Επιστολή της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς τις δυνάμεις της αριστεράς για κοινή δράση στο μέτωπο του ασφαλιστικού

Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέστειλε την επιστολή που ακολουθεί στα κόμματα και τις οργανώσεις της μαχόμενης αριστεράς. Η επιστολή ζητά κοινή δράση στο μέτωπο του ασφαλιστικού, με συγκεκριμένο περιεχόμενο και σκοπό την ανατροπή της αντιασφαλιστικής επίθεσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Για το σκοπό αυτό η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητά συνάντηση με την ΚΕ του ΚΚΕ, το Πολιτικό Συμβούλιο της ΛΑΕ, το ΕΕΚ, το ΚΚΕ μ-λ, το Μ-Λ ΚΚΕ, την ΟΚΔΕ, την Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, την Ένωση Δικαίων, τον Εργατικό Αγώνα, τον Σύλλογο Κορδάτο, το Ξεκίνημα και την νεολαιίστικη οργάνωση Kill Tina.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Κ.Σ.Ε. ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Αγαπητοί-ές σύντροφοι-ισσες,

Η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμά ότι η «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» που προωθείται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το «κουαρτέτο» ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ-ΔΝΤ, στο πλαίσιο των τριών μνημονίων και των αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων, επιχειρεί να επιφέρει μια βαθύτερη και ποιοτική αντιδραστική τομή υπέρ του κεφαλαίου για την υπέρβαση της κρίσης του, με μακροπρόθεσμες καταστροφικές επιπτώσεις για τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την εργασία, το εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, την υγεία και γενικότερα τη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Στην κατεύθυνση αυτή, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ, τα κόμματά τους, οι εργοδοτικές ενώσεις, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, οι παρατάξεις τους στους εργασιακούς χώρους κ.α., παρά τις επιμέρους διαφορές τους, συνασπίζονται στην κατεύθυνση της επιβολής της ουσίας αυτής της αντιδραστικής μεταρρύθμισης. Η ναζιστική Χρυσή Αυγή, παρά τις αντιπολιτευτικές κορώνες της, ουσιαστικά ευθυγραμμίζεται με το κεφάλαιο και την ΕΕ.

Εκτιμούμε ότι η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, οι γραφειοκρατικές ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να οργανώσουν και να κλιμακώσουν ένα νικηφόρο αγώνα.

Εκτιμούμε, όμως ότι, κάτω από προϋποθέσεις, το εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει τη δύναμη να μπλοκάρει αυτήν την επίθεση (όπως το έχει καταφέρει και στο παρελθόν) και να την ανατρέψει: Με στήριξη των αγώνων που ξεσπούν και ξεπερνούν τον «εθιμοτυπικό» χαρακτήρα και τη γραφειοκρατία. Με άμεση πολύμορφη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, ξεκινώντας από απεργίες με στόχο να μην τολμήσει η κυβέρνηση να το καταθέσει. Με αγώνα και απεργίες διαρκείας ακόμα κι αν το φέρει ή το περάσει στη Βουλή, για να αναγκαστεί να το αποσύρει υποχωρώντας στον πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Για όλους αυτούς τους λόγους, σας καλούμε να κάνουμε ένα σοβαρό βήμα πολιτικού συντονισμού για την κοινή δράση των δυνάμεών μας στο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στην αντιδραστική «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και των ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ-ΔΝΤ. Θεωρούμε αυτή την κοινή δράση στο συγκεκριμένο ζήτημα όχι μόνο απολύτως αναγκαία για τη νίκη, αλλά και εφικτή, παρά τις υπαρκτές διαφορές μας.

Από αυτή τη σκοπιά, προτείνουμε την κοινή υποστήριξη των ενωτικών, δυναμικών και ανένδοτων αγώνων των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό και λαϊκό κίνημα ενάντια στο ξεπούλημα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Ως πλαίσιο συζήτησης για τον πολιτικό συντονισμό κοινής δράσης προτείνουμε τις παρακάτω πολιτικές κατευθύνσεις και διεκδικήσεις:

 

