Η απεργία τέλειωσε. Τώρα τι;

από  2310net

Η ιστορία της Χαλυβουργίας δείχνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την δυσκολία να εκτιμήσει κανείς αν η 9μηνη απεργία οδήγησε σε ήττα ή ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Αν, με άλλα λόγια, το τέλος της απεργίας σηματοδοτεί το τέλος των δυναμικών εργατικών κινητοποιήσεων ή την αρχή μιας σειράς νέων αγώνων ενόψει των νέων μέτρων που έρχονται σύντομα.

Μια απόπειρα να σταχυολογήσει κανείς τα θετικά και τα αρνητικά της απεργίας μπορεί να λειτουργήσει ως πυξίδα για τις εξελίξεις στο επόμενο διάστημα.

Ως θετικό μπορούμε να αποτιμήσουμε το γεγονός ότι για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια απεργία, η οποία διατηρήθηκε με μεγάλες πλειοψηφίες στις συνελεύσεις. Μέχρι και την προτελευταία συνέλευση το ποσοστό των εργατών που ψήφισε υπέρ της απεργίας ήταν συντριπτικό, σε μια εποχή όπου η μακρά σε διάρκεια απεργία δημιουργούσε ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης για τους απεργούς.

Το γεγονός ότι από τις πρώτες εβδομάδες της απεργίας στήθηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλλεγγύης και συμπαράστασης που ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα, είναι ενδεικτικό δύο πραγμάτων: α) Υπάρχει κόσμος που αντιλαμβάνεται την ανάγκη της υπέρβασης των πλαστών διαχωρισμών στο εσωτερικό της εργατικής τάξης και δείχνει διάθεση να συστρατευτεί σε έναν σκληρό ταξικό αγώνα και β) ότι αυτή η συμπαράσταση συνήθως δίνεται σε αγώνες που δεν ‘ενοχλούν’ τον απλό κόσμο. Δεν θα υπήρχε ανάλογο κλίμα συμπαράστασης για παράδειγμα σε απεργούς της καθαριότητας του δήμου ούτε σε ναυτεργάτες που κλείνουν το λιμάνι. Άρα η ταξική μας συνείδηση λειτουργεί μάλλον αποσπασματικά ή αντανακλαστικά και όχι ολοκληρωμένα.

Αναδείχθηκε ο πραγματικός ρόλος της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Πλήρως απούσα από την απεργία στην πραγματικότητα έπαιξε τον ρόλο της εργοδοσίας όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει. Αναδείχθηκε όμως ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι εργάτες δεν χρειάζονται την ΓΣΕΕ. Μπορούν να αναδείξουν τις πραγματικές δυνάμεις της εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι το ΠΑΜΕ που στήριξε με κάθε τρόπο τον αγώνα των Χαλυβουργών. Άλλες δυνάμεις της Αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στήριξαν επίσης σημαντικά τον αγώνα των Χαλυβουργών. Αυτό το γεγονός ανέδειξε ξεκάθαρα τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, που θυμήθηκε την Χαλυβουργία τις τελευταίες μέρες, όταν δηλαδή πήγαν και οι κάμερες έξω από τις πύλες του εργοστασίου. Έγινε ξεκάθαρο ποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν ταξική αντίληψη και ποιες όχι.

Η απεργία ξεκίνησε λίγο μετά την οριστική εξαφάνιση των ‘Αγανακτισμένων’ από τις πλατείες. Λίγο μετά την ήττα του ‘άπλού, αυθόρμητου, ανοργάνωτου, ακομμάτιστου και ακαθοδήγητου’ κινήματος που ερεθίζει τους μεταμοντέρνους και εκστασιάζει τους μεταμαρξιστές. Σε μια περίοδο που στην κεντρική πολιτική σκηνή η συγκυβέρνηση Παπαδήμου έδειχνε ότι κερδίζει τη μάχη της επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής καταφέρνοντας να συνενώσει σχεδόν το σύνολο του αστικού κόσμου μπροστά στον κίνδυνο της αποευρωπαϊκοποίησης. Αυτό αποτέλεσε μια ξεκάθαρη απόδειξη του χαρακτήρα της κρίσης καθώς εκεί όπου πραγματικά παίζεται το παιχνίδι δεν σταματά η εκμετάλλευση ούτε όμως και ο αγώνας. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα μπορούσε να ανθίσει ένας ελπιδοφόρος αγώνας. Και η αλήθεια είναι ότι η απεργία στη Χαλυβουργία δημιούργησε πολλές προσδοκίες. Λειτούργησε μάλλον σαν το τελευταίο αποκούμπι των κολασμένων.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν αρνητικές πτυχές σε όλη αυτή τη διαδικασία. Πράγματα στα οποία πρέπει να σταθούμε, όχι για να αποδώσουμε ευθύνες άλλωστε αν αντιληφθούμε τον ρόλο μας ως κριτές της ταξικής πάλης θα καταντήσουμε σαν τους γραφικούς αστούς δημοσιολόγους που σιχαίνονται και τα έντερά τους. Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να δούμε τις αδυναμίες της απεργίας είναι μόνο για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να βλέπουμε τι πρέπει να διορθώσουμε στο μέλλον.

