Μετανάστης – Clandestino (Manu Chao)

Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afaza – Μίσος Ταξικό

 

 
«Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.»

Σιχάθηκα να βλέπω ανθρώπους σαν και εσένα
να φοβούνται να ζήσουν καταδικάζοντας και εμένα
γκρίνια αγανάκτηση και για όλα άποψη
καναπές και tv να σε κρατούν σε νάρκωση
αν ήμουν σαν και εσένα αδιάφορα θα σφύριζα
απ το δίκιο του εργάτη πέρασες »ΣΥΡΙΖΑ»
με τον ΣΕΒ η τους εργάτες πρέπει να αποφασίσεις
μπίζνες με το κεφάλαιο και δίχως απαιτήσεις
θεωρείς πως όλοι φταίνε εκτός από εσένα
και νοσταλγείς που χάθηκε το ψέμα του 81′
όσο για σένα πατριώτη από μόδα
αυτό που κάνεις είναι λάθος άλλαξε ρότα
φοβάσαι και ζητάς του χρυσαυγίτη το χέρι
και γίνεσαι λεπίδα στου φασίστα το μαχαίρι
να σε κάνει ζητιάνο για ένα κομμάτι ψωμί
και να σου κλέβει αξιοπρέπεια ήθος και τιμή
και να ντρέπεσαι όταν βλέπεις σε ένα τοίχο με μπογιές
να γραφεί «έξω οι φασίστες από τις γειτονιές»
και τα μάτια καθηλώνονται απ’ευθείας στο χώμα
γιατί το σύνθημα γράφτηκε με αίμα όχι με χρώμα

Εργάτης είσαι κάνε απεργία και άσε τις καριέρες
αγωνίσου με τη τάξη σου να ρθουν ωραίες μέρες
εσύ που αδιαφορείς και το θεωρείς μαγκιά σου
βούλωσε το και πάλεψε έστω για τα παιδιά σου
αυτοκτονίες ανεργία φτώχεια και εξαθλίωση
με συνεργούς τους τραπεζίτες για μια απαλλοτρίωση
δίνεις τα πάντα σε τράπεζες και αρχιληστές
για να μην σου πάρουνε το σπίτι οι Κομμουνιστές
και όσο η τύχη σου δουλεύει εσύ κοιμήσου
και περίμενε τον Λάκη να σου δώσει τη γραμμή σου
το πόνο σου να κάνει νούμερα της AGB
να κερδίσει τα ευρώ του ξύνοντας σου τη πληγή
μόλις κλείσαν την ΕΡΤ εσύ πήγες εναντίον της
αδιαφορώντας για τους εργάτες και το αρχείο της
σε ενημερώνει ο ΣΚΑΙ πως να σώσεις την Ελλάδα
πληρώνεται να κάνει αστική προπαγάνδα
και έτσι νομίζεις πως θα έρθει και η εξιλέωση
ελπίζεις σε αυτό που η Ευρώπη ονόμασε Ένωση
μια ένωση αστών που σκάβουνε με ευρώ το λάκκο σου
και βάλανε υπογραφή »Μνημόνιο» στο τάφο σου.

 

 

 

Active Member Σκυλογιοι ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ

Υπεραστικοί: «Του Αδόλφου τα εγγόνια»

αντάρτες στα βουνά

Χρόνος

εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Ποιος δεν μιλά για τη Λαμπρή

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ Φωνή συγκλονιστική και ασυμβίβαστη

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ

 

 

Αυθεντική, ασυμβίβαστη, φωνή – σύμβολο του λαϊκού μας τραγουδιού, είναι κάποιοι από τους προσδιορισμούς, που συνοδεύουν το όνομα της Σωτηρίας Μπέλλου. Της τραγουδίστριας που για μισόν αιώνα «κεντούσε» μέσα από το τραγούδι της τα βάσανα, τους καημούς, τα «θέλω» των απλών ανθρώπων του μόχθου, που έδωσε φτερά σε πολλά τραγούδια, κάνοντάς τα αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής ψυχής. Η φωνή της – δίχως τσαλίμια και μπιχλιμπίδια – ήταν ηρωική, καθαρή, ανόθευτη, αληθινή. Οπως και ο χαρακτήρας της. Οι δυνατές, συγκλονιστικές, μοναδικές ερμηνείες της δεν περιορίστηκαν στο να ψυχαγωγήσουν, αλλά κατάφεραν να συνεπάρουν, αγγίζοντας πολύ συχνά ευρύτερες κοινωνικές καταστάσεις. Γι’ αυτό και η Σωτηρίατων αθάνατων λαϊκών τραγουδιών θα βρίσκεται πάντα στις καρδιές μας. Η μοναδικότητα της φωνής της, η απαράμιλλη ερμηνευτική της κατάθεση την έχουν κατατάξει στον κατάλογο εκείνων, που μόχθησαν, θυσίασαν, πρόσφεραν στην εξέλιξη της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού.