1. Αποφασιστική πάλη για την ανατροπή της αντιασφαλιστικής τομής που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ και ΣΕΒ. Καμία συναίνεση, καμία ανοχή στην κατακρεούργηση των λαϊκών δικαιωμάτων .
2. Καθολική, δημόσια, υποχρεωτική ασφάλιση και δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους-ες, χωρίς εξαιρέσεις και προϋποθέσεις, που να αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων, νεολαίας και λαού. Κατάργηση όλων των παλιών και νέων αντιασφαλιστικών και αντεργατικών νόμων, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων που τους επιβάλλουν.
3. Κατώτερη σύνταξη για όλους, σύμφωνα με τις ανάγκες και τα δικαιώματα της εποχής μας για αξιοπρεπή ζωή, ίση με τον κατώτερο μισθό. Ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις με μείωση των κερδών του κεφαλαίου. Κατάργηση των περικοπών που έχουν γίνει από το 2009 σε μισθούς και συντάξεις. Επαναφορά της 13^ης και 14^ης σύνταξης και μισθού.
4. Αποφασιστική μείωση των ανώτατων ηλικιακών ορίων και των χρόνων συνταξιοδότησης. Υποστήριξη των διεκδικήσεων των ταξικών συνδικάτων για παραπέρα μείωση στα όρια γυναικών και εργαζομένων σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
5. Πλήρης ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη για κάθε άνεργο και για όλες τις μορφές ελαστικής απασχόλησης, μαθητείας κ.λπ. Η ανεργία να μετράει σαν χρόνος ασφάλισης. Δουλειά για όλους, σταθερή, πλήρης και με ασφάλιση, με γενική ριζική μείωση του εβδομαδιαίου και ημερήσιου χρόνου εργασίας. Κατάργηση της μαύρης εργασίας -με αυστηρές ποινές στους εργοδότες, κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης και ελαστικής εργασίας. Ενιαίες σχέσεις και αμοιβές στην ίδια εργασία, χωρίς καμιά διάκριση σε βάρος των γυναικών, των νέων και μεταναστών.
6. Προστασία των ασφαλιστικών, επαγγελματικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων αγροτών, όχι στη λεηλασία που προωθείται.
7. Αποφασιστική μείωση των εργατικών εισφορών μέχρι που το κόστος της ασφάλισης να βαρύνει κυρίως το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους ανέργους.
8. Να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που υπεξαίρεσαν οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος, τα 70 δισ. ευρώ που λεηλατήθηκαν έως το 2010, τα δεκάδες δισ. που χάθηκαν με τα δομημένα ομόλογα και το «κούρεμα» του PSI, αλλά και τα δισ. που αρπάχτηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Απόσυρση των Ταμείων από κάθε λογής «τζόγο». Να περάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία στα χέρια των εργαζομένων.
9. Για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και διαγραφή του δημόσιου χρέους.

 

Η πάλη για τα αιτήματα αυτά μπορεί να ανοίξει έναν άλλο δρόμο για τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία. Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρωενωσιακά σύμφωνα πανευρωπαϊκής λιτότητας και αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», για να απελευθερωθεί ο λαός από τους εκβιασμούς και τα δεσμά της ΕΕ και του ΔΝΤ, σε ρήξη με την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Στη βάση της πλήρους αυτοτέλειας κάθε πολιτικής δύναμης, προτείνουμε τις εξής κοινές ενέργειες των δυνάμεών μας στο εργατικό και λαϊκό κίνημα:

 

1. Συντονισμός στα συνδικάτα και τις μαζικές οργανώσεις, στις απεργίες, τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις.
2. Συμβολή στις διαδικασίες και αποφάσεις των συνελεύσεων των συνδικάτων για να περάσουν οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων.
3. Συμβολή στη δημιουργία ενιαίου κέντρου αγώνα ταξικών και αγωνιστικών συνδικάτων ενάντια στην αντιδραστική ασφαλιστική μεταρρύθμιση σε διάκριση από τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α.
4. Σεβασμός στην αυτοτέλεια του ενιαίου κέντρου αγώνα και των μαζικών οργάνων του ταξικού συνδικαλιστικού και μαζικού κινήματος.

 

Για τα παραπάνω, σας καλούμε σε συνάντηση αντιπροσωπειών μας, από την οποία προτείνουμε να εκδοθεί κοινό δελτίο Τύπου.

 

Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2016

Η Κ.Σ.Ε. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τ.Ε Κοζάνης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Απάντηση στην Αγωνιστική Συνεργασία ΔΕΗ, του ΠΑΜΕ

Με ένα Δελτίο τύπου η Αγωνιστική Συνεργασία ΔΕΗ, που βγήκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα, επιτίθεται αναίτια στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δρουν στη ΔΕΗ και στην Ηλεκτρική Ενέργεια.

Πολλά ερωτηματικά γεννιούνται στους εργαζόμενους στη Ενέργεια, για τη σκοπιμότητα και τους στόχους που εξυπηρετεί η συνεχής, αήθης λασπολογία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στη ΔΕΗ ενάντια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους αγωνιστές της.