Αν λοιπόν κάτι ήταν αρνητικό στην ιστορία της Χαλυβουργίας, ήταν το γεγονός ότι η αλληλλεγγύη και η συμπαράσταση δεν εκφράστηκαν με αντίστοιχες ενέργειες σε άλλους τόπους δουλειάς. Την ώρα που οι Χαλυβουργοί του Ασπρόπυργου έδιναν μάχη ζωής οι συνάδελφοί τους στον Βόλο τους κρέμασαν. Επίσης κανένα άλλο εργοστάσιο δεν προχώρησε σε μια αντίστοιχη κινητοποίηση που θα έδινε ώθηση στον αγώνα των Χαλυβουργών.  Προφανώς αυτό αναδεικνύει την αδυναμία να οργανωθεί σε πανελλαδικό επίπεδο η εργατική τάξη. Αυτή η αδυναμία είναι αφενός αποτέλεσμα των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα και αφετέρου συνέπεια της καλά μαστορεμένης αστικής προπαγάνδας που έχει ριζώσει στο μυαλό των προλετάριων. Όταν οι εκμεταλλευόμενοι δεν αναγνωρίζουν ότι είναι εκμεταλλευόμενοι δεν πρόκειται να αντιληφθούν την αναγκαιότητα να παλέψουν ούτε για το καθαρά ατομικό τους συμφέρον.

Επιπλέον θα πρέπει να δούμε τι εναλλακτικές είχαν οι χαλυβουργοί. Μέχρι πότε θα μπορούσαν να συνεχίσουν την απεργία; Μπορούσαν να περάσουν σε άλλο επίπεδο, ας πούμε αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου; Θα έπρεπε η φθίνουσα (λογική μετά από 9 μήνες) πορεία της απεργίας και οι εργοδοτικές, κυβερνητικές, απεργοσπαστικές, μιντιακές επιθέσεις, να είχαν συνοδευτεί με μεγαλύτερη αλληλλεγγύη και συσπείρωση; Όμως η ιστορίας της ταξικής πάλης δεν γράφεται με υποθέσεις. Οπότε όποιος έχει ιδέες για το τι έπρεπε να είχε γίνει στην Χαλυβουργία ας τις εφαρμόσει στο σωματείο του.

Σε συνθήκες ακραίας ταξικής επίθεσης από την αστική τάξη εμφανίζονται μεγάλοι αγώνες, όπως αυτός των Χαλυβουργών. Κανένας από αυτούς δεν έδωσε μόνος του την λύση. Το γνωρίζουν οι Άγγλοι ανθρακωρύχοι που χτυπήθηκαν από την Θάτσερ, το γνωρίζουν και οι Γάλλοι του 68’. Μια τέτοια απεργία μπορεί να λειτουργήσει ως το φυτίλι. Μπορεί από την άλλη να θεωρηθεί κομβικής σημασίας ήττα για το εργατικό κίνημα. Ας την δούμε όμως σαν μια καλή ευκαιρία για αναστοχασμό. Ας την δούμε διδακτικά για το μέλλον. Άλλωστε «Χαλυβουργίες» πάντα θα υπάρχουν για να θυμίζουν σε όσους δεν θέλουν να θυμούνται ότι ο κόσμος είναι διαιρεμένος σε δύο τάξεις και ότι κάθε αγώνας αν δεν γίνει ταξικός αγώνας είναι καταδικασμένος να διαλύεται μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα.

η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ

«Η κατάθεση από τη συγκυβέρνηση νομοσχεδίου που αφορά σε μικροαλλαγές στο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, δείχνει την αγωνία της να προχωρήσει χωρίς άλλες καθυστερήσεις η εφαρμογή του νόμου-πλαισίου, που ολοκληρώνει την εικόνα του «Πανεπιστημίου Α.Ε.». Αυτός είναι ο λόγος που το Υπουργείο Παιδείας, κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος, αναγκάζεται να επιχειρήσει τη διαχείριση των δυσκολιών εφαρμογής του προηγούμενου νόμου, επιδιώκοντας παράλληλα να δημιουργήσει συμμαχίες με μερίδα καθηγητών.

