυνθεί η διαφωνία και ο σχεδιασμός μιας ένοπλης εξέγερσης. Πολλοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ήταν πρώην συνεργάτες της ιταλικής και γερμανικής κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσά τους ήταν ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών, Xhafer Deva, ο οποίος επέβλεψε την απέλαση των «Εβραίων, κομμουνιστών, και συναφή υπόπτων» (όπως περιγράφεται σε έγγραφο των Ναζί) στο Άουσβιτς. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει ότι ο Deva ήταν ένας από τους 743 φασίστες εγκληματίες πολέμου που έχουν προσληφθεί από τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο.

3. Αργεντινή

Έγγραφα των ΗΠΑ που διέρρευσαν το 2003 αποκάλυψαν συνομιλίες μεταξύ του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Henry Kissinger, και του Υπουργού Εξωτερικών της Αργεντινής, Admiral Guzzetti, τον Οκτώβριο του 1976, λίγο μετά την στρατιωτική χούντα που κατέλαβε την εξουσία στην Αργεντινή. Ο ‘βρώμικος πόλεμος’ που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά 30.000 άτομα, οι περισσότεροι από αυτούς νέοι, και εκλάπησαν 400 μωρά που προέρχονταν από οικογένειες των οποίων οι γονείς δολοφονήθηκαν.

4. Βραζιλία

Το 1964, ο στρατηγός Castelo Branco ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος που καθιέρωσε μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία επί δύο δεκαετίες. Ο Vernon Walters, στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ και αργότερα διευθυντής της CIA και αναπληρωτής πρεσβευτής στον ΟΗΕ, είχε μια καλή σχέση με τον Castelo Branco μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η CIA παρείχε την αναγκαία υποστήριξη για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του πραξικοπήματος , συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της εργατικής αντιπολίτευσης και σε ομάδες φοιτητών στις διαδηλώσεις στους δρόμους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.

5. Καμπότζη

Όταν ο Πρόεδρος Νίξον διέταξε τον μυστικό και παράνομο βομβαρδισμό της Καμπότζης το 1969, οι πιλότοι των ΗΠΑ διατάχθηκαν να παραποιήσουν και να αλλοιώσουν τις καταγραφές για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι σκοτώθηκαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο Καμποτζιανοί, από τη ρίψη βομβών στη χώρα τους. Δεδομένου ότι οι Ερυθροί Χμερ ενισχύθηκαν το 1973, η CIA ανέφερε ότι «η προπαγάνδα ήταν η πιο αποτελεσματική μεταξύ των προσφύγων θύματα του βομβαρδισμού B – 52». Μετά αφού οι Ερυθροί Χμερ σκότωσαν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια από τους συμπατριώτες τους και είχαν εκδιωχθεί από το Βιετναμέζικο στρατό το 1979, η ομάδα των ΗΠΑ στην Καμπότζη, η οποία είχε βάση στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Μπανγκόκ, έθεσε ως στόχο να τους κρατήσει για τουλάχιστον άλλη μια δεκαετία ως «αντίσταση» στη νέα επίσημη κυβέρνηση της Καμπότζης, η οποία είχε την υποστήριξη του Βιετνάμ.

6. Χιλή

Όταν ο Salvador Allende έγινε πρόεδρος το 1970, ο Πρόεδρος Nixon είχε υποσχεθεί «θα κάνω την οικονομία της Χιλής να κελαηδάει». Οι ΗΠΑ, ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Χιλής, μείωσε τότε σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο με τη χώρα των Άνδεων για να προκαλέσει ελλείψεις και οικονομικό χάος. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA είχαν κάνει εξελιγμένες επιχειρήσεις προπαγάνδας και δυσφήμισης στη Χιλή για μια δεκαετία, χρηματοδοτούσαν συντηρητικούς πολιτικούς, συνδικάτα, ομάδες φοιτητών και όλα τα μέσα ενημέρωσης, ενισχύοντας παράλληλα τους δεσμούς τους με το στρατό. Μετά αφού ο στρατηγός Pinochet κατέλαβε την εξουσία, η CIA διατήρησε στο μισθολόγιο της τους υπαλλήλους της στη Χιλή και συνεργάστηκε στενά με τη Χιλιανή μυστική υπηρεσία πληροφοριών, ενώ η στρατιωτική κυβέρνηση σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους και φυλάκιζε και βασάνιζε δεκάδες χιλιάδες.

7. Κίνα

Στα τέλη του 1945, 100.000 Αμερικανοί στρατιώτες πολέμησαν στο πλευρό των δυνάμεων του Kuomintang της Κίνας σε περιοχές του βορρά που είχαν καταληφθεί από τους κομμουνιστές. Ο Chiang Kai-shek ήταν ίσως ο πιο διεφθαρμένος όλων των συμμάχων των ΗΠΑ. Μια σταθερή ροή των συμβούλων των ΗΠΑ στην Κίνα είχε προειδοποιήσει ότι η βοήθεια των ΗΠΑ είχε κλαπεί από τον Chiang και τους φίλους του, ορισμένες μάλιστα είχαν πωληθεί ακόμη και στους Ιάπωνες, αλλά η δέσμευση των ΗΠΑ με τον Chiang συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

8. Κολομβία

Όταν οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ και η Υπηρεσία Καταπολέμησης Ναρκωτικών βοήθησαν τις Κολομβιανές δυνάμεις να κυνηγήσουν και να εξολοθρεύσουν των άρχοντα των ναρκωτικών Pablo Escobar, συνεργάστηκαν με μια ομάδα εθελοντών φρουρών εν ονόματι «Los Pepes». Το 1997, ο Diego Murillo Bejarano και άλλοι ηγέτες συμμοριών ίδρυσαν την AUC ( Ηνωμένες Δυνάμεις Αυτοάμυνας της Κολομβίας), που ήταν υπεύθυνες για το 75 % των βίαιων θανάτων πολιτών στην Κολομβία κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών.

9. Κούβα

Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τη δικτατορία του Batista στη δημιουργία συνθηκών καταπίεσης που σκότωσαν 20.000 ανθρώπους. Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ, Earl Smith, κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου ότι «η επιρροή των ΗΠΑ ήταν τόσο συντριπτική στην Κούβα αφού ο πρέσβης της Αμερικής ήταν ο δεύτερος πιο σημαντικός άνθρωπος, μερικές φορές πιο σημαντικός και από τον Κουβανό Πρόεδρο». Μετά την επανάσταση, η CIA ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία τρομοκρατίας ενάντια στην Κούβα, τη διαμόρφωση των εξόριστων Κουβανών στη Φλόριντα, την Κεντρική Αμερική και τη Δομινικανή Δημοκρατία για διάπραξη φόνων και σαμποτάζ στο νησί. Οι πράξεις που χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA ενάντια στην Κούβα περιλαμβάνουν την απόπειρα εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας κατά του Fidel Castro, δολοφονίες αρκετών υπαλλήλων της Κυβέρνησης, πολλές βομβιστικές επιθέσεις το 1960 και τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον τουριστών, τον βομβαρδισμό ενός γαλλικού πλοίου στο λιμάνι της Αβάνας, την επίθεση τρομοκρατίας του Κουβανικού αεροσκάφος η οποία είχε σχεδιαστεί από τον  Luis Posada Carriles και τον Orlando Bosch, οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα ελεύθεροι στις ΗΠΑ.

10. Ελ Σαλβαδόρ

Ο εμφύλιος πόλεμος στο Ελ Σαλβαδόρ στη δεκαετία του 1980 ήταν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον ενός καθεστώτος που κυβερνούσε με πρωτοφανή αγριότητα. Τουλάχιστον 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι εξαφανίστηκαν. Η Επιτροπή Αλήθειας που καθορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη μετά τον πόλεμο, διαπίστωσε ότι το 95 % των νεκρών σκοτώθηκαν από κυβερνητικές δυνάμεις και τάγματα θανάτου, και μόνο το 5 % από αντάρτες του FMLN. Οι κυβερνητικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και εποπτευόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη CIA, της Ειδικές Δυνάμεις και από τη Σχολή της Αμερικής.

11. Γαλλία

Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα, την Ινδονησία, την Κορέα και τις Φιλιππίνες στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η προώθηση των συμμαχικών δυνάμεων διαπίστωσε ότι οι κομμουνιστικές αντιστασιακές δυνάμεις είχαν πάρει τον έλεγχο μεγάλων περιοχών ή ακόμα και ολόκληρων χωρών, όταν οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις είχαν αποσυρθεί ή παραδοθεί. Στη Μασσαλία, η κομμουνιστική ένωση CGT έλεγχε τις αποβάθρες που ήταν το κλειδί για το εμπόριο με τις ΗΠΑ και της διενέργειας του σχεδίου Μάρσαλ. Το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (OSS), είχε συνεργαστεί με την Αμερικανο-Σικελική μαφία και τους γκάνγκστερ της Κορσικής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μετά αφού το OSS έγινε η νέα CIA μετά τον πόλεμο, χρησιμοποίησε τις επαφές του για να αποκαταστήσει τους γκάνγκστερ της Κορσικής στην εξουσία στη Μασσαλία, προκειμένου να σπάσουν τις απεργίες στις αποβάθρες και να πάρουν τον έλεγχο από την CGT. Η CIA προστάτευσε τους Κορσικανούς, κι αυτοί δημιούργησαν εργαστήρια ηρωίνης . Η αποστολή του εν λόγω ναρκωτικού στη Νέα Υόρκη εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η Αμερικανο-Σικελική μαφία άκμασε υπό την προστασία της CIA.

Το φιδάκι ο Διαμαντής…

 

αναδημοσίευση από  το unfollow

«Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει οδηγηθεί στην φυλακή». Αυτά τα δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς χτες από την Ουάσινγκτον. Σήμερα, οι εικόνες στην Ελλάδα δείχνουν τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής να αποχωρούν «δικαιωμένοι» και «τροπαιοφόροι» από τα ανακριτικά γραφεία…

Του Νίκου Μπογιόπουλου  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τι να υποθέσουμε με βάση τα λόγια του πρωθυπουργού; Ότι ο ναζισμός δεν συνιστά τελικά «εξτρεμισμό»; Ότι η κυβέρνησή του δεν έχει τελικά την «πολιτική βούληση» να τον αντιμετωπίσει; Ότι το Σύνταγμα και οι νόμοι είναι ανεκτικά στον ναζισμό; Ότι, κατά το Σύνταγμα και τους νόμους, ο ναζισμός της Χρυσής Αυγής δεν είναι τελικά ναζισμός;

Ο κ. Σαμαράς είναι πρωθυπουργός σε ένα κράτος εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξοντωτικών επιδρομών κατά του λαού. Αυτό το κράτος, με την πολιτική που ακολουθεί, εκτρέφει την Χρυσή Αυγή. Θύλακες του κράτους βρίσκονταν σε ευθεία διασύνδεση με τη Χρυσή Αυγή. Το κράτος που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά αξιοποιεί τη Χρυσή Αυγή ώστε να αναπαράγεται η άθλια θεωρία των «δυο άκρων».

