Το δολοφονικό κόστος «συντήρησης»

 

 

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ     από  τον  ημεροδρόμο

 

 

 

 

Ο Αντώνης, ο Μπάμπης και ο Ντελιλάι «έφυγαν». Είναι οι τρεις εργάτες, που άφησαν την τελευταία τους πνοή,  λίγες μέρες μετά την έκρηξη στα ΕΛΠΕ, στον Ασπρόπυργο, στις 8 Μαΐου. Χθες, «έφυγε» ο Αντώνης, την Τρίτη «έφυγαν» ο Μπάμπης και ο Ντελιλάι.  Ένα ακόμα «εργατικό ατύχημα», που αναμένεται να αποδοθεί, μεταξύ άλλων, και σε «ανθρώπινο λάθος»;..

Αλήθεια, έχετε ακούσει ποτέ να χάσει τη ζωή του κάποιος εφοπλιστής ή βιομήχανος από «ανθρώπινο λάθος» σε «εργοδοτικό ατύχημα»;.. Πώς συμβαίνει πάντα και οι εργάτες κάνουν τα «λάθη» και να χάνουν τη ζωή τους;.. Ο Αντώνης, ο Μπάμπης και ο Ντελιλάι καταγράφονται , πια, σ’ εκείνον τον μεγάλο κατάλογο των εργατών που «χάθηκαν», στη μάχη για το μεροκάματο.

Αμέτρητα τα επίσημα και ανεπίσημα «εργατικά ατυχήματα». Μήπως δεν υπάρχουν τα χρήματα για τις υποδομές και την τεχνολογία, ώστε να προστατεύονται οι εργάτες με τα πιο σύγχρονα μέτρα ασφαλείας; Προφανώς και υπάρχουν. Η αφετηρία για τα «εργατικά ατυχήματα» είναι άλλη, στο σύστημα που ζούμε: Ο εργάτης είναι ένα μηχάνημα που δεν χρειάζεται δικαιώματα και μισθό για να ζήσει, αλλά μόνο «συντήρηση».

Έτσι, όσο μικρότερο είναι το κόστος «συντήρησης», τόσο το καλύτερο, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος για το κάθε κεφάλι…  Είναι το δολοφονικό κόστος «συντήρησης», δηλαδή ο μισθός που θεωρείται ότι «αξίζει» η δουλειά του εργάτη και τα (ανεπαρκή) μέτρα ασφαλείας.  Όλο το υπόλοιπο που παράγει ο εργάτης είναι «καθαρό» κέρδος για τον βιομήχανο και τον εφοπλιστή. Το κόστος «συντήρησης» του βιομηχανου ή του εφοπλιστή – ημερησίως -μπορεί να κοστίζει κάμποσα χρόνια δουλειάς του εργάτη…

Στα «εργατικά ατυχήματα» δεν γίνεται επιλογή, δεν συμβαίνουν μόνο εάν είσαι Έλληνας ή μόνο εάν είσαι «ξένος». Το δολοφονικό κόστος «συντήρησης» τους πιάνει όλους.

Κατά τα άλλα αυτά που γράφουμε είναι «λαϊκισμός»…

Κατά τα άλλα τα «εργατικά ατυχήματα» δεν είναι εργοδοτικά εγκλήματα…

Κατά τα άλλα η πάλη των τάξεων είναι «ξεπερασμένη»…

απεργία 26 Σεπτέμβρη (ανεργία)

 

 

 

Τώρα όλοι μαζί με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση οργανώνουμε σαν ένας άνθρωπος την απεργία.

Καλούμε όλους τους εργάτες, τις εργάτριες, τους υπαλλήλους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς καταστηματάρχες, έμπορους και βιοτέχνες, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναίκες και τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων να δώσουμε όλοι μαζί αυτή την μάχη της γενικής απεργίας.

Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, τα εργοστάσια, τα γιαπιά, οι υπηρεσίες, τα υπουργεία, τα σχολειά, να κλείσουν τα μαγαζιά, να μην ανάψει τρακτέρ, να βγούμε όλοι στους δρόμους. Μόνο έτσι θα νιώσουν την τεράστια δύναμη μας.

Να σταθούμε όρθιοι, να πάρουμε στα χέρια μας το δίκιο μας, τη ζωή μας, το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας.

«Κρατάτε αδέλφια, είμαστε πολλοί»!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ «ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ» ΣΤΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

Η επιστολή που διαβάστηκε στη χτεσινή συνέλευση των χαλυβουργών έστειλε μήνυμα ταξικής αλληλεγγύης

Τη δύναμη της αλληλεγγύης με την οποία οι απεργοί της «Ανακύκλωσης» συνεχίζουν το δικό τους σκληρό αγώνα (φωτ. από πρόσφατη πορεία συμπαράστασης που έγινε στο Ηράκλειο)…

Μήνυμα ταξικής αλληλεγγύης έστειλαν στους απεργούς χαλυβουργούς οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου, οι οποίοι συμπληρώνουν 49 μέρες απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στις μειώσεις μισθών κατά 22% που νομοθέτησε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ καθώς και στις απολύσεις που έκανε η εταιρεία ΕΠΑΝΑ ΑΕ (συμφερόντων Μπόμπολα).Σε ανοιχτή τους επιστολή προς τους χαλυβουργούς, οι εργαζόμενοι της «Ανακύκλωσης» τονίζουν:

