Θύμωσε ο ΣΕΒ!

 αναδημοσίευση από  902.gr

Ενοχλήθηκε ο ΣΕΒ από την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ προχτές στο υπουργείο Οικονομίας σε τέτοιο βαθμό, που όχι μόνο δεν το έκρυψε, αλλά προχώρησε και στην έκδοση σχετικής ανακοίνωσης, απαντώντας και για λογαριασμό άλλων (βλέπε: κυβέρνηση, αστικά κόμματα κ.λπ.). Τι πραγματικά, όμως, ενόχλησε το όργανο των βιομηχάνων; Η ίδια η ανακοίνωσή τους είναι αποκαλυπτική.

Υποστηρίζει ο ΣΕΒ ότι «το ΠΑΜΕ δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι η επιχειρηματικότητα είναι η λύση και όχι το πρόβλημα για τα δεινά της Ελλάδας». Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τα ταξικά σωματεία, συνδικάτα και ομοσπονδίες έχουν όμως συνειδητοποιήσει βαθιά και πιστεύουν ακράδαντα το ακριβώς αντίθετο. Ότι, δηλαδή, η επιχειρηματικότητα, η οικονομία, που λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο την επίτευξη του μέγιστου κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, είναι υπεύθυνη για τα δεινά των εργαζομένων και συνολικά του λαού μας. Αυτή η οικονομία, από την οποία μια χούφτα καπιταλιστές, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, σωρεύει τον κοινωνικό πλούτο για πάρτη της, την ίδια στιγμή σωρεύει βάσανα, φτώχεια και δυστυχία για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Ο ΣΕΒ θεωρεί «φθηνό επικοινωνιακό τέχνασμα» το να παρουσιάζεται «ως εχθρός του λαού, όταν οι επιχειρήσεις – μέλη του παρέχουν τις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, στηρίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τις συντάξεις και τα δημόσια έσοδα, σε όλη τη διάρκεια της κρίσης». Στην πραγματικότητα, φθηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα είναι οι ισχυρισμοί του ΣΕΒ.

Για ποιες, άραγε, «καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας» που προσφέρουν οι επιχειρήσεις του τολμά να μιλά ο ΣΕΒ; Πού τις είδε; Φθάνει μόνο να υπενθυμίσουμε ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ με τις μισθολογικές καταστάσεις του Ιούνη του 2014, προκύπτει ότι από το 1,8 εκατομμύρια μισθωτούς το 42,1% λάμβανε μεικτό μισθό μέχρι 750 ευρώ, δηλαδή λιγότερα και από τον κατώτερο μισθό της Εθνικής Σύμβασης Εργασίας που ίσχυε το 2010! Και ακόμα δύο στους τρεις μισθωτούς (66,9%) είχαν μεικτό μισθό μέχρι 1.150 ευρώ. Όσο για την υποτιθέμενη συνεισφορά τους στα ασφαλιστικά ταμεία, αξίζει να θυμίσουμε ότι για δεκαετίες παρακρατούν παράνομα πάνω από το 30% των ασφαλιστικών εισφορών σε ετήσια βάση, ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους προς το ΙΚΑ το 2013 είχαν φτάσει στο αστρονομικό ποσό των 13,54 δισ. ευρώ!

Βέβαια, οι βιομήχανοι γνωρίζουν την αλήθεια από την καλή και την ανάποδη. Σπεκουλάρουν όμως ασύστολα και χωρίς αιδώ, για να υποστηρίξουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα και για να καθαγιάσουν το δικαίωμά τους στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, που, αξιοποιώντας και την καπιταλιστική κρίση, έγινε ακόμα πιο στυγνό.