Σε “τίνος το μύλο ρίχνουν νερό” άραγε και τι ρόλο παίζουν πραγματικά, οι συναγωνιστές της Αγωνιστικής Συνεργασίας ΔΕΗ, όταν απολίτικα και χωρίς αρχές επιτίθενται με ψέμματα και συκοφαντίες στις υπόλοιπες Ταξικές Δυνάμεις που δρουν στη ΔΕΗ και στην Ενέργεια;

Σε μια περίοδο που διαλύεται η ΔΕΗ και ξεπουλιούνται τα “ιμάτιά της” αντί οι συναγωνιστές του ΠΑΜΕ, να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία Μαζικού Αγωνιστικού Μετώπου για να μην περάσει το ξεπούλημα αυτοί βρήκαν τον “πραγματικό τους εχθρό” στην Αντικαπιταλιστική Αριστερά και στοχοποίησαν τις οργανώσεις και τους αγωνιστές της.

Η πολιτική αντιπαράθεση είναι θεμιτή και η αναγκαία αρκεί να γίνεται στη βάση πολιτικών επιχειρημάτων και πραγματικών γεγονότων και όχι ψευδών και κατασκευασμένων, επειδή πρέπει ντε και καλά να πείσουν ότι είναι “οι μόνοι” και αποκλειστικοί εκφραστές των αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Για αυτό και μεις τους ρωτάμε και οφείλουν να απαντήσουν στα συγκεκριμένα και όχι με αοριστολογίες:

1. Πότε οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ενέργεια συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ ή την παράταξή του, τη ΣΑΔ και με ποιόν τρόπο δημιούργησαν στους εργαζόμενους αυταπάτες για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ; Ξεχνούν οι συναγωνιστές ή κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι οι αγωνιστές που δραστηριοποιούνται σήμερα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν αυτοί που είχαν ξεσκεπάσει το ρόλο του ΣΥΝασπισμού και της ΣΑΔ ακόμα από τον καιρό που η συγκεκριμένη παράταξη αποτελούσε το “κοινό συνδικαλιστικό τους σπίτι” και για τον “Συνασπισμό και για τους σημερινούς ΠΑΜίτες, διαλύοντας μάλιστα την ΕΣΚ;

2. Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήριξαν τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές στα προεδρεία των Συνδικάτων, των Εργατικών Κέντρων και της ΓΕΝΟΠ ή τα μέλη του ΠΑΜΕ που τους ψήφισαν όλους; Μα όλους !!!! Ας απαντήσουν στα μέλη τους για ποιο λόγο ψήφισαν ακόμα και πρόσφατα για πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ, τον Γιώργο τον Αδαμίδη της ΠΑΣΚΕ, πατενταρισμένο εργοδοτικό συνδικαλιστή, όπως και οι ίδιοι τους χαρακτηρίζουν δημόσια; Είναι τόσο ισχυρά τα ανταλλάγματα που αυτοί, “οι μόνοι Ταξικοί” δέχονται να ρεζιλεύονται κατ αυτόν τον τρόπο;

3. Αλήθεια ποιος δημιουργεί σύγχυση στους εργαζόμενους της ΔΕΗ και συνολικά της Ηλεκτρικής Ενέργειας, τα μέλη και οι φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΔΕΗ που παλεύουν σταθερά και αταλάντευτα, με ξεκάθαρες θέσεις για εθνικοποίηση ολόκληρου του Ηλεκτρενεργειακού Τομέα, για ΔΕΗ ενιαία, καθετοποιημένη 100% στο δημόσιο κάτω από Εργατικό και κοινωνικό έλεγχο σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για Εργατική Εξουσία, για πλήρη κοινωνικοποίηση του αγαθού της Ηλεκτρικής Ενέργειας και όλων των παραγόμενων προϊόντων; Ή οι συναγωνιστές της Α.Ε που εγκατέλειψαν εδώ και κάποια χρόνια αυτή τη θέση λέγοντας πως δεν έχει καμία σημασία αν είναι “ιδιωτική ή δημόσια ή ΔΕΗ αλλά να είναι κοινωνικοποιημένη”, φυσικά όταν γίνει η “Λαϊκή Εξουσία, ο Σοσιαλισμός και όλα θα αποτελούν Λαϊκή ιδιοκτησία”; Και μέχρι να γίνει αυτό (αφού οι ίδιοι λένε ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι συνθήκες, δεν είναι ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας κλπ) ας αλωνίζουν οι ιδιώτες, οι βιομήχανοι, τα αρπακτικά της ενέργειας και οι εργολάβοι!!!!

Σήμερα που και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ευθυγραμμίστηκε κανονικά στο δρόμο της ΕΕ και του κεφαλαίου και προσπαθεί να φτωχύνει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχου και το λαό, που ξεπουλάει όλη τη δημόσια περιουσία, που στραγγαλίζει και τα τελευταία εργατικά δικαιώματα είναι άμεση ανάγκη να υπάρξει συστράτευση όλων των ταξικών δυνάμεων του Εργατικού Κινήματος για να ανακοπεί αυτή η βάρβαρη επέλαση του Κεφαλαίου.