«Με μάγευαν εκείνοι οι ήχοι…»

Στη ζωή ήρθε πριν 90 χρόνια, 29 Αυγούστου του 1921 – κι Αύγουστος ήταν όταν «έφυγε» για το τελευταίο «ταξίδι» (27/8/1997), χτυπημένη από τον καρκίνο. Η ανθρώπινη περιπέτειά της κάθε άλλο παρά ήταν εύκολη. Το αντίθετο. Το ασυμβίβαστο πνεύμα της δεν ανεχόταν κανενός είδους συμβάσεις. Αντιδρούσε στο κατεστημένο, πληρώνοντας κάθε τίμημα. Ατομο φλεγόμενο η ίδια και η ζωή της ένας διαρκής αγώνας: για την επιβίωση, τα «πιστεύω», τις επιλογές της.

Γεννημένη στα Χάλια Χαλκίδας, μέχρι τα εφτά της χρόνια, μεγάλωσε με τη γιαγιά και τον παππού της, τον παπα – Σωτήρη, που την έπαιρνε πάντα μαζί του στην εκκλησία. «Με μάγευαν από παιδί – έλεγε – εκείνοι οι ήχοι. Οι φωνές των ψαλτάδων ακουμπούσαν μέσα στην ψυχή μου. Δεν καταλάβαινα γιατί, αλλά μου άρεσε πολύ. Τους κοίταγα σχεδόν με ανοιχτό το στόμα που έψελναν. Οταν θα μεγάλωνα λίγο, σκεφτόμουν, θα μπορούσα κι εγώ να ψέλνω. Αργότερα, με πήρε ο μακαρίτης ο πατέρας μου και με πήγε στον κινηματογράφο να δω ένα έργο, την «Προσφυγοπούλα», που έπαιζε η μεγάλη Βέμπο. Τι ήταν να δω την Βέμπο, ξετρελάθηκα μαζί της και με τη μανία που είχα για τα τραγούδια, δε σταμάταγα όλη μέρα να τραγουδάω όλα τα τραγούδια της Βέμπο. Είχαμε στο σπίτι ένα μεγάλο καθρέφτη, από την προίκα της μητέρας μου, και στο δωμάτιο πήγαινα συνέχεια στον καθρέφτη κι έπαιρνα πόζες, τραγούδαγα, έκανα τα σχέδια της Βέμπο. Η μητέρα μου η μακαρίτισσα μ’ έδερνε κάθε μέρα. «Τι είναι αυτά; Τραγουδίστρια θα σε κάνουμε;», μου έλεγε αυστηρά. «Ναι. Θα γίνω τραγουδίστρια»».

Και έγινε, έστω κι αν χρειάστηκε να περάσει διά πυρός και σιδήρου. Από τα 16 της χρόνια, δείχνει τα πολιτικά «πιστεύω» της. Οι συναναστροφές της με αριστερούς, η αντίδρασή της στο κατεστημένο και σε υποδείξεις των δικών της, αλλά και της μικρής κοινωνίας της Χαλκίδας, «οργάνωναν» τη μελλοντική αριστερή της συνείδηση.

«Πέρασα πολλά…»