Μετά απ’ αυτό, δεν είναι περίεργο ότι χρεώνουν στο ΠΑΜΕ «στείρα λογική», γιατί «επιμένει στους ταξικούς διαχωρισμούς της ελληνικής κοινωνίας», ούτε ότι καλούν «να συστρατευθούμε όλοι – πολιτικοί, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι – σε ένα κοινό όραμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης». Όμως, τους ταξικούς διαχωρισμούς δεν τους εφηύραν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, υπάρχουν ανεξάρτητα από ό,τι λένε ή θέλουν οι βιομήχανοι. Είναι χρέος του συνδικαλιστικού κινήματος, που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, να δείχνει ότι τα συμφέροντα των βιομηχάνων δεν ταυτίζονται, ούτε καν τέμνονται πουθενά, με αυτά του λαού. Ότι το όραμα της «εθνικής ενότητας» και της καλής Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι καταστροφικό για τους εργαζόμενους, είναι η πεμπτουσία των δικών τους ταξικών συμφερόντων και μόνο. Άλλωστε, σε αυτό το όραμα έχουν πολλούς συνοδοιπόρους. Από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, μέχρι τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που όλοι τους, ανεξαιρέτως, πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και των αξιών της.

Η επίθεση του ΣΕΒ δεν πρέπει να ξενίζει. Οι βιομήχανοι καταλαβαίνουν καλύτερα από οποιονδήποτε ποιος είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος, ποιος στέκεται εμπόδιο στα συμφέροντά τους. Είναι ταυτόχρονα μια έμμεση ομολογία (από τον ταξικό αντίπαλο) ότι το ΠΑΜΕ βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Αυτό το δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν συνολικά η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα…

Επιστολή απολυμένου: «..και εγώ δεν έκανα τίποτα».

από  γλόμπινγκ

«Τα χρόνια που το Μετρόπολις θησαύριζε και έκλεινε χρονιές με κέρδη εκατομμυρίων ποτέ δεν είδα αύξηση. Τότε μου έλεγαν οι συνάδελφοι «μην ανοίγεις ιστορίες, ήμαστε καλά έτσι, εμείς κάνουμε το κέφι μας, εμείς αγαπάμε την μουσική, δεν μας ενοχλεί κανείς» και εγώ δεν έκανα τίποτα.

Μετά το παλιό αφεντικό πούλησε την χρυσή κότα χωρίς να μας διασφαλίσει τίποτα, στο νέο αφεντικό που ήρθε με νέες ιδέες, νέους σκύλους προϊσταμένους, νέες εργασιακές συνθήκες. Και πάλι μου έλεγαν «να επικρατήσει ηρεμία, θα προσαρμοστεί και αυτός, θα δει ότι έτσι δουλεύει το μαγαζί, χωρίς εμάς θα κλείσει» και εγώ πάλι δεν έκανα τίποτα.

Όταν άρχισαν τα πρώτα ζόρια και το αφεντικό με το σόι του εξαφανίστηκε, την θέση του πήραν τα σκυλιά-προϊστάμενοι του. Το αφεντικό ήδη είχε καταλάβει ότι είναι καλύτερα να τα κλείσει και να φεσώσει όλο τον κόσμο παρά να πληρώνει τις υποχρεώσεις του. Οι συνάδελφοι έλεγαν «κάνε υπομονή, δεν θα τα κλείσει είναι της δισκογραφίας, κάτι θα κάνει, να άνοιξε στο «Μall» και εγώ κάθισα στα αυγά μου και δεν έκανα τίποτα.

Τότε ήταν που σκάσανε οι πρώτες αφίσες εργαζομένων τα πρώτα σχόλια στο διαδίκτυο και μας φώναζαν στα μούτρα μας για το μέλλον που έρχεται. Οι σκύλοι-manager μας καθησύχαζαν, οι συνάδελφοι έσκιζαν τις αφίσες, χλεύαζαν και κορόιδευαν ότι είναι μανίες κάποιων, εγώ με ανησυχία καρτερούσα την λύση από τον ? (ακόμα δεν ξέρω ποιος θα με σώσει) και δεν έκανα τίποτα.

Όταν κλείσανε τα μισά μαγαζιά και οι απολύσεις πέφτανε βροχή, ήρθαν σωματεία μαζί με συναδέλφους που καλούσαν σε συλλογικό αγώνα. Παθητικά τους άκουσα, τους παρακολούθησα. Νόμιζα ότι εκπλήρωσα το αγωνιστικό μου καθήκον. Στο μαγαζί άρχισαν να εξαφανίζονται και τα σκυλιά-manager αφήνοντας στην θέση τους κάποιους από τους σκουλήκια-συναδέλφους να λένε ότι «οι διαμαρτυρίες και όχι το καλό αφεντικό θα κλείσουν το μαγαζί, ότι είναι πληρωμένοι συνδικαλιστές, ότι τα μαγαζιά πρέπει να μην τα ενοχλούμε για να κάνουν ταμεία και να σωθεί η επιχείρηση, ότι αυτοί θα μείνουν χωρίς δουλειά» εγώ δεν τους απάντησα, δεν τους μούντζωσα, δεν τους έφτυσα δεν τους σφαλιάρισα, δεν έκανα τίποτα.