Να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική αντεπίθεση, την επανακατάκτηση όλων των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, την υπογραφή αξιοπρεπών Συλλογικών Συμβάσεων. Να ανοίξει ο δρόμος για έξοδο από τη ΕΕ, για την εργατική εξουσία, την εξουσία των παραγωγών του πλούτου.
Σ αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί να υπάρχουν ούτε “μόνοι” ούτε “μοναδικοί”, ούτε κάτοχοι της μιας και πραγματικής αλήθειας, ούτε πολύ περισσότερο μπορούν να υπάρξουν εργολάβοι των ταξικών, των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

 

Κοζάνη 28-12-2015

Τ.Ε Κοζάνης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Γ. Ρούσης: Όχι άλλα παραμύθια

«Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.»

Αν όπως μας λέει ο Μανόλης  Αναγνωστάκης πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά, είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι πρέπει να λέμε την αλήθεια στον λαό. Και το λέω αυτό, διότι και στις προηγούμενες εκλογές και σε τούτες, οι ποικίλης έντασης ρεφορμιστικές δυνάμεις, στο όνομα του να μην φοβίσουν τους ψηφοφόρους, τους λένε συνειδητά ψέματα, ακόμη και στις περιπτώσεις  εκείνες που οι παραμορφωτικοί τους φακοί τούς επιτρέπουν να συλλάβουν την αλήθεια.

Μια τέτοια στάση ακολούθησε συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις προηγούμενες εκλογές, με τα γνωστά αποτελέσματα, και την ίδια στάση φαίνεται να ακολουθεί και η ΛΑΕ σε τούτες. Κάτι τέτοιο όμως είναι ανεπίτρεπτο για την Αριστερά, και αυτό από πολλές απόψεις.

1. Καταρχάς και καταρχήν δεν αρμόζει στην ηθική της Αριστεράς να κρύβει όπως τα αστικά κόμματα την αλήθεια και να παραμυθιάζει το λαό, κάτι που αυτά είναι υποχρεωμένα να  πράττουν ακριβώς επειδή η ίδια τους η ιδεολογία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ψευδής απεικόνιση της πραγματικότητας.

2. Η λογική ‘’ας πάρουμε την κυβερνητική εξουσία και στη συνέχεια θα προχωρήσουμε στις πολιτικές που επιβάλλεται’’,  είναι δείγμα μιας βαθύτατα αντιδημοκρατικής φιλελεύθερης αντίληψης, η οποία αντιμετωπίζει την εξουσία ως κάτι ξέχωρο από την κοινωνία και το λαό και την κυβέρνηση, όχι σαν τον  υπηρέτη του λαού αλλά σαν αφεντικό του.

3. Μια τέτοια λογική παραβλέπει ότι είναι αδύνατον να εφαρμοστεί μια φιλολαϊκή πολιτική δίχως να έχει σαν θεμελιακό, αν όχι μοναδικό της στήριγμα, τον ίδιο τον οργανωμένο λαό και το κίνημά του.

4. Και ίσως το πλέον εγκληματικό πολιτικά, είναι ότι μια τέτοια στάση αντί να προωθεί την λαϊκή συνειδητότητα προς την εν δυνάμει επαναστατικοποίησή της, αξιοποιώντας τα ρήγματα που η ίδια η αστική πραγματικότητα δημιουργεί  στην λαϊκή  συνείδηση, την καθηλώνει  στα αστικά πλαίσια.

Στις επερχόμενες εκλογές το μέγα παραμύθι το οποίο δυστυχώς εκτός από τις μνημονιακές δυνάμεις συνεχίζει να αφηγείται  και η ΛΑΕ, είναι ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική  εντός ΕΕ.

Εκτός από περιπτώσεις όπως εκείνες των συνεργαζόμενων με την ΛΑΕ Γλέζου, Κωνσταντοπούλου και Βαλαβάνη, όπου ο πρώτος είναι κατά της εξόδου από την ευρωζώνη, η δεύτερη στα πλαίσια της θεσμολαγνείας της φαντασιώνεται επαναφορά στις δημοκρατικές αρχές της ΕΕ και της ευρωζώνης και η τρίτη δηλώνει ότι θα αποδέχονταν την επαίσχυντη πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους δυνάστες μας του Φλεβάρη, η ίδια η ΛΑΕ δεν προσδιορίζει την έξοδο από την ΕΕ ως απαραίτητη προϋπόθεση  για την εφαρμογή του προγράμματός της. Ακόμη χειρότερα, η ΛΑΕ δηλώνει ότι εναντιώνεται μόνον στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο που άφηνε και ο ενιαίος   ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει  αυτή κάποια  φιλολαϊκή πολιτική.