Μια μέρα μετά την κήρυξη του πολέμου (29/10/40) θα βρεθεί στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας προβλήματα επιβίωσης. Αναγκάζεται να κάνει πολλές δουλειές… Οι πολιτικές της πεποιθήσεις την οδηγούν να διακινεί κρυφά τον «Ριζοσπάστη». Παράλληλα, παίζει κιθάρα και τραγουδά σε ταβέρνες. Συλλαμβάνεται, γιατί έκλεψε μια κουραμάνα από ένα γερμανικό αυτοκίνητο. Αργότερα συμμετέχει στα Δεκεμβριανά και τραυματισμένη στο χέρι ξανασυλλαμβάνεται. Αποφυλακίζεται μέσω του «Ερυθρού Σταυρού». Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις στον «Ριζοσπάστη» (27/2/94), θυμόταν: «Και «Ριζοσπάστη» διακινούσα… Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Το λέω και το φωνάζω… Πέρασα πολλά. Και ξύλο και φυλακές». Μετά την Απελευθέρωση κι αφού έχει γνωρίσει την αγριότητα και τις εμφυλιοπολεμικές διώξεις, γνωρίζεται με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ηχογραφούν μαζί δύο τραγούδια (τα πρώτα της), «Οταν πίνεις στην ταβέρνα» και «Το παιδί που είχες φίλο». Η επιτυχία μεγάλη, την καθιερώνει ως λαϊκή τραγουδίστρια. Το ’48, η Σ. Μπέλλου βρίσκεται στου «Τζίμη του Χοντρού», στην Αχαρνών, δίπλα στον Τσιτσάνη. Μαζί τους και οι Περιστέρης, Κασιμάτης, Κερομύτης, Στέλιος, Ρούκουνας, Τουρκάκης. Η άρνησή της να ανταποκριθεί σε μια παραγγελιά και να πει το «βασιλικό τραγούδι, όπως τότε το έλεγαν οι χίτες», «Του αϊτού ο γιος», έχει ως αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό της και την αποχώρησή της από την ταβέρνα. Ποτέ δεν ξέχασε ότι κανείς από τους άντρες συναδέλφους της δε σηκώθηκε να την υπερασπιστεί.

Από την κορυφή στον αγώνα της επιβίωσης

Μετά τη φυγή της από του «Τζίμη του Χοντρού» πηγαίνει στου «Παναγάκη», στην οδό Αλκαμένους, με τον Μάρκο Βαμβακάρη. Εκεί τους συναντά ο νεαρός τότε Μάνος Χατζιδάκις και τους ζητά να εμφανιστούν στο «Μουσούρη», όπου αποθεώνονται. Τα χρόνια ακμής του κλασικού λαϊκού τραγουδιού τη βρίσκουν στο ζενίθ της καριέρας της. Ολα τα μαγαζιά τη ζητάνε. Περιζήτητη είναι και στη δισκογραφία. Ηχογραφεί σε πρώτη εκτέλεση πολλά τραγούδια των Τσιτσάνη, Χιώτη, Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Απόστολου Χατζηχρήστου, Καλδάρα, Καπλάνη κ.ά. Ανάμεσά τους τα «Κάνε λιγάκι υπομονή», «Ανοιξε γιατί δεν αντέχω», «Κάτω απ’ το σβηστό φανάρι», «Είπα να σβήσω τα παλιά», «Σαν απόκληρος γυρίζω» κ.ά.

Με την παρακμή του κλασικού λαϊκού τραγουδιού (αρχή δεκαετίας ’60), η καριέρα της γνωρίζει κάμψη. Ακολουθεί το περιθώριο και ο αγώνας της επιβίωσης. Ο αλκοολισμός, η ανεργία, η φτώχεια την οδηγούν σε ψυχιατρική κλινική. Μόλις στάθηκε στα πόδια της, μετά τη νοσηλεία της, προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας διάφορες δουλιές. Από κεριά στις εκκλησίες μέχρι πλύσιμο πιάτων σε ταβερνάκια στο Περιστέρι για ένα πιάτο φαγητό. «Ολοι εμείς – έλεγε – που αγωνιστήκαμε για το γνήσιο λαϊκό τραγούδι, που περάσαμε τόσα για να το κάνουμε μεγάλο, αρχίσαμε να μπαίνουμε στο περιθώριο. Αρχισε το σαμποτάζ. Ηθελαν να μας βγάλουν όλους σιγά σιγά από τη μέση. Εμένα με είχαν πάντα στο μάτι, γιατί εγώ δεν τους υπολόγιζα, τους έμπαινα άσχημα. Δε σήκωνα πολλές κουβέντες. Ομως, την πλήρωσα την μπόρα πρώτη και καλύτερη. Αλλά δε βαριέσαι. Είχα πείσμα…». Στη δουλειά ξαναβγαίνει το ’63. Θα ακολουθήσει η επανεμφάνισή της στη δισκογραφία και η ιστορική συνεργασία της με τον Τσιτσάνη, από το 1973 στο «Χάραμα». «Εκεί για δέκα χρόνια γινόταν πανζουρλισμός», έλεγε.