Μετά την τελευταία εξέλιξη, τί να υποθέσουμε, ακόμη; Μήπως το κράτος που έχει πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, το κράτος όπου οι μόνοι ευνοημένοι πολίτες εντοπίζονται ανάμεσα στους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, το κράτος που «σώζει» τον τόπο παρέα με τρόικα, ΕΕ, ΔΝΤ και ΣΕΒ, το κράτος που η Δικαιοσύνη του βγάζει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες του λαού, λέμε μήπως αυτό το κράτος, εκτός από το να εκτρέφει και να ανέχεται τη Χρυσή Αυγή, τώρα την επιδοτεί και επικοινωνιακά;

Ο κ. Σαμαράς είναι πρωθυπουργός. Που μόλις χτες παρίστανε τον εκρόσωπο του κράτους-διώκτη του ναζιστικού φιδιού. Αλλά αν το κράτος δεν θεωρεί τον ναζισμό και τόσο μεγάλο φίδι, αν το θεωρεί και το αντιμετωπίζει σαν ένα τόσο δα «φιδάκι», που μπορεί να κυκλοφορεί (πολιτικά) ελεύθερο και (επικοινωνιακά) ενισχυμένο, τότε η απόσταση των εκπροσώπων αυτού του κράτους από τον τύπο του μπαγαπόντη που ενσάρκωσε ο (μεγάλος) Βασίλης Αυλωνίτης, ο οποίος κορόιδευε τον κόσμο  φωνάζοντας «δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής», αρχίζει να γίνεται δυσδιάκριτη.

ΥΓ: Στην ίδια ομιλία προς το «ανφάν γκατέ» της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ κι αφού πρώτα εξέφρασε το σεβασμό του στο Ίδρυμα Νιάρχου, ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε ότι στην Ελλάδα, μετά τη Χρυσή Αυγή, θα αντιμετωπιστεί και «η ακραία αντιπολίτευση που μιλάει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Και βέβαια μετά από αυτή την -επί αμερικανικού εδάφους- δήλωση, με την οποία ο αγώνας ενάντια στην αμερικανοκρατία, τον ΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό και την ευρωενωσιακή μερκελοσυμμαχία, εξομοιώνεται με τον ναζισμό, το θέμα παύει να είναι αν ο Α. Σαμαράς και οι «λαγοί» του, όπως ο Κρανιδιώτης, ο Λαζαρίδης κι ο Μπαλτάκος,  αναπαράγουν απλώς ή πρωταγωνιστούν στη βρωμερή θεωρία των «δυο άκρων». Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι το εξης: Μέχρι ποιο σημείο κοινοβουλευτικού χρυσαυγιτισμού είναι ικανοί να φτάσουν οι δήθεν διώκτες της Χρυσής Αυγής;

Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο;

αναδημοσίευση  από  unfollow

Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή… 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 1ο: Έχει ακόμα υποστηρικτές η αφελής και αστεία θεωρία που διατείνεται ότι «το κράτος είναι μπάχαλο»; Το κράτος, αντιθέτως, διαπιστώσαμε ότι δουλεύει ρολόι. Όταν θέλει είναι πανταχού παρόν. Μπορεί, για παράδειγμα, τα ταμεία ανεργίας του κράτους να μη δουλεύουν καλά, αλλά οι υπερκοριοί του κράτους δουλεύουν στην εντέλεια. Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς.

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 2ο: Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ποιό λόγο άραγε είχε το κράτος και δεν αντιδρούσε;  Μάλιστα, αντί να προστατεύει την κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή, κατηγορούσε την κοινωνία και συκοφαντούσε  τους λαϊκούς αγώνες, ανεμίζοντας τη σημαία της θεωρίας των «δυο άκρων». Τί να υποθέσουμε; Ότι το κράτος δεν αντιδρούσε γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν, τελικά, χρήσιμη στο κράτος; Ότι την άφηνε να υπάρχει ώστε να παίζει με τη θεωρία των «δυο άκρων»;

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 3ο: Από τη στιγμή που το κράτος αντέδρασε, πάλι κάποιος λόγος θα υπήρξε για να αντιδράσει, δεδομένου ότι πολύ καιρό πριν -αν και θα μπορούσε- δεν το έπραξε. Γιατί; Περίμενε πρώτα να δολοφονήσουν; Αλλά τότε η προηγούμενη δολοφονία στα Πετράλωνα του μετανάστη ήταν λιγότερο δολοφονία; Τί να σκεφτούμε; Μπας και το κράτος έδρασε τώρα, πολύ απλά γιατί τώρα είναι που του χρειάζεται πια όχι μια ανεξέλεγκτη (με την ανοχή του κράτους) Χρυσή Αυγή, αλλά μια «εξαρθρωμένη από το κράτος» Χρυσή Αυγή;

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 4ο: Το προηγούμενο διάστημα τέθηκαν στο λαό από το κράτος και από τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν πολλά και απειλητικά διλήμματα. Από το «μνημόνιο ή χάος» μέχρι το «μνημόνιο ή τανκς».  Προφανώς δεν θα ήταν ευχάριστο για το κράτος και για τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν  να πάει ο λαός σε εκλογές, έχοντας στο μυαλό του τη φτώχεια του, την ανεργία του, την εξαθλίωσή του. Αντί για τα προηγούμενα, ένα δίλημμα του τύπου «ή Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο», μάλλον θα ήταν προτιμότερο για όσους ετοιμάζουν το… Τρίτο Μνημόνιο.

Ερώτημα (και εν αναμονή του συμπεράσματος) 5ο: Ο λαός θα επιτρέψει σε όσους του έχουν επιβάλει δύο μνημόνια παριστάνοντας τους «σωτήρες», να του επιβάλουν και τρίτο παριστάνοντας μάλιστα αυτή τη φορά και τους «αντιφασίστες»;

Ο Μαρινάκης, η Χρυσή Αυγή και το περίφημο No Politica της Θύρα 7

αναδημοσίευση απότον  ιστότοπο  σχέδιο β

 

Του Κ.Χ.

Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα βλέπουμε πολιτικά πανό από οπαδούς πολλών ομάδων της Α Εθνικής στα γήπεδα με διάφορες αφορμές που δίνει η επικαιρότητα (πχ Γρηγορόπουλος, μνημόνιο, Παλαιστίνη, απολύσεις, ΕΡΤ) αλλά ποτέ δεν έχουμε δει κάτι αντίστοιχο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Μετά τη δολοφονία του Φύσσα, ο οποίος ήταν και Ολυμπιακός, πολλοί φίλαθλοι του ΟΣΦΠ κυρίως από το fb «έκραξαν» τον βασικό σύνδεσμο του Ολυμπιακού Porto Leone με έδρα το Κερατσίνι, που δεν τοποθετήθηκε άμεσα για το συμβάν όπως έκανε η πλειοψηφία των «αλλόθρησκων» συνδέσμων που καταδίκασαν εξαρχής πλήρως τη ΧΑ είτε με ανακοινώσεις είτε με πανό. Το Porto Leone μετά από 2 μέρες έβγαλε μια (το λιγότερο υποκριτική) ανακοίνωση στην ουσία απαντώντας στους επικριτές της, με τη Θύρα 7 Εξαρχείων να απαντάει αιχμηρά. (και οι δύο ανακοινώσεις βρίσκονται εδώ).

Όποιος γνωρίζει κάποια ελάχιστα για τα οπαδικά του Ολυμπιακού, η κόντρα που εμφανίζουν πολλά site μεταξύ των 2 συνδέσμων (Porto Leone και Εξάρχεια) σαν ο φιλοχρυσαυγίτικος Porto Leone από τη μια και ο αντιφασιστικός Θύρα 7 Εξάρχεια από την άλλη είναι ανύπαρκτη. Μακάρι να υπήρχαν δύο πόλοι άλλα δυστυχώς στον Ολυμπιακό,

1ον το Πόρτο Λεόνε είναι ο μεγαλύτερος και σοβαρότερος σύνδεσμος του Ολυμπιακού, με χιλιάδες μέλη και επιρροή, ιστορία 25 χρόνων ενώ ο σύνδεσμος στα Εξάρχεια είναι «σφραγίδα» γιατί δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πουθενά (δεν είναι στεγασμένος, ούτε έχει κάποιο πανό στο γήπεδο, ούτε οργανωμένους οπαδούς με διακριτικά του), και

2ον η τεράστια πλειοψηφία των συνδέσμων έχει εδώ και κάποια χρόνια συμφωνήσει στην πολύ επικίνδυνη γραμμή NO POLITICA, η οποία είναι κάτι αντίστοιχο με τη γραμμή έξω οι παρατάξεις από τις σχολές που κεκαλυμμένα έχουν οι Χρυσαυγίτες για τα πανεπιστήμια για να μπορέσουν να βάλουν πόδι.

Αυτό το Νo Politica υιοθετήθηκε υποτίθεται για να μην μπαίνουν πολιτικά πανό στο γήπεδο, ούτε από τους μεν ούτε από τους δε, ώστε να μην υπάρχει αντιπαλότητα στην κερκίδα στη λογική «είμαστε οπαδοί και μας ενώνει η ομάδα η οποία είναι πάνω απ όλα». Λογικό θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά μόνο αυτό δεν είναι.