Από την άλλη δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε ότι η εκ μέρους του ΚΚΕ  μετατροπή της εξόδου από το Ευρώ -καταστροφική κατά τον Δημήτρη Κουτσούμπα πριν την έλευση του σοσιαλισμού- αλλά και από την ΕΕ, από προϋποθέσεις  για να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό σε συνέπειες του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αποτελεί ένα άλλο παραμύθι το οποίο με τη σειρά του συμβάλλει και αυτό στην διατήρηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

Ας πούμε λοιπόν το λύκο, λύκο και εν προκειμένω την ΕΕ φωλιά  των λύκων, λάκκο των λεόντων, θηλιά στο λαιμό μας.

Ας πούμε ευθαρσώς ότι αυτή είναι αδύνατον να μετατραπεί σε Ευρώπη των λαών και ότι θα πρέπει να διαλυθεί.

Ας πούμε ξεκάθαρα ότι η ΕΕ αποτελεί θεμελιακή συνιστώσα της Τρόικας που μας καταδυναστεύει, ότι η συμμετοχή σε αυτήν είναι η αιτία της διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας και της συρρίκνωσης της δημοκρατίας.

Ας πούμε ακόμη ότι η  υλοποίηση επί μέρους προοδευτικών μεταρρυθμίσεων είναι αδύνατη όσο παραμένουμε στην ΕΕ .

Όχι λοιπόν για άλλη μια φορά χαμένη ψήφο στους διάφορους αριστερούς πολιτικούς παραμυθάδες, αλλά ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους  συνεργαζόμενους με αυτήν που είναι οι μόνοι που στο πρόγραμμα τους  περιλαμβάνουν την εδώ και τώρα αποδέσμευση από την ΕΕ.
Γιώργος Ρούσης

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 13.9.2015

Περί συμβιβασμών, φυγών και υπεκφυγών -Μια αναγκαία απάντηση στο Ριζοσπάστη

Γράφει ο Μιχάλης Παπαμακάριος*

 

Την τιμητική της είχε για μια ακόμη φορά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» της προηγούμενης Κυριακής, σε άρθρο του Κώστα Μπορμπότη, μέλους της ιδεολογικής επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με τον ευφάνταστο τίτλο «Καμία ΑΝΤΑΡΣΥΑ!… συμβιβασμός». Στο επίκεντρο της πολεμικής του συναγωνιστή Μπορμπότη μπήκε, για μια ακόμη φορά, η μετωπική πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Κατηγορείται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν για τις συζητήσεις της με τη ΛΑΕ, σχετικά με τη δυνατότητα εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας η οποία διεξήχθη το προηγούμενο διάστημα και δεν κατέληξε -για λόγους που είναι πλέον δημοσιευμένοι-, τουλάχιστον από τη πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Καταρχήν, υποχρεούμαστε να θυμίσουμε στο συντάκτη του Ριζοσπάστη ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχώρησε, μετά το δημοψήφισμα, σε πρόταση για την αναγκαία πολιτική συμπόρευση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που τοποθετήθηκαν υπέρ του τριπλού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα (Όχι σε παλιά και νέα μνημόνια, Όχι στις προτάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΟΧΙ σε ΕΥΡΩ και ΕΕ) και όχι γενικά με το ΟΧΙ, όπως συνήθιζε να «πληροφορεί» ο Ριζοσπάστης τους αναγνώστες του, σχετικά με τους πραγματικούς πολιτικούς προσανατολισμούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πρόταση αυτή αφορούσε (και συνεχίζει να αφορά) ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων (και όχι μόνο τη ΛΑΕ). Θα μπορούσε να αφορά και το ίδιο το ΚΚΕ αν αυτό δεν είχε υιοθετήσει, τη καινοφανή στην ιστορία της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, στάση του να μην συνεργάζεται σε κανένα μέτωπο πάλης για οποιοδήποτε στόχο και με κανέναν, και βέβαια να μην είχε «στρίψει δια του αρραβώνα» με το άκυρο στο δημοψήφισμα.