Ο υπουργός Παιδείας ήταν ξεκάθαρος: Ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί κατά γράμμα. Άμεσα θα προχωρήσουν το επόμενο διάστημα: Η λεγόμενη «χωροταξική αναδιάρθρωση των ΑΕΙ», δηλαδή το κλείσιμο σχολών, με κριτήριο τα συμφέροντα και τους στόχους των επιχειρήσεων. Η επιβολή διδάκτρων είναι προ των πυλών. Αυτά «διεμήνυσε» ο υπουργός Παιδείας με την κατάθεση του νομοσχεδίου εν μέσω καλοκαιριού και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Επείγονται να αξιολογήσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των ΑΕΙ.

Τα παιδιά που σπουδάζουν με δυσκολίες σήμερα, οι γονείς τους, άνεργοι και μισοεργαζόμενοι, οι καθηγητές που δεν ξεπουλιούνται στις επιχειρήσεις, να δώσουν απάντηση αγώνα και ρήξης: να μην επιτρέψουν να εφαρμοστεί καμιά πτυχή του νόμου, στην παλιά και στη νέα της εκδοχή».

Η φλόγα που άναψαν οι χαλυβουργοί…

από  τον ριζοσπάστη

Η ομιλία της Μαρίας Δελλή, συζύγου απολυμένου, εκ μέρους της επιτροπής γυναικών που έδωσε τη μάχη στο πλευρό των απεργών

Συνάδελφοι,Ζήτησα από το σωματείο, κατ’ εξαίρεση, να μιλήσω μετά την εισήγηση του ΔΣ.

Θέλω να πω σε όλους σας όλα αυτά που λέμε κατά καιρούς στα πηγαδάκια που κάνουμε.

Να σας πω ότι ειλικρινά είμαστε περήφανες που είμαστε γυναίκες χαλυβουργών, είμαστε περήφανες που εννιά μήνες μας κάνατε την τιμή να παλέψουμε μαζί σας, στο πλάι σας, για την αξιοπρέπεια όχι μόνο της οικογένειάς μας αλλά για την αξιοπρέπεια όλης της εργατικής τάξης.

Να ‘στε σίγουροι ότι έχετε αναπληρώσει με το παραπάνω το κενό που μπορεί να είχατε αφήσει στο μεγάλωμα των παιδιών σας είτε από την κούραση είτε από τις ατέλειωτες ώρες που δουλεύατε στο «Νταχάου» του Μάνεση.

Εχετε δώσει στα παιδιά σας το καλύτερο μάθημα.

Ενα μάθημα που δε διδάσκεται σε κανένα σχολείο

Διδάξατε στα παιδιά σας τι σημαίνει τιμή, περηφάνια, αξιοπρέπεια, αγώνας, ανιδιοτέλεια, συναδελφικότητα.

Εννιά μήνες, μέσα στο κρύο, στη βροχή, στη ζέστη, μέσα στους δρόμους, μέσα στη μάχη μάθαμε πώς να παλεύουμε σαν ένας άνθρωπος, σαν μια γροθιά. Παρά τις στερήσεις και τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε καταφέραμε και σταθήκαμε όρθιοι, περήφανοι με το κεφάλι ψηλά και οι χαλυβουργοί και οι οικογένειές τους.

Με όπλο μας την αλληλεγγύη των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων τρομοκρατήσαμε όχι μόνο τον Μάνεση και τους υπαλλήλους του και στις τρεις κυβερνήσεις που πέρασαν αλλά ολόκληρη την τάξη τους!!!

Ο ηρωικός σας αγώνας είναι μια πρώτη μεγάλη μάχη που δίνεται στον πόλεμο που έχει ξεκινήσει μεταξύ εργατών και αφεντικών.

Εσείς κοιτάξατε κατάματα τον εχθρό και δεν τρομάξατε, τον πολεμήσατε, τραβήξατε μπροστά με πίστη στο δίκαιο αγώνα σας.

Σηκώσατε στους ώμους σας τους πόθους και τα όνειρα της εργατικής τάξης για μια κοινωνία άλλη, πιο δίκαιη, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Τραβήξατε πολύ μπροστά, σηκωθήκατε πολύ ψηλά, αλλά αυτή δεν ήταν έτοιμη να σας ακολουθήσει.

Τίποτα δεν τέλειωσε

Συνάδελφοι,

Σας βλέπω σκεπτικούς, οργισμένους, θυμωμένους και καλά κάνετε. Την οργή και το θυμό που αισθάνεστε όμως να τα κάνετε ταξικό μίσος για να αντέξετε στα χειρότερα που έρχονται, γιατί ξέρετε πολύ καλά εσείς ότι τίποτα δεν τέλειωσε και τίποτα δεν πάει χαμένο.

Οι χαλυβουργοί εκπλήρωσαν ένα μέρος του χρέους τους απέναντι στην τάξη τους. Μπήκαν μπροστά ανάμεσα στους πρωτοπόρους, χάραξαν με τον ηρωικό τους αγώνα το δρόμο πάνω στον οποίο πρέπει να βαδίσει η εργατιά.