«Συνάδελφοι αδέλφια μας χαλυβουργοί, εμείς οι απεργοί της «Ανακύκλωσης Ηρακλείου» της ΕΠΑΝΑ ΑΕ βρισκόμαστε από την Πέμπτη 29/03/2012 έξω από την πύλη του εργοστασίου, απεργούμε γιατί δε δεχόμαστε τις μειώσεις μισθών κατά 22% που επέβαλε η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ.) και τις απολύσεις που επιβάλλει η εργοδοσία χρησιμοποιώντας τους αντεργατικούς νόμους. Εμείς δε δεχόμαστε να δουλεύουμε μέσα στα σκουπίδια, στη βρώμα, στη δυσωδία και τις αρρώστιες για 400 και 500 ευρώ.

Δε δεχόμαστε να καταδικαστούμε, εμείς και οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση όταν μία χούφτα εργοδότες βγάζουν χρυσό από τα σκουπίδια και τον ιδρώτα μας.

Τι και αν προσπάθησαν να μας δελεάσουν, να μας διασπάσουν, να μας τρομοκρατήσουν, όπως προσπάθησαν και σε εσάς. Εμείς έχουμε το σωματείο μας, την Ενωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου και το ΠΑΜΕ, με τακτικές Γενικές Συνελεύσεις, τη σωματειακή μας επιτροπή, που οργανώνει τον αγώνα μας. Ολοι οι εργάτες μαζί αποδείξαμε στην πράξη το σύνθημα προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε. Ελληνες, Βούλγαροι, Πακιστανοί, Αφγανοί, Αφρικανοί προχωράμε αποφασιστικά, μέχρι τη νίκη μας. Γιατί αυτό που καταλάβαμε και κατάλαβαν και οι εργοδότες εδώ και 50 μέρες απεργίας είναι πως χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά.

… ανέδειξε η επιστολή που διαβάστηκε στη χτεσινή συνέλευση των χαλυβουργών (φωτ.)

Μας λένε οι εργοδότες ότι οι μειώσεις του 22% είναι νόμιμες, μας απειλούν με εξώδικα, με τρομοκρατία, να σταματήσουμε την απεργία και να γυρίσουμε στη δουλειά με σκυμμένο κεφάλι.Εμείς τους απαντάμε:

Να πάνε αυτοί να δουλέψουν και να ζήσουν με 500 ευρώ, για μας νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, νόμος είναι η αξιοπρεπής ζωή για εμάς και τα παιδιά μας. Ετσι και εμείς ακολουθήσαμε το παράδειγμά σας, τον ηρωικό αγώνα που δίνετε και εσείς έξω από την πύλη της «Χαλυβουργίας». Ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας. Είσαστε η φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά και θα τους κάψει όλους αυτούς που μας θέλουν σκλάβους τον 21ο αιώνα.

Σας στέλνουμε τους αγωνιστικούς μας χαιρετισμούς και είμαστε μαζί σας.

Κρατάτε αδέλφια, είμαστε πολλοί!!!

Γιατί για όλους εμάς νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και ότι εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ.

ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ «ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ»

ΟΛΗ Η ΚΡΗΤΗ ΜΙΑ «ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ»».

Τάξη απέναντι σε τάξη

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Το καμπανάκι κινδύνου για την επέκταση και βάθεμα της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης χτυπά σ’ όλον τον καπιταλιστικό κόσμο. Τα πανηγύρια για τον Ελληνα πρωθυπουργό που «λέει τα πράγματα με το όνομά τους», γρήγορα σβήνουν. Ο πρωθυπουργός ούτε χτες στη Βουλή είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Αντίθετα – το εντόπισε ακόμα κι ο Τσίμας στο Mega – επί της ουσίας είπε ότι «εδώ γεννήθηκε η κρίση», δηλαδή συσκότισε την καπιταλιστική κρίση, καλλιέργησε αυταπάτες ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί με την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης, δηλαδή με το τσάκισμα των εργατών. Απ’ αυτή τη σκοπιά σωστά η αστική τάξη πανηγυρίζει. Εχει έναν πρωθυπουργό που σε ρόλο πλαστικού χειρουργού προσπαθεί να φτιασιδώσει τη σαπίλα. Μάταιος κόπος, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και για την αστική τάξη.

Απέναντι στις έντυπες ελπίδες της αστικής τάξης ότι με φτιασιδώματα στη βιτρίνα θα ξεπεράσει την κρίση, έχοντας τσακίσει τους εργάτες, στην πραγματική ζωή καταγράφονται στιγμιότυπα από τη βασική αντίθεση: Το κεφάλαιο και η πολιτική του εκπροσώπηση, ενάντια στους εργάτες και το αγωνιστικό μέτωπό τους.

— Μέσα στη Βουλή 255 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ. και η Μπακογιάννη δώσανε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει την πολιτική που τσακίζει τους εργάτες.

— Εξω, στους χώρους δουλειάς, χιλιάδες εργάτες αντιμάχονται ήδη τους νόμους που έχουν μέχρι τώρα ψηφιστεί για την εφαρμογή του προηγούμενου μνημονίου.