Το άρθρο δείχνει την απογοήτευση της ηγεσίας του ΚΚΕ για το ότι δεν συνεργάστηκε τελικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη ΛΑ.Ε. και για αυτό το λόγο στέκεται αρκετά στην επιλογή των οργανώσεων ΑΡΑΝ – ΑΡΑΣ να συμπορευτούν με τη ΛΑ.Ε. Μας πληροφορούν μάλιστα και για τα αποτελέσματα της εσωτερικής συζήτησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το ότι «η μισή ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήγε στη ΛΑΕ». Τέτοια γνώση των εσωτερικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ… (άσχετα δηλαδή αν με πολύ μεγάλη πλειοψηφία τα μέλη, οι επιτροπές και τα όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ψήφισαν για την εκλογική της τακτική και για την αυτοτελή παρέμβασή της στις εκλογές). Τη φυσιογνωμία ενός κόμματος ή ενός μετώπου την χαρακτηρίζει αυτό που τελικά κάνει το ίδιο μέσα από τις δημοκρατικές του διαδικασίες και τις τελικές του αποφάσεις. Είναι σαν κάποιος να προσπαθεί να κρίνει τη πολιτική του ΚΚΕ με το τι είπε ή έπραξε η μία ή η άλλη ομάδα που έμεινε ή έφυγε από το κόμμα. Θα περιμέναμε μεγαλύτερη σοβαρότητα.

Επίσης, αναγκαζόμαστε να θυμίσουμε στους συντρόφους του ΚΚΕ ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Το κόμμα το οποίο έχει συμμαχήσει -και μάλιστα συμμετέχοντας σε συγκυβέρνηση- με τη ΝΔ και σε οικουμενική με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που κατέβηκε στις δημοτικές εκλογές του 2002 και 2006 μαζί με το ΔΗΚΚΙ και διετέλεσε προνομιακός του σύμμαχος ο «πυρίκαυστος» Ζουράρης, τωρινός σύμμαχος των ΑΝΕΛ και άλλοι πολιτικοί αστικής αναφοράς, πάει πολύ να κουνάει το δάχτυλο σε άλλες οργανώσεις της αριστεράς για τη πολιτική των συμμαχιών τους.

Ωστόσο, η ουσία είναι στην βασική κριτική που επιχειρεί να κάνει ο Ριζοσπάστης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σχετικά με το κάλεσμα πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας που κατέθεσε και το πόσο ενσωματωμένο είναι. Γράφει ο Ριζοσπάστης σχετικά:

«Στο κάλεσμα πολιτικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι άμεσοι πολιτικοί στόχοι περιγράφονται ως εξής:

1. «Ανατροπή όλων των μνημονίων».

2. «»Μονομερής» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος» (βλ. μισθοί, συντάξεις κ.λπ.),

3. «Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών επιχειρήσεων»,

4. «Παύση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους».

5. «Άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ».

6. «Υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων». Τι από αυτά δεν χωράει στο πρόγραμμα της ΛΑΕ»;

Μάλιστα. Ε τότε, αφού όλα αυτά χωράνε στο πρόγραμμα της ΛΑΕ, γιατί δεν συμφώνησε με αυτά και δεν ευοδώθηκε η συνεργασία, ή γιατί αυτά δεν αποτελούν το πρόγραμμα της ΛΑΕ; Ο Ριζοσπάστης αφήνει να εννοηθεί ότι «τα χαλάσαμε στις καρέκλες». Αν θέλαμε καρέκλες, ο Ριζοσπάστης το γνωρίζει πολύ καλά, θα τις είχαμε πιάσει εδώ και χρόνια, οι ευκαιρίες και οι προσκλήσεις πολλές. Βέβαια ο Ριζοσπάστης ξεχνά ότι, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνοδεύεται από τη τοποθέτηση τού ποιος θα επιβάλει αυτό το πρόγραμμα και με ποια μέσα, μιλώντας με σαφήνεια για το ότι: «Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί από ένα πλατύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στηριγμένο στη δύναμη και το κίνημα του οργανωμένου, αγωνιζόμενου και ενωμένου λαού, της εργατικής τάξης και της μαχητικής νεολαίας».

Κατά τη γνώμη μας, ο αγώνας για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, τη διεκδίκηση και την επιβολή πλευρών αυτού του προγράμματος, από το ταξικά ανασυγκροτημένο και πολιτικοποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, οδηγεί την ταξική πάλη σε ανώτερο επίπεδο και δημιουργεί προϋποθέσεις για επαναστατικά (και βέβαια πιθανά αντεπαναστατικά) γεγονότα. Είναι η δοκιμασία ενός δρόμου προσέγγισης της επανάστασης στη σημερινή Ελλάδα, στην πραγματική ζωή και όχι στη φαντασία των κομμουνιστών. Γνωρίζουμε καλά πως το σύνολο αυτού του προγράμματος για να εφαρμοστεί χρειάζεται να χάσει το κεφάλαιο την εξουσία και τον έλεγχο των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, χρειάζεται με άλλα λόγια η εξουσία των εργαζομένων. Αλλά αλλοίμονο αν οι κομμουνιστές υποστηρίζουν ότι αν δεν πάρει την εξουσία η εργατική τάξη, καμιά ανατροπή, καμιά αλλαγή δεν είναι δυνατή. Αν είναι έτσι, ποιος ο λόγος να υπάρχει μαζικό διεκδικητικό κίνημα, αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, αφού ό,τι και να γίνει, την άλλη μέρα «πάλι καπιταλισμό θα έχουμε». Λες και είναι ίδιο για τους εργάτες να έχουμε καπιταλισμό με τα πάντα ιδιωτικά ή όχι, με στρατιωτική δικτατορία ή κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία ή όχι, με δικαίωμα να απεργούν οι εργάτες ή όχι…. Τέτοια μεθοδολογία για τη σχέση μεταρρύθμισης – επανάστασης πραγματικά δεν την αντιλαμβανόμαστε και ναι, την απορρίπτουμε.