Όταν έμειναν δύο μαγαζιά, βρέθηκα απολυμένος στο δρόμο κρατώντας ένα πανό. Πάλι κάποιοι είπαν να μην έρθουμε σε σύγκρουση με τους συναδέλφους που δουλεύουν (ναι ρε, αυτούς που είναι εργοδοτικοί, αυτοί που ρίχνουν λάσπη σε αυτούς που αντιστέκονται, αυτούς που βοηθάνε το αφεντικό να κλείνει μαγαζιά, αυτούς που ξέχασαν τις φιλίες τους παλιούς συναδέλφους, αυτά τα σκουλήκια) εγώ πάλι δεν είπα τίποτα. Δεν είπα «στο διάολο να πάτε σκουλήκια». Δεν έκανα τίποτα.

Όταν το αφεντικό τα έκλεισε όλα και άνοιξε μια τρύπα για να πουλήσει ότι του απόμεινε θέλοντας να πάρει και τα τελευταία ευρώ, τα σκουλήκια χάρηκαν. Τα σκουλήκια πάντα χαίρονται όταν βρίσκουν μια τρύπα να χωθούν. Κάποιοι είπαν «όλα έχουν τελειώσει, δεν θα πάρουμε τίποτα πια». Τα σκουλήκια στο μαγαζί γελούσαν νηστικά συνεχίζοντας την λάσπη, μπας και αναγνωριστεί το έργο τους από το αφεντικό και εγώ απ’ έξω έκλαιγα νηστικός.

Και πάλι κάποιοι είπαν «έτσι είναι αυτά τα πράγματα, όλη η κοινωνία στα ίδια σκατά είναι, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε την διαφορά» εγώ δεν έκανα τίποτα. Δεν μπήκα στο μαγαζί να το κλείσω 2-3 μέρες, δεν πήγα με το αντίσκηνο έξω από την επιθεώρηση εργασίας , δεν έπιασα τα σκουλήκια από το λαιμό, δεν πήγα στο αφεντικό να τα πούμε αφού έχουμε χαθεί εδώ και 2 χρόνια. Δεν έκανα τίποτα.

Επειδή το πολύ τίποτα μου έχει κάτσει στο λαιμό και δεν μπορώ να πάρω ανάσα, δεν μπορώ να περιμένω το αύριο. Τώρα, σήμερα θα τα κάνω όλα μαζεμένα για να μην γίνω ένα τίποτα. Τώρα αφεντικά, σκύλοι και σκουλήκια θα δουν τι μπορεί να κάνει κάποιος που δεν έχει τίποτα να χάσει, που δεν έχει τίποτα στην τσέπη, που δεν έχει τίποτα στο στομάχι. Τώρα δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω από το να σας κυνηγάω συνέχεια. Τώρα είμαι έτοιμος να μην αφήσω τίποτα για αύριο, να μην αφήσω τίποτα δικό μου σε άλλους, να μην αφήσω τίποτα να το κάνουν άλλοι για μένα, να μην αφήσω τίποτα όρθιο».

Πηγη

18 Οκτώβρη. Να νεκρώσουν τα πάντα! Να σταματήσουν μηχανές, να κλείσουν μαγαζιά, να παραλύσει η χώρα.

Ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ σχετικά με τα όσα έγιναν στο Χυτήριο

Με αφορμή την παρεμπόδιση θεατρικής παράστασης στο «ΧΥΤΗΡΙΟ» από τη «Χρυσή Αυγή»

Ο περιπλανώμενος θίασος της «Χρυσής Αυγής» μαζί με παραθρησκευτικές οργανώσεις παρεμποδίζουν θεατρική παράσταση και επιβάλουν τη λογοκρισία.