«Ο,τι έχω πει είναι βγαλμένο απ’ τη ζωή»

Ανεπανάληπτες είναι οι ερμηνείες της Σωτηρίας Μπέλλου και στο χώρο του έντεχνου τραγουδιού. Εχοντας στο ενεργητικό της τραγούδια των Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καπλάνη, Γαβριήλ, Τσιτσάνη, Καλδάρα, Χατζηχρήστου, Περιστέρη, Ροβερτάκη, Κολοκοτρώνη, Μπακάλη, Μπαγιαντέρα, Βασιλειάδη, δε δίστασε να καταθέσει, με εξαιρετική επιτυχία, τη λιτή, δωρική φωνή της σε δημιουργίες των Σταύρου Ξαρχάκου, Διονύση Σαββόπουλου, Δήμου Μούτση, Ηλία Ανδριόπουλου, Δημήτρη Λάγιου, Αργύρη Κουνάδη, Βασίλη Δημητρίου. Η εμβληματική φωνή της που σφράγισε λαϊκά τραγούδια όπως «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Οταν πίνεις στην ταβέρνα», «Κάνε λιγάκι υπομονή» (Τσιτσάνη), «Γύρνα στη ζωή την πρώτη», «Κάνε κουράγιο καρδιά μου» (Παπαϊωάννου), «Ο ναύτης», «Το σβηστό φανάρι» (Μητσάκη), «Είπα να σβήσω τα παλιά» (Καλδάρα), «Ανοιξε, άνοιξε» (Παπαϊωάννου), έδωσε φτερά σε νεότερες δημιουργίες των Μούτση («Το φράγμα»), Σαββόπουλου («Το βαρύ ζεϊμπέκικο»), Ανδριόπουλου («Λαϊκά προάστια»), Κουνάδη («Δεν περισσεύει υπομονή»), Λάγιου («Αη Λαός»).

«Ο,τι έχω πει», έλεγε σε συνέντευξή της στον «Ριζοσπάστη» (6/12/87), «είναι βγαλμένο απ’ τη ζωή. Κράτησα μια ποιότητα, γιατί για να πω ένα τραγούδι κάθομαι και το μελετώ. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, να δω την έννοιά του, πού καταλήγει… Γιατί πώς αλλιώς θα επιλέξω… Αντε, επειδή μας έφεραν ένα τραγούδι θα το πούμε… Υστερα, όλα τα τραγούδια που ‘χω πει τα ‘χω αγαπήσει. Ορισμένα τα ‘χω αγαπήσει πιο πολύ, όπως κι ο κόσμος. Είναι δεμένα μαζί μου. Εχω ένα που το ‘χει γράψει ο Τσιτσάνης: «Ποια καρδιά δε θα ραΐσει». Αυτό το τραγούδι κάτι μου λέει. `Η το «Η κοινωνία μ’ έχει αδικήσει», το «Σταμάτησε μανούλα μου». Ολα τα τραγούδια τα ένιωθα όταν τα έλεγα. Ολα είναι βγαλμένα από μέσα μου».

 

 

 

 

το τραγουδι της αγροτιας.

Let’s Go – Red Army

ΣΑΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

Μαλαματένια Λόγια

«Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή
μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν

 

Άντε μιά

Μια φορά κι ένα καιρό.

Δεν πλερώνω, δεν πλερώνω….

μαλαματένια λόγια @ ΚΚΕ

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ Υμνώντας τη ζωή, πολέμησε την αδικία

Κοντά στη Γρανάδα, στο χωριό Βιθνάρ, κοντά στην «Πηγή των Δακρύων», βρήκε τραγικό θάνατο πριν από εβδομήντα πέντε χρόνια, το πρωινό της 19ης Αυγούστου 1936, δολοφονημένος από τους Φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο, ο ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Εκείνη τη χρονιά μόνο στην περιοχή γύρω από την Αλάμπρα οι Φαλαγγίτες εκτέλεσαν 30.000 άτομα, καθώς ο Φράνκο είχε διακηρύξει ότι θα «προστάτευε» την Ισπανία από «τη διεθνή κομμουνιστική, εβραϊκή και μασονική συνωμοσία». Παρόλο που ο ποιητής ποτέ δεν εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα, οι κοινωνικές και πολιτικές του θέσεις ήταν τόσο εμφανείς, που για τον Φράνκο και τους υποστηρικτές του δεν είχε καμιά διαφορά από έναν κομμουνιστή.

Ανθρωποι, πόθοι, πάθη, έρωτες, αγώνες, παραδόσεις, φύση, ήταν ο μαγικός ιστός πάνω στον οποίο ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ύφανε την ποίησή του. Μέσα από αυτήν «τραγούδησε» την αγάπη, αλλά και το θάνατο, μίσησε το δεσποτισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας. Το έργο του απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1953, όταν ξαναεμφανίστηκε λογοκριμένο. Μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο, το 1975, έγινε δυνατό να συζητηθούν δημόσια το έργο και ο θάνατός του.

 

 

Which side are you on?