Κορυφαίοι αυτές τις μέρες οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», ένας προς έναν, πρόσωπο με πρόσωπο, 400 εργάτες, εκεί που δένεται τ’ ατσάλι, σε Γενική Συνέλευση κουβεντιάζουν, μετράνε το είναι τους, αποφασίζουν: Είμαστε εργατική τάξη. Μετράνε τον αντίπαλο, αποφασίζουν: Είναι η αστική τάξη. Μετράνε τους συντρόφους τους, ψηφίζουν: Είναι το ΠΑΜΕ.

Αυτή η αντίθεση εξαφανίζεται στις στήλες του αστικού Τύπου. Είναι όμως εκεί ο «Ριζοσπάστης». Οι νέες λαμπρές σελίδες του ταξικού αγώνα καταγράφονται με λεπτομέρειες. Αντιγράφουμε:

Ενα ανεπανάληπτο μάθημα ζωής και αγώνα έδωσαν χτες οι απεργοί στη γενιά των παιδιών τους. Οταν μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Αθηνών – Μεταξουργείου βρέθηκαν στο πλευρό των χαλυβουργών. Αψηφώντας απειλές και εκβιασμούς για απουσίες και αποβολές άφησαν τα θρανία, για λίγη ώρα, για να διδαχτούν ένα διαφορετικό μάθημα, αυτό του ταξικού αγώνα και της οργανωμένης πάλης που θα καλεστούν και οι ίδιοι να δώσουν σαν μέλη της νέας γενιάς της εργατικής τάξης. Και το χτεσινό μάθημα από τους δασκάλους – απεργούς εδώ και 16 μέρες αποτέλεσε ισχυρό δίδαγμα για το πώς δίνεται ο ταξικός αγώνας απέναντι στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή, οι απεργοί χαλυβουργοί, με τη συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, αντιλήφθηκαν τη μεγάλη αξία που έχει αποκτήσει πλέον η πολυήμερη μάχη που δίνουν και αφορά πλέον και το μέλλον των παιδιών όλης της εργατικής τάξης.

Οι μαθητές μπήκαν στο εργοστάσιο κάτω από θερμά χειροκροτήματα των εργαζομένων που εκείνη την ώρα ετοιμάζονταν για την κρίσιμη Γενική τους Συνέλευση. «Ο αγώνας που γίνεται εδώ, είναι ο αγώνας που δίνουν πατεράδες για όλα τα παιδιά της εργατικής τάξης», φώναξε από τα μεγάφωνα ο Γιώργος Σιφωνιός, πρόεδρος του σωματείου. Ο Αντρέας Πούλος, εκπροσωπώντας τους μαθητές, παίρνει το λόγο, ανακοινώνοντας τη μικρή αλλά σημαντική συνεισφορά αλληλεγγύης τους στον αγώνα των εργαζομένων, παραδίδοντας στιλό και τετράδια για τα παιδιά των απεργών και διάβασε στη συνέχεια το ψήφισμά τους, που μεταξύ άλλων τόνιζε: «Η αλύγιστη στάση αυτών των εργατών, η συνέχιση του αγώνα, παρά τις απειλές της εργοδοσίας και με όλα τα έξοδα για τη συντήρηση των οικογενειών τους να «τρέχουν», δίνει σε εμάς τους μαθητές το παράδειγμα αλλά και το θάρρος για τη συνέχιση των αγώνων μας στο πλάι των εργαζόμενων γονιών μας»!

«Οι ρόλοι σήμερα άλλαξαν. Οι δάσκαλοι αυτών των παιδιών είστε εσείς και τους δίνετε το καλύτερο μάθημα», σημειώνει παίρνοντας το λόγο μια καθηγήτρια που συνόδευε τους μαθητές.

Με το δικό τους τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους μέλη του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (…) Μέσα στο χώρο του ελασματουργείου, δηλαδή σ’ έναν καθαρά χώρο της βαριάς βιομηχανίας, έπαιξαν δύο μικρά μονόπρακτα. «Εμείς σ’ αυτήν την αλληλεγγύη πιστεύουμε και όχι στην άλλη των χαρατσιών», είπε η Ε. Γερασιμίδου, καυτηριάζοντας τον προκλητικό τίτλο «ειδική εισφορά αλληλεγγύης» που έχει ένα από τα χαράτσια.

Σήμερα, 17 Νοέμβρη 2011, 93 χρόνια μετά από τη 17 Νοέμβρη του 1918, όπου στον Πειραιά γινόταν το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΚΕ, η προσπάθεια για την οργάνωση των εργατών ως τάξης ενάντια σε τάξη βρίσκει τη δικαίωσή της εκεί ακριβώς που «δένεται τ’ ατσάλι».