Την ίδια ώρα, οι γιορτές της, όπως τις ονομάζει η ίδια η «Χρυσή Αυγή», πλαισιώνονται από καλλιτέχνες που θεωρεί ότι «φημίζονται» για την «ελληνικότητα» τους και την υπεράσπιση του «ορθόδοξου» θρησκευτικού αισθήματος.

Ενδεικτικοί, είναι οι στίχοι τραγουδιών συγκροτημάτων που συμμετέχουν σ’ αυτές: «…αχ το Άουσβιτς πόσο το αγαπάω» και με ξένους στίχους «…Χίτλερ το όνομά σου θα δοξάζεται!…Και όταν αυτός ο κόσμος θα γίνει ερείπια, όταν η αχρεία δημοκρατία θα εξαφανιστεί στην ανυπαρξία. Μεγάλε Αδόλφε, θα ξανανέβεις στο θρίαμβο, η μνημειώδης επιστροφή σου, είναι ότι αυτός ο όχλος φοβάται!».

Είναι υποκριτές και Φαρισαίοι.

Το ναζιστικό μόρφωμα είναι όπλο του εκμεταλλευτικού συστήματος για να στρέψει τη βία του ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ενάντια στους νέους και τις νέες των λαϊκών στρωμάτων που έχουν συμφέρον να παλέψουν για μόρφωση, δουλειά και ζωή με δικαιώματα.

Στον αγώνα αυτό, που είναι αγώνας για τη ζωή και το μέλλον, οι νέοι και οι νέες να απομονώσουν τους φασίστες χρυσαυγίτες. Να μην έχουν τόπο να σταθούν.

 

 

Αθήνα 12 Οκτώβρη 2012 Το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ

Πανεργατική 48ωρη απεργία 28-29 Ιούνη

Ξέρουν ποιον έχουν αντίπαλο

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

 

Περασμένες εννιά το βράδυ, το δελτίο του «Mega», που είχε αρχίσει στις οκτώ, τελειώνει, έχει παρελάσει απ’ αυτό κάθε «Χατζηαβάτης». Παίρνουν σκυτάλη στον ΣΚΑΪ με το ίδιο περιεχόμενο. Στο «Mega» δίνουν μερικά δευτερόλεπτα πριν τη λήξη για να ακουστεί μια δήλωση της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ. Στον ΣΚΑΪ σταθεροί στον αχταρμά: Μιλούν για τους «αγανακτισμένους μηχανόβιους» και πασπαλίζουν το θέμα με ολίγον από την πρωινή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ.

Εξω στο δρόμο, σε δεκάδες πόλεις, εργάτες με όνομα και επώνυμο, με γραμμένο φαρδιά – πλατιά στα πανό τους το όνομα του αντίπαλου διαδηλώνουν. Ούτε λέξη στα δελτία για το περιεχόμενο της κινητοποίησης. Τι ζητάνε; Τι τους βγάζει στο δρόμο; Πώς το παλεύουν; Αυτοί οι διαδηλωτές, οργανωμένοι κάτω από τη σημαία του ΠΑΜΕ, δεν είναι χρήσιμοι στο σύστημα. Κι επειδή αυτοί οι διαδηλωτές επιμένουν όχι μόνο να δείχνουν τον ένοχο αλλά παλεύουν και για συγκεκριμένη διέξοδο, το σύστημα έχει κάψες. Τρέχει να προλάβει την εξέλιξη.

Εχει λόγο: Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση έχουν κερδισμένους και χαμένους: Κέρδη τρελά για το κεφάλαιο, απύθμενο χάσιμο για την εργατική τάξη.

Αυτή η πολιτική, που κύριος χώρος εφαρμογής της είναι οι χώροι δουλειάς, δεν μπορεί να περάσει έτσι. Αυτή η πολιτική απαιτεί απάντηση στην πηγή της: Μέσα στους χώρους δουλειάς. Εκεί που ο εργάτης απαιτείται να ορθώσει ανάστημα στο ίδιο το αφεντικό του. Εκεί που θα καταργηθεί αυτή η πολιτική. Εκεί που ο εργάτης διαμορφώνει συνείδηση και για τον αντίπαλο και για τη δική του δύναμη.