Κατ αρχήν οι μεγαλύτεροι σύνδεσμοι του Ολυμπιακού είναι εδώ και πολλά χρόνια σε πλήρη συνεργασία με τη διοίκηση (Κόκκαλη αρχικά, Μαρινάκη τώρα). Είναι χρόνια γνωστό ότι οι πρόεδροι και βασικά μέλη των συνδέσμων δουλεύουν σε εταιρίες των προέδρων (Ιντρασόφτ, Ιντραλότ, ναυτιλιακές) ή κάνουν μπραβιλίκια και προστασία σε αυτούς ή στα νυχτερινά μαγαζιά του Πειραιά, δουλεύουν ως security στο γήπεδο, έχουν θέσεις στη διοίκηση, εκπομπές δικές τους στην ΤV, μαγαζιά με οπαδικά ρούχα, δωρεάν εκδρομές με την ομάδα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, εταιρικά αυτοκίνητα, μηχανές, κινητά κλπ. Υπάρχει δηλαδή μια πλήρης μετατροπή της πλειοψηφίας των οργανωμένων οπαδών (των κεφαλιών) σε υπάλληλους στην ουσία του προέδρου που η δουλειά τους είναι να υπηρετούν πιστά τον Ολυμπιακό ότι και αν γίνει γιατί ο Ολυμπιακός είναι υπεράνω όλων που λέει και το πανό, αλλά επειδή στηρίζεται στον Πρόεδρο (εδώ γίνεται ένα λογικό άλμα) άρα και ο πρόεδρος είναι πάνω απ όλα. Σε όλα αυτά, πάντα υπάρχει και η εξήγηση: “πάνω από όλα γιατί σε τόσο δύσκολες εποχές είναι παρών, δίνει πολλά λεφτά για την ομάδα, αγαπάει την ομάδα και παίρνει τα πρωταθλήματα που πρέπει να παίρνουμε κάθε χρόνο (κι ας γίνεται με οποιοδήποτε τρόπο”, νόμιμο, παράνομο, άδικο, δίκαιο, στο γήπεδο, εκτός γηπέδου δεν έχει σημασία).

Για όσους βλέπουν μπάλα, θα έχουν παρατηρήσει πόσο λίγες φορές έχει αμφισβητηθεί ή γιουχαριστεί ο πρόεδρος. Αυτό συμβαίνει γιατί όποτε σπανίως γίνει, επεμβαίνουν αμέσως οι συνδεσμίτες και με διάφορους τρόπους ηρεμούν την κατάσταση και επαναφέρουν την ομαλότητα και την τάξη. Έτσι και ο πρόεδρος έχει την ησυχία του και ένα στρατό με το μέρος του ώστε να κάνει τις μπίζνες του και οι συνδεσμίτες βγάζουν το μεροκάματο τους και έχουν τις πλάτες της αστυνομίας και της δικαιοσύνης όταν χρειαστεί. Δεν είναι άγνωστος για παράδειγμα ο βρώμικος ρόλος του πρώην διευθυντή της Αστυνομίας Αθηνών Γιάννη Τσιρώνη, ο οποίος αναβαθμίστηκε μετά της αποστρατεία του σε διευθυντή «ασφαλείας» του Ολυμπιακού και φυσικά είναι γνωστότατο το χαΐδεμα ποινών που δέχτηκαν από τη δικαιοσύνη οι δολοφόνοι του Φιλόπουλου στο ραντεβού θανάτου της Παιανίας πριν λίγα χρόνια.

Η προνομιακή κατάσταση για τη ΧΑ
Για τη Χρυσή Αυγή όλη αυτή η κατάσταση είναι προνομιακή. Γιατί είναι το πιο εύκολο το παρακράτος να συναντηθεί με το οργανωμένο έγκλημα και αντιστρόφως. Υπάρχουν μια σειρά λόγοι που συνδέονται και με τα παραπάνω.

1ον Το αντιδραστικό Νο Politica που κυριαρχεί στη Θύρα 7 έχει πολύ ύπουλο ρόλο και συνεχώς στρέφει την κερκίδα προς ακροδεξιές ιδέες και αντιλήψεις. Από τη μια ακυρώνει τις προσπάθειες και τις πρωτοβουλίες οπαδών για ανάρτηση πολιτικού πανό προοδευτικού ή αντιφασιστικού περιεχομένου στο γήπεδο, και από την άλλη επιτρέπει την παλιά ελληνική σημαία με το σταυρό (με γνωστούς συμβολισμούς), τη σημαία της Βεργίνας ,της επανάστασης του 1821, πανό για τα εθνικά όπως «Iμια 1996 Δεν Ξεχνώ» και πανό «Orthodox Brothers» ή «Κοssovo is Serbia» για τους εθνικιστές «αδερφούς» οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, ακόμα και στα συνθήματα, γιούχα από τους οργανωμένους όταν αρχίσει μεμονωμένη ομάδα οπαδών να βρίζει πχ τον πρωθυπουργό αλλά μπορεί να ακούγεται ο ήχος της μαϊμούς όταν παίρνει τη μπάλα έγχρωμος παίχτης της αντίπαλης ομάδας. Πάλι όμως υπάρχει μια φθηνή δικαιολογία όποτε προκύψει αντιπαράθεση, στη λογική ότι αυτά δεν είναι πολιτικά πανό αλλά είναι τα σύμβολα της χώρας μας, είναι η ιστορία της πατρίδας μας αφού είμαστε Έλληνες, Ορθόδοξοι, ιστορικά είμαστε αντίπαλοι με τους Τούρκους και τους Αλβανούς, αγαπάμε τους Σέρβους.

2ον Η εξάρτηση των συνδέσμων από τον ημιφασίστα εφοπλιστή πρόεδρο και εκδότη των χρυσαυγίτικων Παραπολιτικών (o οποίος βρίσκεται και πίσω από τη χυδαία οπαδική εφημερίδα Γαύρος). Χρυσαυγίτικη δεν είναι μόνο γιατί πχ έβγαλε το Μιχαλολιάκος σε συνέντευξη που έλεγε ότι απειλείται η ζωή του από την τρομοκρατία βγάζοντας τον θύμα, ούτε γενικά για όλο το «ακίνδυνο» lifestyle των Ναζί που προσπάθησαν από πέρσι να επιβάλουν στη ζωή μας αυτή και διάφορες άλλες φυλλάδες άλλων Γαύρων όπως ο Θ»αί»μος που εύστοχα έγραψαν οι Παναθηναϊκοί σε πανό. Ο Μαρινάκης έχει συμφέρον να στηρίζει τη ΧΑ όπως θα δούμε πιο κάτω.

3ον Η αδυναμία απάντησης από τον προοδευτικό και δημοκρατικό κόσμο του Ολυμπιακού που είναι η σιωπηρή πλειοψηφία που δεν μιλάει, δεν οργανώνεται δεν αντιδράει παρά σπασμωδικά άτομα τα οποία αμέσως στοχοποιούνται. Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο η παγίωση μιας χρόνιας κατάστασης με το μεγάλο βαθμό δυσκολίας που υπάρχει να τα βάλεις με το παρακράτος της ΧΑ και το οργανωμένο έγκλημα που πλέον υπάρχει στη θύρα 7.

4ον και πολύ σημαντικό, η καλή δουλειά που έτσι κι αλλιώς γίνεται στις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά την περίοδο της κρίσης από τη ΧΑ σε συνδυασμό με την ανυπαρξία σοβαρής απάντησης από την αριστερά έχει φέρει την κατάσταση στα μέτρα της, αυξάνοντας συνεχώς την επιρροή της στρατολογώντας τη νεολαία του Πειραιά και της θύρας 7.

Η ΧΑ στην υπηρεσία του Μαρινάκη με τις πλάτες των συνδέσμων

Η ντροπιαστική ανακοίνωση για την ιστορία του Ολυμπιακού και του Πειραιά του Porto Leone για το Φύσσα δεν είναι τυχαίο γεγονός αλλά αποτέλεσμα των παραπάνω . Είναι και αυτή σε κλίμα No Politica γενικά, και πέραν όλων των άλλων που λέει ή δεν λέει, το δήθεν απολιτικ κλείσιμο, «στη Θύρα 7 εργάτες και αφεντικά γίνονται ένα» δυστυχώς τα λέει όλα.

Ότι δηλαδή, πρόεδροι ΠΑΕ με χρέη εκ. στο δημόσιο και ενταγμένοι στο άρθρο 44 ,αφεντικά με δις ευρώ σε offshore εταιρίες στο εξωτερικό, πρώην αντιπρόεδροι μπλεγμένοι σε σκάνδαλα δισεκατομμυρίων δραχμών, εργάτες στη Ζώνη με 1 μεροκάματο τη βδομάδα, εφοπλιστές με 56 φοροαπαλλαγές και 100 καράβια με σημαία Μarshall Ιsland (ναι αυτή τη σημαία έχουν τα 100 πλοία του πατριώτη Μαρινάκη), άνεργοι από τα κλειστά εργοστάσια των Λιπασμάτων και του Κεράνη, πρώην πρόεδροι με ιδιόκτητο πρώην δημοτικό γήπεδο ονόματι Καραϊσκάκη για 50 χρόνια, εργαζόμενοι στο Λιμάνι της Cosco με μισθούς Κίνας, ναυτεργάτες σε γκαζάδικα γίνονται ένα για το Θρύλο, στη Θύρα 7.

 

Σχέσεις κράτους – Χρυσής Αυγής

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

Ο Ενγκελς στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», το δίνει με έναν εξόχως συμπυκνωμένο τρόπο. Σημειώνει:

«(…) το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη χαλιναγώγησης των ταξικών αντιθέσεων και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση των τάξεων αυτών, είναι κατά γενικό κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξεως, που με τη βοήθεια του κράτος γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και αποκτά έτσι νέα μέσα για την καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης».

Το κράτος, με άλλα λόγια, δεν είναι κάτι το «ουδέτερο». Δεν ανήκει σε όλους. Το κράτος κατά γενικό κανόνα είναι κράτος της κυρίαρχης τάξης. Το κράτος είναι η πολιτική οργάνωση της οικονομικά κυρίαρχης τάξης που αποσκοπεί στην υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης και την κάμψη της αντίστασης άλλων τάξεων.

Το κράτος, λοιπόν, ανήκει και δουλεύει για τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών.

Το κράτος, δηλαδή, υπηρετεί τους εφοπλιστές. Τμήμα των οποίων – σύμφωνα με την «Γκάρντιαν» – χρηματοδοτεί τη Χρυσή Αυγή. Το κράτος υπηρετεί τους εργοδότες καπιταλιστές. Ανάμεσά τους κι αυτούς που χρησιμοποιούν τους «ΟΑΕΔ» της Χρυσής Αυγής για να προμηθεύονται μισθωτούς δούλους με μεροκάματα πείνας. Το κράτος υπηρετεί τους βιομήχανους. Οπως για παράδειγμα τον Μάνεση. Το κράτος υπέρ του βιομήχανου έστειλε τα ΜΑΤ εναντίον των απεργών χαλυβουργών. Η Χρυσή Αυγή λίγο νωρίτερα είχε ταχθεί υπέρ του Μάνεση…

Το κράτος έχει φυσικά και Αστυνομία. Η Αστυνομία είναι κατ’ εξοχήν μηχανισμός του κράτους.