Δε θα απολογηθούν οι χαλυβουργοί για την έκβαση και το αποτέλεσμα αυτού του ηρωικού αγώνα. Δε θα απολογηθούν επειδή άντεξαν εννιά μήνες!!!

Να απολογηθούν όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες, οι εργατοσυνδικαλισταράδες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που πάνε στους χώρους δουλειάς τους και υπογράφουν μειώσεις μισθών, που χαμηλώνουν τον πήχη των απαιτήσεων και μοιράζουν αυταπάτες στην εργατιά ότι θα τους λύσουν τα προβλήματα δι’ αντιπροσώπου, χωρίς τη συμμετοχή των εργατών.

Να απολογηθούν αυτοί που πάνε σε «ειρηνικούς κοινωνικούς διαλόγους» για να διασφαλίσουν θέσεις εργασίας με «όσο κι όσο» για ένα ξεροκόμματο.

Να απολογηθούν αυτοί που εντέχνως και επιμελώς μοιράζουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση στο λαό.

Να απολογηθούν, τέλος, αυτοί που δεν έκαναν τίποτα όταν τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους εργάτες έξω από τη Χαλυβουργία κι εκείνοι παρακολουθούσαν από τα μπαλκόνια των εργοστασίων ή από τους καναπέδες των σπιτιών τους.

Οι «μηχανισμοί του Μάνεση» έριξαν τόνους λάσπης στον περήφανο αγώνα σας. Λάσπη που γύρισε πάνω τους και θα τους ακολουθεί για μια ζωή.

Φυσικά και δεν περιμέναμε να πουν την αλήθεια τα κανάλια και οι εφημερίδες τους γιατί ξέρουμε ποια είναι τα αφεντικά τους.

Οπως ξέρουμε και για την κατασκευαστική του μεγαλοκαναλάρχη που θα κάνει το λιμάνι της Χαλυβουργίας, που του «χάρισε» ένα βράδυ του Φλεβάρη ένας «έντιμος» υπουργός της «ανεξάρτητης κυβέρνησης» του κυρίου τραπεζίτη, γεγονός που δεν το γνώριζε κανένα μέλος της κυβέρνησης τότε (έτσι μας είπαν).

Ούτε φυσικά περιμέναμε από αυτούς που το «παίζουν» χορηγοί και προστάτες του φυσικού πλούτου και του περιβάλλοντος, που με εθελοντές καθαρίζουν βουνά, λαγκάδια, παραλίες, δρόμους, να πουν κάτι αυτοί οι κύριοι για τη ραδιενέργεια και τους καρκίνους που προκαλούνται στα «Νταχάου» του Μάνεση. Κουβέντα γι’ αυτό το έγκλημα.

Οπως κουβέντα δεν ανοίγει για το ποιόν ορισμένων «τίμιων» απεργοσπαστών που έχουν «δικαίωμα στην εργασία» (έτσι το λένε τώρα).

Μηχανισμός του Μάνεση και της τάξης του είναι κι αυτά τα «πατσαβούρια» που η μισή τους οικογένεια είναι στη φυλακή και η άλλη μισή οδεύει προς την πύλη του Κορυδαλλού.

Η «ψιλοαριστερίστικη» κυβέρνηση της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ μας είπε για το «ιερό δικαίωμα στη δουλειά».

Ποια η έγνοια τους και τα έργα τους για το «ιερό δικαίωμα στη δουλειά» του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων;

Ποια η έγνοια τους και τα έργα τους για το «ιερό δικαίωμα στη δουλειά» των 120 απολυμένων χαλυβουργών;

Μαζί με την κυβέρνηση και κάποιοι «αριστερούληδες» μας είπαν ότι «πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος».

Ποιος νόμος;

Αυτός που επιβάλλει εκ περιτροπής εργασία και μισθούς φιλοδώρημα; Αυτός που αφήνει ατιμώρητο τον εργοδότη όταν σκοτώνονται εργάτες; Αυτός που στερεί από την οικογένεια του εργαζόμενου και του άνεργου κάθε παροχή σε Υγεία – Παιδεία – Πρόνοια;

Παράνομες είναι και οι απολύσεις εν μέσω απεργίας αλλά κανείς δε νοιάστηκε για την εφαρμογή αυτού του νόμου. Οι νόμοι τους και η δικαιοσύνη τους είναι ταξική και δεν έχουν τίποτα να περιμένουν απ’ αυτούς οι εργάτες.

Απέναντι σ’ αυτή τη σαπίλα αντιστάθηκαν οι χαλυβουργοί εννιά μήνες τώρα.