Η Εντολή κι η Λεοντή

Νάτη πάλι μπροστά η κάλπη. Δεν είναι μήτε ύψωμα που πρέπει να καταληφθεί, αλλά δεν είναι και μια στάση που την προσπερνάς λες και σ’ αυτήν θα ξαποστάσεις. Οι ρωγμές στο κουτί που ρίχνεται το ψηφοδέλτιο, είναι καμιά φορά και ίσως ανέκαθεν σ’ αυτόν τον τόπο, λάθος προάγγελος λάθος σεισμού. Φανφάρες και μεγάλα λόγια. Μεγάλα πιστόλια κι άσφαιρες υποσχέσεις. Το όλον σύστημα τα δίνει όλα, τα σχεδιάζει όλα, τα εγγυάται όλα περί τη νομή και κατοχή της πραγματικής εξουσίας με λεοντή τη διακυβέρνηση.

Σε τούτες τις εκλογές ειπώθηκε κι έγινε αποδεκτό από την πείρα και τα βάσανα από την αγωνία για το αύριο και την αθλιότητα του παρόντος πως «είμαστε σε πόλεμο». Κι αυτή είναι η μόνη γενικώς παραδεκτή αλήθεια από το ιστορικό πολιτικό υποκείμενο που λέγεται και είναι ο λαός. Κι έγινε συνάμα δυστυχώς αποδεκτό, πως αυτός ακριβώς ο λαός εξαφανίστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα όποτε αρθρώθηκε έστω και μισός πολιτικός κι όχι επικοινωνιακός παρελκυστικός λόγος. Τι «κοινωνικοί εταίροι», βαφτίστηκε. Τι «κοινωνία» και «ομάδες» έπαιξαν με ξεφούσκωτη μπάλα το παιχνίδι της κερκίδας των ελεγκτών προεκλογικής κυκλοφορίας. Τι «συντεχνίες» πραγματικές και ανύπαρκτες αντάμα χρησιμοποιήθηκαν ή συκοφαντήθηκαν ως υπεύθυνες για την επελθούσα και την επερχόμενη καταστροφή. Μυαλά κολλήθηκαν στα κάγκελα και κάγκελα ξηλώθηκαν σε πυροτεχνηματικές απελευθερώσεις από μια θεσμοθετημένη μιζέρια.

Κανένα σενάριο ζωής, καμιά σκηνοθεσία εκλογικής προσαρμογής δεν μπορεί να φτάσει στον κυνισμό της σκοπιμότητας. Ναι είμαστε σε πόλεμο και δε θα τον λήξουμε μήτε με παράδοση μήτε με υποταγή όσοι αποφασίσαμε κι όσοι θα αποφασίσουν ψηφίζοντας ΚΚΕ να ξεφύγουν οριστικά από την τεχνητή πραγματικότητα και να ζήσουν καλύτερα σ’ αυτήν που μπορούν και ξέρουν να φτιάξουν.

Η πρώτη «αποκάλυψη» είναι οι όροι, οι προϋποθέσεις και το διαφαινόμενο αποτέλεσμα αυτών καθαυτών των σημερινών εκλογών. Κι είναι σκληρή και αμείλικτη όσο μπορείς να ξεχωρίσεις ψηφοφόρε την εντολή από την λεοντή. Την αλήθεια (που στη γλώσσα μας σημαίνει απλά δεν ξεχνώ) απ’ τη δολοφονικά επίκαιρη αλήθεια μιας μέρας, μιας πράξης και μιας στιγμής αποκομμένης απ’ το χτες και κυρίως από το αύριο. Για να δούμε λοιπόν την ύψιστη μορφή χειραγώγησης που μπορεί και να είναι οι εκλογές και το εκλογικό σύστημα στις αρχές του 21ου αιώνα στη «μικρή» «Χρεωμένη» Ελλάδα, ως εκλογικό διακύβευμα.