Ο λαός ΜΠΟΡΕΙ! Με οργανωμένη ανυπακοή και αντεπίθεση

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,στην ΕΕ και παγκόσμια, επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα, τα αίτια και το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, τις συνέπειες που έχει για το λαό η προσπάθεια των αστών να τη διαχειριστούν προς όφελός τους. Επαληθεύεται το ΚΚΕ, που έλεγε ότι ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιλεγεί, για να προχωρήσει ελεγχόμενα η καταστροφή κεφαλαίου, για τα λαϊκά στρώματα η βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία είναι δεδομένη, στο πλαίσιο της στρατηγικής που υπηρετούν ενιαία τα μονοπώλια, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, πάνω και πέρα από τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Αυτή η στρατηγική, στο πλαίσιο των αδιεξόδων που γεννά η κρίση, είναι που επιβάλλει σήμερα το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, μετατρέποντας σε κόλαση τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Αν ο λαός δεν διαμορφώσει άμεσα τις εξελίξεις, οι καταστάσεις που θα βιώσουμε θα είναι πρωτόγνωρες, σε ό,τι αφορά τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, τη μόρφωση των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, την υγεία της, ακόμα και την ίδια την επιβίωσή της. Το σενάριο – εφιάλτης για έναν εργαζόμενο των 500 ευρώ σε κάθε σπιτικό φαίνεται σαν πισωγύρισμα στην κοινωνική εξέλιξη, αλλά στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει προ πολλού. Ο,τι ήταν να δώσει το έδωσε και δεν μπορεί πλέον παρά να γεννά φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων; Σήμερα, ολοένα και περισσότεροι πείθονται ότι η αναιμική ανάπτυξη, που θα ακολουθήσει την κρίση, δεν πρόκειται να αποκαταστήσει δικαιώματα και κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες, αφαιρέθηκαν όμως βίαια σε μια πορεία ετών και στη διάρκεια της κρίσης. Με άλλα λόγια, συνειδητοποιείται σήμερα σε μεγαλύτερη κλίμακα ότι η κρίση δεν είναι μια μπόρα που θα περάσει, αλλά σηματοδοτεί την ένταση μιας θύελλας για το λαό, η οποία προϋπήρχε και τώρα έρχεται να σαρώσει τα πάντα.

Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι το αστικό κράτος θα καταργήσει, για παράδειγμα, τις επιχειρησιακές συμβάσεις, θα επιστρέψει τα κλεμμένα στα Ταμεία, θα μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα στελεχώσει τις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας με το πραγματικά αναγκαίο προσωπικό, όταν το κεφάλαιο μπει σε φάση αναζωογόνησης ή ακόμα και σε νέο κύκλο συσσώρευσης.

Οι ανατροπές των τελευταίων μηνών, που στη γλώσσα της πλουτοκρατίας ονομάζονται «διαρθρωτικές», είναι προαποφασισμένες και δεσμευτικές για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μεθοδεύτηκαν και προωθήθηκαν με διαφορετικούς ρυθμούς στα κράτη – μέλη τις προηγούμενες δεκαετίες. Επιταχύνθηκαν με την ενιαία αγορά, το Μάαστριχτ και τη στρατηγική της Λισαβόνας. Σε συνθήκες κρίσης, παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου, έντονης αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών και όξυνσης των ανταγωνισμών, σήμερα παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας.

***

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ άμεσα συνδεδεμένες με την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, ζωτικής σημασίας για την επιβίωση και την κυριαρχία τους σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Γι’ αυτό και θα παραμείνουν ενεργές, όσο υπάρχουν μονοπώλια και ασκούν εξουσία. Κατάργηση του πυρήνα των αντιλαϊκών αντεργατικών νόμων από αστικές κυβερνήσεις και μέσα στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει. Ελιγμοί, διαφοροποιήσεις και καθυστερήσεις, μπορεί να επιβληθούν κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, χωρίς όμως να αλλάζει η γενική τάση.

Στην ταξική πάλη, που αντικειμενικά οξύνεται με τους εργαζόμενους και τα σύμμαχα στρώματα, είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι το κεφάλαιο από μόνο του θα παραδώσει τα όπλα. Για παράδειγμα, η οργανωμένη μαζική αντίδραση των εργαζομένων σε ένα εργοστάσιο μπορεί να καθυστερήσει, ακόμα και να ματαιώσει προσωρινά την εφαρμογή της επιχειρησιακής σύμβασης. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο εργοδότης στερείται άλλων εργαλείων, για να συμπιέσει την τιμή στην οποία αγοράζει την εργατική δύναμη, όπως η εκ περιτροπής εργασία, η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, οι απολύσεις με ελάχιστη αποζημίωση, η απασχόληση φτηνότερων εργατών με προγράμματα του ΟΑΕΔ και πάει λέγοντας. Οπως δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ο εργοδότης να επανέλθει πιο επιθετικά και με όλα τα μέσα, για να επιβάλει το σπάσιμο της κλαδικής σύμβασης, από τη στιγμή που ο αστικός νόμος τον προστατεύει και τον ενθαρρύνει. Προϋπόθεση για να απαλλαγεί ο εργαζόμενος από την αντεργατική νομοθεσία είναι να απαλλαγεί από τους εργοδότες και το κράτος τους.

 

ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΚΚΕ «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» είναι αναγκαίο να αποτελέσει σήμερα τον πυρήνα της εργατικής λαϊκής πάλης, να χαρακτηρίσει σαν στόχος πάλης τους αγώνες που ήδη αναπτύσσονται και πρέπει να δυναμώσουν για την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων, το δυσκόλεμα στην εφαρμογή τους.