Ας δούμε τώρα μια ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων της Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή. Δηλαδή των σχέσεων του κράτους των κεφαλαιοκρατών με τη Χρυσή Αυγή:

Το 2004 ήρθε στη δημοσιότητα ένα άκρως απόρρητο έγγραφο της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 10/12/1999. Το άκρως απόρρητο έγγραφο (δημοσιεύτηκε στα «Νέα», στις 17/4/2004), αναφερόταν στη Χρυσή Αυγή, και ανάμεσα στα άλλα έλεγε και τα εξής:

«β) Η οργάνωση (σ.σ.: η Χρυσή Αυγή) διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία αξιωματικούς και μόνιμους υπαξ/κούς του στρατού, αλλά και με αποστράτους.

γ) Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και αποστράτους αξ/κούς της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και με απλούς αστυνομικούς.

δ) Στο παρελθόν, κατά τη διάρκεια των επετείων της 17ης Νοέμβρη, αλλά και άλλων εκδηλώσεων του αριστερίστικου και αναρχικού χώρου, η αστυνομία τούς προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς, για να τους εντοπίζουν και να τους κτυπούν, εμφανιζόμενοι ως «αγανακτισμένοι» πολίτες.

(…)

στ) Τα περισσότερα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενα όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) παρουσιαζόμενοι ως συνοδοί τους».

Το κράτος των κεφαλαιοκρατών και οι πολιτικοί του φορείς, τα κόμματα που επί των δικών τους κυβερνήσεων θύλακες του κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με το άκρως απόρρητο έγγραφο της ΕΛ.ΑΣ., διατηρούσαν τόσο στενές σχέσεις με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, καλούνται να απαντήσουν:

1) Εδώ και 15 χρόνια από τη σύνταξη της παραπάνω έκθεσης, εντοπίστηκε το δίκτυο ή τα πρόσωπα της Αστυνομίας και του Στρατού με τα οποία «διατηρεί πολύ καλές σχέσεις» η ναζιστική συμμορία;

2) Διαπιστώθηκε από πόσο ψηλά δίνονταν οι εντολές, όταν «η αστυνομία τους προμήθευε με ασυρμάτους και κλομπς»;

3) Διερευνήθηκε η παράνομη οπλοφορία των χρυσαυγιτών και η κατηγορία ότι η προμήθεια όπλων γινόταν από βουλευτές;

Κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ακόμα σημαντικότερο από τα… εσχάτως «ανακαλυφθέντα» και λεχθέντα στα ΜΜΕ για την παραστρατιωτική λειτουργία της Χρυσής Αυγής ή για τον υποκοσμιακό της χαρακτήρα, είναι εκείνα τα στοιχεία για τις σχέσεις και για τις διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με το κράτος. Με το κράτος των κεφαλαιοκρατών.

Αλλά γι’ αυτά δεν ακούμε τίποτα. Αυτά – από τα ΜΜΕ των κεφαλαιοκρατών – παραμένουν επτασφράγιστα. Από την άλλη, βέβαια, ίσως και μην χρειάζεται να ακούσουμε για να εξάγουμε συμπεράσματα. Τα στοιχεία βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Οπως και το συμπέρασμα για το φασισμό και για τη σχέση του με το κράτος. Ενα συμπέρασμα που εδώ και καιρό έχει διατυπωθεί και έχει επιβεβαιωθεί. Θυμηθείτε τα λόγια του στιχουργού: «Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν»…

Θεσσαλονίκη: Παρέμβαση από εργατικά σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους για την αντιφασιστική εκδήλωση

Το πανό που κρέμασαν στο Λευκό Πύργο για την αυριανή αντιφασιστική συγκέντρωση και συναυλία

Παρέμβαση από εργατικά σωματεία, σπουδαστικούς και φοιτητικούς συλλόγους στο πλαίσιο της προπαγάνδισης του συλλαλητηρίου αύριο Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη στις 12 το μεσημέρι και της αντιφασιστικής συναυλίας στις 2 το μεσημέρι στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Κρέμασαν πανό στο Λευκό Πύργο που αναγράφει το σύνθημα: «Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον».

902.gr

Οι μαχαιροβγάλτες, τα ινδάλματα και τα αφεντικά τους

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί (…) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ηλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!»…

Από το άρθρο – ύμνο του Μιχαλολιάκου για τον Χίτλερ (περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987).

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (που οι Δημοκρατίες, ή μάλλον οι εβραίοι -σύμφωνα με τον Στρατηγό Μεταξά- κήρυξαν στη Γερμανία) δε σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν της παρακμιακής υποκουλτούρας που διέβρωσε τον λευκό άνθρωπο».

Από το άρθρο – ύμνο του Κασιδιάρη στο ναζισμό (περιοδικό «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011)

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγκενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

Αυτός ο ύμνος στον Χίτλερ, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον ιδιοκτήτη του μονοπωλίου «Κρουπ» σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934 και περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII.

Αλήθεια, υπάρχει πιο ατράνταχτη ομολογία για το ποια είναι η τροφός του φασισμού; Οτι οι κεφαλαιοκράτες, τα μονοπώλια, είναι οι προαγωγοί του φασισμού; Οτι με τον φασισμό οι «Κρουπ», εδώ, εκεί, παντού, όταν και όποτε τους χρειάζεται, εξασφαλίζουν «ηρεμία», «πειθαρχία» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, μετατρέποντας τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας»;

Αλήθεια, υπάρχει ακόμα αμφιβολία για λογαριασμό τίνος δρουν αυτοί οι μαχαιροβγάλτες;

 

 

Γράφει    ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Του Νίκου Μπογιόπουλου – «Unfolow»

αναδημοσίευση από  βαθύ κόκκινο

Ο Ένγκελς γράφει ότι «στον καπιταλισμό κάθε βήμα προς την άμβλυνση της κρίσης προετοιμάζει την επόμενη φάση της κρίσης». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό ακριβώς, με βιωματικό τρόπο, διαπιστώνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας των αστικών κυβερνήσεων, της λιτότητας, των μνημονίων και της τρόικας.

Όσα μέτρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση -υποτίθεται- της κρίσης, αντί να οδηγήσουν σε ελάφρυνση της, την έχουν επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Κι όταν κάποια στιγμή αυτή η πολυπόθητη «έξοδος από την κρίση» εμφανιστεί, με δεδομένο τον πρόσκαιρο και αναιμικό χαρακτήρα της «ανάκαμψης» που θα ακολουθήσει, δεν θα αφορά τα λαϊκά στρώματα. Θα πρόκειται για την απόδραση και την έξοδο από την κρίση των ισχυρότερων μερίδων του κεφαλαίου, η οποία θα έχει συντελεστεί πάνω σε σωρούς κοινωνικών ερειπίων.

Η επιβεβαίωση της επιστημονικής ανάλυσης του μαρξισμού είναι απόλυτη: ελπίδα διεξόδου του λαού από την κρίση με τα εργαλεία του καπιταλισμού δεν πρόκειται να υπάρξει. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει αναπόδραστα εφόσον εξετάσει κανείς την καπιταλιστική κρίση στην ουσία της και θέσει το εξής απλό ερώτημα, το οποίο έχει απαντηθεί ιστορικά δεκάδες φορές: μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση μέσω της αναπαραγωγής του συστήματος που τη γεννά και που φορτώνει τα βάρη της στους λαούς;

Μιλώντας κανείς για την ουσία και τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί να μη διαπιστώσει το εξής ολοφάνερο: Ζούμε σε μια κοινωνία που τα έχει όλα, αλλά δεν τα έχει και δεν τα διαθέτει για όλους. Στην κοινωνία που έχει απ’ όλα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει από ελάχιστα έως τίποτα. Ποιος, λοιπόν, μπορεί πραγματικά να διαφωνήσει ότι πιο παρανοϊκό και σπάταλο σύστημα δεν υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ στην ιστορία; Έχουμε κάθε λογής μουστάρδες, μόνο  που οι άνθρωποι ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες της Αθήνας για ένα κομμάτι ψωμί. Υπάρχει αναρχία στην κατανομή της εργατικής δύναμης, υπάρχει έλλειψη χεριών σε μια σειρά τομείς, αλλά, ταυτόχρονα,  έκρηξη ανεργίας. Υπάρχει υπερπληθώρα μέσων παραγωγής και προϊόντων, αλλά η παραγωγή πέφτει και τα προϊόντα μένουν απούλητα. Γιατί;

Η απάντηση δεν είναι ούτε η «κρίση χρέους», ούτε οι «διαταραχές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», ούτε οι «φούσκες», ούτε τίποτα από όλα όσα συνιστούν παράγωγα, επιφαινόμενα και μορφές εκδήλωσης της κρίσης. Η απάντηση στην αιτία της κρίσης κρύβεται σε δυο λέξεις: υπερσυσσώρευση κεφαλαίου.

Είναι χαρακτηριστικό: Το 2007, παραμονές εμφάνισης της κρίσης, σύμφωνα με την Έκθεση του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, τα πάγια κεφάλαια των θυγατρικών των πολυεθνικών εταιρειών ισοδυναμούσαν με το 125% της παγκόσμιας οικονομίας! Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε σχηματικά το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, δεν έχουμε παρά να φανταστούμε όλη την υδρόγειο, η οποία πια μοιάζει πολύ μικρή για να χωρέσει το μέγεθος των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί σε ελάχιστα χέρια.

Επαναλαμβάνουμε: Η κρίση εκδηλώθηκε τη στιγμή που τα συσσωρευμένα κεφάλαια είχαν υπερχειλίσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεπερνούν σε μάζα ολόκληρο το μέγεθος της Γης. Το ανθρώπινο μυαλό δυσκολεύεται, επομένως, ακόμα και να φανταστεί το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης για την οποία μιλάμε. Όταν λοιπόν το κεφάλαιο έχει συσσωρευτεί σε τέτοιο βαθμό -χωρίς εδώ να προστίθενται τα πλασματικά κεφάλαια-, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κενό σημείο στον πλανήτη ώστε να «επενδυθεί» και να επιτελέσει την αποστολή του: μέσω της αγοράς να γυρίσει πίσω στον καπιταλιστή ως κέρδος.

Στουρνάρας ο… λενινιστής!

Ο κ. Στουρνάρας το διέπραξε για δεύτερη φορά: Μιλώντας για το δημόσιο χρέος και για να δικαιώσει την πολιτική του επικαλέστηκε τις προάλλες τον… Λένιν. Το είχε ξανακάνει πέρσι τον Οκτώβρη.

Συμβαίνει συνήθως με τους περιφερόμενους στα σαλόνια, όπου συχνάζουν «λακέδες του μεγάλου κεφαλαίου» (φράση του Λένιν είναι κι αυτή). Κάποιοι από δαύτους κολακεύονται να παριστάνουν στους άλλους ότι τάχα κατέχουν και ολίγον από μαρξισμό. Πετάνε, λοιπόν, μερικές παρόλες, τις αποδίδουν στον Μαρξ, στον Λένιν, στον Ενγκελς, και μετά κορδακίζονται στο εκστασιασμένο από την ευρυμάθειά τους κοινό που συνωθείται στα σουαρέ της εκλεπτυσμένης μεγαλοαστικής ξιπασιάς…

Βεβαίως, στους παραπάνω δεν ανήκει ο εκλεκτός υπουργός των Οικονομικών. Ο οποίος είναι βαθύς γνώστης του λενινισμού. Αλλο, αν τις προάλλες ατύχησε αποδίδοντας στον Λένιν τη φράση «πρόθυμοι ηλίθιοι», την οποία, όμως, ο Λένιν ποτέ δεν είπε. Οπως δεν έχει εντοπιστεί – από εμάς τουλάχιστον – στα γραφτά κείμενα του Λένιν η φράση «χρήσιμοι ηλίθιοι», που επίσης τού αποδίδεται. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Στουρνάρας ελαφρώς τα μπέρδεψε και χάθηκε κάπου ανάμεσα στο «πρόθυμοι» και στο «χρήσιμοι»…

Η μεγαλύτερη ατυχία, πάντως, του κ. Στουρνάρα είναι αυτή καθ’ αυτή η αναφορά του στον Λένιν, στους κομμουνιστές και στους Μπολσεβίκους, όταν μιλάει για το δημόσιο χρέος.

Ελεγε, για παράδειγμα, ο Λένιν (ελπίζουμε να μην ταραχτεί ο κ. Στουρνάρας):

«»Δημόσια χρέη»! Η εργατική τάξη ξέρει ότι τα χρέη αυτά δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν».

(Λένιν, «Απαντα», τόμος 33ος, σελ. 203, «Σύγχρονη Εποχή»).

Ακόμα και ο κ. Στουρνάρας μπορεί να αντιληφθεί – υποθέτουμε – ότι αυτή η προσέγγιση του Λένιν γύρω από το χρέος είναι… ελαφρώς διαφορετική από τη δική του.

Πόσο μάλλον η πολιτική των κομμουνιστών και του Λένιν (όχι οι διακηρύξεις, αλλά η εφαρμοσμένη πολιτική – όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τα έργα) γύρω από το χρέος.

Καθ’ ότι οι μπολσεβίκοι (στο σημείο αυτό φοβόμαστε ότι ο κ. Στουρνάρας δεν θα αποφύγει την ταραχή) είναι εκείνοι που στο πλαίσιο της σοβιετικής εξουσίας ένα από τα πρώτα οικονομικά μέτρα που πήραν ήταν

«η μη αναγνώριση του εξωτερικού δημοσιονομικού χρέους και των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι κυβερνήσεις της προεπαναστατικής Ρωσίας (…). Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση»

(για περισσότερη αυτομόρφωση παραπέμπουμε τον κ. Στουρνάρα στο: Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

 

Αυτή ήταν η πολιτική των Μπολσεβίκων απέναντι στα χρέη με τα οποία ο τσάρος και οι αστοί είχαν φορτώσει τις πλάτες του ρωσικού λαού.

Ετσι αντιμετώπισαν οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους. Κάλεσαν το λαό να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία. Τη δική του εξουσία.

Και ήταν αυτή η εξουσία – η λαϊκή – που έστειλε, όπως το έλεγε ο Λένιν, το λογαριασμό των χρεών σε εκείνους που τα δημιούργησαν!

Συνεχίζει, τώρα, να θέλει να επικαλείται τον Λένιν ο κ. Στουρνάρας;…

Κομμουνιστές!

 

 

 

 

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου – «Unfollow»

Την εποχή των δωσίλογων, των μαυραγοριτών, των χιτών, των
γερμανοτσολιάδων, πριν απ’ αυτούς και αρκετά μετά απ’ αυτούς, το κράτος,
που τότε λειτουργούσε με Ούλεν και Πάουερ και σήμερα λειτουργεί με
Siemens και Cosco, το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα που τότε έφτιαχνε
«ιδιώνυμα» και αργότερα έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο,
διατείνονταν ότι: «Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τις
γυναίκες»…

Βέβαια, για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους κομμουνιστές, αλλά
ηλίθιοι δεν είναι. Οι κομμουνιστές δεν τα βγάζουν πέρα με τις δικές τους
γυναίκες, τρελοί θα ‘τανε να φορτωθούν και τις γυναίκες των άλλων;

Η αλήθεια είναι ελαφρώς αντεστραμμένη: Στην κοινωνία που έχτισαν αυτοί,
οι κήνσορες του «πνεύμα και ηθική», εκεί μεγαλούργησε η Τρούμπα. Στη
δική τους κοινωνία δέσποζε η επιγραφή «Προσεχώς Βουλγάρες». Και στη δική
τους -μεταβιομηχανική, όπως τη λένε- κοινωνία του θεάματος είναι που η
πουτανιά λογίζεται ως εφαλτήριο επαγγελματικής και κοινωνικής
«καταξίωσης».

Επίσης εκτός του ότι θα παίρνανε τις γυναίκες, «οι κομμουνιστές θα
διαλύανε την οικογένεια». Τώρα ποιος διάλυσε και διαλύει οικογένειες το
ξέρουν τα καραβάνια των ελλήνων μεταναστών των αρχών του περασμένου
αιώνα. Το ξέρουν καλά τα εκατομμύρια των ελλήνων προσφύγων των δεκαετιών
του ’50 και του ’60. Το ξέρουν και τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που
σήμερα, τώρα, παίρνουν των ομματίων τους και φεύγουν, αφήνοντας πίσω
μανάδες, πατεράδες, φίλους και αδέλφια, ψάχνοντας δουλειά και ελπίδα
μακριά από τη ρημαγμένη Ελλάδα, όπως την κατάντησαν οι ιησουίτες του
«πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Στο μπουκέτο της ίδιας προπαγάνδας εξέχουσα θέση κατείχε και εκείνο το
«οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα κτήματα». Βεβαίως, αντί για τους
κομμουνιστές, τα κτήματα (όσα δηλαδή δεν κατέχει η Εκκλησία με οθωμανικά
χοτζέτια και αυτοκρατορικά χρυσόβουλα) προλάβανε και τα πήρανε η
Αγροτική Τράπεζα και η καλή μας η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η τελευταία μάλιστα
αποδείχτηκε «κομμουνιστικότερη» κι από τους χειρότερους εφιάλτες των
αντικομμουνιστών. Σύμφωνα με την έκθεση του 2002 της Eurostat για τις
γεωργικές εκμεταλλεύσεις, την πρώτη 20ετία της ένταξης της Ελλάδας στην
ΕΟΚ εξαφανίστηκαν από το χάρτη 185.000 αγροτικά νοικοκυριά.Έκτοτε
υπολογίζεται σταθερά ότι στη χώρα ξεκληρίζονται ετησίως περί τα 20.000
αγροτικά νοικοκυριά. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα, που το 1981
ήταν πλεονασματική σε αγροτικά προϊόντα, σήμερα να εισάγει λεμόνια από
την Αργεντινή και πατάτες από την Αίγυπτο…

Εκεί όμως που η φαιότητα των σπηλαίων ζωγράφισε για δεκαετίες με τις
καλύτερες αποχρώσεις του γκρι τον εαυτό της ήταν όταν διαλαλούσε πως αν
έρθουν «οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια»! Έτσι έλεγαν οι…
πατριώτες.

Αλλά, ας δανειστούμε τα λόγια του σταυραετού της Αντίστασης, του Αρη Βελουχιώτη:

«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει
πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι αυτό
δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του
κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα
πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη,
δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί
που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που
παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».

Ε, λοιπόν, εβδομήντα χρόνια μετά από εκείνη την ομιλία του Αρη στη
Λαμία, οι «σωτήρες» έρχονται να μας πάρουν και τα καλύβια μας! Έρχονται
να πάρουν και τα πεζούλια μας! Βγάζουν τα σπίτια του κόσμου στον
πλειστηριασμό! Του κόσμου που, αφού πρώτα τον απόλυσαν, τον φτωχοποίησαν
και τον χρεοκόπησαν, τώρα τον αποκαλούνε «μπαταχτσή» και πάνε να του
πάρουν και το σπίτι.

Διότι, όπως λένε, εκτός από «κοπρίτες», εκτός από «τεμπέληδες», οι
Έλληνες πάσχουν κι από αυτό το φρικαλέο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ιδίωμα
να παρουσιάζουν υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης! Αλλά αυτό, λένε, είναι
ανάρμοστο με τα ήθη της «ελεύθερης οικονομίας». Όπου, στην «ελεύθερη
οικονομία» τους, μια από τις βασικές ελευθερίες είναι οι τραπεζίτες να
βουτάνε τα σπίτια των ανθρώπων του μόχθου, που προηγουμένως οι άνθρωποι
τα έχουν πληρώσει δυο και τρεις φορές στους τραπεζίτες, αλλά λόγω του
καθεστώτος της τραπεζοληστείας δεν ξεχρεώνουν ποτέ.

Μάλιστα ο κ. Στουρνάρας μιλώντας εξ ονόματος του κ. Σαμαρά, ήταν σαφής:
«Ή θα σώσουμε τις τράπεζες -είπε- ή θα σώσουμε τα σπίτια». Και το είπε
τόσο μοχθηρά, είχε τόσο αναψοκοκκινίσει, που μας έβαλε σε σκέψεις: Μπας
και τελικά ο Στουρνάρας, ο Σαμαράς και οι τραπεζίτες είναι
κρυψοκομμουνιστές;

 

αναδημοσίευση  από  το  βαθύ  κόκκινο

 

«L’ estat i la revolució»

 

 

 

Με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα σε Τσεχία και Ουκρανία

 

από  redfly  planet

Πριν λίγες μέρες, στις 12-13 Οκτωβρίου 2012, διεξάχθηκαν περιφερειακές εκλογές στην Τσεχία, μια χώρα με πείρα των “δεινών” που προκάλεσε ο κομμουνισμός! Εκεί λοιπόν, το Κομμουνιστικό Κόμμα αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα, λαμβάνοντας 20,43% (το 2008 είχε λάβει 15,03%).

Στην Ουκρανία όπου ο λαός έζησε επίσης τα “κακά του κομμουνισμού”, καθώς η Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία ήταν τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (ένα κόμμα που υπερασπίζεται την ΕΣΣΔ, ασκώντας κριτική στις παρεκτροπές της από τις λενινιστικές αρχές), στις πρόσφατες εθνικές εκλογές της 28ης Οκτωβρίου 2012, πέτυχε σπουδαία εκλογική νίκη, υπερδιπλασιάζοντας τα ποσοστά του, λαμβάνοντας 13.98% (το 2007 είχε λάβει 5.39%)! Να σημειώσουμε εδώ, πως σε έρευνα που είχε γίνει από το Κέντρο Ερευνών Pew στην Ουκρανία,

το 62% των ερωτηθέντων υποστήριξε ότι στον καπιταλισμό η ζωή είναι χειρότερη, απ’ ότι

στον σοσιαλισμό.

Η έρευνα του Pew που αναφέραμε περιλάμβανε κι άλλες χώρες. Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά

πως στην Ουγγαρία, το 72% δήλωσε επίσης πως η ζωή στον καπιταλισμό, είναι χειρότερη απ’ ότι

κατά την περίοδο του σοσιαλισμού, ενώ το ποσοστό που λέει το ίδιο στην Βουλγαρία, φτάνει το 62%.

Όπως είχαμε αναφέρει και παλαιότερα: “Στη Ρουμανία, το 45% απ’ όσους συμμετείχαν σε πρόσφατη

έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής, πιστεύουν ότι σήμερα θα ζούσαν

καλύτερα, αν δεν είχε επικρατήσει ο καπιταλισμός στη χώρα τους. Το 61%, δήλωσε ότι σήμερα ζει κάτω

από πολύ χειρότερες συνθήκες, απ’ ότι επί σοσιαλισμού. Απ’ την άλλη, μόλις το 29% αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό σαν μια “κακή ιδέα”.

Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως “η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας

της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους”. Ενώ, παρέθεσε

δημοσκόπηση στην οποία, το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Όπως σημειώνει

το περιοδικό: “Από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης προκύπτει ότι η νοσταλγία για την πρώην

Ανατολική Γερμανία έχει ριζώσει βαθιά στις καρδιές πολλών πρώην Ανατολικογερμανών, αφού δεν

περιορίζεται πλέον στους πιο ηλικιωμένους, που θρηνούν την απώλεια της Λαϊκής Δημοκρατίας της

Γερμανίας, αλλά ακόμα και οι νέοι, που δεν είχαν σχεδόν καθόλου εμπειρία από τη Λαϊκή Δημοκρατία

της Γερμανίας, έχουν σήμερα θετική άποψη γι’ αυτή.” Επίσης, στο περιοδικό υπάρχουν μαρτυρίες,

όπως αυτή ενός 38χρονου σήμερα, πρώην Ανατολικογερμανού, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά,

για την περίοδο μετά την επανένωση της Γερμανίας: “είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άστεγους,

ζητιάνους και φτωχούς ανθρώπους, που φοβούνταν για την επιβίωσή τους”.”

Το ζήτημα είναι, αυτή η συνειδητοποίηση και αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα, να αποτελέσουν

εφαλτήριο ώστε οι λαοί να αντιληφθούν ποια είναι η πραγματικά φιλολαϊκή προοπτική, οικοδομώντας

ταξικά κινήματα με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας των καπιταλιστών. Η ανθρώπινη ιστορία

είχε και έχει πισωγυρίσματα, όμως δεν σταματά!

 

Πηγη:Yπερβολες

Ανάκαμψη;

 

από  black bedlam

 

 

Δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη, ούτε για το κεφάλαιο.

Το διάβασα στον Ριζοσπάστη με τίτλο «Τέρμα πια στις αυταπάτες»  ΕΔΩ
Αφορά την  «Ford» στο Βέλγιο, που έκλεισε και πέταξε στο δρόμο πάνω από 4.000 εργαζόμενους.

Η εταιρία επέλεξε να αναθέσει την παραγωγή του μοντέλου  «Mondeo» στην Βαλένθια στην Ισπανία.

Ο λόγος κατανοητός, στην Ισπανία τα μεροκάματα είναι πλέον πολύ χαμηλά και τείνουν ακόμη

προς τα κάτω.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα λένε, την μείωση του κόστους παραγωγής. 

Αυτό που έχει σαν αποτέλεσμα είναι η αύξηση του ποσοστού κέρδους του καπιταλιστή και όχι την μείωση της αξίας του εμπορεύματος.
Η μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης δεν θα μετακυλίσει στην αγορά, δεν θα φτάσει ποτέ

στις τσέπες των εργαζομένων που είναι οι εν δυνάμει καταναλωτές .

Μην κάνουμε το λάθος και πιστέψουμε, ότι αφού ο εργαζόμενος θα πληρώνεται με λιγότερα,

άρα και το εμπόρευμα θα βγει στην αγορά φθηνότερα.

Και ας το δούμε στη χώρα μας. 
Με τις μείωσεις των μισθών και ημερομισθίων που έχουν συντελεστεί, έχετε δει να πέφτουν οι τιμές 

των  προϊόντων  στα ράφια;

Το μεγαλύτερο κέρδος τους κυνηγούν οι βιομήχανοι, προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα 

στην δύνη της  κρίσης τους, να εξασφαλίσουν την συμμετοχή τους  στο παιγνίδι του  ανταγωνισμού,

να συνεχίσουν την κερδοφορία τους,να υπερασπιστούν  την υπόστασή τους .

Αλλά ούτε και αυτό μπορούν πλέον να το διαχειριστούν αποτελεσματικά.

Μιλάμε πολλές φορές για την ανάκαμψη,θεωρόντας την αυτονόητη ακόμη και ό

ταν λέμε ότι θα είναι ισχνή και βραχύβια

 Ποια ανάκαμψη;
Το κεφάλαιο λέει, επιχειρεί να ανακάμψει  παίρνοντας τα μέτρα που επιβάλλει στις εργασιακές σχέσεις.

Αλλά μπορεί να απεγκλωβιστεί άραγε από αυτήν την μέγκενη του καπιταλιστικού δρόμου

ανάπτυξης και των αντικειμενικών του αποτελεσμάτων;

Η κρίση είναι τέτοια και τόσο αδιέξοδη για τους ίδιους του κεφαλαιοκράτες, που σήμερα

είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν μέρος του συσσωρευμένου κεφαλαίου, κλείνοντας

βιομηχανικές μονάδες, στέλνοντας στην ανεργία,στην ομηρία και τον αφανισμό εκατομμύρια

εργαζόμενους, «εξασφαλίζοντας» στους εργαζόμενους που απομένουν μισθούς φτώχειας και πείνας,

εξαναγκάζοντας  τους στην απόλυτη εξαθλίωση.

Αυτό που εμφανίζεται στην σημερινή πραγματικότητα, είναι ότι παρά τα όποια μέτρα και ό

χι μόνον στις χώρες της ΕΕ, η κρίση και η ύφεση εξαπλώνονται και βαθαίνουν.
Αυτή είναι η Αντικειμενική, η  νομοτελειακή εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. 
Αυτός είναι ο καπιταλισμός!
Αλλά είναι δυνατόν τα μέτρα που παίρνονται να ενισχύσουν  την ανταγωνιστικότητα,

να θωρακίσουν την κερδοφορία, να οδηγήσουν  στην ανάκαμψη του κεφαλαίου;

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και η αδυναμία να επενδυθούν ώστε να συνεχίσουν να

αποδίδουν κέρδη στους βιομήχανους, είναι εμφανής.

Κάτω από την πίεση της υπερσυσσώρευσης και της υπερπαραγωγής, κάτω από την ανάγκη

των μεταξύ τους ανταγωνισμών, λόγω και της ανάπτυξης της τεχνολογίας, είναι υποχρεωμένοι

σήμερα πλέον να καταστρέψουν αυτό το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο.

Εδώ είναι που δίνεται  η μεγάλη μάχη. 
Για το ποιες επιχειρήσεις θα επικρατήσουν, ποιες οικονομίες θα κυριαρχήσουν.

Καθώς κλείνουν αναγκαστικά, μην μπορώντας να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό πολλές

μεγάλες μονοπωλιακές και πολυεθνικές  επιχειρήσεις, πετούν στους δρόμους τους εργαζόμενους. 
Παράλληλα και εμπρός στην ανάγκη του ανταγωνισμού,  οι εναπομείνασες επιχειρήσεις χτυπούν

μισθούς και μεροκάματα και με την συμμαχία των πολιτικών τους εκπροσώπων, επιβάλλουν 

και όλα τα άλλα μέτρα, στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια ….

Βγάζουν στο σφυρί την ζωή των εργαζομένων,των λαϊκών οικογενειών .

Αυτό, δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο το γνωρίζουμε, όμως σε μια παγκόσμια  αγορά εργασίας,

τέτοια που οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε την αναπαραγωγή της εργατικής

τους δύναμης και με εκατομμύρια ανέργους σε όλο τον κόσμο, πώς και από πού θα προκύψει η ανάκαμψη του κεφαλαίου;

Με λίγα λόγια οι εργάτες, οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Μ.Βρετανίας,

της Πορτογαλίας,της Ιταλίας,της Ιρλανδίας, ακόμη και της Γερμανίας στην οποία εκατομμύρια

εργαζόμενων δουλεύουν για 400 ευρώ, ακόμη και της πρώην  κραταιάς οικονομίας της Ιαπωνίας,

που οι δείκτες έχουν πάρει την κατρακύλα με επίσης εκατομμύρια ανέργους και πολίτες που ζουν

κάτω από το όριο της φτώχειας, πώς θα επέλθει η ανάκαμψη;

Στα σχέδιά τους είναι η Κινεζοποίηση μισθών και ημερομισθίων.
Τα προηγούμενα όμως χρόνια, όταν ο Κινέζος δούλευε για ένα πιάτο ρύζι, το παραγόμενο προϊόν

διοχετεύονταν στις εύρωστες οικονομικά χώρες.
Σήμερα τα εκατομμύρια των εργαζομένων ανά τον κόσμο, οι τεράστιες δυνατότητες παραγωγής

λόγω της τεχνολογίας που δεν επιτρέπει να γυρίσουμε πίσω,τα εμπορεύματα που θα παράγονται

με μισθούς πείνας, πού και σε ποιες αγορές θα διοχετευθούν.
Οι 4.000 απολυμένοι της «Ford» στο Βέλγιο,δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν το νέο μοντέλο 
«Mondeo» αλλά και οι εργαζόμενοι με τα μεροκάματα της πείνας στην Βαλένθια, επίσης δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν το Mondeo.

Είναι η μόνη αλήθεια:  
«Ο Καπιταλισμός σήμερα δεν έχει ούτε ένα ξεροκόμματο να πετάξει για να εξαγοράσει συνειδήσεις».
 (Παφίλης  στην Βουλή)

Το σχέδιο είναι καλά επεξεργασμένο για την ικανοποίηση των αναγκών της πλουτοκρατίας.
Ένα σχέδιο που θα έχει τις βάσεις του στα αποκαΐδια των λαϊκών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Ένα σχέδιο όμως που δεν μπορεί να  οδηγήσει σε διέξοδο από την κρίση, ούτε τις ίδιες τις πολυεθνικές,

ούτε το ίδιο το κεφάλαιο. 

Η μία κρίση θα καβαλάει την άλλη, χωρίς ανάκαμψη, ή με ψευδεπίγραφες ανακάμψεις κατασκευασμένων αριθμών.

Όσο ο λαός θα ανέχεται τις επιθέσεις τους, όσο ο λαϊκός παράγοντας θα βρίσκεται σε στάση αναμονής,

όσο δεν δίνει την δική του απάντηση και δεν παίρνει την υπόθεση στα δικά του χέρια, όσο εξακολουθεί

να έχει αυταπάτες ότι μπορεί να επανέλθει στα προ της κρίσης μέσω σωτήρων και μέσα στο ίδιο το

καπιταλιστικό σύστημα παρέα με  τα αφεντικά, θα είναι σαν να υπογράφει την καταδίκη του,

την αυτοκαταστροφή του.
Οι κεφαλαιοκράτες δεν πρόκειται από μόνοι τους να παραδώσουν τις επιχειρήσεις τους ούτε ταπρονόμιά τους. 
Θα παλεύουν ακόμη και αν μέσα σε αυτήν την μάχη κάποιοι από αυτούς θα χάνονται.
Έχουν δύο μέτωπα, ένα με τους ανταγωνιστές τους και ένα με τους ταξικούς τους εχθρούς. 
Μόνο που οι ταξικοί εχθροί του κεφαλαίου, είναι ταυτόχρονα και αυτοί που τους παράγουν τον πλούτο.
Και εξοντώνοντάς τους, εξοντώνουν την μηχανή που τους παράγει τον πλούτο. 

Ακόμη και αν μείνουν μόνοι τους, το σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα θα εφαρμόσουν, δεν μπορούν

τίποτε άλλο,γιατί ο Σοσιαλισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και  γιατί ο Καπιταλισμός, εξάντλησε τα δικά του ιστορικά όρια.  

Γι΄αυτό ας σταματήσουμε να μιλάμε για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, γιατί μπερδεύουμε και τον Μήτσο.

φτώχεια , ανεργία ,αυταρχισμός – φέρνει δυστυχία ο καπιταλισμός

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Απλώνεται το φάσμα της φτώχειας

ΒΕΡΟΛΙΝΟ.–

Το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης επεκτείνεται συνεχώς στη Γερμανία,

την «ατμομηχανή» της Ευρώπης, με τους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής

ανάπτυξης και δεύτερη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο. Ενας στους έξι

Γερμανούς ή 12,9 εκατ. άνθρωποι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, είναι φτωχοί

ή αντιμετωπίζουν σοβαρό κίνδυνο να ολισθήσουν στη φτώχεια. Επίσης το

15,8% των Γερμανών ζει με χαμηλούς μισθούς που σημαίνει ότι νοικιάζει φθηνά

διαμερίσματα και επιβιώνει με στοιχειώδη τρόφιμα σύμφωνα με τα στοιχεία

της έρευνας του Ομοσπονδιακού Γραφείου Στατιστικής-(Destatis – Statistisches

Bundesamt Deutschland), για τα εισοδήματα των πολιτών το 2010.

Τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν με την ευκαιρία της λεγόμενης Διεθνούς

Ημέρας για την Εξάλειψη της Φτώχειας βάσει των ευρωπαϊκών

στατιστικών, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Σύμφωνα με

αυτά ένας εργαζόμενος κινδυνεύει να ολισθήσει στη φτώχεια όταν κερδίζει

το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που μεταφράζεται για τη Γερμανία

σε 952 ευρώ το μήνα. Οσον αφορά το φύλο και τη φτώχεια, οι γυναίκες είναι

αυτές που απειλούνται περισσότερο (16,8% των γυναικών έναντι 14,9% των

αντρών) ενώ το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 37,1% όσον αφορά τις

μονογονεϊκές οικογένειες, δηλαδή τη μητέρα με παιδιά.

Τέλος, σύμφωνα με την έκθεση, το ποσοστό των Γερμανών που λαμβάνουν

πλέον το επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας αυξήθηκε κατά 5,9% μέχρι τα

τέλη του 2011 ή 844.000 άνθρωποι ηλικίας άνω των 18 ετών. Η πλειονότητα

αυτών είναι ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι άνω των 65 ενώ και σε αυτή την

περίπτωση οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες.

• Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, ένας στους οκτώ ανθρώπους τουπαγκόσμιου πληθυσμού υποσιτίζεται. Το πρόβλημα του υποσιτισμού, της φτώχειας και της ανέχειας είναι πολιτικό ζήτημα και όχι πρόβλημα επάρκειας τροφίμων, είναι μάστιγα που οφείλεται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

 

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

600.000 παιδιά στην πείνα

ΚΑΜΠΕΡΑ.- «Είναι απαράδεκτο και ντροπή σε μία πλούσια χώρα σαν τη

δική μας να μην προσέχει τους μη προνομιούχους», δήλωσε χτες η γενική

διευθύντρια του Αυστραλιανού Συμβουλίου Κοινωνικών Υπηρεσιών

(ACOSS) Δρ. Κασάντρα Γκόλντι, αναφερόμενη στην τελευταία έκθεση του

οργανισμού για την ανέχεια που καταγράφουν πως ένας στους οκτώ

Αυστραλούς – μεταξύ τους 600.000 παιδιά – ζουν κάτω από το όριο

της φτώχειας και αδυνατούν να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες.

Οπως αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης, τα μεγαλύτερα θύματα της

φτώχειας είναι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και τα παιδιά. Μάλιστα συναφής

έκθεση της οργάνωσης «Anglicare Australia», που δημοσιοποιήθηκε χτες,

έκανε ακόμη χειρότερες διαπιστώσεις. Βρήκε πως τρεις στις τέσσερις

οικογένειες παλεύουν καθημερινά να βάλουν αρκετό και ποιοτικό φαγητό

στο τραπέζι και πως ένα στα δέκα παιδιά δεν πάνε σχολείο γιατί οι οικογένειές

τους νιώθουν ένοχες που δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν ούτε ένα κολατσιό.

 

 

Εργα «σωτήρων»…

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της «Γιούνισεφ»:

1) Πάνω από 439.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο

της φτώχειας.

2) Το 37% των φτωχών παιδιών στην Ελλάδα ζουν σε νοικοκυριά

που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες σε θέρμανση.

3) Το 18,4% των φτωχών παιδιών στην Ελλάδα ζουν σε νοικοκυριά

που δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους σε βασικά αγαθά.

Σημειώστε ότι τα στοιχεία αυτά αφορούν στο μήνα Απρίλη του 2012.

Πριν, δηλαδή, εκδηλωθεί το νέο κύμα ανεργίας που τον Ιούλη εκτινάχτηκε

πάνω από 25%.

Πριν επιβληθεί η νέα αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Πριν ανακοινωθούν τα στοιχεία για τις νέες ανατιμήσεις στα βασικά

είδη διατροφής που εκδηλώθηκαν τους μήνες που ακολούθησαν.

Είναι σε αυτή την Ελλάδα,

του μισού εκατομμυρίου υποσιτισμένων και εξαθλιωμένων παιδιών,

που η τρόικα των Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη δίνει παραστάσεις «σωτηρίας»

με την τρόικα του Τόμσεν, του Μπαρόζο και του Ντράγκι…

αναδημοσίευση από άρθρα του ριζοσπάστη  19/10/2012

Ο νέος Γαλιλαίος και το θαυματουργό φάρμακο του κεϊνσιανισμού

Του  Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας

Σε μια εξαιρετικής σεμνότητας απάντησή του σε συνέντευξη στο Βήμα (7/10/2012) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας τόνισε: «Δεν ξέρω αν είμαι ο νέος Γαλιλαίος, δεν λέω ότι η Γη γυρίζει, λέω όμως ότι με τη λιτότητα η Ευρώπη οδηγείται στην καταστροφή». Στην ίδια συνέντευξη ο Αλ. Τσίπρας αφού κατηγορεί την Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ και τους νεοφιλελεύθερους συνοδοιπόρους της σαν υπευθύνους για την πορεία διάλυσης της ΕΕ, υποδεικνύει και τους συμμάχους για μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Προτείνει ένα μέτωπο με τις ζωντανές δυνάμεις του ευρωπαϊκού Νότου, μια συνεργασία χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Τι θα απαιτεί αυτό το μέτωπο; Την «εγκατάλειψη της κυρίαρχης λογικής που επιμένει να θέτει την κρίση υπό έλεγχο μέσα από τη λιτότητα και δημοσιονομική σταθεροποίηση» και τη στροφή σε κεϊνσιανές πολιτικές που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση. Στην πράξη, τη σχετική χαλάρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας, τη στροφή σε επεκτατική πολιτική με μεγάλη κρατική ενίσχυση των επενδύσεων και μικρή επιστροφή των μεγάλων απωλειών των τελευταίων ετών στους εργαζόμενους.

Η λύση του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται απλή και προβάλλεται ως σωτήρια τόσο για τα μονοπώλια όσο και για το λαό. Δεν απαιτεί ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, ούτε αποδέσμευση από την ΕΕ. Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Ο κεϊνσιανισμός ματαιώνει την εκδήλωση των κρίσεων;

Ας αναρωτηθούμε καταρχήν γιατί δεν ακολουθούν χωρίς επιφυλάξεις όλοι οι αστοί πολιτικοί αυτήν τη φαινομενικά απλή λύση; Γενικότερα γιατί η αστική πολιτική δεν καταφέρνει με τη μεταβολή των μισθών και της λαϊκής κατανάλωσης να αποτρέψει την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης;

Η απάντηση βρίσκεται στις νομοτέλειες κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η καπιταλιστική παραγωγή δεν είναι απλά μια παραγωγή εμπορευμάτων που αρκεί να πουληθούν. Είναι μια παραγωγή με σκοπό το κέρδος. Το κεφάλαιο επιδιώκει γενικά να ανασχέσει την πτώση του ποσοστού κέρδους αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζόμενων. Στην περίοδο της κρίσης η αστική επίθεση στοχεύει σε ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη, για να συγκρατηθεί η περαιτέρω πτώση του ποσοστού κέρδους. Αντίστοιχα με γνώμονα τη διασφάλιση του ποσοστού κέρδους οι μονοπωλιακοί όμιλοι επιλέγουν αν θα επενδύσουν στην εγχώρια παραγωγή ή θα εξάγουν τα κεφάλαιά τους. Μπορούν να επιλέξουν για παράδειγμα μεταφορά χρηματικού κεφαλαίου στο εξωτερικό (τα γνωστά παραδείγματα της Ελβετίας και του Λονδίνου) ή επενδύσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό, στις οποίες έχουν μικρή επίδραση οι διακυμάνσεις της εγχώριας κατανάλωσης.

Καμία μεταβολή των μισθών δεν μπορεί επίσης να εξαλείψει την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, την ανισόμετρη ανάπτυξη της παραγωγής μεταξύ διαφορετικών κλάδων της οικονομίας.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν υπάρχει αστική πολιτική που μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, γιατί καμιά αστική διαχείριση δεν μπορεί να αναιρέσει τη θεμελιώδη αιτία της, τη σχέση εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο.

Η κεϊνσιανή πολιτική δεν μπορεί να εξαλείψει τις αντιφάσεις και τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής. Κάθε φάρμακο για τη θεραπεία ενός συμπτώματος – όπως η θεραπεία της μείωσης της λαϊκής κατανάλωσης μέσω της αύξησης των μισθών – γίνεται τελικά δηλητήριο για την πορεία του ποσοστού κέρδους.

Η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου εκδηλώνεται περιοδικά και είναι γνήσιο τέκνο ενός συστήματος του οποίου σκοπός και κίνητρο της παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο και το κέρδος του, η διασφάλιση της διευρυμένης αναπαραγωγής του. Η ιστορία επιβεβαίωσε την αδυναμία της αστικής διαχείρισης να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος με την τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και την απαξίωση κεφαλαίου που επέφερε, μπόρεσε να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι οι κεϊνσιανές επιλογές των εθνικοσοσιαλιστών στη Γερμανία και του Ρούσβελτ στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, τα κεϊνσιανά προγράμματα εκείνης της περιόδου ήταν άμεσα συνδεδεμένα με την προετοιμασία και την πορεία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αντίστοιχα η διεθνής κρίση της περιόδου ’73-’75 ανέδειξε για μια ακόμα φορά την αδυναμία της κεϊνσιανής διαχείρισης. Η επεκτατική πολιτική με τα μεγάλα κρατικά πακέτα ενίσχυσης των μονοπωλιακών ομίλων οδηγεί τελικά στη διόγκωση του δημόσιου χρέους και εμποδίζει την απαραίτητη απαξίωση κεφαλαίων, τη χρεοκοπία ζημιογόνων εταιρειών ώστε να διευκολυνθεί η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διλήμματα και διαφορετικές επιλογές μέσα στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης της κρίσης και της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και γενικότερα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Υπάρχουν διάφορες επιλογές μεταξύ των δύο βασικών διαχειριστικών λύσεων της περιοριστικής, που εφαρμόζεται σήμερα στην ΕΕ, και της επεκτατικής πολιτικής, οι οποίες προσπαθούν να ελέγξουν πιο αποτελεσματικά την κατανομή της απαξίωσης του κεφαλαίου, να επιταχύνουν την έξοδο από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ωστόσο βλέποντας το θέμα από τη σκοπιά της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών καμιά απ’ αυτές τις επιλογές δεν θίγει τα στρατηγικά συμφέροντα των μονοπωλίων.

Πρόκειται για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του ίδιου δρόμου ανάπτυξης. Η όποια διαφορά τους αφορά τις προτεραιότητες, το διαφορετικό τρόπο και χρόνο που θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα για να τονωθεί ο ρυθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο η κεϊνσιανή πολιτική;

Ο φιλολαϊκός χαρακτήρας μιας πολιτικής κρίνεται πρώτα απ’ όλα από το στόχο της. Ο στόχος της επιστροφής σε ψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης που ουσιαστικά πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιλαϊκός από τη φύση του, από τον ταξικό χαρακτήρα του.

Κάθε πολιτική που υποκλίνεται στην ανταγωνιστικότητα και υπηρετεί την καπιταλιστική ανάπτυξη οδηγεί σε νέες θυσίες του λαού, στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτός ο προσανατολισμός δεν αλλάζει από τις υπαρκτές διαφορές της κεϊνσιανής διαχείρισης σε σχέση με τη νεοφιλελεύθερη, π.χ. στην ανοχή διόγκωσης του κρατικού χρέους, στο μέγεθος κρατικής χρηματοδότησης των μονοπωλιακών ομίλων, στη γενικότερη παρέμβαση του κράτους για τόνωση της ζήτησης, στο βαθμό του προστατευτισμού. Αυτή η θέση επιβεβαιώνεται επίσης από την ιστορική πείρα και την πρόσφατη διεθνή εμπειρία.

Οι κρατικές ενισχύσεις της πολεμικής βιομηχανίας και τα μεγάλα δημόσια έργα υποδομών για την προετοιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία δεν ανέστειλαν την αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων.

 

 

 

Είμαστε όλοι… Γερμανοί!

 

Γράφει  ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

H Γερμανία είναι η «ατμομηχανή» της ΕΕ. Πράγματι.

Αλλά ας δούμε πώς λειτουργεί αυτή η «ατμομηχανή» πρώτα και κύρια στο εσωτερικό της χώρας.

Ας δούμε, δηλαδή, ποιοι μετατρέπονται σε «κάρβουνο» για να παραχθεί αυτός ο κεφαλαιοκρατικός «ατμός»:

1) Στη Γερμανία, σήμερα, υπάρχουν 16 εκατομμύρια άνθρωποι – σχεδόν δύο Ελλάδες, δηλαδή – βυθισμένοι στη φτώχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό…

2) Στη Γερμανία, σήμερα, σύμφωνα με την «Εκθεση Πλούτου και Φτώχειας» που συντάχθηκε από την ίδια τη γερμανική κυβέρνηση, η κοινωνική ανισότητα ξεπερνά κάθε προηγούμενο, καθώς το 10% του εύπορου πληθυσμού της χώρας κατέχει το 53% του συνολικού πλούτου, ενώ την ίδια ώρα το 50% των γερμανικών νοικοκυριών κατέχει μόλις το 1% του πλούτου της Γερμανίας…

3) Στη Γερμανία, σήμερα, όπως ομολογεί το γερμανικό υπουργείο Εργασίας, «τα ωρομίσθια, που δεν επαρκούν πλέον – ακόμη κι αν κάποιος εργάζεται με πλήρη απασχόληση – για να θρέψουν ένα μονομελές νοικοκυριό, επιτείνουν τους κινδύνους της φτώχειας και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή»…

4) Στη Γερμανία, σήμερα, ο αριθμός των εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 400 ευρώ ανέρχεται στα 7,5 εκατομμύρια…

5) Στη Γερμανία, σήμερα, ο εργάτης, στο πλαίσιο των υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων που στηρίζονται στους νόμους του «σοσιαλιστή» Σρέντερ περί λειτουργίας δουλεμπορικών γραφείων «ενοικίασης εργαζομένων» δεν λογίζεται ως άνθρωπος, αλλά ως αναλώσιμο υλικό: «…η απασχόληση εκμισθούμενων εργαζομένων ανήλθε από 782 χιλιάδες το 2001 σε 1.200 χιλιάδες εργαζόμενους το 2006. Στο εργοστάσιο της Μερσεντές στο Worth ένας στους δέκα εργαζόμενους είναι εκμισθωμένος. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Siemens. Η Siemens μάλιστα στον ισολογισμό της καταχωρεί τις δαπάνες για τους εκμισθωμένους εργαζόμενους όχι στις δαπάνες για μισθούς, αλλά στις δαπάνες για υλικά!» (Γιώργος Σταμάτης, «Περί Νεοφιλελευθερισμού», εκδόσεις ΚΨΜ).

6) Στη Γερμανία, σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ομοσπονδιακού Γραφείου Εργασίας και του Ιδρύματος «Μπέρτελσμαν», τα παιδιά κάτω των 15 ετών, που η επιβίωσή τους εξαρτάται από τα επιδόματα πρόνοιας ξεπερνούν τις 250.000…

7) Στη Γερμανία, σήμερα, ο αριθμός των «εργαζόμενων φτωχών» συγκριτικά με τον αντίστοιχο αριθμό των «εργαζόμενων φτωχών» το 2006, έχει αυξηθεί κατά 45%…

Αυτή είναι η κατάσταση, σήμερα, στη Γερμανία των πλεονασμάτων, των αρνητικών επιτοκίων, των υψηλών εξαγωγών, των πανίσχυρων μονοπωλίων και πολυεθνικών.

Αυτή είναι, δηλαδή, η καπιταλιστική «ανάπτυξη» στη Γερμανία.

Τέτοια είναι, ήταν και θα είναι, παντού, η καπιταλιστική «ανάπτυξη».

Τέτοια είναι, ήταν και θα είναι, πάντα, η επί λαϊκών πτωμάτων «ανάπτυξη» στον καπιταλισμό.

Μια «ανάπτυξη» που δεν είναι λιγότερο απάνθρωπη, λιγότερο βάρβαρη και λιγότερο καταστροφική για τους λαούς από την κρίση,

οικοδομείται πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και ταυτόχρονα γεννά τις καπιταλιστικές κρίσεις.

Δυναμικές μαζικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ

 

 

 

 

 

 

 

 

Συγκεντρώσεις σε 60 πόλεις σε όλη την Ελλάδα.
Αλέκα Παπαρήγα: Οι εργαζόμενοι να μπλοκάρουν πάση θυσία και με οποιονδήποτε τρόπο τα μέτρα