Τι αντιπαραβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ στη πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Το θέμα είναι η «λαϊκή εξουσία», χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να βγούμε έξω από την ΕΕ. Μάλιστα. Και αφού δεν μπορούμε να βγούμε τι μας μένει; Η ρητορική για τη «λαϊκή εξουσία» και το κινηματικό «κατενάτσιο», για να φάμε όσα λιγότερα γκολ μπορούμε δηλαδή, από έναν αντίπαλο που μας έχει κλείσει στα καρέ μας και μας σφυροκοπά αδιάκοπα, περιμένοντας να λήξει ο αγώνας… Έλα όμως που ο αγώνας αυτός δε λήγει ποτέ αν δεν τον λήξεις….. Τελικά, αυτό που μένει είναι οι διαδηλώσεις – κομματικής συγκρότησης τύπου ΠΑΜΕ, (δεν τις υποτιμάμε καθόλου, αλλά συγκροτεί αυτή η λογική μαζικό κίνημα;), οι καμπάνιες για «ισχυρό ΚΚΕ παντού» και η μάχη της κάλπης. Και κάπως έτσι οι κουμουνιστές, σαν τους χριστιανούς, περιμένουν με νηστεία, κατήχηση και προσευχή την έλευση της λαϊκής εξουσίας, για την οποία -πέραν όλων των άλλων- δεν ξεκαθαρίζουν, αν θα έρθει με επανάσταση, με 50+1 του ΚΚΕ στη κοινωνία, με κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή με κάτι άλλο;

Θα μας επιτραπεί μια ιστορική σύγκριση για να αναδείξουμε την αντιδιαλεκτική λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζει τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους που πρέπει να έχει σήμερα το εργατικό κίνημα. Ας κάνουμε, π.χ., ένα ταξίδι στο χρόνο, και ας φανταστούμε ότι το ΚΚΕ υπάρχει και δρα στη προεπαναστατική Ρωσία. Στο ζήτημα να ανατραπεί ή όχι ο τσάρος, το ΚΚΕ θα έλεγε μάλλον τα εξής: «το θέμα είναι να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση, το να πέσει ο τσάρος είναι ενσωμάτωση ή και καταστροφή χωρίς αυτή». Με την ίδια ακριβώς λογική η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμετωπίζει και το θέμα του ΕΥΡΩ και της ΕΕ. Όχι σαν ένα πολιτικό στόχο πάλης που απαντά ανατρεπτικά στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και της ίδιας της ταξικής πάλης, βελτιώνει το συσχετισμό δύναμης και ενισχύει τη δυναμική της επανάστασης στην Ελλάδα του σήμερα, αλλά σαν αποτέλεσμα και μόνο της «λαϊκής εξουσίας». Τελικά, πολύ με την ενσωμάτωση και τον οπορτουνισμό ήταν τότε οι μπολσεβίκοι, αφήστε δε που αυτοί στα σοβιέτ και τις εργοστασιακές επιτροπές ήταν μαζί με τους μενσεβίκους, τους σοσιαλ-επαναστάτες και άλλα «αναχώματα» και δεν είχαν φτιάξει τα δικά τους «σωστά» σοβιέτ…..

Αλλά πραγματικά, το θέμα της εξόδου από την ΕΕ μπορεί να το ενσωματώσει η αστική τάξη στην Ελλάδα; Γενικά και τελικά αφηρημένα, μπορεί να υπάρξει Ελληνικός καπιταλισμός χωρίς ΕΕ; Αλλά αυτό δεν συνιστά «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Αν για ένα τακτικό πολιτικό ελιγμό του Τσίπρα με το δημοψήφισμα, η εγχώρια αστική τάξη «κίνησε γη και ουρανό», έβαλε όλα της τα πολιτικά, κοινωνικά, και μιντιακά μέσα να πέσουν με λύσσα πάνω στο λαό και ταυτόχρονα οι συμμαχικοί της ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί έκαναν το ίδιο, αυτό γιατί έγινε άραγε; Για να πουλήσει πολιτικό τσαμπουκά η αστική τάξη στο λαό, ή γιατί έχει κάποια ψυχοπαθολογική εμμονή με την ΕΕ; Πώς εκφράστηκαν εκείνα το τμήματα της αστικής τάξης που είναι με τον «καπιταλισμό της δραχμής»; Και μην μας απαντήσει κανείς για τον έναν φαρμακοβιομήχανο που έκανε κάποιες δηλώσεις. Υπάρχει κάτι βαθύτερο εδώ και το βαθύτερο είναι τα χιλιάδες οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιμπεριαλιστικά νήματα που δένουν την εγχώρια αστική τάξη με το ευρώ και την ΕΕ και την κάνουν υπέρ- επιθετική σε όποιον επιχειρήσει να τα κόψει.

Στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τής τρέχουσας προεκλογικής περιόδου, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ θέτουν ως κριτήριο της ψήφου το «ποιος έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής». Πραγματικά οι σύντροφοι του ΚΚΕ πιστεύουν ότι αυτό κρίνεται στις εκλογές της 20 Σεπτέμβρη; Γενικά, αυτό ίσχυε στη ταξική πάλη και το 1955 και το 1995 και θα ισχύει και το 2025. Πιστεύουν δηλαδή, ότι σήμερα τίθεται στην ημερήσια διάταξη θέμα αλλαγής κοινωνικού και οικονομικού καθεστώτος και θέτουν αυτό το κριτήριο; Βρισκόμαστε δηλαδή στα πρόθυρα μιας κοινωνικής επανάστασης; Μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση των ζητημάτων που θέτει η πολιτική συγκυρία της νέας επίθεσης του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και των κομμάτων τους και η ανάγκη συγκρότησης μετώπου ανατροπής της, με τη φυγή στο «ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής», αναδεικνύει δίχως άλλο το διαζύγιο του ΚΚΕ με κάθε σχέση τακτικής – στρατηγικής που πρέπει να αναζητήσουν οι επαναστατικές και κομμουνιστικές δυνάμεις στην εποχή μας.

Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ όμως θέτουν και ένα άλλο ζήτημα. Την ανάγκη να ενισχυθεί η δύναμη που προετοιμάζει τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την ΕΕ. Συμφωνούμε. Αλλά πως εννοούμε αυτή τη «προετοιμασία»; Με τη ρητορική και τη ζύμωση της «λαϊκής εξουσίας»; Με την κήρυξη εμφυλίου σε όποιον άλλο αριστερό; Με την αντιμετώπιση των όποιων αριστερών διαφοροποιήσεων (που πάντα στην αρχή είναι ασταθείς και ταλαντευόμενες) σαν προϊόν κατασκευασμένο από την αστική τάξη για «ανάχωμα»; Με τις «δικές μας» λαϊκές επιτροπές και τη μεταμόρφωση των κομματικών οργανώσεων σε «κοινωνικούς φορείς»; Με την χρήση των όποιων σωματείων έχουμε πλειοψηφία σε ακτίφ των συνδικαλιστικών μας μελών;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εργάζεται για μια άλλη προετοιμασία. Για την επεξεργασία και κατάθεση στο λαό ενός δρόμου χωρίς μνημόνια, ευρώ ΕΕ, σε ρήξη με το κεφάλαιο. Για την συγκρότηση μια σύγχρονης επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Αγωνίζεται για την διαμόρφωση όρων αντεπίθεσης και ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, για την πάλη ενάντια στη συνέχιση και κλιμάκωση της μνημονιακής, ευρωενωσιακής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας από την κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές. Για τη διαμόρφωση του ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, για το ΟΧΙ μέχρι το τέλος. Ειδικά στον κρίσιμο αυτό στόχο απαιτείται η συμβολή και κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος αλλά και της Αριστεράς, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, μέχρι το ΚΚΕ και τις δυνάμεις της ΛΑΕ ή άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα επιλέξουν την ρήξη με την μνημονιακή πολιτική και την έμπρακτη συμβολή στο κίνημα. Η ηγεσία και οι αγωνιστές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τι θα απαντήσουν σε αυτό το κάλεσμα;

Για να προχωρήσει έμπρακτα αυτή τη προσπάθεια, χρειάζεται η αποφασιστική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της εκλογικής της συνεργασίας με το ΕΕΚ και ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες και στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη.

*Ο Μιχάλης Παπαμακάριος είναι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

 

Πηγή:pandiera

 

Διαβάστε σχετικά:
«Καμιά ΑΝΤΑΡΣΥΑ !… συμβιβασμός»

Άρθρο στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη (6-9) του Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