Για την ανάπτυξη ενός τέτοιου αγώνα, με αυτά τα χαρακτηριστικά παλεύουν το ΚΚΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα και τα ριζοσπαστικά κινήματα των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των γυναικών και της νεολαίας. Δεν υπάρχει κινητοποίηση, για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα, σε τόπους δουλειάς και λαϊκές συνοικίες, στην πόλη και στην ύπαιθρο, στα πανεπιστήμια και στα σχολειά, που να μην πρωτοστατούν οι κομμουνιστές, οι συνεργαζόμενοι, οι οπαδοί του Κόμματος, αλλά και χιλιάδες λαϊκοί άνθρωποι που συστρατεύονται μαζί τους στις αγωνιστικές συσπειρώσεις.

Οσο περισσότερες συνειδήσεις κερδίζονται σήμερα με το σύνθημα «Οχι άλλες θυσίες για την κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών, για την ΕΕ και την Ευρωζώνη», τόσο θα δυναμώνει το μέτωπο αντίστασης και παρεμπόδισης των βάρβαρων μέτρων, τόσο θα αποσταθεροποιείται η αστική εξουσία που τα επιβάλλει. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, κρίκος για την έκφραση της λαϊκής ανυπακοής στην κυρίαρχη πολιτική, είναι η οργανωμένη άρνηση πληρωμής στα χαράτσια που επιβάλλει η κυβέρνηση με τους συμμάχους της και τα οποία αδυνατούν να πληρώσουν εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά.

ΗΔΗ, ΤΑΞΙΚΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ και αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις των μικρομεσαίων παίρνουν πρωτοβουλίες μέσα από συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες, για να εκφραστεί με πρακτικό και οργανωμένο τρόπο αγωνιστικά η λαϊκή απάντηση στους φόρους που πνίγουν το λαό, στα άγρια μέτρα που τον καταδικάζουν οριστικά στη φτώχεια και στην ανασφάλεια. Καλούν τους εργαζόμενους και το λαό να καταθέσουν μαζικά τα «μπιλιέτα» με την έκτακτη εισφορά στα σωματεία και τους άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος. Με οργανωμένο τρόπο να υπερασπιστούν εκείνους που με τον πλέον οξυμένο τρόπο θα βιώσουν τις συνέπειες από το νέο χαράτσι, όπως είναι οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι άνθρωποι με αναπηρία και άλλοι.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση και μ’ αυτό το περιεχόμενο πρέπει να γιγαντωθεί το επόμενο διάστημα η λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Κάθε αποφασισμένη εργαζόμενη και εργαζόμενος, κάθε νέος και νέα, κάθε αυτοαπασχολούμενος, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει ισχυρή οργανωμένη παρουσία του ΠΑΜΕ, να πάρει την πρωτοβουλία και να μπει μπροστά, ώστε να εκδηλωθεί παντού η λαϊκή αυτενέργεια, η λαϊκή συμμαχία και αγωνιστική δράση, με μαζικές διαδικασίες και αντίστοιχες μορφές πάλης.

Στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, να εκφραστεί έμπρακτα η αλληλεγγύη με όσους βίαια κατρακυλούν στη φτώχεια, να παρθούν πρωτοβουλίες για μαζική υπεράσπισή τους, με μπροστάρηδες τους πρωτοπόρους εργαζόμενους και τους μικρούς ΕΒΕ. Να μη μείνει ούτε ένας άνεργος χωρίς ρεύμα, ούτε μια οικογένεια χωρίς τα στοιχειώδη, τα οποία εκβιάζεται να στερηθεί για να πληρώσει τα αλλεπάλληλα χαράτσια. Να εκφραστεί μαζικό κίνημα αντίστασης και υπεράσπισης της ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας από τη λεηλασία.

Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη – ΔΕΘ

 

Στηριχθείτε και στηρίξτε το ΠΑΜΕ και την συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, την φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες. Να δυναμώσει η αντίσταση. Χωρίς συμμαχία, σκληρό αγώνα και σχέδιο για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής δεν υπάρχει ζωή με δικαιώματα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, αυτοί που παράγουν όλο τον πλούτο, με ενιαίο μέτωπο, πρέπει τώρα να πάρουν την ευθύνη τους. Να μπουν πιο οργανωμένα στον αγώνα, όχι μόνο για να υπερασπιστούν τη ζωή τους, αλλά για να απαλλαγούν μια για πάντα από τα βάσανα που τους φορτώνει κάθε μέρα το σάπιο, παρασιτικό, βάρβαρο και βαθιά αντιδραστικό καπιταλιστικό σύστημα.

Να ανατρέψουν όχι μόνο αντιλαϊκές πολιτικές, αλλά και την εξουσία των εκμεταλλευτών.

Το ΠΑΜΕ είναι η μόνη φερέγγυα, ικανή, δοκιμασμένη, έμπειρη, η μόνη δύναμη που έχει και σχέδιο και θέληση να ηγηθεί αυτού του αγώνα.

Για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη ανάπτυξη με τη οικονομία σε όφελος του λαού, με τη πολιτική εξουσία στα χέρια του λαού.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ Π.Α.ΜΕ.

Σάββατο, 10 Σεπτέμβρη, 6.30 μ.μ., Πλατεία Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη

Εργατικό δελτίο ειδήσεων Π.Α.ΜΕ 24/07/2011

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ 28 – 29 ΙΟΥΝΗ. ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ – ΔΕ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Εργαζόμενες –Εργαζόμενοι –Νέοι και Νέες

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ 28-29 ΙΟΥΝΗ

ΤΡΙΤΗ 28 ΙΟΥΝΗ ΟΜΟΝΟΙΑ 10π.μ.