«Να καεί να καεί το μπορντέλο η Βουλή», φώναζαν τα πλήθη δακρυγονοκλαίοντα μόλις πριν από λίγους μήνες, όταν μέσα στο «μπορντέλλο» οι…ψηφισθέντες αντιπρόσωποι γίνονταν μεταλλαγμένων εντολών φορείς ιών ισχύος. Κάτι σαν άλιεν στις ταινίες θρίλερ επιστημονικής φαντασίας των εφέ, που από ένα σώμα βγαίνει ένα άλλο πολιτικό ον, και οι βουλήσεις του λαού γίνονται πασιέντζα με περισσότερα χαρτιά. Στο όνομα της δημοκρατίας. Μετάφραση εντολής στο όνομα της δημοκρατίας. Και σήμερα απλά οι κραυγάζοντες και οι ενισχυτές τους, θέλουν να μπουν μες στο «μπορντέλο», να το… τακτοποιήσουν να λειτουργεί καλύτερα. Στο όνομα της δημοκρατίας, οι εμπρηστές φοράνε τη λεοντή του διορθωτή και πυροσβέστη. Στην ίδια αντιμνημονιακή γραμμή κι ευρώπουλα και λυκόπουλα. Κι άντε ψεύτικος ανήφορος για το «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια». Το σχέδιο από κάτω ολοφάνερο και στρεβλωτικά εκτυφλωτικό σαν σωρός από σπασμένα τζάμια και κρύσταλλα που διαθλούν το φως προς κάθε κατεύθυνση και το βαφτίζουν άστρο ή σταρ λαμπρό που μας οδηγεί…Πού. Στην απλώς επόμενη μέρα. Δανεική απ’ το μέλλον των παιδιών. Κομμένη απ’ τη ζωή των γηρατειών. Αρρωστη σαν το ηθικό που χάνεται για λίγες ώρες, όταν η κερκίδα αντιλαμβάνεται πως δεν παίζει αυτή το πρωτάθλημα.

Θυμάμαι με θλίψη και πόνο μυαλού έναν αριστερό κομμουνιστογενή, να μου λέει εδώ και δέκα χρόνια πως «άμα στο ΚΚΕ σ’ έχουν για να ασχολείσαι με τους παιδικούς σταθμούς και τα μικρά κι ασήμαντα να φύγεις. Εσύ είσαι για τα μεγάλα, αυτά που αλλάζουν τον κόσμο…». Σήμερα είναι υποψήφιος με εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, συμμετέχει στις εκλογές και θέλει να με διορθώσει εμένα την αδιόρθωτη γιατί είναι πιο ρομαντικός κομμουνιστής από μένα…κολλημένη στο ΚΚΕ. Δεν είναι προσωπική υπόθεση η ψήφος. Ούτε όταν τη δίνεις ούτε όταν την παίρνεις. Δεν είναι λευκή επιταγή. Είναι συγκεκριμένη εντολή. Είναι υπεύθυνη υποκειμενική επιλογή. Γιατί ο άλλος φίλος μου ο δεξιός, μ’ έπιασε και μου ‘πε. «Πρώτη φορά θα ψηφίσω ΚΚΕ». «Τον ρώτησα γιατί και μ’ απάντησε «γιατί χανόμαστε κι εσείς θα είστε εκεί. Δεν θα πάμε έτσι άκλαυτοι»…

Δος μου κι άλλα τέτοια μικρά κι ασήμαντα όπως η πραγματική ζωή κι η ρεαλιστική λαϊκή ψήφος και τα σημαντικά είναι την επόμενη μέρα πολίτη ψηφοφόρε, ακούω εγώ το ΚΚΕ το κόμμα σου λαέ ν’ αντέχει να βροντοφωνάζει. Θέλω το σίδερο και το ξύλο, θέλω τη γνώση και το σχέδιο, θέλω τη μηχανή και το πετρέλαιο, θέλω τον υπολογιστή και το χρήστη του, θέλω το εμπόρευμα και τον επιβάτη να μεταφέρω. Γιατί θέλω το ναυπηγείο να φτιάξω το πλοίο μου, την κιβωτό των εργαζόμενων ανθρώπων στον κατακλυσμό των αφεντικών και των μονοπωλίων να κρατήσω ζωντανό και περήφανο. Δεν θέλω να παίξω τον ιπτάμενο Ολλανδό, τιμονιέρη στο σαπιοκάραβο των μονοπωλίων να πλανάται πάνω από σκελετούς άτυχων πληρωμάτων. Αλλο εντολή. Αλλο λεοντή.

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι για να μείνει στο ίδιο μετερίζι των αγώνων την επομένη των εκλογών. Για να παλεύει στα ψηλαλώνια απέναντι στο χάρο των λαών με καλύτερα όπλα και καλύτερες ασπίδες. Για να ζει ο λαός αφέντης τη ζωή του, αφέντης τη γη του, αφέντης τη γνώση και τα όνειρά του. Αυτήν την εντολή με ευλάβεια να την πάρουμε και με αγώνες και θυσίες να την εκτελέσουμε. Απ’ τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη περνάς κωπηλατώντας. Θα περάσουμε στην επόμενη μέρα με την ίδια σημαία. ΚΚΕ. Ποτέ σημαία ευκαιρίας.

 

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