Αυτήν την αντιπαράθεση προσπαθεί να προλάβει η αστική τάξη. Αυτήν την αντιπαράθεση θέλει να προβοκάρει η αστική τάξη. Και σ’ αυτήν την επιδίωξη παίζουν όλα.

Η αστική τάξη έχει ανάγκη επειγόντως νέο πολιτικό προσωπικό, νέα σχήματα που θα εμφανιστούν με όρους «καθαρά χέρια». Αυτό που δεν μπορούν να κάνουν με εισαγγελείς, όπως στην Ιταλία, επιχειρούν να το κάνουν με μια καρικατούρα αντιπαράθεσης, που ξεκινά απ’ την πλατεία με σύνθημα «έξω τα κόμματα» και κλείνει τον κύκλο της στα κανάλια με προειδοποιήσεις για «μη ομαλές πολιτικές εξελίξεις».

Θέλουν το λαό φοβισμένο. Να νιώθει ότι θα πάθει κακό.

Θέλουν οι εργάτες να μη σηκώνουν κεφάλι εκεί που γίνεται η πραγματική αντιπαράθεση.

Η αστική τάξη γνωρίζει καλά πως έχει πραγματικό αντίπαλο στις επιδιώξεις της. Το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.

Τι ήτανε, λοιπόν, να τολμήσει το ΚΚΕ να χαλάσει τη σούπα της «εθνικής αγανάκτησης», βγήκαν απ’ τα λαγούμια τους το ένα μετά το άλλο διάφορα ζαγάρια. Από κείνους που με το ψευδεπίγραφο «πραγματική δημοκρατία» αξιώνουν να μην εμφανίζονται τα κόμματα στο Σύνταγμα, ως τους μαρτυριάρηδες που σπεύδουν να παπαγαλίσουν ό,τι πει το αφεντικό (χτες η κεντρική ιδέα ήταν «ελεύθερη φούντα»). Από κοντά, κάποιοι σταθεροί στον προσανατολισμό τους σε ρόλο καλού και κακού μπάτσου. Τη μια μέρα ο ένας έκανε «ντα» το ΚΚΕ που δεν πρόβαλε την «σπίθα» και ο άλλος εκτιμούσε ότι «ήδη από μέρες έχει αρχίσει να μιλάει ο λαός (…) χτες στα Προπύλαια». Την επομένη, χτες, ο πρώτος χαϊδεύει τα «παιδιά» κι ο άλλος αναλαμβάνει να κάνει «ντα» το ΚΚΕ, προβλέψιμοι χρόνια πριν.

Τι ζητάνε όλοι αυτοί από το ΚΚΕ; Να μην κάνει αυτό που μαρτύρησε ο Λοβέρδος: Να μην οργανώνονται και διαδηλώνουν οι εργάτες μέσα στους χώρους δουλειάς, να μην αποκτούν συνείδηση ότι αντίπαλος είναι ο καπιταλισμός, να μη συσπειρώνονται στο Κόμμα τους, να μη βάζουν πλώρη για τη δική τους εξουσία.

Τουλάχιστον, εκείνη η κυρία – κάποια Αθηνά Κακούρη – από τους 32 διανοούμενους που ζήτησαν «τόλμη» για την εφαρμογή του μνημονίου, χτες το πρωί στη ΝΕΤ ήταν πιο αυθόρμητη: Την καλύτερη κυβέρνηση – είπε – την είχαμε το 1940. Κι όταν οι παριστάμενοι έσπευσαν να της θυμίσουν ότι τότε υπήρχε δικτατορία, απάντησε πως «απλά κάποιες διαδικασίες είχαν ανασταλεί».

Συνολικά η αστική τάξη έχει όραμα για το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να κάψει όλους τους σημερινούς ξεφωνημένους για να βάλει στη θέση τους νέους άφθαρτους. Αρκεί να προλάβει να μη μολυνθεί και πάλι ο λαός από το κομμουνιστικό μίασμα.

Ας φροντίσουμε να μην προλάβουν…

Με ακόμα καλύτερη οργάνωση του κινήματος μέσα στους χώρους δουλειάς, σ’ όλους τους κλάδους, με καθαρό το μέτωπο ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών. Χωρίς αυταπάτες για αλλαγή του Μανωλιού, με ξεκάθαρο το ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι