«Οταν κάθισε η σκόνη από το βομβαρδισμό ψάχναμε μέσα στα ερείπια να βρούμε χέρια, πόδια, γιατί ξέραμε ότι ήταν κόσμος εκεί. Δεν έφυγε κανείς»
Η μαρτυρία καταγράφηκε από ανταποκρίτρια αγγλικού καναλιού και είναι μία από τις αποδείξεις ότι οι ιμπεριαλιστές βομβάρδισαν «στρατιωτικούς στόχους», δηλαδή τους ανθρώπους που και στη Λιβύη, όπως στο Ιράκ, όπως στο Αφγανιστάν, όπως στη Γιουγκοσλαβία, δε λένε να δεχτούν ότι το δικό τους πρόβλημα θα το λύσουν άλλοι, απ’ έξω, με βόμβες.
Πράγματα ακατανόητα για τύπους σαν τον Πρετεντέρη στα ΝΕΑ, που έσπευσε για μια ακόμα φορά χτες να φανεί «επιμελέστερος» κουνώντας το δάχτυλο σ’ όσους καθυστέρησαν να μακελέψουν το λαό της Λιβύης για να τον …σώσουν.
Τι κι αν από τους ίδιους τους Αμερικάνους δηλώνεται πως δεν είναι καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος, τι κι αν από μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης ανάβονται λαμπάδες για να τελειώσει γρήγορα ό,τι γίνεται, καθώς υπάρχει κίνδυνος για τις μπίζνες, τι κι αν ακόμα και ανάμεσα σ’ όσους έβαλαν την υπογραφή τους για το μακέλεμα επικρατεί ένας ψιλοπανικός καθώς διαπιστώνουν ότι η επίθεση στη Λιβύη μπορεί να γίνει και μπούμερανγκ.
Οπως στην Ιαπωνία, έτσι και στη Λιβύη είναι και αρκετοί ανάμεσα στους καπιταλιστές που τρίβουν τα χέρια τους. Οπως οι Ελληνες εφοπλιστές. Που, όπως κέρδισαν 500.000 ευρώ για κάθε ταξίδι εκκένωσης της Λιβύης, έτσι πολύ θα ήθελαν η …ιαπωνική «στωικότητα» να χαρακτήριζε και τον ελληνικό λαό. Αλλά δεν τους βγαίνει. Ετσι ξορκίζουν το κακό που τους βρήκε: Διαπιστώνουν μέσα από την «Καθημερινή» ότι στη χώρα μας εξακολουθούν να κυριαρχούν οι ιδέες της ανατροπής, γεγονός που το αποδίδουν σε κάποια μυστικιστικού τύπου ιδεολογική κυριαρχία.
Στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα (χαρακτηριστικό το ερώτημα στα ΝΕΑ), γνωρίζουν επίσης ότι η λύση βρίσκεται στην ανατροπή της αιτίας. Αυτό ακριβώς απεύχονται.
Ολοι τους έχουν καθαρό πως η Λιβύη είναι μόνο μία από τις αφορμές για να εκφραστούν ανοιχτά οι οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. «Οι συμμαχικές δυνάμεις» και «οι συμμαχικές δυνάμεις» λένε και ξαναλένε οι εκφωνητές στην τιβί. Αλλά οι ίδιες οι «συμμαχικές δυνάμεις» δε φαίνεται να συμφωνούν και τόσο ότι είναι σύμμαχοι. Μοιάζοντας περισσότερο με αρπαχτικά που σπεύδουν κι ό,τι αρπάξει ο καθένας, έφτασαν ως και σε μία κοινή τους επιχείρηση να δώσουν διαφορετικά ονόματα: «Αυγή της Οδύσσειας» για τους Αμερικανούς, «Χαρματάν» (από το όνομα ενός ανέμου) για τους Γάλλους.
Από κει κι ύστερα μύλος. Οσοι έχουν οικονομικό νταραβέρι ζητάνε να τελειώνει γρήγορα ό,τι είναι να γίνει. Οσοι ψάχνουν διάδρομο προς το Τσαντ, όπου και το ουράνιο για τη γαλλική βιομηχανία, προσπαθούν να επιβάλουν στην πράξη το «γαία πυρί μειχθήτω», όσοι έχουν ήδη διασφαλισμένο ότι τα δικά τους πετρέλαια δεν κινδυνεύουν, δηλώνουν απλά υποστηριχτές. Οι αισχρότεροι είναι αυτοί που ενώ έβαλαν την υπογραφή τους για τη σφαγή δηλώνουν τώρα ότι δεν κατάλαβαν τι υπέγραφαν.
Σε κάθε περίπτωση ισχύει απόλυτα αυτό που διακήρυξε το ΚΚΕ:
«Ο πόλεμος κατά του λαού της Λιβύης, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την προστασία των αμάχων και τη δημοκρατία, είναι ένας πόλεμος 100% άδικος, ιμπεριαλιστικός (…) Ο πόλεμος αντικειμενικά, συνειδητά, στρέφεται κατά του λαού της Λιβύης (…) Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη θα εξαπολύσουν πόλεμο για να ανατρέψουν μια δική τους κυβέρνηση. Ο Καντάφι ήταν με τους ιμπεριαλιστές. Στο όνομα του «σοσιαλισμού», ο Καντάφι τσάκισε τις κομμουνιστικές ιδέες. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Λιβύη δεν μπόρεσε να υπάρξει Κομμουνιστικό Κόμμα. Είμαστε εξίσου αντίθετοι με τον Καντάφι, όπως με τον Σαρκοζί, τον Ομπάμα, τις ελληνικές κυβερνήσεις. Το ΚΚΕ είναι κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Να μην παρασυρθεί ο λαός από τη λογική ότι όποιος είναι ενάντια στον πόλεμο είναι υπέρ του Καντάφι, γιατί τσάκιζε το λαό που ήθελε να τον ανατρέψει και χρειαζόταν επέμβαση για τη σωτηρία του» (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
«Αυτοί που επιτίθενται στη Λιβύη είναι οι ίδιοι που έχουν φορτώσει στους εργαζόμενους τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης (…) Καθήκον της εργατικής τάξης από σήμερα είναι να μπει μπροστά σε κάθε εργοστάσιο και εργατογειτονιά, να οργανώσει την πάλη του λαού ενάντια στα βρώμικα σχέδια των μακελάρηδων και στη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτά (…) Η λαϊκή επαγρύπνηση και εγρήγορση, μαζί με την ένταση της πάλης στο εθνικό πεδίο, ενάντια στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, που γεννά εκμετάλλευση και πολέμους, είναι η μόνη που μπορεί να βάλει φρένο στα χειρότερα που έρχονται για το λαό, στην προοπτική της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό» (επίσης στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
καράβι κόκκινο 