ΤΡΙΤΗ 28 ΙΟΥΝΗ ΣΤΥΛΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ 7μ.μ

ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΙΟΥΝΗ ΟΜΟΝΟΙΑ 10π.μ.

ΔΕ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ –ΔΕ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Όλοι και όλες στην 48ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία τις ημέρες συζήτησης στη βουλή του νέου αντιλαϊκού μνημονίου.

Να «νεκρώσουμε» εργοστάσια, εργοτάξια, γραφεία, μαγαζιά, λιμάνια, καράβια ,τα πάντα.

-Για να είναι μαζική καθολική η καταδίκη των αντιλαϊκών μέτρων και ισχυρό το μήνυμα μας σε πλουτοκρατία, κυβέρνηση και τρόικα.

-Για να είναι αυτή η απεργία αφετηρία ματαίωσης μέσα από τους αγώνες μας αυτών των βαρβάρων μέτρων ακόμα και αν η κυβερνητική πλειοψηφία μαζί πιθανόν με άλλους πρόθυμους τα ψηφίσουν.

-Να μπούμε ορμητικά στον αγώνα για να φέρουμε πιο κοντά τη μέρα που θα απαλλαγούμε οριστικά από την ταξική εκμετάλλευση και την καταπίεση. Μόνο τότε θα σωθούμε και θα σωθεί ο τόπος οριστικά από χρεοκοπίες, κρίσεις, μνημόνια, δανειστές και την ανεργία.

Συναδέλφισσες –Συνάδελφοι

Οι εξελίξεις και ο χρόνος που γίνεται αυτή η 48ωρη απεργία –η μορφή και τα αιτήματα της – την καθιστούν μια από τις σημαντικότερες κινητοποιήσεις στη χώρα μας τις τελευταίες 10ετίες.

Η επιτυχία της θα είναι ένα δυνατό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση:

-πως είμαστε αποφασισμένοι να μη συμβιβαστούμε με το εφιαλτικό μέλλον που φτιάχνουν για εμάς.

-πως θα έχουν απέναντι τους όχι ένα κίνημα χυλό, κίνημα «πλατείας», παθητικό και άβουλο, γενικά και αφηρημένα κάποιων αγανακτισμένων, αλλά το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οργανωμένο και δυνατό σε κάθε τόπο δουλειάς, στις γειτονιές και τα χωριά, ικανό να καθορίζει τις εξελίξεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Εργαζόμενες –Εργαζόμενοι

ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ –ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ ΧΑΜΕΝΟ

Η κρίση είναι βαθιά και οξύνεται παραπέρα. Δεν είναι αποτέλεσμα κλεφτών και κακών διαχειριστών, δεν είναι κρίση χρέους. Αυτά είναι τα συμπτώματα δεν είναι η ασθένεια.

Είναι κρίση υπέρ-συσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής. Είναι κρίση του καπιταλισμού. Είναι κρίση που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά όλες τις χώρες. Για αυτό και η επίθεση στα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα δεν έχει τέλος.

Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής έρχεται όλο και πιο πολύ σε σύγκρουση με τις λαϊκές ανάγκες. Συσσωρεύει τεράστια κεφάλαια που δυσκολεύονται να επενδυθούν και να αποδώσουν, παράγει τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων που δεν μπορούν να πουληθούν παρά το ότι οι λαϊκές ανάγκες δεν καλύπτονται.

Η διέξοδος από αυτήν προς όφελος του κεφαλαίου προϋποθέτει καταστροφή των περισσευμάτων, τσάκισμα των εργατικών καταχτήσεων και δικαιωμάτων, φτήνεμα της εργατικής δύναμης στο κατώτερο δυνατό σημείο, άγρια εκμετάλλευση και μαζική ανεργία.

Άλλη όμως είναι η διέξοδος υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Προϋποθέτει αλλαγή συσχετισμών, εργατική εξουσία, λαϊκή οικονομία.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ

Είναι η ώρα οι εργαζόμενοι να πετάξουν από τα χεριά τους τις ξένες σημαίες και να απορρίψουν τα πλαστά διλήμματα. Το χρέος δε δημιουργήθηκε από και για την ευημερία του λαού. Το έλλειμμα στα δημοσία ταμεία και στις τσέπες των λαϊκών νοικοκυριών είναι τα τεραστία κέρδη στα θησαυροφυλάκια των καπιταλιστών. Επιδιώκουν να ανακόψουν, να παρεμποδίσουν θετικές διεργασίες που γίνονται στο λαό

Ο ΛΑΟΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕ ΧΡΩΣΤΑ – ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΑΝΕ.

-Δεν παζαρεύουμε απλά την απόσυρση του μνημονίου. Παλεύουμε ενάντια στις πολιτικές που γεννούν τα μνημόνια

-Δεν θέλουμε μόνο να φύγει το ΠΑΣΟΚ, να αλλάξει και πάλι ο διαχειριστής. Θέλουμε να τελειώνουμε με το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές τα συμφέροντα των οποίων διαχειρίζονται οι διάφοροι διαχειριστές

Όποιοι και να είναι οι διαχειριστές του καπιταλισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη ανθρωπινότερος δε γίνεται ο καπιταλισμός. Θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος απέναντι στα λαϊκά στρώματα.

Να μην πέσουμε στη παγίδα των Δημοψηφισμάτων. Πρόκειται για αποπροσανατολισμό, καρικατούρα δήθεν «άμεσης δημοκρατίας». Στην ουσία επιδιώκουν την αντιδραστικοποίηση του συστήματος και το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής με τη συμμετοχή του λαού.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Είναι ώρες ευθύνης για όλους μας και κυρίως για όσους με την ψήφο τους και τη στάση τους ενίσχυαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τα κόμματα του ευρομονόδρομου.

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ σε όλους και όλες που πίστεψαν και έδωσαν δύναμη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και στους μηχανισμούς τους στο συνδικαλιστικό κίνημα να κάνουν σήμερα το βήμα. Να συνταχθούμε στον κοινό αγώνα να ματαιώσουμε το γονάτισμα του λαού. Να χαράξουμε τη δική μας προοπτική.

-Πρέπει να μαζικοποιήσουμε, να συσπειρωθούμε στα συνδικάτα μας να τα μετατρέψουμε σε μετερίζια αγώνα, σε κάστρα αντίστασης απέναντι σε κάθε εργοδότη και συνολικά στους καπιταλιστές και το αστικό κράτος. Οργάνωση μαζικά όλων των εργαζομένων στα σωματεία. Βασικό μετερίζι οργάνωσης η συνέλευση των εργατοϋπαλλήλων στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, στο σωματείο.

-Ζωντανή καθημερινή δράση των εργατών μέσα από το σωματείο με λόγο και δράση μέσα από την συλλογική διαδικασία της γενικής συνέλευσης.

-Να πετάξουμε έξω από αυτά τους εργοδοτικούς, τους συμβιβασμένους, την εργατική αριστοκρατία που είναι σύμμαχος και δεξί χέρι του κεφαλαίου. Να αναδείξουμε στα συνδικάτα αγωνιστές τίμιους και αφοσιωμένους στα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

-Να αποδυναμώσουμε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και όλα τα κόμματα διαχειριστές των συμφερόντων του κεφαλαίου και υπερασπιστές των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και μηχανισμών, όπως της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Να βελτιώσουμε τους συσχετισμούς υπέρ μας και σε βάρος τους.

-Στη δική τους προσπάθεια να ενωθούν όλοι μαζί για να περάσουν τα μέτρα, για να μας τα πάρουν όλα και για να μας γονατίσουν για 10ετιες, να χτίσουμε το δικό μας λαϊκό μέτωπο.

Το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας δε μπορεί να καθορίζεται από τη θέληση των εκμεταλλευτών μας. Να αποκτήσουμε δύναμη, να επιβάλλουμε τα δίκια μας.

 

ΜΕ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΤΟ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

Να δυναμώσουμε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), την Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ), την Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ), το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ), την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) δυναμώνοντας έτσι την κοινή δράση όλων των λαϊκών στρωμάτων. Να δημιουργήσουμε παντού γερές βάσεις της συμμαχίας στον κλάδο, στη γειτονιά, με λαϊκές επιτροπές σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.

Αυτή η ενότητα και αυτή η συμμαχία είναι ωφέλιμη για την εργατική τάξη και το λαό μας και όχι αυτή που προσπαθεί το κεφάλαιο και τα κόμματα του να χτίσουν δήθεν για να σώσει την Ελλάδα

Ένα τέτοιο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και μια τέτοια λαϊκή συμμαχία

-μπορεί να παρεμποδίσει τα αντιλαϊκά μέτρα και να ανατρέψει όλους τους αντεργατικούς, αντιλαϊκούς νόμους και μέτρα .

-Να μην ξεπουληθεί ο δημόσιος πλούτος και να μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία όλο τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο που έχει γίνει με τη δουλειά μας και τον λυμαίνονται μια χούφτα παραγωγικά παράσιτα, μια χούφτα μονοπώλια και κεφαλαιοκράτες.

-Να τσακίσει το καταπιεστικό και αντιλαϊκό αστικό κράτος και να φτιάξει το κράτος των εργατών .

Μπορούμε! Γιατί χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά.

«… μπορείς χωρίς αφεντικά»

Τα πράγματα είναι σοβαρά για την αστική τάξη. Στο στούντιο του «Σκάι» εμφανίστηκαν ταυτόχρονα τόσο ο ίδιος ο διευθυντής της «Καθημερινής» Α. Παπαχελάς, όσο και ο «αγανακτισμένος» με τους εργάτες που δε θέλουν να καταλάβουν το συμφέρον τους, Μπ. Παπαδημητρίου.

Τι ήταν αυτό που προκάλεσε τέτοιο συναγερμό; Η κατάθεση στη Βουλή του νέου αντιλαϊκού πακέτου, γνωστού και ως «Μνημόνιο 2».

«Είναι απολύτως λογικό, είναι υποχρεωτικό» δήλωσε με στόμφο ο Παπαδημητρίου και διέταξε Παπανδρέου και Σαμαρά να συμφωνήσουν για το πώς θα εφαρμοστεί το σχέδιο.

Κατανοητή η πρεμούρα τους, ας πάρει τα μέτρα της και η εργατική τάξη για να επιστραφεί ως απαράδεκτος ο λογαριασμός…

Στο σύνολο του αστικού Τύπου κυριάρχησε το ξαναζέσταμα των περί «εθνικού χρέους» επιχειρημάτων. Με τα ίδια υλικά που το έχουν κάνει πολλές φορές ως τώρα. Ορισμένοι το απογείωσαν λιγάκι. Οπως ένας που έφτασε να θυμηθεί επιλεκτικά ως και ένα στιγμιότυπο από τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία του 19ου αιώνα για να πει στους βουλευτές πως μπροστά στο εθνικό χρέος αξίζει ακόμα και να φάνε ροχάλες.

Και να θέλουν να κρυφτούν δεν τους αφήνουν οι εξελίξεις.

Την ώρα που οι οργανωτές των «αγανακτισμένων» εμφανίζονταν μέσα από την «Ελευθεροτυπία» σαν μια παρέα που τυχαία συνάντησε κάτι Ισπανούς στο Θησείο και μαζί τους αποφάσισαν να οργανώσουν το κάμπινγκ στο Σύνταγμα, στο «Εθνος» το σχετικό άρθρο δηλώνει καθαρά πως επείγει το πάρτι να μετεξελιχθεί. Σε τι; Σε ένα «εθνικά υπεύθυνο κίνημα», το οποίο βεβαίως – βεβαίως θα είναι «αυτόνομο». Πόσο και από ποιον αυτόνομο; Τόσο όσο να έχει στόχο «την επιβίωση της χώρας» και έτσι που να ζητά ως και τη θεσμική κατάργηση όσων εμποδίζουν τη σωτηρία. Να έχει, λέει, στόχο, να κηρυχτεί η χώρα σε έκτακτη ανάγκη!

Εντελώς συμπτωματικά, την ίδια μέρα εμφανιζόταν έρευνα σύμφωνα με την οποία στη χώρα – παιδί θαύμα της σοσιαλδημοκρατίας οι Σουηδοί ζητάνε να αναλάβει την ηγεσία ένας φωτεινός ηγέτης με αρμοδιότητες δικτάτορα.

Βάλτα όλα μαζί στο κατσαρόλι κι έχεις τη μαρμίτα που χρειάζεται το σύστημα για να γιατρευτεί.

Από τι να γιατρευτεί; Από την αρρώστια του κομμουνισμού που παρότι «πέθανε» συνεχίζει να εμβολίζει τις συνειδήσεις με κάτι παράξενα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, άσε που μπολιάζουν και τις συνειδήσεις με ιδέες του τύπου «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Εδώ είμαστε. Την ώρα που οι εργατικές οικογένειες έχουν γίνει εφευρέτες για να βρουν τρόπο να τα φέρουν βόλτα, την ώρα που διαπιστώνουν στην πράξη πως όσο καλοί διαχειριστές κι αν είναι το τσουκάλι μένει άδειο. Την ώρα που το «μικρόβιο» της συλλογικής οργάνωσης, του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, κυλάει και πάλι ισχυρό στις αρτηρίες του σώματος της εργατικής τάξης, ορισμένοι σπεύδουν να προλάβουν την εξέλιξη.

Πλασάρουν και πάλι το «δούλοι κι αφεντικά μια πατρίδα» και ζητάνε από τους μισθωτούς σκλάβους να βάλουν και πάλι πλάτη για να σταθεί όρθιος ο αφέντης.

«Δε σφάξανε», λέει μια λαϊκή έκφραση. Και οφείλει να γίνει δόγμα.

Δε σφάξανε, κύριοι.

Η εργατική τάξη πρέπει όχι μόνο να μείνει παγερά αδιάφορη για τα προβλήματα των καπιταλιστών, αλλά να κάνει και τα αδύνατα δυνατά για να βουλιάξουν.

Το πρόβλημα σε πολιτικό επίπεδο προ πολλού δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ, ή μόνο η ΝΔ στις εναλλαγές τους. Δεν είναι μόνο ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΣΥΝ σαν αλληλοσυμπληρώματα του συστήματος. Είναι το γεγονός ότι προκύπτει ξανά και ξανά επιβεβαίωση της αλήθειας πως αν δώσεις δάχτυλο θα σου κόψουν και το χέρι. Το γεγονός ότι για χρόνια και χρόνια σημαντικά τμήματα του πληθυσμού παρέμειναν εγκλωβισμένα στον αστικό μύθο περί αλληλοσυμπληρούμενης ευημερίας καπιταλιστών και εργατών (το γνωστό: έχουμε ανάγκη τους καπιταλιστές για να έχουν δουλειά οι εργάτες) έχει αποθρασύνει όσους τώρα – τη στιγμή της μεγάλης κρίσης του συστήματος – επιδιώκουν με διάφορα προσωπεία να αξιοποιήσουν για μια ακόμα φορά την κρίση ως εφαλτήριο για να κάνει άλμα η βαρβαρότητα.

Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που και χτες διακήρυξε το ΚΚΕ: «Ο λαός μπορεί να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη πολιτική που του φορτώνει την κρίση (…) Αρκετά κράτησαν τα βάσανα του λαού, καμία θυσία για την πλουτοκρατία, συμπόρευση με το ΚΚΕ, για ισχυρό εργατικό – λαϊκό κίνημα ανατροπής και νίκης».